တစ္ထပ္လွ်င္ ဘယ္ညာတစ္ခန္းစီျဖင့္ ဘယ္သုံးခန္း၊
ညာသုံးခန္း စုစုေပါင္းေျခာက္ခန္းပါ၀င္ေသာ သုံးထပ္အုတ္တုိက္ကေလး၏ အမည္မွာ ‘အန္ဒုိရာ’
ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မအသက္ ၁၇ႏွစ္အရြယ္မွာ ၾကည့္ရေသာ ဓာတ္ပုံမ်ားမွတစ္ဆင့္ အန္ဒုိရာကုိ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္သည္။
၂၀၁၁ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလဆန္းမွာ အန္ဒုိရာေရွ႕ကုိ ပထမဆုံးေျခခ်မိေသာကြ်န္မ အႏွစ္ႏွစ္အလလကဆႏၵတစ္ခု
အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ၿပီဆုိေသာ အသိႏွင့္ အံ့ၾသ၀မ္းသာစိတ္တုိ႔ ျပည့္လွ်ံေနခဲ့သည္။
ကြ်န္မျမင္ဖူးေနက် ဓာတ္ပုံထဲက အန္ဒုိရာမွာ အႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါး ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ အဖုိးေလးကုိ
ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ လူခ်င္းဆုံေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္က ဆစ္ဒနီတကၠသုိလ္မွာ
ဘြဲ႔လြန္ပညာသင္ယူရင္း အဖုိးႏွင့္အတူ အန္ဒုိရာမွာ ေျခာက္လခြဲၾကာ ကြ်န္မ ေနထုိင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
အဂၤလန္မွာ အေျခခ်ေနထုိင္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားေသာ ကြ်န္မအဖုိးကုိယ္စား အဖုိး၏ညီျဖစ္သူ အဖုိးေလးက
ကြ်န္မအား ေျမးအရင္းႏွင့္မျခားဘဲ အန္ဒုိရာမွာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္ဟုလည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။
အဲသည့္မတုိင္ခင္က ကြ်န္မဘ၀တြင္ ႏွစ္ဖက္ေသာအဖုိးမ်ားႏွင့္
အတူေနထုိင္ခြင့္ မႀကဳံဖူးခဲ့ပါ။ အေဖ့ဖခင္သည္ အေဖလူပ်ိဳေပါက္ဘ၀မွာကတည္းက ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီး၊
အေမ့အေဖက်ေတာ့ အေမဆယ့္တစ္ႏွစ္သမီးအရြယ္ကတည္းက ကြဲကြာသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ က်န္ရစ္ေသာအဖြားႏွစ္ဦးမွာလည္း
ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ တနယ္တေက်းမွာသာ ေခါင္းခ်သြားခဲ့သည့္အတြက္ ကြ်န္မတုိ႔လုိ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဖြားေျမးမ်ားႏွင့္
ကာလရွည္ၾကာ တရင္းတႏွီး ေနထုိင္ခြင့္ မႀကဳံခဲ့သည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အဖုိးေလးႏွင့္
အန္ဒုိရာမွာ အတူေနထုိင္ခဲ့ေသာေန႔ရက္မ်ားသည္ တစ္သက္တာအမွတ္တရမ်ားထဲက ျပန္မရႏုိင္ေသာကာလတစ္ခု
ျဖစ္ခဲ့သည္။
အန္ဒုိရာကုိ ကြ်န္မ လြမ္းေနမိတာ ၾကာပါၿပီ။
အလြမ္းဆုံးအခ်ိန္သည္ အဖုိးႏွင့္အတူ ညေန၆နာရီမွ၇နာရီအထိ ႏုိင္ငံတကာသတင္းႏွင့္မုိးေလ၀သၾကည့္အၿပီး
ညစာထမင္းစားပြဲမွာ အဖုိးႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထုိင္ကာ ထမင္းစားရင္း စကားလက္ဆုံက်ခ်ိန္ျဖစ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြ်န္မ၏အတန္းခ်ိန္မ်ားမွာ
ညေန၆နာရီမွည၉နာရီအထိျဖစ္၍ အဖုိးႏွင့္ ညစဥ္ညတုိင္း စကားေျပာခြင့္ရခဲ့သည္ေတာ့
မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္မညေနအတန္းမရွိေသာ ဗုဒၶဟူးလုိ ဒါမွမဟုတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြလုိ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားဆုိလွ်င္ေတာ့
ကြ်န္မတုိ႔ေျမးအဖုိးႏွစ္ေယာက္ ညစာအတူစားႏုိင္၊ စကားစျမည္ ေျပာဆုိႏုိင္ပါသည္။
ပုံမွန္အားျဖင့္ ထမင္းမစားခင္ ေရမ်ားမ်ားေရာထားေသာ
၀ီစကီႏွစ္ပက္ အဖုိးေသာက္ေလ့ရွိသည္။ အဖုိးအတြက္ အားေဆးဟု ၿပဳံးရင္းဆုိတတ္ပါသည္။ ကြ်န္မ
ထမင္းပြဲျပင္ၿပီး ညစာစားခ်ိန္မွာ အဖုိးက အားေဆးေသာက္ရင္း ကြ်န္မေရွ႕တည့္တည့္က ခုံမွာထုိင္ရင္း
ကြ်န္မစားေကာင္းမေကာင္း အကဲခတ္တတ္ပါသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔၏ စကား၀ုိင္းေလး
အစပ်ိဳးနိဒါန္းခ်ီခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အဖုိး၏ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ငယ္စဥ္ေန႔ရက္မ်ား၊ အဖုိးျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာဘ၀ႏွင့္
