Lost and Found

Category:

ခုတေလာ ကုိယ့္အနီးအပါးက ခင္မင္ရသူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဖုန္းေပ်ာက္တာနဲ႔ ႀကဳံေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အရင္က ကုိယ္ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျပန္အမွတ္ရသြားတယ္။ သတိေမ့သြားလုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနရာအထားမွားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အသိမ္းလြန္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ေပ်ာက္ေပ်ာက္ တစ္ခုခုေပ်ာက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ေသာကေပြရေတာ့တာပါပဲ။ အေရးႀကီးစာရြက္စာတမ္းဆုိ ပုိဆုိးေသး။ ေမွ်ာ္လင့္ေနရက္နဲ႔ျဖစ္ေစ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲနဲ႔ျဖစ္ေစ ေပ်ာက္ေသာပစၥည္း ျပန္ေတြ႔ၿပီဆုိရင္လည္း အေတာ္၀မ္းသာရပါတယ္။

မိသားစုနဲ႔ အသိမိတ္ေဆြေတြထဲမွာ မွတ္ပုံတင္၊ ႏုိင္ငံကူးလက္မွတ္၊ ပုိက္ဆံအိတ္၊ လက္ကုိင္ဖုန္း၊ ေအာင္လက္မွတ္၊ ေသာ့ စသျဖင့္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတာေတြ ေတြ႔ဖူးႀကဳံဖူးပါတယ္။ ျပန္ရတာရွိသလုိ ျပန္မရတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီႏုိင္ငံမွာ အေပ်ာက္အမ်ားဆုံးက ဖုန္းမ်ား ျဖစ္မလားမသိဘူး။  လက္ကကုိင္ၿပီး ဟုိေနရာ၊ ဒီေနရာမွာ အလြယ္တကူ ခ်ထားမိတတ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ိဳး ျဖစ္ေနတာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ကုိယ္နဲ႔သိသူေတြထဲမွာ အေပ်ာက္အမ်ားဆုံးပစၥည္းက လက္ကုိင္ဖုန္းပါ။ တကၠစီေပၚမွာ၊ ေရအိမ္ထဲမွာ၊ ဘူတာ႐ုံမွာ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ၊ စားေသာက္ဆုိင္မွာ... ေပ်ာက္ခ်င္ၿပီဆုိ ေနရာမေရြး၊ အခ်ိန္မေရြး ေပ်ာက္ေတာ့တာပါပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ပုိက္ဆံအိတ္ႏွစ္ခါ၊ လက္ကုိင္ဖုန္းတစ္ခါ ေပ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ၉တန္းတုန္းက က်ဴရွင္အျပန္ ကားဂိတ္နားက စာအုပ္ဆုိင္မွာ စာအုပ္၀င္၀ယ္ၿပီး ေမ့က်န္ခဲ့တယ္လုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားခေပးဖုိ႔ ပုိက္ဆံအိတ္ရွာၾကည့္ေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ ေတာ္ေသးတယ္ လြယ္အိတ္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ က်ပ္တန္အေႂကြနဲ႔ ေပးစီးလုိ႔ရသြားလုိ႔။ ေနာက္ေန႔ ဆုိင္ကုိျပန္သြားၿပီး ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတုိ႔မေတြ႔မိဘူး၊ မသိလုိက္ဘူး ေျပာတယ္။ ေက်ာင္းသူဆုိေတာ့ ပုိက္ဆံအမ်ားႀကီးလည္း မရွိပါဘူး၊ မုန္႔ဖုိးနဲ႔ကားခေလာက္ပဲထည့္ထားတာ။ ကုိယ္ႏွေျမာမိတာက အိတ္ထဲက လိပ္စာစာအုပ္ကေလးကုိ။ ေရွ႕ဆုံးမ်က္ႏွာမွာ ကုိယ့္ေမာင္ေလးလက္ေရးနဲ႔ ပုံဆြဲထားတာပါတယ္။ က်န္တာ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဆက္သြယ္ရန္ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ။  ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ထက္ စာအုပ္ေလးကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ႏွေျမာေနမိတာ။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ျပန္ဆက္သြယ္ၿပီး ေပးမလားလုိ႔။ ဒါေပမဲ့ ျပန္မရခဲ့ပါဘူး။ 

