ဒုတိယကဗ်ာက ဒီႏွစ္ မတ္လပုိင္းကမွ တင္ထားတာပါ။ ဖြဲ႔ဆုိထားပုံေလးကုိ သေဘာက်မိလုိ႔။ း)

မင္းရဲ႕ညေတြမွာ လင္းျဖာခြင့္မရတဲ့ လေရာင္

ကိုယ္က..

မင္းရဲ႕ေကာင္းကင္က ဖယ္ရွားခံရတဲ့ ေန႔အလင္း

ကိုယ္က..

မင္း ေရွာင္ကြင္းသြားခ်င္တဲ့ ျမစ္တစ္စင္းေပါ့။

အဲဒီလို တျငိမ့္ျငိမ့္ စီးဆင္းရင္းး

ကိုယ့္စ်ာပနကိုယ္ ခင္းက်င္း

ေဟာ့ဒီ ျပာလြင္လြင္ပင္လယ္ခံတြင္းထဲ

(တစ္စတစ္စ) စိမ့္ဝင္ခါးသက္ခဲ့ေတာ့တယ္ ။ ။

ကုိအန္ဒီရဲ့ ဒီပုိ႔စ္ ကုိဖတ္ၿပီး ေရးျဖစ္သြားတယ္လုိ႔ ၀န္ခံပါရေစ။ ဘေလာ့ဂ္စေရးမယ္ဆုိကတည္းက ဘာနာမ္စားသုံးၿပီး ေရးမလဲဆုိတာ ေတြးမိပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ေနေတာ့ ကြ်န္မလုိ႔သုံးတာ အသင့္ေတာ္ဆုံးလုိ႔ စဥ္းစားမိေပမယ့္ အျပင္မွာ ကြ်န္မလုိ႔ ေျပာေနမက်ေတာ့ ကြ်န္မဆုိတဲ့နာမ္စား သုံးၿပီးေရးရမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္လည္ေနက် ဘေလာ့ဂါမမေတြထဲမွာ “ကုိယ္” နဲ႔ သုံးတာေတြ ေတြ႔ဖူးေနေတာ့ “ကုိယ္” ပဲ သုံးျဖစ္သြားတယ္။ အျပင္မွာ “ကုိယ္” လုိ႔ သုံးေနက်ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘေလာ့ဂ္ေရးမွပဲ သုံးျဖစ္သြားတာပါ။

“ကုိယ္” သုံးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ့္အရင္းႏွီးဆုံးသူငယ္ခ်င္းက ေျပာဖူးတယ္။ စာအေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သိပ္ေ၀ဖန္စရာမရွိေပမယ့္ နင္ “ကုိယ္” လုိ႔သုံးတာ ဖတ္ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲတဲ့။ နဂုိရင္းႏွီးၿပီးသားသူအေနနဲ႔ “ကုိယ္” လုိ႔ဖတ္ရတာ တစိမ္းဆန္သြားမယ္ထင္တယ္လုိ႔ ကုိယ္ေတြးမိေသးတယ္။ အေ၀းေရာက္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ကလည္းပဲ ကုိယ္နာမ္စားသုံးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးဖူးတယ္။ ကုိယ့္အႀကိဳက္ပုိ႔စ္မွာ ဇြန္လုိ႔  ထည့္သုံးလုိ႔ နင္က နင့္ကုိယ္နင္ ဘာလုိ႔ ဇြန္လုိ႔ ထည့္ထည့္ေျပာရတာလဲတဲ့။ သူက ကုိယ့္နာမည္ရင္းနဲ႔ပဲ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သိခဲ့ခင္မင္ခဲ့သူကုိး။ သူ႔အတြက္ ကုိယ္ ဇြန္လုိ႔သုံးတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ကုိယ္က သူ႔ကုိ ျပန္ရွင္းျပရေသးတယ္။ pen name အေနနဲ႔႔ သုံးတာပါလုိ႔။ ေနာက္တစ္ခ်ိဳ႕ပုိ႔စ္ေတြေပၚမူတည္ၿပီး သူမ၊ ကြ်န္မလုိ႔လည္း သုံးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္မလုိ႔သုံးခဲ့တာ ခ်စ္သူ႔၀ုိင္ ပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္တည္းပဲ။ အက္ေဆးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ၀တၳဳတုိမွာ  ကုိယ္၊ ကြ်န္မ ထက္ သူမနဲ႔ သုံးျဖစ္တယ္။ စကားေျပာပုိ႔စ္အားလုံးလုိလုိ “ကုိယ္” လုိ႔ သုံးျဖစ္တယ္။ ေစာေစာက ကုိယ့္  male friend ကေတာ့ သူ႔အျမင္ကုိ gtalk မွာ ဒီလုိေျပာသြားတယ္။ “ငါကေတာ့ က်မ ဆုိတာပဲ ႀကိဳက္တယ္။ အေျဖာင့္ဆန္တယ္... ဘယ္ဘက္မွ မယုိင္ဘူးလုိ႔ထင္တယ္” တဲ့။

အသက္အရြယ္လုိက္ ကုိယ့္နာမ္စားေတြ ေျပာင္းလဲသုံးႏႈန္းရသလုိ (ကုိယ့္အတြက္) ေရးတဲ့ပုိ႔စ္အေပၚလုိက္ၿပီး နာမ္စား ေျပာင္းလဲမႈေလးေတြရွိပါတယ္။ comment ေပးျဖစ္ရင္ေတာ့ ရီတာ့ ဆီမွာလြဲလုိ႔ တစ္ျခားဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ညီမ သုိ႔မဟုတ္ ဇြန္ လုိ႔ သုံးျဖစ္တာမ်ားတယ္။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကုိအန္ဒီ့ပုိ႔စ္မဖတ္မိေသးခင္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ရီတာ့ကုိေတာင္ ေမးၾကည့္ဦးမယ္လုိ႔။ ရီတာ အရင္က ကြ်န္မလုိ႔ နာမ္စားသုံးၿပီး ေနာက္မွ ကုိယ္လုိ႔သုံးျဖစ္သြားတာ ဘာေၾကာင့္လဲလုိ႔။ ကုိအန္ဒီ့ပုိ႔စ္ဖတ္မိေတာ့ ကုိယ္သိခ်င္တဲ့အေျဖကုိ ရီတာရဲ့ comment မွာ ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ း)

ခုေလာေလာဆယ္ ကုိယ္ၾကဳံေတြ႔ေနရတဲ့ နာမ္စားျပႆနာက တစ္မ်ိဳး။ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္ကတစ္ဆင့္ ခင္မင္ၾကသူမ်ားက ဇြန္၊ မဇြန္ဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိ ေခၚၾကတယ္။ အဲ...ကုိယ္က ဖုန္းေျပာရင္ျဖစ္ေစ၊ အျပင္မွာေတြ႔လုိ႔ ေျပာမိရင္ ကုိယ့္နာမည္ရင္းကုိပဲ ထည့္ေျပာတာအက်င့္ပါေနေတာ့ တစ္ဖက္က ေျပာသူနဲ႔ ဒီဘက္က ကုိယ့္မွာ စည္း၀ါးမကိုက္ဘဲ တစ္ခုခုလြဲေနသလုိ ခံစားေနရတာပဲ။ အိမ္မွာဖုန္းလာလုိ႔  မဇြန္ရွိလားလုိ႔ တစ္ဖက္ကေမးရင္ အိမ္ကညီမေလးေတြ ခ်က္ခ်င္းမေျဖႏုိင္ဘဲ ေၾကာင္ေၾကာင္သြားလုိ႔ ေမးသူက နာမည္ရင္းေျပာင္းေမးရတယ္။ သူတုိ႔မေျပာနဲ႔ ကုိယ္ေတာင္ ဖုန္းထူးလုိက္လုိ႔ တစ္ဘက္က ဇြန္လားဟင္.. မဇြန္လားဟင္... လုိ႔ေမးလာရင္ ေၾကာင္တတ္ေသးတယ္။ ေျပာေနမွ မက်ဘဲကုိး။ ဒီေတာ့ အလုိက္အထုိက္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိ ဇြန္မုိးစက္လုိ႔ သိထားတဲ့ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဇြန္လုိ႔ေျပာတတ္ေအာင္ က်င့္ယူထားရမယ့္ပုံပဲ။ နာမည္ရင္းနဲ႔ သိထားသူမ်ားနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ နာမည္ရင္းနဲ႔ေျပာေပါ့ေနာ္။ နာမ္စားႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ “ကုိယ္” ေပါ့ေလ။ း)

