(က)
ထုိညေနက ရွားလဲ့တစ္ေယာက္ ရုံးခ်ဳပ္သုိ႔
အစီရင္ခံစာသြားမတင္ရလွ်င္ သူႏွင့္ ေတြ႔ျဖစ္ခ်င္မွ ေတြ႔ျဖစ္မည္။ ေ၀ဒနာေဟာင္းလည္း ျပန္ေပၚလာစရာ
အေၾကာင္းမရွိ။ သုိ႔ေသာ္ ရုံးခ်ဳပ္ေဘးကပ္ရပ္က ဟုိတယ္မွာ အလုပ္ကိစၥျဖင့္ ရက္သတၱပတ္ခန္႔
လာေရာက္တည္းခုိေသာသူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ဆုံျဖစ္ေအာင္ ဆုံခဲ့မိသည္။
သံေယာဇဥ္ ျဖတ္ေတာက္ထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း
တကယ္တမ္းျပန္ဆုံၾကသည့္အခါ အနည္းငယ္မွ် စိတ္လႈပ္ရွားမိေသးသည္ကုိ ရွားလဲ့ ၀န္ခံပါသည္။
ငါးႏွစ္ၾကာကြဲကြာေနခဲ့ေသာ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက ေျပာင္းလဲမႈသည္ တစ္ဖက္တည္းမွာသာ ရွိေသးသည္။
သမီးကေလးတစ္ေယာက္ရၿပီး ေနာက္ထပ္သားေလးရဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနေၾကာင္း အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္
ေျပာျပခဲ့သည့္ သူ႔မ်က္၀န္းမ်ားကုိ ရွားလဲ့ ဘယ္လုိရင္ဆုိင္ တုံ႔ျပန္ခဲ့သလဲ မမွတ္မိေတာ့။
ရွားလဲ့ မွတ္မိတာ တစ္ခုပဲ ရွိသည္၊ အခုခ်ိန္ထိ တစ္ေယာက္တည္းပဲလားဟူေသာ သူ႔ဆီမွ ေမးခြန္းကုိ
ျပန္ေျဖအၿပီးမွာ ျမင္လုိက္ရေသာ အ့ံၾသရိပ္စြက္သည့္ အၾကည့္တစ္စုံျဖစ္သည္။ ယခုခ်ိန္ထိ
ရွားလဲ့တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနရျခင္းမွာ သူ႔ပေယာဂမပါေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္၍ ညစာအတူစားဖုိ႔
ဖိတ္ေခၚခ်က္ကုိ လက္ခံလုိက္သည္။ ရွားလဲ့ အဆင္ေျပလွ်င္ သူမျပန္ခင္ တစ္ေခါက္ထပ္ေတြ႔ဖုိ႔
ေျပာသည္ကုိေတာ့ ေနာက္မွအေၾကာင္းျပန္လုိက္မည္ဟုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိညက ရွားလဲ့ အိပ္တစ္၀က္၊
ႏုိးတစ္၀က္ျဖင့္ မနက္လင္းခဲ့ရသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ရုံးေရာက္ေတာ့ ခါတုိင္းလုိ
ရႊင္ပ်မေနဘဲ ေငးေငးငုိင္ငုိင္ျဖစ္ေနေသာ သူမကုိ စင္ဒီက မက္ဆင္ဂ်ာမွေန၍ လွမ္းေမးသည္။
“ေဟး… ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ေကာင္းပါတယ္၊ မေန႔က ကုိယ့္အဆက္ေဟာင္းနဲ႔
မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ေတြ႔လုိ႔”
“ေၾသာ္… ရွားေျပာျပဖူးတဲ့ ဟုိတစ္ေယာက္လား”
“အင္း…”
“ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနစမ္းပါကြာ… စိတ္မညစ္နဲ႔
ဒီေန႔ ေသာၾကာေလကြယ္။ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ ဒီညေန ကုိယ္နဲ႔ကလပ္ လုိက္ခဲ့ပါလား”
“စဥ္းစားလုိက္ဦးမယ္”
“စဥ္းစားမေနပါနဲ႔၊ ရွား တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးလုိ႔
စုိးရိမ္ေနတာ မဟုတ္လား၊ ကုိယ္တစ္ေယာက္လုံး ပါေနတာပဲ။ ဟုိေရာက္ရင္ ေပ်ာ္သြားမွာ… ”
“အင္းပါ… ဒါဆုိလည္း လုိက္ခဲ့မယ္ေလ”
“ေဟး… ဒါမွ ရွားလဲ့ကြ…”
(ခ)
မရင္းႏွီးေသာေတးသြားမ်ားၾကား၊ အေႏွာင့္အသြားမလြတ္ေသာ
စကားသံမ်ားၾကား၊ နီတစ္ခ်ီ ျပာတစ္လွည့္ မီးေရာင္မ်ားေအာက္မွာ ရွားလဲ့ အေနရခက္ေနသည္။
