ယြန္းစုငယ္၏ စိတ္ကူးဆႏၵမ်ား
“တံခါးကုိ ေသခ်ာေသာ့ခတ္ထား။
ဘယ္သူလာလာဖြင့္မေပးနဲ႔။ ေမေမျပန္လာရင္ ဘဲလ္ႏွစ္ခ်က္တီးလုိက္မယ္။ ေရေႏြးအုိးတည္ထားတာဆူရင္
မီးပိတ္ၿပီး ဓာတ္ဘူးထဲထည့္ထား။ ၾကားလား”
“ဟုတ္”
“ေၾသာ္… အိမ္ေရွ႕မွာေနပူလာရင္
အပင္ေတြကုိ ေနာက္ေဖးေရႊ႕ဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ဦး။ အ၀တ္ေတြေျခာက္ရင္လဲ သိမ္းလုိက္ဦး။ မွာတာေတြ
မေမ့နဲ႔ေနာ္။”
“အင္းပါ”
ေမေမက တံခါးေပါက္နားမွာရပ္ရင္း
အမွာေတာ္ေျခြေနတာမုိ႔ “စု” ၿငိမ္ေနရသည္။
“ကဲ… တံခါးေသာ့ခတ္ေတာ့”
စုက ေသာ့ခတ္ၿပီး ၀ရန္တာမွ
ထြက္ၾကည့္လုိက္သည္။ စုတုိ႔အခန္းက အေပၚဆုံးေျခာက္လႊာေျမာက္ေလ။ ေမေမ့ကုိၾကည့္ၿပီး စု
အိမ္ထဲ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။
ၿပီးေတာ့မွ အခန္းထဲ၀င္၊
ဗီ႐ုိကုိဖြင့္ကာ မခ်ဳပ္ရေသးေသာ အက်ီစမ်ားကုိယူ၊ မၾကာေသးခင္ကမွ ေဖေဖပုိ႔လုိက္တဲ့ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကုိစီး၊
အ၀တ္စမ်ားကုိ ကုိယ္ေပၚတြင္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးတင္၍ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္သည္။
“အင္း…ဒီလုိဆုိေတာ့
ငါက ဘယ္ဆုိးလုိ႔လဲ” ဟု မွန္ထဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈရင္း ဘာသာ ေရရြတ္လုိက္သည္။
စုကေတာ့ ခုလုိ ေဒါက္ဖိနပ္ျမင့္ျမင့္ကုိစီး၊
ၿပီးေတာ့ ဟန္ပါပါနဲ႔ ၾကြၾကြရြရြေလး လမ္းေလွ်ာက္ရေသာ ဖက္ရွင္မယ္ေလးေတြကုိ အားက်သည္။
အထူးသျဖင့္ ျပင္သစ္ႏုိင္ငံက ဖက္ရွင္မယ္ေလးေတြဆုိရင္ အရမ္းစတုိင္လ္က်ၿပီး အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာပဲ။
အရပ္ေတြကလည္း အျမင့္ႀကီးပဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ေဖေဖ့ဆီစာေရးရင္ ဒီ့ထက္ျမင့္တဲ့ဖိနပ္ ပုိ႔ေပးဖုိ႔
မွာရဦးမယ္။
စုသည္ ဖက္ရွင္မယ္မ်ားအတုိင္း
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း “အခုေနမ်ား ငါ့ပုံစံကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ကျမင္ၿပီး ေၾကာ္ျငာ႐ုိက္ဖုိ႔ကမ္းလွမ္းလာရင္
ဘယ္လုိဆုံးျဖတ္ရမလဲ” ဟု ေတြးလုိက္ေသးသည္။
“အင္း… ေၾကာ္ျငာတစ္ခု႐ုိက္ရင္
အ၀တ္စားဖုိးေတြ၊ ဖိနပ္ဖုိးေတြ ကုန္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ ရမယ့္ပုိက္ဆံကလည္း မနည္းပါဘူးေလ။
အက်ီအမ်ိဳးမ်ိဳး၀တ္၊ ဖိနပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိစီးၿပီး အုိက္တင္လုပ္ရတာ သိပ္ေတာ့မခက္ပါဘူး။”
ထုိ႔ေနာက္စုသည္ တီဗီြမွလာေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားကုိ သူမရသေလာက္ သီခ်င္းဆုိ၍ ေၾကာ္ျငာေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခု
မၿပီးႏုိင္ မစီးႏုိင္လုပ္ေတာ့သည္။ ထက္ထက္မုိးဦး၊ ေမသန္းႏု၊ နႏၵာလႈိင္ စသူတုိ႔၏ေၾကာ္ျငာေတြ
တစ္ခုမက်န္ သူမ အမ်ိဳးမ်ဳိးလုပ္ၾကည့္သည္။
အံမယ္ ငါ့အသံနဲ႔ဆုိရင္
သီခ်င္းဆုိရင္ေတာင္ျဖစ္ေသး။ စုသည္ သီခ်င္းဆုိျခင္းကုိလည္း ၀ါသနာပါသူျဖစ္ရာ အဆုိေတာ္လုပ္ရင္ေကာင္းမလားဟု
စဥ္းစားမိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူမသည္ မွန္တီခုံေပၚမွဘီးကုိယူ၍ သီခ်င္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ သီဆုိက်ဴးရင့္ေလေတာ့သည္။
