ဆုံခဲ့ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား (ဘေလာ့ဂ္ေဒး အမွတ္တရပုိ႔စ္)

22

Category:

အရင္ႏွစ္က 31st August Blog Day ေက်ာ္သြားမွ သိခဲ့တာမုိ႔ ဒီႏွစ္ေတာ့ အခ်ိန္မီ ဘေလာ့ဂ္ေဒးအတြက္ တစ္ခုခုေရးခ်င္တဲ့ ဆႏၵျဖစ္မိပါတယ္။ ဘာေရးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ စကၤာပူဘေလာ့ဂ္ရြာထဲက ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္လုိ႔ ဆုံေတြ႔ခင္မင္ခဲ့ၾကပုံကုိ အမွတ္ရသြားပါတယ္။

ေရစက္ရွိလုိ႔ ဆုံရတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပါ…. ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြ အမ်ားႀကီးထဲမွာမွ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ဆုံေတြ႔ခင္မင္ရသူေတြက လက္ခ်ိဳးေရတြက္လုိ႔ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီပုိ႔စ္ထဲမွာ ခင္မင္ရင္းႏွီးခြင့္ မရခဲ့ေပမယ့္လည္း ေတြ႔ဖူး၊ ျမင္ဖူးသမွ် ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ားအားလုံးကုိ မွတ္မိသေလာက္ ခ်ေရးသြားမွာပါ။ (က်န္ခဲ့ရင္လည္း သတိေပးပါဦး)

ကုိယ္တုိင္ ဘေလာ့ဂ္မေရးေသး၊ သူတုိ႔လည္း ဘေလာ့ဂ္မလုပ္ခင္ကတည္းက ရင္းႏီွးခင္မင္ခဲ့ရသူေတြက သူငယ္ခ်င္း ညဳိေလး၊ မဒီ၊ မမင္းနဲ႔ ကုိမုိးကုတ္သားတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိမုိးကုတ္သားကုိေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ရဲ႕ ၃၃ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔မွာ ေတြ႔ဆုံခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့တာပါ။

စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြေန႔ ျမန္မာစာ လုပ္အားေပးသင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ အီးေမးလ္ကတစ္ဆင့္ ဆက္သြယ္ၿပီး သြားေရာက္ဆုံေတြ႔ခဲ့သူက ဘေလာ့ဂ္တာ မမသီတာပါ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေျပာမိတာက မမသီတာ ေခ်ာလုိက္တာလုိ႔။ မမသီတာကတစ္ဆင့္ ကုိဧရာနဲ႔အတူ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေရခ်မ္း၊ ေရစင္တုိ႔နဲ႔ ဆုံေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တာကလည္း မဂၤလာတစ္ပါးပါပဲ။

၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာမွာ ဖုိးစိန္တစ္ေယာက္ စကၤာပူအလည္ေရာက္ေတာ့ သြားေတြ႔ရင္းနဲ႔ ကုိယ္မျမင္ဘူးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ထပ္မံေတြ႔ဆုံရပါတယ္။ မမျပာ (ေကာင္းကင္ျပာ)၊  ေမေလး၊ မုိးခါး၊ ေမသူ၊ ျမေရလ်ဥ္၊ မက္မက္၊ ရီႏုိမာန္၊ ေရတမာ၊ ေတာင္ေပၚသား၊ သက္ပုိင္သူ၊ ကုိစည္သူ၊ ဖုိးသႀကၤန္ စတဲ့ေမာင္ႏွမတစ္ၿပဳံႀကီးကုိ တစ္ခါတည္း ေတြ႔ဖူးလုိက္တာပါ။ ဒါေတာင္ နာမည္မမွတ္မိလုိက္တဲ့သူေတြ က်န္ပါေသးတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂ္မဖြင့္ရေသးေတာ့ ဇြန္မုိးစက္ရယ္လုိ႔ မသိခဲ့ဘူးေပါ။့ ေနာက္တစ္ရက္ ဖုိးစိန္လက္ရာ ဂရိေန႔လည္စာသြားစားေတာ့ အမွတ္မထင္ေတြ႔ဆုံၿပီး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားခဲ့သူက ၾကယ္ျပာပါ။ ေဆာင္းခ်မ္းမုိး၊ တလႏြန္နဲ႔ ပြင့္ျမဴဇင္ကုိလည္း အဲ့ဒီေန႔မွာပဲ ေတြ႔ဖူးလုိက္ပါတယ္။

တစ္ခါ စကၤာပူေရာက္ ဘေလာ့ဂါမ်ားနဲ႔ စာဖတ္သူေမာင္ႏွမတစ္စုရဲ႕ ေန႔ဆြမ္းအလွဴကုိ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ရက္ေန႔မွာ ဆမ္ေဘာင္၀မ္းက ဓမၼဥယ်ာဥ္ေက်ာင္းမွာ ျပဳလုပ္က်င္းပခဲ့တာကုိ တက္ေရာက္ျပန္ေတာ့ ကဗ်ာဆရာမလွလွလုိ႔ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ မအိျႏၵာနဲ႔ ေတြ႔ဆုံမိတ္ဆက္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ အလွဴရက္မတုိင္ခင္ကတည္းက အဲ့ဒီပြဲကုိ မမျဒာလာရင္ မိတ္ဆက္ေပးဖုိ႔ ကုိမုိးကုတ္သားကုိ အပူကပ္ထားခဲ့တာပါ။ ;) ဖုိးစိန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ေတြ႔ဖူးသူေတြထဲမွာ ပူးေတေမာင္ႏွံ၊ ေဆာင္းခ်မ္းမုိး၊ ကုိသီဟသစ္၊ TnTနဲ႔ မုိးတုိ႔လည္း ပါပါတယ္။ သူ႔ပရိသတ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီး လူခ်င္းအရင္ေတြ႔ဖူးေပမယ့္ သူမွန္းမသိခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ရြာသားေလး (၀ုိင္တီယူ) ကုိေတာ့ အတန္ၾကာမွ လူနဲ႔နာမည္နဲ႔တြဲၿပီး သိခဲ့တာပါ။ ဇြန္႔ကုိေတြ႔တဲ့အခါ တခုတ္တရ လာႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရတဲ့သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

