(၁)
တံစက္ၿမိတ္မွ
က်ဆင္းလာေသာ မုိးေရစီးသံသည္ သူ႔နားထဲတြင္ ဂီတသံစဥ္အလား သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
ေဘာပင္ကုိင္ရင္း စာရြက္လြတ္တစ္ခုေပၚ တစ္စုံတစ္ခု ခ်ေရးဟန္ျပဳၿပီးမွ ျပတင္းေပါက္မွတဆင့္
လွမ္းျမင္ရေသာ ေတာင္တန္းတခ်ိဳ႕ကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ တအိအိႏွင့္ၿပိဳဆင္းလာေသာ
အေနာက္ေတာင္အရပ္က မုိးသားတိမ္လိပ္မ်ားကဲ့သုိ႔ သူ႔ႏွလုံးသားဆႏၵကုိလည္း တသြန္သြန္ ရြာသြန္းၿဖိဳးလုိက္ခ်င္သည္။
ေလျပင္းႏွင့္အတူ ျပတင္းေပါက္သံတုိင္မ်ားကုိေက်ာ္ၿပီး သူ႔ဘယ္ျခမ္းသုိ႔ မုိးေရစက္မ်ား
လာေရာက္တုိးေ၀ွ႕ထိခတ္ၾကသည္။ ေအးျမေသာအထိအေတြ႔မွာ သူ ေခတၱမိန္းေမာသြားၿပီး မ်က္လုံးအစုံကုိ
ပိတ္လုိက္စဥ္ ခ်ိဳျမၾကည္သာေသာ အၿပဳံးေလးတစ္ခု သူ႔အာရုံမွာ ထင္ရွားလာသည္။ ‘ေအးျမျခင္းေတြ
သယ္ေဆာင္လာတဲ့ မုိးရယ္’ ဟု တစ္ကုိယ္တည္းၾကားရုံ ေရရြတ္ရင္း သူၿပဳံးမိသြားသည္။
(၂)
သူ ယခုသီတင္းသုံးေနေသာ
ရြာေလးသုိ႔ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ေအာက္ျပည္သားမုိ႔ မုိးမ်ားေသာအရပ္တြင္
ေပ်ာ္ေမြ႔ေသာ္လည္း ဆရာသမားလႊဲအပ္တာ၀န္ေပးျခင္းကုိ မလြန္ဆန္ေကာင္း၍ မုိးေခါင္ေသာ အထက္ျပည္က
ရြာတစ္ရြာမွာ သာသနာ့၀န္ကုိ လာေရာက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည္။ အေရအတြက္မမ်ားလွေသာ ကုိရင္ႏွင့္ရဟန္းမ်ားကုိ
စာ၀ါခ်ေပးရင္း အားလပ္ခ်ိန္မွာ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာစာအုပ္စာေပမ်ားဖတ္ရင္း အခ်ိန္ေတြ ေရြ႕ေလ်ာကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္ခဲ့သည္။
ေအာက္ျပည္ ၿမိဳ႕ႀကီးမွ ဓမၼာစရိယဘြဲ႕ရကုိယ္ေတာ္တစ္ပါး အထက္ပုိင္းေခါင္ေသာအရပ္မွာ လာေရာက္သီတင္းသုံးသည္မုိ႔
တစ္ရြာလုံးက ရုိေသေလးစား အေလးေပးၾကသည္ကုိ ပုထုဇဥ္ပီပီ သူသေဘာက်မိတာ ၀န္ခံရမည္ပင္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့
ရြာေလးႏွင့္တစ္သားတည္း ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
(၃)
ေခတ္စနစ္ေတြ
အထုိက္အေလ်ာက္ေျပာင္းလဲလာသည့္အေလ်ာက္ ဆက္သြယ္ေရးကြန္ယက္ေတြကလည္း တုိးတက္လာသည္။ လက္ကုိင္ဖုန္းမ်ား
အလြယ္တကူ ၀ယ္ယူသုံးစြဲႏုိင္လာသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေအာက္ျပည္မွ မယ္ေတာ္ႀကီးက လူႀကဳံႏွင့္
ဖုန္းတစ္လုံး ထည့္ေပးလုိက္သည္။ အေရးႀကဳံက အေ၀းေရာက္သားရဟန္းႏွင့္ အလြယ္တကူဆက္သြယ္ႏုိင္ရန္ဟူေသာ
ရည္ရြယ္ခ်က္က ပဓာနက်ေပလိမ့္မည္။ ထုိပစၥည္းေလးရကတည္းက သူ႔မွာ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလုိ တစ္ကုိင္ကုိင္ႏွင့္
လက္က မခ်ႏုိင္ျဖစ္ေနသည္။ အရြယ္ရွိေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ ေခတ္မွီခ်င္သည္၊ စူးစမ္းေလ့လာခ်င္သည္၊
လက္တစ္၀ါးစာ စက္ပစၥည္းေလးျဖစ္ေသာ္လည္း သင္ယူသိမွတ္ဖြယ္ေတြကျဖင့္မကုန္ႏုိင္။ ရြာမွာ
လက္ကုိင္ဖုန္းကုိင္ႏုိင္သူကလည္း ခပ္ရွားရွားမုိ႔ မည္သူ႔ကုိဆရာတင္၍ ေမးျမန္းသင္ယူရမည္မသိ။
သုိ႔ေသာ္ သူကံေကာင္းခ်င္၍ ရြာေတာင္ပုိင္းက
ေက်ာင္းဒကာဦးဘုိးေဆာင္၏ေျမး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူေလး မမုိးပြင့္ ရြာကုိအလည္ျပန္လာခုိက္ႏွင့္ႀကဳံသြားသည္။
ရြာမ်က္ႏွာဖုံးမ်ိဳးဆက္လည္းျဖစ္၊ နည္းပညာတကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူလည္းျဖစ္ေသာ မမုိးပြင့္ကုိ
တစ္ရြာလုံးက စိတ္၀င္တစား ခ်စ္ခင္အေလးေပးၾကသည္။
မမုိးပြင့္လက္ထဲက
ဖုန္းျပားေလးကလည္း ျမင္သူတုိင္း ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္ခ်င္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းလွသည္။
မုိးပြင့္က ဒါကုိသိေတာ့ လူေရွ႕ေရာက္လွ်င္ ဖုန္းေလးကုိ ကြ်မ္းက်င္စြာ ကုိင္တြယ္အသုံးျပဳျပသည္။
သူတုိ႔ေျမးအဖုိး ေက်ာင္းကုိလာခုိက္ မုိးပြင့္ကုိဆရာတင္ၿပီး လက္ကုိင္ဖုန္းသုံးစြဲနည္းကုိ
ေမးျမန္းရေတာ့သည္။
“ဒကာမေလးမုိးပြင့္
ဦးဇင္း ဖုန္း ဘယ္လုိသုံးရမယ္မွန္း မသိလုိ႔ တစ္ခ်က္ေလာက္ သင္ျပေပးပါလား?”
