တကယ္ေတာ့ ဖတ္စာထဲကခရီးစဥ္အေၾကာင္း အပုိင္း(၂)
ကုိ မႏွစ္ကတည္းက ကြ်န္မေရးခဲ့သင့္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္မေရးျဖစ္ခဲ့။ ဒီႏွစ္
facebook memory မွာ ကြ်န္မသြားခဲ့ေသာခရီးစဥ္ေလးျပန္ေပၚလာမွ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ မင္နီစုိးတား
(Minnesota) ျပည္နယ္မွ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ (Holdingford) အမည္ရေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကုိ အေရာက္သြားခဲ့သည့္အေၾကာင္းေရးရန္
က်န္ေနပါေသးလားဟု သတိရသြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မ၏ မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလးထဲက ပထမဆုံးေနရာကုိသြားၾကည့္ခြင့္ရၿပီး
ေနာင္ေျခာက္ႏွစ္အၾကာမွာ ဒုတိယေျမာက္ေနရာသုိ႔ ကြ်န္မ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ျပည္နယ္ေပါင္း
(၅၀) ရွိသည့္အနက္ ႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းတြင္တည္ရွိေသာ မင္နီစုိးတားျပည္နယ္ကုိ တကူးတကသြားၾကည့္ခ်င္ေအာင္
လွဳံ႕ေဆာ္ခဲ့ေသာပင္မရင္းျမစ္မွာ ‘ဂစ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာ’ (Garrison Keillor) ေရးသားခဲ့ေသာ
‘ပေရရီ (ေ၀ါဘီဂြန္) ၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ လြမ္းဘြယ္ေန႔မ်ား’ (Lake Wobegon Days) ဟူေသာ စာတစ္အုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
အဲ့သည္စာအုပ္ေလးကုိ ကြ်န္မ စတုတၳတန္းႏွစ္မွာ အေမရိကန္သံရုံးမွ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေသာ
ကြ်န္မ၏ဦးေလးေတာ္စပ္သူက အေမ့ကုိ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာဖတ္၀ါသနာအရင္းခံရွိေသာ
ကြ်န္မသည္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ စာအုပ္စင္ေပၚမွ အေမလက္ေဆာင္ရထားေသာ ‘အေမရိကန္သမၼတဂြ်န္အက္ဖ္ကေနဒီ၏ရုပ္ပုံလႊာ’
အတၳဳပတၱိႏွင့္ ‘ပေရရီၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ လြမ္းဖြယ္ေန႔မ်ား’ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္စလုံးကုိ စတင္ျမည္းစမ္း
ဖတ္ၾကည့္ခဲ့သည္။ အဲ့သည္အခ်ိန္က ရုပ္ျပကာတြန္းမ်ားသာအဖတ္မ်ားၿပီး ဘာသာျပန္စာအုပ္ကုိ
စစကုိင္ခ်င္းမုိ႔ ကြ်န္မအတြက္ စာေလးေပေလးႀကီးလုိျဖစ္ေနရကား ဖတ္ရမသြက္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္အုပ္လုံးကုိၿပီးေအာင္
ဆက္မဖတ္ႏုိင္ခဲ့။
ပဥၥမတန္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေ၀ါဘီဂြန္စာအုပ္ကုိ
ကြ်န္မ ႀကိဳးစား၍ထပ္ဖတ္သည္။
အရင္ကထက္ နဲနဲပုိဖတ္လုိ႔ရလာသည္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းႏွင့္ ကြ်န္မ ႏွစ္ၿခိဳက္လာသည္။ ဆဌမတန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မွစ၍
ေနာင္ႏွစ္စဥ္ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္သည့္အခါတုိင္း ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာ၏စာအုပ္ကုိ
ကြ်န္မအၿမဲဖတ္သည္။ သည္လုိႏွင့္ ‘ပေရရီၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ လြမ္းဘြယ္ေန႔မ်ား’ စာအုပ္သည္ ကြ်န္မဖတ္ခဲ့ဖူးသမွ်စာအုပ္အားလုံးထဲတြင္
အႀကိမ္အေရအတြက္အမ်ားဆုံး စာရင္း၀င္သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မက စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေနသျဖင့္