အမ်ားတကာလုိ မူးယစ္ရီေ၀တတ္ေသာအရည္မ်ားကုိ မေသာက္ဘဲ သာမန္အခ်ိဳရည္ အေအးတစ္ခြက္ကုိ ရွာေဖြမွာၾကားေနေသာ
ရွားလဲ့ကုိ စင္ဒီက အံ့ၾသတစ္ႀကီး လွမ္းၾကည့္သည္။ သူအခါခါ အထပ္ထပ္ေခၚ၍ ရွားလဲ့လုိက္လာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္သာ
ဒါေသာက္ရေကာင္းလားဟူ၍ ေစာဒကမတက္ျခင္းျဖစ္သည္။ စင္ဒီက လာေနက်ျဖစ္မွန္း သူ႔ကုိေဖာ္ေရြခင္မင္စြာ
ႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ ကလပ္၀န္ထမ္းမ်ားကုိၾကည့္ၿပီး သိႏုိင္သည္။
ရုံးက အခ်ိဳ႕မိန္းကေလးမ်ားက စင္ဒီ့ကုိ
သိပ္မတြဲၾက။ စင္ဒီက သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ၊ မဟုတ္မခံ ဘုေဘာက္ေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္မည္ဟု အေစာပုိင္းက
ရွားလဲ့ ထင္ထားေသာ္လည္း တကယ္တမ္း သူတုိ႔ ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ၾကသည့္အေၾကာင္းရင္းမွာ စင္ဒီ့ကိုယ္က်င့္သိကၡာပုိင္းႏွင့္
ပတ္သက္ေၾကာင္း ေနာင္မွ သိခဲ့ရသည္။ ဖခင္ႏွင့္ကြဲကြာေနတာခ်င္းတူ၊ ေမြးခ်င္းညီအစ္မႏွစ္ေယာက္မွာ
အႀကီးဆုံးျဖစ္တာခ်င္းလည္းတူ၊ လုပ္ငန္းဌာနပုိင္းမွာလည္း အတူတြဲၿပီး လုပ္ရသည္မုိ႔ ရွားလဲ့အလုပ္၀င္ၿပီး
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ စင္ဒီႏွင့္ ေန႔လည္စာအတူသြားစားေဖာ္သြားစားဖက္ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ရုံးပိတ္ရက္အခ်ိဳ႕မွာ
ေစ်း၀ယ္အတူထြက္ၾကသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေသာၾကာေန႔ ညေနတုိင္း စင္ဒီသြားသြားေနေသာ
ကလပ္မ်ားကုိေတာ့ တစ္ခါမွ လုိက္မသြားဖူးခဲ့။ စင္ဒီ့ ကုိယ္က်င့္တရားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးလည္း
သံသယမ၀င္မိခဲ့။ လူလြတ္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ေယာက်္ားေလးမ်ားႏွင့္တြဲျခင္းကုိ အထူးတလည္
အျပစ္ဆုိစရာဟု ရွားလဲ့ မျမင္ခဲ့။ ထုိညက ကလပ္သုိ႔ လုိက္မသြားျဖစ္ခဲ့လွ်င္ အမ်ားျငဴစူၾကေသာ
စင္ဒီ့ခံယူခ်က္ႏွင့္ သေဘာထားကုိ ရွားလဲ့သိခြင့္ႀကဳံဦးမဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္…
(ဂ)
အေအးခြက္ထဲက ေရခဲတုံးမ်ားကုိ တစ္တုံးခ်င္း
ဆယ္ယူၿပီး ၀ါးေနမိသည္။ စင္ဒီက သူမေဘးမွာ၀င္ထုိင္ရင္း
“ေဟ့… ယူ႔ကုိ တုိ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔
မိတ္ဆက္ေပးမယ္၊ ခဏေနသူလာေတာ့မွာ”
ရွားလဲ့က အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္။
“တကယ္လုိ႔ ကုိယ္ဒီည ယူနဲ႔အတူျပန္မလုိက္ႏုိင္ရင္
စိတ္မဆုိးနဲ႔ေနာ္”
ဒီေတာ့မွ ရွားလဲ့ေခါင္းေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“ဟင္… ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
“တုိ႔…ခ်ိန္းထားတာရွိတယ္။ အိမ္ကုိျပန္အိပ္ျဖစ္မွာ
မဟုတ္ဘူး” “ေဟာ… ဟုိမွာ… သူလာေနၿပီ”
ရုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔ေသာ္လည္း အနည္းငယ္ထိပ္ေျပာင္ၿပီး
