ငါ့စာကုိ ေမွ်ာ္ေနၿပီလား ညဳိ။ ဒီတေလာ
ငါနဲနဲအလုပ္မ်ားသြားလုိ႔ စာကုိ ခ်က္ျခင္းအၿပီးမသတ္ႏုိင္ျဖစ္သြားတာ။
တကယ္ေတာ့ ကဒါတ္စိန္ခရီးကုိသြားဖုိ႔
အစက မရည္ရြယ္ခဲ့ဘူးဟ။ အေမ့က်န္းမာေရးအေျခအေနေၾကာင့္ ကတုိက္က႐ုိက္ျပန္ရတာလည္းျဖစ္၊ အေမ့ကုိ
ေန႔စဥ္အနီးကပ္ျပဳစုရတဲ့သူလည္းျဖစ္ေတာ့ ေဆး႐ုံနဲ႔အိမ္က လြဲၿပီး ဘယ္မွ သြားႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔လည္း
ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဖုိးေလးနဲ႔ငါ ေျခာက္လေလာက္အတူေနခြင့္ရခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူေျပာျပတတ္တဲ့
ငယ္ဘ၀ အမွတ္တရေတြအေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရတဲ့ငါ၊ သူ႔သားသမီးေတြကုိေတာင္ မေျပာျပျဖစ္ဘဲ ငါ့တစ္ေယာက္တည္းကုိပဲ
ဖြင့္ေျပာခဲ့တဲ့ သူ႔ဆႏၵကုိ သိလုိက္ရတဲ့ငါဟာ သူလြမ္းဆြတ္ေနတဲ့ ပဲခူးတုိင္းအတြင္းက ေနရာေလးႏွစ္ေနရာ၊
ရြာေလးႏွစ္ရြာရွိရာကုိ ငါေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ကုိယ္စားသြားၾကည့္ဖုိ႔
စိတ္ထဲမွာ ရည္စူးထားခဲ့ဖူးတယ္။
အသက္ ၉၁ႏွစ္ထဲေရာက္ေနတဲ့ အဖုိးအတြက္
ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္က်န္မယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ဘူးေလ။ ငါေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိဆုိ ေနာက္ေျခာက္လေလာက္
ထပ္ေစာင့္ရမယ္။ ေျခာက္လအတြင္း ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။ အေမ့က်န္းမာေရးကုိပဲၾကည့္ေလ။
မေသခ်ာတဲ့ အနာဂတ္ကုိ မေစာင့္ခ်င္ေတာ့တဲ့ငါ ေဆး႐ုံမွာ လူနာေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ပဲ ဒီတစ္ေခါက္ ငါျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ေနတုန္း
အဖုိး ေျပာျပဖူးတဲ့ ရြာေလးႏွစ္ရြာကုိ ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ဆုိတဲ့ ဆုံးျဖတ္ခ်က္က က်သြားတာပဲ။
ငါ့ဆႏၵကုိ ငါ့လိုပဲ အဖုိးရဲ႕ ေနာက္ေျမး၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ကုိ ေျပာျပေတာ့
သူကလည္း စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ငါသြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးမယ္ဆုိတာနဲ႔ ငါ့ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္၀က္ အထေျမာက္သြားတယ္ ဆုိပါေတာ့။
ငါ့ေမာင္ေလး႐ုံးပိတ္ရက္နဲ႔တုိက္ၿပီး
စေနေန႔မွာသြားဖုိ႔ စီစဥ္လုိက္တယ္။ တစ္ညအိပ္ခရီးဆုိရင္ လူပင္ပန္းတာ ပုိသက္သာမွန္း သိေနေပမယ့္
ငါက တနလၤာေန႔ျပန္ရမွာဆုိေတာ့ စေနေန႔ညေနမွာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္မွျဖစ္မယ္ေလ။ သြားမယ့္ရြာႏွစ္ရြာနာမည္နဲ႔
တည္ေနရာ အၾကမ္းမ်ဥ္းကုိေတာ့ သိထားၿပီ။ ဘယ္လုိေရာက္ေအာင္သြားၾကမလဲဆုိတာက နဲနဲေခါင္းစားစရာျဖစ္ေနတယ္။
ကုိယ္တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ အသိအကြ်မ္း အခံမရွိဘဲ သြားဖုိ႔ဆုိတာ
သိပ္ေတာ့မလြယ္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့ရြာရဲ႕တည္ေနရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အတည္ျပဳခ်င္လုိ႔ မဇင္ကုိ
မ်က္ႏွာစာအုပ္ကေန လွမ္းေမးခဲ့ဖူးတယ္။ တုိက္ဆုိင္ခ်င္လုိ႔လားေတာ့ မသိဘူး ကဒါတ္စိန္နဲ႔
၀ဲပဒန္ရြာေတြက စကၤာပူမွာ ငါတုိ႔နဲ႔အတူေနခဲ့ဖူးတဲ့ မဇင္ရဲ႕ ဇာတိျဖစ္တဲ့ က၀ၿမိဳ႕နယ္ရဲ႕
ေက်းရြာအုပ္စု၀င္ ျဖစ္ေနတာ။ ဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ဘယ္လုိသြားရင္ ေရာက္ႏုိင္မလဲဆုိတာ ဇာတိနယ္ခ်င္းတူတဲ့
အစ္မကုိေမးရင္ သိႏုိင္တယ္လုိ႔ ငါ့ဦးေႏွာက္က သတင္းပုိ႔တာနဲ႔ သူ႔ကုိ ဆက္သြယ္ေပးဖုိ႔
နင့္ကုိ အေၾကာင္းၾကားလုိက္တာ။ စကၤာပူက မဇင္ေျပာတဲ့အတုိင္း ရန္ကုန္က သူ႔ညီမ မမုိးကုိဆက္သြယ္၊
