လြန္ခဲ့ေသာရက္မ်ားက ကြ်န္မစာမေရးျဖစ္ေသာ္လည္း အေတြးထဲမွာ တစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာက ေန႔စဥ္လုိလုိ ရွိေနခဲ့သည္။
“အၾကမ္းဖက္မႈ” ဆုိေသာ စကားစုႏွင့္ အေၾကာင္းအရာသည္ မနက္တုိင္းလုိလုိ သတင္းမ်ားဖတ္ၾကည့္ရင္းက ရသြားတာ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဆရာမဂ်ဴး၏ “ပုိခ်စ္ရသူ…” စာအုပ္မွ ဖမ္းယူေကာက္ႏုတ္မိေသာ စာသားတစ္ခုထက္ပုိေသာ အေတြးစိတ္မ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္… ကြ်န္မတုိ႔ ေနထုိင္ရာ အနီးအေ၀း ပတ္၀န္းက်င္မွာ ျပဳမူျဖစ္ပ်က္သြားေသာ ကိစၥရပ္မ်ားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အၾကမ္းဖက္မႈဆုိေသာ စကားစုႏွင့္ လုပ္ရပ္သည္ မေကာင္းေသာ အျခင္းအရာတစ္ခုအျဖစ္ ကြ်န္မတုိ႔ ရွင္သန္ေနထုိင္ရာ ၿဂိဳလ္ကမာၻေပၚမွာ အရင္ေခတ္ကာလကတည္းက ရွိခဲ့ျဖစ္ခဲ့၊ အခုလည္း ရွိဆဲျဖစ္ဆဲ၊ ေနာင္လည္း ရွိေနျဖစ္ေနဦးမွာ ေသခ်ာသည့္ ကိစၥရပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။
အိမ္၊ ကား၊ ႐ုံးအေဆာက္အဦ၊ ေလဆိပ္၊ ဘူတာ႐ုံ၊ မီးရထား၊ သေဘၤာ၊ ေလယာဥ္ ေနရာေဒသမ်ိဳးစုံမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ပြားလ်က္ရွိသည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္း အၾကမ္းဖက္မႈ၊ လူစုလူေ၀းႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကုိ လုပ္ႀကံအၾကမ္းဖက္မႈ၊ လူအစုလုိက္အၿပဳံလုိက္ကုိ ေသေၾကသတ္ျဖတ္ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ လက္နက္သုံးၿပီး အၾကမ္းဖက္မႈ၊ ကာယခြန္အားသုံး၍ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ စိတ္ေရာဂါမွတစ္ဆင့္ အၾကမ္းဖက္မႈ၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရးကုိ ခုတုံးလုပ္၍ အၾကမ္းဖက္မႈ… စသည့္ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးေအာက္တြင္ အၾကမ္းဖက္ ျပဳမူေနၾကေသာ္လည္း အၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ား၏ ကာယႏွင့္စိတၱ ခ်ိဳ႕ယြင္းဆင္းရဲရျခင္းမွာေတာ့ အားလုံးအတူတူပင္ ျဖစ္သည္။
ထုိထုိေသာ အၾကမ္းဖက္ခံရသူမ်ားထဲတြင္မွ အရြယ္မေရာက္ေသးေသာ ကေလးသူငယ္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏ အၾကမ္းဖက္ခံရမႈသည္ အျခားေသာ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားထက္ အေရအတြက္ ပုိမ်ားေနမလားဟု ကြ်န္မ သံသယ ျဖစ္မိသည္။
မိသားစု၀င္ အခ်င္းခ်င္း အၾကမ္းဖက္မႈေတြကေတာ့ သိပ္ကုိ အ႐ုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္လွပါသည္။ သားျဖစ္သူက မိဘႏွစ္ပါးလုံး၏ ေနာက္ေစ့ကုိ တူျဖင့္႐ုိက္သတ္ခဲ့သည့္သတင္းမွာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္စရာ။ အေဖရင္းကုိယ္တုိင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ရြယ္သမီးငယ္ကုိ မေတာ္မတရားျပဳက်င့္မႈမ်ားကလည္း မၾကား၀ံ့မနာသာ။ လင္ေယာက်္ားကုိယ္တုိင္ မိမိဇနီးသည္အား အျခားေယာက်္ားမ်ားႏွင့္အိပ္ရန္ အတင္းအၾကပ္ ေစခုိင္းခံရေသာ ကေလးသုံးေယာက္မိခင္၏ ရင္ဖြင့္အကူအညီေတာင္းခံသံ။ အဖြား၊ အေဒၚႏွင့္ ဦးေလးတုိ႔က ဗီ႐ုိထဲ ေသာ့ခတ္ထည့္ၿပီး ဒဏ္ေပးရာမွ အသက္ဆုံးပါး ရရွာေသာ ဆယ္ေက်ာ္သက္မိန္းကေလး။
