နင္နဲ႔ငါ စေတြ႔ၿပီး ခင္မင္ခဲ့တဲ့ ၆တန္းႏွစ္တုန္းက အတန္းတင္စာေမးပြဲႀကီး မေျဖခင္ နင္ေပးခဲ့တဲ့ ကစ္စ္မီကြစ္ အပင္ေလး ငါေသခ်ာစုိက္ခဲ့ၿပီး အုိးသုံးအုိးစာအထိ ပြားလာခဲ့တာ။ ၆တန္းႏွစ္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကစလုိ႔ ႏွစ္စဥ္ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေရာက္တုိင္း ေမၿမိဳ႕ကေရာက္လာမယ့္ နင့္ဆီကစာကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္တတ္ခဲ့တာ။ စာထဲမွာ နင္ငါ့ကုိ မုန္႔ပုံေလးေတြဆြဲၿပီး ေကြ်းခဲ့ေသးတာေလ။ စာေတြျပန္ဖတ္ၾကည့္တုိင္း ၾကည္ႏူးၿပဳံးေပ်ာ္စရာေပါ့ဟာ။

၇တန္းႏွစ္မွာ နင္က အ၀ါအသင္း ကုိယ္စားျပဳၿပီး စေကးအႀကီးနဲ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံဆန္စပါးအထြက္ႏႈန္းပုံဆြဲရၿပီး၊ ငါက အစိမ္းအသင္း ကုိယ္စားျပဳ တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္ ၁၄ခုျပ ျမန္မာျပည္ေျမပုံ  ဆြဲခြင့္ရလုိ႔ ၀မ္းသာခဲ့တာ။  ေနာက္ၿပီး သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့ ငါတုိ႔ရဲ႕  childhood sweetheart ပုံအသီးသီးကုိ ျဖတ္ယူၿပီး ကြန္ပါဘူးထဲ ထည့္ထားခဲ့တာ။ နင့္ကုိ စခ်င္တာနဲ႔ ဖိတ္စာတစ္ေစာင္ေရးၿပီး ေနာက္ခဲ့ေသးတယ္။ သတုိ႔သားနာမည္က မူကူေ၀ဆုိလား...ဘာလား :P

၈တန္းႏွစ္မွာ နင္က ေျခာက္ဘာသာဂုဏ္ထူးထြက္လုိ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရၿပီး ငါက ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးမပါလုိ႔ ၀မ္းနည္းခဲ့ရေသးတာ။ အဲဒီ့ေန႔က နင့္အိမ္မွာ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲခ်က္ထားလုိ႔ လုိက္စားခဲ့ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့  နင့္အိမ္မွာရွိတဲ့ မစႏၵာရဲ႕ (ပထမဆုံးအႀကိမ္ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့) မဂၢဇင္း၀တၳဳတုိမ်ားေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္  ငါဖတ္ဖုိ႔ ေပးလိုက္တယ္ေလ။ ေနာက္ပုိင္း ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာျဖစ္တဲ့အထဲမွာ မစႏၵာရဲ႕ပုဇြန္က်ားခုနစ္ေကာင္အေၾကာင္း ပါလာရင္ သေဘာက်ၿပီး ရယ္ၾကရေသးတာ။ 

၉တန္းႏွစ္မွာ ငါတုိ႔ေတြ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကမာၻ႔ဖလားေဘာလုံးပြဲကုိ တီဗြီကေန ၾကည့္႐ႈအားေပးခြင့္ ရခဲ့တယ္ေလ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး အားေပးတဲ့အသင္း သြားတူေနၿပီး ဗုိလ္လုပြဲမွာ ဒုတိယပဲရခဲ့လုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရတာ ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့တယ္ေနာ္။ နင္က ငါ့အတြက္ ငါႀကိဳက္တဲ့ ေဟာလီး၀ုဒ္က မင္းသားငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုိစတာ၀ယ္ေပးခဲ့ၿပီး ငါကလည္း အီတလီအသင္းပုိစတာေလး ႏွစ္ခု၀ယ္ၿပီး နင့္ကုိ တစ္ခု ေပးလုိက္တယ္။ ပုံဆြဲေတာ္တဲ့နင္ အမွတ္တရ ေရးဆြဲေပးခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလး ၃ေယာက္ပုံကုိ ငါ ပလတ္စတစ္ ေလာင္းၿပီး သိမ္းထားခဲ့တယ္။ 

