ပတ္၀န္းက်င္သည္ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ေသြ႔လ်က္ရွိသည္။ ေလျပင္းျပင္းအေ၀ွ႔တြင္ ရြက္ေျခာက္မ်ား ေ၀့၀ဲလြင့္ပ်ံ႔လ်က္ ရွိခ်ိန္မွအပ အရာရာသည္ ဆိတ္ၿငိမ္လြန္းေနသည္ဟု သူမထင္ျမင္မိသည္။ သူမေရာက္ရွိရာ ေဒသအတြင္း အမုိးခၽြန္ေစာက္ေသာအိမ္ေလးမ်ား လွပစြာ စီရရီရွိေနသည္။ ဆီးႏွင္းမ်ားထူထပ္စြာ က်ေရာက္ပါက ႏွင္းမ်ား အိမ္အမုိးေပၚ တင္က်န္မေနေစရန္ အမုိးေစာက္ေစာက္ အသုံးျပဳ ေဆာက္လုပ္ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း လြန္ခဲ့ေသာခုနစ္ႏွစ္က ဤေဒသသုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ေသာ သူမကုိ သူေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။
ေလကျပင္းသထက္ျပင္းလာေသာေၾကာင့္ သူမေျခလွမ္းတုိ႔ကုိ ပုိ၍သြက္လုိက္ၿပီး ကုိယ္ကုိမယိုင္လဲေစရန္ အားထုတ္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ကမ္းေျခႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါသည္၊ ေလက အေတာ့္ကုိ ထန္လ်က္ရွိေနသည္။ အက်ႌထူထူထဲ လက္ႏႈိက္ထားရင္း ေလေၾကာင့္ေ၀့၀ဲဖြာစျပဳေနေသာ ဆံပင္တုိ႔ကုိပင္ သူမ မသပ္အား။
ေရာက္ခဲ့ျပန္ၿပီေပါ့။ တစ္ခ်ိန္က သူႏွင့္သူမတုိ႔အတူေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ၊ အျခားႏုိင္ငံရပ္ျခားမွ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ပညာသင္ယူစဥ္က စုေ၀းေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ရိပ္ျမံဳတစ္ခုသုိ႔ ျပန္လည္ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ သူမကုိ ယခုထက္တုိင္ မွတ္မိေနဆဲျဖစ္ေသာ အိမ္ရွင္က ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္သည္။ "အလည္လာတာလား" ဟူေသာ အေမးကုိေမးရင္း သူမကုိဧည့္ခံပါသည္။ သူမေမွ်ာ္လင့္ထားသလုိပင္ သူ႔ကုိေမးပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေမးပါသည္။ သူမႏွင့္သူတုိ႔ လူမ်ိဳးဘာသာတူ၊ သြားအတူ၊ စားအတူ၊ ပညာသင္ၾကားရာအတူတူျဖစ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူမကုိျမင္၍ သူ႔အေၾကာင္းေမးျခင္းမွာ အေထြအထူး အံ့ၾသစရာမရွိပါ။ သူမက ၀တ္ေက်တန္းေက် ျပန္လည္ေျဖဆုိလုိက္ပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ရွင္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ စကားလက္ဆုံ က်သြားပါသည္။ ယခုမူ သူတုိ႔အိမ္ကေလးကုိ မငွားေတာ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔သမီးရွိရာ အျခားႏုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔လုိက္ပါေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေဒသမွာ ယခုထက္ပုိ၍ ေနေရာင္ရၿပီး ရာသီဥတု အတန္အသင့္ေႏြးေထြးေကာင္းမြန္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အထီးက်န္ျဖစ္ေနေသာ သက္ႀကီးရြယ္အုိတုိ႔၏ ဓမၼတာအတုိင္း သူတုိ႔ရင္တြင္းရွိသမွ် ေျပာျပပါသည္။ "မင္းေနခဲ့တဲ့အခန္းၾကည့္ခ်င္ေသးလား၊ ဒီမွာေသာ့ရွိတယ္" အိမ္ရွင္ကေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ေသာ့ယူူ၍ သူကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ကာ အေပၚထပ္ရွိရာတက္ရန္ ျပင္ပါသည္။ သူမကလည္း ေခါင္းမခါဘဲ အလုိလုိ သူ႔ေနာက္ လုိက္ပါသြားမိသည္။
