ငယ္လက္ရာ (၂)

3

Category:

ဤနည္းလမ္းသာ

ေဒၚျမေမသည္ ငုိက္မ်ဥ္းေနေသာမ်က္စိကုိ အသာမွိတ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခုတင္ေပၚသုိ႔ လွဲခ်လုိက္သည္။ တစ္ေနကုန္တင္းထားသမွ် စိတ္တုိ႔ကုိ ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး အိပ္မည္ဟု စိတ္ႏွစ္လုိက္စဥ္ နံေဘးမွ လင္ေတာ္ေမာင္ျဖစ္သူ ကုိဘေရႊထံမွ အရက္နံ႔ကုိ ရွဴရွဳိက္မိေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္တုိ႔ လြင့္ျပယ္သြားရသည္။

သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကုိ ေလးတြဲစြာခ်လုိက္ၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္လုိက္သည္။ အဆင္မေျပေသာ မိသားစုဘ၀တြင္ ထြက္ေပါက္ရွာရန္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းမွာ မည္သည့္အရာနည္းဟု စဥ္းစားစရာလုိေတာ့မည္မထင္ေပ။ ဤအေတြးကုိ ေတြးျဖစ္မိသည္မွာလည္း မၾကာခဏေပ။

အဆင္မေျပေသာမိသားစုဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ရျခင္းမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး စသည့္ အေရးေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔တြင္ အဆင္မေျပမႈတုိ႔ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကုိဘေရႊသည္ ဘဏ္ခြဲတစ္ခုမွမန္ေနဂ်ာ၊ ေဒၚျမေမကမူ အစုိးရ႐ုံးတစ္႐ုံးမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္စာေစ်းဖုိးပင္မရွိေသာ သူမ၏လခႏွင့္ ကေလးသုံးေယာက္၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစရွိသည့္အေရးတုိ႔တြင္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔လုံေလာက္ေအာင္ သုံးစြဲႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေစ်းဖုိးကေရာ။

ကုိဘေရႊ၏လခသည္ သူ၏အရက္ဖုိး၊ စာေရးမေလးမ်ားအား ေပးရေႂကြးရေသာ အဖုိးအခႏွင့္ သူကုိယ္တုိင္ပင္ မေလာက္ခ်င္။ ေဒၚျမေမမွာ တခါတရံ အျခားသူမ်ားကေပးလာေသာ လေပးအထည္မ်ားကုိ အျမတ္တင္၍ ႐ုံးသုိ႔လေပးျဖင့္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ေရာင္းခ်သည္။ ႐ုံးရွိအခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားေျပလည္ေစရန္ သူမတုိ႔ေနေသာရပ္ကြက္အနီးအနားတြင္ အိမ္ငွားေပးျခင္းျဖင့္ ပြဲစားသေဘာမွ ရေသာပုိက္ဆံႏွင့္ ေစ်းဖုိးသုံးရသည္ကမ်ားသည္။

ကေလးေတြကလည္း သိပ္မလိမ္မာခ်င္။ အႀကီးမက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ၀တ္ခ်င္၊ စားခ်င္လာသည္။ လွခ်င္၊ ပခ်င္လာသည္။ သည္ေတာ့ မေအကုိ ပူဆာစကားေလးစလာသည္။ မ၀ယ္ေပးႏုိင္မွန္းသိလွ်င္ စိတ္ေကာက္တတ္လာသည္။ မေပးႏုိင္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ေတာင္းၾကသည္မွာ သားသမီးတုိ႔၏ ၀တၱရားတစ္ခုလုိ႔မ်ား ေအာက္ေမ့ၾကသလားမသိ။

တကယ္ေတာ့ မိဘဆုိတာ သားသမီးေတြဘာလုိအပ္သလဲဆုိတာကုိ အၿမဲမ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ကာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သားသမီးဆုိတာကလည္း မိဘက ငါတုိ႔ကုိ ဘာမ်ားေပးႏုိင္မလဲဆုိတာကုိသာ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။

ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ေဒၚျမေမတတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးသည္။ အလွအပ၊ အသုံးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ဆူပူေအာ္ေငါက္ရသည္။ အလတ္ေကာင္ကတစ္မ်ိဳး၊ ဒီေကာင္က ဖေအႏွင့္တူခ်င္ခ်င္ရယ္။ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိေဒါသထထြက္ႏွင့္။ ေက်ာင္းမွာလည္း မၾကာခဏ စကားမ်ားၾက၊ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကႏွင့္။

အငယ္ဆုံးသားေလးကေတာ့ လိမၼာရွာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးကမေကာင္း၊ မၾကာခဏေခ်ာင္းဆုိး၊ ရင္ၾကပ္၊ အပူတက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ေမြးကင္းစကပင္ ခ်ဴခ်ာသည္။ သူ႔ကုိေက်ာင္းသာပုိ႔ရသည္။ စိတ္မခ်ရ။ အလတ္ေကာင္ကုိလည္း စိတ္မခ်ရ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာရန္ပြဲျဖစ္လုိ႔ ဆရာမေခၚေတြ႔မွာကုိလည္း စိတ္ကုန္လွၿပီ။ အႀကီးမကုိေတာ့ စိတ္ပူရသည္မွာ တစ္ျခား။ ဒီအရြယ္က စိတ္ကစားတတ္သည့္အရြယ္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမေကာင္းလွ်င္ သူမ်ားေျမွာက္ပင့္ပါသြားလွ်င္မလြယ္။

ဒီေတာ့ ေဒၚျမေမခမ်ာ စီးပြားေရးအတြက္သာမက သားသမီးေရးအတြက္ပါ ပူေနရသည္။ အသက္က ၄၀ေက်ာ္႐ုံမွ်သာရွိေသးေသာ္လည္း အေတြးမ်ားႏွင့္ေသာကတုိ႔ ႀကီးစုိးေနေသာေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားပင္ျဖဴေနၿပီ။ အေပၚယံဆုိလွ်င္ မသိသာေပမယ့္ အတြင္းပုိင္းရွိဆံပင္မ်ား အေတာ္ျဖဴေနၿပီျဖစ္သည္။

သူမ ကုိဘေရႊကုိလက္ထပ္တုန္းက ယခုလုိပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့။ ဟုိစဥ္ကေတာ့ ကုိဘေရႊမွာ ႐ုပ္ရည္ကလဲရွိ၊ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ စာေရးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ ကုိယ့္ကုိလည္း ႏွစ္လုိဟန္ျပခဲ့ေတာ့ ေၾသာ္… ငါ့အတြက္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ အားကုိးထုိက္မွာပဲေလဟု ထင္ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ အဖတ္ေတာင္ ဆယ္ယူစရာမရွိေတာ့ေပ။

ပထမကေလးတစ္ေယာက္ရကစကေတာ့ သိပ္မဆုိးေသး။ ေနာက္မွရာထူးတက္လာ၊ အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားလာႏွင့္ အေသာက္အစားပါ မ်ားလာသည္။ ထုိစဥ္တုန္းက ေဒၚျမေမသည္ ေယာက်္ားအေပၚ အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္အခံျဖင့္ မပိတ္ပင္မတားျမစ္ခဲ့။ သူ႔ရာထူးႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ အလုိက္အထုိက္ရွိမွာေပါ့ေလဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုံးက စာေရးမေလးမ်ားကုိပါ ေကြ်းရေမြးရ၊ ေပးရကမ္းရႏွင့္ အလုပ္ေတြပုိလာသည္။ ထုိစဥ္က ေဒၚျမေမအႀကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ေသြးေအးလြန္းလွသည္။

ၾကာေတာ့လည္း ေဒၚျမေမသေဘာေပါက္လာသည္။ ေျပာလည္းအပုိပဲဆုိတာ သိလာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။ ကြဲမည္ကြာမည္ဆုိလွ်င္လည္း ကေလးေတြေနာင္ေရးက ရွိေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူမေပးလွ်င္ေန၊ မေကြ်းလွ်င္ေန ကုိယ့္ကုိဒုကၡမေပးရင္ၿပီးေရာဟူေသာသေဘာျဖင့္ စိတ္ထား၍ ေနခဲ့ရသည္မွာ ၾကာလွၿပီေလ။

