ေျခရာမ်ားႏွင့္ခြဲခြာျခင္း

9

Category: , ,


စတုတၳရိပ္သာ ေပၚမွာ သူမ အထပ္ထပ္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးေသာ ေျခရာမ်ားႏွင့္ ခြဲခြာရေတာ့မည္ဟူေသာ အသိက သူမရင္ကုိ ေဆြးေျမ့ေစသည္။ တစ္ခ်ိန္က သူမေရးခဲ့ဖူးသည့္အတုိင္း ေနရာသစ္ မေျပာင္းမေရႊ႕ခ်င္း သူမ စတုတၳရိပ္သာလမ္းေပၚမွာပဲ ေနထုိင္ခဲ့သည္။ သူမ သိပ္ႏွစ္သက္ေသာ လမ္းမက်ယ္ရဲ႕ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာလည္း ေျပာင္းလဲမႈေတြ ကုိယ္စီႏွင့္။ ျမက္ခင္းျပင္စိမ္းစိမ္းစုိစုိႏွင့္ ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးသည္ ယခုေတာ့ ၀န္းခတ္ထားေသာ အဆင့္ျမင့္လူေနတုိက္ျမင့္စီမံကိန္းအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ယခင္က ေရညွိစိမ္းေရာင္ သန္းခဲ့ေသာ ပလက္ေဖာင္းေက်ာက္ျပားတုိ႔ေနရာတြင္ အျဖဴေရာင္မျပယ္ေသးေသာ အဂၤေတပလက္ေဖာင္းအသစ္တုိ႔ အစားထုိး ေနရာယူခဲ့ၿပီ။ စတုတၳရိပ္သာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူမ ဓာတ္ပုံရုိက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ပလက္ေဖာင္းအသစ္ခင္းေနေသာ အလုပ္သမားတုိ႔ရွိေန၍ စိတ္တုိင္းက် ႐ုိက္ခြင့္မရခဲ့ပါ။

အႏွီျခေသၤ့ကြ်န္းငယ္ကေလးတြင္ သူမ မက္မက္ေမာေမာ ႏွစ္ၿခိဳက္မိသည့္ ေနရာ အနည္းငယ္သာရွိသည္။ ထုိေနရာမ်ားသည္ လူသိမ်ားေသာ အထင္ကရ နာမည္ေက်ာ္ေနရာမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ သူမ ငါးႏွစ္ဆက္တုိက္ေနထုိင္ခဲ့ေသာ စတုတၳရိပ္သာလမ္း၊ ေနာက္ၿပီး ဘူတာ႐ုံကဆင္းလွ်င္ ေအာက္ဘက္ေလွကားကုိ ဆင္းမသြားဘဲ အနည္းငယ္တည့္တည့္ေလွ်ာက္ၿပီးသည့္အခါ ဘယ္ဘက္ခ်ိဳး၍ ကားရပ္နားရာေနရာကုိ ျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားရေသာ ျမက္ခင္းစိမ္းမ်ားႏွင့္ကုန္းျမင့္ေပၚမွာရွိေသာ လမ္းကေလး။ ဟုိးယခင္ကေတာ့ ဒီလမ္းကေလးမွာ ေက်ာက္ျပားတစ္ခ်ပ္ခ်င္းစီ ခ်ထားခဲ့သည္။ သူမေက်ာင္းသူဘ၀တုန္းက ထုိေက်ာက္ျပားေလးမ်ားကုိ တစ္ခုစီေက်ာ္နင္းၿပီး ေလွ်ာက္ေလ့ရွိသည္။ မၾကာေသးမီကာလအတြင္းက အဂၤေတလမ္းသစ္ ေျပာင္းခင္းထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူမက အစြဲအလန္းႀကီးသူပီပီ အဂၤလမ္းသစ္ထက္ ေက်ာက္ျပားလမ္းေဟာင္းကုိ ပုိသေဘာက်ပါသည္။ ထုိကုန္းျမင့္လမ္းကေလးေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္လွ်င္ သူမ ေနထုိင္ရာ တုိက္တန္းလ်ားရွည္ႀကီးကုိ ျမင္ရသည္၊ သူမ ႏွစ္သက္ေသာ စတုတၳရိပ္သာလမ္းကုိလည္း အေပၚစီးမွ ၾကည့္ျမင္ခြင့္ရသည္။


