ႏႈတ္ဆက္လုိက္တယ္ ၂၀၁၀

9

Category:

အလယ္တန္းတုန္းက လက္ေရးသိပ္လွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ေအာ္တုိစာအုပ္ထဲမွာ အမွတ္တရ ေရးဖူးတယ္။ “ေန႔ေတြ ညေတြ ေျပာင္းလဲခဲ့၊ ရာသီေတြလည္း ေျပာင္းလဲခဲ့၊ မင္းကုိခင္တာ တုိ႔တသက္” တဲ့။ စလုံးမွာေတာ့ ရာသီတစ္ခုတည္း မေျပာင္းလဲေပမယ့္  ေန႔ေတြ ညေတြ တလွည့္စီ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ၂၀၁၀ ေတာင္ လြန္ေျမာက္ေတာ့မယ္။ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကုန္သြားတုိင္း ကုုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သုံးသပ္မိတဲ့ အက်င့္ေလး ရေနေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြကလုိပဲ သုံးသပ္ၾကည့္မိျပန္တယ္။

ဒီႏွစ္အတြင္း မိတ္ေဆြေတြပုိမ်ား၊ စိတ္ေတြ ပုိမ်ား၊ စားရတဲ့ အႀကိမ္အေရအတြက္နဲ႔ သြားရတဲ့လမ္းေတြ ပုိမ်ားတယ္။ ပုိလည္းပင္ပန္းတယ္။ မႏွစ္ကနဲ႔ ဒီႏွစ္ယွဥ္ၾကည့္တဲ့အခါ ကုသုိလ္စိတ္က အရင္ႏွစ္ကုိ မမွီဘူး။ စိတ္တုိေဒါသထြက္ စိတ္႐ႈပ္ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ၂၀၀၉ ထက္ပုိမ်ားတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေလးေၾကာင့္ အိပ္ေရးအပ်က္မ်ားခဲ့တဲ့ႏွစ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ကုိယ္ေပးခ်င္တဲ့ message ေလးေတြကုိ ဘေလာ့ဂ္ကေနတဆင့္ ေ၀မွ်ခြင့္ရတဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရလုိ႔ အိပ္ပ်က္ညေတြကုိ ေက်နပ္စြာနဲ႔ သင္ပုန္းေခ်လုိက္ပါတယ္။

တရားစခန္းကေတာ့ ၂၀၀၉ တုန္းကလုိပဲ ရက္ရွည္ ၉ ရက္စခန္း ၂ ခါ ၀င္ျဖစ္တယ္။ ခရီး ၃ ေခါက္ ထြက္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ ၁ ေခါက္၊ မေလးရွားက ၂ ေခါက္။ အလွဴအတန္းက မႏွစ္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပုိလွဴျဖစ္တယ္၊ ပုိလည္း လွဴႏုိင္လာတယ္။ သဒၶါတရား ပုိေကာင္းလာတဲ့အတြက္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ေက်နပ္မိပါတယ္။ 

အရင္ႏွစ္ေတြက လုပ္မယ္လုပ္မယ္နဲ႔ စိတ္သာရွိၿပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ျဖစ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ႕ ၂၀၁၀ မွာ လက္ေတြ႔ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဥပမာ-နာဂစ္ေၾကာင့္ မိဘဆုံးပါး စီးပြားခ်ိဳ႕တဲ့သြားလုိ႔ ပညာဆက္လက္သင္ယူဖုိ႔ အခက္အခဲရွိေနတဲ့ မူလတန္းကေလးတစ္ေယာက္ကုိ တစ္ႏွစ္စာ ပညာသင္စရိတ္ ပံ့ပုိးေပးျဖစ္ခဲ့တယ္။ (လာမယ့္ႏွစ္မွာလည္း ဆက္လက္ပံ့ပုိးေပးမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားတယ္)။ ဘ၀မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ေသြးလွဴျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

ေနာက္ၿပီး ကုိယ္ျပဳခဲ့သမွ် ဒါနအဖုံဖုံ အတြက္ အလွဴစာရင္းကုိ စာအုပ္နဲ႔ ေရးမွတ္ျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၈ ကေနစၿပီး အခု ၂၀၁၀ထိ လွဴခဲ့သမွ် ဆြမ္း၊ ခဲဖြယ္ န၀ကမၼအားလုံး မွတ္မိသေလာက္ ခ်ေရးၾကည့္ေတာ့ ၂၀၀၈ အတြက္ ေက်ာင္းသုံးဗလာစာမ်က္ႏွာတစ္၀က္၊ ၂၀၀၉ အတြက္ တစ္မ်က္ႏွာခြဲ နဲ႔ ၂၀၁၀ အတြက္ သုံးမ်က္ႏွာနီးပါး ရွိေနတယ္။ စိတ္မၾကည္တဲ့အခါ အဲဒီစာမ်က္ႏွာေတြကုိ ျပန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ ၾကည္ႏူးစိတ္ေတြေပၚၿပီး ကုသုိလ္စိတ္ပါ တခါတည္း ရသြားေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ အက်ိဳးမ်ားလွပါတယ္။ 

ကုသုိလ္ျဖစ္လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႕ေတြမွာလည္း တတ္အားသေရြ႕ပါ၀င္ၿပီး ဒါနကုသုိလ္ေတြ စုခြင့္ရခဲ့တဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္လုိ႔လည္း ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးကေတာ့ အရင္ႏွစ္ေတြကေလာက္ မေကာင္းဘူး။ ၂၀၁၀အတြက္ စုစုေပါင္း အမ္စီ ၁၁ရက္ ယူခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္က သိသိသာသာ တုိးလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၂၀၁၁ အတြက္ New Year resolution ကုိ “Lose Weight, Look Great” လုိ႔ ေႂကြးေၾကာ္ထားတယ္။ လွဖုိ႔ထက္ က်န္းမာေရးေကာင္းဖုိ႔က အဓိကပါ။ ဒါမွ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာေတြကုိ စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္ပါၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခ်င္လုိ႔။

ဒီႏွစ္ထဲမွာ စံခ်ိန္ခ်ိဳးတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆုိေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ပြဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ျဖစ္လုိက္တယ္။ ကားေပါင္း ၂၀ ေလာက္ ရွိမယ္ထင္တယ္။ အရင္ႏွစ္ေတြက ၄၊ ၅ ကားေလာက္ပဲ ၾကည့္ျဖစ္တာ။ ပြဲ၂၀ မွာ တစ္၀က္ေလာက္က Free ticket ေတြနဲ႔ ၾကည့္တာပါ။ GV member ၀င္ထားလုိ႔ online draw ကေန free ရတာနဲ႔ m1 က redeem လုပ္တာနဲ႔ေပါင္းၿပီး ၾကည့္ျဖစ္သြားတာ။ ပြဲဆက္ေတြမ်ားၿပီး အရွိန္တက္ေနေတာ့၂၀၁၁ အတြက္ ၾကည့္မယ့္ကားေတာင္ book လုပ္ၿပီးသြားၿပီ။ The Tourist တဲ့။ :D

ကဲ… ၂၀၁၀ အတြင္းက ျပဳခဲ့သမွ် မေကာင္းစိတ္ေတြကုိ ဖယ္ရွားထုတ္ႏႈတ္ခဲ့ၿပီး၊ ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြနဲ႔အတူ ၂၀၁၁ ကုိ ဆက္ၾကရေအာင္ေနာ္။ 

စိတၱသုခ၊ ကာယသုခအေပါင္းႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ႏွစ္သစ္မဂၤလာျဖစ္ပါေစလုိ႔ အားလုံးကုိ ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။


ဇြန္မုိးစက္

က႐ုဏာေျမ

5

Category: ,

အေနာက္တုိင္းမွာ ျပဳလုပ္တဲ့ စစ္တမ္းမ်ားရဲ႕ အလုိအရ ႂကြက္ေျခာက္ေကာင္ရွိတဲ့ ႂကြက္မိသားစုဟာ သဘာ၀အတုိင္း မ်ိဳးပြားႏႈန္း၏ တစ္လအတြင္းမွာ ႂကြက္အေကာင္ေရေျခာက္ဆယ္ ရွိလာႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ႂကြက္အမတစ္ေကာင္ဟာ တစ္ခါသားေပါက္ရင္ ႂကြက္သား ၅/ ၆ေကာင္ေမြးႏုိင္ၿပီး တစ္ႏွစ္မွာ ၅/ ၁၀ ႀကိမ္ သားေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအျပင္ ႂကြက္တစ္ေကာင္ဟာ တစ္လသားအရြယ္ေရာက္တာနဲ႔ သားေမြးႏုိင္တယ္လုိ႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။

ကြ်န္မတုိ႔ ခပ္ငယ္ငယ္က လယ္ေတာထဲမွာ ႂကြက္ႀကီးေတြက သီးပင္စားပင္ေတြကုိ ကုိက္ျဖတ္စားေသာက္ ဖ်က္ဆီးေလ့ရွိတယ္ဆုိၿပီး လူႀကီးသူမေတြေျပာတာ ၾကားဖူးခဲ့ၾကပါတယ္။ လယ္ႂကြက္သားဆုိၿပီး ခ်က္စားၾကတာကုိလည္း တခ်ိဳ႕ေက်းလက္ေတာရြာေတြမွာလည္း ေတြ႔ဖူးပါရဲ႕။ ဟုိတေလာဆီက ေနျပည္ေတာ္လမ္းမေပၚမွာ ႂကြက္ေတြ အုပ္စုလုိက္ ေသာင္းခ်ီၿပီး ျဖတ္ေျပးေနၾကလုိ႔ ကားေတြေတာင္ လမ္းေပၚမသြားရဲဘဲ ျဖစ္ေနၾကတယ္လုိ႔ ဓာတ္ပုံႏွင့္တကြ E-mail သတင္းကုိ Singapore မွာရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကတဆင့္ သတင္းရလုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ ခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္ ရခုိင္ျပည္နယ္မွာ ေနထုိင္တဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြဟာ ႂကြက္ေဘးအႏၲရာယ္ကုိ အႀကီးအက်ယ္ ရင္ဆုိင္ေနၾကရတယ္ဆုိတာ မသိခဲ့ပါဘူး။ ၾသဂုတ္လ ၂၀၁၀ ထဲမွာ အိမ္ကုိ ဖုန္းေျပာရင္းနဲ႔မွ ညီမငယ္က ဥပဇင္း ဥဳးဇ၀နေတာ့ ရန္ကုန္ကုိ ခဏေရာက္ေနတယ္၊ ၀ါကြ်တ္ၿပီးရင္ ႂကြက္ေဘးအႏၲရာယ္သင့္ေနတဲ့အရပ္ေတြကုိ ကူညီေထာက္ပံ့ဖုိ႔ အလွဴခံထြက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းေပးပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ညီမငယ္ထံမွတဆင့္ ႂကြက္ေဘးက ေဒသခံေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္အတုိင္းအတာအထိ ဆုိးက်ိဳးသက္ေရာက္ေနေၾကာင္း တစြန္းတစသိရပါေတာ့တယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္ ရခုိင္ျပည္နယ္ မင္းျပားရပ္ေတြမွာ ႂကြက္ေဘးအႏၲရာယ္ သင့္ခဲ့တာ ယခု ၂၀၁၀ ႏွစ္ပါ အပါအ၀င္ (၃)ႏွစ္တိတိရွိခဲ့ပါၿပီ။ တခ်ိဳ႕ အိႏၵိယႏွင့္နီးတဲ့ ေဒသေတြမွာေတာ့ UNDP မွ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ၀မ္းစာေထာက္ပံ့ေပးေနတဲ့အေၾကာင္းကုိလည္း ၀မ္းသာစရာ ၾကားသိရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာေတာ့ လူသိနည္းတာကတစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အင္မတန္ခက္ခဲတာကတစ္ေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ကူညီေထာက္ပံ့တဲ့ အဖြဲ႔ေတြ မေရာက္ႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ ညီေနာင္တုိင္းရင္းသားေတြက ခါးသီးလွတဲ့ အစာေရစာ ရွားပါးျပတ္လပ္မႈေဘးကုိ ခါးစည္းၿပီး ခံေနၾကရပါတယ္။

ေ၀းလံၿပီး အကူအညီကင္းမဲ့တဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္ႏွင့္ ရခုိင္ျပည္နယ္ ေဒသခံ ညီေနာင္ေသြးရင္းေတြကုိ ဥပဇင္း ဥဴးဇ၀န ဦးစီးတဲ့ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္မွ သံဃာေတာ္ေတြဟာ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလမွာ တစ္ႀကိမ္၊ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ တစ္ႀကိမ္၊  ႏွစ္ႀကိမ္တိတိ သြားေရာက္ၿပီး စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ မႏၲေလးတုိင္း၊ ရန္ကုန္တုိင္း အစရွိတဲ့ ေဒသမ်ားမွာ ေစတနာရွင္မ်ားက လွဴဒါန္းထားတဲ့ လွဴဖြယ္ပစၥည္းမ်ား အလွဴေငြမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သြားေရာက္ၿပီး လွဴဒါန္းေပးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၊ ေမလမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းေဘးကုိ ကုိယ္တုိင္ ဥပဇင္းႏွင့္အတူ ဟုိင္ႀကီးကြ်န္းစတဲ့ အစြန္အဖ်ားေဒသေတြအထိ လုိက္ပါၿပီး ေစတနာ့၀န္ထမ္းအျဖစ္ လုပ္အားလွဴဒါန္းဖူးတဲ့ ညီမငယ္ရဲ႕ ေ၀မွ်ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိရင္း ကြ်န္မဟာ တတ္ႏုိင္တဲ့ဖက္က အစြမ္းကုန္ကူညီဖုိ႔ ဆႏၵျပင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မႏွင့္ အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ (မေလးရွန္းတ႐ုတ္လူမ်ိဳး) သူငယ္ခ်င္းကုိ ဒီ၀မ္းနည္းစရာအျဖစ္ေတြကုိ ေျပာျပခဲ့ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနသူကုိ အၿမဲတတ္စြမ္းသမွ် ကူညီတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူလဲ အလွဴေငြထည့္ခ်င္ေၾကာင္း ဆႏၵျပဳခဲ့လုိ႔ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ အိမ္ကုိ အေၾကာင္းၾကားၿပီး ဥဳးပဇင္းရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာာ ျမန္မာက်ပ္ေငြ ၅ သိန္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္။ 

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံ ဆရာေတာ္ႀကီး အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသရဲ႕ **ေပးလည္းေပးရမယ္** ဆုိတဲ့ ၾသ၀ါဒကုိ ႏွလုံးသြင္းၿပီး ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကုိ တတ္စြမ္းသမွ် ကူညီခဲ့တဲ့၊ ကူညီေနတဲ့ ဥပဇင္း ဥဳးဇ၀နရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကုိလည္း ေလးစားတဲ့ကြ်န္မဟာ ဦးပဇင္းကုိ ယခုထက္ပုိၿပီး ထိထိေရာက္ေရာက္ အကူအညီေပးႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းသြားမယ္လုိ႔ သံဓိ႒ာန္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ 

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာဂႏၶာ႐ုံဆရာေတာ္ႀကီး၏ၾသ၀ါဒ

ဘုန္းႀကီးဆုိတာ ကုိယ္က အယူခ်ည္း မဟုတ္ရဘူး။ ေပးလည္းေပးရမယ္၊ ဘာေပးရမလဲ ?