“တင္ပါ့ဘုရား”
မုိးပြင့္က
သူ႔ထံမွ ဖုန္းကုိေတာင္းယူ၍ ေသခ်ာၾကည္ရွဳစစ္ေဆးၿပီး ‘ဦးဇင္းဖုန္းက စမတ္ဖုန္းပဲဘုရာ့၊
ျမန္မာစာေဖာင့္လည္းသြင္းၿပီးသားဆုိေတာ့ အင္တာနက္လည္း သုံးလုိ႔ရတယ္။’ မုိးပြင့္ေျပာေသာ
အသုံးအႏႈန္းအေခၚအေ၀ၚေတြ သူနားမလည္ပါ။
မုိးပြင့္က
ဖုန္းေလးကုိ သူ႔အနားသုိ႔ တုိးကပ္ျပရင္း ‘ဖုန္းေခၚခ်င္ရင္ ဒါေလးကုိ ဖြင့္ရတယ္၊ ဖုန္းလာရင္
ဒါေလးကုိ ႏွိပ္၊ စာပုိ႔ခ်င္ရင္ ဒီထဲကုိ၀င္’ အစရွိသျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ညႊန္ျပေပးရွာသည္။
“တပည့္ေတာ္ေျပာတာေတြ
ဦးဇင္း မွတ္မိရဲ႕လားဘုရား? မမွတ္မိရင္ စာရြက္ေပၚမွာ သေကၤတနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ တပည့္ေတာ္
ေရးထားေပးမယ္ေလ”
“ေအး… အဲဒါ..
ပုိေကာင္းတယ္… ဒကာမေလး” သူက စာတစ္ရြက္ႏွင့္ေဘာပင္ ခပ္သြက္သြက္ရွာၿပီး ေပးလုိက္သည္။
“ဦးဇင္း ဖုန္းထဲမွာ
နံပါတ္မရွိေသးဘူး။ စမ္းေခၚလုိ႔ရေအာင္ တပည့္ေတာ္နံပါတ္ ထည့္ထားေပးမယ္ဘုရား”
“ဒကာမေလး အဆင္ေျပသလုိသာ
စီမံေပးပါ…”
မုိးပြင့္က
အလုပ္တစ္ခုကုိ လက္ေတြ႔က်က် အဆုံးထိေအာင္ျမင္ေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္တတ္သူထင့္၊ သူ႔ကုိ ဖုန္းေခၚခုိင္းသည္၊
သူက ဘယ္ခလုပ္ႏွိပ္ရမည္မွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္ ေရးေပးထားေသာ စာရြက္ကုိ ျပန္ၾကည့္ခုိင္းသည္။
သုံးေလးခါ စမ္းၿပီးသည့္အခါ အဆင္ေျပသြားသည္။ မက္ေဆ့ေခ်္ေခၚ စာတုိေလးေတြေပးပုိ႔၍ရမရကုိလည္း
စမ္းၾကည့္ေသးသည္။ မုိးပြင့္နာမည္ႏွင့္၀င္လာေသာ စာေလးကုိဖတ္ၿပီး ျပန္ခုိင္းသည္၊ သူက
ဖုန္းျဖင့္ ျမန္မာစာလုံးမရုိက္တတ္ေသးေသာေၾကာင့္ အခက္ေတြ႔သည္။ ဒါကုိ မုိးပြင့္က သေဘာေပါက္သြားၿပီး
‘ဦးဇင္း စာရုိက္တတ္ေအာင္ အရင္က်င့္လုိက္ပါဦး။ ေနာက္ကြ်မ္းက်င္သြားမွ စမ္းပုိ႔ၾကည့္ေပါ့’
ဟု တစ္ဖက္တည္းရွိေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလး ခြက္၀င္သြားသည္အထိ ၿပဳံးရယ္ရင္း ဆုိသည္။ ရက္အတန္ၾကာသည့္တုိင္
ထုိအၿပဳံးကေလးကုိ သူအမွတ္ရေန၍ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ တအံ့တၾသ ျဖစ္ရသည္။
မုိးပြင့္တစ္ေယာက္
ေက်ာင္းဖြင့္၍ ၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္သြားသည္။ သူလည္း အခ်ိန္အားတုိင္း လက္ကုိင္ဖုန္းကေလးႏွင့္
စမ္းသပ္အလုပ္ရွဳပ္ေနရင္း မုိးပြင့္ကုိ ေမ့သြားသည္။ ဖုန္းေလးရွိလာ၍ အဆက္အသြယ္ေတြ ပုိေကာင္းလာၿပီး
စကားေတြ ပုိေျပာျဖစ္လာသည္။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က မလုိအပ္ဘဲ ဖုန္းမသုံးရန္ သူ႔ကုိ သတိေပးလာသျဖင့္
ဖုန္းေျပာျခင္းကုိ ေလွ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ ဖုန္းမေျပာဘဲ စာပုိ႔လွ်င္ အသံတိတ္နည္းျဖင့္ ဆက္သြယ္ရာေရာက္ေၾကာင္း
သူ သတိရသြားၿပီး ျမန္မာစာလုံးေလးေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ရုိက္တတ္ေအာင္ ညစဥ္ သူႀကိဳးစားက်င့္သည္။
သူ႔ကုိယ္သူ အားရေက်နပ္ေသာေန႔၌ ပထမဆုံး စာတုိေလးကုိ မုိးပြင့္ဆီသုိ႔ ပုိ႔ေပးမည္မွာ ေဗဒင္ေမးစရာမလုိေအာင္
ေသခ်ာေနခဲ့ၿပီေလ။
ဒကာမေလးမုိးပြင့္ အစစအဆင္ေျပရဲ႕လား၊ ဦးဇင္း ျမန္မာလုိ ေကာင္းေကာင္းရုိက္ၿပီး
ပုိ႔တတ္ပါၿပီ။
၀မ္းသာပါတယ္ ဦးဇင္း၊ တပည့္ေတာ္ အားလုံးအဆင္ေျပပါတယ္၊ သီတင္းကြ်တ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ
အဖုိးတုိ႔ကုိ လာကန္ေတာ့ဦးမွာ။ တပည့္ေတာ္ေရာက္မွ ဦးဇင္းကုိ အင္တာနက္သုံးတတ္ေအာင္ သင္ေပးပါ့မယ္ဘုရား။
ဘာရယ္မဟုတ္…
မုိးပြင့္ဆီက ျပန္စာေလးကုိ ဖတ္ရင္း ၾကည္ႏူးသြားခဲ့သည္။
(၄)
သည္လုိႏွင့္
