Coral Reef: July 2014

ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးခ်င္သည္

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Monday, July 28, 2014

ကုန္လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ခြဲတာကာလအတြင္း ျဖစ္ပ်က္သမွ် အေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ မတူညီေသာ၀န္းက်င္ေနရာေဒသအသီးသီးက ကြ်န္မဘ၀ေနထုိင္မႈပုံစံကုိ သိသိသာသာ ေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ ၀န္ထမ္းဘ၀၊ ေက်ာင္းသူဘ၀ ေနာက္ေတာ့ (အိမ္ေထာင္မရွိေသာ) အိမ္ရွင္မဘ၀။ အလုပ္လုပ္စဥ္၊ ပညာသင္ယူစဥ္က တစ္ပတ္မွာငါးရက္႐ုံးတက္၊ ေက်ာင္းတက္ၿပီး က်န္ေသာအားလပ္ရက္မွာ ကြ်န္မဆႏၵရွိရာ၊ ၀ါသနာပါရာကိစၥေတြကုိ ေနာက္ဆံတင္းစရာမလုိဘဲ တစုိက္မတ္မတ္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ကြ်န္မအသက္ ၂၂ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက မိသားစုႏွင့္ခြဲၿပီး ရပ္ေ၀းေျမမွာ တစ္ကုိယ္တည္းေနခဲ့သူမုိ႔ ကုိယ့္အခ်ိန္ကုိယ္ အျပည့္အ၀ပုိင္သည့္ ဘ၀မ်ိဳးမွာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ အသားက်ေနခဲ့ၿပီ။

ခုေတာ့… ကြ်န္မသည္ ဟုိတုန္းကအျဖစ္ႏွင့္ လုံးလုံးလ်ားလ်ားဆန္႔က်င္ကာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ လူမမာမိခင္ႏွင့္ မ်ားျပားလွေသာ အိမ္မႈကိစၥေတြၾကား ဗ်ာမ်ားေနရသည္။ မနက္ ၇နာရီခြဲမွ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ထိ အလုပ္ေတြ ဇယ္ဆက္သလုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလုပ္ရင္း ေန႔ရက္ေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ကုန္ဆုံးသြားခဲ့သည္။ ကြ်န္မအတြက္ အားလပ္ရက္သီးသန္႔ဆုိတာမ်ိဳးမရွိ။ ဒီလုိအေျခအေနၾကားထဲက ကြ်န္မ အခ်ိန္ယူၿပီး စာေရးဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း မေအာင္ျမင္သည္က မ်ားပါသည္။

ကြ်န္မ၏ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ဇယားကုိ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မနက္ခင္းမွာ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ဘုရားပန္းအုိးႏွင့္ ေသာက္ေတာ္ေရမ်ား အသစ္လဲကပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မီးဖုိေခ်ာင္၀င္ရသည္။ မနက္ဆယ္နာရီမွာ အိမ္သုိ႔ဆြမ္းခံႂကြေသာ သံဃာအမီွ ခ်က္ျပဳတ္ရသည္။ အပတ္စဥ္ တနလၤာေန႔လုိ ဆြမ္းခ်ဳိင့္ကပ္လွဴသည့္ရက္မ်ိဳးမွာ အိမ္ဆြမ္းအျပင္ ေက်ာင္းဆြမ္းအတြက္ စတီးခ်ဳိင့္အႀကီးငါးခ်ဳိင့္အျပည့္စာ ဆြမ္းႏွင့္အခ်ိဳပြဲ အခ်ိန္မီထည့္ႏုိင္ေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္စီမံရသည္။ မနက္စာခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီးလွ်င္ အေမ့ကုိ ထမင္းေကြ်းရသည္။ အေမထမင္းစားေနစဥ္ သံပုရာရည္ေဖ်ာ္၊ အေမထမင္းစားၿပီး သံပုရာရည္ေသာက္ခ်ိန္မွာ ေလွ်ာ္စရာအ၀တ္မ်ားကုိ စက္ထဲထည့္ၿပီး ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ားေဆးေၾကာသည္။

