(က)
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ဧည့္ခန္းအတြင္းက ဆုိဖာထုိင္ခုံရွည္ေပၚ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ခဲ့သမွ် အားပါးတရ ပစ္လွဲခ်လုိက္ရင္း အေမာေျဖလုိက္သည္။ အမွတ္မထင္ ဆုိဖာေနာက္မီွေပၚမွာ ေရႊ၀ါေရာင္ ဆံပင္ရွည္တစ္ေခ်ာင္းေတြ႔မိေတာ့ သူ႔ရင္ထဲ နာက်င္လြမ္းေမာသြားသည္။
ခါတုိင္းလုိ အိမ္အျပန္ တံခါးဖြင့္၀င္လာခ်ိန္ ဆီးႀကိဳေနက် အသံလြင္လြင္ေလး မၾကားရေတာ့သည္မွာ လအနည္းငယ္ပင္ လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ ညစာထမင္း၀ုိင္းမွာ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္စြာ တစ္ေယာက္တည္း စားခဲ့ရသည့္ရက္မ်ားကုိ သူ မေရတြက္ခ်င္ေတာ့။
သူမျပင္ဆင္ေပးေသာ ျပင္သစ္ၾကက္သြန္နီဟင္းရည္၊ အမဲသားႏွပ္ႏွင့္ ျပင္သစ္အာလူးေၾကာ္ကုိ တမ္းတမိသည္။ ခုလုိေသာၾကာေန႔ညခင္းမ်ား သူမ သူ႔အနားမွာရွိေနလွ်င္ ဘယ္မွမသြားေတာ့ဘဲ ညစာေကာင္းေကာင္းစားၿပီးသည့္အခါ ႏွစ္အလုိက္ ထူးခြ်န္ဆုရ ႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားကုိ တစ္လွည့္စီေရြးၿပီး ၾကည့္ၾကသည္။ စေနေန႔မနက္ကုိ ေနာက္က်မွ အိပ္ရာကထၿပီး နက္စ္ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကုိ အခ်ိန္ဆြဲေသာက္ရင္း သူမမ်က္ႏွာကုိ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ၿပီးျပည့္စုံေသာ နံနက္ခင္းတစ္ခုကုိ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ရသြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အားလပ္ရက္ေန႔လည္ခင္းမ်ားတြင္ သူမႏွင့္အတူ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး ပန္းခ်ီျပခန္းတစ္ခုခု ဒါမွမဟုတ္ ႐ုပ္ရွင္ကားသစ္တစ္ကားကုိ ၀င္ၾကည့္ၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူႏွင့္သူမထုိင္ေနက် ေကာ္ဖီဆုိင္သြား၍ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း အေစာပုိင္းက ၾကည့္ခဲ့ေသာ ပန္းခ်ီကား သုိ႔မဟုတ္ ႐ုပ္ရွင္ကားအေၾကာင္း၊ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ေကာင္ စ႐ုိက္မ်ားအေၾကာင္း သူမႏွင့္အတူ အျမင္ဖလွယ္ေျပာဆုိၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ားကုိ သူခုံမင္တမ္းတသည္။ အ႐ုိးသားဆုံး ၀န္ခံရလွ်င္ သူမႏွင့္အတူရွိေနေသာ အခ်ိန္တုိင္းကုိ မည္သည့္အရာႏွင့္မွ်မလဲႏုိင္ေလာက္ေအာင္ သူ မက္ေမာတြယ္တာ ႏွစ္သက္ေနခဲ့မိသည္။
ယခုေတာ့ သူသည္ ရွင္းလင္းမေနေသာ ဧည့္ခန္းထဲမွာ၊ သန္႔ရွင္းမႈလုိအပ္ေနေသာ ထမင္းစားခန္းႏွင္ မီးဖုိခန္းမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကကြဲစြာ သူမ၏အရိပ္မ်ားကုိ ေမ့ေဖ်ာက္ဖုိ႔ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနရသည္။ သူမႏွင့္အတူ သြားေနက်ေနရာမ်ား၊ ၾကည့္ေနက် ႐ုပ္ရွင္႐ုံမ်ားသုိ႔ မေရာက္ျဖစ္သည္မွာေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။
