ဒီဇင်ဘာဘလော့ဂ်မှသည် ... နိုဝင်ဘာနှင်းဆီသို့

5

Category:


Coral Reef blog လေးရဲ့ သက်တမ်းဟာ ဒီကနေ့ (၁၁) နှစ်တိတိ ပြည့်မြောက်ခဲ့ပါပြီ။ ဇွန့်ဘဝရဲ့ ထူးခြားဖြစ်စဉ်တွေတိုင်း အရေးပါလေ့ရှိတဲ့ ‘ဆယ့်တစ်’ ဂဏန်းဟာ ၂၀၂၀ မှာလည်း ပါဝင်ပတ်သက်လာခဲ့ပါတယ်။ အဲဒါကတော့ ပြီးခဲ့တဲ့ ၁၁ လပိုင်း နိုဝင်ဘာမှာ စာအုပ်ကလေး တစ်အုပ် စီစဉ် ထုတ်ဝေနိုင်ခဲ့ခြင်းပါပဲ။ မဂ္ဂဇင်းအချို့နဲ့ ဘလော့ဂ်စာမျက်နှာထက်မှာ ရေးသားဖော်ပြခဲ့တဲ့ ဝတ္ထုတို (၁၂) ပုဒ်ရယ်၊ ဘယ်မီဒီယာမှာမှ မဖော်ပြရသေးတဲ့ ဝတ္ထုတိုအသစ် (၃) ပုဒ်ရယ်.... စုစုပေါင်း (၁၅) ပုဒ်ကို စုစည်းထားတဲ့ ‘ဇွန်မိုးစက်’ ရဲ့ ‘နှင်းဆီတစ်ပွင့်၏ နံနက်ခင်းနှင့် အခြားဝတ္ထုတိုများ’ စာအုပ်လေး ပေါ်ထွက်လာခဲ့ပါပြီ။

အနှစ်နှစ်အလလက ရှိနှင့်ခဲ့တဲ့ ဇွန့်အိပ်မက်ကလေးကို ကိုဗစ်ကာလ အခက်အခဲ အကြပ်အတည်းကြားမှာ အကောင်အထည်ဖော်နိုင်ခဲ့ခြင်းအတွက် ကြည်နူးဝမ်းမြောက်ရသလို ဒီ Coral Reef blog ကိုလည်း ကျေးဇူးတဖွဖွ တင်မိပါတယ်။ ဒီဘလော့ဂ်လေးကြောင့်သာမဟုတ်ရင် ဇွန် စာတွေ အများကြီး ရေးဖြစ်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အခု စာအုပ်ထဲမှာပါတဲ့ ဝတ္ထုတိုတော်တော်များများကို ဘလော့ဂ်မှာ ရေးခဲ့သလို ခေါင်းစဉ်ဝတ္ထုဟာလည်း ဘလော့ဂ်မှာ လူကြိုက်များခဲ့တဲ့ စာတစ်ပုဒ် ဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။

နောက်ပြီး စာအုပ်လေးရဲ့ မျက်နှာဖုံးပန်းချီနှင့် အတွင်းပန်းချီများကို မေတ္တာဖြင့် ရေးဆွဲပေးသူများဟာ တစ်ချိန်က ဘလော့ဂ်ပေါ်မှာ စာရေးဖော်ရေးဖက် ညီအမတွေ ဖြစ်ခဲ့ကြတဲ့ အမချစ် (ချစ်ကြည်အေး) နှင့် မမေ (မေဓာဝီ) တို့ ဖြစ်နေခြင်းဟာလည်း ချစ်စရာ တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ အဲဒါတင် မကသေးပါဘူး။ ဇွန့်စာအုပ်လေး ထွက်ဖို့ရှိတယ်လို့ သိသိချင်း (ဘာစာအုပ်မှန်း သေသေချာချာ မသိရခင်ထဲက) ၁၀ အုပ် ယူမယ်လို့ ပထမဆုံး မှာယူအားပေးခဲ့တာ အမသက်ဝေ ဖြစ်နေပြန်ပါတယ်။ စာအုပ်လေးထွက်လာပြန်တော့ စာအုပ်အဖုံးရဲ့ theme နှင့် လိုက်ဖက်အောင် နှင်းဆီပန်းနှင့် ဓာတ်ပုံရိုက်ချင်တဲ့ ဇွန့်စိတ်ကူးကို လက်တွေ့အကောင်အထည် ဖော်ပေးခဲ့သူဟာ တစ်ချိန်က ‘မိုးကုတ်သား’ နာမည်နဲ့ ဘလော့ဂ်ရေးခဲ့တဲ့ ကိုဗိုခီ ဖြစ်နေတာပါ။ ဇွန့်ဘလော့ဂ်လေးကို ပထမဆုံးအသက်သွင်းဖို့အတွက် ကူညီပြောပြပေးခဲ့တာဟာလည်း ကိုမိုးကုတ်သား ဖြစ်ခဲ့တာမို့ အမှတ်တရ တိုက်ဆိုင်မှုတစ်ခုလို့တောင် ဆိုရမှာပါပဲ။

စာအုပ်ထွက်လာတဲ့အခါ ဝိုင်းဝန်းအားပေး ပရီအော်ဒါ အမှာတင်ပေးကြတဲ့ စာရေးဖော် ဘလော့ဂါမိတ်ဆွေမောင်နှမများနဲ့ ဇွန့်ဘလော့ဂ်ကို တစိုက်မတ်မတ် အားပေးဖတ်ရှုခဲ့ကြတဲ့ စာဖတ်သူမိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းများအားလုံးကို ချစ်ခြင်းများစွာနဲ့ ကျေးဇူးတင်မိပါတယ်။ ကုန်လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ့်တစ်နှစ်တာအတွင်း ဇွန့်ဘဝမှာ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အချိုးအကွေ့ ပြောင်းလဲမှုများစွာကို မောပန်းနာကျင်စွာ ရင်ဆိုင်ခဲ့ရသူမို့ စာအုပ်လေး ဖြစ်မြောက်လာခြင်းဟာ ဇွန့်အတွက် ဝမ်းသာပျော်ရွှင်စရာကို ဆောင်ယူလာတဲ့ ရှားပါးသက်မဲ့ အရာဝတ္ထုလေးတစ်ခု ဖြစ်သွားခဲ့တာပါ။

သက္ကရာဇ် ၂၀၂၀ မှာ ကိုဗစ်နိုင်တင်းရဲ့ ရိုက်ခတ်မှုဒဏ်ကို တစ်ကမ္ဘာလုံး အလူးအလဲ ခံခဲ့ရတာမို့ ခါးသီးတဲ့ ခုနှစ်တစ်ခုအဖြစ် သမိုင်းဝင်သွားခဲ့ပေမယ့် ဇွန့်အတွက်တော့ ကိုယ်ထူကိုယ်ထ မှတ်တိုင်လေးတစ်တိုင် စိုက်ထူနိုင်ခဲ့တဲ့ နှစ်တစ်နှစ်အဖြစ် အမှတ်တရ ရှိသွားခဲ့ရလို့ အတိုင်းအတာတစ်ခုအထိ ကျေနပ်ဝမ်းမြောက်မိတဲ့အကြောင်း Coral Reef ဘလော့ဂ်လေးရဲ့ ဆယ့်တစ်နှစ်မြောက်ပို့စ်အဖြစ် ရေးသားဝေမျှရင်း... ဟိုတုန်းက စည်ကားသိုက်မြိုက်ခဲ့တဲ့ ဘလော့ဂ်ရွာလေးကို တစ်ဖန် တမ်းတ လွမ်းရ ပါတော့တယ်။

5 December 2020

10:20 PM

Saturday

P.S. ဘလော့ဂ်ပေါ်မှာ စာတွေမရေးဖြစ်တော့ပေမယ့် facebook ‌ပေါ်က ‘ဇွန်မိုးစက်’ page မှာတော့ စာတွေ ဆက်လက်ရေးသားနေပါတယ်။


ဖတ္စာထဲက ခရီး (၂)

3

Category: ,

တကယ္ေတာ့ ဖတ္စာထဲကခရီးစဥ္အေၾကာင္း အပုိင္း(၂) ကုိ မႏွစ္ကတည္းက ကြ်န္မေရးခဲ့သင့္ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင့္မေရးျဖစ္ခဲ့။ ဒီႏွစ္ facebook memory မွာ ကြ်န္မသြားခဲ့ေသာခရီးစဥ္ေလးျပန္ေပၚလာမွ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၊ မင္နီစုိးတား (Minnesota) ျပည္နယ္မွ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ (Holdingford) အမည္ရေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးကုိ အေရာက္သြားခဲ့သည့္အေၾကာင္းေရးရန္ က်န္ေနပါေသးလားဟု သတိရသြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မ၏ မွတ္စုစာအုပ္ေသးေသးေလးထဲက ပထမဆုံးေနရာကုိသြားၾကည့္ခြင့္ရၿပီး ေနာင္ေျခာက္ႏွစ္အၾကာမွာ ဒုတိယေျမာက္ေနရာသုိ႔ ကြ်န္မ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုတြင္ ျပည္နယ္ေပါင္း (၅၀) ရွိသည့္အနက္ ႏုိင္ငံေျမာက္ပုိင္းတြင္တည္ရွိေသာ မင္နီစုိးတားျပည္နယ္ကုိ တကူးတကသြားၾကည့္ခ်င္ေအာင္ လွဳံ႕ေဆာ္ခဲ့ေသာပင္မရင္းျမစ္မွာ ‘ဂစ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာ’ (Garrison Keillor) ေရးသားခဲ့ေသာ ‘ပေရရီ (ေ၀ါဘီဂြန္) ၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ လြမ္းဘြယ္ေန႔မ်ား’ (Lake Wobegon Days) ဟူေသာ စာတစ္အုပ္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အဲ့သည္စာအုပ္ေလးကုိ ကြ်န္မ စတုတၳတန္းႏွစ္မွာ အေမရိကန္သံရုံးမွ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္ေသာ ကြ်န္မ၏ဦးေလးေတာ္စပ္သူက အေမ့ကုိ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာဖတ္၀ါသနာအရင္းခံရွိေသာ ကြ်န္မသည္ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ စာအုပ္စင္ေပၚမွ အေမလက္ေဆာင္ရထားေသာ ‘အေမရိကန္သမၼတဂြ်န္အက္ဖ္ကေနဒီ၏ရုပ္ပုံလႊာ’ အတၳဳပတၱိႏွင့္ ‘ပေရရီၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ လြမ္းဖြယ္ေန႔မ်ား’ စာအုပ္ႏွစ္အုပ္စလုံးကုိ စတင္ျမည္းစမ္း ဖတ္ၾကည့္ခဲ့သည္။ အဲ့သည္အခ်ိန္က ရုပ္ျပကာတြန္းမ်ားသာအဖတ္မ်ားၿပီး ဘာသာျပန္စာအုပ္ကုိ စစကုိင္ခ်င္းမုိ႔ ကြ်န္မအတြက္ စာေလးေပေလးႀကီးလုိျဖစ္ေနရကား ဖတ္ရမသြက္ေသာေၾကာင့္ ႏွစ္အုပ္လုံးကုိၿပီးေအာင္ ဆက္မဖတ္ႏုိင္ခဲ့။


