ဤနည္းလမ္းသာ
ေဒၚျမေမသည္ ငုိက္မ်ဥ္းေနေသာမ်က္စိကုိ
အသာမွိတ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္ကုိ ခုတင္ေပၚသုိ႔ လွဲခ်လုိက္သည္။ တစ္ေနကုန္တင္းထားသမွ် စိတ္တုိ႔ကုိ
ေျဖေလွ်ာ့လုိက္ၿပီး အိပ္မည္ဟု စိတ္ႏွစ္လုိက္စဥ္ နံေဘးမွ လင္ေတာ္ေမာင္ျဖစ္သူ ကုိဘေရႊထံမွ
အရက္နံ႔ကုိ ရွဴရွဳိက္မိေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္တုိ႔ လြင့္ျပယ္သြားရသည္။
သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကုိ
ေလးတြဲစြာခ်လုိက္ၿပီး နဖူးေပၚလက္တင္လုိက္သည္။ အဆင္မေျပေသာ မိသားစုဘ၀တြင္ ထြက္ေပါက္ရွာရန္
အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းမွာ မည္သည့္အရာနည္းဟု စဥ္းစားစရာလုိေတာ့မည္မထင္ေပ။ ဤအေတြးကုိ ေတြးျဖစ္မိသည္မွာလည္း
မၾကာခဏေပ။
အဆင္မေျပေသာမိသားစုဟု
ေခါင္းစဥ္တပ္ရျခင္းမွာ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ အိမ္ေထာင္ေရး စသည့္ အေရးေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔တြင္
အဆင္မေျပမႈတုိ႔ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကုိဘေရႊသည္ ဘဏ္ခြဲတစ္ခုမွမန္ေနဂ်ာ၊
ေဒၚျမေမကမူ အစုိးရ႐ုံးတစ္႐ုံးမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးသာျဖစ္သည္။ တစ္ပတ္စာေစ်းဖုိးပင္မရွိေသာ
သူမ၏လခႏွင့္ ကေလးသုံးေယာက္၏ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး အစရွိသည့္အေရးတုိ႔တြင္ အဘယ္ကဲ့သုိ႔လုံေလာက္ေအာင္
သုံးစြဲႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေစ်းဖုိးကေရာ။
ကုိဘေရႊ၏လခသည္ သူ၏အရက္ဖုိး၊
စာေရးမေလးမ်ားအား ေပးရေႂကြးရေသာ အဖုိးအခႏွင့္ သူကုိယ္တုိင္ပင္ မေလာက္ခ်င္။ ေဒၚျမေမမွာ
တခါတရံ အျခားသူမ်ားကေပးလာေသာ လေပးအထည္မ်ားကုိ အျမတ္တင္၍ ႐ုံးသုိ႔လေပးျဖင့္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ေရာင္းခ်သည္။
႐ုံးရွိအခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ား၏ အခက္အခဲမ်ားေျပလည္ေစရန္ သူမတုိ႔ေနေသာရပ္ကြက္အနီးအနားတြင္ အိမ္ငွားေပးျခင္းျဖင့္
ပြဲစားသေဘာမွ ရေသာပုိက္ဆံႏွင့္ ေစ်းဖုိးသုံးရသည္ကမ်ားသည္။
ကေလးေတြကလည္း သိပ္မလိမ္မာခ်င္။ အႀကီးမက အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ၀တ္ခ်င္၊ စားခ်င္လာသည္။ လွခ်င္၊ ပခ်င္လာသည္။ သည္ေတာ့ မေအကုိ ပူဆာစကားေလးစလာသည္။ မ၀ယ္ေပးႏုိင္မွန္းသိလွ်င္ စိတ္ေကာက္တတ္လာသည္။ မေပးႏုိင္မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ေတာင္းၾကသည္မွာ သားသမီးတုိ႔၏ ၀တၱရားတစ္ခုလုိ႔မ်ား ေအာက္ေမ့ၾကသလားမသိ။
တကယ္ေတာ့ မိဘဆုိတာ
သားသမီးေတြဘာလုိအပ္သလဲဆုိတာကုိ အၿမဲမ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ကာ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးရသည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။
