ဒီက
fast food ဆုိင္ေတြမွာ သြားစားတဲ့အခါ အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာလုိ စားၿပီးတဲ့အခါ ကုိယ့္
tray ကုိ ျပန္ရွင္းၿပီး သိမ္းေပးစရာမလုိဘူး။ ကုိယ္က အဲလုိ ျပန္သိမ္းေပးတဲ့ အက်င့္ေလးေတာ့
ႏုိင္သေရြ႕မေဖ်ာက္ဘူး။ ျပန္သိမ္းေပးရလုိ႔ ကုိယ့္အတြက္ အပန္းမႀကီးသလုိ၊ ေနရာရွာေနေစာင့္ေနရတဲ့
ေနာက္လူေတြအတြက္လည္း ပုိအဆင္ေျပတယ္လုိ႔ျမင္တယ္။ အေရွ႕ျခမ္းက ဆုိင္ေတြမွာ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့အခါ
(ေစ်းသက္သာတဲ့အတြက္) လူအင္အား မ်ားမ်ားပုိသုံးႏုိင္တယ္။ အေနာက္ဘက္မွာေတာ့ လုပ္အားခေစ်းႀကီးတာနဲ႔အမွ်
လူနည္းနည္းနဲ႔ပဲ ရေအာင္ စီမံလုပ္ကုိင္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျမန္စာေရာင္းတဲ့ဆုိင္ေတြမွာ
စားၿပီးတဲ့အခါ ကုိယ္ထူကုိယ္ထစနစ္နဲ႔ ျပန္သိမ္းေပးတဲ့အေလ့ကုိ က်င့္သုံးၾကတာေတြ႔ရတယ္။
ကုိယ့္အသိတစ္ေယာက္၀င္လုပ္တဲ့
လန္ဒန္က အတန္အသင့္နာမည္ရ ထုိင္းစားေသာက္ဆုိင္မွာ ေယာက်္ားျဖစ္သူက စားပြဲထုိး၊ ေငြသိမ္းၿပီး
မိန္းမက ဟင္းခ်က္တယ္။ မိန္းမျဖစ္သူ ကုိယ္၀န္ေဆာင္တဲ့အခါက်မွ မီးဖုိေခ်ာင္အကူအတြက္ လူထပ္ရွာလုိ႔
သူငယ္ခ်င္းက ၀င္လုပ္ျဖစ္သြားတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ပဲ ဆုိင္ကုိ run သြားတာ။ ကုိယ္စားဖူးတဲ့
အျမန္စာဘာဂါ ေရာင္းတဲ့ဆုိင္မွာလည္း အေနာက္တုိင္းလူမ်ိဳး မန္ေနဂ်ာကုိယ္တုိင္ ေအာ္ဒါလက္ခံ၊
ေငြသိမ္းၿပီး လူရွင္းတဲ့အခါ သူကုိယ္တုိင္ သန္႔ရွင္းေရး ၀င္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူတုိ႔ဆီက
ဆုိင္ေတြမွာ တတ္ႏုိင္သေရြ႕ လူအင္အားေခြ်တာၿပီး လုပ္ၾကတာ အေရွ႕ျခမ္းနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ေလးကြာတယ္။
လူနည္းေပမယ့္ ၀န္ေဆာင္မႈကေတာ့ အားမေလ်ာ့သြားဘူး။
စားေသာက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့
သူတုိ႔ေတြဟာ ဓားနဲ႔ခက္ရင္းကုိ ပုိအသုံးမ်ားလုိ႔ထင္တယ္၊ ဇြန္းနဲ႔ခက္ရင္းကုိ တြဲၿပီး
စားေလ့သိပ္မရွိဘူး။ ဇြန္းခက္ရင္းတြဲၿပီး ခ်ေပးရင္ေတာင္ ဇြန္းထက္ ခက္ရင္းကုိ ပုိသုံးၾကတာ
ေတြ႔ရတယ္။ အဂၤလိပ္ေတြဟာ formal က်က် စားၾကတဲ့အခါ ခက္ရင္းကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ပက္လက္လွန္စားတာမေတြ႔ဘူးလုိ႔
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာျပေတာ့ ကုိယ္လည္း သတိထားၾကည့္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္၊ နံနက္စာ စားတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ
ပဲေစ့ေတြကုိေတာင္ ခက္ရင္းေမွာက္လ်က္ အေနထားေပၚမွာပဲ ဓားနဲ႔တြန္းတင္ၿပီး စားတာေတြ႔ရတယ္။ အေမရိကန္ေတြကေတာ့
