တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက အသံထြက္ခက္တဲ့ သူတုိ႔နာမည္ကုိေခၚရလြယ္ေအာင္  အဂၤလိပ္နာမည္ ေပးထားေလ့ ရွိပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔အေဆာင္က တုိနီလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ တုိနီက တ႐ုတ္လူမ်ိဳးပီပီ ဒယ္အုိးတစ္လုံး၊ ေယာက္မတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ မီးဖုိခန္းမွာ အားပါးတရ ေၾကာ္ေလွာ္ ခ်က္ျပဳတ္ေလ့ရွိပါတယ္။  သူက ပီဇာဟတ္မွာ အခ်ိန္ပုိင္းလုပ္သူျဖစ္လုိ႔ တခါတရံ အလုပ္အျပန္မွာ သူကိုယ္တုိင္ဖုတ္ထားတဲ့ ပီဇာယူလာၿပီး ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေကြ်းတတ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ အေရွ့ေျမာက္ပုိင္း ဒါလီယန္ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ တုိနီမွာ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္း ေတာ္ေတာ္ မ်ားပါတယ္။ သူနဲ႔အဆင္ေျပေပမယ့္ သူ႔ဆီလာလည္တဲ့ တရုတ္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္နဲ႔ ကုိယ္အစာမေၾက ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ .. မိန္းကေလးျဖစ္ၿပီး သူမ်ားေနတဲ့ အေဆာင္လည္း လာလည္ေသး၊ မျမင္အပ္တဲ့ သုံးၿပီးသား လစဥ္သုံးပစၥည္းကုိ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ကမုတ္ေပၚမွာ တင္လုိတင္နဲ႔။ အမႈိက္ပုံးလည္းရွိရဲ့သားနဲ႔၊ အံ့ၾသေဒါသ ျဖစ္လုိက္ရတာ။ ကုိယ္လည္း စကားနဲ႔မေျပာခ်င္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းနံရံမွာ စာေရးၿပီး ကပ္လုိက္တယ္။ ျပည္မႀကီးက တ႐ုတ္မေတြ စည္းကမ္းမရွိဘူးရယ္လုိ႔ တစ္ခါတည္း မွတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကုိယ့္တစ္ေယာက္ထဲအျမင္လုိ႔ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ တစ္ျခားႏုိင္ငံေရာက္ အေဆာင္ေန ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကုိယ္နဲ႔မွတ္ခ်က္အတူတူပါ။ ေၾကာ္ေလွာ္ခ်က္ျပဳတ္ၿပီးရင္ မီးဖုိခန္းကုိ သန္႔ရွင္းေရးမလုပ္တာက အစ၊ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာ အသုံးအစြဲအဆုံး  complain တက္ခ်င္စရာေတြခ်ည္းပါပဲ။

ဂရိႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္း ကုိဇားနီးၿမိဳ႕ကေန အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ အီတလီစာလာသင္တဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီ ေခၚ ေဂ်ာ့္ခ်္က (သူ႔ မိသားစုနာမည္အပါအ၀င္ နာမည္ရင္းကရွည္ၿပီး ဖတ္ရခက္လုိ႔ ေဂ်ာ္ခ့်္လုိ႔ပဲ အတုိေကာက္ေခၚပါတယ္) ဂရိစာက အခက္ဆုံးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေနမေကာင္းရင္ ေဆးမေသာက္ဘဲ သဘာ၀အတုိင္းပဲေနတတ္သူ၊ Godfather နဲ႔ ဂ်က္လီပါတဲ့ အက္ရွင္ကားေတြ သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး ထပ္ျပန္တလဲလဲၾကည့္တတ္သူ မ်က္လုံးညဳိညဳိ ဆံပင္ညဳိေကာက္ေကာက္နဲ႔  ေဂ်ာခ့်္က အဂၤလိပ္စာကုိ အသံေလးေလး၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေျပာတတ္သူပါ။  ဂရိစာမွာ ေအကုိ အာလုိ႔ အသံထြက္ေတာ့  သူတစ္ခုခု ေက်နပ္အားရႏွစ္သက္ၿပီဆုိ amazing ကုိ အာေမးဇင္း အာေမးဇင္းလုိ႔ အသံက်ယ္ႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔အေခၚမွာ ေအသင္မဟုတ္ဘဲ အာသင္ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္မွတ္သားလုိက္ရပါတယ္။ သူ႔အဖုိ႔ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာသင္ယူေနဆဲျဖစ္လုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕စကားလုံးေတြ သိပ္မႂကြယ္၀ေသးေတာ့ it looks delicious လုိ႔ ေျပာရမယ့္အစား it's beautiful လုိ႔ ေျပာတတ္သူပါ။ အဂၤလိပ္စာက လြယ္မေယာင္နဲ႔ ခက္ေၾကာင္းလည္း ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ သူ႔အစ္ကုိႀကီးက အီတလီႏုိင္ငံ မီလန္ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ကုိ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းလုိက္အပ္၊ အိမ္ရွာေပးၿပီး အစစအရာရာ ပံ့ပုိးေထာက္ပံသူပါ။

ေဂ်ာ့ခ်္လည္း အီတလီဘာသာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အခါ  အီတလီမွာပဲ အလုပ္လုပ္မယ္လုိ႔ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္တဲ့။ ေဂ်ာ္ခ့်္ရဲ႕မိဘမ်ားက ဂရိႏုိင္ငံမွာ အသီးအရြက္နဲ႔ပန္းေတြ ေရာင္းခ်သူဆုိေပမယ့္ အလယ္အလတ္ေလာက္ရွိမယ္လုိ႔ ကုိယ္မွန္းလုိ႔ရပါတယ္။ သူကလည္း ေခြ်တာတတ္သူပါ။ ဒါေတာင္သူတုိ႔က အီးယူႏုိင္ငံသားေတြမုိ႔ ကုိယ္တုိ႔အာရွတုိက္က ေက်ာင္းသားေတြထက္ ေက်ာင္းလခအမ်ားႀကီး ပုိသက္သာပါတယ္။ ခ်က္စားဖုိ႔ အုိးပဲလုိလုိ၊ ခရီးထြက္ဖုိ႔ အေႏြးထည္ပဲလုိလုိ ဘာမဆုိ ဂရိအိမ္ကုိပဲ လွမ္းမွာတတ္သူပါ။ အေရွ႕ဆုံး အခန္းမွာေနတဲ့ကုိယ္က သူ႔ပစၥည္းေတြ လာသမွ် စာပုိ႔သမားဆီက ဒုိင္ခံယူေပးရသူပါ။ Pasta နဲ႔ Spaghetti တစ္လွည့္စီ ခ်က္စားၿပီး ပထ၀ီ၀င္ဘာသာရပ္မွာ ကြ်မ္းက်င္သူ ေဂ်ာ္ဂ်ီက ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ မသိရေကာင္းလားဆုိၿပီး သူ႔ကုိယ္ကုိယ္သူ မေက်မနပ္ျဖစ္လုိက္ေသးတာ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဂရိကုိ ခါတုိင္းလုိေလယာဥ္နဲ႔မျပန္ဘဲ အီတလီကတစ္ဆင့္ ေျမထဲပင္လယ္တစ္ေလွ်ာက္ သေဘၤာစီးၿပီး  ပင္လယ္ျပာျပာထဲက သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ့ လွပတဲ့ ကြ်န္းေတြကုိ ႐ႈစားရင္းျပန္မယ္လုိ႔ ကုိယ့္တုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဥေရာပဖလားမွာ ဂရိကဗုိလ္စြဲသြားေတာ့ ကုိယ္သူ႔ကုိ သတိရမိပါတယ္။ သူသိပ္ေပ်ာ္ေနမွာပဲလုိ႔။

