လြန္ခဲ့တဲ့
ဆယ္စုႏွစ္တိတိက ကမာၻ႔ေျမပုံရဲ႕ အေနာက္ဘက္ျခမ္းကုိ စေရာက္ဖူးတယ္။ အဲ့ဒီမတုိင္ခင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္က
ျခေသၤ့ကြ်န္းေလးမွာ ေနခဲ့သူမုိ႔ စက္ေလွကားအဆင္းအတက္ ဘယ္ျခမ္းကပ္ရပ္တဲ့ အက်င့္ရွိသူကုိယ္ဟာ
ဘက္မွားရပ္ေနမွန္း အမ္စတာဒမ္ေလဆိပ္အေရာက္မွာ သိလုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ဆီမွာ ညာျခမ္းကပ္ရပ္ေပးၿပီး
ေက်ာ္သြားခ်င္သူေတြက ဘယ္ျခမ္းကေန အေျပးအလႊား သြားၾကတာကုိး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ပုိင္း သူတုိ႔ဆီကလူေတြ
အေရွ႕တုိင္းကုိလာလုိ႔ ညာဘက္မွာကပ္ရပ္ေနတာေတြ႔ရင္ နားလည္ေပးတတ္သြားတယ္။
ကားလမ္းျဖတ္ကူးေတာ့လည္း
တစ္ခ်ိဳ႕ကားေတြဟာ သိသိသာသာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရပ္ေပးတာကုိ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ အဲ… မီးပြိဳင့္ျဖတ္ကူးသူတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့
မီးစိမ္းေအာင္ ေစာင့္မေနဘဲ ကားမရွိရင္ မရွိသလုိ ကူးၾကတာပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ကားေတြက ဥေရာပထုတ္
ခ်စ္စရာ ကားငယ္ေလးေတြမ်ားေတာ့ လုိက္ေငးေနရေသးတယ္။ ကား၀ယ္ေတာ့လည္း အေတာ္ေလးလြယ္ကူတယ္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ တစ္ပတ္ရစ္ကား၀ယ္တာ ဘာမွ အေထာက္အထား ေထြေထြထူးထူး ျပစရာမလုိဘူးရယ္။
ေဆး႐ုံတက္ေနတဲ့သူက ပူဆာတာနဲ႔ ကုိယ္ဟာ ကားအမ်ိဳးအစားကလြဲၿပီး ကားအေၾကာင္း သိပ္မသိဘဲ
သတင္းစာထဲမွာေတြ႔တဲ့ ကားအေရာင္းဌာနကုိ ေရာက္သြားၿပီး ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကားသြားၾကည့္ေပးရတယ္။
အင္တာေနရွင္နယ္လုိင္စင္လည္းမရွိ၊
ဂီယာထုိးတတ္႐ုံနဲ႔ ဘီးလွိမ့္႐ုံပဲ ေမာင္းတတ္တဲ့ကုိယ္ဟာ ကားကုိ ေဘး၊ ဘယ္၊ ညာ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး
ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဘယ္ဘက္ဘမ္ပါမွာ ခ်ိဳင့္ရာနဲနဲရွိတာကလြဲလုိ႔ ကားသန္႔ေၾကာင္း ေဆး႐ုံေပၚကသူ႔ကုိ
အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ သူက ေခၚေစ်း ေပါင္ကုိးရာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ၀ယ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ ေဆး႐ုံဆင္းတဲ့ေန႔မွာပဲ သူ ကားေလးတစ္စီး ၀ယ္စီးျဖစ္သြားတယ္။ ခရီးတုိတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲၿပီး
သိပ္လည္းမသြားျဖစ္ခဲ့၊ တစ္ႏွစ္အတြင္း ေမာင္းခဲ့တဲ့မုိင္တုိင္ကလည္း သိပ္မရွိေတာ့ ဖုိ႔ဒ္စက္႐ုံထုတ္
စိမ္းျပာေရာင္ကားေလးဟာ သိပ္မေဟာင္းသြားခဲ့ဘူး။ ျပန္လာခါနီးမွာ ebay ကေနပဲ ေလလံဆြဲၿပီး
ေပါင္ရွစ္ရာေလာက္နဲ႔ ျပန္ေရာင္းလုိက္တယ္။ အဂၤလိပ္သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကားတစ္စီးနဲ႔လာ၊ ခ်က္လက္မွတ္ေပးၿပီး၊