အမ်ိဳးသားဘေလာ့ဂါျဖစ္ရတာ ဒီေနရာမွာ တစ္ပန္းသာသြားျပန္တာပဲ။ “ကြ်န္ေတာ္” နာမ္စား တစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ၿပီးေရာ။

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ဇြန္မုိးစက္

ငယ္ငယ္က ေသျခင္းတရားဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔အေ၀းႀကီးလုိပါပဲ။ မိဘေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းအားလုံး က်န္းက်န္းမာမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔  ရွိေနၾကေတာ့ ဒီတရားကုိ ေမ့ေနပါတယ္။ ကုိယ္ပထမဆုံးစၿပီး သတိထားမိတာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစုနဲ႔ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ခင္ၾကတဲ့ ေဖေဖနဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အသိ ဦးေလးတစ္ေယာက္ ဆုံးသြားတုန္းကပါ။ အဲဒီ့တုန္းက ကုိယ္က ေျခာက္တန္း၊ မနက္ေစာေစာ စာထက်က္ေနတုန္း သူဆုံးသြားတဲ့သတင္းၾကားၾကားခ်င္း ၀မ္းနည္းလုိ႔  မ်က္ရည္၀ဲခဲ့ရပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ ၃ေယာက္နဲ႔ မိသားစု၀င္အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရတာလည္း တစ္ပုိင္းပါ။ အဲဒီ့ေနာက္ပုိင္းကစၿပီး ေသျခင္းတရားကုိ သတိထားခဲ့မိပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ ကုိယ့္မ်က္စိေရွ႕က တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထြက္ခြာသြားတာ ျမင္လာရပါတယ္။ ဟုိအိမ္က အဖြား၊ ဒီအိမ္က အဖုိး စသျဖင့္... မီးစာလည္းကုန္ ကံလည္းကုန္လုိ႔ လူ႔ဘ၀ကို စြန္႔ခြာသြားသူေတြ မ်ားပါတယ္။

ကုိယ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးေနာက္ပုိင္း ဘႀကီးတစ္ေယာက္ဆုံးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကုိယ့္အဖုိး၊ ေနာက္ ႏွစ္၀မ္းကြဲ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚ (ဆုံးသြားတဲ့ ဘႀကီးရဲ့ ဇနီး)။ ဆုံးသြားတဲ့  အဲဒီ့ဦးေလးနဲ႔အေဒၚက ေမာင္ႏွမအရင္း၊ သူတုိ႔ဆုံးတာ သုံးလပဲျခားတယ္။ (သူတုိ႔မိဘ) ကုိယ့္အဖုိးေလးနဲ႔ အဖြားေလးက ကုိးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ခုထိသူတုိ႔ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေနပါတယ္။ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚဆုံးေတာ့ ကုိယ္ကအေ၀းမွာ။ သတင္းၾကားေတာ့ အံ့ၾသ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြရဲ့ က်န္းမာေရးအေျခအေနကုိ သိထားသူမုိ႔ သိပ္မတုန္လႈပ္မိပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့.... သူ။ တေလာက ကုိယ့္အဖြား နဲ႔ အစ္ကုိ၀မ္းကြဲ တစ္လပဲျခားၿပီး ဆုံးျပန္တယ္။

ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ အဘိဓမၼာတရားေတာ္အရ ေသျခင္းအေၾကာင္းေလးပါး ရွိပါတယ္။ (၁) အာယုကၡယမရဏ = သက္တမ္းကုန္၍ေသျခင္း၊ (၂) ကမၼကၡယမရဏ = ကံကုန္၍ေသျခင္း၊ (၃) ဥဘယကၡယမရဏ = သက္တမ္းႏွင့္ကံ ႏွစ္ပါးစုံ ကုန္၍ေသျခင္း၊ (၄) ဥပေစၦဒကမရဏ = သက္တမ္းႏွင့္ကံ ႏွစ္ပါးစုံ မကုန္ေသးဘဲလ်က္ ဥပဃတကကံ၀င္ျဖတ္၍ လတ္တေလာေသျခင္းဟူ၍ ေသျခင္း ၄-မ်ိဳးရွိပါတယ္။ ျမင္သာေအာင္ ဥပမာေပးတဲ့အခါ “ထြန္းညွိထားေသာ ဆီမီးသည္ (၁) မီးစာကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္း၏။ (၂) ဆီကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္း၏။ (၃) မီးစာႏွင့္ဆီ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး ကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္း၏။ (၄) မီးစာႏွင့္ဆီ ႏွစ္မ်ိဳးလုံး မကုန္ေသးဘဲလ်က္ ႐ုတ္တရက္ ေလျပင္းတုိက္ခတ္ေသာေၾကာင့္ သုိ႔မဟုတ္ တမင္ၿငိမ္းသတ္ေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္း၏” လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ 

ကုိယ့္အနီးပတ္၀န္းက်င္မွာ ဆုံးပါးသြားတဲ့သူ အေတာ္မ်ားမ်ားက အေၾကာင္းေလးပါးထဲက ပထမသုံးပါးထဲမွာ အက်ဴံး၀င္ပါတယ္။ သူကလြဲလုိ႔ေပါ့ေလ...။ သူဆုံးပါးသြားတဲ့အေၾကာင္းက ကုိယ့္ကုိ ေတာ္ေတာ္ေလး ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္ေစမိတာ အမွန္ပါ။ ဘ၀မွာ အစစအရာရာ လုိေလေသးမရွိေအာင္ ျပည့္စုံသူတစ္ေယာက္ဟာ အရြယ္ငယ္ငယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ဆုံးပါးသြားတာ ကုိယ္လက္မခံႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီ့တုန္းက ကုိယ္ဟာ ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခုေလာက္မသိခဲ့တာလည္း ပါတယ္။ လေပါင္းမ်ားစြာ ငုိေႂကြးခဲ့ၿပီး တမလြန္ ဘ၀ေရာက္ေနသူကုိ တသသနဲ႔ လြမ္းဆြတ္တမ္းတလုိ႔ မဆုံးႏုိင္ပါဘူး။ အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ တီဗြီေရွ႕ထုိင္ၿပီး ျပသမွ် အစီအစဥ္ေတြ ထုိင္ၾကည့္၊ အိပ္မေပ်ာ္မခ်င္း ေရဒီယုိကလႊင့္တဲ့သီခ်င္းေတြ နားေထာင္ၿပီး ေလာကီနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့အခ်ိန္တုိင္းမွာ ဒီအေၾကာင္းတရားက ကုိယ့္စိတ္ကုိ လႊမ္းမုိး ႀကီးစုိးေနတာပါပဲ။

ေလးနက္မွန္ကန္တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ့ တရားေတာ္သာ သိခြင့္မရခဲ့ယင္ ကုိယ္ဟာ ဒီအခ်ိန္ထိ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းမႈေတြ ခံစားေနရဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ အဘိဓမၼာသင္တန္း တက္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ သူ႔ရဲ့ ေသျခင္းတရားဟာ စတုတၳေျမာက္အေၾကာင္းရင္းခံတယ္ဆုိတာ သိလာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး  အဘိဓမၼာသင္ရင္းနဲ႔ ဆရာမင္းတင္မြန္ ေျပာျပသြားတဲ့ ဥပမာေလးတစ္ခုက ကုိယ့္ကုိ ႏွလုံးသြင္း မွန္သြားေစပါတယ္။ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ကုိယ့္မွတ္ဉာဏ္ကုိ ဒီေနရာမွာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ း( မူရင္းနဲ႔ အနည္းငယ္ လြဲမွားေနသည္ရွိေသာ္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါလုိ႔ တစ္ခါတည္း ေတာင္းပန္ထားပါတယ္။