စေနတနဂၤေႏြေရာက္ၿပီဆုိရင္ အက္ဒ္လုိ႔ အတုိေကာက္ေခၚတတ္တဲ့ အက္ဒ္၀ုဒ္ရဲ့  အဂၤလိပ္မ၀၀ေလး ေရာက္လာပါၿပီ။ သူမကလည္း အက္ဒ္နဲ႔အတူ အဂၤလန္ေတာင္ပုိင္းက ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့  ေရႊ၀ါေရာင္ daffodils ပန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ပြင့္ရာ ၀ုိက္ကြ်န္းငယ္ (Isle of Wight) ကပါ။ ခက္တာက အက္ဒ္ေကာင္မေလးက မီးဖုိထဲ၀င္ရင္  ေတြ႔ရာအုိးခြက္ပန္းကန္ ဆြဲၿပီးယူသုံး၊ ခ်က္ၿပဳတ္ၿပီးရင္လည္း  ဘယ္ေတာ့မွ ခ်က္ျခင္းမေဆးပါဘူး။ ေရခ်ိဳးဇလုံထဲမွာသာ အေမႊးအႀကိဳင္ေတြ ဖေယာင္းတုိင္မီးေတြ အက်အနထြန္းၿပီး နာရီနဲ႔ၾကာေအာင္ ဇိမ္ယူခ်ိဳးတတ္တာ၊ တစ္ျခားသန္႔ရွင္းေရးေတာ့ ဘာမွမလုပ္သေလာက္ပါပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကုိယ့္ပစၥည္းေတြယူသုံးၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလုံး သူတုိ႔ကြ်န္းကုိ ျပန္သြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက cabinet ေတြမွာ ကုိယ့္အကန္႔နဲ႔ကုိယ္ ပစၥည္းေတြအားလုံး သီးျခားစီထားၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အားေနတဲ့အုိးကုိပဲ အလြယ္တကူ ယူသံုးၾကေတာ့ အၿမဲပုံမွန္ေဆးေၾကာၿပီး သုံးဖုိ႔အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ဒယ္အုိး၊ ပန္းကန္ေတြ ပါပါသြားတာ။ သုံးၿပီးေဘစင္မွာ  ျပန္မေဆးခဲ့ဘဲ ဒီအတုိင္းထားသြားတာ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဆုိး ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္။ တစ္ရက္နဲ႔ေပၚမလာ၊ ႏွစ္ရက္နဲ႔ေပၚမလာ၊ ကုိယ္လည္း လုံး၀မေဆးဘဲ သူတုိ႔ျပန္မလာမခ်င္း ဒီတုိင္းထားလုိက္တယ္။ ေလးရက္ေျမာက္ေန႔က်မွ ေပၚလာတယ္။ ကုိယ္စိတ္ဆုိးေနေၾကာင္း တုိနီေျပာလုိက္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိေတာင္ သူက ျပန္စိတ္ဆုိးခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္မွ ကုိယ့္ကုိလာေတာင္းပန္ၿပီး ျပန္ေဆးေပးပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ေျပာလုိက္တယ္။ သုံးတာသုံးပါ၊ ဒါေပမယ့္ၿပီးရင္ေတာ့ အဲလုိပစ္စလတ္ခတ္ မထားခဲ့ပါနဲ႔လုိ႔။  အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြဟာ သိပ္ကုိစည္းကမ္းရွိၿပီး ယဥ္ေက်းတဲ့လူမ်ိဳးေတြလုိ႔႔ ငါသိထားတာနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲလုိ႔ စိတ္ဆုိးဆုိးနဲ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကုိေရႊအဂၤလိပ္က ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ။ သူက ကြ်န္းသားမုိ႔ ၿမိဳ႕ကလူေတြေလာက္ မယဥ္ေက်းပါဘူးတဲ့။ ကုိယ္လည္း ေၾသာ္... လုိ႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ့္ပစၥည္းေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ယူမသုံးေတာ့ပါဘူး။

ကုိယ္နဲ႔တစ္ေဆာင္တည္း အတူမေနရေပမယ့္ သူနဲ႔တစ္ေဆာင္တည္းအတူေနတဲ့ ဂ်ာမန္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ ကုိလည္း ကုိယ္သတိထားမိပါတယ္။ ကုိယ္သြားလည္တဲ့အခါ သူကုိ႔ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲလုိ အေႏြးထည္ ထူထူ၀တ္၊ မာဖလာစည္းထားတတ္သူပါ။ သူ႔ကုိကုိယ္ေမးၾကည့္ေတာ့ အဂၤလန္က ရာသီဥတုက သိပ္ေအးတယ္။ ေနလည္းမရွိဘူး။ ဂ်ာမနီမွာ ေအးေပမယ့္ ေနေရာင္ပုိရတယ္။ "no sun in England, more sun in Germany" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ကုိယ္က သေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးရပါတယ္။ ဂ်ာမန္ေက်ာင္းသားေတြဟာ ကုိယ္ထင္ထားတာထက္ကုိ အမ်ားႀကီး ေဖာ္ေရြသေဘာ ေကာင္းပါတယ္။

တစ္ႏွစ္တာအခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ ဆုံေတြ႔ခင္မင္ရသူေတြျဖစ္ေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္သမွ် အဆုိးအေကာင္းေတြက ကုိယ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ အမွတ္တရနဲ႔ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ 'Gags for Laugh' ကုိ ၾကည့္ရတဲ့အခါ ကယ္႐ုိလင္းကုိ သတိရမိသလုိ 'My Big Fat Greek Wedding' ၾကည့္မိတဲ့အခါ ေဂ်ာ္ခ့်္ကုိ သတိရမိ ျပန္ပါတယ္။ ကမာၻငယ္ေလးထဲကထြက္ၿပီး ပညာသင္ယူခြင့္ရ႐ုံထက္ ကုိယ္မသိေသးတဲ့   ဓေလ့စ႐ုိက္မ်ိဳးစုံနဲ႔ လူမ်ိဳးအဖုံဖုံ ေတြ႔ဆုံခြင့္ရခဲ့လုိ႔ ကုိယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ အခုဆုိရင္ အားလုံးဟာ မတူညီတဲ့ တုိင္းျပည္အသီးသီးမွာ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀ေတြ ေလွ်ာက္လွမ္းေဆာက္တည္လုိ႔ တုိက္ဆုိင္မႈရွိတဲ့အခါ  အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားဘ၀ေလးေတြကုိ လွမ္းအမွတ္ရေနၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ယုံၾကည္ ပါတယ္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ယူေကမွာေက်ာင္းတက္တုန္းက အေဆာင္မွာ ဆုံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေရျခားေျမျခားက အေဆာင္သူနဲ႔ အေဆာင္သားေတြ အေၾကာင္း အမွတ္တရပါ။