ေနာက္ထပ္ သူမ ႏွစ္သက္မိေသာ ေနရာတစ္ခုကေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္နားမွာျဖစ္သည္။ ထုိေနရာကုိ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္က စတင္ေရာက္ဖူးခဲ့ခ်ိန္မွစၿပီး ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တန္ဂ်ဳန္ပါဂါးဘူတာ႐ုံမွ ထြက္ေပါက္ အက္ဖ္အတုိင္းလုိက္ၿပီး စက္ေလွကားျဖင့္တက္သြားလွ်င္ ျမင္ရေသာ Capital Tower ေရွ႕မ်က္ႏွာစာက ရင္ျပင္ျဖစ္သည္။ သူမက ေခၚဆုိရလြယ္ေအာင္ ရင္ျပင္ဟု ကုိယ့္ဖာသာ နာမည္တပ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိေနရာကုိ သူမ အလြန္အမင္းႏွစ္သက္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းမွာ ရင္ျပင္တစ္ဘက္မွာ စနစ္တက်ကန္ျပဳလုပ္ၿပီး ေမြးထားေသာ ေရႊငါးမ်ားေၾကာင့္ဟုဆုိလွ်င္ မမွားပါ။ သူမ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေရႊငါးေမြးခ်ိန္ သိပ္မၾကာေသး၍ထင္သည္၊ ငါးမ်ား၏ အရြယ္အစားမွာ ခပ္ေသးေသးျဖစ္သည္။ ေနာင္ႏွစ္အတန္ၾကာၿပီး သူမ ထုိေနရာသုိ႔ တကူးတက သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈသည့္အခါ ငါးမ်ား၏အရြယ္အစားမွာ သိသိသာသာ ႀကီးမားေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ကန္ေဘာင္အနီးက စက္ေလွကားႏွင့္ ကပ္ရပ္မွာရွိေသာ ခုံတန္းေလး၏ ဘယ္ေထာင့္စြန္းမွာ ထုိင္ရင္း သူမ ငါးမ်ားကုိ တေငးတေမာ ေငးၾကည့္တတ္သည္။ စိတ္လုိလက္ရ ငါးတုိ႔ကုိ ဓာတ္ပုံရုိက္တတ္သည္၊ ေရွ႕က ေရာင္စုံေဘာလုံးသဖြယ္ အလွဆင္ထားေသာ တုိင္မ်ားၾကားမွာ ျဖာထြက္ေနေသာေရပန္းကုိၾကည့္ရင္း အေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္တတ္သည္။


သူမဘ၀တြင္ ထူးျခားေသာ၊ ပုံမွန္မဟုတ္ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ားျဖစ္ေလ့ရွိတုိင္း သူမ ထုိေနရာသုိ႔ သြားေရာက္တတ္သည္မွာ အေလ့တစ္ခုလုိျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမ အလြန္ႏွစ္သက္ေသာေနရာတစ္ခုကုိ အၿမဲမေရာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း အေျပာင္းအလဲေတြႀကဳံေသာအခါမွ၊ ႏွစ္ေတြျခားၿပီးမွ တစ္ႀကိမ္ႏွစ္ႀကိမ္ေရာက္ျဖစ္တာက လုံး၀မေရာက္ျဖစ္သည္ထက္စာလွ်င္ေတာ့ သိပ္မဆုိးလွဟု ႏွစ္သိမ့္မိသည္။ သူမ ျခေသၤ့ကြ်န္းမွ မထြက္ခြာခင္ ထုိေနရာေလးသုိ႔ တကူးတက သြားေရာက္ၿပီး အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္သုံးခုလုံးကုိ ျပန္လွန္ေတြးဆ ျမင္ေယာင္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ေရာင္စုံေရႊငါးမ်ားကုိ တခုတ္တရ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့သည္။ ေရွ႕တူရူက သြားလာလႈပ္ရွားေနေသာ လူမ်ားကုိ ေ၀ဖန္ျခင္းကင္းေသာ မ်က္လုံးျဖင့္ ၾကည့္ျမင္ခဲ့သည္။ မိနစ္သုံးဆယ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကာလသည္ သူမ စိတ္လုိလက္ရ ေအးေအးေဆးေဆးထုိင္ခ်င္ေသာ အႀကိဳက္ဆုံးေနရာတစ္ခုမွ ေျခလွမ္းျပင္ထြက္ခြာရန္ တုိေတာင္းလြန္းလွပါသည္။ သူမ မထခ်င္၊ ထခ်င္ႏွင့္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီးသည့္အခါ ထုိင္ခုံေလးႏွင့္ အေရာင္စုံငါးႀကီးမ်ားကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။


