Showing posts with label Childhood. Show all posts
Showing posts with label Childhood. Show all posts

ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္း

4

Category: ,

တစ္ေန႔က မ်က္ႏွာစာအုပ္ေပၚမွာ ငယ္ငယ္က အတန္းတူခဲ့ဖူးေသာ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမွတ္မထင္ ျပန္ဆုံမိၾကသည္။ သူလည္း ကုိယ့္ကုိသိပ္မမွတ္မိ၊ ကုိယ္လည္း သူ႔ကုိ သိပ္မသိေပမယ့္ အတန္းလုိက္႐ုိက္ထားေသာ ဓာတ္ပုံေဟာင္းေတြမွတစ္ဆင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူက ေလးတန္းအထိသာ လသာ၂မွာ ေနခဲ့ျပီး ေနာက္ပုိင္းေက်ာင္းေျပာင္းသြားသူျဖစ္သည္။ ကုိယ္ေက်ာင္းစေနခ်ိန္မွစ၍ အေစာဆုံး ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ဖူးေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွ ေလးတန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းေျပာင္းသြားသူ၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသုိ႔ မိသားစုလုိက္ ေရႊ႕ေျပာင္းသြားသူ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕ကုိ သတိရမိသည္။

ကုိယ့္ဘ၀တြင္ အမွတ္ရဆုံးေသာ ပထမဆုံး ေက်ာင္းေနဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ရွိခဲ့သည္။ “ေအးႏွင့္ျမတ္”။ သူငယ္တန္းကေန ႏွစ္တန္းအထိ တတြဲတြဲ မခြဲဘဲ တြဲခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းသုံးေယာက္လုံး၏ အေမမ်ားကလည္း သမီးမ်ားေၾကာင့္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသည္။ ေအးက နာမည္ႏွင့္လုိက္ေအာင္ ေအးသည္။ ျမတ္က ၀၀ေလးႏွင့္ ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိ မ်က္လုံးျပဳဳးျပဳဳးႏွင့္ ေကာင္မေလးလုိ႔ လူႀကီးမ်ားက ခ်စ္စႏုိး ေခၚၾကသည္။ သူငယ္တန္းတုန္းက ကုိယ္တုိ႔တေတြ မုန္႔ေစ်းတန္းက သရက္သီးႏွင့္ လ်က္ဆားဗူးေလးေတြ ၀ယ္စားၿပီး ပန္းမမေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရသည္။

တစ္တန္းတုန္းက အမွတ္မထင္ ျမတ္ရဲ႕ ခဲတံက ကုိယ့္မ်က္လုံးကုိ လာထိုးမိသည္။ အေပၚယံလွ်ပ္ထိသြားျခင္းျဖစ္၍ ဘာမွ မျဖစ္လုိက္ေပမယ့္ ကုိယ္က သူတမင္လုပ္သည္ထင္၍ သူ႔စာအုပ္ကုိ ဆြဲယူၿပီး စာမ်က္ႏွာျပည့္ ခဲတံႏွင့္ ျပန္ျခစ္လုိက္သည္။ အဲသည္မွာ သူက စိတ္ဆုိးၿပီး ဆရာမကုိ သြားတိုင္သည္။ ကုိယ္ကလည္း ကုိယ့္မ်က္လုံးကုိ သူ႔ခဲတံႏွင့္ထုိးေၾကာင္း ဆရာမကုိ ျပန္ေျပာသည္။ အလြန္ေအး၍ သေဘာေကာင္းေသာ အတန္းပုိင္ဆရာမ ေဒၚခင္ခင္၀င္းက ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကုိ မဆူမ႐ုိက္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ရန္မျဖစ္ဘဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနၾကဖုိ႔၊ ျမတ္က ကုိယ့္ကုိ တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ မေတာ္တဆ ထိမိတာျဖစ္လုိ႔ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔အေၾကာင္း ေလသံေအးေအးျဖင့္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆုိၿပီး ေနရာျပန္လႊတ္လုိက္သည္။ အရင္က ကုိယ္၊ ျမတ္၊ ေအး ယွဥ္ထုိင္ရာမွ ဆရာမဆီမွ ျပန္လာၿပီးေသာအခါ ေအးကုိ အလည္မွာထားၿပီး ထုိင္လုိက္ၾကသည္။ ကုိယ္နဲ႔ျမတ္ႏွစ္ေယာက္လုံး စကားမေျပာၾက။ ေန႔လည္ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္အၿပီးမွာ ေအးက သူ႔မွာ ပါလာေသာ ပန္းသီးနီနီတစ္လုံးကုိ သုံးေယာက္အတူ စားၾကရေအာင္ဟုဆုိကာ သူအရင္တစ္ကုိက္ကုိက္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ တစ္လွည့္စီ ေပးကုိက္သည္။ ပန္းသီးစားအၿပီး ကုိယ္တုိ႔သုံးေယာက္ အရင္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ျမတ္ႏွင့္ ကုိယ္လည္း ေနာက္ထပ္ ရန္မျဖစ္ၾကေတာ့။

