Coral Reef: 2015

စပ်စ္ခင္းထက္က လက္ထပ္ပြဲ

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Tuesday, October 06, 2015

၂၀၁၃ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ၏ ေနာက္ဆုံးေန႔ရက္ ညေနခ်ိန္သည္ ေႏြးေထြးေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ လွပေနခဲ့သည္။ ကြ်န္မေရာက္ရွိေနေသာေနရာသည္ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံ၊ ၾသစေၾတးလ်ေတာင္ပုိင္းျပည္နယ္ရွိ အက္ဒီလိတ္ ေတာင္ကုန္းမ်ားထက္မွာျဖစ္သည္။ ကမာၻ႔ေတာင္ျခမ္းေဒသမ်ား၏ ေႏြဦးအခါသမယသည္ အာရွႏွင့္ဥေရာပႏုိင္ငံမ်ားကဲ့သုိ႔ မတ္-ဧၿပီ-ေမလမ်ားမဟုတ္ဘဲ စက္တင္ဘာ-ေအာက္တုိဘာ-ႏုိ၀င္ဘာလမ်ားျဖစ္သည္။ အေရာင္စုံပန္းမ်ားဖူးပြင့္ခ်ိန္၊ ေႏြလယ္ေခါင္ကဲ့သုိ႔လည္း မပူျပင္းေသာအခ်ိန္ျဖစ္၍ ၾကည့္ေလရာရာ ၀န္းက်င္တစ္ခြင္မွာ သာယာလွပၿပီး ရာသီဥတုသည္လည္း ေနလုိ႔ေကာင္း႐ုံ၊ သင့္တင့္႐ုံသာ ပူေႏြးလ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ Down Under ဟု တင္စားေခၚေ၀ၚၾကေသာ ကမာၻ႔ေတာင္ျခမ္းက ၾသစေၾတးလ်ႏွင့္နယူးဇီလန္ႏုိင္ငံမ်ား၏ ေႏြဦးကာလအခါသမယသည္ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲကုိ ဆင္ႏႊဲရန္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္မယူဆမိပါသည္။

အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားအတြင္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္အသီးသီးတုိ႔၏ လက္ထပ္မဂၤလာဧည့္ခံပြဲအေျမာက္အျမားကုိ ကြ်န္မ တက္ေရာက္ခြင့္ႀကဳံခဲ့သည္။ လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီးေသာ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ၀င္ မဂၤလာေမာင္ႏွံက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာဦးေန႔ဆြမ္းကပ္ၿပီး၊ ညေနပုိင္းတြင္ ဟုိတယ္ သုိ႔မဟုတ္ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးတစ္ခုခုမွာ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးၾကသလုိ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မ်ားက ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတြင္ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲကုိ ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ စင္ကာပူႏုိင္ငံမွ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ အမ်ားစုကေတာ့ လက္မွတ္ေရးထုိးၿပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာ ပိုက္ဆံစုၿပီးမွ ကုိယ့္အတုိင္းအတာႏွင့္လက္လွမ္းမွီရာ ဟုိတယ္မွာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြမ်ားကုိဖိတ္ၿပီး ေန႔လယ္စာ သုိ႔မဟုတ္ ညေနစာျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေလ့ရွိၾကသည္။ ကြ်န္မတက္ေရာက္ခဲ့ဖူးသမွ် မဂၤလာေဆာင္ဧည့္ခံပြဲ အားလုံးလုိလုိ အမိုးအကာေအာက္က indoor ခန္းမမ်ားအတြင္း၌သာ ျပဳလုပ္က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ေဟာလီး၀ုဒ္႐ုပ္ရွင္ကားတခ်ိဳ႕ထဲက indoor မဟုတ္သည့္ ကမ္းေျခလုိ၊ ဥယ်ာဥ္ပန္းၿခံထဲမွာလုိ outdoor ေနရာလွလွမ်ားမွာ က်င္းပသည့္ လက္ထပ္ပြဲမ်ားကုိၾကည့္ရင္း တစ္ခါေလာက္ အမုိးအကာမဟုတ္ေသာ ေလဟာျပင္မွာ မဂၤလာေဆာင္သည့္ outdoor wedding ကုိ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႔ တက္ေရာက္ခ်င္သည့္ဆႏၵမ်ား ကြ်န္မမွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးသည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကြ်န္မဆႏၵျပည့္၀ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္။ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းေသာ၀မ္းကြဲညီမ၏ မဂၤလာေဆာင္ကုိ ကြ်န္မတက္ေရာက္ရန္ ဖိတ္စာလက္ခံရရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေခတ္မီတုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ ႏုိင္ငံသူ၊ ႏုိင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အီးေမးလ္မသုံးဘဲ မဂၤလာေဆာင္ဖိတ္စာကုိ ရပ္နီးရပ္ေ၀းႏုိင္ငံရပ္ျခားရွိ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလုံးထံ စာတုိက္မွ လွမ္းပုိ႔ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္မျမင္ဖူးသမွွ် ဖိတ္စာထဲတြင္ အ႐ုိးရွင္း၊ အဆန္းျပားဆုံးျဖစ္သည္။ ေဖာင္းႂကြေတြ၊ ဖဲႀကိဳးေတြ တစ္ခုမွမပါေသာ ကႏုတ္ဒီဇုိင္းေအာက္ခံ သာမန္ ေလးေခါက္ခ်ိဳးကတ္ျပားတစ္ခုသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႐ုိးရွင္းသည္ဟု ကြ်န္မဆုိရျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေလးေခါက္ခ်ိဳးကတ္ျပားေပၚတြင္ ေရးသားပုံႏွိပ္ထားေသာ အေၾကာင္းရာတခ်ိဳ႕သည္ အျခားဖိတ္စာမ်ားႏွင့္မတူ တစ္မူထူးျခား ကြဲျပားေနခဲ့ပါသည္။

ရွစ္မ်က္ႏွာပါ ပထမဆုံးမ်က္ႏွာစာေခါက္ခ်ိဳးကတ္ျပားေပၚတြင္ သတုိ႔သမီးႏွင့္သတုိ႔သားတုိ႔ ခ်စ္သူသက္တမ္း၅ႏွစ္အတြင္း ျဖတ္သန္းအေရးပါခဲ့ေသာ ေနရာဌာနအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ဓာတ္ပုံ၁၄ပုံကုိ အေသးခ်ဳံ႕ၿပီး ႐ုိက္ႏွိပ္ထားသည္။ ေနာက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ဘြဲ႔ဒီဂရီမ်ား မပါ၀င္ေသာ သတုိ႔သား၊ သတုိ႔သမီးအမည္ႏွင့္အတူ မဂၤလာေန႔ရက္အခ်ိန္ေနရာ၊ လမ္းညႊန္ေဖာ္ျပခ်က္အျပည့္အစုံ၊ ႏုိင္ငံတကာမွ တကူးတကလာေရာက္ၿပီး တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ၾကမည့္ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ တည္းခုိနားေနႏုိင္မည့္ အေဆာင္မ်ား၏ တည္ေနရာႏွင့္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား၊ မဂၤလာေဆာင္တက္ေရာက္ျဖစ္မျဖစ္ ႀကိဳတင္အေၾကာင္းၾကားႏုိင္ရန္ သတုိ႔သား၊ သတုိ႔သမီးႏွစ္ဦးစလုံး၏ အီးေမးလ္လိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္ႏွင့္ အိမ္လိပ္စာတုိ႔ကုိ ေဖာ္ျပထားသည္။ အဲသည္အထိကေတာ့ သာမန္ေတြ႔ဖူး၊ ျမင္ဖူးေနက် ဖိတ္စာမ်ားႏွင့္ အတူတူျဖစ္ေသာ္လည္း အဲသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ေခါင္းစဥ္ႏွင့္စာပုိဒ္ေလးက အနည္းငယ္ထူးျခား ခ်စ္စရာေကာင္းလွပါသည္။

လက္ဖြဲ႔ ‘Gifts’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ မဂၤလာေမာင္ႏွံအတြက္ လက္ဖြဲ႔ေပးစရာမလုိအပ္ပါေၾကာင္း၊ အက္ဒီလိတ္အထိ တကူးတကလာေရာက္ၿပီး မဂၤလာပြဲကုိ တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေပးသည္ကပင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္ေသာ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ အကယ္၍ အမွတ္တရ လက္ဖြဲ႔တစ္ခု မျဖစ္မေန ေပးအပ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵျပင္းျပေနပါေသးသည္ဆုိက သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးအတြက္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ ေငြပမာဏကုိသာ ထည့္၀င္ေပးေစခ်င္ေၾကာင္း… ႐ုိးသားေလးစားစြာ ေရးသားေတာင္းဆုိထားသည္။ ျမန္မာဖိတ္စာအနည္းငယ္တြင္ ေတြ႔ရေသာ “လက္ဖြဲ႔ေပးျခင္း သည္းခံပါ” ဆုိေသာ တုိျပတ္ျပတ္ အမိန္႔ဆန္ဆန္ စာသားထက္ သူတုိ႔ေရးသားေတာင္းဆုိပုံေလးကုိ ကြ်န္မ ပုိႏွစ္သက္မိတာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆုံးစာမ်က္ႏွာမွာေတာ့ အက္ဒီလိတ္ၿမိဳ႕တြင္ မဂၤလာေဆာင္တက္ေရာက္ရင္း ပိတ္ရက္ရွည္ယူၿပီး လည္ပတ္ရန္ႀကံစည္စိတ္ကူးထားသူမ်ားအတြက္ သတုိ႔သားႏွင့္သတုိ႔သမီးတုိ႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ေလ့ရွိေသာ အႏွစ္သက္ဆုံး ေနရာ၁၀ခုကုိ ေရးသားေဖာ္ျပထားျခင္းျဖင့္ အဆုံးသတ္ထားပါသည္။ သတုိ႔သားေရာ သတုိ႔သမီးပါ ဆစ္ဒနီဇာတိမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ႏွစ္ဖက္ေသာမိဘေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းအားလုံးမွာ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕ခံမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ အလုပ္တာ၀န္အရ ကင္ဘာရာႏွင့္ ဘရစၥဘိန္းၿမိဳ႕မ်ားမွာ ေနထုိင္ေသာ ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႕လည္း ရွိသည့္အတြက္ အက္ဒီလိတ္သည္ အားလုံးအတြက္ တကူးတက ေလယာဥ္ပ်ံစီးသြားမွ ေရာက္ႏုိင္သည့္ေနရာမ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရာက္သည့္အခုိက္လည္ပတ္ရန္ မဂၤလာေမာင္ႏွံက အႀကံျပဳထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိတ္စာမွာ အဲသည့္စိတ္ကူးေလးကုိ ထည့္သြင္းဖုိ႔ သတိရသည့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ကြ်န္မခ်ီးက်ဴးမိသည္။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကြ်န္မ၏အထက္တန္းေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္မွာ အက္ဒီလိတ္တြင္ ေနထုိင္သူျဖစ္ရာ သူ႔အိမ္မွာပဲ ကြ်န္မရက္အနည္းငယ္တည္းခုိကာ အက္ဒီလိတ္တစ္၀ုိက္ လည္ပတ္ရင္း၊ မဂၤလာေဆာင္ကုိတက္ေရာက္ရန္ အစီအစဥ္ ဆြဲလုိက္သည္။ မဂၤလာပြဲက်င္းပရာေနရာသည္ ေျမျပန္႔မ်ားေသာအက္ဒီလိတ္ၿမိဳ႕၏ အျမင့္ဆုံးကုန္းေျမဧရိယာျဖစ္ေသာ အက္ဒီလိတ္ေတာင္ကုန္းထက္က စပ်စ္ၿခံထဲမွာျဖစ္သည္။ ၾသစေၾတးလ်ေတာင္ပုိင္းတြင္ရွိေသာ အက္ဒီလိတ္ၿမိဳ႕သည္ တည္ေနရာႏွင့္ရာသီဥတုအရ စပ်စ္ပင္မ်ား စီးပြားျဖစ္စုိက္ပ်ိဳးျဖစ္ထြန္းေသာေဒသျဖစ္သည္။ တစ္ႏုိင္ငံလုံး၏ စပ်စ္၀ုိင္ထုတ္လုပ္ႏႈန္း ထက္၀က္ေက်ာ္သည္ အက္ဒီလိတ္မွ ထြက္ရွိျခင္းျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံအတြင္းမွ စပ်စ္၀ုိင္ခ်စ္သူမ်ားသည္ အက္ဒီလိတ္ရွိ စပ်စ္ၿခံစုိက္ခင္းမ်ားသုိ႔ တကူးတက လာေရာက္ပတ္ကာ ၀ုိင္ျမည္းစမ္းေသာက္သုံးေလ့ရွိၾကသည္။ ကြ်န္မ၀ုိင္မေသာက္ေသာ္လည္း စပ်စ္ခင္းထက္က outdoor wedding ကုိ တက္ေရာက္ခြင့္ရမည့္အေရး ႀကိဳေတြး႐ုံႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။

