စုိးရိမ္မိပါသည္

Category: ,

(၁)

လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးပတ္ေျမာက္ တနဂၤေႏြတစ္ရက္က ဇြန္အပတ္စဥ္ ျမန္မာစာ လုပ္အားေပးသြားသင္ေနက် ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ေက်ာင္းသားသစ္တစ္ေယာက္ လာအပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလာအပ္ေပးသူက ေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အဘုိးပါ။ အေဖျဖစ္သူလည္း ပါပါတယ္။ လုပ္အားေပးေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံေတာ့မယ္ဆုိရင္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္နဲ႔ ကုိက္ညီရပါမယ္။ တစ္က ကေလးအသက္ ၅ႏွစ္နဲ႔အထက္ ရွိရပါမယ္။ ႏွစ္က ကေလးဟာ ျမန္မာလုိ ေကာင္းေကာင္း ေျပာဆုိဆက္ဆံႏုိင္ရပါမယ္။ အသက္အရြယ္ သတ္မွတ္ခ်က္ထားရတာက ကေလးေတြ သိပ္ငယ္တဲ့အခါ ဆရာမေတြအတြက္ စာသင္ေပး႐ုံသာမက ကေလးပါထိန္းရတဲ့၀န္ ပိသြားမွာစုိးလုိ႔ပါ။ ျမန္မာလုိ communicate လုပ္ႏုိင္ရမယ္ဆုိတာကေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာသင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာအတုိင္း သင္ၾကားတာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာ သင္သလုိပဲ ဆရာနဲ႔တပည့္ ျမန္မာလုိ အျပန္အလွန္ စာအံၿပီး သင္ေပးတာေၾကာင့္ပါ။

ကေလးက ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ေယာက်္ားေလးတစ္ဦးပါ။ အဘုိးနဲ႔အေဖျဖစ္သူတုိ႔ တုိက္တြန္းမႈေၾကာင့္ လုိက္လာခဲ့ရတဲ့ပုံပါပဲ။ ဆရာမက ေက်ာင္းအပ္လက္မခံခင္ ကေလးရဲ႕ ျမန္မာစကားေျပာဆုိဆက္သြယ္ႏုိင္မႈ အေျခအေန စစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့မွ ကေလးက ျမန္မာစကား လုံး၀ မေျပာတတ္ဘူးဆုိတာ သိရပါတယ္။ ျမန္မာလုိေျပာတာ နားလည္မလည္ ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မေျဖႏုိင္ပါဘူး။ ဆရာမ ေျပာသမွ်ကုိ အဘုိးနဲ႔ အေဖျဖစ္သူက အဂၤလိပ္လုိ translate လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာမက သူ႔အုပ္ထိန္းသူမ်ားကုိ ထပ္ေမးၾကည့္ပါတယ္။ ကေလးက ဒီမွာေမြးတာလားေပါ့။ မဟုတ္ပါဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာေမြးၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ္ႏွစ္မတုိင္ခင္အထိ ႀကီးလာတာပါတဲ့။ အေဖျမန္မာ၊ အေမလည္းျမန္မာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ILBC ။

ေၾသာ္… ဒီေတာ့မွ စာသင္ရင္း နားစြင့္ေနတဲ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ကေလးက အဂၤလိပ္လုိပဲ အားသန္ၿပီး အဂၤလိပ္လုိပဲ အေျပာမ်ားတဲ့အျပင္ အိမ္မွာလည္း မိသားစုနဲ႔ ျမန္မာလုိေျပာဆုိဆက္ဆံမႈ အေတာ္အားနည္းပုံ ရပါတယ္။ အခု စကၤာပူေရာက္မွ အိမ္မွာ အဘြားျဖစ္သူက ျမန္မာစာ သင္ေပးေနရာေနကေန ဒီေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာသင္ေပးတယ္ၾကားလုိ႔ ေရာက္လာတာပါလုိ႔ သူ႔အဘုိးက ေျပာျပပါတယ္။ လတ္တေလာ ကေလးရဲ႕ အေနအထားက ျမန္မာလုိ လုံး၀ communicate မလုပ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ဆရာမက သူ႔ကုိ လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ သူ႔ကုိ ျမန္မာစကား နားရည္၀ေအာင္ အရင္လုပ္ေပးၿပီးမွ ေခၚလာပါလုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

သူ႔အဘိုးက မျပန္ခင္ သူ႔ကုိယ္သူ မိတ္ဆက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္…. “ဦး…. ” ပါ။ မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ သားပါ။ အဲ့ဒီစကားၾကားရတဲ့ ဇြန္တုိ႔အားလုံး သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္သြားပါတယ္။ သူမိတ္ဆက္လုိက္တဲ့ ဆရာမရဲ႕အမ်ိဳးသားဟာ အာေမဋိတ္သံႀကီးနဲ႔ “ဟာ… မင္းသု၀ဏ္ဆုိတာ တကယ့္ျမန္မာစာဆရာႀကီးပဲ” လုိ႔ ႏႈတ္က ထြက္က်သြားတဲ့အထိပါ။ “ဟုတ္ပါတယ္… ကြ်န္ေတာ္ေျပာရမွာေတာင္ ႐ွက္ပါတယ္။ သူ႔ျမစ္၊ ကြ်န္ေတာ့္ေျမးက ျမန္မာစာ လုံး၀မတတ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္”

အဘုိး၊ သားနဲ႔ ေျမး သုံးဆက္ ျပန္ခါနီး ကေလးကုိ ျမန္မာလုိ ႏႈတ္ဆက္ခုိင္း ပါတယ္။ “ဆရာမ သားျပန္လုိက္ပါဦးမယ္” လုိ႔။ ဒီတစ္ခြန္းေျပာဖုိ႔ ကေလးက မိနစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ အားယူရလုိ႔ ဇြန္ေတာင္ သူ႔ကုိ သနားသြားပါတယ္။ သူ႔ႏႈတ္က တစ္လုံးခ်င္း ထြက္က်လာတဲ့ စကားလုံးေတြဟာ ျမန္မာစကားလုံး၀ မေျပာတတ္တဲ့ အေနာက္တုိင္းသားတစ္ေယာက္ အတုိင္းပါပဲ။ ကေလးရယ္… ဆရာမတုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေလ မင္းအေဘးရဲ႕ ကဗ်ာေတြ ေအာ္ဟစ္ရြတ္ဆုိၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာလုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ေျပာေနမိပါတယ္။

(၂)

ဇြန္ငယ္ငယ္ကတည္းက အဂၤလိပ္စာကုိ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ အထင္လည္းႀကီးတယ္။ အဂၤလိပ္စာက ဘယ္ႏုိင္ငံသြားသြား အသုံး၀င္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ တတ္ထားရင္ ဘယ္ေနရာသြားသြား မ်က္ႏွာမငယ္ဘူးေပ့ါ… ဒီလုိပဲ အေတြးေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လည္း အဂၤလိပ္စာက အေရးႀကီးပါတယ္။ Second Language အေနန႔ဲ ျမန္မာျပည္မွာ ဆယ့္တစ္ႏွစ္လုံးလုံး သင္ယူခဲ့ဖူးတဲ့ အေျခခံက တကယ္ေတာ့ မနည္းပါဘူး။ ေျပာက်င့္မရွိလုိ႔ အေျပာအားနည္းမယ္၊ နားရည္မ၀လုိ႔ အၾကားစြမ္းရည္ အားနည္းခ်င္နည္းမယ္၊ ဇြန္တုိ႔ျမန္မာေတြ အေရးနဲ႔အဖတ္ အားမနည္းပါဘူး။ ဇြန္က ျမန္မာစာကုိလည္း ခ်စ္တယ္၊ အဂၤလိပ္စာကုိလည္း ႏွစ္သက္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကေန ထြက္မလာခင္ထိကေတာ့ ျမန္မာစာကုိ သိပ္အထင္မႀကီးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကားကုိ ကုိယ္ပုိင္စာ၊ ဘာသာစကားအေနနဲ႔ စၿပီးဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့တာ စကၤာပူကုိ ေရာက္ၿပီးမွပါ။ ဒီ့ထက္ပုိၿပီး ကုိယ့္စာနဲ႔စကားကုိ ဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့တာ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့စဥ္ကပါ။