၁၁နာရီေလာက္မွာ ကြ်န္မအေမာေျဖရင္း သတင္းစာဖတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားသည္။ ထမင္းစားေသာက္ေဆးေၾကာၿပီး အရင္ေန႔ကလွမ္းထားေသာ အ၀တ္ေျခာက္မ်ားကုိ႐ုတ္သည္။ မေျခာက္ေသးေသာအ၀တ္မ်ားကုိ ေနရာေရႊ႕ၿပီး ေလာေလာလတ္လတ္ ေလွ်ာ္ၿပီးေသာအ၀တ္မ်ားကုိ ထုတ္လွန္းသည္။ လူမမာရွိသည့္အတြက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္စရာေတြက ေန႔တုိင္းရွိပါသည္။ မုိးမ်ားေသာ မုိးတြင္းျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လွန္းထားသည့္အ၀တ္မ်ား အခ်ိန္တုိအတြင္းေသြ႔ေျခာက္ရန္ မလြယ္ကူသည့္အတြက္ အနည္းငယ္စိတ္ပ်က္ရသည္။

ဒီလုိႏွင့္ မြန္းတည့္ေက်ာ္သြားသည့္အခ်ိန္မွာ ထမင္းလည္းေစာစားထား၊ အစားလည္းနည္းၿပီး ႏွစ္နာရီျခားတစ္ခါေလာက္ စားတတ္သည့္အေမ့အတြက္ ထမင္းမဟုတ္သည့္ အစားအေသာက္တစ္ခုခု အသင့္ျဖစ္ေနရန္ ျပင္ဆင္ေပးထားရသည္။ အေမ့ေျခေထာက္ျပန္လည္သန္စြမ္းၿပီး လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏုိင္ရန္အတြက္ နာရီ၀က္ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေပးၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ ကြ်န္မ ေခတၱအိပ္စက္ၿပီး အနားယူခ်င္စိတ္ေပၚလာၿမဲျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္ခင္းတစ္ေရးမွ မအိပ္ရလွ်င္ ကြ်န္မ ေနာက္ထပ္အိမ္အလုပ္မ်ားကုိ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ရန္ လုံေလာက္ေသာအားအင္မရွိသည့္အတြက္ ခဏျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္လွဲေလ်ာင္းရပါသည္။ ဧည့္သည္တစ္ဦးဦး သုိ႔မဟုတ္ ေလ့က်င့္ခန္းဆရာမေရာက္သည့္ ေန႔လယ္ခင္းမ်ိဳးမွာေတာ့ ကြ်န္မအိပ္ခြင့္မရတတ္ပါ။ တေရးတေမာအိပ္ၿပီးႏုိးထသည့္အခါ အေမ့ကုိ လက္ဖက္ရည္တုိက္၊ မုန္႔ပဲသေရစာအနည္းငယ္ေကြ်းၿပီး ေရပတ္တုိက္ေပးရန္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။

တစ္ကုိယ္လုံးကုိေရပတ္တုိက္သန္႔စင္ၿပီး အိပ္ရာခင္းမ်ားလဲၿပီးခ်ိန္တြင္ ညေန ၄နာရီသုိ႔မဟုတ္ ၄နာရီခြဲရွိသြားၿပီျဖစ္သည္။ ကြ်န္မလည္း ေန႔ခင္းစာမုန္႔စား၊ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ၿပီး ၆၆ပုဒ္ပါေသာ ေရႊဥေဒါင္း၏ စုံေထာက္၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္သစ္ထဲမွ က်ဘမ္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေရြးၿပီးဖတ္သည္။ တစ္ေန႔တာလုံးမွာ ကြ်န္မပုိင္ေသာ ထုိမိနစ္သုံးဆယ္စာ အခ်ိန္ေလးသည္ ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ “ေရႊ” ျဖစ္သည္။