ျမန္မာျပည္ႏုိင္ငံေရး ေျပာင္းလဲၿပိဳကြဲခဲ့သည့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ အျခားကမာၻ႔သမုိင္းႏွင့္
ႏုိင္ငံတကာအေရးအခင္းမ်ား စသည့္ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းမ်ားစြာေအာက္မွာ ကြ်န္မ မ်က္လုံးေတြ
ေတာက္ပခဲ့သည္၊ အာ႐ုံေတြႏုိးၾကားခဲ့သည္။ ျမန္မာ့အေရးသာမက ကမာၻ႔အေရးကုိပါ စိတ္၀င္တစားရွိလွေသာ
ကြ်န္မကုိ အဖုိးက အေစာပုိင္းမွာ အ့ံၾသခဲ့ပါသည္။ ဟုိစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ျဖင့္ ကြ်န္မသိထားသမွ်
အေထြေထြဗဟုသုတေပါင္းစုံထဲက အဖုိးထင္မွတ္မထားေသာ ေမးခြန္းမ်ား ေမးေလ့ရွိေသာကြ်န္မကုိ
အဖုိးက သူျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ဘ၀အေတြ႔အႀကဳံမွ ရရွိထားေသာ ဗဟုသုတမ်ားျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္
ေျဖဆုိေပးခဲ့ပါသည္။ ေနာ္မန္ဒီလူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္း၊ ေအာ့တုိမန္အင္ပါရာမ်ားအေၾကာင္း စကားစပ္မိသည့္အခါမွာေတာ့
သမီးက ဒါေတြလည္း သိေနတာပဲလားဟု အံ့ၾသရိပ္စြက္ေသာအၿပဳံးႏွင့္ စူးစမ္းတတ္ပါသည္။
ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ အဖုိးသည္ ဗဟုသုတေပါင္းခ်ဴပ္စာတစ္အုပ္ျဖစ္သည္။
ကြ်န္မစိတ္ပါ၀င္စားေသာ ႏုိင္ငံတကာေရးရာမ်ားကုိ အဖုိးႏွင့္က်မွ က်က်နန ေဆြးေႏြးေျပာဆုိႏုိင္သည့္
အခြင့္အေရးရခဲ့သည္။ ကြ်န္မမမွီခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ သမုိင္းေၾကာင္းမ်ားကုိ အဖုိးဆီမွ ၾကားနာသိျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။
ကြ်န္မ သိလုိသည့္ ေမးခြန္းအားလုံးလုိလုိ အဖုိးေျဖေပးႏုိင္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
“အဖုိး ဗမာေတြက အဂၤလန္ကုိ ဘာျဖစ္လုိ႔
ဘိလပ္လုိ႔ေခၚခဲ့တာလဲဟင္”
“အဖုိးစဥ္းစားမိတာေျပာရရင္ေတာ့ ပထမကမာၻစစ္ေနာက္ပုိင္း
အိႏၵိယမွာ အဂၤလိပ္ေတြကုိ Blighty လုိ႔ေခၚေလ့ရွိခဲ့တယ္။ ကုလားအသံထြက္နဲ႔က်ေတာ့ ‘ဘိလာတီ’
ေပါ့။ အိႏၵိယကကုလားလူမ်ိဳးေတြ ျမန္မာျပည္ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြကုိ ဘိလာတီလုိ႔
ေခၚဆုိသုံးႏႈန္းတာကုိ ၾကားရာကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမန္မာေတြႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဘိလပ္လုိ႔ အမည္တြင္ခဲ့တာ
ျဖစ္ႏုိင္တယ္။”
အဖုိးအေျဖကုိ ေက်နပ္စြာႏွင့္ ကြ်န္မ
လက္ခံမိပါသည္။
တခါတရံမွာ သူမ်ားဆီက တစ္ဆင့္စကားျဖင့္
ကြ်န္မသိထားတာ ေသခ်ာရဲ႕လားဟူေသာအေတြးေၾကာင့္ အဖုိးႏွင့္ထပ္မံအတည္ျပဳေသာ အေၾကာင္းရာတစ္ခ်ိဳ႕လည္းရွိပါသည္။
“အဖုိး.. အဲလိဇဘက္ဘုရင္မႀကီးရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ဖိလစ္မင္းသားက
စေကာ့တစ္ရွ္မင္းသားဆုိတာ ဟုတ္လား၊ စေကာ့တစ္ရွ္ေတြက ေသြးဆူလြယ္တဲ့လူမ်ိဳးဆုိေတာ့ ယူေကကုိ အလြယ္တကူနဲ႔ မပုန္ကန္ႏုိင္ေအာင္ အဂၤလိပ္ဘုရင္မကုိ
စေကာ့တစ္ရွ္မင္းသားနဲ႔ တမင္လက္ဆက္ေပးထားတာဆုိ”
ကြ်န္မေမးခြန္းကုိၾကားေတာ့ အဖုိးကၿပဳံးရင္း
“ဖိလစ္က စေကာ့တစ္ရွ္မဟုတ္ပါဘူး သမီးရဲ႕၊ သူက ဂရိမင္းသားပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ အမႈေတာ္ထမ္းသြားတဲ့
ေမာင့္ဘက္တန္ရဲ႕ တူေတာ္တယ္။ ဘုရင္မႀကီးနဲ႔လက္ဆက္ထားတဲ့ ၾကင္ယာေတာ္အျဖစ္ သူ႔ကုိ စေကာ့တလန္က
အီဒင္ဘရာနယ္ကုိ အပုိင္စားေပးထားတာပါ။”
ေၾသာ္… ဒီလုိကုိးဟု ေရရြတ္ရင္း အျဖစ္မွန္ကုိ
ကြ်န္မ သေဘာေပါက္သြားခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မအတြက္ အဖုိးရွိေနလွ်င္ Google ႏွင့္ Wikipedia
ပင္ မလုိအပ္ေတာ့ပါ။
အရင္က ကြဲကြဲျပားျပား ကြ်န္မ သိပ္မသိခဲ့ေသာ
မိသားစုမ်ိဳး႐ုိးနာမည္တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းလည္း အဖုိးေျပာျပမွ ကြ်န္မ သိလာခဲ့သည္။ အဖုိးတုိ႔ဖခင္မ်ိဳး႐ုိး
Sutherland သည္ စေကာ့တစ္ရွ္ျဖစ္ၿပီး၊ Mcgregor မ်ိဳး႐ုိးနာမည္သည္လည္း စေကာ့တစ္ရွ္ ျဖစ္သည္။
Morgan မ်ိဳး႐ုိးနာမည္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ေသာ အဖုိးအေမ၏ ဖခင္မွာမူ ေ၀လလူမ်ိဳး
(Welsh) ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မ်ိဳး႐ုိးနာမည္ကုိၾကည့္႐ုံႏွင့္ ဆင္းသက္လာေသာ လူမ်ိဳးကုိ ခန္႔မွန္း၍ရေၾကာင္း
