Coral Reef: March 2014

က၀နယ္သြား ၿမိဳ႕လား

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Friday, March 07, 2014

ငါ့စာကုိ ေမွ်ာ္ေနၿပီလား ညဳိ။ ဒီတေလာ ငါနဲနဲအလုပ္မ်ားသြားလုိ႔ စာကုိ ခ်က္ျခင္းအၿပီးမသတ္ႏုိင္ျဖစ္သြားတာ။

တကယ္ေတာ့ ကဒါတ္စိန္ခရီးကုိသြားဖုိ႔ အစက မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူးဟ။ အေမ့က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ကတုိက္က႐ုိက္ျပန္ရတာလည္းျဖစ္၊ အေမ့ကုိ ေန႔စဥ္အနီးကပ္ျပဳစုရတဲ့သူလည္းျဖစ္ေတာ့ ေဆး႐ုံနဲ႔အိမ္က လြဲၿပီး ဘယ္မွ သြားႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖုိးေလးနဲ႔ငါ ေျခာက္လေလာက္အတူေနခြင့္ရခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူေျပာျပတတ္တဲ့ ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရေတြအေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရတဲ့ငါ၊ သူ႔သားသမီးေတြကုိေတာင္ မေျပာျပျဖစ္ဘဲ ငါ့တစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔ဆႏၵကုိ သိလုိက္ရတဲ့ငါဟာ သူလြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ ပဲခူးတုိင္းအတြင္းက ေနရာေလးႏွစ္ေနရာ၊ ရြာေလးႏွစ္ရြာရွိရာကုိ ငါေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ကုိယ္စားသြားၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ထဲမွာ ရည္စူးထားခဲ့ဖူးတယ္။

အသက္ ၉၁ႏွစ္ထဲေရာက္ေနတဲ့ အဖုိးအတြက္ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္က်န္မယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ငါေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိဆုိ ေနာက္ေျခာက္လေလာက္ ထပ္ေစာင့္ရမယ္။ ေျခာက္လအတြင္း ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။ အေမ့က်န္းမာေရးကုိပဲၾကည့္ေလ။ မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ကုိ မေစာင့္ခ်င္ေတာ့တဲ့ငါ ေဆး႐ုံမွာ လူနာေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဒီတစ္ေခါက္ ငါျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနတုန္း အဖုိး ေျပာျပဖူးတဲ့ ရြာေလးႏွစ္ရြာကုိ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က က်သြားတာပဲ။ ငါ့ဆႏၵကုိ ငါ့လိုပဲ အဖုိးရဲ႕ ေနာက္ေျမး၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျပေတာ့ သူကလည္း စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ငါသြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိတာနဲ႔ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္၀က္ အထေျမာက္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။

ငါ့ေမာင္ေလး႐ုံးပိတ္ရက္နဲ႔တုိက္ၿပီး စေနေန႔မွာသြားဖုိ႔ စီစဥ္လုိက္တယ္။ တစ္ညအိပ္ခရီးဆုိရင္ လူပင္ပန္းတာ ပုိသက္သာမွန္း သိေနေပမယ့္ ငါက တနလၤာေန႔ျပန္ရမွာဆုိေတာ့ စေနေန႔ညေနမွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္ေလ။ သြားမယ့္ရြာႏွစ္ရြာနာမည္နဲ႔ တည္ေနရာ အၾကမ္းမ်ဥ္းကုိေတာ့ သိထားၿပီ။ ဘယ္လုိေရာက္ေအာင္သြားၾကမလဲဆုိတာက နဲနဲေခါင္းစားစရာျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ အသိအကြ်မ္း အခံမရွိဘဲ သြားဖုိ႔ဆုိတာ သိပ္ေတာ့မလြယ္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ရြာရဲ႕တည္ေနရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတည္ျပဳခ်င္လုိ႔ မဇင္ကုိ မ်က္ႏွာစာအုပ္ကေန လွမ္းေမးခဲ့ဖူးတယ္။ တုိက္ဆုိင္ခ်င္လုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး ကဒါတ္စိန္နဲ႔ ၀ဲပဒန္ရြာေတြက စကၤာပူမွာ ငါတုိ႔နဲ႔အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ မဇင္ရဲ႕ ဇာတိျဖစ္တဲ့ က၀ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕ ေက်းရြာအုပ္စု၀င္ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ဘယ္လုိသြားရင္ ေရာက္ႏုိင္မလဲဆုိတာ ဇာတိနယ္ခ်င္းတူတဲ့ အစ္မကုိေမးရင္ သိႏုိင္တယ္လုိ႔ ငါ့ဦးေႏွာက္က သတင္းပုိ႔တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ဆက္သြယ္ေပးဖုိ႔ နင့္ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိက္တာ။ စကၤာပူက မဇင္ေျပာတဲ့အတုိင္း ရန္ကုန္က သူ႔ညီမ မမုိးကုိဆက္သြယ္၊ မမုိးက ပဲခူးတုိင္းနယ္အတြင္းက အုန္းႏဲွရြာကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္… အဲလုိ အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ဆက္သြယ္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ငါတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကုိ ကဒါတ္စိန္ရြာအေရာက္ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔ ကူညီစီစဥ္ေပးလုိက္ၾကတယ္ ဆုိပါေတာ့ဟာ။

ငါတုိ႔ခရီးစဥ္က ဒီလုိဟ။ ရန္ကုန္ကေန မနက္ ၆နာရီ ပဲခူးကုိ ထြက္တဲ့ကားနဲ႔လုိက္မယ္၊ အင္းတေကာ္ေရာက္ရင္ဆင္းၿပီး ကယ္ရီ (ဆုိင္ကယ္) နဲ႔ အုန္းႏွဲက မဇင္တုိ႔ ညီမ၀မ္းကြဲ မႏွင္းတုိ႔အိမ္ကုိ သြားရမယ္။ အုန္းႏွဲကေနမွ ကဒါတ္စိန္နဲ႔ ၀ဲပဒန္ကုိ ကယ္ရီနဲ႔ထပ္ခရီးႏွင္ရမယ္။ အင္းတေကာ္ကေန အုန္းႏွဲကုိ ကယ္ရီခ သုံးေထာင္ကေန ေလးေထာင္ၾကားက်မယ္ဆုိတာ ၾကားသြားတဲ့အေဖက သမီး… ကယ္ရီနဲ႔ သုံးေထာင္ေပးရတဲ့ခရီးက နီးမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ လမ္းကလည္းၾကမ္းဦးမွာ၊ သမီး ခါးေတြနာ၊ ဒူးေတြနာလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တစ္ရက္ၿပီးတာနဲ႔ ေလယာဥ္လည္း အၾကာႀကီးျပန္စီးရဦးမွာ၊ မသြားဘဲေနလုိ႔ရရင္ မသြားပါနဲ႔ဆုိၿပီး တားတယ္။ သူအဲလုိေျပာတာနဲ႔ ငါလည္း ခရီးစဥ္ကုိ အုန္းႏွဲမွာပဲ ရပ္ထားလုိက္တယ္။ ဟုိဘက္ဆက္သြားမယ့္အေၾကာင္း အသိမေပးေတာ့ဘူး။ သူပုိၿပီးစိတ္ပူေနမွာစုိးလုိ႔။ ငါဘာေၾကာင့္သြားတာလဲဆုိတာ အေဖ မသိဘူး။ အေဖ့စိတ္ထဲမွာ ငါ ေျမကြက္သြားၾကည့္မွာလုိ႔ ထင္ေနတာ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ဒီခရီးက မသြားမျဖစ္အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ ငါပဲသိတယ္။ ငါ့ကုိ အဖုိးကုိယ္စား ေျမးအရင္းတစ္ေယာက္လုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အဖုိးေလးအတြက္၊ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးဆႏၵအတြက္ ငါလုပ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီခရီးကုိ ပင္ပန္းမွာသိသိႀကီးနဲ႔ ငါအေရာက္သြားမွာ။ အေမ့ကုိ ေန႔မအား၊ ညမအားျပဳစုထား၊ ေသြးလည္းလွဴထားတဲ့ ငါဟာ အရမ္းႀကီး လန္းဆန္းမေနေပမယ့္ အားေဆးေတြေသာက္ၿပီး စိတ္တင္းထားခဲ့တယ္။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း နင္အသိဆုံး မဟုတ္လား။ ငါသြားမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးမွေတာ့ အေဖသိပ္မသြားေစခ်င္တဲ့ၾကားကပဲ ထြက္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ငါသြားမယ့္မနက္ေရာက္ေတာ့ အေဖလည္း မနက္ေစာေစာလုိက္ထၿပီး ငါ့ကုိ ကားဂိတ္အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္ သကၤန္းကြ်န္းေစ်းနားက ကမာၻေက်ာ္ကားဂိတ္ကေန ဟီးႏုိးဘတ္စ္ကားႀကီးစီးၿပီး ထြက္ခဲ့တာ အင္းတေကာ္ကုိ မနက္ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။ အုန္းႏွဲကုိ ကယ္ရီသမားက ၄၀၀၀ ေတာင္းတယ္။ မမုိးက ဖုန္းထဲကေန ေစ်းလွမ္းစစ္ေပးေတာ့ ၃၅၀၀နဲ႔ရသြားတယ္။ မသြားခင္ ငါနဲ႔အစ္ကုိ ကယ္ရီဂိတ္နားကဆုိင္မွာ မနက္စာအရင္၀င္စားလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အုန္းႏွဲကုိသြားဖုိ႔ ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ရတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ငါသြားသာ သြားရမွာ၊ ကယ္ရီနဲ႔ ခရီးေ၀း မသြားဘူးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္က အစ္ကုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုိင္ကယ္ေနာက္မွာ ငါတုိ႔အငယ္သုံးေယာက္လုိက္ၿပီး အေပ်ာ္စီးတာမ်ိဳးေလာက္ပဲ အေတြ႔အႀကဳံရွိခဲ့တာ။ အခုက ေတာကုိသြားမွာဆုိေတာ့ လမ္းကလည္းၾကမ္းဦးမွာ။