ဥၥမတန္းေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ေ၀ါဘီဂြန္စာအုပ္ကုိ ကြ်န္မ ႀကိဳးစားထပ္ဖတ္သည္။ အရင္ကထက္ နဲနဲပုိဖတ္လုိ႔ရလာသည္။ ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္းႏွင့္ ကြ်န္မ ႏွစ္ၿခိဳက္လာသည္။ ဆမတန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္မွစ ေနာင္ႏွစ္စဥ္ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္သည့္အခါတုိင္း ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာ၏စာအုပ္ကုိ ကြ်န္မအၿမဲဖတ္သည္။ သည္လုိႏွင့္ ‘ပေရရီၿမိဳ႕ငယ္ငယ္ လြမ္းဘြယ္ေန႔မ်ား’ စာအုပ္သည္ ကြ်န္မဖတ္ခဲ့ဖူးသမွ်စာအုပ္အားလုံးထဲတြင္ အႀကိမ္အေရအတြက္အမ်ားဆုံး စာရင္း၀င္သြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မက စာအုပ္ဖတ္ေနရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေနသျဖင့္ ေမာင္ေလးကလည္း စိတ္၀င္တစားရွိလာကာ သူပါ အဲ့သည့္စာအုပ္ကုိ လုိက္ဖတ္သည္။ သူလည္း သေဘာက်သြားပုံေပၚပါသည္၊ သူႏွစ္သက္ရာအခန္းမ်ားကုိ မၾကာခဏ ေရြးဖတ္ေလ့ရွိရုံသာမက သူအႏွစ္သက္ဆုံးအခန္းကုိလည္း ခဲတံျဖင့္အမွန္ျခစ္ ျခစ္ထားခဲ့သည္။  စာအုပ္ေလးခမ်ာ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လက္ထဲမွာပင္ အေတာ္ေဟာင္းႏြမ္းသြားခဲ့ရွာသည္။

တကယ္ေတာ့ စာေရးဆရာဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာသည္ ကြ်န္မတုိ႔ငယ္စဥ္က ရုပ္ျမင္သံၾကားတြင္ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ ‘A Little House on the Prairie’ ၏ မူလပဲ့ကုိင္ရွင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၄ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတ၀ွမ္း ေရဒီယုိအသံလႊင့္ဇာတ္လမ္းအျဖစ္ စီစဥ္တင္ဆက္ျခင္းကုိ ပရိသတ္မ်ားအႀကိဳက္ေတြ႔သျဖင့္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားဇာတ္လမ္းတြဲအျဖစ္ ဆက္လက္ထုတ္လႊင့္ရာ တခဲနက္ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့ျပန္သည္။ ‘ေ၀ါဘီဂြန္ေန႔မ်ား’ စာအုပ္သည္ သူေရးသားခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းမ်ားထဲမွ ေကာင္းႏုိးရာရာကုိ စုစည္းၿပီး စာအုပ္အျဖစ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာဘာသာျပန္ဆရာ ‘မဟာမိ’ ၏ ျပန္ဆုိမႈေအာက္တြင္ စာအုပ္ေလးသည္ ေဆးစက္က်ရာအရုပ္ထင္ေသာဇာတ္ေကာင္မ်ားႏွင့္ ရုပ္လုံးႂကြအသက္၀င္ခဲ့ၿပီး စာအုပ္ထဲတြင္ဖန္တီးထားေသာ ေ၀ါဘီဂြန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားကုိ သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚေအာင္ ကြ်န္မကို ထူးျခားစြာ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ စိတ္ကူးယဥ္ေ၀ၚဘီဂြန္ၿမိဳ႕သည္ ေတာ့တုိးက်န္စာအုပ္ထဲက မီးရထားတြဲစာသင္ခန္းလုိ ျပင္ပမွာအမွန္တကယ္ မတည္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကြ်န္မ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုသုိ႔ေရာက္ခဲ့လွ်င္ စာအုပ္ထဲကၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံးတည္ရွိသည့္ေနရာသုိ႔ ေရာက္ေအာင္သြားမည္ဟု ျပင္းျပေသာဆႏၵ ထုိစဥ္ကတည္းက ျဖစ္တည္ခဲ့သည္။

၂၀၁၈ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၂ ရက္ ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီတြင္ Delta ေလေၾကာင္းလုိင္းျဖင့္ ၀ါရွင္တန္ဒီစီေလဆိပ္မွ မင္နီစုိးတားျပည္နယ္ မင္နီယာပုိလစၥ္/စိန္႔ေပါလ္ ေလဆိပ္သုိ႔ ကြ်န္မေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ကတည္းက ေလယာဥ္စီးခရီးသည္မ်ား၏ ထူးျခားေသာရုပ္ဆင္းသာန္ကုိ သတိျပဳမိသည္။ အဲ့သည့္ခရီးစဥ္မတုိင္မီက အေမရိကန္အေရွ႕ျခမ္းမွေနျပည္တြင္းေလေၾကာင္းလုိင္းအသီးသီးျဖင့္ အေနာက္ဘက္ရွိကယ္လီဖုိးနီးယားျပည္နယ္ႏွင့္ ေတာင္ပုိင္းရွိတကၠဆက္ျပည္နယ္မ်ားကုိ ခရီးႏွင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထုိစဥ္အခါက ကြ်န္မ၏ေရွ႕ေနာက္၀ဲယာတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ ခရီးသည္မ်ား၏ အသားအေရာင္မ်က္ႏွာေပါက္မ်ားသည္ အာရွ၊ ဥေရာပ၊ လက္တင္အေမရိက ေသြးေပါင္းစုံေႏွာထားျခင္းခံရေသာ သူလုိကုိယ္လုိ အေမရိကန္ကျပားမ်ား၏ ရုပ္ရည္မ်ားပင္။ မင္နီစုိးတားျပည္နယ္သုိ႔သြားေသာခရီးစဥ္တြင္မူ ေလယာဥ္ေပၚတြင္လုိက္ပါလာေသာလူအမ်ားစုသည္ အသားျဖဴေလ်ာ္ေလ်ာ္၊ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ႏွင့္ အေအးထူကဲေသာ ဥေရာပေျမာက္ပုိင္းမွ စကဲန္ဒီေနးဗီးယားႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။ အင္းေလ… အဲသည့္ျပည္နယ္ကုိ ပထမဆုံးအေျခခ်ခဲ့သည္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ ေနာ္ေ၀းႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္သည္ဟု စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားသည္ မဟုတ္ပါလား။

စက္တင္ဘာလ ၂၃ရက္တြင္ စာေရးဆရာဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔တည္ရာ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ၿမိဳ႕သုိ႔ Google Map ၏ အကူညီျဖင့္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ မင္နီစုိးတားခရီးစဥ္မသြားခင္ အင္တာနက္မွေန ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာႏွင့္သူ႔စာအုပ္အေၾကာင္းရွာဖတ္ရင္း သူစိတ္ကူးျဖင့္ ဖန္တီးခဲ့ေသာၿမိဳ႕သည္ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံးတူညီေၾကာင္း ေတြ႔ရွိသြားခဲ့သည္။ စာအုပ္ထဲတြင္ပါေသာ မင္နီယာပုိလစ္ၥ၊ စိန္႔ေပါလ္၊ စိန္႔ကေလာက္၊ စိန္႔ဂ်ိဳးဇက္ဖ္၊ ေအဗြန္၊ အယ္လ္ဘာနီ၊ ဖရီးပုိ႔တ္ ၿမိဳ႕မ်ားအားလုံးကုိလည္း ဂူဂဲလ္ေျမပုံမွာ ကြ်န္မရွာေတြ႔သည္။

ဟုိးလ္ဒင္းသည္ အိမ္ေျခ(၃၀၀)ေက်ာ္၊ လူဦးေရစုစုေပါင္း(၇၀၀)ခန္႔သာရွိေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။ လူဦးေရ၏(၉၇)ရာခုိင္ႏႈန္းသည္ ဥေရာပတုိက္ေျမာက္ပုိင္းမွဆင္းသက္လာေသာ လူျဖဴမ်ိဳးႏြယ္စုမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ၿမိဳ႕ေလးကုိကားျဖင့္တစ္ပတ္ၾကည့္ၿပီး သန္႔စင္ခန္း၀င္ရန္ ကုန္စုံဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ေရွ႕မွာ ရပ္နားသည္။ ထုိကုန္စုံဆုိင္ေလး၏အေရာင္းေကာင္တာတြင္ ရပ္ေနေသာလူငယ္ေလးသည္ စာအုပ္ထဲမွ ဂယ္ရီ႕စကားျဖင့္ညႊန္းဆုိရလွ်င္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေျမာက္ပုိင္းကုိကုိယ္စားျပဳေသာ ေက်းလက္ေတာသားအသြင္ကုိ သိသိသာသာေဆာင္ေနသည္။ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕တြင္ ေနပူစာလွဳံေနေသာ အဖုိးအုိးတစ္ဦး၏ ေခတ္ေနာက္ျပန္ဆြဲေသာ မ်က္လုံးမ်ားသည္ တနယ္တေက်းကလာေသာ အာရွတုိက္သားကြ်န္မကုိ စူးစမ္းသည့္အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ စာအုပ္ထဲမွာေဖာ္ျပထားေသာ ရာ့ဖ္ကုန္စံုဆုိင္ႏွင့္ ဘန္ဆင္ေမာ္ေတာ္ကားေရာင္း၀ယ္ေရးဆုိင္မ်ားရွိေလမလားဟု ကြ်န္မရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မေတြ႔ခဲ့ပါ။

သုိ႔ေသာ္ 'Gateway to Lake Wobegon' ဆုိသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးကုိေတာ့ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ပါသည္။ ထုိဆုိင္းဘုတ္ေရွ႕တြင္ ကြ်န္မယူေဆာင္သြားခဲ့ေသာ မူရင္းႏွင့္ဘာသာျပန္စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ခ်ၿပီး အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံရုိက္ခဲ့သည္။ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္မွအျပန္ စိန္႔ကေလာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေန႔လယ္စာ၀င္စားခဲ့သည္။ စာအုပ္ထဲက တုိနီဟုအမည္ရေသာ ေ၀ါဘီဂြန္ၿမိဳ႕သားဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးႏွင့္ ဂြတီးဂြက်သူ႔ေဆြမ်ိဳးေတာသားတစ္အုပ္ စိန္႔ကေလာက္ၿမိဳ႕သုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ေရာက္လာပုံအခန္းကုိ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ရင္းၿပဳံးမိသည္။ ကြ်န္မ၏ ေ၀ါဘီဂြန္ခရီးစဥ္ေလး အေတာ္အသင့္ ျပည့္စုံခဲ့ၿပီဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

