Jalan Alor ကုိ ညဘက္သြားမွ ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ဆုိတာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ၿပီးတစ္ေခါက္နားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးလုိက္ ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႐ုိ႕စ္က မင္းတုိ႔ပင္ပန္းေနလား၊ ဆက္သြားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကုိ လုိက္ပို႔မယ္ ေျပာပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက ရတယ္၊ မပင္ပန္းေသးဘူး၊ အုိေကလုိ႔ဆုိလုိက္တာနဲ႔ သူက ေမာင္းၿပီးသားပါ။ ကုိယ္ကေတာ့ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားခြင့္ရလုိ႔ သိပ္၀မ္းသာပါတယ္။

 
သီရိလကၤာမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား သီတင္းသုံးတဲ့ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းတိုက္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။  သင့္တင့္ က်ယ္၀န္းတဲ့ ေျမေနရာနဲ႔အတူ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ား သပ္ရပ္စြာတည္ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္အတြင္းက ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကုိလည္း ၾကည္ညဳိစြာ ဖူးေတြ႔ရပါတယ္။ ေက်ာင္းအေရွ႕ဘက္မွာ ဓမၼစာေပ ေလ့လာသင္ယူႏုိင္တဲ့ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးကုိလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘုရား႐ွိခုိးၿပီး ဓာတ္ပုံမ်ား႐ုိက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔လုံး အလင္းအေမွာင္ ကေတာက္ကဆျဖစ္ေနတဲ့ ကုိယ့္ကင္မရာဟာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္းက ဘုရားပုံမ်ား ႐ုိက္ခါနီး ဟုိခ်ိန္ဒီခ်ိန္ နဲနဲလုပ္ၾကည့္လုိက္တာ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ပုံထြက္ျပန္ေကာင္းလာပါတယ္။ ဘုရားတန္ခုိးေတာ္မ်ားလား လုိ႔ေတာင္ စိတ္ထဲထင္မိပါတယ္။




 
ျပန္အထြက္မွာ ေက်ာင္းအ၀င္အ၀က စားပြဲေပၚမွာ ဒါနျပဳထားတဲ့ အစီအရီခ်ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ Good Question Good Answer ကုိ စာအုပ္ေလးကုိေတြ႔လုိ႔ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ၇အုပ္ ယူခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္အတြက္ တစ္အုပ္နဲ႔ က်န္စာအုပ္မ်ားကုိ ထပ္ဆင့္ဓမၼဒါနျပဳလုိ႔ရေအာင္ ပုိယူခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံသား အရွင္ဓမၼိကရဲ႕ Good Question Good Answer ကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ ၈ႏွစ္ေလာက္က အင္တာနက္ထဲကေန ဖတ္ရၿပီး သိပ္ႀကိဳက္လုိ႔ Print ထုတ္ၿပီး သိမ္းထားခဲ့တာပါ။  Print ထုတ္ထားတဲ့ ေကာ္ပီက ရန္ကုန္အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ခုလုိ စာအုပ္ေလးအျဖစ္နဲ႔ ျမင္ရေတာ့ သိပ္ကုိ၀မ္းသာအားရျဖစ္မိတာပါ။ ကုိယ့္အတြက္ တန္ဖုိးႀကီးမားတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခု မေလးရွားခရီးတုိေလးကေန အမွတ္မထင္ ရလုိက္သလုိပါပဲ။

အဲဒီ့ေက်ာင္းကျပန္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ထပ္တ႐ုတ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ခုကုိ ႐ုိ႕စ္ကဆက္သြားပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းက ဟုိင္နန္အသင္းအဖြ႔ဲမ်ား စုစည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ မဟာယနဗုဒၶဘာသာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းတစ္ခုပါ။ တ႐ုတ္လက္ရာ ဗိသုကာမ်ားနဲ႔ ခန္႔ညားႀကီးမားလွတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းပါပဲ။






ေက်ာင္းရဲ႕ညာဘက္ေဘးမွာ ႏွစ္အလုိက္ ရာသီခြင္မွ တိရစာၦန္႐ုပ္ထုမ်ားကုိလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ အ႐ုပ္ေအာက္ေျခမွာ သက္ဆုိင္ရာ ရာသီခြင္ရဲ႕ စ႐ုိက္သဘာ၀ေတြကုိ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္မ်ားနဲ႔အတူ ယွဥ္တြဲေဖာ္ျပထားပါတယ္။


 
႐ုိ႕စ္နဲ႔ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းႀကီးေပၚသြားရေအာင္ေခၚေပမယ့္ ေလွကားျမင္ရင္ ေၾကာက္ေနတဲ့ကုိယ္က ဒူးထပ္နာမွာစုိးတာနဲ႔ မတက္ျဖစ္လုိက္ပါဘူး။ ေအာက္မွာပဲ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ရင္း ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရသမွ် အခ်ိန္တုိေလးအတြင္းမွာ ကုိယ့္ကုိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလုိက္ပုိ႔ေပးတဲ့ ႐ုိ႕စ္ကုိ ေက်းဇူးသိပ္တင္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ႐ုိ႕စ္က စေနေန႔ကတည္းက ပင္ပန္းထားလုိ႔ သိပ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာ။ ကုိယ္တုိ႔က သူ႔ကုိအားနာၿပီး ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီးကတည္းက ျပန္နားေစခ်င္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူရဲ႕ေစတနာက မေနသာေတာ့ ကုိယ္တုိ႔သြားခ်င္တဲ့ ေနရာအထိ ေရာက္ေအာင္လုိက္ပုိ႔ၿပီးမွ အိမ္ျပန္သြားပါတယ္။

ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ Jalan Alor မွာဆင္းၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ညစာစားဖုိ႔ စဥ္းစားၾကပါတယ္။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း စားဖူးတဲ့ဆုိင္ကုိ ရွာမေတြ႕ေတာ့တာနဲ႔ဘဲ ယုိးဒယားဆုိင္မွာပဲစားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ Jalan Alor ဆုိတာ စားေသာက္ဆုိင္ေတြခ်ည္း ဟုိဘက္ဒီဘက္ အျပည့္ရွိေနတဲ့လမ္းပါ။ ဘယ္ညာၾကည့္လုိက္ရင္ ဆုိင္တုိင္းရဲ႕ စားပြဲတုိင္းလုိလုိမွာ လူေတြျပည့္ေနၿပီး အမ်ားစုက တုိးရစ္စ္ေတြပါ။ ခ်က္ျပဳတ္ေၾကာ္ေလွာ္နံ႔၊ မီးခုိးန႔ံေတြၾကားမွာ လူေတြစားေသာက္ စကားေျပာေနၾကသံေတြနဲ႔ ဆူညံစည္ကား သက္၀င္လႈပ္ရွားေနေသာ လမ္းတစ္ခုပါ။



ညစာစားၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ၉နာရီခြဲေလာက္ ရွိေနပါၿပီ။ ညဘက္ဆုိ Jalan Alor ေရွ႕မွာ ကားငွားရခက္တယ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကေျပာျပပါတယ္။ သူေျပာတဲ့အတုိင္းပါပဲ၊ ကားေတာ္ေတာ္နဲ႔ ငွားမရပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး တကၠစီငွားခ ပုိေပးမွပဲ လုိက္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းသိမ္း၊ ေရမုိးခ်ိဳး၊ စကားေျပာၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္မွာ ၁၂နာရီေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ မနက္ ၈နာရီထြက္မယ့္ကားနဲ႔ျပန္လုိက္မွာမုိ႔ ကားဂိတ္ကုိ ၇နာရီခြဲေလာက္ အေရာက္သြားရမွ စိတ္ခ်ရမွာပါ။

မနက္ ၆နာရီ၁၅ေလာက္မွာထ၊ ပစၥည္းေတြေအာက္ခ်ၿပီး ၇နာရီမထုိးခင္ တကၠစီေခၚပါတယ္။ ႐ုံးဖြင့္ရက္ တနလၤာေန႔ျဖစ္လုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း traffic မိမွာကုိ စုိးရိမ္ရပါတယ္။ တကၠစီက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မလာလုိ႔ ထပ္ေခၚရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲဘက္ကုိ သိပ္မသြားခ်င္ၾကမွန္းသိလုိ႔ သူငယ္ခ်င္းက 5ရင္းဂစ္ ပုိေပးလုိက္ေတာ့မွ တစ္စီးရသြားပါတယ္။


ဒီခရီးက ကုိယ့္အတြက္ အေပ်ာ္သက္သက္ အပန္းေျဖ႐ုံသက္သက္ထက္ပုိတဲ့ ခံစားမႈေတြ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ရင္းႏွီးခင္မင္မႈ၊ ဧည့္၀တ္ေက်ပြန္မႈသာမက ေမတၱာေစတနာေတြ လႊမ္းၿခဳံထားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေကာင္းတုိ႔ရဲ႕ ေႏြးေထြးလွပတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကုိ အရင္ကထက္ပုိၿပီး သိျမင္ခံစားခြင့္ ရလုိက္ျခင္းပါပဲ။ ကုိယ္အၿမဲအမွတ္ရေနမယ့္ ခရီးတစ္ခုအတြက္ သူငယ္ခ်င္း “လင္း” ကုိ အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ ပင္ပန္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ၾကားက ဧည့္၀တ္ေက် ခင္မင္စရာေကာင္းတဲ့ “ရုိ႕စ္” ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဒီေနရာကေန ထပ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အခြင့္သင့္တဲ့အခါ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားစုၿပီး သြားျဖစ္ၾကဦးမလားရယ္လုိ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။


ဇြန္မုိးစက္

အလုပ္မ်ားၿပီး အခ်ိန္ေတြ ရွားပါးေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ စာေရးဖုိ႔ mood သိပ္မရွိေနတာကတစ္ေၾကာင္းမုိ႔  ဇြန္မုိးစက္တစ္ေယာက္ စာအေရးက်ဲေနပါတယ္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ေကအယ္လ္ခရီးစဥ္က မၿပီးဆုံးေသးတာမုိ႔႔ အားေမြးၿပီး ဆက္ေရးလုိက္ပါတယ္။ 

-----------------------------------------

ညကစကားေကာင္းခဲ့လုိ႔ အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်တဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မနက္ ၆နာရီခြဲေလာက္မွာ ကပ်ာကယာထၿပီး Twin Towers ဆီသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ အစက မနက္ ၇နာရီ အေရာက္သြားဖုိ႔ မွန္းထားေပမယ့္ ဟုိကုိ ၇နာရီ ၄၅မိနစ္ေလာက္မွ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္း ကုိယ္တုိ႔ေရွ႕မွာ လူတန္းက အရွည္ႀကီး။ ႏွစ္ေယာက္သား မနက္စာေတာင္ မစားရေသးဘဲ လူတန္းႀကီးနဲ႔အတူ တေရြ႕ေရြ႕ စီတန္းၿပီး အႁမႊာတာ၀ါေပၚ တက္ၾကည့္ႏုိင္ဖုိ႔အေရး လက္မွတ္ယူဖုိ႔ တစ္နာရီခြဲမကၾကာေအာင္ ေစာင့္ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူမ်ိဳးစုံကုိ တစ္ေနရာထဲမွာ ေတြ႔ႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ 