ဆုိင္ကယ္သမားေရွ႕ကထုိင္၊ ငါက အလယ္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ အစ္ကုိက ငါ့ေနာက္မွာ။ ငါထုိင္လုိက္ေတာ့မွ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ငါ အလယ္ကစီးမွာဆုိေတာ့ တစ္ခုခုကုိ ကုိင္ထားစရာ ေနရာမွ မရွိတာ။ ဒီအတုိင္းလက္လႊတ္ၿပီး တစ္လမ္းလုံးစီးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဟယ္… ကုိင္စရာလဲမရွိဘူးလုိ႔ ငါ အလန္႔တၾကားေျပာလုိက္မိေတာ့ ကယ္ရီဆရာက အစ္မ ကြ်န္ေတာ့္ပုခုံးကုိ ကုိင္ၿပီး လုိက္ခဲ့ပါဆုိတာနဲ႔ ငါလည္း သူ႔ပုခုံးႏွစ္ဘက္ကုိ မိမိရရ ကုိင္လုိက္ေတာ့မွ အေၾကာက္ေျပသြားတယ္။ အစ္ကုိကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ခုံက တန္းကုိ လက္ျပန္ကုိင္ၿပီး လုိက္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္ အင္းတေကာ္ကေန အုန္းႏွဲကုိ လမ္းေကာင္းလုိ႔။ ကတၱရာလမ္းမုိ႔ ဖုန္လည္း သိပ္မထူဘူး။ လမ္းမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကယ္ရီအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ေတာ့ သူတုိ႔ေခါင္းကုိ လက္ညွဳိးထုိးၿပီး ေမးေင့ါျပတယ္။ ငါလည္း အဲဒီမွာ သတိရသြားတယ္၊ ငါ့မွာ ဆုိင္ကယ္စီးဦးထုပ္မွ မေဆာင္းထားတာ။ သူ႔မွာလည္း အပုိရွိပုံမေပၚဘူး။ ရဲေတြ႔ရင္ လမ္းမွာတားၿပီး အဖမ္းခံရေတာ့မလားလုိ႔ စိတ္ပူသြားတယ္။ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရင္ ရႏုိင္မလဲလုိ႔လည္း စိတ္က တြက္ၾကည့္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း ဘယ္နားမွာ ရဲရွိတယ္၊ မရွိဘူး အခ်က္ျပတာ၊ ငါ့မွာ ဦးထုပ္ပါတာ မပါတာနဲ႔ မဆုိင္မွန္း ခရီးနီးဆုံးခါနီးမွသိေတာ့တယ္။ နင့္သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕က်ပုံမ်ား။ :D

မိနစ္ငါးဆယ္ေလာက္အၾကာမွာ အုန္းႏွဲက မႏွင္းတုိ႔အိမ္ ေရာက္တယ္။ ကဒါတ္စိန္ကုိ ခရီးဆက္ဖုိ႔ ကယ္ရီသမားကလည္း အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတယ္။ သူတုိ႔နဲ႔ေျပာၾကည့္မွ ကဒါတ္စိန္ခရီး မနီးမွန္းသိလုိက္တယ္။ အုန္းႏွဲကေန ကဒါတ္စိန္ကုိ ကယ္ရီနဲ႔ တစ္နာရီခြဲ သြားရမွာ။ လမ္းၾကမ္းတယ္၊ ဖုန္တအားထူတယ္လုိ႔ သတိေပးတယ္။ ၀ဲပဒန္က စစ္ေတာင္းျမစ္၀အျခမ္းဘက္ပုိနီးလုိ႔ ခရီးပုိေ၀းတယ္။ သရက္ကုန္းကေန ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီခဲြေလာက္ သြားရမယ္ဆုိတာသိလုိက္ရေတာ့ တစ္ရက္ခရီးနဲ႔သြားဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ပဲခူးကေန ရန္ကုန္ျပန္ထြက္မယ့္ေနာက္ဆုံးကားက ညေန ေလးနာရီခြဲထြက္မွာဆုိေတာ့ အဲဒါအမွီ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔ ကဒါတ္စိန္တစ္ရြာထဲကုိပဲ သြားလုိက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရြာေရာက္တာ လုံး၀မေရာက္တာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးေကာင္းတာပဲ မဟုတ္လား။

မႏွင္းအပါအ၀င္ သူတုိ႔အိမ္သားေတြက ငါတုိ႔ကုိ စိတ္ပူေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ငါ့ကုိေပါ့။ မိန္းကေလးလဲျဖစ္၊ ေတာသူမဟုတ္တဲ့အျပင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာအေနၾကာတဲ့သူလည္းျဖစ္ေနေတာ့ သူတုိ႔လုိ က၀နယ္သားေတြကုိယ္တုိင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတဲ့ လမ္းၾကမ္းဖုန္ထူခရီးကုိ ငါသြားႏုိင္ပါ့မလားဆုိၿပီး စုိးရိမ္ေနခဲ့ၾကတာ။ ငါလည္း ခရီးၾကမ္းအတြက္ စိတ္ထဲက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားလုိက္တယ္။ ဒီလုိခရီးၾကမ္းကုိ အလာတုန္းကလုိ ကယ္ရီတစ္စီးသုံးေယာက္စီးလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ မွန္းဆမိေတာ့ ေနာက္တစ္စီးထပ္မွာလုိက္တယ္။ အေဖေဆာင္ခုိင္းတဲ့ မက္စ္ကုိ အဲေတာ့မွ စစြပ္လုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညာလက္က ကယ္ရီဆရာပုခုံးကုိကုိင္၊ ဘယ္လက္က ေနာက္ခုံတန္းကုိ ကုိင္လုိက္ခဲ့တယ္။ လမ္းသိပ္ၾကမ္းလုိ႔ ခုန္လုိက္ရင္ ျပဳတ္က်သြားမလား စုိးရိမ္စိတ္က ရွိေသးတယ္။

၉နာရီသာသာေလာက္မွာ အုန္းႏွဲကေနထြက္ခဲ့တာ ၁၀နာရီခြဲေလာက္မွာ ကဒါတ္စိန္ကုိ ေရာက္တယ္။ လမ္းမွာ ရြာ ခုနစ္ရြာကုိ ျဖတ္ခဲ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ျမင္ရတာ ပဲကြင္းေတြေပါ့။ စပါးရယ္၊ ပဲရယ္ ႏွစ္သီးစုိက္ၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းမွာ ႏွင္းခါး႐ုိက္လုိ႔ ပဲသမားေတြ ႐ွဳံးတယ္လုိ႔ ကယ္ရီဆရာကေျပာျပတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္သူေတြ ဖရဲသီး ထပ္တုိးၿပီး စုိက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးလုိ႔မရတဲ့ ဆားေျမေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဆားေျမရွိတဲ့အရပ္မွာ စုိက္ပ်ိဳးလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ ဆားတြင္းလုပ္ၿပီး ဆားခ်က္ၾကတယ္။ ငါတုိ႔ကယ္ရီနဲ႔သြားတဲ့လမ္းက ေလွသြားလမ္းဆုိတာ အေပၚက သစ္သားနဲ႔၀ါးတံတားေလးေတြကုိ ျမင္တာနဲ႔ သိလုိက္တယ္။ ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေရမရွိလုိ႔ ဆုိင္ကယ္ေတြ သြားႏုိင္တာ။ ၀ါဆုိ၀ါေခါင္မုိးတြင္းဆုိရင္ေတာ့ ေရအျပည့္မုိ႔ ေလွနဲ႔ပဲ သြားေလ့ရွိၾကတာ။ ေႏြအကုန္ မုိးဦးမက်တက်ဆုိ သြားေရးလာေရး သိပ္ခက္တယ္တဲ့။ ေရလည္း မျပည့္ေသး၊ လမ္းလည္း မေျခာက္ေသြ႔ဘဲ ဗြက္ထေနေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ ေျခက်င္သြားရတာ။ ကယ္ရီေလးေတြေပၚလာေတာ့ အရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲခဲ့တဲ့ ေက်းေတာရြာေတြမွာ သြားေရးလာေရး ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ့နားက ရြာအမ်ားစုကေတာ့ သကၠလပ္လုိ႔ေခၚတဲ့ၿမိဳ႕ေလာက္နီးနီးျပည့္စုံတဲ့ ရြာႀကီးမွာ ေစ်းသြား၀ယ္ၾကတယ္။ သကၠလပ္က အုန္းႏွဲနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထလမ္းေဖာက္ၿပီး မီးရေနၿပီျဖစ္တဲ့ သကၠလပ္က ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နီးပါးညီညြတ္ေနၿပီျဖစ္လုိ႔ ေနာင္ႏွစ္ခါဆုိ ၿမိဳ႕အျဖစ္ေတာင္ သတ္မွတ္လုိ႔ရေနၿပီလုိ႔ ကယ္ရီဆရာက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။

သရက္ကုန္းဆုိတဲ့ရြာႀကီးကုိျဖတ္အၿပီးမွာ ကဒါတ္စိန္ကုိေရာက္တယ္။ ရြာထိပ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အံ့အားသင့္မိတဲ့ျမင္ကြင္းက ႀကီးမားက်ယ္၀န္းလွတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက ေရႊေရာင္နဲ႔ သပၸာယ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေစတီေၾကာင့္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ရြာက သိပ္ဖြံ႕မၿဖိဳးလွပါဘူး။ ဆုိင္ကယ္ဆရာႏွစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ၿပီး ငါတုိ႔ကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚ ေခၚသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဒီရြာကုိ အခုမွေရာက္ဖူးတာ။ ၀ါသိပ္မႀကီးေသးတဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ ေလးဆက္ေျမာက္ဆရာေတာ္က ငါတုိ႔ကုိ လာရင္းအေၾကာင္းရင္းေမးတယ္။ အစ္ကုိက ငါ့ကုိယ္စား ေသေသခ်ာခ်ာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ေလွ်ာက္ေပးတယ္။ အဓိက အဖုိးကုိယ္စား ဒီရြာေလးကုိလာၿပီးၾကည့္ေပး၊ မွတ္တမ္းယူေပးဖုိ႔ပဲ။ ဒီရြာမွာပဲေခါင္းခ်ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အဖုိးရဲ႕ အေမနဲ႔အဖြားတုိ႔အေၾကာင္း သိမယ့္သူလည္း မရွိေလာက္ေတာ့ဘူး။ ဘုန္းဘုန္းက ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ငါတုိ႔ရြာထဲသြားၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးတယ္။ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္လုိ႔အဆင္ေျပေအာင္ ေျခက်င္ပဲသြားဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္တယ္။ မုိးတြင္းဆုိ ေလွနဲ႔သာ သြားႏုိင္တဲ့ေဒသျဖစ္မွန္း အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕ေရွ႕က ေလွေတြကုိၾကည့္႐ုံနဲ႔ သိႏုိင္တယ္။ ရြာလူႀကီးက ငါတုိ႔ကုိ ရြာရဲ႕အထင္ကရ သမုိင္း၀င္ေနရာေတြ လုိက္ျပတယ္။ ရြာရဲ႕ ပထမဆုံးေရကန္တုိ႔၊ အေစာဆုံးစုိက္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္တုိ႔၊ ရြာလယ္လမ္းမ၊ ဗုိလ္တဲစုိက္ခဲ့ရာ ေနရာအနီးတစ္၀ုိက္၊ ရြာအထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တုိင္၊ ရဲစခန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဘာလုံးကြင္း၊ ေနာက္ဆုံး သခၤ်ဳိင္းအထိ လုိက္ျပတယ္။