ဒါေတြျပန္ေတြးရသည္မွာလည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။ မေတြးဘဲႏွင့္လည္း ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္မွာ ခဏခဏ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေသာကေတြႏွင့္သာ ရင္းႏွီးေနရေသာ ေဒၚျမေမသည္ ေသာကမွန္သမွ် ကင္းေ၀းခ်င္သည္။ ပူပန္မႈတုိ႔ ကုန္ဆုံးခ်င္သည္။ ဒီေတာ့နည္းလမ္းကဘာလဲ။ ပူပင္ေသာကေတြႏွင့္ကင္းေ၀းသည့္နည္းလမ္းသည္ တရားဓမၼရွာေဖြအားထုတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တရားဓမၼသည္ ရွာေဖြႏုိင္လွ်င္ ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိ ၿငိမ္းေအးေစသည္ကုိ ေဒၚျမေမသိပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ဟူေသာ အမွ်င္တန္းကုိေတာ့ ျပတ္ေအာင္ မျဖတ္ႏုိင္။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကီေရးရာကုိစြန္႔ခြာၿပီး ေလာကုတၱရာထဲ၀င္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ကုိယ္အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး ဒီသား၊ ဒီသမီးေတြအတြက္၊ လူမႈစီးပြားေရးအတြက္ ပူပန္ေနရဦးမည္သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚျမေမဆႏၵရွိေသာနည္းလမ္းမွာ ေသျခင္းတရားဟူေသာ ထာ၀ရအိပ္စက္ျခင္းနည္းလမ္းသာျဖစ္သည္။

ေသျခင္းတရား၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲဆုိတာေတာ့ ေဒၚျမေမ ေသခ်ာမေျပာႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီခႏၶာကုိယ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ရသည္ႏွင့္အမွ် ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစိတ္တုိ႔လည္း ေပ်ာက္ကြယ္မွာ ေသခ်ာသည္။ တမလြန္မွာ ၿငိမ္းေအးဖုိ႔ဆုိတာ ယခုလက္ရွိဘ၀ႏွင့္ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း ေဒၚျမေမသိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ပင္ပန္းသည္ႏွင့္အမွ် ေသျခင္းတရားဆုိတာကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ သတိၱေတြရွိလာသလုိပင္။

မိမိငယ္စဥ္ကေတာ့ ေသဆုံးျခင္းဟူေသာ စကားစုကုိ အလြန္ပင္ေၾကာက္ခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔ေသဖုိ႔မေျပာႏွင့္ စိတ္ကူးထဲေသၾကည့္လွ်င္ေတာင္ ေသရမွာကုိ ႏွေျမာလွသည္။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အစိတ္တုန္းက ေဒၚျမေမေခၚ မျမေမသည္ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေသၾကည့္ဖူးသည္။ ထုိစဥ္ကမူ မျမေမ၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ သူမေသဆုံးေသာအခါ သူမ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမမ်ားသည္ သူမေဘးတြင္ ၀ုိင္းအုံလ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “မျမေမက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ေသသြားရရွာပါလိမ့္” “ဒီေကာင္မေလး အသက္ရွိစဥ္က လိမ္လိမ္မာမာပါပဲ” “သူ႔ခမ်ာ လူ႔ဘ၀ကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စြန္႔ခြာသြားရရွာတယ္” “သူတမလြန္မွာေရာ ၿငိမ္းေအးရဲ႕လား” စသည့္ စကားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတုိ႔အား ေျပာဆုိၾကရင္း သူမအား ၀မ္းနည္းမဆုံးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု မျမေမ ထင္ျမင္မိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိစဥ္က မျမေမသည္ ထုိအၾကည့္၊ ထုိအေျပာတုိ႔ကုိ မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ေသဖုိ႔ သတၱိမရွိျခင္း၊ ေသျခင္းတရားကုိ ရင္မဆုိင္ရဲျခင္းျဖစ္ရမည္။ ယခုမူ…