ဂယ္ရစ္ဆင္ကုိင္လာသည္ အေမရိကားတုိက္/အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကုိ သူမ်ားႏွင့္မတူေသာအျမင္ျဖင့္ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္ ကြ်န္မကုိ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ေ၀ါဘီဂြန္စာအုပ္ေၾကာင့္ ကြ်န္မအလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ထဲကပင္ အေမရိကန္ႏုိင္ငံကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ရင္းႏွီးခဲ့သည္။ ကမာၻအရပ္ရပ္မွလူမ်ိဳးေပါင္းစုံတုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ေနထုိင္ရာ ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ေသာ မူလဇာတိဇစ္ျမစ္ဘုိးဘြားမ်ား၏ ခံယူခ်က္၊ သေဘာထားတုိ႔ကုိ စာအုပ္ထဲမွတဆင့္ ကြ်န္မေဖာက္ထြင္းသိျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ လက္ရွိတုိးတက္ထြန္းကားေနေသာအေျခအေနႏွင့္ ကြာဟဒြန္တြဲစြာတည္ရွိေနေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ လူသိမမ်ားလွေသာ သမုိင္းတစိတ္တပုိင္းကုိ ေလ့လာမွတ္သားခဲ့ရသည့္အတြက္ ထုိစာအုပ္ေလးဖတ္ခြင့္ရျခင္းကုိ ကြ်န္မ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါသည္။

ကြ်န္မရင္တြင္းမွာ အႏွစ္အႏွစ္အလလ ကိန္းေအာင္းခဲ့ေသာ ဆႏၵတစ္စုံကုိ ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္ထည္ေဖာ္ခြင့္ရျခင္းအတြက္ ၾကည္ႏူးပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရသလုိ၊ ကြ်န္မ ဖတ္(ခဲ့ဖူးေသာ)စာမ်ားထဲက ဒုတိယေျမာက္ေနရာျဖစ္ေသာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုေျမာက္ပုိင္းရွိ မင္နီစုိးတားျပည္နယ္က ေ၀ါဘီဂြန္တစ္ျဖစ္လဲ ဟုိးလ္ဒင္းဖုိ႔ဒ္ၿမိဳ႕သုိ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္အေရာက္သြားၿပီး ေျခခ်ခြင့္ရျခင္းသည္ ကြ်န္မ၏အေမရိကားခရီးစဥ္ပန္ခ်ီးကားတစ္ခ်ပ္ကုိ ပုိမုိျပည့္စုံေအာင္ ေဆးျခယ္ျဖည့္စြက္လုိက္သကဲ့သုိ႔ပင္ ရွိပါေတာ့သည္။

ဇြန္မုိးစက္
၂၂ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၉
ေန႔လယ္ ၁နာရီ း ၅၂မိနစ္

ဖတ္စာထဲက ခရီး (၁)

ပီတိ

2

Category: ,

ဂ်ဴဂ်ဴးသည္ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေသာ သုံးႏွစ္ခြဲအရြယ္ သမီးကေလး ျဖစ္သည္။ ညအိပ္ရာ၀င္ခါနီးတုိင္း တီတီဇြန္က ဂ်ဴဂ်ဴးေလးႏွင့္အတူတူ ဘုရားရွိခုိးရင္း ဘုရားစာသင္ေပးခဲ့သည္မွာ ၃လေလာက္ရွိၿပီ။ ဉာဏ္ေကာင္းေသာ ကေလးမုိ႔ နေမာတႆ၊ ၾသကာသ၊ သရဏဂုံသုံးပါး၊ ေမတၱာပုိ႔၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္(၉)ပါး၊ တရားဂုဏ္ေတာ္(၆)ပါး၊ သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္(၉)ပါး တုိ႔ကုိ ၂လအတြင္း အလြတ္ရေအာင္ ဆုိႏုိင္ၿပီ။ ညစဥ္ဟုဆုိေပမယ့္ တီတီဇြန္ ခရီးသြားေသာ တစ္ပတ္ဆယ္ရက္မွာ သူကေလးလည္း ဘုရားရွိခုိးဖုိ႔ပ်က္ကြက္တတ္သည္။ အေျခခံဘုရားရွိခုိးတြင္ ရြတ္ဆုိရလြယ္ကူေသာ္လည္း အေရးႀကီးသည့္ ငါးပါးသီလကုိ သိပ္မၾကာေသးခင္ကမွ သင္ေပးျဖစ္သည္။ တီတီဇြန္႔ခံယူခ်က္က ငါးပါးသီလ၏ အဓိပၸာယ္ကုိ ဂ်ဴဂ်ဴးေလး ေသေသခ်ာခ်ာ သိေစခ်င္လုိ၍ ေနာက္ဆုံးမွ သင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမဆုံး ပါဠိလုိႏႈတ္တိုက္ကုိ နားယဥ္သြားေအာင္ အရင္ခ်ေပးသည္။ ငါးပါးလုံး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရြတ္ဆုိႏုိင္သည့္အခါ တစ္ပါးျခင္း၏အဓိပၸာယ္ကုိ ျမန္မာလုိျပန္ရွင္းျပသည္။ ျမန္မာလုိသင္ေပးကာမွ သုံးႏွစ္ခြဲသမီးေလး၏ေမးခြန္းမ်ားကုိ သူ႔အရြယ္ႏွင့္နားလည္ႏုိင္ေလာက္ေသာ စကားလုံးမ်ားျဖင့္ တီတီဇြန္ျပန္ေျဖႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။ ေခတ္စကားႏွင့္ေျပာရရင္ အဲသည္မွာ... စတာပဲေပါ့။ 

ဂ်ဴဂ်ဴးေရ... ငါးပါးသီလ ဆုိရေအာင္
ပါဏာတိပါတာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ
သူ႔အသက္လည္း... မသတ္ဘဲ....
တစ္ေၾကာင္း မဆုံးခင္မွာပင္ ဂ်ဴဂ်ဴးက.... တီတီ သူ႔အသက္လည္း မသတ္ဘဲဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ?
ေၾသာ္... တိရစာၦန္ေလးေတြ သမီးေၾကာင့္ နာနာျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ရဘူးလုိ႔ေျပာတာ၊ သမီးကုိလာကုိက္တဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ၊ ျခင္ေတြကုိလည္း လက္နဲ႔ဖိမသတ္ရဘူးေနာ္၊ ေလနဲ႔အသာေလး မႈတ္ထုတ္လုိက္၊ ေနာက္ၿပီး ငါးေလးေတြကုိလည္း မမွ်ားရဘူးေနာ္။
ဘာလုိ႔လဲ တီတီ?
ငါးေလးကုိ မွ်ားလုိက္ရင္ ငါးမ်ွားခ်ိတ္က ငါးေလးရဲ႕လည္ပင္းကုိခ်ိတ္သြားေတာ့ နာနာျဖစ္သြားတာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး ငါးေလးေတြက ေရထဲမွာပဲ အသက္ရွင္ႏုိင္တာေလ၊ သူတုိ႔ကုန္းေပၚေရာက္လာရင္ အသက္ရွဴလုိ႔မရေတာ့ ေသသြားတာေပါ့။
အုိ.... ဂ်ဴဂ်ဴးဆီမွ အာေမဋိတ္သံေလးထြက္လာသည္။
ကဲ... လုိက္ဆုိေနာ္ သူ႔အသက္လည္း... မသတ္ဘဲ ... အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္
တီတီ... အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္ဆုိတာက ဘာလဲဟင္?
အၿမဲေရွာင္ၾကဥ္မည္ ဆုိတာက သမီးက တိရစာၦန္ေလးေတြကုိ နာနာျဖစ္ေအာင္၊ ေသသြားေအာင္ မလုပ္ပါဘူးလုိ႔ ကတိေပးတာ promise လုပ္တာေပါ့။

အဒိႏၷာဒါနာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ
သူ႔ဥစၥာလည္း ... မခုိးဘဲ ...
တီတီ... သူ႔ဥစၥာလည္း မခုိးဘဲဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ?
သူ႔ဥစၥာဆုိတာ သူမ်ားပစၥည္းေတြ၊ ကစားစရာေတြကုိ ေျပာတာေပါ့။ သမီးက မမ စကုိင္လာတုိ႔အိမ္ သြားကစားတဲ့အခါ သမီးကစားခ်င္တဲ့အရုပ္ကေလး ေတြ႔ရင္ ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ ေဆာ့ရသလုိမ်ိဳးေလ။ ဟုိတစ္ေန႔က ေက်ာင္းမွာ သမီးရဲ႕ jacket ကုိ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ယူသြားတဲ့ လီယာေလးလုိ မလုပ္ရဘူးလုိ႔ ေျပာတာ။
လီယာေလးက သမီးကုိ sorry လုိ႔ လာျပန္ေျပာတယ္ တီတီ
အင္းေပါ့ ေျပာရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သမီးအက်ႌကုိ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ယူၿပီးမွ sorry မွ ေျပာတာထက္စာရင္ သူက သမီးကုိ အရင္ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ ယူတာ ပုိေကာင္းတယ္မဟုတ္လား? အဲဒါေၾကာင့္ သမီးလည္း သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ပစၥည္းေတြ၊ ကစားစရာေတြကုိ ယူၾကည့္ခ်င္ရင္ အရင္ခြင့္ေတာင္းရမယ္ေနာ္။ ခြင့္မေတာင္းဘဲ မယူရ၊ မကစားရဘူး။ အဲလုိလုပ္တာ မေကာင္းဘူး၊ မယဥ္ေက်းဘူး၊ rude ျဖစ္တယ္ေနာ္။ ဂ်ဴဂ်ဴးေလးက နားလည္သြားၿပီမုိ႔ထင္သည္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
သူနားလည္သြားမွ တစ္ေၾကာင္းလုံးကုိ ျပန္ဆက္ဆုိရသည္၊ သူ႔ဥစၥာလည္း... မခုိးဘဲ... အၿမဲေရွာင္ပါမည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကေလးလုိက္ဆုိရလြယ္ေအာင္ တီတီဇြန္က ေရွာင္ၾကဥ္အစား ေရွာင္ပါမည္လုိ႔ ေျပာင္းလုိက္သည္။

ကာေမသု မိစာၦစာရာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ
သူ႔အိမ္ယာလည္း... မမွားဘဲ... အၿမဲေရွာင္ပါမည္
တီတီ သူ႔အိမ္ယာလည္း မမွားဘဲ ဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ (အင္း... ဒီေမးခြန္းက ၃ႏွစ္ခြဲအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိေျဖဖုိ႔ တီတီဇြန္႔အတြက္ tricky question ျဖစ္ေနသည္၊ သုိ႔ေသာ္ တီတီဇြန္တစ္ေယာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ ေျဖဆုိရပါသည္)
သူ႔အိမ္ယာလည္း မမွားဘဲဆုိတာ သမီးက ကုိယ့္အိမ္မဟုတ္တဲ့ သူမ်ားအိမ္ကုိ သမီးအိမ္လုိ႔မွားထင္ၿပီး ညအိပ္မသြားရဘူးလုိ႔ဆုိလုိတာ။ သမီးေက်ာင္းကျပန္လာရင္၊ အျပင္မွာလည္လည္သြားၿပီးျပန္လာလုိ႔ မုိးခ်ဳပ္သြားရင္ သမီးအိမ္မွာပဲ ေဖေဖတုိ႔ ေမေမတုိ႔နဲ႔ အတူတူအိပ္တာေလ၊ သူမ်ားအိမ္မွာ သြားမအိပ္ဘူး မဟုတ္လား။ သူမ်ားအိမ္ကုိ ကုိယ့္အိမ္အမွတ္နဲ႔မွားၿပီး သြားမအိပ္ပါဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာ။ ဂ်ဴဂ်ဴးက နားလည္ခ်င္မွ နားလည္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ လုိက္ဆုိသည္မုိ႔ တီတီဇြန္ ေခါင္းစားမည့္အေရးမွ သက္သာသြားသည္။

