သစ္သစ္ႏွင့္ ခ်စ္ဒုကၡမ်ား

11

Category:

ခုတေလာ… သစ္သစ္တစ္ေယာက္ အလုပ္မ်ားေနသည္။ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္မ်ားျခင္းေတာ့ မဟုတ္၊ အလုပ္နားေနခ်ိန္မွာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ ဆုိင္ရာကိစၥမ်ားအတြက္ ကူညီအက်ိဳးေဆာင္ေပးေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွအစ၊ ျခေသၤ့ကြ်န္းေရာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအလယ္၊ ကေနဒါႏုိင္ငံမွသူငယ္ခ်င္းအဆုံး သစ္သစ္ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးသည္။ ႏႈတ္၏ေဆာင္မျခင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သြားလာလႈပ္ရွားျခင္းျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ အြန္လုိင္းမွတစ္ဆင့္ျဖစ္ေစ မတူညီေသာ ကိစၥမ်ိဳးစုံအဖုံဖုံကုိ ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးရတတ္သည္။ သူတစ္ပါးအက်ိဳးေဆာင္၍ ရံဖန္ရံခါ ပင္ပန္းမႈမ်ားရွိေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား အဆင္ေျပစိတ္ခ်မ္းသာသြားသည္ကုိျမင္လွ်င္ သစ္သစ္ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။

အဲ… ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအက်ိဳးဆက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကူညီမိေသာ အခ်ိဳ႕ေသာကိစၥရပ္ေတြမွာေတာ့ အပ်ိဳႀကီးသစ္သစ္အဖုိ႔ အနည္းငယ္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္စရာ ႀကဳံရေလသည္။


ခ်စ္ဒုကၡ (၁)
“သစ္သစ္… နင္ေရွ႕တစ္ပတ္ျပန္လာမယ္ဆုိ”

“ေအး”

“ငါတစ္ခုေလာက္ မွာခ်င္လုိ႔၊ ရတယ္မလား”

“ရပါတယ္၊ ေျပာေလ”

“နင္.. ေက်ာင္းတုန္းက “ ေခ်ာ” ကုိ သိတယ္မဟုတ္လား”

“အင္း… သိတယ္ေလ”

“ေအး… သူတေလာကပဲ မိန္းကေလးေမြးတာ၊ ငါေတာင္ သြားမၾကည့္ရေသးဘူး၊ ဖုန္းပဲဆက္လုိက္တာ၊ အဲဒါ သူက လူႀကဳံရွိရင္ စကၤာပူက ပစၥည္းမွာခ်င္လုိ႔တဲ့”

“ဟုတ္လား… ဘာပစၥည္းလဲ၊ ငါညေနရုံးဆင္းလုိ႔ အဆင္ေျပရင္ သြားၾကည့္ေပးမယ္”

“သူ ကေလးကုိ ႏုိ႔တုိက္ရတာ အခက္အခဲရွိေနလုိ႔၊ ေရေႏြးကပ္ မွာခ်င္လုိ႔တဲ့”

“အင္.. အဲဒါ ဟုိမွာ မရွိဘူးလား”

“သူေျပာတာ ရုိးရုိးေရေႏြးကပ္ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ အစိမ္းေရာင္၊ ခဲျပားအဆစ္ေလးပါတယ္၊ ေလးေခါက္ခ်ိဳးလုိ႔ရတဲ့ဟာမ်ိဳးလုိ႔ ေျပာတယ္၊ သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ စကၤာပူက ၀ယ္လာတာ ျမင္ဖူးတယ္တဲ့”

“ေၾသာ္… ေအး ငါ ရွာၾကည့္လုိက္မယ္ေလ”

ရုံးဆင္း၊ ညေနစာ စားၿပီးသည္ႏွင့္ သစ္သစ္တစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းအမွာေတာ္ပါးလုိက္ေသာ ေရေႏြးကပ္ ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ရေလေတာ့သည္။ နီးစပ္သမွ် Guardian၊ Watson၊ Unity အစရွိေသာ ဆုိင္မ်ားမွာ စုံစမ္းေမးျမန္းေသာ္လည္း ေခ်ာလုိခ်င္ေသာ ေခါက္ခ်ိဳးေရေႏြးကပ္မ်ိဳးကား မရွိ။ ဆုိင္တုိင္းလုိလုိက ႏုိ႔ခ်ိဳတုိက္ေကြ်းေသာမိခင္မ်ား အသုံးျပဳႏုိင္ေသာ အပူအေအး ႏွစ္မ်ိဳးလုံးအသုံးျပဳကပ္ႏုိင္ေသာ ဂ်ယ္လ္အမ်ိဳးအစား အိတ္မ်ားကုိသာ ညႊန္းေလသည္။ အေရာင္း၀န္ထမ္းေမးသမွ်ကုိ ကာယကံရွင္ မဟုတ္ေသာ သစ္သစ္က “ငါ့အတြက္မဟုတ္ဘူး၊ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ေမးေပးတာ” ဟု အေမာတေကာ ရွင္းျပၿပီး ျပန္ေျဖရေလသည္။ သူငယ္ခ်င္းမွာေသာ ထုိပစၥည္းကုိ ျပန္ခါနီးတစ္ရက္အလုိအထိ ရွာၾကည့္ေပးေသာ္လည္း မေတြ႕သျဖင့္ ထုိအေခါက္က သစ္သစ္ အကူအညီ အထမေျမာက္ခဲ့။ ကေလးအေမဟု အထင္လြဲခံရျခင္းမွေတာ့ သီသီေလး ကင္းလြတ္ခဲ့ရေလသည္။

ခ်စ္ဒုကၡ (၂)

ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ရင္ဖြင့္သံကုိ နားေထာင္ရေသာ သစ္သစ္ခမ်ာ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရသည္။ အေၾကာင္းစုံကုိ ဖြင့္ေျပာအၿပီး သူငယ္ခ်င္းက

“နင္သာဆုိရင္ေရာ… ငါ့လုိပဲ ဆုံးျဖတ္မိမလား”

မိန္းမခ်င္းမုိ႔ သူငယ္ခ်င္းဘက္က လုိက္၍ေျပာျခင္းေတာ့ မဟုတ္၊ သစ္သစ္ ရင္ထဲ ခံစားရသလုိပဲ အမွန္အတုိင္း ေျပာလုိက္သည္။

“ေအး… ငါလည္း နင့္လုိပဲ ဆုံးျဖတ္မိမွာ”

“ဒီကိစၥ တျခားလူေတြ သိလုိ႔မျဖစ္ေသးဘူးဟာ၊ ဒီေတာ့ နင္ငါ့ကုိ တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါ”

“ေအးပါ… ငါကူညီေပးပါ့မယ္”

“ဟယ္လုိ… ေမေမလား၊ ဟုိေလ… စကၤာပူက သမီးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမန္မာျပည္မွာ လက္ထပ္ထားတာ၊ အခု… ႏွစ္ဦးသေဘာတူ ကြာရွင္းခ်င္လုိ႔၊ သူငယ္ခ်င္းဘက္က အခုိင္အမာ ဆုံးျဖတ္ၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ၀ုိင္းနားခ်မွာ စုိးရိမ္တာနဲ႔ မိဘေတြကုိ ခ်က္ျခင္းအသိမေပးေသးဘူး။  အဲဒါ… ရန္ကုန္က တရားရုံးမွာ ေမေမ့အသိ တရားသူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ ႀကိဳစီစဥ္ေပးလုိ႔ ရမလား။ သူတုိ႔ လက္မွတ္ထုိးဖုိ႔အတြက္ ခဏပဲျပန္လာမွာ။ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ရွိေနေတာ့ ဟုိဘက္က ႀကိဳခ်ိတ္ထားမွ အဆင္ေျပမွာမုိ႔လုိ႔”

“………. ……………… ……………..”