-         -           ကေလးေတြကုိ ပညာသင္ေပးရမယ္။
-         -           ဒကာ၊ ဒကာမေတြကုိ တရားေဟာေပးရမယ္။
-         -           တုိင္းျပည္ကုိ တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ အကူအညီေပးရမယ္။

ၾသဂုတ္လထဲမွာ ရန္ကုန္ကုိ ေရာက္ေနတုန္း ဥပဇင္းနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ၿပီး ဥပဇင္း ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြမွာ ပုိၿပီးထိထိေရာက္ေရာက္ ကူညီႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ ဥပဇင္းဦးစီးတဲ့ အဖြဲ႔တစ္ခုဖြဲ႔ခ်င္ေၾကာင္း၊ အဲဒီ့အဖြဲ႔မွတစ္ဆင့္ ႏုိင္ငံျခားမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြထံမွ ကြ်န္မ အပါအ၀င္ ကုိယ္စားလွယ္ေတြခြဲၿပီး အလွဴခံေပးခ်င္ေၾကာင္း ဆႏၵျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဥပဇင္းရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္အရ က႐ုဏာေျမဆုိတဲ့ အမည္ကုိ ခံယူၿပီး ပရဟိတကိစၥေတြကုိ ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ ယခု ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၀၁၀မွာ အတည္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

**က႐ုဏာေျမ** အမည္ ေရြးခ်ယ္ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္
ျမတ္စြာဘုရားအဆုံးအမျဖစ္တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရားေလးပါးျဖစ္တဲ့ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာဆုိတဲ့ တရားေလးပါးထဲမွ တစ္ပါးျဖစ္တဲ့ “က႐ုဏာ” **ဆင္းရဲေသာ သတၱ၀ါကုိ သနားၾကင္နာျခင္း** ဆုိတဲ့ တရားကုိ ႏွလုံးသြင္းၿပီး ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ေနသူ ျမန္မာေသြးရင္းညီေနာင္မ်ားကုိ ကူညီရန္ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ “ေျမ” ဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ေရြးခ်ယ္တဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ **မဟာပထ၀ီေျမႀကီးသည္ မည္သည့္သတၱ၀ါမွ စြန္႔ပစ္သည့္ အေကာင္းအဆုိး မွန္သမွ်ကုိ မညည္းမညဴလက္ခံသည္** ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။

ဥပဇင္း ဥဳးဇ၀နရဲ႕ ၾသ၀ါဒထဲမွာ အတုိင္းမသိ ပီတိျဖစ္ေစတဲ့ ၾသ၀ါဒကေတာ့ “ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဘုရားအေလာင္း သု၀ဏၰသာမ ရေသ့ဘ၀က မိဘႏွစ္ပါး မ်က္ေစ့ကြယ္သြားတဲ့အခါ ငုိလဲငုိတယ္၊ ရယ္လဲရယ္ပါသတဲ့။ ငုိတာက မိဘႏွစ္ပါး မ်က္ေစ့ကြယ္တာကုိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လုိ႔ပါ။ ရယ္တာကေတာ့ ငါဟာ မိဘကုိ လုပ္ေကြ်းျပဳစုခြင့္ဆုိတဲ့ လူတုိင္းမရႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးကုိ ငါရၿပီဆုိၿပီး ၀မ္းသာလုိ႔ပါတဲ့။ အဲဒီလုိပဲ ဥပဇင္းတုိ႔ကလဲ ေသြးခ်င္းညီေနာင္ေတြ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ဒုကၡေရာက္တယ္လုိ႔ ၾကားတဲ့အခါ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသြးခ်င္းညီေနာင္ေတြ ဒုကၡေရာက္လုိ႔ ၀မ္းနည္းရေပမယ့္ ဥပဇင္းတုိ႔ ကူညီခြင့္ရလုိ႔ တဖက္ကလဲ ၀မ္းသာရပါတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဥပဇင္းရဲ႕ ခ်င္းျပည္နယ္  ႂကြက္ေဘးကယ္ဆယ္ေရးေထာက္ပံ့ေရးခရီးစဥ္ DVD ကုိ ၾကည့္ရတဲ့အခါ အခ်ိဳ႕ရြာေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ရြာေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ရြာသားေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတင္တဲ့ မ်က္လုံးေတြႏွင့္ **ဗုဒၶဘာသာေတြ မဟုတ္ၾကတဲ့ရြာေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အခုလုိ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကလာၿပီး ဒုကၡေရာက္တဲ့အခ်ိန္အခါမွာ ဘာသာမေရြး၊ လူမ်ိဳးမေရြး ကူညီေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ခရစ္ေတာ္မွ ေကာင္းခ်ီးေပးပါေစ** လုိ႔ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း၊ ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကတဲ့ ရြာသားေတြရဲ႕ စကားဟာ အတုိင္းမသိ ပီတိျဖစ္စရာပါ။ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားျဖစ္တဲ့ ဥပဇင္း ဥဳးဇ၀နရဲ႕ ခံယူခ်က္ျဖစ္တဲ့ **ေ၀းလံေခါင္းပါးေဒသ၊ အျခားအဖြဲ႕အစည္းေတြမွ အကူအညီကုိ အလြယ္တကူ မေရာက္ရွိႏုိင္တဲ့ အစြန္အဖ်ားေဒသေတြကုိ အဓိကထား၍ ကူညီရန္** ဆုိတဲ့ ေလးစားၾကည္ညဳိဖြယ္ ခံယူခ်က္ကုိ ကူညီျဖည့္ဆည္းဖု႔ိ ကြ်န္မနဲ႔အတူ ျမန္မာျပည္ဖြားေတြကလည္း ဆႏၵထပ္တူရွိၾကမယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ 

ဒုဗီၻကၡႏၲရကပ္ (အစာေရစာ ရွားပါး ျပတ္လပ္မႈကပ္) ေဘးကုိ ကယ္တင္ေထာက္ပံ့ေရး တတ္စြမ္းသမွ် စြန္႔ႀကဲပါရမီ ျဖည့္လုိက္ၾကပါစုိ႔။

အႏွစ္ေလး၊ ငါးဆယ္မွာ တစ္ႀကိမ္ ၀ါးပင္ေတြက အသီးေတြ သီးပါးတယ္။ ၀ါးပင္ေတြက အသီးေတြကုိ စားၿပီးေတာ့ ႂကြက္သတၱ၀ါေတြရဲ႕ မ်ိဳးပြားႏႈန္းဟာ အင္မတန္မွ အားေကာင္း၊ သဘာ၀ထက္ လြန္ကဲၿပီးေတာ့ ေပါက္ဖြားလာၾကပါတယ္။

ႂကြက္ေတြဟာ ေထာင္ေသာင္းခ်ီ အုပ္စုဖြဲ႔ၿပီးေတာ့ ၀ါးသီေတြ၊ သစ္သီး၊ သစ္ဥ၊ သစ္ဖုေတြကုိ စားေသာက္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြရဲ႕ လယ္ေတာ၊ ယာေတာ၊ ေတာင္ယာေတြကုိ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး အင္နဲ႔အားနဲ႔ ခ်ီတက္ၿပီး ဖ်က္ဆီးတုိက္ခုိက္ စားေသာက္ၾကပါေတာ့တယ္။

ႂကြက္ေကာင္အုပ္စု၀င္ၿပီးတဲ့ လယ္ယာေတြဟာ  ဧကႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ တစ္ညတည္းနဲ႔ ေျပာင္စင္ခါသြားေတာ့တာပါပဲ။ ဒီႂကြက္ေကာင္ေတြအုပ္စု၀င္ေရာက္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီေဒသဟာ ဒုဗီၻကၡႏၲရကပ္ဆုိတဲ့ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အစာရွားတဲ့ ေဘးဆုိးႀကီးနဲ႔ ခါးသီးစြာ ႀကံဳေတြ႔ၾကရေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီလုိ ၀ါးအသီးေတြကုိ ႂကြက္ေတြမစားႏုိင္ေအာင္ ခုတ္ပစ္ၾကပါလားလုိ႔ ဆုိစရာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ါးပင္ဟာ တစ္ပင္လုံး ခုတ္ပစ္ရင္ေတာင္ နည္းနည္းက်န္ခဲ့တဲ့ အျမစ္ကေလးကေနေတာင္ အသီးသီးပါတယ္တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေထာင္ေသာင္းမကတဲ့ ၀ါးပင္ေတြကုိ အျမစ္ပါမက်န္ ခုတ္ပစ္ဖုိ႔ဆုိတာက မလြယ္ကူ၊ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ ဒီ၀ါးသီးတဲ့ ေဒသေတြမွာ အစာေရစာရွားပါးမႈကပ္ဟာ မလြဲမေသ ႀကဳံရမွာပါပဲ။

အဲဒီ ခါးသီးလွတဲ့ ဒုဗီၻကၡႏၲရကပ္ေဘးကုိ ညီေနာင္ေသြးရင္းေတြျဖစ္တဲ့ ေ၀းလံေခါင္သီလွတဲ့ ျမန္မာ အိႏၵိယနယ္စပ္က ခ်င္းတုိင္းရင္းသားေတြ ရင္ဆုိင္ေနၾကရပါတယ္။

လက္ရွိပကတိ အေျခအေနမွာကေတာ့ မိသားစုတစ္စုအတြက္ ဆန္တစ္ဗူး ဗူး၀က္ကုိ ေတာထဲက သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ေရာႁပြမ္းစားေသာက္ၿပီး အာဟာရအျဖစ္ အသက္ဆက္ရပ္တည္ေနၾကရပါတယ္။

အစာေရျပတ္လက္မႈေဘးကုိ ႀကဳံေနၾကရတဲ့ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း မတူပီၿမိဳ႕နယ္၊ လလြီးေက်းရြာ၊ ဗန္ကုိင္းေက်းရြာ၊ ၀ါးပုန္းေက်းရြာ၊ ပလက္၀ၿမိဳ႕နယ္ ပိန္ကုန္းေက်းရြာ၊ ၀ေမာ္ေက်းရြာ၊ ခြာဟုန္းေက်းရြာေတြကုိ အမရပူရၿမိဳ႕ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္မွ သံဃာေတာ္ေတြကုိယ္တုိင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ ေမလပုိင္းတုန္းက ပထမအႀကိမ္ သြားေရာက္ေထာက္ပံ့ခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။

ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႕နယ္မွာလည္း ရြာေတြကုိစြန္႔ခြာၾကလုိ႔ ရြာေတြေတာင္ ပ်က္ေနပါၿပီ။ သစ္ေတာထြက္ သယံဇာတ ပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ သစ္ခြပင္တုိ႔ ဖ်ံဥတုိ႔ကုိ ေတာထဲမွာ ရွာေဖြလုိ႔ရတာေတြကုိ ၿမိဳ႕ေပၚကုိ ထမ္းပုိးေရာင္းခ်ရတဲ့ေငြနဲ႔ တစ္ခါဆန္၀ယ္ၿပီး ရြာကုိ ဆန္ျပန္ထမ္း၊ မိသားစုနဲ႔စားေတာ့ တစ္ပတ္စာေလာက္ပဲ လုံေလာက္တာပါ။

ဒီေတာ့ ကားလမ္းမေပါက္တဲ့ ေဒသေတြမွာ လူကုိယ္တုိင္ ထမ္းပုိးရတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ခမ်ာ နားရတယ္လုိ႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လုိ႔ ႂကြက္ေဘးကင္းတဲ့အခိ်န္ၾကမွ ရြာျပန္လာမယ္ဆုိၿပီး ရြာေတြစြန္႔ခြာ ထြက္သြားၾကလုိ႔ တစ္ခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာ ရြာေတြေတာင္ ပ်က္ေနၾကၿပီလုိ႔ ၾကားသိခဲ့ရပါတယ္။ ရြာေတြကုိ စြန္႔ခြာခဲ့သူေတြကုိလည္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္ပုိင္း မတူပီၿမိဳ႕နယ္၊ ပလက္၀ၿမိဳ႕နယ္၊ ကန္ပက္လက္ၿမိဳ႕နယ္က ႂကြက္ေဘးသင့္တဲ့ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားေတြကုိ ကူညီေထာက္ပံ့ေရးအတြက္ အလွဴေတာ္ေငြ၊ ဆန္ႏွင့္ လူသုံးကုန္ပစၥည္းမ်ားကုိ နည္းမ်ားမဟူ ပါ၀င္လွဴဒါန္းႏုိင္ၾကပါတယ္။ 

ခ်င္းျပည္နယ္ ႂကြက္ေဘးေထာက္ပံ့ေရးအတြက္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ေပးႏုိင္မည့္ အသင္းအဖြ႔ဲအစည္းမ်ား၊ ေစတနာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ အမရပူရၿမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္က အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ သံဃာေတာ္ေတြကုိ ဆက္သြယ္ႏုိင္ၾကပါတယ္။

သုခိတာ ေဟာထ၊ ဒုကၡာ မုဥၥထ။
ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ဆင္းရဲဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏုိင္ၾကပါေစ။


ဥဳးဇ၀န
အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္
ခ်င္းျပည္နယ္ ေထာက္ပံ့ေရး
အေရွ႕ဥယ်ာဥ္ေက်ာင္း၊ မဟာဂႏၶာ႐ုံေက်ာင္းတုိက္
အမရပူရၿမိဳ႕။
ဖုန္း - ၀၂ - ၅၉၅၀၃၊ ၇၀၁၅၉ (၅)
---------------------------------------------------------------------------------------------

ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္အနည္းငယ္က ရင္းႏွီးခင္မင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီက ပုိ႔လာေသာ အီးေမးလ္ကုိ ျပန္လည္ ေ၀မွ်လုိက္တာပါ။

 *************************

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးလေလာက္က ေနျပည္ေတာ္သြား ကားလမ္းမမွာ ႂကြက္ေတြေသာင္းသိန္းခ်ီၿပီး ေတြ႔လုိက္ရတဲ့သတင္းကုိ ညီလင္းဆက္ ဘေလာ့ဂ္ကေနေရာ၊ အျခားအင္တာနက္ သတင္းစာမ်က္ႏွာေတြကတစ္ဆင့္ ဖတ္မိ၊ သတင္းၾကားမိပါတယ္။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ ႂကြက္ေတြ ရန္ကုန္ဘက္ကုိ ေရာက္လာခဲ့ရင္ဒုကၡပဲဆုိတဲ့အေတြးမ်ိဳး ေတြးမိၿပီး အိမ္ရွိရာကုိ လွမ္းၿပီး စိတ္ပူလုိက္ပါေသးတယ္။ 

အဲဒီအေၾကာင္းန႔ဲဆက္စပ္ၿပီး ႐ုံးမွာ ဌာနတစ္ခုတည္း အတူတြဲလုပ္တဲ့ ခ်င္းတုိင္းရင္းသား ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းကုိ ေျပာျပမိေတာ့ သူက အေပၚက သူငယ္ခ်င္းေရးျပသြားသလုိပဲ “နင္သိလား၊ အဲဒီႂကြက္ေတြက ၀ါးသီးေတြစား၊ တအားပြားလာၿပီး ရွိသမွ်လယ္ယာေျမေတြထဲ ၀င္ေရာက္စားေသာက္ဖ်က္ဆီးလုိ႔ ငါတုိ႔ခ်င္းျပည္နယ္ အစာေရစာရွားပါးျပတ္လပ္တဲ့ဒဏ္ ခံရတာ ႏွစ္ႏွစ္ဆက္တုိက္ရွိၿပီ” လုိ႔ ေျပာျပခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအေၾကာင္းလည္း မၾကားမိလုိ႔ ႂကြက္ေဘးဒဏ္အေၾကာင္း  တစ္ခန္းရပ္ခဲ့ပါတယ္။ 

လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္က သူငယ္ခ်င္းလင္းရဲ႕ အီးေမးလ္ေရာက္လာေတာ့မွ အေၾကာင္းစုံ သိရပါေတာ့တယ္။ အခုလုိဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ တစ္ေျမတည္းေန၊ တစ္ေရတည္းေသာက္ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား ညီေနာင္ေသြးခ်င္းမ်ားကုိ တတ္စြမ္းသ၍ ကူညီဖုိ႔အတြက္ က႐ုဏာေျမအဖြဲ႔ဖြဲ႔စည္းခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈကုိ သာဓုေခၚဆုိရင္း ဇြန္နဲ႔အတူ  နည္းမ်ားမဟူ ပါ၀င္ကူညီ လွဴဒါန္းၿပီး ကုသုိလ္ယူႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ အသိေပး တုိက္တြန္းလုိက္ပါရေစ။