ေနာက္ဖုန္းေပ်ာက္တာ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္းကပါ။ စာသင္စားပြဲရဲ႕အံထဲမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တာ။ စာသင္ခန္းထဲက ထြက္ၿပီး မိနစ္ပုိင္းပဲရွိေသးတယ္၊ သတိရလုိ႔ျပန္သြားယူေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ အတန္းထဲမွာ ေက်ာင္းသား ၃၊ ၄ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ။ ဘယ္သူယူလုိက္တယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ရာလည္းအခက္၊ ေက်ာင္းသားေရးရာဌာနမွာ သြားအေၾကာင္းၾကားထား ေပမယ့္ ဘယ္သူမွျပန္လာမေပးပါဘူး။ အဲဒီ့တုန္းက ေခြ်ေခြ်တာတာနဲ႔ အေဖ၀ယ္ထားေပးတဲ့ ဖုန္းေလးဆုိေတာ့ ႏွေျမာၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားလုိ႔ ေတာ္ေတာ္ခံစားလုိက္ရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဖုန္းအသစ္ မ၀ယ္ေတာ့ဘဲ တစ္ပတ္ႏြမ္းတစ္လုံးပဲ ၀ယ္ၿပီး  ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့အထိ သုံးလုိက္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခါ ပုိက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္တာက လန္ဒန္မွာ။ Study trip နဲ႔ ယူေကကုိ တစ္လခရီး သြားရတုန္းကပါ။ ေနာ့တင္ဟမ္ၿမိဳ႕ကေန တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးတဲ့ လန္ဒန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကုိ ရထားစီးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံး၊ လက္ဆြဲေသတၱာႏွစ္လုံးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ကသီလင္တႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ပက္ဒင္တန္ဘူတာ႐ုံမွာဆင္းၿပီး လာႀကိဳမယ့္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ေစာင့္ေနတုန္း ဗုိက္ဆာတာနဲ႔ ေရွ႕နားက မုန္႔ဆုိင္မွာ sandwich ၀ယ္ၿပီး ထုိင္ခုံမွာထုိင္စား၊ မျမင္ေတြ႔ရတာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကုိလည္း တေမွ်ာ္ေမွ်ာ္တေငးေငးနဲ႔ေပါ့။ သူလဲေပၚမလာေသးတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံး ထုိင္ရာကထၿပီး တစ္ဘက္က ထြက္ေပါက္မွာ သြားေစာင့္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ (တကယ္လည္း သူငယ္ခ်င္းက ဟုိဘက္ထြက္ေပါက္မွာ ေရာက္ေနတာပါ)  တစ္ေယာက္တည္း အိတ္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတဲ့ကုိယ္ ေျခလွမ္းငါးလွမ္းေလာက္လွမ္းအၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ဥေရာပတုိက္သားတစ္ေယာက္ ကုိယ့္ေနာက္ကေန ဘယ္အခ်ိန္က က်က်န္ခဲ့မွန္း မသိတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ လုိက္ေပးပါတယ္။ အဲေတာ့မွ ကုိယ္လည္း အ့ံၾသ၊ ေက်းဇူးတင္စကားဆုိရင္း  အံမယ္ေလးေတာ္ပါေသးရဲ႕လုိ႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိပါတယ္။ အဲဒီ့ပုိက္ဆံအိတ္က ႐ုိး႐ုိးပုိက္ဆံ ထည့္ထားတဲ့အိတ္ မဟုတ္ဘဲ ပတ္စ္ပုိ႔ထည့္ထားတဲ့အိတ္ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ေၾသာ္... ငါ့ႏွယ္ေနာ္... က်ေပ်ာက္သြားလုိ႔ကေတာ့.... ဆက္ေတာင္မေတြးရဲဘူး။

သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတြ႔ လန္ဒန္မွာေလွ်ာက္လည္ၿပီး၊ ေနာက္ရက္မွာ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႕  မျဖစ္မေနသြားလည္ရမယ့္ ခရီးစဥ္ေတြထဲ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္တဲ့ မဒမ္တူးေဆာ့ဖေယာင္း႐ုပ္တုျပတုိက္ကုိ သြားၾကပါတယ္။ အထဲေရာက္တာနဲ႔ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၿပီး လူအစစ္အလား ထင္မွတ္မွားစရာ ႐ုပ္ထုေတြနဲ႔ အလုအယက္ စီတန္းၿပီး တစ္လွည့္စီ ဓာတ္ပုံေတြ ႐ုိက္ၾကရတာ။ ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္ရဲ႕ လက္ကုိတြဲလုိ႔တစ္ဖုံ၊ ကုိယ့္အႀကိဳက္မင္းသား နီကုိးလပ္စ္ေက့ခ်္နား ကပ္လုိ႔တစ္မ်ိဳး၊ ဂြ်န္ထရာဗုိလ္တာနဲ႔ ယွဥ္ရပ္လုိ႔တစ္ခါ၊ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကတဲ့ တြမ္ခ႐ုစ္နဲ႔ ပင္နီလုပ္ခရက္စ္ၾကား ၀င္ရပ္ၿပီး႐ႈပ္လုိ႐ႈပ္၊  အေမရိကန္သမၼတေဂ်ာ့္ဘုနဲ႔ ကလင္တန္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား၀င္ၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာလုိေျပာ၊ မယ္ရီလင္မြန္႐ုိး၊ ပရက္စေလ၊ ဘီတယ္လ္၊ ေလဒီဒုိင္ယာနာ၊ စပီးလ္ဘတ္ခ္... တစ္ေယာက္မွ အလြတ္မေပးဘဲ တြဲၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ရတာမ်ား တစ္ကမာၻလုံးကုိ ေမ့လုိ႔။ ေပ်ာ္လုိက္တာမွ အထဲကေနအျပင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကုိ ျပန္မထြက္ခ်င္ဘူး။ 

