အေနာက္ဘက္ျခမ္းက အမွတ္တရမ်ား

7

Category:

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္တိတိက ကမာၻ႔ေျမပုံရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကုိ စေရာက္ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီမတုိင္ခင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္က ျခေသၤ့ကြ်န္းေလးမွာ ေနခဲ့သူမုိ႔ စက္ေလွကားအဆင္းအတက္ ဘယ္ျခမ္းကပ္ရပ္တဲ့ အက်င့္ရွိသူကုိယ္ဟာ ဘက္မွားရပ္ေနမွန္း အမ္စတာဒမ္ေလဆိပ္အေရာက္မွာ သိလုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ညာျခမ္းကပ္ရပ္ေပးၿပီး ေက်ာ္သြားခ်င္သူေတြက ဘယ္ျခမ္းကေန အေျပးအလႊား သြားၾကတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္း သူတုိ႔ဆီကလူေတြ အေရွ႕တုိင္းကုိလာလုိ႔ ညာဘက္မွာကပ္ရပ္ေနတာေတြ႔ရင္ နားလည္ေပးတတ္သြားတယ္။

ကားလမ္းျဖတ္ကူးေတာ့လည္း တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြဟာ သိသိသာသာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရပ္ေပးတာကုိ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ အဲ… မီးပြိဳင့္ျဖတ္ကူးသူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ မီးစိမ္းေအာင္ ေစာင့္မေနဘဲ ကားမရွိရင္ မရွိသလုိ ကူးၾကတာပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက ဥေရာပထုတ္ ခ်စ္စရာ ကားငယ္ေလးေတြမ်ားေတာ့ လုိက္ေငးေနရေသးတယ္။ ကား၀ယ္ေတာ့လည္း အေတာ္ေလးလြယ္ကူတယ္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ တစ္ပတ္ရစ္ကား၀ယ္တာ ဘာမွ အေထာက္အထား ေထြေထြထူးထူး ျပစရာမလုိဘူးရယ္။ ေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့သူက ပူဆာတာနဲ႔ ကုိယ္ဟာ ကားအမ်ိဳးအစားကလြဲၿပီး ကားအေၾကာင္း သိပ္မသိဘဲ သတင္းစာထဲမွာေတြ႔တဲ့ ကားအေရာင္းဌာနကုိ ေရာက္သြားၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကားသြားၾကည့္ေပးရတယ္။

အင္တာေနရွင္နယ္လုိင္စင္လည္းမရွိ၊ ဂီယာထုိးတတ္႐ုံနဲ႔ ဘီးလွိမ့္႐ုံပဲ ေမာင္းတတ္တဲ့ကုိယ္ဟာ ကားကုိ ေဘး၊ ဘယ္၊ ညာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္ဘက္ဘမ္ပါမွာ ခ်ိဳင့္ရာနဲနဲရွိတာကလြဲလုိ႔ ကားသန္႔ေၾကာင္း ေဆး႐ုံေပၚကသူ႔ကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ သူက ေခၚေစ်း ေပါင္ကုိးရာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ၀ယ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေဆး႐ုံဆင္းတဲ့ေန႔မွာပဲ သူ ကားေလးတစ္စီး ၀ယ္စီးျဖစ္သြားတယ္။ ခရီးတုိတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲၿပီး သိပ္လည္းမသြားျဖစ္ခဲ့၊ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေမာင္းခဲ့တဲ့မုိင္တုိင္ကလည္း သိပ္မရွိေတာ့ ဖုိ႔ဒ္စက္႐ုံထုတ္ စိမ္းျပာေရာင္ကားေလးဟာ သိပ္မေဟာင္းသြားခဲ့ဘူး။ ျပန္လာခါနီးမွာ ebay ကေနပဲ ေလလံဆြဲၿပီး ေပါင္ရွစ္ရာေလာက္နဲ႔ ျပန္ေရာင္းလုိက္တယ္။ အဂၤလိပ္သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးနဲ႔လာ၊ ခ်က္လက္မွတ္ေပးၿပီး၊ အျပန္မွာ သားျဖစ္သူက ဖုိ႔ဒ္ကားေလးကုိ ျပန္ေမာင္းသြားတယ္။ ယူေကမွာ ကားတစ္စင္း၀ယ္ၿပီး ျပန္ေရာင္းဖုိ႔ ဘာမွ သိပ္အခက္အခဲ မရွိလုိက္ဘူး။