အရာရာကုိ နားလည္သေဘာေပါက္လြယ္ေသာ ေမေမက လုိအပ္သည္မ်ားကုိ ေမးျမန္းမွာၾကားၿပီး အစစအဆင္ေျပေအာင္ ကူညီစီစဥ္ေပးခဲ့ပါသည္။

သစ္သစ္က ဟင္း…ခနဲ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္ရင္း အခ်စ္ဆုိတာ အခန္႔မသင့္လွ်င္၊ အတုိင္းအတာတစ္ခုကုိ ေက်ာ္လြန္၍ သည္းခံၿပီးလွ်င္ ေပ်ာက္ကြယ္တတ္ေသာအရာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္လုိက္သည္။

ခ်စ္ဒုကၡ (၃)

မ်က္ႏွာစာအုပ္မွတစ္ဆင့္ ၀င္ေနေသာ မက္ေဆ့ခ်္ေလးကုိ သစ္သစ္ဖတ္လုိက္သည္။

သစ္သစ္
ေနေကာင္းလား၊ အလုပ္အကုိင္ေရာ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ငါတစ္ခုေလာက္ အကူအညီ ေတာင္းခ်င္လုိ႔။ နင္အဆင္ေျပရင္ ငါ့ကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္ ရွာေပးပါဟယ္။ စာအုပ္နာမည္က ‘Pregnancy Miracle’ တဲ့၊ ေရးသူက ‘…… ..............’  တကယ္လုိ႔ အြန္လုိင္းကေန ebook ကုိ download လုပ္လုိ႔ရရင္ လုပ္ထားေပးေနာ္။ နင္သိပါတယ္… ငါတုိ႔ဆီမွာ ကြန္နက္ရွင္က ေႏွးေတာ့ေလ။

ခ်စ္တဲ့
ေမ

မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာ သစ္သစ္ စူးစမ္းရွာေဖြၿပီး သကာလ…

ေမ…
နင္ေျပာတဲ့စာအုပ္က ပုိက္ဆံမေပးဘဲ ေဒါင္းလုပ္လုပ္လုိ႔မရဘူးဟ၊ သူက လင့္ခ္ေပးထားေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကလစ္ႏွိပ္လုိက္ရင္ ေငြေပးေခ်ရမယ့္ေနရာ ေရာက္ေရာက္သြားတာ။
သစ္သစ္ ေမ့ကုိစခ်င္စိတ္ေပၚလာသျဖင့္ စာသားထပ္ျဖည့္လုိက္သည္။ ဘာလဲ… နင္ ကေလးယူေတာ့မယ္ေပါ့… ဟုတ္လား။

ေမ့ဆီက မက္ေဆ့ခ်္ျပန္လာသည္…

သစ္သစ္…
ငါ ကေလးယူေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ မရေသးလုိ႔ ယူဖို႔ႀကိဳးစားေနတာ၊ ငါေျပာတဲ့စာအုပ္က ေဆးေတြဘာေတြ မေသာက္ဘဲ သဘာ၀အတုိင္းကေလးယူႏုိင္တဲ့နည္းေတြ ေရးထားတာဟ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ငါဖတ္ခ်င္တာ။ နင္ သိတဲ့အတုိင္း ငါက တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလ၊ ငါ့အတြက္ မ်ိဳးဆက္က အရမ္းအေရးႀကီးတယ္။ ငါ ဆရာ၀န္ေပးတဲ့ေဆးေတြေတာ့ စားေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ေဆးေတြက စားပါမ်ားရင္ သားဥအိမ္ကင္ဆာ ျဖစ္တတ္တယ္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ငါ့ကုိယ္အေလးခ်ိန္ကုိ ထိန္းဖုိ႔ခက္ေနတာ အဲဒါေတြေၾကာင့္လည္း ပါတယ္၊ ငါတအား၀ေနတာ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ နင္ျပန္လာတုန္းက ျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ။ နင္ကူညီၿပီး ရွာေပးပါဦးေနာ္… သူငယ္ခ်င္း။

ေအးပါ ေမရယ္၊ ငါထပ္ရွာၾကည့္လုိက္ပါ့မယ္၊ တကယ္လုိ႔ အြန္လုိင္းမွာ ရွာမေတြ႔ရင္ စာအုပ္ဆုိင္မွာ သြားၾကည့္ေပးမယ္ေနာ္…။

သုိ႔ႏွင့္ တစ္ခုေသာစေနညေနခင္းမွာ သစ္သစ္တစ္ေယာက္ စာအုပ္ဆုိင္ဘက္သုိ႔ ေျခဦးလွည့္ရေလသည္။ ကုိယ္ရွာေနက် စာအုပ္အမ်ိဳးအစား မဟုတ္၍ (အထင္လြဲခံရမွာ စုိးရိမ္ေသာ္လည္း) သတင္းေကာင္တာသြားၿပီး ေမးရေသးသည္။ စာအုပ္စင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် စာအုပ္ေတြထဲ သစ္သစ္ ေခါင္းထုိးကာ ၾကည့္႐ႈရွာေဖြရေလသည္။ ဒီဘက္အျခမ္းက ကုိယ္၀န္ေဆာင္ခ်ိန္မွာ ဘယ္လုိစားေသာက္သြားလာလႈပ္ရွားေနထုိင္ရမယ္ဆုိတာေတြ… မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီမွာက ကေလးကုိ ဘယ္လုိျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမယ္ဆုိတာ… ဒါလည္း ဟုတ္ေသးဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က စာအုပ္စင္ကုိ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ဘာလုိ႔ခုခ်ိန္ထိ တစ္ကုိယ္တည္းျဖစ္ေနရတာလည္း ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ စာအုပ္ကုိ ေတြ႔လုိက္၍ သစ္သစ္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ စာအုပ္ဆီ လက္လွမ္းမည္အျပဳ သတိ၀င္လာသည္။ အင္း… ခုေန ယူၾကည့္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ငါလာတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က သဘာ၀က်က် ကုိယ္၀န္ေဆာင္ျခင္း ဆုိတဲ့စာအုပ္ကုိရွာဖုိ႔ပါ။ သုိ႔ႏွင့္ တစ္ဘက္ျခမ္းက စာအုပ္စင္ကုိ ျပန္လွမ္းၿပီး အေသအခ်ာ စူးစူးစုိက္စုိက္ ထပ္ရွာရသည္။