ခက္ရင္းကုိ ပုံစံမ်ိဳးစုံကုိင္ၿပီး စားေနၾကတာပါပဲ။ ျပင္သစ္ေတြက ေသာက္တဲ့၀ုိင္အမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္ၿပီး
ဖန္ခြက္ကုိ ပုံစံမ်ိဳးစုံ ကုိင္သလုိ၊ ဂ်ပန္ေတြကလည္း တူသုံးတဲ့အခါ စည္မ်ဥ္းေလးေတြ ရွိျပန္တယ္။
လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး ပညတ္တစ္ခုစီေပါ့။ အဲလုိ လူတစ္မ်ိဳးစီ မတူညီၾကတဲ့ အျပဳအမူ ဓေလ့စရုိက္ေလးေတြကုိ
ျမင္ရသိရတာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနခဲ့တယ္။
ကုိယ္တုိ႔ဆီမွာ
လမ္းညႊန္တဲ့အခါ ဘယ္ႏွစ္မွတ္တုိင္၊ ဘယ္ႏွစ္လမ္း၊ မႏၲေလးဆုိ ဘယ္ႏွစ္ျပ စသျဖင့္ အသုံးျပဳၾကေပမယ့္
သူတုိ႔ကေတာ့ it’s about 3 mins walk, 5 mins walk လုိ႔ေျပာၿပီး ညႊန္ၾကတယ္။ တစ္ခါတုန္းက
ရပ္ကြက္တစ္ခုက အျပင္ေဆာင္ကုိ ေျပာင္းေနေတာ့ ကုန္စုံဆုိင္လုိက္ရွာရင္း လမ္းမွာေတြ႔တဲ့
တစ္ေယာက္ကုိ ေမးလုိက္တာ သူက ဒီကေန သုံးမိနစ္ေလာက္ေလွ်ာက္ရင္ ေရာက္ၿပီတဲ့။ ကုိယ္လည္း
နာရီၾကည့္ေလွ်ာက္ေတာ့ သုံးမိနစ္ေရာက္ၿပီ ဆုိင္ကလည္း မေတြ႔ေသးဘူး၊ ဒါနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္တယ္၊
ငါးမိနစ္ေလာက္ေရာက္လည္း မေတြ႔ဘူး၊ ေနာက္ ခုနစ္မိနစ္ေလာက္ေရာက္မွ ေတြ႔ေတာ့တယ္။ ေျပာေတာ့
သုံးမိနစ္တဲ့၊ တကယ္တမ္း ကမွမကတာလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးလုိက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိ ေျပာလုိက္တဲ့သူက
မမွားပါဘူး၊ ကုိယ္က သူတုိ႔ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာမွ မျမန္တာ။ ကုိယ္ျမန္တယ္ဆုိတာေတာင္ သူတုိ႔ေျခလွမ္းေတြ
လုိက္လုိ႔မမွီဘူး။ ကုိယ့္အရပ္နဲ႔ ကုိယ့္ႏႈန္းနဲ႔က်ေတာ့ သူတုိ႔ညႊန္းလုိက္တဲ့ မိနစ္က
ကုိယ္လုိ သာမန္အရပ္နဲ႔ အာရွတုိက္သူအတြက္ အနည္းငယ္ လြဲေခ်ာ္သြားေတာ့တာ။
သူတုိ႔ဆီက
သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရး၊ ဘဏ္လုပ္ငန္း၀န္ေဆာင္မႈ၊ စာပုိ႔စနစ္နဲ႔ က်န္းမာေရးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေတြကုိ
ကုိယ္သိပ္သေဘာက်မိတယ္။ ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈလုံးလုံးမရွိရခဲ့တဲ့ စာပုိ႔စနစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ
အဆက္အသြယ္ ျပဳလုပ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ ယူေကရဲ႕ Royal Mail ၀န္ေဆာင္မႈအေပၚ သိပ္အားရ သေဘာက်ခဲ့ရတယ္။
ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္၊ ဗီဇာ အစရွိတာေတြ သက္တမ္းတုိးဖုိ႔ သံရုံးကုိ တကူးတကသြားစရာမလုိဘဲ
စာတုိက္ကေန က်သင့္ေငြနဲ႔ ညီမွ်တဲ့လက္မွတ္နဲ႔ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္မူရင္းကုိ စိတ္ခ်လက္ခ်
ထည့္ေပးလုိက္လုိ႔ရတယ္။ ကိစၥ၀ိစၥၿပီးတဲ့အခါ ပတ္စ္ပုိ႔ေလးဟာ ကုိယ့္ဆီေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔
စာတုိက္ကေန ျပန္ေရာက္လာတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ သေဘာက်တာတစ္ခုက ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခြင့္ထူးခံေတြလုိ
ဘယ္ေနရာသြားသြား ေက်ာင္းသားဆုိတဲ့ ကတ္ေလးထုတ္ျပလုိက္တာနဲ႔ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ထက္၀က္နီးပါးေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ျပတုိက္၀င္ၾကည့္ခြင့္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခြင့္၊ ေစ်း၀ယ္ခြင့္ေတြ
ရတာပါပဲ။ ေက်ာင္းသားကတ္နဲ႔ဆုိ ေလယာဥ္လက္မွတ္လည္း ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ၀ယ္ႏုိင္တယ္။ စကၤာပူမွာ
ပုဂၢိလေက်ာင္းတက္ခဲ့လုိ႔ အစုိးရေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တန္းတူအခြင့္အေရးမရခဲ့တဲ့ ကုိယ္ဟာ
အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ အခြင့္အေရး အျပည့္အ၀ရခဲ့လုိ႔
အံ့ၾသေက်နပ္မိတယ္။
၂၀၁၂
လန္ဒန္အုိလံပစ္ဖြင့္ပြဲမွာ ယူေကႏုိင္ငံရဲ႕ အမ်ိဳးသားက်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈက႑ကုိ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔
တခုတ္တရ ထည့္သြင္းသရုပ္ေဖာ္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ တကယ္လည္း ဂုဏ္ျပဳထုိက္ေလာက္ေအာင္ သူတုိ႔ႏုိင္ငံရဲ႕
က်န္းမာေရး၀န္ေဆာင္မႈက သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံသား၊ ႏုိင္ငံျခားသားရယ္လုိ႔ ခြဲျခားဆက္ဆံတာမ်ိဳး
မရွိပါဘူး။ GP တစ္ေယာက္ဆီမွာ ကုိယ္က မွတ္ပုံတင္ထားလုိက္တာနဲ႔ ဖ်ားနာေဆးရုံတက္တဲ့အခါ
ပုံေသသတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဆးဖုိးကလြဲလုိ႔ က်န္တာ ဘာမွ မေပးရပါဘူး။ ေဆးဖုိးက ၆.၉ေပါင္လုိ႔
သတ္မွတ္ထားရင္ အဲဒီ့ႏႈန္းက ေဆးတစ္လုံးပဲ၀ယ္၀ယ္၊ တစ္လစာပဲ၀ယ္၀ယ္၊ ေျခာက္လစာပဲ၀ယ္၀ယ္
၆ေပါင္နဲ႔ျပား၉၀ပဲ ေပးရပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသားမုိ႔လည္း ပုိေပးစရာမလုိပါဘူး။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားေတြအတြက္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕
အေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး လုိအပ္သလုိ ၾကည့္ရႈေထာက္ပံ့ေပးေသးတာမုိ႔ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲ ၀င္ေငြနည္းလုိ႔