အဖုိးက ကြ်န္မကုိ ေျပာျပပါသည္။ ကြ်န္မအဖုိး၏ ပထမနာမည္ Alexander သည္ စေကာ့နာမည္ျဖစ္ၿပီး၊
အဖုိးေလး၏နာမည္ Kenny မွာ အုိင္းရရွ္ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ကြ်န္မမွတ္သားခဲ့ရပါသည္။
ကြ်န္မအဖုိးမွတစ္ဆင့္ အဖုိးေလးဆီသုိ႔
လက္ဆင့္ကမ္းေရာက္ရွိခဲ့ေသာ Sutherland ဘုိးေဘးဘီဘင္ မ်ိဳး႐ုိး၅ဆက္မွတ္တမ္းကုိလည္း ကြ်န္မၾကည့္ခြင့္ရခဲ့သည္။
အႏွစ္၂၀၀ေက်ာ္မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္သမုိင္းအား ၿဗိတိသွ်တုိ႔ စနစ္တက်မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပုံကုိ
ကြ်န္မ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏုိင္ပါ။ ထုိမွတ္တမ္းသက္ေသမ်ားေၾကာင့္ပင္ ၿဗိတိသွ်သံ႐ုံးက အဖုိးတုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္စလုံးကုိ
ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ တရား၀င္ထုတ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဗမာ့ေရတပ္မေတာ္ စတင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္အခ်ိန္မွစ၍
ဗုိလ္မွဴးႀကီးျဖစ္သည္အထိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ အဖုိးအား ႏုိင္ငံရပ္ျခားခရီးသြားရန္
ျမန္မာႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ ထုတ္မေပးခဲ့ျခင္းသည္ ၿဗိတိသွ်ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ကုိင္ေဆာင္ရန္
တြန္းအားေပးခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရင္းတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း အဖုိးေျပာျပမွ ကြ်န္မသိလုိက္ရပါသည္။
အရာရာကုိ သမာသမတ္က်စြာ ေျဖာင့္မွန္တိက်စြာ လုပ္ကုိင္တတ္ေသာ အဖုိး၏စိတ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လုံးလုံးျဖစ္ခဲ့ေသာ
ထုိစဥ္က အုပ္ခ်ဴပ္သူလူတန္းစား၏ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ စနစ္ဆုိးေၾကာင့္ အဖုိးခမ်ာ သူခ်စ္ေသာျမန္မာျပည္ႏွင့္
တစ္သက္တာ ေ၀းကြာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
၁၉၆၂ခုႏွစ္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအာဏာသိမ္းၿပီးသည့္ေနာက္တြင္
ကြ်န္မအဖုိးက အဂၤလန္သုိ႔ထြက္ခြာခဲ့ၿပီး၊ အဖုိးေလးက ၾသစေၾတးလ်ကုိ မိသားစုႏွင့္ အၿပီးအပုိင္
ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါသည္။ ထုိကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ကြ်န္မက အဖုိးကုိ ေမးျမန္းခဲ့ပါေသးသည္။
“ဖုိးဖုိးက ဘာျဖစ္လုိ႔ အဂၤလန္တုိ႔ အေမရိကားတုိ႔ကုိ မေရြးဘဲ ၾသစေၾတးလ်ကုိ
ေရြးခဲ့တာလဲ”
“သမီးဖြားဖြား (အဖုိးဇနီး) က အေအးေၾကာက္ေတာ့
အဂၤလန္ဆုိ မျဖစ္ဘူးေလ။ အေမရိကက်ေတာ့ ဖုိးဖုိးသြားရင္ ျမန္မာျပည္မွာတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ရာထူးကုိ
သိေနေတာ့ သူတုိ႔က ဖုိးဖုိးကုိ အေမရိကန္-ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအတြက္ အသုံးခ်မွာကုိ ႀကိဳျမင္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ဖုိးဖုိး ၾသစေၾတးလ်ကုိပဲ လာခဲ့တာ။”
ကြ်န္မကဆက္ၿပီး “ဒါဆုိ ကမာၻေပၚမွာ အန္ဂလုိဘားမိစ္လုိ႔ေခၚတဲ့
ဗမာ-ဘုိကျပားေတြ အမ်ားဆုံးရွိတဲ့ ၾသစေၾတးလ်အေနာက္ပုိင္းက ပါ့သ္ၿမိဳ႕မွာ အေျခမခ်ဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔
ဆစ္ဒနီမွာ အေျခခ်ခဲ့တာလဲဟင္”
“ဟုိတုန္းက ပါ့သ္က သိပ္မဖြ႔ံၿဖိဳးေသးဘူးေလ။
ဆစ္ဒနီက်ေတာ့ ပါ့သ္နဲ႔ယွဥ္လုိက္ရင္ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး အစစ တုိးတက္ဖြ႔ံၿဖိဳးေနၿပီဆုိေတာ့
သမီးအေဒၚ၊ ဦးေလးေတြရဲ႕ပညာေရး၊ ေနာင္ေရးအတြက္ ဆစ္ဒနီကုိပဲ ေရြးလုိက္တာ” အဖုိး၏ဆုံးျဖတ္ခ်က္မည္မွ်မွန္ကန္ေၾကာင္း
ၾသစေၾတးလ်တြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခြင့္ရခဲ့ေသာ အဖုိး၏ေျမး၊ ျမစ္ဘ၀မ်ားက သက္ေသထူေနပါသည္။
အဖုိးတုိ႔မိသားစုသည္ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕တြင္ ပထမဆုံးအေျခခ်ခဲ့ေသာ ျမန္မာကျပားမ်ားျဖစ္သည္ဟု