ေဟာ… ေတြ႔ၿပီ… စာအုပ္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ေမ လုိခ်င္တဲ့ စာအုပ္အတိအက်ေတာ့ မရွိဘူး။ တကယ္လုိ႔ သူက မျဖစ္မေနတစ္အုပ္လုိခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာလာရင္ ၀ယ္ေပးႏုိင္ေအာင္ ခုကတည္းက ၾကည့္ထားဦးမွ။ သစ္သစ္တစ္ေယာက္ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ လွန္ေလွာကာ မာတိကာေတြဖတ္လုိက္၊ အတြင္းက စာသားေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ၀င္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္… အိမ္ေထာင္ေရး ဗဟုသုတအခ်ိဳ႕ပင္ ရသြားသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မ်ား ကုိယ္၀န္ရတာ သိပ္လြယ္သိပ္ျမန္ၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ခက္ေနလုိက္တာ။ အပ်ိဳႀကီးသစ္သစ္ အခ်ိဳ႕ေသာစာသားေတြဖတ္ရင္း မ်က္ခုံးေလးရႈံ႕လုိက္၊ မ်က္လုံးေလးျပဴးလုိက္ႏွင့္ ေၾသာ္… ကုိယ္၀န္ေဆာင္ႏုိင္ေအာင္ ဒီလုိေန၊ ဒီလုိထုိင္ရမွာတဲ့လား။ သစ္သစ္ ေဘးဘီကုိ ၀ဲၾကည့္လုိက္ၿပီး စာအုပ္ျပန္ပိတ္လုိက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ငါ့ကုိ ကာယကံရွင္လုိ႔ ထင္သြားဦးမယ္၊ ဒီေလာက္သုေတသနျပဳၿပီးၿပီပဲ၊... ေတာ္ေလာက္ပါျပီ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့… ေမ့ဆီကုိ အေၾကာင္းျပန္လုိက္သည္။ သူရွာခုိင္းေသာ စာအုပ္မေတြ႔ေသာ္လည္း၊ အျခားစာအုပ္ေတြရွိေၾကာင္း၊ သူမ တကယ္လုိအပ္ေနသည္ဟုဆုိလွ်င္ အေကာင္းဆုံး၊ အသင့္ေတာ္ဆုံး စာတစ္အုပ္၀ယ္ၿပီး သေျပႏုႏွင့္ ပုိ႔ေပးလုိက္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း… ။

ေမက ၀မ္းသာအားရအေၾကာင္းျပန္လာသည္။ နင္ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ စာအုပ္သာပုိ႔ေပးလုိက္ပါ၊ ဘယ္ေလာက္က်က် ငါျပန္ေပးပါ့မယ္။ ဒီပိတ္ရက္က်ရင္ နင့္အိမ္ကုိ ပုိက္ဆံသြားေပး ေပးမယ္ေနာ္…။

ရက္အနည္းငယ္ၾကာေသာ္ ဆရာ၀န္သူငယ္ခ်င္းမကုိအေဖာ္ေခၚ၍ စာအုပ္ဆုိင္သုိ႔တစ္ေခါက္ ေရာက္ရျပန္သည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္းက စာအုပ္မၾကည့္ခင္ ေမးခြန္းမ်ား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေမးေန၍ ျပန္ေျဖရေသးသည္။ “ဟဲ့...အဲဒါေတာ့ ကာယကံရွင္မဟုတ္ေတာ့ ငါလည္း မသိဘူးဟာ၊  သူငါ့ကုိေျပာျပသေလာက္ နင့္ကုိငါျပန္ေျပာလုိက္တာပဲ။ ဆရာ၀န္နဲ႔ သူျပထားၿပီးၿပီ။ သူက စာအုပ္ဖတ္ရမွ ေက်နပ္မယ့္သေဘာရွိလုိ႔ သူစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ငါ၀ယ္ေပးလုိက္ခ်င္တာပါ။” သစ္သစ္ကူညီခ်င္သည့္ ဆႏၵကုိသိသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းက ထပ္မေမးတာ့ဘဲ ေမ့အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆုံး စာတစ္အုပ္ကုိ အတည္ျပဳေရြးေပးလုိက္သည္။ ထုိေန႔က စာအုပ္၀ယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္ ကင္မရာထုတ္ကာ စာအုပ္ေရွ႕ဖုံးႏွင့္ ေနာက္ေက်ာဖုံးကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္ၿပီး ေမ့ဆီပုိ႔ေပးလုိက္သည္။

ေမ့ဆီက ၀မ္းသာအားရ ေက်းဇူးတင္စကားေတြ ျပန္လာသည္။ သူစိတ္ေက်နပ္သြားေအာင္ ကူညီလုိက္ရသည့္အတြက္ သစ္သစ္၀မ္းသာပါသည္။

ေၾသာ္… ခက္တယ္၊ ေလာကႀကီးက။ ကုိယ့္အပူကုိယ္မရွာခ်င္လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနပါတယ္ဆုိမွ ဘယ့္ႏွယ္… သူမ်ားရွာတဲ့ခ်စ္ဒုကၡေတြနဲ႔ လာၿပီး ပတ္သက္႐ုံတင္မကဘူး၊ ၾကားထဲက၀င္ၿပီး ကူညီအက်ိဳးေဆာင္လုိက္ရေသး။ အုိ… ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကူညီတယ္ဆုိတာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ပဲဟာ၊ လူတုိင္းလုပ္ေပးႏုိင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ သစ္သစ္က ညည္းညည္းညဴညဴေလး ေျပာလုိက္ရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အမွတ္ျပန္ေပးလုိက္သည္။

သစ္သစ္ေခါင္းထဲ ေမးခြန္းေလးေတြ ဖ်တ္ခနဲ ေပၚလာေသးသည္။ သစ္သစ္တစ္ေယာက္ ကုိယ္က်ိဳးထက္ တစ္ျခားသူကိစၥေတြ လုိက္အကူအညီေပးရလြန္းသျဖင့္ မအားလပ္ဘဲ ရည္စားေတာင္ မထားႏုိင္တာလား၊ တစ္ကုိယ္တည္းသမားဟူေသာ ဂုုဏ္ပုဒ္ေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားလပ္သည္ဟုထင္ၿပီး အားကုိးတႀကီး အကူအညီေတာင္းၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ကုိ ကူညီေပးလုိက္သည့္အတြက္ က်ိန္းေက်သြား၍ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနရျခင္းလား...။ 

ကုိယ့္အေမးကုိယ္ ျပန္မေျဖႏုိင္ခင္မွာပင္ အပ်ိဳႀကီးသစ္သစ္တစ္ေယာက္ (သဘာ၀က်က်) ကုိယ္၀န္အျမန္ေဆာင္နည္း ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာစာအုပ္ကုိ ေမ့ဆီသုိ႔ေပးပုိ႔ရန္ ပင္နီဆူလာသုိ႔ ေျခလွမ္းမ်ားကုိ ဦးတည္လုိက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ကံေကာင္းလွ်င္ ေမတစ္ေယာက္ သူမပုိ႔ေသာစာအုပ္ဖတ္ၿပီး သုံးလအတြင္း ကုိယ္၀န္ေဆာင္ႏုိင္ေပလိမ့္မည္။


ဇြန္မုိးစက္





ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ ဂ်င္းပန္အျပာ

6

Category:

