ခရီးသြားဟန္လႊဲ
ေရႊပုဇြန္ၿခံထဲေရာက္ေတာ့ ကားေတြျပည့္ၾကပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ တနဂၤေႏြလည္းျဖစ္၊ မဂၤလာေဆာင္လည္းရွိေနေတာ့
ပန္းၿခံေလးထဲ သိသိသာသာ လူစည္ကားေနတယ္။ အျပင္ဘက္မွာပဲ ထုိင္စရာေနရာေလး အေျပးရွာ၀င္ထုိင္ၿပီး
ေကာ္ဖီမွာထားခ်ိန္ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ အကဲခတ္မိေတာ့မွ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲတင္မကဘဲ ဒီကေန႔ ဘြဲ႔ယူၾကတဲ့
ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသူမ်ားႏွင့္ မိသားစု၀င္တခ်ိဳ႕ ေရႊပုဇြန္၀င္းထဲမွာ ၀ုိင္းဖြဲ႔စားေသာက္ အနားယူရင္း
ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေနၾကတာ သတိျပဳမိတယ္။ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသက္၅၀ေက်ာ္
အမ်ိဳးသား၊ အမ်ိဳးသမီးႀကီးေတြကုိျမင္လုိက္ေတာ့ သတုိ႔သမီး၊ သတုိ႔သားမိဘမ်ားထင္တယ္လုိ႔
စိတ္မွန္းႏွင့္ေတြးၾကည့္ေနစဥ္မွာပဲ သမီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ဖုိ႔
ဒီဘက္လာေလ လုိ႔ ေခၚသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္လုိက္မွ သူတုိ႔ေတြဟာ ဘြဲ႔ရသမီးပ်ိဳတစ္ဦးရဲ႕
မိဘေတြျဖစ္မွန္း သိလုိက္ရတယ္။
မိတ္ကပ္ထူထူေပၚမွာ ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲဆုိးထားတဲ့ ပူပူေႏြးေႏြးဘြဲ႔ရ သမီးပ်ိဳေလးဟာ
သတုိ႔သမီးအလား အထင္းသား။ ခ်ိတ္လုံခ်ည္ေအာက္က ေဒါက္ဖိနပ္အပ်ံစားက ေတာ္ေတာ္ျမင့္သားလား။
ဒါကုိျမင္ေတာ့ သူတစ္ခုသတိရၿပီး ၿပဳံးသြားတယ္။ စေန၊ တနဂၤေႏြမနက္တုိင္း သူ႔ေမာင္ေလးဆီ
အဂၤလိပ္စာလာသင္တဲ့ တပည့္မေလးရွိတယ္။ သူေလးလည္း ဒီစေန ဘြဲ႔ယူရမွာမုိ႔လုိ႔ မလာႏုိင္ေၾကာင္း၊
တနဂၤေႏြမွ လာမယ့္အေၾကာင္း ဆရာ့ကုိ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေၾကာင္းၾကားထားတယ္။ တနဂၤေႏြမနက္ေရာက္ေတာ့
သူေလးဆီက ဖုန္းထပ္လာတယ္။ မေန႔က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မွာ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးလုိက္လုိ႔ ေျခေထာက္ေတြအရမ္းနာေနလုိ႔
မလာျဖစ္ေတာ့တဲ့အေၾကာင္း… ျပန္ၾကားရတဲ့သူက ၿပဳံးမိတာ။
ျမန္မာျပည္မွာ
ဘြဲ႔ယူတဲ့ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ခ်ဲ႕ရင္ခ်ဲ႕သေလာက္ ကုန္တဲ့အေၾကာင္း၊
တခ်ိဳ႕မ်ားဆုိ သတုိ႔သမီးစရိတ္နီးနီး ကုန္က်စရိတ္ႀကီးမားေၾကာင္းေတြ။ ငယ္ငယ္က ဖတ္ဖူးတဲ့၀တၳဳတုိေလးတစ္ပုဒ္မွာ
(စာေရးဆရာက လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္လား၊ သုေမာင္လား မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ တျခားတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္)
သမီးတစ္ေယာက္ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ ေခြ်ေခြ်တာတာႏွင့္ ဘြဲ႔ယူႏုိင္ဖုိ႔ ကုန္က်စရိတ္ေတြ အေဖျဖစ္သူက
တြက္ခ်က္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္လမ္းက ဘြဲ႔ယူမယ့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ အလွျပင္ဆုိင္မွာ သူပန္ခ်င္တဲ့