သူမ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္းတစ္စုံတစ္ရာ အသိေပးျခင္းမရွိဘဲ သူ႔အနားမွ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခြာသြားျခင္းသည္ သူ႔ကုိ ျပတ္ျပတ္သားသားေျပာ၍ လမ္းခြဲျခင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာပုိ၍ ထိခုိက္ခံစားေစခဲ့ေၾကာင္း သူမကုိ သိေစခ်င္ပါသည္။ သူမတစ္ေန႔ ျပန္လာႏုိးႏွင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ေန႔ရက္မ်ား ေအးခဲေျခာက္ေသြ႔စြာ လြန္ေျမာက္သြားသည့္တုိင္ သူမ သူ႔ဆီ ျပန္မလာခဲ့ပါ။
(ခ)
အဲဒီေန႔က သူဆြဲရမည့္ ပန္းခ်ီကားအတြက္ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္တစ္ဦးလုိအပ္ေနခ်ိန္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က သူမကုိ ေခၚလာၿပီး မိတ္ဆက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ “သူ႔နာမည္က မာရီယာတဲ့၊ အခ်ိန္ပုိင္း ေက်ာင္းသူတစ္ဦးပါ။ ဆရာ့အတြက္ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္လုိအပ္ေနတယ္ဆုိလုိ႔ ကူညီခ်င္ပါတယ္တဲ့” ဆံပင္ေရႊေရာင္အဆင္းႏွင့္ ေက်ာ့ရွင္းေျပျပစ္ေသာ ကုိယ္ဟန္သည္ သူ႔ပန္းခ်ီကားအတြက္ထက္ သူ႔စိတ္အာ႐ုံကုိပုိ၍ ဆြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ အေရာတ၀င္ဆက္ဆံေလ့မရွိေသာသူသည္ သူမကုိ စိတ္၀င္စားေသာ္လည္း အလုပ္သေဘာအရ တည္တည္တံ့တံ့ပင္ ေျပာဆုိဆက္ဆံခဲ့သည္။
မာရီယာကမူ သူ႔ကုိ ဟုိးအရင္ကတည္းက ေတြ႔ဖူးျမင္ဖူးေနသူလုိပင္ တရင္းတႏွီးဆက္ဆံသည့္အတြက္ သူစိတ္သက္သာရာရသြားၿပီး သူမႏွင့္ရင္းႏွီးမႈ ရခဲ့သည္။ အခ်ိဳ႕ေသာညေနခင္းမ်ားတြင္ သူ႔အတန္းၿပီးဆုံးသည့္အခါ မာရီယာေရာက္လာၿပီး သူမႏွင့္အတူ ညစာစားဖုိ႔ လာေခၚတတ္သည္။ ပါရီၿမိဳ႕တြင္ သူ မေရာက္ဖူးေသာ ေနရာမ်ား၊ ဆုိင္မ်ားကုိ သူမကပင္ ဦးေဆာင္ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မာရီယာသည္ ေျခာက္ေသြ႔ အထီးက်န္ဆန္ေသာ သူ႔ေန႔ရက္မ်ားကုိ စုိျပည္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ဖန္တီးေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔အတြက္ သူ မာရီယာ့ကုိ ေက်းဇူးလည္းတင္၊ ခ်စ္လည္း ခင္ခဲ့ရသည္။
တကယ္တမ္း မိမိေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာေဒသႏွင့္ အေ၀းႀကီးမွာ ေရာက္ေနေသာ သူ႔ေန႔ရက္မ်ားသည္ သူမႏွင့္ မေတြ႔ခင္ အခ်ိန္ထိ အထီးက်န္ခဲ့ရသည္။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး လူကုံထံအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ ေမြးဖြားလာေသာသူ႔ကုိ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားက အဆင့္ျမင့္အတန္းပညာသင္ယူၿပီး ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသာ မိသားစု စီးပြားေရးလုပ္ငန္းကုိ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေစခ်င္ၾကေသာ္လည္း သူက အားလုံးကုိဆန္႔က်င္၍ သူစိတ္ပါ၀င္စားရာ ပန္းခ်ီအႏုပညာ ဘာသာရပ္ကုိသာ ေအးေအးလူလူ သင္ယူလုိသည္။ ထုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ပင္ ေဆြမ်ိဳးအသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားႏွင့္ေ၀းရာ ပါရီၿမိဳ႕ရွိ နာမည္ေက်ာ္ အႏုပညာေက်ာင္းမွာ လာေရာက္အပ္ႏွံ သင္ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဒီဇုိင္း အႏုပညာႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ပါရီၿမိဳ႕ထက္ပုိ၍ေကာင္းေသာ ေနရာမရွိႏုိင္ဟု သူယူဆမိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။
ပါရီမွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရဖုိ႔အတြက္ သူအခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ အရင္ဆုံး ျပင္သစ္ဘာသာကုိ ေလ့လာသင္ယူရသည္။ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္မ်ားကုိ ေန႔ဆုိင္းညဆိုင္းခြဲၿပီးလုပ္ကာ ပုိက္ဆံစုခဲ့ရသည္။ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ား၏ ၿငိဳျငင္အမ်က္ရွျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္။ သူ႔ကုိယ္ပုိင္လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတြက္ ေမြးရပ္ေျမကုိ စြန္႔ခြာၿပီး တစိမ္းတရံ လူမ်ိဳးျခားမ်ားအလည္မွာ ရပ္တည္ခဲ့ရသည္။
သူ၏ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈႏွင့္ ဗီဇပါရမီအခံေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္သည့္အခါ ဆရာမ်ားႏွင့္ အတန္းေဖာ္မ်ား၏ အသိအမွတ္ျပဳ အာ႐ုံစုိက္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္။ အေမရိကန္လူမ်ိဳးဆုိလွ်င္ အနည္းငယ္ခြဲျခားဆက္ဆံတတ္ေသာ ျပင္သစ္အတန္းေဖာ္တုိ႔သည္ သူ႔ကုိေတာ့ ေဖာ္ေရြခင္မင္စြာ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံလာခဲ့ၾကသည္။ တတိယႏွစ္ အေရာက္မွာေတာ့ သူႏွင့္ပါရီသည္ အေတာ့္ကုိ အသားက်သြားခဲ့ၿပီ။ ေလးႏွစ္တာေက်ာင္းၿပီးဆုံးသည့္တုိင္ ပါရီမွ သူမခြာခ်င္ေသး။ ပါရီေျမသည္ သူ႔အတြက္ ေလ့လာဆည္းပူးစရာ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူသင္ယူခဲ့ရာေက်ာင္း၌ပင္ အခ်ိန္ပုိင္း လက္ေထာက္ပန္းခ်ီဆရာအျဖစ္ အလုပ္၀င္ခဲ့သည္။ သူ႔အတြက္ ပုံမွန္လစာေငြ ရရွိသြား၍ အခ်ိန္ကာလတစ္ခုအထိ ပါရီမွာပင္ ဆက္လက္ေနထုိင္လုိက္ဦးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်အၿပီးမွာ မာရီယာႏွင့္ ဆုံေတြ႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပါရီသူ မာရီယာသာ သူ႔ေဘးမွာ အၿမဲရွိမည္ဆုိလွ်င္ သူ႔ဘ၀၏ က်န္ရွိေသာေန႔ရက္မ်ားကုိ ပါရီ၌သာ ကုန္ဆုံးလြန္ေျမာက္ေတာ့မည္ဟု သူဆုံးျဖတ္ခဲ့သည္အထိပင္။ အဲဒီေလာက္အထိ သူမကုိ သူျမတ္ႏုိးခဲ့ရသည္။
(ဂ)
ေႏြဦး၀င္စ သာယာေသာ စေနေန႔ညေနခင္းတစ္ခုတြင္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။ စိန္းျမစ္ျဖင့္ ခြဲျခားထားေသာ လက္ဖ္ဘင့္ခ္ႏွင့္ ႐ုိက္ဘင့္ခ္ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ကုိ သူ႔စိတ္တြင္း ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ေနမိသည္။ လက္ယာကမ္းပါးက ႐ုိက္ဘင့္ခ္ၿမိဳ႕တြင္ လူခ်မ္းသာမ်ား ေနထုိင္ၾကၿပီး လက္၀ဲကမ္းပါး လက္ဖ္ဘင့္ခ္ၿမိဳ႕တြင္ ပညာဆည္းပူးေနသူ၊ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနသူ သူလုိလူအမ်ားစု ေနထုိင္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ လက္၀ဲကမ္းပါးရွိ စိန္႔ဂ်ာမိန္းလမ္းေပၚမွ ကေဖးဆုိင္မ်ားတြင္ သူႏွင့္ဘ၀တူေက်ာင္းသားမ်ား မၾကာခဏထုိင္ေလ့ရွိၾကသည္။ မာရီယာႏွင့္လည္း ထုိင္ဖူးသည္။ ႐ူးဒက္စ္က နက္ေတးလမ္းေပၚမွ ေစ်းခ်ိဳေသာ စားေသာက္ဆုိင္၊ ဒါမွမဟုတ္ တကၠသုိလ္လမ္းက စားေသာက္ဆုိင္မ်ားတြင္ သူတုိ႔သြားေရာက္စားေသာက္ခဲ့ဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရသည္။
မာရီယာသည္ အခ်ိန္ပုိင္းလစာေငြရေသာသ႔ူအား သက္သက္သာသာ သုံးစြဲစားေသာက္ႏုိင္ေအာင္ ေစ်းခ်ိဳေသာ ဆုိင္မ်ားကုိ ညႊန္ျပမိတ္ဆက္ေပးေလ့ရွိသည္။ သူမကုိယ္တုိင္လည္း အခ်ိန္အားရလွ်င္ရသလုိ သူ႔အတြက္ ညေနစာကုိ ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ေပးသည္။ သူ႔အ၀တ္ေတြ ကူေလွ်ာ္ေပးသည္။ ပန္းကန္ေတြ ေဆးေပးသည္။ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးကုိ သူ မေတာင္းဆုိရပါဘဲ တက္တက္ႂကြႂကြ လုပ္ေဆာင္ေပးသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ အိမ္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ ေကာက္ရထားသလုိပင္။ သူမသိနားမလည္ေသးေသာ ျပင္သစ္စာႏွင့္စကားကုိလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပေပးေသးသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာေဆာင္းဦးရာသီ၏ ေျခခင္းလက္ခင္း သာယာေသာေန႔တစ္ေန႔တြင္ မာရီယာတစ္ေယာက္ အထုတ္ဆြဲကာ သူ႔အိမ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာခဲ့သည္။ သူအနည္းငယ္ အံ့ၾသမိေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္... သူေပ်ာ္ရႊင္ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားသည္ ေဟမာန္စိမ့္ေအး ႏွင္းေဖြးေဖြးက်ေနေသာ ေဆာင္းရာသီ မကုန္ခင္ ေန႔တစ္ရက္မွာပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္။
(ဃ)
“ဆရာ…”
ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔အေတြးႏွင့္အတူ ေျခလွမ္းပါ ရပ္တန္႔သြားသည္။ စိန္႔မာတင္တူးေျမာင္းေဘးက ေလွ်ာက္လမ္းေပၚမွာ ေတြ႔ျမင္ရေသာ မိန္းကေလးသည္ သူ႔အတန္းထဲမွ တပည့္တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း သိလုိက္ေသာ္လည္း သူမနာမည္ကုိ သူ ႐ုတ္တရက္ ေမ့ေနသည္။ သူမက အံ့ၾသ၀မ္းသာစြာျဖင့္ လက္ကုိင္အိတ္ထဲမွ စာတစ္ေစာင္ထုတ္ေပးသည္။ ေသာၾကာေန႔က ဆရာ့ကုိ ေက်ာင္းမွာ လုိက္ရွာေသးတယ္။ ဆရာ လူဗာျပတုိက္သြားတယ္ဆုိလုိ႔…။ ဆရာ့နာမည္နဲ႔ ဒီစာကုိ ကေနဒါက ကြ်န္မမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေပးခုိင္းလုိက္လုိ႔ပါ။