အက်ဥ္းခ်ဳပ္က ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးရဲ့ စုံစုံမက္မက္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးေတာ္မူရတဲ့ အဂၢမဟာေဒ၀ီမိဖုရားႀကီး ဆုံးပါးသြားေတာ့ ဘုရင္ႀကီးမွာ ပူေဆြးေသာကေရာက္ၿပီး မစားႏုိင္မအိပ္ႏုိင္ ျပဳေနက် ကုသိုလ္ေတြ မျပဳႏုိင္ျဖစ္ရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက အေၾကာင္းအက်ိဳးသိျမင္ေတာ္မူၿပီး တန္ခုိးေတာ္နဲ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆုံးသြားတဲ့ မိဖုရာႀကီးဟာ နန္းေတာ္၀င္းထဲမွာပဲ ေနာက္ေခ်းပုိးထုိးေကာင္အမျဖစ္ေနၿပီး ဘုရင္ႀကီးကုိလည္း သတိမရေတာ့ဘဲ ေခ်းပုိးထုိးအထီး သူ႔ေယာက်ာ္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႔ ေနပါတယ္။ တန္ခုိးေတာ္နဲ႔ သူ႔ကုိ ေခၚေမးေတာ့ အခုသူ႔ေယာက်ာ္း ေခ်းပုိးထုိးအထီးအတြက္ဆုိ ဘုရင့္ႀကီးရဲ့ လည္မ်ိဳကုိေဖာက္ၿပီး ေသြးစုတ္ေပးဖုိ႔ ၀န္မေလးပါဘူးတဲ့။ အဲဒီမွာပဲ ဘုရင္ႀကီးလည္း အကြ်တ္တရားရသြားပါတယ္။ ေနာက္ေခ်းပုိးထုိးဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိဖုရားႀကီးကုိ ေမ့ႏုိင္သြားၿပီး ျပဳၿမဲကုသိုလ္ေတြ ဆက္ျပဳႏုိင္သြားတယ္။

ကုိယ္လည္း ဘုရင္ႀကီးလုိပဲ အဲဒီ့ဇာတ္ေၾကာင္းနားေထာင္ၿပီး အဆုံးမွာ အသိတရားကေလး ရသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ ေသၿပီးသူက တမလြန္မွာ ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနမွာပါပဲ။ ဒါကုိ ကုိယ္က ဘာလုိ႔ထပ္တလဲလဲ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ေတြးၿပီး ၀မ္းနည္းေနရမွာလဲ။ သူက ဘ၀သစ္တစ္ခုမွာ  ေပ်ာ္ေမြ႔ေနၿပီး ကုိယ့္ကုိသတိရေတာ့မွာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကုိယ္ရဲ့စိတ္ကုိ ႏွလုံးသြင္း ေျဖသိမ့္လုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္မိသားစုၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုိယ့္ဘ၀ရဲ့ အရင္းႏွီးဆုံးသူတစ္ေယာက္ ဥပေစၦဒက ကံထုိက္ၿပီး ဆုံးပါးသြားျခင္းမွာ ကုိယ္ဟာ အရင္ကထက္ပုိၿပီး သတိသံေ၀ဂေတြ အမ်ားႀကီး ရလုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ရင္းရင္းႏွီွးႏွီးမရွိသူေတြ ကြယ္လြန္ေတာ့ ထူးကဲၿပီး မခံစားရ၊ သံေ၀ဂ မရခဲ့ေပမယ့္ ကုိယ့္အရင္းအခ်ာ မိတ္ေဆြခ်စ္ခင္သူေတြ ဆုံးပါးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီမၿမဲတဲ့တရားကုိ ဆင္ျခင္မိၿပီး အရင္ကလုိ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ မေနျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။

လူတစ္ေယာက္ ေမြးလာတာနဲ႔အမွ် ေသျခင္းတရားဆုိတာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆုိသလုိ မလြဲမေသြ ႀကဳံရဦးမွာပါ။ အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ ကုိယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ ထြက္ခြာသြားသူေတြ အေရအတြက္ ပုိမ်ားလုိ႔သာ လာပါတယ္။ ဒီလုိျမင္ရၾကားရတဲ့အခါတုိင္း မၿမဲတဲ့တရားသေဘာေတြကုိ ဆင္ျခင္ႏွလုံးသြင္းမိလုိ႔ အသိေလးေတြ ကပ္ထားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္တုိင္ႀကဳံေတြ႔ရတဲ့အခါ ႀကီးစြာေသာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈ၊ ပူေဆြးေသာက ဗ်ာပါဒေတြမွ အထုိက္အေလ်ာက္ ကင္းေ၀းႏုိင္ၾကမယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္


က်မ္းကုိး - ဗုဒၶအဘိဓမၼာ အႏွစ္ခ်ဳပ္ (ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္)

သူမ ဒီကြ်န္းေလးကုိ စေရာက္ခ်ိန္ ၂၀၀၁ႏွစ္ခုမွာ ေဆာက္လက္စ ဒုိဗာမွတ္တုိင္ ဘူတာရုံ မၿပီးေသး။ ထုိစဥ္ကတည္းက ရုပ္လုံးေပၚေနၿပီျဖစ္ေသာ Esplanade အေဆာက္အဦလည္း အၿပီးမသတ္ရေသး။ ခရမ္းေရာင္ရထားလုိင္း မေပါက္ေသး။ ခ်န္ဂီေလဆိပ္ကုိ ရထားျဖင့္ တုိက္ရုိက္မသြားႏုိင္ေသး။  ပထမဆုံး အဲကြန္းဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္း ျဖစ္ေသာ တုိးပါးရုိးအင္တာခ်ိန္းက under construction အဆင့္မွာ။ အမ္အာတီကတ္ျပားကုိ ယခုလုိ tap လုပ္႐ုံႏွင့္ ျဖတ္သြားႏုိင္ေသာ စနစ္မဟုတ္ခဲ့ေသး။ Spass ဆုိေသာ  Work Pass အမ်ိဳးအစားလည္း မေပၚေသး။ GST က ၃ ရာခုိင္ႏႈန္းသာ။ 

သူမ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာမီပင္ ဒုိဗာဘူတာရုံဖြင့္သည္။ ခ်န္ဂီေလဆိပ္အထိလည္း ရထားျဖင့္သြားႏုိင္ၿပီ။ ၂၀၀၂ ထဲမွာပင္ Esplanade လည္း ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ အသက္ ၅၀ ႏွစ္အရြယ္ရွိ Software Engineer အမ်ိဳးသားတစ္ဦး၏ စြမ္းေဆာင္မႈျဖင့္ MRT ကတ္ျပားမ်ားကုိ စက္အတြင္း ထုိးထည့္ၿပီး ျပန္ထြက္လာမွ ယူစရာမလုိဘဲ tap လုပ္ရုံျဖင့္ ျဖတ္သြားႏုိင္ေသာ စနစ္ကုိ ကလင္မသီဘူတာရုံတြင္ ပထမဆုံး စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ထုိႏွစ္က ေျဖရေသာ Software Engineer ဘာသာရပ္တြင္ စနစ္သစ္ကတ္ျပားကို သုံးစြဲျခင္းျဖင့္ ရလာမည့္ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးတုိ႔ကုိ အဓိကထားၿပီး စာေမးပြဲတြင္ ထည့္ေမးသြားခဲ့ေသးသည္။ GST လည္း ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းသုိ႔ တက္ေတာ့မည္။