တကယ္ပါ… အဂၤလိပ္စာကုိ အထင္ႀကီးႏွစ္သက္ခဲ့တဲ့ ဇြန္တစ္ေယာက္ အဂၤလန္ေရာက္ေတာ့မွ ျမန္မာစာကုိ ပုိခ်စ္တတ္၊ ဂုဏ္ယူတတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ ႏုိင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေရာ လူမ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႔ေျပာဆုိဆက္ဆံရတဲ့အခါ ငါတုိ႔မွာ ကုိယ္ပုိင္စာနဲ႔ ဘာသာစကားရွိတယ္လုိ႔ ေျပာခြင့္ရတာ သိပ္ကုိ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူစရာေကာင္းလုိ႔ပါ။ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔ လမ္းမွာ၊ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕တစိမ္းေတြနဲ႔ အမွတ္မထင္ေတြ႔ၿပီး ကုိယ့္ကုိဘယ္ကလဲ ဘာလူမ်ိဳးလဲေမးၿပီး ကုိယ့္ဆီက စကားတစ္ခ်ိဳ႕ သင္ယူသြားတဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ တစ္ခါမက ႀကဳံဖူးပါတယ္။ 

ေနာက္ မွတ္မွတ္ရရ Isle of Wight ကုိ သြားလည္တုန္းက ဘူတာတစ္ခု႐ုံက တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ိဳးသမီး ၀န္ထမ္းဟာ သူ႔ဘူတာကုိ လာလည္သမွ် ႏုိင္ငံျခားသားေတြကုိ မွတ္တမ္းတင္ၿပီး ဟယ္လုိနဲ႔ ဂြတ္ဒ္ဘုိင္ကုိ ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အသံမပီမခ်င္း ရေအာင္ အသံထြက္ၿပီးလုိက္ဆုိ ၿပီးရင္ သူ႔မွတ္တမ္းစာအုပ္မွာ တစ္ခါတည္း ေရးမွတ္ထားပါတယ္။ အဲလုိေရးမွတ္ထားတဲ့အထဲမွာ ဇြန္နဲ႔သူဟာ သူမ ပထမဆုံးေတြ႔ဖူးတဲ့ ျမန္မာေတြပါ။ အဲဒီ့ၿမိဳ႕ကအျပန္ သူမက သူ႔ဘူတာ႐ုံရဲ႕ဧည့္မွတ္တမ္းမွာ ခ်ေရးၿပီး ဇြန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဆီက ျမန္မာလုိ မဂၤလာပါနဲ႔ ျပန္ေတာ့မယ္ ဆုိတာကုိ သင္ယူေရးမွတ္ခဲ့လုိ႔ ဇြန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သိပ္ကုိပီတိျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဂၤလိပ္စာတတ္ရင္ ကမာၻပတ္လုိ႔ရၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီ အစရွိတဲ့ ႏုိင္ငံေတြ သြားတဲ့အခါ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား တစ္ခုတည္းနဲ႔ communicate မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ႏုိင္ပါဘူး။ သူတို႔ဘာသာစကား အနည္းငယ္တတ္ထားမွ ေျပာဆုိဆက္ဆံရ အဆင္ေျပတာပါ။ ဇြန္ေတြ႔ဖူးတဲ့ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္နဲ႔ ဂရိေတြဟာ အဂၤလိပ္စာကုိ အထင္မႀကီးတာထက္ သူတုိ႔မွာ သူတုိ႔လူမ်ိဳးရဲ႕ကုိယ္ပုိင္စာ၊ ဘာသာစကားနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈရွိတာကုိ လက္မေထာင္ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကတဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ အဲလုိေတြ ႀကဳံေတြ႔ရၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ဇြန္တစ္ေယာက္ ကုိယ္ပုိင္စာ၊ စကား၊ ယဥ္ေက်းမႈရွိတဲ့ ႏုိင္ငံသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ သိသိသာသာ ဂုဏ္ယူတတ္သြားပါတယ္။ ျမန္မာစာကုိလည္း ပုိေလးစား ခ်စ္ခင္သြားပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ အဂၤလိပ္စာ မကြ်မ္းက်င္တာ သိမ္ငယ္စရာမဟုတ္ေပမယ့္ ျမန္မာစာမတတ္ရင္ အျခားကုိယ္ပုိင္ဘာသာစကားတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ယွဥ္လုိက္တဲ့အခါ အထင္ေသးစရာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

(၃)

အခုေနာက္ပုိင္း မ်ိဳးဆက္သစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ႀကီးျပင္း အေျခခ်တာျဖစ္လုိ႔ ျမန္မာစာနဲ႔ စကားကုိ တျဖည္းျဖည္း ကင္းေ၀းလာၾကတာ မ်က္စိေရွ႕မွာပဲ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ျမင္ေနရပါတယ္။ ဇြန္တုိ႔ မ်ိဳးဆက္မွာတင္ ႏုိင္ငံျခားသား၊ ႏုိင္ငံျခားသူေတြနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သူေတြ အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ မိဘႏွစ္ပါးစုံ ျမန္မာစစ္စစ္ ျဖစ္တာေတာင္မွ ျမန္မာလုိမေျပာ၊ ျမန္မာစာမတတ္တဲ့ ကေလးေတြ မ်ားမ်ားလာတာ၊ အေဖ၊ အေမ တစ္ဦးတစ္ေယာက္က ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ေနၿပီဆုိ ျမန္မာလုိ ေျပာျဖစ္၊ ျမန္မာစာ တတ္ျဖစ္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးက သိပ္ကုိနည္းသြားပါၿပီ။ 

ျမန္မာစာ မတတ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ။ ဒီကေလးေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ျပန္ေနမွာလည္း မဟုတ္။ သူတုိ႔ဘ၀နဲ႔ အသားက်ေနတဲ့ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာပဲ တစ္အုိးတစ္အိမ္ ထူေထာင္သြားၾကမွာ။ ျမန္မာစာ သင္၊ တတ္လုိ႔လည္း အပုိပါပဲ….လုိ႔ ေတြးၾကတဲ့ မိဘေတြ ခုခ်ိန္မွာ ရာခုိင္ႏႈန္း အတန္အသင့္ရွိေနပါၿပီ။ ဟုတ္ပါတယ္… တစ္ဦးတစ္ေယာက္ မတတ္ရင္ ဘာမွ ျဖစ္မသြားႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ကေနတစ္ရာ၊ တစ္ရာကေန တစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင္ကေန တစ္ေသာင္း၊ တစ္သိန္း၊ တစ္သန္း ျဖစ္လာတဲ့အခါ ျမန္မာစကား ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွာပါ။  စကားေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ စာေပလည္းေပ်ာက္ကြယ္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏုိင္ငံ အားလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ။

တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြကုိ သိပ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သူတုိ႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ႏုိင္ငံကုိ ေရႊ႕ေျပာင္းေရႊ႕ေျပာင္း တ႐ုတ္စာကုိ သင္ရပါတယ္။ ဇြန္တက္ခဲ့တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္း အမွတ္ ၂ လသာက တ႐ုတ္တန္းနယ္ေျမမွာ ရွိတာမုိ႔ ေက်ာင္းမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေက်ာင္းသူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းလည္းတက္၊ ဆုိင္ရွိသူေတြက အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးမွာလည္း ၀င္ကူ၊ က်ဴရွင္လည္း ယူတဲ့အျပင္ တ႐ုတ္စာကုိလည္း သင္ရပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္စာပါသင္ေနရလုိ႔ သူတုိ႔ဆီက  စိတ္ပ်က္ ညည္းညဴသံ တစ္ခါမွ မၾကားရပါဘူး။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး တ႐ုတ္စာမတတ္ရင္ ရွက္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ သူတုိ႔ခံယူထားတဲ့အတြက္ အပင္ပန္းခံၿပီး တ႐ုတ္စာကုိ တစ္တန္းၿပီးတစ္တန္း ရေအာင္သင္တာပါ။ 

