အမွတ္တရ မကာအုိ (၃)

Category: ,

သူတုိ႔ေတြ မနက္ေစာေစာထၿပီး hotel breakfast ဆင္းစားၾကတယ္။ ကုိယ္ႏုိးေနေပမယ့္ တမင္လုိက္မသြားဘူး။ သူတုိ႔အားလုံး ferry terminal ကုိသြားၿပီဆုိမွ အိပ္ရာကထၿပီး ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး မနက္စာဆင္းစားတယ္။ စားၿပီးျပန္တက္လာေတာ့ ကုိယ့္ခရီးစဥ္အတြက္ Plan ဆြဲဖုိ႔ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာနားက ကုိယ္ယူလာတဲ့ ခရီးသြားလမ္းညႊန္စာရြက္ နဲ႔ ေျမပုံေတြခ်ၿပီး ကုိယ္သြားလည္ႏုိင္မယ့္ေနရာေတြၾကည့္တယ္။ မနက္ျဖန္ တုိးဂုိက္နဲ႔သြားမယ့္ေနရာေတြဖယ္ၿပီး က်န္တဲ့ေနရာေတြထဲက ကုိယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေနရာေတြ  mark လုပ္လုိက္တယ္။ Venetian ကုိ တစ္ေခါက္ထပ္သြားခ်င္ေပမယ့္ ဟုိဘက္ကြ်န္းျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ္မသြားေတာ့ဘူး။ မကာအုိ ကြ်န္းဆြယ္ေပၚက တစ္ျခား tourist attraction ေနရာေတြပဲ သြားမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

ကုိယ့္အတြက္ အခက္အခဲက ဘာသာစကားပဲ။ အဂၤလိပ္စာ၊ စကားသုံးတဲ့ႏုိင္ငံဆုိလုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရလုိ႔လည္း မေၾကာက္ဘူး။  ကင္မရာရယ္၊ ေရတစ္ပုလင္းရယ္၊ လမ္းညႊန္ေျမပုံပါတဲ့ စာရြက္ေတြယူၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးနဲ႔ ကုိယ့္ခရီးစဥ္စလုိက္တယ္။ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာ အရင္သြားၿပီး receptionist ကုိ ကုိယ္သိဖုိ႔လုိအပ္္တာေတြ ေမးတယ္။ အဓိကကေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲသြားလုိ႔ safe ျဖစ္မျဖစ္ဆိုတာ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ျဖစ္တယ္ေျပာတယ္။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားဖုိ႔က သိပ္အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။ တကၠစီနဲ႔သြားတာ ပုိအဆင္ေျပတယ္။ ဒါနဲ႔ကုိယ္လည္း  mark လုပ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကုိျပၿပီး ကုိယ္ဒီေနရာေတြသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကန္တုံလုိလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ္ tick လုပ္ထားတဲ့ေနရာေတြကုိ တ႐ုတ္လုိေရးေပးပါလုိ႔။ ဒါမွ ကုိယ္  taxi driver ကုိျပၿပီး သြားလုိ႔ရမွာလုိ႔ဆုိေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဧည့္ႀကိဳအမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေလးက ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကုိ စာရြက္တစ္ရြက္မွာ တ႐ုတ္လုိခ်ေရးေပးလုိက္တယ္။

ဘာကဘယ္ေနရာဆုိတာ နံပါတ္နဲ႔ ကုိယ္ျပန္မွတ္ထားတယ္။ တကၠစီေပၚတက္တာနဲ႔ အဲဒီ့စာရြက္ေလးျပ၊ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ လက္ညႈိးေလးေထာက္ျပၿပီး တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။ ေန႔လည္ ဟုိတယ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ တကၠစီေလးစင္းေလာက္ငွားစီးခဲ့တယ္။ ေန႔လည္စာစားၿပီး ခဏနား၊ ညေန၄နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဟုိတယ္အနီးတစ္ဝုိက္က တစ္ခုတည္းေသာ Shopping Centre ရယ္၊ တစ္ျခားကာစီႏုိေတြရယ္၊ ေနာက္  Fisherman's Wharf လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေနရာရယ္ ကုိယ္ေျခက်င္ခရီးေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ပဲ သြားၾကည့္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးဖုိ႔ရာ အဆင္မေျပလွဘူး။ လမ္းကတစ္လမ္းေမာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ကားနံပါတ္ကလြဲလုိ႔ ကားေရွ့မွာေပၚတဲ့ ခရီးစဥ္အစအဆုံးေတာင္ တရုတ္လုိ ေရးထားတာဆုိေတာ့ ကားမွားစီးမိမွာေၾကာက္လုိ႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ပဲ ကုိယ္အားကုိးေတာ့တယ္။

Shopping Mall က သိပ္ၾကည့္စရာ ဝယ္စရာမရွိပါဘူး။ Sanos ဆုိတဲ့ ကာစီႏုိေခတ္ဦးကေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကာစီႏုိထဲ၀င္ၾကည့္၊ အလကားေပးတဲ့ ေရတစ္ပုလင္းယူ၊ စင္ေပၚမွာ ေျဖေဖ်ာ္ေနတဲ့ လူေတြသီခ်င္းေတြၾကည့္၊ အဲဒီ့အခ်ိန္က ေခတ္စားေနတာ ရီဟားနားရဲ့ "Umbrella" သီခ်င္းဆုိေတာ့ ဘယ္ကာစီႏုိသြားသြား  ဒီသီခ်င္းကုိ ဆုိဆုိေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကုိယ္ဘာမွမကစားဘူး။ အေပ်ာ္သေဘာေလာက္နဲ႔ေတာင္ ကံစမ္းၾကည့္ဖုိ႔ ကုိယ္ဝါသနာ မပါဘူး။ မႏုိင္ရင္ ရႈံးသြားမယ့္ပုိက္ဆံကုိ ႏွေျမာလုိ႔။ သူမ်ားကစားတာေတြပဲ ကုိယ္လုိက္ၾကည့္တယ္။ ကာစီႏုိ ႏွစ္ရုံေလာက္ထဲပဲ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာလည္း မေနခ်င္ဘူး။ အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး အေဆာက္အဦေတြ ဓာတ္ပုံလုိက္ရုိက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းသြားရတာ တစ္ခုမေကာင္းတာက ကုိယ့္ကုိဓာတ္ပုံရုိက္ေပးဖုိ႔ လူရွာရတာပါပဲ။

ညေန၆နာရီေလာက္မွာ ေဘာ့စ္ဆီကဖုန္းလာတယ္။ သူတုိ႔ ခုမွ  Shopping ထြက္ေနေၾကာင္း၊ ညမုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္ေရာ အေျခအေနဘယ္လုိရွိလဲေပါ့ေလ။ ညစာကုိ မကာအုိျပန္ေရာက္မွ စားမယ္၊ ကုိယ့္ကုိအစာေျပတစ္ခုစားၿပီး ေစာင့္ေနပါတဲ့။ ကုိယ္လည္း အုိေကေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ကုိယ္ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ဓာတ္ပုံေတြလုိက္ရုိက္ရင္းနဲ႔ ကုိယ္တည္းတဲ့ဟုိတယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေန႔လည္က ေျမပုံပါတဲ့ လမ္းညႊန္စာရြက္ေတြ ကုိယ့္ကုတင္ေပၚမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္လည္း ဟုိတယ္ရွိရာလမ္းကုိမွန္းၿပီး ေလွ်ာက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတယ္။

ေနေရာက္လည္းေပ်ာက္စျပဳၿပီ။ ကာစီႏုိ႔ၿမိဳ႔ရဲ့ထုံးစံအတုိင္း ညဦးပုိင္းေရာက္ေတာ့ သိသိသာသာ အသက္၀င္လာၿပီ။ လူေတြသြားသြားလာလာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ စည္ကားစျပဳေနၿပီေပါ့။ ဟုိတယ္ျပန္ဖုိ႔ရာ တကၠစီငွားစီးဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အကုန္ busy ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္လမ္းေမာင္းဆုိေတာ့ ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ေနရာက ငွားလုိ႔မရဘူး။ တစ္ဖက္လမ္းကုိ အရင္သြားရမွာ။ ကုိယ္လည္း ကားငွားစီးလုိ႔ရမယ့္ ေနရာေလာက္အထိသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္စီးမွ တားလုိ႔မရဘူး။ အဲဒီ့မွာ ကုိယ္ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာတယ္။ ဒုကၡပဲ...ကားလည္းငွားမရ၊ လမ္းလည္းမသိ။ ညပုိေမွာင္လာရင္ဒုကၡ။ ေလာင္းကစားၿမိဳ႔ဆုိေတာ့ လူကလည္းစုံ။ ကုိယ္လည္းေတြးရင္း အရမ္းစိတ္ပူသြားတယ္။ ေခြ်းေတြလည္းပ်ံလာတယ္။ ဟုိတယ္သြားရာလမ္းကုိ သိလုိသိျငား လမ္းေပၚက လူေတြကုိ လုိက္ေမးၾကည့္ေပမယ့္ ကုိယ္ေမးတာဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏုိင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။

ကုိယ္လည္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့  ကားငွားလုိ႔ရလုိရျငား  ေစာင့္တားရင္း အနီးအနားမွာ ကေလးနဲ႔အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔တယ္။ သူကလည္း ကုိယ့္ကုိၾကည့္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ္သူ႔ကုိေမးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္သူ႔ဆီသြားၿပီးေမးလုိက္တယ္။ ငါ Casa Real Hotel ဟုိတယ္ျပန္ခ်င္လုိ႔ ဘယ္လုိသြားလုိ႔ရမလဲဆုိၿပီးေတာ့။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူက အဂၤလိပ္လုိေကာင္းေကာင္း ေျပာႏုိင္သူျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားတယ္။ နင္ဒီအခ်ိန္ကားငွားလုိ႔ရမွာ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ပုိေကာင္းမယ္တဲ့။ တကယ္ဆုိ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ဘူးတဲ့။

ဒီလမ္းမႀကီးအတုိင္း တည့္တည့္ေလွ်ာက္ၿပီး ညာဘက္ခ်ိဳးလုိက္ရင္ ဟုိတယ္ရွိရာလမ္းမႀကီးေရာက္ၿပီ။ အဲဒီ့အတုိင္း ညာဘက္ခ်ိဳးၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ပါတဲ့။ ကုိယ္လည္းသူ႔ကုိေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး သူေျပာတဲ့အတုိင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းမအဆုံးေရာက္ၿပီး ညာဘက္ခ်ိဳးလုိက္ေတာ့ ကုိယ္မွတ္မိသြားၿပီ။ လမ္းတစ္ဖက္မွာ မကာအုိရဲ့ အျမင့္ဆုံးေတာင္ကုန္းကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ကုိယ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကုိယ္တည္းတဲ့ ဟုိတယ္က အဲဒီေတာင္ကုန္းရဲ့ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ရွိတာကုိး။  ကုိယ္မွန္းၿပီးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လွမ္းက မွားေတာ့မမွားဘူး။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမသိေတာ့ မ်က္စိလည္ၿပိး ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဟုိတယ္ကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ကုိယ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး အခန္းထဲမွာ တီဗီြၾကည့္ရင္း အေမာေျဖတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားခဲ့တာကုိး။

အဲဒီ့အခ်ိန္က ကုိယ့္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ သံဃာ့အေရးအခင္းျဖစ္ခ်ိန္ဆုိေတာ့ သတင္းစာနဲ႔တီဗြီၾကည့္လုိက္တုိင္း အဲဒီ့သတင္းေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကုိယ္လည္း တီဗီြၾကည့္ရင္း သူတုိ႔ျပန္အလာကုိ ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ျပန္လာေတာ့ ဟုိတယ္စားေသာက္ဆုိင္ေတာင္ ပိတ္ေတာ့မယ္။ ကုိယ္တုိ႔အုပ္စုကုိပဲ ေနာက္ဆုံး  serve လုပ္တာ။ ေဘာ့စ္က ကုိယ့္ကုိေမးတယ္။ နင္ဒီေန႔ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘယ္ေတြသြားလဲတဲ့။ ကုိယ္ေျပာျပလုိက္တာေပါ့။ ကုိယ္က ရုံးမွာ ခပ္ေအးေအးေနသူ၊ သူတုိ႔ bully လုပ္တာ ခံရသူဆုိေတာ့  ကုိယ့္ကုိသိပ္အထင္မႀကီးၾကဘူး။  ဒါေပမယ့္ ကုိယ္အခုလုိ တစ္ေယာက္တည္းသြားရဲတာကုိ သိလုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားၾကတယ္။ ကုိယ့္ကုိေမးၾကတယ္။ ဟုိေနရာ၊ ဒီေနရာေရာက္ၿပီးၿပီလားေပါ့။ ကုိယ္က ေရာက္ၿပီးၿပီ၊ မနက္ျဖန္သြားမယ့္ေနရာေတြကလြဲလုိ႔လုိ႔။  ေဘာ့စ္က ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ။ နင္ေတာ္ေတာ္ smart ျဖစ္တာပဲတဲ့။ ကုိယ္လည္း သာသာေလးျပန္ျပဳံးျပလုိက္တယ္။

အဲဒီ့ေန႔က ကုိယ့္အတြက္ တကယ္ပဲ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တယ္။ လမ္းေပ်ာက္တာနဲ႔ေလွ်ာက္လည္တာေပါင္းၿပီး မကာအုိကြ်န္းဆြယ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွ႔ံခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သူတို႔မေရာက္တဲ့ ေနရာေတြ ေရာက္လုိက္လုိ႔လည္း ကုိယ္ေက်နပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုိ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတဲ့၊  communicate လုပ္ရခက္တဲ့ေဒသမ်ိဳးကုိ တစ္ေယာက္တည္းသြားဖုိ႔ ၀န္ေလးသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ အစီအစဥ္အတုိင္း တုိးဂုိက္နဲ႔လူသုံးဆယ္ေလာက္ပါတဲ့ကားတစ္စီးနဲ႔  အထင္ကရေနရာေတြ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လမ္းေပ်ာက္မွာ မပူရေတာ့ဘူးေလ။ း)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 အပုိင္း (၄) မွာ ပုံေတြနဲ႔အတူတူ စာေတြျဖည့္ေရးၿပီး တြဲတင္ေပးမယ္ေနာ္။ 


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

Comments ( 6 )

အပိုင္း၄ ကိုေစာင့္ေနမယ္။
တေယာက္ထဲေလွ်ာက္လည္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္။

တခါတေလလည္း တေယာက္တည္းဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို ႀကိဳက္တယ္။

(အဲဒီအေၾကာင္းေလး ေနာက္တပိုင္းမွာ ထည့္ေရးမလုိ႔ ေတြးေနတာ)

မမ ဆို သြားရဲပါ့ မလားပဲ...

ပံုေလးေတြ ၾကည့္မယ္ ေနာ္..း)

အပိုင္း ေလး နဲ႔ ဓာတ္ပံုေတြကိုေမွ်ာ္ေနဒယ္ ခင္ဗ်

မမ ဇူလိုင္လ...ေမြးတာ...

Correct, you are very smart !!! :)))

....အေပ်ာ္သေဘာေလာက္နဲ႔ေတာင္ ကံစမ္းၾကည့္ဖုိ႔ ကုိယ္ဝါသနာ မပါဘူး။....

အဲဒါေတာ့ မမနဲ႕ ညီမေလးနဲ႕ လုံး၀တူတယ္...:)))


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ညီမေလး
အင္ၾကင္း