သူမတုိ႔ႏွစ္ဦးလုံးထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ပုိႀကီးမည္ဟု ခန္႔မွန္းရေသာ လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာေနသည္ကုိ
ရွားလဲ့ျမင္လုိက္ရသည္။ သူ၀တ္စားပုံကုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရုံးတစ္ခု၏ စီမံခန္႔ခြဲမႈအထက္ပုိင္းတြင္
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာအရာရွိျဖစ္ေၾကာင္း ရွားလဲ့မွန္းဆလုိက္သည္။
“ေဂ်ာ့ခ်္… ဒါက တုိ႔လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္
ရွား” ထုိသူက လက္ကမ္းေပးသျဖင့္ ရွားလဲ့ မျငင္းသာဘဲ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လုိက္ရသည္။
စင္ဒီက သြားကလုိက္ဦးမည္ဟုဆုိကာ ထသြားသည္။
ေဂ်ာ့ခ်္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့သျဖင့္ ရွားလဲ့စိတ္ထဲ ကသိကေအာက္ ျဖစ္ရေသာ္လည္း
အားနာတတ္၍ ထုိသူေမးသမွ် အလုပ္အေၾကာင္း၊ ေမြးရပ္ဇာတိေျမအေၾကာင္းကုိ ၀တ္ေက်တန္းေက် ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေနလုိက္သည္။
“မင္းက စင္ဒီ့လုိဘဲ အေႏွာင္အတြယ္ေတြ
မႀကိဳက္ဘူးလား?” ေဂ်ာ့ခ်္ေမးခြန္းကုိၾကားေတာ့ ရွားလဲ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖစ္သြားသည္။ “ဒီလုိပါပဲ…
ကြ်န္မ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရတာကုိ ႀကိဳက္လုိ႔ပါ။” ရွားလဲ့က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာၿပီး
ေရခဲတုံးလက္က်န္မ်ားမွ ေရတုိ႔ေပ်ာ္၀င္ေနေသာ အခ်ိဳအရသာေပ်ာက္ဆုံးေနၿပီျဖစ္သည့္ အေအးခြက္ကုိ
ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ သူ႔ကုိ ရုတ္တရက္ သတိရျမင္ေယာင္သြားၿပီး ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
သူ႔အေပၚ ရွားလဲ့သံေယာဇဥ္ မျပတ္ေသးပါလား။ အုိ… သစၥာမေစာင့္စည္းႏုိင္တဲ့သူ႔ကုိ လမ္းခြဲခဲ့တာ
ငါ့အမွားမဟုတ္ဘူး။ ရွားလဲ့ တစ္ကုိယ္လုံး ႏုံးေခြလာသလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ သည္အခန္းထဲက
ထြက္သြားၿပီး ပင္လယ္ကမ္းစပ္တစ္ခုမွာ သြားထုိင္ေနလုိက္ခ်င္သည္။ တြယ္ရာမဲ့ေသာ သူမ၏စိတ္မ်ား
တစ္စုံတစ္ရာမွာ ၿငိတြယ္ခုိ၀င္ခ်င္လာသည္။
(ဃ)
ေဂ်ာ့ခ်္က သူမအနားကုိကပ္၍ သူ႔လက္ကုိကမ္းေပးၿပီး
“ကုိယ္တုိ႔ခဏေလာက္ တြဲကၾကရေအာင္လား? ခုအေႏွးဂီတေျပာင္းဖြင့္ေနတယ္။” ေဂ်ာ့ခ်္ေျပာမွ
ဆူညံျမဴးႂကြေသာဂီတသံ မဟုတ္ေတာ့မွန္း ရွားလဲ့ သတိျပဳမိသြားသည္။ ေစာေစာက စည္းခ်က္အလုိက္ သြက္လက္ျမဴးတူးစြာကခုန္ေနသူမ်ားမွာ
ခုေတာ့လည္း မီးကုိေရႏွင့္ ၿငိွမ္းသတ္လုိက္သလုိ ၿငိမ္သက္သြားၿပီး တူစုံတြဲကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ကေနၾကသည္။ သူမစိတ္ေတြ အနည္းငယ္ရႈပ္ေထြးေနေသာ္လည္း ေဂ်ာ့ခ်္ဆီသုိ႔ သူမလက္တစ္ဖက္ကုိ ကမ္းမိရက္သားျဖစ္သြားသည္။
ဂီတအေႏွးနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အျမန္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွားလဲ့ မကတတ္ပါ။ တစ္ခါတုန္းႏွင့္ သူႏွင့္ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ေတာ့