တစ္ဦးတည္းေသာသမီး ျမတ္၏ေဖေဖက ေလယာဥ္မွႈး၊ သမီးသုံးေယာက္မွာ (ထုိစဥ္က) အငယ္ဆုံးျဖစ္ေသာ ေအး၏ ေဖေဖက ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး ေအး ေမေမက သူနာျပဳ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး၏အိမ္မွာ ကုိယ္တစ္လွည့္စီ သြားေန၊ ေဆာ့ကစားဖူးသည္။ ကုိယ္အမွတ္မမွားဘူးဆုိလွ်င္ ျမတ္အိမ္က ေရႊဘုံသာလမ္းရွိ တုိက်ိဳၾကက္ေၾကာ္ဆုိင္ အေပၚထပ္က တုိက္ခန္းက်ယ္မွာ။ သူ႔အိမ္မွာ တစ္ေန႔ခင္းလုံးေဆာ့ကစားၿပီး ေမာေမာႏွင့္ သူ႔ေမေမေဖ်ာ္တုိက္ေသာ ႏုိ႔မလုိင္ဖတ္မ်ားႏွင့္ စေတာ္ဘယ္ရီလက္ေဖ်ာ္ကုိ အားပါးတရ ေသာက္ခဲ့ၾကသည္ကုိ ကုိယ္မေမ့ခဲ့။

ေအး အိမ္က ၆မုိင္ခြဲက အင္းေလးရိပ္သာမွာ ရွိသည္။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီးအၿပီး ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ က်ေရာက္ေသာ ေအး ေမြးေန႔ကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚၿပီး သူ႔အိမ္အႀကီးႀကီးမွာ တေပ်ာ္တပါး က်င္းပၾကသည္။ ကုိယ္က ေမေမ၏ခြင့္ျပဳခ်က္၊ ေအး၏ေတာင္းဆုိခ်က္ျဖင့္ သူ႔အိမ္မွာ ၄၊ ၅ညေလာက္အထိ အိပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။ ေအးအထက္က အစ္မႏွစ္ေယာက္သာမက အျခား၀မ္းကြဲအစ္မမ်ားလည္း ရွိသျဖင့္ ေအးတုိ႔အိမ္သည္ ကေလးတစ္သုိက္ႏွင့္ ဆူညံေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းသည္။ ေျမေအာက္ထပ္ရွိ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ေအးအဖုိး၏ အခန္းထဲက စပရိန္ေမြ႔ယာေပၚတက္ၿပီး ခုန္ၾကသည္။ ျခံေနာက္ဘက္႐ွိ မႈိ႔ပင္မ်ားက မႈိ႔သီးမ်ားကုိ သြားခူးၿပီး ကစားၾကသည္။ ၿခံထြက္ပိႏၷဲသီးစားၿပီး ေအးတစ္ေယာက္ ဗုိက္နာ၍ အိမ္သာတက္သည္ကုိ ကုိယ္က ေစာင့္ေပးရသည္။ ျခံေရွ႕က ဒန္းေပၚအတူစီးၿပီး အနားမွာရွိေသာ အပင္ကသီးေသာ လိေမၼာ္သီးေသးေသးကေလးမ်ားကုိလည္း ဆြတ္ယူစားခဲ့ၾကေသးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ္သြားေနေသာ အဲဒီ့အခ်ိန္ကာလေလးအတြင္း ေအးေမေမမွာ ကုိယ္၀န္ရွိေၾကာင္း သိခဲ့တာျဖစ္သည္။ ေအးက သူအငယ္ဆုံး မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာ သိေပမယ့္ ေပ်ာ္သည္။ မိန္းကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္ေသာ သူတုိ႔မိသားစုက ကုိယ့္လုိပဲ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ လုိခ်င္ေနၾကတာျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ ေအးတစ္ေယာက္ ေမာင္ေလးအစား ညီမေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ရသြားသည္။

သုံးတန္းေရာက္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ တစ္ေယာက္တစ္ခန္းစီ ကြဲသြားသည္။ ကုိယ္တုိ႔အားလုံးထဲမွာ အေတာ္ဆုံးျဖစ္ေသာ ေအးက ေအတန္းမွာ ဆက္လက္ရွိေနခဲ့ၿပီး ကုိယ္ႏွင့္ျမတ္က ဘီႏွင့္စီ ေရာက္သြားသည္။ ေလးတန္းမွာ ကုိယ္ ေအခန္းျပန္ေရာက္ေပမယ့္ ျမတ္က ဘီတန္းမွာ က်န္ခဲ့သည္။ ေအးက အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခင္မင္ေနခဲ့ၿပီ။ စာစီစာကုံးမွာ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္းေရးပါဆုိေတာ့ ေအးအေၾကာင္းပဲ ကုိယ္ေရးလုိက္သည္။ ေလးတန္းႏွစ္ မၿပီးေသးခင္မွာပင္ ေအးေဖေဖက ေတာင္ႀကီးသုိ႔ ေဆး႐ုံအုပ္အျဖစ္ ေျပာင္းပာင္းေရႊ႕တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရေတာ့
 ေအးတုိ႔မိသားစုလည္း လုိက္ေျပာင္းသြားသည္။ ျမတ္ႏွင့္လည္း အတန္းမတူေတာ့ေသာေၾကာင့္ အရင္ကေလာက္ မတြဲျဖစ္ေတာ့။ ျမတ္လည္း ကုိယ့္ထက္ပုိခင္ရမယ့္သူ ရွိသြားခဲ့ၿပီ။

ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ျမတ္တုိ႔မိသားစု ႏုိင္ငံရပ္ျခားသုိ႔  ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာသြားသည္။ ေအးေဖေဖက စ၀္စံထြန္းေဆး႐ုံမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြား၍ ေအးေမေမႏွင့္ ေအးတုိ႔ ညီအစ္မေလးေယာက္ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေျပာင္းလာၿပီဆုိသည့္သတင္းၾကားေတာ့ ကုိယ္၀မ္းနည္း၀မ္းသာျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ သူတုိ႔ညီအစ္မတေတြ လသာ၂ ကုိ ျပန္ေရႊ႕မလာျဖစ္ဘဲ ဒဂုံ-၁ မွာပဲ ဆက္တက္ျဖစ္သြားသည္။ ကုိးတန္းေရာက္မွ က်ဴရွင္အတူတက္ေသာ ဒဂုံ-၁ မွ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကတစ္ဆင့္ ေအးႏွင့္ စာအဆက္အသြယ္ ျပန္ရသည္။ သူ ဒုတိယႏွစ္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္ ကုိယ္ႏွင့္ ဘီစီမွာ တစ္ခါခ်ိန္းၿပီး ေတြ႔ၾကသည္။ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ႏွင့္ လွပသြက္လက္ေနေသာ ေအးႏွင့္ကုိယ္ ၁၀ႏွစ္ၾကာၿပီးမွ ျပန္ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ ျမတ္ႏွင့္ေတာ့ လုံး၀အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့သည္မွာ ယေန႔တုိင္။ 

ကုိယ္အေ၀းေရာက္သြားေပမယ့္ ေအးႏွင့္ စာအဆက္အသြယ္ မျပတ္ခဲ့။ ကုိယ္ေက်ာင္းအၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္သြားေတာ့ ေအးႏွင့္တစ္ေခါက္ထပ္ေတြ႔ၿပီး သူ႔အိမ္မွာ တစ္ညလုိက္အိပ္ျဖစ္သည္။  အယ္လ္ဘမ္ေတြထုတ္ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာင္းေျပာၾကသည္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားဟုိတယ္၌ က်င္းပျပဳလုပ္ေသာ သူ႔မဂၤလာပြဲကုိ ကုိယ္တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ေအးသည္ ေရာဂါေဗဒအထူးျပဳ ဆရာ၀န္မႀကီးအျဖစ္ႏွင့္ သားတစ္ေယာက္ မိခင္ဘ၀ကုိ ပုိင္ဆုိင္ေနခဲ့ၿပီ။ 

ေအးႏွင့္ျမတ္တုိ႔ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္ခင္မင္ခဲ့ဖူးေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိပါေသးသည္။  ေလးတန္းႏွင့္ငါးတန္းမွာ “တင္” ႏွင့္ “ေခ်ာ” ဟူေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ထပ္မံရရွိခဲ့ေသာ္လည္း ငါးတန္းအေရာက္မွာ တင္က စကၤာပူသုိ႔ မိသားစုလုိက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ရာမွ သူႏွင့္လည္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့သည္။ က်န္ခဲ့ေသာ ကုိယ္ႏွင့္ေခ်ာ အေတာ္ေလး ခင္လုိက္ေသးသည္။ ေခ်ာက ကုိယ့္ေမြးေန႔မွာ ကုိယ့္အိမ္လုိက္ၿပီး ၃ရက္ေလာက္ အတူေန၊ ကစား၊ စာအုပ္ေတြဖတ္ၾကသည္။ ကုိယ္လည္း သူ႔အိမ္မွာ လုိက္အိပ္ဖူးသည္။ ေခ်ာအထက္မွာ အစ္မေခ်ာေခ်ာသုံးေယာက္ရွိၿပီး ေခ်ာက အငယ္ဆုံး။ ခုနစ္တန္းႏွစ္မွာ ေခ်ာ အခ်စ္ေတာ္ထားသည့္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ကာ ကုိယ္ႏွင့္သူ သေဘာထားခ်င္း ကြဲလြဲၿပီးေနာက္ပုိင္း သိပ္မေခၚေျပာျဖစ္ေတာ့။ ေခ်ာလည္းပဲ ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရသည္။ ငယ္ငယ္က အလြန္စိတ္ကူးယဥ္တတ္ေသာ ေခ်ာသည္ ပထမအိမ္ေထာင္ႏွင့္ အဆင္မေျပ၍လမ္းခြဲလုိက္ၿပီး ဒုတိယ အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳကာ အန္ဂ်ီအုိအဖြဲ႔တစ္ခုမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေၾကာင္း ကုိယ္ၾကားသိလုိက္ရသည္။

ကုိယ့္ဘ၀တြင္ ခင္မင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေျမာက္အျမားရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိအထဲမွာမွ ေအးႏွင့္ျမတ္သည္ ကုိယ့္အတြက္ အဦးဆုံးခင္မင္ရင္းႏီွးခဲ့ေသာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးျဖစ္ၿပီး သူတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ကုိယ့္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ယခုတုိင္ေအာင္ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ အခ်ိန္ေတြကုန္လြန္ခဲ့ၿပီး ကြဲျပားျခားနားေသာ ေနရာဌာနေတြမွာ  ဘ၀ကုိယ္စီျဖင့္ အသီးသီး ရပ္တည္ရွင္သန္ေနၾကၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကုိယ္ငယ္ငယ္က ရင္းႏွီးျဖဴစင္စြာ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိ အခုထက္တုိင္ သတိတရရွိေနဆဲပင္...။

