ကြ်န္မ ဒီလုိေခါင္းစဥ္လုိက္လွ်င္ စာဖတ္သူေတြက အက်ႌျဖဴျဖဴ၊ ကပၸတိန္ဦးထုပ္ျဖဴေဆာင္းထားေသာ အသက္ ၆၀ခန္႔ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ေယာင္မိေလမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အေဖသေဘၤာသားအေၾကာင္း ႂကြား၀ါသည့္ စာတစ္ပုဒ္မ်ား ျဖစ္ေနေလမလားဟူေသာ အေတြးမ်ိဳးလည္း ၀င္သြားႏုိင္ပါသည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ေဖေဖသည္ အက်ႌျဖဴ၀တ္၊ ဦးထုပ္ျဖဴေဆာင္းသည့္ သေဘၤာသားအေခၚ ဒက္ဘက္မွ ကပၸတိန္တစ္ဦး မဟုတ္ဘဲ စက္ဘက္မွ သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာ (သူတုိ႔အေခၚ စက္ခ်ဳပ္) တစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေဖေဖသည္ ကြ်န္မ မေမြးခင္ကတည္းက ျမန္မာျပည္ရွိ အစုိးရပုိင္ ေရနံသယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရး (အတုိေကာက္အေခၚ ပီအုိင္စီ) သေဘၤာမ်ားေပၚမွာ စက္ပုိင္းဆုိင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာ၀န္ထမ္းအျဖစ္ ႏွစ္ရွည္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေဖေဖသေဘၤာသားဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ကြ်န္မေရးခ်င္သည္က အေဖသေဘၤာလုိက္ခဲ့ေသာ အေတြ႔အႀကဳံမဟုတ္ဘဲ အေဖ့သမီး တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ တစ္စိတ္တစ္ပုိင္း ပါ၀င္ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ အမွတ္တရ အေၾကာင္းရာေတြသာ ျဖစ္သည္။
ေဖေဖသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္စုန္ဆန္ေနေသာ ျပည္တြင္းပုိင္သေဘၤာတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေသာ္လည္း တစ္လမွ တစ္ႀကိမ္ေလာက္သာ အိမ္ျပန္ခြင့္ ရခဲ့ပုံေပၚသည္။ တစ္ခါျပန္လာလွ်င္လည္း ၃ရက္ေလာက္သာ မိသားစုႏွင့္အတူေနၿပီး သေဘၤာျပန္တက္သြားရသည္။ ရွားရွားပါးပါး အခ်ိဳ႕လမ်ားတြင္သာ ဆယ္ရက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အိမ္မွာေနခြင့္ႀကဳံသည္။ ၿပီးလွ်င္ သေဘၤာျပန္တက္သြားရျပန္သည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ကြ်န္မတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လုံး အေဖႏွင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိပ္မရွိခဲ့ဘဲ အေနနီးေသာ အေမ့ကုိသာ ပုိမိုတြယ္တာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။
ေဖေဖတုိ႔သေဘၤာ အထက္အညာသုိ႔ ဆန္တက္သြားၿပီး ျပန္လာသည့္အခါတုိင္း ပါလာေသာမုန္႔ေတြက ကြ်န္မသိပ္ႀကိဳက္ေသာ မလုိင္လုံး၊ ေျမပဲလိပ္၊ ဇိမ္တံဆိပ္ဂ်င္းဇီးျပား စတာေတြျဖစ္သည္။ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦးက ပုံးရည္ႀကီးထုပ္ေတြလည္း ပါလာတတ္ေသးသည္။ ဧရာ၀တီတုိင္းဘက္သြားလွ်င္ေတာ့ ၄ေပအရြယ္ရွိ ဘုိကေလးမီးေသြးျခင္းရွည္ရွည္ေတြ ပါလာေလ့ရွိသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေဖေဖပါလာေသာ ပုံးရည္ႀကီးထုပ္ႏွင့္ မီးေသြးျခင္းမ်ားကုိ ေမေမက