သခၤ်ဳိင္းမွာရွိတဲ့ အေစာဆုံးဂူလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဂူေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ေနရင္း ဂူတစ္ဂူကုိ ငါ့စိတ္၀င္စားမိေတာ့ ဂူေပၚက ထြင္းထားတဲ့ စာလုံးေတြကုိ လုိက္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ အပင္ေတြေပါက္ေနလုိ႔ နဲနဲျပန္ရွင္းရေသးတယ္။ ကြယ္လြန္သူက ဦးဖုိးေခြး၊ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၀၃ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူကြယ္လြန္ခဲ့တာ ျမန္မာသကၠရာဇ္၁၃၄၀မွာဆုိေတာ့ ငါေတာင္မေမြးေသးဘူး။ အသက္ကုိတြက္ၾကည့္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတယ္လုိ႔ ငါေတြးမိၿပီး ဓာတ္ပုံေသခ်ာ႐ုိက္ခဲ့တယ္။ ကဒါတ္စိန္သြားရင္း စိတ္၀င္စားစရာသိခြင့္ႀကဳံခဲ့တဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က ငါတုိ႔ဆင္းသက္ခဲ့တဲ့ လူမ်ိဳးပဲ။ အဖုိးရဲ႕အေမဟာ ရွမ္းေသြးစပ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ငါတုိ႔တေတြ ယုံၾကည္ခဲ့ေပမယ့္ အဖုိးက မြန္ ပုိျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ငါ့ကုိေျပာဖူးတယ္။ အဲလုိအဖုိးေျပာလုိက္ခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ပဲခူးတုိင္း ဆက္စပ္မႈကလည္း ငါ့အရင္ယုံၾကည္မႈကုိ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားေစတာ အမွန္ပဲ။ အဖုိးမွန္းတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ငါထင္ခဲ့ေပမယ့္ အတည္ေတာ့မျပဳႏုိင္ခဲ့ဘူးေပါ့။

ငါတုိ႔သခၤ်ဳိင္းကအျပန္ လမ္းမွာတစ္ေထာက္နားၾကရင္း ရြာလူႀကီးကုိ ငါေမးလုိက္တယ္။ ဒီရြာက မြန္ေတြနဲ႔အဆက္အစပ္ရွိမရွိဆုိတာကုိ။ ရြာလူႀကီးက အုိ ကဒါတ္စိန္က မြန္ရြာကြယ့္၊ က၀နယ္ထဲမွာ မြန္ရြာေလးရြာရွိတယ္… ကဒါတ္စိန္၊ ေအးမြန္၊ ေအာင္ေဇယ်နဲ႔ ၀ဲပဒန္။ တုိ႔အေဖနဲ႔အေမက မြန္အစစ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ရြာကလူေတြ စကားေျပာရင္ မြန္သံနဲနဲ၀ဲသလုိျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႔ေျပာမွ ငါလည္း သတိထားမိေတာ့တယ္။ မြန္လူမ်ိဳးအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ကေနသုံးဆယ္ရွိတဲ့ အုပ္စုက ဒီရြာမွာ ပထမဆုံးေျခခ်ခဲ့တာတဲ့။ ေသခ်ာပါၿပီ… ဒါဆုိ အဖုိးရဲ႕အဖြားက မြန္ျဖစ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အဖုိးရဲ႕အေမကလည္း မြန္။ ဒါဆုိ ငါတုိ႔မွာပါတဲ့တုိင္ရင္းသားေသြးက မြန္ေပါ့။ အဖုိးရဲ႕အေမက ရွမ္းျပည္သိႏၵီမွာ ေနခဲ့ဖူး၊ ေစာ္ဘြားေတြနဲ႔ အဆက္အဆံရွိခဲ့ဖူးလုိ႔ ငါ့အဖြားက ရွမ္းလုိ႔မ်ား ထင္ခဲ့တာလား မသိဘူး။ တိတိပပ သိရေအာင္ ငါက ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္အထိလုိက္ၿပီး ရွာေဖြသုေတသနျပဳခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ တုိ႔ျမန္မာေတြက မိသားစုမ်ိဳး႐ုိးနာမည္ထည့္ေလ့ သုံးေလ့မရွိေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လုိက္ရတာ အရမ္းခက္တယ္။ အဖုိးတုိ႔အေဖဘက္က်ေတာ့ မ်ိဳး႐ုိးနာမည္နဲ႔ျဖစ္တာေရာ၊ ဘယ္အရာမဆုိ စနစ္တက် မွတ္တမ္းတင္ေလ့ရွိခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ ငါတုိ႔အဘင္ အထိ တိတိက်က် ျပန္သိခြင့္ရတယ္။ ထားပါေတာ့… ကဒါတ္စိန္က အျပန္ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းဟာ ရွမ္းေသြးထက္ မြန္ေသြးပါတဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။

ငါတုိ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ မြန္းတည့္ ၁၂နာရီဆုိေတာ့ ဗုိက္ကလည္းေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အသားမပါတဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္းကုိ လက္နဲ႔ပဲ အားပါးတရ ေလြးခဲ့လုိက္တယ္။ ေျမပဲထြက္တဲ့အရပ္မုိ႔လား မသိဘူး၊ ေကာင္းလုိက္ေျမပဲ၊ ႏူးအိေနတာပဲဟယ္။ အေမ့ကုိ ေဆး႐ုံေစာင့္တုန္းက အက္စ္အက္စ္စီေရွ႕မွာ ၀ယ္စားခဲ့တဲ့ေျမပဲျပဳတ္နဲ႔မ်ား တျခားစီ။ အင္း… ပဲစုိက္သူေတြက ဆာလာအိတ္တစ္လုံးစာေျမပဲကုိမွ ၇၅၀က်ပ္ပဲရတာ၊ စကၤာပူတစ္ေဒၚလာေတာင္ မရွိဘူး။ ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးတစ္ခြက္စာ ေျမပဲျပဳတ္က ၃၀၀ ျဖစ္ေနၿပီ။ နယ္စပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားပုိ႔တဲ့ ကုန္သည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမတ္မလဲ မသိဘူး။ ေတာင္သူေတြကေတာ့ သီးႏွံစုိက္လုိက္၊ အေႂကြးဆပ္လုိက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ လုံးလည္ခ်ာလည္လုိက္ရင္း ဘ၀ဆုံးသြားတာပဲ။ ငါ့ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ခရီးသြားဟန္လႊဲ ႀကဳံရင္ႀကဳံသလုိ ငါေမးသြားရင္း သိရတာေလးေတြ နင့္ကုိ ျပန္ေဖာက္သယ္ခ်တာပါ။

ငါတုိ႔ထမင္းစားၿပီး ဘုန္းဘုန္းကုိ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ၿပီး ၀တၳဳကပ္ခဲ့တယ္။ အရင္ကဆုိ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာျဖစ္ခဲ့တဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းက အလွဴအတန္းနဲ႔ အလွမ္းေ၀းတာ နဲနဲၾကာသြားလုိ႔ထင္တယ္၊ ကဒါတ္စိန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိျမင္ေတာ့ လွဴခြင့္ႀကဳံၿပီဆုိၿပီ ၀မ္းသာသြားလုိက္တာ၊ အျပန္ခရီးစရိတ္ခ်န္ၿပီး က်န္တာ လွဴခဲ့လုိက္တယ္။ အစ္ကုိလည္း ငါနဲ႔အတူဒါနျပဳခဲ့တယ္။ ၈၈ႏွစ္သက္တမ္းရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းေဟာင္းက မျပဳျပင္ႏုိင္ေသးဘူးေလ။ ေက်ာင္းသစ္ေဆာက္ဖုိ႔ အုတ္ပုံေလးေတြေတြ႔ရေပမယ့္ အုတ္စီႏုိင္တဲ့အထိ ခရီးမေရာက္ေသးတာ အထင္အရွားပဲ။ ေၾသာ္… အခုေနာက္ပုိင္း ရြာေတြမွာ ကုိရင္ေလးေတြ နည္းသြားၿပီသိလား။ သာသနာ့မ်ိဳးဆက္အတြက္ သတိျပဳစရာအခ်က္ပဲ။ ဘယ္လုိအေနအထားပဲျဖစ္ျဖစ္ တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရြာတစ္ရြာရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တည္ရွိမႈ၊ အေရးပါမႈကေတာ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ အားကုိး၊ လႊမ္းမုိး ေနဆဲပါပဲ။

ရြာက လူေတြက ငါတုိ႔ကုိ တစ္ညအိပ္ေစခ်င္တာဟ။ သူတုိ႔က ၀ဲပဒန္ကုိလည္း လုိက္ပုိ႔ေပးခ်င္တာ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မမွီေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာင္းကအျပန္မွာ အုန္းႏွဲကေန ရန္ကုန္တုိက္႐ုိက္ထြက္မယ့္ ကားအမွီ တစ္နာရီခြဲခရီးကုိ တစ္နာရီဆယ္မိနစ္နဲ႔ စပိတင္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတာ။ အုန္းႏွဲလည္းေရာက္ေရာ လူလည္းေဖြးျဖဴလုိ႔ပဲ။ အုန္းႏွဲကေန ၂နာရီ၁၅ ထြက္တဲ့ ဟီးႏုိးဘတ္စ္ႀကီးက ရန္ကုန္ကုိ ညေန ငါးနာရီခြဲမွ ၀င္တယ္။ ခါးတေညာင္းပဲ စီးလုိက္ရတာ။ ေတာ္ေသးတယ္ အစ္ကုိနဲ႔ စကားေတြေကာင္းၿပီးလုိက္လာလုိ႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ ငါသြားခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္အစအဆုံး အေဖ့ကုိေျပာျပလုိက္တယ္။ အေဖက အံ့ၾသသြားလုိ႔ ဆူဖုိ႔ေတာင္ သတိမရလုိက္ဘူး ထင္တယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ခါးေတြဒူးေတြ ထင္သေလာက္ မနာလုိက္ေပမယ့္ အရမ္းေတာ့ ပင္ပန္းသြားတာေပါ့ဟယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ… ငါပင္ပန္းရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။

အဖုိးအေပၚထားတဲ့ ငါ့ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကုိ အဖုိးသိခြင့္ရတာရယ္၊ ငါ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ပုံေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သူမွတ္မိတာရယ္၊ အဖုိးေျပာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အဖုိးအေမရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဦးေလးဖုိးေခြးရဲ႕ အုတ္ဂူကုိ ျပလုိက္ႏုိင္တာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အဖုိးတုိ႔ အေမက မြန္ဆက္ဆုိတာကုိ အတည္ျပဳလုိက္ႏုိင္တာေတြရယ္ေပါ့ဟယ္။ ကဒါတ္စိန္ကုိ ငါေရာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာျပခ်ိန္မွာ သိပ္အံ့ၾသသြားတဲ့၊ ငါကူးေပးလာတဲ့ပုံေတြၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရိပ္လႊမ္းသြားတဲ့ အဖုိးမ်က္၀န္းကုိ ေတြ႔ရလုိက္ခ်ိန္မွာ ငါ့တစ္ရက္တာခရီးစဥ္ေလး ဘယ္ေလာက္တာသြားလဲဆုိတာ ငါသိလုိက္တယ္။

ေၾသာ္… အိတ္ကပ္ထဲ ပါလာတဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြကုိေလ အဖုိးအိမ္ေဘးက ၿခံေလးထဲ က်ဲခဲ့လုိက္တယ္သိလား။ တကယ္ဆုိ အဲဒီအက်ႌကုိ ကဒါတ္စိန္ကျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ေလွ်ာ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ပဲေစ့ေလးေတြ ထြက္မသြားဘဲ အိတ္ထဲကပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တာ ဘန္ေကာက္ေရာက္မွ ငါသိလုိက္တာ။ အဖုိးက သူ႔အေမနဲ႔အဖြားတုိ႔လုိ ကဒါတ္စိန္မွာျပန္ၿပီး ေခါင္းမခ်ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ေရာက္တုိင္း ငါသူ႔ကုိယ္စားအေရာက္သြားေပးခဲ့၊ ရြာရဲ႕ပုံရိပ္ေလးေတြယူေပးခဲ့တာကုိေတြးၿပီး ပိတီျဖစ္ေနမွာလုိ႔ ငါယုံၾကည္တယ္။ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေခ်ာေမြ႔တဲ့ကဒါတ္စိန္ခရီးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အစစကူညီစီစဥ္ေပးတဲ့ မဇင္၊ မမုိး၊ မႏွင္းနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးတဲ့ ကယ္ရီဆရာတုိ႔ကုိလည္း အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္ ညဳိ။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းက ခရီးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကံေကာင္းေနတုန္းပဲ။ း)