ကုိယ္ပထမဆုံးေနတဲ့ ေက်ာင္းကစီစဥ္ေပးတဲ့အေဆာင္က သုံးထပ္ေဆာင္ရဲ့ အေပၚဆုံးထပ္ဘယ္ျခမ္းမွာ။ တစ္ျခမ္းမွာ ခုနစ္ခန္းရွိပါတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကုိယ့္ကုိ ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ခရီးဦးႀကိဳႏႈတ္ဆက္လာသူက ကေနဒါႏုိင္ငံသူေလး ကယ္႐ုိလင္းပါ။ အစစအရာရာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ကုိ တစ္ျခားအေဆာင္သူေတြနဲ႔ပါ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး အေနမခက္ေအာင္၊ စိတ္အားမငယ္ေအာင္ ကူညီေပးခဲ့သူမုိ႔ သူ႔ကုိ သတိတရ ရွိလွပါတယ္။ ကုိယ္မလုပ္တတ္မွာစုိးလုိ႔ ထမင္းပါတဲ့ ရယ္ဒီမိတ္ဗူးေပၚက အလူမီနီယံဖိြဳင္ကုိ ခက္ရင္းနဲ႔ေဖာက္ၿပီး အာဗန္ထဲကုိထည့္ေပး႐ုံသာမက ကုိယ္အသင့္စားဖုိ႔ ပန္းကန္နဲ႔ဇြန္းခက္ရင္းအစ  ထမင္းစားပြဲေပၚမွာ ခ်ထားေပးတာ။ မနက္ႏုိးရင္ ႏြားႏုိ႔တစ္ခြက္နဲ႔ ယုိသုတ္ထားတဲ့ေပါင္မုန္႔ေပၚမွာ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ အ၀ုိင္းလုိက္ေလးေတြလွီးၿပီး တင္စားတတ္သူ ကာ႐ုိလင္းက ျပင္သစ္မိဘမ်ားက ေပါက္ဖြားလာသူပါ။  ဒါေၾကာင့္ပဲ သူေျပာဆုိတတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးဘာသာစကားဟာ ျပင္သစ္ဘာသာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။ ကုိယ္က အလုိက္မသိသူပီပီ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံက ျပင္သစ္လူမ်ိဳးေတြဟာ မယဥ္ေက်းဘဲ ရုိင္းပ်တတ္တာ ၾကားဖူးေၾကာင္း ကုိယ္ေျပာေတာ့ သူက လုံး၀မျငင္းဘဲ လက္ခံပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိေျပာျပလုိက္ပါေသးတယ္။ ဥေရာပလူမ်ိဳးေတြထဲမွာ အုိင္းရစ္လူမ်ိဳးေတြက အေဖာ္ေရြဆုံးပါတဲ့။ သူေျပာတာ မွန္ေၾကာင္း ကုိယ္ေနာက္ပုိင္းမွာ သိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က ကမာၻ႔ဖလားပြဲ က်င္းပေနခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ သူက ျပင္သစ္ဘက္က အားေပးသူပီပီ အုပ္စုပတ္လည္ ပြဲဦးထြက္မွာပဲ  ခ်န္ပီယံျပင္သစ္ မလွမပ ႐ႈံးနိမ့္သြားေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အားမလုိ အားမရေတြ ျဖစ္လုိ႔။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္ကုိ သေဘာက်ၿပီး  ကုိယ္နဲ႔ေတြ႔ခ်ိန္မွာ အသက္၂၂ႏွစ္ရွိတဲ့ မြန္ထရီရယ္လ္ၿမိဳ႕သူေလးဟာ ရည္းစားတစ္ခါမွ မထားဘူးသူဆုိလုိ႔ ကုိယ့္မွာအံ့ၾသရပါေသးတယ္။ သူသေဘာက်ဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိေပမယ့္ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံကျဖစ္ေနလုိ႔ သိပ္ေ၀းလြန္းလုိ႔ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ကုိ ေျပာျပပါတယ္။ အျခား တစ္ေဆာင္တည္းေနသူေတြက အေမရိကန္ႏုိင္ငံသူေတြပါ။ သူတုိ႔ေတြနဲ႔ ကုိယ္သိပ္မရင္းႏွီးခဲ့ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္မွတ္ခ်က္ခ်မိလုိက္တာတစ္ခုက ကေနဒီယန္နဲ႔ အေမရိကန္ေတြဟာ အျခားအေနာက္ႏုိင္ငံက လူမ်ိဳးေတြထက္ပုိၿပီး ေဖာ္ေရြခင္မင္စရာေကာင္းတယ္ဆုိတာပါ။ 

 

ေနာက္တစ္ေယာက္က ကုိယ့္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္း အင္ဒုိနီးရွန္းတရုတ္မေလးေအမီရဲ့ အေဆာင္က ျပင္သစ္သူပါ။ သူ႔နာမည္ကုိယ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ တစ္ရက္ေအမီ့ဆီမွာ ညေနစာသြားစားျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြက ကုိယ့္အေဆာင္က လူေတြအားလုံး သေဘာေကာင္းေတာ့ ကုိယ့္ဆီမွာပဲ လာစားတာမ်ားတယ္။ ေအမီ့အေဆာင္ကုိေတာ့ အဲဒီ့ေန႔ကမွ ေရာက္သြားတာ။ ထမင္းစားခန္းနဲ႔တြဲရက္ မီးဖုိေဆာင္က်ယ္ထဲ ၀င္လုိက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ စာေတြကပ္ထားတာ အမ်ားႀကီးပဲ။ ေရခဲေသတၱာအျပင္ဘက္မွာေရာ အတြင္းမွာေရာ စာတမ္းေတြနဲ႔။ ေအမီ့ကုိေမးၾကည့္မွ အဲဒါျပင္သစ္သူကပ္ထားပါတဲ့။ သူကသိပ္စည္းကမ္းႀကီးတာဆုိပဲ။ အေဆာင္ေတြမွာ ထုံးစံအတုိင္း လူစုံေတာ့ (အထူးသျဖင့္ ေရခဲေသတၱာထဲက အစားအေသာက္ေတြ) သူ႔ဟာကုိယ့္ဟာ ေရာကုန္မွာစုိးလုိ႔ ကပ္ထားတာေရာ၊ ပစၥည္းေတြကုိ စည္းကမ္းတက်သုံးစြဲဖုိ႔ ညႊန္ၾကားထားတာေတြျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က သူက ပီဇာကုိ  ဂ်ဴံနယ္တာကစၿပီး ေနာက္ဆုံး ေဘစ့္လုပ္ၿပီး အေပၚမွာ ခ်ိစ္ျဖဴးတာ၊ အစာထည့္တာအထိ အစအဆုံးလုပ္သြားတာ ပီဇာႀကိဳက္သူကုိယ္က ေငးရတာေပါ့ေလ။ သူ႔မ်က္ႏွာက ခပ္တည္တည္ပဲ။ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေတြ႔ေတာ့လည္း ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြသိပ္မရွိဘဲ မရယ္မၿပဳံးနဲ႔။ သူ႔အလုပ္ပဲသူလုပ္ေနတာ။ သူ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္တုိ႔အုပ္စု နည္းနည္းအေနရခက္တာေပါ့ေလ။ စားၿပီးေသာက္ၿပီးသြားေတာ့ ေအမီက အ၀တ္တစ္ခုယူၿပီး စားပြဲကုိ ေရဆြတ္ၿပီးသုတ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိ ျပင္သစ္သူမမ ျမင္ေတာ့ အလြန္တရာအံ့ၾသတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္လုိ႔။ သူ႔လက္သုတ္၀တ္နဲ႔ယူၿပီး အားရပါးရသုတ္ေနတဲ့ ေအမီလည္း တန္႔သြားၿပီး၊ ငါတုိ႔က ဒီလုိပဲ ထမင္းစားၿပီးရင္ ထမင္းစားပြဲကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ၊ different people different culture လုိ႔ ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္သုပ္၀တ္ကုိ ေသခ်ာေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးခဲ့ရတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ၾကည့္႐ုံပဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွမေျပာလုိက္လုိ႔။ တစ္ခါဆုိ တစ္ခါပါပဲ ေနာက္ထပ္ ေအမီ့အေဆာင္မွာ ထမင္းမစားျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ ျပင္သစ္အေဆာင္သူမမကုိ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး လန္႔သြားတယ္ဆုိတာ ဖြင့္ေျပာစရာမလုိဘဲ သိလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္ႏွစ္မွာေတာ့ အျပင္ေဆာင္ကုိ ေရႊ႕ရပါတယ္။ ေက်ာင္းနဲ႔မနီးမေ၀းက လုံးခ်င္းအိမ္ေလးေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္ေနရတဲ့အေဆာင္မွာ အဂၤလိပ္သူ ကလယ္ရာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ မိန္းကေလးပါ။ က်န္တဲ့သုံးေယာက္က ေယာက်္ားေလးေတြပါ။ တရုတ္ျပည္မႀကီးက တုိနီ၊ ဂရိႏုိင္ငံသား ေဂ်ာ္ဂ်ီနဲ႔ အဂၤလန္ေတာင္ပုိင္းက ကြ်န္းသား အက္ဒ္၀ုဒ္တုိ႔ပါ။ သူတုိ႔ေတြအားလုံး သေဘာေကာင္းၾကပါတယ္။