၁၀တန္းႏွစ္မွာ ငါတုိ႔ေတြ အတူမထုိင္ခဲ့၊ ယူတဲ့က်ဴရွင္ေတြ မတူခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းတက္မပ်က္ဘဲ အျပင္က်ဴရွင္ထက္ ေက်ာင္းက ဆရာမေတြကုိ အားကုိးၾကတာခ်င္းေတာ့ သြားတူေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာေတာ္ၿပီး စာစီစာကုံး အေရးေကာင္း႐ုံသာမက  ၁၀တန္းစာေမးပြဲမွာ ျမန္မာစာက်ဴရွင္မယူဘဲ အမွတ္ ၈၀ ရခဲ့တဲ့ နင့္အတြက္ ငါတကယ္ပဲ ဂုဏ္ယူ၀မ္းသာခဲ့တယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းအမ်ားစုက ၁၀တန္းေအာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေပမယ့္ ငါတုိ႔ မျပတ္ခဲ့ဘူးေနာ္။ နင္အိမ္အသစ္ ေျပာင္းတုိင္း ငါေရာက္ခဲ့သလုိ၊ ငါဘယ္ႏုိင္ငံေရာက္ေရာက္ နင့္ဆီက စာေတြ အၿမဲရခဲ့တယ္။  ငါအိမ္နဲ႔ခြဲၿပီး ေရေျမျခားမွာ ပညာသင္ယူေနတုန္း စိတ္ဓာတ္က်စရာေတြ ႀကဳံတဲ့အခါ နင္ေရးေပးလုိက္တဲ့  ေငြတာရီရဲ႕ ထိပ္ဆုံးသုိ႔ ကဗ်ာကုိ အၿမဲသတိရရြတ္ဆုိၿပီး ခြန္အားယူခဲ့ရတာ။

ငါရည္းစားရတာ အရင္ဆုံးသိခြင့္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက နင္၊ တစ္ျခားသူေတြ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ငါ့ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ အစစ္အမွန္ေတြ သိခြင့္ရခဲ့တာလည္း နင္ပါပဲ။ နင္ရယ္ ငါရယ္ ခံစားခ်က္ေတြ အျပန္အလွန္ ဖလွယ္ၿပီး ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာတစ္အုပ္ ရွိခဲ့ေသးတယ္ေနာ္။

စာေရးစာဖတ္၀ါသနာပါခဲ့ၾကတဲ့ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ အျပန္အလွန္ ေပးဖတ္ၾကေသးတယ္။ ဂ်ဴးရဲ႕အမွတ္တရကုိ ျပန္ေရးထားတဲ့ နီမင္းေဆြရဲ႕ ေတာင္ဆီမွာမုိးေတြသည္းပါလုိ႔ စာအုပ္ကုိ နင္ေပးဖတ္လုိ႔ ငါဖတ္ဖူးလုိက္တယ္။ ေတာ့တုိးက်န္စာအုပ္ ငါအပုိင္၀ယ္ျဖစ္တဲ့အခါ နင့္ကုိ ေပးဖတ္ခဲ့တယ္။  ေဖျမင့္ရဲ႕ ႏွလုံးသား အာဟာရနဲ႔ စိန္ေျမဧကေပါင္းမ်ားစြာ စာအုပ္ေတြ ငါနင့္ကုိ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့သလုိ ျမသန္းတင့္ရဲ႕ ဘာသာျပန္ တဂုိး၀တၳဳတုိမ်ား စာအုပ္ကုိလည္း  နင္ငါ့ကုိ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးခဲ့တာ။ 

လူေတြအမ်ားႀကီးကုိ ေပးမသိတတ္တဲ့ နင့္ေမြးေန႔ကုိ ငါသိခြင့္ရခဲ့တဲ့အတြက္ တကယ္ပဲ ၀မ္းသာမိခဲ့တယ္။ နယုန္လျပည့္ေန႔မွာ ေမြးတဲ့ငါရယ္၊ သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေက်ာ္တစ္ရက္မွာ ေမြးတဲ့နင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္လုံး ျမန္မာေမြးေန႔ကုိ အေရးထားခဲ့ၾကတာခ်င္းလည္းတူလုိ႔ ငါတုိ႔အတြက္ တစ္လမွာ ေမြးေန႔ႏွစ္ရက္ျဖစ္ေနတာ။ 

သူငယ္ခ်င္းေရ... ၿပီးခဲ့တဲ့ နင္ရဲ႕အဂၤလိပ္လုိေမြးေန႔မွာ အလုပ္ေတြ႐ႈပ္ စိတ္ေတြ႐ႈပ္ေနတဲ့ငါက နင့္အတြက္ ဘာမွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆုမေတာင္းေပးလုိက္ရဘူး၊ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္လည္း မေပးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီ့အတြက္ နင္ ငါ့ကုိ နားလည္ေပးလိမ့္မယ္လုိ႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ 