ကဖူးသည္။ အုိ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကုိ ေမ့ရမည္။ ေဂ်ာ့ခ်္၏ ပခုံးေပၚကုိ သူမေမးဖ်ားတင္လုိက္ၿပီး
တင္းၾကပ္ေနေသာစိတ္မ်ားကုိ ေျဖေလ်ာ့ခ်လုိက္သည္။ ေတးသြားမဆုံးခင္ ေဂ်ာ့ခ်္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ
ရုတ္တရက္ဆုပ္ကုိင္မိခ်ိန္မွာ တစ္စုံတစ္ရာကုိ သတိျပဳမိသြားသည္။ သူမညာလက္ျဖင့္ ထိကုိင္မိေသာ
ေဂ်ာ့ခ်္ဘယ္လက္သူႂကြယ္က လက္ထပ္လက္စြပ္သည္ ရွားလဲ့ကုိ အတိတ္၏အရိပ္ေအာက္သုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။
သစၥာမဲ့ေသာလင္ေယာက်္ားအား မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္
အၿပီးအပုိင္ကြာရွင္းျပတ္စဲၿပီး သမီးႏွစ္ေယာက္ကုိ အရြယ္ေရာက္သည္အထိ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ
ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရေသာ မိခင္။ လူမမယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ငယ္ခ်စ္ဦးကုိ အဆုံးရႈံးခံၿပီး
အျခားမိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အိမ္ေထာင္သစ္ထူေထာင္ခဲ့ေသာ ဖခင္။ ေနာက္… သူမ၏မိခင္
အၿမဲမွာၾကားခဲ့ေသာ စကားတစ္ခြန္း… “သမီးတုိ႔ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ ေမတၱာမွ်တဲ့အခါ ကုိယ့္ေၾကာင့္
သူမ်ားအိမ္ေထာင္ေရးၿပိဳကြဲပ်က္စီးရတဲ့ အေနအထားမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ အေရာက္မခံနဲ႔။ ေမေမက
၀ဋ္ေႂကြးရွိလုိ႔ ခံရတယ္မွတ္ေပမယ့္ သမီးႏွစ္ေယာက္လုံးကုိေတာ့ အဲလုိအျဖစ္မ်ိဳး ထပ္ၿပီး
မႀကဳံေစခ်င္ဘူး။ သမီးတုိ႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ကုိယ့္ကုိယ္က်င့္သိကၡာနဲ႔တန္ဖုိးကုိ ထိန္းသိမ္းပါ။”
ရွားလဲ့ ရုတ္တရက္ အိပ္မက္မွလန္႔ႏုိးသူတစ္ေယာက္လုိ ျဖစ္သြားၿပီး ေဂ်ာ့ခ်္၏လက္မ်ားကုိ
အလန္႔တၾကား ျဖဳတ္ခ်လုိက္သည္။
(င)
သူမႏွင့္ မနီးမေ၀းမွာ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္
တြဲကေနေသာ စင္ဒီကုိ လက္ျပ၍ လွမ္းေခၚလုိက္သည္။
“စင္ဒီ… ကုိယ္ျပန္ေတာ့မယ္ကြာ”
“ဟင္… မင္းေဂ်ာ့ခ်္နဲ႔ အဆင္မေျပဘူးလား၊
သူမင္းကုိ ဘာလုပ္လုိက္ေသးလဲ”
“ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး၊ တြဲကရုံသက္သက္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ္စိတ္မသန္႔ဘူး”
“အုိ… ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ… သူလူေကာင္းပါ”
“သူေကာင္းခ်င္ေကာင္းမယ္၊ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့
မေကာင္းဘူး၊ သူဟာ ေႏွာင္ႀကိဳးေတြနဲ႔လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနလုိ႔ပဲ။”
စင္ဒီ ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားၿပီး တစ္ခုခုျပန္ေျပာမည္ျပင္စဥ္မွာပင္
ရွားလဲ့က
“စင္ဒီ… မင္းကုိ ကုိယ္တစ္ခု ေမးခ်င္တယ္။
မင္း… ကလပ္ေရာက္တုိင္း ဒီလုိလူေတြနဲ႔ အၿမဲတြဲတာလား။”
အယ္လ္ကုိေဟာတုိ႔၏ အရွိန္ျဖင့္ ရီေ၀ေနၿပီျဖစ္ေသာ
