လြန္ခဲ့သည့္တစ္ပတ္က ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုအၿပီး ေမးခြန္းမ်ားကုိ ကြ်န္မဖိတ္ေခၚေသာအခါ စာရြက္ပုိင္းေလးေတြ ကြ်န္မဆီသုိ႔ အမ်ားအျပားေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုိစာရြက္မ်ားထဲတြင္ ေမးခြန္းတစ္ခုက ဆရာမအႀကိဳက္ဆုံး စာအုပ္သုံးအုပ္ကုိ ေျပာျပပါတဲ့။
သူက အႀကိဳက္ဆုံးဟုသာဆုိေပမယ့္ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္၏ စာအုပ္ေတြထဲကလား၊ ကြ်န္မဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္ေတြထဲကလား မကြဲျပားေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးေျဖလုိက္ပါသည္။
ကြ်န္မစာအုပ္ေတြထဲမွာ အႀကိဳက္ဆုံးရယ္လုိ႔ တန္းစီလုိက္လွ်င္ ပါေနက်ထုံးစံေတြေပါ့။ သုံးအုပ္ဟု ကန္႔သတ္ လုိက္ သည့္အခါ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း ေရတြက္ၾကည့္ဖုိ႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါသည္။ အျခားစာေရးဆရာမ်ား၏ စာအုပ္ ေတြကေတာ့ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္မွာ မ်ားလြန္းလွသျဖင့္ သုံးအုပ္ထဲေရြးဖုိ႔ ပုိ၍ပင္ ခက္ေသးေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္မအာ႐ုံထဲေရာက္သမွ် ေရတြက္ျပလုိက္သည္။ ကြ်န္မခဏခဏဖတ္ေနက်ထဲက သုံးအုပ္ထဲပါမသြားဘဲ က်န္ေနသည့္စာအုပ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကုိေတာ့ စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္လုိက္ရသည္။
ကြ်န္မေရရြတ္ျပသည့္ စာအုပ္သုံးအုပ္မွာ တစ္ခုက ကြ်န္မကုိ အ၀ါေရာင္ရထား၀တၳဳတုိ ေရးျဖစ္ေအာင္ အာ႐ုံ၀င္စားမႈေပးခဲ့သည့္ လူမႈေရးဆုိင္ရာပရဟိတစိတ္ကုိ လႈ႔ံေဆာ္ေပးသည့္ စာတစ္ပုဒ္ပါ၀င္သည့္ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းကုိ တုိက္ဖ်က္ဇာတ္သိမ္းေစမည္ဟူေသာ ဟားဘတ္တကၠသုိလ္ထြက္ အေမရိကန္ စီးပြားေရးပညာရွင္တစ္ဦး၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အေမရိကန္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ေရးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ဖ်ားစြန္းက ေနာက္ဆုံးရြာ၏အလြန္ဟူေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္သုံးအုပ္ကုိ ကြ်န္မဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလဲဆုိသည္ကုိလည္း သူတုိ႔အား ရွင္းျပခဲ့သည္။
ထုိစာအုပ္သုံးအုပ္လုံးသည္ ကြ်န္မအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိေပးသည္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိေပးသည္။ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္ျပားေနေသာ ကြ်န္မကုိဆက္ရွင္သန္ႏုိင္ဖုိ႔ ခြန္အားေတြေပးခဲ့သည္။ ဘာသာရပ္သုံးခုအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ခြန္အားသုံးမ်ိဳး ဆုိပါစုိ႔။
ေျပာၿပီးေနာက္ ကြ်န္မခ်က္ျခင္းသတိရသြားသျဖင့္ ရယ္ေမာလ်က္ထပ္ေျပာလုိက္မိသည္။ “ရသစာေပကုိ ဖတ္ဖုိ႔ေရာ ဖန္တီးဖုိ႔ေရာ အလြန္ျမတ္ႏုိးတဲ့ကြ်န္မ အခုေရြးလုိက္တဲ့ စာအုပ္သုံးအုပ္မွာ ႏွစ္အုပ္က ရသမဟုတ္တဲ့ စာေတြျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာလဲေကာင္း၊ ရယ္စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္”