စာအိတ္ေပၚက သူ႔နာမည္ႏွင့္ ေက်ာင္းလိပ္စာေရးထားေသာ အဂၤလိပ္လက္ေရးခပ္ေသာ့ေသာ့ကုိ သူ မရင္းႏွီးပါ။ တပည့္မေလးကုိ သူေက်းဇူးတင္စကားေျပာလုိက္ၿပီး စာကုိ လက္ခံယူလုိက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ခါနီးမွ တပည့္မေလးကၿပဳံးၿပီး သူမနာမည္ကုိ ေျပာသြားခဲ့သည္။ “ကြ်န္မနာမည္ ရွားေလာ့ပါဆရာ” တဲ့။ ေၾသာ္… ဟုတ္သားပဲ… ရွားေလာ့…ရွားေလာ့… သူ႔စိတ္ထဲ ေရရြတ္ေနယင္း တစ္ခါက သူ၊ မာရီယာႏွင့္ ရွားေလာ့တုိ႔ စိန္႔ဂ်ာမိန္းလမ္းေပၚက ေကာ္ဖီဆုိင္မွာ တစ္၀ုိင္းထဲ အတူတူ ေသာက္ခဲ့ဖူးၾကသည္ပဲ။ မာရီယာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆုိဆက္ဆံခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသူသည္ ရွားေလာ့တစ္ေယာက္သာ ရွိဖူးသည္ကုိ သူအမွတ္ရသြားသည္။ ဒီစာက မာရီယာနဲ႔မ်ား ပတ္သက္ေနမလား…။
သူစာကုိ အေလာတႀကီး ေဖာက္ဖတ္လုိက္သည္။
(င)
ေမာင္…
ကြ်န္မနာမည္ရင္းက “ဗယ္လာရီ” ပါ။ “မာရီယာ” ဆုိတဲ့နာမည္ကုိ ပါရီေရာက္မွ မွည့္ေခၚသုံးစြဲခဲ့တာပါ။ ကြ်န္မရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးက ကေနဒါမွာအေျခခ်ခဲ့တဲ့ ျပင္သစ္ႏြယ္ဖြားဇာတိေတြေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ ျပင္သစ္စာ၊ စကား ေကာင္းေကာင္းတတ္ကြ်မ္းခဲ့တဲ့အျပင္ ျပင္သစ္ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔လည္း နီးစပ္ခဲ့ပါတယ္။ ပါရီကုိ မလာခင္က ကြ်န္မဟာ ကေနဒါႏုိင္ငံရဲ႕ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္ေအဂ်င္စီတစ္ခုမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္က တစ္ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္တစ္ဦး ျဖစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မလက္ရွိအေနအထားထက္ ပုိေအာင္ျမင္လူသိမ်ားဖုိ႔ အေမရိကားက နာမည္ေက်ာ္ေအဂ်င္စီတစ္ခုမွာ ေျပာင္းေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္လည္းလက္ခံရရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေငြေၾကးအရေရာ၊ ေနရာေပးမႈ အေနအထားပါ ထင္သေလာက္ မရခဲ့ဘူး ေမာင္။
ကြ်န္မစိတ္ဓာတ္က်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ေမာင့္ေမေမနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။ သူက ဒီေအဂ်င္စီရဲ႕ ၅၁ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားသူမုိ႔ သူ႔ၾသဇာအာဏာက အေတာ္ေလးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္ ေမာင္။ ကြ်န္မကုိ ေခၚေတြ႔ၿပီး သူ႔ရဲ႕ပုဂၢိဳလ္ေရးရာ ကိစၥတစ္ခုမွာ အခ်ိန္တစ္ခုအထိ အကူအညီေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ကြ်န္မကုိ အႀကီးတန္းကုိယ္ဟန္ျပမယ္အျဖစ္ ခန္႔အပ္ၿပီး ႏုိင္ငံတကာပြဲေတြအတြက္ ၃ႏွစ္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးပါမယ္တဲ့။ ကြ်န္မလည္း သေဘာတူလက္ခံခဲ့တယ္ ေမာင္။ သူ႔ကုိ အကူအညီေပးရမယ့္ကိစၥက ကြ်န္မအတြက္ေတာ့ သိပ္မခက္ခဲပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ပါရီသူ ပီသေအာင္ ပါရီမွာ ေျခာက္လတိတိေနထုိင္ၿပီး ပါရီသူေတြရဲ႕ အေျပာအဆုိ ေလယူေလသိမ္း အမူအက်င့္ေတြကုိ ေလ့လာမွတ္သား က်င့္ႀကံရတာပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္အေၾကာင္း အနည္းငယ္သိေအာင္ ေလ့လာရပါတယ္။
