အခ်စ္သည္...

7

Category: ,

(၁)

ေ၀သည္ အိပ္ရာထက္မွေန၍ မ်က္ႏွာက်က္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း ေ၀့၀ဲလာေသာ မ်က္ရည္တုိ႔ ပါးျပင္ေပၚလိမ့္မဆင္းရေလေအာင္ မ်က္ေတာင္ကုိ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္လုိက္သည္။ အေတြးတုိ႔က ဟုိတစ္စ..ဒီတစ္စ…ပ်႕ံလြင့္ေနသည္။ 

“နင့္ကုိ ငါေျပာစရာရွိတယ္၊ ညက်ရင္ ဖုန္းေခၚလုိက္မယ္” ေန႔လည္က လမ္းထိပ္မွာ ေဇာ္ႏွင့္ေတြ႔စဥ္ စက္ဘီးေပၚမွေန၍ သူမကုိ လွမ္းေျပာသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီလုိပဲ…ေဇာ္တစ္ေယာက္က အေၾကာင္းထူးရွိလည္းဆက္၊ မရွိလည္းဆက္ေနက်မုိ႔ ေ၀့အတြက္ အထူးတဆန္းေတာ့ မျဖစ္လွ။ ေဇာ္ႏွင့္ေ၀က မူလတန္းကတည္းက အတူတူေက်ာင္းသြား၊ အတူတူေဆာ့ကစားၿပီး ႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားမုိ႔ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ မညာႏုိင္ေအာင္သိကာ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ခြဲျခားမေနဘဲ အခင္မင္အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္း ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ျဖဴစင္လွပေသာ သံေယာဇဥ္တစ္စုံကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

“ေ၀…ငါေလ ခ်စ္သူေတြ႔ေနၿပီသိလား” ဒါကလည္း ရည္းစားတစ္ေယာက္ရတုိင္း ေဇာ္ ေျပာေနၾက။
“ဟုတ္လား၊ ဒါက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္လဲ”  ေ၀က စိတ္၀င္တစားရွိလုိဟန္ မျပဘဲ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေလး ျပန္ေမးလုိက္ေတာ့ “ဒီတစ္ခါေတာ့ ေ၀မွားၿပီကြာ၊ သူက ငါ့ရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ အခ်စ္စစ္ဗ် သိလား၊ အခ်စ္ကုိ ငါနားလည္တတ္ခဲ့ၿပီ ေ၀၊ ငါ…သူ႔အရင္ ရည္းစား၃ေယာက္ထားခဲ့ဖူးလုိ႔ သူ႔ကုိ ရည္းစားအေနနဲ႔ နံပါတ္ ၄လုိ႔ နင္ေျပာခ်င္ေျပာႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္သူအေနနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ သူက ငါ့ရဲ႕ ပထမဆုံးနဲ႔ေနာက္ဆုံး တစ္ဦးတည္းေသာ ခ်စ္သူျဖစ္တာ သိပ္ကုိေသခ်ာတယ္ ေ၀၊ နင့္ကုိ ငါ့အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အရင္ဆုံးေျပာျပတာ။ ဟုိေကာင္ေတြကုိေတာင္ မေျပာရေသးဘူး”

ေဇာ့္ရဲ႕ တည္ၿငိမ္ေလးနက္တဲ့စကားသံေတြၾကားမွာ ေ၀တစ္ေယာက္ အံ့ၾသၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနမိသည္။ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မုိ႔ ဒီတစ္ခါ ေဇာ့္စကားသံရဲ႕ အတိမ္အနက္ ခံစားခ်က္ အစစ္အမွန္ကုိ ေ၀နားလည္လုိက္သည္။ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းစြာပင္ ၀မ္းနည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္းက ေ၀့ရင္ထဲ လႈိက္ကနဲ ေပၚလာသည္။ “ေအးပါ…နင္တကယ္ အခ်စ္ကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိသြားတယ္ဆုိရင္ ငါ၀မ္းသာရမွာေပါ့” ေ၀က သူမရင္တြင္းဆႏၵႏွင့္ ဆန္႔က်င္ၿပီး ေဇာ့္ကုိ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေဇာ္ေျပာျပသည့္ သူ႔အခ်စ္အေၾကာင္းေတြ ေ၀ မၾကားတစ္ခ်က္၊ ၾကားတစ္ခ်က္။ ေဇာ္ႏွင့္ဖုန္းေျပာၿပီးသည့္အခါ သူမရင္တစ္ခုလုံး ႏြမ္းလ်စြာ က်န္ခဲ့သည္။ အရင္ကလည္း သူ႔ရည္စားအေၾကာင္းေတြ ေ၀ နားေထာင္ေနက်ပါပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္က်မွ ေ၀့ရင့္ထဲမွာ စုိးရိမ္ပူပန္မႈေတြ မနာလုိ၀န္တုိမႈေတြ ႀကီးစုိးသြားတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္…။

တကယ္ဆုိ… ေ၀ႏွင့္ေဇာ္ၾကားက ပုိင္းျခားထားသည့္ အျဖဴေရာင္စည္းက ပါးပါးေလး။ အခ်စ္ဆုိေသာအရာကုိ ခံစားသိလုိက္ခ်ိန္တခဏမွာ ေ၀့ႏွလုံးသားက ၀မ္းနည္းနာက်င္စြာ၊ ျဖည္းေႏွးေလးေကြးစြာျဖင့္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ တီးတုိးျမည္တမ္းလုိက္သည္။ “နင့္ ကုိ ငါ ခ်စ္ ေန တယ္… ေဇာ္”


(၂)
ခ်စ္ေသာေ၀…

နင္ထည့္လုိက္တဲ့စာ မေန႔ကပဲရတယ္။ နင္ သိပ္၀မ္းနည္းေနလား…။ ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔ဟာ။ ေဇာ့္ထက္ပုိခ်စ္ရတဲ့သူ နင္တစ္ခ်ိန္က်ရင္ ေတြ႔သြားမွာပါ။ နင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက သံေယာဇဥ္ရွိလာၾကသူေတြဆုိေတာ့ နင္က အခ်စ္လုိ႔ထင္ၿပီး ၀မ္းနည္းသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး နင့္ထက္ပုိခ်စ္ရမယ့္သူ၊ ဂ႐ုစုိက္ရမယ့္သူေတြ႔သြားလုိ႔ နင္က အခ်စ္ဆုံးမိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၀န္တုိမိတာလည္း ပါမွာေပါ့။ ငါသူ႔ကုိခ်စ္ေနတာ ေသခ်ာပါတယ္လုိ႔ နင္ ငါ့ကုိ ျပန္ေျပာလာခဲ့မယ္ဆုိရင္လည္း နင့္ခံစားခ်က္ကုိ ႁမႈပ္ႏွံလုိက္ပါ သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ပဲ ငါေျပာခ်င္တယ္။

ငါတုိ႔ေတြ အခ်စ္အေၾကာင္း နားလည္သင့္သေလာက္ နားလည္တဲ့အရြယ္ ေရာက္ေနၿပီဆုိေပမယ့္ ငါထပ္ေျပာခ်င္ေသးတယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ သူခ်စ္က ပုိေကာင္းပါတယ္ ေ၀ရယ္။ ကုိယ္ခ်စ္ရတဲ့သူက ကုိယ့္ကုိျပန္ခ်စ္ရင္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဟာ။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အနာက်င္ခံၿပီး သူခ်စ္အတြက္ မခံစားေစခ်င္ဘူး။ နင့္အေနနဲ႔ေရာ… ေဇာ္ေရ နင့္ကုိငါခ်စ္ေနပါတယ္လုိ႔ နင့္သိကၡာအက်ခံ၊ သူမ်ားအထင္ျမင္ေသးခံၿပီး ေျပာရဲတဲ့လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ငါသိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူတကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့သူ ေတြ႔သြားတာလည္း နင္အသိဆုံးပဲ။ ေ၀… နင့္ရဲ႕သူ႔အေပၚထားရွိတဲ့ခ်စ္ျခင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္မင္မႈသစၥာနဲ႔ပဲ လွလွပပ ဖုံးကြယ္ေဖ်ာက္ဖ်က္လုိက္ပါေနာ္။ တစ္ေန႔မွာ နင့္အေပၚ ေမတၱာစစ္၊ ေမတၱာမွန္နဲ႔ ခ်စ္လာမယ့္သူ၊ နင္က ျပန္ခ်စ္ရမယ့္သူ ေတြ႔လာဦးမွာပါ သူငယ္ခ်င္း။