ထုိ႔ေနာက္ အိမ္ရွင္ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္အတူ စကားလက္ဆုံ က်သြားပါသည္။ ယခုမူ သူတုိ႔အိမ္ကေလးကုိ မငွားေတာ့ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔သမီးရွိရာ အျခားႏုိင္ငံသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔လုိက္ပါေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေဒသမွာ ယခုထက္ပုိ၍ ေနေရာင္ရၿပီး ရာသီဥတု အတန္အသင့္ေႏြးေထြးေကာင္းမြန္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အထီးက်န္ျဖစ္ေနေသာ သက္ႀကီးရြယ္အုိတုိ႔၏ ဓမၼတာအတုိင္း သူတုိ႔ရင္တြင္းရွိသမွ် ေျပာျပပါသည္။ "မင္းေနခဲ့တဲ့အခန္းၾကည့္ခ်င္ေသးလား၊ ဒီမွာေသာ့ရွိတယ္" အိမ္ရွင္ကေျပာေျပာဆုိဆုိပင္ ေသာ့ယူူ၍ သူကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ကာ အေပၚထပ္ရွိရာတက္ရန္ ျပင္ပါသည္။ သူမကလည္း ေခါင္းမခါဘဲ အလုိလုိ သူ႔ေနာက္ လုိက္ပါသြားမိသည္။
တစ္ခ်ိန္က ဤေလွကားအတက္အဆင္းကုိ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ဖူးသည္။ သူမ ေလွကားေပၚက ေျခေခ်ာ္၍ ျပဳတ္က်တုန္းက သူက အလန္႔တၾကား ဆီးေပြ႔ဖူးသည္။ ေသာ့ဖြင့္သံၾကားမွ သူမအေတြးတုိ႔ ရပ္တန္႔သြားသည္။ အခန္းေထာင့္ စာၾကည့္စားပြဲမွအပ ေကာ္ေဇာအျပည့္ခင္းထားေသာ အခန္းမွာ ဖုန္မရွိဘဲ ရွင္းလင္းေနသည္။ သစ္သီးန႔ံတစ္မ်ဳိးရသည္ဟု သူမစိတ္တြင္း ခံစားမိသည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ခုနစ္ႏွစ္က စာၾကည့္စားပြဲႏွင့္ထုိင္ခုံသည္ ပ်က္စီးယုိယြင္းမႈမရွိပါ။ သူမေနာက္တြင္ အျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းမ်ားလည္း ေနထုိင္သြားခဲ့သည္ပဲ။ အနီေရာင္ ေကာ္ေဇာေပၚေလွ်ာက္လွမ္းစဥ္ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ခံစားမႈက ရင္တြင္းတစ္ေနရာမွာ ေပ်ာ္၀င္လ်က္ရွိသည္။ "ကၽြန္မ သူ႔အခန္းေရာ ၾကည့္လုိ႔ရမလား" ခြင့္ေတာင္းသံစြက္သည့္ သူမအေမးကုိ အိမ္ရွင္က ေခါင္းညိတ္ရင္း ေသာ့ေပးသည္။ သူ႔အခန္းမွာ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မက်တက်အခန္းျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းကုိ သူမကုိယ္တုိင္ ေသာ့ဖြင့္၀င္ရျခင္းက ရန္ခုန္သံကုိ အနည္းငယ္ေႏြးေထြးေစပါသည္။
တစ္ခ်ိန္က အလြန္တရာ ပြ႐ႈပ္ေနခဲ့ေသာ၊ သူမ မၾကာခဏ ရွင္းလင္းခဲ့ရဖူးေသာ အခန္းကေလးသည္ ယခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္သန္႔ရွင္းလုိ႔ေနသည္။ အခန္းေထာင့္တစ္ေနရာက စကၠဴပစ္ေသာ ႀကိမ္ျခင္းကေလးကုိ သူမေတြ႔လုိက္ရသည္။ ဒါ သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ျခင္းကေလးပဲ။ အခုထက္ထိရွိေနဆဲပဲ။ သူမရင္မွာ နာက်င္မႈတုိ႔ ေရာႁပြမ္းေသာ လြမ္းဆြတ္ျခင္းကုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ " ကၽြန္မ ဒါေလး ယူသြားလို႔ရမလား၊ ဒါ သူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးတစ္ခုပါ" အိမ္ရွင္က သူမ စကားကုိၾကားေတာ့ အတန္ငယ္ အံ့ၾသသြားကာ "ရတယ္ေလ၊ အခု ဘယ္သူမွလည္း အသုံးျပဳၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး၊၊ ဒါနဲ႔ မင္းၾကည့္ရတာ ..... နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပုံပဲ" "ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္မတုိ႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကတယ္" "အုိ..." ဟူေသာ အာေမဍိတ္ေနာက္တြင္ သူမ၏ ခံစားခ်က္ အနည္းအက်ဥ္းကုိ ရိပ္မိသြားဟန္တူေသာ မ်က္လုံးအစုံကုိ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရသည္။ "အရာရာတုိင္းက ေျပာင္းလဲေနတာပဲ" ဟု အိမ္ရွင္က ေရရြတ္ယင္း အခန္းတံခါး ျပန္ပိတ္ဖုိ႔ျပင္သည္။