 ဇြန္မုိးစက္

ငယ္ငယ္တုန္းက - ၂

11

Category: ,

ဟုိအရင္ပုိ႔စ္မွာတုန္းက ကုိယ္ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေလးေတြဆုိၿပီး အမွတ္တရ ခ်ေရးဖူးတယ္။ စိတ္ေတြက အတိတ္ဆီ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္လုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ကစားခဲ့ပုံေလးေတြ အေၾကာင္း သတိရတတ္တယ္။ ကုိယ္က အႀကီးျဖစ္ေလေတာ့ ကုိယ့္ေအာက္က အငယ္နဲ႔အတူတူ ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတာေရာ၊ သူဘယ္လုိကစားတတ္တယ္ဆုိတာေရာ မွတ္မိေနတယ္။ 

ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္က အျပင္ထြက္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ သိပ္မကစားခဲ့ရဘူး။ အေဖက အၿမဲလုိခရီးထြက္ၿပီး အိမ္မွာမရွိတာတစ္ေၾကာင္း၊ အေမက ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမကုိ သူျမင္ကြယ္ရာမွာပဲ ရွိေစခ်င္တာတစ္ေၾကာင္းမုိ႔ အျပင္ေပးထြက္ မေဆာ့ေစခဲ့တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကုိယ္ထင္မိတယ္။ အိမ္ထဲမွာနဲ႔ ၿခံေရွ႕မွာေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ ကစားလုိ႔ရတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အသက္ကြာေပမယ့္ အတူတူ ကစားၾကတယ္။ 

သူစစ္သား႐ုပ္ေလးေတြ ေဂၚလီနဲ႔ပစ္တုိင္း ကစားရင္ ကုိယ္လည္း လုိက္ပစ္တယ္။ ကုိယ္က စကၠဴအက်ႌအရုပ္ကတ္ေလးေတြနဲ႔ ကစားရင္ သူ႔အတြက္ ေယာက်ာ္းေလးပါတဲ့ ကတ္ေလး၀ယ္ေပးၿပီး သူလည္း လုိက္ကစားတယ္။ ေယာက်္ားေလးအ႐ုပ္က အက်ႌနည္းေနရင္ သူတတ္သေလာက္ အက်ႌပုံဆြဲ၊ ကတ္ေၾကးနဲ႔ လုိက္ညွပ္ၿပီး အသစ္ခ်ဳပ္တယ္။ ကုိယ့္မွာလည္း အ႐ုပ္ကတ္ေတြဆုိတာ မနည္းမေနာပဲ။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲႀကီးၿပီးသြားတဲ့အခါတုိင္း ရွိသမွ်အ႐ုပ္ေတြထုတ္၊ အလွဆုံး၀တ္စုံ၀တ္ေပးၿပီး ကမာၻ႔ဖက္ရွင္ၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပတန္းကစားတယ္။ သူကလည္း ရွိတဲ့ေယာက်္ားေလး႐ုပ္ထုတ္၊ အသားနားဆုံး၀တ္စုံေပး၀တ္ေပါ့။ အဲလုိမ်ိဳး ကုိယ္ ၁၀တန္းေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ ကစားခဲ့တယ္။

ေမာင္ေလးက ေယာက်္ားေလးပီပီ စစ္ဗုိလ္လုပ္တန္း ကစားေလ့ရွိတယ္။ သူ႔မွာ ေသနတ္ေတြ အတုိအရွည္မ်ိဳးစုံရွိတယ္။ သူ႔အက်င့္က ဘာလုပ္တုိင္းကစားကစား ၀တ္စုံျပည့္ ၀တ္ဆင္ၿပီးမွ ကစားတာ။ စစ္ဗုိလ္လုပ္ရင္ စစ္ဦးေလးထုပ္ေဆာင္း၊ စစ္အက်ႌေဘာင္းဘီ၀တ္၊ ဘြတ္ဖိနပ္စြပ္၊ ခါးၾကားမွာ ေသနတ္ထုိးၿပီး ကစားတယ္။ စပယ္ယာလုပ္တန္းကစားရင္ သူလြယ္ေနက် လြယ္အိတ္အနီေလးကုိ စလြယ္သုိင္းလြယ္၊  သူ႔မွာရွိတဲ့ တစ္ထည္တည္းေသာ ကေလးပုဆုိးေလး၀တ္၊ အိမ္အေပၚထက္တက္တဲ့ ေလွကားေပၚရပ္၊ ထီလက္မွတ္ေတြ လက္ၾကားညွပ္ၿပီး ခရီးသည္ေခၚေတာ့ ကုိယ္က ေလွကားထစ္ေပၚတက္ထုိင္ၿပီး ခရီးသည္လုပ္၊ ဆင္းမယ့္မွတ္တုိင္ သူ႔ကုိေျပာရတယ္။