♫♪ ၿမိဳ႕ထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဂ်င္းပန္နဲ႔ ငါႀကိဳက္တာ ဂ်င္းပန္အျပာ
ေႏြမုိးနဲ႔ေဆာင္းေရာက္ရင္ ၀တ္ေနမွာပဲ ျဖဴေရာ္ေနပေစ ၀တ္ေနမယ့္ဂ်င္း ♪♫

သူမ ခပ္ငယ္ငယ္ ထုိသီခ်င္းကုိ ၾကားကာစက သိပ္ဘ၀င္မက်။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္တည္းကုိ ဥတုသုံးလီ မေျပာင္းလဲဘဲ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ၀တ္ဆင္မယ္တဲ့။ ေနာက္ဆက္တြဲ စာသားက ဂ်င္းေဘာင္းဘီအျပာကုိ အၿမဲ၀တ္သလုိ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ခ်စ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီသီခ်င္းရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကုိ သူမ ေကာင္းစြာနားလည္ သေဘာေပါက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဂ်င္းပန္အျပာႏွင့္ပတ္သက္ေသာ သီခ်င္းစာသား…။

သူမကုိယ္တုိင္က ဂ်င္းပန္အျပာကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀တ္မွန္းမသိ ၀တ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုမက ၾကာခဲ့ၿပီ။ ေက်ာင္းသူဘ၀မွာလည္း ဂ်င္းပန္အျပာကုိပဲ ၀တ္ခဲ့သည္။ အလုပ္ခြင္၀င္ေတာ့ ေန႔စဥ္၀တ္ဆင္၍မရသည့္တုိင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ခြင့္ရွိသည့္ ေသာၾကာလုိေန႔မ်ိဳးမွာ ဂ်င္းပန္အျပာကုိ တီရွပ္ႏွင့္တြဲ၍ ၀တ္ဆင္ခဲ့သည္။ ေဟာ… စေန၊ တနဂၤေႏြလုိ အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဟုိနားဒီနားပဲျဖစ္ျဖစ္ ေ၀းေ၀းလံလံပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ထြက္သည့္အခါ ဂ်င္းပန္အျပာကုိပဲ ၀တ္ဆင္ျပန္သည္။ အေပၚပုိင္းက အက်ႌေတြသာ ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းသြားမည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဖက္ရွင္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲခဲ့။ ၀တ္ေနက်အေရာင္မွာလည္း အျပာေရာင္သာ။ ဂ်င္းအမည္းတစ္ထည္ရွိေသာ္လည္း သိပ္မ၀တ္ျဖစ္ခဲ့။ ႏွစ္ေတြၾကာလာတာႏွင့္အမွ် သူမ၀တ္ေနက် ဂ်င္းပန္အျပာရင့္ေလးက တျဖည္းျဖည္းအေရာင့္လြင့္ျပယ္လာကာ အျပာႏုေရာင္အသြင္သုိ႔ ေျပာင္းလဲေတာ့မည့္အလား…။ ေအာက္ေျခအနားစေလးေတြမွာ တမင္အဆန္းထြင္ၿပီး ဖြာရာက်ဲထားသည့္အလား…။ သုိ႔ေသာ္… သူမက ထုိဂ်င္းပန္အျပာေလး ၀တ္ရတာကုိပဲ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနမိသည္။

သူမ ခရီးသြားသည့္အခါတုိင္း ဂ်င္းပန္အျပာကုိပဲ ၀တ္ဆင္သည္။ ဂ်င္းသားက အၾကမ္းခံ၊ အေပအေတခံသည္၊ ရက္ရွည္၀တ္လုိ႔ရသည္၊ လုံၿခဳံမႈႏွင့္ အေႏြးဓာတ္လည္းေပးသည္၊ ဂ်င္းပန္တစ္ထည္ႏွင့္ဆုိ ေတာလမ္းခရီးပဲသြားသြား၊ ေတာင္ေပၚပဲတက္တက္၊ ေျမျပန္႔မွာပဲေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ အဆင္ေျပသည္။ ဖုန္မထဘဲ ေအးျမေသာဥတုရာသီရွိရာ ေဒသမ်ားတြင္ မၾကာခဏဖြတ္ေလွ်ာ္စရာမလုိဘဲ လႏွင့္ခ်ီၿပီး ၀တ္ခ်င္၀တ္ႏုိင္သည္။ ဒီလုိအေၾကာင္းေတြႏွင့္ပဲ ဂ်င္းေဘာင္းဘီသည္ သူမအတြက္ မရွိမျဖစ္၊ မ၀တ္မျဖစ္ စာရင္းထဲ ပါေနတာျဖစ္ႏုိင္သည္။ ယခုလက္ရွိ၀တ္ေနေသာ ဂ်င္းပန္တစ္ထည္ ၀တ္မရေအာင္ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ခ်ာသြားၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဂ်င္းပန္အျပာေရာင္တစ္ထည္ အစားထုိး၀ယ္ရမည္။ ေသခ်ာသည္မွာ… အသစ္အသစ္ေသာ ဂ်င္းပန္အျပာသည္လည္း ႏွစ္ရွည္လမ်ား အေရာင္မ်ားလြင့္ျပယ္သြားသည္အထိ သူမ၏ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀တ္ဆင္ျခင္းကုိ ခံရဦးမွာျဖစ္သည္။

ေနာက္ထပ္ သူမ ခရီးသြားတုိင္း မျဖစ္မေန သယ္ပုိးယူေဆာင္သြားသည့္အရာမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ျဖစ္သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ႏွင့္စတင္ ရင္းႏွီးခဲ့ခ်ိန္က သူမ ေက်ာင္းေနခါစ ငါးႏွစ္သမီးအရြယ္မွာ။ ပထမတန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လြယ္ခဲ့ေသာ အကြက္ေလးမ်ားပါသည့္ အနီေရာင္ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ သူမ အေတာ္ေလး ႏွစ္သက္သေဘာက်ခဲ့ဖူးသည္။  အဆင္အကြက္တူ အျပာေရာင္ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ လြယ္ထားေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္း၏အစ္မက ညီမျဖစ္သူကုိ အတန္းထဲအထိ လုိက္ပုိ႔တတ္တာကုိလည္း သူမ သတိျပဳမိသည္။ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သူမ ႏွစ္အလုိက္ လြယ္ပုိးခဲ့သည့္ ေက်ာပုိးအိတ္မ်ား၏ အေရာင္အေသြး၊ ဒီဇုိင္းေတြ အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ေဗဒါေရာင္ႏွင့္ ဂ်င္းသားဆန္ဆန္ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံး ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ဖူးသည္ကုိေတာ့ အမွတ္ရသည္။ တကၠသုိလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသူဘ၀မွာ Levi's factory outlet ကုိ အလည္အပတ္သြားရင္း  ဂ်င္းသားအျပာရင့္ေရာင္ႏွင့္ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံး ေစ်းႏႈန္းခ်ိဳသာစြာျဖင့္ ေရာင္းခ်ေနသည္ကုိ ေတြ႔ရ၍ သူမ၀မ္းသာအားရ ၀ယ္ယူပုိင္ဆုိင္ခဲ့ေသးသည္။ ကေလးဘ၀မွစတင္ကာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား စြဲၿမဲစြာ ေဆာင္လြယ္ခဲ့ေသာ ေက်ာပုိးအိတ္သည္ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမေနာက္ တေကာက္ေကာက္လုိက္ပါရရွာေသာ ခရီးသြားေဖာ္တစ္ေယာက္ပမာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ေက်ာပုိးအိတ္ႏွင့္ဆုိလွ်င္ ပစၥည္းေတြ အမ်ားႀကီးထည့္လုိ႔ရသည္။ လက္ဆြဲခရီးေဆာင္ေသတၱာအငယ္ေလးေတြမွာ ထပ္ထည့္ဖုိ႔ အခက္အခဲရွိေနသည့္အခါမ်ိဳးမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ကီလုိေတြပုိစြန္းေနသည့္အခါျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲကုိ မသိမသာတစ္မ်ိဳး၊ သိသိသာသာတစ္ဖုံ ေျပာင္းထည့္ယူ၍ ရသည္။ လက္ပ္ေတာ့ပ္လုိ အေလးခ်ိန္ရွိေသာ ပစၥည္းမ်ိဳးေတြကုိ ေက်ာပုိးအိတ္ႏွင့္ လြယ္ပုိးသယ္ေဆာင္ျခင္းက သူမလုိ အေလးအပင္ မ်ားမ်ားမဆြဲႏုိင္သူအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပသည္။ သူမ အေလးခံလြယ္ထားသည့္ ေက်ာပုိးအိတ္၏ အေလးခ်ိန္ မည္မွ်ရွိမရွိကုိ မည္သည့္ေလေၾကာင္းလုိင္းအရာရွိကမွ အေရးတယူ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္း မျပဳခဲ့။