ကြ်န္မ ဘာေၾကာင့္၀တၳဳကဗ်ာေတြကုိ မေရြးလုိက္မိသလဲ။ တကယ္ဆုိ ကြ်န္မ မနက္မနက္မွာ အိပ္ရာမွမထခင္ ဖတ္ဖုိ႔ခ်ထားသည့္ စာအုပ္ေတြ ေလးငါးအုပ္တြင္ အခုထိဖတ္မၿပီးေသးသည့္ တ႐ုတ္အေမရိကန္စာေရးဆရာမ ေအမီတန္၏ Saving Fish from Drowning ၀တၳဳပါသည္။ ျပင္သစ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားသည့္ တ႐ုတ္စာေရးဆရာ၏ ျပင္သစ္လုိေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ ေဘာလ္ဇက္ႏွင့္အပ္ခ်ဳပ္သည္မေလးဟူေသာ ၀တၳဳစာအုပ္ ကြ်န္မဖတ္ၿပီးသြားေသာ္လည္း အနီးအနားမွာ ရွိေနေသးသည္။ ထုိစာအုပ္ေတြကုိ ကြ်န္မႀကိဳက္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထုိစာအုပ္ေတြကုိ ထည့္မေရတြက္မိပါလိမ့္။
ေဟာေျပာပြဲအၿပီး ညမွာ ကြ်န္မကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္မိေတာ့ ကြ်န္မသည္ ရသစာေပကုိ မွ်ေ၀မိသည္ထက္ ရသမဟုတ္ေသာ စာေပကုိ မွ်ေ၀မိေနသည္က မ်ားေနပါလား။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္မဖတ္ေသာစာေတြကုိ ခြဲျခားၾကည့္လွ်င္ ရသစာေပထက္ ရသမဟုတ္ေသာစာေတြက ရာခုိင္ႏႈန္းပုိမ်ားေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဖတ္႐ႈႏႈန္းႏွစ္ခု၏ ကြာျခားခ်က္က သိပ္ေတာ့မမ်ားလွေသးပါ။ ကြ်န္မစာအုပ္စင္တြင္ထားၿပီး ခဏခဏထုတ္ဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြက သုံးေလးအုပ္ပါေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ၀တၳဳတုိေတြလည္း ေလးငါးအုပ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္ရာေဘးမွာ စီကာစဥ္ကာ ပတ္လည္၀ုိင္း ေနသည့္အမ်ားစုက ရသမဟုတ္ေသာ စာမ်ားႏွင့္ ဖတ္ရလြယ္ကူေသာ သတင္းအျပည့္ေပးေသာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးေလးလအတြင္း ဖတ္ၿပီးသြားခဲ့သည့္ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္သည္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ/အိတ္ဒ္စ္ စာအုပ္စာတမ္းေတြ။
တုိင္းမ္စ္မဂၢင္းဇင္းကုိပဲၾကည့္။ စိိမ္းလန္းေသာအိပ္မက္မ်ားတဲ့။ အာရွ၏ေလထုေရထုညစ္ညမ္းမႈေတြ ယုိယြင္းမႈေတြထဲမွ ေဖာက္ထြက္ကာ သန္႔စင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္လုိက္ေသာ ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ ဆုိးလ္ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္၏ ေအာင္ျမင္မႈေတြအေၾကာင္းဖတ္ရသည္္။ ဆုိးလ္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မွာ ညစ္ညမ္းေနခဲ့ေသာ ခြ်န္ေဂးခ်ဳန္းေခ်ာင္းကုိ ျပန္သန္႔စင္ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ၿပီး ကမာၻ႔ဒုတိယအစိမ္းလန္းဆုံးႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံမွာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္မည့္ ရထားတြဲမ်ား အေၾကာင္းပါ၀င္သည္။ ၂၀၂၀ခုႏွစ္တြင္ ေရရွည္တည္တံ့မည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ရမည္ဟု ေရရွည္ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန၏ အမ်ိဳးသမီး၀န္ႀကီး မုိနာဆာလင္က စီမံကိန္းအေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့သည္။
“အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္တုိင္းမွာ အပူေပးစနစ္အတြက္ ေလာင္စာဆီမလုိအပ္ေတာ့ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြမွာလည္း ဓာတ္ဆီမလုိအပ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ျခားေရြးခ်ယ္စရာေတြ ရွိလာေတာ့မယ္” ဟု သူမက ေၾကျငာခဲ့သည္။ လုပ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံက လုပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္တုန္းက အေရွ႔အလယ္ပုိင္း အၾကပ္အတည္းမတုိင္မီ ဆြီဒင္သည္ သူ႔ေလာင္စာစြမ္းအင္အသုံး၏ ၇၇ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ေရနံမွ ရခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္တြင္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား အလြန္တုိးတက္ ထြန္းကားလာေသာ္လည္း ေရနံေပၚမွီခုိမႈက ၃၄ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသည္ သူ႔သဘာ၀ အရင္းအျမစ္မ်ားအေပၚ စီမံကြပ္ကဲမႈ ေကာင္းမြန္ခဲ့၏။