တစ္ႏွစ္တာပညာသင္ယူအၿပီး ထုိကြ်န္းေပၚမွ ထြက္သြားၿပီး ေနာက္ေလးႏွစ္အၾကာျပန္ေရာက္ေတာ့  အေျပာင္းအလဲေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔လုိက္ရသည္။  ခရမ္းေရာင္ ရထားလုိင္း စဖြင့္ၿပီ။ အ၀ါေရာင္ စက္၀ုိင္းလုိင္းလည္း ေဖာက္ေနၿပီ။ အစိမ္းလုိင္းကလည္း ယခင္ Boonlay မွ Joo Koon အထိ တုိးခ်ဲ႕ေနခဲ့ၿပီ။  Downtown လုိင္း အသစ္လည္း မၾကာမီ လာေတာ့မည္။ အဲကြန္းဘတ္စ္အင္တာခ်ိန္းအသစ္ေတြေတာင္  ထပ္မံေဆာက္လုပ္ေနၿပီ။ GST က ၂၀၀၇ မွာ ၇ ရာခုိင္ႏႈန္းသုိ႔ တက္မည္ဆုိ၍ ထုံးစံအတုိင္း ျပည္သူမ်ားထံမွ အသံေတြ ၾကားေနရၿပီ။ Spass ဆုိေသာ Work Pass အမ်ိဳးအစားက ရွိႏွင့္ၿပီးသား WP၊ EP Status မ်ားကုိ ေက်ာ္လြန္ကာ အေတာ္ေလး Popular ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။  Marina Bay မွာ ကာစီႏုိပေရာဂ်က္အတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာႏွင့္ ဒာလုပ္သမားမ်ား ေန႔မအား ညမအား အလုပ္ေတြ မ်ားေနခဲ့ၾကၿပီ။

Santosa မွ "Sound of the Sea" ကုိ ယခင္ကလုိ အခမဲ့ ၾကည့္ရႈခြင့္မရေတာ့။ မ်ားမၾကာမီက ဖြင့္လွစ္ေသာ Orchard MRT မွာ Ion၊ Somerset မွာ  313  shopping mall  အသစ္မ်ားျဖင့္ ဘူတာအထြက္ကုိ မ်က္စိလည္ခဲ့ေစသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳး၊ ျမန္မာစကားသံေတြ ေနရာတုိင္း၊ ရပ္ကြက္တုိင္းမွာ ျမင္ရၾကားရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလာသလုိ ပတ္ပုိ႔စ္ေျပာင္းကုိင္သူ အေရအတြက္လည္း အထုိက္အေလ်ာက္ မ်ားလာခဲ့ၿပီ။  ဟုိတုန္းက တုိက္တန္းနစ္လုိကားမ်ိဳး ဆင္ဆာျဖတ္ၿပီးမွ ေပးၾကည့္ေသာ၊ Sex and the City ဇာတ္လမ္းတြဲကုိ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မျပသခဲ့ေသာ အေနအထားမွ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ယခုအေျခအေနမွာ  အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီးပုိၿပီး သိသာ ပြင့္လင္းေသာ အေနအထားတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ လီကြမ္ယုမွ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္သုိ႔၊ ဂုိေခ်ာက္ေတာင္မွ လီရွန္လြန္းသုိ႔ ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း တုိင္းျပည္ေလးက အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ တုိးတက္ေနဆဲ၊ အားေကာင္းစြာ ဖြံ႕ၿဖိဳးေနဆဲ၊ စီမံကိန္း အသစ္အသစ္ေတြျဖင့္ ေျပာင္းလဲေနဆဲျဖစ္သည္။ ေကာင္းေသာ တုိးတက္ေျပာင္းလဲျခင္းေတြ ျမင္ေတာ့ အားက်မိသည္။

သူမ၏ ေမြးရပ္ေျမတြင္လည္း ေျပာင္းလဲျခင္းေတြ မရွိမဟုတ္၊ ရွိေနပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ ထုိေျပာင္းလဲျခင္းေတြက အေပါင္းလကၡဏာေဆာင္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းမဟုတ္ဘဲ အႏုတ္လကၡဏာေဆာင္ေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြ ျဖစ္ေနသည္က ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွသည္။ ေကာင္းေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြျဖစ္ဖုိ႔ သူမတုိ႔လုိလားသည့္ ေျပာင္းလဲျခင္းက ယခုတုိင္မေျပာင္းလဲသည္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း သူမ စဥ္းစားမရႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ရသည္။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးပီပီ ကံ ကံ ၏ အက်ိဳးကုိ အႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ေသာ္လည္း ထုိမေျပာင္းလဲေသးေသာ ေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ေတာ့ ယခုတုိင္ ဇေ၀ဇ၀ါ ျဖစ္ေနရဆဲ...။

ဇြန္မုိးစက္

ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ အဂၤလိပ္အစားအစာေတြထဲမွာ Jacket Potato က ထိပ္ဆုံးကပဲ။ ျမန္မာလုိျပန္ရင္ အာလူးဂ်က္ကင္လုိ႔ ျပန္ရမလား မသိဘူးေနာ္။ ေနာက္ English Breakfast ႀကိဳက္တယ္။ အဂၤလိပ္  fish & chips ႀကိဳက္တယ္။ French fried လုိ ပါးပါးကြ်တ္ကြ်တ္ အာလူးေခ်ာင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အသားထူထူ အစိပ္ႀကီးႀကီး အာလူးေခ်ာင္းေပၚ ရွလကာရည္ဆမ္းၿပီး စားရတာကုိ ႀကိဳက္တယ္။  အာလူးေပါတဲ့ ႏုိင္ငံဆုိေတာ့လည္း အာလူးကုိ ေခ်လုိက္၊ ေၾကာ္လုိက္၊ ျပဳတ္လုိက္၊ ဖုတ္လုိက္နဲ႔ စုံေနေအာင္ စားၾကတာပါပဲ။

တစ္ရက္ အတန္းၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက ေစ်းဆုိင္ေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အမုိးပါတဲ့ တြန္းလွည္းေလးဆီက အနံေမႊးေမႊးေလးရဲ့ ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေတာ့ ဘာပါလိမ့္ဆုိၿပီး သိခ်င္စိတ္ေပၚတာနဲ႔ သြားၾကည့္မိတယ္။ ေၾသာ္... အာဗန္ထဲမွာ အလ်ဴမီနီယံဖိြဳင္လ္ထဲ ထည့္အုပ္ထားတဲ့ အာလူးအႀကီးႀကီးေတြကုိ ႏွစ္ျခမ္းခြဲၿပီး အေပၚက  ေထာပတ္၊ ခိ်စ္၊ ေျပာင္းဖူး၊ ၾကက္သြန္နီ၊ အမဲသား၊ ၾကက္သား..စသျဖင့္ ကုိယ္ႀကိဳက္ရာ ထည့္စားတာပါ။ ေထာပတ္က ပါၿပီးသား ... က်န္တာ ကုိယ္ႀကိဳက္ရာေရြးစားေပါ့။ အဲဒီ့မွာေရာင္းတဲ့ ၾကက္သားဟင္းက ကုိယ္တုိ႔အေရွ႕တုိင္းခ်က္လုိပဲ အႏွစ္နဲ႔၊ မဆလာန႔ံ သင္းသင္းေလးေတာင္ပါေသး... သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ နဂုိကတည္းက အာလူးႀကိဳက္သူမုိ႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ၀ယ္စားၾကည့္ၿပီး သိပ္ႀကိဳက္သြားတာ။