ငါေလ… တကယ္ေတာ့ ေအာင့္ကုိ အေျဖေပးခဲ့တုန္းက ငါမခ်စ္တတ္ခဲ့ေသးဘူး သိလား။ ငါခ်စ္တယ္ထင္လုိ႔၊ ငါ့ဘ၀အတြက္ လက္တြဲသင့္တယ္ထင္လုိ႔သာ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္စဥ္းစားၿပီး အေျဖေပးခဲ့တာ။ ငါတုိ႔ရည္စားျဖစ္ၿပီးေနာက္ပုိင္း သူက ငါ့မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ အညဳိးမခံဘဲ ဂရုစုိက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး… ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက မိဘေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ခြဲၿပီး ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ အတူတူ ပညာသင္ရင္း ႐ုန္းကန္ၾကရေတာ့ ငါ၀မ္းနည္းအားငယ္တဲ့အခ်ိန္၊ အိမ္ကုိလြမ္းတဲ့အခ်ိန္၊ စာေတြမက်က္ႏုိင္လုိ႔ စိတ္ပင္ပန္းတဲ့အခ်ိန္တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူငါ့ကုိ ေဘးကေန အမ်ိဳးမ်ိဳးအားေပးၿပီး စိတ္ဓာတ္မက်ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာ။ ငါ့အေပၚထားတဲ့ သူ႔ေမတၱာကုိ ခံစားမိၿပီး သူ႔အခ်စ္ကုိ တျဖည္းျဖည္း နားလည္လက္ခံလာတယ္၊ သူ႔ကုိလည္း ငါတကယ္ျပန္ခ်စ္မိသြားတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေအာင္က သူခ်စ္ကေန၊ ကုိယ္ခ်စ္သူခ်စ္ အေျခအေနေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲစြမ္းေဆာင္ ႏုိင္ခဲ့သူတစ္ဦးေပါ့ဟယ္။  

နင္လည္း တစ္ေယာက္တည္း ၀မ္းနည္းၿပီး ငုိမေနနဲ႔ေနာ္။ ငါနင့္ဆီ တစ္လတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ပါ့မယ္။ စာလည္း ထပ္ထည့္ဦးမွာပါ။ အေရးႀကီးဆုံးက နင္ ေဇာ့္အေပၚထားမိတဲ့ ခံစားခ်က္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေဇာ္မရိပ္မိေစဖုိ႔ပဲ။ ဒါနဲ႔ နင္ မိေသာ္နဲ႔ေရာ ေတြ႔ျဖစ္ေသးလား။ သူေရာ ရည္းစားေတြဘာေတြ ရေနၿပီလား။ ငါသူ႔ကုိ သတိရေၾကာင္း ေျပာေပးပါ။ ငါတုိ႔သုံးေယာက္ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက အတူတူေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ သတိရတယ္ဟာ။ ေနာက္ႏွစ္ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါ ငါျပန္လာႏုိင္ရင္ လာခဲ့မယ္။ အဲဒီ့အခါက်ရင္ ေသာ္နဲ႔လည္း ဆုံရေအာင္။

နင္က်န္းမာေရး ဂ႐ုစုိက္ဦးေနာ္။

ခ်စ္ခင္လြမ္းဆြတ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
ထြဋ္ထြဋ္


(၃)

ကုိကုိသည္ ေသာ့္ဘ၀အတြက္ လမ္းျပၾကယ္တစ္စင္းျဖစ္ခဲ့သည္။

စာေတာ္ေသာ၊ အ၀တ္အစားကုိ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္းစြာ ၀တ္ဆင္တတ္ေသာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ ေစ့စပ္ေသခ်ာေသာ၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ျပတ္သားေသာ၊ အရပ္ျမင့္မားေသာ၊ ဘာသာတရား ႐ုိေသကုိင္းရႈိင္းေသာကုိကုိ႔ကုိ အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္ႏွင့္ ေသာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့ရသည္။ ေသာ့္ဘ၀တြင္ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိသာ စြဲၿမဲစြာခ်စ္ခဲ့သည္။ ကုိကုိကလြဲ၍ ဘယ္ေယာက်္ားေလးအေပၚမွ စိတ္မကစားခဲ့၊ စိတ္မ၀င္စားခဲ့။ ျခံျခင္းကပ္ရပ္မွာေနေသာ ကုိကုိက ေသာ့္ကုိခ်စ္ေၾကာင္း တစ္ခါမွဖြင့္ဟမေျပာခဲ့။ ေသာ့္အေပၚ ညီမေလးတစ္ေယာက္ထက္ပုိေသာ သံေယာဇဥ္ရွိတာေတာ့ ေသခ်ာသည္ဟု ေသာ္ခံစားမိသည္။

စာလုပ္ရမွာပ်င္းေသာ၊ ကစားမက္ေသာ ေသာ့္ကုိ စာႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ကုိကုိက လူႀကီးတစ္ေယာက္လုိ အၿမဲေျပာဆုိဆုံးမေလ့ရွိသည့္အျပင္ စာလည္း အတူလုိက္က်က္ေပးသည္။ ေသာ့္အေပၚ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ႏွင့္ ဂ႐ုဏာထားၿပီး သြန္သင္ညႊန္ျပခဲ့သည္မွာ ကုိကုိ။ ေသာ္ စြာေတးသမွ် သည္းခံၿပီး အၿမဲၿပဳံးရယ္ ခြင့္လႊတ္တတ္သည္မွာလည္း ကုိကုိ။ ေသာ္ မွားေနေၾကာင္း သိလွ်င္သိျခင္း ေထာက္ျပဆုံးမ အမွန္ျပင္ေပးတတ္သည္မွာလည္း ကုိကုိ။ ကုိကုိ႔ကုိ … ေသာ္ သိပ္ခ်စ္ပါသည္။ တကယ္လုိ႔မ်ား အဲဒီ့ေန႔ကုိ ေသာ္ႀကိဳသိမည္ဆုိလွ်င္ ကုိကုိ႔ကုိခ်စ္ေၾကာင္း ေသာ္ ဖြင့္ေျပာမိမည္လား။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ကုိကုိ႔ရည္မွန္းခ်က္မျပည့္ေအာင္ နည္းလမ္းသုံး၍ ပိတ္ပင္တားဆီးဖုိ႔ ေသာ္ ႀကိဳးစားခဲ့လိမ့္မည္။

ကုိကုိဆယ္တန္းေအာင္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ေသာ္သတိရမိသည္။ ကုိကုိတုိ႔ႏွစ္ အမွတ္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ ကုိကုိက ေဆးေက်ာင္းကုိ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္၀င္သည္။ မိသားစုေဆြမ်ိဳးႏွင့္အမ်ားျဖစ္ေစခ်င္ေသာ ဆႏၵကုိဆန္႔က်င္ၿပီး စက္မႈတကၠသုိလ္ပဲေလွ်ာက္မည္ဟု ကုိကုိက ခုိင္မာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္။ အဲဒီ့တုန္းက ကုိကုိ႔ဘက္မွာ ေသာ္ အခုိင္အမာရပ္တည္ခဲ့သည္။ ကုိကုိ႔ဆုံးျဖတ္ႏုိင္စြမ္းနဲ႔ သတၱိကုိ ေသာ္က တိတ္တိတ္ကေလးႀကိတ္ၿပီး အားက်မိသည္။ ေသာ္သာဆုိ ကုိကုိ႔လုိ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖုိ႔ သတၱိရွိမွာမဟုတ္။ ကုိကုိ႔ဘ၀အတြက္ ကုိကုိကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းမည့္လမ္းသည္ ဘယ္ေတာ့မွ မွားလိမ့္မည္မဟုတ္ဟု ထုိစဥ္ကတည္းက ေသာ္ ယုံၾကည္ခဲ့သည္ေလ။