အိမ္နီးခ်င္းမ်ားသုိ႔ လက္ေဆာင္ေပးေလ့ရွိသည္။ ကြ်န္မ ၉ႏွစ္၊ ၁၀ႏွစ္ သမီးအရြယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မသိပ္ႀကိဳက္ေသာ၊ တစ္ႏုိင္ငံလုံးဟစ္ျဖစ္ေနေသာ ေဟမာေန၀င္း၏ “ခြင့္လႊတ္ေနာ္” အေခြကုိ အညာက ျပန္၀ယ္လာေပးတာ မွတ္မိသည္။ ထူးအိမ္သင္၏ “နာရီေပၚမွ မ်က္ရည္စက္မ်ား” အေခြကုိလည္း ေဖေဖသေဘၤာခရီးတစ္ခုအျပန္ နယ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွ ၀ယ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဖေဖျပည္တြင္းသေဘၤာလုိက္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားထဲမွ ကြ်န္မအတြက္ ယခုအခ်ိန္အထိ အမွတ္ရဆုံး ျဖစ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိသည္။ အဲဒါက ေဖေဖတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေသာ သေဘၤာေပၚမွာ ေမေမႏွင့္ကြ်န္မ ရက္ရွည္ခရီး အတူလုိက္ပါခြင့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီတုန္းက ေမာင္ေလးမေမြးေသးသျဖင့္ ကြ်န္မ အသက္ ၃ႏွစ္ခြဲ ၄ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိဦးမည္။ ရန္ကုန္ျမစ္မွစတင္ကာ အထက္ဘက္ (ေရႊစက္ေတာ္ရာအထိဟုထင္သည္) ေရာက္သည္အထိ သေဘၤာျဖင့္ ခရီးႏွင္ခဲ့ရျခင္းသည္ ကြ်န္မအတြက္ ထူးျခားေပ်ာ္ရႊင္ေသာ အေတြ႔အႀကဳံျဖစ္ခဲ့သည္။ သေဘၤာေပၚမွာ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္း စားဖုိမႉးႀကီးက ေမေမႏွင့္ကြ်န္မ စားခ်င္ေသာ ဟင္းမ်ားကို ဦးစားေပးၿပီး လက္စြမ္းျပ ခ်က္ေကြ်းခဲ့သည္။ သေဘၤာေပၚက အသက္ကယ္ေလွထဲမွာ ၀င္ေဆာ့ရတာ ကြ်န္မေပ်ာ္သည္။ ကမ္း႐ုိးတန္းျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္က ႐ႈခင္းေတြ မေမာတမ္းလုိက္ၾကည့္ရတာကုိ ႏွစ္သက္သည္။ ဆိပ္ကမ္းတစ္ခုကပ္တုိင္း ေဒသထြက္ အစားအေသာက္ေတြ စားခြင့္ႀကဳံရတာ သေဘာက်သည္။
ကြ်န္မတစ္သက္မွာ တစ္ခါသာႀကဳံဖူးေသာ ျမန္မာျပည္အလယ္ပုိင္းေဒသ၏ သဲမုန္တုိင္းအေတြ႔အႀကဳံကုိလည္း ခံစားလုိက္ရေသးသည္။ အဲဒီတုန္းက သေဘၤာက ေရလယ္မွာေက်ာက္ခ်ၿပီး ရပ္နားထားသည္။ ဟုိး... တစ္ဘက္ကမ္းပါးေပၚမွာ ေစတီငယ္တစ္ဆူကုိ ဖူးျမင္ရသည္။ ကုိရင္နဲ႔ေက်ာင္းသားေလးေတြ တစ္ဘက္ကမ္းစပ္မွာရပ္ၿပီး ကြ်န္မတုိ႔ သေဘၤာဘက္ကုိ လက္လွမ္းျပေနၾကသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သေဘၤာပဲ့ကိုင္ေသာ ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းထြက္လာၿပီး မုန္တုိင္းလာေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မတုိ႔သားအမိအား အိပ္ခန္းထဲ၀င္ေနၿပီး တံခါးလုံေအာင္ပိတ္ရန္ ေသခ်ာမွာသည္။ ေမေမႏွင့္ကြ်န္မလည္း သူတုိ႔ေျပာသည့္အတုိင္း တံခါးလုံေအာင္ပိတ္ၿပီး ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာမလဲဟူေသာ စုိးရိမ္စိတ္ျဖင့္ မွန္ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္အျပင္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေနခဲ့ၾကသည္။ မၾကာမီပင္ ေလႏွင့္အတူပါလာေသာသဲေတြက