စကၤာပူႏုိင္ငံမွ ဒါနျပဳခ်င္သူမ်ား မျမတ္သူဇာ၀င္းသုိ႔ အီးေမးလ္ျဖင့္ ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ 
Contact Ph. No: 9189 8721
403051527, POSB Saving 

ဇြန္႔ DBS A/C ကေနလည္း လႊဲအပ္လွဴဒါန္းႏုိင္ပါတယ္။

020-1-072190,
DBS Savings Plus
zunmoesett@gmail.com

 
ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ 
ဇြန္မုိးစက္

ညီမငယ္သုိ႔ေပးစာ

7

Category:

ညီမေလးေရ…

တစ္ေန႔က ညီမေလးနဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္တုန္း ညီမေလး၀ယ္ခ်င္တဲ့ တံဆိပ္အေကာင္းစားနဲ႔အိတ္ မ၀ယ္ႏုိင္ေသးလုိ႔ အားငယ္စိတ္နဲ႔ေျပာသံကုိနားေထာင္မိၿပီး မမၿပဳံးမိသြားတယ္။ မမလည္း ညီမေလးလုိ အျဖစ္မ်ိဳးဆင္ဆင္ ခံစားဖူးလုိ႔ မႏွစ္က ဒီပုိ႔စ္မွာ ေရးခဲ့ေသးတာ မွတ္မိလား။ 

ညီမေလး ခံစားေနရတာနဲ႔ ဆက္စပ္မိၿပီး မမေတြးမိသြားတာေလးေတြ ငါ့ညီမကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ညီမေရ… တံဆိပ္ေကာင္းနဲ႔ တန္ဖုိးႀကီးေပးရတဲ့အိတ္ ၀ယ္မကုိင္ႏုိင္တုိင္း စိတ္အားငယ္စရာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္အားခနဲ႔ ထုိက္သင့္တဲ့ အိတ္မ်ိဳး၊ ပစၥည္းမ်ိဳးကုိ ၀ယ္ကုိင္ႏုိင္တာလည္း ဂုဏ္မငယ္ပါဘူး။ ညီမေလး ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အိတ္ မ၀ယ္ႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ့္မိဘ၊ ေမာင္ႏွမကုိေတာ့ လစဥ္မွန္မွန္ ေထာက္ပံ့ႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီး လစဥ္လစဥ္ ျမန္မာျပည္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာလည္း သဒၶါတရားအေလ်ာက္ အလွဴဒါနျပဳႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြကုိေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးေက်နပ္ မုဒိတာပြားလုိက္ပါ ညီမေလး။ 

တေလာက အရွင္ေရ၀တတရားေတာ္ထဲမွာ ေဟာသြားတာေလး မမသတိရသြားတယ္။ လူေတြက ကုိယ့္ကုိယ္ပုိင္စိတ္နဲ႔ ရွင္သန္တာထက္ သူမ်ားအျမင္နဲ႔ ရွင္သန္ၾကတယ္ဆုိတာေလ။ ပတ္၀န္းက်င္နဲ႔အမ်ားအျမင္ အထင္ႀကီးဖုိ႔၊ ေလးစားဖုိ႔၊ အမ်ားအျမင္မွာ ျပည့္စုံခ်မ္းသာစြာ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာေနႏုိင္ဖုိ႔... စသည္စသည္ေတြအတြက္ ႀကိဳးစားရွင္သန္သြားလုိက္ၾကတာ ေသသည္အထိပဲ ဆုိပါေတာ့ကြယ္။ မမလည္း ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ ဟုတ္တာပဲေလ။ မိမိကုိယ္တုိင္အတြက္ထက္ ကုိယ္က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေက်ာင္းလည္း ေက်ာင္းအေလ်ာက္၊ အလုပ္လည္းအလုပ္အေလ်ာက္၊ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းအေလ်ာက္ သူမ်ားေအာက္ မက်ခ်င္လုိ႔၊ သူမ်ားထက္ ပုိထူးခြ်န္ခ်င္လုိ႔၊  ႀကိဳးစားခဲ့ရ၊ ပင္ပန္းခဲ့ၾကရတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ စိတ္ေက်နပ္မႈအျပည့္အ၀ရၿပီလားေမးရင္ မရေသးပါဘူးကြယ္။ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ။ မမလည္း ေျပာရင္းနဲ႔ တရားအေၾကာင္းေတြ ေရာက္သြားေတာ့မယ္။

တုိ႔မိန္းကေလး အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြက မ်ားသေလာက္ ဒီႏုိင္ငံမွာ ၀ယ္ခ်င္စရာ လုိခ်င္စရာေတြကလည္း သိပ္မ်ားတာကုိး။ ဒီေတာ့ မိန္းကေလးပီပီ လွလွပပ အေကာင္းစားပစၥည္းေတြ ၀ယ္ယူသုံးစြဲခ်င္စိတ္ရွိတာလည္း မဆန္းပါဘူး။ ဒီအထဲမွာမွ အိတ္တုိ႔၊ ဖိနပ္တုိ႔ဆုိတာ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕စိတ္၀င္စားမႈအမ်ားဆုံးခံရတဲ့ မရွိမျဖစ္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ မဟုတ္လား။ 

ဒီစာထဲမွာ branded အိတ္၀ယ္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မမနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ သေဘာထားကုိ ညီမေလးသိေအာင္ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ ေတြးၾကည့္ေနာ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီခံယူခ်က္ေတြက တစ္ေနရာတည္း တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ စုေ၀းၿပီး ေျပာျဖစ္ၾကတာ မဟုတ္ဘဲ မမနဲ႔ တစ္ေယာက္စီ တစ္ေနရာစီမွာ တုိက္ဆုိင္မႈနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္း တစ္ေယာက္ခံယူခ်က္ တစ္ေယာက္ ေျပာျပၾကရင္း သိသြားတာပါ။ မမရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိေတာ့ ေအ၊ ဘီ၊ စီလုိ႔ပဲ မွတ္ထားလုိက္ေနာ္။

မမနဲ႔ ပထမဆုံးေျပာျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေအက အေရးႀကီးအစည္းအေ၀းေတြကုိ သူ႔အလုပ္ရွင္ေဘာ့စ္နဲ႔အတူ တက္ရတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကုိင္လုိ႔ရေအာင္ အိတ္ေကာင္းေကာင္းတစ္လုံး ၀ယ္ထားတယ္။ သူ႔အတြက္ ဒီဇုိင္းစုံ၊ အေရာင္စုံ branded အိတ္ အမ်ားႀကီး မလုိအပ္ပါဘူး။ တစ္လုံးေကာင္း၀ယ္ၿပီး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ စည္းကမ္းရွိရွိ သုံးစြဲတတ္တဲ့သူ႔အဖုိ႔  တစ္အိတ္ဆုိ လုံေလာက္ပါၿပီတဲ့။

သူငယ္ခ်င္းဘီကေတာ့ သူႀကိဳက္တဲ့အိတ္ေတြ႔ရင္ေတာင္ ေစ်းႀကီးေနရင္ ဒီလုိ ျပန္စဥ္းစားတယ္။ သူရတဲ့လခနဲ႔ အိတ္တန္ဖုိးနဲ႔ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး၊ ၀ယ္သင့္မသင့္၊ ေနာက္ၿပီး သူ ဒီအိတ္တစ္ခုအတြက္ spend လုပ္လုိက္တဲ့ ေငြပမာဏဟာ ျမန္မာျပည္က လုိအပ္တဲ့ေနရာေတြမွာ လွဴလုိက္ရင္ ဘယ္ေလာက္တာသြားမလဲဆုိတဲ့အထိ စဥ္းစားတတ္သူပါ။

သူငယ္ခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဒီလုိပါ။ သူ႔အေနနဲ႔ ေငြတစ္ရာကုိေတာင္မွ သဒၵါတရား ထက္ထက္သန္သန္နဲ႔ ရက္ရက္ေရာေရာ မလွဴႏုိင္ေသးဘူးဆုိရင္ တစ္ရာတန္အိတ္ကုိ ၀ယ္မကုိင္ဘူးလုိ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ခံယူခ်က္ ထားရွိပါတယ္။ သူလွဴႏုိင္တဲ့ ေငြပမာဏထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး တန္ဖုိးရွိတဲ့အိတ္ကုိ ၀ယ္ကုိင္ဖုိ႔ သူမစဥ္းစားပါဘူး။ 

မမရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္ခံယူခ်က္က်ေတာ့ ပစၥည္းတစ္ခု၀ယ္ခါနီးရင္ needs လား၊ wants လားလုိ႔ အရင္ဆန္းစစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ အမွန္တကယ္ လုိအပ္ေနတဲ့၊ အသုံးလုိတဲ့ ပစၥည္းျဖစ္မွပဲ ၀ယ္ဖုိ႔စဥ္းစားပါတယ္။  လုိခ်င္မႈသက္သက္အတြက္ဆုိရင္ ႏွစ္ခါသုံးခါ ျပန္စဥ္းစားၿပီးတဲ့အခါ ၀ယ္ျဖစ္ဖုိ႔ ရာခုိင္ႏႈန္း အလြန္႔အလြန္နည္းသြားတာ မမ ကုိယ္ေတြ႔ပါ။ 

ဒီေတာ့ ညီမေလးေရ… ကုိယ္၀ယ္မယ့္ပစၥည္းတစ္ခုဟာ ေတာ္႐ုံထက္ေစ်းႀကီးေနမယ္၊ သိပ္ကုိလည္း လုိအပ္ေနတယ္ဆုိရင္ ညီမေလး ရတဲ့လခထဲက လစဥ္ပမာဏတစ္ခုဖယ္ထားၿပီး စုထားလုိက္ပါ။ မ၀ယ္ခင္  needs နဲ႔ wants ကုိ ေသခ်ာခြဲျခား၊ ကုိယ္ရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔သုံးစြဲဖုိ႔ ထုိက္တန္တဲ့ပမာဏ ဟုတ္ရဲ႕လားဆုိတာ  ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစား၊ တစ္ခုေကာင္းကုိ၀ယ္ၿပီး ကုိယ္ေပးလုိက္ရတဲ့ တန္ဖုိးနဲ႔ညီေအာင္ စည္းကမ္းရွိရွိ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ကုိင္တြယ္သုံးစြဲၾကည့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါလုိ႔ မမမွာခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ရာတန္ပစၥည္းကုိ မစဥ္းစားဘဲ ရက္ရက္ေရာေရာ ၀ယ္တတ္ေပမယ့္ တစ္ဆယ္လွဴဖုိ႔ကုိ ႏွေျမာတြန္႔ဆုတ္ေနတဲ့ လူစားမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ညီမေလးေရ။ မမက မွာမယ့္သာ မွာရတာ သဒၶါတရားထက္သန္တဲ့၊ လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့ ညီမေလးမွာ အဲလုိစိတ္မ်ိဳး မရွိဘူးဆုိတာ မမယုံၾကည္ၿပီးသားပါ။ 

ညီမငယ္ အဓိကနဲ႔ သာမညကုိ ခြဲျခားတတ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ျမင္ေသာဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ပါေစကြယ္။

ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ ခရစၥမတ္နဲ႔ႏွစ္သစ္မဂၤလာ ျဖစ္ပါေစလုိ႔ မမ တစ္ခါတည္း ဆုေတာင္းေပးလုိက္တယ္။ း)


ခ်စ္တဲ့
မမဇြန္ 

စာႂကြင္း။  ။ ေၾသာ္... ညီမေလးေရ... မမ အခုခ်ိန္ထိ Levi's မ၀ယ္ျဖစ္ေသးပါဘူးကြယ္။ 

ဘ၀ကူးသြားတဲ့အဖြား

13

Category:

ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၉ ရက္ေန႔တုန္းက ကုိယ့္အေမရဲ႕အေမ ဆုံးလုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ေရးလုိက္ေသးတယ္။ ဒီဇင္ဘာလ ၉ ရက္ေန႔မွာ အေဖ့ရဲ႕အေမဆုံးသြားတယ္။ အမွန္ဆုိ ဒီေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ၁၁ရက္မွာ အဖြား အသက္ ၉၂ႏွစ္ ျပည့္မွာ။ ဒါေပမဲ့ အဖြားက ေမြးေန႔မတုိင္ခင္ ႏွစ္ရက္ေစာၿပီး လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ပဲ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ 

ေဆးတံကုိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ေသာက္တတ္တဲ့အဖြား

ကုိယ့္ကုိ ဘုရားစာေတြရြတ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့အဖြား

သားျပန္ေရာက္ၿပီ သတင္းၾကားတာနဲ႔ အသက္ ၇၀ေက်ာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေလယာဥ္စီးၿပီး ခရီးႏွင္တတ္တဲ့အဖြား

အဖြားနဲ႔ အေနေ၀းလုိ႔ အဖြားအေၾကာင္း သိပ္မသိခဲ့ေပမယ့္ အေမကတစ္ဆင့္ ျပန္ေျပာလုိ႔ သိရတဲ့ အမွတ္ရစရာေလး တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။

ေျမးျဖစ္သူကုိယ့္ကုိ လာၾကည့္တဲ့ တနယ္တေက်းကအဖြား အိမ္ေရာက္လာၿပီး တစ္ရက္မွာ အေမက ေစ်းသြားတယ္။ အဖြားက ဟုိနားဒီနားလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ဖုိ႔ ေသာ့ရွာမေတြ႔ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကုိ လုိက္ေမးတယ္။ လက္ခုပ္သီး ေတြ႔မိလား၊ လက္ခုပ္သီး ရွာမေတြ႔ဘူးေပါ့။ အိမ္နီးခ်င္းေတြက ဒီနားမွာ လက္ခုပ္ပင္လည္း မရွိဘူး၊ လက္ခုပ္သီးလည္း မေတြ႔ဖူးဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာၿပီး သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘာေၾကာင့္အဖြားက လက္ခုပ္သီးလုိက္ရွာေနရသလဲလုိ႔ အံ့အားသင့္ေနၾကတယ္။ အေမျပန္ေရာက္ေတာ့မွ အေၾကာင္းစုံသိတဲ့အခါ အဖြားေျပာတဲ့ လက္ခုပ္သီးက သူတို႔အရပ္မွာ ေသာ့ကုိေခၚမွန္း သိၾကရတယ္။ အိမ္နားတစ္၀ုိက္မွာေတာ့ အဖြားနဲ႔ လက္ခုပ္သီးဆုိၿပီး ေျပာစမွတ္တြင္သြားတယ္တဲ့။ 

ခုေတာ့ အဖြားလည္း သက္တမ္းေစ့ေနၿပီး သူခ်စ္တဲ့ေျမမွာပဲ သား၊ သမီး၊ ေျမးျမစ္ေတြ ၿခံရံလုိ႔ ဘ၀တစ္ပါး ကူးေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြအားလုံးရည္စူးၿပီး အဖြားအတြက္ အမွ်ေ၀လုိက္ပါတယ္။ 

အနီးအပါးက ခ်စ္သူခင္သူ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ား ဆုံးပါးသြားတဲ့အခါတုိင္း ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္တဲ့မလြန္ဆန္ႏုိင္တဲ့ တရားကုိ  သံေ၀ဂလကၤာေလးရြတ္ဆုိရင္းနဲ႔ သတိတရ ျပန္ဆင္ျခင္မိပါတယ္။ 

“တစ္ေနကြယ္ 
ေသနယ္သုိ႔ တစ္ခါကူး
ေမ့မူးကာ ေသဘူးထင္ပါနဲ႔
ေနကြယ္တာ အခါမ်ားရင္ျဖင့္
ေသနယ္ရြာ တစ္ခါသြားရမယ္
တားမရဘူး”

အဖြား ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။


အေ၀းေရာက္ ေျမးတစ္ေယာက္

တိမ္တုိက္တစ္စုံႏွင့္အတူ - ၅

6

Category:



မိန္းကေလးကုိ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ အာဖရိကတုိက္ရဲ႕ ေတာင္ဘက္စြန္းစြန္းက ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႕မွာ ရပ္နားတယ္။ ကိပ္ေတာင္းဟာလည္း ပင္လယ္ျပာ၊ ေကာင္းကင္ျပာၿခံရံလုိ႔ သိပ္လွတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ပါပဲ။ အာဖရိကတုိက္က ၿမိဳ႕ျဖစ္ေပမယ့္ လူျဖဴေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ႀကီးစုိးေနတာကုိ မိန္းကေလး သတိျပဳမိတယ္။ ဟုိးယခင္က ဘုိး၀ါးေခၚ ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဆက္အႏြယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း အေျခခ် ေနထုိင္ေနၾကတုန္းပဲ။ 

မိန္းကေလး သမုိင္းဖတ္စာမွာ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႕နဲ႔မနီးမေ၀းက ဂြတ္ဟုပ္အငူဆုိတာကုိ သြားၾကည့္ခဲ့တယ္။ ဒီအငူဟာ အတၱလႏိၲတ္သမုဒၵရာနဲ႔ အိႏိၵယသမုဒၵရာတုိ႔ရဲ႕ အပုိင္းအျခား အမွတ္အသားတစ္ခု ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေရွးေရွးကတည္းက ယုံၾကည္ထားၾကတယ္။ သေဘာၤေတြဟာလည္း ဒီအငူကုိ အမွတ္အသားျပဳၿပီး အေရွ႕ဘက္ကုိ ဆက္သြားတဲ့အခါ အေရွ႕ကမာၻက အိႏၵိယ (အာရွ) နဲ႔ ၾသစေၾတးလ်တုိက္ဆီ ေရာက္ရွိ ကုန္သြယ္မႈ ျပဳႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ဂြတ္ဟုပ္အငူဟာ သမုိင္း၀င္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း မိန္းကေလး သေဘာေပါက္သြားတယ္။ အဲဒီ့ကေနၿပီးေတာ့ သူမတုိ႔ဟာ မာဒါဂတ္စကားကြ်န္းကုိ သြားၾကတယ္။ 

ကုန္းေျမကေနခြဲထြက္ၿပီး အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲမွာ သီးျခားတည္ရွိေနရဲ႕ ဒီကြ်န္းရဲ႕ အေနအထားေၾကာင့္ ကမာၻရဲ႕တျခားဘယ္ေနရာေပၚမွာမွ မေတြ႕ႏုိင္တဲ့ အပင္နဲ႔သတၱ၀ါမ်ိဳးစိတ္ေတြရွိေၾကာင္း တိမ္တုိက္ျဖဴက မိန္းကေလးကုိ ေျပာျပတယ္။ သဘာ၀အတုိင္း ျဖစ္ေပၚတည္ရွိေနတဲ့ ထုံးေက်ာက္ေတာင္ေတြ၊ ေမ်ာက္နဲ႔ကုိလာေပါင္းစပ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ပုံသ႑ာန္မ်ိဳးေပါက္ေနတဲ့ အင္ဒရိေခၚ သတၱ၀ါေလးေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ 

မာဒါဂတ္စကားေနျပန္အထြက္မွာ သဘာ၀ေတာ႐ုိင္းတိရစာၦန္ေတြကုိ သဘာ၀အတုိင္း ၾကည့္ခ်င္ျမင္ခ်င္တဲ့ မိန္းကေလးဆႏၵအရ ကင္ညာႏုိင္ငံကုိ သြားၾကတယ္။ မိန္းကေလးက ေျမျပင္ေပၚကေန ဆင္းၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ အႏၲရာယ္မ်ားတာေၾကာင့္ တိမ္တုိက္ျဖဴက ခြင့္မျပဳဘူး။ ဒါေၾကာင့္မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္ေပၚကေနပဲလွမ္းၿပီး ေတာရုိင္းတိရစာၦန္ေတြကို ၾကည့္ရတယ္။  မိန္းကေလး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ   တိမ္တုိက္ဟာ အာဖရိကတုိက္ ကုန္းတြင္းပုိင္းကေန ေျမာက္ယြန္းယြန္းကုိ ဦးတည္ခရီးဆက္လုိက္တယ္။ 

တိမ္တုိက္ျဖဴက မိန္းကေလးအတြက္ အာဖရိကတုိက္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးစဥ္အျဖစ္ အီဂ်စ္ကုိ သတ္မွတ္လုိက္တယ္။ မိန္းကေလး အႏွစ္ႏွစ္အလလကတည္းက ေရာက္ဖူးခ်င္ေနတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ ယခင္က ကမာၻ႔အရွည္ဆုံးျမစ္လုိ႔ ေခၚေ၀ၚသတ္မွတ္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာႀကီးတဲ့ ႏုိင္းျမစ္ရယ္၊ ကမာၻ႔ေရွးအက်ဆုံး ယဥ္ေက်းမႈျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ အံ့ဖြယ္ပိရမစ္ အေဆာက္အဦေတြသာမက ဘာသာစကား၊ သခ်ာၤ၊ ေဆးပညာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ စုိက္ပ်ိဳးေရးက႑ေတြမွာ အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ေခတ္မီတုိးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးခဲ့တဲ့ အီဂ်စ္ျပည္ကုိ မိန္းကေလး တကယ္ပဲ စိတ္၀င္စားလွတယ္။ သဲကႏၲာရထဲမွာ သစ္ကုလားအုပ္စီးၿပီး ပိရမစ္ရွိရာ သြားခဲ့တဲ့အေတြ႔အႀကဳံဟာ မိန္းကေလးအတြက္ အသစ္အဆန္းပါပဲ။ တိမ္တုိက္ကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန လုိက္ပါလြင့္ပ်ံရင္း မိန္းကေလးသြားရာေနာက္ မ်က္ေျခမျပတ္ေစဘဲ လုိက္သြားတယ္။ 

မိန္းကေလးဟာ ေရွးေခတ္အီဂ်စ္တုိ႔ရဲ႕ ဗိသုကာလက္ရာေတြကုိ တေမ့တေမာ တစ္ေနကုန္ေအာင္ လုိက္လံ ၾကည့္႐ႈေနမိတာ ကႏၲာရေဒသရဲ႕ အပူဒဏ္ကုိေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့ေနမိတယ္။ ညအခ်ိန္ အေအးဓာတ္ပုိလာတဲ့အခါမွ တိမ္တုိက္ျဖဴကုိ သတိရေတာ့တယ္။ သူမေျခေထာက္နဲ႔ လက္ေတြမွာ သဲေတြဖုန္ေတြအလိမ္းလိမ္းေပက်ံယင္းကပဲ တိမ္တုိက္ကုိအားကုိးတႀကီးလုိက္ရွာၿပီး ေတြ႔တဲ့အခါ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ တိမ္ထုထဲ တုိး၀င္လုိက္တယ္။ တိမ္တုိက္က ခပ္အက္အက္အသံနဲ႔ “ငါ့ကုိ တေန႔လုံးေမ့ေနၿပီးေတာ့ အခုေအးမွပဲ သတိရတယ္” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ 

မိန္းကေလးကလည္း မလိမ္ညာဘဲ ခ်က္ျခင္းျပန္ေျဖတယ္ “ဟုတ္တယ္… ပိရမစ္ေတြကုိေတြ႔ၿပီး တိမ္တုိက္ျဖဴကုိ ကြ်န္မ တကယ္ေမ့သြားတယ္၊ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာ မံမီ႐ုပ္အေလာင္းေတြရဲ႕ က်ိန္စာေတြအေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတယ္၊ က်ိန္စာသင့္ခံရတဲ့သူေတြအတြက္ တုိက္ဆုိင္မႈလား၊ တကယ္ပဲလားဆုိတာ” “မင္းနဲ႔က်ိန္စာအေၾကာင္း မသက္ဆုိင္ပါဘူးေလ။ ေခါင္း႐ႈပ္ခံၿပီး မစဥ္းစားပါနဲ႔၊ မင္းအတြက္ အိမ္အျပန္ခရီးက ရွိေသးတယ္” ေျပာေျပာဆုိဆုိ တိမ္တုိက္ျဖဴက အေပၚကုိ ျမင့္တက္လုိက္တယ္။ “မိန္းကေလးက သူ႔လက္သီးနဲ႔ ဆုပ္ယူပါလာတဲ့ သဲတစ္ဆုပ္ကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လႊတ္ခ်လုိက္ရင္း စိတ္ထဲက ေရရြတ္လုိက္တယ္။ ေနရစ္ေတာ့ အီဂ်စ္ရယ္…။

တိမ္တုိက္ဟာ ပင္လယ္နီကုိျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး အေရွ႕စူးစူးကုိ ပ်ံ႕လြင့္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္ေတာ္မူခဲ့ရာ မဇၥ်ိမေဒသနဲ႔ ဟိမ၀ႏၲာေတာင္တန္းေတြကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီးတဲ့အခါ မိန္းကေလးကုိ မွာတယ္။ “ဒီေနရာေတြကုိ ငါလုိက္မပုိ႔ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ မင္းကုိယ္တုိင္ေရာက္ေအာင္ သြားရမယ္ေနာ္” မိန္းကေလးဟာ ၀မ္းနည္းသြားတယ္။ 

ကမာၻ႔တုိက္ႀကီးငါးတုိက္ကုိ ခရီးအတူတူထြက္ခဲ့ၿပီး မၾကာခင္မွာ တိမ္တုိက္ျဖဴနဲ႔ ခြဲရေတာ့မယ္။ မိန္းကေလးက ၀မ္းနည္းသံစြက္ၿပီး “ကြ်န္မတုိ႔ သြားရမယ့္ေနရာေတြ က်န္ေသးတယ္ေလ။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ဖီဂ်ီကြ်န္းရယ္၊ နယူးဇီလန္ရယ္၊ ၾသစေတးလ်တုိက္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး… ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မခ်စ္တဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ မူလဇာတိ ႏုိင္ငံတစ္ခုလည္း က်န္ေသးတယ္ေလ” “ငါလည္း မင္းကုိ ေနရာအစုံ သိပ္ပုိ႔ေပးခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ ငါက အေနာက္ေတာင္ မုတ္သုန္ေလနဲ႔အတူလုိက္ပါၿပီး မုိးအျဖစ္ ရြာခ်ေပးရေတာ့မွာ၊ ငါ့အတြက္ အခ်ိန္သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးဆုိတာ မင္းနားလည္မွာပါ” 

မိန္းကေလးဟာ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေပမယ့္ သူမရဲ႕၀မ္းနည္းစိတ္အခံဟာ မ်က္ရည္အျဖစ္ကုိ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴလည္း စိတ္မေကာင္းေပမယ့္ မိန္းကေလးကုိ ႏွစ္သိမ့္ဖုိ႔ရာ စကားလုံးမရွာႏုိင္ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ မိန္းကေလးခ်စ္ျမတ္ႏုိးရာ တုိင္းႏုိင္ငံအေပၚေရာက္ရွိလာတယ္။ ေျမာက္ဘက္မွာ ဆီးႏွင္းဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္တန္းေတြ၊ အေနာက္ဘက္မွာ သိပ္လွတဲ့ကမ္းေျခနဲ႔ ေရွးေဟာင္းဘုရားနယ္ေျမ၊ ေတာင္ဘက္က သိပ္လွတဲ့ကြ်န္းစုေတြေပၚကေန ျဖတ္သန္းၿပီး မိန္းကေလးလက္ရွိေနထုိင္ရာ ကြ်န္းေသးေသးေလးေပၚကုိ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ 

“အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ေျမာက္ ေနရာတုိင္း အလွေတြၿခံရံတည္ရွိေနတဲ့ မင္းခ်စ္တဲ့ျပည္ကုိ ငါ့အကူအညီမပါဘဲ မင္းကုိယ္တုိင္တစ္ေန႔ေတာ့ အႏွ႔ံေရာက္ေအာင္သြားပါကြယ္” လုိ႔ တိမ္တုိက္က ထပ္တလဲလဲမွာၿပီး အေနာက္ေတာင္ မုတ္သုံေလနဲ႔အတူ လုိက္ပါေမ်ာလြင့္သြားတယ္။ မိန္းကေလးဟာ သူ႔မ်က္စိေအာက္ကေန တိမ္တုိက္ျဖဴ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့အထိ ေကာင္းကင္ျပင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ေနရင္း သူမပါးျပင္ႏွစ္ဘက္မွာ မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ သူမဟာ ကုတင္ေပၚမွာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငုိေႂကြးယင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။


*************************************

မနက္မုိးလင္းတဲ့အခါ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုက မိန္းကေလးကုတင္ေခါင္းရင္းက ခန္းဆီးခ်ထားတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကေန ျဖာဆင္းလုိ႔။

အခန္းအျပင္ကေန တံခါးေခါက္သံ ခပ္တုိးတုိးၾကားရတယ္၊ ေနာက္ေတာ့… ခပ္ဖြဖြလွမ္းလာတဲ့ ေျခသံ…။

မနက္စာစားဖုိ႔လာေခၚတဲ့ မိန္းကေလးရဲ႕ မိခင္ျဖစ္သူက သမီးအိပ္ေမာက်ေနတာေတြ႔လုိ႔ ႐ုတ္တရက္ မႏႈိးရက္ေသးတာနဲ႔ သမီးအိပ္ခန္းထဲ မ်က္စိေ၀့ၿပီးၾကည့္လုိက္တယ္။ ခုတင္ေဘးက စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာ ကမာၻ႕ေျမပုံစာအုပ္က ဖြင့္လ်က္သား၊ စာၾကည့္စားပြဲေဘးကပ္ရက္က နံရံမွာေတာ့ ကမာၻ႕ေျမပုံပုိစတာအႀကီးစား ကပ္ထားသည္။ သမီးျဖစ္သူက ကမာၻ႔ပထ၀ီ၀င္ကုိ အျခားဘာသာရပ္မ်ားထက္ပုိ၍ စိတ္၀င္စားေၾကာင္း သိလ်က္ႏွင့္ပင္ ၿပဳံးမိသည္။ ပုိစတာေပၚမွာ မိန္းကေလးေရာက္ဖူးခဲ့ေသာေနရာေတြကုိ အစိမ္းေရာင္ပင္အပ္ေလးေတြနဲ႔ ထုိးစုိက္ထားၿပီး၊ ေရာက္ဖူးခ်င္ေသာ ေနရာေတြကုိ အ၀ါေရာင္ပင္အပ္နဲ႔ စုိက္ထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အသြားခ်င္ဆုံးနဲ႔ သြားရမည့္ေနရာက်ေတာ့ အနီေရာင္ပင္အပ္ကုိ စုိက္တြယ္ အမွတ္အသားျပဳထားသည္။ 

မိန္းကေလးရဲ႕မိခင္ဟာ အနီေရာင္ပင္အပ္စုိက္ရာေနရာကုိျမင္ေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ခါတုိင္းႏွစ္ေတြမွာ ေတြ႔ေနက်မဟုတ္တဲ့ေနရာ။ မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြဟာ အၿပဳံးနဲ႔ေတာက္ပသြားတယ္။ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ နဖူးက ဆံႏြယ္ေတြကုိ အသာပြတ္သတ္ေပးရင္း… ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္တယ္။ “သမီးသြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ ေမေမလုိက္ပုိ႔ပါ့မယ္ကြယ္။ ဒီတခါ တစ္ျပည္လုံး အႏွံ႔လည္ရေအာင္ သမီးေဖေဖကုိေျပာၿပီး ေမေမစီစဥ္လုိက္ပါ့မယ္”

မိန္းကေလးက အိပ္ေမာက်ဆဲ...။ 

အျဖဴေရာင္တိမ္တုိက္တစ္စုံသည္လည္း ဟုိးေ၀းေ၀းက ခ်စ္ေသာေျမမွာ မုိးအျဖစ္ရြာခ်လုိက္ရင္း ေကာင္းကင္ထက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။



ဇြန္မုိးစက္

*အေပၚက တိမ္ပုံေလးကုိ အမွတ္တရပုိ႔ေပးၿပီး အသုံးျပဳခြင့္ေပးခဲ့တဲ့ အမသက္ေ၀ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ း))*