ကုိယ္တုိ႔ငယ္ငယ္က တီဗြီမွာ Air Wolf ဇာတ္လမ္းတြဲ ေခတ္စားနာမည္ႀကီးေနခ်ိန္၊ သူကလည္း အဲ၀ုဖ္မင္းသားကုိ သေဘာက်ေနသူဆုိေတာ့ ထုိင္ခုံေတြစီၿပီး မီးခလုပ္တပ္ထားတဲ့ အခန္းေထာင့္ကုိကပ္၊ မီးခလုတ္ကုိ အဖြင့္အပိတ္လုပ္ၿပီး သူက ရဟတ္ယာဥ္ေမာင္းတယ္၊ သူကထုံးစံအတုိင္း ကပၸတိန္လုပ္ေတာ့ ကုိယ္ကေနာက္ခုံကေနလုိက္ၿပီး သည္းထိတ္ရင္ဖုိ လုိက္စီးျပရတာေပါ့။ သူ႔ႏႈတ္ကလည္း အဲဒီကားထဲက တီလုံးအစအဆုံးအတုိင္း လုိက္ရြတ္ၿပီးမွ ရဟတ္ယာဥ္ထြက္တာ။

ေနာက္ၿပီး သူ႔အႀကိဳက္ဆုံး အင္ဒီယာနာဂ်ဴန္းကုိ ျမန္မာမႈျပဳၿပီး ျပန္ေရးထားတဲ့ မင္းသုိက္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ ေဒါက္တာေက်ာ္စြာလုပ္တုိင္း မၾကာခဏ ကစားတတ္ေသးတယ္။ ေဒါက္တာေက်ာ္စြာလုပ္ၿပီေဟ့ဆုိ သူ႔ဂ်င္းဂ်ာကင္ေလး အေပၚကထပ္၀တ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း၊ အိတ္ေလးကုိ ဇလြယ္သုိင္းလြယ္၊ ႏုိင္လြန္ႀကိဳးက်စ္က်စ္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ၾကာပြတ္လုပ္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစား သူရဲေကာင္းလုပ္တမ္း ကစားတယ္။ သူကစားၿပီးရင္ ၀တ္စုံေရာ ႀကိဳးေတြေရာ သူ႔ဖာသာသူ ျပန္သိမ္းလုိက္တာ။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ေဆာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ ျပန္ထုတ္ၿပီး ကစားတယ္။

Home Alone ဗြီဒီယုိကားၾကည့္ၿပီး အဲဒီ့ထဲကလုိ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြဆင္၊ အိမ္အေပၚထပ္ ေလွကားကေန ေအာက္ကုိ ဆုိဖာေတြနဲ႔ ခံၿပီး ေလွ်ာဆင္းေသးတယ္။ အဲလုိဆင္းတုန္း ဇာတ္ကားထဲမွာ ေဆာင္းရာသီဆုိေတာ့ အဲဒီ့ထဲကေလးလုိပုံစံမ်ိဳးတူေအာင္ သုိးေမႊးဦးထုပ္ေဆာင္း၊ အေႏြးထည္ေတြဘာေတြ ၀တ္ၿပီးမွ ကစားတယ္။ ကုိယ္က် အမ်ိဳးမ်ိဳးေဆာ့ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔လုိေတာ့ ၀တ္စုံျပည့္၀တ္ၿပီး မကစားခဲ့ဘူး။ 

ဟုိးအရင္ ေန႔လည္ခင္း တီဗြီမွာျပတဲ့ ဂ်ာမနီမွာျပဳလုပ္က်င္းပေလ့ရွိတဲ့ Telematch ကစားပြဲေတြထဲကလုိ လုိက္တုၿပီးလည္း ကစားၾကေသးတယ္။ ေရထဲမွာ ခင္းထားတဲ့ ေဖာ့ေတြေပၚလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲ၀င္သလုိမ်ိဳး၊ ေရထဲမွာ လုပ္မရေတာ့ ၾကမ္းခင္းေပၚမွာပဲ ေဖာ့ဆုိဖာေတြ က်ဲက်ဲခင္းၿပီး ဟုိးေျပးဒီလႊားနဲ႔ ေရထဲကုိ ဟန္လုပ္ျပဳတ္က်သလုိမ်ိဳး ကစားၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး စကိတ္စီးတုိင္း ကစားခ်င္လုိ႔ အိမ္ေပၚထပ္က ကုိယ့္အခန္းမွာ ေပါင္ဒါမႈန္႔ေတြျဖဴး၊ ေျခေထာက္တစ္ဖက္စီမွာ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္စြပ္ၿပီး ေခ်ာေနတဲ့ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ  ေျခေထာက္ကုိေလွ်ာၿပီး စကိတ္စီးၾကေသးတယ္။ ဟဲ..ဟဲ... အဲဒါကေတာ့ ကိုယ့္အုိင္ဒီယာေပါ့ေလ။ :D