မုိးပြင့္ေလး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူသည္ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကြဲကြာခဲ့ေသာ ရပ္ေ၀းေျမေရာက္ သီတင္းသုံးေဖာ္မ်ားႏွင့္
အဆက္သြယ္ျပန္ရသည္။ ကမာၻ႔အေရး၊ ျမန္မာ့အေရးမ်ားကုိ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း သိခြင့္ရသည္။
ေခတ္ႏွင့္တေျပးညီလုိက္မွီေနသည္ဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ခံစားလာရေသာေၾကာင့္ ဟုိတုန္းကလုိ ေခ်ာင္က်က်ေတာရြာမွာသီတင္းသုံးေသာ၊
ေခတ္ႏွင့္မ်က္ေျချပတ္ေနေသာ ရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ သိမ္ငယ္စိတ္၀င္ေနမွျခင္းလည္း ပေပ်ာက္သြားသည္။
စမတ္ဖုန္းတစ္လုံးသည္
ဤမွ်ေလာက္စြမ္းေဆာင္အား ေကာင္းလိမ့္မည္ဟု သူ မသိခဲ့ေပ။ ယခုေတာ့ ဖုန္းတစ္လုံးႏွင့္ သူ
ကမာၻပတ္ႏုိင္ၿပီ။ တစ္ခ်ိန္က သူစိတ္၀င္စားခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္စာကုိလည္း သင္ယူေလ့လာခြင့္ရသြားသျဖင့္
အတုိင္းမသိ သူ ေက်နပ္ေလသည္။ ဖုန္းသုံးရျခင္း၌ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ျဖစ္ေစသည္ကား
မုိးပြင့္ေလးေၾကာင့္ဟု သူ ၀န္ခံရေပမည္။ မုိးပြင့္ေလးႏွင့္ ဗုိင္ဘာဟူေသာ အပလီေကးရွင္းမွ
ေန႔ေန႔ညည ဆက္သြယ္စကားေျပာခြင့္ရေသာေၾကာင့္ပင္။
မနက္ခင္းတစ္မ်ိဳး၊ ညခင္းတစ္သြယ္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ရုပ္ပုံေလးမ်ားႏွင့္ မုိးပြင့္ေလးက
ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာလာတုိင္း သူ႔မွာ ေပ်ာ္ရသည္။ ကုိယ္က ရဟန္းျဖစ္ေန၍ ခ်စ္စရာစတစ္ကာပုံေလးမ်ားကုိ
သုံးခ်င္တုိင္းသုံးခြင့္မရသည့္အတြက္ မခ်င့္မရဲျဖစ္မိေသးသည္။
(၅)
ယခုတေလာ သူမ်က္ရုိးေတြ
မၾကာခဏ ကုိက္ခဲလာသည္ကုိ သတိျပဳမိသည္။ စာသင္သားဘ၀ စာ၀ါလုိက္ခဲ့စဥ္တေလွ်ာက္ မ်က္မွန္မတပ္ရဘဲ
ဖုန္းသုံးမွ မ်က္မွန္တပ္ရေတာ့မည္အျဖစ္။ အာရုံေတြ အရင္ကလုိ စုစည္း၍ မေကာင္း။ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္
တရားထုိင္ျပန္လွ်င္လည္း ဗုိင္ဘာထဲမွာ မုိးပြင့္ႏွင့္အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေျပာဆုိခဲ့ေသာ
အေၾကာင္းရာမ်ားက မၾကာခဏ ၀င္ေရာက္လာသည္။ စာ၀ါနားခ်ိန္ေႏြရာသီမွာ ဟုိတုန္းကလုိ စာအုပ္ေတြတစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္
မဖတ္ျဖစ္ဘဲ ဖုန္းေလးကုိသာ ေကာက္ကုိင္မိသည့္အခ်ိန္က မ်ားေနသည္။ ရက္ေတြၾကာေလ မုိးပြင့္ေလးအေၾကာင္းက
သူ႔အာရုံမွာ အၿမဲမျပတ္ ထင္ဟပ္လာေလ။
(၆)
ေနာက္ဆုံးႏွစ္စာေမးပြဲေျဖဆုိၿပီး၍
ရြာကုိအလည္ျပန္လာေသာ မုိးပြင့္ကုိ ေတြ႔ရစဥ္ သူ႔ရင္၌ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ေနသည္။ မုိးပြင့္ေလးက
ဘာမွမျဖစ္သလုိ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာပင္ စကားဆုိၿမဲဆုိသည္၊ ပါးခ်ိဳင့္ေလးခြက္၀င္ေအာင္
ၿပဳံးၿမဲၿပဳံးသည္။ ေက်ာင္းၿပီး၍ လုပ္ငန္းခြင္၀င္လွ်င္ ရြာကုိေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္ေတာ့မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊
အခြင့္အေရးေပးလွ်င္ ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ သြားေရာက္အလုပ္လုပ္ကုိင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ့္ထံေလွ်ာက္ၾကားသည္ကုိ
သူၾကားလုိက္ရသည္။ မုိးပြင့္ေလးႏွင့္ ေ၀းမည့္အေရး ေတြးၾကည့္ရုံႏွင့္ပင္ ေဆြးစရာေကာင္းလွသည္။
ျမွဳပ္ခ်ည္တစ္ခါ၊ ေပၚခ်ည့္တစ္လွည့္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ရင္ထဲက သံေယာဇဥ္လွဳိင္းတံပုိးတုိ႔