ကဒါတ္စိန္ခရီးအမွတ္တရ ပုံတစ္ခ်ိဳ႕ နင္ၾကည့္ရေအာင္ ငါထည့္ေပးလုိက္တယ္။

ဒါ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ဆားတြင္းေတြေလ။ ဒီပုံက အစ္ကုိ ကယ္ရီေပၚကေန သူ႔ဖုန္းနဲ႔ လွမ္း႐ုိက္ထားတာ။ ငါကေတာ့ ျပဳတ္က်မွာစုိးလုိ႔ မလႈပ္ရဲတာနဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဘာပုံမွ မ႐ုိက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ရြာအ၀င္မွာေတြ႔ရတဲ့ ကဒါတ္စိန္ေက်ာင္းရဲ႕ ေစတီေတာ္ျမတ္ေပါ့။ တည္ထားတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၈ႏွစ္ကမွပါ။

ဒါ ၈၈ႏွစ္သက္တမ္းရွိတဲ့ မူလေက်ာင္းေဟာင္းေလ။

ညာျခမ္းက ပင္မေက်ာင္းတုိက္နဲ႔ သူ႔ေနာက္က ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္

အဖုိးတုိ႔ငယ္ငယ္က အိမ္ေျခ ၇၀ေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အခု အိမ္ေျခ ၂၄၀ ရွိေနၿပီ

ဒီေရကန္က ရြာရဲ႕ပထမဆုံးကန္ေပါ့။ ရြာမွာ ကန္ေလးကန္ရွိတဲ့အနက္ အႀကီးဆုံးတဲ့။

ဒီအပင္ေတြကလည္း ရြာစတည္ကတည္းက စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့အပင္ေတြ၊ ခုဆုိ သက္တမ္း ကုိးဆယ္ေက်ာ္ၿပီေပါ့။

ငါကၿမိဳ႕သူစစ္စစ္ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလုိရြာျမင္ကြင္းေလးေတြကုိ သိပ္ခ်စ္တာ

ဒါက ရြာလယ္လမ္းမ တစ္ေနရာ။ မုိးတြင္းဆုိ ေရအျပည့္နဲ႔ ျမင္ရမွာ။

ေက်ာက္တုိင္ အေနာက္ဘက္ကၿခံမွာ ဗုိလ္တဲရွိတယ္။

ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့ ကဒါတ္စိန္ေရာက္ သက္ေသမရွိေတာ့ဘူးေနာ့

တေမွ်ာ္တေခၚ ေျမပဲခင္းေတြရယ္၊ အဆုပ္လုိက္ တန္းေနတဲ့ တိမ္ေတြရယ္ သိပ္လွတာပဲ ညဳိ

ကဒါတ္စိန္ကေန ဆစ္ဒနီထိ အိတ္ကပ္ထဲ တြဲခုိလာခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ျဖဴေလးေတြေလ း)

သိပ္ကုိ ႏူးညံ့အရသာရွိတဲ့ ေဒသထြက္ေျမပဲေပါ့

သခၤ်ဳိင္းသြားရာလမ္းကလည္း သိပ္သာယာတာ နင္အျမင္ပဲ

အဘြားဂ်က္ဆီရဲ႕မိတ္ေဆြ၊ ဦးဖုိးေခြးရဲ႕ အုတ္ဂူေပါ့

အဖုိးေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိလုိက္တဲ့ ျမင္ကြင္း (ငါ သိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ)

ေရာင္နဲ႔ေက်ာင္းသားေလးမုိ႔ အမွတ္တရ ႐ုိက္ခဲ့ေသးတာ

ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားခဲ့ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထမင္း၀ုိင္း

ဒါက က၀နယ္အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕လားရဲ႕ ပုံ :P

ညိဳေရ… အဖုိးအတြက္ ဇြန္ တာ၀န္ေက်ပါတယ္ေနာ္။

ခ်စ္ေသာ ဇြန္

သု၀ဏၰဘူမိကုိ ျဖတ္၍ - ၂

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Monday, March 03, 2014

Category: Sharing , Travel

ဒီတစ္ေခါက္ ေလဆိပ္အႀကိဳေရာ အပုိ႔ပါ မိသားစု၀င္တစ္ေယာက္မွ မပါဘဲ ငါတစ္ေယာက္တည္း ျပန္သြားျပန္လာလုပ္ခဲ့ရတာေလာက္ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏုိင္တာရွိဦးမလား ညဳိရယ္။ ငါျပန္လာမယ့္ေန႔မွာ အေမေဆး႐ုံကဆင္းၿပီး ေဆးခန္းျပန္ျပရမယ့္ရက္နဲ႔ တုိက္ေနလုိ႔ ေဆးခန္းကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အေမ့ကုိ ႏႈတ္ဆက္၊ သူ႔မ်က္ရည္စကုိ လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး ငါထြက္လာခဲ့ရတယ္။ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းက ငါ့ကုိ ေလဆိပ္မွာခ်ေပးတယ္။ ေလဆိပ္ကုိ အေစာႀကီးေရာက္သြားတဲ့ငါ ေန႔လယ္စာ စားဖုိ႔ေတာင္ သတိမရခဲ့ဘူး။ ေလယာဥ္က ေန႔လည္ ၂နာရီ၄၅မွ ထြက္မွာဆုိေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ တစ္ခုခု စားမွျဖစ္မယ္ဆုိတာ သတိရသြားတယ္။ ေဆး႐ုံနဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔ေဆး႐ုံၾကား ဗ်ာမ်ားၿပီး ဘယ္မွမေရာက္ခဲ့တဲ့ငါ၊ အေမ့က်န္းမာေရးကလြဲၿပီး က်န္တာ သတိမရခဲ့တဲ့ငါ၊ အိတ္ထဲမွာ ေဒၚလာေဆာင္ခဲ့ဖုိ႔၊ ပုိက္ဆံထည့္ခဲ့ဖုိ႔ေမ့တာ ဘယ္ဆန္းပါ့မလဲေနာ္။ ငါ့ပတ္စ္ပုိ႔ထည့္တဲ့ အိတ္ေလးထဲက လက္က်န္ ျမန္မာေငြေျခာက္ေထာင္နဲ႔ ရန္ကုန္အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ထဲက တစ္ခုတည္းေသာ ဆုိင္ေလးေရွ႕သြားၿပီး ဘာ၀ယ္စားလုိ႔ရႏုိင္မလဲ အရင္သြားၾကည့္ရေသးတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အသားညွပ္ပါမုန္႔တစ္ခုနဲ႔ ေရတစ္ဗူး ေကာင္းေကာင္း ၀ယ္ေသာက္လုိ႔ေလာက္တဲ့အျပင္ ႏွစ္ေထာင္ေတာင္ ပုိေသးတယ္။ အစစေစ်းအရမ္းႀကီးတဲ့ႏုိင္ငံမွာ ေနလုိက္ရလုိ႔လားမသိဘူး၊ ျမန္မာျပည္က အေတာ္သက္သာတာပဲလုိ႔ ေတြးလုိက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိ႔ျပည္က အိမ္၊ ၿခံေျမေစ်းက်တာ့ ကမာၻ႔ေစ်းအႀကီးဆုံးႏုိင္ငံေတြနဲ႔ နင္လားငါလား ျဖစ္ေနျပန္ေရာေနာ္။

ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ မတက္ရမခ်င္း ထြက္ခြာဂိတ္နားက ထုိင္ခုံမွာပဲ သြားထုိင္ေနလုိက္တယ္။ ေၾသာ္… ငါ check-in မ၀င္ခင္ေလးမွာ အရွင္ေဆကိႏၵကုိဖူးခဲ့ရေသးတယ္ သိလား။ ဆရာေတာ္က စကၤာပူကုိ ႂကြမလုိ႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ့ေန႔က တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဗုဒၶဂါယာဘုရားဖူးအဖြဲ႔တစ္ဖြဲ႔နဲ႔လည္း သြားဆုံတယ္။ သူတုိ႔က အိႏၵိယေလေၾကာင္းလုိင္းနဲ႔သြားမွာ၊ အခ်ိန္က ဆယ္မိနစ္ပဲကြာၿပီး ဂိတ္ကလည္း ကပ္ရပ္ပဲ။ ခရီးသြားရဟန္းေတြရယ္၊ ေယာဂီ၀တ္စုံနဲ႔ ဘုရားဖူးဧည့္သည္ေတြ ေလယာဥ္တစ္စင္းစာပဲဟ။ ဘုရားဖူးအဖြ႔ဲရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မႈက ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပုံရတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အိမ္သာတံခါးကုိ ဘယ္လုိဖြင့္ၿပီး ဘယ္လုိပိတ္ရတယ္ဆုိတာကအစ လူအားလုံးၾကားေအာင္ မုိက္နဲ႔ေသခ်ာေအာ္ၿပီး ရွင္းျပေပးေနတာ။ ငါလည္း ဖုိးေလးကုိ ျပန္ျပရေအာင္ ကဒါတ္စိန္သြားတုန္းက ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ပုံေလးေတြကုိ ဓာတ္ပုံစာအုပ္ထဲ ေသခ်ာစီၿပီး ထည့္ေနလုိက္တယ္။ ဓာတ္ပုံေတြထည့္ၿပီးသြားေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံၾကက္ေျခနီအသင္းရဲ႕ အလွဴခံပုံးေလးမွာ လက္က်န္ျမန္မာေငြေလး သြားထည့္လုိက္တယ္။ ငါ့ေရွ႕မွာထုိင္ေနတဲ့ လူျဖဴဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ေဒၚလာထုတ္ၿပီး အလွဴေငြ လုိက္ထည့္တာျမင္ေတာ့ စိတ္ထဲ ၀မ္းသာသြားတယ္။ ဒီတစ္ခါ ငါသတိထားမိတဲ့ ခရီးသြားအုပ္စုက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၀န္းက်င္ရွိတဲ့ အီတာလ်ံေတြပဲ။