သူမ ရသမွ် ေဟမာေန၀င္း၊
ပုိးဒါလီသိန္းတန္၊ ထူးအိမ္သင္ စေသာ အဆုိေတာ္မ်ား၏ သီခ်င္းမ်ား ကုန္သေလာက္ရွိသြားမွ
သီခ်င္းဆုိျခင္းအမႈ ၿပီးစီးေလသည္။
“ဘယ္ႏွနာရီ ရွိၿပီလဲ
မသိဘူး။ ဟင္…ဆယ့္တစ္နာရီေတာင္ ထုိးေတာ့မွာပါလား။” စုသည္ ထုိအခါမွ အပင္မ်ားကုိ ေနာက္ေဖးေရႊ႕ဖုိ႔
သတိရေလသည္။
စုသည္ ၀ရန္တာသုိ႔
အေျပးေလးထြက္၍ အပင္မ်ားကုိ အိမ္ေနာက္ေဖးသုိ႔ သယ္ယူေလသည္။ “တစ္လက္စတည္း အ၀တ္ေတြပါ သိမ္းလုိက္မွနဲ႔
တူတယ္။” စုသည္ အက်ီမ်ားကုိ စုသိမ္းရင္း အိမ္ေရွ႕တုိက္ကုိ အမွတ္မထင္ၾကည့္လုိက္ရာ စုတုိ႔ႏွင့္
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္အခန္းမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ကုိ အံ့ၾသသလုိပုံစံႏွင့္ ၾကည့္ေနေလသည္။
“ေဟာေတာ့” ဟု သူမပါးစပ္မွေရရြတ္၍ အိမ္ထဲအျမန္ျပန္၀င္လာရေလသည္။
ၾကည့္မွာေပါ့၊ စုကုိယ္ေပၚမွာ
အ၀တ္စေတြ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္ေနတာကုိး။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္ဖိနပ္ကလည္း စီးထားေသးတာ။
စုကုိမွ မၾကည့္ရင္ ဘယ္သူ႔ကုိ သြားၾကည့္မလဲ။ “မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ဒီအ၀တ္ေတြေရာ၊ ဖိနပ္ပါ
ျပန္သိမ္းမွပါပဲ။ ေမေမျပန္လာရင္ ဆူခံထိေနဦးမယ္။”
စုသည္ အ၀တ္မ်ား၊ အက်ီစမ်ားကုိ
ဗီ႐ုိထဲထည့္ေနရင္း ငါ့လုိတီဗီြမွာလဲ ေၾကာ္ျငာေတြ႐ုိက္၊ သီခ်င္းလည္းဆုိတဲ့ “ယြန္းစုငယ္”
ကုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းလာရင္ ဘယ္လုိျငင္းရပါ့မလဲဟု စိတ္ကူးလုိက္ေလသည္။
အံမယ္ ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္ဖုိ႔ကုိလည္း
စုက ၀ါသနာပါတာပဲ။ မင္းသမီးဆုိတာ အခန္းက႑ အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန သ႐ုပ္ေဆာင္ရတယ္ဆုိေတာ့ ဆရာ၀န္လဲ
လုပ္ရမွာပဲ။ အင္ဂ်င္နီယာလဲ ျဖစ္ရမွာပဲ။ ဆရာမေကာ လုပ္ဦးမလား။ အကုန္ျဖစ္တာပါပဲေလ။ မင္းသမီးျဖစ္မွေတာ့
က်ရာအခန္းကေန ပီပီျပင္ျပင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာပဲ။ ၿပီးေတာ့အကယ္ဒမီဆုေပးပြဲကုိ ဟီးလ္ျမင့္ျမင့္ခြ်န္ခြ်န္ေလးစီးၿပီး
ၾကြၾကြကေလးတက္ေရာက္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းလုိက္တာေနာ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းသားေတြရဲ႕
အဖက္ကုိခံရမွာဆုိေတာ့… မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က သူမ်ားခုိင္းတာလုပ္ရမွာဆုိေတာ့…
သိပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ႐ုိက္တာဆုိရင္ေတာ့ အပုိင္ပဲ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ ၀တၳဳမွန္သမွ် ႐ုပ္ရွင္႐ုိက္။
ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ မင္းသားမင္းသမီးေတြကုိ ဇာတ္ေကာင္လုပ္ခိုင္း။ ဟာ… မေကာင္းပါဘူး၊ မင္းသမီးလဲ
မလုပ္ဘူး။ ဒါ႐ုိက္တာလဲ မလုပ္ဘူး။ စာေရးဆရာမပဲ လုပ္ေတာ့မယ္။
ဟုတ္တယ္… စာေရးဆရာမသာျဖစ္ရင္
သိပ္ေကာင္းမွာပဲ။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵမွန္သမွ် စာထဲထည့္ေရးလုိက္။ ကုိယ္ႏွစ္သက္တဲ့ပုံစံေတြနဲ႔