တစ္ေန႔ကုိ ဧည့္သည္ေပါင္း ၁,၇၀၀ ခန္႔ကုိ အခေၾကးေငြမယူဘဲ ၾကည့္ခြင့္ေပးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တစ္သုတ္တစ္သုတ္ကုိ ၁၀-၁၅ေယာက္ေလာက္အထိပဲ ၾကည့္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔က လက္မွတ္ႀကိဳတင္ယူသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ တစ္ခါတည္း တက္ၾကည့္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ရင္ လူျပည့္သြားၿပီ၊ ခုမနက္ ၾကည့္လုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ေျပာမွာ စုိးရိမ္ေနတာပါ။ ေန႔လည္ခင္းမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ကလည္း စီစဥ္ၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာၿပီး ၾကည့္ဖုိ႔က သိပ္အဆင္မေျပႏုိင္ပါဘူး။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔က ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆုိေတာ့ အေရွ႕ကၾကည့္မယ့္ မိသားစု၀င္ႏွစ္စုနဲ႔အတူ လုိက္ခြင့့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ ပါေတာ့တယ္။

Twin Towers အေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ ထည့္ေရးခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အထိ ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံး အေဆာက္အဦျဖစ္ခဲ့တဲ့ Petronas Twin Towers ဟာ အျမင့္ေပေပါင္း ၄၅၂.၀၂မီတာျမင့္ၿပီး အထပ္ေပါင္း ၈၈ထပ္ ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ တုိင္ေပတာ၀ါ 101 က အျမင့္ေပ ၅၀၉.၂ ရွိတဲ့အတြက္ ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံးအေဆာက္အဦ ျဖစ္သြားေပမယ့္လည္း  Petronas က ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံး အႁမႊာညီေနာင္ တာ၀ါအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏုိင္ဆဲပါ။ Tower 1 ကုိ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက Hazama Corporation  မွ ကန္ထ႐ုိက္ယူ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး Tower 2 ကုိ ေတာင္ကုိရီးယား ကန္ထရုိက္တာမ်ားျဖစ္တဲ့ Samsung C&T နဲ႔ Kukdong Engineering & Construction က တာ၀န္ယူ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ Tower 2 ကုိ ေနာက္က်မွ ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ Tower 1 ထက္ အရင္ေစာၿပီးသြားပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၇ႏွစ္တိတိ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္က်ေငြက ၁.၆ ဘီလီယံေဒၚလာပါ။ ကမာၻအႏွ႔ံက ဧည့္သည္မ်ား အခမဲ့တက္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္တဲ့ Sky Bridge ဟာ ေျမျပင္ကေန ၁၇၀မီတာအျမင့္ရွိတဲ့ ၄၁ထပ္ မွာ ရွိပါတယ္။ ၄၂ထပ္က Sky Bridge ကုိေတာ့ Tower ေန tenant မ်ားသာ တက္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါတယ္။ Boeing, IBM, Microsoft အစရွိတဲ့ ကုမၸဏီမ်ားရဲ႕ ႐ုံးခန္းမ်ား တည္ရွိပါတယ္။ တာ၀ါေအာက္ဖက္မွာေတာ့ ၁၇ဧက က်ယ္၀န္းတဲ့ အနားယူအပန္းေျဖရာ KLCC ပန္းၿခံ ရွိပါတယ္။ ကုိယ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ။

 ဒါက ၄၁ထပ္ေရာက္ေၾကာင္း သက္ေသ

အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ပဲ Sky Bridge ေပၚမွာ ၾကည့္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဆယ္မိနစ္က ဘယ္လုိကုန္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ဆယ္မိနစ္တက္ၾကည့္ခြင့္ဖုိ႔အေရး ေရွ႕မွာ၂နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပး တန္းစီရတာပဲ မတန္သလုိလုိ။ ဒါေပမဲ့ တာ၀ါေပၚ ေရာက္သြားတာေပါ့ေလဆုိၿပီး စိတ္ေျဖ ေက်နပ္လုိက္ရပါတယ္။

ဒီပုံက Wikipedia ကေန ယူထားတာ။ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ခုလုိလူမပါတဲ့ sky bridge ပုံသီးသန္႔ရဖုိ႔က မလြယ္ပါဘူး။

ဒါက ေျမျပင္ကေန ၁၇၀ အျမင့္ရွိတဲ့ sky bridge ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကုိ လွမ္း႐ုိက္ထားတာ။ ျမင္ရတဲ့အတုိင္း ကုိယ့္ကင္မရာက အလင္းေတြသိပ္မ်ားေနတယ္။ ျပန္ခ်ိန္ဖုိ႔ရာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ႐ုိက္လုိက္တယ္။ လူပုံကုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကင္မရာနဲ႔ ႐ုိက္ခဲ့တာေပါ့။ :P

 ဒီပုံက ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း႐ုိက္ထားတဲ့ပုံကုိ ယူသုံးလုိက္တာ။ sky bridge ရဲ႕ ညာျခမ္း အေပၚစီး ျမင္ကြင္းပါ။

sky bridge ကေန ျပန္ထြက္ၿပီးေတာ့ Observation အခန္းထဲ ေရာက္ပါတယ္။ twin tower နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အခ်က္အလက္ေတြ ၾကည့္စရာရွိတာေတြၾကည့္၊ ဖတ္စရာရွိတာေတြဖတ္၊ ဓာတ္ပုံေတြရုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့ ဗုိက္ကအေတာ့္ကုိ ဆာေနပါၿပီ။

ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံးတာ၀ါ ဆယ္ခုတဲ့

ေဆာက္လုပ္ေရးနည္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ 

ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး မနက္စာစား၊ KLCC ပန္းၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး Towers view ေကာင္းေကာင္းေနာက္ခံထားၿပီး  ဓာတ္ပုံ႐ုိက္လုိ႔ရတဲ့ေနရာသြားၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က အေတာ့္ကုိ ေနပူပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေလေတာ့ ေဒသခံေတြေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြပါ ပ်ားပန္းခတ္မွ် သြားလာေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ KL မွာ ကုိယ္ထင္မွတ္ထားတာ ထက္ပုိၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴႏုိင္ငံျခားသားေတြ အေတာ့္ကုိမ်ားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ 

ကုိယ္တုိ႔အစီအစဥ္က KLCC ကထြက္ၿပီးရင္ ေန႔လည္စာကုိ တ႐ုတ္တန္းနဲ႔ မနီးမေ၀းအရပ္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာဆုိင္မွာ ဒံေပါက္သြားစားၾကဖုိ႔ပါ။ Jalan Petaling ေခၚ တ႐ုတ္တန္းမွာ ကုိယ့္အတြက္ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ၀ယ္ၿပီးရင္ Pavilion မွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ႐ုိ႕စ္ရယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းခရစ္စ္တုိ႔နဲ႔ဆုံၿပီး ေန႔လည္စာအတူစားဖုိ႔ရာ ျမန္မာဆုိင္ရွိရာကုိ သြားပါတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္လုိ႔ လူမ်ားလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ ဒံေပါက္က ကုန္သြားပါၿပီ။ ျမန္မာဒံေပါက္ကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ႐ုိ႕စ္က ဒံေပါက္စားဖုိ႔ အားခဲထားသူမုိ႔ စိတ္ပ်က္သြားၿပီး တ႐ုတ္တန္းဘက္ကုိပဲ ျပန္ထြက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

 တ႐ုတ္တန္းမွာ ဓာတ္ပုံမ႐ုိက္ျဖစ္လုိက္လုိ႔ google ကေနရွာၿပီးပဲ တင္လုိက္တယ္။ :D

တ႐ုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ေဒသထြက္မုန္႔ေတြ ညႊန္ေပးၿပီး သူကုိယ္တုိင္လည္း ၀ယ္ေပးပါတယ္။ မုန္႔ဆုိင္နဲ႔ ေဘးကပ္ရပ္မွာ ကုိယ့္အႀကိဳက္ သံလုိက္တုိ႔၊ ကီးခ်ိန္းတုိ႔ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ားေရာင္းတဲ့ဆုိင္ျဖစ္ေနလုိ႔ တစ္ခါတည္း ၀ယ္မယ္ဆုိၿပီး ေရြးေနပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့ေကာင္ေလးက မေလးလုိပဲေျပာၿပီး ေရာင္းေနတာပါ။ ႐ုိ႕စ္က ကုိယ္တုိ႔ကုိ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ စကားျပန္လုပ္ၿပီး ေျပာေပးေနယင္းက သူ႔ရဲ႕စကားေျပာပါးနပ္မႈေၾကာင့္ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက ျမန္မာဆုိတာ သိသြားပါတယ္။ ကဲ... ၾကည့္ဦး၊ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျမန္မာမွန္းသိသိနဲ႔ မေလးလုိေျပာၿပီး ေရာင္းေနတာ။ ကုိယ္တုိ႔လည္း သူျမန္မာမွန္းသိသြားေတာ့ ျမန္မာလုိပဲေျပာၿပီး ေစ်းဆစ္ေတာ့တာေပါ့။ မတန္တဆ ေတာ့လည္း မဆစ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ သူက ျမန္မာလုိ သိပ္ျပန္မေျပာဘူး။ ကုိယ္တုိ႔ေတြ၀ုိင္းေျပာေနတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူေစ်းေလွ်ာ့ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါသူ႔အပုိင္ဆုိင္လားေမးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မေလးစကားက မြတ္ေနေတာ့ မသိရင္ ျမန္မာလုိ႔ လုံး၀မထင္ရပါဘူး။ 

ကုိယ္တုိ႔ေစ်း၀ယ္ၿပီး တ႐ုတ္တန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္စာဘယ္မွာစားမလဲလုိ႔ စဥ္းစားရပါၿပီ။ ကုိယ္က local food try ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာထားမိေတာ့ အိမ္ရွင္ပီသစြာ ႐ုိ႕စ္က ကုိယ့္ကုိ  local food ဘယ္မွာလုိက္ေကြ်းႏုိင္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားေပးရွာတာပါ။ ကုိယ္တုိ႔႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မွာက Pavilion မွာ။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရေတာ့တာေၾကာင့္ Pavilion ထဲက food court မွာပဲစားဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့မွ ကုိယ္စိတ္၀င္စားမယ္ထင္တဲ့ local food stall ေရွ႕ေခၚသြားၿပီး ကုိယ္စားခ်င္တာမွာေပးပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ကုိယ္ႀကိဳက္သြားတာေတာ့ ပီနန္စာ Pan Mee ပါ။ ေခါက္ဆြဲကုိ ေအာက္ကပုံအတုိင္း တစ္ခါတည္းလုပ္ၿပီး ထည့္ေပးတာပါ။ ေနာက္ထပ္ သူမွာေပးတာက အျမင္အားျဖင့္ Laksa နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ အရည္နဲ႔ ေခါက္ဆြဲတစ္မ်ိဳးပါ။  အုန္းႏုိ႔မပါဘဲ ေျမပဲနဲ႔ခ်က္ထားတာ၊ ကုိယ္တုိ႔ျမန္မာမုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲၾကားလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ အဲဒါလည္း စားေကာင္းတာပါပဲ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တယ္ဆုိလုိ႔ ႐ုိ႕စ္က ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ 