သားသမီးဆုိတာကလည္း မိဘက ငါတုိ႔ကုိ ဘာမ်ားေပးႏုိင္မလဲဆုိတာကုိသာ အၿမဲေမွ်ာ္လင့္ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။
ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့
ေဒၚျမေမတတ္ႏုိင္သေလာက္ ျဖည့္စြမ္းေပးသည္။ အလွအပ၊ အသုံးအေဆာင္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ဆူပူေအာ္ေငါက္ရသည္။ အလတ္ေကာင္ကတစ္မ်ိဳး၊ ဒီေကာင္က ဖေအႏွင့္တူခ်င္ခ်င္ရယ္။
ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိေဒါသထထြက္ႏွင့္။ ေက်ာင္းမွာလည္း မၾကာခဏ စကားမ်ားၾက၊ ထုိးၾကႀကိတ္ၾကႏွင့္။
အငယ္ဆုံးသားေလးကေတာ့ လိမၼာရွာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ က်န္းမာေရးကမေကာင္း၊ မၾကာခဏေခ်ာင္းဆုိး၊ ရင္ၾကပ္၊ အပူတက္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေလ့ရွိသည္။ ေမြးကင္းစကပင္ ခ်ဴခ်ာသည္။ သူ႔ကုိေက်ာင္းသာပုိ႔ရသည္။ စိတ္မခ်ရ။ အလတ္ေကာင္ကုိလည္း စိတ္မခ်ရ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာရန္ပြဲျဖစ္လုိ႔ ဆရာမေခၚေတြ႔မွာကုိလည္း စိတ္ကုန္လွၿပီ။ အႀကီးမကုိေတာ့ စိတ္ပူရသည္မွာ တစ္ျခား။ ဒီအရြယ္က စိတ္ကစားတတ္သည့္အရြယ္ဆုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမေကာင္းလွ်င္ သူမ်ားေျမွာက္ပင့္ပါသြားလွ်င္မလြယ္။
ဒီေတာ့ ေဒၚျမေမခမ်ာ
စီးပြားေရးအတြက္သာမက သားသမီးေရးအတြက္ပါ ပူေနရသည္။ အသက္က ၄၀ေက်ာ္႐ုံမွ်သာရွိေသးေသာ္လည္း
အေတြးမ်ားႏွင့္ေသာကတုိ႔ ႀကီးစုိးေနေသာေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားပင္ျဖဴေနၿပီ။ အေပၚယံဆုိလွ်င္
မသိသာေပမယ့္ အတြင္းပုိင္းရွိဆံပင္မ်ား အေတာ္ျဖဴေနၿပီျဖစ္သည္။
သူမ ကုိဘေရႊကုိလက္ထပ္တုန္းက
ယခုလုိပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ခဲ့။ ဟုိစဥ္ကေတာ့ ကုိဘေရႊမွာ ႐ုပ္ရည္ကလဲရွိ၊ ပညာတတ္ဘြဲ႔ရ စာေရးတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္၊
ကုိယ့္ကုိလည္း ႏွစ္လုိဟန္ျပခဲ့ေတာ့ ေၾသာ္… ငါ့အတြက္ေတာ့ တစ္ဘ၀စာ အားကုိးထုိက္မွာပဲေလဟု
ထင္ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ အဖတ္ေတာင္ ဆယ္ယူစရာမရွိေတာ့ေပ။
ပထမကေလးတစ္ေယာက္ရကစကေတာ့
သိပ္မဆုိးေသး။ ေနာက္မွရာထူးတက္လာ၊ အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားလာႏွင့္ အေသာက္အစားပါ မ်ားလာသည္။
ထုိစဥ္တုန္းက ေဒၚျမေမသည္ ေယာက်္ားအေပၚ အထင္ႀကီးေလးစားစိတ္အခံျဖင့္ မပိတ္ပင္မတားျမစ္ခဲ့။
သူ႔ရာထူးႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာ့ အလုိက္အထုိက္ရွိမွာေပါ့ေလဟုသာ ထင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုံးက
စာေရးမေလးမ်ားကုိပါ ေကြ်းရေမြးရ၊ ေပးရကမ္းရႏွင့္ အလုပ္ေတြပုိလာသည္။ ထုိစဥ္က ေဒၚျမေမအႀကီးအက်ယ္ေပါက္ကြဲခဲ့ေသာ္လည္း
သူကေတာ့ ေသြးေအးလြန္းလွသည္။
ၾကာေတာ့လည္း ေဒၚျမေမသေဘာေပါက္လာသည္။
ေျပာလည္းအပုိပဲဆုိတာ သိလာသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။ ကြဲမည္ကြာမည္ဆုိလွ်င္လည္း
ကေလးေတြေနာင္ေရးက ရွိေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ သူမေပးလွ်င္ေန၊ မေကြ်းလွ်င္ေန ကုိယ့္ကုိဒုကၡမေပးရင္ၿပီးေရာဟူေသာသေဘာျဖင့္
စိတ္ထား၍ ေနခဲ့ရသည္မွာ ၾကာလွၿပီေလ။
ဒါေတြျပန္ေတြးရသည္မွာလည္း
အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနၿပီ။ မေတြးဘဲႏွင့္လည္း ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္မွာ ခဏခဏ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေသာကေတြႏွင့္သာ
ရင္းႏွီးေနရေသာ ေဒၚျမေမသည္ ေသာကမွန္သမွ် ကင္းေ၀းခ်င္သည္။ ပူပန္မႈတုိ႔ ကုန္ဆုံးခ်င္သည္။
ဒီေတာ့နည္းလမ္းကဘာလဲ။ ပူပင္ေသာကေတြႏွင့္ကင္းေ၀းသည့္နည္းလမ္းသည္ တရားဓမၼရွာေဖြအားထုတ္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
တရားဓမၼသည္ ရွာေဖြႏုိင္လွ်င္ ဘ၀တစ္ခုလုံးကုိ ၿငိမ္းေအးေစသည္ကုိ ေဒၚျမေမသိပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္
သံေယာဇဥ္ဟူေသာ အမွ်င္တန္းကုိေတာ့ ျပတ္ေအာင္ မျဖတ္ႏုိင္။
ဒါေၾကာင့္ ေလာကီေရးရာကုိစြန္႔ခြာၿပီး
ေလာကုတၱရာထဲ၀င္ဖုိ႔ဆုိတာ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္ေပ။ ကုိယ္အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး ဒီသား၊
ဒီသမီးေတြအတြက္၊ လူမႈစီးပြားေရးအတြက္ ပူပန္ေနရဦးမည္သာျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဒၚျမေမဆႏၵရွိေသာနည္းလမ္းမွာ
ေသျခင္းတရားဟူေသာ ထာ၀ရအိပ္စက္ျခင္းနည္းလမ္းသာျဖစ္သည္။
ေသျခင္းတရား၏ေနာက္ကြယ္တြင္
ဘာေတြရွိႏုိင္မလဲဆုိတာေတာ့ ေဒၚျမေမ ေသခ်ာမေျပာႏုိင္။ ဒါေပမယ့္ ဒီခႏၶာကုိယ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ရသည္ႏွင့္အမွ်
ပူပင္ေၾကာင့္ၾကစိတ္တုိ႔လည္း ေပ်ာက္ကြယ္မွာ ေသခ်ာသည္။ တမလြန္မွာ ၿငိမ္းေအးဖုိ႔ဆုိတာ
ယခုလက္ရွိဘ၀ႏွင့္ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း ေဒၚျမေမသိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ပင္ပန္းသည္ႏွင့္အမွ်
ေသျခင္းတရားဆုိတာကုိ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔ သတိၱေတြရွိလာသလုိပင္။
မိမိငယ္စဥ္ကေတာ့ ေသဆုံးျခင္းဟူေသာ
စကားစုကုိ အလြန္ပင္ေၾကာက္ခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔ေသဖုိ႔မေျပာႏွင့္ စိတ္ကူးထဲေသၾကည့္လွ်င္ေတာင္
ေသရမွာကုိ ႏွေျမာလွသည္။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္အစိတ္တုန္းက
