လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္လတိတိက ထုိလမ္းမအတုိင္း
တည့္တည့္ေလွ်ာက္လာေသာ ကြ်န္မ၏ေျခလွမ္းႏွင့္အတူ တြယ္ကပ္လုိက္ပါလာေသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ
ကြ်န္မသတိတရ ျပန္လည္ခံစားမိသည္။ ကြ်န္မ ဟုိး…တစ္ခ်ိန္က ဆႏၵရွိခဲ့ဖူးရာ ၀န္ထမ္းေလးေထာင္ေက်ာ္ရွိေသာ
ရုံးအဖြဲ႔အစည္းမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ ရေတာ့မည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ ယခင္အလုပ္မ်ားႏွင့္ မတူညီဘဲ
သေဘာသဘာ၀ကြဲျပားေသာ ဌာနမွာအလုပ္၀င္ရမည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္အသစ္မ်ားႏွင့္
ဆုံေတြ႔ရမည္ကတစ္ေၾကာင္း… ရုံးတက္စေန႔က ကြ်န္မ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားေနခဲ့ပါသည္။
တကယ္တမ္းအလုပ္၀င္ေတာ့ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္။
ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးမွာ ကြ်န္မဆက္တုိက္ေနထုိင္ခဲ့စဥ္ ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း ဒုတိယအႀကိမ္ေျပာင္းခဲ့ေသာ တတိယလုပ္ငန္းခြင္သည္
အေကာင္းဆုံးျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေျခာက္လသာ လုပ္ခြင့္ရလုိက္သည့္အတြက္ ကြ်န္မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။ တကယ္တမ္းကြ်န္မဆႏၵရွိပါလွ်င္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေနထုိင္လုပ္ကုိင္ႏုိင္ပါေသာ္လည္း ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ေသာ
ဘ၀ေရွ႕ေရးအတြက္ ကြ်န္မ အၿမဲတမ္း၀န္ထမ္းအျဖစ္ စာခ်ဳပ္မခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ခဲ့ပါ။
ဘရက္ဒဲလ္ဘူတာရုံ ညာဘက္ေပါက္မွထြက္ၿပီး ေရွ႕မွာျမင္ေနရေသာ
မီးပြိဳင့္ဆီ အမုိးေလွ်ာက္လမ္းကေလးအတုိင္း တည့္တည့္ေလွ်ာက္ရင္း ဘတ္စ္ကားဂိတ္အနီးမွာ
မနက္တုိင္းေ၀ေသာ သတင္းစာကုိ ကြ်န္မအၿမဲယူေလ့ရွိသည္။ ကြ်န္မက သတင္းစာဖတ္ရတာႀကိဳက္သူပီပီ
လမ္းမွာေတြ႔သမွ်၊ ေ၀သမွ် သတင္းစာေတြ တကူးတကသယ္ၿပီး ရုံးေရာက္သည့္အခါ မနက္စာစားရင္း၊
ဒါမွမဟုတ္ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးခ်ိန္မွာ တစ္ရြက္ခ်င္း ေအးေအးေဆးေဆး လွန္ေလ်ာ ဖတ္႐ႈတတ္ပါသည္။
ရုံးမွာအလုပ္မ်ား၍ မဖတ္ျဖစ္လွ်င္
ကြ်န္မစိတ္၀င္စားေသာ ဖတ္ခ်င္ေသးေသာ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားပါေနလွ်င္ အိမ္ကုိသယ္ၿပီး ညဘက္မွာ
ဖတ္တတ္ပါေသးသည္။ သတင္းစာေ၀ေသာ အန္တီႀကီးအနီးမွာ ကာရီပတ္ဖ္သုံးခုကုိ တစ္ေဒၚလာျဖင့္ေရာင္းေသာ
မေလးလူမ်ိဳးမ်ားကုိ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ရတတ္သည္။ ကြ်န္မအိမ္က မနက္စာမယူလာႏုိင္သည့္အခါမ်ိဳး၊
ရုံးေပၚရွိကင္တင္းသုိ႔သြား၍ မနက္စာ၀ယ္လွ်င္ ငါးမိနစ္ခန္႔ ေနာက္က်သြားႏုိင္သည့္ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ
ရုံးသြားဟန္လႊဲေတြ႔ရေသာ၊ ေစ်းလည္းခ်ိဳေသာ ကာရီပတ္ဖ္ကုိ ကြ်န္မ၀ယ္စားျဖစ္သည္။