ကြ်န္မ ယုံၾကည္ပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြ်န္မ သိလုိစိတ္ႏွင့္ ေမးျမန္းသမွ် ေမးခြန္းတုိင္းကုိ
အဖုိးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေျဖေပးခဲ့သည့္အတြက္ အဖုိးကုိ ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္ ကြ်န္မ ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။
ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မက
ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးသူ ျဖစ္သြားေလ့ရွိသည္။ မိ႐ုိးဖလာခရစ္ယာန္ဘာသာကုိ ကုိးကြယ္ေသာ အဖုိးက
ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔မွာရွိေနေသာ သံသယတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ကြ်န္မအား ဖြင့္ေျပာျပပါသည္။
ကြ်န္မကလည္း ကုိယ္တုိင္ယုံၾကည္ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္လာသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဗုဒၶတရားေတာ္၏အႏွစ္ခ်ဳပ္ကုိ
ကြ်န္မသိသမွ် အဖုိးထံ ျပန္လည္ေ၀မွ်ေပးခဲ့ပါသည္။
ေျမးအဖုိးႏွစ္ေယာက္ စကားသံၾကားက ထမင္း၀ုိင္းသည္
အၿမဲစုိေျပစိတ္၀င္စားစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ပါသည္။ အဖုိးလူပ်ိဳဘ၀တြင္ ရခုိင္ျပည္နယ္
သံတြဲမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ အဆုိေတာ္ Cliff Richard ၏ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္
ရင္းႏွီးသိကြ်မ္းၿပီး စားအိမ္ေသာက္အိမ္ျဖစ္ခဲ့ပုံ၊ အဂၤလန္တြင္ေရာက္ရွိခဲ့စဥ္က မင္းသမီးမျဖစ္ေသးေသာ
အသက္၁၈ႏွစ္အရြယ္ ၀င္းမင္းသန္းကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ရပုံ၊ ထုိစဥ္က ၀င္းမင္းသန္း၏ အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္
ဗုိလ္စၾကာကုိ ေရြးခ်ယ္ေပးစားမည့္အေၾကာင္း သူမ၏မိခင္က အဖုိးအား ဖြင့္ဟေျပာဆုိခဲ့ပုံ၊
ေဂါက္သီး႐ုိက္ေဖာ္မရွိသည့္ အာဏာရွင္ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက လူလႊတ္ၿပီး ေဂါက္သီးအတူ႐ုိက္ရန္
ဖိတ္ေခၚေလ့ရွိပုံ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေမာင္ခင္ႏွင့္ ဦးေအာင္ႀကီးတုိ႔ ၾသစေၾတးလ်ေရာက္တုိင္း
အဖုိးကုိ လာေရာက္ေတြ႔ဆုံၾကပုံတုိ႔အျပင္ လူနာကတ္ေၾကးျဖင့္ထုိး၍ေသဆုံးသြားခဲ့သည့္ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕က
ပထမဆုံးျမန္မာဆရာ၀န္ႀကီးအေၾကာင္း၊ နယူးဇီလန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ပထမဆုံး ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ခဲ့သည့္
ျမန္မာကျပားမ်ားအေၾကာင္း (ထုိကျပားမ်ား နယူးဇီလန္အား ဘာေၾကာင့္ေရြးခ်ယ္ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တာလဲဟု
စပ္စပ္စုစု ကြ်န္မက ေမးခဲ့၍ အဖုိးက ျပန္ေျဖေပးခဲ့ရပါေသးသည္) စသည့္ အေၾကာင္းရာမ်ိဳးစုံတုိ႔ကုိ
အဖုိးက စိတ္ရွည္လက္ရွည္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေျပာျပတတ္ပါသည္။
အနည္းငယ္ထူးဆန္းသည္ကေတာ့ အဖုိး၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားပင္
မသိခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရာတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ကြ်န္မသိခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အဖုိး၏ဗီ႐ုိအံဆြဲထဲမွာ
သိမ္းဆည္းထားခဲ့ေသာ နာမည္အတုိေကာက္ေရးထုိးထားသည့္ ေယာက်္ားသုံးလက္ကုိင္ပ၀ါတစ္ခုႏွင့္
ေရႊၾကယ္သီးေလးတစ္ခု၏
ေနာက္ေၾကာင္းကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကြ်န္မသိခြင့္ရခဲ့သည္။ ကြ်န္မတစ္စုံတစ္ေယာက္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး
စိတ္မေကာင္း၀မ္းနည္းျဖစ္ခဲ့ရေသာ တစ္ညေနမွာ တုိက္ဆုိင္စြာပင္ အဖုိးက သူ႔အိပ္မက္အေၾကာင္း
ကြ်န္မကုိ ေျပာျပလာပါသည္။ အဖုိး၏အိပ္မက္ႏွင့္ ပတ္သက္ဆက္စပ္ေနခဲ့ေသာ အတိတ္က အေၾကာင္းရာတစ္ခုသည္
ကြ်န္မ၏ ေ၀ဒနာကုိ ေျဖေလွ်ာ့ေပးႏုိင္စြမ္းရွိခဲ့သည္။ ကြ်န္မခံစားေနရေသာ ေသာကအပူကုိ အဖုိးမ်ားျမင္သြားသလားဟုပင္
ထင္မွတ္သည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အဖုိးေၾကာင့္ပင္ Don’t let your heart rule your head စကားေလးကုိ
