(၁)
ဇြန္ပထမဆုံးေလယာဥ္ပ်ံ စစီးဖူးတာ အသက္ ၉ႏွစ္ေလာက္မွာေပါ့။ ေမေမမပါဘဲ ေဖေဖရယ္၊ေမာင္ေလးရယ္၊ ဇြန္တုိ႔ သုံးေယာက္ ရန္ကုန္ကေန စစ္ေတြကုိ ေဖာ္ကာဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးစီးၿပီး သြားၾကတာ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ေရခဲေရနဲ႔ဆြတ္ၿပီးလိပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာသုပ္ပ၀ါအစမ်ိဳးနဲ႔ လက္ကုိင္ပ၀ါ လိေမၼာ္ေရာင္ ထူထူႀကီးေတြကုိ ေလယာဥ္မယ္ေတြက ဗန္းထဲထည့္ၿပီး ခရီးသည္ေတြကုိ လုိက္ေပးတာ မွတ္မိတယ္။ ေဖေဖက အဲဒီ့လက္သုပ္ပ၀ါနဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္ပင္းကုိသုပ္တယ္။ ဇြန္က ကုိင္ၾကည့္ၿပီး ေအးေအးႀကီးမုိ႔ မသုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ယူထားလုိက္မယ္လုိ႔ စိတ္ကူးတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး… ေစာေစာက ေလယာဥ္မယ္က ဗန္းကုိင္ၿပီး အဲဒီ့လက္သုပ္ပ၀ါေတြ ျပန္ယူတယ္။ ဇြန္က အပိုင္ေပးတယ္မွတ္လုိ႔ သိမ္းထားမလုိ႔ဟာကုိ သူက ျပန္ယူေတာ့ စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်မနပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ျပန္ေပးလုိက္ရတာေပါ့။ အသြားခရီးက ဘာမွသိပ္မခံစားလုိက္ရေပမယ့္ အျပန္ခရီးမွာ ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးက သိမ့္သိမ့္တုန္ေအာင္ခါလုိက္တာ ဇြန္နဲ႔ေမာင္ေလး ေၾကာက္စိတ္ေတြ၀င္ၿပီး တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ လွမ္းကုိင္ထားၾကရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေမေမနဲ႔ မေတြ႔ရေတာ့ဘူးထင္ၿပီး အေတာ္၀မ္းနည္းသြားခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကုိ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္ရဲ႕ ပထမဆုံးေသာ ေ၀ဟင္ခရီးစဥ္က ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးနဲ႔အတူ အမွတ္တရ ရင္သိမ့္တုန္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
(၂)
အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္စ စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ေတြအျပည့္နဲ႔ ေလယာဥ္ေပၚကုိ တက္လာခဲ့တဲ့ ဇြန္ဟာ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ အေဖာ္မပါခဲ့ပါဘူး။ ေမေမနဲ႔ေမာင္ေလးက ရန္ကုန္ေလဆိပ္မွာက်န္ခဲ့ၿပီး ေဖေဖက စကၤာပူေလဆိပ္ကေန ေစာင့္ႀကိဳေနပါတယ္။ သုံးေယာက္တြဲခုံမွာ ေဘးက မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔အသက္မတိမ္းမယိမ္းပါပဲ။ စကားစျမည္ေျပာၾကေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဇြန္႔လုိပဲ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားခရီးသြားတာပါ။ တစ္ခုပဲ… သူတုိ႔က ဇြန္႔လုိ ေက်ာင္းတက္မွာ မဟုတ္ဘဲ အိမ္တြင္းမႈလုပ္ငန္းလုပ္မွာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ခြင့္ပါမစ္စာလည္း ထုတ္ျပပါတယ္။ ဇြန္လည္း ဖတ္သာၾကည့္တာ သိပ္နားမလည္ဘူးေလ။ (ေနာက္မွ အဲ့ဒီစာဟာ အိမ္ေဖာ္အတြက္ အလုပ္လုပ္ခြင့္ခ်ေပးတဲ့စာဆုိတာ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ သိရပါတယ္) ဇြန္႔ကုိေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း အိမ္ေဖာ္လုပ္ရမယ္ဆုိတာ သိပုံမေပၚပါဘူး။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ေပးမ၀င္ဘဲ အင္မီဂေရးရွင္းအရာရွိေတြက သပ္သပ္ေခၚသြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာေတာ့ ဇြန္႔မ်က္စိေရွ႕မွာ ေလယာဥ္မယ္ရဲ႕ အစားအေသာက္ဗန္းေလး ႏုိင္ငံျခားသား မ်က္ႏွာျဖဴေရွ႕နားအေရာက္ ေမွာက္က်သြားလုိ႔ ကဗ်ာကယာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လုိက္တာကလြဲလုိ႔ ထူးထူးျခားျခား အမွတ္တရ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့… ေၾသာ္… တုိ႔ျမန္မာေလေၾကာင္းလုိင္းက ေလယာဥ္မယ္ေတြ သူမ်ားအထင္ေသးစရာ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ပူပူပင္ပင္နဲ႔ ေတြးလုိက္မိတာ တစ္ခုပါပဲ။
(၃)
ေနာက္ကုိးလအၾကာမွာ ဇြန္႔ရဲ႕ တတိယေျမာက္ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္နဲ႔ ႀကဳံရပါတယ္။ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္က ေ၀ဟင္ခရီးစဥ္ဟာ ဇြန္႔ဘ၀မွာ အမွတ္ရဆုံးနဲ႔ အေပ်ာ္ရႊင္ဆုံး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္၀င္ဒတ္ခ်္အဲလုိင္းနဲ႔ စကၤာပူခ်န္ဂီကေန နယ္သာလန္ႏုိင္ငံ အမ္စတာဒမ္က စကီးဖူးလ္ေလဆိပ္၊ အဲဒီ့ကေနမွ ယူေကႏုိင္ငံေ၀လျပည္နယ္က ကာဒစ္ဖ္ၿမိဳ႕ကုိ ေလယာဥ္ေျပာင္းၿပီး ဆက္စီးသြားရတာပါ။ စကၤာပူနဲ႔ အမ္စတာဒမ္ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္ ၁၂နာရီေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္စုနဲ႔ သြားတာျဖစ္လုိ႔ မပ်င္းရဘဲ အေတာ္အသင့္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ အေတာ္အသင့္လုိ႔ သုံးရတာက ကုိယ့္ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္းမဟုတ္ဘဲ လူမ်ိဳးျခားအတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ဆူရီရာနီ၊ ေအမီနဲ႔ ဇြန္တုိ႔သုံးေယာက္မွာ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ေလယာဥ္တစ္ခါမွ မစီးဖူးပါဘူး။ ဇြန္တစ္ေယာက္ပဲ ခပ္ႂကြားႂကြားေလသံဟစ္ၿပီး ဒါ…ငါရဲ႕ တတိယေျမာက္ ေလယာဥ္စီးခရီး၊ ပထမဆုံး ခရီးစဥ္က ငါတုိ႔ႏုိင္ငံတြင္းမွာပဲ စီးခဲ့တာလုိ႔ ေျပာခြင့္ရလုိက္တာကုိ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ခဲ့ေသးတာပါ။ ေျပာမယ့္သာေျပာတာ ဇြန္လည္း သူတုိ႔လုိပဲ ခရီးရွည္ႀကီးကုိ ေလယာဥ္အႀကီးႀကီးနဲ႔ စစီးရမွာဆုိေတာ့ အနည္းန႔ဲအမ်ား စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့တာပါပဲ။
ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေလယာဥ္စီးဖူးပါတယ္ဆုိတဲ့ ဇြန္တစ္ေယာက္လည္း ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးရသြားပါတယ္။ ဟယ္…ေလယာဥ္ႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲ… ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ျပျပေနတဲ့ ဘုိးအင္းဆဲဗင္းဖုိးဆဲဗင္းဆုိတာ ဒီလုိေလယာဥ္မ်ိဳးကုိ ေခၚတာကုိး။ ေလွ်ာက္လမ္းႏွစ္ခုနဲ႔ တစ္တန္းမွာ လူဆယ္ေယာက္ ထုိင္လုိ႔ရတာ။ ေဘးသုံးခုံစီနဲ႔ အလယ္မွာေလးခုံရွိတယ္။ တီဗြီလည္းပါတယ္၊ သီခ်င္းလည္းနားေထာင္လုိ႔ရတယ္။ ဇြန္တုိ႔သုံးေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ထုိင္ခုံေနရာယူၿပီးတာနဲ႔ ဟုိခလုပ္ႏွိပ္၊ ဒီခလုပ္စမ္းနဲ႔ အလုပ္ကုိ ႐ႈပ္သြားေရာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက Shakira ရဲ႕ Whenever Wherever သီခ်င္းေခတ္စားေနေတာ့ ေအမီနဲ႔ဇြန္ႏွစ္ေယာက္ ေရဒီယုိလုိင္းတစ္ခုကေန အဲဒီ့သီခ်င္းလာေနလုိ႔ နားၾကပ္ေကာက္တပ္ၿပီး နားေထာင္ရတာအေမာ။ ဒါေတာင္ အဲ့ဒီေလယာဥ္မွာ တီဗြီက တစ္ခုံခ်င္းမွာပါတာ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ေလးတန္းတစ္တြဲကုိ တစ္လုံးစီရွိေပမယ့္ ဇြန္တုိ႔က အလယ္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ နဲနဲေမာ့ၾကည့္ရတာနဲ႔ သိပ္အၾကာႀကီး မၾကည့္ျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ ဟယ္ရီေပၚတာ တစ္ကားေလာက္ပဲ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ညလုံးစီးရတာဆုိေတာ့ အိပ္လုိက္ႏုိးလုိက္၊ အစားစားလုိက္နဲ႔ ေရာက္သြားတာပါပဲ။
ေလယာဥ္ထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ snack နဲ႔ ေဖ်ာ္ရည္ေတြ serve လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ အမွတ္ရစရာတစ္ခု ႀကဳံႀကိဳက္ပါတယ္။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္ ဇြန္တုိ႔နား ေရာက္လာၿပီး ဘာေသာက္မလဲေမးတယ္။ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ေရနဲ႔လိေမၼာ္ရည္ေတာင္းၿပီး၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တာ ဘာမဆုိ မွာလုိ႔ရတယ္လုိ႔ထင္ေနတဲ့့ ဇြန္က ႏြားႏုိ႔ ‘milk’ လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါကုိ ေလယာဥ္မယ္က အမွတ္မွားၿပီး ဘီယာလုိ႔ၾကားတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း အံ့ၾသသြားပုံပဲ။ သူက ထပ္ေမးတယ္၊ ဇြန္လည္း ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ေျပာတယ္။ milk နဲ႔ beer အသံထြက္ခ်င္းကြာတဲ့ဟာကုိ သူ႔နားက ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔ ဘီယာပဲ ၾကားၾကားေနလဲ မသိပါဘူး။ ဇြန္႔သူငယ္ခ်င္း၀င္ေျပာမွ သူကရယ္ၿပီး ႏြားႏုိ႔မရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ဇြန္လည္း နဲနဲေတာ့ရွက္သလုိလုိျဖစ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ လိေမၼာ္ရည္ပဲ မွာလုိက္တယ္။ အဲဒီ့တုန္းက ေသာက္ခဲ့ရတဲ့ လိေမၼာ္ရည္က ေကာင္းလြန္းလုိ႔ စကၤာပူျပန္ေရာက္ေတာ့ NTUC မွာ အဲ့ဒီ့တံဆိပ္မ်ိဳးလုိက္ရွာၿပီး ေသာက္ခ်င္တဲ့အထိျဖစ္သြားတာ။ ေနာက္ပုိင္း ေလယာဥ္စီးတဲ့အခါ ဘာေသာက္မလဲေမးရင္ လိေမၼာ္ရည္ပဲေပးပါလုိ႔ ေျပာတဲ့အက်င့္ေတာင္ ပါသြားတယ္။