မီးပြိဳင့္ေက်ာ္ၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးလာခ်ိန္မွစ၍
႐ုံး၀င္ေပါက္ေရာက္သည္အထိ ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေလွ်ာက္လာခ်ိန္တြင္ ေန႔တုိင္းနီးပါး ကြ်န္မကုိေခၚေဆာင္သြားသည့္
အာ႐ုံတစ္ခုရွိသည္။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းတက္စ သူငယ္တန္းမွာ လသာ၂ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္မွ ေက်ာင္းေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ေပၚတီဂုိ၀င္ေပါက္ ေရာက္သည္အထိ
ေလွ်ာက္လွမ္းရေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အလားတူ စိတ္ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ၅ႏွစ္သမီးအရြယ္ ေျခလွမ္းေသးေသးေလး၏ ေရွ႕တူ႐ူမွာရွိေနေသာ
ေက်ာင္းႀကီးက ႀကီးမားထည္၀ါလြန္းၿပီး ထုိေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းသူျဖစ္ရသည္ကုိ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူမိသည့္
ခံစားခ်က္မ်ိဳး ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာၿပီး ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးက လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေသာတစ္ခ်ိန္မွာ
ျပန္လည္ခံစားရလိမ့္မည္ဟု ထုိစဥ္က ကြ်န္မ ႀကိဳမသိခဲ့ပါ။
တကယ္လည္း ႐ုံးႀကီးက ေက်ာင္းႀကီးႏွင့္ ဆင္တူပါသည္။ ကြ်န္မဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ ပညာသင္ယူခဲ့ေသာ အထက္ေက်ာင္း လသာ ၂ မွာ ေက်ာင္းေဆးခန္းရွိသည္၊ မုိးလုံေလလုံအားကစားခန္းမက်ယ္သာမက ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေဆာ့ကစားႏုိင္ေသာ ဘတ္စ္ကတ္ေဘာကြင္း အက်ယ္ႀကီးေတြလည္းရွိသည္၊ မုန္႔ေစ်းတန္းမဟုတ္ေသာ သီးျခားလက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကင္တင္းရွိသည္၊ ေက်ာင္းအ၀င္၀မွာ ပန္းေရာင္စုံေတြ စီရရီစုိက္ပ်ိဳးထားသည့္ ပန္းခင္းလွလွရွိသည္။ ထုိ႔အတူ ကြ်န္မတုိ႔႐ုံးအတြင္းမွာလည္း ပန္းခင္းေတြ၊ ေရတံခြန္ေတြရွိသည္၊ ေဆးခန္းရွိသည္၊ အားကစားခန္းမရွိသည္၊ ႐ုံးအမုိးေပၚမွာ တင္းနစ္၊ ၾကက္ေတာင္ ကစားနည္းမ်ားအတြက္လည္း ႐ုိက္ကြင္းရွိသည္၊ တစ္ပတ္လုံးမထပ္ေအာင္စားႏုိင္ေသာ၊ အဖုိးႏႈန္းခ်ိဳသာစြာျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးေသာ စားေသာက္ဆုိင္မ်ားႏွင့္ ကင္တင္းရွိသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းႀကီးအႏွ႔ံေရာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာ္ၾကာၾကာအားထုတ္ခဲ့ဖူးေသာကြ်န္မ ႐ုံးေနရာအႏွ႔ံေရာက္ဖုိ႔၊ အထပ္မတူညီေသာ ဓာတ္ေလွကားေတြစီးၾကည့္ဖုိ႔ တစ္ပတ္အခ်ိန္ယူခဲ့ရပါသည္။
မနက္တုိင္း ထမင္းစားခန္းမွာျဖစ္ျဖစ္၊
သန္႔စန္ခန္းမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔ဆုံၾကသည့္အခါ သိသိမသိသိ မည္သူ႔ကုိမဆုိ ေဖာ္ေရြစြာၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ
၀န္ထမ္းေတြ ကြ်န္မ ဒီ႐ုံးေရာက္မွ ေတြ႔ဖူးသည္။ အစည္းအေ၀းတစ္ခုလုပ္တုိင္း နင္တုိ႔ကုိ
ဘယ္သူေတြအႏုိင္က်င့္ေသးလဲဟု အၿမဲေမးတတ္ေသာ၊ ညေန၆နာရီခြဲေက်ာ္သည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ခုိင္းတတ္ေသာ၊ သူေပးေသာအလုပ္မ်ား ၿပီးသြားသည့္အခါတုိင္း ေက်းဇူးတင္စကား မပ်က္မကြက္ ေျပာေလ့ရွိေသာ မန္ေနဂ်ာ၊ ကြ်န္မ ႀကိဳတင္ယူမည့္ လစာမဲ့ခြင့္အတြက္
လစာအျဖတ္မခံရေအာင္ နားလည္မႈႏွင့္ ဆုိင္းထုိးေပးခ်င္ေသာ အထက္လူႀကီး၊ အလုပ္ေတြဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား
ကြ်န္မ မအားဘူးဆုိလွ်င္ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔အလုပ္ေတြ ခြဲေ၀မေပးဘဲ တစ္ေယာက္တည္း ေနာက္က်ေနၿပီး
ဒုိင္ခံလုပ္တတ္ေသာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ိဳး… ကြ်န္မ ဒီ႐ုံးေရာက္မွ ႀကဳံဖူးပါသည္။ အဲလုိလူမ်ိဳးေတြႏွင့္
ကြ်န္မ ဆုံေတြ႔ရသည့္အခါ ငါဘာျဖစ္လုိ႔ ေစာေစာစီးစီး ဒီလုိအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးမွာ မလုပ္ခဲ့မိပါလိမ့္ဟု
ေနာင္တရခ်င္သည္။ ဒီ့မတုိင္ခင္အလုပ္မွာ ကြ်န္မ ေလးႏွစ္ခြဲငါးႏွစ္နီးပါး ေပကပ္စြာ လုပ္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြကုိ
ႏွေျမာမိသြားသည္။
႐ုံးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးမားသည္ႏွင့္အမွ်
တစ္ႏွစ္တာပတ္လုံး ရွိေနသည့္ ညစာစားပြဲေတြ၊ ေန႔လည္စားပြဲေတြကုိ မၾကာခဏတက္ေရာက္ခြင့္ ႀကဳံပါသည္။
ယခင့္ယခင္ ႀကဳံခဲ့ဖူးသမွ် စားပြဲမ်ားထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ အမွတ္ရေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
ဗဟုိသတင္းဌာနတည္ရွိရာ ကြ်န္မတုိ႔႐ုံးသုိ႔ လာေရာက္ေလ့လာၾကေသာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ား၊
ႏုိင္ငံျခားသတင္းဌာနမွ ဧည့္သည္မ်ားကုိလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ဆုံရတတ္ပါသည္။ သတင္းဌာနမွာ လုပ္ကုိင္ေနၾကသူမ်ားပီပီ အခန္းထဲက ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကုိ တစ္ေနကုန္ ဖြင့္ထားၿပီး၊ ကုိယ္စိတ္ႀကိဳက္ရာ သီခ်င္းမ်ားကုိလည္း ခပ္တုိးတိုးဖြင့္ကာ နားဆင္အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေသာ၊ ေျခာက္ကပ္ပ်င္းရိဖြယ္မေကာင္းဘဲ အၿမဲတမ္းရွင္သန္လႈပ္ရွားေနေသာ
ပတ္၀န္းက်င္မွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ရသည္ကုိ ကြ်န္မႀကိဳက္ပါသည္။ တခါတရံ အလုပ္လုပ္ေနရင္း စိတ္ဖိစီးမႈရလာသည့္အခါမ်ိဳး၊ ေခါင္းကုိက္မ်က္စိေညာင္းလာသည့္ ေန႔လည္ခင္းမ်ိဳးေတြမွာ အမုိးေပၚတက္ၿပီး ပန္းၿခံထဲက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေသာ ကင္တင္းမွာ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ျဖင့္ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ ေအးေအးလူလူ အနားယူအပန္းေျဖႏုိင္ေသာ၀န္းက်င္မွာ လုပ္ခြင့္ရသည့္အတြက္လည္း ကြ်န္မေက်နပ္မိသည္။