 

စားၿပီးေတာ့ window shopping လုပ္၊ အေပၚတက္ၿပီး SALT ကုိ ၾကည့္ပါတယ္။ တစ္ကားလုံးနီးပါး non-stop အက္ရွင္ေတြနဲ႔ အၾကည့္ရသြက္တာေတာင္ ပင္ပန္းေနတဲ့အရွိန္ရယ္၊ ဗုိက္ကလဲျပည့္ေနေတာ့ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ခဏေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အင္းေလ... ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး မနက္က ႏွစ္နာရီနီးပါး မတ္တပ္ရပ္ထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ပင္ပန္းေနတာကုိး။ ႐ုပ္ရွင္က ျပန္အထြက္မွာ ထုိင္၀မ္ရဲ႕ dessert ဆုိင္ခြဲတစ္ခုမွာ ၀င္ၿပီး စားၾကပါေသးတယ္။ 

ညေနပုိင္းမွာ သြားဖုိ႔ေနရာတစ္ခု က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါက ေကအယ္လ္ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ သြားၾကည့္ခ်င္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Jalan Alor ပါ။ 

ေကအယ္လ္ခရီးစဥ္ကုိ အပုိင္း (၅) မွာ အၿပီးသတ္ပါ့မယ္။

ဇြန္မုိးစက္  

သူမက ကုိယ့္ထက္တစ္ႏွစ္ငယ္သည္။ ကုိယ္တုိ႔ေက်ာင္းကားတစ္စီးတည္းကုိ ေလးႏွစ္ဆက္တုိက္ အတူစီးခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္းကားေပၚမွာ အတန္းတူရာ အစုဖြဲ႔၍ အတူထုိင္ စကားေျပာေလ့ရွိသည္မွာ ထုံးစံတစ္ခုလုိပင္။ ကုိယ္ႏွင့္အတန္းတူက ကုိယ္အပါအ၀င္ သုံးေယာက္၊ ကုိယ့္ထက္တစ္တန္းႀကီး အစ္မမ်ားအုပ္စုက ေလးေယာက္၊ ကုိယ္တုိ႔ေအာက္က သူႏွင့္အတန္းတူ ေနာက္ႏွစ္ေယာက္ စသျဖင့္ အုပ္စုေလးေတြရွိသည္။ ကုိယ္တုိ႔သုံးေယာက္က စကားအနည္းဆုံးျဖစ္ၿပီး၊ က်န္ေသာ အထက္ေအာက္ႏွစ္ဖြဲ႕က စကားအေျပာဆုံး ျဖစ္သည္။ 

ကုိယ္တုိ႔အုပ္စုက သူမတုိ႔အဖြဲ႔ေျပာေသာ စကားမ်ားကုိ စိတ္၀င္စားသည္။ သူမၾကည့္ၿပီးေသာ ႐ုပ္ရွင္၀တၳဳေတြ အေၾကာင္းကုိ စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာျပတတ္သည္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္သည္းဖုိ ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ ေၾကာက္မယ္ဖြယ္ သရဲတေစၱ ဇာတ္ကားမ်ား အေၾကာင္းကုိ ဇာတ္လမ္းတစ္ကြက္ခ်င္း ျပန္ေျပာျပလွ်င္ ကုိယ္တုိ႔မွာ ၾကက္သီးထမိ ေသာ္လည္း နားမစြင့္ဘဲ မေနႏုိင္။ ရံဖန္ရံခါ သူ႔အေမအေၾကာင္း၊ စာအုပ္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျပတတ္သည္။ မည္သည့္စာအုပ္ကုိ ဗြီဒီယုိရုိက္ဖုိ႔ ၀ယ္သြားေၾကာင္း၊ မည္သည့္စာအုပ္ကုိ ႐ုပ္ရွင္ျပန္႐ုိက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ သူမဆီမွ သတင္းမ်ား ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ၾကားရတတ္သည္။ ဥပမာ- “ႏွင္းဆီ” ကုိ ခင္သန္းႏုႏွင့္ ျပန္႐ုိက္မည္ဆုိတာမ်ိဳး ဗြီဒီယုိမထြက္ခင္ကတည္းက သိရသည္။ 

သူမမွာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိၿပီး ကုိယ့္ေမာင္ေလးႏွင့္ ေက်ာင္းအတူ ေက်ာင္းကားအတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ကုိယ္မွတ္မိေနေသးသည္မွာ သူတုိ႔ေနေသာလမ္းထဲမွာပင္ အျခားေသာ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ်ားလည္း ေနထုိင္ၾကသည္။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္ႏွင့္ ၿခံခ်င္းကပ္ရပ္မွာ ဆရာမႀကီး ကလ်ာ (၀ိဇၨာ၊ သိပၸံ)၊ ကုိယ့္အဖုိးေလးႏွင့္ အိမ္နီးနားခ်င္းက ႏြမ္ဂ်ာသုိင္း၊ ေနာက္... သူတုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္၏ မိခင္ျဖစ္သူ မစႏၵာ။ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ္အိမ္ေျပာင္းသြားေတာ့ သူမႏွင့္ေက်ာင္းမွာ ရံဖန္ရံခါသာ ေတြ႔ျဖစ္သည္။ သူမေျပာျပေသာ ပုံျပင္ဇာတ္လမ္းမ်ား နားမေထာင္ရေတာ့သည္မွာ အဲသည္ကတည္းက။ သြက္လက္ခ်က္ခ်ာ စကားေျပာေကာင္းေသာ သူမအမည္က “ေအးၿငိမ္းခ်မ္း”။

