”စင္စင္” တစ္ေယာက္ မနက္ ၇နာရီခြဲမွာ အေျပးအလႊားထ၊ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ညက ေရခဲေသတၱာထဲမွာ သိမ္းထားတဲ့ ထမင္းၾကမ္းကုိ ၾကက္ဥေလးနဲ႔ အျမန္ေၾကာ္၊ ပဲျပဳတ္ျဖဴးလုိ႔ နံနက္စာ ထမင္းဗူးေလး ျပင္ဆင္ၿပီး သြားတယ္။ ညေန႐ုံးအျပန္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မဂၤလာညစာစားပြဲ သြားစရာကလည္း ရွိေနတာမုိ႔ မီးပူတုိက္ၿပီးသားထဲက အျဖဴေရာင္ဖဲသားအက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ကုိပဲ ၀တ္လုိက္တယ္။ ႐ုံးသြား႐ုံးျပန္ လြယ္ေနက်အိတ္ေလးက ႐ုိးတာမုိ႔ ေဘာင္းဘီအေရာင္နဲ႔လည္း လုိက္ဖက္တဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ရဖူးတဲ့ ခဲေရာင္အိတ္ေလးပဲ လြယ္သြားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး ပစၥည္းေတြကုိ ေျပာင္းထည့္ရျပန္တယ္။ တစ္ေန႔က ဘက္ထရီအားသြင္းရင္း ဖုန္းေမ့က်န္ခဲ့လုိ႔ ဗ်ာမ်ားခဲ့တာကုိ သတိရသြားၿပီး ဖုန္းကုိ အိတ္ကပ္ေလးထဲ မေမ့မေလ်ာ့ ထုိးသြင္းလုိက္ၿပီးၿပီဆုိရင္ စင္စင္တစ္ေယာက္ ႐ုံးသြားဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါၿပီ။ ဒါေတာင္… ေလေအးေပးစက္ အခန္းထဲေရာက္ေနရင္ အလုိလုိခ်မ္းတတ္သူမုိ႔ ညစာစားပြဲသြားတဲ့အခါ လုိရမယ္ရ အေပၚကထပ္႐ုံဖုိ႔ ပ၀ါ ေမ့က်န္ေနတာ သတိရသြားလုိ႔ ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ၿပီးမွ အိပ္ခန္းထဲတစ္ေခါက္ ျပန္၀င္ယူလုိက္ရေသးတယ္။
တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေန႔ညက ၀ယ္ၿပီးတင္ထားတဲ့ သစ္ခြပန္းပန္းျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ ဘုရားစင္က ၾကည္ညဳိသပၸာယ္စရာေကာင္းလုိက္တာလုိ႔ ေတြးရင္း ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး အိတ္လြယ္လုိ႔ အိမ္တံခါး ဖြင့္လုိက္တယ္။
“ဟင္….”
ဖိနပ္စင္ အေပၚဆုံးကုိ လွမ္းအၾကည့္မွာ စင္စင္ တစ္ေယာက္ အံ့ၾသသြားတယ္။ စင္စင္ ႐ုံးသြားတုိင္း စီးေနက်ဖိနပ္က ဘယ္တစ္ရံပဲ ရွိေတာ့တယ္။ စင္ေပၚက ေအာက္ကုိ ျပဳတ္က်စရာ အေၾကာင္းမရွိတာ သိေနေပမယ့္ ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား ရွာၾကည့္လုိက္တယ္။ မေတြ႔ဘူး... လုံး၀ကုိ မေတြ႔ဘူး။ အဲဒါမွ… ျပႆနာပဲ။ ေနာက္ထပ္စီးစရာ အရံ formal ဖိနပ္က အဆင္သင့္ ရွိမေနဘူး။ ၀တ္ထားတာက ေဘာင္းဘီ၊ ညေနက်ရင္လည္း ညစာစားပြဲ သြားရဦးမွာ။ ဒီဖိနပ္ေလးက ႐ုံးသြား႐ုံးျပန္အျပင္၊ ပြဲေနပြဲထုိင္ စီးလုိ႔လည္း အဆင္ေျပတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးလေလာက္ကမွ ၀ယ္ထားတာ။ အရြတ္ပါးေနတဲ့ဒူးေၾကာင့္ ျမင့္လြန္း၊ နိမ့္လြန္းရင္ စီးမရတဲ့ စင္စင္တစ္ေယာက္ ကုိယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ ဖိနပ္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ အခ်ိန္ေပးရွာထားတာ။ ကုိယ္ပုံမွန္သုံးေနက်တန္ဖုိးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာေပးရေပမယ့္ ကုိယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာ အဆင္ေျပဖုိ႔႔အတြက္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ၀ယ္ခဲ့ရတာ။ ၀ယ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ထုိက္တန္ေအာင္ အဆင္ေျပေျပစီးလုိ႔ရၿပီး ေျခေထာက္လည္း မနာေတာ့တာမုိ႔ ၀မ္းသာခဲ့ရတာ။
အေတြးေတြဆက္ၿပီး စင္စင္ ေဒါသေတြ ထြက္လာတယ္။ ဖိနပ္တစ္ဖက္တည္းကုိ ယူသြားတဲ့သူကုိလည္း အရမ္း စိတ္ဆုိးတယ္။ ဘယ္ညာႏွစ္ရံလုံး ေပ်ာက္ရင္ လွဴတယ္လုိ႔ သေဘာထားၿပီး စိတ္ေျဖလုိ႔ရတယ္။ ကုိယ္မစီးျဖစ္ရင္ေတာင္ အျခားတစ္ေယာက္စီးျဖစ္သြားတယ္ဆုိၿပီး စိတ္ေက်နပ္လုိ႔ ရေသးတယ္။ အခုဟာက…. ေတာက္!