၂၀၁၀ ေဖေဖာ္၀ါရီ တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးကာလ မေလးရွားႏုိင္ငံ ကုိတာတင္ဂီၿမိဳ႕မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ျမစိမ္းေတာင္ တရားစခန္းအသြား ခ်ိန္းဆုိမထားပါဘဲ အစ္မခ်စ္ (ခ်စ္ၾကည္ေအး) နဲ႔ ဆုံေတြ႔ခဲ့တာကလည္း အမွတ္ရစရာပါ။ အစ္မခ်စ္နဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ခုံထုိင္လ်က္သားဆုိတာ မသိၾကပါဘူး။ စကၤာပူအင္မီဂေရရွင္းျဖတ္အၿပီး ကားေပၚတက္ၿပီး လူေစာင့္ေနခုိက္ မခ်စ္က ဇြန္႔ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကုိ ဇြန္မုိးစက္ကုိသိလားဆုိၿပီး ေမးပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ဇြန္မုိးစက္ဘယ္သူဆုိတာ မသိပါဘူး။ အေမနဲ႔ဖုန္းေျပာေနတဲ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ လက္ေထာင္ျပရင္း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ မခ်စ္က ဇြန္မုိးစက္ဘယ္သူဆုိတာ မသိရမခ်င္း တစ္ကားလုံးကုိ လုိက္ေမးမွာ စုိးရိမ္လုိ႔ပါ။ :D

မခ်စ္နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးမွ ေတြ႔ဆုံခင္မင္ခဲ့ရသူေတြက နာမည္ေက်ာ္ကုိတီ (တီဇက္ေအ) နဲ႔အင္ၾကင္းသန္႔ပါ။ ေနာက္ပုိင္း မုိးနဲ႔အတူ ညီမအင္ၾကင္းကလည္း တနဂၤေႏြေက်ာင္းမွာ လာေရာက္လုပ္အားေပးခဲ့ပါတယ္။ မခ်စ္အိမ္သြားလည္တုန္း ပုလုေကြးဆုိတဲ့ ဘေလာ့ဂါကုိလည္း ျမင္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ဇူလုိင္လထဲမွာ ေမြးေန႔ဆြမ္းကပ္ျဖစ္တဲ့အခါ သတိတရနဲ႔ ဖိတ္မိတာ ရီတာ့ကုိပါ။ ရီတာနဲ႔အတူ ခေရျဖဴလည္း လုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေခြျဖဴ...ေခြျဖဴနဲ႔ ကုိတီ့ဘေလာ့မွာ ေကာ္မန္႔ေပးသြားတာ သူကုိးလုိ႔ အဲဒီ့က်မွ အတိအက် သိလုိက္ရပါတယ္။ :)

၂၀၁၀ စက္တင္ဘာ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ ျမင္ဖူးလုိက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ညီအစ္မတေတြက မသက္ေ၀၊ မပန္ (ပန္ဒုိရာ)၊ မတန္ခူးနဲ႔ ရႊန္းမီပါ။ အမ်ိဳးသားေတြထဲမွာေတာ့ ဆင္တဲကေဖးက ခ်ိဳက်ကုိ စာေပေဟာေျပာပြဲ မတုိင္မီကတည္းက ျမင္ဖူးေပမယ့္ ဘလက္ေကာ္ဖီကုိေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေန႔မွ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ၂၀၁၁ ဇန္န၀ါရီလထဲမွာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုိတီရဲ႕ မဂၤလာပြဲကုိ လာေရာက္အားေပးၾကတဲ့အထဲက  ျမေနေနႏုိင္၊ ကုိဒီဘီနဲ႔ဇနီး၊ ကုိဘိြဳက္စ္နဲ႔ခ်စ္သူစုံတြဲတုိ႔ကုိ မွတ္မိလုိက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာစာအုပ္ကေန ခင္မင္ခဲ့ၿပီးမွ ၂၀၁၁ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ လူခ်င္းဆုံမိတာ  ေမာင္ေလးေအာင္ၿဖိဳးပါ။ မုိးပန္းခ်ီကုိလည္း ျမင္ဖူးပါတယ္။ ညီမေရႊျပည္သူကုိ ဖ်တ္ခနဲေတြ႔လုိက္တယ္လုိ႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ မမွတ္မိပါဘူး။