အေမရိကန္ျပည္ေပါက္ ေဟာလီး၀ုဒ္မင္းသမီး လူစီးလ်ဴးက တ႐ုတ္လူမ်ိဳး အေမရိကန္ႏုိင္ငံသူျဖစ္ေပမယ့္ တ႐ုတ္စာ တတ္ပါတယ္။ စာေတြသင္ရင္းကေန တ႐ုတ္ျပည္ကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးစိတ္ေတြေပၚလုိ႔ ေဘဂ်င္းထိအေရာက္သြားၿပီ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ပါတယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးေတြ ကုိယ့္စာစကားကုိ အေလးထား၊ အပင္ပန္းခံၿပီး သင္ယူခဲ့လုိ႔လည္း ခုေနခါ ကမာၻမွာ တ႐ုတ္စာဟာ အဂၤလိပ္စာၿပီးေနာက္ အေရးပါတဲ့ ဘာသာစကားတစ္ခု ျဖစ္လာတာပါ။

အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြလည္း ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ သူတုိ႔စာ၊ စကား သင္ၾကားရတာပါပဲ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာလည္း သူတုိ႔စာစကားကုိ သိပ္ၿပီးျမွင့္တင္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြပါ။ ဇြန္တုိ႔ျမန္မာေတြက သိပ္ၿပီး flexible ျဖစ္လြန္းလုိ႔လားေတာ့မသိ၊ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ ျမန္မာစာကုိ အလြယ္တကူ ေမ့လုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ စကၤာပူလုိ ျမန္မာႏုိင္ငံနဲ႔လည္း မေ၀းလွတဲ့၊ ဘယ္ေနရာသြားသြား ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အလြယ္တကူ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္တဲ့၊ ျမန္မာစကား ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာဆုိဆက္ဆံ ၾကားနာခြင့္ရတဲ့၊ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၁၂ ေက်ာင္းရွိၿပီး ေက်ာင္းတစ္၀က္ေလာက္က ျမန္မာစာ သင္ေပးတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာ ႀကီးျပင္းရတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြေတာင္ ျမန္မာစာ သိပ္ကုိ အားနည္းေနပါၿပီ။ 

(၄)

ဒီမွာေက်ာင္းတက္တုန္းက ဇြန္႔သူငယ္ခ်င္း အင္ဒုိနီးရွားတ႐ုတ္မေလးတစ္ေယာက္က ဘာသာစကား ၅ မ်ိဳး တတ္ပါတယ္။ အင္ဒုိနီးရွန္းမုိ႔ ဘဟာဆာ အင္ဒုိနီးရွားဘာသာစကား တတ္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္လုိ ကြ်မ္းက်င္တယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမုိ႔ မန္ဒရင္းဘာသာစကားလည္း တတ္တဲ့အျပင္ သူတုိ႔အိမ္သုံး တ႐ုတ္ dialect တစ္ခုလည္း တတ္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ ဘဟာဆာနဲဲ႔ မာလာယု မေလးစာက ဆင္လုိ႔ မေလးလုိလည္း နားလည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ စကၤာပူလုိ ဘာသာစကားတစ္မ်ိဳးထက္ ပုိသုံးတဲ့ႏုိင္ငံမွာ အလုပ္ခ်က္ျခင္းရပါတယ္။

ဘာသာစကားႏွစ္မ်ိဳးတတ္တဲ့သူဟာ တစ္မ်ိဳးတတ္တဲ့သူထက္ ပုိသာပါတယ္။ သုံးမ်ိဳးတတ္သူက ႏွစ္မ်ိဳးတတ္တဲ့သူထက္ ပုိသာတယ္။ ဘာသာစကားပုိတတ္ေျမာက္ေလ တတ္ေျမာက္သူအတြက္ အက်ိဳးရွိေလပါပဲ။ ခုဆုိ စကၤာပူမွာ ေမြးၿပီး ႀကီးျပင္းတဲ့ ျမန္မာကေလးေတြ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ တ႐ုတ္စာတတ္သြားတာ သူတုိ႔ေလးေတြအတြက္ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာမုိ႔လုိ႔ ျမန္မာစာလည္း တတ္ထားရင္လည္း ပုိမေကာင္းဘူးလား။ ျမန္မာစာတတ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူကမွ မကဲ့ရဲ႕ မ႐ႈံ႕ခ်ပါဘူး။ ကုိယ့္လူမ်ိဳး၊ မိဘဘုိးေဘးရဲ႕ စာစကားတတ္ေျမာက္ထားတာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အသုံးခ်ခြင့္ မႀကဳံဘူးရယ္လုိ႔ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ပါဘူး။ 

ကေလးငယ္ေလ ဘာသာစကားစြမ္းရည္ တတ္ေျမာက္ဖုိ႔ ပုိျမန္ေလပါပဲ။ အသက္ ၃ႏွစ္ကေန ၁၂ ႏွစ္အထိ သင္ၾကားသမွ် ဘာသာစကားတုိင္းကုိ သူတုိ႔ဦးေႏွာက္က absorb လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စလုံးကေလးေတြ အဂၤလိပ္စာ၊ မန္ဒရင္းနဲ႔ သူတုိ႔အိမ္သုံး တ႐ုတ္ ဒုိင္ယာလက္ခ္ ေနာက္ထပ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ အသာေလး ေျပာဆုိတတ္ေနတာပါ။ ျမန္မာကေလးေတြက အဂၤလိပ္စာနဲ႔တ႐ုတ္စာ ၂မ်ိဳးတတ္သြားေပမယ့္ ျမန္မာစာ ျပတ္က်န္ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ အိမ္က ၀ုိင္း၀န္းပံ့ပုိးၿပီး ဂ႐ုတစုိက္ သင္ၾကားေပးႏုိင္တဲ့ ကေလးေတြမွာသာ ျမန္မာစကား ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ ေျပာဆုိႏုိင္တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း ျမန္မာစာနဲ႔ အၿမဲထိေတြ႔မႈရွိေနေအာင္ ျမန္မာလုိ ေျပာဆုိဆက္ဆံေပးဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။

(၅)

ၿပီးခဲ့တဲ့လက စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ျမန္မာစာအားနည္းသြားတဲ့ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေအာင္သင္းကုိ ေမးေတာ့ ဆရာက သိပ္မ်ားမ်ား မေျပာပါဘူး။ ခပ္တုိတုိပဲ ျပန္ေျဖပါတယ္။ သားသမီးကုိ အဆုံး႐ႈံးခံမလားတဲ့။  ဒါက မိဘေတြရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈအေပၚ မူတည္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သားသမီးေတြ မိခင္ဘာသာစကား မတတ္ရင္ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ႏုိင္ငံေပ်ာက္တာက ေနာက္မွ။ မိဘေတြက သားသမီးေတြကုိ လက္လႊတ္ဆုံး႐ႈံးရမွာက အရင္ပါ။

