(၁)
တိတ္ဆိတ္ေသာညည့္ယံမွာ
ထြက္ေပၚလာသည့္ စားပြဲတင္နာရီလက္တံ၏ ေရြ႕လ်ားသံကုိ သတိျပဳမိေတာ့မွ ႏြယ္ ေရးလက္စအစီရင္ခံစာကုိ
အစအဆုံးတစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးကုိ အနားေပးလုိက္သည္။ ဒီေန႔ညေတာ့ အၿပီးသတ္ႏုိင္မည္
မထင္ေတာ့။ မနက္ျဖန္ည ေဆး႐ုံကျပန္လာမွ လုိအပ္ေနေသးသည့္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားကုိ ထပ္မံျဖည့္စြက္ၿပီး
အေခ်ာသတ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ မနက္ျဖန္အေၾကာင္း စဥ္းစားမိေတာ့ ရင္က အလုိလုိပူလာသည္ႏွင့္
တၿပိဳင္နက္ ႏြယ့္ မ်က္စိထဲမွာ ေသးငယ္ႀကဳံလွီေသာ ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားေသာ
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ ျမင္ေယာင္လာသည္။
တတ္သည့္ပညာ
မေနသာေသာ ႏြယ္ ေၾကာင့္ ကေလးငယ္၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သိလုိက္ရျခင္းျဖစ္သည္။
တကယ္လုိ႔မ်ား ႏြယ္သည္ ဂြ်န္ႏွင့္စိမ္းတုိ႔ႏွင့္ မသိကြ်မ္းခဲ့လွ်င္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဂြ်န္က
ႏြယ့္ကုိ အားကုိတႀကီး ေမးျမန္းကူညီပါရန္ မေတာင္းဆုိခဲ့လွ်င္ ထုိကေလးႏွင့္ ႏြယ္သည္ ဆက္စပ္ပတ္သက္စရာအေၾကာင္း
ရွိလာမည္မဟုတ္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ကေလးငယ္၏ အဆင္ေျပစြာ နားခုိရာေနရာေလးမွာ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ပ်က္စရာ
အေၾကာင္းလည္း ရွိလာမည္မဟုတ္။ အကယ္၍မ်ား မနက္ျဖန္ ႏြယ္ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ ကိစၥအ၀၀တုိ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ခဲ့လွ်င္….
ႏြယ္ ဆက္မေတြးရဲေတာ့။ ကေလးငယ္ႏွင့္ စတင္ေတြ႔ခဲ့ေသာ ထုိေန႔က အျဖစ္အပ်က္တုိ႔သည္ ႏြယ့္အေတြးထဲ
တစ္ဖန္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဒီညလည္း ႏြယ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ႏုိင္မည္ မထင္။
(၂)
“ဟယ္လုိ….
ႏြယ္လား၊ ဂြ်န္ပါ။ ႏြယ့္ကုိ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္လုိ႔။ ကုိယ္အခု လုပ္အားေပးအဂၤလိပ္စာသင္ေနတဲ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကုိရင္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ မ်က္မွန္လုပ္ေပးခ်င္လုိ႔၊ အဲဒါ… မ်က္မွန္လုပ္ရမယ့္ဆုိင္နဲ႔
က်သင့္ေငြတစ္ခ်က္ေလာက္ ေျပာျပေပးလုိ႔ ရမလား။”
တစ္ဖက္သားကုိ
ႏႈတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်ျဖစ္ေစ အၿမဲကူညီလုိစိတ္ရွိေသာ၊ အကူအညီေပးတတ္ေသာ
ႏြယ္က မဆုိင္းမတြ ျပန္ေျဖသည္။ “မ်က္မွန္ကေတာ့ လုပ္တဲ့ကုိင္းအမ်ိဳးအစားေပၚမူတည္ၿပီး
ေစ်းအစားစားရွိတယ္ ဂြ်န္။ ဂြ်န္တုိ႔ ဘတ္ဂ်က္အတုိင္းအတာနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လုပ္ေပးလုိက္ေလ။
ဆုိင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဂြ်န္တုိ႔ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္သြားမယ္ဆုိရင္ ဘယ္ဆုိင္မွာ လုပ္ရမွန္း
သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ႏြယ္တုိ႔အိမ္ကလုပ္ေနက် မ်က္မွန္ဆုိင္ကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္။ မ်က္စိစစ္ဖုိ႔
ကေလးပါ ေခၚလာခဲ့ေလ”
“ႏြယ္
လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိ သိပ္အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒါဆုိ ဒီစေနမွာ ကုိယ္နဲ႔စိမ္း ကုိရင္ေလးကုိေခၚၿပီး
ၿမိဳ႕ထဲကုိ လာခဲ့မယ္” ဟု ဂြ်န္က ၀မ္းသာအားရ ျပန္ေျပာသည္။
တကယ္ေတာ့
ဂြ်န္ႏွင့္စိမ္းက ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တစ္လခြဲခန္႔ လာေရာက္ေနထုိင္ၾကေသာ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္မုိ႔
ယခုလုိ မ်က္မွန္ဆုိင္ရွာေဖြေသာ ကိစၥမ်ိဳးမွာ ႏြယ္ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် လုိက္ပုိ႔ႏုိင္လွ်င္
သူတုိ႔အတြက္ေရာ၊ ကေလးအတြက္ပါ ပုိအဆင္ေျပမည္မွန္း ႏြယ္ ခန္႔မွန္းမိေသာေၾကာင့္ ကူညီေပးရန္ ဆုံးျဖတ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
ပရဟိတစိတ္
ထက္သန္ေသာ ဂြ်န္က ေရာက္ေလရာမွာ သူတတ္ႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းျဖင့္ လုပ္အားေပးတတ္သူျဖစ္ရာ
ရန္ကုန္ေရာက္ခုိက္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းတစ္ခုမွာ အဂၤလိပ္စာသြားသင္ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူသင္ေပးရသည့္ ေက်ာင္းသားကုိရင္အမ်ားႀကီးထဲကမွ မ်က္ႏွာႏွင့္ စာအုပ္ကုိ တအားနီးကပ္ၿပီးၾကည့္မွ
ဖတ္ရ၊ျမင္ရေသာ အသက္ကုိးႏွစ္အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ ကုိရင္ပိန္ပိန္ေလးတစ္ေယာက္ကုိ ဂြ်န္သတိျပဳ
က႐ုဏာသက္မိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိကုိရင္ေလးအေၾကာင္း ဂြ်န္စိတ္၀င္တစား စုံစမ္းေမးျမန္းၾကည့္ေသးသည္ဟု
ႏြယ့္ကုိ ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ကုိရင္ေလးမ်ား အားလုံးလုိလုိမွာ
မိဘမဲ့ကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး၊ အခ်ိဳ႕မွာ မိဘမ်ားကုိပင္ မမွတ္မိ၊ မသိၾကေသာ အရြယ္ကပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသုိ႔
ေရာက္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဆရာေတာ္က ေျပာျပသည္ဟုဆုိသည္။
ခ်ိန္းဆုိထားေသာ
စေနေန႔ေရာက္ေတာ့ ဂြ်န္၊ စိမ္း၊ ႏြယ္ ႏွင့္ ကုိရင္ေလးတုိ႔ မ်က္မွန္ဆုိင္ကုိ အတူသြား၍
မ်က္စိဆရာ၀န္ႏွင့္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး၊ ဂြ်န္က မ်က္မွန္ႏွစ္လက္ လုပ္ေပးကာ လွဴလုိက္သည္။
ႏြယ္က ကုိရင္ေလး၏ဘြဲ႔အမည္ကုိ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ရွင္၀ိဇယ ဟုသိရသည္။ “ဂြ်န္… ကုိရင္ေလးက
သိပ္ပိန္တာပဲ၊ သူ႔က်န္းမာေရး ပုံမွန္မွဟုတ္ရဲ႕လားမသိဘူး။ ေဆးခန္းျပၿပီး ေဆးစစ္ၾကည့္လုိက္ရင္