မုသာ၀ါဒါ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ
လိမ္ညာမုသား.... မေျပာဘဲ... အၿမဲေရွာင္ပါမည္
တီတီ... လိမ္ညာမုသား ဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ?
လိမ္ညာမုသား ဆုိတာ telling lies ကုိ ေျပာတာေပါ့၊ သမီးမွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ Johny Johny Yes Pa Pa ထဲမွာေလ... ေဂ်ာ္နီေလးက သၾကားေတြခုိးစားေနတာ၊ သူ႔ေဖေဖက eating sugar သၾကားေတြစားေနလားဆုိၿပီး ေမးတာကုိ ေဂ်ာ္နီေလးက အမွန္တုိင္းမေျဖဘဲ No Pa Pa ဆုိၿပီး ေျပာလုိက္တာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ေဖေဖက telling lies... လိမ္ေျပာေနတယ္... open your mouth... ပါးစပ္ဟျပစမ္းပါဦးလုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ ေဂ်ာ္နီေလးက ပါးစပ္ဟလုိက္တာ သၾကားေတြထြက္က်လာတယ္ေလ။ ေဂ်ာ္နီေလးက သၾကားေတြစားေနတာကုိ မစားဘူးလုိ႔ေျပာတာ telling lies လိမ္ညာေျပာတာေပါ့၊ ဂ်ဴဂ်ဴးလည္း တစ္ခုခုစားခ်င္ရင္ ေဂ်ာ္နီေလးလုိ လိမ္မေျပာရဘူးေနာ္၊ ေဖေဖတုိ႔ ေမေမတုိ႔ကုိ ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ စားရမယ္။ တကယ္လုိ႔ တီတီတုိ႔မသိေအာင္ သမီးက lollipop ေတြယူစားေနတုန္း ေဖေဖတုိ႔ေမေမတုိ႔ေမးရင္ ဟုတ္ကဲ့ သမီး စားေနပါတယ္လုိ႔ အမွန္အတုိင္းပဲေျပာရမယ္ေနာ္။ ဂ်ဴဂ်ဴးေလးက နားလည္သြားဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိမ့္သည္။ (ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေလးပါးေျမာက္ မုသာ၀ါဒါဆုိတုိင္း တီတီဇြန္႔ခမ်ာ Johny Johny Yes Pa Pa တစ္ပုဒ္လုံးကုိပါ အၿမဲဆုိျပရေတာ့သည္)

ကဲလုိက္ဆုိပါဦး...
သုရာေမရယ မဇၨပၸမာဒ႒ာနာ ေ၀ရမဏိ သိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ
အရက္ေသစာ... မေသာက္ဘဲ...
တီတီ အရက္ေသစာ ဆုိတာ ဘာကုိေျပာတာလဲ?
အရက္ေသစာဆုိတာ alcohol ပါတဲ့ အရည္ေတြကုိ ေျပာတာေပါ့၊ အဲဒီအရည္ေတြေသာက္ရင္ သမီးခႏၶာကုိယ္ထဲက organs ေတြ နာနာျဖစ္ၿပီး ေနမေကာင္းျဖစ္သြားမွာ။
ဂ်ဴဂ်ဴးေလးက မဆုိင္းမတြပင္ ... ဟုိတစ္ခါ ဂ်ဴဂ်ဴးလက္ကုိ ဓားရွတုန္းက alcohol wipe နဲ႔ သုတ္တာ အနာေပ်ာက္သြားတယ္။
တီတီဇြန္က ဂ်ဴဂ်ဴးမသိေအာင္ သက္ျပင္းေလးခ်ၿပီး... အဲဒီ alcohol wipe နဲ႔ သုတ္တုန္းက စပ္စပ္ႀကီးျဖစ္လုိ႔ သမီးေအာ္ငုိေသးတယ္ေလ၊ အဲဒါ alcohol ပါတဲ့ wipe ေသးေသးေလးနဲ႔ထိတာေတာင္ သမီး တအားစပ္သြားတာ၊ အဲဒါေတြအမ်ားႀကီးပါတဲ့ အရည္ေတြေသာက္မိရင္ သမီးတစ္ကုိယ္လုံးပူပူစပ္စပ္ႀကီး ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ အဲလုိပူပူစပ္စပ္ႀကီးေတြ ေသာက္လုိက္ရင္ သမီး body ထဲက organ ေတြ နာနာျဖစ္ၿပီး ပ်က္စီးကုန္မွာ၊ အဲဒါျဖစ္သြားရင္ သမီးေနမေကာင္းျဖစ္ၿပီး ေဆးရုံတက္ရမွာ။ ေဆးရုံသြားရင္ ေဆးထုိးခံရမည္ဆုိေသာ အသိေလးရွိေနေသာ ဂ်ဴဂ်ဴး မ်က္လုံးေလးေတြျပဴးသြားၿပီး၊ အဲဒါဆုိ fruit ပါတဲ့ juice ေတြပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္။
ဒါေပါ့.. သမီးက ေရေတြလည္း ေသာက္လုိ႔ရတယ္၊ milk ေတြလည္း ေသာက္လုိ႔ရတယ္၊ fruit juice ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေသာက္လုိ႔ရတယ္။ alcohol ပါတဲ့ အရက္တုိ႔ဘီယာတုိ႔၀ုိင္တုိ႔ကုိ ေသာက္လုိ႔မရဘူးေနာ္။ ဂ်ဴဂ်ဴးက ေခါင္းေလးကုိ တြင္တြင္ညိတ္ရင္း ဆက္ဆုိရွာသည္။
အရက္ေသစာ မေသာက္ဘဲ အၿမဲေရွာင္ပါမည္။

ညစဥ္ငါးပါးသီလဆုိတုိင္း ေမးေနက်ေမးခြန္းေတြကုိပဲ ဂ်ဴဂ်ဴးေလးက ထပ္ျပန္တလဲလဲေမးသည္၊ တီတီဇြန္ကလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးရသည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ပတ္က အျခားျမန္မာမိသားစုႏွင့္ညေနစာသြားေတာ့ ဖခင္ျဖစ္သူႏွစ္ဦးက ဘီယာေသာက္မလားဟု တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးေမးသည္ကုိ ဂ်ဴဂ်ဴးၾကားသည္ႏွင့္ ေဘးနားမွာကပ္ထုိင္ေနေသာ သူ႔အေမကုိ လွမ္းေျပာသည္။ ေမေမ... ဘီယာက alcohol ပါလုိ႔ မေသာက္ရဘူးတဲ့။ ဂ်ဴဂ်ဴးက fruit juice ေတြပဲေသာက္မွာ။ သမီးေလးအေျပာေၾကာင့္ ဂ်ဴဂ်ဴးေမေမက သေဘာက်စြာရယ္သည္။

တကယ္ေတာ့ ငါးပါးသီလဆုိတာ လူ႔ေလာကမွာ အေရးႀကီးဆုံး စာရိတၱသီလျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းတရား (၄)ပါးဆုံမွ ကံေျမာက္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔ရဲ႕ ငါးပါးသီလထဲက must not kill, must not steal.... အစရွိသည္တုိ႔ႏွင့္ ပညတ္ေတာ္ဆယ္ပါးထဲက shall not kill, shall not steal... တုိ႔၏ အဓိပၸာယ္ကြာျခားေၾကာင္း စတာေတြကုိေတာ့ ဂ်ဴဂ်ဴးေလးနားလည္ႏုိင္ေလာက္တဲ့အရြယ္မွ ေျပာျပရဦးမည္။ အေမရိကားမွာေမြးၿပီး၊ အေမရိကားမွာပင္ ဆက္လက္ႀကီးျပင္းဦးမည့္ ဂ်ဴဂ်ဴးေလး ငါးပါးသီလႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သူ႔အသက္ရြယ္ေလးႏွင့္ ဒီေလာက္အသိတရားရွိသြားတာေလးကုိေတြးၿပီး ၀မ္းသာေနမိသူက တီတီဇြန္ရယ္ပါ။ 🙂

Moment of cutting the last tie

3

Category: ,


တီ…တီ….တီ….


'ဟဲလုိ… ကြ်န္မနာမည္ရုိ႕စ္ပါ… ဘာမ်ားအကူညီေပးရမလဲရွင္?'

'ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မအသုံးျပဳေနတဲ့ အမ္၀မ္း၀န္ေဆာင္မႈကုိ အဆုံးသတ္ခ်င္လုိ႔ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္မ စင္ကာပူမွာ မေနထုိင္ျဖစ္ေတာ့လုိ႔ပါ။'

 'အခုေျပာေနတာက?'

'မစၥ.... ပါ'

'အစ္မရဲ႕မွတ္ပုံတင္နံပါတ္ေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ေျပာျပေပးပါလားဟင္?'

'S79………..28F'

'ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ကေရာရွင္?'

'9 of June, 19..'

'ဟုတ္ကဲ့ ရပါၿပီ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။'

'အစ္မမွာ လက္ရွိ အမ္၀မ္းရဲ႕၀န္ေဆာင္မႈဘယ္ႏွခုကုိ အသုံးျပဳပါသလဲ?'

'ကြ်န္မမွတ္မိသေလာက္ေတာ့ တစ္ခုတည္းပါ။'

'အစ္မ အေကာင့္နဲ႔ေလ ေဒၚလာ၅၀ေဘာက္ခ်ာရွိထားတယ္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိမ်ား အစ္မနံပါတ္ကုိလႊဲေပးခ်င္ေသးလားဟင္? ဒါဆုိ အဲဒီေဘာက္ခ်ာလည္း အလဟႆမျဖစ္သြားေတာ့ဘူးေလ။'

သူေခတၱစဥ္းစားလုိက္ၿပီးမွ…
'ရပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးက အျခားေအာ္ပေရတာ၀န္ေဆာင္မႈ အသီးသီးနဲ႔ဆုိေတာ့ လႊဲေပးစရာလူလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။'

'အစ္မ စင္ကာပူကုိ ျပန္မလာျဖစ္တာ တကယ့္ကုိ ေသခ်ာသြားၿပီလားရွင္?'

'အင္း… လာျဖစ္ရင္လည္း အလည္အပတ္ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ကိစၥတစ္ခုခုေၾကာင့္ပဲ လာျဖစ္မွာေတာ့။'

'အစ္မ အၿမဲတမ္းေနထုိင္မယ့္ႏုိင္ငံအမည္ေလး သိပါရေစ။'

'ျမန္မာႏုိင္ငံပါ။'

'ေၾသာ္… ျမန္မာ… ဒီလုိဆုိ ယာယီအေကာင့္ရပ္ဆုိင္းထားတာမ်ိဳးေရာ လုပ္ဖုိ႔စိတ္၀င္စားေသးလားရွင့္?'