ေၾသာ္… ငါေသသြားရင္ လူမႈဒုကၡအေပါင္းကေန ကင္းေ၀းမွာပဲ။ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရပါရဲ႕၊ လင္ေယာက်္ားရဲ႕ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈကုိလည္း ဂ႐ုစုိက္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူဘာျဖစ္ေနေန၊ ငါမရွိလဲ သူ႔အတြက္ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘဲ။ ငါမရွိလဲ… ဒါေပမယ့္ ငါမရွိရင္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္လုိမ်ား ေနထုိင္စားေသာက္ၾကမွာပါလိမ့္။ ဖေအကလည္း အားအား႐ိွမူးမယ္၊ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္နဲ႔ သူ႔ကေလးေတြေတာင္ သတိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ခက္တာက အႀကီးမေလး အပ်ိဳေဖာ္၀င္စအရြယ္မွာ အေမမရွိဘူးဆုိရင္ မေတာ္တေရာ္နဲ႔မ်ား ေတြ႔သြားရင္ဒုကၡ။ အေမမရွိဘူးဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား… အမယ္ေလး ရင္ေလးစရာပါလားေနာ္။ ဖေအကလည္း မေကာင္းေတာ့ခက္တာပဲ။

အလတ္ေကာင္က မဟုတ္မခံစိတ္ရွိေပမယ့္ သူ႔ေမာင္ႏွမအတြက္ဆုိ အနစ္နာခံခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ပညာဆက္မသင္ဘဲ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ပညာတစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ပညာမတတ္ျဖစ္ဦးမယ္။ အငယ္ေလးကုိေရာ ဘယ္သူက ၾကည့္မွာလဲ။ သူ႔အစ္ကုိ၊ အစ္မရွိတယ္ဆုိဦးေတာ့ အခုမွ ေက်ာင္းေနစအရြယ္ရွိေသးတာ။ သူ႔က်န္းမာေရးကလည္း ရွိေသးတယ္။

ဖေအက ေကာင္းလာၿပီပဲ ဆုိပါဦးေတာ့၊ သမီးမိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သားေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ မိခင္နဲ႔ကင္းကြာတာ မေကာင္းဘူး။ အေဖဆုိတာ စီးပြားရွားဖုိ႔ပဲတတ္တာ၊ သားသမီးအေကာင္းအဆုိးက်ေတာ့ အေမနဲ႔မွပုိၿပီးသင့္ေတာ္တာ။ ငါစိတ္ညစ္လုိ႔ ေသတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီကေလးေတြကုိ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားၿပီး အေသေျဖာင့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိေတြးရတာလည္း တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်ပါတယ္။ ကုိယ့္ေယာက်္ားအတြက္ မၾကည့္နဲ႔ဦး။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ကေလးေတြအတြက္ပဲၾကည့္ေလ။ ငါေသလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။

လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာမွေတာ့ ေတြ႔ႀကဳံရတဲ့ဒုကၡကုိ ရဲရဲရင္ဆုိင္႐ုံပဲရွိတာေပါ့။ ကုိယ္က မိဘတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွေတာ့ အရာရာကုိ စိတ္ညစ္ေန႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ သားသမီးဆုိတာကလည္း မိဘကေသခ်ာဆုံးမတတ္ရင္ လိမၼာမွာပဲ။ ကုိယ္က အေမဆုိေတာ့ အက်ိဳးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္နဲ႔ သူတုိ႔နား၀င္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆုိတတ္ရင္ ရမွာပဲေလ။