တကယ္ေတာ့ ဤကြ်န္းေလးေပၚတြင္ သူမ မေရာက္ဖူးေသးသည့္ ေနရာသစ္၊ေဟာင္းမ်ား မ်ားစြာ က်န္ေနပါေသာ္လည္း သူမ အခ်ိန္ေပး သြားေရာက္လည္ပတ္ဖုိ႔ မစဥ္းစားခဲ့မိပါ။ သူမ ႏွစ္သက္သေဘာက်ေသာ ေနရာေဟာင္းမ်ား၌သာ သူမ၏ ေျခလွမ္းမ်ား ထပ္ခါထပ္ခါ လွမ္းရျခင္းကုိ ေက်နပ္ပါသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ထုိေျခရာမ်ားႏွင့္ သူမ ခြဲခြာရေတာ့မည္။ အမွတ္ထင္က်န္ရစ္ေသာ သူမ၏ ေျခရာမ်ားကုိသာမက၊ သူမႏွင့္အတူ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္ခင္သူမ်ား၏ ေျခရာမ်ားႏွင့္လည္း အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိေတာ့ သူမ ခြဲခြာရဦးမည္။ လမ္းေဟာင္းေပၚက ေျခရာမ်ားကုိ လမ္းသစ္မွာခ်နင္းေလွ်ာက္လွမ္းရန္ သူမ အားယူဆြဲႏႈတ္လုိက္သည့္အခါ အလြမ္းမ်ားႏွင့္အတူ ဘယ္ဘက္ရင္အုံက ဆစ္ခနဲ နာက်င္သြားခဲ့ပါသည္။


ဇြန္မုိးစက္

ႏႈတ္ဆက္ေသာေန႔

6

Category: , ,


လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လတိတိက ထုိလမ္းမအတုိင္း တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေသာ ကြ်န္မ၏ေျခလွမ္းႏွင့္အတူ တြယ္ကပ္လုိက္ပါလာေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ကြ်န္မသတိတရ ျပန္လည္ခံစားမိသည္။ ကြ်န္မ ဟုိး…တစ္ခ်ိန္က ဆႏၵရွိခဲ့ဖူးရာ ၀န္ထမ္းေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိေသာ ရုံးအဖြဲ႔အစည္းမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရေတာ့မည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ယခင္အလုပ္မ်ားႏွင့္ မတူညီဘဲ သေဘာသဘာ၀ကြဲျပားေသာ ဌာနမွာအလုပ္၀င္ရမည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္အသစ္မ်ားႏွင့္ ဆုံေတြ႔ရမည္ကတစ္ေၾကာင္း… ရုံးတက္စေန႔က ကြ်န္မ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါသည္။ တကယ္တမ္းအလုပ္၀င္ေတာ့ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးမွာ ကြ်န္မဆက္တုိက္ေနထုိင္ခဲ့စဥ္ ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း ဒုတိယအႀကိမ္ေျပာင္းခဲ့ေသာ တတိယလုပ္ငန္းခြင္သည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေျခာက္လသာ လုပ္ခြင့္ရလုိက္သည့္အတြက္ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ တကယ္တမ္းကြ်န္မဆႏၵရွိပါလွ်င္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ႏုိင္ပါေသာ္လည္း ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေသာ ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ ကြ်န္မ အၿမဲတမ္း၀န္ထမ္းအျဖစ္ စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ခဲ့ပါ။