သူ႔ဘက္က စကၠန္႔အနည္းငယ္ၾကာတိတ္ဆိတ္သြားၿပီးမွ
'ကြ်န္မလာျဖစ္ရင္ေတာင္ အလြန္ဆုံး ႏွစ္ပတ္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္လေလာက္ပဲ အမ်ားဆုံးေနမွာဆုိေတာ့ ေခတၱဆုိင္းငံ့ထားလည္း သိပ္မထူးေတာ့ပါဘူးထင္ပါတယ္။'

'ဒါဆုိ… အစ္မ ဒီနံပါတ္နဲ႔အေကာင့္ကုိ လုံး၀ရပ္ဆုိင္းဖုိ႔ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့ေနာ္။'

'ဟုတ္ကဲ့'

'ခဏေလးေစာင့္ပါေနာ္။'

၂မိနစ္ခန္႔ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္…

'ဖုန္းကုိင္ေပးထားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။ အစ္မဆႏၵအတုိင္း အေကာင့္ကုိရပ္ဆုိင္းဖုိ႔ စတင္ေဆာင္ရြက္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ ၂၄နာရီအတြင္း ပိတ္သြားေတာ့မွာပါ။'

'ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။'

'ညီမတုိ႔ရဲ႕အမ္၀မ္း၀န္ေဆာင္မႈကုိ အသုံးျပဳေပးခဲ့လုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါရွင္။ ေကာင္းေသာေန႔ေလးျဖစ္ပါေစ။'

'ဟုတ္ကဲ့ ကြ်န္မကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။'

ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ ၀မ္းနည္းၿပီး ဟာတာတာျဖစ္သြားသည္။ ၁၁ႏွစ္ၾကာအသုံးျပဳခဲ့ေသာ ဖုန္းနံပါတ္ေလးတစ္ခုကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္ရၿပီ။ ဒီ့ထက္ႀကီးမားေသာအရာကုိ စြန္႔လႊတ္ခဲ့စဥ္ကပင္ ခုေလာက္မခံစားခဲ့ရ။

သူ စင္ကာပူမွာရွိေနစဥ္ ကာလတေလွ်ာက္လုံး m1 မွရေသာ ပြိဳင့္ေလးေတြႏွင့္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခဲ့တာ သတိရသည္။ ေမြးေန႔ေရာက္တုိင္း m1 ကေပးေသာ Happy birthday ေဘာက္ခ်ာႏွင့္ Manhattan Fish Market မွာ Dory Fish Set စားခဲ့တာ သတိရသည္။

International roaming လုပ္ထားသျဖင့္ ဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ေရာက္ သူ႔ဖုန္းေလးက အလုပ္လုပ္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးျမန္မာျပည္ျပန္လာသည္အထိ ဖုန္းေလးက သူ႔အလုိလုိ auto roaming ခ်ိတ္ၿပီး ရွင္သန္ေနခဲ့သည္။

နံပါတ္ေလးကုိ ႏႈတ္ဆက္သည့္အေနျဖင့္ တီးတုိးေရရြတ္ၾကည့္မိသည္။

9 8 7 9 6 7 2 2

ဒီနံပါတ္ေလးကုိ အသုံးမျပဳျဖစ္ေတာ့သည္တုိင္ ဘယ္အခ်ိန္ေမးေမး အလြတ္ေျဖႏုိင္သည္အထိ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲ စြဲၿမဲစြာက်န္ရစ္ေနမွာ သိပ္ကုိ ေသခ်ာပါသည္။



မ်ဥ္းၿပိဳင္

0

Category:


(၁)
တံစက္ၿမိတ္မွ က်ဆင္းလာေသာ မုိးေရစီးသံသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ဂီတသံစဥ္အလား သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။ ေဘာပင္ကုိင္ရင္း စာရြက္လြတ္တစ္ခုေပၚ တစ္စုံတစ္ခု ခ်ေရးဟန္ျပဳၿပီးမွ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္ လွမ္းျမင္ရေသာ ေတာင္တန္းတခ်ိဳ႕ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ တအိအိႏွင့္ၿပိဳဆင္းလာေသာ အေနာက္ေတာင္အရပ္က မုိးသားတိမ္လိပ္မ်ားကဲ့သုိ႔ သူ႔ႏွလုံးသားဆႏၵကုိလည္း တသြန္သြန္ ရြာသြန္းၿဖိဳးလုိက္ခ်င္သည္။ ေလျပင္းႏွင့္အတူ ျပတင္းေပါက္သံတုိင္မ်ားကုိေက်ာ္ၿပီး သူ႔ဘယ္ျခမ္းသုိ႔ မုိးေရစက္မ်ား လာေရာက္တုိးေ၀ွ႕ထိခတ္ၾကသည္။ ေအးျမေသာအထိအေတြ႔မွာ သူ ေခတၱမိန္းေမာသြားၿပီး မ်က္လုံးအစုံကုိ ပိတ္လုိက္စဥ္ ခ်ိဳျမၾကည္သာေသာ အၿပဳံးေလးတစ္ခု သူ႔အာရုံမွာ ထင္ရွားလာသည္။ ‘ေအးျမျခင္းေတြ သယ္ေဆာင္လာတဲ့ မုိးရယ္’ ဟု တစ္ကုိယ္တည္းၾကားရုံ ေရရြတ္ရင္း သူၿပဳံးမိသြားသည္။

(၂)
သူ ယခုသီတင္းသုံးေနေသာ ရြာေလးသုိ႔ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေအာက္ျပည္သားမုိ႔ မုိးမ်ားေသာအရပ္တြင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေသာ္လည္း ဆရာသမားလႊဲအပ္တာ၀န္ေပးျခင္းကုိ မလြန္ဆန္ေကာင္း၍ မုိးေခါင္ေသာ အထက္ျပည္က ရြာတစ္ရြာမွာ သာသနာ့၀န္ကုိ လာေရာက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ အေရအတြက္မမ်ားလွေသာ ကုိရင္ႏွင့္ရဟန္းမ်ားကုိ စာ၀ါခ်ေပးရင္း အားလပ္ခ်ိန္မွာ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာစာအုပ္စာေပမ်ားဖတ္ရင္း အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕ေလ်ာကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္ခဲ့သည္။ ေအာက္ျပည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမွ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရကုိယ္ေတာ္တစ္ပါး အထက္ပုိင္းေခါင္ေသာအရပ္မွာ လာေရာက္သီတင္းသုံးသည္မုိ႔ တစ္ရြာလုံးက ရုိေသေလးစား အေလးေပးၾကသည္ကုိ ပုထုဇဥ္ပီပီ သူသေဘာက်မိတာ ၀န္ခံရမည္ပင္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ရြာေလးႏွင့္တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

(၃)
ေခတ္စနစ္ေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ေျပာင္းလဲလာသည့္အေလ်ာက္ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ေတြကလည္း တုိးတက္လာသည္။ လက္ကုိင္ဖုန္းမ်ား အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူသုံးစြဲႏုိင္လာသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေအာက္ျပည္မွ မယ္ေတာ္ႀကီးက လူႀကဳံႏွင့္ ဖုန္းတစ္လုံး ထည့္ေပးလုိက္သည္။ အေရးႀကဳံက အေ၀းေရာက္သားရဟန္းႏွင့္ အလြယ္တကူဆက္သြယ္ႏုိင္ရန္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္က ပဓာနက်ေပလိမ့္မည္။ ထုိပစၥည္းေလးရကတည္းက သူ႔မွာ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလုိ တစ္ကုိင္ကုိင္ႏွင့္ လက္က မခ်ႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။ အရြယ္ရွိေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ ေခတ္မွီခ်င္သည္၊ စူးစမ္းေလ့လာခ်င္သည္၊ လက္တစ္၀ါးစာ စက္ပစၥည္းေလးျဖစ္ေသာ္လည္း သင္ယူသိမွတ္ဖြယ္ေတြကျဖင့္မကုန္ႏုိင္။ ရြာမွာ လက္ကုိင္ဖုန္းကုိင္ႏုိင္သူကလည္း ခပ္ရွားရွားမုိ႔ မည္သူ႔ကုိဆရာတင္၍ ေမးျမန္းသင္ယူရမည္မသိ။ သုိ႔ေသာ္  သူကံေကာင္းခ်င္၍ ရြာေတာင္ပုိင္းက ေက်ာင္းဒကာဦးဘုိးေဆာင္၏ေျမး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေလး မမုိးပြင့္ ရြာကုိအလည္ျပန္လာခုိက္ႏွင့္ႀကဳံသြားသည္။ ရြာမ်က္ႏွာဖုံးမ်ိဳးဆက္လည္းျဖစ္၊ နည္းပညာတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူလည္းျဖစ္ေသာ မမုိးပြင့္ကုိ တစ္ရြာလုံးက စိတ္၀င္တစား ခ်စ္ခင္အေလးေပးၾကသည္။

မမုိးပြင့္လက္ထဲက ဖုန္းျပားေလးကလည္း ျမင္သူတုိင္း ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွသည္။ မုိးပြင့္က ဒါကုိသိေတာ့ လူေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ဖုန္းေလးကုိ ကြ်မ္းက်င္စြာ ကုိင္တြယ္အသုံးျပဳျပသည္။ သူတုိ႔ေျမးအဖုိး ေက်ာင္းကုိလာခုိက္ မုိးပြင့္ကုိဆရာတင္ၿပီး လက္ကုိင္ဖုန္းသုံးစြဲနည္းကုိ ေမးျမန္းရေတာ့သည္။

“ဒကာမေလးမုိးပြင့္ ဦးဇင္း ဖုန္း ဘယ္လုိသုံးရမယ္မွန္း မသိလုိ႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ သင္ျပေပးပါလား?”