အဲဒီ့ကားေလးနဲ႔ အမွတ္တရ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးအခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ေ၀လျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ Cardiff ကုိ သြားခဲ့တာရယ္၊ နာမည္ေက်ာက္ ေက်ာက္စက္၀ုိင္းေတြရွိရာ Stonehenge ကုိ သြားရင္း သိပ္လွတဲ့ Bath ၿမိဳ႕ကုိ အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့တာရယ္။ တစ္ခါက Nottingham အသြား လမ္းခြဲမွား၀င္မိလုိ႔ Leicester ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္ လမ္းကလည္း မကြ်မ္းက်င္ေတာ့ အေ၀းေျပးလမ္းမ ေရာက္ေအာင္ အေတာ္ပတ္ၿပီးေမာင္းလုိက္ရတယ္။ သူကားေမာင္းတုိင္း ေျမပုံၾကည့္ၿပီး လမ္းညႊန္တဲ့ ကုိယ့္ကုိ အဲဒီ့ကစၿပီး အယုံအၾကည္ မရွိေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လမ္းညႊန္ဆုိင္ဘုတ္အတုိင္းေမာင္းတာ အေကာင္းဆုံးပဲ။ လမ္းမွားစရာအေၾကာင္း မရွိေအာင္ ညႊန္ထားတာေတြ သိပ္ရွင္းတာကုိး။ ေျမပုံၾကည့္ရတာကမွ အလုပ္႐ႈပ္ေသး၊ လဲြေခ်ာ္ႏုိင္ေသးတာ။

တစ္ၿမိဳ႕နဲ႔တစ္ၿမိဳ႕ ရထားစီးသြားရတာကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေရာက္စတုန္းက ေနာ့တင္ဟမ္နဲ႔ လန္ဒန္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ရထားစီးၿပီး သြားခဲ့တယ္။ အိမ္သာသြားခ်င္ေတာ့ ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို သယ္မသြားခ်င္တာနဲ႔ ေနရာမွာ ဒီအတုိင္းထားၿပီး သြားလုိက္တယ္။ ျပန္လာေတာ့လည္း ဒီတုိင္းပါပဲ။ ဘာမွ အေပ်ာက္အရွ မရွိဘူး။ ကံေကာင္းလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ တစ္ခါစီမွာ က်က်န္ရစ္တဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ႏွစ္လုံးစလုံးလည္း ပကတိအတုိင္း ျပန္ရတယ္။ ရထားစီးတုန္းက ႀကဳံခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုရွိေသးတယ္။ ရထားလက္မွတ္ေတြ အစားစားရွိတဲ့အထဲမွာ သူ၀ယ္မိတဲ့လက္မွတ္က peak hour ဆုိ စီးလုိ႔မရတဲ့ လက္မွတ္ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒါကုိ မသိဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မနက္ရထားကုိ သြားစီးမိတယ္။ လက္မွတ္စစ္ အဂၤလိပ္အဖုိးႀကီးက ေရာက္လာၿပီးစစ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒဏ္တပ္ခံရတယ္။ ဒဏ္ေၾကးေပးရမယ္ေပါ့။