စင္ဒီက…
“ရွား ေမးေတာ့လည္း ကုိယ္ေျဖရတာေပါ့။
ကုိယ္ ရွားကုိ မလိမ္ခ်င္ပါဘူး။ ဟုတ္တယ္… ကုိယ္ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့လူေတြနဲ႔ မတြဲဘူး။ ကုိယ္
ေယာက်္ားေတြကုိ မယုံဘူးကြာ။ သူတုိ႔လုိခ်င္တာရၿပီးလုိ႔ ေနာက္အသစ္ေတြ႔ရင္ ထားသြားမွာပဲ။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က အခ်ဳပ္အေႏွာင္ေတြ၊ စည္းမ်ဥ္းေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ အိမ္ေထာင္လည္း မျပဳခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္… ေႏွာင္ႀကိဳးရွိၿပီးသား သူေတြနဲ႔ပဲတြဲတယ္။ ကုိယ္တုိ႔တစ္ညတာေလာက္ အတူရွိၿပီး
မနက္ေရာက္ရင္ သူတုိ႔မိသားစုဆီ ျပန္သြားမွာ။ ေနာက္ထပ္ ကုိယ္တုိ႔ပတ္သက္စရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး။
ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့သူေတြလုိ ကုိယ့္ကုိ တက်ီက်ီနဲ႔ရစ္ၿပီး ေနာက္ကလုိက္ေနမွာလည္း မဟုတ္ဘူး။
ၿပီးေတာ့ ကုိယ္က ဟုိေကာင္တာကလုိ ၀န္ေဆာင္မႈေပးေနတဲ့ မႏူးမနပ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိတဲ့ ေကာင္ေလးေတြကုိ
သေဘာမက်ဘူး သိလား” စင္ဒီက ေျပာၿပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္သည္။
စင္ဒီ့စကားလုံးမ်ားသည္ ရွားလဲ့ရင္သုိ႔
ျမားအစင္းစင္းခြင္းသြားသည့္အလား…။
“ဟင့္အင္း… စင္ဒီ မင္းမွားေနၿပီ၊ အဲလုိ
မေတြးရဘူး။ ဒီမွာ…. ကုိယ္ေျပာျပမယ္”
“စင္ဒီ… ကုိယ္တုိ႔သြားၾကရေအာင္” ေစာေစာက
စင္ဒီႏွင့္ တြဲကေနသူက ရွားလဲ့ေရွ႕မွာရွိေနသည္ကုိ အေရးမစိုက္သည့္အလား အျပင္သုိ႔ တစ္ခါတည္း
ဆြဲေခၚၿပီးထြက္သြားသည္။ ေဂ်ာ့ခ်္လည္း ရွားလဲ့နား ေရာက္လာသည္။ စင္ဒီမရွိေသာ ဒီ၀န္းက်င္မွာ
ရွားလဲ့တစ္ေယာက္တည္း ဆက္ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ ရွားလဲ့ ေဂ်ာ့ခ်္ကုိ ႏႈတ္ဆက္စကားဆုိၿပီး ျပန္မယ္ဟုေျခလွမ္းျပင္ေတာ့
သူလုိက္ပုိ႔ေပးရမလားဟု ေမးသည္။ “ဟင့္အင္း ကြ်န္မတစ္ေယာက္တည္းပဲ ျပန္မယ္။ ရွင္လုိက္မပုိ႔ပါနဲ႔”
အသံမာမာႏွင့္ ျပန္ေျပာလုိက္ေသာ ရွားလဲ့စကားေၾကာင့္ ေဂ်ာ့ခ်္၏ မ်က္ခုံးထူထူ တစ္ခ်က္ ရႈံ႕သြားသည္။
“အုိေကေလ ဂရုစုိက္ေနာ္… ကုိယ္တုိ႔ေနာက္တစ္ခါ ဆုံၾကဦးမွာပါ”
ရွားလဲ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဟင့္အင္း… ကြ်န္မ
ဒီေနရာကုိ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေရာက္စရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူး။
(စ)
စင္ဒီ့စကားသံမ်ားက ရွားလဲ့နားထဲမွာ
တ၀ဲလည္လည္…။ ညည့္အေတာ္နက္ေနၿပီမုိ႔ အိမ္ကုိ ဘယ္လုိျပန္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားရင္း
ကလပ္ရွိရာ လမ္းခ်ိဳးထဲမွ လမ္းမေပၚေရာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္လာလုိက္သည္။ ေနာက္က ေျခသံၾကား၍
ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားေသာ္လည္း သူမနာမည္ေခၚသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းတုိ႔ တြန္႔ဆုတ္သြားသည္။