အဓိကကေတာ့ ေမာင့္ႏွလုံးသားကုိ ကြ်န္မဆီပါေအာင္လုပ္ၿပီး ေမာင့္ကုိ အသည္းခြဲခဲ့ဖုိ႔၊ ေမာင္ ပါရီမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ၿပီး အေမရိကားျပန္ဖုိ႔ တြန္းအားတစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ေမာင့္ေမေမက ကြ်န္မကုိ ေမာင့္ထံအေရာက္ ႀကံစည္ေစလႊတ္ခဲ့တာပါ။ ေမာင္ တတိယႏွစ္ ေက်ာင္းမစခင္ကတည္းက ကြ်န္မ ပါရီမွာ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီး ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ရတာပါ။ ခုေလာက္ဆုိ ေမာင္ကြ်န္မကုိ သိပ္စိတ္ဆုိးနာက်ည္း ေနေလာက္ေရာေပါ့။
တကယ္တမ္း ေမာင္နဲ႔အနီးကပ္ဆက္ဆံရမွ ေမာင္ဟာ ကြ်န္မထင္သလုိ ေရေပၚဆီလူစားမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္စိတ္ပါ၀င္စားရာ အႏုပညာတစ္ခုအတြက္ အခက္အခဲေတြ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး ႀကိဳးစားေနသူတစ္ေယာက္ဆုိတာ သိလာရလုိ႔ ေမာင့္ကုိ ကြ်န္မ စိတ္ထဲက ေလးစားမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး…. ကြ်န္မ… ေမာင့္ကုိ…. ခ်စ္မိခဲ့ပါတယ္။ ေမာင့္ေမေမ့က စာခ်ဳပ္မွာ ကြ်န္မကုိ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ေပးထားတာေၾကာင့္ ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းရာသီမွာ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိခ်စ္ပါလ်က္နဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္မေပးဘဲ လမ္းခြဲခဲ့ရတာပါ ေမာင္ရယ္။
အခ်ိန္အတုိင္းအတာတစ္ခု လြန္ေျမာက္ရင္ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ ေမ့သြားမယ္ထင္ခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင့္ကုိ တစ္ရက္မွ ေမ့မရခဲ့ပါဘူး။
ကြ်န္မ ေမာင့္ေမေမနဲ႔သေဘာတူထားတဲ့ စာခ်ဳပ္ကုိ ဖ်က္သိမ္းလုိက္ၿပီး ေအဂ်င္စီကေနလည္း ႏႈတ္ထြက္လုိက္ပါၿပီ။ ေမာင့္ေမေမက ဒီကိစၥအတြက္ ေမာင့္ကုိ မရိပ္မိေစခ်င္၊ ကြ်န္မကုိ ႏႈတ္လုံေစခ်င္ေပမယ့္ ေမာင့္ယုံၾကည္မႈကုိ ကြ်န္မျပန္ရဖုိ႔အတြက္ ေမာင့္ကုိေျပာျပလုိက္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သားအတြက္ အတၱႀကီးခဲ့တဲ့ အေမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔လုပ္ရပ္ကုိ ေမာင္နားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးလုိက္ပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ခြင့္ေပးခဲ့တဲ့သူ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလုံးကုိေမ့ပစ္ၿပီး ေမာင္ခ်စ္တဲ့ပါရီမွာပဲ ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေအးအတူပူအမွ် ေနသြားၾကရေအာင္လုိ႔ ကြ်န္မေတာင္းဆုိခ်င္ပါတယ္။
ေႏြဦးမကုန္ခင္တစ္ရက္မွာ ေမာင့္ဆီကုိ ကြ်န္မ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ ကြ်န္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆုံေနက် ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားသြားဖူးေနက် ေနရာတစ္ခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္မ ေမာင့္ကုိ လာေတြ႔ပါ့မယ္။ အဲဒီ့အခါက်မွ ေမာင္ႀကိဳက္သလုိ ဆုံးျဖတ္ပါေနာ္။