မမုိးက ပဲခူးတုိင္းနယ္အတြင္းက အုန္းႏဲွရြာကုိ လွမ္းဖုန္းဆက္… အဲလုိ အဆင့္ဆင့္နဲ႔ ဆက္သြယ္ခ်ိတ္ဆက္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့
ငါတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ကုိ ကဒါတ္စိန္ရြာအေရာက္ လုိက္ပုိ႔ဖုိ႔ ကူညီစီစဥ္ေပးလုိက္ၾကတယ္
ဆုိပါေတာ့ဟာ။
ငါတုိ႔ခရီးစဥ္က ဒီလုိဟ။ ရန္ကုန္ကေန
မနက္ ၆နာရီ ပဲခူးကုိ ထြက္တဲ့ကားနဲ႔လုိက္မယ္၊ အင္းတေကာ္ေရာက္ရင္ဆင္းၿပီး ကယ္ရီ (ဆုိင္ကယ္)
နဲ႔ အုန္းႏွဲက မဇင္တုိ႔ ညီမ၀မ္းကြဲ မႏွင္းတုိ႔အိမ္ကုိ သြားရမယ္။ အုန္းႏွဲကေနမွ ကဒါတ္စိန္နဲ႔
၀ဲပဒန္ကုိ ကယ္ရီနဲ႔ထပ္ခရီးႏွင္ရမယ္။ အင္းတေကာ္ကေန အုန္းႏွဲကုိ ကယ္ရီခ သုံးေထာင္ကေန
ေလးေထာင္ၾကားက်မယ္ဆုိတာ ၾကားသြားတဲ့အေဖက သမီး… ကယ္ရီနဲ႔ သုံးေထာင္ေပးရတဲ့ခရီးက နီးမွာ
မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ လမ္းကလည္းၾကမ္းဦးမွာ၊ သမီး ခါးေတြနာ၊ ဒူးေတြနာလိမ့္မယ္၊ ေနာက္တစ္ရက္ၿပီးတာနဲ႔
ေလယာဥ္လည္း အၾကာႀကီးျပန္စီးရဦးမွာ၊ မသြားဘဲေနလုိ႔ရရင္ မသြားပါနဲ႔ဆုိၿပီး တားတယ္။ သူအဲလုိေျပာတာနဲ႔
ငါလည္း ခရီးစဥ္ကုိ အုန္းႏွဲမွာပဲ ရပ္ထားလုိက္တယ္။ ဟုိဘက္ဆက္သြားမယ့္အေၾကာင္း အသိမေပးေတာ့ဘူး။
သူပုိၿပီးစိတ္ပူေနမွာစုိးလုိ႔။ ငါဘာေၾကာင့္သြားတာလဲဆုိတာ အေဖ မသိဘူး။ အေဖ့စိတ္ထဲမွာ
ငါ ေျမကြက္သြားၾကည့္မွာလုိ႔ ထင္ေနတာ။ ငါ့အတြက္ေတာ့ ဒီခရီးက မသြားမျဖစ္အေရးႀကီးတယ္ဆုိတာ
ငါပဲသိတယ္။ ငါ့ကုိ အဖုိးကုိယ္စား ေျမးအရင္းတစ္ေယာက္လုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ အဖုိးေလးအတြက္၊ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံးဆႏၵအတြက္
ငါလုပ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့ လုပ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီခရီးကုိ ပင္ပန္းမွာသိသိႀကီးနဲ႔
ငါအေရာက္သြားမွာ။ အေမ့ကုိ ေန႔မအား၊ ညမအားျပဳစုထား၊ ေသြးလည္းလွဴထားတဲ့ ငါဟာ အရမ္းႀကီး
လန္းဆန္းမေနေပမယ့္ အားေဆးေတြေသာက္ၿပီး စိတ္တင္းထားခဲ့တယ္။ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းအေၾကာင္း
နင္အသိဆုံး မဟုတ္လား။ ငါသြားမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးမွေတာ့ အေဖသိပ္မသြားေစခ်င္တဲ့ၾကားကပဲ
ထြက္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ငါသြားမယ့္မနက္ေရာက္ေတာ့ အေဖလည္း မနက္ေစာေစာလုိက္ထၿပီး ငါ့ကုိ
ကားဂိတ္အထိ လုိက္ပုိ႔ေပးခဲ့တယ္။
ရန္ကုန္ သကၤန္းကြ်န္းေစ်းနားက ကမာၻေက်ာ္ကားဂိတ္ကေန
ဟီးႏုိးဘတ္စ္ကားႀကီးစီးၿပီး ထြက္ခဲ့တာ အင္းတေကာ္ကုိ မနက္ ခုနစ္နာရီခြဲေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။
အုန္းႏွဲကုိ ကယ္ရီသမားက ၄၀၀၀ ေတာင္းတယ္။ မမုိးက ဖုန္းထဲကေန ေစ်းလွမ္းစစ္ေပးေတာ့ ၃၅၀၀နဲ႔ရသြားတယ္။
မသြားခင္ ငါနဲ႔အစ္ကုိ ကယ္ရီဂိတ္နားကဆုိင္မွာ မနက္စာအရင္၀င္စားလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အုန္းႏွဲကုိသြားဖုိ႔
ဆုိင္ကယ္ေပၚတက္ရတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ ငါသြားသာ သြားရမွာ၊ ကယ္ရီနဲ႔ ခရီးေ၀း မသြားဘူးေတာ့
စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္က အစ္ကုိတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုိင္ကယ္ေနာက္မွာ ငါတုိ႔အငယ္သုံးေယာက္လုိက္ၿပီး
အေပ်ာ္စီးတာမ်ိဳးေလာက္ပဲ အေတြ႔အႀကဳံရွိခဲ့တာ။ အခုက ေတာကုိသြားမွာဆုိေတာ့ လမ္းကလည္းၾကမ္းဦးမွာ။
ဆုိင္ကယ္သမားေရွ႕ကထုိင္၊ ငါက အလယ္မွာ၊
ၿပီးေတာ့ အစ္ကုိက ငါ့ေနာက္မွာ။ ငါထုိင္လုိက္ေတာ့မွ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ငါ အလယ္ကစီးမွာဆုိေတာ့
တစ္ခုခုကုိ ကုိင္ထားစရာ ေနရာမွ မရွိတာ။ ဒီအတုိင္းလက္လႊတ္ၿပီး တစ္လမ္းလုံးစီးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။
