51 Grenfell Tower
Grenfell Road
London W.11 1TG
England, United Kingdom
ဒီလိပ္စာေလးကုိ စတင္ရင္းႏီွးခဲ့တာ ကြ်န္မဆယ္ေက်ာ္သက္ေလာက္က...။
ကြ်န္မအရင္ဆုံးၾကားဖူးေသာ ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္တစ္ခု၏ အမည္ကုိ ေျပာပါဆုိလွ်င္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံဟု ေျဖရပါလိမ့္မည္။ သမုိင္းဘာသာရပ္မွာ အဂၤလိပ္မ်ား ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ကုိလုိနီျပဳသိမ္းပုိက္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ဟု တစ္ခ်ိဳ႕က ထင္ၾကပါလိမ့္မည္။ အမွန္တကယ္က ကြ်န္မသမုိင္းဘာသာရပ္ မသင္ၾကားမီအခ်ိန္ကတည္းက အေမ့ဆီကတစ္ဆင့္ ထုိႏုိင္ငံအမည္ႏွင့္ အရင္ဆုံး ကြ်မ္း၀င္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အထက္ေဖာ္ျပပါလိပ္စာတြင္ အေမ ၁၁ႏွစ္သမီးကတည္းက ကြဲကြာသြားေသာ အေမ၏ဖခင္၊ ကြ်န္မ၏အဖုိးေနထုိင္ပါသည္။ အဖုိးက စေကာ့တစ္ရွ္ႏြယ္ဖြားဖခင္ႏွင့္ ရွမ္းတုိင္းရင္းသူမိခင္မွ ေမြးဖြားခဲ့ေသာ အႀကီးဆုံးသားျဖစ္သည္။ အဖုိး၏ေအာက္တြင္ ညီတစ္ေယာက္၊ ညီမတစ္ေယာက္ရွိသည္။ အဖုိးက စိတ္ထက္သည္။ စိတ္ျမန္သည္။ ျပတ္သားသည္။ အရာရာကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ႏွင့္ တရားမွ်တစြာ လုပ္ကုိင္တတ္သည္။
အဖုိးကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် တစ္မွစ၍ထူေထာင္ထားေသာ ယခင္စေကာ့ေစ်း (ယခုဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်း) ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတန္းရွိ အထည္အလိပ္ ေကာေဇာဆုိင္ခန္းက်ယ္တစ္ခုလုံး ျပည္သူပုိင္ အသိမ္းခံလုိက္ရၿပီးေနာက္တြင္ အဖုိးသည္ မိသားစုႏွင့္အတူ ေရေျမျခားကုိ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ဖုိ႔ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ၿပီး ျဖစ္သြားသည္။ အေျခခ်ေနထုိင္မည့္ ႏုိင္ငံကုိလည္း ေရြးခ်ယ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ႐ုိးသားေအးေဆးေသာ ကရင္လူမ်ိဳး အဖြားက တစိမ္းမ်ားအလယ္ တုိင္းတစ္ပါးမွာ အေျခခ်ရပ္တည္ရမည္ကုိ ေၾကာက္သည္။ သူမ၏တစ္ဦးတည္းေသာ ေမာင္ေလးကုိလည္း ခြဲမထားခဲ့ခ်င္၍ သားသမီး၅ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး အဖုိးမသိေအာင္ ထြက္ေျပးပုန္းေရွာင္ခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက အေမက ၁၁ႏွစ္သမီးသာ ရွိေသးသည္။
အဖုိးက သတင္းစာမွာပင္ ေၾကာ္ျငာထည့္၍ လုိက္ရွာခဲ့ေသာ္လည္း အပုန္းေကာင္းေသာ အဖြားႏွင့္ သားသမီးတစ္စုကုိ ရွာမေတြ႔သြားခဲ့။ ေနာက္ဆုံး ျမန္မာျပည္မွ ထြက္သြားခါနီးတြင္ အဖုိးက သူ႔ညီအား သူ႔ကုိယ္စား ဆက္လက္ရွာေဖြဆက္သြယ္ရန္ မွာၾကားခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က ကြ်န္မ၏ အဖုိးေလးမွာ ေမယုသေဘာၤ၏ ပထမဆုံး ကပၸတိန္အျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနခဲ့ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာမီမွာပင္ အဖုိးေလးအား သူ၏မ်ိဳး႐ုိးနာမည္ကုိ ျဖဳတ္ေပးပါရန္ အစုိးရသစ္မွ သမၼတကုိယ္တုိင္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္က အဖုိးတုိ႔ မိသားစု၏ မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္မွာ ႐ုိမန္ကတ္သလစ္ဘာသာ၀င္ ကုိးကြယ္သူမ်ားျဖစ္ၿပီး မ်ိဳး႐ုိးနာမည္လည္းရွိသည္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္တုိ႔၏ မိသားစုနာမည္ကုိ ျဖဳတ္ေပးလွ်င္ လက္ရွိကပၸတိန္ရာထူးမွ အသစ္ဖြဲ႔မည့္ ေရတပ္၀န္ႀကီးေနရာသုိ႔ တုိးျမွင့္ေပးမည္ဟုဆုိသည္။ အဖုိးေလးက မ်ိဳး႐ုိးနာမည္ကုိ မျဖဳတ္ေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္မွ တခါတည္းႏႈတ္ထြက္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တစ္မိသားစုလုံး ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ဖုိ႔ စီစဥ္လုိက္သည္။ အဖုိးေလးမသြားမီအခ်ိန္ထိ အဖြား၏သတင္းကုိ စုံစမ္းေသာ္လည္း မရခဲ့ေသာေၾကာင့္ အဖုိးေလး၏ညီမ အဖြားေလးကုိ ဆက္လက္အဆက္အသြယ္ရွာ စုံစမ္းေပးရန္ မွာၾကားသြားခဲ့သည္။
ကြ်န္မ၏အဖြားက အဖုိးေလးတုိ႔မိသားစု ၾသစေၾတးလ်ကုိထြက္သြားေၾကာင္း ေသခ်ာၿပီဆုိေတာ့မွ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ခုေလးဆီ ျပန္လာေနၿပီး သားသမီးမ်ားကုိ သူမတစ္ေယာက္တည္း စီးပြားရွာေကြ်းေမြး ပညာသင္ေပးခဲ့သည္။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လြန္သြားေသာ္လည္း အဖုိး၏အခ်စ္ဆုံးသမီးျဖစ္သူ အေမက အဖုိးအေၾကာင္း စုံစမ္းေထာက္လွမ္းၿပီး ဆက္သြယ္ႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။ အေမ၏ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေၾကာင့္ပင္ အဖုိး၏ေနရပ္လိပ္စာကုိ ဆက္သြယ္ရရွိခဲ့သည္။ ကြ်န္မ ၇တန္းႏွစ္မွာ အဖုိးဆီက စာႏွင့္ဓာတ္ပုံေတြ အမ်ားႀကီး လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိ အဖုိး၏အိမ္၊ အေဖာ္ေခြးႀကီးႏွစ္ေကာင္ႏွင့္ အဖုိး၏ေနာက္အိမ္ေထာင္မွ ဇနီးျဖစ္သူ စပိန္ႏုိင္ငံသူ အမ်ိဳးသမီးေခ်ာေခ်ာတစ္ေယာက္ကုိလည္း ေတြ႔ရသည္။ အဖုိးက ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း သားသမီးမထြန္းကားခဲ့။ ထုိစဥ္မွစ၍ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္းလုိလုိ အဖုိးဆီမွ စာႏွင့္ဓာတ္ပုံေတြ လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ ခရစ္စၥမတ္ခ်ိန္ခါေရာက္တုိင္း ႏွစ္သစ္ႏွင့္အတူ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္းထားေပးေသာ ပုိ႔စကတ္လွလွေလးမ်ား ပုိ႔ေပးတတ္သည္။ အေမကလည္း ကြ်န္မတုိ႔ မိသားစုဓာတ္ပုံ၊ အထူးသျဖင့္ ကြ်န္မႏွင့္ေမာင္ေလးဓာတ္ပုံမ်ားကုိ ျပန္လည္ပုိ႔ေပးသည္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက အေမ့ရည္မွန္းခ်က္ထဲမွာ အဖုိးႏွင့္ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ရွိခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။