“ရွားလဲ့…”
လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေစာေစာက စင္ဒီလက္ညွိဳးထုိးၿပီး
ေျပာသြားသည့္ ဘားေကာင္တာမွ လူငယ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။
အနီးေရာက္မွ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ျမင္ရေတာ့
ရင္းႏွီးေနသလုိလုိ…
“ကြ်န္ေတာ့္ကုိ မမွတ္မိဘူးလား ရွားလဲ့၊
ကြ်န္ေတာ္ ေစ်းကြက္ေဖာ္ေဆာင္ေရးဌာနက ဒဲရစ္ပါ”
သူေျပာမွ ရွားလဲ့ ျပန္စဥ္းစားၿပီး အမွတ္ရသြားသည္။
သူမထက္ အေတာ္အတန္ပုိငယ္ေသာ ထုိေကာင္ေလးသည္ သူမႏွင့္တစ္ရုံးတည္း၀န္ထမ္း ျဖစ္ေနေသာ္လည္း
အလုပ္သေဘာအရ ပတ္သက္ဆက္ဆံမႈ မရွိေသာေၾကာင့္ မ်က္မွန္းတမ္းမိရုံသာ။
“ဟင္…ဒါဆုိ ဒီမွာလုပ္ေနတာက…”
“ေသာၾကာနဲ႔စေနညမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အစား
ကြ်န္ေတာ္အခ်ိန္ပုိင္း လာလုပ္ေပးတာ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းကတည္းက ဟုိတယ္က ဘားေကာင္တာေတြမွာ
အခ်ိန္ပုိင္း ၀င္လုပ္ဖူးတယ္ေလ၊ ကြ်န္ေတာ္ ဒီလုိေနရာေတြမွာ ၀န္ေဆာင္မႈအေတြ႔အႀကံဳရွိမွန္း သူသိေနေတာ့ အကူအညီေတာင္းတာနဲ႔
လုပ္ျဖစ္သြားတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလကုန္ထိပါပဲ။ သူျပန္ေရာက္ရင္ ကြ်န္ေတာ့္ေသာၾကာညခင္းေတြ ျပန္အပုိင္စားရၿပီ”
အၿပဳံးခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ဒဲရစ္၏ စကားသံမ်ားသည္
ညစ္ညဴးေနေသာ သူမစိတ္အစဥ္ကုိ ခဏတာေျပေပ်ာက္သြားေစတာကေတာ့ အမွန္ပင္။
“ရွားလဲ့ တကၠစီနဲ႔ ျပန္မွာလား”
“ကုိယ္ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ… အမွန္ေတာ့
အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ တစ္ေနရာရာမွာ သြားထုိင္ခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ညဥ့္နက္ေနၿပီ”
“ဒါျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ၂၄နာရီဖြင့္တဲ့ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကရေအာင္လား”
“အင္း… ေကာင္းသားပဲ”
သူက ဖုန္းေလးထုတ္ၿပီး အနီးဆုံး ဆုိင္ခြဲရွိရာေနရာကုိ
လွမ္းရွာသည္။
“ဒီကေနဆုိ…ေနာက္ထပ္ ၁၅မိနစ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေရာက္မယ့္
ေနရာမွာရွိတယ္။ အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား“
“ေျပပါတယ္”
ရွားလဲ့တုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားၾကသည့္အခါ
ဒဲရစ္တစ္ေယာက္သာ စကားေတြ မရပ္မနား ေျပာလာသည္။
အေတာ္… စကားမ်ားတဲ့ ေကာင္ေလးဟု ရွားလဲ့စိတ္ထဲ ႀကိတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးမိသည္။
(ဆ)
ဒဲရစ္ႏွင့္အတူေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး စကားေျပာေနခ်ိန္သည္
အဆက္ေဟာင္းႏွင့္ ျပန္ေတြ႔ၿပီး ထမင္းစားတုန္းကလုိ၊ ေဂ်ာ့ခ်္ႏွင့္အတူတြဲၿပီး ကစဥ္တုန္းကလုိ
စိတ္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ရာ မလြတ္လပ္၊က်ဥ္းၾကပ္ေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳး စုိးစဥ္းမွ်မျဖစ္ေပၚဘဲ
လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္မွာ ရွားလဲ့အတြက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းေနသည္။
“ကြ်န္ေတာ္ အမွန္အတုိင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ေျပာရမယ္ဆုိရင္ေလ… ရွားလဲ့ကုိ စင္ဒီ့လုိပဲ ေအာက္ေမ့ခဲ့တာ။ ရုံးမွာလည္း ရွားလဲ့တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က
အၿမဲၿမဲတတြဲတြဲ မဟုတ္လား။ ကလပ္မွာ ေတြ႔လုိက္ေတာ့ ရွားလဲ့လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ လာေတြ႔ဖုိ႔လုိ႔
ထင္လုိက္တာ။ ေစာေစာက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ကြ်န္ေတာ္ အားလုံးျမင္တယ္။ ရွားလဲ့က ကြ်န္ေတာ္ထင္ထားသလုိ
မဟုတ္ဘူးဆုိတာ သိလုိက္ရေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေပ်ာ္သြားတယ္”
သူ႔စကားဆုံးေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟူေသာ
စကားတစ္ခြန္းကုိ ခပ္ယဲ့ယဲ့အၿပဳံးတစ္ခုႏွင့္သာ ရွားလဲ့တုံ႔ျပန္လုိက္ႏုိင္သည္။ စင္ဒီႏွင့္
ပတ္သက္ၿပီး သူမရင္ထဲမွာ မတင္မက်ျဖစ္မႈေတြ၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မႈေတြ ႀကီးစုိးေနဆဲ။
(ဇ)
ဒဲရစ္က ရွားလဲ့မ်က္ႏွာရိပ္ကုိ ဖတ္တတ္သည့္အလား
စကားဆက္သည္။
“ရွားလဲ့က ဒီလုိ၀န္းက်င္ေတြနဲ႔ မနီးစပ္တဲ့သူျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။
တကယ္ေတာ့ ေႏွာင္ႀကိဳးရွိလူေတြနဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕ညေနခင္းအခ်ိဳ႕ကုိ အသုံးခ်တတ္တာ စင္ဒီတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔လုိပဲ တစ္ျခားတစ္ကုိယ္ရည္မိန္းကေလးေတြ အမ်ားႀကီး
မရွိဘူးဆုိရင္ေတာင္ ရာခုိင္ႏႈန္းတစ္ခုအထိရွိတာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သိတယ္။ သူတုိ႔ခံယူခ်က္၊
သူတုိ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔သူတုိ႔ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔က ျမင္ေပမယ့္ တားခြင့္မရွိဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေယာက်္ားေတြ ကုိယ္တုိင္က တစ္ရက္တစ္ညေလာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ မထိခုိက္ႏုိင္ဘူးဆုိၿပီး
ၾကည္ျဖဴေနၾကတာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေရစီးေၾကာင္းထဲမွာ အဆင္ေျပသလုိ
ေလွာ္ခတ္သြားၾကတာ။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြက ေခတ္ေရစီးထဲမွာ လုိက္ပါေမ်ာေနတဲ့ ေႏွာင္ႀကိဳးမိသူေတြေပါ့… ရွားလဲ့”
ေျဖးေျဖးေအးေအးေျပာသြားသည့္ ဒဲရစ္စကားလုံးမ်ားေနာက္မွာ
ရွားလဲ့ သံေယာင္လုိက္မိသည္။
ေခတ္ေရစီးထဲက ေႏွာင္ႀကိဳးမိသူေတြတဲ့လား…
“ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ ဘာေျပာလဲသိလား။
ငါတုိ႔လဲ အဲလုိမိန္းကေလးေတြရဲ႕အခ်ဥ္းကပ္ခံရေအာင္ လက္စြပ္ကေလးရွာၿပီး စြပ္ထားဦးမွတဲ့”