သူမက ေစ်းသြားလွ်င္ေတာင္ လက္ျဖင့္အထုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးမဆြဲခ်င္သျဖင့္ ေက်ာပုိးအိတ္ယူသြားတတ္သည့္သူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ တခါတရံ တစ္ညအိပ္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ညအိပ္ ခရီးတုိေလးေတြသြားရသည့္အခါ အျခားလက္ဆြဲအိတ္ယူစရာမလုိဘဲ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးတည္းႏွင့္ပင္ ကိစၥၿပီးသြားတတ္သည္။ ခရီးမွအျပန္ လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္ျဖစ္သည့္အခါ အားေနေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဟုိဘက္ဒီဘက္တစ္ထုပ္စီ ေကာင္းေကာင္းဆြဲလုိ႔ရေသးသျဖင့္ သူမ ေက်နပ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပစၥည္းပစၥယမ်ား အထည့္လြန္ၿပီး ခ်ဳပ္ရုိးေျပသြားေသာ ေက်ာပုိးအိတ္အေဟာင္းတစ္လုံးအတြက္ သူမ ၀မ္းနည္းခဲ့ရဖူးသည္။ ထုိေက်ာပုိးအိတ္ေလး၏ သက္တမ္းမွာ ငါးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ။ မျဖစ္မေန အသစ္တစ္လုံး ထပ္၀ယ္လုိက္ရေသာ္လည္း သူမက ထုိမီးခုိးေရာင္ေက်ာပုိးအိတ္ေလးကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္လြန္းသျဖင့္ မပစ္ရက္ေသး။ အိတ္အသားေထာင့္စြန္းအခ်ိဳ႕မွာ ေပါက္ၿပဲစုတ္ရာမ်ားရွိေနသျဖင့္ အမ်ားႏွင့္ခရီးသြားသည့္အခါ မလြယ္ပုိးသင့္ေၾကာင္း သူမ သတိရွိေသာ္လည္း ဟုိနားဒီနား ေစ်း၀ယ္သြားလွ်င္ေတာ့ စတုိခန္းထဲက တခုတ္တရ ထုတ္ယူၿပီး လြယ္ပုိးလုိက္ေသးသည္။

ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၀တ္ၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္လြယ္ထားရျခင္းသည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အား လြတ္လပ္လွပေသာ စတုိင္က်မႈကုိ မေပးစြမ္းႏုိင္ေသာ္လည္း လူသက္သာအဆင္ေျပမႈကုိ ဦးစားေပးေသာ သူမအတြက္ ထိုအရာႏွစ္ခုသည္ အမွန္တကယ္ အေရးပါအသုံး၀င္ေသာ၊ အလြယ္တကူ မစြန္႔ပစ္ႏုိင္ေသာ၊ တန္ဖုိးရွိသည့္ သက္မဲ့အရာ၀တၳဳမ်ားအျဖစ္ တည္ရွိေနၾကသည္မွာ အေသအခ်ာပင္။


ဇြန္မုိးစက္

ေအာက္တုိဘာ ညေနခင္း

9

Category:


ကြန္ပ်ဴတာမွန္သားျပင္ေပၚမွ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါးနာရီခြဲရန္ ငါးမိနစ္သာလုိေတာ့သည္။ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ လတ္စသတ္ၿပီး ဖြင့္ထားေသာ file ေတြ၊ window ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပိတ္လုိက္သည္။ ႏွင္း စိတ္ေတြ မသိမသာ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ shutdown လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ငါးနာရီ သုံးဆယ့္ငါး။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္ေနသံ ၾကားရသည္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေနမို႔ ငါးနာရီခြဲ ႐ုံးဆင္းသည္။ ခါတုိင္းလုိ shuttle bus စီး၍ အလ်င္စလုိ အိမ္ျပန္စရာ မလုိေသးပါ။

႐ုံးအေဆာက္အဦထဲကထြက္၍ သိပၸံပန္းျခံလမ္းမက်ယ္ႀကီးအတုိင္း ျဖည္းျဖည္းပုံမွန္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ရာသီဥတုက မပူမေအး၊ ေနလည္းသိပ္မျပင္းပါဘဲ အလြန္သာယာေနသည္။ ေလတုိက္လုိက္တုိင္း လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ၀ဲက်ေႂကြဆင္းလာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကုိၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ျဖတ္စီးသြားသည္။ “အုိ...သာယာလုိက္တဲ့ ညေနခင္းရယ္” ႏွင္း ႏႈတ္မွ တုိးတုိးညင္သာ ေရရြတ္လုိက္မိသည္။

အမွတ္ ၂ သိပၸံပန္းျခံ၀န္းႀကီးက တစ္သီးတစ္ျခားႏုိင္ေသာ္လည္း ႏွင္းက ဒီ၀န္းထဲမွာ လုပ္ရတာ သေဘာက်သည္။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရာသီခြင္ နာမည္ေပးထားေသာ ပုံစံတစ္မ်ိဳးစီ ဆန္းသစ္ေနေသာ ႐ုံးအေဆာက္အဦေတြရွိသည္။ ႏွင္း အလုပ္လုပ္ရာ ရုံးေဘးတစ္ဖက္မွာ   ေတာအုပ္သဖြယ္ သစ္ပင္ေတြအုံ႔ဆုိင္းေနၿပီး လူလုပ္ေရတံခြန္ငယ္ေလးရွိသည္။  ေလွ်ာက္လမ္းသဖြယ္ ပတ္ကာရံထားေသာ သစ္သားတံတားေအာက္က ေရကန္မွာ လိပ္ကေလးေတြ၊ ငါးကေလးေတြလည္းရွိသည္။ ၀ါးပင္႐ုံေလးေတြ စီတန္းစြာေပါက္ေရာက္ေနေသာ ခ်စ္စရာ လူသြားလမ္းကေလးမွာ ႏွင္းအႏွစ္သက္ဆုံးေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးတုိင္း ဤေနရာသုိ႔လာ၍ အပန္းေျဖလမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ႏွင္းသေဘာက် ၾကည္ႏူးေလ့ရွိသည္။