အခါလည္မုိး

11

Category: ,

ေခါင္းစဥ္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး အူလည္လည္ ျဖစ္သြားမယ္ထင္တယ္ေနာ္။ း) အခါလြန္မုိးမဟုတ္ဘဲ ဘယ့္ႏွယ္ အခါလည္မိုး ျဖစ္ေနရတာလဲလုိ႔။ 

အမွန္ေတာ့ ဒီကေန႔ ဒီဇင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔မွာ ဇြန္မုိးစက္ဘေလာ့ဂ္ေလး တစ္ႏွစ္ျပည့္ အခါလည္ပါတယ္။ အခါလည္ဇြန္မုိးစက္လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေပးလုိက္ရင္ သိပ္ကဗ်ာမဆန္ဘူးထင္တာနဲ႔ အလယ္က မုိး တစ္လုံးတည္းကြက္ၿပီး ယူသုံးလုိက္တာပါ။ :D

ဇြန္မုိးစက္ ဘေလာ့ဂ္ေလာကထဲ စေရာက္ခ်ိန္ဟာ ေနာက္က်ပါတယ္။ အရင္ပုံမွန္စာေရးေနသူေတြ စာေရးက်ဲသြားတဲ့ အခ်ိန္၊ ဘေလာ့ဂ္ေလာကေန အနားယူသူေတြေတာင္ ရွိေနခ်ိန္ဆုိေတာ့ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အားငယ္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ကမာၻႀကီးအရင္ေလာက္ မစည္ကားေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ငါ၀င္လာရေလျခင္းဆုိၿပီးေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ဇြန္ ဒီဘေလာ့ဂ္ကုိ လုပ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္အေျခခံက စာေရးခ်င္တဲ့ ၀ါသနာေပၚမွာ အရင္းတည္ပါတယ္။ အေပ်ာ္သက္သက္၊ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္စားလုိ႔ လုပ္ျဖစ္တာ၊ လုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္လုပ္သင့္မလုပ္သင့္ စဥ္းစားအရွိန္ယူခဲ့တာကုိက ၆လေလာက္ၾကာပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ ရွိစုမဲ့စု အားလပ္ခ်ိန္ကေလးကုိ ဖဲ့ေပးရမယ္ဆုိတာ၊ (အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက) ကုိယ္ပုိင္ကြန္ပ်ဴတာ မရွိခဲ့တာ... စတဲ့ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေႏွာင္ေႏွးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း တြန္းအားေပးသူေတြေၾကာင့္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဘေလာ့ဂ္လုပ္ၿပီး ၃လအတြင္းမွာ ဇြန္တစ္ေယာက္ မသိမသာ anti-social ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ႐ုံးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ စာ၀င္ေရးရင္ေရး၊ မေရးျဖစ္တဲ့အခါ အျခားဘေလာ့ေတြထဲ၀င္ဖတ္၊ ေကာ္မန္႔ေတြေပးနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ပါတယ္။ အတူေနသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အရင္ကလုိ စကားမ်ားမ်ား မေျပာျဖစ္၊ အသိမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အရင္ကလုိ ဖုန္းပုံမွန္မေျပာျဖစ္၊ လူမႈေရးကိစၥေတြမွာလည္း သိသာစြာနဲ႔ အနည္းငယ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ 

ဒီၾကားထဲ သူမ်ားေတြလုိ စေန၊တနဂၤေႏြမွာ အခ်ိန္မေပးႏုိင္တဲ့အခါက်ေတာ့ တနလၤာကေန ေသာၾကာညပုိင္းေတြမွာပဲ ဘေလာ့ဂင္းျဖစ္ပါတယ္။ ညည့္နက္ပါမ်ားေတာ့ အိပ္ေရးေတြပ်က္႐ုံသာမက ဘယ္တုန္းကမွ မက်ခဲ့ဘူးတဲ့ မ်က္တြင္းေတြ က်လာတာ ခုထိ ျပန္မျပည့္ႏုိင္ေတာ့ မွန္ၾကည့္မိတုိင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါေသးတယ္။ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြ ဖဲ့ယူသြားတာမ်ား အိပ္ရာနံေဘးက မဖတ္ရေသးတဲ့ စာအုပ္ပုံႀကီးက ပုိပုိျမင့္လာၿပီး စာေႂကြးေတြကျဖင့္ မရွင္းႏုိင္ေအာင္ မ်ားလာပါတယ္။ အိပ္ေရးမ၀၊ စိတ္မၾကည္ေတာ့ အလုပ္ခြင္မွာ အနည္းနဲ႔အမ်ားဆုိသလုိ effect ျဖစ္တာလည္း သတိျပဳမိပါတယ္။ 

ဘေလာ့ဂ္အတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းေတြ သိပ္မ်ားတဲ့အထဲမွာ အခ်ိန္ဟာ ထိပ္ဆုံးကပါပဲ။ ဒါေတာင္ ဇြန္မုိးစက္ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေရးခဲ့တာ အပုဒ္တစ္ရာ မေက်ာ္ပါဘူး။ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြထဲမွာ စိတ္ေပ်ာ္စရာေတြ ပါခဲ့သလုိ၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္စရာေတြလည္း ပါသြားတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေတြကုိ ေရးၿပီးတင္လုိက္ရလုိ႔ ေက်နပ္မိသလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႕စာေတြအတြက္ ေနာင္တလည္း ရခဲ့ဖူးပါတယ္။ တစ္ႏွစ္အတြင္း ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး  လ်စ္လ်ဴရႈမရတဲ့ စိတ္ခံစားမႈေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံပါပဲ။ 

ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အက်ိဳးေက်းဇူးေတြလည္း တနည္းတဖုံ ရခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ ၀ါသနာတူ၊ ခံစားခ်က္ခ်င္းတူတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါမိတ္ေဆြေတြ ရခဲ့တယ္။ ကုသုိလ္ေတြ အတူတူျပဳႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွန္းမေသခ်ာတဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာမွ လုပ္ျဖစ္မယ္ထင္တဲ့ စာေရးျခင္းကိစၥကုိ လက္ေတြ႔လုပ္ေဆာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဇြန္႔စာေတြကတစ္ဆင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္လာတဲ့ စာဖတ္သူေတြ ရွိလာတယ္။ အားေပးေဖာ္ေတြ ရလာတယ္။

ဇြန္႔ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ကုိ  လာေရာက္လည္ပတ္ ဖတ္႐ႈသူမ်ားကုိ အမွန္တကယ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ။ 

ဒီဘေလာ့ဂ္လုပ္ျဖစ္ေအာင္ တုိက္တြန္းေျပာျပေပးခဲ့တဲ့ ကုိမုိးကုတ္သား၊ မႏွစ္က ဒီဇင္ဘာလ ၅ရက္မွာ စတင္ျဖစ္တဲ့ ပထမဆုံး စကားဦးပုိ႔စ္မွာတင္ လာေရာက္အားေပးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဘေလာ့ဂါေတြထဲမွာ အရင္ဦးဆုံးလာမန္႔ခဲ့တဲ့ မမခင္ဦးေမနဲ႔ အျခားဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွမမ်ား၊ ဇြန္စာေရးဖုိ႔ ျငဴစူျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲ ကြန္ပ်ဴတာေပးသုံးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း၊ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ template width အတြက္ ကူညီျပဳလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ အတူေန ညီမငယ္တစ္ဦးနဲ႔ ဘေလာ့ဂါမဟုတ္ေသာ စာဖတ္သူ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဇြန္မုိးစက္က စီပုံးလည္း မထား၊ ပုိ႔စ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြကုိ တုံ႔ျပန္မႈမေပးႏုိင္ခဲ့တာ ခြင့္လႊတ္ေပးပါ။ ဇြန္႔ဆီ လာလည္၀င္ေရာက္ စာမ်ားဖတ္သြားေသာ္လည္း ဇြန္ကတဖန္ျပန္၍ သြားမလည္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာေရးေဖာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားကုိလည္း ဒီပုိ႔စ္ကေနပဲ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္။ 

ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ ဒီ့ထက္ပုိၿပီး စာေရးက်ဲမယ္ဆုိတာ ႀကိဳတင္အသိေပးထားပါရေစ။ ဆႏၵရွိသမွ် အမွန္အတုိင္း ေျပာရမယ္ဆုိရင္  ဇြန္မုိးစက္က ဘေလာ့ဂါသက္သက္ထက္ပုိတဲ့ စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ျဖတ္သန္းရမယ့္ ဘ၀ခရီးမွာ တျခားဘယ္အလုပ္မွ လုပ္စရာမလုိဘူးဆုိရင္ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ စာအုပ္ေတြဖတ္၊  စာေတြ ထုိင္ေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒီလုိမွမျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း Margaret Mitchell လုိ ဂႏၲ၀င္ေျမာက္ ၀တၳဳရွည္တစ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးသားဖန္တီးခြင့္ ရခ်င္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ အေျခအေနမွာေတာ့ စာေရးဆရာဘ၀ထဲ ေျခစုံပစ္ မ၀င္ႏုိင္ေသးခင္ အခ်ိန္ပုိေတြ ရခဲ့မယ္ဆုိရင္၊ စာေရးဖုိ႔စိတ္ကူးဆႏၵေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆုိရင္ အေရာင္အေသြးစုံလင္လွတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ပန္းခင္းထဲမွာ ဇြန္မုိးစက္ဟာ မထင္မရွား အ၀ါေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးတစ္ပြင့္အျဖစ္ ရွိေနပါဦးမယ္။

တစ္ႏွစ္တိတိ လာေရာက္အားေပးဖတ္႐ႈၾကသူမ်ား အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ 

ေပ်ာ္ရႊင္ေသာ တနဂၤေႏြ ျဖစ္ပါေစ။ း)


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

တိမ္တုိက္တစ္စုံႏွင့္အတူ - ၄

3

Category:

ေတာင္အေမရိကတုိက္ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခကေန ကီလုိမီတာ ၉၀၀ေက်ာ္ အကြာမွာရွိတဲ့ ဂါလာပါဂုိးစ္ကြ်န္းစုမွာ ကြ်န္းႀကီး ၁၅ကြ်န္း၊ ကြ်န္းငယ္ ၃ကြ်န္းနဲ႔ အျခားကြ်န္းစုေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ပါ၀င္ဖြဲ႔စည္းထားတယ္။ ဂါလာပါဂုိးစ္ကြ်န္းစုအေၾကာင္းကုိ အေမရိကန္မုိေဇးခ္ဆုိတဲ့ဂ်ာနယ္မွာ မိန္းကေလး ဖတ္မိကတည္း သိပ္စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴရဲ႕ အကူအညီ မပါဘဲ သူမဖာသာေရာက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းမယ့္ ေနရာတစ္ခုလုိ႔ ထင္ထားေပမယ့္ တကယ္တမ္း သူမေရာက္သြားတဲ့အခါ သဘာ၀သုေတသနပညာရွင္ေတြသာမက ကမာၻလွည့္ ခရီးသြားဧည့္သည္အမ်ားအျပား လာေရာက္လည္ပတ္ၾကတာကုိ လည္း ေတြ႔ရတယ္။ 

တိမ္တုိက္ျဖဴက သူမကုိ ေရနဂါးသ႑ာန္ရွိတဲ့ အႀကီးဆုံးကြ်န္း အစ္ဇ္ဘဲလာမွာ ခ်ေပးတယ္။ အီေကြတာျဖတ္သန္းသြားရာ ပစိဖိတ္မုဒၵရာတြင္းက ဒီကြ်န္းစုမွာ အျခားေနရာေတြမွာ ေတြ႔ရခဲတဲ့ သတၱ၀ါမ်ိဳးစိတ္ေတြေၾကာင့္ အဂၤလိပ္သဘာ၀ပညာရွင္ ခ်ားလ္စ္ဒါ၀င္က သုေတသနခန္း တည္ေဆာက္ၿပီး တကူးတက ေလ့လာခဲ့တာျဖစ္မယ္လုိ႔ မိန္းကေလး ေတြးမိတယ္။ 

မိန္းကေလးသိထားတဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္ေတြဟာ အေအးပုိင္းေဒသေတြမွာသာ ေနေလ့ရွိေပမယ့္ ဂါလာပါဂုိးစ္မွာေတာ့ အီေကြတာအပူပုိင္းေဒသမွာသာ ေပါက္ဖြားေနထုိင္တဲ့ ပင္ဂြင္းငွက္မ်ိဳးေတြ ေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရာသီအလုိက္ ခႏၶာကုိယ္အေရာင္ေတြ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ေရေရာ ကုန္းမွာပါ က်က္စားႏုိင္တဲ့ ေရပုတ္သင္အႀကီးႀကီးေတြ၊ သက္တမ္းရွည္တဲ့ ပင္လယ္လိပ္ႀကီးေတြ၊ ပုဇြန္ဆီေရာင္သမ္းၿပီး သိပ္လွတဲ့ ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ မိန္းကေလး ေတြ႔ရတယ္။ သူမ်ားေတြ လိပ္ႀကီးေပၚ တက္စီးတာျမင္လုိ႔ မိန္းကေလးလည္း တက္စီးခဲ့ေသးတယ္။

ဂါလာပါဂုိးစ္မွာပဲ ေတြ႔ရတဲ့ ေျခေထာက္ျပာ၊ ေျခေထာက္နီကုိယ္စီနဲ႔ ဘူဘီငွက္ေလးေတြကလည္း သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ အထီးအမရယ္လုိ႔ တိတိပပ မရွိဘဲ အရြယ္ေရာက္လာရင္ သူ႔အလုိလုိ မ်ိဳးပြားသားေပါက္တဲ့ ပင္လယ္ဇင္ေယာ္ငွက္ေတြ၊ ငွက္ႀကီး၀န္ပုိနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးအႏြယ္၀င္ျဖစ္တဲ့ ႏႈတ္သီးေအာက္က လည္ေခ်ာင္းမွာ အနီေရာင္အိတ္ႀကီးသဖြယ္ တြယ္ဆက္လ်က္ပါတဲ့ ဖရီးဂိတ္ငွက္မ်ိဳးေတြကုိျမင္ေတာ့ မိန္းကေလးဟာ တအံ့တၾသနဲ႔ ေငးေမာၾကည့္ရတယ္။ 

သူမ အရင္က မျမင္ဘူးတဲ့ နာမည္မေခၚတတ္တဲ့ ပန္းအမ်ိဳးအစားေတြကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္။ မိန္းကေလးဟာ ကြ်န္းေပၚမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လုိပဲ ဟုိေငးဒီၾကည့္နဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴက သူမကုိ လာေခၚေတာ့ သိပ္မလုိက္ခ်င္ေသးဘူး။ ဒါကုိသိတဲ့ တိမ္တုိက္ျဖဴက “မိန္းကေလး… တုိ႔ေတြ ပီ႐ူးကုိ ခရီးဆက္ရေအာင္၊ မင္းစိတ္၀င္စားတဲ့ အင္ကာအင္ပါယာၿမိဳ႕ေဟာင္းကုိ သြားၾကည့္မယ္ေလ” အဲဒီ့ေတာ့မွ မိန္းကေလးဟာ သတိ၀င္သြားၿပီး တိမ္တုိက္ျဖဴထဲ တုိး၀င္လုိက္တယ္။ 

ဒီတခါေတာ့ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ ေပေပါင္း ၈၀၀၀ေက်ာ္အျမင့္ကုိ လြင့္တက္ရတာျဖစ္လုိ႔ ေလထုဖိအား မ်ားလာၿပီး အေအးဓာတ္လည္း ပုိလာတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴရဲ႕ အေႏြးဓာတ္ေပးအားဟာ ဟုိအရင္ မိန္းကေလးကုိ ေခၚေဆာင္လာကာစထက္ ပုိေလ်ာ့နည္းလာတာကုိ သူမ သတိျပဳမိတယ္။ မာခ်ဳပီခ်ဳးေတာင္တန္းေပၚက မာခ်ဳပီခ်ဴးၿမိဳ႕ကုိ ေကာင္းကင္ထက္ကၿမိဳ႕လုိ႔တင္စားၾကတာ မိန္းကေလးၾကားဖူးတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ကုိလံဘီယာ-အေမရိကေဒသမွာ အင္အားအႀကီးဆုံးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အင္ကာအင္ပါယာရဲ႕ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ လက္တင္အေမရိကမွာ ကမာၻလွည့္ခရီးသြားေတြ အမ်ားဆုံးလာတဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီဆုိတာ မိန္းကေလး သိထားတယ္။ 