သဇင္ပန္းေတြေ၀ေနေအာင္ မပန္ရလုိ႔ ငုိတဲ့အေၾကာင္း သမီးက ျပန္ေျပာျပတာကုိ တအံ့တၾသ နားေထာင္လုိက္ရတဲ့အေဖရဲ႕
ခံစားခ်က္ကုိ ျမင္ေယာင္လုိက္သလုိပဲ။ ဓာတ္ပုံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္႐ုိက္ရင္း ဂုဏ္ယူေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့
မိန္းမပ်ိဳေလးေတြကုိ ၾကည့္ေနရင္း သူ႔အေတြးဆီကုိ အတိတ္ေန႔ရက္ဆီက အာ႐ုံတစ္ခု ႐ုိက္ခတ္လာခဲ့တယ္။
၂၀၀၃ခုႏွစ္
ေအာက္တုိဘာလ ၃၁ရက္ဟာ သူ ဘြဲ႔ယူခဲ့ရတဲ့ေန႔ေလးေပါ့။ ရပ္ေ၀းေျမမွာ မိသားစုေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမပါဘဲ
သူဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နံေဘးမွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိေနခဲ့တယ္။
တကယ္ဆုိ အဲဒီအခ်ိန္က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ေငြေရးေၾကးေရး ၾကပ္တည္းေနၾကတယ္။ ေက်ာင္းၿပီးကာစ
အာရွတုိက္သားေက်ာင္းသားေတြဟာ ယူေကႏုိင္ငံမွာ တရား၀င္အခ်ိန္ျပည့္အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္ရဖုိ႔
ခက္ခဲခ်ိန္၊ အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ကရတဲ့၀င္ေငြနဲ႔ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ကုိ အေတာ္ၿခိဳးၿခံေခြ်တာၿပီး
႐ုန္းကန္ေနရခ်ိန္မွာ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တက္ေရာက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းၾကားစာလာေတာ့ တက္သင့္မတက္သင့္
အေတာ္စဥ္းစားခဲ့ရတယ္။
ဘယ္အရာမဆုိ အပိုမကုန္ခ်င္တဲ့သူဟာ ခ်စ္သူရဲ႕အတင္းတုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္
လူကုိယ္တုိင္တက္ေရာက္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္စာပုိ႔လုိက္တယ္။ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မွာ၀တ္ဆင္ဖုိ႔
တစ္စုံတည္းရွိတဲ့ ျမန္မာ၀တ္စုံကုိ ၀တ္ၾကည့္ခ်ိန္မွာ စိတ္ညစ္သြားခဲ့ရတယ္။ တုိးလာတဲ့သူ႔ကုိယ္အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္
ေရွ႕ခြဲအက်ႌၾကယ္သီး ဘယ္လုိမွေစ့ေအာင္ တပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ထမီကြင္းလည္း ရွိရင္းစြဲထက္
ပုိက်ဥ္းသြားသလုိ ခံစားရတယ္။ ပုိက္ဆံအကုန္အက်မမ်ားခ်င္ပါဘူးဆုိမွ ၀တ္ဖုိ႔ရည္ရြယ္ထားတဲ့တစ္စုံက
၀တ္မရျဖစ္ေနလုိ႔ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအီးေမးလ္ကပုိ႔လာတဲ့ dress
code မွာ ေကာ္လံႏွင့္ၾကယ္သီးပါတဲ့ အက်ႌျဖစ္ရမယ္ဆုိလုိ႔ ရွိတဲ့အက်ႌေတြထဲ ေမႊေႏွာက္ရွာၾကည့္ရျပန္တယ္။
ကံေကာင္းစြာႏွင့္ ေကာ္လံႏွင့္ၾကယ္သီးပါတဲ့ အက်ီျဖဴတစ္ထည္ေတြ႔တယ္၊ လက္ေတာ့မရွည္ဘူး။
အဲဒါေလးကုိပဲ ရွိၿပီးသား စတုိင္လ္ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ႏွင့္တြဲ၀တ္မယ္လုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္တယ္။
Clarks မွာ discount ခ်တုန္းက ၀ယ္ထားတဲ့ ခြာသိပ္မျမင့္တဲ့ ေလဒီရွဴးဖိနပ္အသည္းကြဲေရာင္လွလွေလး
ရွိတယ္။ အဲဒါဆုိ သူ႔အတြက္ ဘြဲ႔တက္ယူဖုိ႔ လုံေလာက္အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့။