အျပန္မွာ သားျဖစ္သူက ဖုိ႔ဒ္ကားေလးကုိ ျပန္ေမာင္းသြားတယ္။ ယူေကမွာ ကားတစ္စင္း၀ယ္ၿပီး
ျပန္ေရာင္းဖုိ႔ ဘာမွ သိပ္အခက္အခဲ မရွိလုိက္ဘူး။
အဲဒီ့ကားေလးနဲ႔
အမွတ္တရ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးအခ်ိဳ႕ရွိတယ္။ ဘြဲ႕ယူတုန္းက ေ၀လျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ Cardiff
ကုိ သြားခဲ့တာရယ္၊ နာမည္ေက်ာက္ ေက်ာက္စက္၀ုိင္းေတြရွိရာ Stonehenge ကုိ သြားရင္း သိပ္လွတဲ့
Bath ၿမိဳ႕ကုိ အမွတ္မထင္ ေရာက္သြားခဲ့တာရယ္။ တစ္ခါက Nottingham အသြား လမ္းခြဲမွား၀င္မိလုိ႔
Leicester ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ ညႀကီးမုိးခ်ဳပ္ လမ္းကလည္း မကြ်မ္းက်င္ေတာ့ အေ၀းေျပးလမ္းမ
ေရာက္ေအာင္ အေတာ္ပတ္ၿပီးေမာင္းလုိက္ရတယ္။ သူကားေမာင္းတုိင္း ေျမပုံၾကည့္ၿပီး လမ္းညႊန္တဲ့
ကုိယ့္ကုိ အဲဒီ့ကစၿပီး အယုံအၾကည္ မရွိေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လမ္းညႊန္ဆုိင္ဘုတ္အတုိင္းေမာင္းတာ
အေကာင္းဆုံးပဲ။ လမ္းမွားစရာအေၾကာင္း မရွိေအာင္ ညႊန္ထားတာေတြ သိပ္ရွင္းတာကုိး။ ေျမပုံၾကည့္ရတာကမွ
အလုပ္႐ႈပ္ေသး၊ လဲြေခ်ာ္ႏုိင္ေသးတာ။
တစ္ၿမိဳ႕နဲ႔တစ္ၿမိဳ႕
ရထားစီးသြားရတာကုိလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ေရာက္စတုန္းက ေနာ့တင္ဟမ္နဲ႔ လန္ဒန္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း
ရထားစီးၿပီး သြားခဲ့တယ္။ အိမ္သာသြားခ်င္ေတာ့ ေက်ာပုိးအိတ္နဲ႔ ခရီးေဆာင္အိတ္ကို သယ္မသြားခ်င္တာနဲ႔
ေနရာမွာ ဒီအတုိင္းထားၿပီး သြားလုိက္တယ္။ ျပန္လာေတာ့လည္း ဒီတုိင္းပါပဲ။ ဘာမွ အေပ်ာက္အရွ
မရွိဘူး။ ကံေကာင္းလုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး၊ တစ္ခါစီမွာ က်က်န္ရစ္တဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ႏွစ္လုံးစလုံးလည္း
ပကတိအတုိင္း ျပန္ရတယ္။ ရထားစီးတုန္းက ႀကဳံခဲ့ဖူးတဲ့ အမွတ္တရတစ္ခုရွိေသးတယ္။ ရထားလက္မွတ္ေတြ
အစားစားရွိတဲ့အထဲမွာ သူ၀ယ္မိတဲ့လက္မွတ္က peak hour ဆုိ စီးလုိ႔မရတဲ့ လက္မွတ္ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါကုိ မသိဘဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မနက္ရထားကုိ သြားစီးမိတယ္။ လက္မွတ္စစ္ အဂၤလိပ္အဖုိးႀကီးက
ေရာက္လာၿပီးစစ္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဒဏ္တပ္ခံရတယ္။ ဒဏ္ေၾကးေပးရမယ္ေပါ့။
ကုိယ္တုိ႔လဲ
ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ဘူး ေပးလုိက္တာေပါ့ဆုိၿပီး ေပးမယ္လုပ္တယ္။ သူက လက္မွတ္ျဖတ္စက္ကေလးကုိ
ေဂ်ာက္ဂ်က္၊ ေဂ်ာက္ဂ်က္ႏွိပ္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေပးရမယ့္ဒဏ္ေၾကးေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့သူက
နင္တုိ႔ မေပးနဲ႔ဦး၊ ငါ့စက္က receipt ထုတ္မရေသးလုိ႔ ထုတ္လုိ႔ရမွ ေပးပါလုိ႔ေျပာတယ္။
ဒါနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔လည္း ေပးဖုိ႔ကုိ ေစာင့္ေနတာ၊ သူလည္း အနားက ျဖတ္သြားလုိက္၊ အသစ္တက္လာတဲ့
ခရီးသည္ေတြကုိ လက္မွတ္စစ္လုိက္၊ ျဖတ္ေပးလုိက္လုပ္ေနတာ လန္ဒန္ကေန ေနာ့တင္ဟမ္သာ ေရာက္သြားတယ္၊
ဒဏ္ေၾကးမေပးလုိက္ရဘူး။ receipt မလုိဘူး၊ ဒီအတုိင္းေပးမယ္ ေျပာေပမယ့္ သူ႔စက္က ေျပစာျဖတ္မယ့္
function ပ်က္သြားလုိ႔ ဒဏ္ေၾကးကုိ လုံး၀ယူမသြားဘူး။ ဘုတ္အုတ္ႀကီးထဲက စည္ကမ္းအတုိင္း
တစ္ေသြမတိမ္း လိုက္နာတဲ့သူလုိ႔ သူက မွတ္ခ်က္ခ်ေပမယ့္ သူ႔အျပဳအမူနဲ႔ လုပ္ရပ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္စလုံး
သေဘာက်မိတာအမွန္ပဲ။ ပုိက္ဆံမေပးလုိက္ရလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး…။
သူတုိ႔ဆီမွာလည္း
နယ္ဘက္က လူေတြက ပုိယဥ္ေက်းတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေရွာ့ပင္းစင္တာေတြက တံခါးေတြကုိ ေရွ႕က ၀င္သြားတဲ့သူေတြက
ေနာက္၀င္လာသူေတြကုိ ေစာင့္ၿပီး စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဖြင့္ထားေပးတတ္ၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားလည္း
ပုိခ်ိဳတယ္။ လန္ဒန္လုိ ၿမိဳ႕ႀကီးမွာေတာ့ သြားသုတ္သုတ္၊ လာသုတ္သုတ္ေတြ မ်ားတယ္။ အဂၤလိပ္စကားအသံထြက္လည္း
တစ္နယ္နဲ႔တစ္နယ္ ကြာျခားျပန္တယ္။ ေနာ့တင္ဟမ္လုိ ေက်ာင္းသားမ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔
တစ္ေယာက္ေတြ႔ရင္ ပုံမွန္ ဟုိင္း၊ ဟယ္လုိကေန ဟုိင္းရား ဆုိၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ ရားက ဘယ္ကေန
ဘယ္လုိပါလာသလဲေတာ့ မသိဘူး။ အဲဒီ့ၿမိဳ႕မွာေတာ့ သိသိသာသာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားတာပါပဲ။
ဘယ္ေနရာၾကည့္လုိက္ၾကည့္လုိက္ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားဆုံး ေတြ႔ရတယ္။ ေဟာ…. လန္ဒန္က်ေတာ့
အမ်ိဳးစုံလွတဲ့ အိႏၵိယ၊ ပါကစၥတန္ ႏြယ္ဖြားေတြရယ္၊ လူမည္းေတြရယ္ အမ်ားႀကီး ေတြ႔ရျပန္တယ္။
အဂၤလိပ္အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ
ထင္ထားတာေလာက္ အရမ္းထြားႀကိဳင္းၿပီး အရပ္ရွည္မေနၾကဘူး။ ဂ်ာမန္နဲ႔ ေဟာ္လန္က အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့
အဂၤလိပ္မေတြထက္ ပုိထြားႀကိဳင္း အရပ္ျမင့္မားတယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံ ေရာက္တယ္ဆုိလုိ႔ အေဆာက္အဦ
ျမင့္ျမင့္ေတြလည္း ေတြ႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ မ်က္စိထဲမွာ အေနာက္ႏုိင္ငံဆုိ နယူးေယာက္ကုိ ေျပးေျပးျမင္မိတဲ့
ကုိယ္တုိ႔ဟာ လန္ဒန္က Canary Wharf လုိ အေဆာက္အဦျမင့္ျမင့္ရွိတဲ့ေနရာကုိမွေရြးၿပီး
ဓာတ္ပုံသြား႐ုိက္ၾကတယ္။ အဲ… စက္ေလွကားေတြကေတာ့ အျမင့္ႀကီးပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္က ျခေသၤ့ကြ်န္းမွာ