ညေနငါးနာရီထုိးသည့္အခါ မေျခာက္ေသးေသာ အ၀တ္မ်ားကုိ ေနရာေရႊ႕၊ တံခါးမ်ားမပိတ္ခင္ ပန္းပင္ေရေလာင္း၊ ဘုရားမီးပူေဇာ္ၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ ညေနစာအတြက္ ျပင္ဆင္ရေတာ့သည္။ အေမက အခ်ဥ္ပါမွ ထမင္းၿမိန္သည့္အတြက္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ဒါမွမဟုတ္ အခ်ဥ္အရသာရႊမ္းေသာ အသုပ္တစ္ခုခုပါေအာင္ အၿမဲထည့္ရသည္။ အသားဟင္းႏွင့္ အရည္ေသာက္ကုိ မနက္ကတည္းက ႏွစ္နပ္စာခ်က္ထားေသာ္လည္း အရြက္ေၾကာ္ႏွင့္ အသုပ္တစ္ပြဲကုိေတာ့ ညေနမွာ ထပ္ျဖည့္ရပါသည္။ ၆နာရီထုိးလွ်င္ အေမ့ကုိ ညေနစာေကြ်းၿပီး ေဆးတုိက္ရသည္။ ၇နာရီထုိးလွ်င္ ကြ်န္မေရခ်ိဳးၿပီး၊ ၇နာရီခြဲလွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မ တီဗီေရွ႕ခဏထုိင္ကာ တစ္ရက္ကုိ ၁၀မိနစ္သာျပေသာ ဂ်ပန္ကားအတြက္ အခ်ိန္ေပးပါသည္။ တီဗီၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မထမင္းစား၊ အုိးခြက္ပန္းကန္မ်ားေဆးေၾကာၿပီး အေမ့ကုိ ေလ့က်င့္ခန္းေနာက္တစ္ႀကိမ္လုပ္ေပးရန္ အသင့္ျပင္ရသည္။

ည၈နာရီ၄၅မွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ထုတ္လႊင့္ေသာ ဘီဘီစီျမန္မာပုိင္းသတင္းအစီအစဥ္ကုိ အေျပးအလႊားၾကည့္ၿပီး အေမ့အတြက္ ညအိပ္ရာ၀င္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေပးရသည္။ အေမ့ကုိ သနပ္ခါးလူးေပးၿပီးေနာက္ အိပ္ရာထဲမွာ ဘုရားရွိခုိး၊ နတ္ပင့္၊ ပရိတ္ရြတ္၊ ေမတၱာပုိ႔၊ အမွ်ေ၀၊ နတ္ပုိ႔ အားလုံးၿပီးခ်ိန္သည္ ည၉နာရီခြဲႏွင့္ ၁၀နာရီၾကားမွာျဖစ္သည္။ ဘုရားရွိခုိးၿပီးသည္ႏွင့္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ အေမေသာက္ဖုိ႔ ႏြားႏုိ႔ေျပးက်ဳိ၊ ညလယ္စာအတြက္ မုန္႔အခ်ိဳ႕ႏွင့္ပန္းသီးစိမ္းကုိ မုန္႔ဗူးမ်ားထဲမွာ အစီအရီထည့္ၿပီး အေမ့ကုိ ေပးထားရသည္။ အေမညည ဆီးထသြားႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း အေမမအိပ္ခင္မွာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေပးရပါေသးသည္။ အားလုံးအဆင္သင့္မျဖစ္လွ်င္ အေမေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။

ဤသုိ႔ျဖင့္ ကြ်န္မ၏ တစ္ေန႔တာ၀တၱရားမ်ားသည္ ေစာလွ်င္ ညဆယ္နာရီခြဲ ေနာက္က်လွ်င္ ဆယ့္တစ္နာရီမွာ ၿပီးဆုံးသြားေတာ့သည္။ မနက္ခင္းမွညေရာက္သည္အထိ ႀကိဳၾကားအခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖုန္းေျပးကုိင္ရျခင္း၊ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ဧည့္ခံရျခင္း၊ မၾကာခဏဆီးသြားတတ္ေသာ အေမ့ကုိ ဆီးတည္ေပးရျခင္း၊ ၀မ္းတည္ေပးရျခင္း၊ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပးရျခင္း၊ တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ေသြးေပါင္ခ်ိန္တုိင္းၿပီး စာအုပ္ထဲမွာေရးမွတ္ျခင္း၊ သုံးရက္တစ္ခါ ေသြးခ်ိဳစစ္ေပးျခင္း၊ တစ္ေန႔တာအသုံးစရိတ္မ်ား Excel sheet ထဲမွာ စာရင္းမွတ္ရင္း လစဥ္က်န္းမာေရးအသုံးစရိတ္ကုိ ေထမိကာမိရန္ အျခားေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္သုိ႔ဘယ္ပုံ ၿခိဳးၿခံေခြ်တာႏုိင္ရန္ နည္းလမ္းရွာႀကံစဥ္းစားရျခင္း၊ အေမ့ကုိ ေဆး႐ုံေဆးခန္းသြားျပရန္၊ ဆရာ၀န္မ်ားႏွင့္ အပတ္စဥ္ခ်ိန္းဆုိရန္ ႀကိဳတင္စီစဥ္ရျခင္း ဒါေတြအားလုံး မပ်က္ကြက္ရေအာင္ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ေန႔စဥ္လုပ္ေဆာင္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။