မိသားစုအေရးသိပ္မေျပလည္သူ၊ ေခြ်တာတတ္သူ ကလယ္ရာက တစ္ေနကုန္ေက်ာင္းတက္၊ ရသေလာက္ အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ပုိက္ဆံစုသူပါ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ စုထားတဲ့ပုိက္ဆံနဲ႔ တစ္ေနရာရာကုိ ခရီးထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔မေတြ႔ခင္ႏွစ္က အေရွ့ေတာင္အာရွတစ္၀ုိက္ ခရီးထြက္ခဲ့သူပါ။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ထုိင္းႏုိင္ငံေဘာ္ဒါကတစ္ဆင့္ ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ ဗီဇာအလြယ္တကူမရလုိ႔ ၀င္မလည္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ ကေမာၻဒီးယားကေတာ့ ဗီဇာလြယ္လုိ႔ ၀င္လည္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အေမရိကကုိ သြားလည္တုန္းက အဂၤလိပ္နဲ႔ အေမရိကန္ ေလယူေလသိမ္းအေတာ္ကြာျခားပုံ၊ ဓေလ့စ႐ုိက္ကြဲျပားပုံေတြ ေတြ႔ရေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ အံ့အား သင့္မိေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိေျပာျပပါေသးတယ္။  သူ႔ boyfriend က စေန၊ တနဂၤေႏြဆုိ လာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အပတ္ေတြမွာေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံထဲက အျခားတစ္ၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ကုိ သြားလည္ၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ boyfriend ျပတ္သြားတာ ကုိယ္မသိလုိက္ပါဘူး။ ကုိယ္မျမင္ဘူးတဲ့ ေကာင္ေလးေနာက္တစ္ေယာက္ သူ႔ဆီလာလည္ေနတာေတာ့ ေတြ႔ပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ေတြ႔ေတာ့ သူ႔ cousin လုိ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ယုံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေသာညခင္းအၿပီးမွာ အဲဒီ့ေကာင္ေလးဟာ သူ႔ cousin မဟုတ္ႏုိင္ေၾကာင္း ကုိယ္သိသြားပါတယ္။ သူ႔ဘာလုိ႔မ်ား ကုိယ့္ကုိလိမ္ခဲ့ရတာပါလိမ့္လုိ႔ စဥ္းစားမရျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ့ႏွစ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာေတာ့ သူနဲ႔သူ႔ငယ္ခ်င္းတုိ႔ သြားလည္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံက က်ဴးဘားဆုိတာ ကုိယ္မွတ္မိလုိက္ပါတယ္။

ေရေျမျခားက အေဆာင္သားမ်ားအေၾကာင္းကုိ မနက္ျဖန္မွာ ဆက္ပါ့မယ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

 (က)

က်ယ္၀န္းစိမ္းစုိလွပေသာ အလယ္ပန္းျခံအတြင္းက တစ္ခုေသာေရကန္အနီးရွိ ခုံတန္းေလးမွာ “ငယ္” ထုိင္ရင္း ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆုိေနၾကေသာ ကေလးတစ္သုိက္အသံၾကားမွ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ သာယာေသာ ေႏြရာသီ ညေနခင္းမို႔ ထင္သည္၊ ဧကရွစ္ရာေက်ာ္ က်ယ္၀န္းလွေသာ ပန္းျခံတစ္ခုလုံးမွာ  သူ႔ေနရာႏွင့္သူ လာေရာက္အပန္းေျဖ အနားယူၾကသူ လူႀကီးလူငယ္ လူရြယ္စုံျဖင့္ စည္ကားလုိ႔ေနသည္။ ငယ့္ေရွ့မွာ ျဖတ္သန္းသြားလာ ကစားေနၾကေသာ ကေလးမ်ားကုိ ၾကည့္ယင္း ၾကည္ႏူးမိသည္။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ၆နာရီထုိးရန္ ဆယ္မိနစ္ခန္႔မွ်သာ လုိေတာ့သည္။ အေစာပုိင္းက ပန္းျခံထဲေလွ်ာက္သြားၿပီး ႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ျပန္ၾကည့္ေနရင္း ကုိကုိ႔အေၾကာင္းေတြးမိသည္။

ကုိကုိႏွင့္ငယ္မေတြ႔ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုနီးပါးမွ် ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ တေရြ႔ေရြ႔ကုန္လြန္ရင္း အေ၀းႀကီးကုိ ထြက္သြားသည့္ ကုိကုိ႔ကုိ တစ္ေနေန႔မွာ ငယ္ ေရာက္ေအာင္သြားေတြ႔မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့သည္မွာ ကုိကုိဒီၿမိဳ႔ကို စေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းကေလ။ တကယ္ဆုိ ကုိကုိႏွင့္ငယ္သည္ တစ္ဦးခံစားခ်က္ တစ္ဦးနားလည္ခဲ့ၿပီး အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆုံဆည္းခြင့္ မရႏုိင္ခဲ့သူေတြလုိ႔  ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ငယ့္ဘ၀မွာ ကုိကုိႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တည္းသာ စပ္ဖူးသည္။ ကုိကုိစာေမးပြဲတစ္ခုေျဖၿပီးသည့္ ေနာက္ဆုံးေန႔က ကုိကုိ႔ကုိ သြားေတြ႔အၿပီး ထုိကဗ်ာေလးကုိ ေပးခဲ့သည္။ ကဗ်ာထဲမွာ ကုိကုိ႔ကုိ ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္သက္ေၾကာင္း မပါခဲ့။ ကုိကုိငယ့္အေပၚထားခဲ့သည့္ ေစတနာေတြအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊  ကုိကုိ႔ကုိ တစ္သက္လုံး သတိရေနမည့္ အေၾကာင္းေတြေတာ့ပါသည္။ ခုဆုိ အဲဒီ့ကဗ်ာေလး ကုိကုိ ေမ့ေလာက္ေရာေပါ့။

ကုိကုိႏွင့္မုိင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေ၀းေနခဲ့ေသာ ကာလေတြမွာ ေကာင္းကင္ျပာျပာကုိ ၾကည့္၍ ငယ္အားတင္းခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀း ငယ္တုိ႔အားလုံးဟာ မုိးေကာင္းကင္တစ္ခုေအာက္မွာ ရွိေနၾကတာမဟုတ္လား။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ တစ္ခုေသာေကာင္းကင္ျပာေအာက္မွာ ငယ္တုိ႔ျပန္ဆုံခြင့္ရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ငယ့္အိပ္မက္ကုိ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီ။ “ဘုတ္” ဆုိေသာ အသံႏွင့္အတူ ငယ္ထုိင္ရာေနရာနားသုိ႔ ေဘာလုံးတစ္လုံး က်ေရာက္လာေသာေၾကာင့္  ငယ့္အေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ေလးတစ္ဦး ငယ့္ေဘးမွာက်ေနေသာ ေဘာလုံးကုိ လာျပန္ယူၿပီး ေျပးထြက္သြားသည္။ ကေလးေလးသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အမွတ္မထင္ ငယ္ၾကည့္မိေတာ့.... အုိ ... ဟုိမွာ....။ ၆နာရီ ထုိးၿပီပဲ။ ကုိကုိသည္ အခ်ိန္တိက် ေလးစားသူတစ္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္း ငယ္ အမွတ္ရသြားသည္။

(ခ)

“ကုိကုိ” ဟု ငယ့္ႏႈတ္မွ တုိးတိတ္စြာ ေရရြတ္မိသည္။ ကုိကုိက ငယ္ရွိရာသုိ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း လွမ္းလာေနသည္။ ကုိကုိအရင္ကထက္ အသားပုိျဖဴၿပီး ပုိ၀လာသည္။ ပါ၀ါထူထူ မ်က္မွန္တစ္စုံေအာက္က ကုိကုိ႔မ်က္၀န္းေတြက အရင္အတုိင္း ႏူးညံ့ၾကင္နာ ခင္မင္စရာေကာင္းဆဲ။ ကုိကုိက ဟုိတုန္းကလုိ ငယ့္ကုိ ေခၚေနက်အတုိင္း “ညီမေလး” ဟု ေခၚ၍  ငယ့္ေခါင္းကုိ အသာဖြဖြပုတ္ကာ ငယ့္ေဘးမွာ ၀င္ထုိင္သည္။  ဒီလုိေခၚသံမၾကားရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ငယ့္ရင္ထဲမွာ ေႏြးေထြးမႈေတြ အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ ျဖတ္စီးသြားသည္။ ေကာင္းကင္ႀကီး ႐ုတ္တရက္ အေရာင္ေျပာင္းလဲသြားသည္။ ေလာကတစ္ခြင္လုံး အခုိက္အတန္႔မွ် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ အေရာင္အေသြးစုံပန္းေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဖူးပြင့္သြားသည္။ ငယ့္ဘ၀မွာ သိပ္ကုိလွပ အမွတ္ရစရာေကာင္းခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တစ္ခုေပါ့ ကုိကုိရယ္။ 

(ဂ)