ဇြန္တုိ႔ထဲမွာ ဆူရီရာနီက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္မုိ႔ သူ႔အတြက္ ညစာကုိ အရင္သပ္သပ္ လာေပးပါတယ္။ သူ႔ညစာကုိ ဒီဘက္က ဇြန္နဲ႔ေအမီက မ်က္စိက်ၿပီး ဇြန္တုိ႔ညစာကုိ သူကျပန္သေဘာက်တဲ့ အေျခအေနျဖစ္သြားေသးတယ္။ လဲၿပီးမွ စားလုိ႔မရတာ… ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲေနာ္။ စားၿပီးေသာက္ၿပီး တီဗြီၾကည့္၊ သီခ်င္းနားေထာင္၊ ေစာင္ၿခဳံၿပီး အိပ္ၾကတယ္။ ညလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ မီးေတြပြင့္လာၿပီး ညစာတစ္ခါ လုိက္ေကြ်းတယ္။ မစားခ်င္တဲ့ ခရီးသည္ေတြက ဆက္အိပ္ေနၿပီး ဇြန္႔လုိ ဗုိက္ဆာတတ္တဲ့သူေတြက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ကုိခပ္မတ္မတ္အေနအထားျပင္လုိ႔ အစားစားဖုိ႔ အဆင္သင့္အေနအထားနဲ႔ ေစာင့္ေနတာေပါ့။
အလဲ့… ဒီတစ္ခါ serve လုပ္တဲ့သူက မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ ေလယာဥ္ေမာင္ေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ပါလား။ ဇြန္တုိ႔နား မေရာက္ခင္ကတည္းက သူ႔လက္ထဲက ေခါက္ဆြဲဗူးကုိျမင္ေတာ့ အရမ္းစားခ်င္သြားတယ္။ ဟုိႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ လုံး၀ကုိ မထၾကဘူး။ ေလယာဥ္ေမာင္ေလးေရာက္အလာကုိ ဇြန္ၿပဳံးၿပီး ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ သူက ဘာစားမလဲေမးေတာ့ သူ႔လက္ထဲက တစ္ခုတည္းေသာ ေခါက္ဆြဲဗူးကုိ လက္ညႈိးထုိးၿပီး ေခါက္ဆြဲပဲစားမယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ သူက မင္းသိပ္ကံေကာင္းတယ္၊ ေခါက္ဆြဲဗူးက တစ္ဗူးထဲက်န္ေတာ့တာလုိ႔ေျပာၿပီး ေရေႏြးထည့္ေပးၿပီး ဇြန္႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ကမ္းေပးတယ္။ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ အိပ္ေနတုန္းေနာ္တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အင္း… သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ေလယာဥ္ေမာင္ေခ်ာေခ်ာေလးေကြ်းတဲ့ ေခါက္ဆြဲဗူးမစားလုိက္ရရွာဘူး၊ ငါ့ေလာက္ကံမေကာင္းပါလားလုိ႔ စိတ္ထဲကေတြးၿပီး ႀကိတ္ျပဳံးလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီေခါက္ဆြဲဗူးေလးက သိပ္အရသာရွိလုိ႔ တကယ့္ကုိ အမွတ္တရပါပဲ။
ဇြန္တုိ႔သုံးေယာက္ထုိင္ရတဲ့ေနရာေဘးနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ပတ္လည္မွာ ကေလးပါတဲ့ မိသားစုေတြ မ်ားတယ္။ ညဦးပုိင္းမွာေတာ့ ကေလးသံေတြ ဟုိနားဒီနားက ၾကားရေပမယ့္ တစ္ညလုံး ေအးေအးေဆးေဆးရွိလုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္။ ဇြန္တုိ႔ေနာက္မွာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပါတဲ့ မိသားစုသုံးေယာက္ထုိင္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ အဲဒီ့ကေလးက သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ ေရွ႕က ဇြန္တုိ႔ခုံကုိ ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီးကန္တာ။ အေတာ္လည္း ေဆာ့တယ္။ သူ႔အေနနဲ႔လည္း ကေလးဆုိေတာ့ ေလယာဥ္အၾကာႀကီးစီးရတာ ၿငီးေငြ႔ရွာမွာေပါ့။ ေအမီနဲ႔သူ႔ခုံက တစ္တန္းတည္းဆုိေတာ့ ေအမီ့ခမ်ာ သူ႔ကန္ခ်က္ကုိ ေတာ္ေတာ္သည္းခံလုိက္တာ။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ကေလးကုိ ေျပာလည္းမရဘူး၊ ခဏပဲ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ ရပ္သြားတယ္။ တစ္ျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အေညာင္းအညာေျဖဖုိ႔ ကုိယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းကုိ မစၥတာဘင္းက သူ႔မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ လုပ္ျပတာကုိ ကေလးက သေဘာက်လုိ႔ တဟားဟားေအာ္ရယ္ၿပီး တီဗြီကို အာ႐ုံေရာက္သြားတာ။ ေတာ္ေသးတယ္… မစၥတာဘင္း ကယ္ေပလုိ႔သာပဲ။ ေလယာဥ္မဆင္းခင္ နာရီ၀က္ေလာက္မွာ ေလယာဥ္မယ္တစ္ေယာက္က ေလယာဥ္ေပၚပါတဲ့ ခရီးသည္ေတြကုိ နယ္သာလန္ႏုိင္ငံေနာက္ခံပုိ႔စကတ္နဲ႔ သၾကားလုံးေလးေတြ လုိက္ေ၀တယ္။ အမ္စတာဒမ္က ျပတုိက္တစ္ခုအတြက္ ၀င္ေၾကးေပးစရာမလုိတဲ့ ၀င္ခြင့္လက္မွတ္တစ္ခုလည္း ေပးလုိက္တယ္။ ကေလးေတြက်ေတာ့ လွလွပပထုပ္ပုိးထားတဲ့ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလးေတြ လုိက္ေပးတယ္။ အဲဒါကုိ ျမင္လုိက္တဲ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္လုိခ်င္လုိ႔ ကေလးျပန္ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပၚသြားေသးတယ္။
လက္ေဆာင္မရလုိ႔ ရတာယူလုိက္သလား ထင္ရေအာင္ပဲ ေလယာဥ္ဆင္းခါနီးက်ေတာ့ ဆူရီရာက ငါတုိ႔ ဒါေလးေတြကုိ အမွတ္တရ ယူသြားၾကရေအာင္ဆုိၿပီး ၿခဳံေစာင္ေလးကုိေခါက္ၿပီး သူ႔ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ ထည့္တယ္။ ဇြန္လည္း အစက မယူဘဲ ေနမလုိ႔ဘဲ။ ေလယာဥ္ေပၚကပစၥည္း မယူေကာင္းဘူးဆုိတာ သိတယ္ေလ။ ေအမီ့ကုိၾကည့္လုိက္ျပန္ေတာ့ သူကလည္း က်က်နနေခါက္ၿပီး အိတ္ထဲထည့္ဖုိ႔ ျပင္ေနၿပီ။ သူကလည္း အားေပးတယ္၊ အမွတ္တရပဲ ယူလိုက္ပါ၊ ငါတုိ႔တစ္ေယာက္တစ္ခုေပါ့တဲ့။ အေဖာ္ေကာင္းတာနဲ႔ ဇြန္လည္း ေစာင္ကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ေခါက္ၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ ေစာင္ေလးက အျပာေရာင္အစင္းက်ားေလး… လွလွပါးပါးေလးနဲ႔ေႏြးေႏြးေလးဆုိေတာ့ သေဘာက်တာလည္းပါတာေပါ့ေလ။ ေလယာဥ္ဆုိက္လုိ႔ အားလုံးအထမွာ ေနာက္တန္းက အေဆာ့သန္တဲ့ကေလးနဲ႔ မိသားစုကုိ သုံးေယာက္လုံး မတုိင္ပင္ဘဲ လွည့္ၾကည့္မိတယ္။ အားပါးပါး… ဒတ္ခ်္လူမ်ိဳးကေလးေလးရဲ႕အေဖနဲ႔အေမက ေခ်ာလုိက္တာလုိ႔ တညီတညြတ္တည္း မွတ္ခ်က္ခ်မိသြားတယ္။ ဇြန္တုိ႔သုံးေယာက္လုံး သူတုိ႔မိသားစုကုိၾကည့္ၿပီး ေနာက္ကေန လုိက္သြားၾကတာ ကေလးေလး ေဆာ့ခဲ့ဆုိးခဲ့တာေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မနက္၄နာရီခြဲ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ဥေရာပေျမကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေျခခ်ခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ဇြန္မုိးစက္
က်မရဲ ့ပထမဆံုးေ၀ဟင္ အေတြ ့အၾကံဳကိုဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စရိုိက္စံုေတြ နဲ ့ၾကံဳရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလဆိပ္တို ့၊ ေလယာဥ္ စီးရတာတို ့ဆို က်မ ၾကိဳက္တယ္။ စိတ္လႈတ္ ရွားမႈေတြနဲ ့ ...