“တင္ပါ့ဘုရား”

မုိးပြင့္က သူ႔ထံမွ ဖုန္းကုိေတာင္းယူ၍ ေသခ်ာၾကည္ရွဳစစ္ေဆးၿပီး ‘ဦးဇင္းဖုန္းက စမတ္ဖုန္းပဲဘုရာ့၊ ျမန္မာစာေဖာင့္လည္းသြင္းၿပီးသားဆုိေတာ့ အင္တာနက္လည္း သုံးလုိ႔ရတယ္။’ မုိးပြင့္ေျပာေသာ အသုံးအႏႈန္းအေခၚအေ၀ၚေတြ သူနားမလည္ပါ။

မုိးပြင့္က ဖုန္းေလးကုိ သူ႔အနားသုိ႔ တုိးကပ္ျပရင္း ‘ဖုန္းေခၚခ်င္ရင္ ဒါေလးကုိ ဖြင့္ရတယ္၊ ဖုန္းလာရင္ ဒါေလးကုိ ႏွိပ္၊ စာပုိ႔ခ်င္ရင္ ဒီထဲကုိ၀င္’ အစရွိသျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ညႊန္ျပေပးရွာသည္။

“တပည့္ေတာ္ေျပာတာေတြ ဦးဇင္း မွတ္မိရဲ႕လားဘုရား? မမွတ္မိရင္ စာရြက္ေပၚမွာ သေကၤတနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တပည့္ေတာ္ ေရးထားေပးမယ္ေလ”

“ေအး… အဲဒါ.. ပုိေကာင္းတယ္… ဒကာမေလး” သူက စာတစ္ရြက္ႏွင့္ေဘာပင္ ခပ္သြက္သြက္ရွာၿပီး ေပးလုိက္သည္။

“ဦးဇင္း ဖုန္းထဲမွာ နံပါတ္မရွိေသးဘူး။ စမ္းေခၚလုိ႔ရေအာင္ တပည့္ေတာ္နံပါတ္ ထည့္ထားေပးမယ္ဘုရား”

“ဒကာမေလး အဆင္ေျပသလုိသာ စီမံေပးပါ…”

မုိးပြင့္က အလုပ္တစ္ခုကုိ လက္ေတြ႔က်က် အဆုံးထိေအာင္ျမင္ေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္တတ္သူထင့္၊ သူ႔ကုိ ဖုန္းေခၚခုိင္းသည္၊ သူက ဘယ္ခလုပ္ႏွိပ္ရမည္မွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္ ေရးေပးထားေသာ စာရြက္ကုိ ျပန္ၾကည့္ခုိင္းသည္။ သုံးေလးခါ စမ္းၿပီးသည့္အခါ အဆင္ေျပသြားသည္။ မက္ေဆ့ေခ်္ေခၚ စာတုိေလးေတြေပးပုိ႔၍ရမရကုိလည္း စမ္းၾကည့္ေသးသည္။ မုိးပြင့္နာမည္ႏွင့္၀င္လာေသာ စာေလးကုိဖတ္ၿပီး ျပန္ခုိင္းသည္၊ သူက ဖုန္းျဖင့္ ျမန္မာစာလုံးမရုိက္တတ္ေသးေသာေၾကာင့္ အခက္ေတြ႔သည္။ ဒါကုိ မုိးပြင့္က သေဘာေပါက္သြားၿပီး ‘ဦးဇင္း စာရုိက္တတ္ေအာင္ အရင္က်င့္လုိက္ပါဦး။ ေနာက္ကြ်မ္းက်င္သြားမွ စမ္းပုိ႔ၾကည့္ေပါ့’ ဟု တစ္ဖက္တည္းရွိေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ခြက္၀င္သြားသည္အထိ ၿပဳံးရယ္ရင္း ဆုိသည္။ ရက္အတန္ၾကာသည့္တုိင္ ထုိအၿပဳံးကေလးကုိ သူအမွတ္ရေန၍ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရသည္။

မုိးပြင့္တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းဖြင့္၍ ၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္သြားသည္။ သူလည္း အခ်ိန္အားတုိင္း လက္ကုိင္ဖုန္းကေလးႏွင့္ စမ္းသပ္အလုပ္ရွဳပ္ေနရင္း မုိးပြင့္ကုိ ေမ့သြားသည္။ ဖုန္းေလးရွိလာ၍ အဆက္အသြယ္ေတြ ပုိေကာင္းလာၿပီး စကားေတြ ပုိေျပာျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က မလုိအပ္ဘဲ ဖုန္းမသုံးရန္ သူ႔ကုိ သတိေပးလာသျဖင့္ ဖုန္းေျပာျခင္းကုိ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ ဖုန္းမေျပာဘဲ စာပုိ႔လွ်င္ အသံတိတ္နည္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ရာေရာက္ေၾကာင္း သူ သတိရသြားၿပီး ျမန္မာစာလုံးေလးေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ရုိက္တတ္ေအာင္ ညစဥ္ သူႀကိဳးစားက်င့္သည္။ သူ႔ကုိယ္သူ အားရေက်နပ္ေသာေန႔၌ ပထမဆုံး စာတုိေလးကုိ မုိးပြင့္ဆီသုိ႔ ပုိ႔ေပးမည္မွာ ေဗဒင္ေမးစရာမလုိေအာင္ ေသခ်ာေနခဲ့ၿပီေလ။

ဒကာမေလးမုိးပြင့္ အစစအဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဦးဇင္း ျမန္မာလုိ ေကာင္းေကာင္းရုိက္ၿပီး ပုိ႔တတ္ပါၿပီ။

၀မ္းသာပါတယ္ ဦးဇင္း၊ တပည့္ေတာ္ အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္၊ သီတင္းကြ်တ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အဖုိးတုိ႔ကုိ လာကန္ေတာ့ဦးမွာ။ တပည့္ေတာ္ေရာက္မွ ဦးဇင္းကုိ အင္တာနက္သုံးတတ္ေအာင္ သင္ေပးပါ့မယ္ဘုရား။

ဘာရယ္မဟုတ္… မုိးပြင့္ဆီက ျပန္စာေလးကုိ ဖတ္ရင္း ၾကည္ႏူးသြားခဲ့သည္။

(၄)
သည္လုိႏွင့္ မုိးပြင့္ေလး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူသည္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကြဲကြာခဲ့ေသာ ရပ္ေ၀းေျမေရာက္ သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားႏွင့္ အဆက္သြယ္ျပန္ရသည္။ ကမာၻ႔အေရး၊ ျမန္မာ့အေရးမ်ားကုိ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း သိခြင့္ရသည္။ ေခတ္ႏွင့္တေျပးညီလုိက္မွီေနသည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခံစားလာရေသာေၾကာင့္ ဟုိတုန္းကလုိ ေခ်ာင္က်က်ေတာရြာမွာသီတင္းသုံးေသာ၊ ေခတ္ႏွင့္မ်က္ေျချပတ္ေနေသာ ရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေနမွျခင္းလည္း ပေပ်ာက္သြားသည္။

စမတ္ဖုန္းတစ္လုံးသည္ ဤမွ်ေလာက္စြမ္းေဆာင္အား ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု သူ မသိခဲ့ေပ။ ယခုေတာ့ ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ သူ ကမာၻပတ္ႏုိင္ၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က သူစိတ္၀င္စားခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္စာကုိလည္း သင္ယူေလ့လာခြင့္ရသြားသျဖင့္ အတုိင္းမသိ သူ ေက်နပ္ေလသည္။ ဖုန္းသုံးရျခင္း၌ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ျဖစ္ေစသည္ကား မုိးပြင့္ေလးေၾကာင့္ဟု သူ ၀န္ခံရေပမည္။ မုိးပြင့္ေလးႏွင့္ ဗုိင္ဘာဟူေသာ အပလီေကးရွင္းမွ ေန႔ေန႔ညည ဆက္သြယ္စကားေျပာခြင့္ရေသာေၾကာင့္ပင္။  မနက္ခင္းတစ္မ်ိဳး၊ ညခင္းတစ္သြယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ရုပ္ပုံေလးမ်ားႏွင့္ မုိးပြင့္ေလးက ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာလာတုိင္း သူ႔မွာ ေပ်ာ္ရသည္။ ကုိယ္က ရဟန္းျဖစ္ေန၍ ခ်စ္စရာစတစ္ကာပုံေလးမ်ားကုိ သုံးခ်င္တုိင္းသုံးခြင့္မရသည့္အတြက္ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိေသးသည္။

(၅)
ယခုတေလာ သူမ်က္ရုိးေတြ မၾကာခဏ ကုိက္ခဲလာသည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။ စာသင္သားဘ၀ စာ၀ါလုိက္ခဲ့စဥ္တေလွ်ာက္ မ်က္မွန္မတပ္ရဘဲ ဖုန္းသုံးမွ မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့မည္အျဖစ္။ အာရုံေတြ အရင္ကလုိ စုစည္း၍ မေကာင္း။ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ တရားထုိင္ျပန္လွ်င္လည္း ဗုိင္ဘာထဲမွာ မုိးပြင့္ႏွင့္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေျပာဆုိခဲ့ေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားက မၾကာခဏ ၀င္ေရာက္လာသည္။ စာ၀ါနားခ်ိန္ေႏြရာသီမွာ ဟုိတုန္းကလုိ စာအုပ္ေတြတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ မဖတ္ျဖစ္ဘဲ ဖုန္းေလးကုိသာ ေကာက္ကုိင္မိသည့္အခ်ိန္က မ်ားေနသည္။ ရက္ေတြၾကာေလ မုိးပြင့္ေလးအေၾကာင္းက သူ႔အာရုံမွာ အၿမဲမျပတ္ ထင္ဟပ္လာေလ။

(၆)
ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲေျဖဆုိၿပီး၍ ရြာကုိအလည္ျပန္လာေသာ မုိးပြင့္ကုိ ေတြ႔ရစဥ္ သူ႔ရင္၌ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည္။ မုိးပြင့္ေလးက ဘာမွမျဖစ္သလုိ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာပင္ စကားဆုိၿမဲဆုိသည္၊ ပါးခ်ိဳင့္ေလးခြက္၀င္ေအာင္ ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးသည္။ ေက်ာင္းၿပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္၀င္လွ်င္ ရြာကုိေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အခြင့္အေရးေပးလွ်င္ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ့္ထံေလွ်ာက္ၾကားသည္ကုိ သူၾကားလုိက္ရသည္။ မုိးပြင့္ေလးႏွင့္ ေ၀းမည့္အေရး ေတြးၾကည့္ရုံႏွင့္ပင္ ေဆြးစရာေကာင္းလွသည္။ ျမွဳပ္ခ်ည္တစ္ခါ၊ ေပၚခ်ည့္တစ္လွည့္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္လွဳိင္းတံပုိးတုိ႔ ၀ုန္းကနဲ ၾကြတက္လာသည္။ ႏွလုံးသားအလုိကုိ ဦးေႏွာက္က ထိန္းခ်ဴပ္ရန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သြားၿပီထင့္၊ မုိးပြင့္ကုိ သူ ဖြင့္ေျပာရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။

တကယ္တမ္း သူ႔ႏႈတ္မွလည္း ဖြင့္ဟေျပာရဲေလာက္ေအာင္ သတၱိမရွိ။ စာလည္းမေပးရဲ။ စားစားသြားသြား သူ႔ခံစားခ်က္ကုိ မုိးပြင့္သိေအာင္ တနည္းနည္းႏွင့္ ေဖာ္ျပခ်င္သည့္စိတ္ကသာ ႀကီးစုိးေနသျဖင့္ ကုေျႏၵေျခာက္ပါးတုိ႔ မၿငိမ္သက္ႏုိင္ေတာ့။ ငယ္ျဖဴရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လင့္ကစား ကိေလသာေလာဘအဟုန္၏ ရုိက္ခ်က္ေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါးေစာင့္စည္းရမည့္ သိကၡာပုဒ္တုိ႔ကုိ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ သူ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ေပသည္။ မုိးပြင့္သာ လက္ခံခဲ့လွ်င္ သူလူ၀တ္လဲၿပီး အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္ေလာကကုိ ၀င္ေရာက္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။ တစ္ဆယ့္ငါး၀ါရ အသက္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေလာကဓံကုိ ေတြ႔ႀကဳံရင္ဆုိင္ဖုိ႔ ခြန္အားေတြ အလုံအေလာက္ရွိပါေသးသည္ဟုလည္း သူေတြးမိသည္။ မုိးပြင့္ေလးသာ သူ႔ပါရမီျဖည့္ဘက္အျဖစ္ တစ္သက္လုံးရိွေနမည္ဆုိလွ်င္ အရာရာကုိ ရင္ဆုိင္၀ံ့သည္သာ။