ကုိကုိ စက္မႈတကၠသုိလ္ စတုတၳႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးေန႔စာေမးပဲြကုိ သြားမေျဖျဖစ္ခဲ့။ အိမ္ကုိလည္း ျပန္မလာခဲ့။ ကုိကုိျပန္မေရာက္လာေတာ့ ကုိကုိ႔မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြေရာ၊ ေသာ္တုိ႔အိမ္ကပါ ၀ုိင္း၀န္းၿပီး စိတ္ပူၾက၊ ေသာကဗ်ာပါဒေတြ မ်ားခဲ့ၾကရသည္။ တကယ္တမ္း… ကုိကုိသည္ မိမိကုိယ္ပုိင္ဆႏၵျဖင့္ လူ၀တ္ေၾကာင္ကုိစြန္႔ကာ ရဟန္းဘ၀သုိ႔ အၿပီးတုိင္ ကူးေျပာင္းသြားသည္ကုိ ေနာက္သုံးရက္အၾကာမွာ သိခြင့္ရခဲ့သည္။ ကုိကုိ႔ေမေမက ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ၊ ကုိကုိ႔ေဖေဖက ႏႈတ္ဆိတ္စြာႏွင့္ပင္ ကုိကုိ႔ဆႏၵကုိ ခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီး ၾကည္ျဖဴစြာပင္ ပစၥည္းေလးပါးဒါယကာ ခံခဲ့သည္။ ေသာ္တစ္ေယာက္သာ ၀မ္းပန္းတနည္း ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငုိေႂကြးခဲ့ေသာရက္ေပါင္း အေတာ္ၾကာသည္။ ေနာက္ပုိင္း ေသြးေအးသြားမွ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေတြးမိၿပီး ေသာ္ရွက္သြားသည္။ ကုိကုိ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိင္း မွန္ကန္သည္ဟု ေသာ္ယုံၾကည္ေထာက္ခံခဲ့သည္။ အခုလည္း ဒီအတုိင္းပဲ ျဖစ္သင့္သည္။

ဒီလုိႏွင့္ ေသာ္သည္ ကုိကုိ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ယုံၾကည္ေထာက္ခံဖုိ႔ရာအတြက္ ယခင္က စိတ္၀င္စားမႈ နည္းပါးခဲ့ေသာ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ားကုိ ေလ့လာ ကြ်မ္း၀င္ခဲ့ေလသည္။

(၄) 

အခ်စ္သည္…

ေ၀၊ ထြဋ္ထြဋ္ႏွင့္ ေသာ္တုိ႔သုံးဦး ျပန္ဆုံၾကခ်ိန္သည္ ေနာင္ ၅ႏွစ္အၾကာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္းက ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ေသာ ေကာ္ဖီဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ျဖစ္သည္။ တုိက္ဆုိင္စြာပင္ သူမတုိ႔ သုံးေယာက္လုံး အိမ္ေထာင္မက်ေသး။ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းတမ္းတရင္း ငယ္က်ိဳးငယ္နာေဖာ္ၾက၊ စၾကေနာက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့…. အခ်စ္အေၾကာင္း ေရာက္သြားၾကသည္။

ေ၀က “မိထြဋ္… နင္အရင္ဆုံး ရည္းစားရၿပီး ဘာလုိ႔ခုထိ ေယာက်္ားမယူေသးတာလဲ”

“ေအးေလ… ဟုတ္ပ… လင္းစမ္းပါဦး” ေသာ္က ေထာက္ခံၿပီး အေၾကာင္းျပခ်က္ေတာင္းသည္။

“အခ်စ္က အေနေ၀းရင္ မီးေအးသြားတဲ့ ခ်ိတ္ပမာ ေအးခဲသြားတတ္တယ္လုိ႔ ဆုိ႐ုိးရွိတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား။ ငါ့ကုိယ္ေတြ႔က်ေတာ့ အခ်စ္ဟာ အေနမေ၀းေပမယ့္လည္း အခ်ိန္ၾကာလာရင္ ေအးစက္သြားတတ္တဲ့အရာလုိ႔ပဲ သတ္မွတ္လုိက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္ ငါနဲ႔ေအာင္ၾကားမွာ အခ်စ္ဆုိတာထက္ ခ်စ္ခဲ့ဖူးလုိ႔ ေႏွာင္တြယ္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္ပဲ ရွိေတာ့တာလုိ႔ေျပာရင္ နင္တုိ႔ယုံခ်င္မွယုံမွာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါ… တကယ္ပဲ။ ငါတုိ႔ေတြ ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ကုိ settle ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ လက္ထပ္ဖုိ႔ကုိ ေရႊ႕ဆုိင္းလာလုိက္တာ ခုခ်ိန္ထိပဲ။ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဟာ ဟုိးအရင္ကလုိ မေႏြးေထြးေတာ့ဘူး။ သမီးရည္းစားသက္တမ္း သိပ္ၾကာၿပီး မယူျဖစ္ခဲ့ရင္ အခ်စ္ကလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ေနာက္မွာက်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နင္တုိ႔လည္း ရည္းစားထားရင္ သိပ္အၾကာႀကီး မတြဲနဲ႔။ ၃ ႏွစ္ကေန ၅ႏွစ္ေလာက္ဆုိ ေတာ္ၿပီ။ ၅ႏွစ္ေက်ာ္သြားရင္ အခ်စ္က တစ္နည္းတစ္ဖုံနဲ႔ အားေလ်ာ့ၿပီး ေသြးေအးသြားတတ္တယ္။ အဲဒါ… ငါ့ကုိယ္ေတြ႔အခ်စ္ပဲ” မိထြဋ္က ဆရာႀကီးစတုိင္နဲ႔ လက္ခ်ာ႐ုိက္အၿပီး အသားညွပ္ ေပါင္မုန္႔တစ္ခုကုိ ကုိက္စားလုိက္သည္။

ေ၀ႏွင့္ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြ အတုိင္းသား ေပၚသြားသည္။ 

မိထြဋ္က “နင္တုိ႔ ဘာမွ စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔။ အဲဒါ ငါတစ္ေယာက္တည္း ႀကဳံေနရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟုိက မယူျဖစ္ေသးတဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းစုံတြဲေတြလည္း အဲလုိပဲ။ ငါ့ကုိပဲ ေမးမေနၾကနဲ႔။ နင္တုိ႔ကေရာ။ ဟုိ… မိေ၀… နင္က ဘယ္ေတာ့ေကြ်းမွာလဲ။”

“သိပ္မလုိေတာ့ပါဘူး… ေနာက္ႏွစ္ထဲေလာက္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” ေ၀က ရွက္ၿပဳံးျဖင့္ ေျဖသည္။

“မိထြဋ္ရယ္…တစ္ခ်ိန္က နင္ႏွစ္သိမ့္ေပးခဲ့လုိ႔ ငါ့စိတ္ေတြ သက္သာရာရခဲ့တာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ နင္ေျပာသလုိပဲ ငါ့အေပၚ ေမတၱာစစ္၊ ေမတၱာမွန္နဲ႔ ခ်စ္တဲ့သူ တကယ္ရွိေနခဲ့တယ္၊ သူ႔အခ်စ္ကုိပဲ ငါလက္ခံလုိက္တာ… ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ငါစိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ေဇာ္နဲ႔ငါက ခုခ်ိန္ထိ သူငယ္ခ်င္း အရင္းႀကီးေတြပါပဲ။ သူလည္း သူ႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အဲဒီ့အခ်စ္နဲ႔ပဲ လက္ထပ္ေတာ့မွာ။ ရယူပုိင္ဆုိင္ျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့ အခ်စ္က ေပးဆပ္ျခင္းေပါ့ဟာ။ မပုိင္ဆုိင္ရသည့္တုိင္ေအာင္ ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူ စိတ္ခ်မ္းသာရင္၊ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနရင္ ကုိယ္လည္းလုိက္ေပ်ာ္တတ္ခဲ့ၿပီ ဆုိတာေလ… အခု ေဇာ္နဲ႔သူ႔အခ်စ္အတြက္ ငါ၀မ္းသာႏုိင္ပါၿပီ သူငယ္ခ်င္းရယ္” ေ၀က ၿပဳံးရႊင္ေက်းဇူးတင္ေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ထြဋ္ထြဋ္ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။

သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကုိ သေဘာက်စြာၾကည့္ၿပီး ေသာ္က ၀င္ေအာ္သည္။ “ငါကေတာ့ အပ်ိဳႀကီးပဲလုပ္မွာ” 

“တကယ္လား” ေ၀ႏွင့္ထြဋ္ ၿပိဳင္တူေမးမိသြားသည္။ “တကယ္ေပါ့” ေသာ္က တည္တံ့စြာနဲ႔ ျပန္ေျဖသည္။ 