ဇြန္႔အသိထဲမွာကုိ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အိမ္မွာ မိဘက ကေလးကုိ ျမန္မာလုိေျပာေပမယ့္ ကေလးက အဂၤလိပ္လုိပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ နားေတာ့လည္တယ္။ ျပန္မေျပာဘူး။ အဲဒါလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ႏွစ္က ေတြ႔ဖူးတဲ့ ကေလးပါ။ အခု အဲဒီကေလးလည္း ႀကီးေနၿပီ။ ျမန္မာလုိလည္း မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး၊ မိဘနဲ႔သားသမီးၾကားက ဆက္ဆံေရးလည္း ေႏြးေထြးမႈမရွိေတာ့ဘဲ ကေလးက သူယုံၾကည္ရာဘာသာကုိးကြယ္ၿပီး တစ္ဂုိဏ္းသက္သက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေတြက သူ႔အေမကုိယ္တုိင္ ဇြန္႔ကုိ ေျပာျပလုိ႔ သိရတာပါ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ သမီးေလးလည္း အဲလုိပါပဲ။ ျမန္မာစာစကားနဲ႔ အလွမ္းေ၀းရာကေန ဘာသာတရားနဲ႔ပါ အလွမ္းေ၀းၿပီး ဘာသာျခားျဖစ္သြားလုိ႔ ဘာသာတရား ကုိင္းရႈိင္းတဲ့အေမက မ်က္ရည္က်ၿပီး စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရပါတယ္။

ဇြန္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးအမ်ားစုက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြပါ။ ျမန္မာစာ၊ စကားတတ္မွသာ ဘုရားစာေတြရဲ႕ အနက္အဓိပၸာယ္ကုိ က်က်နန ရွင္းျပေပးလုိ႔ရတယ္။ ပီပီသသ ရြတ္ဆုိႏုိင္ဖုိ႔ သင္ေပးလုိ႔ရမွာပါ။ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႔တုိ႔၊ ဗုဒၶ၀င္စာေပတုိ႔ဆုိသာလည္း ျမန္မာစာ၊ စကား တတ္မွသာ ဖတ္ႏုိင္၊ ေလ့လာႏုိင္၊ လူႀကီးေတြေျပာျပတာကုိ နားေထာင္မွတ္သားႏုိင္မွာပါ။

တစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ကုိ အသြားအျပန္နဲ႔ စာသင္ခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၆နာရီခြဲ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုပ္အားေပးသြားတဲ့ ဇြန္႔ရည္ရြယ္ခ်က္က ကေလးေတြကုိ ျမန္မာစာတတ္ေစခ်င္႐ုံ ဆႏၵထက္ ပုိပါတယ္။ စာထဲကတစ္ဆင့္ ကေလးေတြကုိ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့စ႐ုိက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပခြင့္ရတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ရင္းႏွီးေအာင္၊ ျမန္မာစာကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးရဲ႕ ကုိယ္ပုိင္စာေပရယ္လုိ႔ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတတ္ေအာင္ သင္ေပးခြင့္လည္းရတဲ့အျပင္ ျမန္မာဖတ္စာ ေတြထဲကေနပဲ လိမၼာယဥ္ေက်းမႈရွိေအာင္ သြန္သင္ဆုံးမခြင့္လည္း ရလုိ႔ပါ။ 

ႀကီးသူကုိ႐ုိေသ၊ ရြယ္တူကုိေလးစား၊ ငယ္သူကုိ ေဖးမေပးရမယ္ဆိုတာေတြအားလုံး စာထဲမွာပါပါတယ္။ အဲ့ဒီ့ထက္ပုိၿပီး ဘုရားရွိခုိးေတြလည္း ရြတ္ဆုိတတ္သြားမယ္။ ဘာသာတရားနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေျခခံပါ တစ္ခါတည္း ရသြားပါတယ္။ စာတစ္ခုတည္းကေနရလာမယ့္ အက်ိဳးဆက္ေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ျမန္မာစာသင္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ျမန္မာစာနဲ႔ မရင္းႏွီးတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ထက္ပုိၿပီး  ျမန္မာျပည္အေပၚ ရင္ႏွီးခင္တြယ္စိတ္ရွိတာကုိလည္း သိသိသာသာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဲဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ဇြန္ဟာ တနဂၤေႏြေန႔ဆုိ သူမ်ားေတြလုိ အိမ္မွာအနားယူခ်င္၊ စာေရးစာဖတ္ခ်င္၊ အင္တာနက္ေပၚ တက္ခ်င္ေပမယ့္ ကုိယ့္အားလပ္ခ်ိန္မွာ ကုိယ္စြမ္းႏုိင္သေလာက္ လုပ္ေဆာင္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔  အခမဲ့လုပ္အားေပး သြားေနတာပါ။

(၆)

ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ျမစ္ကေလးက ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေျမာက္မွာ ေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ကုိ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံလုိက္ရပါတယ္။ သူ႔ကုိ ျမန္မာစာတတ္ေျမာက္ေစခ်င္တဲ့ အဓိကပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ဦးက အဘုိးနဲ႔အဘြားပါ။ ဒီေနရာမွာ မိဘေတြရဲ႕ ဆႏၵက သိပ္မထင္ရွားပါဘူး။ သူကေလးမွာ အစ္မတစ္ေယာက္ ရွိပါေသးတယ္။ သူေလးကလည္း ျမန္မာစကားကုိ နားေတာ့လည္တယ္ ဒါေပမယ့္ နဲနဲပဲ ေျပာတတ္ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလး ေက်ာင္းကုိျပန္ေရာက္လာတာဟာ ျမန္မာစာကုိ တတ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ လာတာထက္ သူက တ႐ုတ္စာကုိ လုံး၀စိတ္မ၀င္စား၊ မသင္ခ်င္တာေၾကာင့္ GCE ‘O’ Level က Second Language မွာ ျမန္မာစာယူၿပီး ေျဖလုိ႔ရတဲ့အတြက္ ျမန္မာစာကုိပဲ ယူေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး လာသင္ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ အင္း… ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ ျမန္မာကေလးတစ္ေယာက္ ျမန္မာစာကုိ ဒုတိယ ဘာသာရပ္အေနနဲ႔ သင္ယူဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တာ ၀မ္းသာစရာပဲေပါ့။

ဒါေပမယ့္… ေရေျမျခားကုိ ေျပာင္းေရႊ႕အေျခခ်ၿပီး ကမာၻအႏွံ႔အျပားမွာ ေရာက္ရွိေနထုိင္ၾကတဲ့၊ ခံယူခ်က္ သေဘာတရားေတြ ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ျမန္မာမိဘေတြရဲ႕ ေနာက္မ်ိဳးဆက္လက္ထက္မွာ 
 ေမွးမိွန္ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ ျမန္မာစာနဲ႔ စကားအတြက္ ဇြန္တစ္ေယာက္ စုိးရိမ္ေနမိပါတယ္။


ဇြန္မုိးစက္

Comments ( 25 )

ျမန္မာတိုင္းျမန္မာစကားကို တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါေစ လို ့ ဆုေတာင္းပါတယ္။

အား .. အမ်ားၾကီးေရးျပီး ဘယ္ေရာက္သြားလဲမသိဘူး .. း(

လူၾကီးေတြအေပၚ အဓိက မူတည္ပါတယ္ .. ကေလးေတြကို လမ္းညႊန္ျပသေပးႏုိင္မယ့္ မိဘေတြ အေနနဲ႕ သတိျပဳရမွာပါ ..

ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတြကို သိခ်င္ တတ္ခ်င္လြန္းလို႕ ျမန္မာစာကို အေျခခံကစ သင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသားေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ သတိရျပီး ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္စကားအတြက္ ဂုဏ္ယူတတ္ၾကပါေစ ..