ေနာက္ခဏအၾကာမွာ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ လူရြယ္တစ္ေယာက္ရယ္၊ လူႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ငါ့ေဘးနားက လြတ္ေနတဲ့ခုံမွာ ၀င္ထုိင္ၾကတယ္။ လူရြယ္က မုတ္ဆိတ္ေမြးနဲ႔ဆုိေတာ့ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းက တုိးရစ္မ်ားလားလုိ႔ေတာင္ ထင္လုိက္တာ။ ေနာက္သူ႔စကားသံခပ္ေလးေလးကုိ ၾကားရေတာ့ ေတာင္အေမရိကတုိက္ကလုိ႔ ထင္သြားျပန္ေရာ။ တကယ္ေတာ့ ငါနားစြင့္မိတာ သူတုိ႔ေျပာေနတဲ့ ကုိယ့္တုိင္းျပည္အေၾကာင္းမုိ႔လုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔မွတ္ခ်က္ေတြက စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း သိတာ သိပ္ၾကာေသးပုံ မေပၚဘူး။ သူတုိ႔ေျပာရင္းနဲ႔ လူရြယ္က ဥေရာပတုိက္သားဆုိတာ သိလာရတယ္။ လူႀကီးက ဂ်ာမန္။ ဂ်ာမန္လူႀကီးစကားအရဆုိ သူက ေနျပည္ေတာ္ကုိလာၿပီး အထက္လူႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ စီးပြားေရးကိစၥတစ္ခု လာေဆြးေႏြးတာ။ ေနာက္ထပ္လည္း လာဖုိ႔ရွိေသးတယ္။ လူရြယ္ကေတာ့ အလည္သက္သက္ လာတာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေျခာက္ပတ္ေလာက္ ေနသြားတာ။ သူေနသမွ် ကာလပတ္လုံး ဗုိက္ေအာင့္တာေတြ ၀မ္းေလွ်ာတာေတြ မျဖစ္ဘူးလားလုိ႔ လူႀကီးကေမးေတာ့ လူရြယ္က ဟင့္အင္း မျဖစ္ဘူးတဲ့၊ ကြ်န္ေတာ္ ေဆးတစ္လုံးကုိ မနက္တုိင္းေသာက္တယ္ဆုိၿပီး သူေသာက္ေနက် ေဆးဗူးေလး ျပလုိက္တယ္။ တစ္ခါ လူႀကီးက မင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ညဘက္တစ္ေယာက္တည္းေလွ်ာက္သြားေတာ့ အႏၲရာယ္မႀကဳံခဲ့ဖူးလား၊ ဟင့္အင္း… မႀကဳံခဲ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ရက္ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚ ညဘက္သြားၾကည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္အျပန္မွာ လူတစ္စုနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ရန္ျပဳမလားလုိ႔ အစက ထင္လုိက္ေပမယ့္ သူတုိ႔ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္က ၿပဳံးျပလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ျပန္ၿပဳံးျပတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔က ကြ်န္ေတာ့္ကုိ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္မုိ႔ စူးစမ္းတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၾကတာ၊ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔အေနနဲ႔လည္း ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္အသိအမွတ္ျပဳတာကုိ ခံခ်င္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးရွိရုံသက္သက္ပါပဲ လုိ႔ျပန္ေျဖတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ လူႀကီးက ျမန္မာျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူ႔အျမင္ကုိေမးလုိက္၊ သူက ျပန္ေျဖလုိက္နဲ႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရပ္ဘူးဟ။ တကယ္ေတာ့သူက ကရာေတးဆရာတဲ့။ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ဖူးေပမယ့္ အာရွကုိေတာ့ ၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ ဂ်ပန္ကလြဲၿပီး တျခားမေရာက္ဖူးေသးဘူးတဲ့။ ျမန္မာျပည္ခရီးစဥ္က သူရဲ႕ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ အာရွခရီးစဥ္တဲ့။ ဂ်ပန္သြားတုန္းကေတာ့ သူ႔ကုိသင္ေပးခဲ့တဲ့ ကရာေတးဆရာနဲ႔အတူ လုိက္သြားခဲ့တာတဲ့။ ျမန္မာျပည္ကုိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းလာတာ။ ဒီကအျပန္မွာ ဘန္ေကာက္ကုိ ခဏ၀င္လည္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ အင္းေလးက ရက္ကန္းရက္တဲ့ လက္မႈပညာကုိ သူေတာ္ေတာ္အထင္ႀကီးၿပီး စိတ္၀င္စားပုံရတယ္။ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ေနရင္း ငါ သူနဲ႔စကားေျပာၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ အရမ္းေပၚလာတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူ႔အျမင္ေတြ ငါနားေထာင္ၾကည့္ခ်င္တာ။ ျမန္မာျပည္ကုိ ေရာက္ဖူးတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား တစ္ဦးတစ္ေလနဲ႔ေတြ႔တုိင္း ငါေမးေလ့ရွိတယ္... ျမန္မာျပည္ကုိ သူတုိ႔ဘယ္လုိျမင္သလဲလုိ႔။

သူကုိင္ထားတဲ့ boarding pass ေပၚက ထုိင္ခုံနံပါတ္ကုိ ငါ မသိမသာၾကည့္လုိက္တယ္။ တစ္တန္းထဲက်ရင္ ငါသူနဲ႔စကားေျပာခြင့္ ရခ်င္ရႏုိင္တယ္ေလ။ အဲ… ကပ္ၿပီးလြဲသြားတယ္၊ သူနဲ႔ငါ ေရွ႕ေနာက္ပဲ၊ ငါ့ထုိင္ခုံက သူ႔ေရွ႕တန္းရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ျခမ္းမွာ၊ သူကေတာ့ ငါ့ေနာက္တန္းရဲ႕ အစြန္ဘက္ျခမ္းမွာ။ ငါ့ေဘးမွာ ကုိးရီယားမေလးတစ္ေယာက္၊ အစြန္မွာ အေနာက္တုိင္း အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ထုိင္တယ္။ သူ႔ဘယ္လက္မွာ ၀တ္လာတဲ့ ယြန္းလက္ေကာက္ႀကီးကုိ မၾကာခဏ ကုိင္ၾကည့္တတ္တဲ့ ကုိးရီးယားမေလးက ဘာမွမစားဘူး၊ ေကာ္ဖီပဲေသာက္တယ္။ ရန္ကုန္-ဘန္ေကာက္ခရီးစဥ္မွာလည္း ေနာက္ထပ္ကုိးရီးယားခရီးသြားအုပ္စုတစ္စုကုိ ေတြ႔ရျပန္တယ္။

ေနာက္တန္းမွာေတာ့ ေအာ္စီတစ္ေယာက္ရယ္၊ ေစာေစာက အေမးအျမန္းထူတဲ့ ဂ်ာမန္လူႀကီးရယ္၊ ေမးသမွ်အားလုံး က်က်နနျပန္ေျဖတတ္တဲ့ ဟုိလူရြယ္ရယ္။ တစ္လမ္းလုံးလည္း သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာတာမရပ္ဘူး။

အဲဒီလူရြယ္က ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ႏွ႔ံႏွံ႔စပ္စပ္ ေလ့လာထား၊ သိထားပုံေပၚတယ္။ ဘုရားနဲ႔ေစတီ ျခားနားတဲ့အေၾကာင္း သူေကာင္းေကာင္းေျပာႏုိင္တယ္။ ဓမၼေစတီလမ္းမွာ တစ္နာရီ ေငြသုံးေထာင္နဲ႔ အႏွိပ္ခန္းေကာင္းေကာင္း ရွိတာလည္း သူသိတယ္။ (သူေျပာတဲ့ အႏွိပ္ခန္းက ရုိးရုိးအႏွိပ္ခန္းပါ) ေနာက္တစ္ခါ ဂ်ာမန္လူႀကီး ျမန္မာျပည္လာရင္သြားအႏွိပ္ခံဖုိ႔ သူက လိပ္စာေတာင္ ျပန္ညႊန္ေပးလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ိဳက္ထီး႐ုိးသြားတဲ့အခါ သူအံ့ၾသမိတာ တစ္ခုရွိေၾကာင္း၊ ေယာက်္ားေတြက ဘုရားနားအထိသြားၿပီး ဖူးေျမာ္ခြင့္ရ၊ ေရႊကပ္ခြင့္ရေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးေတြ သြားခြင့္မရွိေၾကာင္း၊ အဲလုိ ခြဲျခားထားတာ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိတာ သူသိပ္သိခ်င္ေၾကာင္း ေျပာတာေတြၾကားတဲ့အခါ ငါသူ႔ကုိ ေျပာျပခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတာ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ အခြင့္မသာခဲ့ေတာ့ မေျပာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

ေလယာဥ္ဆုိက္မွ ကယ္ဘင္ေပၚက ေက်ာပုိးအိတ္ဆြဲယူရင္း သူ႔ကုိ ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္။ အစိမ္းေရာင္မ်က္လုံးနဲ႔သူက ငါတုိ႔ျမင္ဖူးေနက် အီတာလ်ံ႐ုပ္မ်ိဳးေတာ့ မထြက္ဘူးဟ။ ဒါေပမယ့္ သူ အီတာလ်ံဆုိတာရယ္၊ သူတုိ႔ႏုိင္ငံကလူေတြက ငါတုိ႔ႏုိင္ငံအေၾကာင္း စိတ္၀င္တစားရွိၾက၊ သိၾကတာေတြရယ္ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ အားလုံးပါသြားတယ္ေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ႔အေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္နဲ႔လူေတြကုိ အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး ျမင္သြားလုိ႔ ငါေက်နပ္တယ္။ သူ႔ကုိေတြ႔ၿပီး သူေျပာတာေတြ ၾကားလုိက္ရတာဟာ ဘက္ဂ်ီယုိရဲ႕ ငါတုိ႔ျမန္မာလူမ်ိဳးနဲ႔ႏုိင္ငံအေပၚထားတဲ့ သံေယာဇဥ္ကုိ ျမင္ရလုိက္သလုိပဲ ငါခံစားလုိက္ရတယ္လ႔ုိ ေျပာရင္ နင္အံ့ၾသမလားဘဲ။

ဒီလုိနဲ႔ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ကုိ တစ္ေခါက္ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့ဟယ္။ ဒီတစ္ခါ ဆစ္ဒနီကုိ ျပန္ခ်ိတ္ရမယ့္ ဂိတ္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ အေ၀းႀကီးပဲဟ။ ေတာ္ေတာ့္ကုိ ေလွ်ာက္ယူရတယ္။ ငါလည္း ေလဆိပ္ထဲျဖတ္ေလွ်ာက္ေနရင္း အေတြး၀င္မိျပန္တယ္။ ေလယာဥ္ခရီးစဥ္တစ္နာရီေလာက္အကြာမွာရွိတဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ တုိင္းျပည္ႏွစ္ခုက ၿမိဳ႕ႀကီးႏွစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕အေျခအေနဟာ သိပ္ကုိကြာျခားေနတဲ့အေၾကာင္းေပါ့။ စဥ္းစားရင္း ရင္ပူလာၿပီး ဗုိက္ဆာလာသလုိလုိ၊ ေရငတ္လာသလုိလုိရွိေတာ့မွ ငါ့မွာ ေဒၚလာပါမလာတာကုိ သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအတီအမ္ရွိတဲ့ေနရာေမးၿပီး စက္ေရွ႕ေရာက္သြားေတာ့ ငါ မထုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ မတူညီတဲ့ေဒၚလာကုိ ႏွစ္ဆင့္ခံၿပီး လဲလုိက္ရင္ နဲနဲနစ္နာသြားမွာစုိးတာနဲ႔ မလဲျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ခက္ေတာ့လည္း ခက္သား၊ ေရကလည္း အရမ္းငတ္ေနၿပီ။ ေရဗူးအခြံလြတ္ေတာင္ ေပးမသယ္ေတာ့ ေရျဖည့္ၿပီးလည္း ေသာက္လုိ႔မရ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိင္ေတြမွာ ဗီဇာပါတဲ့ ကတ္နဲ႔ေပးလုိ႔ရတယ္လုိ႔ စာတမ္းေလးေတြ ကတ္ထားတာေတြ႔တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါ့မွာရွိတဲ့ကတ္ေတြထဲက ဗီဇာပါတဲ့ ကတ္တစ္ကတ္ရွာၿပီး ေကာင္တာကုိ ေသခ်ာေအာင္ အရင္သြားေမးလုိက္တယ္။ ဒီကတ္နဲ႔ ေပးလုိ႔ရမလားဆုိေတာ့ ထုိင္းသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ေကာင္မေလးက ရတယ္၊ ဗီဇာလုိဂုိ အတူတူပဲေလတဲ့။ ငါလည္း အဲဒီကတ္ေလးနဲ႔ မုန္႔တစ္ခုနဲ႔ေရတစ္ဗူး ၀ယ္လုိက္ႏုိင္တယ္ ဆုိပါေတာ့။