ေဆးခန္းမျပႏုိင္၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ မခံႏုိင္တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး မႀကဳံရေတာ့ပါဘူး။
ကုိယ္ကုိယ္တုိင္
ေဆးရုံတစ္ခါမွ မတက္ဖူးေပမယ့္ ေရာက္တဲ့ႏုိင္ငံမွာ ကုိယ္နဲ႔အတူေန မိသားစု၊ မိတ္ေဆြေတြ
ေဆး႐ုံတက္တာ မၾကာခဏ ႀကံဳရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ ယူေကေရာက္ခုိက္ သူေဆး႐ုံတက္ခဲ့တုန္းက
အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြဟာ ရယ္စရာ၊ အမွတ္ရစရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အေအးႀကိဳက္တဲ့သူဟာ စိတ္ကူးထဲေတာင္
တစ္ခါမွ ထင္မထားမိတဲ့ အဆုတ္ေရာဂါ ရခဲ့ပါတယ္။ အေအးမိၿပီး ေခ်ာင္းဆုိးေနတာ လနဲ႔ခ်ီၿပီး
ၾကာသြားတာနဲ႔ သူ႔ကုိ ေဆးခန္းျပဖုိ႔ အတင္းတုိက္တြန္းယူရပါတယ္။ ေဆးခန္းျပလုိက္တာနဲ႔ ဆရာ၀န္က
ဓာတ္မွန္႐ုိက္ေသြးစစ္ဖုိ႔ ခ်က္ခ်င္းေဆးရုံကုိ လႊတ္ပါတယ္။ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ အသက္သိပ္မႀကီးေသးေပမယ့္
ထက္ထက္ျမက္ျမက္ရွိတဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ယူေကႏုိင္ငံသား ဆရာ၀န္က လုိအပ္တာေတြ စစ္ေဆးၿပီး
အိမ္ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘဲ ေဆး႐ုံ တန္းတက္ခုိင္းလုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ ကူးစက္တတ္တဲ့ေရာဂါမုိ႔ ထင္ပါတယ္၊
လူနာတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကုိ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ တီဗီ၊ ဆုိဖာဆက္တီ အျပည့္အစုံပါတဲ့ အခန္းက်ယ္တစ္ခုထဲမွာ
ထားပါတယ္။ သူနဲ႔အနီးကပ္ေနတဲ့သူ၊ တစ္အိမ္တည္း၊ တစ္ေဆာင္တည္း ေနတဲ့သူေတြ အကုန္လုံး ေဆးစစ္ဖုိ႔
စာပုိ႔ၿပီး ညႊန္ၾကားပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔အေဆာင္က ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပါပဲ။
သူ႔ရည္းစားျဖစ္တဲ့ကုိယ္ေတာင္ ဘာမွ မျဖစ္တာ၊ သူတုိ႔က ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးဆုိၿပီး
တစ္ေယာက္မွ ေဆး႐ုံကုိ မသြားပါဘူး။
သူကေတာ့
ေဆးေတြစားတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ၀ိတ္ေတြက်ၿပီး သိပ္မလႈပ္ႏုိင္၊ မရွားႏုိင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကေတာ့
သူ႔ကုိ သြားၾကည့္ၿပီး ေဆး႐ုံမွာ ဇိမ္က်ေနေတာ့တာ။ အစားအေသာက္က မနက္၊ ေန႔လည္၊ ညေနစာ ေတြကုိ
မီးႏူးနဲ႔ေကြ်းတာမုိ႔ ကုိယ္ႀကိဳက္တာ အမွတ္ျခစ္ၿပီး မွာစားလုိ႔ရတယ္ေလ။ သူမႀကိဳက္တဲ့အစားအေသာက္ေတြ၊
ပုိတဲ့ဟာေတြ ကုိယ္ကယူစားၿပီး လုိအပ္ရင္ သူ႔ကုိ ပုိမွာခုိင္းလုိက္ေသးတယ္။ ဥပမာ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့