ဇြန္ ေျပာတာေတြကို နားလည္မိတယ္။

မွန္တာေျပာရရင္ ဘာသာစကားနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ ဇြန္႔လို မေတြးဖူးပါဘူး။ ဒီေရာက္ေနတဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ မိခင္ဘာသာ စသျဖင့္... အဲဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သတ္လို႔ စိတ္ဝင္စားမိေပမယ့္ သိပ္အေလးအနက္မရွိဘူး ေျပာရမယ္ထင္တယ္။

ဒီေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ဗမာစာ/စကားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ မိသားစုေတြအေၾကာင္း ဖတ္မိ သိလာတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ခြဲျခားလိုက္မိတာ ၂ မ်ိဳးရွိတယ္။

တစ္မ်ိဳးက ဗမာစာကို မလိုပါဘူး၊ အထင္မႀကီးပါဘူး ဆုိတဲ့တစ္မ်ိဳး။

ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ကေလးေတြကို သင္ေစ တတ္ေစခ်င္ရက္နဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပါ ဆုိတဲ့တစ္မ်ိဳး။ ၂ မ်ိဳးလံုးကိုေတာ့ ေကာင္းသည္ ဆုိးသည္ မေဝဖန္ခ်င္ပါဘူး။ မွတ္ခ်က္ေလာက္ပဲ ခ်မိတယ္။

မလုိပါဘူး အထင္မႀကီးပါဘူးဆုိတဲ့ တစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ကိုယ္စိုက္တာ ကိုယ္ရိတ္သိမ္းၾကရမွာမို႔ ေျပာစရာ စကားမရွိေပမယ့္... (ရလဒ္ကို လတ္တေလာကာလတိုအတြက္ ကာယကံရွင္ေတြကလြဲလို႔ ဘယ္သူကမွ တိုက္႐ိုက္ မခံစားရဘူးေလ)

သင္ေစ တတ္ေစခ်င္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ပါဆုိတဲ့ ေနာက္တစ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ေနရာအႏွံ႔ကို ေရာက္ေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳး၊ အိႏၵိယလူမ်ိဳးေတြေလာက္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ အစင္းဆံုး ေတြးမိတယ္။

အိမ္မွာ အတူေနတဲ့ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမိန္းကေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေတာင္ႀကီး နဲ႔ ရန္ကုန္က။ တေယာက္က ကိုယ္နဲ႔ တႏွစ္ေလာက္ပဲကြာၿပီး တေယာက္က ၂၇ ေလာက္။ သူတုိ႔ဘာသာစကားကို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔ ဒီမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါ သူမ်ားထက္ ေခါင္းတလံုးပိုသာတာ အမွန္ပဲ။

သူတို႔ဘာသာစကားကို ခပ္ငယ္ငယ္ စသင္တဲ့အခ်ိန္မွာ တ႐ုတ္စာကို အသံုးခ်ၿပီး စင္ကာပူလို ေနရာမ်ိဳးမွာ သူမ်ားထက္သာရေကာင္းရဲ႕လို႔ သူတို႔မိဘေတြအေနနဲ႔ ေတြးမိလို႔ သင္ေစခဲ့တာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆုိတာ ေသခ်ာတယ္။

ဒီေတာ့ ဗမာေတြဟာ တ႐ုတ္/ အိႏၵိယေတြေလာက္ ဒီဘက္မွာ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ခ်ရေတာ့မွာေပါ့။

ေနာက္မွတ္ခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲက အထင္ပါ။

ကိုယ့္ကေလး ဗမာစကား မကၽြမ္းက်င္တာကို ဂုဏ္မယူႏိုင္တဲ့ မိဘေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာျဖစ္ေပမယ့္၊ အဲဒါကိုမွ ဂုဏ္လုပ္ေနတတ္တဲ့ မိဘေတြလည္းရွိတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ မွန္/မွား/ေကာင္း/ဆုိး ဆုိတာထက္ အဲဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ကေလး ဘာလုပ္လုပ္ မိဘေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္ အျပစ္မျမင္ ဂုဏ္ယူခ်င္တဲ့ အေျခခံစိတ္သေဘာ လို႔ေတာ့ နားလည္မိတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၾကာလာေတာ့ ဒါကိုက ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္လုပ္ရတဲ့ စတိုင္တမ်ိဳးျဖစ္သြားျပန္ေရာေနမယ္။ =)

***
ေနာက္တခု မွန္တာထပ္ေျပာရရင္ အေၾကာင္းအရာရင္းထက္ ဇြန္ ကေလးေတြကို စာသင္ေပးျဖစ္ရတဲ့ ခံယူခ်က္ကို ပိုစိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ =)

ဘာေျပာရမွန္းမသိေအာင္ ဝမ္းနည္းမိတာပဲ သိတယ္။ သူ႔အေဘးက ဒါမုိ႔ သူလည္း မမွီေတာင္ ဒီေလာက္ျဖစ္ဖုိ႔မေကာင္းဘူးလုိ႔ မျမင္သင္႔ေပမယ့္၊ ျမင္ခြင္႔မရွိေပမယ့္ ဝမ္းနည္းမိတဲ႔ စိတ္ကိုေတာ႔ မေဖ်ာက္ႏုိင္ဘူး။

JJ

ဒီလိုကေလးေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ကေလးရဲ႕အေဘးက ဘယ္သူ ဘယ္ဝါမွန္းသိလိုက္ရေတာ့ ဟာခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာလည္း ILBC တက္ေနတဲ့ တူေလးေတြရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကဗမာလိုေရာ၊ တ႐ုတ္လိုေရာ ေျပာၾကလို႔ထင္တယ္၊ ဗမာစကား တ႐ုတ္စကားကို ေခ်ာေခ်ာရွဴရွဴတတ္ၾကပါတယ္၊ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ ေက်ာင္းမွာပဲ ေျပာၾကတယ္။

ဆရာႀကီးနာမည္ကိုေတာ႕တုိက္ိရိုက္ႀကိးမထည္႕ေစခ်င္ပါ.သြယ္ဝုိက္ေရးလွ်င္ လည္း လုိရင္းးကိုေရာက္ပါသည္။ ေပးလုိေသာ message သည္ အဓိကၿဖစ္ပါသည္။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ILBC တက္တာ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး ဒီတေလာ ေျပာျဖစ္ေနေသးတာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕။

ကိုယ့္အျမင္က ႏိုင္ငံျခား ပို႕ခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ဦးေလးတစ္ေယာက္ကို ျမန္မာေက်ာင္း ၈ တန္းအထိထား ၉ တန္း ၁၀ တန္း ၂ ႏွစ္စာကို GCE O ေဖျဖို႕လုပ္လို႕ တိုက္တြန္းခဲ့ဖူးတာ

အင္းးးး ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ဇြန္ေရ...။ အဓိကက ဘယ္သူ႔ကေလး ေျမးျမစ္ပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ျမန္မာမ်ိဳးဆက္တိုင္း ျမန္မာစကား/ စာ တတ္ေစခ်င္မိတာ အမွန္ပဲ။ ျဖစ္တတ္/ ျဖစ္ေလ့႐ိွပါတယ္။ အနီးကပ္ မိဘျဖစ္သူေတြမွာ တာဝန္ ႐ိွတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ အိမ္မွာ ကေလးကို ျမန္မာလို ေျပာကို ေျပာေပးရမွာ.. .ျမန္မာ႐ုပ္ျပေလးေတြ ကေလးနဲ႔ သင့္ေတာ္မဲ့ စာေလးေတြ ေပးဖတ္ရမွာ....။ ဟူးးးးးးရင္ေမာလိုက္တာ....

ျမန္မာလိုတတ္ဖို႕လဲအေရးၾကီးတယ္ဆိုတာဖတ္ရေတာ့ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ အခမဲ့သင္တန္းသြားေပးေနတဲ့ဇြန္ကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မဇြန္ေရ
ဆရာၾကီး ဦးေအာင္သင္း အဲ႔ေန႔ကေျဖသြားတဲ႔ ေနာက္ဆံုးစကားေလးက ျမန္မာျဖစ္ျပီးမွ ျမန္မာ႔က်က္သေရတံုးခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းတို႔သေဘာပဲကြာ... ဆိုတာေလ။
မဇြန္ စာသြားသင္ေပးေနတဲ႔ ကုသိုလ္ကို သာဓု ေခၚပါတယ္။

ဆရာၾကီးရဲ့နံမယ္ကိုသုံးလိုက္တဲ့ဇြန္ရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိသလိုလိုပါ
ဒါေပမဲ့ စင္ကာပူမွာ ဆရာၾကီးရဲ့မိသားစုဝင္ေတြအမ်ားၾကီးရွိၾကပါတယ္
သူတို႕သိရင္ဘယ္လိုမ်ားေနမလဲစဥ္းစားမိပါတယ္
ဒီကေလးျမန္မာလိုမေျပာတတ္ေပမဲ့ ျမန္မာနံမယ္ေတာ့ရွိမယ္ထင္ပါရဲ့
ျမန္မာနံမယ္ေတာင္မွမရွိေတာ့တဲ့ ဆရာၾကီးရဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြရွိပါတယ္ဆိုရင္......
ဇာတိပုညဂုဏ္မာနဆိုတဲ့စကားနဲ႕ ကမ႓ာရြာ ဆိုတဲ့စကားကို ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားမိတာအမွန္ပါ

မမေရ....