ကုိယ္တုိ႔လဲ ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး ေပးလုိက္တာေပါ့ဆုိၿပီး ေပးမယ္လုပ္တယ္။ သူက လက္မွတ္ျဖတ္စက္ကေလးကုိ ေဂ်ာက္ဂ်က္၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္ႏွိပ္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေပးရမယ့္ဒဏ္ေၾကးေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့သူက နင္တုိ႔ မေပးနဲ႔ဦး၊ ငါ့စက္က receipt ထုတ္မရေသးလုိ႔ ထုတ္လုိ႔ရမွ ေပးပါလုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔လည္း ေပးဖုိ႔ကုိ ေစာင့္ေနတာ၊ သူလည္း အနားက ျဖတ္သြားလုိက္၊ အသစ္တက္လာတဲ့ ခရီးသည္ေတြကုိ လက္မွတ္စစ္လုိက္၊ ျဖတ္ေပးလုိက္လုပ္ေနတာ လန္ဒန္ကေန ေနာ့တင္ဟမ္သာ ေရာက္သြားတယ္၊ ဒဏ္ေၾကးမေပးလုိက္ရဘူး။ receipt မလုိဘူး၊ ဒီအတုိင္းေပးမယ္ ေျပာေပမယ့္ သူ႔စက္က ေျပစာျဖတ္မယ့္ function ပ်က္သြားလုိ႔ ဒဏ္ေၾကးကုိ လုံး၀ယူမသြားဘူး။ ဘုတ္အုတ္ႀကီးထဲက စည္ကမ္းအတုိင္း တစ္ေသြမတိမ္း လိုက္နာတဲ့သူလုိ႔ သူက မွတ္ခ်က္ခ်ေပမယ့္ သူ႔အျပဳအမူနဲ႔ လုပ္ရပ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး သေဘာက်မိတာအမွန္ပဲ။ ပုိက္ဆံမေပးလုိက္ရလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး…။

သူတုိ႔ဆီမွာလည္း နယ္ဘက္က လူေတြက ပုိယဥ္ေက်းတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြက တံခါးေတြကုိ ေရွ႕က ၀င္သြားတဲ့သူေတြက ေနာက္၀င္လာသူေတြကုိ ေစာင့္ၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖြင့္ထားေပးတတ္ၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားလည္း ပုိခ်ိဳတယ္။ လန္ဒန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာ့ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္ေတြ မ်ားတယ္။ အဂၤလိပ္စကားအသံထြက္လည္း တစ္နယ္နဲ႔တစ္နယ္ ကြာျခားျပန္တယ္။ ေနာ့တင္ဟမ္လုိ ေက်ာင္းသားမ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ ပုံမွန္ ဟုိင္း၊ ဟယ္လုိကေန ဟုိင္းရား ဆုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ရားက ဘယ္ကေန ဘယ္လုိပါလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီ့ၿမိဳ႕မွာေတာ့ သိသိသာသာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားတာပါပဲ။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆုံး ေတြ႔ရတယ္။ ေဟာ…. လန္ဒန္က်ေတာ့ အမ်ိဳးစုံလွတဲ့ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္ ႏြယ္ဖြားေတြရယ္၊ လူမည္းေတြရယ္ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရျပန္တယ္။

အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ထင္ထားတာေလာက္ အရမ္းထြားႀကိဳင္းၿပီး အရပ္ရွည္မေနၾကဘူး။ ဂ်ာမန္နဲ႔ ေဟာ္လန္က အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ အဂၤလိပ္မေတြထက္ ပုိထြားႀကိဳင္း အရပ္ျမင့္မားတယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံ ေရာက္တယ္ဆုိလုိ႔ အေဆာက္အဦ ျမင့္ျမင့္ေတြလည္း ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မ်က္စိထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံဆုိ နယူးေယာက္ကုိ ေျပးေျပးျမင္မိတဲ့ ကုိယ္တုိ႔ဟာ လန္ဒန္က Canary Wharf လုိ အေဆာက္အဦျမင့္ျမင့္ရွိတဲ့ေနရာကုိမွေရြးၿပီး ဓာတ္ပုံသြား႐ုိက္ၾကတယ္။ အဲ… စက္ေလွကားေတြကေတာ့ အျမင့္ႀကီးပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျခေသၤ့ကြ်န္းမွာ အစိမ္းနဲ႔အနီ ႏွစ္လုိင္းသာ ရွိေသးတာမုိ႔ စီးတီးေဟာက စက္ေလွကားကုိ ရွည္လွၿပီ ထင္ခဲ့တာ၊ ကေနရီ၀ွဖ္ ဘူတာက စက္ေလွကားစီးရမွပဲ အေတာ္ရွည္ပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရတယ္။ အင္းေလ…. ရွည္ဆုိ… သိမ္းစ္ျမစ္ေအာက္ထိေအာင္ ေဖာက္ထားတာကုိး။ 