ကြ်န္မအတြက္ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ဟုဆုိႏုိင္သည့္ အိပ္ရာ၀င္ခါနီးအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မပင္ပန္းၿပီး အရမ္းအိပ္ငုိက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ အေရးႀကီးေသာအီးေမးလ္မ်ားျပန္ဖုိ႔အတြက္ အလြန္တရာေႏွးေကြးလွေသာ အင္တာနက္ကုိ စိတ္မရွည္စြာေစာင့္ရင္း မ်က္လုံးတစ္စုံကုိ အတင္းျပဴးထားရပါသည္။ ဒီလုိအခ်ိန္ဇယားျဖင့္ တစ္ပတ္ခုနစ္ရက္ နားရက္မရွိ ပုံမွန္လည္ပတ္ေနရသူ ကြ်န္မအဖုိ႔ စာေရးခ်ိန္ ဘယ္မွာ ရွိႏုိင္ပါမည္နည္း။

ဒါေတာင္ အေဖႏွင့္ေမာင္ေလးက သူတုိ႔အ၀တ္သူတုိ႔ေလွ်ာ္ မီးပူတုိက္ၿပီး၊ အေဖက မနက္၄နာရီခြဲမွ၇နာရီခြဲအထိ အေမ့ေ၀ယ်ာ၀ိစၥတာ၀န္ယူၿပီး နံနက္စာကုိ စီစဥ္ေပး၍ ကြ်န္မနဲနဲခံသာရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဟုိအရင္ကလုိ အပတ္စဥ္ မီးပူမတုိက္ႏုိင္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကုိ စိတ္ရွိသေလာက္ အျပည့္အ၀မလုပ္ႏုိင္ေသးသည့္အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိအားမရ။ အိမ္သုိ႔အလည္လာေသာ ကြ်န္မ၏ ဦးေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ သမီးက တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ အရာရာကုိ ေထာင့္ေစ့ေအာင္လုပ္ခ်င္တာကုိးဟု မွတ္ခ်က္ေပးသည္။ သူေျပာတာလည္း ဟုတ္ေနသည္။ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ သူ႔အေဒၚေျခက်ိဳးတုန္းက ေျခာက္လေလာက္ အိမ္လုံးကြ်တ္လူကုန္ မနားရေအာင္ ပင္ပန္းၾကေၾကာင္း၊ ကြ်န္မအိမ္မွာလူပုိမရွိဘဲ တစ္ေယာက္တည္း အေမ့ကုိျပဳစုရင္း အိမ္အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေၾကာင္းေျပာမွ ဘယ္လုိခြန္အားေတြႏွင့္ ငါလုပ္ႏုိင္ေနတာပါလိမ့္ဟု ကြ်န္မ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိခ်ပ္မိ၊ အံ့အားသင့္မိရပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္း ငါးလဆက္တုိက္ သည္ေလာက္လုပ္ႏုိင္ျခင္းမွာ အခ်ိန္စီမံခန္႔ခြဲမႈေကာင္းလြန္း၍ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ဘယ္အရာကုိမဆုိ ျမန္ျမန္သြက္သြက္ လုပ္တတ္သည့္အက်င့္ရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာမွ ကြ်န္မက စာေရးခ်ိန္ကုိ ေက်ာက္ခဲေရညွစ္ထုတ္သလုိ ညွစ္ၿပီးယူခ်င္ေနျခင္းသည္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မညွာတာရာ က်လြန္းမွန္းသိေနပါသည္။ နင္႐ူးေနၿပီလားဟု တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေ၀ဖန္ခဲ့လွ်င္လည္း ဟင့္အင္း… ကြ်န္မစာမေရးရရင္သာ ႐ူးသြားႏုိင္တာ၊ စာေရးႏုိင္သေရြ႕႐ူးမွာမဟုတ္ဘူးဟု ျပန္ေျပာမိမွာ ေသခ်ာသည္။