“ငါ့ဘ၀မွာ ကုိကုိ႔တစ္ေယာက္ကုိပဲခ်စ္ခဲ့တာ။ အရင္တုန္းက ကုိကုိကလြဲၿပီး ေနာက္ထပ္ဘယ္သူ႔ကုိမွ မခ်စ္ႏုိင္ေတာ့တာ ေသခ်ာသြားလုိ႔ အပ်ိဳႀကီးလုပ္မယ္ ေတြးခဲ့ေပမယ့္ အခုက်ေတာ့ အဲဒါ့ထက္ပုိေတြးမိလာတယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ သံသရာရွည္ေစျခင္း အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုပဲ… မိထြဋ္နဲ႔ေ၀။ ဒီလုိေႏွာင္တြယ္တတ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ သမုဒယသစၥာကုိ အရင္းခံၿပီး ဒုကၡသစၥာ ရလာၾကတာ မဟုတ္လား။ ကုိကုိ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကုိ ဘာမဆုိေလးစားယုံၾကည့္တဲ့ ငါ့အဖုိ႔ ကုိကုိ ဘာေၾကာင့္ သာသနာ့ေဘာင္ကုိ အၿပီးတုိင္၀င္ေရာက္သြားသလဲဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကုိ လုိက္ရွာေလ့လာရင္းနဲ႔ ငါေတြ႔ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ရဲ႕ အဓိပၸာယ္ေပါ့ဟာ။ အခ်စ္ေၾကာင့္ ငါဟာ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတယ္။ ၀မ္းနည္းငုိေႂကြးခဲ့ဖူးတယ္။ အခ်စ္ေၾကာင့္ပဲ သစၥာတရားေလးပါးရဲ႕  အနက္အဓိပၸာယ္ကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါကုိကုိ႔အေပၚထားခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းကုိ ဒီဘ၀မွာပဲ အၿပီးတုိင္ စြန္႔လႊတ္လုိက္ၿပီ” ေသာ့္စကားအဆုံးမွာ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္ အေတြးကုိယ္စီျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။

ထြဋ္က အတန္ငယ္ေအးစျပဳေနေသာ ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္အေမာ့မွာ ခပ္တုိးတုိးပ်ံ႕လြင့္လာေသာ သီခ်င္းသံ တစ္ပုိင္းတစ္စက သူမတုိ႔ သုံးေယာက္လုံးရဲ႕ အၾကားအာ႐ုံကုိ ႐ုိက္ခတ္သြားသည္။

...တကယ္ဆုိရင္… အခ်စ္ဟာ ေျဖရွင္းမရတဲ့ ျပႆနာ၊ အခ်စ္ဟာ အေျဖရွာမရတဲ့ ပုစာၦ… ငါကုိယ္တုိင္ အခ်စ္ဟာ ဘာလဲမသိေတာ့ပါ… တခါတရံမွာ အခ်စ္ဆုိတဲ့အရာနဲ႔ ဆုံဆည္းလုိက္ခ်င္လည္း တခါတရံေတာ့ အခ်စ္နဲ႔ ေ၀းခ်င္တယ္...


ဇြန္မုိးစက္

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဒီစာစုေလး ေခါင္းထဲမွာရွိၿပီး ေရးမယ္လုိ႔ ႀကံစည္ခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆လေလာက္ကပါ။ ေခါင္းစဥ္ကုိလည္း အခုအတုိင္းေပးမယ္လုိ႔ စဥ္းစားထားေပမယ့္ ခ်မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့လကမွ အစ္မသက္ေ၀က ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ အခ်စ္အေၾကာင္း ေျပာရေအာင္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပုိ႔စ္ေရးၿပီး တဂ္လုိက္ေတာ့မွ အဲဒါေလးကုိေရးဖုိ႔ သတိရသြားပါတယ္။ ဒီစာစုေလး တကယ္ခ်ေရးျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ အစ္မသက္ေ၀ကုိ ခ်စ္ခင္စြာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ း)

Daily Dislikes

1

Category:

မနက္ေစာေစာထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္မယ္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္မယ္နဲ႔ ႀကံစည္ထားတာ ၾကာေနၿပီ၊ ခုထိ အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသးတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

မနက္တုိင္း ရထားေပၚ အလုအယက္ တြန္းတြန္းတုိက္တုိက္ တုိးတုိးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ တက္ရတာ မႀကိဳက္ဘူး

ရထားေတြ delay ျဖစ္ၿပီး ႐ုံးကုိ ေနာက္က်ေရာက္သြားရတာ မႀကိဳက္ဘူး

႐ုံးေရာက္ေရာက္ခ်င္း ph. call ေတြ ကုိင္ရတာ၊ မန္ေနဂ်ာရဲ႕ ၾသ၀ါဒေတြ အေႁခြခံရတာ မႀကိဳက္ဘူး

ေန႔လည္ထမင္းစားခါနီးနဲ႔ ႐ုံးဆင္းခါနီးမွ အစည္းအေ၀းတက္ရတာ မႀကိဳက္ဘူး

တစ္ေနကုန္ ကြန္ပ်ဴတာၾကည့္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတာ မႀကိဳက္ဘူး 

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု သတိေမ့တတ္လာတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

ကုိယ္အေလးအခ်ိန္ေလွ်ာ့ခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ၾကားက stress ျဖစ္ရင္ fast food စားမိတဲ့ အက်င့္ဆုိးကုိ မႀကိဳက္ဘူး

အလုပ္ထဲမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ေနတဲ့ၾကားက ေဒါသထြက္ထြက္သြားတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

တစ္ေနကုန္လုိ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္မွ တရားမထုိင္ျဖစ္ဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕က် နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ေတြေပးေနမိတာကုိ သိသိႀကီးနဲ႔ မႀကိဳက္ဘူး

အရင္ကေလာက္ စာအုပ္ဖတ္အား မေကာင္းေတာ့တာ၊ စာဖတ္ႏႈန္း သိသိသာသာ က်ဆင္းသြားတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

စာေတြေရးခ်င္ရက္နဲ႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္လုိ႔ မေရးျဖစ္တာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

ေရးလက္စ စာတစ္ပုဒ္ အဆုံးမသတ္ရေသးဘဲ လနဲ႔ခ်ီ ၾကာေနတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

ေစာေစာအိပ္မယ္...ေစာေစာအိပ္မယ္ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ညစဥ္၁၂နာရီထုိးၿပီးမွ အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ေနတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးမွ ဗုိက္ဆာလာတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

ညအိပ္ခါနီးတုိင္း ေဆးေတြေသာက္ရ၊ လိမ္းရတာကုိ မႀကိဳက္ဘူး

ေစာေစာမအိပ္ႏုိင္လုိ႔ ေစာေစာမထျဖစ္တာကုိေတာ့ တကယ္မႀကိဳက္ဆုံးပါပဲ။


ဇြန္မုိးစက္
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အစ္မသက္ေ၀ရဲ႕ တဂ္အိမ္စာ က်န္တဲ့ႏွစ္ပုဒ္ထဲက တစ္ပုဒ္ပါ။ ေန႔စဥ္ျဖစ္ရပ္ထဲက မႀကိဳက္မိတာေလးေတြကုိ ဦးစားေပးၿပီး ေရးလုိက္ပါတယ္။