သူ ဘုန္းႀကီးလုပ္တဲ့အခါ၊ အိမ္ကုိဆြမ္းခံႂကြတယ္။ ကုိယ္က ဆြမ္းခ်က္ၿပီး ကစားစရာဆြမ္းခြက္ေလးကပ္လုိက္တယ္။ သူက စက္ဘီးေလးနဲ႔ ေနာက္ခုံမွာ မိသားစုဘီစကစ္ပုံးလြတ္ထဲမွာ ပုလင္းေလးေတြထည့္ၿပီး ႏြားႏုိ႔ပုိ႔၊ ကုိယ္က အိမ္ကေန ႏြားႏုိ႔ဘယ္ေလာက္သား ပုိ႔ေပးပါလုိ႔ မွာတယ္။ ကုိယ္ဘဏ္မန္ေနဂ်ာလုပ္ၿပီး သူေငြလာထုတ္တဲ့အခါ ကုိယ္က ထီလက္မွတ္ေတြကုိ ေရတြက္ၿပီး အထပ္လုိက္ ထုတ္ေပးတယ္။ စာအုပ္ဆုိင္ဖြင့္တုိင္းလည္း မၾကာခဏ ကစားတယ္။ သူက စာအုပ္ငွားသူ၊ ကုိယ္က ဆုိင္ရွင္ေပါ့။ ကုိယ္က စာအုပ္စာရင္းမွတ္ရတာကုိ ဘယ္လုိသေဘာက်မွန္း မသိဘူး။ ဆုိင္ေတြမွာလုိ စာအုပ္ေနာက္မွာ ရက္စြဲေလးမ်ဥ္းေစာင္းနဲ႔ ေရးရတာကုိ သေဘာက်ၿပီး အတုခုိးလုိက္ေရးတာ။ 

တခါတေလ သူစိတ္ေကာက္ေနရင္ ကုိယ္က သူ႔စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေခ်ာ့ေျမွာက္ၿပီး ကစားေပးတယ္။ အဲဒါက တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး… သူ႔ကုိဘုရင္ေပးလုပ္၊ ကုိယ္က လက္အုပ္ခ်ီၿပီး အမတ္လုပ္တာေပါ့။ သူ႔က မင္းႀကီးမ်ားဆုိရင္၊ ကုိယ္က ဖတ္ဖူးတဲ့ကာတြန္းထဲကလုိ ဘုရားလုိ႔မထူးဘဲ ဖလားလုိ႔ ထူးလုိက္တယ္။ အဲလုိေဆာ့လုိက္ရင္ သူစိတ္ဆုိးေျပၿပီး ေက်နပ္သြားေရာ။ ကဲ…မပုိင္လား။ ;)

ကုိယ္ဆရာ၀န္လုပ္တမ္းကစားရင္ သူကုိ႔ လူနာလုပ္ခုိင္းတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ တစ္ခါတုန္းက သူ႔ကုိ လူနာလုပ္ၿပီး ဆက္ထားတဲ့ ခုံေတြေပၚ လွဲအိပ္ခုိင္း၊ ကုိယ္က အက်အန နားၾကပ္ေထာက္ၿပီး ေဆးကုတာေပါ့။ ညေနက်ေရာ ေမာင္ေလးတကယ္ဖ်ားသြားလုိ႔ ေဆးခန္းသြားျပရပါေလေရာ။ ကုိယ္တုိ႔ကစားတာကုိသိတဲ့ အေမက ဆရာ၀န္ကုိ ေျပာျပလုိက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က ကဲ... သမီးဆရာ၀န္လုပ္လုိက္တာ ေမာင္ေလးတကယ္ဖ်ားသြားၿပီ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲလုိ႔ စေနာက္ၿပီးေမးတယ္။ ကုိယ္လည္း မေျဖတတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေနာက္ပုိင္း ကုိယ္သူ႔ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ လူနာမလုပ္ခုိင္းေတာ့ဘူး။ 

ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ကြာေပမယ့္ အတူတူ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကတယ္။ ရန္လည္း မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ စာဖတ္တာလည္း ၀ါသနာပါၾကေတာ့ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ဦးထုပ္ကုိယ္စီေဆာင္း၊ စာအုပ္ထုပ္ေလးဆြဲၿပီး တစ္ဖက္လမ္းက စာအုပ္ဆုိင္ရွိရာကုိ ညေနတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးသြားၾကတယ္။ ႀကီးလာတဲ့အခါ စာတစ္အုပ္ဖတ္ၿပီး အတူတူ ေဆြးေႏြး၊ သေဘာထားဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ အတူတူနားေထာင္ၿပီးတဲ့အခါ၊ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကားကုိ အတူတူၾကည့္ၿပီးတဲ့အခါ ကုိယ့္အျမင္သူ႔အျမင္ ခံစားရသမွ် ေျပာဆုိျငင္းခုန္ၾကတယ္။ 

ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ခ်င္းလည္း ေတာ္ေတာ့္ကုိ နီးစပ္ခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိလည္း ႐ုပ္ရွင္အတူတူ ၾကည့္ၿပီး အျမင္ေတြဖလွယ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။  သူက ကုိယ့္ကုိ အႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ အားကုိးတုိင္ပင္သလုိ၊ ကုိယ္ကလည္း သူ႔ကုိ တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အားကုိးခ်စ္ခင္ရတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ငယ္ငယ္က အတူတူေဆာ့ကစားခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေတြကုိ ျပန္သတိရတုိင္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ :)


ဇြန္မုိးစက္

ငယ္ငယ္တုန္းက

15

Category: , ,

ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး.... ငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ အမွတ္တရ ခ်ေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာလုိ႔ပါ။ 