ဟယ္… ကုိင္စရာလဲမရွိဘူးလုိ႔ ငါ အလန္႔တၾကားေျပာလုိက္မိေတာ့ ကယ္ရီဆရာက အစ္မ ကြ်န္ေတာ့္ပုခုံးကုိ
ကုိင္ၿပီး လုိက္ခဲ့ပါဆုိတာနဲ႔ ငါလည္း သူ႔ပုခုံးႏွစ္ဘက္ကုိ မိမိရရ ကုိင္လုိက္ေတာ့မွ
အေၾကာက္ေျပသြားတယ္။ အစ္ကုိကေတာ့ ဆုိင္ကယ္ေနာက္ခုံက တန္းကုိ လက္ျပန္ကုိင္ၿပီး လုိက္ခဲ့တယ္။
ေတာ္ေသးတယ္ အင္းတေကာ္ကေန အုန္းႏွဲကုိ လမ္းေကာင္းလုိ႔။ ကတၱရာလမ္းမုိ႔ ဖုန္လည္း သိပ္မထူဘူး။
လမ္းမွာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကယ္ရီအခ်င္းခ်င္းေတြ႔ေတာ့ သူတုိ႔ေခါင္းကုိ လက္ညွဳိးထုိးၿပီး
ေမးေင့ါျပတယ္။ ငါလည္း အဲဒီမွာ သတိရသြားတယ္၊ ငါ့မွာ ဆုိင္ကယ္စီးဦးထုပ္မွ မေဆာင္းထားတာ။
သူ႔မွာလည္း အပုိရွိပုံမေပၚဘူး။ ရဲေတြ႔ရင္ လမ္းမွာတားၿပီး အဖမ္းခံရေတာ့မလားလုိ႔ စိတ္ပူသြားတယ္။
ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရင္ ရႏုိင္မလဲလုိ႔လည္း စိတ္က တြက္ၾကည့္ေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း
ဘယ္နားမွာ ရဲရွိတယ္၊ မရွိဘူး အခ်က္ျပတာ၊ ငါ့မွာ ဦးထုပ္ပါတာ မပါတာနဲ႔ မဆုိင္မွန္း ခရီးနီးဆုံးခါနီးမွသိေတာ့တယ္။
နင့္သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕က်ပုံမ်ား။ :D
မိနစ္ငါးဆယ္ေလာက္အၾကာမွာ အုန္းႏွဲက
မႏွင္းတုိ႔အိမ္ ေရာက္တယ္။ ကဒါတ္စိန္ကုိ ခရီးဆက္ဖုိ႔ ကယ္ရီသမားကလည္း အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတယ္။
သူတုိ႔နဲ႔ေျပာၾကည့္မွ ကဒါတ္စိန္ခရီး မနီးမွန္းသိလုိက္တယ္။ အုန္းႏွဲကေန ကဒါတ္စိန္ကုိ
ကယ္ရီနဲ႔ တစ္နာရီခြဲ သြားရမွာ။ လမ္းၾကမ္းတယ္၊ ဖုန္တအားထူတယ္လုိ႔ သတိေပးတယ္။ ၀ဲပဒန္က
စစ္ေတာင္းျမစ္၀အျခမ္းဘက္ပုိနီးလုိ႔ ခရီးပုိေ၀းတယ္။ သရက္ကုန္းကေန ေနာက္ထပ္ ႏွစ္နာရီခဲြေလာက္
သြားရမယ္ဆုိတာသိလုိက္ရေတာ့ တစ္ရက္ခရီးနဲ႔သြားဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ပဲခူးကေန
ရန္ကုန္ျပန္ထြက္မယ့္ေနာက္ဆုံးကားက ညေန ေလးနာရီခြဲထြက္မွာဆုိေတာ့ အဲဒါအမွီ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔
ကဒါတ္စိန္တစ္ရြာထဲကုိပဲ သြားလုိက္ေတာ့မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ရြာေရာက္တာ
လုံး၀မေရာက္တာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးေကာင္းတာပဲ မဟုတ္လား။
မႏွင္းအပါအ၀င္ သူတုိ႔အိမ္သားေတြက ငါတုိ႔ကုိ
စိတ္ပူေနတယ္။ အထူးသျဖင့္ ငါ့ကုိေပါ့။ မိန္းကေလးလဲျဖစ္၊ ေတာသူမဟုတ္တဲ့အျပင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာအေနၾကာတဲ့သူလည္းျဖစ္ေနေတာ့
သူတုိ႔လုိ က၀နယ္သားေတြကုိယ္တုိင္ ေျပာစမွတ္ျပဳၾကတဲ့ လမ္းၾကမ္းဖုန္ထူခရီးကုိ ငါသြားႏုိင္ပါ့မလားဆုိၿပီး
စုိးရိမ္ေနခဲ့ၾကတာ။ ငါလည္း ခရီးၾကမ္းအတြက္ စိတ္ထဲက ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားလုိက္တယ္။ ဒီလုိခရီးၾကမ္းကုိ
အလာတုန္းကလုိ ကယ္ရီတစ္စီးသုံးေယာက္စီးလုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ မွန္းဆမိေတာ့ ေနာက္တစ္စီးထပ္မွာလုိက္တယ္။
အေဖေဆာင္ခုိင္းတဲ့ မက္စ္ကုိ အဲေတာ့မွ စစြပ္လုိက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ညာလက္က ကယ္ရီဆရာပုခုံးကုိကုိင္၊
ဘယ္လက္က ေနာက္ခုံတန္းကုိ ကုိင္လုိက္ခဲ့တယ္။ လမ္းသိပ္ၾကမ္းလုိ႔ ခုန္လုိက္ရင္ ျပဳတ္က်သြားမလား
စုိးရိမ္စိတ္က ရွိေသးတယ္။
၉နာရီသာသာေလာက္မွာ အုန္းႏွဲကေနထြက္ခဲ့တာ
၁၀နာရီခြဲေလာက္မွာ ကဒါတ္စိန္ကုိ ေရာက္တယ္။ လမ္းမွာ ရြာ ခုနစ္ရြာကုိ ျဖတ္ခဲ့တယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ျမင္ရတာ
ပဲကြင္းေတြေပါ့။ စပါးရယ္၊ ပဲရယ္ ႏွစ္သီးစုိက္ၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ေဆာင္းမွာ ႏွင္းခါး႐ုိက္လုိ႔