နင့္ရဲ႕အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္း

ဇြန္မုိးစက္

ဒီတေလာ အလုပ္ေတြမ်ားၿပီး စာေရးဖုိ႔ အခ်ိန္မေပးႏုိင္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ စိတ္ပန္းလူပန္းျဖစ္ၿပီး စိတ္ေတြ သိပ္မၾကည္လင္တာက တစ္ေၾကာင္းမုိ႔ စာေရးခ်င္စိတ္မရွိေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေရးရမေနႏုိင္တဲ့ စိတ္အခံေလးက ရွိေနျပန္တာေၾကာင့္ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္မႈရွိသြားတဲ့အခါ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာျပန္ပါတယ္။ 

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္လုံးလုံး အိမ္ေျပာင္းမယ္ဆုိၿပီး ေအးဂ်င့္ေတြဆီ ဖုန္းဆက္၊ ႐ုံးဖြင့္ရက္ဆုိ ႐ုံးအျပန္၊ ပိတ္ရက္မွာလည္း  အိမ္ေတြလုိက္ၾကည့္နဲ႔ တကယ့္ကုိ ပင္ပန္းပါတယ္။ ေစ်းေတြကေျမာက္၊ စိတ္တုိင္းက် အခန္းကရွာမရနဲ႔ စိတ္ကပါ ပင္ပန္းတာေပါ့ေလ။ တစ္ရက္ေတာ့ ကုိယ္ေနခ်င္တဲ့ရပ္ကြက္မွာပဲ ေစ်းသက္သာတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းရွိတယ္လုိ႔ ေအးဂ်င့္က လွမ္းေျပာတာနဲ႔ သြားၾကည့္မယ္လုိ႔ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။ ႐ုံးဖြင့္ရက္ဆုိေတာ့ ႐ုံးအျပန္ ည ၈နာရီ အေရာက္လာခဲ့ဖုိ႔ ေျပာတယ္။ ၆နာရီခြဲေရာက္ေတာ့ သူက ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး လာမွာလားလုိ႔ ေသခ်ာေအာင္ ထပ္ေမးလုိက္ေသးတယ္။ ကုိယ္ကလည္း လာမွာ ေသခ်ာတယ္လုိ႔။ သူ႔ကုိ ျပန္ေမးေတာ့ ငါလည္း လာေနၿပီ on the way တဲ့။ 

ကုိယ္လည္း သူေျပာတဲ့လိပ္စာအတုိင္း ၈နာရီအေရာက္ သြားႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ခက္တာက တုိက္နံပါတ္ပဲေပးၿပီး အခန္းနံပါတယ္ ေပးမထားေတာ့ တနံတလ်ား ရွည္လ်ားတဲ့ ေထာင့္မွန္စတုဂံပုံ တုိက္တန္းလ်ားေရွ႕မွာ ဘယ္နားက ေစာင့္ရမွန္းမသိေတာ့ သူ႔ဆီဖုန္းထပ္ဆက္လုိက္တယ္။ သူက on the way တဲ့။ သူ႔  colleague တစ္ေယာက္လည္း လာေနၿပီ၊ သူ႔ကုိ ကုိယ့္ဖုန္းနံပါတ္ေပးၿပီး ဆက္သြယ္ခုိင္းလုိက္မယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ colleague ရစ္ခ်က္က ဖုန္းဆက္ၿပီး သူေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ကုိယ္တုိ႔ကုိ လာေတြ႔ပါတယ္။ ရစ္ခ်က္လည္း အခန္းနံပါတ္ အတိအက် မသိသူမုိ႔  ဖုန္းေတြလွမ္းဆက္ၿပီး ေမးရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အခန္းနံပါတ္ရၿပီး အိမ္ၾကည့္ခြင့္ ရလုိက္ပါတယ္။ shop house အေပၚထပ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ အခန္းဖြဲ႔စည္းပုံ အေနအထား သိပ္မေကာင္းတာနဲ႔ မယူျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ 