႐ုိင္ယန္

4

Category: ,

ဇြန္ျမန္မာျပည္ခရီးက ျပန္ေရာက္ၿပီး ႐ုံးျပန္တက္တဲ့အခါ ဇြန္တုိ႔ဌာနမွာ ႐ုံးအကူ၀န္ထမ္းအသစ္တစ္ဦး ေရာက္ေနပါတယ္။ သူက စလုံးေပါက္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ႐ုိင္ယန္ (Ryan) ပါ။ ေဖာ္ေရြသြက္လက္တဲ့ လူငယ္တစ္ဦးလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးလုိ႔ရပါတယ္။ သူ႔စကားသံၾကားမိတဲ့အခါမွာေတာ့ သူဟာ ပုံမွန္မဟုတ္ဘူးဆုိတာ စိတ္ထဲက အလုိလုိ သိေနပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း သူရဲ႕ဉာဏ္ရည္က သာမန္ထက္ သိသာစြာ နည္းပါးေနပါတယ္။ သူ႔ကုိ အမ်ားႀကီးအလုပ္ေပးလုိ႔ မရပါဘူး။ တစ္ခါေျပာျပၿပီးရင္ ခဏေလးနဲ႔ ေမ့သြားတတ္လုိ႔ ခဏခဏျပန္ေမး၊ အေခါက္အေခါက္အခါခါ ရွင္းျပနဲ႔ အေတာ္စိတ္ရွည္ရပါတယ္။ သူလုိလူမ်ိဳးကုိမွ ဘာေၾကာင့္ခန္႔ထားတာလဲလုိ႔ ေမးၾကည့္မိတဲ့အခါ၊ ခန္႔ထားတာ မဟုတ္ဘဲ… သူ႔မိဘမ်ားက သူ႔သားတစ္ျခားမွာ အလုပ္သြား၀င္ရင္ အႏုိင္က်င့္ခံရမွာစုိးတဲ့အတြက္ သူတုိ႔နဲ႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးတဲ့ ဇြန္တုိ႔ သူေဌးရဲ႕ ကုမၸဏီမွာ လာအပ္ထားတဲ့ သေဘာပါ။ ေရရွည္မဟုတ္ဘဲ ယာယီအေနနဲ႔ လက္ခံထားတာလုိ႔ သိရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သူ႔မိဘမ်ားဟာ အလြန္ခ်မ္းသာတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းပုိင္ရွင္ေတြပါပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူနဲ႔ထမင္းအတူသြားစားရင္း၊ စကားေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔အေၾကာင္းေတြ သိလာတဲ့အခါ ဇြန႔္ကုိ ျပန္ေျပာျပၾကပါတယ္။ သူ႔အိမ္က Botanical Garden အနီးက Tanglin ရပ္ကြက္မွာ ရွိပါတယ္။ သူက ေဟာ္ကာစင္တာ (Hawker center) ေတြမွာ ထမင္းစားေလ့မရွိဘဲ သူ႔မိဘေတြနဲ႔အတူတူ restaurant ေတြမွာပဲ အၿမဲစားေနၾကမုိ႔  food court က အစားအေသာက္ေတြ မႀကိဳက္ဘူးပါတဲ့။ သူ႔အေမက Ferrari ေမာင္းၿပီး၊ သူ႔အေဖက Rolls-Royce စီးပါတယ္။ ကားေတြကုိ ဖုန္းကင္မရာကတစ္ဆင့္ ဇြန္တုိ႔ကုိ ျပပါေသးတယ္။ စကၤာပူမွာ ဒီလုိ ကား၂စင္းပုိင္တဲ့ အေနအထားမွာ သူတုိ႔ႂကြယ္၀မႈအတုိင္းအတာကုိ ခန္႔မွန္းလုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူ႔ေဘးၿခံက အိမ္နီးခ်င္းက Porsche ေမာင္းတာကုိ သူက အားက်ေနေသးတာတဲ့။ လာမယ့္ေမလက်ရင္ ဥေရာပကုိ ေဟာလီးေဒးလ္ခရီးထြက္ဦးမယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔ကုိ ၾကည့္ရတာ ဘ၀ကုိ မပူမပင္ မေၾကာင့္မက်နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္သန္းေနရလုိ႔ တစ္ျခား S’porean Colleague ေတြကေတာင္ သူ႔လုိဘ၀မ်ိဳး ရခ်င္လုိက္တာလုိ႔ ေျပာလာၾကတဲ့အထိပါပဲ။ 

သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး… ဇြန္ေတြးမိလုိက္တာရွိပါတယ္။ သူဟာ အတိတ္ဘ၀က ဒါနအားေကာင္းခဲ့လုိ႔  ခုဘ၀မွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဉာဏ္ရည္မွာေတာ့ အမ်ားနည္းတူမရွိဘဲ နိမ့္က်ေနတာ သူလွဴခဲ့စဥ္အခါက ဉာဏ္ပညာမစုိက္ဘဲ ဒါနျပဳခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ဆုိတာကုိပါ။ သူျပဳခဲ့ေသာ ဒါနမ်ားဟာ ေလာကအတြက္၊ သာသနာအတြက္ ေက်းဇူးမမ်ားေသာ ဉာဏ္မယွဥ္တဲ့ ဒါနမ်ားျဖစ္ခဲ့အတြက္ ယခုဘ၀မွာ ဥစၥာပစၥည္း ျပည့္စုံကုံလုံေသာ္ျငား ဉာဏ္နည္းပါးတဲ့ သူျဖစ္ရတယ္လုိ႔ ဆရာေတာ္ အရွင္ဇ၀န ေမတၱာရွင္ (ေရႊျပည္သာ) ရဲ႕ “လူျဖစ္ရျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္” စာအုပ္မွာ ေရးသားထားတာကုိ အမွတ္ရမိပါတယ္။ 

ဒီလုိပုဂၢဳိလ္ေတြဟာ ဒိြဟိတ္ဉာဏ္ယွဥ္ၿပီး ေမြးလာသူေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားအားထုတ္အားထုတ္ တရားထူးတရားျမတ္ မရႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဒါနျပဳတဲ့အခါ ဉာဏ္ယွဥ္ၿပီးလွဴဖုိ႔ အလြန္အင္မတန္မွ အေရးႀကီးဆုိတာ ထပ္ေတြးမိပါတယ္။ လွဴတဲ့အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ အမ်ားႀကီးအာ႐ုံစုိက္စရာမလုိဘဲ “နိဗၺာန္နႆ ပစၥေယာေဟာတု”  လုိ႔သာ အာ႐ုံစုိက္လုိက္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္လွဴလုိက္တဲ့ဒါနက နိဗၺာန္ေရာက္သည္အထိ အေထာက္အပံ့ေပးသြားမွာပါ။ ဒီအခ်က္က သဒၶါတရား အလြန္ထက္သန္ၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အထူးဂ႐ုျပဳသင့္တဲ့အခ်က္လုိ႔ ဇြန္ျမင္ပါတယ္။ လွဴတဲ့အခါမွာလည္း အမ်ားသူငါတုိက္တြန္းလုိ႔ လွဴရတာထက္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေစတနာသုံးတန္ျပဌာန္းၿပီး စိတ္ႏွလုံးၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း ရည္စူးၿပီးလွဴဒါန္းႏုိင္ရင္ျဖင့္ အလွဴရွင္အတြက္ သိပ္ကုိအက်ိဳးမ်ားသြားမွာ အေသအခ်ာပါ။ 

သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ စာဖတ္သူမ်ားအားလုံးလည္း ႏွစ္သစ္မွာ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာရႊင္လန္းက်န္းမာစြာျဖင့္ ဉာဏ္ယွဥ္ေသာ ဒါနမ်ားကုိ ျပဳႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဇြန္က ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔ ႏွစ္သစ္ဆုေတာင္းေႁခြလုိက္ပါတယ္။


ဇြန္မုိးစက္
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဒိြဟိတ္ပုဂၢဳိလ္ - အေလာဘႏွင့္အေဒါသ ၂ပါးယွဥ္၍ ဒါနျပဳခဲ့ေသာ္လည္း အေမာဟ (ပညာ) ဉာဏ္ မစုိက္ခဲ့သူ
တိဟိတ္ပုဂၢဳိလ္ - အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ (ပညာ) သုံးပါးယွဥ္၍ လွဴဒါန္းခဲ့သူ (တိဟိတ္ပုဂၢဳိလ္မ်ားဟာ ယခုဘ၀မွာတင္ပဲ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ တရားထူးရသည္အထိ အားထုတ္ႏုိင္သူမ်ား ျဖစ္ပါတယ္)

က်မ္းကုိး - အဘိဓမၼာ

တစ္ေန႔တာအႀကိဳက္ Daily Likes

7

Category: ,

ႏႈိးစက္ေပးစရာမလုိဘဲ အလုိလုိအိပ္ရာက ႏုိးတတ္တာကုိ ႀကိဳက္တယ္

(မုိးမရြာတဲ့ေန႔ေတြမွာ) ၾကည္စင္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပာကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သြားတုိက္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

မိတ္ကပ္ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္းျဖစ္ဘဲ သနပ္ခါးပါးပါးေလး ေန႔စဥ္လူးၿပီး ႐ုံးသြားရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

႐ုံးမသြားခင္ ဘုရားစင္ေရွ႕မွာ သရဏဂုံနဲ႔၊ ငါးပါးသီလကုိ မေမ့မေလ်ာ့ေဆာက္တည္ၿပီးမွ အိမ္ကေနထြက္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

