Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Thursday, October 03, 2013
Category:
Essay
ေကာင္းကင္ျပာသည္ ကြ်န္မအတြက္ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ေသာ
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖစ္သည္၊ အၿပီးသတ္ေရးဖြဲ႔ဖုိ႔ ခဲယဥ္းသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
အဲ့သည္ ျပာလြင္ေသာ ေကာင္းကင္ထက္မွာ
ႀကိဳတင္မျမင္ႏုိင္ေသာ ကြ်န္မ၏အနာဂတ္ရွိသည္၊ ႀကိဳးစားၿပီးေမ့ပစ္ေသာ အတိတ္၏အရိပ္တခ်ိဳ႕ရွိသည္။
ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာေတာ့ အနားသတ္မဲ့ေသာ ေကာင္းကင္ျပာကုိ ကြ်န္မ ရပ္ၾကည့္ေမွ်ာ္ေငးေနမိသည္။
ေကာင္းကင္ျပာကုိ ဘယ္အရြယ္ကတည္းက
စတင္ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ခဲ့မွန္း အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ကြ်န္မ ပတ္၀န္းက်င္ကုိ ေလ့လာခံစား
တတ္သိနားလည္ခ်ိန္မွစၿပီး မီးရထား၊ ကား၊ သေဘၤာမ်ားႏွင့္ ခရီးသြားခြင့္ႀကဳံသည့္အခါတုိင္း
လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ေကာင္းကင္ျပာႏွင့္ ျဖဴလြလြတိမ္တုိက္ေတြကုိပဲ ကြ်န္မ မရုိးႏုိင္စြာ
မ်က္စိတဆုံး လုိက္ၾကည့္မိတတ္သည္။ စိတ္ကူးအေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္မိတတ္သည္။ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့
ေကာင္းကင္ျပာက စိတ္ကူးပင္လယ္ႏွင့္တူၿပီး တိမ္စုိင္တိမ္လိပ္ျဖဴေတြကေတာ့ ထုိအေတြးစိတ္ကူးမ်ားကုိ နီးစပ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ထပ္ဆင့္အေတာင္တပ္၊ ရြက္လႊင့္ေပးသည့္ စိတ္ကူးေလွႏွင့္တူပါသည္။ တိမ္တုိက္ျဖဴကုိစီးၿပီး
ကြ်န္မ ကမာၻတစ္လႊားေလွ်ာက္သြားႏုိင္သည္။ မ်က္စိျဖင့္ တပ္အပ္မျမင္ႏုိင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာထက္က
နတ္ဘုံနတ္နန္းသုိ႔လည္း ေရာက္ရွိ ခရီးႏွင္ႏုိင္သည္။ ေကာင္းကင္ျပာႏွင့္ ျဖဴေဖြးေသာတိမ္ေတာင္တုိ႔ကုိ
ျမင္ရသည့္အခါတုိင္း ကေလးဘ၀ကလုိပင္ စိတ္ကူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္ေတြးသည့္ေနာက္ကုိ ကြ်န္မ အတားအဆီးမရွိ
လုိက္သြားခ်င္ေနဆဲျဖစ္သည္။
ေကာင္းကင္ျပာသည္ ကြ်န္မ၏ စိတ္အေတြးအာရုံမ်ားကုိ
တဒဂၤအားျဖင့္ ရပ္တန္႔မိန္းေမာေစႏုိင္သည့္ အစြမ္းသတၱိရွိေၾကာင္း လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္အတြင္း
ကြ်န္မ ပုိသိလာရသည္။ ကြ်န္မစာၾကည့္ေနရင္း ညာဘက္ျပတင္းမွ ၾကည္စင္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာကုိ
ျမင္ရလွ်င္ စာဆက္မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ တခဏေလာက္ေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားရၿမဲျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအသြားလမ္းမွာ
ေကာင္းကင္ျပာကုိ တေမ့တေမာၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္မိသည့္အတြက္ တစ္ႀကိမ္မက ခလုပ္တုိက္မိတတ္သည္။
ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္မွာ စာဖတ္ေနရင္း မွန္ျပတင္းမွ ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္ကုိ လွမ္းျမင္ရလွ်င္
ဖတ္လက္စစာအုပ္ကုိခ်ၿပီး ေ၀ဟင္မွာ ပ်ံသန္းေနေသာ ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ေကာင္းကင္ျပာထဲ မိနစ္အနည္းငယ္
လြင့္ေမ်ာတုိး၀င္မိျပန္သည္။
တစ္ခါက အေ၀းေျပးကားႏွင့္ သုံးနာရီၾကာ
သြားရမည့္ ခရီးတစ္ခုမွာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဖတ္ရန္ က်ဴတုိရီရယ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေဆာင္းပါး