ကြ်န္မ ဂ႐ုတစုိက္ မွတ္သားမိခဲ့တာျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ လူေရာစိတ္ပါ အကဲခတ္တတ္သည့္ေနရာတြင္
အဖုိး အလြန္ေတာ္မွန္း ကြ်န္မသိႏွင့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ပါသည္။
အဖုိး၏ထင္ျမင္ေျပာဆုိခ်က္ကုိ ကုိယ္တုိင္ၾကားသိလုိ၍
သမီးကုိ အဖုိးဘယ္လုိျမင္လဲဟု ေမးသည့္အခါ သမီးက စိတ္ထက္တယ္၊ စိတ္ျမန္တယ္၊ ေခါင္းလည္းမာတယ္ဟူေသာ
မွတ္ခ်က္ကုိ ေပးခဲ့သည့္အတြက္ ကြ်န္မ ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ ေခါင္းညိတ္၀န္ခံရပါသည္။ သမီးက အခက္အခဲေတြ
ဘယ္လုိပဲႀကဳံရႀကဳံရ အားလုံးကုိ ေက်ာ္ျဖတ္သြားႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတာ ဖုိးဖုိးျမင္တယ္၊
လက္တြဲေဖာ္မရွိလည္းဘဲ သမီးတစ္ေယာက္တည္း ဘ၀ကုိ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ ရပ္တည္ႏုိင္စြမ္းရွိတယ္ဟု
အဖုိးေျပာလုိက္သည့္အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ ကြ်န္မ ထခုန္မိမတတ္ ၀မ္းသာရပါသည္။ အဖုိးႏႈတ္မွထြက္ေသာ
သုံးသပ္စကားသံကုိ အားလုံးထက္ ကြ်န္မ ပုိယုံၾကည္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ တခါတရံေတာ့ အဖုိးအျမင္မွာ
ကြ်န္မက အနည္းငယ္ထူးျခားေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ကြ်န္မ၏အေနအထုိင္၊
အေျပာအဆုိ၊ အမူအရာ၊ ၀တ္စားဆင္ယဥ္ပုံက ျမန္မာအေရွ႕တုိင္းအလြန္ဆန္ေသာ္လည္း အေတြးအေခၚယုံၾကည္ယူဆခ်က္မ်ားက
အေနာက္တုိင္းဆန္ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ဟုထင္ပါသည္။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ဖုိးဖုိး သမီးကုိသေဘာက်တယ္ဟု
အေျပာခံရလွ်င္ ကြ်န္မ ၾကည္ႏူးေက်နပ္မိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ အဖုိးႏွင့္ရင္းႏွီးလာေလ၊
ကြ်န္မ အဖုိးကုိ အဆတုိး၍ ေလးစားခ်စ္ခင္လာေလျဖစ္သည္။ အဖုိးသည္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာကျပားတစ္ဦးျဖစ္၍
အဖုိး၏႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ အရပ္အေမာင္းမွာ အေနာက္တုိင္းပုိႏြယ္ေသာ္လည္း အဖုိးက ကြ်န္မထင္မွတ္ထားသည္ထက္ပုိ၍
ျမန္မာဆန္ပါသည္။ ျမန္မာအစားအစာကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ ေႏြရာသီ
ေရာက္လွ်င္ ျမန္မာပုဆုိး၀တ္ၿပီး
ကတၱီပါဖိနပ္ကုိ စီးေလ့ရွိသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္
အႏွစ္၅၀ေက်ာ္ခြဲခြာေနရေသာ္လည္း ျမန္မာစကားကုိ အထစ္အေငါ့မရွိ ေကာင္းစြာေျပာဆုိေနႏုိင္ဆဲျဖစ္သည္။
တစ္ခါက ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ရွိ ပုဂံအမည္ရေသာ ျမန္မာစားေသာက္ဆုိင္မွာ အဖုိးက ျမန္မာလုိမွာၾကားသည့္အတြက္
ဆုိင္ရွင္ကုိဗစ္တာက “ဟာ… အန္ကယ္ႀကီးက ျမန္မာလား? ကြ်န္ေတာ္က ၾသဇီႀကီးမွတ္လုိ႔” ဟု တအံ့တၾသ
မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ပါသည္။ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ၾသစေၾတးလ်မွာေမြးၿပီး ႀကီးျပင္းေသာ
အဖုိး၏ေျမးမ်ားကပင္ ၾသခ်ယူရေလာက္ေအာင္ ပုိင္ႏုိင္ကြ်မ္းက်င္ပါသည္။ အဖုိးသည္ ဟိႏၵဴစတန္နီစကားကုိ
ေျပာတတ္သည္။ ျပင္သစ္ဘာသာျဖင့္ ေရးသားထားေသာ သတင္းစာတစ္ေစာင္ကုိလည္း ေကာင္းစြာဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။
အရာရာကုိ ေတြးေတြးဆဆ ေျမာ္ေျမာ္ျမင္ျမင္ႏွင့္
ေစ့စပ္ေသခ်ာစြာ လုပ္ကုိင္ေလ့ရွိေသာ အဖုိးသည္ စည္ကမ္းအရာတြင္လည္း အလြန္ႀကီးလွပါသည္။
အဖုိး၏ သားသမီးေျမးျမစ္မ်ားသည္ စည္းကမ္းႀကီးလွေသာ အဖုိးႏွင့္ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္ထက္ပုိ၍
မေနႏုိင္ၾကပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူတုိ႔အားလုံးက ေျခာက္လခြဲမွ် အဖုိး၏စည္းကမ္းအတုိင္း
တေသြမတိမ္း လုိက္နာေနႏုိင္ေသာ ကြ်န္မကုိ အံ့ၾသခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။ ညေနစာထမင္းစားေသာက္ေဆးေၾကာၿပီးသည့္အခါ
ေဘစင္တြင္ ေရတစ္စက္မွ် မက်န္ေစရဘဲ ေျခာက္ေသြ႔ေအာင္ သုတ္ရသည့္အေလ့ကုိ ႏွစ္ရက္အတြင္း
အဖုိးေျခရာမွီေအာင္ စိတ္တုိင္းက် လုပ္ေပးႏုိင္ခဲ့သည့္ကြ်န္မကုိ အဖုိး အံ့ၾသစြာႏွင့္