ကြ်န္မတုိ႔ မိသားစု အဖုိးေနာက္လုိက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခ့ဲသည္။ အဖုိးကလည္း လုိအပ္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကုိ သံ႐ုံးအထိ တုိက္႐ုိက္ပုိ႔ေပးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအခ်ိန္က ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံ၏ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဥပေဒမွာ ေျပာင္းလဲမႈေတြရွိသြားသျဖင့္ အဖုိး၏သမီးအရင္းျဖစ္သူသာ အရင္လာေရာက္ေနထုိင္ခြင့္ရွိသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးေနာက္မွ ေျမးျဖစ္သူမ်ားက လုိက္လာရမည္။ အဲဒီတုန္းက ကြ်န္မအသက္ ၁၃ႏွစ္၊ ေမာင္ေလးက ၇ႏွစ္။ အေမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူမ၏ရင္ေသြး ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမကုိ အတူေခၚမသြားဘဲ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ ခြဲထားရမည္ဆုိေသာအခါ… အေမက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္၊ အစီအစဥ္မ်ားအားလုံးကုိ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ၿပီး အဖုိးကုိ စာေရးသည္။ အဖုိးက သူ႔ဘက္မွ လုိေလးေသးမရွိ စီစဥ္ေပးထားသည့္ ၾကားထဲမွ အေမလုိက္မလာေတာ့ဘူးဆုိ၍ အေမ့ကုိ စိတ္ဆုိးသြားၿပီး အဆက္အသြယ္ ျပန္မလုပ္ေတာ့။ ဒီလုိႏွင့္ ကြ်န္မ၏ အဂၤလန္သြားရေတာ့မည္ဆုိေသာ စိတ္ကူးယဥ္အိမ္မက္ေလး ပ်က္ျပယ္သြားခဲ့သည္။ အဖုိးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ပါ ျပတ္သြားခဲ့သည္။
ကြ်န္မ၁၀တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အိမ္အသစ္ကုိေျပာင္းသည္။ အေမက အိမ္ေျပာင္းသြားသည့္ အေၾကာင္း အဖုိးကုိ စာေရးၿပီး အေၾကာင္းၾကားသည္။ အဖုိး၏ လိပ္စာကေတာ့ မေျပာင္းလဲ။ အဲဒီႏွစ္ ခရစ္စၥမတ္မွာ အဖုိးဆီက ႏႈတ္ဆက္ဆုေတာင္းေပးေသာ ကတ္ျပားလွလွေလး ျပန္ေရာက္လာသည္။ အဲဒီ့ေနာက္မွာ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ကြ်န္မတကၠသုိလ္မတက္ျဖစ္ဘဲ အျပင္ဒီပလုိမာသင္တန္းမ်ား တက္ေရာက္သင္ၾကားၿပီး ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုိ ေရာက္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုိ ျပည္ပတြင္ တက္ေရာက္သင္ၾကားပါမွ ဘြဲ႔ရမည္။ ဘြဲ႔မရခင္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္လ္ ဒီပလုိမာကုိ စကၤာပူတြင္ အရင္သင္ၾကားရမည္။ ကြ်န္မ စကၤာပူထြက္မလာခင္မွာပင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ကြဲကြာသြားေသာ အဖုိးေလး၏ သမီးႀကီးႏွင့္သားလတ္၊ သူတုိ႔၏ သမီးမ်ား ျမန္မာျပည္လာလည္သျဖင့္ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရသည္။ အဆက္အသြယ္လည္း ျပန္ရသြားသည္။ အဖြားေလးမိသားစုကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာပဲ အေျခခ်ေနထုိင္ျခင္းျဖစ္၍ အေမအပ်ိဳဘ၀ကတည္းက အဆက္အသြယ္ ျပန္ရခဲ့သည္။