အိမ္ရွင္ဘက္က ေအးဂ်င့္ကလည္း ကုိယ္တုိ႔ကုိ အခန္းလုိက္ျပ၊ ရွင္းျပ၊ ေစာေစာက ကုိယ္တုိ႔နဲ႔လာေတြ႔ၿပီး အခန္းလုိက္ျပတဲ့ ရစ္ခ်က္နဲ႔လည္း  အိမ္ခန္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီးတဲ့အထိ ကုိယ္နဲ႔ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေအးဂ်င့္က ေရာက္မလာေသးဘူး။ ရစ္ခ်က္ကုိ ထပ္ေမးၾကည့္ေတာ့ သူလာေနတယ္ on the way လုိ႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ ျပန္သြားတဲ့အထိ အြန္သေ၀းေအးဂ်င့္က ေရာက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ အိမ္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔ မႀကိဳက္ေပလုိ႔သာပဲ။ ႀကိဳက္တဲ့အိမ္ဆုိ ကုိယ့္ေအးဂ်င့္က ေပၚမလာရင္ ညွိႏႈိင္းဖုိ႔၊ ေစ်းစကားေျပာဖုိ႔ရာ အခက္ေတြ႕ေနမွာ။ on the way ဆုိၿပီး ေပၚမလာတဲ့အေၾကာင္း ေတြးမိရင္းနဲ႔ ရယ္ခ်င္သလုိေတာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ အဲလုိအျဖစ္မ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က တစ္ခါႀကဳံခဲ့ဖူးတာ အမွတ္ရသြားလုိ႔။ 

အဲဒီ့တုန္းက ကုိယ္အဂၤလန္ေရာက္ေနခုိက္၊ သူက အဂၤလန္အလယ္ပုိင္းကေန ေတာင္ပုိင္းက ေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းတက္မွာဆုိေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ရထားနဲ႔ပဲ သယ္ၿပီး ေျပာင္းလာခဲ့တာ။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေဆာင္မရေသးေတာ့ အဲဒီ့ၿမိဳ႕က ေစ်းသက္သာတဲ့ hostel တစ္ခုမွာ ယာယီတည္းရပါတယ္။ ရထားစီးၿပီး ပစၥည္းေတြလည္း သယ္လာရေတာ့ လူက ပင္ပန္းေနၿပီ။ ေနာက္ၿပီး အခုမွစေရာက္ဖူးတဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္လုိ႔ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိမွန္းက သိပ္မသိေသးဘူး။ ညေနစာ ထြက္စားၾကမယ္လုပ္ေတာ့ သူက hostel မွာရွိတဲ့ home delivery service ေပးတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြထဲက ဆုိင္တစ္ခုကုိပဲ လွမ္းမွာလုိက္မယ္။ အျပင္ထြက္စရာ မလုိေတာ့ဘူး၊ သက္သာမယ္ေပါ့။ ကုိယ္လည္း သေဘာတူေတာ့ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး မွာလုိက္တယ္။ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ မွာစားလုိ႔ရတဲ့ တူရကီလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ဆုိင္က ခဘတ္ပ္နဲ႔ ဘာဂါပါပဲ။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္အတြင္း အေရာက္လာမယ္တဲ့။ 

ေအာ္ဒါမွာၿပီးၿပီဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔လည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ဆာေနတဲ့ဗုိက္ကုိ ႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေနေနတာေပါ့။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေရာက္သင့္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ဖုန္းတစ္ေခါက္လွမ္းဆက္တယ္။ လာေနၿပီ on the way တဲ့။ ကုိယ္တုိ႔လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္၊ ခဏေန ေရာက္ေတာ့မယ္ေပါ့။ တစ္နာရီၾကာသြားတယ္။ ဖုန္းထပ္ဆက္တယ္။ လာေနၿပီ still on the way တဲ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ လိပ္စာေျပာေတာ့လည္း သိတယ္တဲ့။ ကုိယ္တုိ႔လည္း အထဲမွာပဲေနေနလုိ႔ သူတုိ႔ေရာက္လာရင္ မသိမွာစုိးလုိ႔ hostel အျပင္ဘက္ထိ ထြက္ၿပီးေတာ့ကုိ ေစာင့္တယ္၊ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဗုိက္ကလည္း အေတာ့္ကုိ ဆာေနၿပီ။ စိတ္တုိတုိနဲ႔ ဖုန္းဆက္ၿပီးေျပာေတာ့ လာေနပါၿပီ on the way တဲ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္လုိမွ ဆက္ေစာင့္ဖုိ႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး၊ သူတုိ႔ရဲ႕on the way ကုိလည္း မယုံၾကည္ေတာ့တာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး စားေသာက္ဆုိင္လုိက္ရွာရတာ ေမာလည္းေမာ ဆာလည္းဆာ စိတ္လည္းတုိေပါ့ေလ။ စားၿပီးျပန္ေရာက္ေတာ့ hostel က လူကုိ ေမးၾကည့္လုိက္ေသးတယ္၊ ... ဆုိင္က home delivery မ်ား လာသြားေသးလားလုိ႔...၊ မလာဘူးတဲ့။ ေနာက္တစ္ခါ ေအာ္ဒါမွာစားဖုိ႔ကုိ ေတာ္ေတာ္လန္႔သြားတာ။ on the way လို႔ေျဖၿပီး ေပၚမလာမွာစုိးလုိ႔။ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတုသိပ္ေအးတဲ့အခါ အျပင္မထြက္ခ်င္လုိ႔ ေအာ္ဒါမွာၿပီး စားၿဖစ္ပါေသးတယ္။ အြန္သေ၀းလုိ႔ေျပာၿပီး ေပၚမလာတာမ်ိဳးေတာ့ ေနာက္ထပ္မႀကဳံရေတာ့ပါဘူး။ း) 