အခမဲ့အပုိ႔အႀကိဳလုပ္ေပးေသာ shuttle bus ေတြ၊ အမ်ားသုံးဘတ္စ္ကားေတြ၊ တကၠစီအငွားယာဥ္ေတြ ႏွင္းေဘးမွ ဥဒဟုိ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ကားေတြရွင္းေတာ့ လမ္းမတစ္ဘက္ျခမ္းသုိ႔ ကူးလုိက္သည္။ “ကုိယ္ေရာက္ေနၿပီ” ဆုိေသာ sms ရ၍ ေျခလွမ္းသြက္လုိက္သည္။ ႏွင္း သူႏွင့္ ညေနစာ အတူစားဖုိ႔ ခ်ိန္းထားခဲ့သည္ေလ။

ႀကိဳတင္ရည္ရြယ္ထားျခင္းမရွိပါဘဲ သူႏွင့္ညေနစာစားဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့သည္မွာ မွန္သလား၊ မွားသလား ႏွင္းမေ၀ခဲြတတ္ခဲ့။ မနက္က ကားေပၚမွာ ခါတုိင္းလုိပဲ ေထြရာေလးပါးေျပာရင္း သူက ေကာက္ကာငင္ကာ “ကုိယ္တုိ႔ ဒီညေန dinner အတူစားၾကရေအာင္လား” လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ႏွင္း ႐ုတ္တရက္ ျပန္မေျဖျဖစ္ေသး။  ႏွင္းစဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ဒီညေနတစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံဖုိ႔ ခ်ိန္းဆုိထားျခင္းလည္းမရွိ။ ေသာၾကာေန႔ညေနခင္းေတြကုိ ပ်င္းရိစြာတစ္ေယာက္တည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာ ႏွင္း တခါတေလေတာ့လည္း အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာ၍ “အုိေက” ဟု ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

ႏွင္းနဲ႔သူ ခင္မင္ခဲ့တာ လပုိင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ သူႏွင့္ႏွင္းက အလုပ္အသြားအျပန္ ဘတ္စကားနံပါတ္ ၁၅၁ စီးရတာျခင္းတူသည္။ ႏွင္းအိမ္မွ႐ုံးသုိ႔ ၁၅၁ စီး၍ စကၤာပူႏုိင္ငံအမ်ိဳးသားတကၠသုိလ္သုိ႔ အရင္သြားရသည္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္မွတ္တုိင္မွဆင္း၍ အမွတ္၂ သိပၸံပန္းျခံသုိ႔သြားေသာ shuttle bus ကုိ ေစာင့္စီးရသည္။ ဘတ္စ္တစ္စီးႏွင့္တစ္စီး ၁၅မိနစ္မွ မိနစ္၂၀ထိၾကာတတ္သည္။ တစ္ကားလြတ္သြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ကားကုိ မွတ္တုိင္မွာထုိင္ေစာင့္ရင္း၊ ရပ္လာသမွ်ကားေပါင္းစုံမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားလူရြယ္စုံကုိ ၾကည့့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးရင္း ကုိယ္စီးရမည့္ကားကုိ ေစာင့္ျဖစ္သည္။ အဲလုိေစာင့္ရင္းကပင္ ဘတ္စ္အတူစီးရေသာသူမ်ားနဲ႔ စကားေျပာမိတ္ဖြဲ႔ၾကရင္း ခင္မင္ခဲ့ရသူမ်ားရွိသည္။ သူသည္လည္း ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း ႏွင္း မ်က္မွန္းတန္းမိလာေသာသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

ႏွင္းသူ႔ကုိ သတိထားခဲ့မိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ျမင့္မားေသာသူ႔အရပ္ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ သူ႔အသားအေရာင္သည္ အျခားသူမ်ားထက္ ထူးျခားစြာထင္ရွားေနတတ္သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ႏွစ္ဖက္အၿမဲလြယ္တတ္ၿပီး၊ ၀န္ထမ္းကတ္ျပားကုိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားေလ့ရွိသည္။ သူ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိေသာ ရွပ္အက်ႌ လက္တုိအကြက္စင္းမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔အသားအေရာင္ႏွင့္ လုိက္ဖက္ညီေနသည္။ သူ႔ကုိ ႏွင္းသတိထားမိသလုိ သူကလည္း ႏွင္းကုိ သတိထားမိ၍ ခင္မင္ေအာင္လုပ္ယူခဲ့သည္ကုိ ေနာက္က်မွ ႏွင္း ရိပ္စားမိခဲ့သည္။

အိမ္က ပုံမွန္အခ်ိန္ထြက္လွ်င္ ႏွင္းစီးရမည့္ကားတြင္ သူပါလာတတ္သည္။ ႏွင္းႏွင့္အမွတ္မထင္ စကားစျမည္ေျပာဆုိ၍ ရင္းႏွီးသြားသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူအိမ္မွေစာထြက္၍ ႏွင္းစီးေနက် ကားဂိတ္မွာ လာေစာင့္ၿပီး ႏွင္းႏွင့္အတူ ၁၅၁ စီးသည္။ တကယ္တမ္း ႏွင္းနဲ႔သူ ေတြ႔ရခ်ိန္စုစုေပါင္းမွာ မိနစ္သုံးဆယ္ သာသာမွ်သာျဖစ္သည္။ သူက မကာရရာသီခြင္အမည္ေပးထားေသာ အေဆာက္အဦးရွိ သုေတသနဌာနတစ္ခုမွ သုေတသနအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္၍ shuttle bus စီးသည့္အခါ သူအရင္ဆင္းရၿပီး ေနာက္ႏွစ္မွတ္တုိင္ေျမာက္မွာမွ ႏွင္းကဆင္းရသည္။

ေရွ႕နားက လက္လွမ္းျပေနေသာသူ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ႏွင္းေတြးလက္စအေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။   ေတာင္အေမရိကတုိက္သား သူက ေဘာလုံး၀ါသနာႀကီးသူပီပီ ေသာၾကာေန႔ညေနတုိင္း  ႐ုံးေစာေစာဆင္း၍ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ အၿမဲေဘာလုံးကန္ေလ့ရွိသည္။ ေဘာလုံးကန္ရာမွ ျပန္လာၿပီး ေရမုိးခ်ိဳး၍ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေနေသာ သူ႔ကုိျမင္ေတာ့ ႏွင္းကုိယ္ႏွင္း အနည္းငယ္ မလုံမလဲျဖစ္သြားမိသည္။ ႐ုံးဆင္းတုန္းက ဆံပင္ကုိ လက္ႏွင့္ဖြဖြသပ္ခဲ့႐ုံမွ်အပ အထူးတလည္ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားျခင္း
မရွိေသာ ႏွင္းမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္အဆီျပန္ေနမလားဟုေတြးရင္း စုိးရိမ္စိတ္၀င္သြားေသးသည္။ သူ႔ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အစြမ္းကုန္ၿပဳံးျပလုိက္ၿပီး စားေသာက္ဆုိင္ရွိရာ လမ္းေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားလုိက္သည္။ ဒီဆုိင္က အမွတ္၂သိပၸံပန္းျခံရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ စားေသာက္ဆုိင္ျဖစ္သည္။ အေနာက္တုိင္းအစားအစာႏွင့္ အသားကင္မ်ားကုိ အဓိက serve လုပ္သည္။ ညပုိင္းဆုိ bar ႏွင့္ တီး၀ုိင္းလည္းရွိသည္။ အရင္က ႏွင္းလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္တုန္းက တစ္ခါေရာက္ဖူးခဲ့ေသးသည္။