ညေန၆နာရီတြင္ က်င္းပမည့္ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲမတုိင္ခင္ တစ္နာရီအလုိတြင္ ႏွစ္ဖက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဂၤဟမ်ားအားလုံး စပ်စ္ခင္းထက္မွာ ေရာက္ရွိဆုံဆည္းေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေႏြဦးညေနခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မဂၤလာေဆာင္တက္ေရာက္လာသူ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ားအားလုံးလုိလုိ ပကာသနမဖက္ေသာ သပ္ရပ္ေပါ့ပါးေသာ ၀တ္စုံမ်ားသာ ၀တ္ဆင္လာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ စပ်စ္ပင္မ်ားၿခံရံထားေသာ မဂၤလာေနရာကုိ အရင္ဆုံးၾကည့္ၾက၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၾကသည္။ စပ်စ္ခင္းတစ္ခုလုံးကုိ လွမ္းျမင္ရေသာ ကုန္းျမင့္ထက္က ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ ႏွစ္ခ်ိဳ႕၀ုိင္စည္ႀကီးသုံးလုံး အကြာအေ၀းတူညီစြာ ရွိေနသည္။ စည္တစ္ခုခ်င္းစီေပၚမွာ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲကုိ ကုိယ္စားျပဳသည့္ လွပႀကံ့ခုိင္ေသာ ပန္းစည္းတစ္ခုစီ တင္ထားသည္။ သတုိ႔သမီးေလွ်ာက္လွမ္းမည့္ အပ်ိဳစင္လမ္းေခၚ Virgin Road ၏ ဟုိဘက္ဒီဘက္ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ ဧည့္သည္ အေယာက္ ၅၀စီ ထုိင္ႏုိင္ေသာ ခုံတန္းမ်ား စီရရီခ်ထားသည္။ ေႏြရာသီတြင္ ေန၀င္ေနာက္က်ေသာ က်ေနဒဏ္ကုိကာကြယ္ရန္ က်ေနႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္ခုံအနီးတြင္ ထီးအမုိးအခ်ိဳ႕ ခ်ထားေပးသည္။ ထုိင္ခုံေပၚတြင္ ေက်းဇူးတင္လႊာႏွင့္ နာရီ၀က္ၾကာ လက္ထပ္မဂၤလာအခမ္းအနား အစီအစဥ္ အျပည့္အစုံပါ၀င္ေသာ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္စီ ခ်ထားေပးသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

အခမ္းအနားမစခင္ သတုိ႔သားႏွင့္ လူပ်ိဳအရံမ်ားက ၀ုိင္စည္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေနရာယူၿပီး အလယ္တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေဇဗီယာက အသင့္ျပင္အေနထားႏွင့္ ရပ္ေနသည္။ အခမ္းအနားစသည္ႏွင့္ တီး၀ုိင္းမွ At Last ဆုိေသာ ဂီတသံကုိ တီးခတ္ၿပီး အဆုိေတာ္အမ်ိဳးသမီးက စတင္သီဆုိေဖ်ာ္ေျဖပါသည္။ သတုိ႔သမီးမထြက္လာခင္ သတုိ႔သမီး၏တူမေလးျဖစ္ေသာ လက္စြပ္ဗန္းကုိင္ ၂ႏွစ္သမီးငယ္ေလးက မိဘႏွစ္ပါးၿခံရံလ်က္ အဦးဆုံးထြက္လာသည္။ ခဏအၾကာတြင္ လက္ထပ္မဂၤလာသံစဥ္သုိ႔ ေျပာင္းလဲတီးခတ္လုိက္သံႏွင့္အတူ ပန္းစည္းကုိင္ေဆာင္ထားေသာ သတုိ႔သမီးအား မိခင္ႏွင့္ဖခင္ႏွစ္ဦးက လက္ေမာင္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ကုိင္တြယ္လ်က္ ထြက္လာသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္မွာ အျမင္တစ္မ်ိဳးဆန္းေနပါသည္။ သတုိ႔သမီးေနာက္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ အပ်ိဳရံသူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး လုိက္ပါလာသည္။

တစ္ဖက္သွ်ိဳဆံထုံးႏွင့္ျမန္မာေသြးပါေသာေအာ္စီဖြားကျပားမေလး၏ သတုိ႔သမီး၀တ္စုံက ကြ်န္မအပါအ၀င္ မဂၤလာပြဲလာသူ အမ်ိဳးသမီးတုိင္း၏ အာ႐ုံကုိ ဖမ္းစားထားခဲ့သည္။ သူ႔အရပ္အေမာင္းႏွင့္လုိက္ေလ်ာညီစြာ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ အေပၚျပတ္အျဖဴေရာင္ဂါ၀န္ရွည္တစ္ထည္သာျဖစ္ေသာ္လည္း ဂါ၀န္ေပၚက ပန္းပြင့္မ်ားက ျမန္မာကျပားမိခင္ဇာတိ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ကုိယ္စားျပဳေသာ ပိေတာက္ပန္းႏွင့္ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးဖခင္ဇာတိမေလးရွားကုိ ကုိယ္စားျပဳေသာ ေခါင္ရမ္းပန္းတုိ႔ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ၾသစေၾတးလ်ႏုိင္ငံတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း မိဘဘုိးဘြားမ်ား၏ ဇာတိႏုိင္ငံအား သတိတရ အေလးထားေၾကာင္း သတုိ႔သမီး၀တ္စုံျဖင့္ သက္ေသျပခဲ့သည့္ ညီမေလးကုိ ကြ်န္မခ်စ္ခင္ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ ၀တ္စုံအပါအ၀င္ ပန္းပြင့္မ်ားအားလုံးကုိ ဒီဇုိင္းနာက လက္ျဖင့္ တစ္ပြင့္ခ်င္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပုံေဖာ္ခ်ဴပ္လုပ္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ မဂၤလာပြဲမစခင္ နာရီ၀က္အလုိမွ အားလုံးၿပီးစီးသြားေသာေၾကာင့္ သတုိ႔သမီးခမ်ာ စိတ္ဖိစီးမႈရခဲ့ေသးေၾကာင္း ေနာင္မွ ျပန္သိခဲ့ရသည္။

မိဘႏွစ္ပါးက သတုိ႔သမီးအား သတုိ႔သားလက္ကုိ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ အပ္ႏွံေပးၿပီးေသာအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေဇဗီယာက လက္ထပ္မဂၤလာပြဲကုိ စတင္ဦးေဆာင္က်င္းပေပးပါသည္။ မဂၤလာေမာင္ႏွံတုိ႔ အျပန္အလွန္ ကတိသစၥာျပဳ၊ လက္စြပ္လဲလွယ္ၿပီး လက္မွတ္ေရးထုိးခ်ိန္တြင္ တီး၀ုိင္းမွ You are the Sunshine of my Life ႏွင့္ What a wonderful World သီခ်င္းမ်ားကုိ သာယာၿငိမ့္ေညာင္းစြာ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖေပးသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေဇဗီယာမွ ၾကင္စဦးဇနီးေမာင္ႏံွအတြက္ ဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔သၿပီး နိဂုံးခ်ဴပ္အဆုံးသတ္ခ်ိန္တြင္ Fly Me to the Moon သီခ်င္းသံစဥ္ေလး ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲ ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္သည့္ အထိမ္းအမွတ္အေနႏွင့္ ခ်ိစ္ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ မဂၤလာကိတ္မုန္႔ကုိ ခြဲစားၿပီး ႏွစ္ဖက္ေဆြမ်ိဳးမ်ားအားလုံးႏွင့္ စပ်စ္ခင္းထက္မွာ အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၾကသည္။

မဂၤလာဧည့္ခံပြဲကုိ လက္ထပ္ပြဲဆင္ႏႊဲက်င္းပခဲ့ေသာ စပ်စ္ခင္းထဲက စားေသာက္ဆုိင္မွာပင္ ညစာျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံေကြ်းေမြးပါသည္။ အဓိကစားဖြယ္ႏွစ္မ်ိဳးအနက္မွ မိမိႏွစ္သက္ရာတစ္မ်ိဳးကုိမွာႏုိင္ရန္ စားပြဲေပၚတြင္ ေကြ်းေမြးမည့္အစားအေသာက္မီႏူးကုိ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လွ်င္ တစ္ေစာင္ႏႈန္းခ်ထားေပးသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ကြ်န္မျမင္ေတြ႔ေနက် စားပြဲ၀ုိင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တစ္ဘက္လွ်င္ လူ၁၀ေယာက္ႏႈန္းျဖင့္ ဧည့္သည္အေယာက္ ၂၀ခန္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စီတန္းထုိင္ႏုိင္ေသာ ေလးေထာင့္စားပြဲရွည္မ်ားျဖစ္သည္။

ည၈နာရီတြင္ ညစာစားပြဲစတင္က်င္းပပါသည္။ သတုိ႔သား၏ အခင္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အစ္မျဖစ္သူတုိ႔က ညစာစားပြဲတေလွ်ာက္ အခမ္းအနား အစီအစဥ္မွဴးမ်ားအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ႏွစ္ဖက္မိဘႏွင့္ ေမာင္ႏွမမ်ားကုိ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးစြာ အျပန္အလွန္မိတ္ဆက္ေပးၾကသည္။ သတုိ႔သား၏အက်င့္စ႐ုိက္လကၡဏာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သတုိ႔သားဖခင္ႏွင့္ညီငယ္တုိ႔က အရႊန္းေဖာက္၍ ေျပာၾကားေပးသလုိ သတုိ႔သမီး၏ ဖခင္ႏွင့္အစ္မတုိ႔ကလည္း ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀မွစၿပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ သမီးျဖစ္သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အမွတ္ရစရာမ်ားကုိ ျပန္ေျပာင္းေျပာဆုိၾကသည္။ မဂၤလာေမာင္ႏွံမွ မိမိအားေမြးဖြားႀကီးျပင္းေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့ေသာ အဘုိးအဘြား၊ မိဘႏွစ္ပါးႏွင့္ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမအေယာက္တုိင္းကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာသည့္က႑ကုိ ကြ်န္မအႏွစ္ၿခိဳက္ဆုံး ျဖစ္သည္။ စတင္ေတြ႔ဆုံခါစ အမွတ္တရမ်ားမွသည္ တစ္သက္တာအေဖာ္အမြန္အျဖစ္ လက္တြဲဖုိ႔ရာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့သည့္အေၾကာင္းရာမ်ားကုိ သတုိ႔သားႏွင့္သတုိ႔သမီးတုိ႔ အျပန္အလွန္ ဖြင့္ဟေျပာျပသည္ကုိ နားေထာင္ရသည္မွာလည္း ၾကည္ႏူးစိတ္၀င္စားဖြယ္ ေကာင္းလွပါသည္။

ညစာစားပြဲတြင္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိဳပြဲလာခ်ၿပီးသည့္အခါမွ ခန္းမအတြင္းရွိ ေခတ္ေပၚတီး၀ုိင္းက စတင္တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖပါသည္။ သတုိ႔သားက မဂၤလာဦးလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ သတုိ႔သမီး အံ့အားသင့္ေစရန္ ပရက္စေလ၏ Can’t Help Falling in Love With You သီခ်င္းကုိ စင္ေပၚမွာ က်က်နန တက္ေရာက္သီဆုိျပတာျမင္ေတာ့ သတို႔သမီးေလး တကယ္ပဲ အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားခဲ့သည္။ အဲသည့္ေနာက္မွာ သီခ်င္းသံခပ္ျမဴးျမဴးေလးေတြ တီးခတ္ၿပီး ကခုန္ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ အျပန္အလွန္ ေမတၱာစစ္ျဖင့္ စုံညီေပါင္းဖက္ၾကေသာ ထုိလက္ထပ္မဂၤလာပြဲကုိ တက္ေရာက္သူတုိင္း မဂၤလာဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ထပ္တူ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ကူးစက္ခံစားလုိက္ရသည္။ ည ၁၁နာရီခြဲမွ ဧည့္ခံပြဲ ၿပီးဆုံးပါသည္။

ၾသစေၾတးလ်ေႏြဦးတြင္ ႀကဳံခဲ့ရေသာ ၾသစေၾတးလ်န္းမဂၤလာေဆာင္သည္ အေနာက္ႏုိင္ငံက မဂၤလာေဆာင္မ်ားႏွင့္ ဆင္တူေသာ္လည္း ကြဲျပားျခားနားမႈ အနည္းငယ္ ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ပါသည္။ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္း၊ လက္ထပ္မဂၤလာ၊ မဂၤလာဦးဆြမ္းေကြ်း၊ ဟုိတယ္ဧည့္ခံပြဲ၊ ညစာစားပြဲ စသည္ျဖင့္ အကုန္အက်ခံႏုိင္လွ်င္ ခံႏုိင္သေလာက္ ပြဲအေရအတြက္မ်ားေသာ ျမန္မာမဂၤလာေဆာင္မ်ားႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ေတာ့ အလြန္ပင္ ကြာျခားသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