ေနဆယ္စင္းႏွင့္ လမင္းဆယ္ဆူ
ၿပိဳင္တူသာၾက ၾကည္ႏူးရေအာင္
လြမ္းရေဆြးရ ခံစားရေအာင္
ေႏွာင္တြယ္ကြ်မ္းရစ္ ေသာကျဖစ္တည္
ကုိယ္… မုိးပြင့္ကုိ ခ်စ္ေနမိၿပီ

ဖုန္းထဲက ဗုိင္ဘာမက္ေဆ့ခ်္ေလးထဲ၀င္၍ တစ္လုံးခ်င္း စာရုိက္ေနစဥ္ သူ႔လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနသည္။စာသင္သားဘ၀က ဖတ္ခဲ့မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ၏ ေနဆယ္စင္း၊ လမင္းဆယ္ဆူ ကဗ်ာေလးကုိ ကုိယ္ႏွင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ စာသားအနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲကာ ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာေလး မုိးပြင့္ထံေရာက္သင့္မေရာက္သင့္ သူ ေခတၱမွ် ေတြေ၀စဥ္းစားလုိက္ေသးသည္။ ျမားခြ်န္ေလးကုိႏွိပ္ဖုိ႔ သူ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသည္။ မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္သည့္ အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ၾကန္႔ၾကာေနျခင္းမွာ ေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္အေမွာင္သည္ မုိးပြင့္ေဆာင္ခြင္းမွ လင္းလက္မည္ဟူေသာ အယူမွားျဖင့္ ျမွားကေလးကုိ ပစ္ခြင္းမိေတာ့သည္။

ကဗ်ာေလးနဲ႔ထပ္တူ ခံစားေနရပါတယ္၊ မုိးပြင့္ရဲ႕ သေဘာထားကုိ သိပါရေစ။
တုိ႔ကုိ မခ်စ္ႏုိင္ရင္ေတာင္ မမုန္းေစခ်င္ဘူး ကေလးရယ္

ထုိ႔ေနာက္ သူသည္ ဖုန္းကုိ အျမန္ပိတ္လုိက္သည္။

(၇)
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္းမွာပင္ သူ႔စိတ္၌ ရွက္ရြံ႕စုိးေၾကာက္ျခင္းတုိ႔ ေပၚလာသည္။ စာမပုိ႔ခင္က ေတြးသင့္သည့္အေတြးတုိ႔ ယခုမွ အလုံးအရင္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ မွားသြားၿပီထင္သည္။ ထြက္ၿပီးသားတံေတြး ျပန္မ်ိဳ၍ မရႏုိင္သကဲ့သုိ႔ တစ္ဖက္သားထံ ပုိ႔ၿပီးသားစာကုိ မေရာက္ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္း၍လည္း မရေတာ့ၿပီ။

ထုိညတစ္ညလုံး သူေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္။ ဘယ္ညာလူးလွိမ့္ရင္း အေတြးေတြေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္က မ်က္လုံးမွိတ္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း အာရုံထဲေပၚေလ့ရိွေသာ အၿပဳံးကေလးသည္ ဟုိစဥ္ကလုိ ေအးျမမႈကုိ မေပးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ပူေလာင္ျခင္းသာ ယူေဆာင္လာေတာ့သည္။ သူ႔လုပ္ရပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သာသနာေတာ္ကုိ အုိးမဲသုတ္ေစခဲ့ၿပီလား? သူ႔ဆရာသာသိလွ်င္ ငယ္စဥ္ကလုိ ေငါက္ငမ္းဆူပူ ထိပ္မေခါက္ေတာ့ဘဲ လူ၀တ္တစ္ခါတည္း လဲခုိင္းမည္လား? တစ္ဦးတည္းေသာသားအား ရဟန္းဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပုိက္မည္စုိးသျဖင့္ ငယ္စဥ္ကုိရင္ဘ၀မွ စာခ်ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည္အထိ အစစအရာရာ လုိေလေသးမရွိေအာင္ အစြမ္းကုန္ေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးသာ သိလွ်င္ ရင္ထုမနာ ငုိေၾကြးမည္လား?

အေတြးသံသရာမွာ ခ်ာခ်ာလည္ရင္း အရုဏ္တက္တုံးေမာင္း ေခါက္သြားခဲ့သည္။

(၈)
နံနက္ခင္းဘုရား၀တ္တက္ခ်ိန္ပင္ ခါတုိင္းလုိ စိတ္ေတြမၾကည္လင္ေတာ့။ အကုသုိလ္အမႈကုိ ျပဳမိေသာသူသည္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံစားရသည္မွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပင္။

ဣတိ ဣမသၼႎ သတိ ဣဒံေဟာတိ၊  ဣမႆုပၸါဒါ ဣဒံဥပၸဇၨတိ၊ ယဒိဒံ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ၊ သခၤါရပစၥယာ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဏပစၥယာ နာမရူပံ၊ နာမရူပပစၥယာ သ႒ာယတနံ၊ သ႒ာယတနပစၥယာ ဖေႆာ၊ ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ၊ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာ၊ တဏွာပစၥယာ ဥပါဒါနံ၊ ဥပါဒါနပစၥယာ ဘေ၀ါ၊ ဘ၀ပစၥယာ ဇာတိ၊ ဇာတိပစၥယာ ဇရာမရဏံ ေသာက-ပရိေဒ၀-ဒုကၡ-ေဒါမနႆုပါယာသာ သမၻ၀ႏၱိ။ ဧ၀ေမတႆ ေက၀လႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ သမုဒေယာ ေဟာတိ။
-------------------------------------------
-------------------------------------------
ဘုရားစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနရင္း သူ႔နားထဲတြင္ ဆုံးမသံတစ္ခု ၾကားေယာင္လာသည္။

“ခ်စ္သား အာနႏၵာ… ခ်စ္ဖြယ္ရိွေသာ မာတုဂါမတုိ႔အား စကားေျပာျခင္းသည္ မျမတ္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟူမူကား မာတုဂါမတုိ႔ႏွင့္ စကားေဟာေျပာရသည္ရွိေသာ္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ျခင္းသည္ျဖစ္၏၊ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္သည္ရွိေသာ္ ႏွစ္သက္ျခင္းရာဂသည္ျဖစ္၏၊ ရာဂျဖစ္သည္ရွိေသာ္ အထူးထူးေသာကိစၥကုိႀကံျခင္းဟူေသာ သကၤပၸရာဂသည္ျဖစ္၏၊ သကၤပၸရာဂ ျဖစ္သည္ရွိေသာ္ တဏွာဥပါဒန္တုိ႔သည္ျဖစ္ကုန္၏၊ ထုိတဏွာဥပါဒန္ျဖစ္သည္ရွိေသာ္ သီလ၏ညစ္ညဴးပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ေရာက္၍ အပါယ္ေလးပါးသုိ႔လားျခင္းသည္ျဖစ္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ စကားေျပာရျခင္းသည္ မျမတ္”

“ခ်စ္သား အာနႏၵာ… ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာေသာ မာတုဂါမတုိ႔အား စကားေျပာလုိသည္ရွိေသာ္ အမိအရြယ္ရွိေသာ မိန္းမတုိ႔၌ အမိဟူေသာစိတ္ကုိ ျဖစ္ေစကုန္၊ ႏွမအရြယ္ရွိေသာ္ မိန္းမတုိ႔၌ ႏွမဟူေသာ စိတ္ကုိ ျဖစ္ေစကုန္၊ သမီးအရြယ္ရွိေသာ မိန္းမတုိ႔၌ သမီးဟူေသာ စိတ္ကုိျဖစ္ေစကုန္၊ အာနႏၵာ… မာတုဂါမတုိ႔အား စကားေျပာေဟာအခါ၌ သတိပညာကုိ လြန္စြာ ျဖစ္ေစကုန္ေလာ့”

ဖခင္စကားနားမေထာင္မိေသာ သားမုိက္တစ္ေယာက္၏ေနာင္တမ်ိဳး သူရခဲ့ေလၿပီ။ ဘုရားသားေတာ္တစ္ပါးအေနႏွင့္ သတိပညာလက္လြတ္ျဖစ္သြားျခင္းသည္ ရွက္စရာေကာင္းလွေပေတာ့သည္။ မုိးပြင့္ကုိ ရင္မဆုိင္ရဲေလာက္ေအာက္ပင္ သူရွက္ရြံ႕သြားခဲ့ရုံမွ်မက သူ႔ကုိယ္သူ ၾကည္ညိဳစိတ္မ်ားလည္း ပါးလ်မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့သည္။

(၉)
ေနာင္တစ္ပတ္အၾကာ မုိးပြင့္ ၿမိဳ႕ျပန္သြားသည္အထိ မဆုံမိေအာင္ သူတမင္ေရွာင္ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းကုိလည္း ဖြင့္မၾကည့္ဘဲ ဒီအတုိင္းထားခဲ့သည္။ မုိးပြင့္ထံမွ အမုန္းစကားမ်ားကုိ သူမခံယူရဲေလာက္ေအာင္ သတိၱေၾကာင္သြားခဲ့တာလား။ ခါးသီးေသာ အမွန္တရားကုိ ရင္မဆုိင္၀ံ့တာလား။ အကယ္၍မ်ား မုိးပြင့္က သူ႔သေဘာထားႏွင့္ ထပ္တူ လက္ခံၾကည္ျဖဴသည့္အေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာ ျပန္ေရးသားခဲ့ပါလွ်င္ဟု ရုတ္တရက္ အေတြး၀င္မိေတာ့ သူထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ ေျဖရွင္းရခက္သည့္ အေနအထားကုိ ေရာက္သြားေတာ့မည္။ မုိးပြင့္ သူ႔ကုိ မုန္းပါေစ၊ လက္မခံပါႏွင့္ဟု အခါခါ ဆုေတာင္းရင္း ပိတ္ထားေသာ ဖုန္းကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ သူ႔ဘယ္ရင္အုံက ဟဒယ၀တၳဳသည္ အခါတုိင္းထက္ ပုိလွဳပ္ခါေနသည္။ ဗုိင္ဘာမက္ေဆ့ခ်္ေလးကုိ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မုိးပြင့္ဆီက ဘာမွျပန္ထားသည္ကုိမေတြ႔ရသျဖင့္ အတန္ငယ္ စိတ္ေအးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ မက္ေဆ့ခ်္အဆုံးမွာ မုိးပြင့္ဘက္မွ သူ႔စာေလးကုိ ျမင္ၿပီးၿပီ ဆုိေသာ သေကၤတေလး ျပေနခဲ့သည္။ ေၾသာ္…. ဘာမွအေၾကာင္းမျပန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုိးပြင့္ သူ႔ကုိ အေတာ္စိတ္နာက်ည္းသြားတယ္ထင္ပါတယ္ေလ။ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။ မုိးပြင့္စိတ္ေျပခ်ိန္၊ အခြင့္အေရးေပးလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ သူ႔အမွားအတြက္ ေတာင္းပန္မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္သည္။ ဒီၾကားထဲ မုိးပြင့္ကုိ ေမ့ႏုိင္ဖုိ႔ သူႀကိဳးစားရမည္။