အိမ္ကေန႐ုံးေရာက္တဲ့အထိ ဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ား၊ ေမတၱာသုတ္ရြတ္ၿပီး အရပ္ဆယ္မ်က္ႏွာကုိ တစ္ရက္မပ်က္ ေမတၱာပုိ႔ရင္းနဲ႔ သြားတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကုိ ႀကိဳက္တယ္

႐ုံးေရာက္မွ မုိင္လုိတစ္ငုံခ်င္းေသာက္ၿပီး အလုပ္အီးေမးလ္ေတြ စစ္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

အလုပ္ခ်ိန္မွာ ဂ်ီေမးလ္ကေန ဘီးဇီးစေတးတပ္စ္နဲ႔ ၀င္ထားရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြနဲ႔ ထမင္းအတူစား၊ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီး အာလာပသလႅာပ စကားေတြ ေျပာရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

ထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီမျပည့္မခ်င္း ႐ုံးခန္းထဲ ျပန္မ၀င္တတ္တဲ့ ကုိယ့္အက်င့္ကုိ ႀကိဳက္တယ္

အိပ္ငုိက္တဲ့အခါ အင္တာနက္ထဲ ဟုိဟုိဒီဒီ ၀င္ဖတ္ၿပီး မ်က္လုံးက်ယ္ေအာင္ လုပ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္

၆နာရီထုိးလုိ႔ အလုပ္ေတြ လက္စသတ္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာကုိ shut down လုပ္ရတာ ႀကိဳက္တယ္

အိမ္အျပန္ ဘူတာ႐ုံကဆင္းတဲ့အခါ စတုတၱရိပ္သာေပၚက လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

႐ုံးအျပန္ညေနတုိင္း စာတုိက္ပုံးဖြင့္ၿပီး စာယူရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

အျခားသူေတြထက္ အိမ္ကုိေစာျပန္ေရာက္ၿပီး ဘုရားပန္းအုိးနဲ႔ ေသာက္ေတာ္ေရလဲ၊ ဆီမီးခြက္ထဲ ဆီထည့္ပူေဇာ္ၿပီး ေအးေအးလူလူ ဘုရားကန္ေတာ့ျဖစ္တဲ့ ညေနခင္းေတြကုိ ႀကိဳက္တယ္

ထမင္းစား၊ ေရမုိးခ်ိဳးအၿပီးမွာ ကြန္ပ်ဴတာခလုတ္ေလး အြန္လုိက္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

ဂ်ီေမးလ္ထဲ၀င္၊ မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚတက္ၿပီး လူမႈေရးကြန္ယက္ထဲ လမ္းသလားရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

တစ္ေနကုန္ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အိပ္ရာေပၚ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ ပစ္လွဲၿပီး ေမြ႔ယာနဲ႔ေက်ာျပင္ ထိလုိက္တဲ့အခုိက္ကုိ ႀကိဳက္တယ္

ညစဥ္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း အနေႏၲာ အနႏၲငါးပါးကုိ မရွိခုိး၊ဦးမခ်ရေသးရင္ ဘယ္ေတာ့မွ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့အက်င့္ကုိ ႀကိဳက္တယ္

အိပ္မက္မက္ရင္ အိပ္ေရးမ၀ဘူးလုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ ညစဥ္လုိလုိ အိပ္မက္ေတြ မက္ရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္

ေၾကာက္စရာ အိပ္မက္ေတြ မက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ၂၄ပစၥည္းနဲ႔ သံဗုေဒၶကုိ အိပ္မက္ထဲမွာ ေအာ္ဆုိဖုိ႔ သတိရတတ္တဲ့ မသိစိတ္ကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္ 

ကုသိုလ္အကုသုိလ္ ခြဲျခားသိၿပီး ရုိးရွင္းမွန္ကန္ အဓိပၸာယ္ရွိစြာနဲ႔ ေန႔ရက္တုိင္းကုိ ျဖတ္သန္းေနတဲ့ လက္ရွိဘ၀ကုိ ေက်နပ္စြာနဲ႔ ႀကိဳက္ပါတယ္။

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
အစ္မသက္ေ၀ရဲ႕ တဂ္ပုိ႔စ္ေလးပါ။ Daily dislikes နဲ႔ အခ်စ္အေၾကာင္းလည္း ေျပာရဦးမွာဆုိေတာ့ တဂ္ေႂကြးက ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပုဒ္ႀကီးမ်ားေတာင္ တင္ေနပါေသးတယ္။

အစ္မေရ... ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရးေပးမယ္ေနာ္။ :D

ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ညီမဇြန္

ကုသုိလ္မွတ္တမ္း

11

Category: , ,

လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေလာက္က အတူေနသူငယ္ခ်င္းက သူရဲ႕ စိတ္ကူးဆႏၵကုိ အရင္းႏီွးဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ဖြင့္ဟေျပာဆုိခဲ့ရာမွ ဒီကုသုိလ္မွတ္တမ္းေလး အစျပဳခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေမလမွာ၀င္ေရာက္တုိက္ခတ္ခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရတဲ့ေဒသက မိဘမဲ့ကေလးေတြကုိ ရွင္ျပဳေပးခ်င္တဲ့ သူ႔ဆႏၵကုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စီးပြားေရးတကၠသုိလ္မွာ ခင္မင္ခဲ့ရတဲ့ ဘုိကေလးနယ္ခံ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ရွာေဖြဆက္သြယ္ၿပီး၊ ကုိယ္တုိင္ဘုိကေလးထိဆင္းလုိ႔ မိဘမဲ့နဲ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ကေလးအမ်ားစု ပညာသင္ၾကားရာ မဂၤလာကံသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးမူလြန္ေက်ာင္းကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိ ဆက္သြယ္ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ 


ဒီအလွဴကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကစလုိ႔ လစဥ္ပမာဏတစ္ခုဖယ္ထားၿပီး စုသူကစု၊ စေနတနဂၤေႏြမွာ အခ်ိန္ပုိင္းလုပ္ၿပီး အလွဴအတြက္သက္သက္ ပုိက္ဆံစုသူကစုနဲ႔ ေတြးၾကည့္တုိင္း ပီတီျဖစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ရွင္အပါး ၂၀ဆယ္စာ သတ္မွတ္ၿပီး စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ကုိယ္ႏုိင္သေလာက္ မွ်ခံၾကမယ္လုိ႔ ရည္စူးခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ေအာက္တုိဘာ သီတင္းကြ်တ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ စီစဥ္ခဲ့ေပမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲဘာဘာညာညာ သတင္းမ်ားေၾကာင့္ ရက္ကုိေနာက္ဆုတ္ရင္း ၂၀၁၁ ေဖေဖာ္၀ါရီ သုိ႔မဟုတ္ မတ္လ ေႏြရာသီ အတန္းတင္စာေမးပြဲအၿပီးမွာ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ ၂၀၁၀ ဒီဇင္ဘာလမွာ အတည္ျပဳလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေလးေယာက္စလုံး အတူျပန္ၿပီး အလွဴလုပ္ႏုိင္မယ့္ရက္ကုိ ညွိလုိက္တဲ့အခါ မတ္လ ၂၀ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ (တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္) က အဆင္ေျပဆုံးျဖစ္ေနလုိ႔ အဲဒီ့ေန႔ကုိပဲ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္လုိက္ပါတယ္။


ဒီအလွဴကုိ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုပဲ လုပ္ၾကမယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ထားခဲ့ေပမယ့္ ခင္မင္နီးစပ္တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကုိ မတ္လထဲမွာ ရွင္ျပဳအလွဴတစ္ခုလုပ္ဖုိ႔အတြက္ ခဏျပန္ျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပမိတဲ့အခါ နားေထာင္ရတဲ့သူေတြက သဒၶါေပါက္သြားၿပီး အလွဴေငြထည့္၀င္ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိလာတဲ့အတြက္ အလွဴေငြမ်ားကုိ ၀မ္းေျမာက္စြာနဲ႔ လက္ခံလုိက္ၾကပါတယ္။ အလွဴေငြထည့္၀င္သူမ်ားရွိလာတဲ့အတြက္ ရွင္အပါး ၂၀ကေန ၂၅ပါးကုိ တုိးလုိက္ပါတယ္။ 