ကြ်န္မေက်ာင္းေနာက္ဆုံးႏွစ္ကုိ ယူေကမွာတက္ေရာက္သင္ၾကားရမည္ဆုိေတာ့ အေမအရမ္းေပ်ာ္ခဲ့သည္။ အဖုိးႏွင့္ ေတြ႔သည့္အခါ ေပးဖုိ႔ရာ စာတစ္ေစာင္ႏွင့္ ကြ်န္မတုိ႔မိသားစုဓာတ္ပုံကုိ ထည့္ေပးလုိက္သည္။ အဖုိး၏လိပ္စာကုိ အေမ့လိပ္စာ စာအုပ္ေလးထဲမွတစ္ဆင့္ ကြ်န္မ၏လိပ္စာ စာအုပ္ေလးထဲသုိ႔ ကူးထည့္ခဲ့သည္။ ကြ်န္မယူေကသုိ႔ မသြားခင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ျပေျမပုံစာအုပ္၀ယ္ၿပီး အဖုိးလိပ္စာေနရာကုိ လက္ေထာက္ၿပီး ရွာခဲ့သည္။ Grenfell Road ကုိ ရွာေတြ႔သည့္အခါ ကြ်န္မေပ်ာ္သြားသည္။ တကယ္တမ္းကြ်န္မေက်ာင္းတက္ရမည္က ေ၀လျပည္နယ္မွာျဖစ္ၿပီး၊ အဖုိးက လန္ဒန္မွာဆုိေတာ့ ခရီးက သိပ္မနီး။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မေရာက္ေအာင္ သြားေတြ႔ရမည္။ ကြ်န္မ ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ့ေသာ၊ အေမ ငယ္ငယ္ကတည္း ခြဲခဲ့ရေသာ သက္ရွိထင္ရွား အဖုိးျဖစ္သူကုိ သြားေတြ႔ရျခင္းသည္ ကြ်န္မအတြက္သာမက အေမ့အတြက္ပါ တာ၀န္တစ္ခုထမ္းေဆာင္ရမည့္လား ကြ်န္မ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနမိသည္။
ကြ်န္မစာေမးပြဲတစ္ခုေျဖအၿပီး လန္ဒန္သုိ႔ေရာက္သည့္အခါ လန္ဒန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းလင္း၏ အိမ္မွာတည္းၿပီး သူ႔ကုိ အေဖာ္ေခၚကာ Grenfell Road ကုိ အေရာက္သြားခဲ့သည္။ အဖုိးေနထုိင္ရာ Grenfell Tower ကုိ အေ၀းကပင္ လွမ္းျမင္ရသည္။ အဖုိးလိပ္စာအတုိင္း သူေနထုိင္ရာအခန္းေရွ႕အေရာက္သြားၿပီး တံခါးေခါက္ခ်ိန္သည္ ကြ်န္မရင္ခုန္သံ အျမန္ဆုံးအခ်ိန္ပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္က ဇြန္လ ကမာၻ႔ဖလားေဘာလုံးပြဲက်င္းပေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲမွာ တီဗြီဖြင့္ထားၿပီး ေဘာလုံးပြဲျပေနေၾကာင္း အျပင္ဘက္မွာ ရပ္ေနေသာကြ်န္မ မွန္းလုိ႔ရသည္။
တံခါးရွိရာသုိ႔ လာဖြင့္သူမွာ အဖုိးကုိယ္တုိင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာစကားေျပာေလ့မရွိေတာ့ေသာ အဂၤလိပ္လုိသာေျပာေသာအဖုိးကုိ ကြ်န္မတတ္သေလာက္ အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေျပာဆုိၿပီး ကြ်န္မက ျမန္မာႏုိင္ငံမွ သူ၏ေျမးျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္သည္။ အဖုိးက ႐ုတ္တရက္ မယုံၾကည္။ ခုလုိ မိန္းကေလးငယ္ႏွစ္ေယာက္ အခန္းတံခါးေခါက္ၿပီး သူတစ္ခါမွ မျမင္ဘူးေသာ ေျမးျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆုိသည္ကုိ အလြယ္တကူယုံၾကည္ဖုိ႔ရာ မလြယ္ႏုိင္မွန္း ကြ်န္မနားလည္ပါသည္။
ကြ်န္မက အေမေပးလုိက္ေသာစာႏွင့္ ဓာတ္ပုံကုိ ထုတ္ေပးလုိက္သည္။ ကြ်န္မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တံခါး၀မွာရပ္ေနဆဲ။ အဖုိးက စာကုိဆုံးေအာင္ဖတ္၊ ဓာတ္ပုံကုိၾကည့္၊ ကြ်န္မမ်က္ႏွာကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ယုံၾကည္သြားသည့္အေနႏွင့္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အထဲကုိ ဖိတ္ေခၚလုိက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မက အေမႏွင့္တူသည္ပဲေလ။ အေမပုိ႔ထားေသာ ကြ်န္မတုိ႔ဓာတ္ပုံ အဖုိးဆီမွာရွိသည္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကြ်န္မကုိ သူ႔ေျမးအျဖစ္လက္ခံသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မကုိ ယုံၾကည္သြားသည့္အတြက္ ကြ်န္မစိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ အေမ့မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေယာင္မိသည္။ ကြ်န္မေနရာမွာ အေမသာဆုိ…။ ကြ်န္မအေတြးေတြ မစုစည္းလုိက္ႏုိင္စဥ္မွာပင္ အဖုိးက သူ၏ဇနီးစပိန္သူကုိ ကြ်န္မအေၾကာင္းေျပာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အဖုိးက သူ႔ဇနီးႏွင့္ေျပာဆုိသည့္အခါ စပိန္လုိေျပာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ကြ်န္မေတြ႔ရသည္။ အဖုိးက အေမ့တုိ႔ငယ္ငယ္က သူဘယ္လုိျပည့္စုံစြာ ထားခဲ့သည့္အေၾကာင္း၊ သူေခၚတာကုိ အေမလုိက္မလာသည့္အတြက္ စိတ္ဆုိးခဲ့ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပသည္။ ယခုအခါ ကြ်န္မတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ လူငယ္အမ်ားအျပား ယူေကသုိ႔ လာေရာက္ပညာသင္ၾကားေနၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဖုိးက အံ့ၾသေနသည္။
ကြ်န္မကုိ သူ႔ကားျဖင့္ လုိက္ပုိ႔ေပးခ်င္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေပမယ့္ ဒ႐ုိင္ဘာျပန္သြားသည့္အတြက္ လုိက္မပုိ႔ ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကြ်န္မအတြက္ သူ႔ဇနီးကုိ ေပါင္၃၀၀သြားယူဖုိ႔ ေျပာၿပီး မုန္႔ဖုိးေပးသည္။ ကြ်န္မက လက္မခံေၾကာင္း၊ ကြ်န္မအေနျဖင့္ အဖုိးျဖစ္သူကုိ လာေတြ႔႐ုံသက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကြ်န္မမိခင္၏ဆႏၵကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးလုိသည့္အတြက္ လာခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပေသာ္လည္း အဖုိးႏွင့္သူ႔ဇနီးက အတင္းေပး၍ လက္ခံယူလုိက္ရသည္။ ကြ်န္မတုိ႔ ျပန္ခါနီး သူ (နားအနည္းငယ္ေလးသည္ကလြဲ၍) က်န္းမာေရးေကာင္းေၾကာင္း၊ အေမ့ကုိ စိတ္မပူဖုိ႔ေျပာျပလုိက္ပါဟု မွာလုိက္သည္။ ကြ်န္မ အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေတြးစိတ္ကူးတုိ႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မဘြဲ႔ယူသည့္အခါ အေမ့ကုိေခၚမည္။ အဖုိးႏွင့္ေပးေတြ႔မည္။ အဲဒီအခ်ိန္သည္ ကြ်န္မအတြက္ အေမ့ဆႏၵကုိ ျဖည့္ဆည္းခြင့္ရေသာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္တစ္ခုျဖစ္လိမ့္မည္။
အဲဒီႏွစ္ခရစ္စၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ အဖုိးဆီသြားလည္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ေသာ္လည္း ကြ်န္မေလွ်ာက္ထားေသာ အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္တစ္ခုရသြား၍ အဖုိးကုိ ႏွစ္သစ္ကူးၿပီးမွ လာေတြ႔မည့္အေၾကာင္း ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပုိ႔စကတ္ေလးထဲ ထည့္ေရးလုိက္သည္။ အမွန္အတုိင္း၀န္ခံရလွ်င္ ထုိအခ်ိန္၌ ကြ်န္မမွာ ေငြေၾကးအခက္အခဲရွိေနေသာေၾကာင့္ ရလာသည့္အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ကုိ လက္လႊတ္၍ မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္သာ ကြ်န္မအဖုိးဆီ သြားလည္ဖုိ႔ရက္ကုိ ေရႊ႕ဆုိင္းလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ တကယ္တမ္း ကြ်န္မႏွစ္သစ္ကူးၿပီးခ်ိန္ ဇန္န၀ါရီလ ကုန္သည္အထိ အေရာက္ မသြားႏုိင္ခဲ့။