(၁၀)
“ဥဴးဇင္းအဂၢါ… မနက္ခင္းက ဦးဘုိးေဆာင္ေက်ာင္းလာရင္း ဦးဇင္းအတြက္ဆုိၿပီး ေပးသြားတယ္။” ဆြမ္းဆန္စိမ္းခံရာမွ ျပန္ၾကြလာေသာ သူ႔ကုိ ကပၸိယအဘစိန္က အိတ္တစ္အိတ္လွမ္းေပးရင္း ေလွ်ာက္ထားလာသည္။ “ဒကာမေလးမုိးပြင့္က ဦးဇင္းအဂၤလိပ္စာ ေလ့လာေနတယ္ဆုိလုိ႔ သူ၀ယ္ၿပီးစုထားတဲ့ အဂၤလိပ္ဂ်ာနယ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔စာေစာင္ေတြ အရွင္ဘုရားကုိ ေပးေပးပါလုိ႔ မွာသြားလုိ႔တဲ့။” သူ အံ့ၾသသြားသည္။ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာစသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဒီလုိစာေစာင္ေတြ သူဖတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိေသး။ သူလည္း မေတာင္းဆုိထားပါဘဲႏွင့္ သူ႔နာမည္တပ္ၿပီး စာေစာင္ေတြ ေပးထားခဲ့သည္ဆုိေတာ့ ဆန္းေနတာအမွန္။ သူ႔အခန္းေလးထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိတ္ထဲက စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔မသိစိတ္က ထင္ထားသည့္အတုိင္း နယူးစ္၀ိခ္စာေစာင္ၾကားထဲက အညိဳေရာင္စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ထြက္က်လာသည္။
စာအိတ္ထဲက စာရြက္ေခါက္ကေလးကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖန္႔ၾကည့္လုိက္သည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ၀ုိင္းစက္လွပေသာ လက္ေရးကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္ေနာက္ သူ႔စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး စာကုိ ဖတ္လုိက္သည္။

ဦးဇင္းဘုရား…

၂၈ရက္ေန႔က ဗုိင္ဘာကေန ဦးဇင္းပုိ႔လုိက္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးရပါတယ္။ ရကာစ တပည့္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားတယ္၊ ေနာက္ ရွက္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နဲနဲလည္း စိတ္ဆုိးသြားတယ္ဘုရား။ ဦးဇင္းဘက္က ဘာမ်ားထပ္လာဦးမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေပမယ့္ တပည့္ေတာ္ ျပန္ခါနီးတစ္ရက္အလုိထိ ဘာမွ မလာေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားၿပီး ဒီစာကုိ ေရးလုိက္တာပါ။

အရွင္ဘုရားတုိ႔က ၂၂၇သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ေတြကုိ ေစာင့္ထိန္းေနရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အရိယာမျဖစ္ေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာမုိ႔ တပည့္ေတာ္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္အေပၚ စိတ္၀င္စားမိတာ တပည့္ေတာ္ အျပစ္လည္းမကင္းဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ တပည့္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအားလုံးတုိင္းလုိလုိ ေယာက်္ားမိန္းမ မခြဲျခားဘဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းတတ္၊ သင္းတတ္တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါ။ ဦးဇင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီး ဗုိင္ဘာကေန အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိေနစဥ္တုန္းက ဦးအဂၢါစာရဟာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပါလားဆုိတဲ့ အသိ တပည့္ေတာ္စိတ္မွာ ေမ့သြားခဲ့ပါတယ္။

ဦးဇင္း ကဗ်ာေလးေပးပုိ႔တာကုိ ဖတ္ရခ်ိန္မွာမွ အသိတရားက ေခါင္းထဲ ၀င္လာခဲ့တာပါ။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ အရွင္ဘုရားသာ ရဟန္းမဟုတ္ဘဲ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဆုိ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ အေတြး၀င္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္ေခါင္းထဲ မွတ္သားဖူးတဲ့ အေနာက္တုိင္းစကားပုံေလးတစ္ခု သြားသတိရတယ္ဘုရား ‘Don’t rule your heart over the head’ တဲ့။ တပည့္ေတာ္အတြက္ သီးသန္႔ဆီေလ်ာ္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ရင္ေတာ့ ႏွလုံးသားဆႏၵကုိ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ သတိေပးထိန္းခ်ဴပ္ပါဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။

ေနာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္က ဘာသာတရားရုိေသကုိင္းရွိဳင္းတဲ့ အဘုိးအဘြားလက္မွာ ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သာသနာေတာ္ရဲ႕အေၾကာင္းကုိ ထုိက္သင့္သေလာက္ သိထားပါတယ္။ လက္ရွိ သာသနာေတာ္ႀကီး တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဆုတ္ယုတ္လာလုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဒကာ၊ ဒကာမအပုိင္းက သာသနာကုိ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ပုိေကာင္းမလာႏုိင္ေတာင္ ပုိပ်က္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ တာ၀န္ကုိယ္စီရွိတယ္လုိ႔ ခံယူထားပါတယ္။ ဆရာ၊ ဒကာ လက္တြဲညီမွ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမာၻတစ္သိန္းတုိင္ေအာင္ ပါရမီဆယ္ပါး ျဖည့္က်င့္ၿပီးမွ ရလာတဲ့ ႀကဳံခဲလွတဲ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႔ရွည္တည့္တံ့မွာ မဟုတ္လား အရွင္ဘုရား။

အခုဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔လုိ အညာေဒသက ရပ္ရြာမွာေတာင္ သာသနာ့ေဘာင္ကုိ ၀င္ေရာက္လာတဲ့ ကုိရင္အေရအတြက္ သိသိသာသာနည္းသြားတာ ဦးဇင္းလည္း သတိျပဳမိမွာပါ။ ေခတ္ကာလရဲ႕နည္းပညာတုိးတက္မႈအဟုန္ေၾကာင့္ အာရုံေတြေထြျပားၿပီး ရဟန္းဘ၀ကုိ စြန္႔ခြာသြားတဲ့ သံဃာအေရအတြက္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တုိးဖုိ႔သာရွိတယ္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္ေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါး လူထြက္မွာကုိ မလုိလားပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဦးဇင္းရြာကုိေရာက္စက အဘုိးေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားလည္း သတိရမိေတာ့ သာၿပီးေတာ့ေတာင္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အရွင္အဂၢါစာရက စာသင္သားဘ၀မွာ စာေတာ္ၿပီး နာမည္ပ်က္မရွိ၊ အက်င့္သီလေကာင္းမြန္တဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့သလုိ စာခ်ဘုန္းႀကီးဘ၀ေရာက္ေတာ့လည္း သာသနာအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳရတဲ့ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လုိ႔ တုိ႔ရြာေလးမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ထားၾကပါတဲ့။

ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္၊ ပရိေ၀ဒ သာသနာသုံးရပ္မွာ သာသနာ့ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့ ပရိယတၱိသာသနာေတာ္အတြက္ စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ က႑က အလြန္ပဲ အေရးပါအရာေရာက္တာမုိ႔ တပည့္ေတာ္ေၾကာင့္ စာခ်သံဃာတစ္ပါး ေလ်ာ့နည္းသြားရင္ သာသနာေတာ္မွာ သိသိသာသာ ထိခုိက္သြားႏုိင္တဲ့အေရး ေတြးမိတဲ့အတြက္ ဦးဇင္းအေနႏွင့္ေရာ၊ တပည့္ေတာ္အေနႏွင့္ပါ ကုိယ့္စိတ္ကုိ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာမ်ားနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနၿပီလုိ႔ တပည့္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။

ေအာက္က ‘မ်ဥ္းၿပိဳင္’ ကဗ်ာေလးဟာ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ တစ္နည္းတစ္ဖုံနဲ႔ ကုိယ္စားျပဳတယ္လုိ႔႔ပဲ မွတ္ယူလုိက္ပါဘုရား။

‘သံသရာခရီးမွာ မင္းနဲ႔ငါ
အစမရွိ၊ အဆုံးလည္းမသိ
ဘယ္ညာ တူယွဥ္ကာတြဲ
ခရီးဆုံးထိ အၿမဲရွိတယ္။
ေကြ႔ေကာက္ရစ္ထပ္ျခင္းမဲ့
ဆုံမွတ္တုိ႔ လြဲေနခဲ့လည္း
အေျဖာင့္တုိင္းပဲ ေရွ႕ဆက္
ဆုံဆည္းျခင္း ကင္းေလတဲ့
မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္စင္း။’

အရွင္ဘုရား စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကုိယ္က်န္းမာစြာျဖင့္ အသက္ထက္ဆုံး သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစရန္ ရည္သန္ဆႏၵျပဳလ်က္

မမုိးပြင့္

စာႂကြင္း။  ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ တပည့္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ဆုံတဲ့အခါ ႏွမရင္းတစ္ေယာက္လုိပဲ ေျပာဆုိဆက္ဆံ ဆုံးမေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား။

စာေၾကာင္းအဆုံး သူ႔စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားလုိက္သည္မွာ ငွက္ေတာင္ေမြးေလးသဖြယ္။ မုိးပြင့္သည္ ေခတ္မွီေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ သူ႔ထက္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ပင္ ငယ္ေသာ္ျငား စဥ္းစားေတြးေခၚရင့္က်က္ႏုိင္စြမ္းမွာ သူ႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္လွေပသည္။ အသိပညာေရာ၊ အတတ္ပညာပါ ျပည့္စုံသည့္မိန္းကေလး၊ ဘာသာသာသနာကုိ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ မိန္းကေလးအလိမၼာႏွင့္ ေတြ႔ဆုံျခင္းမုိ႔ သူကံေကာင္းသြားသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ မုိးပြင့္ေနရာမွာ အျခားသာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာဆုိလွ်င္… သူ ဆက္မေတြးေတာ့ပါ။ ျဖစ္ၿပီးသား အကုသုိလ္တရားေတြပယ္ဖုိ႔၊ ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးပြားဖုိ႔သာ သူႀကိဳးစားရေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။

(၁၁)
တစ္မုိးက်၍ တစ္၀ါဆုိခဲ့ျပန္ၿပီ။

မုိးစက္မုိးပြင့္တုိ႔သည္ ေအးျမျခင္းကုိ ယူေဆာင္လာၿမဲ…။

သူသည္လည္း သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္စြာျဖင့္ ဂႏၶာဓုရ၊ ၀ိပႆနာဓုရႏွစ္ျဖာကုိ ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေနဆဲ…။
xxx

မ်ဥ္းၿပိဳင္တုိ႔မည္သည္ အေျဖာင့္တုိင္းသာ ေရွ႕ဆက္ရေလကုန္၏။


ဇြန္မုိးစက္

(ျမင္းၿခံၿမိဳ႕နယ္၊ က်ားတုိင္းေက်းရြာ၊ စက္ေတာ္ရေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၱခႏၱီသာရ၏ သက္ေတာ္ (၈၀) ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္စာေစာင္မွ)