ကမာၻတစ္၀ွမ္း အျပစ္မရွိဘဲ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ခံၾကရေသာ ကေလးငယ္ေတြကလည္း အေျမာက္အျမား။ တေလာက သတင္းႀကီးခဲ့သည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ဟသၤာတၿမိဳ႕မွာ လူမဆန္စြာ ညွင္းပန္းအႏွိပ္စက္ခံရေသာ ေမာင္ထိပ္ကြက္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က ပန္းၿခံတစ္ခုမွာ လမ္းေပ်ာက္သြား၍ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးရန္ အကူအညီေတာင္းရာမွ အိမ္ျပန္ပုိ႔ေပးသူက လိမ္လည္ေခၚေဆာင္သတ္ျဖတ္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္အပုိင္းပုိင္း ခုတ္ျဖတ္ခံရေသာ ကံဆုိးလွသည့္ ၇ႏွစ္အရြယ္ အျပစ္မဲ့ ကေလးငယ္။ ဒါေတြက လတ္တေလာ ကြ်န္မေခါင္းထဲမွာ ရွိေနေသာ၊ သိပ္မၾကာခင္ကမွ ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံစီမွာ ျဖစ္ပြားေနေသာ အၾကမ္းဖက္မႈႏႈန္း အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိေနပါသလဲဟု ကြ်န္မ စိတ္ပူပန္စြာ ေတြးေတာမိသည္။
ကြ်န္မ ယခုေရာက္ရွိ ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ လုံၿခဳံေဘးကင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈနည္းပါးသည့္ ၿမိဳ႕ႏုိင္ငံေလးမွာေတာင္ လြန္ခဲ့ေသာ လအနည္းငယ္က သီတင္းခုနစ္ပတ္အတြင္း အေလာင္း ၇ေလာင္း ဆက္တုိက္ေတြ႔ရွိခဲ့ရသည့္ သတင္းၾကားေတာ့ အံ့ၾသမိခဲ့သည္။ အင္းေလ… အရာရာကုိ ယခင္ ဆယ္ႏွစ္ကအတုိင္း အၿမဲႏႈိင္းယွဥ္ တြက္ဆေနလုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရႏုိင္ပါ့မလဲ။ ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္မႈေတြက အမ်ားႀကီးရွိေနၿပီပဲ၊ ရာဇ၀တ္မႈေတြလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ မ်ားလာႏုိင္တာပဲဟု… ကြ်န္မစိတ္ကုိ ျပန္ႏွစ္သိမ့္ရသည္။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္ လုံၿခဳံအႏၲရာယ္ကင္းသည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခုမွာ ေရာက္ရွိေနျခင္းက ကြ်န္မကုိယ္တုိင္ အတြက္သာမက ရပ္ေ၀းရွိ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအေနႏွင့္လည္း စိတ္သက္သာရာ ရေစပါသည္။
ကမာၻအရပ္ရပ္မွာ ျဖစ္ပြားေနေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ သတင္းေတြၾကားရ၊ ဖတ္ရသည့္အခါ ကြ်န္မ၏အာ႐ုံေတြ အေနာက္တစ္ႏုိင္ငံက ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ဆီ ေရာက္သြားတတ္သည္။ အဲဒီၿမိဳ႕မွာ ကြ်န္မခ်စ္ခင္ေလးစားရေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ တစ္ခါက ကြ်န္မကုိ ေျပာျပဖူးတာ သြားသတိရသည္။ သူတုိ႔ ကေလးရသည့္အခါ ယခုေနထုိင္ေသာၿမိဳ႕ထက္ ပုိၿပီးေဘးကင္း၊ ရာဇ၀တ္မႈနည္းပါးေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထုိင္ၾကမည္တဲ့။ သုိ႔ေသာ္…အခုခ်ိန္ထိ သူတုိ႔မိသားစု မေျပာင္းေရႊ႕ျဖစ္ေသး။ သမီးရင္ေသြး တစ္ေယာက္ကေန ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ဒီသမီးေတြ အရြယ္ေရာက္သည့္တုိင္ သူတုိ႔အဲဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ဆက္လက္ေနထုိင္ၾကဦးမလား…။ ဒါကုိေတာ့ ကာယကံရွင္ မိသားစုကုိယ္တုိင္သာ သိရွိဆုံးျဖတ္ႏုိင္သည္ေလ။ ကြ်န္မအေနႏွင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ အႀကံျပဳစရာလည္းမလုိ။