ကုိကုိ ငယ့္ကုိ လာေတြ႔တာ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းလာခဲ့လုိ႔လည္း ပုိၿပီးေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ငယ္သူ႔ကုိ မေတြ႔ခ်င္တာထက္ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ ေတြ႔ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိခဲ့တာ ကုိကုိနားလည္မွာပါ။ ကုိကုိႏွင့္ငယ္ စကားေတြ တစ္၀ႀကီး ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ငယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ ဒီလုိဆုံေတြ႔ခြင့္ရဖုိ႔ဆုိတာ မေသခ်ာေတာ့။ တကယ္ဆုိ  ကုိကုိလက္ထပ္ၿပီးေၾကာင္း ငယ္သိခဲ့သည္ပဲ။ ကုိကုိ႔ကုိ ငယ္အျပစ္ဆုိစရာ မလုိပါ။ ကုိကုိ႔ဘ၀ႏွင့္ ကုိကုိေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိသည္ပဲေလ။ ငယ့္ဘ၀မွာ ကုိကုိတစ္ေယာက္တည္းကုိသာ ေမတၱာစစ္ႏွင့္ ခ်စ္ခဲ့မိေၾကာင္း  ဖြင့္ေျပာရန္မလုိအပ္ေတာ့။ အခ်စ္ႏွင့္ေမတၱာကုိ ကြဲျပားနားလည္တတ္ခဲ့သည္မွာ ကုိကုိ႔ေၾကာင့္လုိ႔ေတာ့ ၀န္ခံမိခ်င္သား။ တစ္ခ်ိန္က ကုိကုိေျပာခဲ့ဖူးတဲ့၊ ငယ့္ဘ၀ကို  အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္း ျပန္အမွတ္ရမိသည္။ “ညီမေလး ... တစ္ခါတစ္ရံမွာ လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ပုိခုိင္ၿမဲတယ္”။

(ဃ)

မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာ ဒီၿမိဳ႕ေတာ္မွ ငယ္ ထြက္ခြာေတာ့မည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုိကုိ အေျခခ် ေနထုိင္ရာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန မုိင္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာေ၀းကြာေသာ ငယ့္ဌာေနကုိ ျပန္ရေတာ့မည္။ ကုိကုိ႔ကုိ ဖုန္းျဖင့္သာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီး တကၠဆီေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ငယ္လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရင္းႏွီးဖူးေသာ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် အေရာက္လာႏုိင္ခဲ့၍ ငယ္ေက်နပ္သည္။ ကုိကုိႏွင့္ ေတြ႔ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ပုိေက်နပ္သည္။ ငယ္တစ္ခ်ိန္က စိတ္ကူးယဥ္ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သလုိ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေသာ အဆုံးသတ္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။

အင္ပါယာစတိတ္ အေဆာက္အဦေပၚကုိ ကုိကုိႏွင့္အတူ တက္ၾကည့္ခြင့္ မရခဲ့။  အလယ္ပန္းျခံထဲမွာ ကုိကုိႏွင့္အတူ လက္တြဲေလွ်ာက္ခြင့္ မရခဲ့။ ေလဘာတီ႐ုပ္ထုရွိရာကြ်န္း ေနာက္ခံထားၿပီး ကုိကုိႏွင့္အတူ  ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္ မရခဲ့။ ျဖစ္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ေလ ... “ကိတ္အန္လီယုိပုိး” ဇာတ္ကားထဲလုိ ဘရြတ္ကလင္းတံတားေအာက္နားကုိ အသာခုန္ဆင္းလုိ႔ အခ်ိန္ေတြကုိ ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး  ကုိကုိန႔ဲအတူ မက္ဟန္တန္ၿမိဳ႕ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။  ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ ကုိကုိလုိက္ျပသမွ်  အသစ္အဆန္းေတြအားလုံး ကေလးငယ္တစ္ေယာက္တစ္ဖြယ္ ေငးေမာၾကည့္ခ်င္မိေသးတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ဒါေတြအားလုံး မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့မွန္း ငယ္သိခဲ့ပါတယ္ ကုိကုိရယ္။ ငယ့္အျမင္ေတြ ၀ုိးတ၀ါးနဲ႔ မႈန္ရီမႈိင္းလာခဲ့သည္။

(င)

ေလယာဥ္ေပၚကေန ကုိကုိႏွင့္တစ္စုံတစ္ေယာက္ အတူရွိေနမည့္ၿမိဳ႕ကုိ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း ကုိကုိ႔ကုိ မေမးျဖစ္လုိက္ေသာေမးခြန္းကုိ ရင္ထဲမွာပဲ တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေမးမိသည္။ ကုိကုိေရ... လက္မထပ္ျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြဟာ တစ္ကယ္ပဲ ခုိင္ၿမဲတတ္သလားဆုိတာ ငယ္သိခ်င္ပါတယ္။  ဒါေပမယ့္ေလ ....   ဒီဘ၀မွာ ကုိကုိနဲ႔ ဆုံခြင့္မရေတာ့မယ့္အတူတူ ကုိကုိ႔အေပၚထားခဲ့မိတဲ့ ငယ့္ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကုိ ေဟာဒီ့ၿမိဳ႕ေတာ္မွာပဲ  အၿပီးအပုိင္ ထားရစ္ခဲ့ပါရေစ။ ကုိကုိလည္း ခ်စ္တဲ့မိသားစုနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေနရစ္ခဲ့ပါေတာ့ ... ။

ဇြန္မုိးစက္

(ဒီ၀တၳဳေလးကုိ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးခဲ့မိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ႏွစ္ေလာက္ကပါ။ ကုိယ္သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ နယူးေယာက္ခ္ၿမိဳ႔ကုိ ေနာက္ခံထားၿပီး ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ ေကာင္မေလးအေၾကာင္း ေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ အခ်ိန္ကာလေတြ၊ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့တဲ့အေလ်ာက္  စာေရးသူ ခံစားခ်က္လည္း လုိက္ေျပာင္းသြားေတာ့ စိတ္ကူးထဲက ဇာတ္သိမ္းနဲ႔ ကြဲလြဲသြားေၾကာင္းပါ။)

ပုံေလးကုိ ဒီကေန ယူထားပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ကုိ အေမက ေႏြဦး (ကုမ္ရာသီ) မွာ ေမြးခဲ့လုိ႔လား မေျပာတတ္ပါ။ ေႏြဦးကုိေရာက္တုိင္း ခံစားမႈ တစ္မ်ိဳး လြင့္လာတတ္ကာ အလြန္စြဲလန္းေသာ အာ႐ုံျဖင့္ ရွိေနတတ္ပါသည္။ ေႏြဦး၀င္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ တုိက္ၿမဲ ေျမာက္ေလကေလး ဖယ္ဆုတ္ရာက ေတာင္ေလကေလး သုန္လာတတ္သည္။ အေမက ဘာလုိလုိနဲ႔ ေတာင္ေလကေလးေတာင္ ေသြးျပန္ပါပေကာလုိ႔ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာတတ္ၿမဲလည္း ျဖစ္သည္။ ေတာင္ေလကေလး ျပက္သည္ႏွင့္ ေႏြနံ႔ေတြ ႀကိဳင္ႀကိဳင္ေလွာက္လာေတာ့သည္။ ေႏြ၏ရန႔ံသည္ ပန္းရန႔ံေတြလည္းမဟုတ္၊ ဖုန္ခုိး မီးနံ႔လည္းမဟုတ္။ ေျမခုိးေျမေငြ႔ေတြ အူလာလုိ႔လည္းမဟုတ္။ ေႏြဦးရာသီကပဲ သယ္ေဆာင္လာသည့္ သဘာ၀ရနံ႔ျဖစ္သည္။ ေႏြေလကပဲ သစ္ရြက္ေဟာင္းေတြ ေႁခြခ်ေပးသည္။ ရြက္ေႁခြေလ တစ္ခ်က္သုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ ရြက္ေဟာင္းေတြ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ ေႂကြၾကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္က သစ္ရြက္ေႂကြဖမ္းတမ္း ကစားၾကသည္။ မႈိ႔သီးလဲသီးကြဲေတြက လြင့္ပါလာတတ္ၾကေသာ လဲစမႈိ႔စ လူးလူးလိမ့္လိမ့္ကေလးေတြကုိ လုိက္ဖမ္းရတာကလည္း ေပ်ာ္စရာ ျဖစ္ရသည္။ ေႏြဦးမွာ ေမႊ႔တတ္ေ၀ွ႔တတ္ေသာ ေလေပြေခၚၾကသည့္ “ေလပူကေတာ့” ကုိ ကြ်န္ေတာ္ ေၾကာက္တတ္သည္ဟု အေမေျပာဖူးသည္။ “ေလပူကေတာ့” ႀကီးေတြက အခ်ိန္အခါမေရြး၊ ေနရာမေရြး ေလပူခ်င္း ဆုိင္မိလွ်င္ ဖုန္ႏွင့္ အမႈိက္ေတြကုိ ဆြဲတင္သြားတတ္တာကုိ ကေလးပီပီ ေၾကာက္ခဲ့တာျဖစ္လိမ့္မည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ၿခံထဲက မာလကာပင္၊ ၾသဇာပင္၊ ေဂြးသီးပင္၊ သလဲပင္ ေတြကလည္း အရြက္ေတြမက်န္ေအာင္ “ခါ” တတ္သည္။ ညအခါ ေကာင္းကင္ေရာင္ေနာက္ခံမွာ အ႐ုိးစုႀကီးေတြ ရပ္ေနၾကသည္ႏွင့္တူသည္။