ေဒၚျမေမေခၚ မျမေမသည္ စိတ္ကူးထဲတြင္ ေသၾကည့္ဖူးသည္။ ထုိစဥ္ကမူ မျမေမ၏ စိတ္ကူးထဲတြင္
သူမေသဆုံးေသာအခါ သူမ၏ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမမ်ားသည္ သူမေဘးတြင္ ၀ုိင္းအုံလ်က္ရွိသည္။
ထုိ႔ေနာက္ “မျမေမက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ေသသြားရရွာပါလိမ့္” “ဒီေကာင္မေလး
အသက္ရွိစဥ္က လိမ္လိမ္မာမာပါပဲ” “သူ႔ခမ်ာ လူ႔ဘ၀ကုိ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ စြန္႔ခြာသြားရရွာတယ္”
“သူတမလြန္မွာေရာ ၿငိမ္းေအးရဲ႕လား” စသည့္ စကားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာတုိ႔အား ေျပာဆုိၾကရင္း
သူမအား ၀မ္းနည္းမဆုံးေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္ဟု မျမေမ ထင္ျမင္မိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထုိစဥ္က မျမေမသည္ ထုိအၾကည့္၊ ထုိအေျပာတုိ႔ကုိ
မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ေသဖုိ႔ သတၱိမရွိျခင္း၊ ေသျခင္းတရားကုိ ရင္မဆုိင္ရဲျခင္းျဖစ္ရမည္။
ယခုမူ…
ေၾသာ္… ငါေသသြားရင္
လူမႈဒုကၡအေပါင္းကေန ကင္းေ၀းမွာပဲ။ ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းရပါရဲ႕၊ လင္ေယာက်္ားရဲ႕ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈကုိလည္း
ဂ႐ုစုိက္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ သူ႔ဟာသူဘာျဖစ္ေနေန၊ ငါမရွိလဲ သူ႔အတြက္ဘာမွထူးမွာမဟုတ္ဘဲ။
ငါမရွိလဲ… ဒါေပမယ့္ ငါမရွိရင္ ဒီကေလးေတြ ဘယ္လုိမ်ား ေနထုိင္စားေသာက္ၾကမွာပါလိမ့္။ ဖေအကလည္း
အားအား႐ိွမူးမယ္၊ ေပ်ာ္မယ္၊ ပါးမယ္နဲ႔ သူ႔ကေလးေတြေတာင္ သတိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ခက္တာက အႀကီးမေလး
အပ်ိဳေဖာ္၀င္စအရြယ္မွာ အေမမရွိဘူးဆုိရင္ မေတာ္တေရာ္နဲ႔မ်ား ေတြ႔သြားရင္ဒုကၡ။ အေမမရွိဘူးဆုိၿပီး
တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား… အမယ္ေလး ရင္ေလးစရာပါလားေနာ္။ ဖေအကလည္း မေကာင္းေတာ့ခက္တာပဲ။
အလတ္ေကာင္က မဟုတ္မခံစိတ္ရွိေပမယ့္
သူ႔ေမာင္ႏွမအတြက္ဆုိ အနစ္နာခံခ်င္စိတ္ရွိတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ပညာဆက္မသင္ဘဲ အလုပ္လုပ္လုိ႔
ပညာတစ္ပုိင္းတစ္စနဲ႔ ပညာမတတ္ျဖစ္ဦးမယ္။ အငယ္ေလးကုိေရာ ဘယ္သူက ၾကည့္မွာလဲ။ သူ႔အစ္ကုိ၊
အစ္မရွိတယ္ဆုိဦးေတာ့ အခုမွ ေက်ာင္းေနစအရြယ္ရွိေသးတာ။ သူ႔က်န္းမာေရးကလည္း ရွိေသးတယ္။