လက္မွတ္ေရးထုိးျခင္း၊ လက္စြပ္လဲလွယ္ျခင္း၊ ဧည့္ခံပြဲက်င္းပျခင္းအားလုံးကုိ တစ္ေနရာတည္းမွာသာ ျပဳလုပ္က်င္းပသြားသျဖင့္ ကာယကံရွင္ သတုိ႔သား၊ သတုိ႔သမီးအတြက္ေရာ ႏွစ္ဖက္မိဘ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ပါ အခ်ိန္ကုန္ လူပင္ပန္းသက္သာေစသည္ဟု ကြ်န္မျမင္ပါသည္။ လက္ထပ္ပြဲအႀကိဳ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ျခင္းအတြက္လည္း သီးျခားအကုန္မခံေတာ့ဘဲ မဂၤလာေဆာင္သည့္ေန႔မွာပင္ ဓာတ္ပုံဆရာႏွင့္ စပ်စ္ခင္းမ်ားအတြင္း ဓာတ္ပုံတြဲ႐ုိက္ျခင္းအားျဖင့္ ရက္ခ်ိန္းသပ္သပ္ ယူစရာမလုိ၊ ၀တ္စုံသီးျခားငွားစရာမလုိ၊ ပုိက္ဆံလည္း အပုိမကုန္က်ေတာ့သျဖင့္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေခြ်တာရာေရာက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါသည္။ အေနာက္တုိင္းဆန္ေသာ မဂၤလာေဆာင္မ်ားတက္ေရာက္ရာတြင္ ကြ်န္မ အႏွစ္သက္ဆုံးအခ်က္မွာ ဟန္ေဆာင္ပကာသနဖက္ေသာ အဆင္တန္ဆာ လက္၀တ္ရတနာေတြ မလုိအပ္ျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္လက္ေပါ့ပါးေပ်ာ္ရႊင္စြာ၊ ေၾကာင့္ၾကပူပန္ျခင္းကင္းစြာျဖင့္ မဂၤလာအခမ္းအနားကုိ တက္ေရာက္ခ်ီးျမွင့္ႏုိင္ျခင္းသည္ပင္ မဂၤလာအစစ္ျဖစ္သည္ဟု ကြ်န္မ ယုံၾကည္ပါသည္။

ကြ်န္မတက္ေရာက္ဖူးသမွ် လက္ထပ္မဂၤလာပြဲအားလုံးအနက္ ၾသစေၾတးလ်ေတာင္ပုိင္းရွိ အက္ဒီလိတ္ကုန္းျမင့္ထက္က စပ်စ္စုိက္ခင္းမွာ က်င္းပဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ လက္ထပ္မဂၤလာပြဲသည္ အ႐ုိးရွင္းဆုံးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာအေကာင္းဆုံးျဖစ္ခဲ့သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္လြန္ေျမာက္သည့္တုိင္ ပကာသနမဖက္ေသာ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာအတိျဖင့္ ထုံလႊမ္းေနေသာ၊ မဂၤလာေမာင္ႏွံႏွင့္ထပ္တူ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈကုိ စီးေျမာခံစားရေသာ စပ်စ္ခင္းထက္က ထုိလက္ထပ္ပြဲကုိ ကြ်န္မ သတိတရရွိေနဆဲပင္။

ဇြန္မုိးစက္

(အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၅ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ)

ဤခရီး မေ၀းပါ

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Friday, September 04, 2015

Category: In life , Retreat , Sharing

၂၀၁၅ခုႏွစ္ ဇြန္လ၃ရက္ေန႔ နံနက္၇နာရီ၁၀မိနစ္တြင္ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကားဂိတ္သုိ႔ အသိမိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ တကၠစီႏွင့္ သူဆုိက္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မႏၲလာမင္းအေ၀းေျပးကားေအာက္ခန္းတြင္ ပစၥည္းမ်ားေနရာခ်၊ ကတ္ျပားေလးယူၿပီး ကားေပၚသုိ႔ တက္လာခဲ့သည္။ ထုိင္ခုံႏွစ္ခုံစာျဖတ္ထားသျဖင့္ လက္ဆြဲအိတ္ႏွင့္ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ စိတ္ႀကိဳက္ေနရာခ်ခြင့္ရသည္။ ေလေအးေပးစက္အရွိန္ျဖင့္ ေအးစက္ေနေသာ အေ၀းေျပးဘတ္စ္ကားထဲတြင္ ခရီးသည္ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့သမွ် ယခုကားေပၚေရာက္မွ ေအးေအးသက္သာထုိင္ရင္း အေမာေျဖခြင့္ရေတာ့မည္။ ႀကဳံလာမည့္ အနာဂတ္ေရွ႕ရက္မ်ားအတြက္ မသိမသာ သူ စိတ္လႈပ္ရွားမိေသးသည္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္… ငါးႏွစ္ၾကာကိန္းေအာင္းခဲ့ေသာသူ႔ဆႏၵ ရက္ပုိင္းအတြင္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။ နံနက္၈နာရီထုိးလွ်င္ ကားစက္ႏႈိးသံၾကားရသည္။

ခရီးစခဲ့ၿပီ

ကားေပၚမွလွမ္းျမင္ရေသာ လမ္းေဘး၀ဲယာရွဳခင္းမ်ား သူ႔မ်က္စိေအာက္တြင္ တရိပ္ရိပ္ျဖင့္ အေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔စိတ္မ်ားက ျမင္ကြင္းႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာ မေန႔တစ္ေန႔က စိတ္ရွဳပ္ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္သည္။ က်ခဲ့ရေသာ မ်က္ရည္မ်ားကုိ သတိရသည္။ ဒီခရီးအတြက္ သူေပးဆပ္ခဲ့ရျခင္းမ်ားထဲတြင္ စိတ္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈသည္ ရာခုိင္ႏႈန္းအမ်ားဆုံးပင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ျဖစ္ၿပီးသမွ် အကုသုိလ္စိတ္မ်ား သယ္ေဆာင္မသြားရန္ သတိရၿပီး စိတ္ကုိ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ ျပန္ရွဳလုိက္သည္။ ကားျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္ စိမ္းစုိေသာ သစ္ပင္ေတြကုိ ျမင္ရသည့္အခုိက္ သူ႔စိတ္ေတြ လန္းဆန္းသြားသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ မုိးရာသီ၌ ခရီးသြားရျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးတစ္ခုမွာ စိမ္းလန္းေသာျမင္ကြင္းမ်ားကုိ လမ္းတေလွ်ာက္ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းျဖစ္သည္။

က်ိဳက္ထုိမွာ ေန႔လယ္စာထမင္း၀င္စားသည့္အခ်ိန္သည္ ၁၁နာရီစြန္းစြန္းခန္႔သာ ရွိေသးသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္လခန္႔က ျပည္ဘက္သုိ႔ ခရီးထြက္စဥ္ စားခဲ့ရေသာ အရသာ၊ ၀န္ေဆာင္မႈႏွင့္ ယခု က်ိဳက္ထုိမွာ စားရေသာ အရသာသည္ ဆီႏွင့္ေရလုိ ကြာျခားေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။ မြန္ျပည္နယ္မုိ႔ အစားအေသာက္ပုိေကာင္းၿပီး လူေတြ ပုိယဥ္ေက်းပ်ဴငွာေနသလားဟု ေတြးမိသည္။ ျမန္မာျပည္တနံတလ်ားက အေ၀းေျပးထမင္းဆုိင္ေတြအားလုံး ဒီလုိသာဆုိေကာင္းမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္လုိက္ေသးသည္။ က်ိဳက္ထုိကေန ခရီးဆက္ခဲ့ၿပီး ဘီးလင္းကုိလြန္၍ သထုံေရာက္သည္တြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ကားျပတင္းမွမခြာဘဲ မမွိတ္မသုန္ စုိက္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ အေၾကာင္းမွာ ရန္ကုန္-ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ သူ အႏွစ္သက္ဆုံးေနရာကုိ မၾကည့္လုိက္ရဘဲ ျဖတ္ေက်ာ္သြားမွာ စုိးရိမ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

လြန္ခဲ့ေသာ ေလးလခန္႔က ရန္ကုန္မွ ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ လုိက္ထရပ္ကားႏွင့္ လုိက္ပါလာခဲ့သည္။ ထုိခရီးမတုိင္က သူ႔ဘ၀တြင္ က်ိဳက္ထီး႐ုိးဘုရားသုိ႔ႏွစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ဖူးသျဖင့္ က်ိဳက္ထုိဟုိဘက္ကုိေက်ာ္လြန္၍ တစ္ခါမွမသြားဖူးခဲ့။ ခရီးသြားျခင္းကုိ ႏွစ္သက္ေသာ၊ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္က ရွဳခင္းမ်ားကုိ တေငးတေမာၾကည့္တတ္ေသာသူ႔အတြက္ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ားကုိ တနံတလ်ားျမင္ရေသာ သထုံနယ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္သည္တြင္ လြန္စြာႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက် ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ ယခုတစ္ေခါက္တြင္မူ သထုံအ၀င္မွာကတည္းက မုိးဖြဲဖြဲရြာေနသည္ႏွင့္ ႀကဳံႀကိဳက္သြားသျဖင့္ သူေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိ ျပာလဲ့ေသာေကာင္းကင္ေအာက္က ညိဳေမွာင္စိမ္းလဲ့ေနေသာေတာင္တန္းမ်ားကုိ ရွင္းလင္းျပတ္သားစြာ ျမင္ခြင့္မရခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ ေရစက္မ်ားစီးက်ေနေသာ မွန္ျပတင္းမွတစ္ဆင့္ ျမင္ႏုိင္စြမ္းသေလာက္ သူခ်စ္ေသာ ေတာင္တန္းမ်ားကုိ ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လုိက္သည္။ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ ေယာက်္ားမ်ားသည္ ေတာင္တန္းႏွင့္တူေၾကာင္း အမ်ိဳးသမီးစာေရးဆရာအခ်ိဳ႕၏ တင္စားဖြဲ႔ဆုိခ်က္ကုိ သတိရသြားသည္။ အမွန္တကယ္ပဲ ေယာက်္ားေတြဟာ ေတာင္တန္းႏွင့္တူသလား သူ သိပ္မေသခ်ာပါ။ သုိ႔ေသာ္ ေယာက်္ားႏွင့္တူေသာ ထုိေတာင္တန္းမ်ားကုိ အေ၀းမွေန၍ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိေသာသူ႔အား လြမ္းေမာျခင္းရသမ်ား ေဆာင္ၾကဥ္းေပးစြမ္းသည့္ေနရာမွာေတာ့ ထုိအရာႏွစ္ခုသည္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္ဟု သူခံစားရသည္။

ခရီးသည္မ်ားကုိ သယ္ေဆာင္လာေသာ အေ၀းေျပးကားႀကီးသည္ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ သထုံ-ေပါင္-မုတၱမခရီးကုိ ဆက္သည္။ သံလြင္ျမစ္ကူးတံတားႀကီးကုိ ျမင္ရလွ်င္ ခရီးသည္မ်ား လွဳပ္လွဳပ္ရြရြျဖစ္လာၾကသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ”ျမစ္သံလြင္ကုိ ျဖတ္လာခုိက္၀ယ္…” ျမန္မာျပည္သိန္းတန္၏ ေရႊၿမိဳင္မွာပဲေနေတာ့မယ္ သီခ်င္းသံကုိ အလုိလုိၾကားေယာင္လာသည္။ တံတားႀကီးကုိ ျဖတ္ေနစဥ္ သူ႔အား ရိပ္သာဂိတ္၀တြင္ လာေစာင့္ႀကိဳေပးမည့္ GTC ေက်ာင္းသား ေမာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္အား ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားလုိက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ထုိေမာင္ေလးႏွင့္ အျပင္မွာ တစ္ခါမွမဆုံဖူးေသး။ သူစီးလာေသာကားသည္ မုဒုံကားျဖစ္၍ ဖားေအာက္ေတာရရိပ္သာေရွ႕တြင္ ကားရပ္ေပးဖုိ႔ ကားဆရာကုိ သတိေပးထားသည့္ၾကားမွပင္ ကားဆရာက ရိပ္သာေရွ႕တည့္တည့္မရပ္ဘဲ ဂ်ီတီစီေက်ာင္း၀င္းေရွ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဖားေအာက္ရြာအ၀င္လမ္းထိပ္မွာ ရပ္ေပးသည္။ သူ႔အား လာႀကိဳမည့္ ေမာင္ငယ္ေလးႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထား၍သာ အထုပ္ႀကီး၊ အထုပ္ငယ္ႏွင့္ သူတစ္ေယာက္ ရိပ္သာ႐ုံးခန္းသုိ႔ ဆုိင္ကယ္ျဖင့္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။