ဘရက္ဒဲလ္ဘူတာရုံ ညာဘက္ေပါက္မွထြက္ၿပီး ေရွ႕မွာျမင္ေနရေသာ မီးပြိဳင့္ဆီ အမုိးေလွ်ာက္လမ္းကေလးအတုိင္း တည့္တည့္ေလွ်ာက္ရင္း ဘတ္စ္ကားဂိတ္အနီးမွာ မနက္တုိင္းေ၀ေသာ သတင္းစာကုိ ကြ်န္မအၿမဲယူေလ့ရွိသည္။ ကြ်န္မက သတင္းစာဖတ္ရတာႀကိဳက္သူပီပီ လမ္းမွာေတြ႔သမွ်၊ ေ၀သမွ် သတင္းစာေတြ တကူးတကသယ္ၿပီး ရုံးေရာက္သည့္အခါ မနက္စာစားရင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ တစ္ရြက္ခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး လွန္ေလ်ာ ဖတ္႐ႈတတ္ပါသည္။ ရုံးမွာအလုပ္မ်ား၍ မဖတ္ျဖစ္လွ်င္ ကြ်န္မစိတ္၀င္စားေသာ ဖတ္ခ်င္ေသးေသာ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားပါေနလွ်င္ အိမ္ကုိသယ္ၿပီး ညဘက္မွာ ဖတ္တတ္ပါေသးသည္။ သတင္းစာေ၀ေသာ အန္တီႀကီးအနီးမွာ ကာရီပတ္ဖ္သုံးခုကုိ တစ္ေဒၚလာျဖင့္ေရာင္းေသာ မေလးလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ကြ်န္မအိမ္က မနက္စာမယူလာႏုိင္သည့္အခါမ်ိဳး၊ ရုံးေပၚရွိကင္တင္းသုိ႔သြား၍ မနက္စာ၀ယ္လွ်င္ ငါးမိနစ္ခန္႔ ေနာက္က်သြားႏုိင္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ရုံးသြားဟန္လႊဲေတြ႔ရေသာ၊ ေစ်းလည္းခ်ိဳေသာ ကာရီပတ္ဖ္ကုိ ကြ်န္မ၀ယ္စားျဖစ္သည္။

မီးပြိဳင့္ေက်ာ္ၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးလာခ်ိန္မွစ၍ ႐ုံး၀င္ေပါက္ေရာက္သည္အထိ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ ေန႔တုိင္းနီးပါး ကြ်န္မကုိေခၚေဆာင္သြားသည့္ အာ႐ုံတစ္ခုရွိသည္။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းတက္စ သူငယ္တန္းမွာ လသာ၂ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္မွ ေက်ာင္းေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ေပၚတီဂုိ၀င္ေပါက္ ေရာက္သည္အထိ
 ေလွ်ာက္လွမ္းရေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အလားတူ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၅ႏွစ္သမီးအရြယ္ ေျခလွမ္းေသးေသးေလး၏ ေရွ႕တူ႐ူမွာရွိေနေသာ ေက်ာင္းႀကီးက ႀကီးမားထည္၀ါလြန္းၿပီး ထုိေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းသူျဖစ္ရသည္ကုိ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိသည့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီး ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးက လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေသာတစ္ခ်ိန္မွာ ျပန္လည္ခံစားရလိမ့္မည္ဟု ထုိစဥ္က ကြ်န္မ ႀကိဳမသိခဲ့ပါ။ 

တကယ္လည္း ႐ုံးႀကီးက ေက်ာင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ ကြ်န္မဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ ပညာသင္ယူခဲ့ေသာ အထက္ေက်ာင္း လသာ ၂ မွာ ေက်ာင္းေဆးခန္းရွိသည္၊ မုိးလုံေလလုံအားကစားခန္းမက်ယ္သာမက ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေဆာ့ကစားႏုိင္ေသာ ဘတ္စ္ကတ္ေဘာကြင္း အက်ယ္ႀကီးေတြလည္းရွိသည္၊ မုန္႔ေစ်းတန္းမဟုတ္ေသာ သီးျခားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကင္တင္းရွိသည္၊ ေက်ာင္းအ၀င္၀မွာ ပန္းေရာင္စုံေတြ စီရရီစုိက္ပ်ိဳးထားသည့္ ပန္းခင္းလွလွရွိသည္။ ထုိ႔အတူ ကြ်န္မတုိ႔႐ုံးအတြင္းမွာလည္း ပန္းခင္းေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြရွိသည္၊ ေဆးခန္းရွိသည္၊ အားကစားခန္းမရွိသည္၊ ႐ုံးအမုိးေပၚမွာ တင္းနစ္၊ ၾကက္ေတာင္ ကစားနည္းမ်ားအတြက္လည္း ႐ုိက္ကြင္းရွိသည္၊ တစ္ပတ္လုံးမထပ္ေအာင္စားႏုိင္ေသာ၊ အဖုိးႏႈန္းခ်ိဳသာစြာျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားႏွင့္ ကင္တင္းရွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းႀကီးအႏွ႔ံေရာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာၾကာအားထုတ္ခဲ့ဖူးေသာကြ်န္မ ႐ုံးေနရာအႏွ႔ံေရာက္ဖုိ႔၊ အထပ္မတူညီေသာ ဓာတ္ေလွကားေတြစီးၾကည့္ဖုိ႔ တစ္ပတ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါသည္။