ခုလုိခ်ိန္တြင္ ေဒၚျမေမ ေသဖုိ႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ေပ။ သတၱိမရွိလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဟု ေဒၚျမေမျငင္းခ်င္ေသးသည္။ သတၱိဆုိတာကလည္း အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ရွိေစေတာ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဒၚျမေမသည္ သူမ၏ ပူပင္ေသာကမ်ားကင္းေ၀းေစေရးအတြက္ ထာ၀ရမဟုတ္ေသာ တခဏအိပ္စက္ျခင္းနည္းလမ္းကုိသာ ေရြးခ်ယ္ရမည္မွာ အေသခ်ာဆုံးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဇြန္မုိးစက္
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္လြန္ကာလတစ္ခုက ျမတ္မိခင္စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ စာမူကေလးပါ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စာမူျဖစ္လုိ႔ တကူးတက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီဖုိ႔ အပ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္စာအုပ္တုိက္ကုိမွ မပုိ႔ဖူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံကတိျပဳလႊာေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးခဲ့တာေတြ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခုေနျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေရးအသားထက္ ဟုိတုန္းက စာေရးခုိက္မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အေတြးေလးကုိ ျပန္သေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးေနမိပါတယ္။ း)

ငယ္လက္ရာ (၁)

7

Category:


 

ယြန္းစုငယ္၏ စိတ္ကူးဆႏၵမ်ား


“တံခါးကုိ ေသခ်ာေသာ့ခတ္ထား။ ဘယ္သူလာလာဖြင့္မေပးနဲ႔။ ေမေမျပန္လာရင္ ဘဲလ္ႏွစ္ခ်က္တီးလုိက္မယ္။ ေရေႏြးအုိးတည္ထားတာဆူရင္ မီးပိတ္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲထည့္ထား။ ၾကားလား”

“ဟုတ္”

“ေၾသာ္… အိမ္ေရွ႕မွာေနပူလာရင္ အပင္ေတြကုိ ေနာက္ေဖးေရႊ႕ဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ဦး။ အ၀တ္ေတြေျခာက္ရင္လဲ သိမ္းလုိက္ဦး။ မွာတာေတြ မေမ့နဲ႔ေနာ္။”

“အင္းပါ”

ေမေမက တံခါးေပါက္နားမွာရပ္ရင္း အမွာေတာ္ေျခြေနတာမုိ႔ “စု” ၿငိမ္ေနရသည္။

“ကဲ… တံခါးေသာ့ခတ္ေတာ့”

စုက ေသာ့ခတ္ၿပီး ၀ရန္တာမွ ထြက္ၾကည့္လုိက္သည္။ စုတုိ႔အခန္းက အေပၚဆုံးေျခာက္လႊာေျမာက္ေလ။ ေမေမ့ကုိၾကည့္ၿပီး စု အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။

ၿပီးေတာ့မွ အခန္းထဲ၀င္၊ ဗီ႐ုိကုိဖြင့္ကာ မခ်ဳပ္ရေသးေသာ အက်ီစမ်ားကုိယူ၊ မၾကာေသးခင္ကမွ ေဖေဖပုိ႔လုိက္တဲ့ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကုိစီး၊ အ၀တ္စမ်ားကုိ ကုိယ္ေပၚတြင္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးတင္၍ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္သည္။

“အင္း…ဒီလုိဆုိေတာ့ ငါက ဘယ္ဆုိးလုိ႔လဲ” ဟု မွန္ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈရင္း ဘာသာ ေရရြတ္လုိက္သည္။

စုကေတာ့ ခုလုိ ေဒါက္ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ကုိစီး၊ ၿပီးေတာ့ ဟန္ပါပါနဲ႔ ၾကြၾကြရြရြေလး လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ ဖက္ရွင္မယ္ေလးေတြကုိ အားက်သည္။ အထူးသျဖင့္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံက ဖက္ရွင္မယ္ေလးေတြဆုိရင္ အရမ္းစတုိင္လ္က်ၿပီး အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။ အရပ္ေတြကလည္း အျမင့္ႀကီးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ေဖေဖ့ဆီစာေရးရင္ ဒီ့ထက္ျမင့္တဲ့ဖိနပ္ ပုိ႔ေပးဖုိ႔ မွာရဦးမယ္။