တကယ္လည္း ကြ်န္မ ေရးခ်င္ေသာစာ မေရးရသည့္အခါ၊ စာေရးခ်ိန္မရသည့္အခါ ေနမထိထုိင္မသာျဖစ္၍ ေနလုိ႔မေကာင္းသလုိပင္ ခံစားရသည္။ ငယ္ငယ္က လြန္းထားထားႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုကုိ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္မွာ ဖတ္ရသည့္အခါ စာေရးျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကြ်န္မက စာမေရးရလွ်င္ လက္ေတြဘာေတြေတာင္ တုန္လာတတ္တယ္ဟု ဆရာမက ျပန္ေျဖသည္ကုိ နဲနဲပုိသည္ဟု ကြ်န္မ ထင္ခဲ့မိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္မက ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေသာ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ မဟုတ္သည့္တုိင္ ကြ်န္မ၀ါသနာပါေသာ စာေရးခြင့္မရဘဲ အိမ္အလုပ္ေတြႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးသြားလွ်င္ ကြ်န္မ႐ူးသြားႏုိင္သျဖင့္ ဆရာမ မပုိေၾကာင္းကုိ ကြ်န္မ နားလည္ခံစားတတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ကြ်န္မေမြးေန႔အတြက္ ပုိ႔စ္ေရးတုန္းက ကြ်န္မအိပ္ခ်ိန္ထဲမွယူၿပီး ေရးခဲ့ရသည္႔အတြက္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မအိပ္ေရးမ၀ဘဲ အပင္ပန္းပုိခဲ့ရသည္။ ကြ်န္မ စာမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးခ်င္လွ်င္ေတာ့ ကြ်န္မအနားယူခ်ိန္၊ အိပ္ခ်ိန္ေတြထဲက ဖဲ့ယူၿပီးေရးမွရမည္။ တေလာက ကြ်န္မ သတင္းစာအတြက္ ေဆာင္းပါးေရးရင္း အခ်ိန္လြန္သြားသျဖင့္ အေမ့ကုိ ေရပတ္တုိက္ေပးဖုိ႔ ပ်က္ကြက္ခဲ့ရသည္။ အဲသည္လုိ လုပ္ေဆာင္ေနက် ၀တၱရားတစ္ခု အပ်က္ကြက္ခံၿပီး ေရးလွ်င္ေတာ့လည္း ရႏုိင္သည္ေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မေရးခ်င္ေသာစာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနသည္။ ကြ်န္မလြမ္းဆြတ္ေနမိေသာ အင္ဒုိရာညေနခင္းအေၾကာင္းေတြ၊ ကြ်န္မေတြ႔ဆုံခဲ့ရေသာ အာရွနဲ႔အေရွ႕အလယ္ပုိင္းက သူငယ္ခ်င္းအသစ္အေၾကာင္းေတြ၊ ညိဳ႕ကုိေျပာျပခ်င္တဲ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုအေၾကာင္းေတြ၊ ေနာက္ၿပီး သတင္းစာအတြက္ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အပ်ိဳစင္မဂၢဇင္းအတြက္ လစဥ္ အခန္းဆက္ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ … အမ်ားႀကီးေရးဖုိ႔ ရွိေနပါေသးသည္။ ေရးႏုိင္ဖုိ႔ကုိလည္း အားထုတ္ရပါမည္။

တစ္ခုပဲရွိသည္၊ ကြ်န္မ ေရးခ်င္ေသာစာေတြ အားလုံးအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ေပးၿပီး မေရးႏုိင္ေသးတာျဖစ္သည္။ ဆရာမဂ်ဴးက ေအးေအးေဆးေဆး စာဖတ္ဖုိ႔ မၾကာခဏေႂကြးေၾကာ္မိေသာ္လည္း ေ၀းေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာ ေရးခဲ့ဖူးသလုိ ကြ်န္မသည္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးႏုိင္ဖုိ႔ ဆႏၵျပင္းျပေနေသာ္လည္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ရာ အေ၀းႀကီးေ၀းေနဆဲျဖစ္ေၾကာင္း လတ္တေလာျဖတ္သန္းရေသာ အေျခအေနက သက္ေသထူေနပါသည္။

ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ စာေရးခ်င္သည့္ ဆႏၵကုိ မခ်ိဳးႏွိမ္ႏုိင္၍ အနားယူခ်ိန္မွာ မယူဘဲ စာေရးေနမိသည့္ကုိယ္ကုိယ္ကုိ အျပစ္မတင္မိေတာ့ပါ။

ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးေနသည့္ ကြ်န္မပုံရိပ္ကုိ စိတ္ကူးထဲမွာ ျမင္ေယာင္တမ္းတရင္း ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးျဖစ္ခဲ့ေသာအခ်ိန္မ်ားကုိ ကြ်န္မ လြမ္းေနမိပါသည္။