၀ုန္းကနဲ ၾကြတက္လာသည္။ ႏွလုံးသားအလုိကုိ ဦးေႏွာက္က ထိန္းခ်ဴပ္ရန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သြားၿပီထင့္၊
မုိးပြင့္ကုိ သူ ဖြင့္ေျပာရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
တကယ္တမ္း သူ႔ႏႈတ္မွလည္း
ဖြင့္ဟေျပာရဲေလာက္ေအာင္ သတၱိမရွိ။ စာလည္းမေပးရဲ။ စားစားသြားသြား သူ႔ခံစားခ်က္ကုိ မုိးပြင့္သိေအာင္
တနည္းနည္းႏွင့္ ေဖာ္ျပခ်င္သည့္စိတ္ကသာ ႀကီးစုိးေနသျဖင့္ ကုေျႏၵေျခာက္ပါးတုိ႔ မၿငိမ္သက္ႏုိင္ေတာ့။
ငယ္ျဖဴရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လင့္ကစား ကိေလသာေလာဘအဟုန္၏ ရုိက္ခ်က္ေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါးေစာင့္စည္းရမည့္
သိကၡာပုဒ္တုိ႔ကုိ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ သူ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ေပသည္။ မုိးပြင့္သာ လက္ခံခဲ့လွ်င္
သူလူ၀တ္လဲၿပီး အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္ေလာကကုိ ၀င္ေရာက္ေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးျဖင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏွင့္ၿပီးျဖစ္သည္။
တစ္ဆယ့္ငါး၀ါရ အသက္သုံးဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေလာကဓံကုိ ေတြ႔ႀကဳံရင္ဆုိင္ဖုိ႔
ခြန္အားေတြ အလုံအေလာက္ရွိပါေသးသည္ဟုလည္း သူေတြးမိသည္။ မုိးပြင့္ေလးသာ သူ႔ပါရမီျဖည့္ဘက္အျဖစ္
တစ္သက္လုံးရိွေနမည္ဆုိလွ်င္ အရာရာကုိ ရင္ဆုိင္၀ံ့သည္သာ။
ေနဆယ္စင္းႏွင့္ လမင္းဆယ္ဆူ
ၿပိဳင္တူသာၾက ၾကည္ႏူးရေအာင္
လြမ္းရေဆြးရ ခံစားရေအာင္
ေႏွာင္တြယ္ကြ်မ္းရစ္ ေသာကျဖစ္တည္
ကုိယ္… မုိးပြင့္ကုိ ခ်စ္ေနမိၿပီ
ဖုန္းထဲက ဗုိင္ဘာမက္ေဆ့ခ်္ေလးထဲ၀င္၍
တစ္လုံးခ်င္း စာရုိက္ေနစဥ္ သူ႔လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနသည္။စာသင္သားဘ၀က ဖတ္ခဲ့မွတ္ခဲ့ဖူးေသာ ေမာင္စိန္၀င္း
(ပုတီးကုန္း) ၏ ေနဆယ္စင္း၊ လမင္းဆယ္ဆူ ကဗ်ာေလးကုိ ကုိယ္ႏွင့္ေလ်ာက္ပတ္ေအာင္ စာသားအနည္းငယ္
ေျပာင္းလဲကာ ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိကဗ်ာေလး မုိးပြင့္ထံေရာက္သင့္မေရာက္သင့္ သူ
ေခတၱမွ် ေတြေ၀စဥ္းစားလုိက္ေသးသည္။ ျမားခြ်န္ေလးကုိႏွိပ္ဖုိ႔ သူ မ၀ံ့မရဲျဖစ္ေနသည္။ မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္သည့္
အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ၾကန္႔ၾကာေနျခင္းမွာ ေကာင္းသည္မွန္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္အေမွာင္သည္ မုိးပြင့္ေဆာင္ခြင္းမွ
လင္းလက္မည္ဟူေသာ အယူမွားျဖင့္ ျမွားကေလးကုိ ပစ္ခြင္းမိေတာ့သည္။
ကဗ်ာေလးနဲ႔ထပ္တူ ခံစားေနရပါတယ္၊ မုိးပြင့္ရဲ႕ သေဘာထားကုိ
သိပါရေစ။
တုိ႔ကုိ မခ်စ္ႏုိင္ရင္ေတာင္ မမုန္းေစခ်င္ဘူး ကေလးရယ္။
ထုိ႔ေနာက္
သူသည္ ဖုန္းကုိ အျမန္ပိတ္လုိက္သည္။
(၇)
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္းမွာပင္
သူ႔စိတ္၌ ရွက္ရြံ႕စုိးေၾကာက္ျခင္းတုိ႔ ေပၚလာသည္။ စာမပုိ႔ခင္က ေတြးသင့္သည့္အေတြးတုိ႔
ယခုမွ အလုံးအရင္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ မွားသြားၿပီထင္သည္။ ထြက္ၿပီးသားတံေတြး
ျပန္မ်ိဳ၍ မရႏုိင္သကဲ့သုိ႔ တစ္ဖက္သားထံ ပုိ႔ၿပီးသားစာကုိ မေရာက္ပါေစႏွင့္ဟု ဆုေတာင္း၍လည္း
မရေတာ့ၿပီ။
ထုိညတစ္ညလုံး
သူေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္။ ဘယ္ညာလူးလွိမ့္ရင္း အေတြးေတြေယာက္ယက္ခတ္ေနသည္။ တစ္ခ်ိန္က
မ်က္လုံးမွိတ္ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း အာရုံထဲေပၚေလ့ရိွေသာ အၿပဳံးကေလးသည္ ဟုိစဥ္ကလုိ ေအးျမမႈကုိ
မေပးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ပူေလာင္ျခင္းသာ ယူေဆာင္လာေတာ့သည္။ သူ႔လုပ္ရပ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္
သာသနာေတာ္ကုိ အုိးမဲသုတ္ေစခဲ့ၿပီလား? သူ႔ဆရာသာသိလွ်င္ ငယ္စဥ္ကလုိ ေငါက္ငမ္းဆူပူ ထိပ္မေခါက္ေတာ့ဘဲ
လူ၀တ္တစ္ခါတည္း လဲခုိင္းမည္လား? တစ္ဦးတည္းေသာသားအား ရဟန္းဘ၀မွာ မေပ်ာ္ပုိက္မည္စုိးသျဖင့္
ငယ္စဥ္ကုိရင္ဘ၀မွ စာခ်ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည္အထိ အစစအရာရာ လုိေလေသးမရွိေအာင္ အစြမ္းကုန္ေထာက္ပံ့ခဲ့ေသာ
မယ္ေတာ္ႀကီးသာ သိလွ်င္ ရင္ထုမနာ ငုိေၾကြးမည္လား?
အေတြးသံသရာမွာ
ခ်ာခ်ာလည္ရင္း အရုဏ္တက္တုံးေမာင္း ေခါက္သြားခဲ့သည္။
(၈)
နံနက္ခင္းဘုရား၀တ္တက္ခ်ိန္ပင္
ခါတုိင္းလုိ စိတ္ေတြမၾကည္လင္ေတာ့။ အကုသုိလ္အမႈကုိ ျပဳမိေသာသူသည္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ
ခံစားရသည္မွာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္းပင္။
ဣတိ ဣမသၼႎ သတိ ဣဒံေဟာတိ၊ ဣမႆုပၸါဒါ
ဣဒံဥပၸဇၨတိ၊ ယဒိဒံ အ၀ိဇၨာပစၥယာ သခၤါရာ၊ သခၤါရပစၥယာ ၀ိညာဏံ၊ ၀ိညာဏပစၥယာ နာမရူပံ၊ နာမရူပပစၥယာ
သ႒ာယတနံ၊ သ႒ာယတနပစၥယာ ဖေႆာ၊ ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ၊ ေ၀ဒနာပစၥယာ တဏွာ၊ တဏွာပစၥယာ ဥပါဒါနံ၊ ဥပါဒါနပစၥယာ
ဘေ၀ါ၊ ဘ၀ပစၥယာ ဇာတိ၊ ဇာတိပစၥယာ ဇရာမရဏံ ေသာက-ပရိေဒ၀-ဒုကၡ-ေဒါမနႆုပါယာသာ သမၻ၀ႏၱိ။ ဧ၀ေမတႆ
ေက၀လႆ ဒုကၡကၡႏၶႆ သမုဒေယာ ေဟာတိ။
-------------------------------------------
-------------------------------------------
ဘုရားစာမ်ား
ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနရင္း သူ႔နားထဲတြင္ ဆုံးမသံတစ္ခု ၾကားေယာင္လာသည္။
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ…
ခ်စ္ဖြယ္ရိွေသာ မာတုဂါမတုိ႔အား စကားေျပာျခင္းသည္ မျမတ္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္းဟူမူကား မာတုဂါမတုိ႔ႏွင့္
စကားေဟာေျပာရသည္ရွိေသာ္ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္ျခင္းသည္ျဖစ္၏၊ ခ်စ္ကြ်မ္း၀င္သည္ရွိေသာ္ ႏွစ္သက္ျခင္းရာဂသည္ျဖစ္၏၊
ရာဂျဖစ္သည္ရွိေသာ္ အထူးထူးေသာကိစၥကုိႀကံျခင္းဟူေသာ သကၤပၸရာဂသည္ျဖစ္၏၊ သကၤပၸရာဂ ျဖစ္သည္ရွိေသာ္
တဏွာဥပါဒန္တုိ႔သည္ျဖစ္ကုန္၏၊ ထုိတဏွာဥပါဒန္ျဖစ္သည္ရွိေသာ္ သီလ၏ညစ္ညဴးပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ေရာက္၍
အပါယ္ေလးပါးသုိ႔လားျခင္းသည္ျဖစ္၏၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ စကားေျပာရျခင္းသည္ မျမတ္”
“ခ်စ္သား အာနႏၵာ…
ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္လာေသာ မာတုဂါမတုိ႔အား စကားေျပာလုိသည္ရွိေသာ္ အမိအရြယ္ရွိေသာ မိန္းမတုိ႔၌
အမိဟူေသာစိတ္ကုိ ျဖစ္ေစကုန္၊ ႏွမအရြယ္ရွိေသာ္ မိန္းမတုိ႔၌ ႏွမဟူေသာ စိတ္ကုိ ျဖစ္ေစကုန္၊
သမီးအရြယ္ရွိေသာ မိန္းမတုိ႔၌ သမီးဟူေသာ စိတ္ကုိျဖစ္ေစကုန္၊ အာနႏၵာ… မာတုဂါမတုိ႔အား
စကားေျပာေဟာအခါ၌ သတိပညာကုိ လြန္စြာ ျဖစ္ေစကုန္ေလာ့”
ဖခင္စကားနားမေထာင္မိေသာ
သားမုိက္တစ္ေယာက္၏ေနာင္တမ်ိဳး သူရခဲ့ေလၿပီ။ ဘုရားသားေတာ္တစ္ပါးအေနႏွင့္ သတိပညာလက္လြတ္ျဖစ္သြားျခင္းသည္
ရွက္စရာေကာင္းလွေပေတာ့သည္။ မုိးပြင့္ကုိ ရင္မဆုိင္ရဲေလာက္ေအာက္ပင္ သူရွက္ရြံ႕သြားခဲ့ရုံမွ်မက
သူ႔ကုိယ္သူ ၾကည္ညိဳစိတ္မ်ားလည္း ပါးလ်မွိန္ေဖ်ာ့သြားခဲ့သည္။
(၉)
ေနာင္တစ္ပတ္အၾကာ
မုိးပြင့္ ၿမိဳ႕ျပန္သြားသည္အထိ မဆုံမိေအာင္ သူတမင္ေရွာင္ေနခဲ့သည္။ ဖုန္းကုိလည္း ဖြင့္မၾကည့္ဘဲ
ဒီအတုိင္းထားခဲ့သည္။ မုိးပြင့္ထံမွ အမုန္းစကားမ်ားကုိ သူမခံယူရဲေလာက္ေအာင္ သတိၱေၾကာင္သြားခဲ့တာလား။