“ကြ်န္မတုိ႔မွာ ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဇီ၀စြမ္းအင္ (Biomass) ေတြရွိတယ္။ ေလစြမ္းအင္အတြက္ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္” ဟု ၀န္ႀကီးက ေျပာခဲ့သည္။
ေဟာေျပာပြဲအၿပီး ညမွာ ကြ်န္မကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္မိေတာ့ ကြ်န္မသည္ ရသစာေပကုိ မွ်ေ၀မိသည္ထက္ ရသမဟုတ္ေသာ စာေပကုိ မွ်ေ၀မိေနသည္က မ်ားေနပါလား။
တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္မဖတ္ေသာစာေတြကုိ ခြဲျခားၾကည့္လွ်င္ ရသစာေပထက္ ရသမဟုတ္ေသာစာေတြက ရာခုိင္ႏႈန္းပုိမ်ားေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဖတ္႐ႈႏႈန္းႏွစ္ခု၏ ကြာျခားခ်က္က သိပ္ေတာ့မမ်ားလွေသးပါ။ ကြ်န္မစာအုပ္စင္တြင္ထားၿပီး ခဏခဏထုတ္ဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြက သုံးေလးအုပ္ပါေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ၀တၳဳတုိေတြလည္း ေလးငါးအုပ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္ရာေဘးမွာ စီကာစဥ္ကာ ပတ္လည္၀ုိင္း ေနသည့္အမ်ားစုက ရသမဟုတ္ေသာ စာမ်ားႏွင့္ ဖတ္ရလြယ္ကူေသာ သတင္းအျပည့္ေပးေသာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးေလးလအတြင္း ဖတ္ၿပီးသြားခဲ့သည့္ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္သည္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ/အိတ္ဒ္စ္ စာအုပ္စာတမ္းေတြ။
တုိင္းမ္စ္မဂၢင္းဇင္းကုိပဲၾကည့္။ စိိမ္းလန္းေသာအိပ္မက္မ်ားတဲ့။ အာရွ၏ေလထုေရထုညစ္ညမ္းမႈေတြ ယုိယြင္းမႈေတြထဲမွ ေဖာက္ထြက္ကာ သန္႔စင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္လုိက္ေသာ ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ ဆုိးလ္ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္၏ ေအာင္ျမင္မႈေတြအေၾကာင္းဖတ္ရသည္္။ ဆုိးလ္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မွာ ညစ္ညမ္းေနခဲ့ေသာ ခြ်န္ေဂးခ်ဳန္းေခ်ာင္းကုိ ျပန္သန္႔စင္ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ေနာက္ၿပီး ကမာၻ႔ဒုတိယအစိမ္းလန္းဆုံးႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံမွာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္မည့္ ရထားတြဲမ်ား အေၾကာင္းပါ၀င္သည္။ ၂၀၂၀ခုႏွစ္တြင္ ေရရွည္တည္တံ့မည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ရမည္ဟု ေရရွည္ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန၏ အမ်ိဳးသမီး၀န္ႀကီး မုိနာဆာလင္က စီမံကိန္းအေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့သည္။
“အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္တုိင္းမွာ အပူေပးစနစ္အတြက္ ေလာင္စာဆီမလုိအပ္ေတာ့ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြမွာလည္း ဓာတ္ဆီမလုိအပ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ျခားေရြးခ်ယ္စရာေတြ ရွိလာေတာ့မယ္” ဟု သူမက ေၾကျငာခဲ့သည္။ လုပ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံက လုပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္တုန္းက အေရွ႔အလယ္ပုိင္း အၾကပ္အတည္းမတုိင္မီ ဆြီဒင္သည္ သူ႔ေလာင္စာစြမ္းအင္အသုံး၏ ၇၇ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ေရနံမွ ရခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္တြင္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား အလြန္တုိးတက္ ထြန္းကားလာေသာ္လည္း ေရနံေပၚမွီခုိမႈက ၃၄ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသည္ သူ႔သဘာ၀ အရင္းအျမစ္မ်ားအေပၚ စီမံကြပ္ကဲမႈ ေကာင္းမြန္ခဲ့၏။
“ကြ်န္မတုိ႔မွာ ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဇီ၀စြမ္းအင္ (Biomass) ေတြရွိတယ္။ ေလစြမ္းအင္အတြက္ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္” ဟု ၀န္ႀကီးက ေျပာခဲ့သည္။
သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သိပၸံနည္းပညာေတြက အားတက္စရာပါလား။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာျမင္ရေတာ့ အားက်မိသည္။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း သူမ်ား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတြးေတာင္မေတြးမိသည့္ ဥပေဒေတြကုိ ထုတ္ျပန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သတဲ့။ ေလာင္စာႏွင့္ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္ဆုိဒ္ထုတ္လႊတ္မႈမ်ားအတြက္ အခြန္ေကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေတြကားေတြမွာ ေရနံေလာင္စာ အသုံးကုိ တစ္ျခားအသစ္ျပန္ျဖည့္စြမ္းအင္မ်ားႏွင့္ အစားထုိးရန္ စဥ္းစားလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက အခြန္အတြက္ ညည္းညဴၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားစုေသာ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ကမာၻႀကီးကုိ ကယ္ဆယ္ေပးဖုိ႔ တက္ႂကြစြာ ကူညီလုိစိတ္ရွိၾကသည္ဟုဆုိသည္။
ဘယ္ေလာက္မ်ားအားက်ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ဆြီဒင္သည္ အပင္စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမွရေသာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ႏွင့္ အီသေနာတုိ႔ျဖင့္ ေရနံေလာင္စာ ကုိ အစားထုိးေနၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလုံးတြင္ အျခားေလာင္စာစြမ္းအင္တုိ႔ကုိ ဆုိင္တြင္ဖြင့္လ်က္ ေရာင္းခ်အသုံးျပဳေနၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြ၏ ၁၃ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔သုံးတီထြင္မႈအသစ္မ်ားျဖင့္ ကားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံ၏ေဒသဆုိင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္္း ႏုိင္ငံသားတုိ႔ အတူပူးတြဲပါ၀င္ႏုိင္မည့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္တဲ့။ အိမ္ေတြမွ စြန္႔ပစ္သည့္ ေအာဂဲနစ္အမႈိက္မ်ား၊ စုိက္ပ်ိဳးခင္းတို႔မွ ေအာ္ဂဲနစ္အမႈိက္မ်ားျဖင့္ထုတ္ယူေသာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ကုိသုံးကာ ကားေတြေမာင္းႏွင္ၿပီးျဖစ္သည္။
ထုိသတင္းမ်ိဳးေတြက ကြ်န္မအနီးတြင္ တ၀ဲလည္လည္ရွိေနၾကသည္။ ရသစာေပေတြက ေကာက္ကုိင္ၿပီးလွ်င္ ခဏအတြင္းျပန္ခ်ထားလုိ႔မရ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ၀တၳဳဖတ္လွ်င္ အခ်ိန္ယူခ်င္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ခ်င္သည္။ ေနာက္ေန႔၊ ေနာက္တစ္ပတ္၊ ေနာက္လ စသည့္ တာ၀န္ေတြ ခ်ိန္းဆုိမႈေတြႏွင့္ ကြ်န္မ၀တၳဳဖတ္လုိ႔ ရမည္မထင္။ သုိ႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၀တၳဳကုိ လုံးခ်င္းေတြလည္း တစ္ခ်ီတည္းဖတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေပမယ့္ နံနက္ခင္းေလးေတြ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ ဖတ္ေနဆဲပါ။