မနက္တုိင္း ထမင္းစားခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊ သန္႔စန္ခန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ဆုံၾကသည့္အခါ သိသိမသိသိ မည္သူ႔ကုိမဆုိ ေဖာ္ေရြစြာၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ ၀န္ထမ္းေတြ ကြ်န္မ ဒီ႐ုံးေရာက္မွ ေတြ႔ဖူးသည္။ အစည္းအေ၀းတစ္ခုလုပ္တုိင္း နင္တုိ႔ကုိ ဘယ္သူေတြအႏုိင္က်င့္ေသးလဲဟု အၿမဲေမးတတ္ေသာ၊ ညေန၆နာရီခြဲေက်ာ္သည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ခုိင္းတတ္ေသာ၊ သူေပးေသာအလုပ္မ်ား ၿပီးသြားသည့္အခါတုိင္း ေက်းဇူးတင္စကား မပ်က္မကြက္ ေျပာေလ့ရွိေသာ မန္ေနဂ်ာ၊ ကြ်န္မ ႀကိဳတင္ယူမည့္ လစာမဲ့ခြင့္အတြက္ လစာအျဖတ္မခံရေအာင္ နားလည္မႈႏွင့္ ဆုိင္းထုိးေပးခ်င္ေသာ အထက္လူႀကီး၊ အလုပ္ေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ကြ်န္မ မအားဘူးဆုိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အလုပ္ေတြ ခြဲေ၀မေပးဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနာက္က်ေနၿပီး ဒုိင္ခံလုပ္တတ္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ိဳး… ကြ်န္မ ဒီ႐ုံးေရာက္မွ ႀကဳံဖူးပါသည္။ အဲလုိလူမ်ိဳးေတြႏွင့္ ကြ်န္မ ဆုံေတြ႔ရသည့္အခါ ငါဘာျဖစ္လုိ႔ ေစာေစာစီးစီး ဒီလုိအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးမွာ မလုပ္ခဲ့မိပါလိမ့္ဟု ေနာင္တရခ်င္သည္။ ဒီ့မတုိင္ခင္အလုပ္မွာ ကြ်န္မ ေလးႏွစ္ခြဲငါးႏွစ္နီးပါး ေပကပ္စြာ လုပ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြကုိ ႏွေျမာမိသြားသည္။

႐ုံးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးမားသည္ႏွင့္အမွ် တစ္ႏွစ္တာပတ္လုံး ရွိေနသည့္ ညစာစားပြဲေတြ၊ ေန႔လည္စားပြဲေတြကုိ မၾကာခဏတက္ေရာက္ခြင့္ ႀကဳံပါသည္။ ယခင့္ယခင္ ႀကဳံခဲ့ဖူးသမွ် စားပြဲမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အမွတ္ရေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ ဗဟုိသတင္းဌာနတည္ရွိရာ ကြ်န္မတုိ႔႐ုံးသုိ႔ လာေရာက္ေလ့လာၾကေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊ ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနမွ ဧည့္သည္မ်ားကုိလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ဆုံရတတ္ပါသည္။ သတင္းဌာနမွာ လုပ္ကုိင္ေနၾကသူမ်ားပီပီ အခန္းထဲက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကုိ တစ္ေနကုန္ ဖြင့္ထားၿပီး၊ ကုိယ္စိတ္ႀကိဳက္ရာ သီခ်င္းမ်ားကုိလည္း ခပ္တုိးတိုးဖြင့္ကာ နားဆင္အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေသာ၊ ေျခာက္ကပ္ပ်င္းရိဖြယ္မေကာင္းဘဲ အၿမဲတမ္းရွင္သန္လႈပ္ရွားေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရသည္ကုိ ကြ်န္မႀကိဳက္ပါသည္။  တခါတရံ အလုပ္လုပ္ေနရင္း စိတ္ဖိစီးမႈရလာသည့္အခါမ်ိဳး၊ ေခါင္းကုိက္မ်က္စိေညာင္းလာသည့္ ေန႔လည္ခင္းမ်ိဳးေတြမွာ အမုိးေပၚတက္ၿပီး ပန္းၿခံထဲက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ကင္တင္းမွာ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ျဖင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေအးေအးလူလူ အနားယူအပန္းေျဖႏုိင္ေသာ၀န္းက်င္မွာ လုပ္ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ကြ်န္မေက်နပ္မိသည္။