ဇြန္မုိးစက္

၅တန္းကေန ၁၀တန္းအထိ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဒီကဗ်ာေလးကုိ အႏွစ္သက္ဆုံးပါ။ ၉တန္း သုိ႔မဟုတ္ ၁၀တန္းမွာ သင္ခဲ့ဖူးတယ္။

ကဗ်ာထဲကလုိ ကုိယ့္ေျမကုိယ္ယာနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနခ်င္တဲ့ဆႏၵ ငယ္ငယ္ကတည္းက ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကဗ်ာဖတ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာလုိ႔ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တယ္ ထင္ပါတယ္။ 

ဒီကဗ်ာေလးကုိ သတိရလုိ႔ ျပန္ရွာၿပီး ရြတ္ၾကည့္ေတာ့ အရင္ကနဲ႔ မတူတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ကုိ သတိျပဳမိတယ္။ ပထမဆုံးစာပုိဒ္ရဲ႕ တတိယနဲ႔ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္း ေရာက္တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ တစ္ခ်က္ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ကုိယ္ပုိင္တဲ့ ေျမေပၚမွာ ေျခစုံခ်ရပ္ၿပီး ေမြးရပ္ေျမက ေလကုိ အားရပါးရ ႐ႈသြင္းႏုိင္ပါ့မလဲလုိ႔...။ 

စတုတၱေျမာက္စာပုိဒ္ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေၾကာင္းကုိလည္း အခုမွ  ေသခ်ာနားလည္ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ ငယ္ငယ္က တရားမထုိင္ခဲ့ဖူးေတာ့ innocence နဲ႔ meditation ႏွစ္ေၾကာင္းကုိ မဆက္စပ္မိခဲ့ဘူး။  ခုဆက္စပ္မိေတာ့ တရားထုိင္ျခင္းက ရလာတဲ့ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈဟာ သိပ္ကုိ အျပစ္ကင္းစင္၊ ေက်နပ္စရာေကာင္းတာပါပဲ။ 

ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္ကေတာ့ ကဗ်ာစသင္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ အၿမဲအလြတ္ရေန၊ မၾကာခဏ ရြတ္ဆုိခဲ့တဲ့ စာတစ္ပုိဒ္ပါ။ ကုိယ္တုိင္လည္း ကဗ်ာထဲကလုိပဲ ဘ၀ကုိ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ထိ ႐ုိးရွင္းေအးေဆး တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ေနထုိင္ ျဖတ္သန္းသြားခ်င္ပါတယ္။ 

ဇြန္မုိးစက္

ခုတေလာ ကုိယ့္အနီးအပါးက ခင္မင္ရသူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဖုန္းေပ်ာက္တာနဲ႔ ႀကဳံေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အရင္က ကုိယ္ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္အမွတ္ရသြားတယ္။ သတိေမ့သြားလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနရာအထားမွားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသိမ္းလြန္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ တစ္ခုခုေပ်ာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ေသာကေပြရေတာ့တာပါပဲ။ အေရးႀကီးစာရြက္စာတမ္းဆုိ ပုိဆုိးေသး။ ေမွ်ာ္လင့္ေနရက္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ျဖစ္ေစ ေပ်ာက္ေသာပစၥည္း ျပန္ေတြ႔ၿပီဆုိရင္လည္း အေတာ္၀မ္းသာရပါတယ္။

မိသားစုနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြထဲမွာ မွတ္ပုံတင္၊ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္၊ ပုိက္ဆံအိတ္၊ လက္ကုိင္ဖုန္း၊ ေအာင္လက္မွတ္၊ ေသာ့ စသျဖင့္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာေတြ ေတြ႔ဖူးႀကဳံဖူးပါတယ္။ ျပန္ရတာရွိသလုိ ျပန္မရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံမွာ အေပ်ာက္အမ်ားဆုံးက ဖုန္းမ်ား ျဖစ္မလားမသိဘူး။  လက္ကကုိင္ၿပီး ဟုိေနရာ၊ ဒီေနရာမွာ အလြယ္တကူ ခ်ထားမိတတ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ကုိယ္နဲ႔သိသူေတြထဲမွာ အေပ်ာက္အမ်ားဆုံးပစၥည္းက လက္ကုိင္ဖုန္းပါ။ တကၠစီေပၚမွာ၊ ေရအိမ္ထဲမွာ၊ ဘူတာ႐ုံမွာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊ စားေသာက္ဆုိင္မွာ... ေပ်ာက္ခ်င္ၿပီဆုိ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး ေပ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ပုိက္ဆံအိတ္ႏွစ္ခါ၊ လက္ကုိင္ဖုန္းတစ္ခါ ေပ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ၉တန္းတုန္းက က်ဴရွင္အျပန္ ကားဂိတ္နားက စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္၀င္၀ယ္ၿပီး ေမ့က်န္ခဲ့တယ္လုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားခေပးဖုိ႔ ပုိက္ဆံအိတ္ရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ လြယ္အိတ္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ က်ပ္တန္အေႂကြနဲ႔ ေပးစီးလုိ႔ရသြားလုိ႔။ ေနာက္ေန႔ ဆုိင္ကုိျပန္သြားၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔မေတြ႔မိဘူး၊ မသိလုိက္ဘူး ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းသူဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီးလည္း မရွိပါဘူး၊ မုန္႔ဖုိးနဲ႔ကားခေလာက္ပဲထည့္ထားတာ။ ကုိယ္ႏွေျမာမိတာက အိတ္ထဲက လိပ္စာစာအုပ္ကေလးကုိ။ ေရွ႕ဆုံးမ်က္ႏွာမွာ ကုိယ့္ေမာင္ေလးလက္ေရးနဲ႔ ပုံဆြဲထားတာပါတယ္။ က်န္တာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ။  ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ထက္ စာအုပ္ေလးကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ႏွေျမာေနမိတာ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ျပန္ဆက္သြယ္ၿပီး ေပးမလားလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ျပန္မရခဲ့ပါဘူး။ 

ေနာက္ဖုန္းေပ်ာက္တာ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကပါ။ စာသင္စားပြဲရဲ႕အံထဲမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တာ။ စာသင္ခန္းထဲက ထြက္ၿပီး မိနစ္ပုိင္းပဲရွိေသးတယ္၊ သတိရလုိ႔ျပန္သြားယူေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၃၊ ၄ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ဘယ္သူယူလုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ရာလည္းအခက္၊ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွာ သြားအေၾကာင္းၾကားထား ေပမယ့္ ဘယ္သူမွျပန္လာမေပးပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက ေခြ်ေခြ်တာတာနဲ႔ အေဖ၀ယ္ထားေပးတဲ့ ဖုန္းေလးဆုိေတာ့ ႏွေျမာၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဖုန္းအသစ္ မ၀ယ္ေတာ့ဘဲ တစ္ပတ္ႏြမ္းတစ္လုံးပဲ ၀ယ္ၿပီး  ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အထိ သုံးလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ပုိက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္တာက လန္ဒန္မွာ။ Study trip နဲ႔ ယူေကကုိ တစ္လခရီး သြားရတုန္းကပါ။ ေနာ့တင္ဟမ္ၿမိဳ႕ကေန တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ လန္ဒန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ ရထားစီးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံး၊ လက္ဆြဲေသတၱာႏွစ္လုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ကသီလင္တႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ပက္ဒင္တန္ဘူတာ႐ုံမွာဆင္းၿပီး လာႀကိဳမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေစာင့္ေနတုန္း ဗုိက္ဆာတာနဲ႔ ေရွ႕နားက မုန္႔ဆုိင္မွာ sandwich ၀ယ္ၿပီး ထုိင္ခုံမွာထုိင္စား၊ မျမင္ေတြ႔ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိလည္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္တေငးေငးနဲ႔ေပါ့။ သူလဲေပၚမလာေသးတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ထုိင္ရာကထၿပီး တစ္ဘက္က ထြက္ေပါက္မွာ သြားေစာင့္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ (တကယ္လည္း သူငယ္ခ်င္းက ဟုိဘက္ထြက္ေပါက္မွာ ေရာက္ေနတာပါ)  တစ္ေယာက္တည္း အိတ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတဲ့ကုိယ္ ေျခလွမ္းငါးလွမ္းေလာက္လွမ္းအၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဥေရာပတုိက္သားတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ေနာက္ကေန ဘယ္အခ်ိန္က က်က်န္ခဲ့မွန္း မသိတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ လုိက္ေပးပါတယ္။ အဲေတာ့မွ ကုိယ္လည္း အ့ံၾသ၊ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိရင္း  အံမယ္ေလးေတာ္ပါေသးရဲ႕လုိ႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိပါတယ္။ အဲဒီ့ပုိက္ဆံအိတ္က ႐ုိး႐ုိးပုိက္ဆံ ထည့္ထားတဲ့အိတ္ မဟုတ္ဘဲ ပတ္စ္ပုိ႔ထည့္ထားတဲ့အိတ္ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ေၾသာ္... ငါ့ႏွယ္ေနာ္... က်ေပ်ာက္သြားလုိ႔ကေတာ့.... ဆက္ေတာင္မေတြးရဲဘူး။

သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႔ လန္ဒန္မွာေလွ်ာက္လည္ၿပီး၊ ေနာက္ရက္မွာ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕  မျဖစ္မေနသြားလည္ရမယ့္ ခရီးစဥ္ေတြထဲ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ မဒမ္တူးေဆာ့ဖေယာင္း႐ုပ္တုျပတုိက္ကုိ သြားၾကပါတယ္။ အထဲေရာက္တာနဲ႔ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၿပီး လူအစစ္အလား ထင္မွတ္မွားစရာ ႐ုပ္ထုေတြနဲ႔ အလုအယက္ စီတန္းၿပီး တစ္လွည့္စီ ဓာတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ၾကရတာ။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္ရဲ႕ လက္ကုိတြဲလုိ႔တစ္ဖုံ၊ ကုိယ့္အႀကိဳက္မင္းသား နီကုိးလပ္စ္ေက့ခ်္နား ကပ္လုိ႔တစ္မ်ိဳး၊ ဂြ်န္ထရာဗုိလ္တာနဲ႔ ယွဥ္ရပ္လုိ႔တစ္ခါ၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ တြမ္ခ႐ုစ္နဲ႔ ပင္နီလုပ္ခရက္စ္ၾကား ၀င္ရပ္ၿပီး႐ႈပ္လုိ႐ႈပ္၊  အေမရိကန္သမၼတေဂ်ာ့္ဘုနဲ႔ ကလင္တန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား၀င္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာလုိေျပာ၊ မယ္ရီလင္မြန္႐ုိး၊ ပရက္စေလ၊ ဘီတယ္လ္၊ ေလဒီဒုိင္ယာနာ၊ စပီးလ္ဘတ္ခ္... တစ္ေယာက္မွ အလြတ္မေပးဘဲ တြဲၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ရတာမ်ား တစ္ကမာၻလုံးကုိ ေမ့လုိ႔။ ေပ်ာ္လုိက္တာမွ အထဲကေနအျပင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကုိ ျပန္မထြက္ခ်င္ဘူး။ 

အဲဒီ့ကေနအျပန္ ေနာက္တစ္ေနရာကုိ ရထားနဲ႔သြားမယ္ဆုိေတာ့ လက္မွတ္ျဖတ္ဖုိ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္အေသးကုိ ဆြဲထုတ္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာလားဆုိၿပီး ျပန္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႔ဘူး။ တစ္ေန႔ကေပ်ာက္လုေပ်ာက္ခင္ျဖစ္သြားတဲ့ ပတ္စ္ပုိ႔စ္ထည့္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ေတာ့ရွိေနတယ္။ ကုိယ္ကလည္း ခရီးတစ္ခါသြား ပုိက္ဆံအိတ္ကႏွစ္လုံးသုံးလုံးနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတာကုိး။ ေစာေစာက အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့သမွ် ခုေတာ့ ငုိရေတာ့မယ္။ အဲဒီ့အိတ္ထဲမွာ ပါေနတာက ကုိယ့္ရဲ႕ စကၤာပူက ေက်ာင္းသားကတ္။ အဲဒါမရွိရင္ စကၤာပူကုိ ျပန္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္သုံးေလးရက္ေနၿပီးရင္ စကၤာပူကုိ ျပန္ရေတာ့မွာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ေန႔က စေနေန႔ဆုိေတာ့ ေနာက္ေန႔တနဂၤေႏြ။ သက္ဆုိင္ရာသံ႐ုံးကုိ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ရာလည္း ပိတ္ရက္ေတြျဖစ္ေန။ ကုိယ့္ရင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူသြားခဲ့လည္းဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ။

ဘယ္ေနရာမွာေပ်ာက္တာ ျဖစ္ႏုိင္မလဲဆုိတာ အရင္စဥ္းစားရတယ္။ ျပတုိက္မွာ က်ေပ်ာက္တာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္။ အထဲ၀င္တဲ့အထိ ပုိက္ဆံအိတ္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္။ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ျပတုိက္က သက္ဆုိင္ရာလူကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး အထဲ၀င္ၿပီး ျပန္ရွာၾကည့္ရေအာင္လုိ႔ အႀကံေပးတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္အတြက္ အေတာ္စိတ္ပူသြားရွာတယ္။ ကုိယ္တုိ႔သုံးေယာက္လုံး စကၤာပူကုိ တစ္ခရီးတည္း အတူျပန္ရမယ့္သူေတြ။