အရင္တုန္းကလုိ ခရီးထြက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးစာဖတ္ႏုိင္သည့္ ကာလေတြကုိ လြမ္းမိသည္။ သုိ႔ေသာ္တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔မွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ စီမံထိန္းသိမ္းမႈအတြက္ ပူပန္ေန႐ုံသာမက အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ရွားပါးလာခဲ့ၿပီ။
အရင္က ၿမိဳ႔အျပင္ခရီးသြားမွ လက္ဆြဲအိတ္ထဲ စာအုပ္ေတြ ေကာက္ထည့္ကာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ တစ္ျခားၿမဳိ႔၏ ဧည့္သည္ဘ၀ျဖင့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေကာင္းလွေသာ ကြ်န္မသည္ ခုအခါ ၿမိဳ႔ထဲတစ္ေနရာရာ အသြားမွာပင္ စာအုပ္တစ္ခုခုကို အိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားသည့္ အက်င့္ကုိ ရခဲ့ၿပီ။ တစ္ခုခုကုိ ေစာင့္ေနသည့္ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကုိေကာက္ကုိင္ၿပီး ဖတ္ေနလုိက္လွ်င္ ေလးငါးမ်က္ႏွာ ၿပီးသြားလည္း မနည္းပါဘူးဟု စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်တတ္လာသည္္။
ကြ်န္မ သယ္သယ္လာတတ္သည့္ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္ဆန္းစစ္မိေတာ့ ေအမီတန္ကုိ မသယ္ယူခဲ့။ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ကင္ဇာဘူ႐ုိအုိေအး၏ တိတ္ဆိတ္ေသာငုိသံ မသယ္ယူခဲ့။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုဖတ္ၿပီးခ်ထားကာ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတြ႔သည့္ စာမ်က္ႏွာေကာက္လွန္လုိ႔ အဆင္ေျပသည့္ စာအုပ္ေတြကုိ သယ္မိသည္။ အဲဒါကေတာ့ Scientific American တုိ႔၊ Time တုိ႔၊ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေ၀ေသာ The Waves မဂၢဇင္းတုိ႔၊ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။
လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းေရးၿပီးသြားတုိင္း ကြ်န္မခဏခဏေႂကြးေၾကာ္ေလ့ရွိၿပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါသည္။
“ေတာ္ၿပီ။ ငါ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး တစ္လတိတိ စာဆုိလုိ႔ ကႀကီးတစ္လုံးေတာင္ မေရးေတာ့ဘူး။ နားထားမယ္”
စာမေရးဘဲ ဘယ္လုိေနလုိ႔ရပါ့မလဲ။ အလြန္ဆုံး စာမေရးဘဲေနလုိ႔ရလွ်င္ တစ္ပတ္ေပါ့။
အဲသည္လုိပဲ ရသ၀တၳဳေတြ ဖတ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဟုိစာအုပ္၀ယ္လာ သည္စာအုပ္၀ယ္လာႏွင့္ ေႂကြးေၾကာ္မိတာ ခဏခဏ။
“တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဘာတာ၀န္မွမပါဘဲ စိတ္အပန္းေျဖခရီးေလး တစ္ပတ္ေလာက္ထြက္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲ အိပ္လုိက္စားလုိက္နဲ႔ စာေတြခ်ည္း တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဖတ္ေနလုိက္ဦးမယ္”
အဲသည္လုိ ေရရြတ္မိတာလည္း အႀကိမ္မနည္းလွေတာ့ပါ။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေ၀းေနဆဲသာျဖစ္သည္။
ဂ်ဴး