ေကာင္းမယ္” ဟု ႏြယ္က အႀကံျပဳလုိက္သည္။ ႏြယ္၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ရွင္၀ိဇယေလးကုိ ပုဂၢလိက
ေဆးခန္းတစ္ခုမွာ သြားေရာက္စစ္ေဆးေပးၾကသည္။ သူ႔မွာအဆုတ္ေရာဂါမ်ားရွိေနလား မသိဘူးေနာ္ဟု
စိမ္းက ထင္ေၾကးေပးသည္။ ႏြယ္က ေတြးေတြးဆဆျဖင့္ တုိ႔ကေတာ့ အိတ္ခ်္အုိင္ဗြီလုိ႔ ထင္တယ္။
ဂြ်န္ႏွင့္စိမ္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အံ့ၾသတႀကီးျဖင့္ ႏြယ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။
ေသြးစစ္ထားသည့္ အေျဖရလာေသာအခါ
ႏြယ္ထင္မွတ္ထားသလုိပင္ ကုိရင္ေလးမွာ အိတ္ခ်္အုိင္ဗြီေပါ့စတစ္ဗ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း စိတ္မေကာင္းစြာ
သိလုိက္ရသည္။ ဂြ်န္ႏွင့္စိမ္းတုိ႔လည္း ထုိသတင္းကုိၾကားၿပီး ရွင္၀ိဇယေလးအတြက္ အႀကီးအက်ယ္
စိတ္ထိခုိက္သြားၾကသည္။ ကေလးငယ္အေပၚ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဂြ်န္က “ႏြယ္… ဒီကေလးအတြက္
ကုိယ္တုိ႔တတ္ႏုိင္သေလာက္ အေထာက္အပ့ံ ေပးခ်င္တယ္။ ကုိယ္တုိ႔ျပန္သြားရင္လည္း ဟိုကေန သူ႔အတြက္လွမ္းၿပီး
လုိအပ္တဲ့ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး စရိတ္ေတြ လွမ္းပုိ႔ေပးမယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ ႏြယ္ အကူအညီေပးႏုိင္တယ္
မဟုတ္လားဟင္” “အဲ့ဒီအတြက္ေတာ့ ရပါတယ္ ဂြ်န္၊ တစ္ခုပဲ ေလာေလာဆယ္… သူေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ
အသိေပးအေၾကာင္းၾကားရေတာ့မယ္။ ဒါမွ သူနဲ႔အတူေနတဲ့ တျခားကုိရင္ေလးေတြကုိ ကူးစက္ပ်ံ႕ပြားမႈ
မျဖစ္ရေအာင္”
(၃)
ႏြယ္က
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား၍ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံၿပီး ကုိရင္ေလး၏ ေနာက္ေၾကာင္းကုိ
ထပ္မံေသခ်ာေအာင္ ေမးျမန္းစုံစမ္းရသည္။ ဆရာေတာ္အမိန္႔ရွိသေလာက္ ႏြယ္သိရသည္မွာ ရွင္၀ိဇယ၏
အမည္ရင္းမွာ ေမာင္၀င္းေအာင္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႔မိခင္ရင္းမွာ ကြယ္လြန္သြားၿပီး မိေထြးႏွင့္အတူ
လမ္းေပၚမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ သူ႔ဖခင္မွာ က်န္းမာေရးမေကာင္းဘဲ အိပ္ရာထဲလဲေနသည့္အတြက္
မိေထြးျဖစ္သူကလည္း ကေလးကုိ တာ၀န္မယူခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း၊ သူႏွင့္ဆုံးသြားၿပီျဖစ္ေသာသူ႔ညီေလးကုိ
ဆရာေတာ္က လမ္းေပၚမွာေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္မွစ၍ ေနာက္ဆုံးေက်ာင္းကုိေခၚလာၿပီး ကုိရင္၀တ္ေပးကာ
ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ထားေၾကာင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ေျပာျပသည္အရဆုိလွ်င္ ကေလး၏ ေရာဂါလက္ခံရရွိပုံမွာ
သူ႔မိဘမ်ားမွျဖစ္ေၾကာင္း ႏြယ္ ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ႏုိင္သည္။
ႏြယ္က
ရွင္၀ိဇယေလးမွာ အိတ္ခ်္အုိင္ဗြီေရာဂါပုိးရွိေနေၾကာင္း ဆရာေတာ့္ကုိ အသိေပးေလွ်ာက္ထားလုိက္သည္မွစ၍