ေမာင့္ကုိလြမ္းတဲ့
မာရီယာ
(စ)
သူစာဖတ္အၿပီးမွာ ခံစားခ်က္ေပါင္းစုံျဖင့္ တခဏမွ် ေငးငုိင္သြားသည္။ ေၾသာ္….ေမေမ၊ ေမေမ သူ႔ႏႈတ္မွဖြဖြ ေရရြတ္မိသည္။ မာရီယာေျပာသလုိ အားလုံးကုိ ေဗြမယူဘဲ ေမ့ပစ္လုိက္ရမွာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ခုခ်က္ျခင္းပဲ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး…. ေမေမ့အႀကံေတြအားလုံး ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့ၿပီလုိ႔ ေျပာပစ္လုိက္ရမွာလား…။ သူေ၀ခြဲမရဘဲ သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ ခ်လုိက္မိသည္။
ဟင့္အင္း… မဆက္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းသာ ကုိယ့္အနားျပန္ေရာက္လာမယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္တင္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူးကြယ္။
မာရီယာ… မင္းတကယ္ ကုိယ့္ဆီျပန္လာမွာလား။ ေႏြဦးမကုန္ခင္ တကယ္ပဲ ကုိယ့္ဆီ အေရာက္ျပန္လာမွာလား…။ သူ႔အေတြးေတြ မဆုံးေသးခင္… သူ႔ေျခလွမ္းေတြက ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးရွိရာကုိ…။ တကယ္ဆုိ ေႏြဦးကုန္ဖုိ႔ ရက္အနည္းငယ္သာ လုိေတာ့ေၾကာင္း သူသတိရသြားသည္ေလ...။
မာရီယာႏွင့္သူ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ၾကေသာ ညေနခင္းတစ္ခုက ပါရီၿမိဳ႕၏ ဆည္းဆာခ်ိန္ခါသည္ သူ႔တစ္သက္တာတြင္ အလွဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ထပ္မံေျပာဆုိဖုိ႔ လုိေတာ့မည္မထင္ပါ။
ဇြန္မုိးစက္
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
စာေရးဆရာႀကီး Sidney Sheldon ရဲ႕ Master of the Game ၀တၱဳထဲက စတုတၱအပုိင္းမွာပါတဲ့ တုိနီ႔အေၾကာင္းကေန ဆင့္ပြားခံစားၿပီး ဒီစာစုေလး ေရးျဖစ္သြားတာပါ။ ေရးထားတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ ဒီေန႔မွပဲ အၿပီးသတ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီစာေရးလက္စမွာပဲ ငယ္ငယ္ကႀကိဳက္ခဲ့ဖူးတဲ့ Savage Garden ရဲ႕ Truly Madly Deeply Original Music Video ကုိ YouTube ကေန အမွတ္မထင္ ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္တုိင္ဆုိင္ဆုိင္ သူ႔သီခ်င္းေနာက္ခံက ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွာ ႐ုိက္ကူးထားတာျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီ့ဗြီဒီယုိလင့္ခ္ကုိ ထည့္ခ်င္စိတ္ေပၚသြားၿပီး အဆုံးသတ္ကုိလည္း ဗီြဒီယုိေလးနဲ႔ ဆက္စပ္မိသြားေအာင္ ေရးဖြဲ႔လုိက္ပါတယ္။
စာဖတ္ၿပီးမွ သီခ်င္းဗြီဒီယုိလင့္ခ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ ဇြန္ အႀကံျပဳပါတယ္။ း)
စာႂကြင္း။ ။ ပါရီၿမိဳ႕နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ နာမည္အေခၚအေ၀ၚမ်ား မမွန္ကန္ခဲ့ရင္ ဇြန္မုိးစက္ရဲ႕ လုိအပ္ခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