စည္း႐ုိးစပ္မွာရွိၾကေသာ ငုပင္ႏွင့္ေပါက္ပင္ကေတာ့ တစ္မ်ိဳးလွၾကသည္။ ငု၀ါေရာင္က ပိေတာက္ႏွင့္မတူ။ ရႊင္ေသာ အ၀ါေရာင္ျဖစ္သည္။ ငုတစ္ပင္လုံး ခဲေနေအာင္ ပြင့္သည့္အတြက္ ျမင္ရသည္ပင္ ခူးခ်င့္စဖြယ္။ ေပါက္ကေတာ့ အပင္ႀကီးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပြင့္စမွာ နီနီျမန္းျမန္း၊ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ၾကာေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ဘက္ကူးကာ တစ္ေသြး လွေနေတာ့သည္။ ေႏြဦးမွာ အမွတ္တရအရွိဆုံးကေတာ့ ဥၾသတြန္သံျဖစ္သည္။ ဥၾသတြန္သံကုိ ခံစားမိရျခင္းမွာလည္း အဓိပၸာယ္ရွိသည္။ ဥၾသေတြ တြန္ၿပီဆုိလွ်င္ အေဖေရာက္လာေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ္ လူမွန္းသိစကတည္းက အေဖက ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အေမက ရြာမွာ။ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ အေဖ ေရာက္လာတတ္သည္။ ဟုိတုန္းက သည္ေခတ္လုိ သြားေရးလာေရး လြယ္လွသည္မဟုတ္။ ရန္ကုန္ ျပည္ ဘတ္စ္ကား စီးရသည္။ ျပည္ေရာက္ေတာ့ တစ္ညအိပ္။ ျပည္ ကူးတုိ႔ သေဘာၤႀကီးေတြ စီးကာ သေဘၤာေပၚမွာ တစ္ညအိပ္။ သံကုိင္းဆိပ္ကုိေရာက္မွ ဆင္းကာ ျမင္းလွည္းႏွင့္ ကုန္းေဇာင္းကုိ လာရသည္။ အေဖေရာက္လာေတာ့ စစ္သုံးတာေပၚလင္ အိပ္ရာလိပ္ႀကီးပါသည္။ တစ္လုံးခ်ိဳင့္ေခၚသည့္ ထမင္းခ်ိဳင့္ပါသည္။ အ၀တ္အစားေတြကေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ထဲမွာ။ အေဖ့အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ေရးလွ်င္ သည္အ႐ုပ္ေတြ အရိပ္ေတြ မပါလုိ႔မရ။ မက္ဆုိပုိေတးမီးယား စစ္ေျမျပင္က ျပန္လာေသာ ဂ်မဒါတစ္ေယာက္ႏွင့္တူသည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ေရးဖူးသည္။ အေဖေရာက္လာသည့္ရက္ေတြက ေႏြဦး။ ဥၾသတြန္တဲ့ လရာသီ။ ႏွစ္စဥ္ ဥၾသတြန္သံၾကားလွ်င္ အေမက “မင္းအေဖ လာေတာ့မယ္” လုိ႔ ေျပာတတ္သည္။ အေမလည္း ဥၾသတြန္သံကုိ ေမွ်ာ္ေနတာမ်ားလား။

ဥၾသတြန္သံက ခ်ိဳၿမိန္ေသာ အလြမ္းဓာတ္ကေလး ပါသည္။ အလြမ္းဓာတ္ကဲေသာ သံခ်ိဳလုိ႔လည္း ေျပာႏုိင္သည္။

ဥၾသသံက ေႏြဦး၏ ဖြားဖက္ေတာ္ျဖစ္သည္။

ရွင္အုံးညဳိ၏ ဂါထာ ၆၀ ပ်ိဳ႔မွာ “ရဂုံေတာ၀ယ္၊ ဥၾသေက်းငွက္၊ ယွဥ္ဖက္မကြာ၊ ဟသၤာပဲေထြး၊ သံေလးက်ဴးဆင့္၊ ေႂကြးရင့္မညံ” လုိ႔ ဖြဲ႔သည္။ “ေႂကြးရင့္မညံ” သည္ မဆူမညံ နားခ်မ္းသာေသာ အသံကုိ ဆုိလုိပုံရသည္။ ကြမ္းေရေတာ္ကုိင္ ဦးယာကေတာ့ ဥၾသကုိ အလြမ္းဘက္ကုိ ကူးကာ ခံစားသည္။ သူ၏တေပါင္းလ ဘြဲ႔တစ္ပုဒ္မွာ “ၿမိဳင္ခြင္တစ္ေၾကာ၊ ဥၾသရင့္ေႂကြး၊ က်ဴးသံေပးလ်က္၊ လြမ္းေရးျဖာျဖာ၊ ေရႊသည္းညွာလည္း၊ ေႂကြရွာလုဖြယ္” လုိ႔ ဖြဲ႔သည္။ အသည္းေႂကြမတတ္ ခံစားရေသာ ၿမိဳင္ဦးက ဥၾသသံကုိ သူလည္း ခံစားပုံရသည္။

ဥေရာပေႏြဦးကုိ ကြ်န္ေတာ္ ႀကဳံခဲ့ဖူးသည္။ သူတုိ႔ ေႏြဦးကုိ သူတုိ႔ကလည္း ေမွ်ာ္ေမာတႀကီး ရွိၾကတာ သတိထားမိပါသည္။ သူတုိ႔ေႏြဦးဆိုေသာ္လည္း သူတို႔ပထ၀ီႏွင့္ အစပ္မတည့္လွေသာ ကြ်န္ေတာ့္အဖုိ႔ ေႏြဦးလုိ႔မထင္။ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ အေနာက္ပုိင္းမွာ သမုဒၵရာပုိင္းရာသီဥတုရွိသည္။ ေတာင္ပုိင္းမွာက ေျမထဲပင္လယ္ရာသီဥတု။ အေရွ့ႏွင့္ ဗဟုိပုိင္းမွာေတာ့ ကြန္တီနင္တယ္ ရာသီဥတု ေခၚၾကသည္။ ကုန္းေျမထုႏွင့္ဆုိင္ေသာ ရာသီဥတု ျဖစ္လိမ့္မည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ သူတို႔တစ္ႏုိင္ငံလုံး၏ ေႏြဦးသည္ ေအးျမ၍ ေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေလေတြ တုိက္ေနတတ္သည္။ ဆီးႏွင္းမုိး ရြာတတ္ေသာ ေႏြဦးျဖစ္သည္။ မုိးႏွင့္ ႏွင္းႂကြင္း၊ ျမဴႏွင့္ ေဆာင္းန႔ံထုံေသာရာသီကုိ ေႏြဦး ေခၚေနၾကသည္။ ေႏြဦးမွာမွ ျမင္ရတတ္ေသာ သစ္ရြက္ေတြကေတာ့ အေရာင္ဆန္းပါသည္။ ဒန္ေရာင္၊ ဖန္ေရာင္၊ သံမဏိေရာင္ေတြပင္ ပါလုိက္ေသးသည္။ ပါရီမွာပင္ သဘာ၀သစ္ေတာ၊ ၿမိဳ႔လယ္ရပ္ကြက္အလုိက္သစ္ေတာ၊ အမ်ိဳးသားသစ္ေတာ စသည္ျဖင့္ရွိသည္။ သဘာ၀ သစ္ေတာမ်ားကုိ ပသာဒျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထားသျဖင့္ စုိက္ခင္းသစ္ေတာ ထင္စရာရွိေသာ္လည္း ေတာႀကီးေဟ၀န္မွန္း သိသာပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ေအာက္ခ်င္းေသာင္းေသာင္း၊ ဥေဒါင္းထိတ္ထိတ္၊ ကရ၀ိတ္သံသာ၊ ခါလည္းေငၚေငၚ၊ ငွက္ေတာ္သဲသဲ၊ လင္းဆြဲသက္သက္၊ ဆက္ရက္ေလးမ်ိဳး၊ ေက်းရွစ္မ်ိဳးႏွင့္ ခ်ိဳးမ်ိဳးေလးတန္၊ သိန္းစြန္ ခင္ပုပ္တုိ႔ ၿမိဳင္လုံးခ်ဳပ္ေအာင္ ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း သည္ကႏၲာေတာေျခေတြမွာ ေႏြဦးဥၾသသံ မၾကားခဲ့ရ။ ဥေရာပကဗ်ာေတြမွာ ဥၾသ (cuckoo)၊ ဥၾသသံထြက္သည့္ သံစုံနာရီ (cuckoo clock) ဆုိတာေတြ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးပါလ်က္ ဥၾသသံကုိ အေၾကာင္းမဆုိက္၍ဘဲလားမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ မၾကားခဲ့႐ုိး အမွန္။

မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ေရာက္ခဲ့ရေသာ မေလးရွားႏုိင္ငံ၊ စကၤာပူႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ ဥၾသသံေတြ အီေလာက္ေအာင္ ၾကားခဲ့ရသည္။ ဥၾသသံမွ ဥၾသတြန္သံအစစ္။ အထပ္ျမင့္တုိက္ခန္းေတြမွာ ေနခြင့္ရခဲ့သျဖင့္ ကြာလာလမ္ပူတစ္ၿမိဳ႔လုံးကုိ ဆီးျမင္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ သည္ဥၾသသံ ဘယ္ကလာသလဲ မရွာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ရသေလာက္ အထပ္အထပ္ လမ္းမႀကီးေတြ၊ ျမင့္မားေသာ မုိးေမွ်ာ္တုိက္ႀကီးေတြ၊ ကြန္ကရိ တံတားႀကီးေတြသာ ရွိသည္။ ရွိေနသည့္ သစ္ပင္ေတြကလည္း ဥၾသခုိေလာက္စရာ မရွိ။ ေတာၿမိဳင္ေျခလမ္း မဟုတ္။

“ဥၾသသံက သည္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီၾကားရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔လည္း ေရာက္စက ဥၾသသံၾကားေတာ့ ဇာတိ လြမ္းရေသးတယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ဥၾသက တစ္ႏွစ္လုံး တြန္ေနတာ။ အီေကြတာရာသီဥတု ရွိလုိ႔လားေတာ့ မေျပာ တတ္ဘူး”

မေလးရွားေရာက္ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြက ေျပာျပျခင္းျဖစ္သည္။ မေလးရွားတြင္ေနရသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း ကြာလာလမ္ပူၿမိဳ႔ႀကီး၏ ေတာင္ပုိင္းမွာေရာ ေျမာက္ပုိင္းမွာပါ တည္းခုိခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ဥၾသသံကုိေတာ့ ေနရာတုိင္းမွာ ၾကားခဲ့ရသည္။ ေကဒါ (ကဒါး) ျပည္နယ္၊ ဆလန္ေဂါျပည္နယ္ေတြ ေရာက္ေတာ့လည္း ၾကားခဲ့ရသည္။ ေတာစုိး သစ္ပင္ႀကီးေတြေပၚက တဖြဲ႔တႏြဲ႔ လြမ္းယဲ့ယဲ့ၾကားရတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ တြန္းသံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မေလးရွားသည္ ပထ၀ီ၀င္အရ ပင္လယ္လႊမ္းမုိးမႈရွိေသာ ရာသီဥတုရွိသည္။ အိႏၵိယသမုဒၵရာေလထုႏွင့္ ေတာင္တ႐ုတ္ ပင္လယ္ေလထုက ရာသီဥတုႏွစ္မ်ိဳးကုိ ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ပ်မ္းမွ် ၂၀ ဒီဂရီစင္တီဂရိတ္မွ ၃၂ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ၾကားမွာ ရွိေနတတ္သည္။ ညွဳိ႕လာေသာမုိးက ရြာခ်င္ရြာသလုိ လင္းလာေသာ ေနက သာခ်င္သာသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ရာသီဥတုမ်ိဳးဟု ဆုိႏုိင္သည္။

“အေရွ့ေျမာက္မုတ္သုံရာသီနဲ႔ အေနာက္ေတာင္မုတ္သုံရာသီရယ္လုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။ စုိထုိင္းစလည္း မ်ားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အပူပုိင္း အီေကြတာ ရာသီဥတုရယ္လုိ႔လည္း ရွိျပန္တယ္။ အေရွ့ဘက္ကမ္း႐ုိးတန္းနဲ႔ အေနာက္ဘက္ ကမ္း႐ုိးတန္းေတြမွာ ႁခြင္းခ်က္ရွိေပမဲ့ ပုံမွန္အားျဖင့္ ေႏြဦးနဲ႔ဆင္တယ္”

ဥၾသတုိ႔ မ်က္စိလည္ၾကပုံေပၚသည္။ သည္ေတာ့လည္း ၾကားရဖန္မ်ားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မခ်ိဳစေကာင္း ခ်ိဳစေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ မလြမ္းစေကာင္း လြမ္းစေကာင္း ျဖစ္ရသည္။

စင္ကာပူမွာလည္း ဥၾသသံၾကားရသည္။ ၿမိဳ႔ျပေခတ္ဆန္မႈေတြၾကားက ၾကားရေသာ ဥၾသသံကုိ ကြ်န္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ဘဲ ရွိခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ တည္းေနသည့္တုိက္ခန္းက ၾကည့္လွ်င္ ကုန္သေဘၤာႀကီးေတြေပၚကုိ ကုန္ေသတၱာ ႀကီးေတြ တင္ေပးေနေသာ စင္ကာပူဆိပ္ကမ္း လုပ္ငန္းခြင္ႀကီးကုိ ျမင္ေနရသည္။ ေခတ္လြန္ ဗိသုကာ အေဆာက္အအုံ ေတြကုိ ျမင္ေနရသည္။ သည္ၾကားထဲက ဥၾသတြန္သံ ၾကားရျခင္းျဖစ္သည္။ လြမ္းစရာမေကာင္းလုိက္ပုံမ်ား။

သည္ရက္ထဲမွာပဲ အညာေခါင္ေခါင္နယ္ၿမိဳ႔ကေလးေတြဆီ ေရာက္ခဲ့သည္။ ဘယ္ကုိၾကည့္ၾကည့္ ေက်ာက္စရစ္ကုန္းႏွင့္ အင္တုိင္းေတာေျခာက္ကုိသာ ျမင္ေနရသည္။ ေတာေျခာက္ေတြထဲက ေတာပန္း ေတာင္ပန္းေတြ ျမင္ရသည္။ လက္ပံပြင့္ ၀တ္ရည္ခ်ိဳကုိ ေသာက္ၾကရင္း မူးယစ္ေနၾကေသာ ဆက္ရက္ေတြကုိ ျမင္ရသည္။

“ေၾကာင္ရွာႏွင့္ နဘဲ၊ ရွင္ကစၥဲႏွင့္ ရွင္ပါကူ၊ လဲလူ မ ဖုိ၊ ကုတ္ကုိႏွင့္ ကုတ္ဟီး၊ မန္က်ည္းႏွင့္ သနပ္၊ ဒဟပ္ႏွင့္ သန္းထိမ္၊ က်ည္းျဖဴႏွင့္ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္၊ လြန္လိမ္ဖလန္၊ သီးေပါင္မဲ့ ဆီးခံ၊ လက္ပံႏွင့္ လပ္ခုပ္၊ ၾကက္မအုပ္ ၾကက္ေမာက္၊ ေတာေရွာက္ခေပါင္း၊ ထေနာင္းႏွင့္ ေထာက္ရွာ၊ ယင္းမာႏွင့္ ရင္းတုိက္”

အင္တုိင္းေတာကေလးေတြဆီက ဥၾသသံကုိပါ ၾကားရသည္။ သည္တစ္ခါေတာ့ အလြမ္းဓာတ္ပါေသာ သံေအးခ်ိဳခ်ိဳသည္ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ကုိ ပုတ္ႏႈိးလုိက္သည္။ ျမန္မာ့ေႏြဦးႏွင့္ ျမန္မာ့ဥၾသ အတူေႏွာပါမွ လြမ္းရသည္ေကာ။