ရိပ္သာေရာက္ ေယာဂီ

ဗုဒၶသာသာနာႏုဂၢဟအဖြဲ႔႐ုံးခန္းမွာ စာရင္းသြားေပးေတာ့ ရန္ကုန္မွ တစ္ေယာက္တည္းရိပ္သာလာ၀င္ေသာ သူ႔အား တာ၀န္က်ဆရာႀကီးတစ္ပါးက ေယာဂီအျဖစ္လက္ခံရန္ စိတ္ခ်ဟန္မတူေသာေၾကာင့္ထင္သည္၊ မိဘ ေထာက္ခံခ်က္ေတာင္းသည္။ သူႀကိဳတင္သိမထားေသာကိစၥျဖစ္၍ ေထာက္ခံခ်က္မပါလာေသာ္လည္း သူရိပ္သာသုိ႔လာသည္ကုိ မိဘသိရွိခြင့္ျပဳေၾကာင္း ရွင္းျပလုိက္သည္။ သူ႔အား ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ အေတာ္အတန္ငယ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေနေသာ သီလရွင္ဆရာႀကီးက ရပ္ေ၀းမွ သူ႔အရြယ္မိန္းကေလးတခ်ိဳ႕ မိဘခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ အိမ္ကထြက္ေျပးၿပီး ရိပ္သာကုိေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း ဆက္ေျပာသည့္အခုိက္တြင္ သူ႔အားလက္မခံဘဲ အိမ္ျပန္ခုိင္းလွ်င္ ဒုကၡပဲဟူေသာအေတြးႏွင့္ စုိးရိမ္စိတ္၀င္သြားသည္။ ထုိေၾကာင့္ပင္ သူသည္ ဆရာေတာ္မည္သူမည္၀ါ၏ တပည့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေဆာင္မွဴးဆရာေလးတစ္ပါးအား ဖုန္းျဖင့္ဆက္သြယ္အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ လုိအပ္လွ်င္ ဖုန္းဆက္ေပးပါမည့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရင္း အေဆာင္မွဴးဆရာေလးအား ႐ုံးခန္းတြင္ သူေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းဖုန္းေခၚဆုိကာ အေၾကာင္းၾကားလုိက္မွ သူ႔ထံကမွတ္ပုံတင္ေတာင္းၿပီး ေယာဂီအျဖစ္ စာရင္းေရးသြင္းေပးေတာ့သည္။

တကယ္ေတာ့ သူေရာက္ရွိရာ ေမာ္လၿမိဳင္ဖားေအာက္ေတာရရိပ္သာတြင္ အသိအကြ်မ္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ရွိသည့္ရဟန္းသံဃာအခ်ိဳ႕မွာလည္း ႏုိင္ငံရပ္ျခားခရီးတြင္ ေရာက္ရွိသာသာနာျပဳေနခ်ိန္ႏွင့္ တုိက္ဆုိင္ေနေသာေၾကာင့္ ဤခရီးစတင္မထြက္မီကပင္ သူ အားငယ္စိတ္၀င္ခဲ့ေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ လူသည္ တစ္ေယာက္တည္းလာ၍ တစ္ေယာက္တည္းျပန္သြားရမည္ဟူေသာ သံေ၀ဂကုိ ႏွလုံးသြင္းအားတင္းၿပီး သူထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အေရးႀကဳံတုိင္း တစ္ေယာက္တည္း ပဲ့ကုိင္ေလွာ္ခတ္ကာ စီးနင္းခဲ့ရသည့္ ၾကမၼာေလွသည္ သူ႔အတြက္ အစိမ္းသက္သက္ မဟုတ္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုပင္ တုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါလား။

အေဆာင္မွဴးဆရာေလးက သူ႔အား ျခေသၤ့၀င္းရွိ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ေအာက္ထပ္မွာ ေနရာခ်ေပးသည္။ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္ဟုဆုိေသာ္လည္း အေပၚထပ္သုိ႔တက္သည့္ေလွကားအား အေဆာင္ေဘးအျပင္ဘက္ကုိထုတ္၍ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ေအာက္ထပ္ႏွင့္အေပၚထပ္မွာ သီးျခားစီျဖစ္သည္။ အေဆာင္ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ဂ်ီတီစီေက်ာင္း၀င္းႏွင့္ဆက္ေနေသာ ေတာအုပ္ရွိၿပီး၊ အေဆာင္ညာဘက္ေဘးကပ္ရပ္က လမ္းျဖစ္သည္။ လမ္းတစ္ဘက္ျခမ္း၏ ဟုိဘက္မွာ ေဆာက္လုပ္ဆဲ ၄ခန္းတြဲ အေဆာင္မ်ားရွိေသာေၾကာင့္ ေန႔ဘက္တြင္ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားမ်ား၏ ဆူညံသံမ်ား ၾကားရေသာ္လည္း လမ္းဆုံ၌တည္ရွိေသာေထာင့္တုိက္ျဖစ္၍ ညဥ့္အခါတြင္ တိတ္ဆိတ္သည္။ တစ္ေဆာင္လုံးတြင္ သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည့္အတြက္ မီးပ်က္ၿပီး မုိးသည္းထန္စြာရြာသြန္းေသာအခ်ိဳ႕ညမ်ားတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေလ့မရွိဘဲ ႏုိးၾကားေနတတ္သည္။

ေမွ်ာ္လင့္ေသာေန႔

တကယ္ေတာ့ သူသည္ ေမာ္လၿမိဳင္ဖားေအာက္ေတာရရိပ္သာတြင္ သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သီလရွင္အျဖစ္ ၁၅ရက္တာ အားထုတ္ရန္ အေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မူလဆံခ်ခ်ိန္မွာ သူေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ၇နာရီ၃၀မိနစ္ဟု သိထားေသာ္လည္း ေန႔လယ္ ၁၂နာရီ၃၀မိနစ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕သြားခဲ့သည္။ ၀ိသာခါေဆာင္ေရွ႕မွာ ဆရာေလးတစ္ပါးက ဆံပင္အရင္ျဖတ္ေပးၿပီး ဆရာႀကီးေဒၚစ်ာနရတီက ေခါင္းရိတ္ေပးသည္။ သူ႔ေခါင္းထက္မွ က်လာသမွ်ဆံပင္မ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္သတင္းစာျဖင့္ခံယူေနရင္း ဆရာႀကီး၊ ဆရာေလးမ်ားက ၃၂ေကာဠာသလကၤာကုိ ညီညာျဖျဖရြတ္ဆုိေပးခ်ိန္ သူ႔စိတ္တြင္ အမည္မေဖာ္ႏုိင္ေသာ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေပၚေနခဲ့သည္။ ရန္ကုန္အိမ္တြင္က်န္ခဲ့ေသာ မိခင္ႀကီးအားျပသလုိ၍ အမ်ိဳးသမီးေယာဂီတစ္ဦးအား သူယူေဆာင္လာေသာကင္မရာႏွင့္ ဆံခ်ခ်ိန္တြင္ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ယူေပးပါရန္ ခြင့္ေတာင္းထားခဲ့သည္။ ေခါင္းရိတ္ၿပီးသြားေသာအခါ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေပးေသာ ေယာဂီအစ္မက စြန္႔ပယ္လုိက္ေသာ ဆံႏြယ္ေခြမ်ားကုိ သတင္းစာစကၠဴျဖင့္ စုစည္းထုပ္လုိက္ၿပီး သူ႔ထံျပန္ကမ္းေပးေသာအခါ သူေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။ ျပန္ေရာင္းၿပီး ဘုရားမွာလွဴလုိက္ေလဟုေျပာမွ သူသေဘာေပါက္သြားၿပီး ၀မ္းသာအားရ လွမ္းယူလုိက္သည္။

ဆံစြန္႔ၿပီးေသာ္လည္း သီလရွင္မျဖစ္ေသး၊ ရဟန္းတစ္ပါးထံတြင္ ဆယ္ပါးသီလခံယူၿပီး ဘြဲ႔နာမည္ေတာင္းရန္ က်န္ေနေသးသည္။ သီလေပးမည့္ ဆရာေတာ္က ညေန ၆နာရီက်မွ ေတာင္ေအာက္ဆင္းလာမည္ျဖစ္၍ ညေနအထိ ေစာင့္ရမည္ကုိ သူသိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။ သုိ႔ေသာ္ ရခဲေသာဒုလႅဘသီလရွင္တစ္ပါးျဖစ္ခြင့္ရဖုိ႔ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ေစာင့္လာၿပီးမွ ေနာက္ထပ္ေန႔တစ္၀က္ေလာက္ ေစာင့္ရျခင္းကုိ စိတ္ရွည္သင့္ေၾကာင္း ဘာမဆုိစိတ္ျမန္လက္ျမန္လုပ္ခ်င္ေဇာအားႀကီးေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတိေပး ဆုံးမရသည္။

အေဆာင္ျပန္ၿပီး မိမိ၏ ေျပာင္းလဲသြားေသာ ပုံရိပ္ကုိ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက မွန္မွာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ သူ႔ဘ၀မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေခါင္းတုံးတုံးျခင္းျဖစ္သည္။ သူ သုံးႏွစ္သမီးေလာက္က ႀကီးမားေသာဆင္၀က္သက္မ်ား ေပါက္သျဖင့္ ေခါင္းတုံးတုံးေပးခဲ့ရေၾကာင္း အေမေျပာျပဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရသည္။ ယခုဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္တြင္ ေခါင္းတုံးတုံးသည္ဟု သမာ႐ုိးက်ဆုိျခင္းထက္ ဆံကုိစြန္႔ပယ္သည္ဟု သူ သုံးႏႈန္းခ်င္ပါသည္။ တစ္ခါမွ် ကုိယ္ေပၚတြင္ မဆင္ယဥ္ခဲ့ဖူးေသာ သီလရွင္၀တ္စုံကုိ ယခုမွ စမ္း၀တ္ၾကည့္ရသည္။ ၀တ္ေနက်မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳးတက် ျဖစ္မေနေပ။ သူ ဆံခ်သည္မွစ၍ အေဆာင္ျပန္ေရာက္သည္အထိ အေဖာ္လုိက္လာေပးေသာ ဆရာေလးစ်ာနက ၀တ္စုံ၀တ္နည္းသင္ေပး၊ အခ်ိဳးမက်သည္မ်ားကုိ ျပန္ျပင္ေပးႏွင့္ အလုပ္ရွဳပ္သြားရွာသည္။ အစ္မက သီလရွင္၀တ္စုံႏွင့္ သိပ္လုိက္တာပဲဟု ဆရာေလးက ေျပာသည္တြင္ သူသေဘာက်သြားသည္။ ညေန ၆နာရီ တရားပြဲမစခင္ ေတာင္ေပၚမွႂကြလာေသာ ဆရာေတာ့္ထံ သီလခံယူၿပီး ‘ဓမၼနႏၵာ’ဟူေသာဘြဲ႔အမည္ျဖင့္ သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သီလရွင္တစ္ပါး ျဖစ္ခြင့္ရခ်ိန္တြင္ အတုိင္းမသိေသာ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမႈသည္ သူ႔ကုိယ္တြင္းမွ ေသြးမ်ားႏွင့္အတူ လွည့္ပတ္စီးဆင္းသြားေတာ့သည္။

ဆရာေလးဓမၼနႏၵာသည္ ရခဲလွေသာ ဒုလႅဘတရားကုိဆင္ျခင္လ်က္ ဆယ့္ငါးရက္တာကာလအတြင္း ဆယ္ပါးေသာသီလကုိ အနည္းငယ္မွ် မခ်ိဳ႕ယြင္းမက်ိဳးေပါက္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ရိပ္သာမွ ထုတ္ျပန္ထားေသာ အခ်ိန္ဇယားႏွင့္ စည္းကမ္းမ်ားကုိလည္း ရာႏႈန္းျပည့္လုိက္နာရန္ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေနထုိင္စားေသာက္မႈပုံစံ ႐ုတ္တရက္ေျပာင္းလဲျခင္းသည္ ရံဖန္ရံခါ က်န္းမာေရးကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးတတ္ေၾကာင္း ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ေပသည္။ သူစားေနမက်ေသာ သက္သက္လြတ္ အသီးအရြက္မ်ားကုိ ႏွစ္ရက္ဆက္တုိက္ သုံးေဆာင္ၿပီးေသာ္ အစာအိမ္မေကာင္းသည့္ ဓာတ္ခံအရွိန္ႏွင့္ ေလမေၾကျဖစ္ကာ စားသမွ်မ၀င္ေတာ့ဘဲ ေသာက္သမွ်လည္း အကုန္ျပန္အန္ထြက္ေလေတာ့သည္။ အစာစားၿပီး၊ ေရေသာက္ၿပီးတုိင္း အစာအိမ္မွလက္မခံဘဲ ျပန္အန္ေနသည္ျဖစ္ရာ ေရေသာက္ရမွာကုိပင္ ေၾကာက္ရြ႕ံလ်က္ ဘာတစ္ခုမွ် ထပ္မံမစားမေသာက္ဘဲ ေနလုိက္ေတာ့သည္။