ညီမကေတာ့ ခရီးဆို ဘယ္ခရီးျဖစ္ျဖစ္ သြားခ်င္တာ .. ခုလို ဥေရာပခရီးလည္း သြားခ်င္တယ္ .. :D ေရာက္ဘူးဘူး .. ေလယာဥ္စီးတာေတာင္ စင္ကာပူက ပထမဆံုးပဲ .. ခုထိလည္း တျခား ဘယ္မွ မေရာက္ဘူးေသးဘူး .. :P
မဇြန္ရဲ႕ ေဝဟင္မွာ ေလယဥ္စီးတဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံေရာ၊ ပုိစ္႔ေဟာင္းေလးေတြေရာ စုဖတ္သြားပါတယ္။ ဆက္ရန္ကုိလဲ ေစာင္႔ဖတ္ပါ႔မယ္။
နႏၵာလဲ ဘေလာဂ္႔ေတြကုိ အရင္လုိ အခ်ိန္ေပး မဖတ္ႏုိင္ေတာ႔သလုိ ကုိယ္ပုိင္ စာမ်က္ႏွာကုိလည္း update ပုံမွန္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
အခုလဲ အခ်ိန္ေလးရတုန္း လက္လွမ္းမွီသေလာက္ ႏွစ္သက္ရာ ဘေလာဂ္႔ အနဲစု လုိက္ဖတ္ရင္း မဇြန္ဆီ ေရာက္လာျပီး မွတ္ခ်က္ ခ်န္ျဖစ္ခဲ႔တာ။
မဇြန္ရဲ႕ ေမြးေန႔တုန္းကလည္း ဆုမေတာင္းေပးျဖစ္ဘူး။ Happy belated Birthday!!
မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း တာဝန္မေက်မိလုိ႔ ခြင္႔လႊတ္ပါေနာ္။ စိတ္ထဲေတာ႔ သတိရျဖစ္ပါတယ္။
ေဖ႔စ္ဘြတ္မွာ မဇြန္ ရွိေနရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ အျမဲ ေတြးမိတယ္။ မေလးနဲ႔ေတာ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ထဲ မၾကာခဏ ဆက္သြယ္ျဖစ္ေနတယ္။
နႏၵာ႔ ေဖ႔စ္ဘြတ္ရဲ႕အေကာင္႔က နႏၵာ႔ ဘေလာဂ္႔ ႔ဖရုိဖုိင္မွာ ရွိတဲ႔ အီးေမးလ္ကုိပဲ အသုံးျပဳပါတယ္။
မဇြန္ ပုိစ္႔ေလးေတြကုိ ႏွစ္သက္စြာ အခ်ိန္ေပးျပီး ဖတ္သြားေၾကာင္းပါ။
ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ။
ခ်စ္ခင္စြာ
နႏၵာ xoxo
ေလယာဥ္ခရီးေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားလံုး မွတ္မိ ေနၾကမယ္ ထင္တယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္ ပထမဦးဆံုး ေလယာဥ္စီးဖူးတာ အသက္ ၂၁ မွ ဆိုေတာ့ ဇြန္က (သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚ ၿပံဳးသလို) ၿပံဳးေနမယ္ ထင္ရဲ႕၊ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ကေလးတိုင္းက သူတို႔အေ႐ွ႕ကခံုကို ကန္တာ ႀကိဳက္ၾကပံုရတယ္၊ ေတြ႔ဖူးသမွ် အားလံုးက ကန္ၾကတာခ်ည္းပဲ၊ အဲ..ကိုယ့္သားလည္း ေလယာဥ္စီးေရာ သူပါ အဲဒီအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္ေနေတာ့တာ ကိုး...။ း)
အမလည္း SG ကေန stay ေရွာင္ဖုိ႔ ဗန္ေကာက္ကို အူယားဖားယား ေျပးခဲ့ရတဲ့ ခရီးကို သတိရသြားတယ္။
အခ်ိန္ကပ္မွ ၀ယ္ေတာ့ ကိုယ္က Economy က ၀ယ္ေပမဲ့ ထိုင္ခံုေနရာကို Business က ေပးလိုက္တာ...