အစိမ္းနဲ႔အနီ ႏွစ္လုိင္းသာ ရွိေသးတာမုိ႔ စီးတီးေဟာက စက္ေလွကားကုိ ရွည္လွၿပီ ထင္ခဲ့တာ၊
ကေနရီ၀ွဖ္ ဘူတာက စက္ေလွကားစီးရမွပဲ အေတာ္ရွည္ပါလားလုိ႔ သိလုိက္ရတယ္။ အင္းေလ…. ရွည္ဆုိ…
သိမ္းစ္ျမစ္ေအာက္ထိေအာင္ ေဖာက္ထားတာကုိး။
ရထားလုိင္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ လန္ဒန္မွာ
ေျမေအာက္ရထားစီးရတာ ပင္ပန္းတယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ သြားေနက် မဟုတ္ေတာ့ တစ္ဘူတာနဲ႔တစ္ဘူတာ
အတက္အဆင္း လုပ္ရတာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ တရွည္တလ်ားပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ သပိတ္ေမွာက္တာနဲ႔မ်ားႀကဳံရင္
ေအာက္မွာ ပိတ္မိခ်င္ မိေနတတ္တာ။ အဲလုိမွ မဟုတ္လည္း အေပၚကုိ ေရာက္ေအာင္ မနည္း ျပန္ထြက္ရတယ္။
တစ္ခါတုန္းက အဲလုိပဲ အေပၚျပန္တက္ေတာ့ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ကုိယ္က ေရွ႕ကသြား၊ ေနာက္ကလူအုပ္ႀကီးကလည္း
ကုိယ့္ေနာက္လုိက္၊ ေလွကားထစ္ေတြ တက္လုိက္ရတာ ေဟာဟဲ…ေဟာဟဲနဲ႔ အေပၚေရာက္မွ သိတယ္ ေလွကားအထစ္ေပါင္း
တစ္ရာေက်ာ္ရွိတာကုိ သတိေပးထားတဲ့ဟာ ကုိယ္က ရွန္းၿပီး စာေသခ်ာမဖတ္၊ ဓာတ္ေလွကားရွိရာမသြားဘဲ
ေတြ႔တဲ့ေလွကား တက္ခ်သြားတာ၊ ေနာက္က လူအုပ္ကလည္းပါေတာ့ လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ေတာ့ဘူး… အေျပးတက္သြားလုိက္တာ
ဒူးေတာင္ေခ်ာင္သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္း ဘူတာမွာ ေလွကားျမင္ရင္ ေၾကာက္သြားတယ္။
ဘတ္စ္ကားစီးတဲ့အခါ
သေဘာက်တာေလးတစ္ခုက ဒ႐ုိင္ဘာကုိ ခရီးသည္တုိင္းလုိလုိက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာၾကတာကုိပါပဲ။
ေက်ာင္းအပုိ႔အႀကိဳကားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမ်ားသုံးဘတ္စ္ကားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒ႐ုိင္ဘာနားနီးတဲ့ ေရွ႕ေပါက္က
ဆင္းတဲ့အခါတုိင္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၾကတယ္။ အဲဒီ့အေလ့ကုိ သေဘာက်တာနဲ႔ ဒီေရာက္ေတာ့ ျပန္ေျပာၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။
သိပ္အသုံးမတည့္လွဘူး၊ အေျပာခံရတဲ့ ဒ႐ုိင္ဘာက အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ေျပာမိတဲ့ကုိယ္သာ
အျပစ္ရွိသြားသလုိလုိ၊ ဘာလုိလုိ။ ေနာက္ေတာ့လည္း မေျပာျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
ကုိယ္ေရာက္ဖူးတဲ့
အဲဒီ့က ၿမိဳ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမႈိက္ပုံးေတြ အလြယ္တကူ ေတြ႔ျမင္ရေပမယ့္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕လယ္မွာ
သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္က စပ္စုၾကည့္ေတာ့ အုိင္ယာလန္အၾကမ္းဖက္သမားေတြ ဗုံးထည့္မွာစုိးလုိ႔