ေန၀င္းျမင့္

တစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ကုိ (အေၾကာင္းထူးမရွိရင္) တစ္ျခားဘယ္မွမသြားဘဲ အၿမဲ reserve လုပ္ထားပါတယ္။ တရားစခန္း၊ တရားပြဲနဲ႔ႀကဳံႀကိဳက္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ ေနမေကာင္းတဲ့အခါ၊ ဟုိတစ္ခါ စာေပေဟာေျပာပြဲကုိ သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေလာက္မွာ စာသင္သြားဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ပါတယ္။  အိမ္မွာအခ်ိန္ျပည့္မေပးႏုိင္တဲ့ တနဂၤေႏြဟာ အားလပ္ရက္မပီေပမယ့္ ကုိယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အခ်ိန္ေပးရက်ိဳးလည္း နပ္ပါတယ္။

စိတ္ကူးယဥ္ဆရာမဘ၀မွာ ပထ၀ီနဲ႔အဂၤလိပ္စာပဲ သင္ၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ျမန္မာစာတစ္ခါမွ မသင္ဖူးပါဘူး။ ျမန္မာစာကုိ ကုိယ္ပုိင္စာအျဖစ္ ဂုဏ္ယူေလးစားတဲ့ စိတ္ရယ္၊ အေ၀းေရာက္ကေလးမ်ားကုိ ျမန္မာစာတတ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္၊ ျမန္မာစာကတစ္ဆင့္ ဘုရားစာ၊ ပါဠိစာေပေတြတတ္ေျမာက္ၿပီး ဘာသာတရားနဲ႔ ကေလးေတြကုိ ပုိမုိနီးစပ္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ရယ္ေပါင္းၿပီး တစ္ပတ္မွာ လုပ္အားေပးစာသင္ခ်ိန္ ၃နာရီ (ခြဲ)၊ ခရီးအသြားအျပန္ ၂နာရီ စုစုေပါင္း ၅နာရီကေန ၆နာရီအခ်ိန္ေပးၿပီး Sembawang  က SMC  မွာ ျမန္မာမိဘဖြား ျမန္မာကေလးေတြကုိ ျမန္မာစာသင္ေပး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

အဲဒီ့အခ်ိန္ေလးကုိ ကုိယ္သိပ္ၾကည္ႏူးပါတယ္။ ကေလးေတြကုိ သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာသင္ေပးရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ငယ္ငယ္ကစာသင္ခ်ိန္ေတြ ျပန္ေရာက္သြားသလုိ ခံစားရလုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့  ေ၀းကြာေနတဲ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထုံးတမ္းေတြနဲ႔ အဲဒီ့အခ်ိန္ပုိင္းေလးမွာ ပုိၿပီးနီးနီးစပ္စပ္ ခံစားရတာလည္းပါပါတယ္။ စာသင္သားအျဖစ္ စာေတြအံခဲ့တုန္းက ခံစားခ်က္နဲ႔ အခုစာသင္သူအျဖစ္ ခံစားခ်က္က မတူညီေတာ့ပါဘူး။

စာေတြသင္ေပးရင္း ေကာင္းလုိက္တဲ့ ျမန္မာစာသင္႐ုိးညႊန္းတမ္းပါလားလုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးမိပါတယ္။ ခ်စ္စရာ့ ကဗ်ာေလးေတြ၊ အတုယူလုိက္နာက်င့္သုံးဖြယ္ အမူအက်င့္စည္းကမ္းေတြကုိ သင္ခန္းစာေတြကတစ္ဆင့္ ေပးသြားတာ ကုိယ္သိပ္သေဘာက်ပါတယ္။ ဘာသာစကား၊ စာေပတင္မက ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ အသိတရားေလးေတြကုိ သင္ခန္းစာအလုိက္ ေပးေပးသြားတာ ခုကုိယ္တုိင္စာသင္မွ ေသေသခ်ာခ်ာပုိျမင္လာပါတယ္။

ျမန္မာစာခက္တယ္လုိ႔ ညည္းတဲ့ကေလးကညည္း၊ အသီးအႏွံအရြက္ သူတုိ႔မစားဘူး၊ မျမင္ဘူးတဲ့ဟာ ေမးတန္ေမးနဲ႔ စာသင္ခန္းေလးက ဆူညံေနပါတယ္။ ကုိယ့္မွာ ျမန္မာစာတင္မက အဂၤလိပ္စာပါ ျပန္ျပန္ေႏႊးရတာ၊ သူတုိ႔မသိတာေလးေတြ အဂၤလိပ္လုိ ျပန္ေျပာလုိ႔ရေအာင္လုိ႔။ ပဲျပဳတ္မစားဖူးသူ၊ ခရမ္းသီးမသိသူ၊ ထန္းပင္မျမင္ဖူးသူ၊ လယ္ကြင္း၊ ေက်းရြာ၊ စပါးေလွ႔ စတာေတြနဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့သူေလးေတြကုိ သူတုိ႔ျမင္ေအာင္သိသြားေအာင္ ပုံေဖာ္ေျပာဆုိရတဲ့ ဆရာမေတြ ေခါင္းစား အလုပ္မ်ား ပင္ပန္းၾကပါတယ္။ 

ပညာေရးစနစ္ကြာျခားမႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာသူေတြျဖစ္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္တုန္းကလုိ ဆရာဒါဆုိဒါ မလုိက္တာ သိသိသာသာေတြ႔ရပါတယ္။ Complain သိပ္တက္တဲ့ ကေလးေတြလည္းရွိတယ္။ သင္ခန္းစာတစ္ခုမွာ “လဲေနသူ ထူေပးပါ၊ အားငယ္သူ အားေပးပါ” လုိ႔ ေဘးက လဲေနသူကုိ ဆြဲထူေပးတဲ့ပုံေလးေတြ႔ေတာ့ ကုိယ့္တပည့္ ေက်ာင္းသူေလးက ၾကည့္ၿပီးေမးပါတယ္။ “ဘာလုိ႔ သူ႔ဖာသာသူ မထတာလဲတဲ့”။ ကုိယ့္တုန္းကေတာ့ အဲလုိမေတြးမိတာ အမွန္ပါ။ လဲေနသူဆုိ ထူေပးရမယ္ဆုိတဲ့အသိပဲ ၀င္သြားတာ။ ျမန္မာစာကုိ (စိတ္ပါပါ မပါပါ) ႀကိဳးစားသင္အံေနၾကတာျမင္ရင္ပဲ စိတ္ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ 

မမသီတာေျပာတဲ့စကားေလး အမွတ္ရမိပါတယ္။ ျမန္မာစာတတ္တာမတတ္တာတစ္ပုိင္း၊ ဒါေပမယ့္ စာသင္ရင္းကေန စာေတြကတစ္ဆင့္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ရင္းႏွီးသြားၿပီး ျမန္မာျပည္ခ်စ္စိတ္ကေလးေတြ  သူတုိ႔ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္း ၀င္ေရာက္သြားတယ္ဆုိတာပါ။ ကုိယ္လည္း အဲလုိပဲ ယုံၾကည္မိတယ္။ အသိအလိမၼာေပးတဲ့ ခ်စ္စရာ သူငယ္တန္းဖတ္စာ တစ္ခ်ိဳ႔ ကုိယ္ေကာက္ႏုတ္ထားတာေလးေတြ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။

“စားစရာ လာယူပါ။

ညီညီညာညာ လာပါ။

လုမယူရ။

အတူတူစားပါ။”

“ေဖေဖ ေမေမ

မာပါေစ။

ေမေမ့ စကား

အေရးထား။

ေဖေဖ့ စကား

သား ေလးစား။”

“သူသည္ ႏုနယ္၏။

လဲေနသူ ထူေပးပါ။

အားငယ္သူ အားေပးပါ။

အတူတူ သယ္ယူပါ။”

ဒီလုိဖတ္စာေတြသင္အံရင္း သူတုိ႔ရင္ထဲ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ အသိအလိမၼာ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ေတြ ၀င္ေရာက္ခဲ့မယ္ ဆုိရင္ျဖင့္ ကုိယ္ရဲ့တနဂၤေႏြဟာ သိပ္ကုိ တန္ဖုိးရွိသြားမွာပါပဲလုိ႔။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္