ကုိယ္သုံးႏွစ္အရြယ္ေနာက္ပုိင္းကစၿပီး အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ မွတ္မိေနေသးတယ္။ 

သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေလးႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ကုိယ့္မွာ မိေခ်ာင္း႐ုပ္ကေလးရွိတယ္။ အိမ္ေဘးက ကုိယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ကေလးေတြက စကၠဴေလွတုိ႔ဘာတုိ႔လုပ္ၿပီး အိမ္ေရွ႔က ေျမာင္းထဲမွာ လႊြတ္ေနၾကတယ္။ ကုိယ္က အရုပ္ကုိင္ၿပီး သူတုိ႔ေဆာ့တာသြားၾကည့္ေတာ့ ကုိယ့္မိေက်ာင္း႐ုပ္ကုိ သူတုိ႔မ်က္စိက်ၿပီး ေရထဲခ်ၾကည့္ဖုိ႔ အၾကံေပးတယ္။ ကုိယ္လည္းမိေက်ာင္း႐ုပ္ ေရမွာသြားတာၾကည့္ခ်င္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိလႊတ္ဖုိ႔ေပးလုိက္တယ္။ တစ္ဘက္အိမ္ေအာက္က စလႊတ္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔အိမ္ေရွ႔ေရာက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေရစီးနဲ႔ ဟုိဘက္အိမ္ေရွ႔က တံတားေအာက္ေရာက္သြားတယ္။ ကုိယ္လည္း ကုိယ့္အ႐ုပ္ကေလး အေ၀းႀကီးေမ်ာပါသြားမွာ စုိးရိမ္ၿပီး “မိေက်ာင္းေလး” “မိေက်ာင္းေလး” လုိ႔ေအာ္ၿပီး  အ႐ုပ္ကုိငု႔ံဆယ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတာ အရွိန္လြန္ၿပီး ေျမာင္းထဲေစာက္ထုိးက်သြားတယ္။ ေျမာင္းေပမယ့္ က်ယ္ၿပီးအနက္ရွိတယ္။ ရႊံ႔ႏြံလည္းရွိတယ္။ ေျမာင္းထဲက်ၿပီး ကုိယ္ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ တစ္ဖက္အိမ္ကလူႀကီးက ဆင္းဆယ္ေပးရတာေပါ့။ ဆယ္ၿပီးေတာ့ အေမက ကုိယ့္ကုိ ေခါင္းကေလာင္းၿပီး ေရခ်ိဳးေပးေတာ့ ကုိယ္ေအာ္ငုိလုိက္တာ အက်ယ္ႀကီးပဲတဲ့။ 

ဒီတစ္ခါေတာ့ ကုိယ္ ၄-၅ႏွစ္ေလာက္ေရာက္သြားၿပီ။ ကုိယ့္အေဖက အၿမဲလုိခရီးထြက္ရသူမုိ႔ ကုိယ္ကအေမနဲ႔ အေနမ်ားတယ္။ ဘယ္သြားသြားအေမနဲ႔သြားတာမ်ားတယ္။ အေမ ေမာင္ေလးကုိယ္၀န္ေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ အေဖနဲ႔ သြားျဖစ္တယ္။ တစ္ရက္ပြဲေစ်းတန္းကုိသြားၾကည့္ၿပီး  ခ်ားရဟတ္ႀကီးျမင္ေတာ့ ကုိယ္စီးခ်င္တယ္၊ စီးခ်င္တယ္လုိ႔ အေဖ့ကုိပူဆာတယ္။ ဒါနဲ႔အေဖလည္း ကုိယ္နဲ႔အတူစီးေပးတာေပါ့။ တစ္၀က္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး ကုိယ္ေၾကာက္လာလုိ႔ အခုခ်က္ခ်င္းဆင္းမယ္..ဆင္းမယ္...အတင္းလုပ္လုိ႔ ရဟတ္ေမာင္းသမားကုိေခၚၿပီး ရပ္ခုိင္း လုိက္ရတယ္။ ႀကီးလာေတာ့မ်ား ႐ုိလာကုိစတာစီးမယ္ဆုိ ေရွ႔ဆုံးက။ :D

အံမယ္ ေနာက္တစ္ခါေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံမွာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုသုံးေယာက္ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတြ သြား႐ုိက္ၾကတယ္။ ကုိယ့္ေမာင္ေလးက အေမ့ဗုိက္ထဲမွာပဲ ရွိတုန္း။ ကုိယ္ကဓာတ္ပုံ႐ုိက္ရတာ သေဘာက်ၿပီး မ၀လုိ႔ ထပ္႐ုိက္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ညေနမွာ အေဖက ကုိယ့္ကုိ ေတာ္လွန္ေရးပန္းျခံဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ေခၚသြားၿပီး ဓာတ္ပုံထပ္႐ုိက္ေပးလုိက္ရတယ္။ အဲေလာက္ထိ ဓာတ္ပုံအ႐ုိက္ခံခဲ့ခ်င္တာ ဆုိပါေတာ့။ အဲတုန္းက ပုံေလးေတြ ခုထိရွိေသးတယ္။