အသီးတုိ႔ ပူတင္းတုိ႔၊ ေခ်ာ့ကလက္တုိ႔ဆုိရင္ ကုိယ္ပါစားရေအာင္ တစ္ခုပုိယူထားခုိင္းလုိက္တယ္။
တကယ္လုိ႔ ေဆး႐ုံကေကြ်းတာ မစားခ်င္ရင္ အျပင္ဆုိင္ကေန ကုိယ့္ဘာသာ ေအာ္ဒါမွာလုိ႔ရေအာင္လည္း
စီစဥ္ထားေပးတယ္။ ကုိယ္က လူနာကုိ အမွီျပဳၿပီး မုန္႔ေတြစားလုိက္၊ တီဗီၾကည့္လုိက္နဲ႔ ဧည့္ခ်ိန္ကုန္မွပဲ
မျပန္ခ်င္ျပန္ခ်င္နဲ႔ ျပန္လာလုိက္တယ္။ တစ္ရက္ တီဗီမွာ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အင္ဒီယာနာဂ်ဴံး႐ုပ္ရွင္ျပေနတုန္း
အားပါးတရနဲ႔ ဆုိဖာေပၚမွီၿပီး ၾကည့္ေနလုိက္တာ သူနာျပဳက တံခါးလာေခါက္ၿပီး အသံက်ယ္ေနလုိ႔
တုိးေပးပါလုိ႔ ေျပာယူရတယ္။ ကုိယ္လည္း အားနာနာနဲ႔ ေတာင္းပန္ၿပီး အသံတုိးေပးလုိက္တယ္။
အဲဒီ့ေတာ့မွ ကုိယ္ေဆး႐ုံမွာ ေရာက္ေနပါလား ဆုိတဲ့အသိက ျပန္၀င္သြားတာ။
တစ္ညေနေတာ့
ကုိယ္ျပန္ခါနီး သူ႔ေမး႐ုိးက မေတာ္မဆျပဳတ္သြားတယ္။ ခါတုိင္းအဲလုိျဖစ္ရင္ သူ႔ဘာသာ ျပန္တပ္တတ္တယ္။
ခုက်ေတာ့ သူက အားသိပ္မရွိေတာ့ ျပန္တပ္လုိ႔မရဘဲ ပါးစပ္ႀကီးက ဟေနေတာ့တာ။ ကုိယ္လည္း ႏုိက္ဂ်ဴတီက်
ဆရာ၀န္ကုိ ေျပးေခၚတယ္။ သူနာျပဳလည္း ေရာက္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာ၀န္မေလးက ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္လား မသိဘူး၊
ေတာ္ေတာ္ငယ္ၿပီး အေတြ႕အႀကဳံရွိပုံ မရဘူး။ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ဘာလုပ္ေပးရမွန္း မသိဘူးျဖစ္ေနတယ္။
ကုိယ္ကလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဒီလုိလုပ္ၾကည့္ပါလုိ႔ အႀကံျပဳတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္မေလးက
လက္မရဲဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာ၀န္မေလး အျပင္ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ ေနာက္ထပ္ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပါလာတယ္။
ကုိယ္က ဆရာ၀န္ျမင္လုိက္တည္းက သိတယ္၊ ဒီကိစၥေျပလည္ေတာ့မွာလုိ႔။ ဟုတ္တယ္… ဆရာ၀န္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း
လူမည္းအမ်ိဳးသား၊ သူက လူနာကုိ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီးတာနဲ႔ ေမး႐ုိးကုိ အားနဲ႔ ဆတ္ကနဲဖိၿပီး
ျပန္တပ္ေပးလုိက္တာ ဟေနတဲ့ပါးစပ္လည္း ပိတ္သြားၿပီး ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ကုိယ္တုိ႔အားလုံးလည္း
ဟင္းခ် ၀မ္းသာသြားၿပီး ဆရာ၀န္ႀကီးကုိ ေက်းဇူး၀ုိင္းတင္ၾကရတာ။ ကုိယ္လည္းပဲ အဲေတာ့မွ
တကၠစီေခၚၿပီး အိမ္ကုိ စိတ္ခ်လက္ခ် ျပန္ႏုိင္ေတာ့တယ္။
ေဆး႐ုံမွာ
ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနၿပီး ျပန္ဆင္းတဲ့ေန႔မွာ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး နဲနဲလန္႔ေနၾကတယ္။
ႏုိင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားေတြလည္းျဖစ္ျပန္၊ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ ေဆး႐ုံတစ္ခါမွ မတက္ဖူးေတာ့
ေဆး႐ုံတက္ခေတြ၊ ေဆးဖုိးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေပးရေတာ့မလဲ ဆုိၿပီးေတာ့…။ ေငြရွင္းေကာင္တာေရာက္ေတာ့
သူ႔ကုိ ေနာက္ထပ္ ဆက္ေသာက္ရမယ့္ ေျခာက္လစာအတြက္ ေဆးေပးၿပီး သူတုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေဆးဖုိးေငြ
ေျခာက္ေပါင္ေက်ာ္နဲ႔ပဲ ဘီလ္ထြက္လာတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုိယ္တုိ႔ရင္ထဲက အလုံးႀကီးလည္း က်သြားေတာ့တယ္။
ေျခာက္လအတြင္း သူ႔ကုိ ေဆးမွန္မွန္ေသာက္ဖုိ႔ မျပတ္သတိေပးရင္း၊ ၾကားထဲမွာ ႏွစ္လတစ္ခါ
ေဆး႐ုံမွာ ေဆးသြားစစ္ရင္း၊ ဓာတ္မွန္႐ုိက္ရင္းနဲ႔ ေျခာက္လၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူ႔အဆုတ္ေရာဂါလည္း
ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားေတာ့တယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ဘာရယ္မဟုတ္ သူေဆး႐ုံတက္ေနစဥ္က စားခဲ့ေသာက္ခဲ့၊
တီဗီၾကည့္ခဲ့ရတာေလးေတြကုိ အမွတ္ရရင္း ၿပဳံးေနမိေတာ့တာ...။
ပတ္ဝန္းက်င္ ေလ့လာမႈအားေကာင္းျပီး အားလံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနတဲ့ ဇြန္႔ရဲ႕ မွတ္တမ္းေလးေတြက အျမဲ ခ်စ္စရာေကာင္း... အျမဲ ဖတ္လို႔ေကာင္းေနေတာ့တာပဲ... း))
ေက်းဇူးပါ မမသက္ေ၀။ း)
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ အေနာက္ႏိုင္ငံ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈက လူကို တန္ဖိုးထားလို႔ အားရစရာ ေကာင္းပါတယ္..၊ ဆင္ျဖဴေတာ္မွီၿပီး ႀကံစုပ္႐ံုတင္ မကဘဲ အင္ဒီယာနာဂ်ံဳးစ္နဲ႔ပါ ဇိမ္က်ေနတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္ရေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္၊ း)
အမသက္ေဝ ေျပာသလိုပါပဲ..၊ အမွတ္သညာေကာင္းတဲ့ ဇြန္႔ရဲ႕ ပို႔စ္ေလးေတြက အၿမဲလိုလို အေသးစိတ္ၿပီး တိတိက်က်နဲ႔ကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွတယ္..။
ဇြန္ရဲ႕ပိုစ့္တုိင္းကုိ လာအားေပးၿပီး အေသအခ်ာမန္႔တတ္တဲ့ ကုိညီလင္းသစ္ကုိလည္း ေက်းဇူးပါ။ း)
အစ္မ က အစ္မ ၇ည္းစား ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲေနာ္ အၿမဲ သတိတရဲ ့ ၇ွိေနတာပဲေနာ္ သိပ္မၾကာတဲ ့အခ်ိန္ ခ်စ္သူ ႏွစ္ဦးေပါင္းဆံဳႏိုင္ပါေစ အစ္မ May God bless both of you.