ေမာင္ေလးကလည္း စိတ္၀င္တစားရွိလာကာ သူပါ အဲ့သည့္စာအုပ္ကုိ လုိက္ဖတ္သည္။ သူလည္း သေဘာက်သြားပုံေပၚပါသည္၊
သူႏွစ္သက္ရာအခန္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ ေရြးဖတ္ေလ့ရွိရုံသာမက သူအႏွစ္သက္ဆုံးအခန္းကုိလည္း ခဲတံျဖင့္အမွန္ျခစ္
ျခစ္ထားခဲ့သည္။ စာအုပ္ေလးခမ်ာ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လက္ထဲမွာပင္
အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္းသြားခဲ့ရွာသည္။
တကယ္ေတာ့
စာေရးဆရာဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာသည္ ကြ်န္မတုိ႔ငယ္စဥ္က ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ
ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ ‘A Little House on the Prairie’ ၏ မူလပဲ့ကုိင္ရွင္ျဖစ္သည္။
၁၉၇၄ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတ၀ွမ္း ေရဒီယုိအသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ စီစဥ္တင္ဆက္ျခင္းကုိ
ပရိသတ္မ်ားအႀကိဳက္ေတြ႔သျဖင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းတြဲအျဖစ္ ဆက္လက္ထုတ္လႊင့္ရာ
တခဲနက္ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ျပန္သည္။ ‘ေ၀ါဘီဂြန္ေန႔မ်ား’ စာအုပ္သည္ သူေရးသားခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားထဲမွ
ေကာင္းႏုိးရာရာကုိ စုစည္းၿပီး စာအုပ္အျဖစ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆရာ
‘မဟာမိ’ ၏ ျပန္ဆုိမႈေအာက္တြင္ စာအုပ္ေလးသည္ ေဆးစက္က်ရာအရုပ္ထင္ေသာဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္
ရုပ္လုံးႂကြအသက္၀င္ခဲ့ၿပီး
စာအုပ္ထဲတြင္ဖန္တီးထားေသာ ေ၀ါဘီဂြန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကုိ သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚေအာင္
ကြ်န္မကို ထူးျခားစြာ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စိတ္ကူးယဥ္ေ၀ၚဘီဂြန္ၿမိဳ႕သည္ ေတာ့တုိးက်န္စာအုပ္ထဲက
မီးရထားတြဲစာသင္ခန္းလုိ ျပင္ပမွာအမွန္တကယ္ မတည္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္
ကြ်န္မ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသုိ႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္ စာအုပ္ထဲကၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံးတည္ရွိသည့္ေနရာသုိ႔
ေရာက္ေအာင္သြားမည္ဟု ျပင္းျပေသာဆႏၵ ထုိစဥ္ကတည္းက ျဖစ္တည္ခဲ့သည္။
၂၀၁၈ခုႏွစ္
စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္ ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီတြင္ Delta ေလေၾကာင္းလုိင္းျဖင့္ ၀ါရွင္တန္ဒီစီေလဆိပ္မွ
မင္နီစုိးတားျပည္နယ္ မင္နီယာပုိလစၥ္/စိန္႔ေပါလ္ ေလဆိပ္သုိ႔ ကြ်န္မေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ကတည္းက
ေလယာဥ္စီးခရီးသည္မ်ား၏ ထူးျခားေသာရုပ္ဆင္းသ႑ာန္ကုိ သတိျပဳမိသည္။ အဲ့သည့္ခရီးစဥ္မတုိင္မီက
အေမရိကန္အေရွ႕ျခမ္းမွေန၍ ျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလုိင္းအသီးသီးျဖင့္
အေနာက္ဘက္ရွိကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ႏွင့္ ေတာင္ပုိင္းရွိတကၠဆက္ျပည္နယ္မ်ားကုိ ခရီးႏွင္ခဲ့ဖူးသည္။
ထုိစဥ္အခါက ကြ်န္မ၏ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ ခရီးသည္မ်ား၏ အသားအေရာင္မ်က္ႏွာေပါက္မ်ားသည္
အာရွ၊ ဥေရာပ၊ လက္တင္အေမရိက ေသြးေပါင္းစုံေႏွာထားျခင္းခံရေသာ သူလုိကုိယ္လုိ အေမရိကန္ကျပားမ်ား၏