အစာမရွိ၍ လူတစ္ကုိယ္လုံးႏုံးခ်ိၿပီး အားအင္နည္းပါးေနလ်က္က ဓမၼာ႐ုံသုိ႔သြားကာ ႀကိဳးစားတရားမွတ္ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပင္။ သူေနထုိင္မေကာင္းသည္ကုိ ရိပ္မိေသာ ေဘးႏွင့္အေနာက္မွ ပန္းေရာင္၀တ္ဆရာေလးမ်ားက စိတ္ပူၿပီး ဂ႐ုတစုိက္ေမးျမန္းကာ ေဆးေပးသူကေပး၊ ကုဋီသြားရာတြင္ စိတ္မခ်၍ အေဖာ္လုိက္ၿပီး ေက်ာထုေပးသူကေပးႏွင့္ သူေနသာေအာင္ တတ္သေရြ႕ကူညီလုပ္ကုိင္ ေပးၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အေျခအေန သိပ္မေကာင္းေၾကာင္း သူကုိယ္တုိင္ရိပ္မိေသာေၾကာင့္ ဓမၼာ႐ုံမွာ ဆက္မေနေတာ့ဘဲ တာ၀န္က်ဆရာေလးအား ေနမေကာင္း၍ အေဆာင္ျပန္နားခ်င္သည္ဟု ခြင့္ပန္ကာ ျပန္လာခဲ့ရသည္။

အေဆာင္မွာ တစ္ကုိယ္တည္း လဲေလ်ာင္းေနရင္း အိမ္ကုိသတိရကာ အားငယ္စိတ္တုိ႔ အလုံးအရင္းႏွင့္ ၀င္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ ေၾသာ္… ငါ့မွာ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ တစ္ေယာက္တည္းပါလား၊ ေနမေကာင္းျဖစ္ေတာ့လည္း ငါ့နံေဘးမွာ ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ငါ့ဘ၀ကုိက ဘာျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆုိင္႐ုန္းကန္ရမယ့္ဇာတာပါတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ အခုဆို အားလုံးနဲ႔ေ၀းရာမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း အစရွိသျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္းဋီကာဖြင့္ေနမိသည္မွာ မည္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ၊ အေဆာင္အျပင္ဘက္မွ ‘မဘုရား’… ‘မဘုရား’ ဟူေသာေခၚသံၾကားမွ ရွိစုမဲ့စု အားအင္ေလးျဖင့္ အေဆာင္ေရွ႕တံခါးေပါက္ဆီသုိ႔ ၀မ္းသာအားရ ထြက္ၾကည့္မိေလသည္။

အသံရွင္ဆရာေလးစ်ာနသည္ သူေနထုိင္မေကာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္အလုံးစုံကုိ သိရၿပီးသည့္ေနာက္ သူ႔အား ထုိေန႔အဖုိ႔ က်န္ရွိေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ တရားသြားမထုိင္ဘဲ ခြင့္တုိင္ၿပီး အေဆာင္၌သာ နားေနသင့္ေၾကာင္း၊ ေနာက္တစ္ရက္တြင္ ရိပ္သာေဆးခန္းမွ ဆရာ၀န္ႏွင့္သြားျပသင့္ေၾကာင္း အၾကံဉာဏ္မ်ားေပးၿပီး ခြင့္စာကုိ သူ႔ကုိယ္စား အေဆာင္မွဴးဆရာေလးထံ သြားေရာက္ပုိ႔ေပးေလသည္။ ညေရာက္ေသာ္ စိတ္မခ်၍ အေဆာင္ကုိတစ္ေခါက္လာျပန္ၾကည့္ၿပီး အေဖာ္အိပ္ေပးသည္။ တစ္ရက္လုံးလုံး အစားမ၀င္ဘဲ အားျပတ္ေနေသာ သူ႔အေျခအေနကုိၾကည့္ကာ “မဘုရား မနက္ျဖန္ ဆြမ္းခံမႂကြပါနဲ႔ေတာ့၊ တပည့္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စာ ခံလာခဲ့မယ္၊ အေဆာင္မွာပဲ နားနားေနေနပါ” ဟု ေျပာလာရာ အားနာေသာ္လည္း သူ႔က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ဆရာေလးကူညီေပးသည္ကုိ ၀မ္းသာေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ လက္ခံလုိက္ေတာ့သည္။

စိတ္ထားေကာင္းၿပီး သူတစ္ပါးကုိအၿမဲကူညီတတ္ေသာ ၿမိတ္ဇာတိဆရာေလးစ်ာန၏ ညီအစ္မအရင္းသဖြယ္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေဆးတုိက္မွ သမားေတာ္ႀကီး၏ ေဆးစြမ္းေကာင္းမ်ားေၾကာင့္ပါ ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ ဆရာေလးဓမၼနႏၵာတစ္ေယာက္ ပုံမွန္အတုိင္း ျပန္လည္က်န္းမာ အားျပည့္လာခဲ့သည္။ အဆာလြန္လွ်င္ အခ်ဥ္ေပါက္တတ္ေသာ အစာအိမ္ကုိ စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ နံနက္အ႐ုဏ္ဆြမ္းတြင္ ဆန္ျပဳတ္ကုိသာ အဓိကထား၍ သုံးေဆာင္ခဲ့ေလသည္။

ေနျပန္ေကာင္းခ်ိန္မွစ၍ သီလရွင္ေယာဂီတုိ႔၏ ၀တၳရားအတုိင္း နံနက္၄နာရီမွည၈နာရီခြဲအထိ ဘုရား၀တ္ျပဳ၊ တရားထုိင္၊ တရားေလွ်ာက္၊ တရားနာ အခ်ိန္ဇယားအတုိင္း အခ်ိန္ျပည့္ ျပန္လည္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသာ္လည္း တရားထုိင္ခ်ိန္တြင္ ပတ္၀န္းက်င္မွ အသံဗလံမ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳမိျခင္းေၾကာင့္ သမာဓိကား ေကာင္းေကာင္းမရ။ အထူးသျဖင့္ ထုိအခ်ိန္က နယူးဇီလန္ႏွင့္ စင္ကာပူႏုိင္ငံတုိ႔တြင္ သြားေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကသည့္ ျမန္မာအသင္းေဘာလုံးပြဲကုိ အနီးပတ္၀န္းက်င္မွ တခဲနက္အားေပးသည့္အသံမ်ား ထြက္ေပၚလာခ်ိန္၌လည္းေကာင္း၊ မိမိအလြတ္ရြတ္ဆုိခဲ့ဖူးေသာ ထူးအိမ္သင္၊ ေလးျဖဴ၊ အငဲ အစရွိေသာ အဆုိေတာ္မ်ား၏သီခ်င္းမ်ားကုိ ဂ်ီတီစီေက်ာင္းသားမ်ားစုေ၀းကာ ဂစ္တာတီး၍ ၀ုိင္းဖြဲ႕သီဆုိသံကုိ ၾကားရခ်ိန္၌လည္းေကာင္း သူ၏စိတ္တုိ႔ပ်ံ႕လြင့္ျခင္းအား စုစည္းဖုိ႔ရာ အခက္ေတြ႔ေနေပသည္။ ၿမိဳ႕ျပမွခြာ၍ ဆိတ္ၿငိမ္ေသာအရပ္ျဖစ္မည္ဟူေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ လာေရာက္အားထုတ္ေသာ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ ၀င္ေလထြက္ေလအပါးမွခြာကာ သီခ်င္းဟစ္ေႂကြးေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားထံသြားေရာက္ၿပီး ရိပ္သာအနီးတြင္ သီခ်င္းမ်ားကုိ ဆူညံက်ယ္ေလာင္စြာ တီးခတ္မသီဆုိသင့္ေၾကာင္း၊ သီခ်င္းသံမ်ားေၾကာင့္ အနီးပတ္၀န္းက်င္ရွိရိပ္သာမွ တရားမွတ္၊ တရားထုိင္ေနေသာ ေယာဂီမ်ားစြာတုိ႔၏ စိတ္သမာဓိကုိ အေႏွာင့္အယွက္ေပးရာက်ေၾကာင္း ဆရာတစ္ဦးအသြင္ သြားေရာက္၍ လက္ခ်ာေပးဆုံးမေနေလသည္။

၀တ္ေနမက်ေသာ သီလရွင္၀တ္စုံေၾကာင့္ သူတရားမွတ္ ပ်က္သည္မ်ိဳးလည္း ႀကဳံေသး၏။ အေၾကာင္းမွာ သူရိပ္သာသုိ႔ ေရာက္ရွိေသာကာလသည္ မုိးဥတုျဖစ္ေသာ္လည္း မုိးရြာခ်ိန္နည္းပါးၿပီး မုိးမရြာေသာေန႔အခ်ိန္တြင္ အပူရွိန္ျပင္းေသာေၾကာင့္ အလႊာအလႊာအထပ္ထပ္ ၀တ္ဆင္ထားျခင္းခံရေသာ သူ႔ခႏၶာေပၚတြင္ မိတ္အုိင္းတုိ႔ ထလာျခင္းျဖစ္သည္။ ကေလးဘ၀က မိတ္ေပါက္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း လူႀကီးဘ၀တြင္ မိတ္မေပါက္ခဲ့သည္မွာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ယခုသီလရွင္၀တ္မွ မိတ္ျပန္ေပါက္ရာ သူအခံရခက္လွသည္။ ၀င္ေလထြက္ေလအရွိန္ေကာင္းေနဆဲ ေက်ာျပင္ထက္မွ စူးရွေသာ ေ၀ဒနာကုိ ႐ုတ္တရက္ ခံစားမိေသာ္ အရွိန္ရစသမာဓိမွာ ေပ်ာက္ပ်က္သြားလုိက္၊ ျပန္ထူေထာင္လုိက္၊ တစ္ဖန္မိတ္စူးလုိက္ႏွင့္ ဂ်ာေအးသူ႔အေမ႐ုိက္ေနေတာ့သည္။ တစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာ္ မိတ္မ်ားေပ်ာက္သြားသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရကာ ပုံမွန္တရားျပန္ထုိင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ တရားမွတ္၍ရရ၊ မရရ တရားျပဆရာေတာ္ထံပါးသုိ႔ အခ်ိန္မွန္ တရားေလွ်ာက္ရန္ေတာ့ သူမပ်က္ကြက္ခဲ့ေပ။

သီလရွင္ဘ၀တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေတြ႔ႀကဳံရေသာ အခက္အခဲ အနည္းငယ္တုိ႔သည္ လေပါင္းမ်ားစြာ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တၿပီးမွ ေရာက္ရွိလာေသာေန႔တစ္ေန႔ကုိ ျဖတ္သန္းရသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ အားလုံးေက်ပ်က္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။

ေမြးေန႔မဂၤလာျဖစ္ပါေစျခင္း အက်ိဳးငွာ

တကယ္ေတာ့ ေမြးေန႔ေပါင္းမ်ားစြာကုိ သူျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ဂဏန္းသခ်ၤာ အေရအတြက္ႏွင့္ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္ေတာ့ ေမြးေန႔ေပါင္း ၃၅ခုကုိ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ အႏုပညာဆန္ဆန္ သုံးႏႈန္းမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ မုိင္တုိင္ ၃၅တုိင္။ မုိင္တုိင္တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုၾကားက အကြာအေ၀းေတြ တူညီေပမယ့္ ျဖတ္သန္းေတြ႔ႀကဳံခဲ့ရေသာ အေကာင္းအဆုိး ဘ၀ေလာကဓံ အေတြ႔အႀကဳံေတြကျဖင့္ ျခားနားကြဲျပားခဲ့သည္။ ထုိထုိႀကဳံေတြ႔ခဲ့ေသာ ေကာင္းျခင္း၊ ဆုိးျခင္း ေလာကဓံတရားတုိ႔သည္ က်ေရာက္လာမည့္ ေမြးေန႔တုိင္းကုိ တတ္စြမ္းသမွ် ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျဖင့္ ျဖတ္သန္းလုိစိတ္ ထက္သန္ေစခဲ့ေသာ အေၾကာင္းတရားမ်ားအျဖစ္ ပံ့ပုိးခဲ့သည္ဟု သူယုံၾကည္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေသခ်ာသည္မွာ သူ႔အသက္ ၃၀ျပည့္ေမြးေန႔မွစၿပီး ထုိတစ္ေန႔တာကုိ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ ကုသုိလ္စိတ္မ်ားျဖင့္သာ ကုန္လြန္ရန္ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုဖားေအာက္ေတာရရိပ္သာ၌ သီလရွင္အျဖစ္ႏွင့္လာေရာက္တရားအားထုတ္လုိေသာဆႏၵသည္ သူ၏ ၃၁ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔မွ အစျပဳသေႏၶတည္ခဲ့သည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ထုိစဥ္က သူသည္ စင္ကာပူႏုိင္ငံ၌ အၿမဲေနထုိင္အလုပ္လုပ္ကုိင္လ်က္ရွိရာ ၃၁ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔တြင္ လုပ္ငန္းခြင္၌ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ မိမိ၏ေမြးေန႔အလွဴအျဖစ္ ေမာ္လၿမိဳင္ဖားေအာက္ေတာရရိပ္သာရွိ ရဟန္းသံဃာ၊ သီလရွင္၊ ေယာဂီအားလုံးအတြက္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းဒါနျပဳခဲ့ရာ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် မသြားေရာက္ႏုိင္၍ အေ၀းမွသာ စိတ္အာ႐ုံလွမ္းျပဳကာ အမွ်ေပးေ၀ခဲ့ရသည္။ ေနာင္ႏွစ္မ်ားတြင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က်သြားေရာက္ၿပီး ဒါနျပဳျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သီလရွင္၀တ္ျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း ေမြးေန႔ကုိျဖတ္သန္းမည္ဟု ထုိႏွစ္မွစတင္ကာ ရည္ရြယ္အားခဲထားခဲ့ေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ အထမေျမာက္ဘဲ ေလးႏွစ္တာ ကုန္လြန္ခဲ့သြားသည္။ ၂၀၁၅ခုႏွစ္သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ကိန္းေအာင္းခဲ့ေသာသူ႔ဆႏၵကုိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ အခ်ိန္က်ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စိတ္အာ႐ုံ၏ ေစ့ေဆာ္တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ သူ၏၃၆ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ကို သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ေခတၱ၀င္ေရာက္ျခင္းျဖင့္ ျမတ္ေသာကုသုိလ္ရယူႏုိင္ရန္ စိတ္ပုိင္းျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