ခါးသီးေသာ အမွန္တရားကုိ ရင္မဆုိင္၀ံ့တာလား။ အကယ္၍မ်ား မုိးပြင့္က သူ႔သေဘာထားႏွင့္ ထပ္တူ
လက္ခံၾကည္ျဖဴသည့္အေၾကာင္း တစ္စုံတစ္ရာ ျပန္ေရးသားခဲ့ပါလွ်င္ဟု ရုတ္တရက္ အေတြး၀င္မိေတာ့
သူထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလုိဆုိလွ်င္ ေျဖရွင္းရခက္သည့္ အေနအထားကုိ ေရာက္သြားေတာ့မည္။
မုိးပြင့္ သူ႔ကုိ မုန္းပါေစ၊ လက္မခံပါႏွင့္ဟု အခါခါ ဆုေတာင္းရင္း ပိတ္ထားေသာ ဖုန္းကုိ
ဖြင့္လုိက္သည္။ သူ႔ဘယ္ရင္အုံက ဟဒယ၀တၳဳသည္ အခါတုိင္းထက္ ပုိလွဳပ္ခါေနသည္။ ဗုိင္ဘာမက္ေဆ့ခ်္ေလးကုိ
ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မုိးပြင့္ဆီက ဘာမွျပန္ထားသည္ကုိမေတြ႔ရသျဖင့္ အတန္ငယ္ စိတ္ေအးသြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ မက္ေဆ့ခ်္အဆုံးမွာ မုိးပြင့္ဘက္မွ သူ႔စာေလးကုိ ျမင္ၿပီးၿပီ ဆုိေသာ သေကၤတေလး
ျပေနခဲ့သည္။ ေၾသာ္…. ဘာမွအေၾကာင္းမျပန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုိးပြင့္ သူ႔ကုိ အေတာ္စိတ္နာက်ည္းသြားတယ္ထင္ပါတယ္ေလ။
သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့သည္။ မုိးပြင့္စိတ္ေျပခ်ိန္၊ အခြင့္အေရးေပးလာတဲ့တစ္ေန႔မွာ
သူ႔အမွားအတြက္ ေတာင္းပန္မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္သည္။ ဒီၾကားထဲ မုိးပြင့္ကုိ ေမ့ႏုိင္ဖုိ႔
သူႀကိဳးစားရမည္။
(၁၀)
“ဥဴးဇင္းအဂၢါ…
မနက္ခင္းက ဦးဘုိးေဆာင္ေက်ာင္းလာရင္း ဦးဇင္းအတြက္ဆုိၿပီး ေပးသြားတယ္။” ဆြမ္းဆန္စိမ္းခံရာမွ
ျပန္ၾကြလာေသာ သူ႔ကုိ ကပၸိယအဘစိန္က အိတ္တစ္အိတ္လွမ္းေပးရင္း ေလွ်ာက္ထားလာသည္။ “ဒကာမေလးမုိးပြင့္က
ဦးဇင္းအဂၤလိပ္စာ ေလ့လာေနတယ္ဆုိလုိ႔ သူ၀ယ္ၿပီးစုထားတဲ့ အဂၤလိပ္ဂ်ာနယ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔စာေစာင္ေတြ
အရွင္ဘုရားကုိ ေပးေပးပါလုိ႔ မွာသြားလုိ႔တဲ့။” သူ အံ့ၾသသြားသည္။ အဂၤလိပ္စာ ေလ့လာစသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္
ဒီလုိစာေစာင္ေတြ သူဖတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိေသး။ သူလည္း မေတာင္းဆုိထားပါဘဲႏွင့္ သူ႔နာမည္တပ္ၿပီး
စာေစာင္ေတြ ေပးထားခဲ့သည္ဆုိေတာ့ ဆန္းေနတာအမွန္။ သူ႔အခန္းေလးထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိတ္ထဲက
စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ခ်င္းထုတ္ၾကည့္လုိက္သည္။ သူ႔မသိစိတ္က ထင္ထားသည့္အတုိင္း နယူးစ္၀ိခ္စာေစာင္ၾကားထဲက
အညိဳေရာင္စာအိတ္ေလးတစ္အိတ္ထြက္က်လာသည္။
စာအိတ္ထဲက
စာရြက္ေခါက္ကေလးကုိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖန္႔ၾကည့္လုိက္သည္။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏
၀ုိင္းစက္လွပေသာ လက္ေရးကုိ ျမင္လုိက္ရသည့္ေနာက္ သူ႔စိတ္ကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားၿပီး
စာကုိ ဖတ္လုိက္သည္။
ဦးဇင္းဘုရား…
၂၈ရက္ေန႔က ဗုိင္ဘာကေန ဦးဇင္းပုိ႔လုိက္တဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးရပါတယ္။
ရကာစ တပည့္ေတာ္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္သြားတယ္၊ ေနာက္ ရွက္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ နဲနဲလည္း
စိတ္ဆုိးသြားတယ္ဘုရား။ ဦးဇင္းဘက္က ဘာမ်ားထပ္လာဦးမလဲ ေစာင့္ၾကည့္ေပမယ့္ တပည့္ေတာ္
ျပန္ခါနီးတစ္ရက္အလုိထိ ဘာမွ မလာေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားၿပီး ဒီစာကုိ
ေရးလုိက္တာပါ။
အရွင္ဘုရားတုိ႔က ၂၂၇သြယ္ေသာ သိကၡာပုဒ္ေတြကုိ ေစာင့္ထိန္းေနရတဲ့