ပဲသမားေတြ ႐ွဳံးတယ္လုိ႔ ကယ္ရီဆရာကေျပာျပတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာင္သူေတြ ဖရဲသီး ထပ္တုိးၿပီး
စုိက္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးလုိ႔မရတဲ့ ဆားေျမေတြလည္း ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ဆားေျမရွိတဲ့အရပ္မွာ
စုိက္ပ်ိဳးလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ ဆားတြင္းလုပ္ၿပီး ဆားခ်က္ၾကတယ္။ ငါတုိ႔ကယ္ရီနဲ႔သြားတဲ့လမ္းက
ေလွသြားလမ္းဆုိတာ အေပၚက သစ္သားနဲ႔၀ါးတံတားေလးေတြကုိ ျမင္တာနဲ႔ သိလုိက္တယ္။ ေဆာင္းအကုန္ေႏြအကူး
ေျခာက္ေသြ႔ၿပီး ေရမရွိလုိ႔ ဆုိင္ကယ္ေတြ သြားႏုိင္တာ။ ၀ါဆုိ၀ါေခါင္မုိးတြင္းဆုိရင္ေတာ့
ေရအျပည့္မုိ႔ ေလွနဲ႔ပဲ သြားေလ့ရွိၾကတာ။ ေႏြအကုန္ မုိးဦးမက်တက်ဆုိ သြားေရးလာေရး သိပ္ခက္တယ္တဲ့။
ေရလည္း မျပည့္ေသး၊ လမ္းလည္း မေျခာက္ေသြ႔ဘဲ ဗြက္ထေနေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔တစ္ရြာ ေျခက်င္သြားရတာ။ ကယ္ရီေလးေတြေပၚလာေတာ့ အရင္ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးခက္ခဲခဲ့တဲ့ ေက်းေတာရြာေတြမွာ သြားေရးလာေရး ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပလာတာကုိ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီ့နားက ရြာအမ်ားစုကေတာ့ သကၠလပ္လုိ႔ေခၚတဲ့ၿမိဳ႕ေလာက္နီးနီးျပည့္စုံတဲ့ ရြာႀကီးမွာ
ေစ်းသြား၀ယ္ၾကတယ္။ သကၠလပ္က အုန္းႏွဲနဲ႔ သိပ္မေ၀းဘူး။ ကုိယ္ထူကုိယ္ထလမ္းေဖာက္ၿပီး မီးရေနၿပီျဖစ္တဲ့
သကၠလပ္က ၿမိဳ႕အဂၤါရပ္နီးပါးညီညြတ္ေနၿပီျဖစ္လုိ႔ ေနာင္ႏွစ္ခါဆုိ ၿမိဳ႕အျဖစ္ေတာင္ သတ္မွတ္လုိ႔ရေနၿပီလုိ႔ ကယ္ရီဆရာက မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။
သရက္ကုန္းဆုိတဲ့ရြာႀကီးကုိျဖတ္အၿပီးမွာ
ကဒါတ္စိန္ကုိေရာက္တယ္။ ရြာထိပ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အံ့အားသင့္မိတဲ့ျမင္ကြင္းက ႀကီးမားက်ယ္၀န္းလွတဲ့
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲက ေရႊေရာင္နဲ႔ သပၸာယ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေစတီေၾကာင့္ပဲ။ တကယ္ေတာ့
ရြာက သိပ္ဖြံ႕မၿဖိဳးလွပါဘူး။ ဆုိင္ကယ္ဆရာႏွစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ၿပီး ငါတုိ႔ကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပၚ
ေခၚသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတုိ႔လည္း ဒီရြာကုိ အခုမွေရာက္ဖူးတာ။ ၀ါသိပ္မႀကီးေသးတဲ့ ေက်ာင္းရဲ႕ ေလးဆက္ေျမာက္ဆရာေတာ္က
ငါတုိ႔ကုိ လာရင္းအေၾကာင္းရင္းေမးတယ္။ အစ္ကုိက ငါ့ကုိယ္စား ေသေသခ်ာခ်ာ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ
ေလွ်ာက္ေပးတယ္။ အဓိက အဖုိးကုိယ္စား ဒီရြာေလးကုိလာၿပီးၾကည့္ေပး၊ မွတ္တမ္းယူေပးဖုိ႔ပဲ။
ဒီရြာမွာပဲေခါင္းခ်ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အဖုိးရဲ႕ အေမနဲ႔အဖြားတုိ႔အေၾကာင္း သိမယ့္သူလည္း မရွိေလာက္ေတာ့ဘူး။
ဘုန္းဘုန္းက ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္ေခၚၿပီး ငါတုိ႔ရြာထဲသြားၾကည့္လုိ႔ရေအာင္ စီစဥ္ေပးတယ္။
ဓာတ္ပုံ႐ုိက္လုိ႔အဆင္ေျပေအာင္ ေျခက်င္ပဲသြားဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္တယ္။ မုိးတြင္းဆုိ ေလွနဲ႔သာ သြားႏုိင္တဲ့ေဒသျဖစ္မွန္း
အိမ္တစ္ခ်ိဳ႕ေရွ႕က ေလွေတြကုိၾကည့္႐ုံနဲ႔ သိႏုိင္တယ္။ ရြာလူႀကီးက ငါတုိ႔ကုိ ရြာရဲ႕အထင္ကရ
သမုိင္း၀င္ေနရာေတြ လုိက္ျပတယ္။ ရြာရဲ႕ ပထမဆုံးေရကန္တုိ႔၊ အေစာဆုံးစုိက္ခဲ့တဲ့ သစ္ပင္တုိ႔၊ ရြာလယ္လမ္းမ၊
ဗုိလ္တဲစုိက္ခဲ့ရာ ေနရာအနီးတစ္၀ုိက္၊ ရြာအထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တုိင္၊ ရဲစခန္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဘာလုံးကြင္း၊ ေနာက္ဆုံး
သခၤ်ဳိင္းအထိ လုိက္ျပတယ္။