မုန္႔စားေရေသာက္ရင္း ၀င္အံ့ဆဲဆဲေနလုံးႀကီးျမင္ေတာ့ ကင္မရာထုတ္ၿပီး႐ုိက္လုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နင္ေသခ်ာျမင္ရမွာပါ။ ခရီးသည္တစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္ေနရလုိ႔ ေလယာဥ္ေပၚတက္ခြင့္ ၾကန္႔ၾကာမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေၾကျငာသံထြက္လာတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ငါ၀တ္ထားတဲ့ ဆြယ္တာအက်ႌအိတ္ကပ္ထဲ အမွတ္မထင္ လက္ႏႈိက္မိတယ္။ တုိက္တန္းနစ္ကားထဲလုိ စိန္လည္ဆြဲထြက္မလာဘဲ ပဲေစ့ေလးေတြ ငါ့လက္ထဲပါလာတာ။ အဲေတာ့မွ တျမန္ေန႔က သြားခဲ့တဲ့ ကဒါတ္စိန္ခရီးကုိ ျပန္သတိရသြားတယ္။ အဲဒီ့အေၾကာင္းလည္း နင့္ကုိ ေရးၿပီး ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္ဟာ။ ေလယာဥ္ေပၚတက္ဖုိ႔သြားေနတုန္း အေစာပုိင္းက ငါ့ကုိ ရယ္ျပတဲ့ ထုိင္းနဲ႔ေအာ္စီစပ္ထားတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေကာင္ေလးက ငါ့နား ကပ္ၿပီးပါလာတယ္။ ငါ့ကုိ သူနဲ႔ရြယ္တူ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ေကာင္မေလးမ်ား ေအာက္ေမ့လုိ႔လား မသိပါဘူး၊ သီခ်င္းေလးညည္းၿပီး ငါ့ကုိၾကည့္လုိက္၊ ၿပဳံးျပလုိက္နဲ႔၊ သူ႔အေဖေအာ္စီနဲ႔ သူ႔အေမထုိင္းက ေရွ႕မွာ။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္တဲ့ထိ သူက ငါနဲ႔ေဘးခ်င္းကပ္ယွဥ္ၿပီး ေလွ်ာက္လာတာ။ ငါ့သူ႔ကုိ ထပ္မရယ္ျပေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ သူတုိ႔သုံးေယာက္က ငါ့ေနာက္က တစ္တန္းေက်ာ္မွာမုိ႔လုိ႔။

ထုံးစံအတုိင္း ခရီးေ၀းစီးရမွာဆုိေတာ့ ငါ့ထုိင္ခုံက အစြန္မွာ။ ေဘးမွာ ထုိင္းေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ သူတုိ႔လည္း ငါ့ကုိ ထုိင္းထင္ၿပီး ထုိင္းလုိေျပာၾက၊ ႏႈတ္ဆက္ၾကနဲ႔ ငါ ထုိင္းမဟုတ္မွန္း သိသြားေတာ့ ဆက္မေျပာေတာ့ေပမယ့္ ရယ္ျပတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ အကဲခတ္လုိက္တာနဲ႔ တစ္ခါမွ ႏုိင္ငံျခားခရီးမသြားဖူးမွန္း၊ ဒါသူတုိ႔ရဲ႕ ပထမဆုံးေလယာဥ္စီးတဲ့ ရပ္ေ၀းခရီးပဲဆုိတာ သိလုိက္တယ္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြေတာင္ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး။ ေလယာဥ္ထုိင္ခုံေနာက္မီွခ်တာ၊ နားၾကပ္တပ္တာ အားလုံး ငါလုပ္သလုိ အကုန္လုိက္လုပ္တယ္။ ထုိင္ခုံလက္ရန္းမွာ ကပ္ထားတဲ့ အေ၀းထိန္းခလုပ္ ဘယ္လုိဆြဲထုတ္ရမွန္း မသိလုိ႔ ငါထုတ္ေပးရတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေလယာဥ္မယ္ကုိ အစားအေသာက္မွာတာကအစ ငါမွာတဲ့အတုိင္း လုိက္မွာတယ္ဟ။ ေလယာဥ္မယ္ကလည္း ငါ့ကုိ ထုိင္းလုိ႔ပဲထင္ၿပီး ဘာေမးေမး ထုိင္းလုိခ်ည္းလာေမးတယ္။ ငါကလည္း ေနာက္မွာ သူတုိ႔အဂၤလိပ္လုိေမးတာၾကားထားေတာ့ နားမလည္ေပမယ့္ သူဘာေမးမယ္ဆုိတာ သိေနေတာ့ သူထုိင္းလုိေမးလုိက္ ငါကအဂၤလိပ္လုိျပန္ေျဖလုိက္နဲ႔ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲ။ အဲ… အလုပ္သိပ္မျဖစ္လုိက္တာ ေဘးကႏွစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပဲ ငါ့မွာ ဆစ္ဒနီ မေရာက္ခင္ ဒရာမားတစ္ျဖစ္ၿပီး ငုိရေတာ့မလုိ ျဖစ္ခဲ့ရတာ။

ႏွစ္ဖက္ျဖည့္ရတဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ အင္မီဂေရးရွင္းကတ္ေလးေတြ လာေ၀ေတာ့ ငါခ်က္ျခင္းမျဖည့္ေသးဘဲ ေနာက္ေန႔မနက္ မနက္စာစားၿပီးေတာ့မွ ျဖည့္မယ္လုိ႔ ႀကံစည္ၿပီး သိမ္းထားလုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဘာပင္က ငါ့ပတ္စ္ပုိ႔ထည့္ထားတဲ့အိပ္ရွည္ေလးထဲမွာ ရွိေနလုိ႔ ကယ္ဘင္ေပၚက ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ တကူးတက ယူေနစရာမလုိေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ငါ့ေဘးက ထုိင္းကုိယ္ေတာ္က ငါ့ကုိ ဖယ္ခုိင္းရမွာ အားနာလုိ႔ ထင္ပါတယ္၊ ငါ့ေခါင္းေပၚက ကယ္ဘင္ကုိ သူ႔ခုံေပၚကေန မတ္တပ္ရပ္၊ အတင္းဖြင့္၊ အိတ္ယူၿပီး ေဘာပင္ရွာပုံေတာ္ ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။ သူရွာတဲ့အိတ္ထဲမေတြ႔ေတာ့ ေနာက္တစ္အိတ္ဆြဲၿပီး ထပ္ရွာ၊ အဲဒါလည္း ေတြ႔ပုံမေပၚဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါက ငါ့ေဘာပင္ကုိ ေပးၿပီး နင္တုိ႔ ျဖည့္ပါလုိ႔ အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာလုိက္တယ္။ သူတုိ႔လည္း ၀မ္းသာသြားၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး ျဖည့္ေနလုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ငါစဥ္းစားမိတယ္၊ သူတုိ႔အဂၤလိပ္လုိ မတတ္ဘဲ ဆုိက္ေရာက္ေဖာင္ကုိ ဘယ္လုိ ျဖည့္ၾကမလဲလုိ႔။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ ဖြင့္ဖြင့္ၾကည့္ေနတာေတြ႔ေတာ့ ထုိင္း-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္စာအုပ္ ထင္တယ္လုိ႔၊ ေနာက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ ငါ့ကုိ ေဘာပင္ေလး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ရုိရုိေသေသျပန္ေပး၊ ေခါင္းေလးညြတ္ၿပီး ေခါ့ဘ္ခြန္ခကုိ သုံးႀကိမ္မကေျပာတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္စာ စားၿပီးေတာ့ ငါေဖာင္ျဖည့္တယ္။ အသြားေရာအျပန္ပါ ဟန္းကယ္ရီနဲ႔ပဲ လာခဲ့တာမုိ႔ ဒီကလဲလ္လုပ္စရာ ဘာမွ မရွိလုိ႔ အားလုံး ႏုိး ႏုိးနဲ႔ ခေရာ့စ္ လုပ္လုိက္တယ္။ ငါလည္း ၿပီးသြားေရာ ငါ့ဆီက ေဘာပင္ကုိ ျပန္ေတာင္းလုိ႔ ေပးလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ၿပီး ထပ္ျဖည့္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ငါ့ကုိ ၾသစေၾတးလ်ကုိ အဂၤလိပ္လုိ ေပါင္းေပးပါဆုိလုိ႔ ငါ ေပါင္းေပးလုိက္တယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ ငါ့ကုိ သူတုိ႔ကတ္ေလးေပးၿပီး ျဖည့္ေပးပါလုိ႔ အကူအညီေတာင္းလာတယ္။ ငါလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ျဖည့္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ကတ္ယူၾကည့္လုိက္ေတာ့… ထုိင္းဘာသာနဲ႔ ျဖစ္ေနပါေရာလား။ ဒါနဲ႔ ငါ့ကတ္ကုိ ထုတ္ၿပီး သူတုိ႔မျဖည့္တတ္တဲ့အကြက္နဲ႔ တုိက္ၾကည့္ၿပီး ဘာျဖည့္ရတယ္ဆုိတာ ငါက ေျပာျပ၊ သူတုိ႔က နားမလည္။ သူတုိ႔အၿမဲေနထုိင္တဲ့ႏုိင္ငံမွာ ၾသစေၾတးလ်လုိ႔မွားၿပီး ျဖည့္ထားလုိ႔ ငါက မဟုတ္ဘူး၊ ထုိင္းလန္း ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ ျပန္ေျပာ၊ ေပါင္းျပ။ အလုပ္အကုိင္ အကြက္ကုိ လက္ညွဳိးထုိးၿပီး ေရးေပးပါဆုိေတာ့ ငါက ဘာအလုပ္လုပ္လဲလုိ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ေမး၊ သူတုိ႔က လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔ေျဖ၊ ေကာင္ေလးက ေခါင္းကုိ ျပၿပီး ကတ္ေၾကးညွပ္သလုိ ပုံစံလုပ္ျပေတာ့ ငါက hairdresser လားဆုိေတာ့ ေကာင္မေလးက ေခါင္းညိတ္မလုိလုိ လုပ္ၿပီးမွ မဟုတ္ဘူးဆုိၿပီး ေကာင္ေလးကုိ ထုိင္းလုိတတြတ္တြတ္ေျပာ။ ငါကလည္း ကူညီခ်င္တာ အရမ္းပါ။ အဂၤလိပ္လုိဆုိ ငါကူၿပီး ျဖည့္ေပးလုိက္တယ္။ ထုိင္းလုိျဖစ္ေနေတာ့ ငါလည္း ကူမရ။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ျပန္ၿငိမ္သြားၿပီး ကတ္ကုိတစ္လွည့္၊ စာအုပ္ေလးကုိတစ္လွည့္ ထုတ္ၿပီး ၾကည့္ေနျပန္တယ္။

ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ေနရင္ ေလယာဥ္ဆင္းေတာ့မွာဆုိတာနဲ႔ ငါလည္း ခဏထသြားလုိက္တယ္။ ေတာ္ၾကာ ဟုိတစ္ေခါက္ကလုိ အင္မီဂေရးရွင္းမွာ လူတန္းအရွည္ႀကီးေစာင့္ရမွာစုိးတာနဲ႔ ႀကိဳသြားထားလုိက္တာ။ ျပန္လာေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က ခုနအေျခအေနအတုိင္းပဲ။ တစ္ခုပဲ ငါသတိျပဳလုိက္မိတာ၊ ေကာင္မေလး လက္ထဲကုိင္ထားတာ ငါ့ေဘာပင္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေနတာ။ ငါလည္း ခဏေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ ဆင္းဖုိ႔ကလည္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လုိေတာ့တာ။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း ေဘာပင္ျပန္ေတာင္းလုိက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ငါဆုိလုိတာ သေဘာေပါက္ပုံရေတာ့ လုိက္ရွာေပးတယ္။ ထူးဆန္းတယ္ဟာ… ငါ ခဏထသြားတဲ့ မိနစ္ပုိင္းအခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ ေဘာပင္က ရွာမရေအာင္ ေပ်ာက္သြားတာ။ ငါ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ ပစၥည္းသခၤါရ၊ လူသခၤါရဆုိတာ ငါနားလည္ေပမယ့္ စိတ္က ခ်က္ျခင္းမေျဖႏုိင္ဘူး။ တစ္အခ်က္က အဲဒီေဘာပင္ေလးက ေငြေရာင္ပတ္ကားတံဆိပ္အေကာင္းစားေလး ျဖစ္ေနတာ။ ဆုိင္းထုိးတဲ့အခ်ိန္၊ တျခားေဘာပင္ အိတ္ထဲမွာပါမသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ အဲဒါေလးကုိ ငါထုတ္သုံးျဖစ္တာ။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ငါဆစ္ဒနီမလာခင္မွာ ညီမေလး အင္ၾကင္းသန္႔က အမွတ္တရ ေပးခဲ့တာ။ ငါ့ပုိက္ဆံနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့ပစၥည္းဆုိရင္ ငါအဲေလာက္ ႏွေျမာမိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဂ်င္ဂ်င္းေပးထားတဲ့ ေဘာပင္ေလးမုိ႔ ပုိလုိ႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတာ။ ငါေတြးေလ ၀မ္းနည္းေလ။ ငါသူမ်ားကုိ အၿမဲကူညီခဲ့သမွ် ဒီတစ္ခါေတာ့… သြားပါၿပီဆုိၿပီး…။

ငါမ်က္ႏွာမေကာင္းျဖစ္သြားတာ သူတုိ႔ျမင္ေတာ့ ငါ့ကုိ ေကာင္မေလးလက္ထဲက ေဘာပင္႐ုိး႐ုိးေလးတစ္ေခ်ာင္း ျပန္ေပးတယ္၊ အစားျပန္ယူပါဆုိတဲ့ သေဘာ။ ငါက မယူဘူး ျငင္းလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားပုံပဲ။ ငါလည္း စိတ္ထဲမွာ သိပ္မေက်နပ္ခ်င္ေတာ့ ထုိင္ခုံေအာက္ကုိ ျပန္ၾကည့္တယ္၊ သူတုိ႔ခုံေအာက္ကုိလည္း ျပန္ၾကည့္တယ္။ မိနစ္ပုိင္းေလးအတြင္းမွာ သူတုိ႔လက္ထဲကေန ႐ုတ္တရက္ ေပ်ာက္သြားတာ စိတ္ထဲမွာ ထူးဆန္းေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ကုိ လုံးလုံးေလွ်ာ့ခ်လုိက္တယ္။ ေလယာဥ္လည္း ဆင္းဖုိ႔မိနစ္ပုိင္းပဲလုိေတာ့တယ္။ အင္ၾကင္းသာသိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာလုိ႔လည္း ေတြးေနတယ္။ ေကာင္ေလးကလည္း ေပ်ာက္သြားတာ ေက်နပ္ပုံမရေတာ့ ျပန္ရွာတယ္။ သူ႔ဂ်ာကင္အိတ္ထဲ၊ သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ထဲထပ္ရွာတယ္။ ေကာင္မေလး လက္ေပြ႔အိတ္ကုိယူၿပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ရွာတယ္။ အဲဒီမွာ … ေငြေရာင္ပတ္ကားေလး ျပန္ထြက္လာတာပဲ။

ငါ့ကုိ ေကာင္ေလးက ၀မ္းသာအားရျပန္ေပးတယ္။ ငါလည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ျပန္ယူလုိက္တယ္။ ေက်းဇူးတင္စကားလည္း လွဳိက္လွဳိက္လွဲလဲွ ေျပာလုိက္တယ္။ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလးကုိ တစ္ခုခုေျပာတယ္။ ေကာင္မေလး ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ငုိသံသဲ့သဲ့ ၾကားလုိက္ရတယ္။ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ ငါသူတုိ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္တယ္။ မၿပီးေသးတဲ့ ဆုိက္ေရာင္ေဖာင္ကုိ ျဖည့္ဖုိ႔ သူတုိ႔ႀကိဳးစားေနတုန္းပဲ။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ အဲဒါျဖည့္လုိ႔မၿပီးရင္ အထဲကုိ၀င္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ေနပုံပါပဲ။ အင္မီဂေရးရွင္းအရာရွိနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘယ္လုိေျပာဆုိဆက္ဆံၾကမလဲလုိ႔ ငါမွန္းၾကည့္မိေသးတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေဘာပင္ေလး ျပန္ရတာကုိပဲ ၀မ္းသာေက်းဇူးတင္ရတယ္။ အင္း… ေနာက္တစ္ခါ ခရီးသြားတဲ့အခါ ဘာဘာညာညာ ျဖည့္ဖုိ႔ သာမန္ေဘာပင္ေလးတစ္ေခ်ာင္းပဲ ထည့္ထားလုိက္ေတာ့မယ္။ ဒါမွ သူမ်ားကုိ ေပးျဖည့္လုိ႔ ေပ်ာက္သြားရင္ ႏွေျမာစရာ မလုိေတာ့ေအာင္ေလ ညိဳရယ္…ေနာ့။

ငါ့စာအရွည္ႀကီးဖတ္ၿပီး နင္မ်က္စိ ေတာ္ေတာ္ေညာင္းသြားမွာပဲ။ ငါလည္း အျပန္ခရီးကုိ ႏွစ္ပုိင္းမခြဲခ်င္တာနဲ႔ တစ္ဆက္တည္းေရးျဖစ္သြားတာပါ။ နင္လည္း နားလုိက္ဦး။ ငါလည္း အိပ္ေတာ့မယ္။ နင္ထပ္ဖတ္ခ်င္ေသးရင္ ငါ ကဒါတ္စိန္ကုိ သြားခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ခရီးအေၾကာင္း ေရးဦးမယ္။ အဲဒါေလးက တစ္မ်ိဳးစိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္ဟ။ အဲဒါ ၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ေရးစရာမရွိေတာ့ပါဘူးဟယ္။ ဒါပဲေနာ္။

ခ်စ္ေသာ ဇြန္

ပီ.အက္စ္. တုိက္ဆုိင္မႈပဲလားေတာ့ မသိဘူး၊ ငါေရြးထုတ္ၿပီး ထည့္လုိက္တဲ့ပုံရဲ႕ နံပါတ္စဥ္က IMG_9096 တဲ့။ း)

သု၀ဏၰဘူမိကုိ ျဖတ္၍

Posted by ဇြန္မိုးစက္ | Posted on Sunday, March 02, 2014

Category: Sharing , Travel

ညိဳေရ…

ငါ နင့္ဆီစာမေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီေနာ္။ ဟုိတုန္းကဆုိ ခရီးတစ္ခုက ျပန္လာၿပီတုိင္း နင္ေရာငါပါ ေတြ႔ႀကဳံရသမွ်ကုိ ညမအိပ္ႏုိင္ဘဲ တစ္လွည့္စီေျပာျပခဲ့ၾကတာေနာ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နင့္အနား ငါျပန္မေရာက္ႏုိင္ခဲ့ေတာ့ အရင္လုိ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလုိ ေျပာခြင့္မရလုိ႔ စာနဲ႔ေရးၿပီး ေျပာလုိက္တယ္ပဲ သေဘာထားေပါ့ဟာ။ ကိစၥ ေထြေထြထူးထူး ရွိတယ္လုိ႔ရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူးဟယ္။ ခရီးသြားအေတြ႕အႀကဳံေလးေတြ ေ၀မွ်ခ်င္တဲ့ ငါ့အက်င့္ေလးေၾကာင့္သာ ေရးမိသြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ နင့္အတြက္ စိတ္၀င္စားစရာေလးေတြ ရွိေကာင္းရွိေနႏုိင္မယ္လုိ႔ ငါယုံၾကည္ေနတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။

အေမ့ေအာ္ပေရးရွင္းအမွီေရာက္ဖုိ႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ညလယ္ေခါင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ထ၀ယ္ၿပီး ျပန္ရတဲ့အျဖစ္ကုိ နင္သိၿပီးသားပါ။ ဆစ္ဒနီကေန ရန္ကုန္ကုိ ေန႔ခ်င္းေရာက္ဖုိ႔၊ ခုည၀ယ္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ဖလုိက္နဲ႔လုိက္ဖုိ႔ဆုိတာ သိပ္မလြယ္ေပမယ့္ ထုိင္းေလေၾကာင္းလုိင္းက ငါ့အခက္အခဲကုိ အခ်ိန္မွီ ေျဖရွင္းေပးသြားႏုိင္လုိ႔ ဆစ္ဒနီကေန မနက္ ၁၀နာရီထြက္ၿပီး ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ညေန ၆နာရီ၃၀မွာ ရန္ကုန္ကုိ အေရာက္သြားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဘန္ေကာက္မွာေတာ့ ႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ ထရန္စစ္၀င္ရေသးတာေပါ့ဟာ။