ျမင့္မားလွတဲ့ ေတာင္တန္းေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ဖြဲ႕စည္းပုံနဲ႔အတူ အင္ကာတုိ႔ရဲ႕ ေရွးက်တဲ့ ဗိသုကာလက္ရာေတြဟာ တကယ္ပဲ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ထပ္ မိန္းကေလး ျမင္ခဲ့ရတာေတာ့ လာမားလုိ႔ေခၚတဲ့ အေမႊးထူထူ လည္တုိင္ရွည္ရွည္နဲ႔ သစ္ကုလားအုပ္ အပုအေသးစားနဲ႔တူတဲ့ တိရစာၦန္ေလးပါပဲ။ မိန္းကေလးဟာ မာခ်ဴပီခ်ဴးက ေရွးေဟာင္းအေဆာက္အဦပ်က္ေတြၾကား ၀င္ၾကည့္ရင္းနဲ႔မွ လက္တင္အေမရိကမွာ သူမသြားၾကည့္ဖုိ႔ တစ္ေနရာက်န္ခဲ့တာကုိ သတိရသြားတယ္။ “တိမ္တုိက္ျဖဴေရ… ကြ်န္မတုိ႔ မာယာၿမိဳ႕ေဟာင္းေဒသေတြ မၾကည့္ခဲ့ရဘူးေနာ္” “ဟုတ္တယ္… မိန္းကေလးေရ၊ ဂါလာပါဂုိးစ္ဆီသြားဖုိ႔ စိတ္ေရာက္ေနလုိ႔ သတိမရလုိက္ဘူး၊ ေနာက္ျပန္လွည့္ဖုိ႔ရာလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူး” “မိန္းကေလးက စိတ္ဓာတ္က်သြားေပမယ့္ ေနာက္ျပန္မလွည့္ဘဲ ေရွ႕ဆက္သြားဖုိ႔ပဲ ေျပာလုိက္တယ္။ 

ျမင့္မားမတ္ေစာက္လွတဲ့ ေတာင္ထြတ္ေပၚကေန ေကာင္းကင္ျပာထဲ တုိးထြက္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ေနလုံးႀကီးဟာ ဟုိး... ေအာက္ဘက္ကုိ တစစနဲ႔ နိမ့္၀င္နစ္ျမဳပ္ေနၿပီ။ တိမ္စုိင္တိမ္လိပ္ေတြက သူမတုိ႔ေအာက္ဘက္မွာ အစီအရီနဲ႔ လြင့္ေမ်ာလုိ႔...။ တိမ္လႊာေတြအေပၚကေန ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့အခါ ေတာင္အေမရိကရဲ႕ ဧရိယာအႀကီးဆုံးႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ ဘရာဇီးလ္ေပၚ ေရာက္ရွိသြားတယ္။ ပင္ပန္းေနတဲ့ မိန္းကေလးဟာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး တေရးႏုိးလာတဲ့အခါ ေအာက္ဘက္မွာ ျမင္ေတြ႔လုိက္ရတာက စိမ္းစုိလွပတဲ့ ေတာအုပ္ႀကီးပဲ။

“တိမ္တုိက္ျဖဴေရ တုိ႔ေတြ အခုဘယ္ေရာက္ေနၿပီလဲဟင္” တိမ္တုိက္ျဖဴကလည္း ခ်က္ျခင္းပဲ ျပန္ေျဖတယ္။ “တုိ႔ေတြ အေမဇုန္ေတာနက္ႀကီးေပၚက ျဖတ္သန္းေနတာ မိန္းကေလးရဲ႕” “အုိး…” မိန္းကေလးရဲ႕ အာေမဋိတ္သံအဆုံး  တိမ္တုိက္က အရွိန္ထပ္ျမင့္လုိက္တယ္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ “ေအာက္ကုိငုံၾကည့္ပါဦး မိန္းကေလး…. မလွဘူးလား” မိန္းကေလးဟာ အသာေလး ေအာက္ကုိၾကည့္လုိက္တယ္၊ တိမ္တုိက္ကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အရွိန္ေလွ်ာ့ၿပီး နိမ့္ဆင္းေပးတယ္။ 

“ဟုတ္ပါရဲ႕ ျမစ္ႀကီးေကြ႔ေကာက္စီးဆင္းေနတာ လွလုိက္တာေနာ္” မိန္းကေလးဟာ ေျပာရင္းနဲ႔ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသြားတယ္။ “ကြ်န္မသိၿပီ တိမ္တုိက္ျဖဴ… အဲဒါ အေမဇုန္ျမစ္ မဟုတ္လား” “ေသခ်ာတာေပါ့ မိန္းကေလးရယ္” မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္ျဖဴနဲ႔အတူ ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးသစ္ေတာနဲ႔ ကမာၻ႔အရွည္ဆုံးျမစ္ႀကီးေပၚကေန ျဖတ္သန္းခြင့္ရလုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးျဖစ္ေနတယ္။ 


Google Image ကေန ယူသုံးထားတဲ့ အေမဇုန္ေတာနဲ႔ျမစ္ႀကီးပါ

အေမဇုန္ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ကေန ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသအထိ သြားၾကည့္တယ္။ အဲဒီ့ကေနမွ ခရီးတြင္ေအာင္ ေတာင္အေမရိကရဲ႕ ေတာင္ဘက္ပုိင္းဆုံးထိ မသြားေတာ့ဘဲ အတၱလန္ႏၲိတ္သမုဒၵရာကုိျဖတ္ၿပီး အာဖရိကတုိက္ဆီ ဦးတည္လြင့္ပ်ံခဲ့တယ္ဆုိရင္ပဲ သူမတုိ႔ခရီးစဥ္ဟာ ေလးပုံသုံးပုံရွိေနခဲ့ၿပီ။


ဆက္ပါဦးမည္။


ဇြန္မုိးစက္

တိမ္တုိက္တစ္စုံႏွင့္အတူ - ၃

8

Category:

“မိန္းကေလး”

တိမ္တုိက္ျဖဴရဲ႕ ေခၚသံအဆုံး မိန္းကေလး လန္႔ႏုိးလာတယ္။ “တုိ႔ေရာက္လုၿပီ။ ဟုိးမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ကြ်န္းရွည္ေမ်ာေမ်ာေလးကုိ ေတြ႔လား။ အဲဒါ ေလာင္းအုိင္လန္ပဲ”

မိန္းကေလးက အိပ္မႈံစုံမႊားျဖစ္ေနေသးလုိ႔ တိမ္တုိက္က အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေအာက္ကုိဆင္းခ်လုိက္ေတာ့မွ ေအာက္က သမုဒၵရာေရျပင္က်ယ္ကုိ ျမင္လုိက္တဲ့အခါ ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ မ်က္စိက်ယ္သြားတယ္။ 

အုိ… ေျမာက္အေမရိကတုိက္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ကုိ ေရာက္ခဲ့ၿပီပဲ။ ဒီတခါ မိန္းကေလးေျပာစရာမလုိဘဲ တိမ္တုိက္ျဖဴက သူမသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကုိ လုိက္ျပေပးမယ္ဆုိတာ သိေနတယ္။

ေလာင္းအုိင္လန္ကေန မက္ဟက္တန္ကုိ ဆက္ထားတဲ့ ဘရြတ္ကလင္းတံတားေပၚကေန ျဖတ္သန္းခုိက္မွာ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ မိန္းကေလးရင္ေတြခုန္လာတယ္။ စာေပနဲ႔႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာသာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ ကမာၻေက်ာ္တံတားႀကီးကုိ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ မိန္းကေလးဟာ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ… တိမ္တုိက္ျဖဴက မိန္းကေလးကုိ အင္ပါယာစတိတ္အေဆာက္အဦရဲ႕ ဟုိးအေပၚဆုံးထိေအာင္ ေခၚေဆာင္သြားၿပီး နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ခြင့္ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့ေသးတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းနဲ႔ အလယ္ပန္းျခံမွာလည္း လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးအတြက္ ျမင္ျမင္သမွ် အရာအားလုံးဟာ တက္ႂကြဆန္းသစ္ေနတယ္။ နယူးေယာက္ကေန မထြက္ခြာခင္မွာ တိမ္တုိက္ျဖဴက လစ္ဘာတီ႐ုပ္ထုရွိရာ လစ္ဘာတီကြ်န္းေပၚကေန ပ်ံလြင့္ၿပီးမွ အေနာက္ေျမာက္ကုိ ဦးတည္လုိက္တယ္။ 

မိန္းကေလးအတြက္ မၾကည့္မျဖစ္ေနရာတစ္ခုကုိ တိမ္တုိက္ျဖဴက ေခၚေဆာင္သြားေပးတယ္။ သဘာ၀တရားက လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ကမာၻ႔အလွဆုံးေရတံခြန္မ်ားစာရင္း၀င္ရာ “ႏုိင္ဂရာ” ဆီကုိေပါ့။  မိန္းကေလးဟာ အေမရိကန္နဲ႔ ကေနဒါႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္စပ္မွာရွိတဲ့ ႏုိင္ဂရာေရတံခြန္ရဲ႕အလွကုိ ႐ႈစားရင္း တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ေကာင္းကင္ျပာေအာက္က အြန္ေတရီယုိေရကန္အလွမွာလည္း နစ္၀င္ခံစားေနတယ္။  ပထ၀ီ၀င္ဘာသာရပ္မွာ က်က္မွတ္ သင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေျမာက္အေမရိကတုိက္ရဲ႕ ေရကန္ႀကီးငါးခုထဲက တစ္ခုကုိ ကုိယ္တုိင္ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရတဲ့အတြက္လည္း ပီတိျဖစ္ေနတယ္။ “ဟုိမွာ ျမင္ေနရတာ ကေနဒါႏုိင္ငံရဲ႕အႀကီးဆုံးၿမိဳ႕ တုိရြန္တုိေလ၊ အြန္ေတရီယုိျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္လည္းျဖစ္တယ္” တိမ္တုိက္က မိန္းကေလးသိေအာင္ ေျပာျပေပးတယ္။ “ကြ်န္မတုိ႔ ကေနဒါဘက္ကုိေတာ့ မသြားႏုိင္ေတာ့ဘူးေနာ္” “ဟုတ္တယ္… တုိ႔တေတြ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခတုိင္ေအာင္ သြားရဦးမွာေလ” မိန္းကေလးက ေစာဒကမတက္ေတာ့ဘဲ တိမ္တုိက္ျဖဴေခၚေဆာင္ရာသာလုိက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

မိန္းကေလးက မေျပာေပမယ့္ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ ေျမာက္အေမရိကမွာ မိန္းကေလးသြားေရာက္ၾကည့္႐ႈခ်င္တဲ့ အဓိကေနရာေတြကုိ ဦးစားေပး ပုိ႔ေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ဥပမာ- မိန္းကေလးအႀကိဳက္စာအုပ္ေတြထဲကေန ကြ်မ္း၀င္ေနတဲ့  မတ္ခ္တိြမ္းရဲ႕ ျမစ္ႀကီးမစၥစၥပီနဲ႔ ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လႊာရဲ႕ ပေရရီျမက္ခင္းလြင္ျပင္က်ယ္ အေပၚကေန ျဖတ္သန္းၿပီးမွ အလက္စကားျပည္နယ္ကုိ သြားတယ္။ မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္ျဖဴက အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခကုိ အရင္မသြားဘဲ အလက္စကားဘက္ကုိ သြားတာေၾကာင့္ အံ့အားသင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိမ္တုိက္ဟာ အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္နဲ႔ေတာ့ အလက္စကားကုိ မသြားေလာက္ဘူးဆုိတာသိလုိ႔ ဘာေၾကာင့္လဲ မေမးေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ဆိတ္ၿပီးသာ လုိက္ခဲ့တယ္။ 

တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ အလက္စကားျပည္နယ္ အစြန္းထိေအာင္ေရာက္ေအာင္ အေပၚေ၀းေ၀းက လြင့္ပ်ံၿပီးမွ မိန္းကေလးကုိ ေျပာျပတယ္။ “မင္းသိလား… ဟုိးအရင္ေရွးႏွစ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာက ဥေရာပတုိက္နဲ႔ေျမာက္အေမရိကတုိက္ဟာ ကုန္းေျမတဆက္တည္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေရခဲေခတ္အၿပီးမွာ ေရခဲေတြေပ်ာ္က်ပ်က္စီးၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ တက္လာတာနဲ႔အမွ် ကုန္းေျမႏွစ္ခုဟာ ကြဲကြာသြားတယ္။ ဒီေနရာဟာ ဥေရာပနဲ႔ ေျမာက္အေမရိက ႏွစ္တုိက္ရဲ႕ ကုန္းေျမအစပ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ မင္းကုိျပခ်င္လုိ႔” 

“တဆက္တည္း အလက္စကားျပည္နယ္အေၾကာင္းလည္း ေျပာျပမယ္။ ျပည္နယ္ေပါင္း၅၀နဲ႔ ဖြ႔ဲစည္းထားတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ဧရိယာအႀကီးဆုံးနဲ႔ လူဦးေရအနည္းဆုံးေနထုိင္တဲ့ျပည္နယ္ဟာ အလက္စကားပဲ။ ကုန္းေျမအရလည္း တစ္ျခားျပည္နယ္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္မႈမရွိဘူး။ တကယ္ေတာ့ အလက္စကားဟာ အရင္က ႐ုရွပုိင္နယ္ေျမတစ္ခုျဖစ္ခဲ့တယ္၊ ၁၈၆၇ခုႏွစ္မွာ ႐ုရွအင္ပါယာထံကေန အေမရိကန္က ၀ယ္ယူလုိက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာမွ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ၄၉ခုေျမာက္ျပည္နယ္ျဖစ္လာခဲ့တာ” 

“အုိ..ဟုတ္လား…ကြ်န္မ ဒီအေၾကာင္းေတြ မသိခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မစိတ္ထဲမွာလည္း အလက္စကားဟာ အေမရိကန္ရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္ေနေပမယ့္ အျခားျပည္နယ္ေတြနဲ႔ မတူဘဲ တစ္ခုခု ကြဲျပားျခားနားေနတယ္လုိ႔  ခံစားေနရတာ။ ခုလုိသိရေအာင္ တကူးတက ပုိ႔ေဆာင္ေပး၊ သမုိင္းေၾကာင္းေျပာျပေပးတဲ့ တိမ္တုိက္ျဖဴကုိ ေက်းဇူးသိပ္တင္တာပဲ” 

အဲဒီ့ေနာက္မွာမွ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ အလက္စကားကျပည္နယ္ကေနမွ ေတာင္ဘက္တည့္တည့္ကုိ လြင့္ပ်ံၿပီး အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခေဒသကုိ အေရာက္သြားတယ္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခက လူဦးေရအထူထပ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ရဲ႕ အထင္ကရၿမိဳ႕ေတြျဖစ္တဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကုိနဲ႔ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ၿမိဳ႕ေတြေပၚကေန ျဖတ္သန္းသြားတယ္။ မိန္းကေလးေက်နပ္ေအာင္ Golden Gate အမည္ရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ဆန္ဖရန္စစၥကုိ တံတားႀကီးေပၚကေနလည္း ျဖတ္သန္းေပးတယ္။ 


အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ကုန္းတြင္းပုိင္းခရီးကုိ အရီဇုိးနားျပည္နယ္က ဂရင္းကင္ညြန္မွာ အဆုံးသတ္တယ္။ မိန္းကေလး အႏွစ္ႏွစ္အလလကတည္းက အေရာက္သြားဖုိ႔ ဆႏၵရွိခဲ့့တဲ့ ေနရာတစ္ခုဆုိတာ တိမ္တုိက္ျဖဴက သိႏွင့္ေနတယ္။ မိန္းကေလးဟာ သူ႔မ်က္စိေရွ႕ေအာက္မွာ ေကာ္လုိရာဒုိျမစ္ဟာ ဂရင္းကင္ညြန္ကုိျဖတ္ၿပီး လွပေ၀့၀ုိက္စြာ စီးဆင္းေနပုံၾကည့္ၿပီး သိပ္ကုိ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။ သူမေပ်ာ္ေနတာကုိၾကည့္ၿပီး တိမ္တုိက္ျဖဴကလည္း လုိက္ေပ်ာ္ေနတယ္။ ဂရင္းကင္ညြန္ရဲ႕အလွနဲ႕လုိက္ဖက္ညီစြာ ျခံရံထားတဲ့ ေကာင္းကင္ျပာထဲမွာ သူ႔မိတ္ေဆြ တိမ္မွ်င္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိေတြ႔ရလုိ႔ ၀မ္းသာအားရနဲ႕ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေသးတယ္။ ဂရင္းကင္ညြန္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားပန္းၿခံမွာ တစ္ညတာနားခုိၿပီးေနာက္ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခကေန မုိင္ေပါင္း ၂,၀၀၀ ေက်ာ္အကြာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ အတြင္းမွာရွိတဲ့ ျပည္နယ္၅၀ထဲက ေနာက္ဆုံးျပည္နယ္ျဖစ္တဲ့ ဟာ၀ုိင္အီကုိ လာခဲ့တယ္။ 

ဒီတခါ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကုိ ျဖတ္ေတာ့ မိန္းကေလးဟာ အရင္ကေလာက္ မေၾကာက္ရြံေတာ့ဘဲ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ လုိက္ပါလာတယ္။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း သူမကပဲ စကားေတြေျပာလာတယ္။ မိန္းကေလးက သူမ လက္ထပ္ျဖစ္တဲ့အခါ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးကုိ ဟာ၀ုိင္အီမွာပဲ ထြက္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴက “ဟာ၀ုိင္အီကြ်န္းစုေလးေတြက သိပ္လွပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ ငါေတာ့ အဲဒီ့ကြ်န္းေတြေပၚမွာ ၾကာၾကာမေနရဲဘူး၊ ေတာ္ၾကာမီးေတာင္ေပါက္ကြဲတာနဲ႔ တုိးေနမွာစုိးလုိ႔” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ တိမ္တုိက္ဟာ သူေၾကာက္တယ္ဆုိေပမယ့္ တကယ္တမ္းကြ်န္းေပၚေရာက္တဲ့အခါ မိန္းကေလးကုိ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ လုိက္ျပေပးတယ္။ မိန္းကေလးဟာ ဟာ၀ုိင္အီေရာက္ၿပီးတဲ့အခါ တစ္ခ်ိန္က်ရင္ သူမအတြက္ honeymoon destination က Hawaii ဆုိတာ ပုိၿပီးေသခ်ာသြားတယ္။ 

ေျမာက္အေမရိကတုိက္ခရီးကေန  စိတ္၀င္စားစရာေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေတာင္အေမရိကတုိက္ဆီကုိ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာ ျဖတ္ၿပီးသြားတဲ့အခါ သူမတုိ႔ရဲ႕ခရီးရွည္ဟာ တစ္၀က္ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီ။ မိန္းကေလးဟာ ဟုိး…ပစိဖိတ္သမုဒၵရာထဲက ထူးဆန္းတဲ့ လူမ်က္ႏွာနဲ႔ ေက်ာက္႐ုပ္အႀကီးႀကီးေတြရွိတဲ့ ခ်ီလီႏုိင္ငံပုိင္ အီစတာကြ်န္းကုိ သြားခ်င္ေပမယ့္ တိမ္တုိက္ျဖဴရဲ႕ သူမကုိ သယ္ေဆာင္ႏုိင္အားဟာ အကန္႔အသတ္ရွိတာေၾကာင့္ အဲဒီကုိသြားဖုိ႔ မေတာင္းဆုိေတာ့ဘဲ သူမဆႏၵကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္လိုက္တယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴ ဒီတစ္ခါ ဦးတည္ပ်ံလြင့္တဲ့ေနရာက ကမာၻ႔ရွားပါးသတၱ၀ါမ်ိဳးစိတ္ေတြ၊ ဧရာမ လိပ္ႀကီးေတြရွိတဲ့ အီေကြေဒါႏုိင္ငံပုိင္ ဂါလာပါဂုိးစ္ကြ်န္းစုမ်ားဆီကုိ…။ 

ဆက္ပါဦးမည္။


ဇြန္မုိးစက္

အေပၚက Grand Canyon နဲ႔ Colorado River ပုံကုိ Google Image ကေနပဲ ယူသုံးထားပါတယ္ရွင္။

childhood sweetheart

15

Category:

ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ခုမွာ သူ႔ကုိ စေတြ႔ဖူးတယ္။ အမွတ္မထင္ တီဗြီကလာတဲ့ သတင္းထဲမွာ ဆံပင္အလယ္ခြဲနဲ႔ ခ်စ္စရာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေလယာဥ္ေပၚကေန ဆင္းလာတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုကုိျမင္ၿပီး ကေလးစိတ္နဲ႔ ႏွစ္သက္မိသြားတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ သတင္းစာထဲမွာပါလာတဲ့ သူ႔ပုံေလးကုိ ကတ္ေၾကးနဲ႔ ေသခ်ာ ကုိက္ယူၿပီး သိမ္းထားတယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္တဲ့အခါ ကုိယ့္ကြန္ပါဘူးေလးထဲမွာ သူ႔ပုံေလးကုိ အၿမဲထည့္ထားခဲ့တာ စာသင္ႏွစ္ကုန္သြားတဲ့ အထိပါပဲ။ 

သူနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြကုိ သူ႔မိခင္အသုိင္းအ၀ုိင္းနဲ႔ နီးစပ္မႈရွိတဲ့ အစ္မ၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ဆီကေန နားစြင့္တယ္။ အိမ္အလည္လာတဲ့အစ္မကုိ သူ႔အေၾကာင္းေလးေတြ ကုိယ္ေမးၾကည့္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ျမန္မာနာမည္က ဘယ္လုိ၊ သူက ထန္းလ်က္ႀကိဳက္တယ္ စသျဖင့္ သိရသေလာက္ ကုိယ္ကမွတ္သားထားတယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သီးသန္႔ စာအုပ္ေလး တစ္အုပ္မွာ ေရးထားတာေတြရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အဂၤလန္ေရာက္ခဲ့ရင္ သြားေတြ႔မယ္ဆုိၿပီး စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားခ့ဲဖူးေသးတယ္။ 

အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာတဲ့အခါ သူ႔အေၾကာင္း အေတြးနဲ႔စိတ္ကူးေတြ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးလာၿပီး သူ႔ကုိ ေမ့သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခါတခါ သတိရမိရင္ သူဘယ္ေရာက္ေနၿပီး ဘယ္လုိဘ၀ကုိ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းေနသလဲဆုိတာကုိ စိတ္၀င္စားမိ၊ ေတြးမိတတ္တယ္။ သူ႔အစ္ကုိ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားတဲ့အေၾကာင္း ၾကားရတယ္။ သူလူဆုိးကေလး ျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိ ေျပာဖူးေသးတယ္။  အဲသည့္သတင္းၾကားတုန္းက Google မွာ ရွာၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းထက္ သူ႔အစ္ကုိအေၾကာင္းပဲ ေတြ႔ရတယ္။

တစ္မနက္လုံး အလုပ္ေတြၾကားနစ္ေနတဲ့ကုိယ္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္အၿပီး   gmail ကုိ၀င္ၾကည့္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက လင့္ခ္တစ္ခုပုိ႔ထားတယ္။ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါးေလာက္ မေတြ႔ျမင္ခဲ့ရတဲ့ သူ႔ကုိ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚကတဆင့္ ျပန္ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ကုိယ္ဟာ သတင္းေတြဖတ္ရင္း၊ ပုံေတြၾကည့္ရင္း ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားခ်က္ေတြ တၿပိဳင္တည္း ခံစားေနမိတယ္။ သူလူဆုိးကေလးျဖစ္ခဲ့တာ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာလုိ႔ အခုျမင္ရတဲ့ သူ႔ပုံရိပ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ မိခင္ျဖစ္သူ လြတ္ေျမာက္တာနဲ႔ ေတြ႔ဆုံႏုိင္ဖုိ႔ ဘန္ေကာက္ကုိ ႀကိဳတင္ေရာက္ရွိေနခဲ့တဲ့ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က ဘယ္ေလာက္ႀကီးမား ဆႏၵျပင္းျပခဲ့လိမ့္မလဲဲဆုိတာ ကုိယ္ခံစားၾကည့္ေနမိတယ္။ 

သူ႔ကုိ ျမင္ရတဲ့အခါ ကုိယ္ကေလးဘ၀က သေဘာက်ႏွစ္သက္မိသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာထက္ အမ်ားအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ ေတာက္ပေစတဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမတၱာကုိ ေတာင့္တခဲ့တဲ့ သားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ပဲ ျမင္မိေတာ့တယ္။ ကမာၻတစ္ဖက္ျခမ္းစီမွာ အသက္ရွင္ရက္ရွိေနပါေသာ္လည္း ဆယ္စုႏွစ္ၾကာမွ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရတဲ့ အေမနဲ႔သားအတြက္ အတုိင္းမသိ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရင္း မ်က္ရည္မ်ားေတာင္ ၀ဲခဲ့မိပါတယ္။


ဇြန္မုိးစက္

(သတင္းဖတ္ၿပီးကတည္းက တစ္ေန႔လည္ခင္းလုံး ဒီအေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲေရာက္ေနတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ကုိယ့္ရဲ႕ childhood sweetheart သာ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ဘယ္ေတာ့မွ ခ်ေရးျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခုေတာ့ တုိက္ဆုိင္သြားတာေရာ၊ ကုိယ္ခံစားမိသြားတာေရာေပါင္းၿပီး တိမ္တုိက္နဲ႔ ခရီးမဆက္ျဖစ္ဘဲ ဒီအေၾကာင္းေရးမိသြားတယ္)

တိမ္တုိက္တစ္စုံႏွင့္အတူ - ၂

6

Category:

မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္နဲ႔အတူ အာတိတ္စက္၀ုိင္းျဖတ္သန္းသြားရာ စကန္ဒီေနးဗီးယားေဒသတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းကုိ ေရာက္ရွိလာတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴက မိန္းကေလးကုိ ရြာငယ္တစ္ရြာနားမွာ ခ်ေပးၿပီး အင္အားျဖည့္ အနားယူေစတယ္။ ညအခ်ိန္ေရာက္တဲ့အခါ  မိန္းကေလးဟာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ သူမျမင္ေတြ႔ရမယ့္အရာကုိ ေျမျပင္တစ္ေနရာကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ နက္ျပာေရာင္ေကာင္းကင္ထက္မွာ လွပစြာတဲ့ ျဖာက်လာတဲ့ အစိမ္းေရာင္အလင္းတန္းကုိ ေတြ႔ရတယ္။ 

လွ်ပ္စစ္အမႈန္ေလးေတြ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု အရွိန္ျပင္းစြာပြတ္တုိက္ထိေတြ႔ၿပီး ကမာၻေျမရဲ႕ သံလုိက္ဓာတ္ ဆြဲငင္အားႀကီးရာ ေျမာက္အရပ္ဆီကုိ ဦးတည္လာရာမွ ထြက္ေပၚလာတဲ့ သဘာ၀အလင္းေရာင္ျဖစ္တယ္လုိ႔ တိမ္တုိက္ျဖဴက ရွင္းျပတယ္။ အစိမ္းေရာင္အျပင္ အျခားအေရာင္ေတြ ေရာယွက္ျဖာဆင္း တတ္ေၾကာင္းကုိလည္း ေျပာျပတယ္။ မိန္းကေလးတသက္မွာ ဒီေလာက္လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး မျမင္ခဲ့ဘူးလုိ႔ မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ Northern Lights ကုိ အံ့ၾသမင္သက္ ၿငိမ္သက္စြာနဲ႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ 


တကယ္ေတာ့ သူမတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကမာၻ႔ေဒသအႏွံ႔အျပားကလူေတြလည္း သူမလုိပဲ သဘာ၀တရားရဲ႕ အ့ံမခန္း ဆန္းၾကယ္လွပတဲ့အရာကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေတြ႔ျမင္ခံစားဖုိ႔ အေ၀းႀကီးကေန လာၾကည့္ၾကတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက သူမရဲ႕ တိမ္တုိက္ျဖဴကုိ ေက်းဇူးတင္တဲ့ မ်က္၀န္းမ်ားနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္မိတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴက သူ႔တာ၀န္တစ္ခုေက်သြားသလုိ ၀မ္းေျမာက္ေပါ့ပါးစြာနဲ႔ လြင့္ကနဲ ပ်ံတက္ျပတယ္။

အ႐ုဏ္က်င္းခ်ိန္မွာေတာ့ သူမတုိ႔ ေတာင္ဘက္ကုိ ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါ မိန္းကေလးဆႏၵရွိတဲ့ ေနရာတစ္ခုကုိ အရင္ပုိ႔ေပးမယ္လုိ႔ တိမ္တုိက္ျဖဴက ဆုိတာေၾကာင့္ သူမေနရာတစ္ခုကုိ ေျပာလုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဥေရာပတုိက္မွာ မိန္းကေလးသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ သိပ္မ်ားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာအႏွ႔ံကုိ တိမ္တုိက္ျဖဴက လုိက္ပုိ႔ေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔မွာ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္လည္း ရွိေနတယ္။ 

“ကြ်န္မကုိ ေျမထဲပင္လယ္ေဒသက စစၥလီကြ်န္းကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာင္ဘက္ကုိ ျဖတ္သန္းတဲ့အခါ ဘရပ္ဆဲလ္ၿမိဳ႕မွာ တစ္ေထာက္နားေပးပါ” လုိ႔ မိန္းကေလးက ေတာင္းဆုိလုိက္တယ္။ တိမ္တုိက္က အံ့ၾသတဲ့ ေလသံနဲ႔ “ဘရပ္ဆဲလ္မွာ ဘာရွိလုိ႔လဲ မိန္းကေလး”  လုိ႔ ျပန္ေမးတယ္။ “ကြ်န္မအခ်စ္ေတာ္ ႐ုပ္ျပဇာတ္ေကာင္ေလး တင္တင္ ေမြးဖြားရာ မူလဇာတိကုိ သြားၾကည့္ခ်င္လုိ႔ပါ” မိန္းကေလးရဲ႕ အေျဖအဆုံး တိမ္တုိက္ျဖဴဆီက သေဘာက်စြာနဲ႔ ရယ္ေမာသံထြက္လာတယ္။ “ေကာင္းၿပီ၊ မင္းဆႏၵအတုိင္းျဖစ္ေစရမယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး ေတာင္ဘက္အရပ္ကုိ ဦးတည္ လြင့္ပ်ံလုိက္တယ္။ 

ဘရပ္ဆဲလ္မွာ မိန္းကေလးဆႏၵအတုိင္း တစ္ေထာက္နားၿပီးတဲ့အခါ ေျမထဲပင္လယ္ေဒသကုိ ဆက္လက္ခရီးႏွင္ခဲ့တယ္။ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြက သိပ္လွလုိ႔ မိန္းကေလးဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနတယ္။ ျပင္သစ္ေဒသတစ္၀ုိက္က ၀ုိင္ထုတ္လုပ္ထြက္ရွိရာ စီရရီအတန္းလုိက္ စပ်စ္ခင္းေတြ၊ လွပတဲ့သဲေသာင္ျပင္နဲ႔ လူအမ်ားအပန္းေျဖအနားယူရာ ပင္လယ္ကမ္းေျခေပၚကေနလည္း ျဖတ္သန္းသြားတယ္။ 