ေဖေဖာ္၀ါရီလဆန္းပုိင္းတစ္ရက္မွာ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ရွိ ဦးေလးထံမွ အီးေမးလ္ေရာက္လာသည္။ အဖုိးဆုံးသြားေၾကာင္းကုိ သူ႔ဇနီးက အဖုိးေလးဆီ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္မကုိ အသိေပး ေရးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မရင္ထဲက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းတစ္ခု ေဆာက္တည္ရာမဲ့သြားသည္။ အဖုိးကြ်န္မနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အထိ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနေသးတာပဲ။ ကြ်န္မဇေ၀ဇ၀ါႏွင့္ မယုံတ၀က္ ယုံတ၀က္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါဆုိ အေမနဲ႔အဖုိး ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကြ်န္မငုိသည္။ အေမလည္း အေ၀းမွေန၍ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည္။
ကြ်န္မျပန္ခါနီး အဖုိးေနထုိင္ခဲ့ရာ Grenfell Tower ကုိ တစ္ေခါက္သြားခဲ့သည္။ အဖုိးမရွိေတာ့ေပမယ့္ အဖုိး၏ဇနီးကုိ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္သည့္အေနျဖင့္ သူတုိ႔အခန္းကုိ တံခါးေခါက္ခဲ့သည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ ထြက္မလာခဲ့။ အနီးအနားရွိ အခန္းႏွစ္ခန္းကုိ ေမးၾကည့္ေသာ္လည္း ေရေရရာရာ ႏွစ္လုိဖြယ္မေျဖခဲ့သျဖင့္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ထပ္မေမးၾကည့္မိေတာ့။ ကြ်န္မတစ္ခု သတိရသြားသည္။ အဖုိး၏ဇနီးက စပိန္ႏုိင္ငံ၊ ဘာစီလုိနာဇာတိျဖစ္သည္။ အဖုိးမရွိသည့္ေနာက္ပုိင္း သူမတစ္ေယာက္တည္း လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ ေနထုိင္သည္ထက္ သူမဇာတိမွာ ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေနထုိင္ျခင္းက သူမလုိ သက္ႀကီးရြယ္အုိတစ္ေယာက္အတြက္ ပုိမုိလုံၿခဳံေႏြးေထြးမႈရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါလား။ ကြ်န္မ စာတုိေလးတစ္ေစာင္ေရးၿပီး တံခါးေအာက္မွာ ခ်ထားခဲ့သည္။ အကယ္၍မ်ား သူမဤအိမ္မွာ ဆက္ေနျဖစ္ေသးမည္ဆုိပါက ကြ်န္မျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ေၾကာင္း သိေစရန္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ Grenfell Tower မွ Grenfell လမ္းေပၚသုိ႔၊ ေနာက္လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွ ေလယာဥ္ေပၚသုိ႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။
တကယ္တမ္းကြ်န္မသည္ ဘ၀မွာ အဖုိးျဖစ္သူႏွင့္ တစ္သက္မွာတစ္ခါသာ ဆုံေတြ႔ခြင့္ရလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မတုိ႔ မ်ိဳးဆက္တြင္ အဖုိး၏ေျမး ၈ေယာက္ရွိသည့္အနက္ ကြ်န္မတစ္ေယာက္သာ အဖုိးႏွင့္ဆုံေတြ႔ႏုိင္လုိက္သည္ဟု ရွာႀကံေျဖသိမ့္မိေသးသည္။ အဖုိးအေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ရာ အိမ္လိပ္စာသည္ ကြ်န္မ၏ လိပ္စာစာအုပ္ေလးထဲတြင္ ယေန႔ထက္တုိင္ ရွိေနပါေသးသည္။ အကယ္၍မ်ား ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လန္ဒန္သုိ႔ သြားေရာက္ခြင့္ရလွ်င္ အမွတ္ ၅၁ ဂရမ္းဖဲလ္တာ၀ါကုိ တစ္ေခါက္ ထပ္သြားၾကည့္မိဦးမလား ကြ်န္မ မေျပာႏုိင္ေသာ္လည္း အဖုိး အႏွစ္၄၀ေက်ာ္ၾကာ အေျခခ်ေနထုိင္ခဲ့ေသာ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ကြ်န္မေအာက္ေမ့သတိရမိမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။