ဇြန္မေတြ႔ဖူးေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ၊ ေတြ႔ခ်င္ေသးတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ လူခ်င္းမေတြ႔ရဘဲ ဖုန္းထဲကသာ အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးၾကားရတဲ့ မမခင္ဦးေမ၊ ဟုိး… ရပ္ေ၀းေျမက မေလး (အိမ့္ခ်မ္းေျမ့)၊ ဂ်ာမနီက အစ္မရွင္ေလး၊ အဲလ္ပ္စ္ေတာင္တန္းေတြၾကားက ကုိညီလင္းသစ္နဲ႔မိသားစု၊ အေမရိကားက မမုိးခ်ိဳသင္းနဲ႔ မမြန္၊ အဂၤလန္က နႏၵာ (သူနဲ႔က ဥေရာပခရီးထြက္ရင္ ဆုံႏုိင္ေခ်ရွိပါတယ္) တုိ႔ပါ။ ခုခ်ိန္ထိ အျပင္မွာ ဆုံေတြ႔ဖူးတဲ့ ေရေျမျခားက ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူက ဇြန္ငယ္ငယ္ကတည္းက ေလးစားအထင္ႀကီး အားက်ခဲ့ရတဲ့ မႏုသြဲ႔ပါ။

တေလာကမွ ပူပူေႏြးေႏြး ဆုံေတြ႔ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ရြာသူ၊ ရြာသားႏွစ္ဦးက ညီမေမဇင္ (ေနာင့္)၊ နဲ႔ ေမာင္ေလး Turn On Ideas တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါမဟုတ္ဘဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြကုိ ၀င္ေရာက္ဖတ္႐ႈအားေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူ သူငယ္ခ်င္းဇာဇာ၊ ညီမျဖဴေမ၊ ကလ်ာတုိ႔နဲ႔ တရင္းတႏွီး ဆုံေတြ႔ခြင့္ရလုိ႔လည္း ၀မ္းသာမိပါတယ္။

ဇြန္ ဒီလုိဆုံခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေရးတာဟာ အမွတ္တရျဖစ္ခ်င္တာထက္ပုိၿပီး တျခားရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ကုိယ္ဆုံဖူးတယ္ဆုိေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ (သိခဲ့မယ္ဆုိရင္ေတာင္) အျခားတစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေျပာေလ့မရွိပါဘူး။ သူ႔စည္းနဲ႔သူမုိ႔ နာမည္ရင္းကုိ သိေနေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ (real identity) ကုိ လွွ်ဳိ႕၀ွက္ထားခ်င္တဲ့သူမ်ားကုိ နားလည္စြာနဲ႔ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ add မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ဆုံခဲ့ဖူးတဲ့ ဘေလာ့ရပ္၀န္းထဲက မမမ်ား စာေရးေကာင္းသလုိ ဟင္းခ်က္လည္း ေကာင္းၾကတာ၊ ရယ္စရာဟာသေလးေတြ ေႏွာၿပီးေရးတတ္ေပမယ့္ အျပင္မွာ တည္တည္တံ့တံ့ေနတတ္တာ၊ ပုိ႔စ္ေတြဖတ္၊ ေကာ္မန္႔ေရးတာေတြၾကည့္ၿပီး မွန္းထားတဲ့ပုံစံနဲ႔ အျပင္မွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတာ၊ ေမြးေန႔ေတြနီး၊ အႀကိဳက္ခ်င္း တူေနတတ္တာ၊ ကုိယ္နဲ႔၀ါသနာတူမုိ႔ ကုလုိလ္ေရးေတြ အတူလုပ္ျဖစ္တာ၊ မေလွ်ာ့တဲ့ဇြဲနဲ႔ ပေရာဂ်က္တစ္ခုကုိ အၿပီးသတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတဲ့သူေတြေၾကာင့္ အားလုံးနဲ႔ဆုံေတြ႔ခင္မင္ခြင့္ရခဲ့တာ တကယ္ပဲ ၀မ္းသာေက်နပ္ရပါတယ္။

အားလုံးပဲ ဟက္ပီး ဘေလာ့ဂ္ေဒးပါ။ း))


ဇြန္မုိးစက္

အမွတ္တရ စာမ်က္ႏွာ

12

Category: ,

ၾသဂုတ္လ မကုန္ခင္ စာအသစ္လည္း မတင္ႏုိင္တာမုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္၊ ၂၀၀၆ခု ၾသဂုတ္လထုတ္ အႏုပညာ ျမင္ကြင္းမဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့ဖူးတဲ့  (ဘေလာ့မွာလည္း တင္ခဲ့ဖူးတဲ့) ၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္ကုိပဲ ျပန္တင္လုိက္ပါတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ရန္ကုန္မွာရွိေနတုန္း အလုပ္ကေန ေဆးခြင့္ယူၿပီး နားတဲ့ေန႔မွာ ဒီ၀တၳဳတုိေလး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ေန႔လည္ခင္းမွာပဲ တစ္ထုိင္တည္း ေရးၿပီးသြားခဲ့တယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ျမန္မာလုိ သိပ္မ႐ုိက္တတ္ေသးေတာ့ ေနာက္ေန႔႐ုံးကုိ ယူလာၿပီး typist ကုိပဲ စာစီဖုိ႔ ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဆယ္တန္းၿပီးခါစ ၀တၳဳတုိေလးေတြေရးၿပီး ဇြန္တစ္ေယာက္ စာမူေလးေတြကုိင္လုိ႔ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြဆီ ခ်ီတက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အမ်ားဆုံးသြားခဲ့တဲ့တုိက္က အပ်ိဳစင္ပါ။ တစ္အုပ္လုံးမွာမွ  ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ေလာက္သာ ပါေလ့ရွိတဲ့ေနရာမွာပဲ ကုိယ္ေရးထားတဲ့၀တၳဳေလး ပါေစခ်င္ခဲ့တာ ဘယ္လုိအတၱမ်ိဳးလုိ႔ ေခၚဆုိရမလဲ မေျပာတတ္ပါဘူး။ စာေရးတာကုိ အားေပးတဲ့အေမက သူ႔အသိသူငယ္ခ်င္း မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ ပုိ႔ေပးရမလား ေမးခဲ့ေပမယ့္ ဇြန္က လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႔ သိကြ်မ္းမႈေၾကာင့္ ကုိယ့္စာမူကုိ ထည့္ေပးလုိက္ရတာထက္ အယ္ဒီတာက အမွန္တကယ္ ႏွစ္သက္သေဘာက်လုိ႔ လက္ခံလုိက္တာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္တာကုိး။ အဲဒါက ဟုိး ၉၇၊ ၉၈ ကာလမ်ားဆီက အေတြးပါ။

ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီစိတ္ကေလးက ၂၀၀၆ခုႏွစ္အထိ ရွိေနေသးတာေၾကာင့္ ေရးၿပီးသြားတဲ့ ၀တၳဳတုိေလးကုိလည္း ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္မႈလုံး၀မရွိတဲ့ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိပဲ ပုိ႔မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ႐ုံးအနားက သြားလာေရးလည္းလြယ္ကူ၊ ကုိယ္နဲ႔သိကြ်မ္းသူလည္း လုံး၀မရွိတဲ့ “အႏုပညာျမင္ကြင္း” မဂၢဇင္းကုိပဲ သြားပုိ႔ျဖစ္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီမဂၢဇင္းမွာလည္း ၀တၳဳတုိေလးေတြက တစ္ပုဒ္စ၊ ႏွစ္ပုဒ္စေလာက္ပဲ ပါေလ့ရွိတာပါ။ 

ကုိယ္တုိင္စာမူသြားေပးၿပီး ႏွစ္လေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ဖုန္းဆက္ေမးၾကည့္ပါတယ္။ အေရြးခံရတဲ့အထဲမ်ား ပါသလား၊ ပယ္စာမူမ်ား ျဖစ္သြားသလား သိခ်င္တာကုိး။ တကယ္လုိ႔ အပယ္ခံရတယ္ဆုိရင္ စာမူျပန္သြားယူမယ့္ စိတ္ကူးနဲ႔ပါ။ သူတုိ႔က အတိအက် မေျပာေပမယ့္ စာအုပ္ထြက္ရင္ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္ပါဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးေျပာလုိ႔ ဇြန္တစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလး ရွိေနၿပီလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ သိလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္လထုတ္ မဂၢဇင္းထြက္တဲ့အခါ ၄၈ လမ္းထိပ္ စီးတီးမတ္က စာအုပ္ေကာင္တာသြားၿပီး စာအုပ္ေရွ႕ မာတိကာကုိလွန္ေလွာလုိ႔ ကုိယ့္စာမူပါမပါ အေျပးအလႊား ၾကည့္မိတယ္ဆုိရင္ပဲ… ဇြန္မုိးစက္တစ္ေယာက္ သိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ ပုံႏွိပ္စာလုံးေပၚက ကုိယ့္ကေလာင္နာမည္ကုိ ျမင္ရလုိ႔ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္မိတဲ့အျပင္ ၀တၳဳရဲ႕သရုပ္ေဖာ္ပုံလွလွေလးက ပန္းခ်ီေမာင္ေမာင္သုိက္လက္ရာျဖစ္လုိ႔ ေက်နပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာကြယ္လြန္ခဲ့ေပမယ့္ ဆရာ့ရဲ႕ပန္းခ်ီလက္ရာတစ္ခု ဇြန္မုိးစက္ရဲ႕ ၀တၳဳတုိေလးနဲ႔အတူ ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပခြင့္ရခဲ့တာ တကယ့္ကုိ အမွတ္တရပါ။

အယ္ဒီတာက စာတစ္လုံးမွျဖတ္ေတာက္ျခင္း မျပဳဘဲ ဒီအတုိင္း ထည့္ေပးထားလုိ႔ ၀မ္းသာေက်နပ္ခဲ့ရေပမယ့္ ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕စာလုံးေလးေတြ ထပ္ေနတာ ေတြ႔ရလုိ႔ အခုျပန္တင္တဲ့အခါ လုိသေလာက္ေလး ကုိယ့္ဖာသာ ျပန္တည္းျဖတ္ထားပါတယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ ဇြန္မုိးစက္ရဲ႕ စာစုေလးေတြ စာအုပ္ထုတ္ျဖစ္တဲ့အခါ ထပ္မျပင္ေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္းေလးပဲ ျပန္ထည့္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက သိပ္တုိတာပဲလုိ႔ ဖတ္မိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့… ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ဖတ္ဖတ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ႏွစ္သက္ခဲ့ရတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မုိ႔ တုိတုိေလးေပမယ့္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ း)





“အလြမ္းရင့္ ပန္းတစ္ပြင့္”

ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔လ်က္ရွိသည္။ ေလျပင္းျပင္းအေ၀ွ႔တြင္ ရြက္ေျခာက္မ်ား ေ၀့၀ဲလြင့္ပ်ံ႕လ်က္ ရွိခ်ိန္မွအပ အရာရာသည္ ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းေနသည္ဟု သူမထင္ျမင္မိသည္။ သူမေရာက္ရွိရာ ေဒသအတြင္း အမုိးခၽြန္ေစာက္ေသာအိမ္ေလးမ်ား လွပစြာ စီရရီရွိေနသည္။ ဆီးႏွင္းမ်ားထူထပ္စြာ က်ေရာက္ပါက ႏွင္းမ်ား အိမ္အမုိးေပၚ တင္က်န္မေနေစရန္ အမုိးေစာက္ေစာက္ အသုံးျပဳ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လြန္ခဲ့ေသာခုနစ္ႏွစ္က ဤေဒသသုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ သူမကုိ သူေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။

ေလက ျပင္းသထက္ျပင္းလာေသာေၾကာင့္ သူမေျခလွမ္းတုိ႔ကုိ ပုိ၍သြက္လုိက္ၿပီး ကုိယ္ကုိမယိုင္လဲေစရန္ အားထုတ္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကမ္းေျခႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္၊ ေလက အေတာ့္ကုိ ထန္လ်က္ရွိေနသည္။ အက်ႌထူထူထဲ လက္ႏႈိက္ထားရင္း ေလေၾကာင့္ ေ၀့၀ဲဖြာစျပဳေနေသာ ဆံပင္တုိ႔ကုိပင္ သူမ မသပ္အား။

ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့…။ တစ္ခ်ိန္က သူႏွင့္သူမတုိ႔အတူေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ အျခားႏုိင္ငံရပ္ျခားမွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ပညာသင္ယူစဥ္က စုေ၀းေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ရိပ္ျမံဳတစ္ခုသုိ႔  ျပန္လည္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ သူမကုိ ယခုထက္တုိင္ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ေသာ အိမ္ရွင္က ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ "အလည္လာတာလား" ဟူေသာ အေမးကုိေမးရင္း သူမကုိဧည့္ခံသည္။ သူမေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိပင္ သူ႔ကုိေမးသည္၊ သူ႔အေၾကာင္းေမးပါသည္။ သူမႏွင့္သူတုိ႔ လူမ်ိဳးဘာသာတူ၊ သြားအတူ၊ စားအတူ၊ ပညာသင္ၾကားရာအတူတူျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူမကုိျမင္၍ သူ႔အေၾကာင္းေမးျခင္းမွာ အေထြအထူး အံ့ၾသစရာမရွိပါ။ သူမက ၀တ္ေက်တန္းေက် ျပန္လည္ေျဖဆုိလုိက္ပါသည္။

ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ရွင္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ စကားလက္ဆုံ က်သြားသည္။ ယခုမူ သူတုိ႔အိမ္ကေလးကုိ မငွားေတာ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔သမီးရွိရာ အျခားႏုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔လုိက္ပါေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေဒသမွာ ယခုထက္ပုိ၍ ေနေရာင္ရၿပီး ရာသီဥတု အတန္အသင့္ ေႏြးေထြးေကာင္းမြန္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အထီးက်န္ျဖစ္ေနေသာ သက္ႀကီးရြယ္အုိတုိ႔၏ ဓမၼတာအတုိင္း သူတုိ႔ရင္တြင္းရွိသမွ် ေျပာျပၾကသည္။ "မင္းေနခဲ့တဲ့အခန္းၾကည့္ခ်င္ေသးလား၊ ဒီမွာေသာ့ရွိတယ္" အိမ္ရွင္ကေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ေသာ့ယူူ၍ သူကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ကာ အေပၚထပ္ရွိရာသုိ႔တက္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။ သူမကလည္း ေခါင္းမခါဘဲ အလုိလုိ သူ႔ေနာက္ လုိက္ပါသြားမိသည္။

တစ္ခ်ိန္က ဤေလွကားအတက္အဆင္းကုိ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ဖူးသည္။ သူမ ေလွကားေပၚမွ ေျခေခ်ာ္၍ ျပဳတ္က်တုန္းက သူက အလန္႔တၾကား ဆီးေပြ႔ဖူးသည္။ ေသာ့ဖြင့္သံၾကားမွ သူမအေတြးတုိ႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။ အခန္းေထာင့္ စာၾကည့္စားပြဲမွအပ ေကာ္ေဇာအျပည့္ခင္းထားေသာ အခန္းမွာ ဖုန္မရွိဘဲ ရွင္းလင္းေနသည္။ သစ္သီးန႔ံတစ္မ်ဳိးရသည္ဟု သူမစိတ္တြင္း ခံစားမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္ႏွစ္က စာၾကည့္စားပြဲႏွင့္ထုိင္ခုံသည္ ပ်က္စီးယုိယြင္းမႈမရွိပါ။ သူမေနာက္တြင္ အျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းမ်ားလည္း ေနထုိင္သြားခဲ့သည္ပဲ။ အနီေရာင္ ေကာ္ေဇာေပၚေလွ်ာက္လွမ္းစဥ္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ခံစားမႈက ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွာ ေပ်ာ္၀င္လ်က္ရွိသည္။ "ကၽြန္မ သူ႔အခန္းေရာ ၾကည့္လုိ႔ရမလား" ခြင့္ေတာင္းသံစြက္သည့္ သူမအေမးကုိ အိမ္ရွင္က ေခါင္းညိတ္ရင္း ေသာ့ေပးသည္။ သူ႔အခန္းမွာ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မက်တက် အခန္းျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းကုိ သူမကုိယ္တုိင္ ေသာ့ဖြင့္၀င္ရျခင္းက ရန္ခုန္သံကုိ အနည္းငယ္ ေႏြးေထြးေစပါသည္။