ခ်ီးက်ဴးပါသည္။ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ စည္းကမ္းတက် ေနထုိင္ရသည္ကုိ လုိလားႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္
အဖုိး၏စည္ကမ္းက်န သန္႔ရွင္းေသသပ္မႈမ်ားသည္ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ တကူးတက စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာ
ျဖစ္မေနခဲ့ပါ။
၁၉၅၁ခုႏွစ္က အဂၤလန္ျပည္တြင္ ေရေၾကာင္းဆုိင္ရာ အထူးမြမ္းမံသင္တန္း တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ဖုိးဖုိး
အသက္ ၉၁ႏွစ္ေက်ာ္သည္အထိ မည္သူ႔အကူအညီမွမယူဘဲ
ဘ၀ကုိ တစ္ေယာက္တည္း က်န္းမာသက္ရွည္စြာ ျဖတ္သန္းေနထုိင္ေသာ အဖုိးဆီက အတုယူစရာ မွတ္သားစရာေတြ
ကြ်န္မရခဲ့ပါသည္။ အဖုိးသည္ အခ်ိန္မွန္စား၊ အခ်ိန္မွန္ အိပ္သည္။ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း
ေန႔တုိင္းသြားသည္။ တစ္ရက္ျခားတစ္ခါ ေစ်း၀ယ္ထြက္သည္။ ညစာကုိ ကုိယ္တုိင္ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္သည္။
အဖုိးသည္ ဟင္းခ်က္အလြန္ေကာင္းသူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္သည္။ အဖုိးလက္ရာ ၀က္သားႏွင့္မွ်စ္ခ်ဥ္ဟင္း၊
ၾကက္သားႏွင့္ႀကံမဆုိင္၊ ကန္စြန္းရြက္ခ်ဥ္ရည္ဟင္းသည္ ကြ်န္မစားဖူးသမွ်ထဲတြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။
အဖုိးသည္ ယခုခ်ိန္တုိင္ေအာင္ သတိမွတ္ဉာဏ္အား
ေကာင္းေနဆဲျဖစ္သည္။ မနက္အိပ္ရာကႏုိးသည့္အခါ ျပကၡဒိန္ၾကည့္စရာမလုိဘဲ သား၊ သမီး၊ ေခြ်းမ၊
သမက္၊ ေျမး၊ ျမစ္တုိ႔၏ ေမြးေန႔ရက္ကုိ အျခားသူမ်ားထက္ ဦးစြာသိႏွင့္ၿပီး ဆုေတာင္းႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္၆၀ေက်ာ္၇၀က သမုိင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ေန႔စြဲအတိအက်ႏွင့္တကြ ေျပာဆုိႏုိင္ပါသည္။
အဖုိးသည္ ရံဖန္ရံခါ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ အားနည္းေမာပန္းကာ အိပ္ရာထဲ လွဲေနရေသာ္လည္း အလကားေနေလ့မရွိပါ။
အိပ္ရာထက္မွာ စာတစ္အုပ္ဖတ္ရင္း၊ ဆုဒုိခု ကစားရင္းျဖင့္ ဦးေႏွာက္ကုိ တစ္စုံတစ္ခု အလုပ္ေပးကာ
အခ်ိန္ကုိ အက်ိဳးရွိစြာ ကုန္လြန္ေစေလ့ရွိပါသည္။
ကြ်န္မ ေလ့လာမိသေလာက္ အဖုိးသည္ အသင့္စား
အစားအစာမ်ားကုိ စားသုံးေလ့ မရွိပါ။ ကုန္တုိက္မ်ားမွ ထုတ္ပုိးေရာင္းခ်ေသာ အသားမ်ားထက္
ဗီယက္နမ္သားသတ္သမားဆုိင္က ေရာင္းခ်ေသာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသားမ်ားကုိသာ ၀ယ္ေလ့ရွိပါသည္။
အဖုိးသည္ ေကာ္ဖီ၊ သၾကား၊ ဆား၊ ယုိ၊ ေထာပတ္ အစရွိေသာ တာရွည္ခံသည့္ စားေသာက္ကုန္မ်ားကုိ
ႏွစ္ခုစီ၀ယ္ကာ တစ္ခုအပုိေဆာင္းထားတတ္ေသာေၾကာင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္း၊ စားေသာက္ေနရင္းတန္းလန္း
ကုန္သြားသည္ဟူေသာ အျဖစ္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မႀကဳံရပါ။ ပစၥည္းအထားအသုိကုိလည္း တစ္ေနရာထဲတြင္သာ
သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ထားေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ အဖုိးမ်က္စိမႈန္လာသည့္တစ္ေန႔၊ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းေတာ့သည့္အခ်ိန္သုိ႔
ေရာက္လာလွ်င္ပင္ မည္သည့္ပစၥည္း မည္သည့္ေနရာတြင္ရွိသည္ကုိ တကူးတက ရွာစရာမလုိဘဲ အဖုိးသိေနၿပီးျဖစ္သည္။
အဖုိးသည္ စာတစ္အုပ္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ ၀င္ေငြထြက္ေငြ
စာရင္းမွတ္ၿပီး လခ်ဳပ္၊ ႏွစ္ခ်ဳပ္ကုိ ပုံမွန္လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ၀င္ေငြခြန္တင္ျပခါနီးတြင္
အဖုိး၏ သားႏွင့္သမက္မ်ားက တကုပ္ကုပ္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္စာျပန္တြက္ၿပီး အခြန္စာရင္းျဖည့္ေနခ်ိန္တြင္
အဖုိးသည္ စာရင္းစာအုပ္ထဲတြင္ အသင့္ရွိေနေသာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကုိ အရံသင့္ကူးၿပီး ျဖည့္စြက္လုိက္႐ုံႏွင့္
ကိစၥၿပီးေျမာက္သြားေတာ့သည္။ ေစ်း၀ယ္သည့္ ေနရာတြင္လည္း အဖုိးက ကြ်န္မတုိ႔လူငယ္မ်ားထက္
ပုိေစ့စပ္ပါသည္။ ေစ်းမ၀ယ္ခင္ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာရွိေသာ ကုန္တုိက္ႏွစ္ခုကုိ တစ္လွည့္စီသြားေရာက္ၾကည္ရွဳၿပီးမွ