ရထားလုိင္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ လန္ဒန္မွာ ေျမေအာက္ရထားစီးရတာ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ သြားေနက် မဟုတ္ေတာ့ တစ္ဘူတာနဲ႔တစ္ဘူတာ အတက္အဆင္း လုပ္ရတာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ တရွည္တလ်ားပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ သပိတ္ေမွာက္တာနဲ႔မ်ားႀကဳံရင္ ေအာက္မွာ ပိတ္မိခ်င္ မိေနတတ္တာ။ အဲလုိမွ မဟုတ္လည္း အေပၚကုိ ေရာက္ေအာင္ မနည္း ျပန္ထြက္ရတယ္။ တစ္ခါတုန္းက အဲလုိပဲ အေပၚျပန္တက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကုိယ္က ေရွ႕ကသြား၊ ေနာက္ကလူအုပ္ႀကီးကလည္း ကုိယ့္ေနာက္လုိက္၊ ေလွကားထစ္ေတြ တက္လုိက္ရတာ ေဟာဟဲ…ေဟာဟဲနဲ႔ အေပၚေရာက္မွ သိတယ္ ေလွကားအထစ္ေပါင္း တစ္ရာေက်ာ္ရွိတာကုိ သတိေပးထားတဲ့ဟာ ကုိယ္က ရွန္းၿပီး စာေသခ်ာမဖတ္၊ ဓာတ္ေလွကားရွိရာမသြားဘဲ ေတြ႔တဲ့ေလွကား တက္ခ်သြားတာ၊ ေနာက္က လူအုပ္ကလည္းပါေတာ့ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး… အေျပးတက္သြားလုိက္တာ ဒူးေတာင္ေခ်ာင္သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဘူတာမွာ ေလွကားျမင္ရင္ ေၾကာက္သြားတယ္။

ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့အခါ သေဘာက်တာေလးတစ္ခုက ဒ႐ုိင္ဘာကုိ ခရီးသည္တုိင္းလုိလုိက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကတာကုိပါပဲ။ ေက်ာင္းအပုိ႔အႀကိဳကားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ားသုံးဘတ္စ္ကားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒ႐ုိင္ဘာနားနီးတဲ့ ေရွ႕ေပါက္က ဆင္းတဲ့အခါတုိင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကတယ္။ အဲဒီ့အေလ့ကုိ သေဘာက်တာနဲ႔ ဒီေရာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ သိပ္အသုံးမတည့္လွဘူး၊ အေျပာခံရတဲ့ ဒ႐ုိင္ဘာက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာမိတဲ့ကုိယ္သာ အျပစ္ရွိသြားသလုိလုိ၊ ဘာလုိလုိ။ ေနာက္ေတာ့လည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

ကုိယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ အဲဒီ့က ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမႈိက္ပုံးေတြ အလြယ္တကူ ေတြ႔ျမင္ရေပမယ့္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္က စပ္စုၾကည့္ေတာ့ အုိင္ယာလန္အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဗုံးထည့္မွာစုိးလုိ႔ အမႈိက္ပုံးေတြ သိပ္မထားဘူးလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတာပဲ။ ၿဗိတိသွ်ျပတုိက္ေရွ႕က အမႈိက္ပုံးထားပုံေလးကုိေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ထုိင္ခုံေအာက္မွာ ၀ွက္ထားတာ။