ဒဲရစ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေကာ္ဖီတစ္က်ိဳက္ ေမာ့ေသာက္လုိက္သည္။
စင္ဒီကေတာ့ ဒဲရစ္လုိ မႏူးမနပ္ အေတြ႔အႀကဳံမရွိေသာ
ေကာင္ေလးကုိ မႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေျပာသြားသည္။ ရွားလဲ့အျမင္မွာေတာ့ သူသည္ ေဖာ္ေရြရင့္က်က္ၿပီး ခင္မင္စရာေကာင္းသည့္
လူငယ္ေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြက ေဂ်ာ့ခ်္တုိ႔၊
သူမ၏အဆက္ေဟာင္းတုိ႔လုိ အခြင့္ေရးရလွ်င္ တစ္စုံတစ္ရာကုိ ကြယ္၀ွက္သိမ္းဆည္းၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ေတာင္းဆုိခ်င္သည့္
အရိပ္မ်ား မရွိဘဲ ပကတိၾကည္လင္ေနသည္။
(စ်)
တနလၤာေန႔ေရာက္လွ်င္ စင္ဒီ့ကုိ ေျဖာင္းျဖနားခ်ဖုိ႔ စကားလုံးေတြ သူမ ေရြးခ်ယ္ေနမိသည္။ စင္ဒီမႀကိဳက္ဘူးဆုိခဲ့ရင္ေတာင္မွ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ ရွားလဲ့ ႀကိဳးစားၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ေကာ္ဖီေသာက္ေနေသာ ဒဲရစ္ကုိ ေငးၾကည့္ေနရင္း
တစ္စုံတစ္ခုကုိ သတိရသြားကာ ရွားလဲ့ဖုန္းထဲက နံပါတ္တစ္ခုကုိ ရွာၿပီး စာျပန္လုိက္သည္။
သန္ဘက္ခါမျပန္ခင္ မနက္ျဖန္ညစာအတူစားဖုိ႔ ကုိယ္ လာျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။
ေနာက္တစ္ခါ မိသားစုနဲ႔လာမွ ဆုံမယ္ေလ။ အႏၲရာယ္ကင္းေသာ ေ၀ဟင္ခရီးျဖစ္ပါေစ။
ရွားလဲ့ ဖုန္းေလးကုိပိတ္ၿပီး အိတ္ထဲ
ျပန္ထည့္လုိက္သည္။
(ည)
ေကာ္ဖီဆုိင္အတြင္းက စကားသံႏွင့္ ရယ္ေမာသံအခ်ိဳ႕သည္
တိတ္ဆိတ္ေနေသာအေမွာင္ညကုိ ထုိးေဖာက္ပ်ံ႕လြင့္သြားသည္။
ေႏွာင္ႀကိဳးမဲ့သူထံပါး၌သာ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ
ၿငိတြယ္ခ်င္ေသာ ေရစီးထဲက ႀကိဳးကေလးတစ္မွ်င္ျဖစ္ခဲ့သည္ကုိ ရွားလဲ့ေက်နပ္ရင္း သူမေရွ႕တည့္တည့္က
စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ေအာင္ေျပာေနသည့္ေကာင္ေလးကုိ လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ၿပဳံးျပမိလုိက္သည္။
ဇြန္မုိးစက္
ျမင္ဖူး၊ ၾကားဖူးေနက် အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေပမယ့္ ညက္ေညာတဲ့ အေရးအသားနဲ႔မို႔ ဖတ္ရတာ ေခ်ာေမြ႔လွပါတယ္ ဇြန္ေရ...၊
ေခတ္ေရစီးေၾကာင္း ထဲက မိခ်င္သူ၊ အမိခံခ်င္သူေတြ အၾကားမွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို အေလးထားတဲ့ ႐ွားလဲ့လို မိန္းကေလးကေတာ့ တန္ဖိုးႀကီး သစ္ခြတစ္ပြင့္လို အၿမဲပဲ တင့္တယ္ေနမယ္ ထင္ပါရဲ႕...၊
႐ိုးစင္းၿပီး ေတြးစရာေတြ အၿမဲပါတဲ့ ဇြန္႔ရဲ႕ ဝတၳဳတိုေလးေတြက ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလွတယ္...။
ကိုညီလင္းေျပာသလိုပါပဲ မမဇြန္ေရ...
အေၾကာင္းအရာေလးက သိပ္ျပီးမဆန္းလွေပမဲ႔
ေရးဟန္ေလးကလဲ ရုိးရွင္းပြင္႔လင္းလွေပမဲ႔
ေတြးစရာေလးနဲ႔ သင္ခန္းစာယူစရာေလးေတြကေတာ႔
အျပည္႔ပါ.....:)
မမဇြန္ရဲ႕ ၀တၳဳတုိေလးကို ႏွစ္သက္စြာခံစားခဲ႔ပါတယ္ရွင္
ခ်စ္တဲ႔...မုိးနတ္
ဇြန္ေရးထားတာ ေကာင္း ပါတယ္။
ဖတ္ၿပီးေတာ့ လူေတြအေၾကာင္းအေတြးေလးေတြပါသြားတယ္။