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ဘယ္ေလာက္မ်ားအားက်ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ဆြီဒင္သည္ အပင္စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမွရေသာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ႏွင့္ အီသေနာတုိ႔ျဖင့္ ေရနံေလာင္စာ ကုိ အစားထုိးေနၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလုံးတြင္ အျခားေလာင္စာစြမ္းအင္တုိ႔ကုိ ဆုိင္တြင္ဖြင့္လ်က္ ေရာင္းခ်အသုံးျပဳေနၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြ၏ ၁၃ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔သုံးတီထြင္မႈအသစ္မ်ားျဖင့္ ကားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံ၏ေဒသဆုိင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္္း ႏုိင္ငံသားတုိ႔ အတူပူးတြဲပါ၀င္ႏုိင္မည့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္တဲ့။ အိမ္ေတြမွ စြန္႔ပစ္သည့္ ေအာဂဲနစ္အမႈိက္မ်ား၊ စုိက္ပ်ိဳးခင္းတို႔မွ ေအာ္ဂဲနစ္အမႈိက္မ်ားျဖင့္ထုတ္ယူေသာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ကုိသုံးကာ ကားေတြေမာင္းႏွင္ၿပီးျဖစ္သည္။
ထုိသတင္းမ်ိဳးေတြက ကြ်န္မအနီးတြင္ တ၀ဲလည္လည္ရွိေနၾကသည္။ ရသစာေပေတြက ေကာက္ကုိင္ၿပီးလွ်င္ ခဏအတြင္းျပန္ခ်ထားလုိ႔မရ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ၀တၳဳဖတ္လွ်င္ အခ်ိန္ယူခ်င္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ခ်င္သည္။ ေနာက္ေန႔၊ ေနာက္တစ္ပတ္၊ ေနာက္လ စသည့္ တာ၀န္ေတြ ခ်ိန္းဆုိမႈေတြႏွင့္ ကြ်န္မ၀တၳဳဖတ္လုိ႔ ရမည္မထင္။ သုိ႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၀တၳဳကုိ လုံးခ်င္းေတြလည္း တစ္ခ်ီတည္းဖတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေပမယ့္ နံနက္ခင္းေလးေတြ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ ဖတ္ေနဆဲပါ။
အရင္တုန္းကလုိ ခရီးထြက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးစာဖတ္ႏုိင္သည့္ ကာလေတြကုိ လြမ္းမိသည္။ သုိ႔ေသာ္တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔မွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ စီမံထိန္းသိမ္းမႈအတြက္ ပူပန္ေန႐ုံသာမက အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ရွားပါးလာခဲ့ၿပီ။
အရင္က ၿမိဳ႔အျပင္ခရီးသြားမွ လက္ဆြဲအိတ္ထဲ စာအုပ္ေတြ ေကာက္ထည့္ကာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ တစ္ျခားၿမဳိ႔၏ ဧည့္သည္ဘ၀ျဖင့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေကာင္းလွေသာ ကြ်န္မသည္ ခုအခါ ၿမိဳ႔ထဲတစ္ေနရာရာ အသြားမွာပင္ စာအုပ္တစ္ခုခုကို အိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားသည့္ အက်င့္ကုိ ရခဲ့ၿပီ။ တစ္ခုခုကုိ ေစာင့္ေနသည့္ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကုိေကာက္ကုိင္ၿပီး ဖတ္ေနလုိက္လွ်င္ ေလးငါးမ်က္ႏွာ ၿပီးသြားလည္း မနည္းပါဘူးဟု စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်တတ္လာသည္္။
ကြ်န္မ သယ္သယ္လာတတ္သည့္ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္ဆန္းစစ္မိေတာ့ ေအမီတန္ကုိ မသယ္ယူခဲ့။ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ကင္ဇာဘူ႐ုိအုိေအး၏ တိတ္ဆိတ္ေသာငုိသံ မသယ္ယူခဲ့။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုဖတ္ၿပီးခ်ထားကာ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတြ႔သည့္ စာမ်က္ႏွာေကာက္လွန္လုိ႔ အဆင္ေျပသည့္ စာအုပ္ေတြကုိ သယ္မိသည္။ အဲဒါကေတာ့ Scientific American တုိ႔၊ Time တုိ႔၊ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေ၀ေသာ The Waves မဂၢဇင္းတုိ႔၊ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။
လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းေရးၿပီးသြားတုိင္း ကြ်န္မခဏခဏေႂကြးေၾကာ္ေလ့ရွိၿပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါသည္။
“ေတာ္ၿပီ။ ငါ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး တစ္လတိတိ စာဆုိလုိ႔ ကႀကီးတစ္လုံးေတာင္ မေရးေတာ့ဘူး။ နားထားမယ္”
စာမေရးဘဲ ဘယ္လုိေနလုိ႔ရပါ့မလဲ။ အလြန္ဆုံး စာမေရးဘဲေနလုိ႔ရလွ်င္ တစ္ပတ္ေပါ့။
အဲသည္လုိပဲ ရသ၀တၳဳေတြ ဖတ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဟုိစာအုပ္၀ယ္လာ သည္စာအုပ္၀ယ္လာႏွင့္ ေႂကြးေၾကာ္မိတာ ခဏခဏ။
“တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဘာတာ၀န္မွမပါဘဲ စိတ္အပန္းေျဖခရီးေလး တစ္ပတ္ေလာက္ထြက္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲ အိပ္လုိက္စားလုိက္နဲ႔ စာေတြခ်ည္း တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဖတ္ေနလုိက္ဦးမယ္”
အဲသည္လုိ ေရရြတ္မိတာလည္း အႀကိမ္မနည္းလွေတာ့ပါ။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေ၀းေနဆဲသာျဖစ္သည္။
ဂ်ဴး
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၆ႏွစ္ျပည့္ သိပၸံမဂၢဇင္းအထူးထုတ္မွာပါတဲ့ (ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဆရာမဆီက သြားေတာင္းခဲ့တဲ့) ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ကုိယ့္ဆီမွာ မဂၢဇင္းရွိေနလုိ႔ ျပန္႐ုိက္ၿပီး တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ခုတေလာ မမ လဲ ဂ်ဴး ေတြပဲ ဖတ္မိေနတယ္..ျပန္တင္ေပးတာ ေက်းဇူးပါ ညီမေလး..း)
ဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။
"“ေတာ္ၿပီ။ ငါ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး တစ္လတိတိ စာဆုိလုိ႔ ကႀကီးတစ္လုံးေတာင္ မေရးေတာ့ဘူး။ နားထားမယ္”"
အဲဒီေနရာေရာက္ေတာ့ သတိရသြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ သိပၸံမဂၢဇင္းထဲ မဟုတ္ဘဲ တျခားေဆာင္းပါးစုေတြ ေရာထုတ္တဲ့ထဲကမ်ား ဖတ္မိလားမသိဘူး။ သိပၸံမဂၢဇင္းကေတာ့ ဖတ္ခဲမိလို႔ပါ။
သိုင္းကယူတင္ပါတယ္
ႀကိဳက္စ္
က်ေနာ္က ဂ်ဴးရဲ႔ အႀကိဳက္ဆံုးစာအုပ္ကိုေၿပာမယ္။
အမွတ္တရ ပဲ
စုစုေထြး ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။
မမ..ညီမေလး စာလာဖတ္တယ္...ဂ်ဴးကေတာ့ ညီမေလးရဲ႕ အၾကိဳက္ဆုံးေသာ၊ အႏွစ္သက္ဆုံးေသာ စာေရးဆရာမပါပဲ...ဂ်ဴးေရးတဲ့ ဘယ္လုိအရာမ်ိဳးကုိ မဆုိ မလြတ္တမ္းဖတ္ခ်င္တယ္...အခုလုိမွ်ေ၀ေပးတဲ့ အတြက္ မမကုိေက်းဇူးတင္တယ္ေနာ္...လင့္ခ့္ေလးယူသြားတယ္ မမ...ရုံးပိတ္ရက္မွ ေအး၂ေဆးလာေမႊဦးမယ္...
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ညီမေလး
အင္ၾကင္း
ဂ်ဴးရ႕ဲ ဒီစာကို မဖတ္ရေသးဘူး။
ေက်းဇူးေနာ္။
မေရးးးးးးးးးး
မမနဲ ့မတူတာက မိုးတစ္ခါမွ ၀တၳဳစာအုပ္မဖတ္ဖူးတာပဲ
ဒါေၾကာင္ ့လည္းစာေရးမေကာင္းတာေနမွာ
အမ ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္နိုင္ပါေစ ေနာ္
မိုး
ဆရာမ ဂ်ဴးကို ညီမလည္း ၾကိဳက္တယ္
ခုစာေလးကို မဖတ္ဘူးေသးဘူး .. ခုမွ ဖတ္ရတာ .. ရွဲ႕ရွဲ႕ း))
အိမ္လာလည္ဦးေနာ္
အမ ဘယ္ေန႕အားလဲ စေနတနဂၤေႏြ လာေလ း))
ဒီတပတ္ စေနေတာ့ ညီမ အလုပ္သြားရမယ္ .. း((
ေန႕၀က္ ..
ဘာစားခ်င္လဲ လုပ္ေကၽြးမယ္ေလ .. :P ယံုၾကည္ရင္ .. :D
မမ...အသစ္ေတြ႕လုိ႕လာတာ...ရွိလည္းရွိဘူး...ၿပန္သိမ္းထားတာလား...
မဖတ္ဖူးေသးဘူး... း))
ေက်းဇူး ညီမ..