မွန္တံခါးကုိ အရွိန္ျပင္းျပင္း လာေရာက္႐ုိက္ခတ္ၾကသည္။ ေမေမႏွင့္ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ကုတင္ေအာက္မွာ အသာေလး၀ပ္ၿပီး ေနၾကရသည္။ မုန္တုိင္းရပ္စဲၿပီး အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာ ေဖေဖတံခါးလာေခါက္မွ ကြ်န္မတုိ႔သားအမိပုန္းေနရာမွထြက္၊ တံခါးဖြင့္ၿပီး အျပင္ဘက္သုိ႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ သေဘၤာကုန္းပတ္မွာ သဲေတြကအျပည့္။ ေစတီေလးရွိရာ ကမ္းပါးထက္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ခပ္၀ါး၀ါးပဲ ျမင္ရသည္။ ေစာေစာက လက္လွမ္းျပခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားေလးေတြ မုန္တုိင္းဒဏ္မွ လြတ္ကင္းရဲ႕လားလုိ႔ ကြ်န္မေတြးခဲ့မိတာ သတိရသည္။
ကြ်န္မတုိ႔ခရီးစဥ္ဘယ္ေလာက္ၾကာခဲ့သလဲ ရက္အတိအက် မမွတ္မိခဲ့ေပမယ္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိလိမ့္မည္ဟု စာေရးေနရင္း ကြ်န္မခန္႔မွန္းမိသည္။ ကေလးဘ၀က အျခားသူမ်ားထက္ တမူထူးျခားစြာ ေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရေသာ ထုိသေဘၤာစီးခရီးကုိ ကြ်န္မျပန္ေတြးမိတုိင္း ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခါတုန္းက ေဖေဖ့သေဘၤာ ဆုိက္ကပ္ရာအရပ္သုိ႔ ကြ်န္မကုိေခၚၿပီး ေမေမလုိက္သြားခဲ့တုန္းက လူႀကီးမ်ားအတြက္ ထိတ္လန္႔စရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြ်န္မက ခပ္ေရးေရးသာ မွတ္မိသည့္အထဲတြင္ သေဘၤာကမ္းကပ္သည့္အခါ ေမေမက ကြ်န္မကုိ ခ်ီပုိးၿပီး ကမ္းနားက ရြာထဲသုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားသည္။ ျခင္းေတာင္းမ်ားရက္လုပ္ေရာင္းခ်သည့္ အိမ္တစ္အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေမေမက စိတ္၀င္တစားရပ္ၾကည့္ေသာအခါ အိမ္ထဲမွ ျခင္းေတာင္းရက္လုပ္ေနေသာ ညီအစ္မႏွစ္ဦးထြက္လာႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကြ်န္မကုိ တစ္လွည့္စီခ်ီပုိးၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ပုိင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကြ်န္မမမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ေနာင္အခါ ေမေမက အစ္မ၀မ္းကြဲမ်ားကုိ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာေတာ့မွ ကြ်န္မသိခဲ့ရသည္။
ေမေမ ကြ်န္မႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၿပီး သေဘၤာေပၚျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္မွာ ေမွာင္ရီပ်ိဳးစျဖစ္ေနၿပီ။ သေဘၤာေပၚေရာက္သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ကြ်န္မ တစ္ညလုံး ငုိခဲ့သည္။ ငုိယုိဂ်ီက်တတ္ျခင္းမရွိေသာကြ်န္မ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေခ်ာ့ အငုိမတိတ္ဘဲ စူးစူး၀ါး၀ါး ငုိယုိေနသည္ကုိေတြ႔ေသာအခါ ေဖေဖႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားလည္း စုိးရိမ္စိတ္ပူလာၾကသည္။ ကေလးအစားမွားသလား၊ ဗုိက္ေအာင့္လုိ႔လား၊ ဘာေကြ်းမိသလဲ၊ ဘယ္ေတြသြားေသးလည္း အေျဖရွာရင္း ေမေမ့ကုိ ၀ုိင္းေမးၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးေမေမက ေတာင္းရက္လုပ္ေသာ အိမ္သုိ႔ ခဏ၀င္ၾကည့္ေၾကာင္း၊ ကေလးကုိခ်စ္၍ သူတုိ႔၀ုိင္း၀န္းခ်ီပုိးၾကေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပလုိက္သည္။ အဲဒီ့အခါက်မွ ကြ်န္မျပဳစားခံရတာျဖစ္မယ္ဟု ထင္ျမင္ယုံၾကည္ၾကကာ ရြာမွ ေဆးဆရာတစ္ေယာက္ကုိ ပင့္ေခၚၿပီး ေရမန္းတုိက္လုိက္မွ ကြ်န္မ ခ်က္ျခင္းအငုိတိတ္သြားေတာ့သည္။ ထုိေတာင္းရက္လုပ္ေသာအိမ္မွညီအစ္မမ်ားသည္ ခ်င္းလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ၿပီး ကေလးမ်ားကုိခ်စ္လွ်င္ ျပဳစားတတ္သည္ဟု ထုိအရပ္မွာ နာမည္ႀကီးေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားမွတစ္ဆင့္ ျပန္သိရသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ ၿပီးခဲ့ေသာဒီဇင္ဘာက တရားပြဲကိစၥႏွင့္ ကြ်န္မ ေက်ာက္ကြင္းသြားရမည္ဆုိေတာ့ ေမေမက သတိေပးသည္။ ျပည္၊ ေအာင္လံ၊ သရက္ေဒသမ်ားကုိ ျဖတ္သန္းရမည့္ ခရီးစဥ္သည္ တစ္ခ်ိန္က ကြ်န္မျပဳစားခံခဲ့ရသည့္ ေနရာတစ္၀ုိက္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သတိ၀ီရိယႏွင့္ ဂ႐ုတစ္စုိက္သြားပါဟု မွာၾကားလုိက္သည္။ ကြ်န္မၿပဳံးမိေသာ္လည္း မိခင္တစ္ေယာက္၏ ေမတၱာႏွင့္ ပူပန္ေသာကကုိ နားလည္ခဲ့ပါသည္။
၁၉၈၈ေနာက္ပုိင္း အေျခအေနေတြေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီး ေဖေဖတုိ႔ ပီအုိင္စီ၀န္ထမ္းအားလုံးနီးပါးကုိ မန္း၊ သံပုရာကန္ စသည့္ ေရနံခ်က္စက္႐ုံတည္ရွိရာေနရာမ်ားသုိ႔ သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရန္ အမိန္႔ခ်လုိက္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ အေျခတက်ေနထုိင္ၾကေသာ ေဖေဖႏွင့္သူ႔လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား အလုပ္ထြက္လုိက္ၾကၿပီး နီးစပ္ရာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာ ၀င္ေရာက္လုပ္သူကလုပ္၊ ႏုိင္ငံရပ္ျခား သေဘၤာလုိင္းေပၚေျပာင္းသူေျပာင္းႏွင့္ တစ္ကြဲစီျဖစ္သြားၾကသည္။ ေဖေဖသည္ အစုိးရ၀န္ထမ္းဘ၀တြင္ အလုပ္တာ၀န္ေက်ႁပြန္သူတစ္ဦးအျဖစ္ နာမည္ေကာင္းရခဲ့ၿပီး စံျပ၀န္ထမ္းဆုကုိလည္း ရရွိခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ တုိင္းတပါးတြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ကြ်န္ခံလုိစိတ္မရွိုသူတစ္ဦးအျဖစ္ ရပ္တည္ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း ပီအုိင္စီမွထြက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ကုန္းေပၚမွာ လုပ္ကုိင္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား အဆင္မေျပခဲ့ေသာေၾကာင့္ မိသားစုေရွ႕ေရးအတြက္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားက သေဘၤာလုိင္းတစ္ခုမွာ ၀င္ေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္လုိက္ရသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကြ်န္မအသက္ ၁၄ႏွစ္ ေလာက္ ရွိေနၿပီ။