သုိ႔ေသာ္… ထုိၿမိဳ႕တြင္ ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အၾကမ္းဖက္မႈ သတင္းတစ္ခုတေလကုိ ၾကားမိတုိင္း စုိးရိမ္ပူပန္တတ္ေသာ ကြ်န္မ၏ စိတ္အစဥ္သည္ သူ၏သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ဆီသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားတတ္ေၾကာင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အံ့ၾသ႐ုိးသားစြာ ၀န္ခံမိေသာ္လည္း သူ႔ကုိေတာ့ ဘယ္ေသာအခါမွ ေျပာျပျဖစ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။
ဇြန္မုိးစက္
ညေနက Clementi Mall ဖက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္... လူေတြမွ အမ်ားၾကီးပဲ... ၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနတာပဲ... MRT မွာ အရင့္ အရင္က တခါမွ မေတြ႔ဖူးတဲ့ CCTV Camera ေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ခဲ့ရတယ္... လံုျခံဳမႈေတြ နည္းပါးလာတဲ့ လကၡဏာတခုေပပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေနာက္ထပ္လည္း အရွည္ၾကီး ဆက္ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္... ၾကည္လင္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ နည္းနည္းေနာက္သြားတယ္... း((
အၾကမ္းဖက္မႈေတြကေတာ့ ႐ိွေနလိမ့္ဦးမယ္ ညီဇြန္ရယ္၊ နဲပါးသြားပါေစ လို႔ပဲ....
ဟုတ္တယ္ဗ်ာ..၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြက ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ႐ွိခဲ့တာ မွန္ေပမယ့္ ဒီဖက္ေခတ္ လို မီဒီယာရဲ႕ ျမန္ဆန္မႈေၾကာင့္ ေန႔စဥ္လိုလို ျမင္ေန ၾကားေနရေတာ့ တာပါပဲ၊ သတင္းေတြ ၾကည့္ရင္၊ ဖတ္ရင္ စိတ္ေမာၿပီး က်န္ခဲ့တယ္၊ တဦးနဲ႔တဦး၊ တအုပ္စုနဲ႔ တအုပ္စု၊ တႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ အၾကမ္းဖက္မႈ ေတြက (ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္းစြာနဲ႔ပဲ) ဆက္႐ွိေနဦးမွာ ပါပဲ၊ မ်က္ေမွာက္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ ဇြန္႔ရဲ႕ ပို႔စ္ေလးမွာ ခံစားမႈေတြပါ မႈန္းျခယ္ထားလို႔ ဖတ္ရတာ တုန္ခါမႈ ႐ွိပါတယ္..။
တခါတေလ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ထက္ ကိုယ္နဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ သူမ်ားေတြကို ပိုပူမိတတ္တယ္။ ဥပမာ - ရန္ကုန္မွာ ၃ ေနရာ ဗံုးကြဲတုန္းက ခဏပဲ လန္႔ၿပီး ေနာက္တပတ္ေလာက္ေနေတာ့ ပံုမွန္အတိုင္း သြားလာေနလုိ႔ျဖစ္သြားတယ္။ သႀကၤန္ဗံုးကြဲေတာ့ ပတ္သတ္ရာရာ အကုန္လံုးကို လိုက္ပူေနရတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မၿပီးဘူး။ ဘာကို ေဒါသထြက္မွန္းလည္း မသိဘူး။
ခုလည္း ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာမွာ တစ္ခုခုဆို ဒီေလာက္ မပူပင္ဘူး။ အေဝးက ကိုယ္နဲ႔ပတ္သတ္ရာ ပတ္သတ္ေၾကာင္းရွိတဲ့ေနရာေတြမွာ တစ္ခုခုဆုိ သူတို႔နဲ႔ ကိုယ္ ေဝးေနတုန္း တစံုတရာျဖစ္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေျဖႏိုင္မယ္မဟုတ္ဘူး ဆုိတာ ေတြးမိတယ္။
တစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ေနျဖစ္တဲ့အခါ ပိုပူတတ္လာတာမ်ားလား မသိပါဘူး။
မမေရ...အဓိကကကေတာ့ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းဆုိင္ရာေတြ
ေဖာက္ၿပန္ပ်က္စီးလာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ထင္တယ္ေနာ္။ း( တစတစတုိးလာမွာပဲစိုးရိမ္မိတာ။ း(
ဂ်င္း