ကုိယ္တစ္တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ တစ္ခါေက်ာင္းကားလြတ္ဖူးတယ္။ ခါတုိင္းအေမက လမ္းထိပ္ကုိ ေက်ာင္းကားစီးဖုိ႔ လုိက္ပ႔ုိေပးတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ေမာင္ေလးေနမေကာင္းလုိ႔ထင္တယ္။ အေမက လုိက္မပုိ႔ႏုိင္ဘူး။ ကုိယ့္ကုိေသခ်ာ မွာလုိက္တယ္။ ဟုိဘက္ထိပ္မွာ ရပ္ေစာင့္ၿပီး ေက်ာင္းကားလာတာၾကည့္ေပါ့။ ကုိယ္က ဒီဘက္ထိပ္မွာရပ္ၿပီးေစာင့္တာ ေက်ာင္းကားဟုိဘက္ထိပ္မွာ ရပ္တာျမင္ၿပီး၊ လူတင္ၿပီးထြက္သြားေတာ့မွ ေက်ာင္းကားႀကီးသြားၿပီဆုိၿပီး ေအာ္ငုိၿပီး ေနာက္က ေျပးလုိက္တာ။ အဲဒါေဘာ့စ္၀က္ဂြန္ကားေပၚက လူတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိေခၚတင္ၿပီး ေက်ာင္းကား ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္ရပ္တဲ့အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးတာ။ ကုိယ္အဲလုိေအာ္ငုိၿပီး ေျပးလုိက္သြားတာ၊ လူတစ္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိကားနဲ႔ေခၚတင္သြားတာကုိ လမ္းထိပ္ကလူေတြေတြ႔ၿပီး အေမ့ကုိသြားသတင္းပုိ႔လုိ႔ အေမစိတ္ပူၿပီး ဆုိက္ကားနဲ႔ ေက်ာင္းကားေနာက္ကုိ အေျပးလုိက္လာခဲ့တာ။ အဲဒီ့အခ်ိန္က အေမတစ္ေယာက္ရဲ့ေသာက ဘယ္ေလာက္ ႀကီးခဲ့လိမ့္မလဲဆုိတာ ခုခ်ိန္မွာ ကုိယ္ေတြးမိေတာ့ မၿပဳံးႏုိင္ေတာ့ဘူး။

ေနာက္...ကုိယ္ငယ္ငယ္က အက်င့္တစ္ခုရွိလုိက္ေသးတယ္။ ကုိယ္က ကတ္ေၾကးသိပ္ကုိင္ခ်င္တာ။ လူႀကီးအလစ္ဆုိ ကတ္ေၾကး (အေသး) ယူၿပီး ကုိယ့္အက်ႌေရွ့အလယ္ေလာက္ကုိ တစ္ခ်က္ညွပ္ၾကည့္တာ။  မ်ားမ်ားလည္းမဟုတ္ဘူး။ တစ္ခ်က္ပဲ။ အဲလုိလုိက္ညွပ္တာ ၄ထည္ေလာက္ရွိသြားတယ္။ အေမသိသြားၿပီး ကတ္ေၾကးကုိဖြက္လုိက္တယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ့အက်ႌေလးေတြမွာ (ခပ္ေသးေသး) ကတ္ေၾကးကုိက္ရာတစ္ခုစီနဲ႔။

ကတ္ေၾကးကုိင္ခ်င္တဲ့စိတ္က မေပ်ာက္ေသးဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နဲနဲပုိႀကီးလာေတာ့ ပုိအဆင္ျမင့္သြားတယ္။ ေစာေစာက ကုိယ္ ၄-၅ႏွစ္ေလာက္၊ ခုက ၇ႏွစ္ေလာက္မွာ။ တစ္ေန႔ အေမေစ်းသြားေနတုန္း မွန္ေရွ့ၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္ဆံပင္ကုိ စိတ္တုိင္းမက်ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကတ္ေၾကးယူၿပီး ေရွ့တည့္တည့္ကုိ ညွပ္လုိက္တယ္။ မညီဘူး၊ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ညွပ္တယ္။ တုိသြားျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ညီေအာင္ညွိရင္းညွိရင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တုိသြားတယ္။ အေမျပန္လာေတာ့ တစ္ခါတည္း ကုိယ့္လက္ဆြဲၿပီး ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ ပုိ႔ရပါေလေရာ။ အဲတုန္းက ကုိယ့္ေရွ့ဆံပင္ေတြ ေတာ္ေတာ္တုိသြားမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။ :D


ကုိTZA ကုိ အားက်လုိ႔ ငယ္ငယ္က ဓာတ္ပုံေလးတင္မလားလုိ႔ စိတ္ကူးလုိက္ေသးတယ္။ ကုိယ္က ငယ္႐ုပ္ မေပ်ာက္သူ ဆုိေတာ့ မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္ၾကာလမ္းမွာေတြ႔ရင္ မွတ္မိေနမွာစုိးလုိ႔။ ကုိယ့္ဖာသာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္လုိက္ေပါ့ေနာ္... မ်က္လုံးျပဴးျပဴး ဆံပင္ေကာက္ေကာက္နဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ပုံကုိ။ း)

(မရည္ရြယ္ဘဲ TZA နာမည္ပါသြားၿပီ။ Anyway ေခတ္မီသြားတာေပါ့ေနာ္ .... အဟက္) :P


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္