ကုိရင္ေလး၏ လုံၿခဳံေႏြးေထြးေနေသာ အသုိက္ၿမဳံမွာ ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္ပ်က္မည့္ အေျခအေနတစ္ခုသုိ႔
ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ ႏြယ္၏ အသိေပးအေၾကာင္းၾကားမႈကုိ လြန္စြာ ေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္... အျခားအျခားေသာ ေက်ာင္းရွိ ကေလးငယ္မ်ား၊ ကိုရင္ငယ္မ်ား၏ က်န္းမာေရးလုံၿခဳံမႈအတြက္
ရွင္၀ိဇယကုိ ေက်ာင္းမွာဆက္၍လက္သင့္ခံျခင္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ကုိရင္ေလးအတြက္ ႏြယ္မွ
အသင့္ေတာ္ဆုံးေနရာကုိ အျမန္ဆုံးရွာေဖြေပးေစလုိေၾကာင္း ဆရာေတာ္ကလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း
ျပန္အမိန္႔ရွိလာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
(၄)
ထုိေန႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ
ျပန္လာၿပီးကတည္းက ႏြယ့္ရင္ထဲ ေလးလံေနသည္။ သူ႔ဟာသူဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ
ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေနေနတာ အေကာင္းသား၊ ငါရွည္ၿပီး ေဆးစစ္ေပးမိလုိ႔
ေရာဂါရွိေၾကာင္း သိလုိက္ရတာ။ အခုငါ့ေၾကာင့္ သူ႔မွာ ခုိနားစရာရိပ္ၿမဳံေလး ေပ်ာက္ရရွာၿပီ။
ႏြယ္စိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္တင္ေနမိသည္။ ကေလးအတြက္ ေနရာေလးတစ္ခု
ျပန္ရဖုိ႔ ႏြယ္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားရေတာ့မည္။ ႏြယ္ လက္လွမ္းမွီသမွ်၊ ၾကားဖူးထားသမွ်
ကေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာေတြကုိ ေမးျမန္းစုံစမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း ကေလးတစ္ေယာက္
လက္ခံဖုိ႔အေရးမွာ လက္ေတြ႔တြင္ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေၾကာင္း သိလုိက္ရသည္။ ဒါေတာင္
ႏြယ္က က်န္းမာေရးေလာကႏွင့္ တုိက္႐ုိက္ပတ္သက္ဆက္ဆံေနသူတစ္ေယာက္။
ကေလးအား
ဆုိင္ရာေဂဟာသုိ႔ ပုိ႔ေပးရန္ သက္ဆုိင္ရာက်န္းမာေရးအဖြဲ႔အစည္းဌာနတစ္ခု၏ ေထာက္ခံခ်က္၊
ေဆးစစ္မွတ္တမ္း၊ အျခားလုိအပ္သည့္ က်န္းမာေရးစာရြက္စာတမ္းတုိ႔ႏွင့္အတူ ကေလးကုိယ္တုိင္
အသိအမွတ္ျပဳလက္ခံထားသည့္ ကေလး၏အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္ရန္ လုိအပ္သည္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းအေနျဖင့္
ေဂဟာကုိ တုိက္႐ုိက္အပ္ႏွံခြင့္ ခက္ခဲေနသည္ျဖစ္ရာ ႏြယ္တစ္ေယာက္ ေခါင္းခဲသြားေတာ့သည္။
ရွင္၀ိဇယေလးအတြက္ ခုိနားရာေနရာေလးတစ္ခု မရမခ်င္း ႏြယ္တစ္ေယာက္ ရတက္မေအးႏုိင္ေတာ့။
ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ
ေရာက္ရွိေနသူ ႏြယ့္ခင္ပြန္းေလာင္း ကုိမ်ိဳးႏွင့္ ခါတုိင္းလုိ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ဖုန္းမေျပာႏုိင္သည့္အတြက္
ကုိမ်ိဳးက “ႏြယ္… ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဘာေတြ အလုပ္မ်ားေနျပန္တာလဲ” ဟုေမးသည္ကုိ “ဒီလုိပါပဲ…
လူနာတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခက္အခဲတစ္ခု လုိက္ေျဖရွင္းေနရလုိ႔ပါ” ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ကုိမ်ိဳးက
ႏြယ့္လုိပရဟိတစိတ္ ထက္သန္သူမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ႏြယ္ သူမ်ားကိစၥႏွင့္ မအားမလပ္ျဖစ္ၿပီး
စိတ္ေသာကေရာက္ေနေၾကာင္းၾကားရလွ်င္ ႏြယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီကြာဟု ေျပာမွာစုိး၍ အေသးစိတ္ မေျပာျပျဖစ္ခဲ့။
(၅)
ကုိရင္ေလးအတြက္
ေနရာအသည္းအသန္ စတင္ရွာေဖြသည့္ေန႔မွ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အန္ဂ်ီအုိအဖြဲ႔တစ္ခုမွာ
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးႏွင့္ ဖုန္းေျပာမိသည္။ ထုိသူငယ္ခ်င္းက နယ္႐ုံးခြဲတစ္ခုကေန
ရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေျပာင္းေရႊ႕လာတာ သိပ္မၾကာေသး။ ႏြယ္ေျပာျပသည့္ ကုိရင္ေလးအေၾကာင္းကုိ
နားေထာင္ၿပီး ေဂဟာသုိ႔ အပ္ႏွံရန္ လုိအပ္သည့္ ကိစၥအ၀၀ကုိ သူတုိ႔အဖြဲ႔အစည္း၏လက္ေအာက္မွေန၍
ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကေလးကုိ သူတုိ႔ႏွင့္သက္ဆုိင္ရာေဆးခန္းမွာ ထပ္မံေဆးစစ္ဖုိ႔
လုိအပ္ေၾကာင္း၊ ကေလး၏ေရွ႕ေရးအတြက္ ကုိယ္စားဆုံးျဖတ္ေပးႏုိင္ရန္ အုပ္ထိန္းသူတစ္ေယာက္ကုိ
ေရြးခ်ယ္ရန္အတြက္ အင္တာဗ်ဴးလည္း ၀င္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ႏြယ့္ကုိ ေျပာျပေတာ့ အတန္ငယ္ စိတ္သက္သာရာ
ရသြားခဲ့သည္။
(၆)
ညက
အေတြးေတြမ်ားၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေသာ ႏြယ္တစ္ေယာက္ ႀကီးႀကီးျမလာၿပီး လႈပ္ႏႈိးမွပင္
ႏုိးသြားေတာ့သည္။ ဒီေန႔ ႏြယ္၊ ကုိရင္ေလးႏွင့္ လ်ာထားအုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းက
ဆရာမတစ္ဦး ေဆးခန္းသြားၾကရမည္။ ေဆးစစ္ခ်က္၊ မွတ္တမ္းႏွင့္ လုိအပ္ေသာစာရြက္စာတမ္းမ်ား
ျဖည့္အၿပီးမွာ ရွင္၀ိဇယအား အဖြဲ႔အစည္းမွ တာ၀န္ရွိပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးက နာရီ၀က္ခန္႔ အေမးအေျဖ
ျပဳလုပ္သည္။ ႏြယ္က သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူအား… “ဟင္… ကုိယ္တုိ႔ကုိ ဗ်ဴးမွာ မဟုတ္ဘူးလား” “မဟုတ္ဘူး…ႏြယ္၊
အဓိက ကေလးကုိ ေမးတာ၊ ကေလးရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ေရြးခ်ယ္လုိက္တဲ့ အုပ္ထိန္းသူကုိ ရၿပီးမွ သူတုိ႔ေခၚေတြ႔လိမ့္မယ္။”
ကုိရင္ေလးက
အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ေရြးခ်ယ္လုိက္သူမွာ ႏြယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။ တကယ္ဆုိ
ရွင္၀ိဇယေလးနဲ႔ ႏြယ္ သိတာမွ ရက္ပုိင္းပဲ ရွိေသးသည္။ ဂြ်န္ႏွင့္ကမွ ႏြယ့္ထက္ပုိၿပီး
ရင္းႏွီးလုိက္ေသးသည္။ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ ဆရာမေလးႏွင့္ ကုိရင္ေလး ရင္းႏွီးသိကြ်မ္းမႈက လေပါင္းမ်ားစြာ။
ႏြယ့္စိတ္ထဲ ေက်ာင္းကဆရာမကုိသာ သူေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မွတ္ထားခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ကေလးက