ရဟန္းေတာ္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ အရိယာမျဖစ္ေသးတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ခံစားခ်က္ေတြ
ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာမုိ႔ တပည့္ေတာ္ နားလည္ခြင့္လႊတ္ပါတယ္။ ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္အေပၚ စိတ္၀င္စားမိတာ
တပည့္ေတာ္ အျပစ္လည္းမကင္းဘူးလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ တပည့္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအားလုံးတုိင္းလုိလုိ
ေယာက်္ားမိန္းမ မခြဲျခားဘဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းတတ္၊ သင္းတတ္တာ ငယ္ငယ္ကတည္းကပါ။
ဦးဇင္းႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီး ဗုိင္ဘာကေန အျပန္အလွန္ ေျပာဆုိေနစဥ္တုန္းက ဦးအဂၢါစာရဟာ
ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးပါလားဆုိတဲ့ အသိ တပည့္ေတာ္စိတ္မွာ ေမ့သြားခဲ့ပါတယ္။
ဦးဇင္း ကဗ်ာေလးေပးပုိ႔တာကုိ ဖတ္ရခ်ိန္မွာမွ အသိတရားက ေခါင္းထဲ
၀င္လာခဲ့တာပါ။ အမွန္အတုိင္း ၀န္ခံရရင္ အရွင္ဘုရားသာ ရဟန္းမဟုတ္ဘဲ လူပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဆုိ
သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ အေတြး၀င္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္ေခါင္းထဲ မွတ္သားဖူးတဲ့
အေနာက္တုိင္းစကားပုံေလးတစ္ခု သြားသတိရတယ္ဘုရား ‘Don’t rule your heart over the
head’ တဲ့။ တပည့္ေတာ္အတြက္ သီးသန္႔ဆီေလ်ာ္ေအာင္ အဓိပၸာယ္ေကာက္ရင္ေတာ့ ႏွလုံးသားဆႏၵကုိ
ဦးေႏွာက္ႏွင့္ သတိေပးထိန္းခ်ဴပ္ပါဆုိတာမ်ိဳးေပါ့။
ေနာက္ၿပီး တပည့္ေတာ္က ဘာသာတရားရုိေသကုိင္းရွိဳင္းတဲ့ အဘုိးအဘြားလက္မွာ
ႀကီးျပင္းလာရေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သာသနာေတာ္ရဲ႕အေၾကာင္းကုိ ထုိက္သင့္သေလာက္ သိထားပါတယ္။
လက္ရွိ သာသနာေတာ္ႀကီး တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဆုတ္ယုတ္လာလုိ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဒကာ၊ ဒကာမအပုိင္းက
သာသနာကုိ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ပုိေကာင္းမလာႏုိင္ေတာင္ ပုိပ်က္မသြားေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္
တာ၀န္ကုိယ္စီရွိတယ္လုိ႔ ခံယူထားပါတယ္။ ဆရာ၊ ဒကာ လက္တြဲညီမွ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမာၻတစ္သိန္းတုိင္ေအာင္
ပါရမီဆယ္ပါး ျဖည့္က်င့္ၿပီးမွ ရလာတဲ့ ႀကဳံခဲလွတဲ့ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႔ရွည္တည့္တံ့မွာ
မဟုတ္လား အရွင္ဘုရား။
အခုဆုိရင္ တပည့္ေတာ္တုိ႔လုိ အညာေဒသက ရပ္ရြာမွာေတာင္ သာသနာ့ေဘာင္ကုိ
၀င္ေရာက္လာတဲ့ ကုိရင္အေရအတြက္ သိသိသာသာနည္းသြားတာ ဦးဇင္းလည္း သတိျပဳမိမွာပါ။ ေခတ္ကာလရဲ႕နည္းပညာတုိးတက္မႈအဟုန္ေၾကာင့္
အာရုံေတြေထြျပားၿပီး ရဟန္းဘ၀ကုိ စြန္႔ခြာသြားတဲ့ သံဃာအေရအတြက္ကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔
တုိးဖုိ႔သာရွိတယ္လုိ႔ တပည့္ေတာ္ ျမင္မိပါတယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မွာ တပည့္ေတာ္ေၾကာင့္ ရဟန္းတစ္ပါး
လူထြက္မွာကုိ မလုိလားပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဦးဇင္းရြာကုိေရာက္စက အဘုိးေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားလည္း
သတိရမိေတာ့ သာၿပီးေတာ့ေတာင္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ အရွင္အဂၢါစာရက စာသင္သားဘ၀မွာ စာေတာ္ၿပီး