ဇြန္မုိးစက္
၂၈-၇-၂၀၁၄
ညေန ၄နာရီ၂၀မိနစ္

အေရြးမမွားေစခ်င္

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Friday, July 04, 2014

Category: Article

ယခုအခါ တကၠသုိလ္၀င္တန္းေအာင္စာရင္းမ်ားႏွင့္အတူ အမွတ္စာရင္းမ်ားပါ တရား၀င္ထုတ္ယူ သိရွိခြင့္ရေနၿပီျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအေနျဖင့္ မိမိရရွိထားသည့္ အမွတ္မ်ားအလိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ မိမိစိတ္ပါ၀င္စားႏွစ္သက္ရာ ဘာသာရပ္အလုိက္ေသာ္လည္းေကာင္း ဦးစားေပးတကၠသုိလ္၀င္ခြင့္မ်ားကုိ ျဖည့္စြက္ေလွ်ာက္ထားၾကေတာ့မည္။

ထုိကဲ့သုိ႔ေလွ်ာက္ထားရာတြင္ မိဘေမာင္ႏွမေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ဆႏၵထက္ မိမိတစုိက္မတ္မတ္ ၀ါသနာပါစိတ္၀င္စားရာ ရည္မွန္းခ်က္ဆႏၵႏွင့္ ကုိက္ညီေသာ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းပညာရပ္ကုိ ဦးစားေပး၍ ေလွ်ာက္ထားပညာယူသင့္သည္။ သုိ႔မွသာ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရာ၌လည္း မိမိစိတ္ပါ၀င္စားကြ်မ္းက်င္ေသာ နယ္ပယ္တြင္ တစ္သက္တာလုံး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။

ကြ်န္မတုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ရွိေသာ အစဥ္အလာတစ္ခုမွာ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသည့္အခါ အမွတ္မီေသာလုိင္းကုိ ဦးစားေပးေလွ်ာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကလည္း အမွတ္အျမင့္ဆုံးမီေသာ လုိင္းကုိသာ ေလွ်ာက္ထားေရြးခ်ယ္ေစခ်င္ၾကသည္။ ထုိ႔အတြက္ ေနာင္ကာလမွာ ထုိေက်ာင္းသား၏ဘ၀တစ္ခုသာမက တုိင္းျပည္အတြက္ပါ ဆုံး႐ွဳံးနစ္နာမႈေတြ ရွိခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္မေတြ႔ဆုံႀကဳံခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ား၏ သာဓကမ်ားက သက္ေသထူခဲ့ၾကသည္။

ကြ်န္မႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ား၏ မိဘမ်ားသည္လည္း ကြြ်န္မတုိ႔ကုိ ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ ကြ်န္မအား သမီးႀကီးျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ အေမက ဆရာ၀န္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သလုိ ကြ်န္မ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားက်ျပန္ေတာ့ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အေရွ႕မွ အကုိအမမ်ား ဆရာ၀န္မျဖစ္ခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေသာ သူတုိ႔ကုိ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကသည္။ အလတ္က်ျပန္ေတာ့ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္တြင္ အထက္ျမက္ဆုံးျဖစ္၍ အင္ဂ်င္နီယာ၀ါသနာပါေသာသူ႔ကုိ ဆရာ၀န္သာလုပ္ေစခ်င္ၾကျပန္သည္။ အေဖႏွင့္အေမတစ္ဦး၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆရာ၀န္ႏွစ္ဦးလုံး၏ သားသမီးမ်ား အေနျဖင့္လည္း ဆရာ၀န္ျဖစ္သင့္သည္ဟူေသာ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ိဳး ရွိခဲ့ၾကပါေသးသည္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရွိေသာ မိသားစုသည္ ဂုဏ္ရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ အလ်ဥ္းသင့္၍ ကြ်န္မအတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပလုိပါသည္။ ကြ်န္မ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ ထုိသူငယ္ခ်င္းသည္ ညီအစ္မငါးေယာက္တြင္ စတုတၳေျမာက္သမီးျဖစ္ၿပီး စာအေတာ္ဆုံးလည္းျဖစ္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္သည့္အခါ ထူးထူးခြ်န္ခြ်န္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္သည့္အတြက္ ေဆးတကၠသုိလ္ကုိ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ၀င္ခဲ့သည္။ မိဘညီအစ္မမ်ား၏ ဆႏၵအရလည္း ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါသည္။