အ၀တ္အစားကိစၥၿပီးေတာ့
သြားလာေရးကုိ စဥ္းစားရတယ္။ သူေနတဲ့ၿမိဳ႕က ဘြဲ႔ယူမယ့္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အလွမ္းေ၀းတယ္။ လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး
ရထားႏွင့္သြားရမလား၊ အေ၀းေျပးကားႏွင့္သြားရမလား မဆုံးျဖတ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဘြဲ႔ယူခါနီးေရာက္ေလ၊
ပုိက္ဆံျပတ္ခါနီးေလ ျဖစ္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္ကုိလည္း ပုိက္ဆံလွမ္းမေတာင္းခ်င္ဘူး။ ဒီဘြဲ႔တစ္ခုရဖုိ႔အတြက္
အေမတုိ႔ခမ်ာ ၿမိဳ႕ထဲကတုိက္ခန္းကုိေရာင္းၿပီး သြားေရးလာေရးခက္ခဲတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္မွာ အနစ္နာခံသြားေနေပးရကတည္းက
အိမ္ကုိတစ္ခါမွ ျပန္မေတာင္းေတာ့တာ။ အဂၤလန္ကေန ေ၀လနယ္ထိ ရထားလက္မွတ္ေစ်းက မေသးဘူး။ ေစ်းသက္သာတဲ့အေ၀းေျပးကားက်ေတာ့
အေဖာ္လုိက္ေပးမယ့္ခ်စ္သူက ေခါင္းမူးတတ္လုိ႔ အၾကာမစီးႏုိင္ဘူးဆုိေတာ့ ခက္သားလား။ ကားႏွင့္သြားရတာခ်င္းအတူတူ
ခရီးစရိတ္အပုိကုန္စရာမလုိတဲ့ သူ႕ရဲ႕ေပါင္ကုိးရာတန္ တစ္ပတ္ရစ္ဖုိ႔ဒ္ကားေလးနဲ႔ပဲ သြားၾကရေအာင္လုိ႔
ခ်စ္သူကအဆုိျပဳလာမွ ႏွစ္ေယာက္သား အဆင္ေျပသြားေတာ့တယ္။ လမ္းမွာဆာရင္စားဖုိ႔ ေခြ်တာေရးထမင္းႏွင့္
လက္ဖက္သုတ္ကုိ ဘူးႏွင့္ ထည့္ယူသြားဖုိ႔ သူက စီစဥ္လုိက္တယ္။ အဲဒီလုိႏွင့္ ျမဴခုိးေ၀တဲ့ ေဆာင္းဦးတစ္မနက္မွာ
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္က်င္းပရာ Cardiff ၿမိဳ႕ကုိ ထြက္ခြာခဲ့ၾကတယ္။ ေဘးကထုိင္ၿပီး လမ္းညႊန္ေပးတဲ့
သူ႔အမွားေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကုိ လမ္းမွားၿပီး၀င္သြားေသးတယ္။
ပြဲမစမီ
အနည္းဆုံး ၂နာရီႀကိဳေစာၿပီးေရာက္ေအာင္လာပါလုိ႔ ညႊန္ၾကားထားလုိ႔ ေနာက္အက်ဆုံး မနက္၁၁နာရီေရာက္ေအာင္
သြားရတယ္။ ကံေကာင္းစြာႏွင့္ အခ်ိန္မီေရာက္သြားခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဘြဲ႔၀တ္စုံသြားယူၿပီး၀တ္၊
ကုိယ္ႏွင့္ေတာ္တဲ့ ဦးထုပ္ေရြးၿပီးတာႏွင့္ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ဖုိ႔ သြားတန္းစီရတယ္။ အေပ်ာ္တမ္း
ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ကင္မရာေလးေတြ ေခတ္စားကာစ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘြဲ႔ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေပးတဲ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ကင္မရာႀကီးေတြက
ဒစ္ဂ်စ္တယ္လ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနတာျမင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး အံ့ၾသၿပီး ကင္မရာႀကီးကုိ ေငးခဲ့ရေသးတယ္။
ဓာတ္ပုံဆရာက ကုိယ္ၿပဳံးတဲ့ပုံ သိပ္အားမရလုိ႔ ထပ္ခါထပ္ခါျပန္႐ုိက္တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ…
ဘြဲ႔ယူခ်ိန္မွာ မိသားစု၀င္ေတြလည္းမရွိ၊ စရိတ္သက္သာေအာင္ ရွိတဲ့အက်ႌေလး၀တ္၊ ေခြ်တာရေအာင္
ေန႔လယ္စာကုိ လက္ဖက္သုပ္ႏွင့္ထမင္းစားၿပီး ဓာတ္ပုံအ႐ုိက္ခံရတဲ့သူဟာ ဟက္ဟက္ပက္ပက္၊ လြယ္လြယ္ကူကူ
ဘယ္ၿပဳံးႏုိင္ပါ့မလဲ။ အေကာင္းဆုံးပုံ ၃ပုံကူးေပးထားတဲ့ ေက်ာင္းတံဆိပ္ႏွင့္ စီဒီေခြလက္ထဲေရာက္လာမွသာ