စုသည္ ဖက္ရွင္မယ္မ်ားအတုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္း “အခုေနမ်ား ငါ့ပုံစံကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ကျမင္ၿပီး ေၾကာ္ျငာ႐ုိက္ဖုိ႔ကမ္းလွမ္းလာရင္ ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္ရမလဲ” ဟု ေတြးလုိက္ေသးသည္။

“အင္း… ေၾကာ္ျငာတစ္ခု႐ုိက္ရင္ အ၀တ္စားဖုိးေတြ၊ ဖိနပ္ဖုိးေတြ ကုန္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ရမယ့္ပုိက္ဆံကလည္း မနည္းပါဘူးေလ။ အက်ီအမ်ိဳးမ်ိဳး၀တ္၊ ဖိနပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိစီးၿပီး အုိက္တင္လုပ္ရတာ သိပ္ေတာ့မခက္ပါဘူး။” ထုိ႔ေနာက္စုသည္ တီဗီြမွလာေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားကုိ သူမရသေလာက္ သီခ်င္းဆုိ၍ ေၾကာ္ျငာေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္လုပ္ေတာ့သည္။ ထက္ထက္မုိးဦး၊ ေမသန္းႏု၊ နႏၵာလႈိင္ စသူတုိ႔၏ေၾကာ္ျငာေတြ တစ္ခုမက်န္ သူမ အမ်ိဳးမ်ဳိးလုပ္ၾကည့္သည္။

အံမယ္ ငါ့အသံနဲ႔ဆုိရင္ သီခ်င္းဆုိရင္ေတာင္ျဖစ္ေသး။ စုသည္ သီခ်င္းဆုိျခင္းကုိလည္း ၀ါသနာပါသူျဖစ္ရာ အဆုိေတာ္လုပ္ရင္ေကာင္းမလားဟု စဥ္းစားမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမသည္ မွန္တီခုံေပၚမွဘီးကုိယူ၍ သီခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ သီဆုိက်ဴးရင့္ေလေတာ့သည္။

သူမ ရသမွ် ေဟမာေန၀င္း၊ ပုိးဒါလီသိန္းတန္၊ ထူးအိမ္သင္ စေသာ အဆုိေတာ္မ်ား၏ သီခ်င္းမ်ား ကုန္သေလာက္ရွိသြားမွ သီခ်င္းဆုိျခင္းအမႈ ၿပီးစီးေလသည္။

“ဘယ္ႏွနာရီ ရွိၿပီလဲ မသိဘူး။ ဟင္…ဆယ့္တစ္နာရီေတာင္ ထုိးေတာ့မွာပါလား။” စုသည္ ထုိအခါမွ အပင္မ်ားကုိ ေနာက္ေဖးေရႊ႕ဖုိ႔ သတိရေလသည္။

စုသည္ ၀ရန္တာသုိ႔ အေျပးေလးထြက္၍ အပင္မ်ားကုိ အိမ္ေနာက္ေဖးသုိ႔ သယ္ယူေလသည္။ “တစ္လက္စတည္း အ၀တ္ေတြပါ သိမ္းလုိက္မွနဲ႔ တူတယ္။” စုသည္ အက်ီမ်ားကုိ စုသိမ္းရင္း အိမ္ေရွ႕တုိက္ကုိ အမွတ္မထင္ၾကည့္လုိက္ရာ စုတုိ႔ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အခန္းမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ကုိ အံ့ၾသသလုိပုံစံႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။ “ေဟာေတာ့” ဟု သူမပါးစပ္မွေရရြတ္၍ အိမ္ထဲအျမန္ျပန္၀င္လာရေလသည္။

ၾကည့္မွာေပါ့၊ စုကုိယ္ေပၚမွာ အ၀တ္စေတြ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနတာကုိး။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ကလည္း စီးထားေသးတာ။ စုကုိမွ မၾကည့္ရင္ ဘယ္သူ႔ကုိ သြားၾကည့္မလဲ။ “မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ဒီအ၀တ္ေတြေရာ၊ ဖိနပ္ပါ ျပန္သိမ္းမွပါပဲ။ ေမေမျပန္လာရင္ ဆူခံထိေနဦးမယ္။”

စုသည္ အ၀တ္မ်ား၊ အက်ီစမ်ားကုိ ဗီ႐ုိထဲထည့္ေနရင္း ငါ့လုိတီဗီြမွာလဲ ေၾကာ္ျငာေတြ႐ုိက္၊ သီခ်င္းလည္းဆုိတဲ့ “ယြန္းစုငယ္” ကုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းလာရင္ ဘယ္လုိျငင္းရပါ့မလဲဟု စိတ္ကူးလုိက္ေလသည္။

အံမယ္ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖုိ႔ကုိလည္း စုက ၀ါသနာပါတာပဲ။ မင္းသမီးဆုိတာ အခန္းက႑ အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန သ႐ုပ္ေဆာင္ရတယ္ဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္လဲ လုပ္ရမွာပဲ။ အင္ဂ်င္နီယာလဲ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ဆရာမေကာ လုပ္ဦးမလား။ အကုန္ျဖစ္တာပါပဲေလ။ မင္းသမီးျဖစ္မွေတာ့ က်ရာအခန္းကေန ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲကုိ ဟီးလ္ျမင့္ျမင့္ခြ်န္ခြ်န္ေလးစီးၿပီး ၾကြၾကြကေလးတက္ေရာက္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္တာေနာ္။

ဒါေပမယ့္ မင္းသားေတြရဲ႕ အဖက္ကုိခံရမွာဆုိေတာ့… မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က သူမ်ားခုိင္းတာလုပ္ရမွာဆုိေတာ့… သိပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ႐ုိက္တာဆုိရင္ေတာ့ အပုိင္ပဲ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳမွန္သမွ် ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားမင္းသမီးေတြကုိ ဇာတ္ေကာင္လုပ္ခိုင္း။ ဟာ… မေကာင္းပါဘူး၊ မင္းသမီးလဲ မလုပ္ဘူး။ ဒါ႐ုိက္တာလဲ မလုပ္ဘူး။ စာေရးဆရာမပဲ လုပ္ေတာ့မယ္။

ဟုတ္တယ္… စာေရးဆရာမသာျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမွန္သမွ် စာထဲထည့္ေရးလုိက္။ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ပုံစံေတြနဲ႔ ဇာတ္ေကာင္ဖန္တီး။ ၿပီးေတာ့ “ယြန္းစုငယ္” ဆုိတဲ့ ကေလာင္တပ္ၿပီး ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမဘြဲ႔ကုိ ခံယူ။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ စုက စာေရးပ်င္းတယ္။

ေၾသာ္… အခုမွပဲ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကုိ သတိရေတာ့တယ္။ စုက ကဗ်ာစပ္တာ သိပ္ေတာ္တာ။ ေက်ာင္းမွာဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ခဏခဏ ကဗ်ာစပ္ေပးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာရန္ေတာ့ မညွိတတ္ဘူး။ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ပုံဆြဲတာလည္း ၀ါသနာပါတာပဲ။ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားတစ္ေယာက္ပုံကုိ ပုံတူဆြဲၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ၾကြားလုိက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲတတ္ခ်င္ေသးတာ။ အကုန္ပါပဲေလ။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပညာတတ္ျဖစ္တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲေလ။ စုသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ္ဆုိ ပါရဂူဘြဲ႔ကုိေတာင္ ယူခ်င္ေသး။ “ေဒါက္တာ ယြန္းစုငယ္” ဆုိရင္ အရမ္းကုိ ဂုဏ္ရွိမွာပဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ေလ စုက သရဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္။

အင္ဂ်င္နီယာဆုိရင္ေတာ့ တုိက္ေတြအမ်ားႀကီးေဆာက္ၿပီး ကန္ထ႐ုိက္ဆြဲလုိက္မယ္။ အဲဒါဆုိရင္ တစ္လတစ္လ ၀င္ေငြက မနည္းဘူးေနမွာ။ ဒါေပမယ့္ ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာဆုိရင္ေတာ့ အသားမည္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ “ယြန္းစုငယ္” ကေန “ယြန္းစုမည္း” ျဖစ္သြားဦးမယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဗိသုကာအင္ဂ်င္နီယာပဲ လုပ္ေတာ့မယ္။