သခၤ်ဳိင္းမွာရွိတဲ့ အေစာဆုံးဂူလည္း
ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ဂူေတြကုိ လုိက္ၾကည့္ေနရင္း ဂူတစ္ဂူကုိ ငါ့စိတ္၀င္စားမိေတာ့ ဂူေပၚက ထြင္းထားတဲ့
စာလုံးေတြကုိ လုိက္ဖတ္ၾကည့္တယ္။ အပင္ေတြေပါက္ေနလုိ႔ နဲနဲျပန္ရွင္းရေသးတယ္။ ကြယ္လြန္သူက
ဦးဖုိးေခြး၊ ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ အသက္ ၁၀၃ႏွစ္ရွိၿပီ။ သူကြယ္လြန္ခဲ့တာ ျမန္မာသကၠရာဇ္၁၃၄၀မွာဆုိေတာ့ ငါေတာင္မေမြးေသးဘူး။
အသက္ကုိတြက္ၾကည့္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ရွိတယ္လုိ႔ ငါေတြးမိၿပီး ဓာတ္ပုံေသခ်ာ႐ုိက္ခဲ့တယ္။
ကဒါတ္စိန္သြားရင္း စိတ္၀င္စားစရာသိခြင့္ႀကဳံခဲ့တဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က ငါတုိ႔ဆင္းသက္ခဲ့တဲ့
လူမ်ိဳးပဲ။ အဖုိးရဲ႕အေမဟာ ရွမ္းေသြးစပ္ခဲ့တယ္လုိ႔ ငါတုိ႔တေတြ ယုံၾကည္ခဲ့ေပမယ့္ အဖုိးက
မြန္ ပုိျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ငါ့ကုိေျပာဖူးတယ္။ အဲလုိအဖုိးေျပာလုိက္ခ်ိန္မွာ မြန္ျပည္နယ္နဲ႔ပဲခူးတုိင္း
ဆက္စပ္မႈကလည္း ငါ့အရင္ယုံၾကည္မႈကုိ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္သြားေစတာ အမွန္ပဲ။ အဖုိးမွန္းတာ ျဖစ္ႏုိင္တယ္လုိ႔
ငါထင္ခဲ့ေပမယ့္ အတည္ေတာ့မျပဳႏုိင္ခဲ့ဘူးေပါ့။
ငါတုိ႔သခၤ်ဳိင္းကအျပန္ လမ္းမွာတစ္ေထာက္နားၾကရင္း
ရြာလူႀကီးကုိ ငါေမးလုိက္တယ္။ ဒီရြာက မြန္ေတြနဲ႔အဆက္အစပ္ရွိမရွိဆုိတာကုိ။ ရြာလူႀကီးက
အုိ ကဒါတ္စိန္က မြန္ရြာကြယ့္၊ က၀နယ္ထဲမွာ မြန္ရြာေလးရြာရွိတယ္… ကဒါတ္စိန္၊ ေအးမြန္၊
ေအာင္ေဇယ်နဲ႔ ၀ဲပဒန္။ တုိ႔အေဖနဲ႔အေမက မြန္အစစ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ရြာကလူေတြ စကားေျပာရင္
မြန္သံနဲနဲ၀ဲသလုိျဖစ္ေနတာ။ သူတုိ႔ေျပာမွ ငါလည္း သတိထားမိေတာ့တယ္။ မြန္လူမ်ိဳးအေယာက္ႏွစ္ဆယ္ကေနသုံးဆယ္ရွိတဲ့
အုပ္စုက ဒီရြာမွာ ပထမဆုံးေျခခ်ခဲ့တာတဲ့။ ေသခ်ာပါၿပီ… ဒါဆုိ အဖုိးရဲ႕အဖြားက မြန္ျဖစ္ရမယ္၊
ဒါေၾကာင့္ အဖုိးရဲ႕အေမကလည္း မြန္။ ဒါဆုိ ငါတုိ႔မွာပါတဲ့တုိင္ရင္းသားေသြးက မြန္ေပါ့။ အဖုိးရဲ႕အေမက
ရွမ္းျပည္သိႏၵီမွာ ေနခဲ့ဖူး၊ ေစာ္ဘြားေတြနဲ႔ အဆက္အဆံရွိခဲ့ဖူးလုိ႔ ငါ့အဖြားက ရွမ္းလုိ႔မ်ား
ထင္ခဲ့တာလား မသိဘူး။ တိတိပပ သိရေအာင္ ငါက ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္အထိလုိက္ၿပီး ရွာေဖြသုေတသနျပဳခ်င္တာ။
ဒါေပမယ့္ တုိ႔ျမန္မာေတြက မိသားစုမ်ိဳး႐ုိးနာမည္ထည့္ေလ့ သုံးေလ့မရွိေတာ့ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လုိက္ရတာ
အရမ္းခက္တယ္။ အဖုိးတုိ႔အေဖဘက္က်ေတာ့ မ်ိဳး႐ုိးနာမည္နဲ႔ျဖစ္တာေရာ၊ ဘယ္အရာမဆုိ စနစ္တက်
မွတ္တမ္းတင္ေလ့ရွိခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ေရာ ငါတုိ႔အဘင္ အထိ တိတိက်က် ျပန္သိခြင့္ရတယ္။ ထားပါေတာ့…
ကဒါတ္စိန္က အျပန္ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းဟာ ရွမ္းေသြးထက္ မြန္ေသြးပါတဲ့သူတစ္ေယာက္အျဖစ္
ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္ခဲ့ေတာ့တာပဲ။
ငါတုိ႔ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ ျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ
မြန္းတည့္ ၁၂နာရီဆုိေတာ့ ဗုိက္ကလည္းေတာ္ေတာ္ဆာေနၿပီေပါ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက အသားမပါတဲ့
ထမင္းနဲ႔ဟင္းကုိ လက္နဲ႔ပဲ အားပါးတရ ေလြးခဲ့လုိက္တယ္။ ေျမပဲထြက္တဲ့အရပ္မုိ႔လား မသိဘူး၊
ေကာင္းလုိက္ေျမပဲ၊ ႏူးအိေနတာပဲဟယ္။ အေမ့ကုိ ေဆး႐ုံေစာင့္တုန္းက အက္စ္အက္စ္စီေရွ႕မွာ
၀ယ္စားခဲ့တဲ့ေျမပဲျပဳတ္နဲ႔မ်ား တျခားစီ။ အင္း… ပဲစုိက္သူေတြက ဆာလာအိတ္တစ္လုံးစာေျမပဲကုိမွ
၇၅၀က်ပ္ပဲရတာ၊ စကၤာပူတစ္ေဒၚလာေတာင္ မရွိဘူး။ ရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးတစ္ခြက္စာ