အမႈိက္ပုံးေတြ သိပ္မထားဘူးလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာတာပဲ။ ၿဗိတိသွ်ျပတုိက္ေရွ႕က
အမႈိက္ပုံးထားပုံေလးကုိေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ထုိင္ခုံေအာက္မွာ ၀ွက္ထားတာ။
တကယ္ေတာ့
လန္ဒန္လုိၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လည္စရာေတြ အပုံႀကီးေပမယ့္ ကုိယ္မေရာက္ခဲ့တဲ့၊ မေရာက္ျဖစ္လုိက္တဲ့
ေနရာေတြ ရွိေသးတယ္။ ကုိယ္ေနတာ အျခားၿမိဳ႕ဆုိေတာ့ အေၾကာင္းကိစၥရွိမွပဲ လန္ဒန္ကုိ ေရာက္ျဖစ္တယ္။
ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္ သက္တမ္းတုိးဖုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္သံ႐ုံးရွိရာ ၿမိဳ႕ေတာ္လန္ဒန္ကုိ
သြားခဲ့တယ္။ အရင္က သံ႐ုံးကုိ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေတာ့ ေမးျမန္းရင္းနဲ႔ သံ႐ုံးရွိတဲ့လမ္းကုိ
ေရာက္သြားတယ္။ အေရာင္လြင့္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အလံႀကီး ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။
ဒါနဲ႔အလံရွိရာ အေဆာက္အဦဆီ ၀မ္းသာအားရ ခ်ီတက္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တုိ႔ႏုိင္ငံသံ႐ုံးက ဘယ္ဆုိးလုိ႔လဲ…
ခမ္းနားသားပဲေပါ့။ အံမယ္ အေစာင့္ကလဲ အဂၤလိပ္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၊ သူ႔ကုိျဖတ္ၿပီး အထဲ၀င္မယ္လုပ္ေတာ့
သူက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပဲ ျပန္ေမးပါတယ္။ ဘယ္ကုိလာတာလဲတဲ့။ ျမန္မာသံ႐ုံးလုိ႔ ေျဖလုိက္ေတာ့
ဟုိဘက္အျခမ္းပါလုိ႔ ၿပဳံးရယ္ၿပီး ေျပာတယ္။
ဒီလုိမွားၿပီး ၀င္တာ ကုိယ္တုိ႔ပဲေတာ့
ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ ေန႔စဥ္ သူေျပာေနက်စကားမ်ိဳး ေျပာလုိက္သလုိက္ပဲ။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္လည္းရွက္ရွက္နဲ႔
ေလွကားက ျပန္ဆင္းၿပီး ဟုိဘက္ကုိ ၀င္သြားရတယ္။ အင္း… ဒါမွ ျမန္မာသံ႐ုံးအစစ္၊ အ၀င္၀ကတည္းက
ျမန္မာနဲ႔တူေနတာ၊ ေစာေစာက မွား၀င္သြားတဲ့အခန္းတံခါးကအစ ခမ္းနားလြန္းေနတယ္ေလ။ ေျပာဆုိဆက္ဆံပုံကအစ
တုိ႔ျမန္မာသံ႐ုံးက ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ျမန္မာနဲ႔တူေနတာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက အထဲမွာ မိတၱဴကူးစက္မရွိလုိ႔
အျပင္တစ္ေခါက္ထြက္ ဆုိင္ရွာၿပီး ကူးရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ရာသီဥတုကေအး၊ ကုိယ္သြားေနက်ေနရာမဟုတ္လုိ႔
မိတၱဴဆုိင္က ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမွန္းမသိနဲ႔ အေတာ့္ကုိ စိတ္တုိခဲ့ရေသးတာ။ ခုေတာ့လည္း…. အေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ
ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အမွတ္တရေတြထဲက တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့ေလ။
ဇြန္မုိးစက္