အိုးးးေလထဲမွာ နန္းေတာ္ေဆာက္...ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထိုင္းဘုရင္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္လို ထင္သြားမိတာ...မနည္းျပန္ဆြဲခ်ရတယ္...း)
cross ေလးနဲ႔ swiss air
အစ္မရွင္ေလးရဲ႕ ပထမဆုံးေလယာဥ္စီး အေတြ႔အႀကဳံေလး ဇြန္တုိ႔ကုိ မွ်ေ၀ပါဦးလား... း)
မုိးခါးေရ...ပုိက္ဆံဆုၿပီး တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဥေရာပခရီးသြားၾကည့္ပါလားလုိ႔ မဇြန္ အႀကံျပဳတယ္ း)
နႏၵာေရ...အားလုံးအတြက္ ေက်းဇူးေနာ္ း)
ကုိညီလင္းသစ္ေရ... ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြမုိ႔ အဲလုိၿပဳံးမိမယ္ မထင္ပါဘူး။ စလုံးေတြထက္ သာတဲ့အေၾကာင္းရာကုိ ရွာၾကံၿပီး ဂုဏ္ယူခဲ့လုိ႔႔ပါ။ လက္စသပ္ေတာ့ အစ္ကုိ႔သားေလးလည္း ေရွ႕ခုံကုိကန္တဲ့ အဖြဲ႔၀င္တစ္ေယာက္ပဲကုိး။ း)
မမသီတာ ေကာ္မန္႔ဖတ္ၿပီး ၿပဳံးလုိက္ရတာ။ ဇြန္ဆုိ Business class တစ္ခါမွကုိ မစီးဖူးဘူး။ Swiss air က business မွာဆုိေတာ့.... တုိ႔အစ္မ ျပန္ဆြဲခ်ရတာ မလြန္ပါဘူးေနာ့။ း)
ေလွ်ာက္သြားရင္းနဲ႔မဇြန္ပိုစ္႕ကိုဖတ္မိေတာ႕
ေလယာဥ္စီးရတဲ႕ဖီလင္ကိုခံစားမိပါတယ္..
က်မလဲအသက္ ၉ ႏွစ္သမီးဘ၀မွာ.က်ိဳင္းတုံကမိဘေတြ
ဆီကို..အေဖာ္မပါပဲတစ္ေယာက္ထဲ.ဘၾကီးကထည္႕ေပး
လိုက္လို႕..အာျပဲၾကီးနဲ႕ေအာ္ငိုျပီး..စီးခဲ႕ရဘူးတယ္..
ဟဲဟိုးေလဆိပ္ကေနေပါ႔...
မဇြန္ပိုစ္႕ေလးဖတ္လိုက္မိမွပဲ..
ဘတ္ဂ်က္အဲလိုင္းအေၾကာင္း သိရတယ္
ေက်းဇူးပါေနာ္.
မဒမ္ကိုး