ေနာက္တစ္ခါ အဲလုိပဲေစ်းသြားရင္း ေတြ႔ျပန္ေတာ့ မေနႏုိင္လုိ႔ ၀ယ္စားမိျပန္ေရာ။ ကုိယ္နဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္လည္းပါတယ္။ ကုိယ္က အဲဒါစားလုိ႔သိပ္ေကာင္းေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတုိ႔လည္း စိတ္၀င္စားၿပီး ကုိယ္နဲ႔အတူ လုိက္မွာတယ္။ ကုိယ့္အလွည့္က်ေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္က ၾကက္သားဟင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ထည့္စားဖူးတာ ဆုိေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ အမဲသားကလြဲလုိ႔ က်န္တဲ့အစာေတြ အကုန္ထည့္ခုိင္းလုိက္တယ္။ ေရာင္းတဲ့ လူႀကီးကလည္း ထည့္ေပးၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကုိ တစ္ခုလွမ္းေျပာလုိက္တယ္။ ထုံးစံအတုိင္း ေရာက္တာ သိပ္မၾကာေသးသူမုိ႔ အဂၤလိပ္ေလသံအားလုံး နားမယဥ္ေသးေတာ့ သူဘာေျပာလုိက္မွန္း၊ ေမးမွန္း မသိလုိက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္က ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ေမးေတာ့ သူက ထပ္ေျပာတယ္။ ကုိယ္နားမလည္ေသးဘူး။ ကုိယ္လည္း ထပ္ေမးရင္ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး နားလည္သလုိလုိ၊ သူေျပာတာ ဟုတ္သလုိလုိနဲ႔ အင္း...ဆုိၿပီး ေထာက္ခံလုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုိယ့္ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကုိ  ျပန္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ "Are you a big eater?"  လုိ႔ ေမးတာတဲ့။ ကုိယ္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ရွက္သြားတယ္။ သူေျပာတာနားမလည္တာထက္ အစားႀကီးသူလုိ႔ အထင္ခံသြားရတာကုိပါ။ :D ေနာက္တစ္ခါ အစားႀကီးသူလုိ႔ အေျပာမခံရေအာင္ အျပင္မွာ ၀ယ္မစားဘဲ အာလူးအထုပ္လုိက္၀ယ္ၿပီး အိမ္မွာပဲ ကုိယ့္ဖာသာ စိတ္ႀကိဳက္ အစာေတြထည့္ၿပီး လုပ္စားပစ္လုိက္တာေပါ့။ ဘာရမလဲ ဟြန္း ..... ။

ဒါေလးနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီးေတာ့ ယူေကေရာက္စမွာ ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ listening skill အခက္အခဲေလးေတြကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ကုိယ္တက္ရတဲ့ေက်ာင္းက Wales ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ University of Wales ပါ။ ေ၀လျပည္နယ္ကေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္အသံထြက္က နည္းနည္းေလး ပုိျမန္ပါတယ္။ အဂၤလန္ႏုိင္ငံတြင္းမွာေတာင္ လန္ဒန္သူ လန္ဒန္သားေတြ ေျပာတဲ့အသံထြက္နဲ႔ အလယ္ပုိင္းကသူေတြ ေျပာတဲ့အသံထြက္ နည္းနည္းကြဲပါတယ္။  ကုိယ္တုိ႔ရန္ကုန္နဲ႔မႏၲေလး ေလယူေလသိမ္းကြဲပုံမ်ိဳးေပါ့။ ကုိယ့္အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးအားစုိက္ၿပီး နားေထာင္ရတာက Scottish ေတြေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားပါ။ ေတာ္ေတာ္ျမန္ၿပီး အသံ၀ဲပုံကလည္း တစ္မ်ိဳးပါ။ သူတုိ႔ေျပာရင္ ခ်က္ခ်င္းနားမလည္တာ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း Welsh ေတြရဲ့ အသံထြက္ေရာ၊ English ေတြရဲ့ အသံထြက္ေရာ နားလည္သြားေပမယ့္ Scottish မ်ား ေျပာတဲ့အသံထြက္ကုိ ခုခ်ိန္ထိ နားမယဥ္ေသးပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔အမ်ားဆုံးႀကဳံေတြ႔ရတဲ့ အသံထြက္ျပႆနာက A နဲ႔ E၊ B နဲ႔ P၊ D နဲ႔ T ပါ။ P ကုိ  “ပီ” လုိ႔ပဲ အသံေပါ့ေပါ့ေလး ေျပာလုိက္ရင္ “ဘီ” လုိ႔ ထင္တတ္ပါတယ္။ “တီ” လုိ႔ stress မပါဘဲဒီအတုိင္းေျပာရင္ “ဒီ” လုိ႔ ထင္ျပန္ေရာ။ ကုိယ့္အသိတစ္ေယာက္ စာတုိက္မွာ ပါဆယ္သြားပုိ႔ေတာ့ ပါဆယ္လုိ႔ေျပာတာ နားမလည္ဘူး။ သူကလည္း “ပီ” ကုိ “ဖီ”၊ “ပါ” ကုိ “ဖာ” လုိ႔ အသံထြက္ဖုိ႔ မ၀ံ့ေတာ့ လက္နဲ႔ခ်ေရးျပလုိက္ေတာ့မွပဲ ေၾသာ္.. parcel ကုိ ေျပာတာဆုိၿပီး နားလည္သြားတာ။ ကုိယ့္နာမည္မွာလဲ A တုိ႔ D တုိ႔ပါေတာ့ ကုိယ္ပုံမွန္အသံနဲ႔ေျပာလုိက္ရင္ အၿမဲမွားလုိ႔ သူတုိ႔လုိ stress ထည့္ၿပီး၊ “တီ” ကုိ “ထီ”၊ “ပီ” ကုိ  “ဖီ” လုိ႔ အသံထြက္မွပဲ ခ်က္ျခင္းနားလည္တယ္။ ကုိယ္က အက်င့္ေတြပါၿပီး ခုခ်ိန္ထိ  ပီကုိ ဖီလုိ႔ ထြက္မိေတာ့  ဒီကလူေတြ နားမလည္ျပန္ဘူး။ အဲတာနဲ႔ ျပန္ေလွ်ာ့ၿပီး ပီလုိ႔ပဲ ျပန္အသံထြက္ရတယ္။  အဂၤလိပ္စကားေျပာ ႏုိင္ငံေတြျဖစ္ေပမယ့္  ႏုိင္ငံအလုိက္ ေလယူေလသိမ္းေတြ ကြဲတဲ့အေလ်ာက္ ေျပာတဲ့သူ၊ နားေထာင္တဲ့သူေတြကလည္း ႏုိင္ငံအလုိက္ လုိက္ၿပီး ကြဲကြဲျပားျပား နားေထာင္၊  လုိက္ေျပာေနရေတာ့တာ ေပါ့ေလ။

ေၾသာ္... ဒါနဲ႔ အာလူးဂ်က္ကင္လည္း sg ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ တစ္ခါမွ လုပ္မစားျဖစ္ေတာ့ဘူး သိလား။ လုိသေလာက္ အရြယ္ႀကီးႀကီး အာလူးမရတာကတစ္ေၾကာင္း၊ အိမ္မွာ အာဗန္မရွိတာကတစ္ေၾကာင္းမုိ႔ ဒီပုိ႔စ္ေလးေရးၿပီးပဲ အလြမ္းေျဖလုိက္တယ္။ :(


Big Eater
ဇြန္မုိးစက္

 

Movie ကုိ ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ သြားၾကည့္ရတာ ႀကိဳက္တဲ့ကုိယ္နဲ႔ M1နဲ႔ေတာ့ အလုပ္ကုိျဖစ္လုိ႔။ sg စေရာက္ကတည္းက M1 တစ္လုိင္းပဲသုံးတာ ခုခ်ိန္ထိ။ ဘယ္လုိင္းက ဘယ္လုိေစ်းသက္သာလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပ႐ုိမုိးရွင္းေပးေပး M1 ကုိ ပဲ မေျပာင္းမလဲ သုံးစြဲခဲ့သူက ကုိယ္ရယ္ပါ။ Handset က်ေတာ့လည္း Model သာ ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမယ္။ Nokia တစ္မ်ိဳးပဲ ကုိင္တယ္။ တစ္ခုဆုိတစ္ခု မေျပာင္းမလဲဘဲ သုံးစြဲတတ္တာ ကုိယ့္အက်င့္ကုိး။ 