ေျမပဲျပဳတ္က ၃၀၀ ျဖစ္ေနၿပီ။ နယ္စပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားပုိ႔တဲ့ ကုန္သည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္
ျမတ္မလဲ မသိဘူး။ ေတာင္သူေတြကေတာ့ သီးႏွံစုိက္လုိက္၊ အေႂကြးဆပ္လုိက္နဲ႔ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္
လုံးလည္ခ်ာလည္လုိက္ရင္း ဘ၀ဆုံးသြားတာပဲ။ ငါ့ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ခရီးသြားဟန္လႊဲ
ႀကဳံရင္ႀကဳံသလုိ ငါေမးသြားရင္း သိရတာေလးေတြ နင့္ကုိ ျပန္ေဖာက္သယ္ခ်တာပါ။
ငါတုိ႔ထမင္းစားၿပီး ဘုန္းဘုန္းကုိ ႏႈတ္ဆက္ကန္ေတာ့ၿပီး
၀တၳဳကပ္ခဲ့တယ္။ အရင္ကဆုိ အလွဴေရစက္ လက္နဲ႔မကြာျဖစ္ခဲ့တဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းက အလွဴအတန္းနဲ႔
အလွမ္းေ၀းတာ နဲနဲၾကာသြားလုိ႔ထင္တယ္၊ ကဒါတ္စိန္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိျမင္ေတာ့ လွဴခြင့္ႀကဳံၿပီဆုိၿပီ
၀မ္းသာသြားလုိက္တာ၊ အျပန္ခရီးစရိတ္ခ်န္ၿပီး က်န္တာ လွဴခဲ့လုိက္တယ္။ အစ္ကုိလည္း ငါနဲ႔အတူဒါနျပဳခဲ့တယ္။
၈၈ႏွစ္သက္တမ္းရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်ာင္းေဟာင္းက မျပဳျပင္ႏုိင္ေသးဘူးေလ။ ေက်ာင္းသစ္ေဆာက္ဖုိ႔
အုတ္ပုံေလးေတြေတြ႔ရေပမယ့္ အုတ္စီႏုိင္တဲ့အထိ ခရီးမေရာက္ေသးတာ အထင္အရွားပဲ။ ေၾသာ္… အခုေနာက္ပုိင္း
ရြာေတြမွာ ကုိရင္ေလးေတြ နည္းသြားၿပီသိလား။ သာသနာ့မ်ိဳးဆက္အတြက္ သတိျပဳစရာအခ်က္ပဲ။ ဘယ္လုိအေနအထားပဲျဖစ္ျဖစ္
တုိ႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ရြာတစ္ရြာရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တည္ရွိမႈ၊ အေရးပါမႈကေတာ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုထိ
အားကုိး၊ လႊမ္းမုိး ေနဆဲပါပဲ။
ရြာက လူေတြက ငါတုိ႔ကုိ တစ္ညအိပ္ေစခ်င္တာဟ။
သူတုိ႔က ၀ဲပဒန္ကုိလည္း လုိက္ပုိ႔ေပးခ်င္တာ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဘယ္လုိမွ မမွီေတာ့ဘူးေလ။ ေက်ာင္းကအျပန္မွာ
အုန္းႏွဲကေန ရန္ကုန္တုိက္႐ုိက္ထြက္မယ့္ ကားအမွီ
တစ္နာရီခြဲခရီးကုိ တစ္နာရီဆယ္မိနစ္နဲ႔ စပိတင္ၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကတာ။ အုန္းႏွဲလည္းေရာက္ေရာ လူလည္းေဖြးျဖဴလုိ႔ပဲ။ အုန္းႏွဲကေန
၂နာရီ၁၅ ထြက္တဲ့ ဟီးႏုိးဘတ္စ္ႀကီးက ရန္ကုန္ကုိ ညေန ငါးနာရီခြဲမွ ၀င္တယ္။ ခါးတေညာင္းပဲ
စီးလုိက္ရတာ။ ေတာ္ေသးတယ္ အစ္ကုိနဲ႔ စကားေတြေကာင္းၿပီးလုိက္လာလုိ႔။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့မွ
ငါသြားခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္အစအဆုံး အေဖ့ကုိေျပာျပလုိက္တယ္။ အေဖက အံ့ၾသသြားလုိ႔ ဆူဖုိ႔ေတာင္ သတိမရလုိက္ဘူး
ထင္တယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ခါးေတြဒူးေတြ ထင္သေလာက္ မနာလုိက္ေပမယ့္ အရမ္းေတာ့ ပင္ပန္းသြားတာေပါ့ဟယ္။
ဒါေပမဲ့ေလ… ငါပင္ပန္းရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။
အဖုိးအေပၚထားတဲ့ ငါ့ေမတၱာ၊ ေစတနာေတြကုိ
အဖုိးသိခြင့္ရတာရယ္၊ ငါ႐ုိက္ခဲ့တဲ့ ပုံေတြထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သူမွတ္မိတာရယ္၊ အဖုိးေျပာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့
အဖုိးအေမရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဦးေလးဖုိးေခြးရဲ႕ အုတ္ဂူကုိ ျပလုိက္ႏုိင္တာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး အဖုိးတုိ႔
အေမက မြန္ဆက္ဆုိတာကုိ အတည္ျပဳလုိက္ႏုိင္တာေတြရယ္ေပါ့ဟယ္။ ကဒါတ္စိန္ကုိ ငါေရာက္ခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာျပခ်ိန္မွာ သိပ္အံ့ၾသသြားတဲ့၊ ငါကူးေပးလာတဲ့ပုံေတြၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရိပ္လႊမ္းသြားတဲ့