ပစၥည္းခ်င္းအတူတူ သက္သာေသာဆုိင္က ၀ယ္ပါသည္။ ဆယ့္ႏွစ္လုံးတစ္ကတ္ပါ ၾကက္ဥ၀ယ္လွ်င္လည္း
တစ္လုံးခ်င္းေသခ်ာထုတ္ၾကည့္စစ္ေဆးၿပီးမွ ယူေလ့ရွိပါသည္။ ႏြားႏုိ႔ႏွင့္ေပါင္မုန္႔၀ယ္လွ်င္
ေရွ႕ဆုံးမွာျမင္ရသည့္ပစၥည္းကုိ အလြယ္တကူ လွမ္းမယူဘဲ အေနာက္ဘက္ အတြင္းက်က်မွာ ထားသုိေလ့ရွိေသာ
သက္တမ္းကုန္ရက္ ပုိေနာက္က်သည့္ ပုလင္းႏွင့္အထုတ္မ်ားကုိသာ ေရြးခ်ယ္၀ယ္ယူေလ့ရွိပါသည္။
အဖုိး၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ မိမိကုိယ္ကုိညွာတာေသာအားျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေသာကိစၥရပ္မ်ားကုိ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့
ၿပီးစလြယ္ေဆာင္ရြက္လွ်င္ရေသာ္လည္း ထုိကဲ့သုိ႔ ဘယ္ေသာအခါမွ် အဖုိးလုပ္ေလ့မရွိပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း
အဖုိး၏လုပ္ရပ္မ်ားကုိၾကည့္ၿပီး ပုိသည္ဟု ေျမးမ်ားက ခ်စ္စႏုိးစေနာက္တတ္ၾကတာျဖစ္သည္။
အဖုိးသည္ မိသားစုအေပၚတြင္ အလြန္တာ၀န္ေက်ေသာ
ဖခင္ေကာင္း၊ ဇနီးသည္အေပၚတြင္ သစၥာရွိေသာ ခင္ပြန္းေကာင္းတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၇ႏွစ္တုိင္တုိင္
ကင္ဆာေရာဂါခံစားခဲ့ရေသာ အဖုိး၏ဇနီး ဖြားဖြားကုိ တစ္ခ်က္ကေလးမွ ၿငိဳျငင္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိဘဲ
ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစြာျဖင့္ ဂ႐ုတစုိက္ ေဖးမျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါသည္။
ေဟာသည့္ကမာၻေပၚတြင္ ကြ်န္မေလးစားအခ်စ္ခင္ရဆုံး ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာပါဟုဆုိလွ်င္
အဖုိး၏နာမည္ကုိသာ ကြ်န္မ ေရရြတ္မိပါလိမ့္မည္။ အဖုိး၏ အေနအထုိင္၊ အေျပာအဆုိ၊ အက်င့္အႀကံ၊
အျပဳအမူမွန္သမွ်သည္ မိသားစုမ်ိဳး႐ုိးတစ္ခုလုံး၏ပုံရိပ္ဂုဏ္ေရာင္ကုိ ျမွင့္တင္ေပးခဲ့သည္မွာ
အမွန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ အဖုိးကုိ ယခုအခ်ိန္ထိ သားသမီးသမက္ေခြ်းမမ်ားအားလုံးက ခ်စ္ေၾကာက္႐ုိေသၾကၿပီး
ေနရာေပးေလ့ရွိပါသည္။ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္လာေသာ္လည္း အဖုိးကုိ အသုံးမ၀င္ေတာ့ေသာ လူပုိဟူ၍
မည္သူကမွ မသတ္မွတ္သည့္အျပင္ အေရးႀကီးကိစၥမ်ားကုိပင္ အဖုိးကုိ အရင္ဆုံးအသိေပး တုိင္ပင္ကာ
အႀကံဉာဏ္ရယူေနၾကဆဲျဖစ္သည္။
ေျမးမ်ားရည္းစားတစ္ေယာက္ရတုိင္း အဖုိးထံလာျပၾကသည့္အတြက္
မိဘမ်ားပင္မသိလုိက္ေသာ ေျမးမ်ား၏ ရည္စားေဟာင္း၊ ရည္းစားသစ္အားလုံးကုိ အဖုိးသိေနခဲ့သည္။
မဂၤလာေဆာင္မည့္ ေျမးမေလးမ်ားအတြက္ သတုိ႔သမီး၀တ္စုံကုိပင္ အဖုိးက ေရြးခ်ယ္အတည္ျပဳေပးရပါသည္။
အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျမးမ်ားႏွင့္ ကြဲကြာသြားေသာ ရည္းစားေဟာင္းမ်ားသည္ပင္ အဖုိးကုိ
ခ်စ္ခင္သည့္အတြက္ လမ္းႀကဳံလွ်င္ အဖုိးဆီ အလည္လာစၿမဲ၊ အဖုိးႏွင့္စကားစျမည္ ေျပာဆုိၿမဲျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ အဖုိးႏွင့္ေနထုိင္စဥ္ကာလအတြင္းမွာပင္ ကြ်န္မေမာင္၀မ္းကြဲက တတိယေျမာက္သူ႔ခ်စ္သူအား
အိမ္ေခၚလာၿပီး အဖုိးထံမွ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ လာေရာက္ခံယူခဲ့ေသးသည္။ ခ႐ုိေအးရွန္းႏြယ္ဖြားျဖစ္ေသာ္လည္း
လူႀကီးမ်ားကုိ တ႐ုိတေသႏွင့္ ဂ႐ုတစုိက္ ေျပာဆုိဆက္ဆံတတ္ေသာ ဆူဇန္ကုိ အဖုိးသေဘာက်သြားပုံေပၚပါသည္။
ကြ်န္မအေဒၚႏွင့္ဦးေလးမ်ားက ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္၊
အေနာက္ဘက္မ်ားတြင္ ေနထုိင္ၾကၿပီး အဖုိးက ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕အေရွ႕ပုိင္းရပ္ကြက္တြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနေသာ္လည္း
အျခားလူျဖဴသက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကဲ့သုိ႔ အထီးက်န္ျခင္းမရွိပါ။ အဖုိးသည္ ဥပဓိ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ႐ုံမွ်မက
စိတ္ဓာတ္လည္း အလြန္ေကာင္းမြန္ႀကံ့ခုိင္သူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ အနာေရာဂါကင္းစြာျဖင့္ အသက္ရွည္ေသာသူမ်ားသည္