ဇာတ္ေကာင္ဖန္တီး။ ၿပီးေတာ့ “ယြန္းစုငယ္” ဆုိတဲ့ ကေလာင္တပ္ၿပီး ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမဘြဲ႔ကုိ
ခံယူ။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလုိက္မလဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ စုက စာေရးပ်င္းတယ္။
ေၾသာ္… အခုမွပဲ ကုိယ့္အရည္အခ်င္းကုိ
သတိရေတာ့တယ္။ စုက ကဗ်ာစပ္တာ သိပ္ေတာ္တာ။ ေက်ာင္းမွာဆုိ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ခဏခဏ ကဗ်ာစပ္ေပးတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကာရန္ေတာ့ မညွိတတ္ဘူး။ အႏုပညာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ပုံဆြဲတာလည္း ၀ါသနာပါတာပဲ။ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့
မင္းသားတစ္ေယာက္ပုံကုိ ပုံတူဆြဲၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ ၾကြားလုိက္ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ပန္းခ်ီလည္း ဆြဲတတ္ခ်င္ေသးတာ။ အကုန္ပါပဲေလ။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ပညာတတ္ျဖစ္တာ
အေကာင္းဆုံးပါပဲေလ။ စုသာ ဆရာ၀န္ျဖစ္မယ္ဆုိ ပါရဂူဘြဲ႔ကုိေတာင္ ယူခ်င္ေသး။ “ေဒါက္တာ ယြန္းစုငယ္”
ဆုိရင္ အရမ္းကုိ ဂုဏ္ရွိမွာပဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ေလ စုက သရဲေတာ့ ေၾကာက္တယ္။
အင္ဂ်င္နီယာဆုိရင္ေတာ့
တုိက္ေတြအမ်ားႀကီးေဆာက္ၿပီး ကန္ထ႐ုိက္ဆြဲလုိက္မယ္။ အဲဒါဆုိရင္ တစ္လတစ္လ ၀င္ေငြက မနည္းဘူးေနမွာ။
ဒါေပမယ့္ ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာဆုိရင္ေတာ့ အသားမည္းမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ “ယြန္းစုငယ္”
ကေန “ယြန္းစုမည္း” ျဖစ္သြားဦးမယ္။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဗိသုကာအင္ဂ်င္နီယာပဲ လုပ္ေတာ့မယ္။
ၿပီးေတာ့ေလ စုက သိပ္ၿပီး
ကြ်မ္းက်င္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ခ်င္ေသးတယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ မျဖစ္ရင္ေတာင္မွ
နာမည္ႀကီးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ သိပ္ေတာ္တဲ့ အတြင္းေရးမွဴးမေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ဘာသာျခားစကားသုံးေလးမ်ိဳးေလာက္
ကြ်မ္းက်င္ၿပီး ဘယ္အရာမဆုိ ကြန္ပ်ဴတာေလးႏွိပ္ၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ အဲဒါဆုိရင္ ဘယ္မွာ
ပင္ပန္းမွာလဲေနာ့။ ဦးေႏွာက္အသုံးျပဳၿပီး မပင္မပန္းဘဲ လုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဘြဲ႔ႏွစ္ခုေလာက္ရမွ
ျဖစ္မွာ။
“ဘြဲ႔” ဆုိမွ သတိရတယ္။
ၾကည့္စမ္း… စုက ဘြဲ႔တစ္ခုမေျပာနဲ႔။ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ဆယ္တန္းေျဖထားတာပဲ။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ေမေမကေတာ့
အနည္းဆုံး ဒီေလးငါးလုံးေလာက္မွ မပါရင္ေတာ့ အသိပဲတဲ့။ စုက ဒီေလာက္လည္း မညံ့ပါဘူး။ စု
သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲမသိ။ စုကေတာ့ စာေမးပြဲကုိ နည္းနည္းမွ သတိမရ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့