အဖုိးမ်က္၀န္းကုိ ေတြ႔ရလုိက္ခ်ိန္မွာ ငါ့တစ္ရက္တာခရီးစဥ္ေလး ဘယ္ေလာက္တာသြားလဲဆုိတာ
ငါသိလုိက္တယ္။
ေၾသာ္… အိတ္ကပ္ထဲ ပါလာတဲ့ ပဲေစ့ေလးေတြကုိေလ အဖုိးအိမ္ေဘးက ၿခံေလးထဲ က်ဲခဲ့လုိက္တယ္သိလား။
တကယ္ဆုိ အဲဒီအက်ႌကုိ ကဒါတ္စိန္ကျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ ေလွ်ာ္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္
ပဲေစ့ေလးေတြ ထြက္မသြားဘဲ အိတ္ထဲကပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့တာ ဘန္ေကာက္ေရာက္မွ ငါသိလုိက္တာ။
အဖုိးက သူ႔အေမနဲ႔အဖြားတုိ႔လုိ ကဒါတ္စိန္မွာျပန္ၿပီး ေခါင္းမခ်ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ေရာက္တုိင္း
ငါသူ႔ကုိယ္စားအေရာက္သြားေပးခဲ့၊ ရြာရဲ႕ပုံရိပ္ေလးေတြယူေပးခဲ့တာကုိေတြးၿပီး ပိတီျဖစ္ေနမွာလုိ႔
ငါယုံၾကည္တယ္။ အႏၲရာယ္ကင္းကင္းနဲ႔ ေခ်ာေမြ႔တဲ့ကဒါတ္စိန္ခရီးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ အစစကူညီစီစဥ္ေပးတဲ့
မဇင္၊ မမုိး၊ မႏွင္းနဲ႔ လုိက္ပုိ႔ေပးတဲ့ ကယ္ရီဆရာတုိ႔ကုိလည္း အရမ္းေက်းဇူးတင္မိတယ္
ညဳိ။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ နင့္သူငယ္ခ်င္းက ခရီးနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကံေကာင္းေနတုန္းပဲ။ း)
ကဒါတ္စိန္ခရီးအမွတ္တရ ပုံတစ္ခ်ိဳ႕ နင္ၾကည့္ရေအာင္
ငါထည့္ေပးလုိက္တယ္။
ဒါ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ ဆားတြင္းေတြေလ။ ဒီပုံက အစ္ကုိ ကယ္ရီေပၚကေန သူ႔ဖုန္းနဲ႔ လွမ္း႐ုိက္ထားတာ။ ငါကေတာ့ ျပဳတ္က်မွာစုိးလုိ႔ မလႈပ္ရဲတာနဲ႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဘာပုံမွ မ႐ုိက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။
ရြာအ၀င္မွာေတြ႔ရတဲ့ ကဒါတ္စိန္ေက်ာင္းရဲ႕ ေစတီေတာ္ျမတ္ေပါ့။ တည္ထားတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၈ႏွစ္ကမွပါ။
ဒါ ၈၈ႏွစ္သက္တမ္းရွိတဲ့ မူလေက်ာင္းေဟာင္းေလ။
ညာျခမ္းက ပင္မေက်ာင္းတုိက္နဲ႔ သူ႔ေနာက္က ဆြမ္းစားေက်ာင္းေဆာင္
အဖုိးတုိ႔ငယ္ငယ္က အိမ္ေျခ ၇၀ေလာက္ပဲ ရွိခဲ့ေပမယ့္ အခု အိမ္ေျခ ၂၄၀ ရွိေနၿပီ
ဒီေရကန္က ရြာရဲ႕ပထမဆုံးကန္ေပါ့။ ရြာမွာ ကန္ေလးကန္ရွိတဲ့အနက္ အႀကီးဆုံးတဲ့။
ဒီအပင္ေတြကလည္း ရြာစတည္ကတည္းက စုိက္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့အပင္ေတြ၊ ခုဆုိ သက္တမ္း ကုိးဆယ္ေက်ာ္ၿပီေပါ့။
ငါကၿမိဳ႕သူစစ္စစ္ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလုိရြာျမင္ကြင္းေလးေတြကုိ သိပ္ခ်စ္တာ
ဒါက ရြာလယ္လမ္းမ တစ္ေနရာ။ မုိးတြင္းဆုိ ေရအျပည့္နဲ႔ ျမင္ရမွာ။
ေက်ာက္တုိင္ အေနာက္ဘက္ကၿခံမွာ ဗုိလ္တဲရွိတယ္။
ဒီ့ထက္ေကာင္းတဲ့ ကဒါတ္စိန္ေရာက္ သက္ေသမရွိေတာ့ဘူးေနာ့
တေမွ်ာ္တေခၚ ေျမပဲခင္းေတြရယ္၊ အဆုပ္လုိက္ တန္းေနတဲ့ တိမ္ေတြရယ္ သိပ္လွတာပဲ ညဳိ
ကဒါတ္စိန္ကေန ဆစ္ဒနီထိ အိတ္ကပ္ထဲ တြဲခုိလာခဲ့တဲ့ ပဲေစ့ျဖဴေလးေတြေလ း)
သိပ္ကုိ ႏူးညံ့အရသာရွိတဲ့ ေဒသထြက္ေျမပဲေပါ့
သခၤ်ဳိင္းသြားရာလမ္းကလည္း သိပ္သာယာတာ နင္အျမင္ပဲ
အဘြားဂ်က္ဆီရဲ႕မိတ္ေဆြ၊ ဦးဖုိးေခြးရဲ႕ အုတ္ဂူေပါ့
အဖုိးေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိလုိက္တဲ့ ျမင္ကြင္း (ငါ သိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ)
ေရာင္နဲ႔ေက်ာင္းသားေလးမုိ႔ အမွတ္တရ ႐ုိက္ခဲ့ေသးတာ
ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားခဲ့ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ထမင္း၀ုိင္း
ဒါက က၀နယ္အေရာက္သြားခဲ့တဲ့ နင့္သူငယ္ခ်င္း ၿမိဳ႕လားရဲ႕ ပုံ :P
ညိဳေရ… အဖုိးအတြက္ ဇြန္ တာ၀န္ေက်ပါတယ္ေနာ္။
ခ်စ္ေသာ ဇြန္
ခရီးစဥ္ေလးက ကိုယ္တိုင္သြားလိုက္သလိုပါပဲ ဇြန္ေရ..