ရုပ္ရည္မ်ားပင္။ မင္နီစုိးတားျပည္နယ္သုိ႔သြားေသာခရီးစဥ္တြင္မူ ေလယာဥ္ေပၚတြင္လုိက္ပါလာေသာလူအမ်ားစုသည္
အသားျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္၊ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ႏွင့္ အေအးထူကဲေသာ ဥေရာပေျမာက္ပုိင္းမွ စကဲန္ဒီေနးဗီးယားႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ား၏
မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ အင္းေလ… အဲသည့္ျပည္နယ္ကုိ ပထမဆုံးအေျခခ်ခဲ့သည္လူမ်ိဳးမ်ားသည္
ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္ဟု စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားသည္ မဟုတ္ပါလား။
စက္တင္ဘာလ
၂၃ရက္တြင္ စာေရးဆရာဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔တည္ရာ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ၿမိဳ႕သုိ႔ Google Map ၏ အကူညီျဖင့္
ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ မင္နီစုိးတားခရီးစဥ္မသြားခင္ အင္တာနက္မွေန၍
ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာႏွင့္သူ႔စာအုပ္အေၾကာင္းရွာဖတ္ရင္း သူစိတ္ကူးျဖင့္
ဖန္တီးခဲ့ေသာၿမိဳ႕သည္ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံးတူညီေၾကာင္း ေတြ႔ရွိသြားခဲ့သည္။
စာအုပ္ထဲတြင္ပါေသာ မင္နီယာပုိလစ္ၥ၊ စိန္႔ေပါလ္၊ စိန္႔ကေလာက္၊ စိန္႔ဂ်ိဳးဇက္ဖ္၊ ေအဗြန္၊
အယ္လ္ဘာနီ၊ ဖရီးပုိ႔တ္ ၿမိဳ႕မ်ားအားလုံးကုိလည္း ဂူဂဲလ္ေျမပုံမွာ ကြ်န္မရွာေတြ႔သည္။
ဟုိးလ္ဒင္းသည္
အိမ္ေျခ(၃၀၀)ေက်ာ္၊ လူဦးေရစုစုေပါင္း(၇၀၀)ခန္႔သာရွိေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ လူဦးေရ၏(၉၇)ရာခုိင္ႏႈန္းသည္
ဥေရာပတုိက္ေျမာက္ပုိင္းမွဆင္းသက္လာေသာ လူျဖဴမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေလးကုိကားျဖင့္တစ္ပတ္ၾကည့္ၿပီး
သန္႔စင္ခန္း၀င္ရန္ ကုန္စုံဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ေရွ႕မွာ ရပ္နားသည္။ ထုိကုန္စုံဆုိင္ေလး၏အေရာင္းေကာင္တာတြင္
ရပ္ေနေသာလူငယ္ေလးသည္ စာအုပ္ထဲမွ ဂယ္ရီ႕စကားျဖင့္ညႊန္းဆုိရလွ်င္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေျမာက္ပုိင္းကုိကုိယ္စားျပဳေသာ
ေက်းလက္ေတာသားအသြင္ကုိ သိသိသာသာေဆာင္ေနသည္။ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕တြင္ ေနပူစာလွဳံေနေသာ အဖုိးအုိးတစ္ဦး၏
ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ တနယ္တေက်းကလာေသာ အာရွတုိက္သားကြ်န္မကုိ စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ျဖင့္
ၾကည့္ေနသည္။ စာအုပ္ထဲမွာေဖာ္ျပထားေသာ ရာ့ဖ္ကုန္စံုဆုိင္ႏွင့္ ဘန္ဆင္ေမာ္ေတာ္ကားေရာင္း၀ယ္ေရးဆုိင္မ်ားရွိေလမလားဟု
ကြ်န္မရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႔ခဲ့ပါ။
သုိ႔ေသာ္ 'Gateway to Lake Wobegon' ဆုိသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးကုိေတာ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိဆုိင္းဘုတ္ေရွ႕တြင္
ကြ်န္မယူေဆာင္သြားခဲ့ေသာ မူရင္းႏွင့္ဘာသာျပန္စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ခ်ၿပီး အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ့သည္။
ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္မွအျပန္ စိန္႔ကေလာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေန႔လယ္စာ၀င္စားခဲ့သည္။ စာအုပ္ထဲက တုိနီဟုအမည္ရေသာ