သမီး (၂)

ကုိယ္ဆယ္တန္းေျဖအၿပီး တကၠသုိလ္ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္း တက္ေရာက္ခဲ့ေသာ ကြန္ပ်ဴတာ ဒီပလုိမာ သင္တန္းတစ္ခုမွာ မ၀င့္မြန္ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံခဲ့သည္။ သူမကုိ လူမျမင္ရခင္ကတည္းက  ကုိယ္က သိႏွင့္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္၀င္တန္းစာေမးပြဲ၌ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး အဆင့္တစ္မွတစ္ဆယ္အတြင္းရေသာ သူမ်ား၏ အဂၤလိပ္စာ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ စာတစ္အုပ္မွာ သူမကုိယ္ေရးအက်ဥ္းႏွင့္ သူမလက္ရာ အက္ေဆးမ်ားကုိ ကုိယ္ဆယ္တန္းႏွစ္တုန္းက ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးသည္။ ကုိယ္တုိ႔ထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးသည္ေသာ သူမသည္ ေခ်ာေမာခ်စ္စရာ ေကာင္းၿပီး ေဖာ္ေရြသည္။ သူမအထက္မွာ အစ္ကုိတစ္ေယာက္ရွိသည္။  

သူမက တတြဲတြဲျဖစ္ေသာ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ စေတြ႔ကာစမွာ ေမာင္ႏွမထင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိ လာေမးခဲ့ဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရမိေသးသည္။ ကုိယ္ကလည္း သူမေဖေဖ ေဒါက္တာရဲႏုိင္ ၏ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ “အေနာက္ကုိေရႊ႕၍ အေရွ႕ကုိေမွ်ာ္” စာအုပ္ကုိ အပုိင္၀ယ္ထားေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္ေတာ့ သူမ မ်က္၀န္းမွာ ပီတိေတြနဲ႔ စုိလက္လုိ႔။ ေနာက္ထပ္ ၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္ထြက္ဖုိ႔ရွိေၾကာင္း ကုိယ့္ကုိ သတင္းေပးသည္။ သူမႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာဆက္လက္ သင္ယူဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနေၾကာင္း ကုိယ္သိလုိက္ရၿပီး ေနာက္ပုိင္း အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့သည္။ သူမ၏ လက္ထပ္မဂၤလာ သတင္းကုိေတာ့ သတင္းစာထဲမွာ ကုိယ္ဖတ္လုိက္ရသည္။ သူမနာမည္ အျပည့္အစုံက “၀င့္မြန္သန္႔”။

သမီး (၃)

ထုိသင္တန္းတစ္ခုတည္းမွာပင္ သိကြ်မ္းခြင့္ ရခဲ့ေသာ သူမက ကုိယ္တုိ႔ထက္ သုံးေလးႏွစ္ေလာက္ ပုိႀကီးသည္။ သူမက ညဳိညဳိသြယ္သြယ္ေလးႏွင့္ သေဘာေကာင္းသူတစ္ဦးပင္ျဖစ္သည္။ ကုိယ္က ပတ္၀န္းက်င္ကုိ သိပ္သတိမမူတတ္သူ ျဖစ္ေလေတာ့ ဘယ္သူရယ္ ဘယ္၀ါ၊ ဘယ္သူ႔သားသမီးမွန္း သူမ်ားက တကူးတက ေျပာျပမွပင္ သိတတ္သူ။ သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမ မုိးမုိး (အင္းလ်ား) ၏ သမီးရွိသည္ဆုိတာ သူမ်ားေတြေျပာသံၾကားမွ ကုိယ့္မွာ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကုိေမးၿပီး ဘယ္သူလဲဆုိတာ လုိက္ၾကည့္ရသည့္လူမ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူမမွာလည္း အစ္ကုိတစ္ေယာက္ရွိသည္။

သူမႏွင့္ ကုိယ္ျမင္ဖူးလုိက္ေသာ သူမခ်စ္သူတုိ႔ လက္ထပ္သြားတုန္းက ကုိယ္ရန္ကုန္မွာပဲ ရွိေနေသးသည္။ ႏွစ္အခ်ိဳ႕ၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ီေရး ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ လွည္းတန္းက စာေပေလာကသုိ႔ ေရာက္သြားေတာ့ သူမႏွင့္ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေတြ႔သည္။ ယခင္ကထက္ သိသာစြာ ကုိယ္အေလးခ်ိန္တုိးလာေသာ ကုိယ့္ကုိ အံ့ၾသ၀မ္းသာစြာ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ မိခင္တစ္ဦးျဖစ္ေနေသာ သူမကေတာ့ အရင္အတုိင္း ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ေလးသာ။ ကုိယ္ဒီျပန္လာၿပီးေနာက္ပုိင္း သူမႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားျပန္သည္။ သုိ႔ေသာ္ “မသြယ္မ်ိဳးညြန္႔” ႏွင့္ ေတြ႔ခ်င္လွ်င္ လွည္းတန္းစာေပေလာကသုိ႔ သြားႏုိင္ေၾကာင္း ကုိယ္သိထားသည္ပဲေလ။

************

 