ခုလုိေက်ာင္းရက္ရွည္ပိတ္ခ်ိန္မွာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ မေတြးခ်င္ေပါင္။ စိတ္ညစ္စရာေတြ႔ရင္လည္း
ေတြ႔တဲ့အခ်ိန္မွပဲ စိတ္ညစ္ေတာ့မယ္။ အခုေနေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနလုိက္ဦးမယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့
ဆႏၵေတြမွန္သမွ် စိတ္ကူးထဲမွာ ျဖစ္ၾကည့္ရဦးမယ္။
ဒါေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့
ေရေႏြးအုိးဆူေနလုိ႔ မီးသြားပိတ္ရဦးမယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ဆူေနတာလဲ မသိဘူး။ ေရခန္းတာလည္း
တစ္၀က္ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ေမေမျပန္လာရင္ ဘယ္လုိဆင္ေျခေပးရမလဲ မသိဘူး။
“ေဟာ… ဘဲလ္ႏွစ္ခ်က္တီးသံၾကားတယ္။
ေမေမျပန္လာၿပီနဲ႔တူတယ္။ ဒုကၡပါပဲ” စုသည္ အိမ္ေရွ႕သုိ႔သြားရင္း ေမေမ့ကုိဘယ္လုိ ဆင္ေျခေပးရပါ့မလဲဟု
အေျပးအလႊားစဥ္းစားရေလေတာ့သည္။
ဇြန္မုိးစက္
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇၊ ၁၈ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တဲ့ ပထမဆုံး ၀တၳဳတုိေလးပါ။ စာေရးတာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ဆႏၵျပင္းျပခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီလုိ (အေရြးမခံရမယ့္) စာမ်ိဳးေလးကုိေတာင္ မဂၢဇင္းတုိက္ကုိ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး သြားပုိ႔ခဲ့တာပါ။ စာအသစ္မေရးျဖစ္တာလည္းၾကာ၊ ဘေလာ့ဂ္ေလးလည္း ဖုန္တက္ေနတာႏွင့္ အသင့္စာစီၿပီးသား ငယ္လက္ရာ စာေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကုိ အမွတ္တရအျဖစ္ တင္လုိက္ပါတယ္။ အေရြးမခံရတဲ့၊ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ဘာဆုမွမခ်ိတ္ခဲ့တဲ့၊ ဘယ္စာအုပ္တုိက္ကုိမွ မပုိ႔ျဖစ္တဲ့ ငယ္လက္ရာ စာေဟာင္းေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ အားေပးတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ဆက္တင္ျဖစ္မလား မေျပာတတ္ဘူး။ :D
အားေပးမယ္ မဇြန္။ စာေလး က ခ်စ္စရာေလး။
ဇြန္ေရ... စုရဲ႕စိတ္ကူးဆႏၵမ်ားကို ဖတ္ၿပီး မိုးဦး လဲ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ျပန္ငယ္သြားသလိုပဲ။ ၉၅-၉၈ ေလာက္တံုးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြရဲ႕ စိတ္ကူးေလးေတြက အဲလိုဆင္ဆင္ေလးေတြပဲေနမွာေနာ္။ ေနာက္ထပ္ငယ္လက္ရာေတြကိုလဲ ဆက္တင္ပါအံုး။ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ ဖတ္ေနမယ္။
အားရွိသြားၿပီ ညီမ Adora း)
မုိးဦးကလည္း ေစာင့္ဖတ္မယ္ဆုိလုိ႔ ဆက္ၿပီးတင္ပါဦးမယ္။ း)
ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ထဲက ပါရမီရွင္မွန္းသိသာေပၚလြင္ေနတယ္ ဇြန္ေလးေရ။ လူကငယ္ေပမယ့္ အေတြးအေခၚေလးေတြ ရင့္က်က္ေနတယ္။ ဆႏၵျပင္းျပရင္ ေအာင္ျမင္မႈက လက္တစ္ကမ္းမွာပါ။
မဇြန္ေရေရာက္လာခဲ့ၿပီး ငယ္လက္ရာဖတ္သြား တယ္ရွင့္။
ဇြန္႔ရဲ႕ ငယ္လက္ရာကုိ အားေပးသြားၾကတဲ့ တီတင့္နဲ႔ ညီမေလး ရင္ၿငိမ္းသူကုိ ေက်းဇူးပါ။ း)
ငယ္လက္ရာကေလးလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေလး ၊၊