တကယ္ေတာ့ လန္ဒန္လုိၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လည္စရာေတြ အပုံႀကီးေပမယ့္ ကုိယ္မေရာက္ခဲ့တဲ့၊ မေရာက္ျဖစ္လုိက္တဲ့ ေနရာေတြ ရွိေသးတယ္။ ကုိယ္ေနတာ အျခားၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိမွပဲ လန္ဒန္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတုိးဖုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္သံ႐ုံးရွိရာ ၿမိဳ႕ေတာ္လန္ဒန္ကုိ သြားခဲ့တယ္။ အရင္က သံ႐ုံးကုိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ေမးျမန္းရင္းနဲ႔ သံ႐ုံးရွိတဲ့လမ္းကုိ ေရာက္သြားတယ္။ အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အလံႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ ဒါနဲ႔အလံရွိရာ အေဆာက္အဦဆီ ၀မ္းသာအားရ ခ်ီတက္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တုိ႔ႏုိင္ငံသံ႐ုံးက ဘယ္ဆုိးလုိ႔လဲ… ခမ္းနားသားပဲေပါ့။ အံမယ္ အေစာင့္ကလဲ အဂၤလိပ္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊ သူ႔ကုိျဖတ္ၿပီး အထဲ၀င္မယ္လုပ္ေတာ့ သူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ျပန္ေမးပါတယ္။ ဘယ္ကုိလာတာလဲတဲ့။ ျမန္မာသံ႐ုံးလုိ႔ ေျဖလုိက္ေတာ့ ဟုိဘက္အျခမ္းပါလုိ႔ ၿပဳံးရယ္ၿပီး ေျပာတယ္။ 

ဒီလုိမွားၿပီး ၀င္တာ ကုိယ္တုိ႔ပဲေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ ေန႔စဥ္ သူေျပာေနက်စကားမ်ိဳး ေျပာလုိက္သလုိက္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္လည္းရွက္ရွက္နဲ႔ ေလွကားက ျပန္ဆင္းၿပီး ဟုိဘက္ကုိ ၀င္သြားရတယ္။ အင္း… ဒါမွ ျမန္မာသံ႐ုံးအစစ္၊ အ၀င္၀ကတည္းက ျမန္မာနဲ႔တူေနတာ၊ ေစာေစာက မွား၀င္သြားတဲ့အခန္းတံခါးကအစ ခမ္းနားလြန္းေနတယ္ေလ။ ေျပာဆုိဆက္ဆံပုံကအစ တုိ႔ျမန္မာသံ႐ုံးက ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ျမန္မာနဲ႔တူေနတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အထဲမွာ မိတၱဴကူးစက္မရွိလုိ႔ အျပင္တစ္ေခါက္ထြက္ ဆုိင္ရွာၿပီး ကူးရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ရာသီဥတုကေအး၊ ကုိယ္သြားေနက်ေနရာမဟုတ္လုိ႔ မိတၱဴဆုိင္က ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္းမသိနဲ႔ အေတာ့္ကုိ စိတ္တုိခဲ့ရေသးတာ။ ခုေတာ့လည္း…. အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အမွတ္တရေတြထဲက တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့ေလ။


ဇြန္မုိးစက္

ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ...

2

Category:

ဇြန္ေတြ႔ဖူးသမွ် စလုံးအမ်ိဳးသားေတြထဲမွာ သူဟာ စိတ္ထားအလြန္ရည္မြန္ၿပီး စကားေျပာရင္ လည္း ႏူးညံ့ခ်ိဳသာ ေအးေဆးတာမုိ႔ အစက သူ႔ကုိ  ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းတဲ့ gay တစ္ေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလား လုိ႔ေတာင္ ထင္မွတ္မွားခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူအလုပ္မေျပာင္းခင္ ဇြန္နဲ႔ႏွစ္ပတ္သာ ဆုံေတြ႔ လုိက္ရေပမယ့္ သူဟာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေကာင္း တစ္ေယာက္မုိ႔ မေမ့ခဲ့ပါဘူး။