တစ္ခ်ိန္က အလြန္တရာ ပြ႐ႈပ္ေနခဲ့ေသာ၊ သူမ မၾကာခဏ ရွင္းလင္းခဲ့ရဖူးေသာ အခန္းကေလးသည္ ယခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္သန္႔ရွင္းလုိ႔ေနသည္။ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာက စကၠဴပစ္ေသာ ႀကိမ္ျခင္းကေလးကုိ အမွတ္မထင္ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဒါ သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ျခင္းကေလးပဲ။ အခုထက္ထိရွိေနဆဲပဲ။ သူမရင္မွာ နာက်င္မႈတုိ႔ ေရာႁပြမ္းေသာ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ " ကၽြန္မ ဒါေလး ယူသြားလို႔ရမလား၊ ဒါ သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုပါ" အိမ္ရွင္က သူမ စကားကုိၾကားေတာ့ အတန္ငယ္ အံ့ၾသသြားကာ "ရတယ္ေလ၊ အခု ဘယ္သူမွလည္း အသုံးျပဳၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး၊၊ ဒါနဲ႔ မင္းၾကည့္ရတာ '.....' နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပုံပဲ" "ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္မတုိ႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္" "အုိ..." ဟူေသာ အာေမဍိတ္ေနာက္တြင္ သူမ၏ ခံစားခ်က္ အနည္းအက်ဥ္းကုိ ရိပ္မိသြားဟန္တူေသာ မ်က္လုံးအစုံကုိ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရသည္။ "အရာရာတုိင္းက ေျပာင္းလဲေနတာပဲ" ဟု အိမ္ရွင္က ေရရြတ္ယင္း အခန္းတံခါး ျပန္ပိတ္ဖုိ႔ျပင္သည္။

သူမ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ယခုတုိင္ မခြဲမခြာခ်စ္ခင္ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ အိမ္ရွင္ဇနီးေမာင္ႏွံအား ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ေဆာင္း၀င္ခါစျဖစ္ေသာ္လည္း သူမအဖုိ႔ ခ်မ္းလြန္းေနသည္။ ေစ်း၀ယ္အိတ္ႀကီးႀကီးထဲ ထည့္လာေသာ ႀကိမ္ျခင္းပါေသာ အိတ္ကုိဆြဲ၍ သူမဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေလကထန္ဆဲ…။

လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ အိမ္ကေလးမ်ားမွာ မီးေရာင္ျမင္စျပဳၿပီ။ ေရွ့မွာ သူမတုိ႔မၾကာခဏ ၀ယ္ေလ့ရွိခဲ့ေသာ ကုန္စုံဆုိင္ေလးကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ေဘးကပ္လ်က္ကဆုိင္မွာ သူမတုိ႔ထမင္းဟင္းခ်က္ဖုိ႔ပ်င္းလွ်င္ ဖုန္းျဖင့္ ဒါမွမဟုတ္ လူကုိယ္တုိင္ မၾကာခဏ ၀ယ္ယူမွာစားခဲ့ဖူးေသာ အေရွ့တုိင္းစားေသာက္ဆုိင္ေလးက ယခင္အတုိင္းပင္ ရွိေနသည္။ သူမက အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္းႏွင့္ပင္ ဘူတာ႐ုံသုိ႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဘူတာ႐ုံႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံႏွင့္ ေစ်းဆုိင္ခန္းမ်ားစြာရွိသည္။ ဟယ္ရီေပၚတာကား ႐ုံစတင္ေသာေန႔က အိပ္ေရးပ်က္ခံ၍ သူႏွင့္သူမတုိ႔ အေစာႀကီးထၿပီး ႐ုပ္ရွင္႐ုံသုိ႔ လာၾကသည္။ ကုိယ့္ထက္ပင္ဦးစြာေရာက္ရွိေနေသာ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ကေလးမ်ားမွာ မနည္းလွ။ ရွည္လ်ားေသာ လူတန္းႀကီးကုိ စိတ္ရွည္စြာေစာင့္ရင္း ၾကည့္ခဲ့ရသည္ကုိ မေမ့ႏုိင္ေသး။ အုိ...ဘယ္ေနရာသြားသြား သူႏွင့္သူမတုိ႔ အျမဲတတြဲတြဲပါလား။ သူမၾကည့္ေလရာ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ယခင္အတုိင္းမေျပာင္းလဲဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား သူမတုိ႔က်မွ...။

ဘူတာ႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ သူမစီးရမည့္ရထားက ဆုိက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သူမရထားေပၚတက္၍ သိပ္မၾကာမီပင္ ရထားစထြက္သည္။ အခ်ိန္တိက်လြန္းသည့္ႏုိင္ငံမုိ႔ ရထားစထြက္ခ်ိန္မွာ တစ္မိနစ္မွ်ပင္မလြဲ။ ဆုိက္ေရာက္ေတာ့လည္း အခ်ိန္က တိက်သည္။ သူမသြားရမည့္ခရီးမွာ တစ္နာရီခန္႔သာ ၾကာပါသည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားျခင္းမွာ သူႏွင့္ခြဲခြာၿပီးေနာက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ဟုဆုိႏုိင္ပါသည္။ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရထားစီး၍ ခရီးရွည္ကုိလည္း အတူသြားခဲ့ဖူးသည္။ အရာရာကုိ ႏွစ္ေယာက္အတူ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ သူသည္ေရာ သူမကုိ နည္းနည္းေလာက္မွ် သတိရျခင္းမရွိေတာ့ဘူးလား။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမ်ား သူ႔ကုိ သူမေၾကာင္းေမးလာခဲ့ရင္ သူဘယ္လုိေျဖမွာလဲ။ သူမက အေတြးေတြ တစ္ပုံႀကီးႏွင့္လုိက္ပါလာရင္း ခရီးတစ္ေထာက္ ျပန္ေရာက္ခ့ဲသည္။