ေလယာဥ္လက္မွတ္၀ယ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ကတည္းကစလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သုိက္ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနလုိက္တာ အလွဴၿပီးေျမာက္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။ အလွဴအတြက္ တုိင္ပင္ေျပာဆုိၾကတဲ့ အီးေမးလ္ေတြ အျပန္အလွန္ ေရးပုိ႔ၾကတာလည္း ေန႔စဥ္အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းပါဘူး။ ရွင္ျပဳအလွဴအတြက္ျပန္ရင္း  ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္ေက်ာက္ကြင္းရြာအတြက္လွဴဖုိ႔ အ၀တ္အစားေတြကလည္း တပါးတည္း သယ္သြားခ်င္ၾကေသးတာေလ။ SilkAir နဲ႔ တစ္ေယာက္ကုိ ကီလုိ၃၀ႏႈန္းရတဲ့အတြက္ ၁၀ကီလုိေလာက္ပဲ ကုိယ့္အတြက္သယ္ၿပီး က်န္တဲ့ ကီလုိ၂၀ ကုိ လွဴမယ့္အ၀တ္ေတြ သယ္သြားေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ အလွဴအတြက္ ဖားေအာက္ေတာရက ဘုန္းဘုန္းဦးဥကၠံ လွဴလုိက္တဲ့ သကၤန္း ၁၅စုံကုိေတာ့ သေျပႏုကေနပဲ ကီလုိ၀ယ္ၿပီး ပုိ႔ထားႏွင့္ပါတယ္။ 

  ေက်ာက္ကြင္းရြာအတြက္ ေပးလွဴမယ့္အ၀တ္ထုပ္ေတြပါ။ ကားေပၚမွာ ႏွစ္ထုပ္က်န္ပါေသးတယ္။

သြားမယ့္အခ်ိန္က ေႏြရာသီဆုိေတာ့ အက်ႌအပါးလက္တုိေလးေတြ ေရြးထည့္ထားတုန္း မျပန္ခင္ ၃၊၄ရက္အလုိမွာ ေႏြေခါင္ေခါင္မုန္တုိင္းက်ၿပီး ရာသီဥတုအလြန္အမင္းေအးစိမ့္ေနတယ္ဆုိလုိ႔ အက်ႌလက္ရွည္နဲ႔ အေႏြးထည္ေတြျပန္ရွာ ထည့္ရျပန္ပါတယ္။ 

ရန္ကုန္နဲ႔ဘုိကေလးက မိသားစုသူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ပူေနၾကတာေပါ့။ အလွဴနဲ႔ ေလႀကီးမုိးႀကီးနဲ႔မိေတာ့မယ္ဆုိၿပီး...။ စကၤာပူက သူငယ္ခ်င္းတစ္စုကေတာ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသြားလုပ္မွာမုိ႔ စိတ္ထဲမွာ အလြန္အမင္း စုိးရိမ္ပူပန္ျခင္း မရွိၾကဘဲနဲ႔ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအလွဴကုိ ျဖစ္ေအာင္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့စိတ္ပဲ ႀကီးစုိးေနၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘုိကေလးကုိ သေဘၤာနဲ႔သြားမယ့္ အစီအစဥ္ဖ်က္လုိက္ၿပီး ကားနဲ႔ပဲသြားေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကပါတယ္။

မတ္လ ၁၈ရက္ေန႔ မနက္ ၇နာရီ ၅၀မိနစ္ ေလယာဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကုိျပန္၊ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီး ညေန ၃နာရီမွာ အိမ္ကေနထြက္ၿပီး စုရပ္ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းမွာ ၃နာရီခြဲဆုံဖုိ႔ ခ်ိန္းလုိက္ၾကပါတယ္။ လုိက္မယ္ မလုိက္ဘူး မေသခ်ာျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း အနီးကပ္မွာ လုိက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ရန္ကုန္ကေန စုစုေပါင္းလုိက္မယ့္သူက ၄ေယာက္ဆုိေတာ့ စုစုေပါင္း ၈ေယာက္ပါ။ အားလုံးမိန္းကေလးေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဇြန္မုိးစက္တစ္ေယာက္ လမ္းတစ္၀က္အေရာက္မွာမွ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္လႊဲလုိက္တဲ့ အလွဴေငြထုပ္ ေမ့က်န္ခဲ့တာ သတိရလုိ႔ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ယူလုိက္ရၿပီး ပန္းဆုိးတန္းဆိပ္ကမ္းကုိ ၄နာရီမွ ေရာက္သြားပါတယ္။ 

သေဘၤာအဆုိက္နဲ႔တုိးလုိ႔ တခါတည္း ဒလဘက္ကုိ ဆက္ကူးၿပီး သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အစ္ကုိ ငွားထားေပးတဲ့ ဆူပါ႐ုဖ္ဗန္ကား ၂စီးမွာ ၄ေယာက္တစ္စီးႏႈန္းနဲ႔ ညေန၄နာရီခြဲမွာ ဒလ-ဘုိကေလး ခရီးစဥ္ကုိ စတင္ခဲ့့ပါတယ္။ ဒလ၊ တြံေတး၊ ေကာ့မႉး၊ ကြမ္းၿခံကုန္း၊ ေဒးဒရဲေဒသမ်ားကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ည၇နာရီမွာ ဖ်ာပုံေရာက္ပါတယ္။ ဖ်ာပုံမွာ ညေနစာထမင္း၀င္စားၾကၿပီး ၇နာရီခြဲေလာက္ကေန ဆက္ထြက္လာခဲ့တာ ည၈နာရီခြဲမွာ ဘုိကေလးကုိ အဆင္ေျပေခ်ာေမာ အႏၲရာယ္ကင္းစြာနဲ႔ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့တယ္။ 

လမ္းအစ၊ လမ္းအဆုံးနဲ႔ တံတားႀကီးႏွစ္ခုမွာသာ လမ္းေတြေကာင္းၿပီး က်န္တဲ့လမ္းေတြ အထူးသျဖင့္ ေဒးဒရဲ- ဖ်ာပုံ-ဘုိကေလးလမ္းေတြမွာေတာ့ တြန္႔ေခါက္ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြမ်ားၿပီး ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ ကားေတြကလည္း အေတာ္အၾကမ္းခံႏုိင္တယ္လုိ႔ ေျပာရမွာပဲ။ တစ္စီးကုိ ေလးေသာင္းခြဲေပးရတာ ကားနာတာနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ေစ်းတန္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ကားလမ္းေတြသာ ေကာင္းခဲ့ရင္ ဒလ-ဘုိကေလးကုိ ႏွစ္နာရီခြဲနဲ႔ ေမာင္းလုိ႔ရတယ္လုိ႔ ကားဆရာႀကီးက ေျပာျပပါတယ္။ ဇြန္တုိ႔သြားခဲ့တဲ့ခရီးက ထမင္းစားခ်ိန္ နာရီ၀က္ႏုတ္လုိက္ရင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းခ်ိန္ ၄နာရီ ရွိပါတယ္။

အခုေနာက္ပုိင္း ဧရာ၀တီတုိင္းေဒသႀကီးလုိ႔ ေခၚေ၀ၚသုံးစြဲတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္

ဘုိကေလးေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းစီစဥ္ေပးထားတဲ့ တည္းခုိရိပ္သာမွာ အနားယူအိပ္စက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကုိ ဆံခ်ေပးမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႔ စေနေန႔အတြက္ အားေမြးၾကရပါတယ္။ ၁၉ရက္ေန႔ စေနေန႔မနက္ပုိင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းစီစဥ္ေပးထားတဲ့ ကားနဲ႔ပဲ ဘုိကေလးၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ေအာင္စၾကာဘုရားနဲ႔ တာ၀တႎသာဘုရားတုိ႔ကုိ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၿပီး ေလွနဲ႔နတ္ေခ်ာင္းတဘက္ကမ္းကုိကူးလုိ႔ ေပၚေတာ္မူကုန္းေျမရွိ ဘုရားေစတီမ်ားကုိလည္း သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ 

ရွင္သာမေဏမ်ားအတြက္ ပရိကၡရာရွစ္ပါးႏွင့္ သကၤန္းမ်ား


ကုိရင္မ်ားအတြက္ ေခါင္းအုံးႏွင့္ဖ်ာမ်ား (ရွင္ ၂၅ပါးစာ ေခါင္းအုံးစြပ္ေတြကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ကုိယ္တုိင္ခ်ဳပ္ထားေပးတဲ့ ဘုိကေလးက သူငယ္ခ်င္းကုိ အရမ္းပဲ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္)