အဲဒီ့ကေနအျပန္ ေနာက္တစ္ေနရာကုိ ရထားနဲ႔သြားမယ္ဆုိေတာ့ လက္မွတ္ျဖတ္ဖုိ႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္အေသးကုိ ဆြဲထုတ္ေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ေက်ာပုိးအိတ္ထဲမွာလားဆုိၿပီး ျပန္ရွာေတာ့လည္း မေတြ႔ဘူး။ တစ္ေန႔ကေပ်ာက္လုေပ်ာက္ခင္ျဖစ္သြားတဲ့ ပတ္စ္ပုိ႔စ္ထည့္ထားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ေတာ့ရွိေနတယ္။ ကုိယ္ကလည္း ခရီးတစ္ခါသြား ပုိက္ဆံအိတ္ကႏွစ္လုံးသုံးလုံးနဲ႔ ႐ႈပ္ေနတာကုိး။ ေစာေစာက အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ခဲ့သမွ် ခုေတာ့ ငုိရေတာ့မယ္။ အဲဒီ့အိတ္ထဲမွာ ပါေနတာက ကုိယ့္ရဲ႕ စကၤာပူက ေက်ာင္းသားကတ္။ အဲဒါမရွိရင္ စကၤာပူကုိ ျပန္လုိ႔မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္သုံးေလးရက္ေနၿပီးရင္ စကၤာပူကုိ ျပန္ရေတာ့မွာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ေန႔က စေနေန႔ဆုိေတာ့ ေနာက္ေန႔တနဂၤေႏြ။ သက္ဆုိင္ရာသံ႐ုံးကုိ အေၾကာင္းၾကားဖုိ႔ရာလည္း ပိတ္ရက္ေတြျဖစ္ေန။ ကုိယ့္ရင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပူသြားခဲ့လည္းဆုိတာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ဘဲ။

ဘယ္ေနရာမွာေပ်ာက္တာ ျဖစ္ႏုိင္မလဲဆုိတာ အရင္စဥ္းစားရတယ္။ ျပတုိက္မွာ က်ေပ်ာက္တာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားတယ္။ အထဲ၀င္တဲ့အထိ ပုိက္ဆံအိတ္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသးတယ္။ အတူပါလာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ျပတုိက္က သက္ဆုိင္ရာလူကုိ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး အထဲ၀င္ၿပီး ျပန္ရွာၾကည့္ရေအာင္လုိ႔ အႀကံေပးတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ကုိယ့္အတြက္ အေတာ္စိတ္ပူသြားရွာတယ္။ ကုိယ္တုိ႔သုံးေယာက္လုံး စကၤာပူကုိ တစ္ခရီးတည္း အတူျပန္ရမယ့္သူေတြ။

ကုိယ္လည္း သူေျပာတာသေဘာတူၿပီး ျပတုိက္ရွိရာဘက္ကုိ လမ္းျပန္ေလွ်ာက္၊ အ၀င္ကလုံၿခဳံေရးကုိ သြားျပန္ေျပာေတာ့ အထဲကုိ ျပန္ေပးမ၀င္ေသးဘဲ Lost and Found Section ရွိရာ အရင္သြားေမးဖုိ႔ေျပာတယ္။ အမွန္ေျပာရယင္ ကုိယ္လည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ဓာတ္က်ေနတာ။ ဒီေလာက္ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ေျခခ်င္းထပ္ေအာင္ စည္ကားေနတဲ့ ျပတုိက္ထဲမွာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ အလြယ္တကူ ျပန္ရွာေတြ႔ဖုိ႔ လြယ္ပါမလဲ။ အထဲမွာက ေမွာင္လည္း ေမွာင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အ႐ုပ္ကုိ လူအစစ္လုိ႔ထင္၊ လူအစစ္ကုိ အ႐ုပ္လုိ႔ ထင္လုိထင္ ျဖစ္ေသးတာ။ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ေကာက္ရသြားရင္ေရာ... ျပန္ေပးမွာတဲ့လား။