ဇြန္မုိးစက္

ေသာၾကာေန႔ညက ညဥ့္နက္သြားတဲ့အတြက္ စေနမနက္ အေစာႀကီးထၿပီး Twin Tower ေပၚတက္မၾကည့္ႏုိင္ေတာ့လုိ႔ တနဂၤေႏြမနက္မွပဲၾကည့္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ေျပာင္းလုိက္ပါတယ္။ အမွန္က ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက စေနေန႔မွာ မနက္ပုိင္း တာ၀ါေပၚတက္ၾကည့္ၿပီးရင္ ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ျပင္က ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ အထြဋ္အျမတ္ထားရာ ဘာတူဂူ (Batu Cave) ကုိ သြားၾကည့္ဖုိ႔ Plan လုပ္ထားတာ။ ကုိယ့္မွာ ဒူးနာထားတဲ့အခံရွိေလေတာ့ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၂၇၂ ထစ္ကုိလွမ္းၿပီးမွ ေရာက္မယ့္ေနရာကုိသြားဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ အဲဒီကုိသြားဖုိ႔ကုိ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ဘဲ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရတယ္။ တကယ္ဆုိ ကုိယ္က ဘာတူဂူကုိ သိပ္သြားခ်င္တာ။ လြန္ခဲ့တဲ့၃ႏွစ္ေလာက္က  Amazing Race မွာ ၾကည့္ရကတည္းက မေလးရွားေရာက္ရင္ သြားလည္မယ္လုိ႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ။ ခရီးသြားလာတဲ့အခါမွာ က်န္းမာေရးက သိပ္အေရးႀကီးေၾကာင္း ကုိယ္ေတြ႔ သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ း(

စေနမနက္ ၉နာရီခြဲေလာက္မွ အိပ္ရာကထ၊ ကုိယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကုိ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။  Pavilion ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ မနက္ ၁၁နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ မနက္လည္စာ (Branch) ကုိ  Pavilion ထဲက နာမည္ႀကီး တ႐ုတ္ေခါက္ဆြဲဆုိင္မွာ စားခဲ့ၾကတယ္။ ေခါက္ဆြဲက မွာတဲ့အခ်ိန္မွာမွ တခါတည္းလုပ္ေပးတာ။ ေခါက္ဆြဲသားက ႏူးည့ံေနၿပီး အေတာ္စားလုိ႔ ေကာင္းတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ကုိ serve လုပ္ေပးတဲ့ ေကာင္ေလးက ျမန္မာဆုိတာ ပန္းကန္ေတြသိမ္းတဲ့အခ်ိန္က်မွ သတိထားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ Coffee Bean မွာ ေကာ္ဖီ၀င္ေသာက္ၿပီး စကားေတြ ေျပာတယ္။ ဗုိက္ကုိအားျဖည့္ၿပီး ခရီးဆက္မယ္ဆုိတဲ့အခ်ိန္မွာ မုိးက ဖြဲဖြဲေလးရြာေနၿပီ။ 

Pavilion အတြင္းမွာ 

 Pavilion အ၀င္၀က Crystal Fountain

Pavilion ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကုိ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီလင့္ခ္ကုိ ႏွိပ္လုိက္ပါ။  မုိးရြာေနလုိ႔ အျပင္ဘက္ကေန ဓာတ္ပုံမ႐ုိက္ခဲ့မိဘူး။

Pavilion က ထြက္ၿပီး အနီးအနားက Shopping Center နဲ႔ Plaza ေတြမွာ ခဏ၀င္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ္တုိ႔စီးမယ့္  Hop-on Hop-off Tour Bus လက္မွတ္ေရာင္းေပးတဲ့ ေနရာမွာ သြားၿပီး လက္မွတ္၀ယ္လုိက္တယ္။ One day ticket တစ္ေစာင္ကုိ ရင္းဂစ္ ၃၈ ေပးရပါတယ္။ Two day ticket လည္း ရွိတယ္။ ကြာလာလမ္ပူရဲ႕ tourist attraction ေနရာေပါင္း ၂၂ႏွစ္ခုကုိ looping နဲ႔ သြားေနတဲ့ ႏွစ္ထပ္ကားေတြေပါ့။ ကုိယ္ၾကည့္ခ်င္တဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ဆင္းေနခဲ့ၿပီး ေနာက္လာတဲ့ကားနဲ႔ ျပန္လုိက္လုိ႔ရတယ္။ ကားတစ္စီးနဲ႔တစ္စီး မိနစ္ ၂၀ေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔စတက္ၿပီး ရပ္တဲ့ေနာက္တစ္မွတ္တုိင္က China Town (Jalan Petaling)။ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေရာက္ဦးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ မဆင္းေတာ့ဘဲ အမ်ိဳးသားနန္းေတာ္ေရွ႕ (National Palace) ေရာက္မွပဲ ဆင္းၿပီးဓာတ္ပုံ႐ုိက္ပါတယ္။ အထဲေတာ့ ၀င္ၾကည့္လုိ႔ မရဘူး။ အျပင္ကေနပဲ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ၿပီး အထဲကုိ မွန္းၾကည့္ရတာေပါ့ေလ။ 

ဒီေနရာကေန လက္မွတ္၀ယ္ၿပီး စစီးတယ္။

Hop-On Hop-Off Ticket

ဒီလုိႏွစ္ထပ္ကားေတြစီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲေလွ်ာက္ၾကည့္တယ္

ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူမ်ိဳးစုံေပါ့

နန္းေတာ္အ၀င္လမ္းမ

၀င္းတံခါးအျပင္ဘက္ေနပဲ zoom ဆြဲၿပီး လွမ္း႐ုိက္ရတယ္

အမ်ိဳးသားနန္းေတာ္ရဲ႕ ၀င္းတံခါး

နန္းေတာ္ေရွ႕မွာ အေျပးအလႊား ဓာတ္ပုံလု႐ုိက္ရပါတယ္

National Mosque မွာ တခါဆင္းၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္တယ္။ 