မူလက ေမြးလတစ္လလုံး သီလရွင္၀တ္ျဖင့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အားထုတ္ရန္ ရည္ရြယ္ခဲ့ေသာ္လည္း မိမိမရွိေသာ ကာလအတြင္း အိမ္၏စားေရးေသာက္ေရး၊ မိခင္၏က်န္းမာေရးအတြက္ အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရန္ လူရွာမရသျဖင့္ ၁၅ရက္သာ၀တ္ရန္ စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္ရသည္။ သူ၏ ျမန္မာလုိေမြးေန႔မွာ နယုန္လျပည့္ေန႔ျဖစ္ၿပီး၊ ခရစ္သကၠရာဇ္အရမူ ဇြန္လ ၉ရက္ေန႔ျဖစ္သည္။ ၂၀၁၅ခုႏွစ္တြင္ နယုန္လျပည့္သည္ ဇြန္လ ၁ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ရက္ႏွင့္ ၈ရက္တိတိ ကြာျခားေနခဲ့သည္။ ရိပ္သာသုိ႔သြားရန္ စီစဥ္ထားေသာေန႔မွာ ၃ရက္ေန႔ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျမန္မာေမြးေန႔ကုိ မမီွေသာ္လည္း ဇြန္လ ၉ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ခရစ္ႏွစ္ေမြးေန႔တြင္ လူသာမန္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သီလရွင္ဘ၀အျဖစ္ ေရာက္ရွိေနမည့္အေၾကာင္း ေတြးၾကည့္႐ုံႏွင့္ပင္ သူ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ေနခဲ့သည္။

ဇြန္လ၉ရက္ေန႔သုိ႔ေရာက္ေသာအခါ ဆရာေလးဓမၼနႏၵာသည္ စေနသမီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ဖားေအာက္ေတာရ၀င္းအတြင္းရွိ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးေနၿပီျဖစ္ေသာ ႏွီးဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္ျမတ္ထံတြင္ ႏွင္းဆီ၀ါ ၃၆ပြင့္ကုိ ကပ္လွဴပူေဇာ္ျခင္း၊ ေတာင္ေအာက္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံးလ်က္ရွိေသာ သံဃာအပါးသုံးဆယ္ႏွင့္ သီလရွင္ဆရာႀကီးမ်ားကုိ ေဆးဆပ္ကပ္လွဴဒါန္းျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ေမြးေန႔ရက္ျမတ္ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ထိုမွ်မကေသးဘဲ ယခုႏွစ္ေမြးေန႔တြင္မွ အခါတုိင္းႏွင့္မတူေသာ ေ၀ယ်ာ၀ိစၥသန္႔ရွင္းေရးကုသုိလ္ ထပ္တုိးဖုိ႔ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာေလသည္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ ဇြန္လ၁၀ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္မွေန၍ ေမာ္လၿမိဳင္ဖားေအာက္ေတာရသုိ႔ ႂကြေရာက္ၿပီး ဆယ္ရက္ခန္႔ သီတင္းသုံးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား ေမတၱာ၀ီဟာရီဓမၼာ႐ုံမွေန၍ ခရီးဦးႀကိဳဆုိရန္ နယကအဖြဲ႔၀င္ဆရာႀကီးမ်ား၊ ျပည္တြင္းျပည္ပဆရာေလး၊ ေယာဂီမ်ားအားလုံး ဓမၼာ႐ုံသန္႔ရွင္းေရးႏွင့္ ပန္းအလွဆင္ျခင္း ကိစၥရပ္မ်ားကုိ ၉ရက္ေန႔မနက္ခင္းတြင္ စတင္လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ခင္း ၂နာရီခြဲတြင္ တရားထုိင္ခ်ိန္ ေခတၱျဖဳတ္ၿပီး ဓမၼာ႐ုံတစ္ခုလုံး၏ သန္႔ရွင္းေရးကုိ တတပ္တအား ၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ၾကရာ ေမြးေန႔ရွင္ဆရာေလးလည္း ပါ၀င္ကုသုိလ္ယူခြင့္ရခဲ့ေလသည္။ သူႀကဳံဖူးသမွ် ေမြးေန႔ထဲတြင္ ယခုႏွစ္ေမြးေန႔သည္ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာသာမကဘဲ ေ၀ယ်ာ၀ိစၥကုသုိလ္ကုိလည္း တခဲနက္ျပဳခြင့္ရသည့္ ရက္စြဲတစ္ခုအျဖစ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိခဲ့ရသည္။

ေသျခင္းတရား ရွဳပြားထား

ကုသုိလ္စိတ္မ်ားျဖင့္ ေလွ်ာက္လွမ္းျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ထုိဆယ့္ငါးရက္တာအတြင္း သူ၏ေမြးေန႔အပါအ၀င္ ကုန္လြန္ခဲ့ေသာေန႔ရက္တုိင္းကုိ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာသနာ ကုသုိလ္အစုစုျဖင့္ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္ခြင့္ရခဲ့သလုိ အသုဘရွဳပြားျခင္းျဖင့္ ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္သံေ၀ဂယူခြင့္လည္း ရခဲ့ေလသည္။ အေၾကာင္းမွာ သူ တရားအားထုတ္စဥ္ သီတင္းႏွစ္ပတ္အတြင္း ရိပ္သာအတြင္းမွ လူႏွစ္ေယာက္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ရိပ္သာသုိ႔ေရာက္ၿပီး ၄ရက္ခန္႔အၾကာတြင္ ရိပ္သာ၀င္းအတြင္းမွ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္သမားတစ္ဦး ကားတုိက္ခံရၿပီး ဥပေစၦဒကကံျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည္။ ရိပ္သာ၀င္းအတြင္းရွိ သခ်ိဳင္းေျမထက္က ဇရပ္ေပၚတြင္ ျပင္ထားေသာ အသုဘ႐ုပ္အေလာင္းအား ဆရာေလးစ်ာနႏွင့္အတူ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဳခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္း၀င္းျပင္ပသုိ႔ ဟင္းထြက္၀ယ္ရင္း ကုန္တင္ေျခာက္ဘီးကား ဘရိတ္ေပါက္ၿပီး အတုိက္ခံရသျဖင့္ ဆုံးပါးသြားသူ လူရြယ္သည္ မိမိ၏အသက္ထက္ တစ္ႏွစ္မွ် ပုိငယ္ေသးသည္။ တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားသည္ အသက္အရြယ္မေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေခၚေဆာင္တတ္ေၾကာင္း လြန္ခဲ့ေသာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကပင္ သူေကာင္းစြာ သိနားလည္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အဘိဓမၼာတရားေတာ္လာ ေသျခင္းတရားေလးပါးမွ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ေသာ မီးစာေရာ၊ ဆီပါ မကုန္ခမ္းေသးပါလ်က္ ေလျပင္းတုိက္၍ ႐ုတ္တရက္ ဖေယာင္းတုိင္မီး ၿငိမ္းသြားပုံႏွင့္ ဥပမာေပးထားေသာ ဥပေစၦဒကေသျခင္းတရားကုိ အမွတ္ရသံေ၀ဂပြားရင္း ထုိလူရြယ္ေလး၏ ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ ေျမတစ္ဆုပ္ႀကဲကာ လုိက္ပါပုိ႔ေဆာင္ခဲ့ၾကသည္။

ေနာင္တစ္ပါတ္အၾကာတြင္ ရိပ္သာ၌ ရာသက္ပန္အားထုတ္လ်က္ရွိေသာ အသက္၆၈ႏွစ္အရြယ္ ေယာဂီအေမႀကီးတစ္ဦး ဆုံးပါးသြားခဲ့သည္။ ပညာေရးဘက္ဆုိင္ရာ အရာရွိႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ မိမိတြင္ ကင္ဆာေရာဂါစြဲကပ္ေနသည္ကုိ သိရခ်ိန္မွစ၍ ရိပ္သာတြင္ အၿမဲမျပတ္ တရားအားထုတ္ရင္း ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ကုိ သတိသမာဓိရွိစြာျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ကာ ၿငိမ္သက္ေအးေဆးစြာပင္ လူ႔ဘ၀ကုိ စြန္႔ခြာသြားခဲ့သည္။ ေခါင္းအတြင္း လွဲေလ်ာင္းေနေသာ ကြယ္လြန္သူ၏ ႐ုပ္မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ေတြ႔ရသူတုိင္း ေအးခ်မ္းလုိက္တာ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အတုိင္းပဲေနာ္ဟု တူညီေသာမွတ္ခ်က္ေပးသံကုိ ၾကားရသည္။ တမလြန္ခရီးကုိ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ကူးေျပာင္းႏုိင္ျခင္းမွာ တရားဓမၼ၏ အစြမ္းသတၱိသာလွ်င္ျဖစ္ေၾကာင္း အသုဘရွဳပြားသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူယုံၾကည္မိသည္။ ဤေလာက၌ ႀကီးသူ၊ ငယ္သူ၊ ႐ုပ္ေခ်ာသူ၊ ႐ုပ္ဆုိးသူ၊ ခ်မ္းသာသူ၊ ဆင္းရဲသူ၊ ပညာရွိသူ၊ ပညာမဲ့သူ မည္သူမဆုိ ေသျခင္းတရားကုိ အေႏွးႏွင့္အျမန္ မလြဲမေသြ ရင္ဆုိင္ၾကရမည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတြက္ ေန႔စဥ္မျပတ္ ျပဳလုပ္အားထုတ္သင့္ေသာ အာစိဏၰကံကုိ ထူေထာင္ထားရန္လုိအပ္ေၾကာင္း အသိ၀င္လာခဲ့သည္။

သုိ႔ေသာ္ သူအပါအ၀င္ အရိယာမဟုတ္ေသာ ပုထုဇဥ္ရဟန္းရွင္လူပုဂၢိဳလ္အမ်ားစုသည္ မျမင္ရေသာေသမင္းႏွင့္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် စစ္ခင္းခ်ိန္မေရာက္မခ်င္း ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာနတရားမ်ား ေလွ်ာ့ခ်ရန္ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကေပသည္။ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြအစရွိေသာ မိမိႏွင့္ရင္းႏွီးသိကြ်မ္းသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္အနိစၥေရာက္ေသာအခါမွ ေသျခင္းတရားကုိ သတိရၿပီး အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ သံေ၀ဂရကာ မိမိႏွင့္အတူ သံသရာတေလွ်ာက္လုံး လုိက္ပါျခယ္လွယ္လာေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန္မာန ကိေလသာမ်ား ေလ်ာ့ပါးေစရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကေတာ့သည္။