ေလာေလာဆယ္ အေတြးေတြျဖတ္ၿပီး ႐ုံးစီးသြားဖုိ႔ ဖိနပ္ရွာရမယ္၊ ဟုိးအရင္က ၀ယ္ထားတဲ့ ဖိနပ္အမည္းတစ္ရံေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါစီးလုိက္ရင္ ေျခေထာက္နာလုိ႔ မစီးျဖစ္တာၾကာၿပီ၊ ဖုန္ေတြေတာင္တက္ေနတယ္။ က်န္တဲ့ဖိနပ္ေတြကလည္း ႐ုံးစီးဖုိ႔ အဆင္မေျပဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အိတ္ထဲက တစ္႐ွဴးကုိထုတ္၊ ဖုန္တက္ေနတဲ့ ဖိနပ္ကုိသုတ္ၿပီး ေျခေထာက္နာနာနဲ႔ပဲ ႐ုံးေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီဖိနပ္ကိစၥေၾကာင့္ ႐ုံးကုိ ၁၅ မိနစ္ ေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္သြားတယ္။
တကယ္လုိ႔မ်ား ေပ်ာက္သြားတဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္ဟာ သာမန္႐ုိး႐ုိးဖိနပ္တစ္ရံပဲ ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္၊ ဖိနပ္ပုိင္ရွင္ စင္စင့္ေျခေထာက္ဟာ ဘယ္ဖိနပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပေျပေကာက္စီးလုိ႔ရတဲ့၊ ဒူးနာေ၀ဒနာသာ မရွိခဲ့ဘူးဆုိရင္… စင္စင္ အဲ့သည့္ေလာက္ထိ ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာ့ ျပန္ေတြးၾကည့္တုိင္း တႏုံႏုံနဲ႔ ခံစားေနရတယ္။
ဖိနပ္တစ္ဖက္ပဲက်န္တာ ျမင္ကတည္းက စင္စင္ သတိရလုိက္ပါတယ္။ ညက က်ီးမႏုိးပြဲလုပ္ၾကတယ္ဆုိတာ။ စင္စင္တုိ႔ေနတဲ့တုိက္မွာ ျမန္မာေတြရွိတယ္။ ဒီက်ီမႏုိးပြဲကုိ ဖိနပ္တစ္ရံ၀ွက္ၿပီး ဆင္ႏႊဲတယ္လုိ႔ စင္စင့္စိတ္ထဲမွာ အေသအခ်ာကုိ သိေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ ႐ုိး႐ာယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ဆုိတာ သူ႔ႏုိင္ငံ၊ သူ႔ေရေျမနဲ႔ သင့္ေတာ္ေပမယ့္ တစ္ျခားတစ္ေနရာအတြက္ မသင့္ေတာ္တာမ်ိဳးေတြရွိတယ္။ ျမန္မာျပည္က က်ီးမႏုိးပြဲေတြမွာ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကုိ လမ္းထိပ္မွာထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကုိ လမ္းဆုံးမွာ ထားလုိက္ရင္ ျပန္ရေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စကၤာပူလုိႏုိင္ငံလုိမ်ိဳးမွာ တစ္ဖက္တည္းေသာ ဖိနပ္ကုိ တုိက္ရဲ႕ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ သြားထားလုိက္ရင္ မနက္တုိင္း ေရာက္လာတတ္တဲ့ သန္႔ရွင္းေရး အလုပ္သမားေတြက အမႈိက္ပုံးထဲကုိ တန္းၿပီး ပစ္ထည့္လုိက္မွာပဲ။
မနက္မုိးလင္းရင္ အလုပ္ကုိ သုတ္သုတ္သြားရတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ စီးေနက် ဖိနပ္တစ္ဖက္ ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတာ အေတာ္ပဲ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ရတယ္။ ဖိနပ္တစ္ရံရဲ႕ေနာက္မွာ ယူသူမသိတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ေတြရွိတယ္၊ ဖိနပ္ပုိင္ရွင္ဟာ ေနာက္ထပ္ဆင္တူအသစ္တစ္ရံ ထပ္၀ယ္ဖုိ႔ အားထုတ္ႏုိင္သူ ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္မယ္။ ေစ်းႀကီးေပးၿပီးမွ ၀ယ္ျဖစ္တဲ့ ဖိနပ္တစ္ရံရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ဆုိတာလည္းရွိတယ္။ ဖိနပ္ပုိင္ရွင္ရဲ႕ သက္သာေနတဲ့ ေျခေထာက္က အျခားအဆင္မေျပတဲ့ ဖိနပ္ေျပာင္းစီးလုိက္ရလုိ႔ ျပန္နာသြားတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးလည္း ျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ သူမ်ားစိတ္ဆင္းရဲၿပီးမွ ေပ်ာ္ရတဲ့ ဒီလုိက်ီးမႏုိးပြဲမ်ိဳးကုိေတာ့ စင္စင္ မႀကိဳက္ဘူး။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕တစ္ေန႔တာ အစကေန အဆုံး ဘယ္ေလာက္ထိ ထိခုိက္သြားရသလဲဆုိတာ… ကာယကံရွင္ စင္စင္တစ္ေယာက္ထက္ပုိၿပီး ဘယ္သူသိႏုိင္ဦးမွာလဲ။
ခုေတာ့ စင္စင္တစ္ေယာက္ ဖိနပ္ေလးတစ္ဖက္ကုိင္လုိ႔ ေပ်ာက္တဲ့တစ္ဖက္ပဲ ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္မရလုိလုိ။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္… ေပ်ာက္သြားတဲ့ဘက္က ညာဆုိေတာ့ ဘယ္နဲ႔ယွဥ္ရင္ နဲနဲေလးေတာ့ ေခ်ာင္ေနတယ္။ ဖိနပ္စြပ္လုိက္ရင္ ကြက္တိျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖိနပ္ပုိင္ရွင္က က်ီးမႏုိးပြဲမွာ မထင္မွတ္ဘဲ ဖိနပ္တစ္ဖက္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရွာတဲ့ စင္ဒရဲလားတစ္ျဖစ္လဲ စင္စင္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။
ဇြန္မုိးစက္
(၁၁ရက္ ၁၁လ ၂၀၁၁ မွာ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ ဖိနပ္တစ္ဖက္အတြက္)
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ၊ က်ီးမႏိုးပြဲ ေၾကာင့္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ အဆင္ေျပမယ့္ ဖိနပ္ေနာက္ တစ္ရန္ အျမန္ဆံုး ေတြ႔ႏိုင္ပါေစဗ်ာ...။
ဟင္... ဆိုးလိုက္တာ ညီမရယ္... :-(
ဒါနဲ ့ စကားမစပ္ ဖိနပ္ေလးက ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးနဲ ့ ခ်စ္စရာေလး...
ေပ်ာ္တာေတာ့ ေပ်ာ္တာေပါ့ေနာ္...
ဒါေပမယ့္လုိ ့အခ်ိန္နဲ ့ေနရာေလးေတာ့ ေရြးေပ်ာ္သင့္တယ္...
ခုလို တဘက္သားကို ထိခိုက္ေစတဲ့ ေပ်ာ္နည္းကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး...
ဖိနပ္ေလး..ႏွေျမာစရာကြယ္
ေနာက္သြားတဲ့သူက..လာျပန္မေပးဘူးလားဟင္
ဟင္... ထူးဆန္းတာ..
စင္ဒရဲလားကို ရွာေနတဲ ့ေရႊမင္းသားေလး မ်ား သူ ့ရွာေနတဲ ့ ခ်စ္သူရဲ ့ ဖိနပ္ေတြၿပီဆိုၿပီး က်ီးမႏုိးပြဲမွာ မၿမင္မကန္းနဲ ့မ်ားမွား မသြားလားမသိ
စင္စင္ဆိုလို႔..ကေလးအေမအသစ္ေလး အေၾကာင္းေရးထားတယ္ ထင္ေနတာ..သူဖိနပ္ေပ်ာက္တယ္ထင္ၿပီး ၀မ္းသာ အဲေလ..၀မ္းနည္းသြားတာ။ သူမွ မဟုတ္ပဲကုိး။ နာမည္တူတာ။
mm
ဖိနပ္ကုိ ဘယ္မင္းသားေလးလာေပးမလည္းဆုိတာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါသည္...
မင္းသားေလးနဲ႕ ဆံုရင္ ေျပာဦးေနာ္ .. း)
မဒီလည္းျဖစ္ဘူးတယ္...ဖိနပ္တဖက္ပဲေပ်ာက္သြားတာ..အသစ္စက္စက္ကေလး..
တကယ္လို႕မ်ား အဲဒီဖိနပ္ေလးတစ္ဖက္ကို တကယ္ပဲ က်ီးမႏုိးပြဲအတြက္ ေနာက္ေၿပာင္ခ်င္စိတ္နဲ႕ယူသြားတယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလူကို ေနာင္ကို ဘာပဲလုပ္လုပ္ "Think before you act!" လို႕ပဲ ေၿပာခ်င္ပါတယ္....:(