ျပတုိက္အျပင္ဘက္က Lost and Found Section က ေသးေသးေလးပဲ။ အထဲမွာထုိင္ေနတဲ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ကပၸလီလူမည္းႀကီးကုိ ျမင္ရေတာ့ ပူေနတဲ့စိတ္ေပ်ာက္ၿပီး  ေၾကာက္စိတ္က ၀င္သြားေသးတယ္။ ကုိယ္က ပုိက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူက ကုိယ့္ကုိ  ဘယ္ႏုိင္ငံကလဲ၊ ေက်ာင္းသူလား၊ ပုိက္ဆံအိတ္အေရာင္ဘာလဲေမးၿပီး ကုိယ္ျပန္ေျဖလုိက္တာနဲ႔ တစ္ခါတည္း  ကုိယ့္နာမည္ရြတ္ျပၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ၿပဳံးၿပီး ထုတ္ေပးလုိက္တာပါပဲ။ သူက အထဲမွာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားကတ္ကုိ ထုတ္ၾကည့္ထားေတာ့ ကုိယ္လာတာနဲ႔ ပုိင္ရွင္မွန္းသူသိေနတယ္။ ဓာတ္ပုံပါတဲ့ ႏုိင္ငံတကာ ေက်ာင္းသားကတ္ကလည္း အဲဒီ့အိတ္ထဲမွာပဲေလ။ ေသခ်ာေအာင္ အလုပ္သေဘာအရ အရင္ေမးတာ။ ျပတုိက္လာလည္သူတစ္ေယာက္က ေကာက္ရလုိ႔ လာပုိ႔သြားတာတဲ့။ မဒမ္တူးေဆာ့ျပတုိက္ရဲ႕ ပစၥည္းေပ်ာက္ဆုံးျပန္ေတြ႔ဌာနက  ကုိယ့္ကုိ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ေပးစြမ္းခဲ့တယ္ဆုိပါေတာ့။

ပုိက္ဆံအိတ္ျပန္ရေတာ့ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္သြားမယ္ဆုိတာ မွန္းၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္။ ကုိယ့္ပုိက္ဆံအိတ္ ျပန္လာေပးသူကုိ ဘယ္သူမွန္းမသိရဘဲ ေက်းဇူးေတြ အထပ္ထပ္ တင္ေနမိတာ။ ေက်ာင္းသားကတ္ပါတဲ့ အဲဒီ့အိတ္က ကုိယ့္အတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးသလဲဆုိတာ သူသိခ်င္မွသိမွာ။ ကုိယ္က အဲဒီ့ႏုိင္ငံကုိ ခဏတာအလည္လာသူ တစ္ေယာက္။ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အျခားႏုိင္ငံသူ။ ကုိယ္စကၤာပူျပန္ရင္ ပတ္ပုိ႔စ္နဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ် အေရးႀကီးတာက ကုိယ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားကတ္။ အဲဒါမွမရွိရင္ ကုိယ့္မွာ စကၤာပူကုိ ဘယ္လုိလုပ္ ျပန္၀င္လုိ႔ရပါ့မလဲ။ တကယ္လုိ႔ ျပန္မရဘဲ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရင္... ။

ကုိယ္ကပဲ အဂၤလန္နဲ႔ အက်ိဳးေပးသလား၊ ျပန္ရဖုိ႔ကံကုိကပဲ ပါလာသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး၊ လန္ဒန္မွာတင္ပဲ ႏွစ္ခါက်ေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ ပုိက္ဆံအိတ္ ႏွစ္အိတ္လုံး ျပန္ရခဲ့ပါတယ္။

ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ အမွတ္ရခဲ့တဲ့ Lost and Found ပါပဲ။


ဇြန္မုိးစက္

Comments ( 9 )

က်ေပ်ာက္တာေတြထဲမွာ...လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ ႏွစ္ေလာက္က
ရန္ကုန္မွာ ပိုက္ဆံသြားလဲရင္း တစ္သိန္း က်ေပ်ာက္ဖူးတယ္။ ကႊတ္ကၽြတ္အိတ္ က ကၽြံထြက္သြားတာ။ အဲဒီတခါေတာ့ ႏွေျမာ သလို ကိုယ့္
ကိုကိုယ္လည္း ေဒါသျဖစ္မိပါတယ္။ ေပါ့ဆတာကို။
ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဂရုစိုက္ရတယ္။
ဒါေတာင္ ဟိုက်၊ဒီက်နဲ ့။။။။

ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ေပ်ာက္သြားတဲ႔ ပစၥည္း ျပန္ရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာရသေလာက္ တကယ္အသုံးလိုတဲ႔ ပစၥည္းေပ်ာက္သြားရင္လဲ စိတ္ဆင္းရဲရတာ အမွန္ပဲ။

အမလဲ ဖုန္းေပ်ာက္ဖူးတယ္။ Mall ထဲက စားေသာက္ဆိုင္မွာ စားရင္း ေမ႔က်န္ခဲ႔တာပါ။ ျပန္မရပါဘူး။ ႏွေျမာလိုက္တာ။ အဲဒီဖုန္းေလး စ ေပၚတဲ႔ေန႔မွာ သူ၀ယ္ေပးထားတဲ႔ ဖုန္းမို႔ ေစ်းလဲၾကီးေတာ႔ ၀မ္းလဲ နည္းမိတယ္။ အမက ဘာ function ေတြမွ မသုံးတတ္လို႔ စကားေျပာလို႔ရတဲ႔ ရုိးရုိးဖုန္း၀ယ္ေပးပါ ဆိုတာ ေျပာမရ၊ ကိုင္ေစခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး အတင္း၀ယ္ေပးတဲ႔ သူ႔ကိုပါ ဖုန္းေပ်ာက္ေတာ႔ ဆူလိုက္ေသးတာ။ သူ ေစ်းၾကီးတာေတြ ၀ယ္ေပးလို႔ ပိုႏွေျမာရတယ္ဆိုၿပီးေလ..။ ေလွ်ာက္ရမ္းတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးေနမယ္။ :P

ေနာက္တခါေပ်ာက္ျပန္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဆင္ျခင္ၿပီး ေပ်ာက္မွန္း သိတာနဲ႔ ရွာလိုက္တာ ေဒါင္းေတာက္လို႔ပဲ။ တကယ္က ေပ်ာက္တဲ႔ ဖုန္းကို လက္ထဲ ကိုင္ထားၿပီး ရွာေနတာပါ။
ဒီလိုလဲ အမ ဘ၀မွာ ျဖစ္ဖူးေသးတယ္ ဇြန္ေရ..

မမရယ္....ၿပန္ေတြ႕လို႕ ေတာ္ေသးတာေပါ့ေနာ္ ....မေတြ႔မ်ားမေတြ႕ရင္ ဘယ္လိုၿဖစ္သြားမလဲလို႕ ဖတ္ရင္းနဲ႕ေတာင္ စိတ္ပူသြားတာ....:D


ခ်စ္တဲ့
ဂ်င္း

အမဇြန္....အၾကံလာေပးတာ အသံုးအေဆာင္ ေတြမွာ GPRS တတ္ထားလိုက္လို႔ လာေျပာတာ :)

ခင္တဲ့ (ခ်ိဳက်)

အမေတာ့ တခါက people park မွာ ပိုက္ဆံအိပ္အေသးေလးတလံုးေကာက္ရလို႔ ရဲစခန္းမွာသြားေပးဖူးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ႕ IC ကဒ္နဲ႔ ပိုက္ဆံ သံုးရာေက်ာ္ပါတယ္။

ရင္ေမာစၾကီးျဖစ္ခဲ့တာပဲ မမက
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ျပန္ရတာ ေကာက္ေပးထားတဲ့သူကိုေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတယ္ေနာ္ ...

သာယာခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္း
မိုး

မိုး က အဟုတ္ပဲဗ်..စာကို သက္ေတာင့္သက္သာ နဲ႕ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို ေအးေအး လူလူ..ေရးသြားႏိုင္တယ္..ဂြတ္တယ္ဗ်ာ..

ဒီကို ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းအရင္ဆံုးေပ်ာက္သြားတယ္။ မိနစ္ပိုင္းေလး မၿခားဘူး။ အိမ္အေနာက္မွာ ပဲ။ ထသြားၿပီး သတိရလို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္တာ မရွိေတာ့ဘူးပဲ။

ပိုက္ဆံအိတ္က gym မွာ က်ေပ်ာက္တယ္။ အကုန္ျပန္ရေပမယ့္ ထည့္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံကိုေတာ့ ယူလိုက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ျပန္ရတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ေနာက္မဟုတ္ရက္ ဒီထက္မက ပိုအလုပ္ရွဳပ္ၿပီး ပိုကုန္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။


ခုမွ စာေတြကို တေပါင္းတည္းဖတ္သြားပါတယ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္

ဖိုးစိန္

လန္ဒန္မို႔လို႔မ်ားလားကြယ္