နင့္သူငယ္ခ်င္းက ႏုိင္ငံေတြ အမ်ားႀကီးေရာက္ဖူး၊ ႏုိင္ငံတကာအဲလုိင္းေတြ အမ်ားႀကီး စီးဖူးခဲ့ေပမယ့္ ကုိယ့္အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ မေရာက္ဖူး၊ ထုိင္းအဲေ၀းကုိလည္း တစ္ခါမွ မစီးခဲ့ဖူးဘူး။ ကပ္ေက်ာ္ဆုိတာ အဲဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။ ဟုိတုန္းက ယူေကမွာ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ ျမန္မာေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထုိင္းအဲေ၀းနဲ႔ သြားၾကတာ။ ငါက စကၤာပူကေနသြားေတာ့ တျခားအဲလုိင္းနဲ႔ပဲ သြားခဲ့ျပန္ခဲ့တာဆုိေတာ့ စီးဖုိ႔မႀကဳံခဲ့တာေၾကာင့္လည္းပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ထုိင္းေလေၾကာင္းလုိင္း ေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ငါၾကားပဲၾကားခဲ့ရတယ္။ ကုိယ္ေတြ႕ႀကဳံတာကေတာ့ အခုတစ္ေခါက္မွေပါ့ဟယ္။ တကယ္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ၀န္ေဆာင္မႈေရာ၊ အစားအေသာက္ပါ ေကာင္းတယ္။ ထုိင္းလူမ်ိဳးေတြ သိပ္ယဥ္ေက်းတယ္ဆုိတာလည္း ဟုတ္တယ္။ ငါ့ေဘးမွာ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ငါးဆယ္၀န္းက်င္ရွိတဲ့ ထုိင္းအန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ထုိင္တယ္။ သူရဲ႕ညာျခမ္းျပတင္းေပါက္ကပ္ရပ္မွာေတာ့ ေအာ္စီမိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ထုိင္တယ္။

နင္သိတယ္ မဟုတ္လား… ငါက ခရီးရွည္သြားရင္ အေပါ့အပါးသြားတတ္သူဆုိေတာ့ အၿမဲအစြန္မွာပဲ ထုိင္တယ္ေလ။ ၈နာရီခြဲ-၉နာရီၾကာတဲ့ခရီးမွာ အနည္းဆုံး သုံးခါေလာက္ေတာ့ သြားရတာပဲ။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ရင္ ေကြ်းတာစားၿပီး အိပ္မယ္လုိ႔ အားခဲထားခဲ့ေပမယ့္ ငါ့ေဘးကအန္တီႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္စီ အိမ္သာသြားလုိ႔ ထေပးရတာနဲ႔ပဲ တစ္လမ္းလုံး ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ခဲ့ရဘူးဟာ။ အစက ထုိင္းအန္တီႀကီးက ငါ့ကုိ ထုိင္းမွတ္ၿပီး ထုိင္းလုိေတြလာေျပာတယ္။ ငါက မဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာဆုိတာ သိသြားေတာ့မွ သူဆက္မေျပာႏုိင္ေတာ့တာ။ သူက အဂၤလိပ္လုိမွ မေျပာတတ္တာကုိး။ အဲ…တစ္လုံးေတာ့ ေျပာတတ္လုိ႔ သူေျပာတယ္။ အဲဒါ beautiful တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ငါ့ကုိ ေျပာလုိက္ေသးတယ္၊ You’re very beautiful တဲ့… အဟဲ…ဟဲ။ ငါ သူ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ ငါ့ကုိ လွတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတတ္ထားတဲ့တစ္ခြန္းကုိ ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်တတ္လုိ႔ စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိသြားတာ။

ဘန္ေကာက္ကုိ ေလယာဥ္ဆုိက္ေတာ့ ငါ့ကုိ ေသခ်ာႏႈတ္ဆက္သြားတယ္။ ငါလည္း သူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ရန္ကုန္ထြက္မယ့္ ေလယာဥ္ရွိတဲ့ဂိတ္ကုိ ရွာရေတာ့တာေပါ့ဟာ။ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္က ငါထင္ထားတာထက္ကုိ အမ်ားႀကီး ႀကီးတာပဲဟ။ အင္း… ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံရဲ႕အ၀င္မွာတင္ ျမင္သူကုိ အထင္တႀကီးျဖစ္ေစေလာက္တဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲ။ ငါလည္း ရန္ကုန္ေရာက္ဖုိ႔ စိတ္ေစာေနလုိ႔ အခ်ိန္ရေပမယ့္ ဘယ္မွေလွ်ာက္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ငါစီးရမယ့္ဂိတ္ကုိေရာက္ေတာ့ ေစာေနေသးလုိက္တာ ေရွ႕က မကာအုိသြားမယ့္ ခရီးသည္ေတြေတာင္ ေလယာဥ္ေပၚမေရာက္ေသးဘူး။ ငါလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူတုိ႔နဲ႔ ေရာထုိင္ေနလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ထြက္သြားၿပီးမွ ရန္ကုန္လုိက္မယ့္ ခရီးသည္ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၀င္လာၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ငါသတိထားလုိက္မိတာ အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ရွိတဲ့ ကုိးရီးယားခရီးသြားေတြပါပဲ။ ကုိးရီးယားစကားသံေတြဆူလုိ႔ညံလုိ႔။ သူတုိ႔စကားသံေတြထဲမွာ ကုိးရီးယားသံနဲ႔ ျမန္မာ ျမန္မာ ဆုိတာ ခဏခဏၾကားရတာ အရသာရွိသလုိပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ပန္လူႀကီးသုံးေယာက္ကလည္း ဂ်ပန္လိုေရးထားတဲ့ ျမန္မာ့ခရီးသြားလမ္းညႊန္စာအုပ္ကုိင္ၿပီး အျပန္အလွန္ၾကည့္ေန ေျပာေနလိုက္ၾကတာ။ က်ိဴက္ထီး႐ုိးကုိ သူတုိ႔သြားခ်င္ေနပုံပါပဲ။

ကုိးရီးယားေတြက ကုိးရီးယားအဲလုိင္းနဲ႔လာ၊ ဂ်ပန္ေတြက အန္နာအဲလုိင္းနဲ႔လာ (ဟုိတစ္ေခါက္ နင္နဲ႔ငါ ဂ်ပန္သြားလည္တုန္းက အန္နာအဲလုိင္းနဲ႔ပဲေနာ္)၊ အေနာက္တုိင္းသားေတြက ဥေရာပေလေၾကာင္းလုိင္းနဲ႔လာ၊ အဲလုိနဲ႔ပဲ ေလယာဥ္ႀကီးေတြ မဆင္းႏုိင္တဲ့၊ ဆင္းဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္း အလုံအေလာက္ မရွိခဲ့တဲ့ တုိ႔ေရႊျပည္က ရန္ကုန္ေလဆိပ္ငယ္ေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳလုိ႔ ထုိင္းနဲ႔စကၤာပူေလဆိပ္ေတြ၊ ထရန္စစ္ေလေၾကာင္းလုိင္းေတြ ေတာ္ေတာ္အလုပ္ျဖစ္ခဲ့တာ ဘယ္ႏွစ္ရာစုေတာင္ ရွိသြားၿပီလဲလုိ႔ ငါေတြးမိတာ မၾကာခဏပဲ။ ေနာင္ ဟံသာ၀တီေလဆိပ္ႀကီးၿပီးသြားတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံတကာက ဘုိးအင္းနဲ႔အဲဘတ္စ္ေလယာဥ္ႀကီးေတြ တုိက္႐ုိက္ဆင္းသက္ႏုိင္ေတာ့မွာပါလုိ႔ ေျဖေတြးလုိက္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။

ဘန္ေကာက္-ရန္ကုန္က်ေတာ့ ေလယာဥ္အေသးျဖစ္သြားလုိ႔ ငါက ျပတင္းေပါက္ဘက္မွာထုိင္ၿပီး ငါ့ေဘးမွာ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ထုိင္တယ္။ ငါ အစက သူ႔ကုိ ျမန္မာလုိ႔ ထင္ေနတာ၊ ေနာက္က်ေတာ့ သူက ထုိင္းသတင္းစာယူၿပီး ဖတ္တာေတြ႔ေတာ့မွ ယုိးဒယားမွန္း သိသြားတာ။ ဆုိက္ေရာက္ေဖာင္ျဖည့္ဖုိ႔အတြက္ ငါ့ေဘာပင္က ကယ္ဘင္ေပၚတင္ထားတဲ့ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲေရာက္ေနတာနဲ႔ ခ်က္ျခင္းျဖည့္မရဘူး။ သူက အဲဒါကုိရိပ္မိသြားေတာ့ သူ႔ေဘာပင္ေပးၿပီး ငါ့ကုိအရင္ျဖည့္ပါတဲ့။ သူ႔အဂၤလိပ္ေလသံကေတာ့ အေမရိကန္အသံထြက္ပဲ။ ငါ့စိတ္ထဲေတာ့ ဒီထုိင္းက အဂၤလိပ္လုိ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာပဲလုိ႔ မွတ္ခ်က္ေပးမိတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ျမန္မာျပည္ကုိ စီးပြားေရးကိစၥနဲ႔ မၾကာခဏ ၀င္ထြက္ေနပုံပါပဲ။ ဆုိင္ေရာက္ေဖာင္ျဖည့္တာမ်ား ေဒါက္ခနဲ၊ ေဒါက္ခနဲ… ငါ့ထက္ေတာင္ ျမန္ေသးတယ္။

ေလယာဥ္ျပတင္းကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ ေန၀င္သြားပုံက သိပ္လွတာပဲဟာ။ ငါလည္း ေ၀ဟင္ေပၚမွာ ေနလုံးႀကီးတျဖည္းျဖည္း တိမ္ထုေအာက္ တုိး၀င္သြားတာကုိ ေငးၾကည့္ေနမိတာ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ဖုိ႔ေတာင္ ေမ့သြားတယ္။ ငါသတိရလုိ႔ ဖုန္းကင္မရာအျမန္ထုတ္ၿပီး လက္နဲ႔ထိလုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေနလုံးနီနီတစ္စြန္းတစ္စနဲ႔ အေပၚက ပုံကုိပဲ ရလုိက္တယ္။ နင္ျမင္ရရဲ႕လား မသိဘူး။ သိပ္မေကာင္းေပမယ့္ အမွတ္တရေပါ့ဟယ္။ ေရွ႕ေလယာဥ္အၾကာႀကီး စီးခဲ့ရလုိ႔ထင္တယ္၊ တစ္နာရီသာသာ ခရီးစဥ္ဟာ ခဏေလးမွ တကယ့္ကုိ ခဏကေလး။ အိပ္စက္ျခင္းနဲ႔ ကင္းေ၀းခဲ့တဲ့ ငါ့အတြက္ ပုံမွန္တစ္ရက္ ၂၄နာရီထက္ပုိၿပီး ၂၈နာရီခြဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အဲဒီေန႔က ေမာေမာပန္းပန္း မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။

ခဏနားဦးမယ္ဟာ။ ညက်မွ ဆက္ေရးမယ္။ နင္စိတ္၀င္စားႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းအရာက အျပန္ခရီးမွ ပါမွဟ။ ငါနင့္ကုိ အဓိက ေျပာျပခ်င္ခဲ့တာလည္း အျပန္အေၾကာင္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခရီးတစ္ခုအေၾကာင္းေရးၿပီဆုိမွျဖင့္ အသြားအျပန္ ႏွစ္ေၾကာင္းစလုံးအေၾကာင္းေရးမွ ေကာင္းတာ မဟုတ္လား။ က်န္တာ ေနာက္တစ္ေစာင္မွ ဆက္ဖတ္ေနာ္။ း)

ခ်စ္ေသာ ဇြန္