သူမ ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ယခုတုိင္ မခြဲမခြာခ်စ္ခင္ေနထုိင္လ်က္ရွိေသာ အိမ္ရွင္ဇႏီးေမာင္ႏွံအား ႏႈတ္ဆက္၍ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ေဆာင္း၀င္ခါစျဖစ္ေသာ္လည္း သူမအဖုိ႔ ခ်မ္းလြန္းေနသည္။ ေစ်း၀ယ္အိတ္ႀကီးႀကီးထဲ ထည့္လာေသာ ႀကိမ္ျခင္းပါေသာ အိတ္ေလးကုိဆြဲ၍ သူမဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ ေလကထန္ဆဲ။
လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ရွိ အိမ္ကေလးမ်ားမွာ မီးေရာင္ျမင္စျပဳၿပီ။ ေရွ့မွာ သူမတုိ႔မၾကာခဏ ၀ယ္ေလ့ရွိေသာ ကုန္စုံဆုိင္ေလးကုိ ေတြ႔ရသည္။ သူ႔ေဘးကပ္လ်က္ကဆုိင္မွာ သူမတုိ႔ထမင္းဟင္းခ်က္ဖုိ႔ပ်င္းလွ်င္္ ဖုန္းျဖင့္ ဒါမွမဟုတ္ လူကုိယ္တုိင္ မၾကာခဏ ၀ယ္ယူမွာစားခဲ့ဖူးေသာ အေရွ့တုိင္းစားေသာက္ဆုိင္ေလးက ယခင္အတုိင္းပင္ ရွိေနသည္။ သူမက အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာရင္းႏွင့္ပင္ ဘူတာ႐ုံသုိ႔ ေရာက္ေတာ့မည္။ ဘူတာ႐ုံႏွင့္မလွမ္းမကမ္းတြင္ ႐ုပ္ရွင္႐ုံႏွင့္ ေစ်းဆုိင္ခန္းမ်ားစြာရွိသည္။ ဟယ္ရီေပၚတာကား ႐ုံစတင္ေသာေန႔က အိပ္ေရးပ်က္ခံ၍ သူႏွင့္သူမ အေစာႀကီး႐ုပ္ရွင္႐ုံသုိ႔ လာၾကသည္။ ကုိယ့္ထက္ပင္ဦးစြာေရာက္ရွိေနေသာ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ကေလးမ်ားမွာ မနည္းလွ။ ရွည္လ်ားေသာ လူတန္းႀကီးကုိ စိတ္ရွည္စြာေစာင့္ရင္း ၾကည့္ခဲ့ရသည္ကုိ မေမ့ႏုိင္ေသး။ အုိ...ဘယ္ေနရာသြားသြား သူႏွင့္သူမတုိ႔ အျမဲတတြဲတြဲပါလား။ သူမၾကည့္ေလရာ ပတ္၀န္းက်င္ကေတာ့ ယခင္အတုိင္းမေျပာင္းလဲဘဲ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား သူမတုိ႔က်မွ...။
ဘူတာ႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ သူမစီးရမည့္ရထားက ဆုိက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သူမရထားေပၚတက္၍ သိပ္မၾကာမီပင္ ရထားစထြက္သည္။ ဒီမွာက အခ်ိန္တိက်လြန္းသည္မုိ႔ ရထားစထြက္ခ်ိန္မွာ တစ္မိနစ္မွ်ပင္မလြဲ။ ဆုိက္ေရာက္ေတာ့လည္း အခ်ိန္က တိက်သည္။ သူမသြားရမည့္ခရီးမွာ တစ္နာရီခန္႔သာ ၾကာပါသည္။ သူမတစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားျခင္းမွာ သူႏွင့္ခြဲခြာၿပီးေနာက္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ဟုဆုိႏုိင္ပါသည္။ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ရထားစီး၍ ခရီးရွည္ကုိလည္း အတူသြားခဲ့ဖူးသည္။ အရာရာကုိ ႏွစ္ေယာက္အတူ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ သူသည္ေရာ သူမကုိနည္းနည္းေလာက္မွ် သတိရျခင္းမရွိေတာ့ဘူးလား။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမ်ား သူ႔ကုိ သူမေၾကာင္းေမးလာခဲ့ရင္ သူဘယ္လုိေျဖမွာလဲ။ သူမက အေတြးေတြ တစ္ပုံႀကီးႏွင့္လုိက္ပါလာရင္း ခရီးတစ္ေထာက္ျပန္ေရာက္ခ့ဲသည္။
ဘူတာရုံမွာ ပ်ားပန္းခတ္ေသာလူမ်ား သြားလာလႈပ္ရွားလ်က္ရွိသည္။ ေလဆိပ္တစ္ခုအလား က်ယ္၀န္းလွသျဖင့္ လူၾကားထဲေပ်ာက္မသြားရေအာင္ သူမလက္ကုိ တင္းတင္းဆုပ္ကုိင္ ထားခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သည္ သူမႏွင့္အတူ ဘ၀ခရီးရွည္ ေလွ်ာက္လွမ္းရမည္ကုိေတာ့ ၀န္ေလးခဲ့ပုံရသည္။ သူမ မဟုတ္ေသာအျခားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္တြဲျဖတ္သန္းဖုိ႔ သူကုိယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ပဲ။ ဒါကုိ ဘာလုိ႔မ်ား သူမက လြမ္းဆြတ္တသေနရမွာလဲ။