ေပၚေတာ္မူကျပန္လာ၊ ေန႔လည္စာစားၿပီးတဲ့ေနာက္ အလွဴျပဳလုပ္မယ့္ မဂၤလာကံသာေက်ာင္းကုိ သြားခ်ိန္မွာ ညေန ၃နာရီမွာ ရွိပါၿပီ။ လူစုံတဲ့အခါ ရွင္ေလာင္းမ်ားကုိ နတ္ျပ၊ ဆံခ်ၿပီး သကၤန္းစည္းပါတယ္။ ေက်ာင္းေပၚအေရာက္ ျဖဴစိမ္း၀တ္စုံကုိ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ျမင္ရတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္တဲ့ ခံစားခ်က္က ေဖာ္ျပလုိ႔မရေအာင္ ျဖစ္သြားတာ အမွန္ပါ။ မိဘမဲ့ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားခ်က္ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ စေနေန႔ တေပါင္းလျပည့္ေန႔ညေနေစာင္းမွာပဲ ကေလးငယ္ ၂၅ေယာက္ဟာ ရွင္သာမေဏအျဖစ္နဲ႔ အျမတ္ဆုံးေသာ သာ့သနာ့အေမြကုိ လက္ခံရယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ 

 ေမာင္ရင္ေလာင္းမ်ား (သူတုိ႔ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရင္ ေက်ာင္း၀တ္စုံအသစ္ပါရေအာင္လုိ႔ ျဖဴစိမ္းမ်ားကုိ တူညီစြာ ၀တ္ဆင္ထားေပးျခင္းပါ)




 နတ္မျပမီ


ဆံခ်ၿပီ



သကၤန္းမေတာင္းခင္ ညေနစာကုိ အားပါတရ စားေသာက္ေနေသာ ေမာင္ရင္ေလာင္းမ်ား


သကၤန္းေတာင္းေနစဥ္


သကၤန္းစည္းၿပီ


ရွင္သာမေဏအျဖစ္ ခံယူေနၾကစဥ္


အျမတ္ဆုံးေသာ သာသနာ့အေမြ ေပးအပ္ျခင္းခံရေသာ ကုိရင္ ၂၅ပါး

၂၀ရက္ တနဂၤေႏြေန႔မနက္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ပါတယ္၊ ေန႔ဆြမ္းမကပ္မီ တနားေတာ္နာယူ  ေရစက္ခ် အမွ်ေပးေ၀ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းက တရားေပးရာမွာ အေသာကဘုရင္ႀကီးဟာ ေရတြင္းေရကန္ေပါင္း၊ ေက်ာင္းေစတီေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ အလွဴျပဳၿပီးတဲ့အခါ ယခုသူျပဳခဲ့တဲ့အလွဴေတြက အျမတ္ဆုံးအလွဴျဖစ္ၿပီးလားလုိ႔ ေမးေလွ်ာက္တဲ့အခါ အျမတ္ဆုံးေသာအလွဴ မေျမာက္ေသးေၾကာင္း သိရလုိ႔ အျမတ္ဆုံးအလွဴျဖစ္ေအာင္  မိမိရင္မွျဖစ္ေသာသား၊ ေဆြမ်ိဳးညီအစ္ကုိမ်ားကုိ ရွင္ျပဳရဟန္းခံေစၿပီး သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ေစခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ 

 ကုိရင္တုိ႔ ေန႔ဆြမ္း မစားမီ ေမတၲာပုိ႔သေနၾကပုံ


 ေန႔ဆြမ္းကုိ အားပါးတရ သုံးေဆာင္ေနၾကေသာ ကုိရင္ေလးမ်ား

မိမိရင္မွမျဖစ္ေသာ္လည္း အျခားရင္မွျဖစ္ေသာ သူတစ္ပါးတုိ႔၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကုိ သာသနာ့အေမြေပးအပ္ျခင္းမွာ အလွဴ႕တကာ့အလွဴတြင္ အျမတ္ဆုံးေသာ အလွဴျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က အလွဴရွင္မ်ား ၀မ္းေျမာက္ကုသုိလ္ယူႏုိင္ေအာင္ ေဟာၾကာေပးခဲ့ပါတယ္။ အလွဴရွင္မ်ားအေနနဲ႔လည္း အျမတ္ဆုံးေသာ သာသနာ့အလွဴကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ပါ၀င္ေပးလွဴခြင့္ရတဲ့အတြက္ အတုိင္းမသိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈအစုစုအတြက္လည္း ၃၁ဘုံမွာ က်င္လည္ေနၾကကုန္ေသာ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါအားလုံးကုိ အမွ်ေ၀ေပးပါတယ္။ ယခုလုိႀကီးျမတ္ေသာ အလွဴဒါနေၾကာင့္ ကေလးမ်ားရဲ႕ ကြယ္လြန္သူ မိဘေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားအေနနဲ႔လည္း ေရာက္ရာဘုံဘ၀ကေန သာဓုေခၚႏုိင္ၿပီး အပၸါယ္ေလးဘုံကေန ကြ်တ္လြတ္သြားမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ 

တရားနာပရိသတ္မ်ား

ဒီအလွဴမွာ ပါ၀င္လွဴဒါန္းကူညီၾကသူမ်ားအားလုံးကုိ ဇြန္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္။ အလွဴေငြပမာဏက မထင္မွတ္ထားေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားခဲ့တဲ့အတြက္ လက္ခံရရွိခဲ့တဲ့ အလွဴေငြမ်ားအားလုံးကုိ ရွင္ျပဳအလွဴ၌သာမက မဂၤလာကံသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ပညာသင္ေက်ာင္း ပေဒႆပင္၊ မဂၤလာကံသာေက်ာင္းအတြက္ န၀ကမၼ၊ ဆြမ္းအခက္အခဲရွိေနတဲ့ ေပၚေတာ္မူကုန္းေျမရွိ သီတဂူ ဓမၼ၀ိဟာရစာသင္တုိက္အတြက္ ဆြမ္းပေဒႆပင္၊ ကေလးငယ္မ်ားရဲ႕ ႏွလုံးသားမွာ ဓမၼတရားေတာ္နဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္တည္တံ့ေစဖုိ႔ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေနတဲ့ ဘုိကေလးၿမိဳ႕ရွိ တနဂၤေႏြဓမၼေက်ာင္း (Sunday School) နဲ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ပညာေရးအခက္အခဲရွိေနတဲ့  ခ်င္းျပည္နယ္ေက်ာက္ကြင္းရြာနဲ႔ ေဆာက္လုပ္ဆဲစာၾကည့္တုိက္အတြက္လည္း ထည့္၀င္လွဴဒါန္းႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ 

ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္တဲ့ေန႔ကစလုိ႔ ရာသီပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားၿပီး ခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ မုိးေလကင္းလြတ္ခဲ့တာ၊ အလွဴအတြက္ ကုိယ္တုိင္ဦးစီး ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္ခဲ့သူမ်ားအားလုံးမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မပါဘဲ မိန္းကေလးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာေတြက ဒီကုသိုလ္မွတ္တမ္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ လူႀကီးမ်ားမပါဘဲ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္စုဦးစီးၿပီး အလွဴတစ္ခုလုပ္ၾကမယ့္အေၾကာင္း အိမ္ကမိဘေတြကုိ အသိေပးေျပာျပၾကေတာ့ ျဖစ္ပါ့မလားလုိ႔ တစ္ခြန္းမွမေမးဘဲနဲ႔ ယုံၾကည္စိတ္ခ်စြာ ကုသုိလ္ျပဳခြင့္ေပးၿပီး ပံ့ပုိးကူညီၾကတဲ့ မိဘ၊ေမာင္ႏွမ၊ မိသားစု၀င္ေတြကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

အစစအဆင္ေျပစြာနဲ႔ အလွဴၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားလုိ႔ တနဂၤေႏြေန႔လည္ ၃နာရီမွာ ဘုိကေလးကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္လည္ထြက္ခြာလာၿပီး ခရီးပန္းသမွ် အေမ့အိမ္မွာ နားခုိအေမာေျဖမယ့္ မိန္းမပ်ိဳတစ္သုိက္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ကုသုိလ္ေတြ တစ္ေလွႀကီးပုိက္လုိ႔ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈေတြနဲ႔ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့တယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ဒီကုသုိလ္မွတ္တမ္းကုိ အဆုံးသတ္လုိက္ပါတယ္။

အားလုံးပဲ အမွ်ယူ သာဓုေခၚႏုိင္ၾကပါေစ။


၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးျခင္းမ်ားစြာျဖင့္
ဇြန္မုိးစက္