ဖေအက ေကာင္းလာၿပီပဲ ဆုိပါဦးေတာ့၊ သမီးမိန္းကေလးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သားေယာက်္ားေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာ မိခင္နဲ႔ကင္းကြာတာ မေကာင္းဘူး။ အေဖဆုိတာ စီးပြားရွားဖုိ႔ပဲတတ္တာ၊ သားသမီးအေကာင္းအဆုိးက်ေတာ့ အေမနဲ႔မွပုိၿပီးသင့္ေတာ္တာ။ ငါစိတ္ညစ္လုိ႔ ေသတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီကေလးေတြကုိ စိတ္ခ်လက္ခ်ထားၿပီး အေသေျဖာင့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိေတြးရတာလည္း တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ရာ က်ပါတယ္။ ကုိယ့္ေယာက်္ားအတြက္ မၾကည့္နဲ႔ဦး။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ့္ကေလးေတြအတြက္ပဲၾကည့္ေလ။ ငါေသလုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး။
လူရယ္လုိ႔ျဖစ္လာမွေတာ့
ေတြ႔ႀကဳံရတဲ့ဒုကၡကုိ ရဲရဲရင္ဆုိင္႐ုံပဲရွိတာေပါ့။ ကုိယ္က မိဘတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနမွေတာ့ အရာရာကုိ
စိတ္ညစ္ေန႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ သားသမီးဆုိတာကလည္း မိဘကေသခ်ာဆုံးမတတ္ရင္ လိမၼာမွာပဲ။
ကုိယ္က အေမဆုိေတာ့ အက်ိဳးသင့္၊ အေၾကာင္းသင့္နဲ႔ သူတုိ႔နား၀င္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ေျပာဆုိတတ္ရင္
ရမွာပဲေလ။
ခုလုိခ်ိန္တြင္ ေဒၚျမေမ
ေသဖုိ႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ေပ။ သတၱိမရွိလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဟု ေဒၚျမေမျငင္းခ်င္ေသးသည္။ သတၱိဆုိတာကလည္း
အေျခအေန၊ အေၾကာင္းအရာေပၚမူတည္၍ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏုိင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ရွိေစေတာ့။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဒၚျမေမသည္
သူမ၏ ပူပင္ေသာကမ်ားကင္းေ၀းေစေရးအတြက္ ထာ၀ရမဟုတ္ေသာ တခဏအိပ္စက္ျခင္းနည္းလမ္းကုိသာ ေရြးခ်ယ္ရမည္မွာ
အေသခ်ာဆုံးပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။
ဇြန္မုိးစက္
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
၂၀၀၀ျပည့္ႏွစ္လြန္ကာလတစ္ခုက ျမတ္မိခင္စာေပၿပိဳင္ပြဲမွာ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ၀င္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ စာမူကေလးပါ။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္စာမူျဖစ္လုိ႔ တကူးတက ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ စာစီဖုိ႔ အပ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္စာအုပ္တုိက္ကုိမွ မပုိ႔ဖူးေသးေၾကာင္း ၀န္ခံကတိျပဳလႊာေရးၿပီး လက္မွတ္ထုိးခဲ့တာေတြ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ ခုေနျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အေရးအသားထက္ ဟုိတုန္းက စာေရးခုိက္မွာ ရွိခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အေတြးေလးကုိ ျပန္သေဘာက်ၿပီး ၿပဳံးေနမိပါတယ္။ း)