သူမကုိယ္သူမ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
သူမလက္ဆြဲအိတ္ထဲမွျခင္းကေလးကုိေတာ့ သူမ ယူသြားရမည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ သူမ ခံစားေရးဖြဲ႔ခဲ့ေသာ အရာမ်ားအားလုံးကုိ ထုိျခင္းကေလးအတြင္းသုိ႔ စြန္႔ပစ္မည္။ ရင္တြင္းေ၀ဒနာမ်ား အားလုံးကုိ ထုိျခင္းကေလးထဲသုိ႔ ထည့္သြင္းစြန္႔ပစ္ေတာ့မည္။ ထုိအတြက္ေၾကာင့္ပင္ သူမ မသိစိတ္က ဤျခင္းကေလးကုိ ယူေဆာင္လာျခင္းလား။ သူမကုိယ္တုိင္ မသိႏုိင္စဥ္မွာပင္ ေအးစက္ထုံက်င္ေနေသာ ပါးျပင္သုိ႔ ေႏြးေထြးေသာ မ်က္ရည္ပူက က်ဆင္းလာခဲ့ေလသည္။
တစ္ခ်ိန္က အမွတ္တရမ်ားစြာအတြက္...
ဇြန္မုိးစက္
(၂၀၀၆ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လထုတ္ အႏုပညာျမင္ကြင္းမဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတုိေလးပါ။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္း စာမေရးျဖစ္ေတာ့တာ ခုဒီဘေလာ့ေလးမလုပ္ခင္ အထိပါပဲ။ အခုျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ လုိအပ္ခ်က္ေလးေတြ ေတြ႔ရေပမယ့္ ကုိယ့္အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တာမုိ႔ ႏွစ္သက္ဆဲပါ။ ဖတ္႐ႈအားေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြမ်ားအားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)
ရင္ထဲမွာ နင့္သြားတာပါပဲကြယ္..
i know the train.... life train...
မအိမ့္ေရ..လာလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါေနာ္။
မဒီ..ဟုတ္တယ္၊ ဘ၀ဆုိတာရထားတစ္စင္းလုိပါပဲ။ အေဖာ္ပါတဲ့ခရီးသြားနဲ႔ အေဖာ္မပါတဲ့ခရီးသြားေတာ့ ကြာသြားတာေပါ့ေလ။
လာထတ္သြားပါတယ္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ ့အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး
ေၾကာင့္ တေန ့ကိုယ္တေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့
အေတြးေလး၀င္လာတယ္။ က်မလည္း ေနရာေဟာင္းကို
တေယာက္ထဲ လာလည္မိမလားပဲ။
Dear
Every time I read this ,I like it more and more .Very very touching .Thanks for sharing ,dear.I posted it in my Face book account as it is one of my favorite short stories....
အား .... ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ .... ၿပီးသြားတာကုိ ဆက္ဖတ္ခ်င္ေနေသးတယ္ .... ေရးပါဦးေနာ္ ....
I love it moe satt.
ထူးဆန္းလိုက္တာ အဲဒါကို ကိုယ္ဖတ္ဖူးတယ္။ ကလ်ာတို႔ သရဖူတို႔ ထဲလို႔ ထင္မိတာ။
အႏုပညာျမင္ကြင္း မဂၢဇင္း ဆုိေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားမိတယ္။ အဲဒါ ဖတ္ေနက် မဟုတ္လို႔။ ဘယ္လို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္ၿပီး ဖတ္မိတယ္ မသိေပမဲ့ ဒီဝတၳဳကိုေတာ့ အေသအခ်ာမွတ္မိေနတယ္။
ေသခ်ာေတာင္ ျပန္ဖတ္မၾကည့္ရေသးဘူး။ ခဏေလး လွ်မ္းဖတ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ မွတ္မိလုိက္တာ။
ဝတၳဳပဲ မွတ္မိေနခဲ့တာ။ ကေလာင္နာမည္ေတာင္ ကိုယ္ သတိမထားမိခဲ့ဖူး ထင္တယ္။
congratulations! ဇြန္
မဂၢဇင္းမွာေတာင္ ပါဖူးတယ္။
ကိုယ္ေတာ့ ခုထိ တခုမွ ဆံုးေအာင္ မေရးဖူးေသးဘူး။