လတစ္လ၏ေနာက္ဆုံးပတ္တြင္ က်ေရာက္ေသာ
ၾကာသပေတးေန႔ညေနတုိင္းမွာ ရုံး၀န္ထမ္းမ်ားအားလုံး ရုံးအမုိးေပၚရွိ ပန္းၿခံႏွင့္ကင္တင္းမွာ
အေဖ်ာ္ယမကာ၊ အစားအေသာက္ႏွင့္ တီး၀ုိင္းမ်ားကုိ အခမဲ့ စားေသာက္ၾကည့္ရႈ အပန္းေျဖႏုိင္ရန္
စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးထားသည္ကုိ ကြ်န္မ သေဘာက်သည္။ အားကစားခန္းမအတြင္းမွာ မနက္၊ ေန႔လည္၊
ညေန အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလုိ၀င္ၿပီး ႏွစ္သက္ရာ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ႏုိင္သည့္
အေနအထားမ်ိဳးကုိလည္း ကြ်န္မႏွစ္သက္ပါသည္။ ျပင္ပထက္ ထက္၀က္နီးပါး ခ်ိဳသာေသာႏႈန္းထားျဖင့္
လက္ေ၀ွ႔၊ ေယာဂ၊ zumba ႏွင့္ salsa ကဲ့သုိ႔ေသာ အကသင္တန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါ
ရုံးဆင္းခ်ိန္မွာ တက္ေရာက္သင္ၾကားႏုိင္ပါေသးသည္။ အၿမဲတမ္း၀န္ထမ္းမ်ားအတြက္ စကၤာပူႏုိင္ငံရွိ
ျပတုိက္မ်ား၊ ပန္းၿခံမ်ား၊ သိပၸံဌာနမ်ားကုိ မိသားစုလုိက္ အခမဲ့လည္ပတ္ၾကည့္႐ႈႏုိင္ေသာ
လက္မွတ္ေတြ ထုတ္ယူခြင့္ရွိသည္။ ဒီ႐ုံးမွ၀န္ထမ္းမ်ားဆုိလွ်င္ ဆံပင္ညွပ္ခေလွ်ာ့ေပးေသာဆုိင္ေတြရွိသည္၊
ေစ်းသက္သာစြာျဖင့္ ဖုန္းလုိင္းေလွ်ာက္ႏုိင္သည္။ ႐ုံး၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အက်ိဳးအျမတ္ေတြ
ခံစားခြင့္ရရွိေသာ အဖြဲ႔အစည္းမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား လုပ္ကုိင္ေနသည့္ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားကုိ
ျမင္ေတြ႔ရေတာ့ ကြ်န္မ မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။
႐ုံးအ၀င္၀မွေက်ာ္ၿပီး ႐ုံးအေဆာက္အဦထဲ၀င္လာေတာ့ ကြ်န္မရင္ထဲ အလုိလုိ၀မ္းနည္းလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ဇူလုိင္လ ၁ရက္ေန႔သည္ ကြ်န္မ၏ ေနာက္ဆုံး႐ုံးတက္ရက္ျဖစ္သည္။ ေျခာက္လသာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရသည့္ ႐ုံးကုိ ေျခာက္ႏွစ္တာ လုပ္ခဲ့ရသည့္အလား
ကြ်န္မ သံေယာဇဥ္တြယ္မိသြားျခင္းျဖစ္သည္။ အခန္းက်ယ္ႀကီး၏ ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ တိတ္ဆိတ္သပ္ရပ္စြာရွိေနသည့္
ကြ်န္မ၏ အလုပ္စားပြဲႏွင့္ ကုလားထုိင္ကုိ တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္မိရင္း ကင္မရာေလးျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္လုိက္သည္။
မင္းဆႏၵရွိရင္ အခ်ိန္မေရြးျပန္လာပါဟုဆုိခဲ့ေသာ မန္ေနဂ်ာ၏စကားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိေတာ့
ကြ်န္မ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ၿပဳံးမိသည္။
ကြ်န္မ႐ုံး၀န္းထဲက မထြက္ခြာခင္ လြန္ခဲ့ေသာ
ေျခာက္လအတြင္း ကြ်န္မႏွင့္ ခ်စ္ခင္ရသူေတြ သြားလာလႈပ္ရွားစားေသာက္ခဲ့ဖူးေသာ အရိပ္ေတြကုိ
စိတ္မွန္းျဖင့္ လုိက္ရွာၾကည့္မိသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကြ်န္မ၏ စိတ္အာ႐ုံမွာ ထင္ဟပ္လာသမွ် ႐ုံး၀န္းက်င္က