“အထဲမွာ ထုိင္မလား၊ အျပင္မွာ ထုိင္မလား” စားပြဲထုိးေလးက ေမးေတာ့ ႏွင္းက အျပင္ကုိပဲ ေရြးခ်ယ္လုိက္သည္။ ဒီလုိသာယာတဲ့ညေနခင္းမွာ ကန္ေရျပင္ကုိျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလေျပနဲ႔အတူ ညေနစာစားခြင့္ႀကဳံခ်င္သည္ေလ။  Menu လာခ်ေပးေတာ့ သူက ၀ိုင္နီတစ္ခြက္မွာသည္။ ႏွင္းက လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္မွာသည္။ “ကုိယ္က သိပ္မ်ားမ်ားေသာက္လုိ႔မရဘူး၊ ကုိယ့္မ်က္ႏွာက နဲနဲေလာက္ေသာက္လုိက္ရင္ေတာင္ နီလာတာ၊ မ်ားမ်ားေသာက္မိရင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲသြားတာ”၊ “အုိ..ဟုတ္လား။ ႏွင္းက ၀ုိင္နီသိပ္ႀကိဳက္ေပမယ့္ ငါးပါးသီလယူထားလုိ႔ alcohol ေရွာင္လုိက္တာ” လုိ႔ ႏွင္းေျပာေတာ့ “ေကာင္းတာေပါ့” လုိ႔ သူက ေက်ေက်နပ္နပ္ျပဳံးလုိ႔ ျပန္ေျဖသည္။ သူက အီတာလ်ံ ေခါက္ဆြဲမွာၿပီး ႏွင္းက ၾကက္သားဘာဘီက်ဴးတစ္ပြဲ မွာလုိက္သည္။

အၫုိေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္လုံးတစ္စုံအၾကည့္ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္ၾကာရွည္စြာမေနႏုိင္သူ ႏွင္းက တစ္ခုခုေျပာဖုိ႔ စကားလုံးေတြ စီေနစဥ္မွာပင္ သူက စေျပာသည္။ “ဒီႏုိင္ငံေရာက္ၿပီးမွ ကုိယ္ date လုပ္တာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပဲ။” ဘုရားေရ.. 'date' တဲ့။ ႏွင္းက ျမန္ႏႈန္းျမင့္သြားေသာရင္ခုန္သံကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈယင္း “ဟင့္အင္း ... ႏွင္းအတြက္ေတာ့ သာမန္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ညေနစာအတူစားတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားတာ” လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သူက ခပ္ဖြဖြရယ္ေမာသည္။

ႏွင္းႏွင့္သူ တုိင္းျပည္ႏွစ္ခု၏ မတူညီကြဲျပားျခားနားေသာ ဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈစ႐ုိက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ႏွင္း စိတ္၀င္စားစြာေမးျမန္းမိေသာ သူ႔ေမြးရပ္ဇာတိေျမႏွင့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းေတြကုိ သူက စိတ္ပါလက္ပါေျပာျပသည္။ “ကုိယ္တုိ႔ ဘုိးေဘးေတြက အီတာလ်ံႏြယ္ဖြားေတြေလ၊ သိပ္စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ဘာသာတရားကုိင္႐ႈိင္းတယ္။  ကုိယ့္အဖြားဆုိ ကုိယ္တုိ႔ကုိ လူမည္းမိန္းကေလးေတြနဲ႔ date လုပ္ခြင့္မေပးဘူး။ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ရပါတယ္။” ေၾသာ္... သူတုိ႔လည္း အသားအေရာင္ခြဲျခားတဲ့ မိသားစုမ်ိဳးရုိးက ဆင္းသက္လာသူတစ္ေယာက္ပဲလုိ႔ ႏွင္းစိတ္ထဲက ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။

“ရွင့္ႏုိင္ငံရဲ့ေဘာလုံးအသင္းအတြက္ေတာ့ ရွင္အၿမဲဂုဏ္ယူမိမွာေပါ့။” “သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေဘာလုံးကစားရတာ သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ တေလာကပဲ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြတုိင္း ကစားေလ့ရွိတဲ့ေဘာလုံးအသင္းမွာ ကုိယ္၀င္ထားတယ္။ အခြင့္အေရးရရင္ ရသလုိ ကုိယ္က ေဘာလုံးကန္တယ္။ ကုိယ္ တကၠသုိလ္ မတက္ခင္ေလးတင္မွာပဲ ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ေဘာလုံးအသင္းမွာ ပါ၀င္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခံရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုိယ္တုိ႔ၿမိဳ႕အသင္း ဗုိလ္စြဲေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္သူေတြအထဲမွာ ကုိယ္လည္းတစ္ေယာက္ အပါအ၀င္ေပါ့။ ေနာက္ဆုံးေန႔ ဗုိလ္လုပြဲမွာ လူအေယာက္ ၂၀၀၀ ေက်ာ္လာအားေပးခဲ့သလုိ ေရဒီယုိကလည္း တုိက္ရုိက္ထုတ္လႊင့္ေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီ့ပြဲက ျပန္ေတြးမိတုိင္း ကုိယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။” အုိ... သူ႔မ်က္၀န္းညဳိေတြက ၿပဳံးရႊင္ေတာက္ပလုိ႔။
“မင္းတစ္ခါေလာက္ေတာ့ ကုိယ္ကစားတာ လာၾကည့္သင့္တယ္”  “ႏွင္း... ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ေလ”

သူႏွင့္ႏွင္းအတူ စကားလက္ဆုံေျပာ၍ စားတာခ်င္းအတူတူ သူက အရင္ၿပီးသည္။ ႏွင္းက အေနာက္တုိင္းစာကုိ ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဒီေန႔သိပ္မစားႏုိင္။ သူက မကုန္ႏုိင္တဲ့ ႏွင္းပန္းကန္ကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ရွင္းေပးမယ္ေျပာေတာ့ ႏွင္း အ့ံၾသမိသြားသည္။ ႏွင္းပန္းကန္ထဲမွ က်န္ေသာ ၾကင္ကင္တစ္ျခမ္း၊ အာလူးျပဳတ္ေခ်တစ္၀က္ႏွင့္ အသီးအရြက္အခ်ိဳ႕ သူ႔ပန္းကန္ထဲ ေျပာင္းထည့္ၿပီး ယူစားသည္ကုိ မ်က္လုံးအ၀ုိင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာလုိက္ေသးသည္။ “ကုိယ္က  first date ဆုိ သိပ္သေဘာက်တာ၊ ဘာလုိ႔လဲသိလား။ ကုိယ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ အဲဒီေန႔ဆုိ မိန္းကေလးေတြက စိတ္လႈပ္ရွားေနလုိ႔ ထင္ပါရဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ေအာင္မစားႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိစားရတယ္။” ဘုရားေရ...လာျပန္ၿပီ first date တဲ့။ ႏွင္းရင္ထဲမွာ အာေမဋိတ္သံထြက္သြားေသာ္လည္း အျပင္သုိ႔ထြက္မလာခဲ့ပါ။