သူနဲ႔ဇြန္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ကလည္း တူတာမုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ႐ုံးအျပန္ ရထားစီးတဲ့အခါ ဆုံတတ္ပါတယ္။ လမ္းသြားရင္း သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း ေျပာျပတတ္တဲ့သူက ဇြန္႔ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္ပါတယ္။ သူက ပုိလီ ဒီပလုိမာ ေက်ာင္းဆင္းျဖစ္လုိ႔ ဒီဂရီရထားတဲ့ ဇြန္႔ကုိ အားက်တယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္တမ္း သူက အလုပ္ အလြန္ႀကိဳးစားသူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ Business Development Executive တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဇြန္တုိ႔ ႐ုံးက ထြက္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာပဲ Product Manager ျဖစ္သြားသူပါ။ သူအလုပ္ထြက္ၿပီး ေနာက္ပုိင္း အျပင္မွာ သုံးႀကိမ္ေလာက္ပဲ ဆုံလုိက္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ မိတ္ေဆြအျဖစ္ ရွိေနတဲ့သူ ကား၀ယ္စီးတာ၊ ခရီးေတြသြားတာ၊ Fullerton မွာ မဂၤလာေဆာင္တာေတြ အားလုံးကုိ သိေနခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က မ်က္ႏွာစာအုပ္မွာ သူ႔ status update ႐ုတ္တရက္ တက္လာတဲ့အခါ ဖတ္လုိက္ရတဲ့သူအဖုိ႔ အေတာ္ေလး အံ့ၾသတုန္လႈပ္ရပါတယ္။ သူ႔အမ်ိဳးသမီးက သူ႔ wall ကေနၿပီး မေန႔ေန႔လည္က သူၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကြယ္လြန္သြားၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္ အသုဘ႐ႈဖုိ႔ အိမ္လိပ္စာေပးၿပီး ေရးလုိက္တာပါ။ ကုိယ့္မ်က္စိကုိ ကုိယ္ မ႐ုံႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ အ့ံအားသင့္ခဲ့ရတာ ဇြန္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္မွန္း ေအာက္က မွတ္ခ်က္ေတြ တစ္ခုခ်င္း လုိက္ဖတ္ၾကည့္မွ သိရပါတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ရက္ေန႔မွာမွ ကင္ဆာရွိမွန္း သိရၿပီး ႏွစ္လခြဲအၾကာမွာ ဆုံးသြားခဲ့တာပါ။ သူဆုံးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔အိမ္ေထာင္သက္က ၈လပဲ ရွိပါေသးတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကင္ဆာဆုိရင္ ေျခာက္လတစ္ႏွစ္အထိ ခံၾကေပမယ့္ သူ႔အတြက္ေတာ့ သိပ္ကုိ ျမန္သလုိပါပဲ။ သူ႔လုိ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ကုိ ဆုံး႐ႈံးရတဲ့အခါ က်န္ရစ္ခဲ့သူ အားလုံးက ႏွေျမာတသ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။ သူက ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ စိတ္ထားေကာင္းသူ အျဖစ္၊ အလုပ္အလြန္ႀကိဳးစား တာ၀န္သိတတ္သူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ ခံရတဲ့သူမုိ႔ သူအလုပ္၀င္ခဲ့ဖူးသမွ် လုပ္ငန္းခြင္က လူေတြအားလုံး သူ႔အသုဘကုိ လာၾကည့္ၾကပါတယ္။

အသက္အရြယ္၊ ရာထူး၊ ေငြေၾကးဥစၥာ အတန္အသင့္ ျပည့္စုံၿပီး အိမ္ေထာင္တစ္ခု ထူေထာင္ၿပီးကာစ သူလုိလူရြယ္ တစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကထဲကေန ထြက္သြားျပန္ပါၿပီ။ ေသျခင္းတရားဆုိတာ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေရွာင္လႊဲလုိ႔ မရႏုိင္တဲ့ သခၤါရသေဘာမွန္း သိေနပါရက္နဲ႔ ကုိယ္နီးစပ္တဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ တစ္ခါျပန္ႀကဳံရတဲ့ အခါတုိင္း အံ့ၾသတုန္လွဳပ္မႈ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ညတုိင္း ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ၊ ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ အခ်ိန္ေလး အတြင္းမွာ လူေတြေသဆုံးသြားတာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္မ်ား ရွိေနၿပီလဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ အသက္ရွင္ခုိက္ အခ်ိန္ေလးမွာ ကုသုိလ္စိတ္ေလး တတ္ႏုိင္သမွ် သတိထားေမြးဖုိ႔ ခုတေလာ အတၱႀကီးၿပီး အလြယ္တကူ စိတ္တုိေနတတ္တဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးရင္း မွတ္သားဖူးတဲ့ “မနာပ ဒါယီ ဆရာေတာ္” ရဲ႕ သံေ၀ဂလကၤာေလးနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္ပါတယ္။