လမ္းတေလွ်ာက္ ၾကည့္စရာေတြမ်ားေနတဲ့ မိန္းကေလးဟာ စစၥလီကြ်န္းကုိ ေရာက္သြားမွန္း တိမ္တုိက္ျဖဴေျပာမွ သိေတာ့တယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴက ကြ်န္းေပၚ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း နိမ့္ဆင္းရင္း  “မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီေနရာကုိ လာခ်င္ရသလဲဆုိတာ ငါသိၿပီ” လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာက အုပ္မုိးထားၿပီး ပင္လယ္ျပာနဲ႔၀န္းရံထားတဲ့ စစၥလီကြ်န္းရဲ႕ အလွဟာ ျမင္သူတုိင္းရဲ႕ အာ႐ုံကုိ ဆြဲေဆာင္ညႈိ႔ငင္ယူလုိက္တာ အရာအားလုံးကုိ ေမ့ေလာက္တဲ့ အထိပါပဲ။

မိန္းကေလးဟာ ကြ်န္းေပၚမွာ ေျခစုံရပ္၊ အသက္ကုိ ၀၀႐ွဴသြင္းၿပီး ျပာလဲ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္နဲ႔ တဆက္တည္းရွိသေယာင္ ထင္မွတ္မွားရတဲ့ ပင္လယ္ျပင္ကုိ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ “ဒီကြ်န္းက လွ႐ုံတင္ မကဘူး၊ ကြ်န္းေပၚရွိတဲ့လူေတြကလည္း စိတ္သေဘာေကာင္းၿပီး အသက္ရွည္ၾကတယ္တဲ့” မိန္းကေလးက သူၾကားဖူးနား၀ရွိသမွ် တိမ္တုိက္ကုိ ျပန္ေျပာျပတယ္။ “ဟုတ္လိမ့္မယ္ သူတုိ႔က သံလြင္ဆီထြက္တဲ့အရပ္ဆုိေတာ့ ဘာစားစား သံလြင္ဆီပဲ ထည့္သုံးၾကတာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္မွာေပါ့” တိမ္တုိက္ျဖဴျပန္ေျပာတာကုိ မိန္းကေလးက သေဘာက်စြာနဲ႔ ၿပဳံးတယ္။ 

“ေျမထဲပင္လယ္ထဲက ဂရိပုိင္ကြ်န္းေတြလည္း သိပ္လွတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္ေနာ္” “ဟုတ္တယ္… ငါတုိ႔ ေနာက္ခရီးရွည္တစ္ခု မဆက္ခင္ ဂရိကြ်န္းဘက္ကုိ ခဏျဖတ္သြားၾကည့္မယ္ေလ” ၿပီးရင္ ေျမထဲပင္လယ္ကထြက္ အတၱလႏၲိတ္သမုဒၵရာကုိျဖတ္ၿပီး အေမရိကတုိက္ကုိ သြားၾကမယ္” အေမရိကတုိက္ ဆုိတဲ့ အသံၾကားရရင္ပဲ မိန္းကေလးဟာ သိပ္ကုိ စိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ တိမ္တုိက္ျဖဴက သူမကုိ အလႊာလႊာ အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္လုိ႔ သမုဒၵရာကုိျဖတ္ၿပီး ေျမာက္အေမရိကတုိက္ဆီ လြင့္ပ်ံထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ 

ဆက္ပါဦးမည္။


ဇြန္မုိးစက္


Northern Lights ပုံကုိ Google Image ကေန ယူသုံးထားပါတယ္။

တိမ္တုိက္တစ္စုံႏွင့္အတူ

7

Category:

“မိန္းကေလး”

ခပ္အုပ္အုပ္ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ မိန္းကေလး အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏုိးလာခဲ့တယ္။ မ်က္လုံးအစုံကုိ အားယူဖြင့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွရွိမေနဘူး။ ေခါင္းရင္းဘက္ ျပတင္းတံခါးရဲ႕ အေပၚနားဘက္မွာေတာ့ အျဖဴေရာင္ တိမ္တုိက္တစ္စုံက သူမကုိ ေစာင့္ႀကိဳေနတယ္။

“အခ်ိန္က်ၿပီ၊ သြားၾကရေအာင္”

မိန္းကေလးက တစ္စုံတစ္ခုကုိ သတိရသြားၿပီး ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚ တက္ရပ္လုိက္တယ္။ တိမ္တုိက္ထူထူက သူမအနားထိ ေရြ႕လ်ားနိမ့္ဆင္းေပးလာတယ္။ မိန္းကေလးက ႏူးညံ့ေႏြးေထြးလွတဲ့ တိမ္စုိင္ထုထဲ သူမခႏၶာကုိယ္တစ္ခုလုံး နစ္ျမႈပ္သြားတဲ့အထိ တုိး၀င္လုိက္ၿပီးတဲ့အခါ တိမ္တုိက္ဟာ အေပၚျမင့္ျမင့္ကုိ လြင့္ပ်ံထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ 

“အခုဘယ္ကုိသြားေနတာလဲဟင္” မိန္းကေလးက မ၀ံ့မရဲ စိတ္လႈပ္ရွားသံနဲ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ တိမ္တုိက္ျဖဴက “တုိ႔အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ကုိ အရင္သြားၾကတာေပါ့၊ အဲဒီ့မွာ မင္းၾကည့္ခ်င္တဲ့၊ စိတ္၀င္စားတဲ့ ေနရာေတြရွိတယ္”

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအးစိမ့္လာတဲ့ ေလထုဒဏ္ကုိ ကာကြယ္ဖုိ႔ တိမ္တုိက္ျဖဴက သူ႔ရွိသမွ် တိမ္မွ်င္ေတြနဲ႔ မိန္းကေလးကုိ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ေထြးထုပ္လုိ႔ အေႏြးဓာတ္ေပးတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မိန္းကေလးဟာ တိမ္တုိက္ထူထူေႏြးေႏြးထဲမွာ အိပ္ေပ်ာ္ရင္း လုိက္ပါသြားတယ္။ 

ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့အလင္းေရာင္နဲ႔အတူ မိန္းကေလး ႏုိးလာေတာ့ သူမရဲ႕ တိမ္တုိက္ျဖဴဟာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ေရြ႕လ်ားေနၿပီး ေျမထုကုိ ျမင္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အျမင့္ေပမွာပဲ ရွိေတာ့တယ္။

“ခု ဘယ္ကုိေရာက္ေနၿပီလဲဆုိတာ မင္းခန္႔မွန္းၾကည့္စမ္း” 

မိန္းကေလးက အေပၚစီးျမင္ကြင္းကုိ ပုိထင္ရွားေအာင္ မ်က္လုံးႏွစ္ဘက္ကုိပြတ္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၿပီး ေျဖလုိက္တယ္။ 

“အန္ေကာ၀ပ္”

တိမ္တုိက္ျဖဴက ေက်နပ္သြားၿပီး မိန္းကေလးကုိ ေျမေပၚခ်ေပးလုိက္တယ္။ ဒါ ကမာၻ႔အေရွ႕ျခမ္းမွာ မိန္းကေလး အသြားခ်င္ဆုံး ေနရာေတြထဲက တစ္ခုပဲေလ။ မိန္းကေလး ပဥၥမတန္းသမုိင္းဖတ္စာမွာ အန္ေကာ၀ပ္အေၾကာင္း သင္ၾကားခဲ့ရကတည္းက သြားခ်င္ခဲ့တာမဟုတ္လား။ ခုေတာ့ တိမ္တုိက္ျဖဴေၾကာင့္ သူမဆႏၵျပည့္၀ခဲ့ၿပီ။ အပ်က္အစီး ယုိယြင္းမႈေတြၾကားက အန္ေကာ၀ပ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဗိသုကာလက္ရာေတြကုိ ၾကည့္႐ႈခြင့္ရတယ္။ အင္း… တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ သူမမွာ ကင္မရာမပါေတာ့ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ခြင့္မရဘူး။ အုိ… အန္ေကာ၀ပ္ မၿပိဳက်မပ်က္စီး တစ္စုံတစ္ရာ ႀကီးႀကီးမားမားမျဖစ္ခင္မွာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ေရာက္ခဲ့ၿပီပဲ။ မိန္းကေလး စိတ္ကုိေျဖေတြးလုိက္တယ္။ 

ၿပီးေတာ့ တိမ္တုိက္ကုိစီးၿပီး ေနာက္ထပ္ခရီးဆက္ဖုိ႔ ထြက္ခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ေက်ာက္တုံးႀကီးေတြနဲ႔ စိမ္းလဲ့ေနတဲ့ ပင္လယ္ေရျပင္ေပၚ ျဖတ္သန္းသြားေနတာကုိ မိန္းကေလး သတိျပဳမိတယ္။ ေအာက္ကုိေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲဘဲ ျပဳတ္က်သြားမွာကုိ စုိးရိမ္စိတ္ေပၚေနတဲ့ သူမကုိ တိမ္တုိက္က တင္းၾကပ္စြာေထြးပုိက္ထားၿပီး မေၾကာက္ပါနဲ႔လုိ႔ေျပာတယ္။ “ေျဖၾကည့္ပါဦး ဒါဘယ္ေနရာလဲ” တဲ့။ “အင္း…” ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမ ေစာေစာကလုိ ခပ္ျမန္ျမန္ မေျဖႏုိင္ေသးဘဲ စဥ္းစားေနတယ္။ ၿပီးမွ “ဖူးခက္လား” လုိ႔ သိပ္မေသခ်ာတဲ့ အသံစြက္ၿပီး ေျပာလုိက္တယ္။ 

တိမ္တုိက္က မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ခပ္တုိးတုိးေျပာေတာ့ မိန္းကေလး မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၿပီး စဥ္းစားတယ္။ ေၾသာ္…သိၿပီ ဟေလာင္ေဘး လုိ႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္တယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ ဟေလာင္ပင္လယ္ေအာ္ေပၚေရာက္ေနမွပဲ။ မိန္းကေလး ေပ်ာ္သြားတယ္။ တိမ္တုိက္က ေက်ာက္တုံးျမင့္ျမင့္ခြ်န္ခြ်န္ထိပ္နားမွာ ရပ္နားရင္း မိန္းကေလးေက်နပ္တဲ့အထိ ၾကည့္ေစၿပီးတဲ့အခါ အေပၚကုိပ်ံတက္ ခရီးဆက္ခဲ့တယ္။ 

ဒီတခါေတာ့ တနံတလ်ားရွည္လ်ားၿပီး ႀကီးမားက်ယ္ေျပာတဲ့ ကုန္းေျမကုိ ျဖတ္သန္းရတယ္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ခပ္မွိန္းမွိန္းျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးကုိ တိမ္တုိက္က လႈပ္ႏႈိးၿပီး တစ္စုံတစ္ခုကုိျပတယ္။ “မင္းေတြ႔လား… ဟုိးမွာ... လကမာၻေပၚကေနေတာင္ လွမ္းျမင္ရတဲ့ လူသားတုိ႔ရဲ႕အစြမ္းနဲ႔တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ မဟာတံတုိင္းႀကီးကုိ ၾကည့္လုိက္ပါဦး” 

မိန္းကေလးက “အုိ… ဟုတ္ပါရဲ႕ သိပ္ၿပီးႀကီးမားခံ့ထည္ရွည္လ်ားလုိက္တဲ့ မဟာတံတုိင္းႀကီးပါလား” “ကြ်န္မ အဲ့ဒီေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ခြင့္ရခ်င္လုိက္တာ” မိန္းကေလးက မ၀ံ့မရဲ ေတာင္းဆုိၾကည့္တယ္။ “ေကာင္းၿပီေလ… ခဏေတာ့ မင္းကုိေလွ်ာက္ခြင့္ေပးမယ္။ ငါတုိ႔မွာ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး၊ သြားရမယ့္ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္” “ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မ နားလည္ပါတယ္”

တိမ္တုိက္က မိန္းကေလးကုိ တံတုိင္းႀကီးေပၚ ေလွ်ာက္လုိ႔ရတဲ့အျမင့္ေပထိ ခ်ေပးလုိက္တယ္။ မိန္းကေလးက တံတုိင္းေပၚေျခခ်လုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္ျခင္းအတိနဲ႔ ေျပးေလွ်ာက္သြားတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သြားရပ္ၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေပးေနတယ္။ မိန္းကေလးက ေက်နပ္အားရစြာနဲ႔ တိမ္တုိက္ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ 

“ဒီတခါ တုိ႔ခရီးေ၀းေ၀းသြားရမယ္။ မင္းအိပ္ၿပီး လုိက္ခဲ့ေတာ့။ ငါတုိ႔ ဆုိက္ဘီးရီးယားေရခဲေဒသကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ဥေရာပေျမာက္ပုိင္းစြန္းေဒသကုိ သြားမယ္။ အဲဒီ့မွာ မင္းကုိ ျပစရာတစ္ခုရွိေနတယ္။ အေအးဒဏ္အတြက္ေတာ့ မင္းမပူပါနဲ႔။ ငါ့မွာ မင္းကုိလုံၿခဳံေႏြးေထြးေအာင္ထားႏုိင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိေတြ ရွိေနတာ မင္းယုံတယ္မဟုတ္လား” မိန္းကေလးက အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္တယ္။ “ေကာင္းၿပီ…သြားၾကစုိ႔” 

တိမ္တုိက္က အရွိန္ျမွင့္ၿပီး အေပၚျမင့္ျမင့္ေရာက္ေအာင္ လြင့္တက္လုိက္တယ္။ မိန္းကေလးက တိမ္တုိက္ထူထူထဲ သူမေခါင္းေလးပါ ပု၀င္ၿပီး တစ္ကုိယ္လုံး က်ဳံ႕ထားလုိက္တယ္။ ေရခဲေဒသမေရာက္ခင္ ကုန္းျမင့္ခ်ိဳင့္၀ွမ္း ေတာင္တန္းေတြသာမက ျမစ္နီ၊ ျမစ္၀ါ၊ ကႏၲာရေဒသေတြကုိလည္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ေသးတယ္။ ႀကီးမားစိမ္းလန္းတဲ့ မြန္ဂုိေဒသရဲ႕ ျမက္ခင္းလြင္ျပင္ေပၚ ျဖတ္သန္းအၿပီးမွာေတာ့ ေရခဲတမွ် ေအးစက္လြန္းတဲ့ေလေတြတုိးတာ သူမခံစားရတယ္။ ေအးလြန္းလုိ႔ မလႈပ္ရဲေအာင္ဘဲ။ တိမ္တုိက္ျဖဴဆီက ပုိမုိတဲ့ အေႏြးဓာတ္ေတြ သူမကုိယ္ထဲ စီး၀င္လာတယ္။  မ်က္လုံးေတြကုိ ေမွးစင္းလုိက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ မိန္းကေလး အိပ္ေမာက်သြားတယ္။ တိမ္တုိက္ျဖဴကေတာ့ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ လြင့္ပ်ံေနတုန္းပဲ…။ 

ဆက္ပါဦးမည္။ 


ဇြန္မုိးစက္

Across the Universe

4

Category:


Across the Universe
We travelled so far 

Across the land, across the sea
We flew to see each other 

Across the road, across the street
We came to meet face to face

Day by day, and month by month
We fond of each other in much 

Across the earth, across the ocean
We find a way to end our love

Across this planet
We step back and swept the love

Across the Universe
We try not to meet again
Till the world at its end.  


ဇြန္မုိးစက္


(စိတ္ကူးထဲမွာ ႀကံစည္ေနၿပီး ဘယ္အခ်ိန္က်မွ ခ်ေရးျဖစ္မယ္မွန္း မသိတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ထဲက အုိင္ဒီယာရလုိ႔ ဒီကဗ်ာေလး ခ်ေရးမိပါတယ္။ Across the Universe ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ႐ုပ္ရွင္ကားတစ္ကား ရွိပါတယ္။ ဇြန္မၾကည့္ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာအရ ဒီစကားစုေလးပါေနတာေရာ ကုိယ္တုိင္လည္း သေဘာက်မိတာနဲ႔ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္ကုိ Across the Universe လုိ႔ပဲ ေပးလုိက္ပါတယ္။)