ဘာအေဆာက္အဦမွန္း မသိလုိက္ဘူး၊ Mosque ေရွ႕ကေန လွမ္း႐ုိက္လုိက္တာ

Moseque ၀င္းထဲမွာပဲ

ဒီလုိကားေလးနဲ႔ စားစရာ ေသာက္စရာေလးေတြ ေရာင္းခ်ေပးတာေတြ႔လုိ႔ အမွတ္တရ ႐ုိက္ယူခဲ့တယ္

ၿပီးေတာ့ ညက ေရာက္ခဲ့တဲ့ (Independence Square နဲ႔ St. Mary Church) မွာဆင္းၿပီး ဓာတ္ပုံထပ္႐ုိက္ျပန္တယ္။ 

ျမက္ခင္းစိမ္းက လြတ္လပ္ေရးရင္ျပင္ေပါ့၊ ေရွ႕မွာလွမ္းျမင္ေနရတာ အရင္ပုိ႔စ္မွာ ကုိယ္ေရးခဲ့တဲ့ ယခင္တရား႐ုံးအေဆာက္အဦပါ

St. Mary Church

လြတ္လပ္ေရးရင္ျပင္ကေန ဘယ္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာမူၿပီး ႐ုိက္ထားတာ

ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဘက္သြားရာကေန အေနာက္ကုိ ျပန္လွည့္ၿပီး ႐ုိက္ထားတာ၊ ဓာတ္မီးတုိင္ရဲ႕ ဒီဇုိင္းကုိ သေဘာက်လုိ႔ပါ။ KL ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လမ္းမီးတုိင္ေတြကုိ သတိထားမိသလုိ သေဘာလည္းက်တယ္။

ရထားျဖတ္သြားတာေတြ႔တုန္း လွမ္း႐ုိက္လုိက္တာ။ ကုိယ္ ရထားမစီးျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ေျပာလုိ႔ေျပာတာမဟုတ္ ဘတ္စ္ကားေပၚကေန ဆင္းလုိက္တက္လုိက္ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္လုိက္နဲ႔ကုိပဲ လူက ပင္ပန္းေနတယ္။ ၾကားထဲကမွတ္တုိင္ေတြျဖစ္တဲ့ National Museum, Lake Garden, Orchid Garden, Butterfly Park နဲ႔ Bird Park ေတြမွာ မဆင္းခဲ့ဘူး။ ရပ္တဲ့ေနရာတုိင္းဆင္းၿပီး ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ေပးရမွာ။ ကုိယ္တုိ႔ကားစစီးတဲ့ အခ်ိန္ကပဲ ေန႔လည္ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒီေတာ့  မၾကည့္မျဖစ္ေနရာ၊ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္လုိ႔ေကာင္းမယ့္ ေနရာမ်ိဳးမွာပဲ ဆင္းျဖစ္တယ္။ 

Palace of Culture ေရွ႕မွာ ဆင္းျဖစ္တယ္။

Palace of Culture ေရွ႕မ်က္ႏွာစာ

 

ေခါင္မုိးအခြ်န္သုံးထပ္ဆင့္ထားတာ ျမင္ရေအာင္ နဲနဲေစာင္းၿပီး ႐ုိက္လုိက္တယ္

 

 ေဘးဘက္ကၾကည့္ရင္ ဒီလုိျမင္ရတယ္

 

ၿပီးေတာ့မွ KL Convention Center & Aquaria မွာဆင္းၿပီး Petronas Twin Tower ကုိ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ေန၀င္ခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ ကုိယ့္ကင္မရာကလည္း setting ေတြ ခဏခဏေျပာင္း၊ ဟုိစမ္းဒီစမ္းလုပ္ၿပီး ေသခ်ာျပန္မခ်ိန္တတ္ေတာ့ ညပုိင္းပုံထြက္ေတြ မေကာင္းျပန္ဘူး။ ရသေလာက္ပဲ ႐ုိက္ခဲ့တယ္။:D

ကဲ... Petronas Twin Tower ရွိရာ ေအာက္ေျခကုိ ေရာက္ၿပီ။ 

ကြာလာလမ္ပူရဲ႕ အထင္ရွားဆုံး Landmark 

 

KLCC အထဲ ၀င္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ ညစာကုိေတာ့ KLCC ေအာက္ထပ္အျပင္ဘက္မွာရွိတဲ့ San Francisco Stake House/Santini မွာပဲ စားခဲ့တယ္။ ဒီတစ္ခါလည္း ကုိယ္တုိ႔ကုိ serve လုပ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေကာင္ေလးက ျမန္မာပဲဆုိတာ စားၿပီးမွ သိတယ္။ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္က စားလုိက္ စကားေတြေျပာလုိက္နဲ႔ဆုိေတာ့ ေဘးဘီကုိေတာင္ သိပ္သတိမထားမိဘူး။ စားၿပီး စကားေျပာၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာည ၉နာရီခြဲ ၁၀နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ။ 

မနက္ျဖန္မနက္ ေစာေစာထရမွာဆုိေတာ့ တစ္ျခားဘယ္မွ ထပ္မသြားျဖစ္ဘဲ အိမ္ကုိပဲ ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး ခ်က္ျခင္းမအိပ္ျဖစ္ေသးဘဲ စကားေတြေျပာလုိက္တာ ၁၂နာရီေက်ာ္သြားလုိ႔  ႏွစ္ေယာက္သား အျမန္အိပ္ရာ၀င္ရတယ္။

ဇြန္မုိးစက္