သီလ၊ သမာဓိေကာင္းၾကသည္ဟု ကြ်န္မတုိ႔ ျမန္မာမ်ားဆုိေလ့ရွိသည့္အတုိင္း အဖုိးသည္လည္း သူျဖတ္သန္းခဲ့ရာဘ၀တေလွ်ာက္လုံးတြင္
သီလ၊ သမာဓိေကာင္းစြာ၊ ေျဖာင့္မွန္တည္ၾကည္စြာႏွင့္ ရပ္တည္ေနထုိင္ခဲ့သည့္အတြက္ မိမိအထက္ေအာက္လူႀကီးလူငယ္မ်ား၊
ရြယ္တူမိတ္ေဆြမ်ား၊ သားသမီးေျမးျမစ္ေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားဂရုစုိက္မႈကုိ ယေန႔တုိင္
ခံရဆဲျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္မယုံၾကည္ပါသည္။
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္းမွာ အန္ဒုိရာမွေန၍
သမီးႀကီးရွိရာေနအိမ္သို႔ အဖုိးေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အဖုိး၏အသက္အရြယ္ႏွင့္
ကုိယ္ခံစြမ္းအားအရ အဖုိးတစ္ေယာက္တည္း မေနသင့္ေတာ့ဟု အားလုံးက ၀ုိင္း၀န္းအႀကံျပဳခဲ့သည္မွာ
ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အဖုိးက သူ႔အတြက္ႏွင့္ သားသမီးေျမးမ်ားကုိ ၀န္ထုတ္၀န္ပုိးမျဖစ္ေစခ်င္ေသာ
ဆႏၵေၾကာင့္ အန္ဒုိရာ၌သာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ကုိယ္တည္း ေနထုိင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
တစ္ခ်ိန္က လူျဖဴမ်ားသာေနထုိင္ခဲ့ေသာ၊
အာရွႏြယ္ဖြားမ်ား မေတြ႔ရသေလာက္နည္းပါးခဲ့ေသာ အန္ဒုိရာ၀န္းက်င္မွာ ယခုေတာ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကုိ
စတင္ေတြ႔လာရၿပီျဖစ္သည္။ နယူးေဆာက္ေ၀းလ္ယူနီဗာစတီ၊ နာမည္ေက်ာ္ခူဂ်ီကမ္းေျခ၊ စန္တန္နီရယ္လ္ပန္းၿခံ၊
ျမင္းၿပိဳင္ကြင္း၊ ေဆး႐ုံ၊ ေစ်း၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံအားလုံးသည္ အန္ဒုိရာမွ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္
နာရီ၀က္ထက္မပုိေသာ အကြာအေ၀းမွာ တည္ရွိေနၾကသည္။ မီးရထားဘူတာ႐ုံႏွင့္ မနီးေသာ္လည္း လုိင္းေပါင္းစုံရပ္ေသာ
ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ကုိ မိနစ္အနည္းငယ္မွ် လမ္းေလွ်ာက္႐ုံႏွင့္ ေရာက္ပါသည္။ ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ
အန္ဒုိရာတည္ရွိေသာ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕အေရွ႕ျခမ္းလူေနရပ္ကြက္က ၾသစေၾတးလ်၏ ေစ်းအႀကီးဆုံးအိမ္ၿခံေျမစာရင္းထဲမွာ
ပါ၀င္ေနတာျဖစ္မည္ဟု ကြ်န္မ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါသည္။ အေျမာ္အျမင္ႀကီးစြာျဖင့္ ေဆာက္လက္စကပင္ ၀ယ္ယူခဲ့ၿပီး အႏွစ္ငါးဆယ္နီးပါး ေနထုိင္ခဲ့ေသာ အန္ဒုိရာႏွင့္ အနီး၀န္းက်င္မွ ခြဲခြာရန္ အဖုိးအတြက္ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ ခက္ခဲေကာင္း ခက္ခဲေနပါလိမ့္မည္။
အဖုိးခ်က္ေသာညစာကုိ အဖုိးႏွင့္အတူစားၿပီး
အန္ဒုိရာကုိ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာခဲ့ေသာ ညခ်မ္းကေလးကုိ ကြ်န္မ ယခုတုိင္ျမင္ေယာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ထုိညက အန္ဒုိရာမွ ကြ်န္မေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ခဲ့ရာအိမ္သစ္သုိ႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မျပန္ျဖစ္ဘဲ
ေအာ္ပရာေဟာက္စ္အနီးက Circular Quay မွာ ညည့္နက္သည္အထိ တစ္ေယာက္ထဲ သြားထုိင္ေနခဲ့ၿပီးမွ
ေနာက္ဆုံးရထားႏွင့္ အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါသည္။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကြ်န္မ ဆစ္ဒနီသုိ႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့လွ်င္
အဖုိးကုိ အန္ဒုိရာမွာ ေတြ႔ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္… ဆယ္စုႏွစ္ငါးစုေက်ာ္ေအာင္ အဖုိးပုိင္ဆုိင္ေနထုိင္ခဲ့ရာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္၊ အဖုိးႏွင့္ကြ်န္မ
စကားလက္ဆုံ ေျပာဆုိခြင့္ရခဲ့ေသာ ညေနခင္းမ်ားကုိ အသက္၀င္ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ရာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ႏွင့္
အန္ဒုိရာကုိ အလြမ္းေျပ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ မုိင္ေပါင္းငါးေထာင္ေက်ာ္အေ၀းက
အဖုိးရွိရာ အန္ဒုိရာႏွင့္ တစ္ခ်ိန္က ညေနခင္းမ်ားကုိ ကြ်န္မ သိပ္လြမ္းေနမိပါသည္။
ဇြန္မုိးစက္
.jpg)