စိတ္၀င္စားဘို႔ေကာင္းတယ္။ ႏွင္းခါးဖ်က္ရင္ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ထင္သေလာက္ မထြက္သလို အခုတီတင့္ၿခံထဲက ျမေက်ာက္သရက္ပင္က သရက္ကင္းေလးေတြလဲ ျမဴႏွင္းဒဏ္ေၾကာင့္ အမ်ားႀကီးအေႂကြေစာလို႔ ႏွေျမာေနတာ...
မိခင္အတြက္ ေဆးရံုေစာင့္ရ လိုအပ္တဲ့ေသြးလွဴရ ဒီ့ျပင္အဖုိးေလးရဲ႕ ဆႏၵပါျဖည့္ဆည့္ေပးတဲ့ ဇြန္ရဲ႕ စိတ္ရင္းေလးကို ေလးစားတယ္။ ဇြန္တို႔မ်ိဳးရိုးက ရွမ္းေသြးေႏွာတယ္ဆိုလို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာေဟာၾကားသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အမ်ိဳးမေတာ္ဘူးသူ မရွိဘူးဆိုတာေလးကို သတိရသြားတယ္... :)
ေမတၱာျဖင့္
တီတင့္
သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဇြန္၊
ဖတ္ရတာ ရင္းႏွီးတယ္၊
ဘယ္လို ခံစားခ်က္မ်ိဳးမွန္းမေ၀ခြဲတတ္ေအာင္ပဲ၊
ညိဳဟာ ဖတ္သူ ကိုယ္လိုပဲ ျဖစ္သြားတယ္။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သြားရသလိုပဲ မဇြန္။
မဇြန္လင့္လည္း ခ်ိန္ဖို႔ယူူသြားတယ္ရွင့္။
ခရီစဥ္တေလွ်ာက္လုိက္ပါအားေပးတဲ့ တီတင့္ကုိ ေက်းဇူးပါ။ ဟုတ္တယ္ေနာ္... ဇြန္တုိ႔အားလုံးဟာ သံသရာမွာေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးသူေတြခ်ည္းပဲ။ း)
ညိဳ႕လုိ႔ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးခံစားၿပီး ဖတ္သြားတယ္ဆုိလုိ႔ ဝမ္းသာမိတယ္ အစ္မၿပဳံး။ း)
ညီမရင္ၿငိမ္းသူ... လာလည္တဲ့အတြက္ေရာ၊ လင့္ယူသြားတဲ့အတြက္ပါ ေက်းဇူးေနာ္။ း)
ခရီးစဥ္က စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ...
ရန္ကုန္မွာရွိေနရင္ ငါပါလိုက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ ေက်ာက္ကြင္းကိုေတာင္ သတိရမိတယ္။ သိပ္မဖြံ႕ၿဖိဳးဘူးဆိုေပမယ့္ ေက်ာင္းရွိတယ္။ ရဲစခန္းပါရွိတယ္ေနာ္။
ဝဲပဒန္ကိုလည္း တစ္ေန႔ေန႔ နင္သြားဦးမယ္လို႔ ငါယံုတယ္။
တာဝန္ေက်တာ ေသခ်ာတာေပါ့ သမီးလိမၼာ၊ ေျမးလိမၼာ မြန္စပ္ေလး ဇြန္ း)
အင္း... ဟုတ္တယ္ ညဳိ၊ မူလြန္ေက်ာင္းရွိတယ္၊ ရဲစခန္းကလည္း ဟုိးအရင္ကတည္းက ရွိခဲ့တာလုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စံျပေက်းရြာအျဖစ္ အမည္တပ္ခံရတာ ျဖစ္မယ္။ အံမယ္... ေက်ာင္းေရွ႕မ်က္ႏွာစာမွာရွိတဲ့ ေဘာလုံးကြင္းက အဲ့နားတစ္ဝုိက္က ရြာစုမွာ အေကာင္းဆုံးတဲ့။
ဇြန္လည္း ေက်ာက္ကြင္းကုိ သတိရတယ္။ ေက်ာက္ကြင္းက ပဲခူးတုိင္း အေနာက္ဘက္၊ ကဒါတ္စိန္က အေရွ႕ဘက္။ ေသခ်ာတာေပါ့... ဝဲပဒန္ကုိလည္း သြားဦးမွာ။ း)
ခရီးသြားေဆာင္းပါးေလးေတြကို အေသးစိတ္ေရးတဲ့ အမမုိ႔ သေဘာက်၊ အားက်မိပါရဲ႕ အမ၊ ပထမဦးဆံုးေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး လင့္ခ္ေလးပါ ယူသြားခဲ့တယ္ အမ :)
ေရာက္ေအာင္သြားတဲ့သူက သြားေတာ့
တို႔မ်ားက ဘုရားကပ္ဖူးရတာေပါ့
စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္ပါလိုရာဆႏၵျပည့္ပါေစ...
ဆုေပးတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ေမတၱာပို႔တာ...:)