ဤခရီး မေ၀းပါ

ဆယ့္ငါးရက္တာကာလသည္ တုိေတာင္းလြန္းလွသည္။ သူ႔စိတ္ရင္းအမွန္ႏွင့္ဆုိပါက တစ္လျပည့္သည္အထိ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ ဆက္လက္ေပ်ာ္ေမြ႔လုိေသာ္လည္း အေျခအေနမေပး၍ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတုိ႔ေဘာင္သုိ႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သူမျပန္ခင္ အသုံးမျပဳျဖစ္ဘဲ က်န္ရွိေနေသးေသာေဆး၀ါးမ်ားႏွင့္ ခါးကပ္ပလာစတာမ်ားအား အလုိရွိေသာ ေယာဂီတုိ႔ အသုံးျပဳႏုိင္ေစရန္ ဓမၼာ႐ုံ၌ ေပးလွဴခဲ့သည္။ သူေမာ္လၿမိဳင္မလာခင္ကမွ ၀ယ္လာခဲ့ေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကုိလည္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးမရွိေသာ ဆရာေလးတစ္ပါးအား ျပန္လွဴခဲ့သည္။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ကမွ၀ယ္ထားၿပီး သူမဖတ္ရေသးေသာ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ၏ ‘ေနာက္ဆုံးဆယ္လ ျမတ္ဗုဒၶ’ စာအုပ္ကုိလည္း စာၾကည့္တုိက္သုိ႔ လွဴဒါန္းခဲ့သည္။ သူလူထြက္ၿပီး ရန္ကုန္သုိ႔ျပန္ေတာ့မည္ဟု ႐ုံးခန္းအား အေၾကာင္းၾကားလုိက္ေသာအခါ သူႏွင့္မ်က္မွန္းတန္းမိ၊ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိေလ့ရွိေသာ ေဒၚဘုရားတစ္ပါးက သူ႔အား လူျပန္မထြက္ဘဲ သာသနာ့ေဘာင္၌သာေနထုိင္ၿပီး ရာသက္ပန္ အားထုတ္ေစခ်င္ေၾကာင္း တုိက္တြန္းေသာအခါ သူ႔အေနႏွင့္ အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားခဲ့ရသည္။ “အခုအၿပီးမ၀တ္ႏုိင္ေသးလည္း ၀တ္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္က် ျပန္လာခဲ့ေနာ္၊ အိမ္ေထာင္မျပဳနဲ႔၊ ေယာက်္ားေတြကုိ မယုံနဲ႔ေနာ္ သမီး” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒစကားသံအဆုံး သူၿပဳံးရသည္။

ရန္ကုန္မွ ေမာ္လၿမိဳင္သုိ႔ မထြက္ခြာခင္ သုိ႔မဟုတ္ သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သီလရွင္တစ္ပါး မျဖစ္မီက သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ေခတၱမွ်ခရီးတစ္ေထာက္၀င္ေရာက္ဖုိ႔အေရး ေ၀းလွသည္ဟု သူထင္မွတ္ခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ဖားေအာက္ေတာရတြင္ သီလရွင္၀တ္ၿပီး တရားအားထုတ္ခ်င္သည္ဟု မိခင္ျဖစ္သူအား ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေျပာခဲ့စဥ္က ရာႏႈန္းျပည့္ေထာက္ခံမႈ မရရွိခဲ့။ သူ႔အား သီလရွင္ဘ၀ႏွင့္ တစ္သက္လုံးအားထုတ္သြားမည္ကုိ စုိးရိမ္ေသာစိတ္ျဖင့္ “သီလရွင္ေတာ့ မ၀တ္ပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ ေယာဂီဘ၀ႏွင့္ပဲ ႀကိဳက္သေလာက္ အားထုတ္ပါ” ဟု ေျပာခဲ့သည္။ မိခင္စကား နားေထာင္ေလ့ရွိေသာ သူ႔အတြက္ မိဘမၾကည္ျဖဴဘဲ သာသာနာ့ေဘာင္သုိ႔ မ၀င္ေရာက္ခ်င္သည့္အတြက္ သူ႔ဆႏၵကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ခဲ့သည္။

ေနာက္ထပ္ သူ႔အား အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ဟန္႔တားေ၀းကြာေစေသာအေၾကာင္းမွာ သီလရွင္၀တ္ၿပီး လူျပန္ထြက္သည့္အခါ ဆံပင္ျပန္မရွည္မခ်င္း ေခါင္းတုံးဘ၀ႏွင့္ေနထုိင္ရမည္ကုိ အနည္းငယ္ရွက္ရြံ႕ စုိးေၾကာက္မိျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ အလွအပေရးရာကုိ အထူးတလည္ စိတ္၀င္စားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မဟုတ္သည့္တုိင္ ဆံပင္ကုိျဖတ္၍ ေခါင္းတုံးရိတ္ၿပီးသည့္အခါ ၾကည့္မေကာင္းျဖစ္မည္ကုိ စုိးရိမ္စိတ္၀င္တတ္ေသာ သူသူကုိယ္ကုိယ္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ (တကယ္တမ္း ေခါင္းတုံးတုံးၾကည့္မွ ဆံပင္မရွိျခင္း၏ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ လက္ေတြ႔သိျမင္ခံစားလုိက္ရ၍ သေဘာက် မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္)

တကယ္ေတာ့ ကားျဖင့္၆နာရီၾကာသြားရေသာ ရန္ကုန္ႏွင့္ေမာ္လၿမိဳင္ခရီး မေ၀းသလုိ လူ႔ေဘာင္မွ သာသနာ့ေဘာင္အတြင္းသုိ႔ ကူးေျပာင္း၀င္ေရာက္ရန္ ခရီးသည္လည္း မေ၀းလြန္းလွပါ။ စစ္မွန္ထက္သန္ေသာ စိတ္ဆႏၵရွိရန္ေတာ့ လုိအပ္ပါသည္။ ထုိ႔အတူ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိင္း၏ ပန္းတုိင္ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္သည္လည္း အမွန္တကယ္ လုိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ႀကိဳးစားလွ်င္ လက္တကမ္းမွာသာ ရွိပါသည္။ သစၥာတရားေလးပါးကုိ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္ရန္ လမ္းေၾကာင္းမွန္သုိ႔ညႊန္ျပေပးႏုိင္သည့္ ဆရာသမားရဟန္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခြင့္ရမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ ထုိခရီးကား လြန္စြာ နီးကပ္သြားၿပီဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

ေမာ္လၿမိဳင္-ရန္ကုန္ခရီးစဥ္ ရိပ္သာမွအျပန္လမ္းတြင္ သူ႔စိတ္အစဥ္သည္ အလာခရီးႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာပင္ ၾကည္သာရႊင္လန္းလ်က္ရွိသည္။ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီကာ ကိန္းေအာင္းခဲ့ေသာ သူ႔ဆႏၵအား ေအာင္ျမင္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္ရခဲ့သည္သာမက ေမာ္လၿမိဳင္ဖားေအာက္ေတာရရိပ္သာတြင္ သီလရွင္အျဖစ္ သီတင္းသုံးေနစဥ္ကာလအတြင္း ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးအား သုံးႀကိမ္တုိင္တုိင္ ဖူးေျမာ္ခြင့္ရျခင္း၊ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာအစုစုကုိ ေန႔စဥ္မျပတ္ ျပဳက်င့္ခြင့္ရျခင္း၊ စိတ္ေစတနာေကာင္းမြန္ျပည့္၀ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ဆုံဆည္းရျခင္းတုိ႔အျပင္ သူဆႏၵရွိခဲ့သည့္အတုိင္း ေကာင္းက်ိဳးမဂၤလာ ကုသုိလ္အျဖာျဖာႏွင့္ ျပည့္စုံေသာေမြးေန႔ရက္ျမတ္ကုိလည္း ျဖတ္သန္းခြင့္ရခဲ့ေလသည္။

ဆႏၵာဓိပတိဆုိသည့္အတုိင္း စိတ္ဆႏၵဦးစီးလွ်င္ ေလာကီခရီးသာမက ေလာကုတၱရာခရီးသည္ပင္ ထင္သေလာက္ မေ၀းဘဲ နီးကပ္လ်က္ရွိေၾကာင္း သူလက္ေတြ႔သိျမင္လုိက္ရသည့္ေနာက္တြင္ နိဗၺာန္ခရီးကုိလည္း ဘ၀တုိတုိႏွင့္ နီးႏုိင္သမွ် နီးစပ္ေအာင္ သူအားထုတ္ႀကိဳးပမ္းရပါဦးမည္။

ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မူေသာ ဘဒၵကမာၻတြင္ သဒၶါတရားႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ဗုဒၶသာသာ၀င္ လူသားတုိင္း သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျဖည့္က်င့္ၿပီး မဂၢင္ေဖာင္စီး၍ ယခုဘ၀တြင္ပင္ နိဗၺာန္ခရီးသုိ႔ အေရာက္သြားႏုိင္ေၾကာင္းကုိ သူငယ္ငယ္က ျမန္မာသင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာတြင္ ရြတ္ဆုိသင္အံခဲ့သည့္ ‘ဤခရီးနီးသလား၊ ငါးနာရီလာရ၏၊၊ မီးရထား စီးလာပါ၊ အလကား မစီးရ’ သင္ခန္းစာကုိ အမွီျပဳေရးဖြဲ႔ကာ ႏႈတ္ျဖင့္ဖြဖြ ရြတ္ဆုိၾကည့္လုိက္မိပါေတာ့သတည္း။

ဤခရီး မေ၀းပါ။

ယခုဘ၀မွာပင္ ေရာက္ႏုိင္၏။

မဂၢင္ေဖာင္ စီးလာပါ။

သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ ျပည့္၀ပါေစ။

ဇြန္မုိးစက္

ငယ္လက္ရာ (၂)

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Friday, May 22, 2015

Category: Story/Short Story

ဤနည္းလမ္းသာ

ေဒၚျမေမသည္ ငုိက္မ်ဥ္းေနေသာမ်က္စိကုိ အသာမွိတ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခုတင္ေပၚသုိ႔ လွဲခ်လုိက္သည္။ တစ္ေနကုန္တင္းထားသမွ် စိတ္တုိ႔ကုိ ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး အိပ္မည္ဟု စိတ္ႏွစ္လုိက္စဥ္ နံေဘးမွ လင္ေတာ္ေမာင္ျဖစ္သူ ကုိဘေရႊထံမွ အရက္နံ႔ကုိ ရွဴရွဳိက္မိေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္တုိ႔ လြင့္ျပယ္သြားရသည္။

သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကုိ ေလးတြဲစြာခ်လုိက္ၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္လုိက္သည္။ အဆင္မေျပေသာ မိသားစုဘ၀တြင္ ထြက္ေပါက္ရွာရန္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းမွာ မည္သည့္အရာနည္းဟု စဥ္းစားစရာလုိေတာ့မည္မထင္ေပ။ ဤအေတြးကုိ ေတြးျဖစ္မိသည္မွာလည္း မၾကာခဏေပ။

အဆင္မေျပေသာမိသားစုဟု ေခါင္းစဥ္တပ္ရျခင္းမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး စသည့္ အေရးေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔တြင္ အဆင္မေျပမႈတုိ႔ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကုိဘေရႊသည္ ဘဏ္ခြဲတစ္ခုမွမန္ေနဂ်ာ၊ ေဒၚျမေမကမူ အစုိးရ႐ုံးတစ္႐ုံးမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္စာေစ်းဖုိးပင္မရွိေသာ သူမ၏လခႏွင့္ ကေလးသုံးေယာက္၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစရွိသည့္အေရးတုိ႔တြင္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔လုံေလာက္ေအာင္ သုံးစြဲႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေစ်းဖုိးကေရာ။

ကုိဘေရႊ၏လခသည္ သူ၏အရက္ဖုိး၊ စာေရးမေလးမ်ားအား ေပးရေႂကြးရေသာ အဖုိးအခႏွင့္ သူကုိယ္တုိင္ပင္ မေလာက္ခ်င္။ ေဒၚျမေမမွာ တခါတရံ အျခားသူမ်ားကေပးလာေသာ လေပးအထည္မ်ားကုိ အျမတ္တင္၍ ႐ုံးသုိ႔လေပးျဖင့္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ေရာင္းခ်သည္။ ႐ုံးရွိအခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားေျပလည္ေစရန္ သူမတုိ႔ေနေသာရပ္ကြက္အနီးအနားတြင္ အိမ္ငွားေပးျခင္းျဖင့္ ပြဲစားသေဘာမွ ရေသာပုိက္ဆံႏွင့္ ေစ်းဖုိးသုံးရသည္ကမ်ားသည္။

ကေလးေတြကလည္း သိပ္မလိမ္မာခ်င္။ အႀကီးမက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ၀တ္ခ်င္၊ စားခ်င္လာသည္။ လွခ်င္၊ ပခ်င္လာသည္။ သည္ေတာ့ မေအကုိ ပူဆာစကားေလးစလာသည္။ မ၀ယ္ေပးႏုိင္မွန္းသိလွ်င္ စိတ္ေကာက္တတ္လာသည္။ မေပးႏုိင္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ေတာင္းၾကသည္မွာ သားသမီးတုိ႔၏ ၀တၱရားတစ္ခုလုိ႔မ်ား ေအာက္ေမ့ၾကသလားမသိ။

တကယ္ေတာ့ မိဘဆုိတာ သားသမီးေတြဘာလုိအပ္သလဲဆုိတာကုိ အၿမဲမ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ကာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သားသမီးဆုိတာကလည္း မိဘက ငါတုိ႔ကုိ ဘာမ်ားေပးႏုိင္မလဲဆုိတာကုိသာ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။

ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ေဒၚျမေမတတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးသည္။ အလွအပ၊ အသုံးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ဆူပူေအာ္ေငါက္ရသည္။ အလတ္ေကာင္ကတစ္မ်ိဳး၊ ဒီေကာင္က ဖေအႏွင့္တူခ်င္ခ်င္ရယ္။ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိေဒါသထထြက္ႏွင့္။ ေက်ာင္းမွာလည္း မၾကာခဏ စကားမ်ားၾက၊ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကႏွင့္။

အငယ္ဆုံးသားေလးကေတာ့ လိမၼာရွာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးကမေကာင္း၊ မၾကာခဏေခ်ာင္းဆုိး၊ ရင္ၾကပ္၊ အပူတက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ေမြးကင္းစကပင္ ခ်ဴခ်ာသည္။ သူ႔ကုိေက်ာင္းသာပုိ႔ရသည္။ စိတ္မခ်ရ။ အလတ္ေကာင္ကုိလည္း စိတ္မခ်ရ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာရန္ပြဲျဖစ္လုိ႔ ဆရာမေခၚေတြ႔မွာကုိလည္း စိတ္ကုန္လွၿပီ။ အႀကီးမကုိေတာ့ စိတ္ပူရသည္မွာ တစ္ျခား။ ဒီအရြယ္က စိတ္ကစားတတ္သည့္အရြယ္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမေကာင္းလွ်င္ သူမ်ားေျမွာက္ပင့္ပါသြားလွ်င္မလြယ္။

ဒီေတာ့ ေဒၚျမေမခမ်ာ စီးပြားေရးအတြက္သာမက သားသမီးေရးအတြက္ပါ ပူေနရသည္။ အသက္က ၄၀ေက်ာ္႐ုံမွ်သာရွိေသးေသာ္လည္း အေတြးမ်ားႏွင့္ေသာကတုိ႔ ႀကီးစုိးေနေသာေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားပင္ျဖဴေနၿပီ။ အေပၚယံဆုိလွ်င္ မသိသာေပမယ့္ အတြင္းပုိင္းရွိဆံပင္မ်ား အေတာ္ျဖဴေနၿပီျဖစ္သည္။

သူမ ကုိဘေရႊကုိလက္ထပ္တုန္းက ယခုလုိပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့။ ဟုိစဥ္ကေတာ့ ကုိဘေရႊမွာ ႐ုပ္ရည္ကလဲရွိ၊ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ စာေရးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊ ကုိယ့္ကုိလည္း ႏွစ္လုိဟန္ျပခဲ့ေတာ့ ေၾသာ္… ငါ့အတြက္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ အားကုိးထုိက္မွာပဲေလဟု ထင္ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ အဖတ္ေတာင္ ဆယ္ယူစရာမရွိေတာ့ေပ။

ပထမကေလးတစ္ေယာက္ရကစကေတာ့ သိပ္မဆုိးေသး။ ေနာက္မွရာထူးတက္လာ၊ အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားလာႏွင့္ အေသာက္အစားပါ မ်ားလာသည္။ ထုိစဥ္တုန္းက ေဒၚျမေမသည္ ေယာက်္ားအေပၚ အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္အခံျဖင့္ မပိတ္ပင္မတားျမစ္ခဲ့။ သူ႔ရာထူးႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ အလုိက္အထုိက္ရွိမွာေပါ့ေလဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုံးက စာေရးမေလးမ်ားကုိပါ ေကြ်းရေမြးရ၊ ေပးရကမ္းရႏွင့္ အလုပ္ေတြပုိလာသည္။ ထုိစဥ္က ေဒၚျမေမအႀကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ္လည္း သူကေတာ့ ေသြးေအးလြန္းလွသည္။

ၾကာေတာ့လည္း ေဒၚျမေမသေဘာေပါက္လာသည္။ ေျပာလည္းအပုိပဲဆုိတာ သိလာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။ ကြဲမည္ကြာမည္ဆုိလွ်င္လည္း ကေလးေတြေနာင္ေရးက ရွိေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူမေပးလွ်င္ေန၊ မေကြ်းလွ်င္ေန ကုိယ့္ကုိဒုကၡမေပးရင္ၿပီးေရာဟူေသာသေဘာျဖင့္ စိတ္ထား၍ ေနခဲ့ရသည္မွာ ၾကာလွၿပီေလ။

ဒါေတြျပန္ေတြးရသည္မွာလည္း အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။ မေတြးဘဲႏွင့္လည္း ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္မွာ ခဏခဏ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေသာကေတြႏွင့္သာ ရင္းႏွီးေနရေသာ ေဒၚျမေမသည္ ေသာကမွန္သမွ် ကင္းေ၀းခ်င္သည္။ ပူပန္မႈတုိ႔ ကုန္ဆုံးခ်င္သည္။ ဒီေတာ့နည္းလမ္းကဘာလဲ။ ပူပင္ေသာကေတြႏွင့္ကင္းေ၀းသည့္နည္းလမ္းသည္ တရားဓမၼရွာေဖြအားထုတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တရားဓမၼသည္ ရွာေဖြႏုိင္လွ်င္ ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိ ၿငိမ္းေအးေစသည္ကုိ ေဒၚျမေမသိပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္ဟူေသာ အမွ်င္တန္းကုိေတာ့ ျပတ္ေအာင္ မျဖတ္ႏုိင္။

ဒါေၾကာင့္ ေလာကီေရးရာကုိစြန္႔ခြာၿပီး ေလာကုတၱရာထဲ၀င္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ကုိယ္အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး ဒီသား၊ ဒီသမီးေတြအတြက္၊ လူမႈစီးပြားေရးအတြက္ ပူပန္ေနရဦးမည္သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚျမေမဆႏၵရွိေသာနည္းလမ္းမွာ ေသျခင္းတရားဟူေသာ ထာ၀ရအိပ္စက္ျခင္းနည္းလမ္းသာျဖစ္သည္။

ေသျခင္းတရား၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲဆုိတာေတာ့ ေဒၚျမေမ ေသခ်ာမေျပာႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီခႏၶာကုိယ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ရသည္ႏွင့္အမွ် ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစိတ္တုိ႔လည္း ေပ်ာက္ကြယ္မွာ ေသခ်ာသည္။ တမလြန္မွာ ၿငိမ္းေအးဖုိ႔ဆုိတာ ယခုလက္ရွိဘ၀ႏွင့္ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း ေဒၚျမေမသိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ပင္ပန္းသည္ႏွင့္အမွ် ေသျခင္းတရားဆုိတာကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ သတိၱေတြရွိလာသလုိပင္။

မိမိငယ္စဥ္ကေတာ့ ေသဆုံးျခင္းဟူေသာ စကားစုကုိ အလြန္ပင္ေၾကာက္ခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔ေသဖုိ႔မေျပာႏွင့္ စိတ္ကူးထဲေသၾကည့္လွ်င္ေတာင္ ေသရမွာကုိ ႏွေျမာလွသည္။

လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အစိတ္တုန္းက ေဒၚျမေမေခၚ မျမေမသည္ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေသၾကည့္ဖူးသည္။ ထုိစဥ္ကမူ မျမေမ၏ စိတ္ကူးထဲတြင္ သူမေသဆုံးေသာအခါ သူမ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမမ်ားသည္ သူမေဘးတြင္ ၀ုိင္းအုံလ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “မျမေမက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ေသသြားရရွာပါလိမ့္” “ဒီေကာင္မေလး အသက္ရွိစဥ္က လိမ္လိမ္မာမာပါပဲ” “သူ႔ခမ်ာ လူ႔ဘ၀ကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စြန္႔ခြာသြားရရွာတယ္” “သူတမလြန္မွာေရာ ၿငိမ္းေအးရဲ႕လား” စသည့္ စကားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတုိ႔အား ေျပာဆုိၾကရင္း သူမအား ၀မ္းနည္းမဆုံးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု မျမေမ ထင္ျမင္မိသည္။

သုိ႔ေသာ္ ထုိစဥ္က မျမေမသည္ ထုိအၾကည့္၊ ထုိအေျပာတုိ႔ကုိ မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ေသဖုိ႔ သတၱိမရွိျခင္း၊ ေသျခင္းတရားကုိ ရင္မဆုိင္ရဲျခင္းျဖစ္ရမည္။ ယခုမူ…

ေၾသာ္… ငါေသသြားရင္ လူမႈဒုကၡအေပါင္းကေန ကင္းေ၀းမွာပဲ။ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရပါရဲ႕၊ လင္ေယာက်္ားရဲ႕ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈကုိလည္း ဂ႐ုစုိက္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူဘာျဖစ္ေနေန၊ ငါမရွိလဲ သူ႔အတြက္ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘဲ။ ငါမရွိလဲ… ဒါေပမယ့္ ငါမရွိရင္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္လုိမ်ား ေနထုိင္စားေသာက္ၾကမွာပါလိမ့္။ ဖေအကလည္း အားအား႐ိွမူးမယ္၊ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္နဲ႔ သူ႔ကေလးေတြေတာင္ သတိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ခက္တာက အႀကီးမေလး အပ်ိဳေဖာ္၀င္စအရြယ္မွာ အေမမရွိဘူးဆုိရင္ မေတာ္တေရာ္နဲ႔မ်ား ေတြ႔သြားရင္ဒုကၡ။ အေမမရွိဘူးဆုိၿပီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား… အမယ္ေလး ရင္ေလးစရာပါလားေနာ္။ ဖေအကလည္း မေကာင္းေတာ့ခက္တာပဲ။

အလတ္ေကာင္က မဟုတ္မခံစိတ္ရွိေပမယ့္ သူ႔ေမာင္ႏွမအတြက္ဆုိ အနစ္နာခံခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ပညာဆက္မသင္ဘဲ အလုပ္လုပ္လုိ႔ ပညာတစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ပညာမတတ္ျဖစ္ဦးမယ္။ အငယ္ေလးကုိေရာ ဘယ္သူက ၾကည့္မွာလဲ။ သူ႔အစ္ကုိ၊ အစ္မရွိတယ္ဆုိဦးေတာ့ အခုမွ ေက်ာင္းေနစအရြယ္ရွိေသးတာ။ သူ႔က်န္းမာေရးကလည္း ရွိေသးတယ္။

ဖေအက ေကာင္းလာၿပီပဲ ဆုိပါဦးေတာ့၊ သမီးမိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သားေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ မိခင္နဲ႔ကင္းကြာတာ မေကာင္းဘူး။ အေဖဆုိတာ စီးပြားရွားဖုိ႔ပဲတတ္တာ၊ သားသမီးအေကာင္းအဆုိးက်ေတာ့ အေမနဲ႔မွပုိၿပီးသင့္ေတာ္တာ။ ငါစိတ္ညစ္လုိ႔ ေသတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီကေလးေတြကုိ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားၿပီး အေသေျဖာင့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိေတြးရတာလည္း တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်ပါတယ္။ ကုိယ့္ေယာက်္ားအတြက္ မၾကည့္နဲ႔ဦး။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ကေလးေတြအတြက္ပဲၾကည့္ေလ။ ငါေသလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။

လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာမွေတာ့ ေတြ႔ႀကဳံရတဲ့ဒုကၡကုိ ရဲရဲရင္ဆုိင္႐ုံပဲရွိတာေပါ့။ ကုိယ္က မိဘတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွေတာ့ အရာရာကုိ စိတ္ညစ္ေန႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ သားသမီးဆုိတာကလည္း မိဘကေသခ်ာဆုံးမတတ္ရင္ လိမၼာမွာပဲ။ ကုိယ္က အေမဆုိေတာ့ အက်ိဳးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္နဲ႔ သူတုိ႔နား၀င္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆုိတတ္ရင္ ရမွာပဲေလ။

ခုလုိခ်ိန္တြင္ ေဒၚျမေမ ေသဖုိ႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ေပ။ သတၱိမရွိလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဟု ေဒၚျမေမျငင္းခ်င္ေသးသည္။ သတၱိဆုိတာကလည္း အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ရွိေစေတာ့။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဒၚျမေမသည္ သူမ၏ ပူပင္ေသာကမ်ားကင္းေ၀းေစေရးအတြက္ ထာ၀ရမဟုတ္ေသာ တခဏအိပ္စက္ျခင္းနည္းလမ္းကုိသာ ေရြးခ်ယ္ရမည္မွာ အေသခ်ာဆုံးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဇြန္မုိးစက္

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္လြန္ကာလတစ္ခုက ျမတ္မိခင္စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ စာမူကေလးပါ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စာမူျဖစ္လုိ႔ တကူးတက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီဖုိ႔ အပ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္စာအုပ္တုိက္ကုိမွ မပုိ႔ဖူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံကတိျပဳလႊာေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးခဲ့တာေတြ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခုေနျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေရးအသားထက္ ဟုိတုန္းက စာေရးခုိက္မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အေတြးေလးကုိ ျပန္သေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးေနမိပါတယ္။ း)