သူ႔ကုိအတင္းၿပဳံးခုိင္းၿပီး စိတ္ႀကိဳက္မရမခ်င္း ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေပးခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပုံဆရာကုိ
ေက်းဇူးေတြ သိပ္တင္ေနမိေတာ့တာ။
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္
အခမ္းအနားက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ႏွင့္ပဲ ၿပီးဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ ဘြဲ႔၀တ္စုံကုိေတာ့ ေခတၱခဏငွားယူထားတာျဖစ္လုိ႔
ျပန္အပ္ခဲ့တယ္။ ခ်စ္သူက အမွတ္တရ သိမ္းထားဖုိ႔၀ယ္ဦးမလားေမးေတာ့ သူက ဟင့္အင္းလုိ႔ တစ္ခါတည္း
ျငင္းလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္အပါအ၀င္ ၂၀၀၃ခုႏွစ္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ေက်ာင္းသားစာရင္းကုိ
ေနာက္ေက်ာမွာ ႐ုိက္ႏွိပ္ထားတဲ့ Jumper ေခါင္းစြပ္အက်ႌထူထူေႏြးေႏြးတစ္ထည္ေတာ့ အမွတ္တရ ၀ယ္ခဲ့လုိက္တယ္။
ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ တက္ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြကုိ တည့္ခင္းေကြ်းေမြးတဲ့ လက္ဖက္ရည္ႏွင့္မုန္႔
သုံးေဆာင္အၿပီးမွာ သူတုိ႔ေနထုိင္ရာၿမိဳ႕ေလးကုိ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဘြဲ႔ယူလာၾကသူမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္
မိသားစု၀င္အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အထုိက္အေလ်ာက္ ၀တ္စားဆင္ယင္ၿပီး၊ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ေကာင္း႐ုံ အတန္အသင့္သာ
ျခယ္သျပင္ဆင္ထားတာ သူသတိျပဳမိခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္က ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တက္ေရာက္သူေတြႏွင့္
အေနာက္ႏုိင္ငံက ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္တက္ေရာက္ပုံ အကြာႀကီးကြာပုံကုိလည္း သူျမင္ခဲ့ရတယ္။
မ်က္ႏွာေပၚမွာေနဗီယာေလးလူး၊
ခရင္ပတ္ခ္ေလး႐ုိက္၊ အေရာင္မထြက္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းအဆီေလးဆုိး၊ ပန္းမပန္ ဆံထုံးမထုံး၊ ရွိတဲ့အ၀တ္အစားေလး၀တ္ၿပီး
လက္၀တ္လက္စား ပကာသနတစ္ခုမွမပါဘဲ ကုန္က်စရိတ္ မရွိသေလာက္နီးပါး ဘြဲ႔ယူခဲ့တဲ့သူ႔ကုိ ျမန္မာႏုိင္ငံက ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မွာ ေငြသိန္းခ်ီအကုန္အက်ခံၿပီး
အကယ္ဒမီေပးပြဲတက္ေရာက္သည့္အလား ျပင္ဆင္ျခယ္သလုိ႔ ဘြဲ႔တက္ယူခဲ့သူေ တြ ျမင္ၾကရင္ျဖင့္ တအံ့တၾသျဖစ္ေနမွာ
သိပ္ကုိေသခ်ာပါတယ္။
ဘယ္သူေတြ
ဘယ္လုိေ၀ဖန္ေ၀ဖန္၊ ဓာတ္ပုံထဲက မိန္းကေလးက ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပဳံးေနဆဲပါပဲ။
.jpg)
ဇြန္မုိးစက္
15-2-2015
11:00
PM
ေျပာစရာ စကားေတြအမ်ားၾကီး ျဖစ္ေစတဲ့ ပို႕စ္ေလး တပုဒ္ပဲ
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ဘြဲ႕ယူအခန္းအနားအတြက္ ဖလင္လိပ္ ဆယ္လိပ္ေလာက္ ရိုက္ေနခဲ့တာကို တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္ကိုသြားသတိရမိတယ္...
အမနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ဘဝတူေတြပဲ..
ပထမဆံုးဘြဲ႔တစ္ခုပဲယူခဲ့ရတယ္။ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့နဲ႔ေပါ့။အဲ့တုန္းက ဘြဲ႔ဓာတ္ပံုထဲကအျပံဳးကလဲ ပူပင္မႈေတြနဲ႔.. ေနာက္ထပ္ဘြဲ႔လြန္ေတြရေတာ့ မယူေတာ့ဘူး။ေျပာခ်င္ေနတဲ့စကားေတြ အကုန္အမစာထဲမွာဖတ္ရလုိ႔ေက်နပ္တယ္။
ခင္မင္လ်က္
Ahthu
ဒီပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ရင္း အေတြးတစ္ခု၀င္လာတယ္ တီတင့္ကကံေကာင္းလို႔ ဘြဲ႔၀တ္စံု၀တ္ခြင့္ရတာလို႔ :P
တီတင့္ဘြဲ႔ယူတဲ့ေန႔က ခန္းမမွာ ဓာတ္ပံု ၂ပံုပဲ ရိုက္ျဖစ္တယ္ ယံုလားဟင္? ပို႔စ္ေလးဖတ္ရတာ ခ်စ္စရာ။
မ်က္ႏွာေလးက ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းလိုက္တာ။
ခ်စ္ဖို.အရမ္းေကာင္းတဲ့ မ်က္ႏွာေလးပဲ။
အခုမွၿမင္ဘူးတယ္။
အမကေတာ့ ယူေကမွာ ဘြဲ႕မယူခဲ့ရဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ယူခဲ့တဲ့ ဘြဲ႕ ၂ ခုလံုးမွာေတာ့ ဘယ္မိတ္ကပ္ဆရာနဲ႔မွ မျပင္ လက္ဝတ္လက္စားလဲ မဝတ္ဘဲ ခပ္႐ိုး႐ိုးသာ တက္ခဲ့ပါတယ္ ညီမဇြန္ ... ။
ညီမေလးရဲ႕ ဘဲ႕ဝတ္စံုနဲ႔ အျပံဳးေလးက ေအးခ်မ္းတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ ဆိုေတာ့ တကယ့္အမွတ္တရ ပဲေပါ့။
Knowledge obtained is the main...
Costume and make-up are the fringe...
Hands down to the photographer for being able to capture the moment (youthful moment)...
Cheers!!!
-m
သူ ့အရပ္နဲ ့သူဇာတ္ပါဗ်ာ အေၿခအေနနဲ ့ အခ်ိန္ အခါ ကလည္း စကားေၿပာပါတယ္ တကယ္ဆို မိဘေတြ လာဖို ့ ဖိတ္သင့္ ဒီအခ်ိန္ေလး ပဲ ဗီဇာ အလြယ္တကူရႏိုင္တာ ခ်စ္သူနဲ ့အိုေအာင္မင္းေအာင္ေပါင္းရပါေစ
ဇြန္႔ခ်စ္သူကို ေရာၿပီး လြမ္းသြားတယ္။ ဓါတ္ပုံထဲမွာ ဇြန္သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာပဲ။
မမြန္