ဘယ္အရြယ္မွာ၊ ဘယ္ေရာဂါျဖင့္
ဘယ္ရပ္ေဒသ၊ ဘယ္ကာလ၌
ေသၾကရမည္၊ မသိႏုိင္တာ ဓမၼတာတည္း။
ေသၿပီးတစ္ဖန္၊ ျပန္ျဖစ္ျပန္လည္း
ျဖစ္ရာဘ၀၊ ဘုံဌာနကုိ
ႀကိဳတင္တိက် မသိရ၍
တိက်ေသခ်ာ၊ ခုခ်ိန္ခါ၌
ေကာင္းမႈအစု၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။


ဇြန္မုိးစက္

အေရာင္မဲ့ မ်က္၀န္းမ်ား

3

Category:

လြန္ခဲ့ေသာ ၆ လခန္႔က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ၾကည့္ရႈခဲ့ရေသာ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကား တစ္ခုထဲက မ်က္၀န္းေတြကုိ ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ အၿပဳံးအရယ္မဲ့ေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ေသာ၊ ပုိင္ဆုိင္မႈတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏုိင္ေတာ့ေသာ၊ ခ်စ္ခင္သူမ်ားကုိ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္ လက္တြဲျဖဳတ္ခြဲခြာခဲ့ရေသာ၊ တစ္စုံတစ္ခုကုိ ေဒါသထြက္ နာၾကည္းေနေသာ၊ ယုံၾကည္အားကုိးမႈ ေပ်ာက္ဆုံးေနေသာ၊ အားငယ္၀မ္းနည္းေသာ အႏုတ္လကၡဏာ ေဆာင္သည့္ မ်က္လုံးမ်ား…။ 

သူတုိ႔ဘ၀ျပန္လည္ရပ္တည္ဖုိ႔ကလြဲၿပီး ဘာတစ္ခုမွစိတ္၀င္တစားမရွိခဲ့။ သူတုိ႔ကုိ ကင္မရာတစ္လက္ႏွင့္ မွတ္တမ္းယူေနမွန္း သိခ်င္လည္းသိမည္၊ သိခ်င္မွလည္း သိလိမ့္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဟုိစဥ္အခါလုိ ဗြီဒီယုိကင္မရာအ႐ုိက္ခံရသည့္အခါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ ႐ုိးသားရွက္၀ံ့တတ္ေသာ ၿပဳံးစစ မ်က္ႏွာေပးမ်ား တစ္ေယာက္တစ္ေလမွ မရွိခဲ့။ နင္တုိ႔တေတြ ဒါႀကီးကုိင္ၿပီး ဘာလာလုပ္တာလဲဟူေသာ အေတြးမ်ိဳးသာ ရွိခ်င္ရွိခဲ့လိမ့္မည္။ သူတုိ႔အားလုံး၏ တူညီေသာ ခံစားခ်က္ေတြက မ်က္၀န္းအစုံတုိင္းမွာ ထင္ဟပ္လုိ႔ေနသည္။ သူတုိ႔၏ မ်က္၀န္းမ်ား ၾကည္လင္ေတာက္ပမႈမရွိ၊ မ်က္ရည္တုိ႔သာ စြတ္စုိရစ္၀ဲလ်က္ မေရရာေသာ အနာဂတ္ကုိ မရဲတရဲ စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ လွမ္းေမွ်ာ္ပုံေဖာ္ဖုိ႔ရာ လုံေလာက္ေသာ အားအင္တုိ႔ မရွိခဲ့။ 

ေနရာထုိင္ခင္း၊ အ၀တ္အစား၊ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမ၊ သားသမီး၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မိတ္ေဆြအားလုံး ညတြင္းခ်င္း ပ်က္စီးဆုံးရႈံးဗလာက်င္း က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ သူတုိ႔အားလုံး၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္လည္း တူညီစြာ အေရာင္အဆင္းကင္းမဲ့ ဗလာက်င္းလ်က္…။

ၾကည့္႐ႈခံစားမိသူ ကုိယ္တုိင္လည္း မဆည္ႏုိင္ေသာ မ်က္ရည္ေတြ ပုိးပုိးေပါက္ေပါက္ က်ေနမိခဲ့….။