ဇြန္မုိးစက္
စိတ္ဝင္စားစရာပဲ၊ က်ေနာ့္မွာလည္း အဲလိုကြဲေနတဲ့ အေဒၚရွိတယ္၊ ျပန္ဆံုဖို႔ေတာ့ သိပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဘိုးနဲ႔ျပန္ဆံုျဖစ္တာ ကံေကာင္းတာေပါ႔ေနာ္၊ ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းတာက သူ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြမွာ ျပဳစုေဖာ္မရလိုက္တာပဲ။
စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလိုက္တာ။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တခါတေလ ဝတၳဳဇာတ္လမ္းလိုပဲ။ ေတြ႕စရာ႐ွိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ခ်င္မွက်န္မွာ၊ အခြင့္အေရးေနာက္ထပ္ အမ်ားႀကီး ႐ွိခ်င္မွ ႐ွိေတာ့မွာလို႔ ဟိုရက္ပိုင္းကေလးကပဲ အေၾကာင္းတိုက္ဆုိင္လုိ႔ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။
ေ၀းလို႔ေ၀းၾကရေပမယ္႔ နီးရက္နဲ႔ေ၀းၾကရတဲ႔ ေျမးေတြနဲ႔အဘိုးဘြားေတြရဲ႕ အျဖစ္ေတြကိုလည္း ဆက္စပ္ေတြးမိလိုက္တယ္ ဇြန္ရယ္။
အဖိုးနဲ ့ျပန္ေတြ ့ခဲ့ရတာက ဇြန္ ့ဘ၀အတြက္
အျမဲအမွတ္ရစရာပါ။ ဇြန္ ေမေမနဲ ့ဇြန္ ့အဖိုးမေတြ ့လိုက္ရတာကိုေတာ့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။
က်မလည္း အေဖနဲ ့ေ၀းေနခဲ့ရတဲ့သူဆိုေတာ့ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။
စိတ္ဝင္တစားနဲ့ ဖတ္လို့လည္း ျပီးေရာ ဟာတာတာျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။
never thought in detail how this incident of first and last meeting with grandpa would be like. now i feel even more sorry for mum.
အဲဒီတုုန္းက ဓါတ္ပုုံရိုုက္ေပးဖိုု. သတိမရခဲ.တာ ကိုုယ္.ကိုုကိုုယ္ စိတ္တိုုမိတယ္။ :(
ဟိုး.. ငယ္ငယ္ေလးကတည္း ၾကားဖူးထားတဲ့ အဖိုးကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ျမင္ခြင့္ရခ်ိန္မွာ ေပ်ာ္ခဲ့ရသေလာက္ အဲ့ဒါအျပင္ ေနာက္ထပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ သိလိုက္ရခ်ိန္မွာ ဝမ္းနည္းမိတာ က်ေနာ္တို႔ စာနာစြာနဲ႔ နားလည္မိပါတယ္..၊
တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြက ဘဝမွာ တစ္ခါပဲ အခြင့္အေရးရတယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို သတိရမိသြားတယ္ ညီမေလး..။
ဇြန္ေရ.. ၾသဇီက အဖိုုးေလးအေၾကာင္းပဲ ဖတ္ဖူးခဲ့မိတာ..ခုုမွ ဒါကိုု ဖတ္မိ ။ စိတ္ကူးယဥ္ ထက္ ဆန္းၾကယ္တဲ့ တကယ့္ ဘ၀ ေတြပဲ ေနာ္။ ျမန္မာျပည္ ရဲ႕ run away generation ေတြ ထဲက တခုု ။
Silent reader ဘ၀နဲ ဇြန္ေလးရဲ႕ ပို႔စ္ေလးကိုဖတ္ဘူးတယ္။
မေန႔ကျမင္ခဲ့ရတဲ့ မီးေလာင္တဲ့တိုက္ႀကီးအေၾကာင္းေတြးရင္း အရာရာဟာ အနတၱတရားပါလားဆိုတဲ့ သံေ၀ဂေလးရသြားတယ္။