ဆယ္ေစာင္ေလာက္ ကြ်န္မ ယူသြားခဲ့သည္။ တကယ္တမ္း အသြားအျပန္ စုစုေပါင္း ေျခာက္နာရီခရီးမွာ
ကြ်န္မ ေဆာင္းပါးတစ္ေစာင္သာ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္လုံးနီးပါး က်ယ္ေျပာျပာလြင္သည့္
ေကာင္းကင္ကုိ တေငးတေမာၾကည့္ရင္း ကြ်န္မလုိက္ပါသြားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
တေလာကလည္း စိတ္ဖိစီးမႈေလွ်ာ့ခ်ရန္
အိမ္ႏွင့္ မေ၀းလွေသာ ကမ္းေျခသုိ႔ သြားျဖစ္သည့္အခါ ျပာလြင္တည္ၿငိမ္ေသာေကာင္းကင္ျပင္ကုိသာ
ေငးေမာ့ၾကည့္ေသာအခ်ိန္မ်ားခဲ့သျဖင့္ ပင္လယ္ေရႏွင့္ထိေတြ႔ဖုိ႔ပင္ ကြ်န္မေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့သည္။
ကင္မရာထဲမွ ပုံရိပ္မ်ား ကြန္ပ်ဴတာထဲသုိ႔ ေျပာင္းထည့္သည့္အခါ ကြ်န္မရုိက္ယူခဲ့ေသာ ပုံအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ေကာင္းကင္ျပာတုိ႔၏ ပုံရိပ္မ်ားျဖစ္ေနေၾကာင္း ကြ်န္မ အံ့ၾသစြာ ေတြ႔ရွိသိလုိက္ရျပန္သည္။
တခါတရံ ေကာင္းကင္ျပာေအာက္က ကမာၻ႔ေတာင္ျခမ္းတစ္ေနရာမွာ
ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း စိတ္အားငယ္မိသည့္အခါ၊ ခြဲခြာေပးဆပ္ခဲ့ေသာ အရာမ်ားႏွင့္ ကြ်န္မ၏
ဆုံးျဖတ္ခ်က္တုိ႔ မွန္ကန္ထုိက္တန္ရဲ႕လားဟု အေတြး၀င္မိသည့္အခါ ကြ်န္မေတြေ၀သြားခဲ့ေသာ္လည္း
ျပာလဲ့ေသာေကာင္းကင္ကုိ ျမင္ရသည့္တခဏမွာေတာ့ ထုိအေတြးတုိ႔ ေ၀၀ါးလြင့္ျပယ္သြားခဲ့ပါသည္။
အခုိက္အတန္႔ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မည္၊
သုိ႔ေပမယ့္ ၾကည့္လုိက္တုိင္း ကြ်န္မခ်စ္ေသာ ေကာင္းကင္ျပာကုိ အၿမဲတေစ ၾကည္ၾကည္စင္စင္
ျမင္ရေသာ ေနရာတစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနသည့္အတြက္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေက်နပ္မိေၾကာင္း ကြ်န္မ၀န္ခံပါသည္။
ျပာလြင္ၾကည္စင္ေသာ ေကာင္းကင္ကုိ လွမ္းေမာ့ၾကည့္ရင္း
ျမန္မာျပည္မွာ ရွိစဥ္တုန္းက ၾကည့္ဖူးေသာ ဂ်ပန္ဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခုက ကြ်န္မအေတြးထဲ ဖ်တ္ခနဲ
၀င္လာခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွာကြဲကြာၿပီး အတန္ၾကာမွ ျပန္လည္ေတြ႔ဆုံေသာ အေဖႏွင့္သမီးၾကားက
အဆင္မေခ်ာလွေသာ ဆက္ဆံေရး၊ အဖုအထစ္၊ အျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကုိ မိဘေမတၱာႏွင့္ယွဥ္ၿပီး ရုိက္ျပသြားေသာ အခန္းဆက္ဇာတ္လမ္းတြဲျဖစ္သည္။ သမီးျဖစ္သူက ၀မ္းနည္းသည့္အခါတုိင္း ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္တတ္ေသာ
အက်င့္ရွိသည္။ အဲသည္လုိေမာ့ၾကည့္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သူမွာ ဖခင္ျဖစ္ေၾကာင္း အေစာပုိင္းဇာတ္လမ္းတြဲတစ္ခု၏အဆုံးမွာ
လွပစြာ ျပသသြားခဲ့သည္ကုိ ကြ်န္မ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္သည္။ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ တရား၀င္လမ္းခြဲသည့္ေန႔မွာ
ငုိရွႈိက္ေနသည့္သမီးငယ္ကုိ အားမငယ္ဖုိ႔၊ ၀မ္းနည္းမ်က္ရည္က်မိသည့္အခါ ေကာင္းကင္ျပာကုိ
ေမာ့ၾကည့္အားတင္းဖုိ႔ ဖခင္က မွာၾကားသြားခဲ့သည္။
ေကာင္းကင္ျပာေၾကာင့္ ကြ်န္မစိတ္ေတြ
ၾကည္ႏူးရသည္။ ကြ်န္မအေတြးေတြ လြင့္ေမ်ာပ်ံသန္းခြင့္ရသည္။
ေကာင္းကင္ျပာေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မ စာတစ္ပုဒ္ေရးဖြဲ႔ျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့… ေကာင္းကင္ျပာကုိ ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
ကြ်န္မ၏ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သိမ္းဆည္းတတ္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။
ဇြန္မုိးစက္