---------------------------------------------------------------------------

ရသအလင္း ၆လျပည့္အထိမ္းအမွတ္ပြဲမွာ ျပသခဲ့တဲ့ “သည္ေမာ္ႏုိင္” ရဲ႕ “The Nargis” လုိ႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ Documentary အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ရပ္မွန္ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ကားပါ။ မုန္တုိင္းျဖစ္ၿပီးစ ၂၀၀၈ ေမလ တစ္ပတ္ကေန တစ္လအထိ အကူအညီေတြေတာင္ မေရာက္ႏုိင္၊ မေရာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာေတြအထိ ထဲထဲ၀င္၀င္ သြားေရာက္ၿပီး နာဂစ္မုန္တုိင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရတဲ့၊ ေသာက္ေရသန္႔တစ္ပုလင္းေတာင္ အကူအညီ မရခဲ့ၾကရွာတဲ့၊ ေၾကကြဲစရာေကာင္းတဲ့ အသက္ရွင္က်န္ရစ္ခဲ့သူ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ အျဖစ္မွန္ေတြကုိ ေမးျမန္းစုစည္းၿပီး ႐ုိက္ကူးထားခဲ့တာပါ။ ကုိယ္ထင္မွတ္ထားတာထက္ပုိၿပီး အမ်ားႀကီးဆုိး၀ါးတဲ့အေျခအေနေတြ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရရွာတဲ့ သူတို႔အျဖစ္ေတြကုိ ၾကည့္ေနရင္းက မ်က္ရည္လည္းက်ရ၊ ၀မ္းနည္းေဒါသေတြလည္း ထြက္ရပါတယ္။ 

အခက္အခဲေတြၾကားကေန ရေအာင္သြားေရာက္႐ုိက္ကူးၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ တည္းျဖတ္ထုတ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကုိသည္ေမာ္ႏုိင္နဲ႔အဖြဲ႕ကုိ တကယ္ပဲေလးစားခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ “The Nargis” ကားကုိ မင္းထင္ကုိကုိႀကီး ႐ုိက္ကူးခဲ့တဲ့ “အင္းသီး” ထက္ကုိ ပုိႀကိဳက္ပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းကုိ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ႐ုိက္ကူးခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ႐ုိက္ကူးထားတဲ့အထဲက မွတ္တမ္းေတြကုိပဲ အစအဆုံး စုစည္းခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ျပသသြားတာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က ရြာရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာကုိ က်ိန္ျပမွယုံရမယ့္ ဟင္းလင္းျပင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျမစ္ကမ္းနံေဘးႏုန္းရႊ႕ံေျမမွာ အေရာင္မဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ ဟုိးအေ၀းကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့  ဇာတ္သိမ္းခန္းကလည္း အဓိပၸာယ္အမ်ားႀကီး ေဆာင္ပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ိဳး အႏုပညာရွင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဖန္တီးခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံတကာကုိ ျပသႏုိင္တဲ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ မွတ္တမ္း႐ုပ္ရွင္ကားမုိ႔ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ကားၾကည့္ၿပီးကတည္းက နာဂစ္မုန္တုိင္း ဒဏ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြ်န္းေပၚေဒသက ႐ုိးသားတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြရဲ႕ အရာင္မဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ဟင္းလင္ျပင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သူတုိ႔တေတြရဲ႕ပုံရိပ္နဲ႔ ဘ၀ကုိ ဘယ္လုိမွ ေမ့မရခဲ့ပါဘူး။ ေလးႏွစ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္၊ လူေတြက သူတုိ႔ကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ ေမ့သြားေကာင္းေမ့သြားၾကေပမယ့္ သူတုိ႔တေတြကေတာ့ အိပ္မက္ဆုိးေတြ ထပ္တလဲလဲမက္ရင္း ခက္ခဲၾကမ္းရွလွတဲ့ ဘ၀ေတြကုိ ႀကိဳးစားရွင္သန္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရဦးမွာပါ။



ဇြန္မုိးစက္