ဘူတာရုံမွာ ပ်ားပန္းခတ္ေသာလူမ်ား သြားလာလႈပ္ရွားလ်က္ရွိသည္။ ေလဆိပ္တစ္ခုအလား က်ယ္၀န္းလွသျဖင့္ လူၾကားထဲေပ်ာက္မသြားရေအာင္ သူမလက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ထားခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္ သူမႏွင့္အတူ ဘ၀ခရီးရွည္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္ကုိေတာ့ ၀န္ေလးခဲ့ပုံရသည္။ သူမ မဟုတ္ေသာအျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တြဲျဖတ္သန္းဖုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ပဲ။ ဒါကုိ ဘာလုိ႔မ်ား သူမက လြမ္းဆြတ္တသေနရမွာလဲ။ သူမကုိယ္သူမ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ပါ။

သူမလက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ ျခင္းကေလးကုိေတာ့ ယူသြားရမည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ သူမ ခံစားေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ အရာမ်ားအားလုံးကုိ ထုိျခင္းကေလးအတြင္းသုိ႔ စြန္႔ပစ္မည္။ ရင္တြင္းေ၀ဒနာမ်ား အားလုံးကုိ ထုိျခင္းကေလးထဲသုိ႔ ထည့္သြင္းစြန္႔ပစ္ေတာ့မည္။ ထုိအတြက္ေၾကာင့္ပင္ သူမ မသိစိတ္က ဤျခင္းကေလးကုိ ယူေဆာင္လာျခင္းလား။ သူမကုိယ္တုိင္ မသိႏုိင္စဥ္မွာပင္ ေအးစက္ထုံက်င္ေနေသာ ပါးျပင္ေပၚသုိ႔ ေႏြးေထြးေသာ မ်က္ရည္ပူက က်ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။

တစ္ခ်ိန္က အမွတ္တရမ်ားစြာအတြက္...
                       
ဇြန္မုိးစက္

အေတြးထဲက ကုကၠဳစၥ

5

Category:

လြန္ခဲ့ေသာရက္မ်ားက ကြ်န္မစာမေရးျဖစ္ေသာ္လည္း အေတြးထဲမွာ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာက ေန႔စဥ္လုိလုိ ရွိေနခဲ့သည္။

“အၾကမ္းဖက္မႈ” ဆုိေသာ စကားစုႏွင့္ အေၾကာင္းအရာသည္ မနက္တုိင္းလုိလုိ သတင္းမ်ားဖတ္ၾကည့္ရင္းက ရသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဆရာမဂ်ဴး၏ “ပုိခ်စ္ရသူ…” စာအုပ္မွ ဖမ္းယူေကာက္ႏုတ္မိေသာ စာသားတစ္ခုထက္ပုိေသာ အေတြးစိတ္မ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္… ကြ်န္မတုိ႔ ေနထုိင္ရာ အနီးအေ၀း ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျပဳမူျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ကိစၥရပ္မ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အၾကမ္းဖက္မႈဆုိေသာ စကားစုႏွင့္ လုပ္ရပ္သည္ မေကာင္းေသာ အျခင္းအရာတစ္ခုအျဖစ္ ကြ်န္မတုိ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္ရာ ၿဂိဳလ္ကမာၻေပၚမွာ အရင္ေခတ္ကာလကတည္းက ရွိခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ အခုလည္း ရွိဆဲျဖစ္ဆဲ၊ ေနာင္လည္း ရွိေနျဖစ္ေနဦးမွာ ေသခ်ာသည့္ ကိစၥရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။

အိမ္၊ ကား၊ ႐ုံးအေဆာက္အဦ၊ ေလဆိပ္၊ ဘူတာ႐ုံ၊ မီးရထား၊ သေဘၤာ၊ ေလယာဥ္ ေနရာေဒသမ်ိဳးစုံမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း အၾကမ္းဖက္မႈ၊ လူစုလူေ၀းႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကုိ လုပ္ႀကံအၾကမ္းဖက္မႈ၊ လူအစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ကုိ ေသေၾကသတ္ျဖတ္ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ လက္နက္သုံးၿပီး အၾကမ္းဖက္မႈ၊ ကာယခြန္အားသုံး၍ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ စိတ္ေရာဂါမွတစ္ဆင့္ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္၍ အၾကမ္းဖက္မႈ… စသည့္ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္တြင္ အၾကမ္းဖက္ ျပဳမူေနၾကေသာ္လည္း အၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ား၏ ကာယႏွင့္စိတၱ ခ်ိဳ႕ယြင္းဆင္းရဲရျခင္းမွာေတာ့ အားလုံးအတူတူပင္ ျဖစ္သည္။

ထုိထုိေသာ အၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားထဲတြင္မွ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးသူငယ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အၾကမ္းဖက္ခံရမႈသည္ အျခားေသာ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားထက္ အေရအတြက္ ပုိမ်ားေနမလားဟု ကြ်န္မ သံသယ ျဖစ္မိသည္။