အင္တာဗ်ဴးမွာ သူယုံၾကည္စိတ္ခ်ရသူမွာ ဆရာမႏြယ္ႏြယ္တင္ျဖစ္ေၾကာင္း အခုိင္အမာေျပာခဲ့သည္တဲ့။
ဒီလုိႏွင့္ ႏြယ္တစ္ေယာက္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ရွင္၀ိဇယေခၚ ေမာင္၀င္းေအာင္၏ အုပ္ထိန္းသူျဖစ္သြားေတာ့သည္။
ႏြယ္က လုိအပ္သည့္စာရြက္စာတမ္းမ်ားေပၚမွာ ဆုိင္းထုိးေပးၿပီး ကေလးကုိ ေဂဟာသုိ႔ ပုိ႔ခြင့္ရက္က်လာသည့္အခါ
လူထြက္ေစၿပီး သုခရိပ္ၿမဳံသုိ႔ သြားေရာက္ပုိ႔ေဆာင္ေပးၿပီးမွပင္ ႏြယ့္ရင္ထဲက စုိးရိမ္ေသာကပူပန္မႈမ်ား
ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့သည္။
(၇)
ဂြ်န္ႏွင့္စိမ္းတုိ႔မွာ
ေမာင္၀င္းေအာင္ သုခရိပ္ၿမဳံသုိ႔ မေျပာင္းေရႊ႕မီကပင္ သူတို႔ဌာေနကုိ ျပန္သြားၾကၿပီျဖစ္၍
ကေလးငယ္၏ အေျခအေနကုိ အီးေမးလ္ပုိ႔ကာ မျပတ္အေၾကာင္းၾကားပါရန္ ေတာင္းဆုိသြားၾကသည္။ သူတုိ႔ေတာင္းဆုိသည့္အတုိင္းလည္း
ႏြယ္ အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ႏြယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ႏုိင္ငံရပ္ျခားသုိ႔သြားကာ ဘြဲ႔လြန္စာေမးပြဲတစ္ခု
ထြက္ေျဖရန္ရွိသည္။ ၿပီးလွ်င္ ကုိမ်ိဳးႏွင့္လက္ထပ္ၿပီး ေသွ်ာင္ေနာက္ဆံထုံးပါ ဟုိမွာပဲ
အခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာ ေနျဖစ္ခ်င္ ေနျဖစ္သြားလိမ့္မည္။ ေမာင္၀င္းေအာင္ေလး အသက္ရွင္ေနသေရြ႕
သူ၏အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္ ႏြယ္ ရွိေနေပးရမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေမာင္၀င္းေအာင္တစ္ေယာက္
သုခရိပ္ၿမဳံမွာ သူ႔လုိဘ၀တူ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ပညာသင္ၾကားေနၿပီမုိ႔ ႏြယ္
စိတ္ေအးသြားရသည္။
(၈)
ေနာက္သုံးလအၾကာ
ႏြယ္ ႏုိင္ငံျခားမထြက္ခင္ တစ္ရက္အလုိမွာ သုခရိပ္ၿမဳံကုိသြားၿပီး ေမာင္၀င္းေအာင္ႏွင့္
ေတြ႔ဆုံခဲ့သည္။ ႏြယ္ႏွင့္အတူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဆရာမေလးလည္း
လုိက္ေတြ႔ၾကသည္။ ရိပ္ၿမဳံမွ ဆရာမေလးက သား… သူတုိ႔ဘယ္သူေတြလည္း မွတ္မိလားဟုေမးေတာ့၊
ကေလးငယ္က ႏြယ့္ကုိ ဆရာမေဒါက္တာႏြယ္ႏြယ္တင္ဟု လက္ညွဳိးထုိးေျပာၿပီး က်န္သူမ်ားကုိေတာ့ မမွတ္မိဘူးဟု
ျပန္ေျဖ၍ ႏြယ့္မွာ အံ့ၾသ၀မ္းသာရေသးသည္။ ကေလးအတြက္ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီ ငါးစုံဆယ္ထည္၊
စာအုပ္၊ ေဘာပင္၊ ေစာင္၊ အိပ္ရာခင္း၊ ေခါင္းအုံး၊ အရုပ္မ်ား လုိေလးေသးမရွိ ႏြယ္၀ယ္ၿပီး ေပးခဲ့သည္။
ႏြယ္ မရွိခုိက္ လုိအပ္သည္မ်ား မွာၾကားရန္ ႏြယ့္အိမ္၏ ဖုန္းနံပါတ္ကုိလည္း ေပးခဲ့သည္။
“သား ဆရာမကုိ တစ္ခုခုမွာခ်င္ေျပာခ်င္တဲ့အခါ ဒီဖုန္းနံပါတ္ကုိ ဆက္လုိက္ေနာ္။ သားေျပာတာေတြ
ဆရာမအိမ္ကတစ္ဆင့္ ဆရာမကုိ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားေပးလိမ့္မယ္။ တကယ္လုိ႔ တစ္ခုခုအေရးတႀကီး