ေကာင္းကင္မွာ ေနေရာင္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ “shuttle bus ေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ကုိယ္တုိ႔ အမ်ားသုံးဘတ္စ္နဲ႔ပဲ ျပန္ရေတာ့မွာ၊ ကားမွတ္တုိင္က နည္းနည္းလွမ္းတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာက္ႏုိင္မလား။” “အုိ...ရတာေပါ့ ကြ်န္မလမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလုိ သာယာတဲ့ညေနခင္းဆုိ ပုိႀကိဳက္တယ္” “ အုိေက”

ဘီလ္ရွင္းၿပီးေတာ့  သိပၸံပန္းျခံလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ သူႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ေလွ်ာက္လာယင္း ႏွင္းအရပ္ ေတာ္ေတာ္ပုသြား သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ဟင့္အင္း...ႏွင္း မပုပါဘူး၊ သူက သိပ္ျမင့္ေနတာပါဟု ကုိယ့္ဖာသာ ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။ သူက ႏွင္းလက္ကုိတြဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ႏွင္းညင္သာစြာ ျငင္းဆုိလုိက္ေတာ့ သူက “ကိစၥမရွိပါဘူး” ဟု ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျပာၿပီး တြဲမယ့္ဆဲဆဲလက္ကုိ ျပန္႐ုပ္လုိက္သည္။

သိပၸံပန္းျခံလမ္းမမွထြက္၍ ညာဘက္ခ်ိဳးၿပီး ပါစီပန္ဂ်န္း လမ္းေပၚမွ ကလင္မသီလမ္းမသုိ႔ စီး၍ ရႏုိင္မည့္ ကားမွတ္တုိင္အထိ ႏွင္းတုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ကားမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ကားမလာေသး၍ ေစာင့္ရသည္။ သူ႔ရဲ႕ျမင့္မားေသာအရပ္ႏွင့္ ႏွင္းကုိ ဆီးမုိးၾကည့္ၿပီး ႏွင္းနဖူးေပၚက ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိ လက္ႏွင့္သပ္ေတာ့ ႏွင္းမ်က္ႏွာ ေႏြးကနဲျဖစ္ၿပီး ရွက္သြားသည္။ ဒီလုိ ကုိယ့္ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္တဲ့ ေယာက္က်္ားေလးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အမ်ားျမင္သာေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ့္နဖူးေပၚက ဆံစေတြ ပင့္သပ္ေပးတာ ႏွင္းတစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးခဲ့။ သူက ႏွင္းမ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကုိ သိတတ္စြာပင္ ႏွင္းကုိ ၿပဳံးၾကည့္ရင္း သူ႔လက္ကုိ ရုပ္သိမ္းေပးလုိက္သည့္အတြက္ ႏွင္း သူ႔ကုိ ေက်နပ္စြာ ေက်းဇူးတင္ မိသြားသည္။

လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာအယူ၀ါဒ ကြဲျပားျခားနားေသာသူျဖစ္၍ သူ႔အျပဳအမူေတြ ႏွင္းနားလည္ေပးခ့ဲရသလုိ သူကလည္း ႏွင္းထားရွိေသာ စိတ္ဓါတ္ကုိ နားလည္ေပးႏုိင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ႏွင္းကုိ သူကစကားတစ္ခ်ိဳ႕ဆက္ေျပာသည္။ “ကုိယ့္ဘ၀မွာ မင္းဟာ ပထမဆုံးသိခြင့္ရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ပဲ”။ ဒီစကားၾကားေတာ့ ႏွင္း အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္သြားသည္။ “မင္းနဲ႔ခင္မင္ခြင့္ရတာ ကုိယ့္အတြက္သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ကုိယ္မသိေသးတဲ့ အေတြးအေခၚ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ မင္းေျပာျပမွသိခြင့္ရတယ္။ ဒီကမာၻေပၚမွာ ကုိယ္မသိေသးတဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတာပဲ။  မင္းနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ မတူညီမႈအစဥ္အလာေတြ အတြက္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ကုိ bad people လုိ႔ မျမင္လုိက္ပါနဲ႔။ ကုိယ္အာရွကုိ သိပ္သေဘာက်တယ္။ အာရွလူမ်ိဳးေတြကုိ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အာရွတုိက္သူေတြက သိပ္လွတယ္” ႏွင္းက သူ႔စကားၾကားေတာ့ ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးရင္း “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လုိ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ညေနပုိင္းမွာလုိ ျပည့္သိပ္ၾကပ္ညပ္မေနေသာ ကားက အိမ္နားေရာက္ခါနီးၿပီ။ “ႏွင္း ဆင္းရေတာ့မယ္ေနာ္၊ ဒီေန႔ညေနစာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္ရင္း သူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။

တုိက္ေရွ႕တည့္တည့္မွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေသာ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ တုိက္ေပၚကုိ ခ်က္ျခင္းမတက္မိေသးဘဲ ကားလမ္းမဘက္ကုိ ဦးတည္ထားသည့္ တုိက္ေရွ႕က ထုိင္ခုံေပၚမွာ ခဏထုိင္မိသည္။ လေရာင္မေတြ႔ေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ယင္း ၾကယ္ကေလးေတြ ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား ရွာၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ ႏွင္းရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မခြဲႏုိင္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခု ခံစားေနရသည္။ သူႏွင့္အတူ ညေနစာစားတာ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆုိတာေတာ့ ႏွင္းစိတ္ထဲမွာ အလုိလုိသိေနသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်နည္းပါးတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုအတြက္ ႏွင္းမစြန္႔စားပါရေစနဲ႔။

ဒါေပမယ့္ေလ ေအာက္တုိဘာလထဲက ဒီညေနခင္းတစ္ခုကုိေတာ့ ႏွင္းအၿမဲအမွတ္ရေနမွာပါ။



ဇြန္မုိးစက္

************

ခုေနာက္ပုိင္း စာလည္းအေရးက်ဲ၊ ၀တၱဳေလးေတြေတာင္ မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီမုိ႔ ဟုိအရင္ တင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအေဟာင္းေလးကုိပဲ ဓာတ္ပုံရွာထည့္ ေပါလစ္ရွ္လုပ္ၿပီး ျပန္တင္လုိက္တာပါ။ မဖတ္ရေသးတဲ့သူေတြအတြက္ကေတာ့ အသစ္ေပါ့ေနာ္။ း)

ပုံေလးကေတာ့ သာယာလွပတဲ့ အမွတ္ ၂ သိပၸံပန္းၿခံထဲက လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုပါ။