Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Sunday, September 16, 2012
Category:
Essay
ကြ်န္မ
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္က စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္သူသည္ ကြ်န္မထက္ အသက္ ငါးႏွစ္မွ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔ႀကီးသူ၊ စာေတာ္ၿပီး မြန္ရည္သန္႔ျပန္ေသာ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းကားေပၚက အတန္းႀကီး
အစ္မမ်ားေျပာေလ့ရွိသလုိ လည္ကတုံးအက်ႌအျဖဴႏွင့္ ကခ်င္ပုဆုိးကုိ ၀တ္ဆင္ထားၿပီး ကြ်န္မကုိ
စာျပေပးႏုိင္သူလည္း ျဖစ္သည္။
တကယ္တမ္း
လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ ကြ်န္မေတြ႔ဆုံခဲ့ေသာ ကုိကုိသည္ ေဆးေက်ာင္းသား မဟုတ္ဘဲ စက္မႈတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့သည္။
စိတ္ကူးထဲမွာလုိ အက်ႌျဖဴလည္ကတုံးႏွင့္ ကခ်င္ပုဆုိးမ၀တ္ေသာ္လည္း ေကာ္လံပါေသာ အေရာင္ေဖ်ာ့ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ႏွင့္
ပုဆုိးအကြက္စိပ္မ်ား၊ ရံဖန္ရံခါ ရခုိင္ပုဆုိးအဆင္မ်ားကုိ ၀တ္ဆင္တတ္သူျဖစ္သည္။ စစ္တုရင္ခ်န္ပီယံျဖစ္ေသာ
ကုိကုိ႔ကုိ ကြ်န္မသေဘာအက်ဆုံးအခ်က္မွာ အဂၤလိပ္စာေတာ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မညာစတမ္း ၀န္ခံရလွ်င္
ကြ်န္မထက္ အဂၤလိပ္စာပုိေတာ္ေသာ ေယာက်္ားမ်ားကုိ ကြ်န္မ အထင္ႀကီး စိတ္၀င္စားတတ္ပါသည္။
ကုိကုိ
ကြ်န္မႏွင့္စေတြ႔ေသာ ပထမဆုံးအႀကိမ္မွာကတည္းက ကြ်န္မကုိ သေဘာက်ခဲ့ေၾကာင္း ေနာင္မွာျပန္ေျပာ၍
ကြ်န္မသိခြင့္ရေသာ္လည္း ကုိကုိႏွင့္ထပ္တူ ကြ်န္မခံစားရေၾကာင္း ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။
ကြ်န္မ၏ဆရာျဖစ္ခဲ့ေသာ ကုိကုိသည္ အစ္ကုိမရွိေသာ၊ အစ္ကုိလုိခ်င္ေသာ ကြ်န္မအတြက္ ေလးစားအားက်ဖြယ္
အစ္ကုိႀကီးတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပြင့္လင္းေဖာ္ေရြ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ေသာကုိကုိသည္
အရာရာတုိင္းကုိ အေကာင္းျမင္၀ါဒျဖင့္ ၾကည့္ျမင္တတ္ေသာသူျဖစ္ၿပီး ကြ်န္မမွာရွိေနေသာ အဆုိးျမင္၀ါဒမ်ားကုိ
ကူညီဖယ္ရွားေပးခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။
ကုိကုိက
ကြ်န္မကဲ့သုိ႔ ရင္းႏီွးေသာ တပည့္မ်ားကုိ “နင္” “ငါ” နာမ္စားျဖင့္ သုံးစြဲေခၚေ၀ၚတတ္ေသာ္လည္း ကြ်န္မနားထဲတြင္
ရုိင္းပ်သည္ဟု တစ္ခါမွ မထင္မိခဲ့ပါ။ ကြ်န္မထက္ငါးႏွစ္ခြဲပုိႀကီးေသာကုိကုိက “ညီမေလး”
ဟု အစခ်ီေခၚလုိက္သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ကြ်န္မ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။
တပည့္မ်ားအေပၚ
ေစတနာအျပည့္အ၀ထားၿပီး အားႀကိဳးမာန္တက္ စာသင္ေပးတတ္ေသာ ကုိကုိသည္ မိဘႏွစ္ပါးကုိရုိေသေလးစားေသာ၊
ဘာသာတရားယုံၾကည္ကုိင္းရႈိင္းေသာ သားလိမၼာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ တပည့္မ်ားေရွ႕တြင္
လူႀကီးဆန္ဆန္ ေနျပတတ္ေသာ္လည္း ညီမငယ္တစ္ေယာက္သာရွိေသာ သားႀကီးၾသရသကုိကုိသည္ တစ္ခါတစ္ရံ
မိခင္ရင္ခြင္တြင္ ေခါင္းတုိးေ၀ွ႔ကာ ခြ်ဲတတ္ေၾကာင္း ကုိကုိ႔အေမက ေျပာျပသည့္အခါ ကြ်န္မမၿပဳံးဘဲ
မေနႏုိင္ပါ။
ကုိကုိ႔အေပၚ
နက္နက္နဲနဲ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနမိေၾကာင္း သိလုိက္ရသည့္ မနက္ခင္းတစ္ခုတြင္ ကြ်န္မက စာသင္ခုံတန္းရွည္မ်ားၾကားမွာ…။
ေနမေကာင္းသည့္ၾကားထဲက အားပါးတရ စာသင္ေပးေနေသာ ကုိကုိ႔ကုိၾကည့္၍ ကြ်န္မ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။
အဲသည့္ေလာက္အထိ အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔ ကုိကုိရယ္လုိ႔ ကြ်န္မစိတ္ထဲ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေျပာေနမိသည္။
ကုိကုိအားနည္းပင္ပန္းၿပီး တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ ကြ်န္မ အလြန္အမင္း စုိးရိမ္ပူပန္ခဲ့သည္။
ကြ်န္မဘ၀တြင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးျခင္းေၾကာင့္ က်ေသာမ်က္ရည္ ထုိတစ္ႀကိမ္သာ
ရွိခဲ့သည္။ ထုိေယာက်္ားသည္ ကုိကုိျဖစ္ခဲ့သည့္အတြက္ ကြ်န္မ ေက်နပ္ပါသည္။
ကုိကုိ႔အေပၚႏွစ္သက္စိတ္၀င္စားေနေသာ
တပည့္မိန္းကေလးမွာ ကြ်န္မတစ္ဦးတည္း မဟုတ္ေၾကာင္း ေနာင္သိပ္မၾကာမီမွာ သိခဲ့ရသည္။ သူတုိ႔က
ကြ်န္မႏွင့္ကုိကုိၾကားက ရင္းႏွီးမႈအေပၚ သံသယရွိခဲ့ေၾကာင္းကုိမူ အခ်ိန္ကာလ ေတာ္ေတာ္ေနာက္က်ၿပီး
ကုိကုိေျပာျပမွ ကြ်န္မသိခဲ့ပါသည္။ အစမ္းစာေမးပြဲမ်ားမွာ ကြ်န္မ အမွတ္မ်ားဆုံးရေနလွ်င္
ကြ်န္မအေျဖလႊာကုိ ကုိကုိ႔ထံမွ ေတာင္းယူၾကည့္ခ်င္ၾကသည္။ ကြ်န္မမုိ႔ ကုိကုိက အမွတ္ ပုိေပးလုိက္တာမ်ားလားဆုိေသာ
သံသယအေတြးႏွင့္ သူတုိ႔ကုိ ကြ်န္မ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏုိင္။ ကုိကုိသည္ စာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္
မ်က္ႏွာမလုိက္တတ္ေသာ ဆရာတစ္ေယာက္ဆုိတာကုိ သူတုိ႔ေမ့မ်ားေနသလား။ ကုိကုိ႔ဘက္ကကြ်န္မ မေက်မနပ္ႏွင့္
ခံျပင္းရေသးသည္။
ကုိကုိႏွင့္ကြ်န္မ
ခရီးသြားဟန္လႊဲ ပန္းဆုိးတန္းက ဖုိတုိေကာ္ပီဆုိင္ကုိ လမ္းအတူေလွ်ာက္၍ မိတၱဴသြားကူးဖူးသည္။
ကုိကုိ႔စာသင္ေက်ာင္းေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကြ်န္မသိပ္မႀကိဳက္ေသာ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ကုိ
ကုိကုိႏွင့္အတူ စားဖူးသည္။ ၄၈လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ကုိကုိႏွင့္ လက္ဖက္ရည္အတူ
တစ္ခါေသာက္ဖူးသည္။ ကုိကုိ႔အိမ္မွာ ကြ်န္မႀကိဳက္ေသာ ငါးဖယ္သုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ၿပီး
ထမင္းအတူစားခဲ့ဖူးသည္။ တကယ္တမ္း ကုိကုိႏွင့္ကြ်န္မ၏ ရင္းႏွီးခင္မင္ ဆက္ဆံမႈအတုိင္းအတာသည္