Point ေတြ စုစုထားၿပီး redeem လုပ္တဲ့အခါ movie ticket ကုိပဲ claim လုပ္ပါတယ္။  ရုပ္႐ွင္ၾကည့္ရတာ ႏွစ္သက္ေပမယ့္ တစ္ေစာင္ $10 အကုန္ခံၿပီး အၿမဲတမ္းလည္း မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့ ကုိယ္အရမ္းၾကည့္ခ်င္တဲ့၊ ေကာင္းႏုိးရာရာ ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ေလေလာက္သာ ႐ုံမွာသြားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ 

ပိြဳင့္ ၁၅၀၀ဆုိရင္ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကုိ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ကား၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ေန႔ရက္အခ်ိန္၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ seat ကုိေရြးၿပီး ၾကည့္လုိ႔ရေပမယ့္ ပြိဳင့္ ၄၀၀ နဲ႔ လက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုိ႔ျပတဲ့ကား၊ သူတုိ႔ေပးတဲ့ ရက္နဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ ၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။ redeem လုပ္ရမယ့္ေန႔တစ္ေန႔ကုိ တစ္ပတ္ႀကိဳၿပီး အြန္လုိင္းမွာ သတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔မွာ သတိတရနဲ႔ ေစာေစာ redeem ႏုိင္သူက ေနရာေကာင္းေကာင္း ရပါတယ္။  ဦးသူစနစ္ေပါ့။ ညေနပုိင္းေလာက္မွာမွ လုပ္မိရင္ ပိတ္ကားနဲ႔အနီးဆုံးေနရာပဲ ရပါေတာ့မယ္။ 

တစ္လတစ္ကား ပုံမွန္ တင္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္နဲ႔ ကုိယ့္ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္စလုံးဘီလ္က ကုိယ့္နာမည္ တစ္ခုတည္းေအာက္က သြားတာဆုိေတာ့ ဘီလ္ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး  သုံးလတစ္ခါေလာက္ ပြိဳင့္ ၄၀၀ ရွိတတ္ပါတယ္။ ပထမဆုံး redeem လုပ္တုန္းက ပြိဳင့္ ၁၅၀၀ နဲ႔ Transformer 2 ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပုိင္း ပြိဳင့္ ၁၅၀၀ ျပည့္ေအာင္ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ ပြိဳင့္ ၄၀၀ ရတာနဲ႔ claim လုပ္လုိက္တာပဲ။ ကားႀကီးကားေကာင္းေတြ မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ 3 stars အဆင့္ရွိ အလယ္အလတ္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ကားေတြမ်ားပါတယ္။ Pre-show သေဘာမ်ိဳးဆုိေတာ့ ရုံမတင္ခင္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၾကည့္ရတာ တစ္ခုသာတယ္။ 

ႏုိ၀င္ဘာတုန္းက A Christmas Carol၊ မတ္လမွာ Green Zone နဲ႔ ခုေမလ (မနက္ျဖန္) မွာ The Last Song ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့... HSBC မွာ  Credit Card ေလွ်ာက္လုိ႔ မရေပလုိ႔သာပဲ။ ႏုိမုိ႔ရင္ GV နဲ႔ Cathay တစ္လွည့္စီ movie ေတြ  လုိက္ၾကည့္ေနရတာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းဂင္းႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ :D

ဒီတစ္ခါ ကုိယ္နဲ႔အတူ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ေဖာ္ၾကည့္ဖက္ ဘယ္သူလဲလုိ႔ မေမးေၾကး။ :P

ဇြန္မုိးစက္

ေမာင္ေလးရီႏုိမာန္က ရွိေသးရင္ ထပ္ေရးေပးပါအုံးလုိ႔ ေတာင္းဆုိလာတာေၾကာင့္ရယ္၊ ကုိယ့္ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အေၾကာင္းလည္း ထည့္ေရးခ်င္တာနဲ႔ အေဆာင္က သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ထပ္ျဖည့္ ေရးလုိက္ပါတယ္။ 

အရင္ပုိ႔စ္မွာပါတဲ့ ေဂ်ာ္ခ်္႕က ေက်ာင္းပိတ္ပိတ္ခ်င္းျပန္ေတာ့ သူေနတဲ့အခန္းကုိ မေလးရွန္းတ႐ုတ္စုံတြဲ ေရာက္လာ ပါတယ္။ ေကာင္ေလးနာမည္က ၀ုိင္စီ (Y.C) တ႐ုတ္နာမည္ကုိ အဂၤလိပ္လုိေပါင္းၿပီး  initial ႏွစ္ခုရဲ့ အတုိေကာက္ကုိ ယူေခၚတာပါ။ နာမည္ရင္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔စုံတြဲႏွစ္ေယာက္မွာ ၀ုိင္စီကခ်ည္း ခ်က္တာပါ။ ေကာင္မေလးက ေဘးက ၀ုိင္းကူ႐ုံသက္သက္ပဲ။ သိပ္လည္း ခ်က္တတ္ပုံ မေပၚဘူး။ တစ္ရက္ ကုိယ္ဒံေပါက္ခ်က္တာ စိတ္၀င္စားၿပီး ၀ုိင္စီက ကုိယ့္ဆီက ခ်က္နည္းျပန္ယူ၊ သူ႔ဆီက ၾကက္ဆီထမင္းလုပ္နည္း ျပန္ေပးနဲ႔ ဟန္က်လုိ႔။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကုိယ္မွတ္မိတာေလးတစ္ခုက ၀ုိင္စီ ဟင္းမခ်က္လုိက္ရတဲ့ေန႔ပါ။ ေက်ာင္းသား အမ်ားစုတုိ႔ထုံးစံ သူတုိ႔လည္း စက္ဘီး၀ယ္ပါတယ္။ စက္ဘီးက ၀ယ္ၿပီးၿပီးခ်င္း အသင့္စီးလုိ႔မရေသးပါဘူး။ တစ္စခ်င္းစီ ကုိယ္တုိင္ ျပန္ဆင္ၿပီး တပ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ၀ုိင္စီလည္း အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက စက္ဘီးဆင္တာ ေခြ်းတစ္လုံးလုံးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္။ စက္ဘီးတစ္စင္းလုံး အစအဆုံးဆင္ရတာ တကယ္မလြယ္ပါဘူး။  သူလည္း စက္ဘီး ဆင္ေနရတာနဲ႔တင္ ဟင္းလည္း မခ်က္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။  ဒါနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးလည္း KFC ၀ယ္ၿပီး ေန႔လည္စာစားရင္း သူလုပ္တာ ေဘးကေနပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထုိင္ၾကည့္ေနတာ.. ညေနေရာက္မွပဲ စက္ဘီးတစ္စင္းလုံး ေရွာေရွာ႐ွဴရွဴ ဆင္ၿပီးသြားေတာ့တယ္။  ညစာလည္း ၀ုိင္စီတစ္ေယာက္ မခ်က္ႏုိင္ေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီ့ေန႔က ၀ုိင္စီ ဟင္းမခ်က္ လုိက္ရတဲ့ေန႔ ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ကုိယ္ေလ့လာေတြ႔ရွိသေလာက္ တရုတ္စုံတြဲ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေယာက်္ားေလး ေတြက ဟင္းခ်က္ေကြ်းတာ မ်ားပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးက တ႐ုတ္ေက်ာင္းသား အမ်ားစု စည္းကမ္း မရွိဘူး ဆုိေပမယ့္ မေလး၊ စလုံး နဲ႔ ေဟာင္ေကာင္က တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြက စည္းကမ္းရွိပါတယ္။