ပုံရိပ္မ်ားအားလုံးကုိ တိတ္တိတ္ကေလး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
ေနရစ္ေတာ့ အက္စ္ပီအိတ္ခ်္ရယ္...။
ဇြန္မုိးစက္
အမတုိ႔ရဲ႕ရံုးအေၾကာင္းဖတ္ရတာစိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ ။ ညီမတုိ႔ရံုးလည္း အဖြဲ႔အစည္းၾကီးၾကီးထဲကပါပဲ ။ ဒါေပမယ္႔ ရံုးခ်ိန္ေတြမွာအရမ္းေျခာက္ကပ္ၿပီး overload အရမ္းျဖစ္တယ္။ listed company ေပမယ္႔ တရုတ္ႏွစ္ကူးကလြဲလို႔ D&D ေတာင္မရွိဘူူး ။ ခရစ္စမတ္ပါတီမရွိဘူး ။ ေကာ္ဖီေသာက္ဖုိ႔အခ်ိန္မေျပာနဲ႔အိမ္သာမွာၾကာရင္ေတာင္မၾကိဳက္ခ်င္ဘူး ။ မနက္ ၈ ခြဲကေန ညေန ၇ နာရီကေတာ႔ ပံုမွန္ပဲ ။
ေကာင္းတဲ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာေနရတာကိုယ္ေကာင္းလို႔တဲ႔ ။ ညီမကေတာ႔မေကာင္းတဲ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာေနရတာမုိ႔ အတိတ္ကံေတြပဲသေဘာထားလိုက္ပါတယ္ ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဲလိုပတ္၀န္းက်င္ေလးမွာေတာ႔အလုပ္လုပ္ခ်င္မိတယ္
အမရဲ႕ I miss you tag က ပိုစ္႔ေလးေတြကိုအရမ္းႏွစ္သက္မိပါတယ္
ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေပါင္း ၆ ႏွစ္ေလာက္ အၾကာမွာ ျပန္ဖတ္မိတဲ့အခါ ၆ လတာပဲ လုပ္ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ခဲ့ရတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္ျမင္ေယာင္ေစမယ့္ ပို႔စ္ေလးပါပဲ... ဇြန္၊ ကိုယ္တိုင္ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဟာဒီ ၆ လတာ ကာလေလးက ဘဝရဲ႕ အမွတ္တရေတြ ထည့္သိမ္းထားတဲ့ ဗူးကေလးထဲကေန အၿမဲပဲ ျပန္ထုတ္ၾကည့္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနေတာ့မွာ ေသခ်ာပါတယ္...။
ေပ်ာ္ရာမွာ မေန၊ ေတာ္ရာမွာေန..ဆိုေပမည့္
ေပ်ာ္ရာပဲ ေနခ်င္တာေပါ့ေနာ္
ညီမဆုျမတ္... SPH မွာ ကုိယ္နဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့အလုပ္ေၾကာ္ျငာေတြ႔ရင္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါလုိ႔ အစ္မတုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ ပုိ႔စ္ေလးေတြ ႏွစ္သက္မိတယ္ဆုိလုိ႔ ေက်းဇူးေနာ္။ း)
ကုိညီလင္းသစ္ ေျပာသလုိပဲ ေနာင္ႏွစ္ေတြၾကာၿပီးမွ တစ္ေခါက္ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာင္ အဲ့ဒီ အမွတ္ရစရာ ၆လတာကာလေလးကုိ ျမင္ေယာင္သတိရေနဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။
မမသီတာ... မွန္လုိက္တာလုိ႔ပဲ တခဲနက္ ေထာက္ခံခ်င္ပါတယ္။ ေပ်ာ္ရာမွာ ၾကာၾကာေလးဆက္ေနႏုိင္ရင္...ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ိဳး ေခါင္းထဲ ခဏခဏ၀င္လာေနတာ မရယ္...။
တိုက္တိုင္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ မဇြန္ေရ မေန႔က အမပိုစ့္ကို ဖတ္ၿပီး SPH အေရွ႔က ျဖတ္မိတယ္.. မဇြန္ပိုစ့္ထဲကအတုိင္း ေခါင္မိုးေပၚက ပန္းျခံကိုပါ ေမာ့ၾကည့္ခဲ႔တယ္..
ႏွင္းဖူး
ဇြန္ ညီမ ေနရာသစ္မွာ ေပ်ာ္ပါေစ။