ဆရာတပည့္ ေမာင္ႏွမ အေနအထားထက္ မပုိခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အသိဆုံးျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ၏ ရင္တြင္းက
ခ်စ္ခင္တြယ္တာျခင္းကုိ ကုိကုိသိေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ျပရေလာက္ေအာင္အထိလည္း ကြ်န္မမွာ သတၱိမရွိခဲ့ပါ။
ေလ့က်င့္ခန္းစာအုပ္ေနာက္ေက်ာမွာ ေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ ကဗ်ာအပုိင္းအစမ်ားကုိေတာ့
ကြ်န္မထံမွ စာအုပ္ငွားယူဖူးေသာ ကုိကုိ အမွတ္မထင္ ျမင္ေကာင္း ျမင္မိပါလိမ့္မည္။ ကုိကုိ႔အေနျဖင့္
ကြ်န္မကုိ သူခ်စ္ခင္အားထားရေသာ တပည့္ညီမေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ထက္ပုိၿပီး သံေယာဇဥ္ရွိမရွိဆုိတာ
သူကုိယ္တုိင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ သိႏုိင္လိမ့္မည္ မထင္ပါ။
ကုိကုိႏွင့္ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္
ထူးျခားေသာ တုိက္ဆုိင္မႈတစ္ခုေတာ့ ရွိခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ကုိတစ္ေယာက္ျမင္ရသည့္အခါ ခံစားရေသာ
စိတ္ခ်မ္းသာမႈျဖစ္သည္။ “ဘာလုိ႔လဲ မသိဘူး၊ ငါ နင့္ကုိျမင္ရင္ အရမ္းစိတ္ခ်မ္းသာတာပဲသိလား”
ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားေနရင္း ကုိကုိက ေျပာေတာ့ ကြ်န္မကလည္း ၀မ္းသာအားရျဖင့္ “ဟင္… ညီမေလးလည္း
အဲလုိပဲ။ အိမ္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ညစ္စရာေတြ ႀကဳံခဲ့ရ ကုိကုိ႔ကုိ ျမင္လုိက္ရင္ စိတ္ညစ္တာေတြ
ေပ်ာက္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာသြားတာ။” ပူေလာင္ေသာ ခ်စ္ျခင္းထက္ ေအးျမေသာ ေမတၱာ၏ အဓိပၸာယ္ကုိ
စတင္အေတြးမိ၀င္တာ အဲဒီ့အခ်ိန္ကတည္းက ျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္မထင္သည္။
ကြ်န္မ
ဘ၀မွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စာေမးပြဲက်ခဲ့တုန္းက ကုိကုိ႔ေရွ႕မွာ အားငယ္၀မ္းနည္းကာ
႐ႈိက္ႀကီးတငင္ငုိေႂကြးဖူးသည္။ ကုိကုိကြ်န္မေဘးနားမွာထုိင္ကာ လက္ကုိဖြဖြဆုပ္ကုိင္ရင္း
အားေပးခဲ့သည္။ ကုိကုိကုိယ္တုိင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမွန္းသိေသာ္လည္း ကြ်န္မ မ်က္ရည္ေတြကုိ
မတားဆီးႏုိင္ခဲ့ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးမွ အနမ္းတစ္စုံ ကြ်န္မနဖူးေပၚက်ေရာက္လာေသာအခါမွသာ
ကြ်န္မ အငုိတိတ္ဖုိ႔ သတိရသည္။ တပ္မက္ျခင္းကင္းေသာ ကုိကုိ႔အနမ္းသည္ ကြ်န္မကုိ တစ္စုံတစ္ရာေသာခြန္အား
ေပးခဲ့သည္။ အဲဒီ့အတြက္ ကုိကုိ႔ကုိ ကြ်န္မ ေက်းဇူးတင္ခဲ့ပါသည္။
ကုိကုိ
ကြ်န္မအိမ္ကုိ လာလည္သည့္အခုိက္ နက္စ္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကုိ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ စိတ္တုိင္းက်