ေ၀ါဘီဂြန္ၿမိဳ႕သားဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးႏွင့္ ဂြတီးဂြက်သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတာသားတစ္အုပ္ စိန္႔ကေလာက္ၿမိဳ႕သုိ႔
ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရာက္လာပုံအခန္းကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ရင္းၿပဳံးမိသည္။ ကြ်န္မ၏ ေ၀ါဘီဂြန္ခရီးစဥ္ေလး
အေတာ္အသင့္ ျပည့္စုံခဲ့ၿပီဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။
ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာသည္
အေမရိကားတုိက္/အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ သူမ်ားႏွင့္မတူေသာအျမင္ျဖင့္ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္
ကြ်န္မကုိ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ေ၀ါဘီဂြန္စာအုပ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မအလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ထဲကပင္
အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ကမာၻအရပ္ရပ္မွလူမ်ိဳးေပါင္းစုံတုိ႔
ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ေနထုိင္ရာ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ မူလဇာတိဇစ္ျမစ္ဘုိးဘြားမ်ား၏
ခံယူခ်က္၊ သေဘာထားတုိ႔ကုိ စာအုပ္ထဲမွတဆင့္ ကြ်န္မေဖာက္ထြင္းသိျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ လက္ရွိတုိးတက္ထြန္းကားေနေသာအေျခအေနႏွင့္
ကြာဟဒြန္တြဲစြာတည္ရွိေနေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ လူသိမမ်ားလွေသာ သမုိင္းတစိတ္တပုိင္းကုိ
ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရသည့္အတြက္ ထုိစာအုပ္ေလးဖတ္ခြင့္ရျခင္းကုိ ကြ်န္မ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ
ျဖစ္မိပါသည္။
ကြ်န္မရင္တြင္းမွာ အႏွစ္အႏွစ္အလလ ကိန္းေအာင္းခဲ့ေသာ
ဆႏၵတစ္စုံကုိ ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္ထည္ေဖာ္ခြင့္ရျခင္းအတြက္ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသလုိ၊
ကြ်န္မ ဖတ္(ခဲ့ဖူးေသာ)စာမ်ားထဲက ဒုတိယေျမာက္ေနရာျဖစ္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေျမာက္ပုိင္းရွိ
မင္နီစုိးတားျပည္နယ္က ေ၀ါဘီဂြန္တစ္ျဖစ္လဲ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္အေရာက္သြားၿပီး
ေျခခ်ခြင့္ရျခင္းသည္ ကြ်န္မ၏အေမရိကားခရီးစဥ္ပန္ခ်ီးကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ပုိမုိျပည့္စုံေအာင္
ေဆးျခယ္ျဖည့္စြက္လုိက္သကဲ့သုိ႔ပင္ ရွိပါေတာ့သည္။
ဇြန္မုိးစက္
၂၂ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၉
ေန႔လယ္ ၁နာရီ း ၅၂မိနစ္
ဖတ္စာထဲက
ခရီး (၁)
အေတာ္ စာဖတ္ ေက် တဲ့ ၅ တန္းေက်ာင္းသူပဲ.. ေတာ္ယံုုစိတ္ဓါတ္ေတာ့ မဟုုတ္ဘူး..ငါးတန္းထဲက စာအုုပ္ကိုု ပါ အပါ ယူသြားနိုုင္တာ :)
ငယ္ငယ္ကမွတ္ဉာဏ္လည္းေကာင္း၊ အစြဲအလန္းကလည္း အရမ္းႀကီး၊ စိတ္ကူးလည္းယဥ္တတ္ေတာ့ စာအုပ္ေတြက အသက္၀င္၀င္လာတာ မေကေရ။ အသက္ႀကီးမွဖတ္ျဖစ္တဲ့စာအုပ္ေတြကုိ အဲသေလာက္မမွတ္မိေတာ့ ခုဆိုစာမေက်ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ :D
The translated book published in 1990 or 1986, bcoz I am not sure myself when I read it. I only remember one plot when he drink beer at the old flour mill.