ဒုတိယႏွစ္ေရာက္သည့္အခါ သူမလုံး၀စိတ္မ၀င္စားသည့္အျပင္ ဆရာ၀န္လည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားသည့္အတြက္ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ရန္ အိမ္ကုိဖြင့္ဟေျပာဆုိ တုိင္ပင္ေသာ္လည္း သေဘာတူညီမႈမရခဲ့ပါ။ အိမ္တြင္ ရွားရွားပါးပါး သူမတစ္ေယာက္တည္း ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရသျဖင့္ ေက်ာင္းၿပီးသည္အထိ ဆက္တက္ရန္သာ တုိက္တြန္းခံခဲ့ရပါသည္။ သည္လုိႏွင့္ ကြ်န္မသူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ေဆးေက်ာင္းကုိ ႀကိတ္မွိတ္တက္ၿပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူစိတ္ပါ၀င္စားမႈ မရွိေသာ ပညာရပ္တြင္ သင္ၾကားဘြဲ႔ယူခဲ့ရသည္ျဖစ္ရာ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀မွာပင္ အခက္အခဲမ်ား ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရၿပီး ဆရာ၀န္ဆက္လုပ္ရန္ ယုံၾကည္ခ်က္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေတာ့သည္။ ပုဂၢလိကေဆးခန္းတစ္ခုတြင္ ေခတၱမွ်တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီးေနာက္ သူမ ေဆး႐ုံ၊ ေဆးခန္းမ်ားတြင္ ဆရာ၀န္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုတြင္သာ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။ ထုိအခါက်မွပင္ သူ႔မွာ စိတ္ပုိလြတ္လပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈကုိ ခံစားရေတာ့သည္။

ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာသည့္အခါ သူမသည္ ဘြဲ႔လြန္စီးပြားေရးစီမံခန္႔ခြဲမႈသင္တန္းကုိ တက္ေရာက္သင္ယူပါသည္။ တကယ္တမ္း သူမစိတ္ပါ၀င္စားသည့္ ဘာသာရပ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမ၀ါသနာမပါေသာ ေဆးပညာရပ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ႏွင့္ေငြသာမက စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈမ်ားစြာ ရင္းႏွီးလုိက္ရပါသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍သာ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္တြင္ မိမိ၀ါသနာဆႏၵႏွင့္ ကုိက္ညီေသာ ပညာကုိ ထပ္မံသင္ယူခြင့္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ကြ်န္မ၏သူငယ္ခ်င္းကဲ့သုိ႔ပင္ ကြ်န္မတုိ႔ႏုိင္ငံတြင္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားတုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ ဆရာ၀န္မျဖစ္ခ်င္ဘဲ ျဖစ္လာရသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိႏုိင္ပါသည္။ စာေရးဆရာမင္းခုိက္စုိးစန္သည္ပင္ ျမန္မာစာေမဂ်ာ ယူခ်င္လ်က္ႏွင့္ မိခင္ႀကီး၏ ဆႏၵကုိငဲ့ကြက္ၿပီး ေဆးေက်ာင္းတက္ခဲ့ရေၾကာင္း ဆရာႏွင့္အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုတြင္ ကြ်န္မ ဖတ္ဖူးပါသည္။ ဆရာ၀န္လုပ္ေနရေသာ္လည္း အင္ဂ်င္နီယာ သုိ႔မဟုတ္ အျခားေသာနည္းပညာရပ္နယ္ပယ္ရပ္မ်ား၌ အလြန္၀ါသနာႀကီးရွာေသာ ဆရာ၀န္မ်ားအေၾကာင္းကုိလည္း ကြ်န္မၾကားဖူးပါသည္။ ကုိယ္တုိင္ ဆုံခဲ့ဖူးပါသည္။

၀ါသနာမပါဘဲ သင္ယူလုိက္ရေသာပညာရပ္တစ္ခုအတြက္ သင္ယူရသူကုိယ္တုိင္ ခက္ခဲပင္ပန္းဆင္းရဲရသလုိ အမွန္တကယ္၀ါသနာပါသူတုိ႔အတြက္ ထုိက္တန္ေသာ ေနရာတစ္ခုလည္း ဆုံး႐ွဳံးရပါသည္။ တုိင္းျပည္အတြက္လည္း ထိခုိက္နစ္နာရပါသည္။

တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတုိင္းတြင္ သူတုိ႔၏၀ါသနာအထုံဗီဇသည္ ေမြးဖြားစဥ္ငယ္ႏုခ်ိန္ကတည္းက ပါလာခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ထုိဗီဇအထုံကုိ ေက်ာင္းသားဘ၀ သက္တမ္းတေလွ်ာက္တြင္ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေသြးတင္ေပးႏုိင္ခဲ့လွ်င္ မိမိစိတ္၀င္စားရာ ဘာသာရပ္အလုိက္ ပါရဂူမ်ားျဖစ္သည္အထိ တစ္ဖက္ကမ္းခတ္ ကြ်မ္းက်င္တတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါသည္။ ႏုိင္ငံအတြက္လည္း ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ၿပီး အရည္အခ်င္းျပည့္၀ေသာ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားသာမက သိပၸံသုေတသနပညာရွင္မ်ား၊ လူမႈစီးပြားဥပေဒပညာရွင္မ်ားအျပင္ ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ စာေပ၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ အႏုပညာရွင္မ်ားလည္း က႑အသီးသီး၌ အေျမာက္အျမား ေပၚထြက္လာမည္ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔အတြက္ မိဘဆရာမ်ားက မိမိတုိ႔ျဖစ္ေစေသာဆႏၵထက္ မိမိရင္ေသြးတပည့္တုိ႔၏ ေကာင္းျမတ္ေသာ ဆႏၵရည္မွန္းခ်က္မ်ားအလုိက္ ၀ုိင္း၀န္းအားေပး ေထာက္ပံ့ၾကရန္ အထူးလုိအပ္ေပသည္။ ကေလးငယ္တုိ႔၏ ရင္တြင္း၀ယ္ကိန္းေအာင္းေနေသာ ဗီဇ၀ါသနာ ပါရမီမ်ားကုိ စဥ္ဆက္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္ ေဖာ္ထုတ္ေပးႏုိင္ေသာ ပညာေရးစနစ္ကုိလည္း လုိအပ္သလုိ ျပဳျပင္လမ္းေၾကာင္း တည္ေဆာက္ရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သမီးေက်ာင္းသူ၊ သားေက်ာင္းသားမ်ားလည္း မိမိ၀ါသနာပါရာ ရည္မွန္းခ်က္အတုိင္း မွန္မွန္ကန္ကန္ ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာဘ၀ကုိယ္စီ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳ ေရးသားလုိက္ရပါသည္။

နယုန္လျပည့္

၂၅-၆-၂၀၁၄

ေၾကးမုံသတင္းစာ ေဆာင္းပါးက႑

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ဇြန္မုိးစက္အေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေတြအမ်ားႀကီးေရးခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းပုံႏွိပ္စာေဆာင္းပါးေတြကုိ “နယုန္လျပည့္” ကေလာင္နဲ႔ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ စတင္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အေမေပးခဲ့တဲ့ အဲဒီကေလာင္ေလးနဲ႔ မဂၢဇင္းေဆာင္းပါး စုစုေပါင္း ၈ပုဒ္ ေရးခဲ့ၿပီး၊ ကေလာင္အမည္သီးျခားမေဖာ္ျပဘဲ အယ္ဒီတာတစ္ဦးအေနနဲ႔ ၉ပုဒ္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ဇြန္မုိးစက္ကေလာင္အမည္နဲ႔ မဂၢဇင္းေဆာင္းပါးကေတာ့ ၂၀၀၆ခုႏွစ္မွာ ၄ပုဒ္ပဲ ေရးခဲ့တာပါ။ တကယ္လုိ႔မ်ား သတင္းစာအတြက္ ေဆာင္းပါးေတြထပ္ေရးျဖစ္မယ္ဆုိရင္ နယုန္လျပည့္အေနနဲ႔ပဲ ဆက္ေရးဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္။ အခုေဆာင္းပါးမွာ မူရင္းစာသားတစ္ခ်ိဳ႕ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲျခင္းကုိ ခံရေပမယ့္ ဇြန္႔အတြက္ ေၾကးမုံသတင္းစာမွာပါခဲ့တဲ့ ပထမဆုံးေဆာင္းပါးမုိ႔ တကယ္ပဲ ၀မ္းသာမိပါတယ္။ း)