မိသားစု၀င္ အခ်င္းခ်င္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြကေတာ့ သိပ္ကုိ အ႐ုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္လွပါသည္။ သားျဖစ္သူက မိဘႏွစ္ပါးလုံး၏ ေနာက္ေစ့ကုိ တူျဖင့္႐ုိက္သတ္ခဲ့သည့္သတင္းမွာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ အေဖရင္းကုိယ္တုိင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္သမီးငယ္ကုိ မေတာ္မတရားျပဳက်င့္မႈမ်ားကလည္း မၾကား၀ံ့မနာသာ။ လင္ေယာက်္ားကုိယ္တုိင္ မိမိဇနီးသည္အား အျခားေယာက်္ားမ်ားႏွင့္အိပ္ရန္ အတင္းအၾကပ္ ေစခုိင္းခံရေသာ ကေလးသုံးေယာက္မိခင္၏ ရင္ဖြင့္အကူအညီေတာင္းခံသံ။ အဖြား၊ အေဒၚႏွင့္ ဦးေလးတုိ႔က ဗီ႐ုိထဲ ေသာ့ခတ္ထည့္ၿပီး ဒဏ္ေပးရာမွ အသက္ဆုံးပါး ရရွာေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလး။ 

ကမာၻတစ္၀ွမ္း အျပစ္မရွိဘဲ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခံၾကရေသာ ကေလးငယ္ေတြကလည္း အေျမာက္အျမား။ တေလာက သတင္းႀကီးခဲ့သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဟသၤာတၿမိဳ႕မွာ လူမဆန္စြာ ညွင္းပန္းအႏွိပ္စက္ခံရေသာ ေမာင္ထိပ္ကြက္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က ပန္းၿခံတစ္ခုမွာ လမ္းေပ်ာက္သြား၍ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းရာမွ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးသူက လိမ္လည္ေခၚေဆာင္သတ္ျဖတ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္အပုိင္းပုိင္း ခုတ္ျဖတ္ခံရေသာ ကံဆုိးလွသည့္ ၇ႏွစ္အရြယ္ အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္။ ဒါေတြက လတ္တေလာ ကြ်န္မေခါင္းထဲမွာ ရွိေနေသာ၊ သိပ္မၾကာခင္ကမွ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံစီမွာ ျဖစ္ပြားေနေသာ အၾကမ္းဖက္မႈႏႈန္း အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနပါသလဲဟု ကြ်န္မ စိတ္ပူပန္စြာ ေတြးေတာမိသည္။

ကြ်န္မ ယခုေရာက္ရွိ ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ လုံၿခဳံေဘးကင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈနည္းပါးသည့္ ၿမိဳ႕ႏုိင္ငံေလးမွာေတာင္ လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္က သီတင္းခုနစ္ပတ္အတြင္း အေလာင္း ၇ေလာင္း  ဆက္တုိက္ေတြ႔ရွိခဲ့ရသည့္ သတင္းၾကားေတာ့ အံ့ၾသမိခဲ့သည္။ အင္းေလ… အရာရာကုိ ယခင္ ဆယ္ႏွစ္ကအတုိင္း အၿမဲႏႈိင္းယွဥ္ တြက္ဆေနလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္မႈေတြက အမ်ားႀကီးရွိေနၿပီပဲ၊ ရာဇ၀တ္မႈေတြလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ မ်ားလာႏုိင္တာပဲဟု… ကြ်န္မစိတ္ကုိ ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ လုံၿခဳံအႏၲရာယ္ကင္းသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနျခင္းက  ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ အတြက္သာမက ရပ္ေ၀းရွိ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအေနႏွင့္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရေစပါသည္။

ကမာၻအရပ္ရပ္မွာ ျဖစ္ပြားေနေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ သတင္းေတြၾကားရ၊ ဖတ္ရသည့္အခါ ကြ်န္မ၏အာ႐ုံေတြ အေနာက္တစ္ႏုိင္ငံက ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ဆီ ေရာက္သြားတတ္သည္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ကြ်န္မခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ တစ္ခါက ကြ်န္မကုိ ေျပာျပဖူးတာ သြားသတိရသည္။ သူတုိ႔ ကေလးရသည့္အခါ ယခုေနထုိင္ေသာၿမိဳ႕ထက္ ပုိၿပီးေဘးကင္း၊ ရာဇ၀တ္မႈနည္းပါးေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကမည္တဲ့။ သုိ႔ေသာ္…အခုခ်ိန္ထိ သူတုိ႔မိသားစု မေျပာင္းေရႊ႕ျဖစ္ေသး။ သမီးရင္ေသြး တစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္သည့္တုိင္ သူတုိ႔အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ဆက္လက္ေနထုိင္ၾကဦးမလား…။ ဒါကုိေတာ့ ကာယကံရွင္ မိသားစုကုိယ္တုိင္သာ သိရွိဆုံးျဖတ္ႏုိင္သည္ေလ။ ကြ်န္မအေနႏွင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ အႀကံျပဳစရာလည္းမလုိ။

သုိ႔ေသာ္… ထုိၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ သတင္းတစ္ခုတေလကုိ ၾကားမိတုိင္း စုိးရိမ္ပူပန္တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ စိတ္အစဥ္သည္ သူ၏သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္ေၾကာင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အံ့ၾသ႐ုိးသားစြာ ၀န္ခံမိေသာ္လည္း သူ႔ကုိေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာျပျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။


ဇြန္မုိးစက္