ကုိယ့္အေဆာင္က မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္တုိ႔တစ္ျခားျမန္မာေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူေနရတဲ့ သူတုိ႔ျပန္ေျပာျပတဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြ အေၾကာင္းကလည္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေဟာင္ေကာင္က ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္က ပန္းသီးကုိ အလုံးလုိက္ ေရေႏြးနဲ႔ျပဳတ္တာေတြ႔ေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ၾက။ အာဖရိကတုိက္က သက္ႀကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ကုိယ္တုိ႔ျမန္မာေတြလုိ မီးဖုိခန္းထဲ အားရပါးရ၀င္ၿပီး အခ်ိန္ယူ ခ်က္ျပဳတ္ တတ္တာခ်င္း တူ႐ုံသာမက ခ်က္ျပဳတ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရတဲ့အခ်ိန္ရယ္ စားၿပီးေသာက္ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ျပန္ေဆးေၾကာ ရတာေတြဟာ အခ်ိန္သိပ္ကုန္ေၾကာင္း၊ စားလုိက္တာေတာ့ ခဏေလးပဲလုိ႔  ကုိယ္တုိ႔နဲ႔ အျမင္တူစြာ ေျပာတတ္ တာခ်င္းကလည္း တူေနျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ မျဖစ္မေနစစ္မႈထမ္း၊ အစုိးရ၀န္ထမ္း ႏွစ္ရွည္လုပ္ၿပီးမွ ပညာသင္ဖုိ႔ သူကုိ႔ေစလႊတ္လုိ႔ အသက္ႀကီးမွ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေၾကာင္း သူေျပာျပလုိ႔ သိရပါတယ္။ 

(ကုိယ္ရဲ့) သူနဲ႔ ပထမႏွစ္တုန္းက တစ္ေဆာင္တည္းအတူေန ခင္မင္ခဲ့တဲ့ အစၥေရးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ အစၥေရး-အဂၤလိပ္ကျပားပါ။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးသူ႔အေမက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးသူ႔အေဖနဲ႔ လက္ထပ္ၿပီး အစၥေရးမွာပဲ လုိက္ေနတာ။ သူ႔က်ေတာ့ ပတ္စပုိ႔စ္ႏွစ္ခုကုိင္ထားတဲ့ ႏွစ္ႏုိင္ငံသားျဖစ္သြားပါတယ္။  အေမအဂၤလိပ္ေပမယ့္ အဂၤလန္က ထြက္သြားတာၾကာၿပီဆုိေတာ့ သူေက်ာင္းျပန္လာတက္တဲ့အခါ ႏုိင္ငံျခားသားႏႈန္းနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းလခ ေပးရတာကုိ သူသိပ္မၾကည္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဂၤလန္မွာ သူပုိေပ်ာ္ပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြက ဂ်ဴးဘာသာ၀င္ဆုိေတာ့ အီစတာပြဲေတာ္လေရာက္ရင္ ဂ်ဴံနဲ႔လုပ္တဲ့ မုန္႔ေတြ၊ ေပါင္မုန္႔ေတြပဲ စားရတာ သူသိပ္စိတ္ညစ္ ပါသတဲ့။ အီစတာေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆုိ အစၥေရးကုိ မျပန္ခ်င္ဘူး၊ ေပါင္မုန္႔ေတြခ်ည္းစားရမွာ ေၾကာက္လုိ႔တဲ့။ (ကုိယ္ရဲ့) သူ အဂၤလန္စေရာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက ကုိယ့္ဆီေခၚထားတဲ့ ဖုန္းကပ္တစ္ထပ္ႀကီး (သူကလည္း မပစ္ဘဲသိမ္းထားတာ၊ ကုိယ့္ကုိျပဖုိ႔တဲ့ေလ) ကုိျမင္ၿပီး အစၥေရး-အဂၤလိပ္ကျပားေလးက သိပ္အံၾသခဲ့ေၾကာင္း သူေျပာျပလုိ႔ သိရပါေသးတယ္။

(ကုိယ္ရဲ့) သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကုိယ္နဲ႔ပါအရမ္းခင္သြားတဲ့ သူတုိ႔ေက်ာင္းက ျမန္မာေက်ာင္းသားအစ္ကုိႀကီး (ကုိယ္တုိ႔ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးပါတယ္) က ဒုတိယႏွစ္မွာ သူနဲ႔တစ္ေဆာင္တည္း က်ပါတယ္။ ႏုိင္ငံတူလုိ႔ တစ္ေဆာင္တည္း ခ်ေပးလုိက္တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီ့တစ္ေယာက္က အရမ္းေတာ္ပါတယ္။ သူကမႏၲေလးဇာတိ၊ အမ္အုိင္တီမွာ ပထမႏွစ္တက္ၿပီး ၀ုိင္အုိင္တီကုိ ဒုတိယႏွစ္မွာ ေျပာင္းတက္တယ္။ ေက်ာင္းေတြပိတ္သြားေတာ့ အဂၤလန္မွာ Engineering ကုိ ပထမႏွစ္ကေန ေနာက္ဆုံးႏွစ္အထိ တက္သြားတာ။ ပထမႏွစ္ကေန တတိယႏွစ္အထိ ဆက္တုိက္ Roll. 1 စြဲပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္မွာ စာသိပ္မလုပ္ဘဲ ခပ္ေအးေအး ေနတာေတာင္  ဘာသာတုိင္း ဂုဏ္ထူးထြက္ၿပီး အမွတ္ေတြ သိပ္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ သူက တ႐ုတ္ေသြး ၉၀ရာခုိင္ႏူန္းပါသူဆုိေတာ့ တ႐ုတ္လုိေျပာတတ္႐ုံမွ်မက English လည္း အသံထြက္ကအစ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ျမန္မာစာလည္း  ေတာ္တယ္။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ကုိယ္တကယ္ အထင္ႀကီး ေလးစားမိတဲ့ ေယာက်္ားေတြ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္ရင္ ၅ေယာက္ထက္ မပုိတဲ့စာရင္းမွာ သူပါပါတယ္။  စာေပ ဗဟုသုတနဲ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ျပည့္စုံတယ္။ စာေတာ္႐ုံတစ္ခုတည္းနဲ႔ ကုိယ္အထင္မႀကီးတတ္ပါဘူး၊ စိတ္ဓါတ္ ေရးရာလည္း တကယ္ေကာင္းသူမုိ႔ပါ။ 

သူက စာသိပ္ေတာ္ၿပီး တ႐ုတ္လုိလည္း ေျပာႏုိင္ေတာ့ သူတုိ႔အတန္းထဲက တ႐ုတ္မေလးေတြ သူ႔ဆီကုိ ခဏခဏလာၿပီး စာရွင္းခုိင္းပါတယ္။ စာေမးပြဲနီးရင္ ပုိဆုိးေသး။ တစ္ခ်ိန္လုံး သူ႔အေဆာင္လာၿပီး စာလာလာေမးတာ။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မွာ စာေကာင္းေကာင္းမၾကည့္ရတာနဲ႔ စာေမးပြဲနီးေတာ့မွ လန္ဒန္အထိဆင္းၿပီး သူ႔သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ study လုပ္ရတဲ့အျဖစ္ ေရာက္သြားတာ။ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ Sony က အခ်ိန္ပုိင္းအလုပ္ေခၚလုိ႔ သူသြားေလွ်ာက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးစကာတင္လူေရြးေတာ့  ဥေရာပတုိက္သား ႏွစ္ေယာက္နဲ႔သူ သုံးေယာက္ပဲက်န္ေတာ့တာ။ သူတုိ႔ဆီမွာ အလုပ္ခန္႔ရင္ အီးယူကလူကုိ ဦးစားေပးေတာ့ သူရမယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္ဘူးလုိ႔ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ေျပာလုိက္ေသးတာ။ တကယ္တမ္းအလုပ္ခန္႔လုိက္ေတာ့ သူ႔ကုိပါ။ ကုိယ္ကေတာ့ သူ႔လုိသိပ္ေတာ္တဲ့ျမန္မာေတြကုိယ္စား ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာ မိေနတတ္တာ။ “တကယ္ဆုိ သူက အေဆာင္မွာ စာလုပ္တာ ကုိယ္မျမင္သလာက္ပဲ၊ ကုိယ္နဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိန္လုံး ဂိမ္းေဆာ့ၿပီး၊ ရုပ္ရွင္ေတြ download လုပ္ၾကည့္၊ စကားေတြေျပာေနတာလုိ႔” သူက ကုိယ့္ကုိ ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက အတန္းတစ္ခါမွ မလစ္ဘဲ Lecture  မပ်က္မကြက္ လုိက္ပါတယ္။ 