ေဖေဖႏုိင္ငံျခားသေဘၤာလုိက္ေနစဥ္ ကြ်န္မစာေရးၿပီး ပထမဆုံးမွာေသာပစၥည္းက အနာရြတ္ေပ်ာက္ေဆးျဖစ္သည္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား အရင္ဆုံးျခင္ကုိက္ခံရေသာ၊ ေျခေထာက္မွာ ရွိေနေသာ ျခင္ကုိက္ဒဏ္ရာအနာရြတ္ေတြ သိပ္ေပ်ာက္ခ်င္ေသာ အပ်ဳိေဖာ္၀င္သမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕စာကုိ ဖတ္ရတုန္းက ေဖေဖၿပဳံးခ်င္ၿပဳံးမိလိမ့္မည္။ ေဖေဖ့ဆီက သမီးမွာေသာေဆးမ်ိဳး ရွာမေတြ႔ေၾကာင္း၊ သနပ္ခါးမွန္မွန္လိမ္းရင္ ေပ်ာက္ႏုိင္ေၾကာင္း ျပန္စာဖတ္ရေတာ့ ကြ်န္မသိပ္မေက်နပ္ခ်င္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္မ၏ အသားအေရအတြက္၊ ထိခုိက္ဒဏ္ရာအနာရြတ္မ်ားအတြက္ သနပ္ခါးေလာက္ မည္သည့္လိမ္းေဆးကမွ မစြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေၾကာင္း ခုခ်ိန္မွာ ကြ်န္မ ရာႏႈန္းျပည့္ လက္ခံေနပါၿပီ။
ေဖေဖသည္ ၾသစေၾတးလ်တုိက္ႏွင့္ အႏၲာတိကတုိက္ႏွစ္တုိက္မွလြဲ၍ က်န္သည့္တုိက္မ်ားသုိ႔ သမုဒၵရာေရျပင္က်ယ္ကုိ သေဘၤာျဖင့္ ျဖတ္ကူးရင္း ေရာက္ခဲ့သည္။ နယူးေယာက္ဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕မွာ ရပ္နားစဥ္ သေဘၤာသားအငယ္မ်ားအားလုံး ဆင္းသြားၿပီး ျပန္မလာေတာ့၍ သူႏွင့္ကပၸတိန္ႏွစ္ေယာက္သား အခက္ႀကဳံခဲ့ရပုံ၊ ေတာင္အေမရိကတုိက္က ဘရာဇီးလ္ႏုိင္ငံသူမ်ား ရဲတင္းသြက္လက္ပုံ၊ ဂ်ီဘေရာ္လ္တာေရလက္ၾကား ျဖတ္သန္းခဲ့ပုံ၊ အာဖရိကတုိက္မွာ ျခင္ကုိက္ခံရၿပီး ငွက္ဖ်ားဒဏ္ခံခဲ့ရပုံ စသည့္အေတြ႔အႀကဳံမ်ား ေျပာျပသည့္အခါ ကြ်န္မ စိတ္၀င္တစား နားေထာင္မိသည္။ ယခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေဖေဖသည္ ရာသီဥတုျပင္းထန္ေသာ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းေဒသက ပင္လယ္ေရျပင္က်ယ္တစ္ေနရာမွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ေဖေဖႏွင့္ကြ်န္မ မေတြ႔ရတာ ၂ႏွစ္ခြဲေလာက္ ရွိသြားၿပီ။
မၾကာမီကာလအတြင္း အလုပ္တာ၀န္မွ အနားယူေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ေဖေဖသည္ ၂၀၁၂ ဇန္န၀ါရီလ ၂၈ရက္တြင္ ၆၂ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေမြးေန႔ေမြးရက္တုိက္ေသာ စေနဖြားေဖေဖအတြက္ ဖားေအာက္ေတာရေက်ာင္းမွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္လွဴခဲ့ၿပီး၊ မဟာဒါန ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲအတြက္ ၀တၳဳေငြလည္း လွဴဒါန္းခဲ့ပါသည္။ ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈအစုစုအတြက္ သာဓုေခၚတတ္ေသာ ေဖေဖတစ္ေယာက္ က်န္းမာအသက္ရွည္ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းစြာျဖင့္ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာအက်ိဳး သယ္ပုိးေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါေစဟု အေ၀းမွေန၍ ကြ်န္မ ဆုေတာင္းလုိက္ပါသည္။
ဇြန္မုိးစက္