လတစ္လ၏ေနာက္ဆုံးပတ္တြင္ က်ေရာက္ေသာ ၾကာသပေတးေန႔ညေနတုိင္းမွာ ရုံး၀န္ထမ္းမ်ားအားလုံး ရုံးအမုိးေပၚရွိ ပန္းၿခံႏွင့္ကင္တင္းမွာ အေဖ်ာ္ယမကာ၊ အစားအေသာက္ႏွင့္ တီး၀ုိင္းမ်ားကုိ အခမဲ့ စားေသာက္ၾကည့္ရႈ အပန္းေျဖႏုိင္ရန္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးထားသည္ကုိ ကြ်န္မ သေဘာက်သည္။ အားကစားခန္းမအတြင္းမွာ မနက္၊ ေန႔လည္၊ ညေန အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလုိ၀င္ၿပီး ႏွစ္သက္ရာ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ႏုိင္သည့္ အေနအထားမ်ိဳးကုိလည္း ကြ်န္မႏွစ္သက္ပါသည္။ ျပင္ပထက္ ထက္၀က္နီးပါး ခ်ိဳသာေသာႏႈန္းထားျဖင့္ လက္ေ၀ွ႔၊ ေယာဂ၊ zumba ႏွင့္ salsa ကဲ့သုိ႔ေသာ အကသင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါ ရုံးဆင္းခ်ိန္မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားႏုိင္ပါေသးသည္။ အၿမဲတမ္း၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ စကၤာပူႏုိင္ငံရွိ ျပတုိက္မ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ား၊ သိပၸံဌာနမ်ားကုိ မိသားစုလုိက္ အခမဲ့လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈႏုိင္ေသာ လက္မွတ္ေတြ ထုတ္ယူခြင့္ရွိသည္။ ဒီ႐ုံးမွ၀န္ထမ္းမ်ားဆုိလွ်င္ ဆံပင္ညွပ္ခေလွ်ာ့ေပးေသာဆုိင္ေတြရွိသည္၊ ေစ်းသက္သာစြာျဖင့္ ဖုန္းလုိင္းေလွ်ာက္ႏုိင္သည္။ ႐ုံး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္ေတြ ခံစားခြင့္ရရွိေသာ အဖြဲ႔အစည္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ကုိင္ေနသည့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။

႐ုံးအ၀င္၀မွေက်ာ္ၿပီး ႐ုံးအေဆာက္အဦထဲ၀င္လာေတာ့ ကြ်န္မရင္ထဲ အလုိလုိ၀မ္းနည္းလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ဇူလုိင္လ ၁ရက္ေန႔သည္ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ဆုံး႐ုံးတက္ရက္ျဖစ္သည္။ ေျခာက္လသာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည့္ ႐ုံးကုိ ေျခာက္ႏွစ္တာ လုပ္ခဲ့ရသည့္အလား ကြ်န္မ သံေယာဇဥ္တြယ္မိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီး၏ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ တိတ္ဆိတ္သပ္ရပ္စြာရွိေနသည့္ ကြ်န္မ၏ အလုပ္စားပြဲႏွင့္ ကုလားထုိင္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိရင္း ကင္မရာေလးျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္လုိက္သည္။ မင္းဆႏၵရွိရင္ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာပါဟုဆုိခဲ့ေသာ မန္ေနဂ်ာ၏စကားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိေတာ့ ကြ်န္မ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ၿပဳံးမိသည္။

ကြ်န္မ႐ုံး၀န္းထဲက မထြက္ခြာခင္ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လအတြင္း ကြ်န္မႏွင့္ ခ်စ္ခင္ရသူေတြ သြားလာလႈပ္ရွားစားေသာက္ခဲ့ဖူးေသာ အရိပ္ေတြကုိ စိတ္မွန္းျဖင့္ လုိက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကြ်န္မ၏ စိတ္အာ႐ုံမွာ ထင္ဟပ္လာသမွ် ႐ုံး၀န္းက်င္က ပုံရိပ္မ်ားအားလုံးကုိ တိတ္တိတ္ကေလး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ 

ေနရစ္ေတာ့ အက္စ္ပီအိတ္ခ်္ရယ္...။


ဇြန္မုိးစက္