ၿပီးေတာ့ေလ စုက သိပ္ၿပီး ကြ်မ္းက်င္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ မျဖစ္ရင္ေတာင္မွ နာမည္ႀကီးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ သိပ္ေတာ္တဲ့ အတြင္းေရးမွဴးမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဘာသာျခားစကားသုံးေလးမ်ိဳးေလာက္ ကြ်မ္းက်င္ၿပီး ဘယ္အရာမဆုိ ကြန္ပ်ဴတာေလးႏွိပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ဘယ္မွာ ပင္ပန္းမွာလဲေနာ့။ ဦးေႏွာက္အသုံးျပဳၿပီး မပင္မပန္းဘဲ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘြဲ႔ႏွစ္ခုေလာက္ရမွ ျဖစ္မွာ။

“ဘြဲ႔” ဆုိမွ သတိရတယ္။ ၾကည့္စမ္း… စုက ဘြဲ႔တစ္ခုမေျပာနဲ႔။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆယ္တန္းေျဖထားတာပဲ။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေမေမကေတာ့ အနည္းဆုံး ဒီေလးငါးလုံးေလာက္မွ မပါရင္ေတာ့ အသိပဲတဲ့။ စုက ဒီေလာက္လည္း မညံ့ပါဘူး။ စု သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲမသိ။ စုကေတာ့ စာေမးပြဲကုိ နည္းနည္းမွ သတိမရ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ခုလုိေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ခ်ိန္မွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ မေတြးခ်င္ေပါင္။ စိတ္ညစ္စရာေတြ႔ရင္လည္း ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွပဲ စိတ္ညစ္ေတာ့မယ္။ အခုေနေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလုိက္ဦးမယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြမွန္သမွ် စိတ္ကူးထဲမွာ ျဖစ္ၾကည့္ရဦးမယ္။

ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေရေႏြးအုိးဆူေနလုိ႔ မီးသြားပိတ္ရဦးမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဆူေနတာလဲ မသိဘူး။ ေရခန္းတာလည္း တစ္၀က္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေမေမျပန္လာရင္ ဘယ္လုိဆင္ေျခေပးရမလဲ မသိဘူး။

“ေဟာ… ဘဲလ္ႏွစ္ခ်က္တီးသံၾကားတယ္။ ေမေမျပန္လာၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဒုကၡပါပဲ” စုသည္ အိမ္ေရွ႕သုိ႔သြားရင္း ေမေမ့ကုိဘယ္လုိ ဆင္ေျခေပးရပါ့မလဲဟု အေျပးအလႊားစဥ္းစားရေလေတာ့သည္။

ဇြန္မုိးစက္ 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇၊ ၁၈ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ ပထမဆုံး ၀တၳဳတုိေလးပါ။ စာေရးတာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဆႏၵျပင္းျပခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီလုိ (အေရြးမခံရမယ့္) စာမ်ိဳးေလးကုိေတာင္ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး သြားပုိ႔ခဲ့တာပါ။ စာအသစ္မေရးျဖစ္တာလည္းၾကာ၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးလည္း ဖုန္တက္ေနတာႏွင့္ အသင့္စာစီၿပီးသား ငယ္လက္ရာ စာေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကုိ အမွတ္တရအျဖစ္ တင္လုိက္ပါတယ္။ အေရြးမခံရတဲ့၊ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဘာဆုမွမခ်ိတ္ခဲ့တဲ့၊ ဘယ္စာအုပ္တုိက္ကုိမွ မပုိ႔ျဖစ္တဲ့ ငယ္လက္ရာ စာေဟာင္းေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အားေပးတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ဆက္တင္ျဖစ္မလား မေျပာတတ္ဘူး။ :D