ဘာေတြညာေတြ၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါ့သားသမီးေၿမးၿမစ္ေတြစတာေတြကိုေၿပာမေနေတာ့ပါဘူး။

ဂ်င္းရဲ႕ခံယူခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ႏုိင္ငံပဲေရာက္ေနေန၊ ဘာၾကီးပဲၿဖစ္ေနေန ၿမန္မာကေမြးတဲ့သူဟာ ၿမန္မာေသြးပါေနၿပီ။ ၿမန္မာ့မ်ိဳးဆက္ၿဖစ္ေနၿပီကုိၿဖစ္တဲ့အတြက္ ၿမန္မာစာ ၿမန္မာစကားကုိ (အကၽြမ္းက်င္ၾကီးမဟုတ္ရင္ေတာင္မွ) တတ္ကုိတတ္သင့္တယ္လို႕ကို ထင္မိပါတယ္။ မိဘေတြအေနနဲ႕ကလည္း ဘာညာဆုိတဲ့ ဆင္ေၿခေတြေပးေနမယ့္အစား မိမိတုိ႕ အမ်ိဳးဘာသာစာေပယဥ္ေက်းမႈမေပ်ာက္ေအာင္ မိမိတုိ႕မွာလည္းတာ၀န္ရွိပါလားဆုိတဲ့ အေၿခခံအသိတရားေလးေလာက္ေတာ့ ထားၾကေစခ်င္တယ္။ ၾကဳံတုန္း ၀င္ပြားလိုက္တာ...။ :)


ခ်စ္တဲ့
ဂ်င္း

အခုလုိ ဇြန္ေရးလိုက္တာ အင္မတန္ ေကာင္းပါတယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြအားလံုးဟာ မိဘေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္ေတြက ဘယ္ေလာက္ အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာ ေျပာျပေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာေတြ တလြဲဆံပင္ေကာင္းျဖစ္ေနတာေတြကို ကိုယ္ပိုင္စဥ္းစားဥာဏ္သံုးၿပီး ျပင္ေစခ်င္မိပါတယ္။

သားသမီးဆုိးေနတာကို ဂုဏ္ယူေျပာတာေတြ၊ ျမန္မာစာ မေျပာတတ္မဆုိတတ္တာကို ပညာတတ္ၾကီးထင္ေနတာေတြကို ေဖ်ာက္သင့္ေနပါၿပီ။

:) ျပံဳးသြားပါတယ္

ဒီပို႔စ္ေလးကို ဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ သေဘာမက်တာေလးေတြ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

၁) ကၽြန္ေတာ္တို႔ တ႐ုတ္စာ၊ အဂၤလိပ္စာ စတဲ့ တျခားဘာသာေတြ သင္တုန္းက နကန္းတစ္လံုးမွ မသိဘဲ အဲဒီေက်ာင္းေတြကို သြားတက္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြက အိမ္က အေဖ၊ အေမဆီမွာ အျဖစ္ရွိေအာင္ ျပန္သင္လာခဲ့ပါဦး လို႔မေျပာခဲ့ပါဘူး။ စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ စာမတတ္တဲ့သူကို သင္ေပးရတာ မဟုတ္ဘူးလားဗ်ာ။

၂) ေရာ့ခ္အဆိုေတာ္ ေဇာ္ဝင္းထြဋ္ရဲ႕သားက သူ႔အေဖလို နာမည္သိပ္မႀကီးလိုက္ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ဂီတေလာကႀကီး ပ်က္စီးေနၿပီလို႔ ေျပာတာေလးကေတာ့ ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္ေနၿပီ လို႔ ေအာ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ခံစားမိပါတယ္။

၃) ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ခံစားခ်က္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးလာလို႔ ဒီစာ၊ စကားကို ရင္းႏွီးခဲ့၊ ဖတ္ခဲ့၊ ေျပာဆို ခဲ့ရသူေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ကေတာ့ ျမန္မာစာ တတ္လို႔ ဘယ္မွာမွာ အသံုးမက်ပါဘူး။ (ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတာပါ။) ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာစကားရွိတယ္ဆိုတာ ခ်ျပ႐ံု (ၾကြားႏိုင္႐ံု) ထက္ပိုၿပီး ဘာမွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။

အရာရာတိုင္းဟာ ႏိႈင္းရသေဘာေဆာင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အထင္မႀကီးတဲ့အရာကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္က အထင္ႀကီးခ်င္ႀကီးပါမယ္။ ႀကီးလို႔ရပါတယ္။ ဒါက ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အရာကို တစ္ျခားတစ္ေယာက္ေယာက္က လုပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီျမန္မာဘာသာဆိုတဲ့ အရာကို ကိုယ္က ကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္တိုင္း တျခားသူကို မတတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ျမင္တာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာမက်ပါဘူး။ (ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာပါ)

ျမန္မာစာ တိုးတက္ေနတယ္၊ ဆုတ္ယုတ္ေနတယ္ဆိုတာ တိုင္းတာတဲ့သူရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ထဲ မရွင္းတာေလးေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတာပါ။ စာေရးသူရဲ႕ စိုးရိမ္ေနစိတ္ကေလးကို သေရာ္သလို ျဖစ္သြားရင္ေတာ့ ဒါဟာလည္း အျမင္မတူတာပဲလို႔ လက္ခံေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။