နာမည္ပ်က္မရွိ၊ အက်င့္သီလေကာင္းမြန္တဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးျဖစ္ခဲ့သလုိ စာခ်ဘုန္းႀကီးဘ၀ေရာက္ေတာ့လည္း
သာသနာအတြက္ အားကုိးအားထားျပဳရတဲ့ သာသနာ့၀န္ေဆာင္ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္လုိ႔ တုိ႔ရြာေလးမွာ
ေပ်ာ္ေအာင္ထားၾကပါတဲ့။
ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္၊ ပရိေ၀ဒ သာသနာသုံးရပ္မွာ သာသနာ့ေရေသာက္ျမစ္ျဖစ္တဲ့
ပရိယတၱိသာသနာေတာ္အတြက္ စာခ်ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ က႑က အလြန္ပဲ အေရးပါအရာေရာက္တာမုိ႔ တပည့္ေတာ္ေၾကာင့္
စာခ်သံဃာတစ္ပါး ေလ်ာ့နည္းသြားရင္ သာသနာေတာ္မွာ သိသိသာသာ ထိခုိက္သြားႏုိင္တဲ့အေရး ေတြးမိတဲ့အတြက္
ဦးဇင္းအေနႏွင့္ေရာ၊ တပည့္ေတာ္အေနႏွင့္ပါ ကုိယ့္စိတ္ကုိ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာမ်ားနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔
လုိအပ္ေနၿပီလုိ႔ တပည့္ေတာ္ ေတြးမိပါတယ္။
ေအာက္က ‘မ်ဥ္းၿပိဳင္’ ကဗ်ာေလးဟာ တပည့္ေတာ္တုိ႔ကုိ တစ္နည္းတစ္ဖုံနဲ႔
ကုိယ္စားျပဳတယ္လုိ႔႔ပဲ မွတ္ယူလုိက္ပါဘုရား။
‘သံသရာခရီးမွာ
မင္းနဲ႔ငါ
အစမရွိ၊ အဆုံးလည္းမသိ
ဘယ္ညာ တူယွဥ္ကာတြဲ
ခရီးဆုံးထိ
အၿမဲရွိတယ္။
ေကြ႔ေကာက္ရစ္ထပ္ျခင္းမဲ့
ဆုံမွတ္တုိ႔
လြဲေနခဲ့လည္း
အေျဖာင့္တုိင္းပဲ
ေရွ႕ဆက္
ဆုံဆည္းျခင္း
ကင္းေလတဲ့
မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္စင္း။’
အရွင္ဘုရား စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကုိယ္က်န္းမာစြာျဖင့္ အသက္ထက္ဆုံး
သာသနာ့၀န္ကုိ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစရန္ ရည္သန္ဆႏၵျပဳလ်က္
မမုိးပြင့္
စာႂကြင္း။ ။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္
တပည့္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္ဆုံတဲ့အခါ ႏွမရင္းတစ္ေယာက္လုိပဲ ေျပာဆုိဆက္ဆံ ဆုံးမေတာ္မူပါ အရွင္ဘုရား။
စာေၾကာင္းအဆုံး
သူ႔စိတ္ေတြ ေပါ့ပါးသြားလုိက္သည္မွာ ငွက္ေတာင္ေမြးေလးသဖြယ္။ မုိးပြင့္သည္ ေခတ္မွီေသာ
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ သူ႔ထက္ အသက္ဆယ္ႏွစ္ပင္ ငယ္ေသာ္ျငား စဥ္းစားေတြးေခၚရင့္က်က္ႏုိင္စြမ္းမွာ
သူ႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္လွေပသည္။ အသိပညာေရာ၊ အတတ္ပညာပါ ျပည့္စုံသည့္မိန္းကေလး၊
ဘာသာသာသနာကုိ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာ မိန္းကေလးအလိမၼာႏွင့္ ေတြ႔ဆုံျခင္းမုိ႔ သူကံေကာင္းသြားသည္ဟု
ဆုိႏုိင္ပါသည္။ မုိးပြင့္ေနရာမွာ အျခားသာမန္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာဆုိလွ်င္… သူ ဆက္မေတြးေတာ့ပါ။
ျဖစ္ၿပီးသား အကုသုိလ္တရားေတြပယ္ဖုိ႔၊ ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးပြားဖုိ႔သာ သူႀကိဳးစားရေတာ့မည္
မဟုတ္ပါလား။
(၁၁)
တစ္မုိးက်၍
တစ္၀ါဆုိခဲ့ျပန္ၿပီ။
မုိးစက္မုိးပြင့္တုိ႔သည္
ေအးျမျခင္းကုိ ယူေဆာင္လာၿမဲ…။
သူသည္လည္း
သာသနာ့ေဘာင္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္စြာျဖင့္ ဂႏၶာဓုရ၊ ၀ိပႆနာဓုရႏွစ္ျဖာကုိ ေက်ပြန္စြာထမ္းေဆာင္ႏုိင္ဖုိ႔
အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားေနဆဲ…။
xxx
မ်ဥ္းၿပိဳင္တုိ႔မည္သည္
အေျဖာင့္တုိင္းသာ ေရွ႕ဆက္ရေလကုန္၏။
ဇြန္မုိးစက္
(ျမင္းၿခံၿမိဳ႕နယ္၊ က်ားတုိင္းေက်းရြာ၊ စက္ေတာ္ရေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ဘဒၵႏၱခႏၱီသာရ၏ သက္ေတာ္ (၈၀) ျပည့္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္စာေစာင္မွ)
Comments ( 0 )
Post a Comment