 

(ဒီေနရာမွာ ကုိယ့္အျမင္ေလး တစ္ခါတည္း ခ်ေရးလုိက္ခ်င္ပါတယ္။ အေနာက္တုိင္းက ပညာေရးစနစ္က အေရွ႔တုိင္းမွာလုိ တကုန္းကုန္း တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ စာေတြ တစ္အား က်က္မွတ္ေနစရာမလုိပါဘူး။ Lecture မွန္မွန္လုိက္ၿပီး Practical ေကာင္းေကာင္းလုပ္ႏုိင္ရင္ကုိ ရပါတယ္။ နဂုိဉာဏ္သိပ္ေကာင္းၿပီး  bright လည္းျဖစ္တဲ့၊ ေစ့စပ္ေသခ်ာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားစရာမလုိဘဲ ထိပ္ေရာက္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ခုစကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး စာေမးပြဲနီးရင္ စိတ္ဖိစီးမႈ သိပ္မ်ားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေတြ႔ျမင္ရတာ စိတ္ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ကုိယ္ေတာ့ ဘြဲ႔လြန္တက္ျဖစ္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီမွာဆက္မတက္ဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားပါတယ္။)

ကုိယ္တုိ႔ျမန္မာသုံးေယာက္ ေတြ႔တဲ့အခါ ေရာက္စက ေတာသားၿမိဳ႕ေရာက္ျဖစ္ပုံေတြ တစ္လွည့္စီ ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ၾကရပါတယ္။ သူမ်ားအေၾကာင္းေတြခ်ည္းေျပာေနတာ ကုိယ္တုိ႔အေၾကာင္းလည္း ေျပာဦးမွေပါ့ေနာ္။ ကုိယ္က အေဆာင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းညမွာ အိပ္ခန္းထဲက heater ဘယ္လုိဖြင့္ရမယ္မွန္းမသိလုိ႔ ေစာင္ထူထူၾကားထဲ အတင္းေခြၿပီး အိပ္ခဲ့တာ။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေရခ်ိဳးခန္းမွာ ေရေႏြးရေအာင္ shower heater ကုိ temperature ညွိေနတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားလုိ႔ စိတ္မရွည္ဘဲ ေရေအးနဲ႔ အံႀကိတ္ၿပီး ခ်ိဳးခဲ့ရတာ။ သူ႔အလွည့္က်ေတာ့  အေဆာင္က ေရေႏြးပိတ္ထားခ်ိန္ကုိ မသိဘဲ ည၁၂နာရီေနာက္ပုိင္းမွ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္မိလုိ႔ ခုန္ေပါက္ၿပီး ေရေအးနဲ႔ ခ်ိဳးခဲ့ရတာေတြ ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ၾကရပါတယ္။

Fire alarm နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီးလည္း ကုိယ္တုိ႔ေတြ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အေဆာင္မီးဖုိခန္းေတြမွာ fire alarm ေတြတပ္ထားေတာ့ ခ်က္ရင္းျပဳတ္ရင္းတူးသြားတာ၊ မီးခုိးေတြ အူၿပီးထြက္လာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ တစ္ေဆာင္လုံးက alarm ေတြ ထျမည္ၿပီး အေဆာင္ေနေက်ာင္းသားအားလုံး အေဆာင္ေအာက္ကုိ ေျပးဆင္းရပါတယ္။ ကုိယ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သိပ္မၾကာခင္ တစ္ညမွာ fire alarm ျမည္တာနဲ႔ ႀကဳံပါေလေရာ။ ျမည္ရင္ အေဆာင္ေအာက္ေျပးဆင္းရမယ္ဆုိတာ ကုိယ္မသိခဲ့ ေလေတာ့ အဲ့ဒီ့နားကြဲမတတ္ ဆူညံသံႀကီးကုိ ေပကပ္လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး နားကုိေခါင္းအုံးနဲ႔ အတင္းဖိထားၿပီး အိပ္ရာထဲက တစ္ဖ၀ါးမွ မခြာခဲ့တာကုိ ျပန္ေျပာျပေတာ့ နားေထာင္တဲ့သူေတြက အ့ံၾသလုိ႔။ အသားကင္အနံ့ေၾကာင့္ ျမည္လာတဲ့ alarm မုိ႔လုိ႔သာပဲ။ မီးေလာင္လုိ႔ျမည္ခဲ့တာမ်ားဆုိရင္ ကုိယ္အခန္းထဲက မထြက္ပုံနဲ႔ အုိ... မေတြးရဲစရာ။

သူတုိ႔အေဆာင္မွာလည္း ညႀကီးမုိးခ်ဴပ္ ျမည္ဖူးပါတယ္တဲ့။ သူတုိ႔က ကုိယ့္ထက္ ပုိအကင္းပါးၾကသူမ်ားဆုိေတာ့ အေဆာင္ေအာက္ကုိ အလုအယက္ေျပးဆင္းၾကတာ ေျခစြပ္ေတြဘာေတြေတာင္ ၀တ္ဖုိ႔သတိမရၾကဘူး။ ေအာက္ေရာက္ ေတာ့မွ ေအးခဲေနတဲ့ ေဆာင္းတြင္းညႀကီးမွာ ေျခစြပ္မပါဘဲ ညအိပ္၀တ္စုံနဲ႔ လက္ပုိက္မတ္တပ္ရပ္ၿပီး  alarm လာပိတ္ေပးမယ့္ အေဆာင္တာ၀န္ရွိ ေရာက္မလာမခ်င္း အေအးဒဏ္ကုိ ေအာင့္အည္းသည္းခံၿပီး ေစာင့္ခဲ့ၾကရတယ္ဆုိပဲ။ fire alarm နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး အဲလုိေတြ ခံထားရဖူးေတာ့ အျပင္ေဆာင္ေရာက္တဲ့အခါ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး သေဘာတူညီစြာနဲ႔ alarm က  ၀ါယာႀကိဳးကုိ ျဖဳတ္ထားလုိက္တာ ေအးေရာ။ ဘယ္ေလာက္ခ်က္ခ်က္ ဘယ္ေလာက္တူးတူး ဘယ္ေလာက္ ေညွွာ္ေညွာ္ မျမည္ေတာ့ဘူး...ကဲ။ ကုိယ္တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြ ဆုိးပုံမ်ား...ေနာ္။

ခုလုိ ေနေရာင္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္တဲ့ ေန႔တာရွည္တဲ့ ေႏြဦးရာသီညေတြဆုိ အေဆာင္ျခံ၀န္းက်ယ္ႀကီးထဲက ျမက္ခင္းျပင္မွာ အုပ္စုလုိက္၀ုိင္းဖြဲ႔ၿပီး ဘာဘီက်ဴးေတြလုပ္စားၾက၊ စကားေတြ၀ုိင္းဖြဲ႔ေျပာၾက၊ ကုိယ္ပုိင္တီဗြီရွိသူေတြက အျပင္ထိထုတ္ၿပီး စားရင္းေသာက္ရင္း ၾကည့္ၾကနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ေရးယင္းနဲ႔ ကုိယ္ေတာင္လြမ္းသြားၿပီ။ နားမွ။

အေဆာင္က သူတုိ႔အေၾကာင္းကား ဤတြင္ၿပီး၏။ 

ရီႏုိ၊ ညီမအင္ၾကင္း ... ဒီေလာက္ဆုိ ေက်နပ္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ း)

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ဇြန္မုိးစက္