ကုိယ္လည္း သူေျပာတာသေဘာတူၿပီး ျပတုိက္ရွိရာဘက္ကုိ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္၊ အ၀င္ကလုံၿခဳံေရးကုိ သြားျပန္ေျပာေတာ့ အထဲကုိ ျပန္ေပးမ၀င္ေသးဘဲ Lost and Found Section ရွိရာ အရင္သြားေမးဖုိ႔ေျပာတယ္။ အမွန္ေျပာရယင္ ကုိယ္လည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်ေနတာ။ ဒီေလာက္ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ေျခခ်င္းထပ္ေအာင္ စည္ကားေနတဲ့ ျပတုိက္ထဲမွာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ အလြယ္တကူ ျပန္ရွာေတြ႔ဖုိ႔ လြယ္ပါမလဲ။ အထဲမွာက ေမွာင္လည္း ေမွာင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ႐ုပ္ကုိ လူအစစ္လုိ႔ထင္၊ လူအစစ္ကုိ အ႐ုပ္လုိ႔ ထင္လုိထင္ ျဖစ္ေသးတာ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေကာက္ရသြားရင္ေရာ... ျပန္ေပးမွာတဲ့လား။

ျပတုိက္အျပင္ဘက္က Lost and Found Section က ေသးေသးေလးပဲ။ အထဲမွာထုိင္ေနတဲ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ကပၸလီလူမည္းႀကီးကုိ ျမင္ရေတာ့ ပူေနတဲ့စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး  ေၾကာက္စိတ္က ၀င္သြားေသးတယ္။ ကုိယ္က ပုိက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူက ကုိယ့္ကုိ  ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲ၊ ေက်ာင္းသူလား၊ ပုိက္ဆံအိတ္အေရာင္ဘာလဲေမးၿပီး ကုိယ္ျပန္ေျဖလုိက္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္း  ကုိယ့္နာမည္ရြတ္ျပၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ၿပဳံးၿပီး ထုတ္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ သူက အထဲမွာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားကတ္ကုိ ထုတ္ၾကည့္ထားေတာ့ ကုိယ္လာတာနဲ႔ ပုိင္ရွင္မွန္းသူသိေနတယ္။ ဓာတ္ပုံပါတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားကတ္ကလည္း အဲဒီ့အိတ္ထဲမွာပဲေလ။ ေသခ်ာေအာင္ အလုပ္သေဘာအရ အရင္ေမးတာ။ ျပတုိက္လာလည္သူတစ္ေယာက္က ေကာက္ရလုိ႔ လာပုိ႔သြားတာတဲ့။ မဒမ္တူးေဆာ့ျပတုိက္ရဲ႕ ပစၥည္းေပ်ာက္ဆုံးျပန္ေတြ႔ဌာနက  ကုိယ့္ကုိ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးစြမ္းခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။

ပုိက္ဆံအိတ္ျပန္ရေတာ့ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားမယ္ဆုိတာ မွန္းၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္ပုိက္ဆံအိတ္ ျပန္လာေပးသူကုိ ဘယ္သူမွန္းမသိရဘဲ ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္ တင္ေနမိတာ။ ေက်ာင္းသားကတ္ပါတဲ့ အဲဒီ့အိတ္က ကုိယ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးသလဲဆုိတာ သူသိခ်င္မွသိမွာ။ ကုိယ္က အဲဒီ့ႏုိင္ငံကုိ ခဏတာအလည္လာသူ တစ္ေယာက္။ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အျခားႏုိင္ငံသူ။ ကုိယ္စကၤာပူျပန္ရင္ ပတ္ပုိ႔စ္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားကတ္။ အဲဒါမွမရွိရင္ ကုိယ့္မွာ စကၤာပူကုိ ဘယ္လုိလုပ္ ျပန္၀င္လုိ႔ရပါ့မလဲ။ တကယ္လုိ႔ ျပန္မရဘဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္... ။

ကုိယ္ကပဲ အဂၤလန္နဲ႔ အက်ိဳးေပးသလား၊ ျပန္ရဖုိ႔ကံကုိကပဲ ပါလာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ လန္ဒန္မွာတင္ပဲ ႏွစ္ခါက်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ ႏွစ္အိတ္လုံး ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။

ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အမွတ္ရခဲ့တဲ့ Lost and Found ပါပဲ။

ဇြန္မုိးစက္