ခင္မင္စြာျဖင့္
ဟန္သစ္ၿငိမ္

@ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္... ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ခ်ေရးသြားတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္ မေက်နပ္ခ်က္ နံပါတ္ ၁ အခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ပဲ ေျပာျပခ်င္တာပါ။ မွန္ပါတယ္... စာသင္ေက်ာင္းဆုိတာ မသိနားမလည္ မတတ္ေသးတဲ့ ကေလးေတြကုိ သင္ေပးရတဲ့ေနရာပါ။ ဇြန္တုိ႔အခုေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႔ တစ္ပတ္မွာ တနဂၤေႏြတစ္ရက္ကုိ စာသင္ခ်ိန္၃နာရီ (မုန္႔စားခ်ိန္ နာရီ၀က္ႏႈတ္လုိက္ရင္) ၂နာရီခြဲနဲ႔ သင္ရတာပါ။ တကယ့္ေက်ာင္းေတြလုိ တစ္ပတ္၅ရက္ႏႈန္းနဲ႔ သင္ခြင့္မရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရသေလာက္အခ်ိန္နာရီအတြင္းမွာ စာသြားႏႈန္းပုိထိေရာက္မႈရွိဖုိ႔အတြက္ ျမန္မာလုိေျပာဆုိဆက္ဆံႏုိင္တဲ့ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံရျခင္းပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ သူငယ္တန္း စတက္ၿပီးဆုိတာနဲ႔ ကေလးအားလုံးဟာ စကားအထုိက္အေလ်ာက္ ေျပာဆုိတတ္ၿပီမုိ႔ ဆရာေတြက ကေလးအားလုံးကုိ တေျပးညီ အတန္းလုိက္ သင္ၾကားေပးႏုိင္ပါတယ္။
ဇြန္တုိိ႔ လုပ္အားေပးေက်ာင္းမွာ ကေလးေတြက စာေမးပြဲရွိလုိ႔ မလာႏုိင္တဲ့အခါ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အလွဴရက္ေတြရွိလုိ႔ ပိတ္ေပးရတဲ့အခါမ်ိဳးေတြရွိေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေရာက္ရွိသင္ၾကားေနတဲ့ သင္ခန္းစာေတြကလည္း မတူပါဘူး။ လုပ္အားေပးဆရာမဦးေရ အားနည္းတဲ့အခ်ိန္ဆုိ ဆရာမတစ္ေယာက္တည္းက မတူညီတဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုစီအတြက္ ကေလးငယ္ ၄၊၅၊၆ ေယာက္ကုိ တၿပိဳင္နက္တည္း သင္ေပးလုိ႔ မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ သင္ေပးရတာပါ။
ျမန္မာလုိ မတတ္တဲ့ကေလးက်ေတာ့ သူ႔အတြက္ သူမ်ားထက္ပုိၿပီး အခ်ိန္ေပးရပါတယ္။ အဲ့ဒီအတြက္ တျခားကေလးေတြအတြက္ အခ်ိန္နည္းသြားပါတယ္။ အားလုံးကုိ အခ်ိန္မွ်မွ်တတနဲ႔ သင္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ဒီလုိအခက္အခဲေလးေတြရွိတဲ့အတြက္ ျမန္မာစကားတတ္ထားရင္ ေက်ာင္းသားအတြက္ေရာ ဆရာအတြက္ပါ ပုိအဆင္ေျပလုိ႔ ဒီစည္းကမ္းခ်က္ကုိ ေရွ႕က အေတြ႔အႀကဳံရွိ ဆရာမႀကီးမ်ားက ထည့္သြင္းထားျခင္းပါ။
ဒီအခ်က္အတြက္ ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္ နားလည္ေပးမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
က်န္တဲ့အခ်က္ေတြကေတာ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ အေတြ႔အႀကဳံ၊ ခံစားခ်က္၊ အျမင္သေဘာထားနဲ႔သာ သက္ဆုိင္တာမုိ႔ ဇြန္႔ဘာမွ ထပ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။

အခ်ိန္ယူၿပီး လာဖတ္ေပးသြားၾကတဲ့သူမ်ား အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္။

အမ..
ညီမ ကေတာ့
စကားလုံးအၾကီးၾကီးေတြ သုံးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး..
ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာ ဓေလ့ ထုံးစံ၊ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈေတြ ကုိခ်စ္တယ္ ..
ျမန္မာ့ဓေလ့ နဲ႕ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ရဲ႕ အႏွစ္သာရ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ကုိ ျမန္မာစာ ေတြ ထဲမွာ ပဲေတြ႕ႏုိင္မယ္ ထင္တယ္ ... ..
ျမန္မာတေယာက္ ျမန္မာစာ မတတ္ တာ ကုိယ့္အေဖ ဘယ္သူလဲ မသိသလုိ ... ျဖစ္ေနတယ္ ... အေမေက်ာ္လုိ႕ ေဒြးေတာ္ လြမ္း ... သလုိပဲ... ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္းရဲ႕ နံပါတ္ ၁ အခ်က္ အေျခအေန နဲ႕ ေနရာေဒသ မတူပါဖူး .... ၂ အခ်က္ ကေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ ရဲ႕ ေနရာ နဲ႕ ဆရာမင္းသု၀ဏ္နဲ႕ ေနရာ သူတုိ႕ ၂ ေယာက္ ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ... ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားေတြ အေပၚ မွာ ထားတဲ့ စိတ္ေစတနာ ခံယူခ်က္ .. အရမ္း ကုိ မုိးနဲ႔ ေျမလုိ ကြာ ပါတယ္ ... လုံး၀ ႏႈိင္းယွဥ္ လုိ႕ မတန္ ပါဖူး (ရုိင္းရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ.. ေဇာ္၀င္းထြဋ္ ဘာေကာင္မုိ႕ လဲ .. သူမွာ ဘာအထင္ၾကီးစရာ ရွိလုိ႕ လဲ ကုိယ့္ အဖုိးရဲ႕ သီခ်င္းေတာင္ နားေထာင္ဖူး ၾကားဖူးလူမဟုတ္ဖူး) မုိးနဲ႔ ေျမ၊ ဆီနဲ႕ ေရပါ ............
၃ အခ်က္ ကေတာ့ အမရဲ႕ ပုိ႕စ္ထဲမွာလဲ ပါသြားပါၿပီ .. အဲဒါ ကေတာ့ စကားေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ စာေပလည္းေပ်ာက္ကြယ္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏုိင္ငံ အားလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ... ေနာက္တစ္ခု က ျမန္မာ စကား ေတြ ဟာ အလြန္ ကုိ အဓိပၸါယ္ ျပည့္၀ေနပါတယ္ ....ါ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵေဟာတဲ့တရားေတြ ထဲ မွာ တရားေဟာရင္ ျမန္မာ စကားေတြ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေလးေတြၾကားညွပ္ၿပီး ထည့္ရွင္းျပသြားေလးေတြ နာဖူးပါတယ္ အရမ္း ကုိ ေကာင္းလွပါတယ္ ..... ...

ျမန္မာ လူမ်ိဳး ျမန္မာစာ မတတ္ တာ အျပစ္တင္ တာ ဟာ အလြန္ သဘာ၀က်တဲ့ အျပစ္တင္တဲ့အရာ ပါ... ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္း အေျပာ အရ..တခ်ိန္ က ျမန္မာစာသည္ ငါတုိ႕ စာ .. ျမန္မာစကားသည္ ငါတုိ႕စကားဆုိၿပီး ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ နဲ႕ ျမန္မာ ျပည္ ျမန္မာ စာ ကုိ ယေန႕အထိ ဆက္လက္ တည္တံ့ ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကြ်န္မတုိ႕ရဲ႕ ဘုိးဘြားေတြ ကုိ ေစာ္ကားေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္.. ကြ်န္မတုိ႕ ျမန္မာ စကားပုံေတြ အမ်ားၾကီး ပါ.... အဲဒီ ထဲက တစ္ခု ကေတာ့ သံကိုသံဖ်က္ သံေခ်းတက္ တဲ့..
ကုိဟန္သစ္ၿငိ္မ္း ကေတာ့ သံကုိ သံဖ်က္ သံေခ်းတတ္ လုပ္ေနပါၿပီ... အဲလုိ လူေတြ နည္းသထက္ နည္းပါေစ... လုိ႕ ပဲဆုေတာင္းရေတာ့ မွာ ပဲ .....
I m just reader ......