လုိတာရွိရင္လည္း အိမ္ကုိ လွမ္းေျပာလုိ႔ရတယ္ေနာ္။” ေမာင္၀င္းေအာင္က မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္၀န္းမွာ
မ်က္ရည္တုိ႔ ရစ္၀ဲလ်က္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ႏြယ္က
အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္ခါနီးမွာ “ဆရာမႏြယ္ႏြယ္ေရ… ေမာင္၀င္းေအာင္ေလးက အရမ္းမွတ္ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊
စာလည္းေတာ္တယ္” ဟု ရိပ္ၿမဳံက ဆရာမေလးက ေျပာေတာ့ ႏြယ့္မွာၾကည္ႏူးရသည္။ ဂြ်န္႔ဆီမွလည္း
ကုိရင္ေလးက bright ျဖစ္တယ္ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ေပးဖူးသည္ကုိ ျပန္အမွတ္ရသည္။ ႏြယ္ႏွင့္ ကေလးငယ္ေတြ႔ဆုံမႈသည္
ေရစက္ေၾကာင့္ပဲလုိ႔ ေျပာရမလား၊ ႏြယ့္ေၾကာင့္ သူ႔ခမ်ာ အသုိက္ၿမဳံေပ်ာက္ခါနီး ျဖစ္ရေသးသည္။
ခုေတာ့လည္း သူ႔အတြက္ ေအးခ်မ္းစြာ ခုိနားရာေနရာေလးတစ္ခု ရွာေတြ႔ခဲ့ၿပီ။
ႏြယ္
ေကာင္းကင္ကုိ အမွတ္မထင္ လွမ္းေမာ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငွက္တစ္အုပ္ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။ အသုိက္မဲ့ငွက္ေလးေတြ
မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႔ဟု ႏြယ္ ဆုေတာင္းမိသည္။ သာမန္မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ထက္ ကူးစက္ေရာဂါေ၀ဒနာ
ခံစားေနရေသာ ခုိကုိးရာမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ နားခုိရာ ေနရာေလးတစ္ခုရရွိဖုိ႔ရာ မည္မွ်ခက္ခဲေၾကာင္း
ႏြယ္သေဘာေပါက္ခဲ့ရသည္။ ကေလးအသက္ မည္မွ်ရွည္သည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အသက္ရွင္ခြင့္ရေသာ အခုိက္အတန္႔ေလးမွာ
ႏြယ္ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ကူညီေဖးမႏုိင္ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ ၀မ္းသာမိသည္။ ကုိမ်ိဳးကုိေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ
ေနာက္မွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ယူကာ ေျပာျပရဦးမည္။
ဖုန္းထဲမွာ
အမွတ္တရ ႐ုိက္ယူခဲ့ေသာ ေမာင္၀င္းေအာင္၏ ဓာတ္ပုံေလးကုိ ၾကည့္မိေသာ ႏြယ့္မ်က္၀န္းမွာလည္း
မ်က္ရည္စေတြႏွင့္…။
ဇြန္မုိးစက္
(ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းေလးကုိ
အေျခခံၿပီး ေရးထားတာမုိ႔ ပါ၀င္သူဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ နာမည္ကုိ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲထားပါတယ္။
ကေလးငယ္အတြက္ ခုိလႈံရာေနရာတစ္ခု ရရွိဖုိ႔ အပင္ပန္းခံ ႀကိဳးစားေပးခဲ့ရုံမွ်မက လုိေလးေသးမရွိ၀ယ္ယူျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့
သူငယ္ခ်င္းႏြယ္၊ ကေလးအတြက္ေရာ သုခရိပ္ၿမဳံအတြက္ပါ ေငြေၾကးပံ့ပုိးလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ ညီမ၀မ္းကြဲစိမ္းႏွင့္
လက္တြဲေဖာ္ဂြ်န္တုိ႔ရဲ႕ ေမတၱာေစတနာကုိ အသိမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးတင္ေသာအားျဖင့္ ဒီစာေလးကုိ
ေရးဖြဲ႔မိပါတယ္)