ေဖ်ာ္ၿပီး ဧည့္ခံခဲ့သည္။ ကုိကုိက ေနာင္ႀကဳံႀကိဳက္သည့္အခါ ကြ်န္မလက္ရာ နက္စ္ေကာ္ဖီတစ္ခြက္
ထပ္ေသာက္ခ်င္ပါေသးတယ္ဟု ဆုိခဲ့သျဖင့္ ကြ်န္မ အတုိင္းမသိ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ ကြ်န္မစာၾကည့္စားပြဲထက္မွာ
ကုိကုိညႊန္းေသာ စာအုပ္ေတြ၊ ကုိကုိ မၾကာခဏရြတ္ဆုိေျပာျပတတ္သည့္ အဂၤလိပ္စကားပုံ တက္က်မ္း
အတုိအထြာမ်ား ကပ္ထားသည္ကုိ ကုိကုိ ျမင္သြားသည့္အခါတြင္ေတာ့ ကြ်န္မ အနည္းငယ္ရွက္သြားခဲ့သည္။
ကုိကုိ ဘယ္ေလာက္အထိ ကြ်န္မအေပၚ လႊမ္းမုိးေနေၾကာင္း သိရွိရိပ္မိသြားမွာ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ေအာက္တုိဘာလထဲက
သီတင္းကြ်တ္တစ္ရက္မွာ ကုိကုိႏွင့္ ကြ်န္မတုိ႔ တပည့္တစ္သုိက္ ေရႊတိဂုံဘုရားဖူးေျမာ္ရင္း
မီးပုံပ်ံလႊတ္ခဲ့ၾကသည္။ အိမ္က လူႀကီးမ်ားမပါဘဲ ဘုရားေပၚမွာ ညခ်မ္းအထိ တစ္ခါမွ် မေနဖူးေသာကြ်န္မ
ကုိကုိႏွင့္အတူ မီးပုံပ်ံလႊတ္ခဲ့ရေသာ အဲဒီညေနခင္းကုိ အမွတ္တရ ရွိေနခဲ့သည္။
ကုိကုိ
ဗီဇာရၿပီျဖစ္၍ ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ထြက္ခြာေတာ့မည္ဟု ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားေသာေန႔က ကြ်န္မ
၀မ္းနည္းထိတ္လန္႔သြားခဲ့ပါသည္။ ႀကိဳတင္သိေနခဲ့ေသာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ေ၀းၾကရမည္ဆုိသည့္အခါ
ကြ်န္မ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးခဲ့။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ကုိကုိ႔ကုိ
သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ရင္း ရစ္၀ဲလာသည့္ မ်က္ရည္ကုိ မ်က္ေတာင္ခတ္ၿပီး သိမ္းဆည္းလုိက္သည္။
ေရွ႕တြင္ မျမင္ရေသာ အနာဂတ္တစ္ခုသည္ မုိင္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကေန ကုိကုိ႔ကုိ ေစာင့္စားဆီးႀကိဳေနသည္။
ကုိကုိသည္ အရာရာကုိ လက္ေတြ႔က်က် ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ တက္ႂကြစိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့သည္။
ကုိကုိႏွင့္
အေ၀းႀကီးေ၀းၿပီဆုိေသာ အသိကုိ နားလည္လက္ခံရင္း ေရရာျခင္းကင္းမဲ့သည့္ ျပန္ဆုံႏုိင္မည့္
ရက္စြဲတစ္ခုကုိ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားရင္း အလြမ္းရက္ရွည္ႏွင့္ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္မ
ႀကိဳးစားေနထုိင္ခဲ့သည္။ ထူးအိမ္သင္၏ ေကာင္းကင္ထက္က
ျမစ္တစ္စင္း သီခ်င္းကုိ မၾကာခဏ စြဲလန္းႏွစ္ၿခိဳက္စြာ နားေထာင္ၿပီး ကြ်န္မ လုိက္ဆုိညည္းခဲ့သည္။
တကယ္ေတာ့
ကုိကုိသည္ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ အျမတ္တႏုိး ေရးဖြဲ႔သီစပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ႏႈတ္ျဖင့္ရြတ္ဆုိခြင့္
မရလုိက္သည့္ သိမ္ေမြ႔လွပေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည္။
ဇြန္မုိးစက္