အမ..
ညီမ ကေတာ့
စကားလုံးအၾကီးၾကီးေတြ သုံးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး..
ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာ ဓေလ့ ထုံးစံ၊ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈေတြ ကုိခ်စ္တယ္ ..
ျမန္မာ့ဓေလ့ နဲ႕ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ ရဲ႕ အႏွစ္သာရ နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္း ကုိ ျမန္မာစာ ေတြ ထဲမွာ ပဲေတြ႕ႏုိင္မယ္ ထင္တယ္ ... ..
ျမန္မာတေယာက္ ျမန္မာစာ မတတ္ တာ ကုိယ့္အေဖ ဘယ္သူလဲ မသိသလုိ ... ျဖစ္ေနတယ္ ... အေမေက်ာ္လုိ႕ ေဒြးေတာ္ လြမ္း ... သလုိပဲ... ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္းရဲ႕ နံပါတ္ ၁ အခ်က္ အေျခအေန နဲ႕ ေနရာေဒသ မတူပါဖူး .... ၂ အခ်က္ ကေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ ရဲ႕ ေနရာ နဲ႕ ဆရာမင္းသု၀ဏ္နဲ႕ ေနရာ သူတုိ႕ ၂ ေယာက္ ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ ... ျမန္မာ ျပည္သူျပည္သားေတြ အေပၚ မွာ ထားတဲ့ စိတ္ေစတနာ ခံယူခ်က္ .. အရမ္း ကုိ မုိးနဲ႔ ေျမလုိ ကြာ ပါတယ္ ... လုံး၀ ႏႈိင္းယွဥ္ လုိ႕ မတန္ ပါဖူး (ရုိင္းရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ.. ေဇာ္၀င္းထြဋ္ ဘာေကာင္မုိ႕ လဲ .. သူမွာ ဘာအထင္ၾကီးစရာ ရွိလုိ႕ လဲ ကုိယ့္ အဖုိးရဲ႕ သီခ်င္းေတာင္ နားေထာင္ဖူး ၾကားဖူးလူမဟုတ္ဖူး) မုိးနဲ႔ ေျမ၊ ဆီနဲ႕ ေရပါ ............
၃ အခ်က္ ကေတာ့ အမရဲ႕ ပုိ႕စ္ထဲမွာလဲ ပါသြားပါၿပီ .. အဲဒါ ကေတာ့ စကားေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ စာေပလည္းေပ်ာက္ကြယ္၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ႏုိင္ငံ အားလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ... ေနာက္တစ္ခု က ျမန္မာ စကား ေတြ ဟာ အလြန္ ကုိ အဓိပၸါယ္ ျပည့္၀ေနပါတယ္ ....ါ ဆရာေတာ္ အရွင္ေဆကိႏၵေဟာတဲ့တရားေတြ ထဲ မွာ တရားေဟာရင္ ျမန္မာ စကားေတြ ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေလးေတြၾကားညွပ္ၿပီး ထည့္ရွင္းျပသြားေလးေတြ နာဖူးပါတယ္ အရမ္း ကုိ ေကာင္းလွပါတယ္ ..... ...

ျမန္မာ လူမ်ိဳး ျမန္မာစာ မတတ္ တာ အျပစ္တင္ တာ ဟာ အလြန္ သဘာ၀က်တဲ့ အျပစ္တင္တဲ့အရာ ပါ... ကုိဟန္သစ္ၿငိမ္း အေျပာ အရ..တခ်ိန္ က ျမန္မာစာသည္ ငါတုိ႕ စာ .. ျမန္မာစကားသည္ ငါတုိ႕စကားဆုိၿပီး ေၾကြးေၾကာ္သံေတြ နဲ႕ ျမန္မာ ျပည္ ျမန္မာ စာ ကုိ ယေန႕အထိ ဆက္လက္ တည္တံ့ ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ကြ်န္မတုိ႕ရဲ႕ ဘုိးဘြားေတြ ကုိ ေစာ္ကားေနသလုိ ျဖစ္ေနတယ္.. ကြ်န္မတုိ႕ ျမန္မာ စကားပုံေတြ အမ်ားၾကီး ပါ.... အဲဒီ ထဲက တစ္ခု ကေတာ့ သံကိုသံဖ်က္ သံေခ်းတက္ တဲ့..
ကုိဟန္သစ္ၿငိ္မ္း ကေတာ့ သံကုိ သံဖ်က္ သံေခ်းတတ္ လုပ္ေနပါၿပီ... အဲလုိ လူေတြ နည္းသထက္ နည္းပါေစ... လုိ႕ ပဲဆုေတာင္းရေတာ့ မွာ ပဲ .....
I m just reader ......

ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာစာတတ္ကိုတတ္ရပါ မယ္။ ကိုယ္ေတြ ့တစ္ခုအေနနဲ ့ ရန္ကုန္မွာ ၾကံဳဖူးတာက ျပင္သစ္သူ တစ္ေယာက္ UFL မွာ ျမန္မာစာလာသင္ပါတယ္ သူ ့ကိုျမန္မာစာ လြယ္လား လို ့ေမးၾကည့္ေတာ့ အရမ္းခက္တယ္တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အေတြးက မရင့္က်က္ေသးဘူး။ ကိုယ္တိုင္englishဘာသာကေန ျမန္မာဘာသာျပန္ဆို ေတာ့မွ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေရးဖို ့ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ခက္ခဲေၾကာင္းေတြ ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျပင္သစ္သူရဲ ့စကားကို အမွတ္ရေစပါတယ္။ ျမန္မာစာရဲ ့ေလးနက္ပံုကိုလည္း ခ်စ္လာတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္နိုင္ငံ ပဲ ေရာက္ေရာက္ ျမန္မာဟာျမန္မာပဲေပါ့ ရွက္စရာ မရွိဘူးလို ့ထင္ပါတယ္။

ကာလံ ေဒသံ နဲ႔ အညီ ေနရမယ္လို႔ အဆို ရွိ သလားလို႔...
Just my two cent's worth!
m

ဇြန္႕ရဲ႕ ဒီပို႕စ္ကို အရမ္းႏွစ္သက္သေဘာက်တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ အမသားကို ျမန္မာစာ ဖတ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳစားတယ္။ အေရးမွာေတာ့ သူက အားနည္းေနတယ္။ ဖတ္တတ္တာေလးနဲ႕ေတာ့ ေက်နပ္ရတာေပါ့ေလ။

အမခင္မင္းေဇာ္

someone above made a point that the author is assuming the future of myanmar people's language and culture is degrading just because Sir Min Thu Wun's great grandson cannot speak myanmar. as i read thorough the post more than twice critically, i didn't find such point implied by the author. it's only how the reader interprets what the author's message could be. another point he made is by suggesting that fluency of myanmar language is of no use except as a fact to show off that we have own language and culture. this point is not wrong but it sounds very funny when all readers read and understood what he's trying to describe, which was all written in myanmar as a communication medium. if one thinks a language he was raised up with is useless, then why is he making comments in that language? does he think people reading this blog cannot understand the english he can use? think about any myanmars who are raised up with myanmar language. no matter how they are strong in english and can communicate with it in all four skills, can anyone make a thought in their head in 'english'? when we are hungry, our mind thinks "bite sar lite tar" and words alike. nobody pronounces "damn..i'm sooo hungry!" in the head. now who says myanmar language is useless at least for our brain's thinking mechanism? in short, my point is that a language is a weapon or a tool to communicate with different people all over the world. knowing or being fluent in a language(whether native or international) is NEVER useless. even singaporeans here who don't have a precise native language (even though they are boosting 4 official languages) like to claim their distorted english language as 'singlish' and proud to speak that way. we, myanmars, are way left behind in using correct and formal english language just by imitating this poorly arrogant singlish accent. i never met any indian or chinese who tries to imitate singlish accent. they just use thier racially biased english tone and they are comfortable as well as working fine with it. and now it's time to consider whether myanmar language is not useful or we are too passive and easily influenced by a foreign culture or language.

ညီမေလးေ၇ သိပ္ေကာင္းတဲ့ပို ့စ္ ေလးပါ၊ အမ သမီးေလးက ၉ႏွစ္ပါ။ primary 3 တက္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို ျမန္မာစာ ျမန္မာစကား မတတ္မွာ အ၇မ္းစိုး၇ိမ္မိတယ္။ ၇သမ်ွအခ်ိန္ေလးကို ျမန္မာစာသင္ေပးပါတယ္။ ခုဆို ပထမတန္းစာကို ေ၇းတတ္ဖတ္တတ္ေနပါျပီ။ ညီမေလး၇ဲ ့ပို ့စ္ေလးဖတ္ခြင့္၇တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Burmese,are,still being conservative,even when they live in abroad.
What's the big deal? If they ever think on global scale. Parent can try to get exposure of native culture and language,it is not an impossible task.
And if the child grows up,and he has properly trained,balanced kind of education,he will probably try to find his/her roots. It also depend on the place where the child is raised,thus it is said above 'proper,balanced education'. Get your children Liberal education instead of forcing them to lawyers,surgeons or engineers.
Again,why don’t anyone even dare to point out the root of all evil,rulers destroying everything systematically. In SayaGyi Min Thu Won's time,they build the nation,in his great grandson's time the whole thing got destroyed and sold.