အလုပ္မ်ားၿပီး အခ်ိန္ေတြ ရွားပါးေနတာကတစ္ေၾကာင္း၊ စာေရးဖုိ႔ mood သိပ္မရွိေနတာကတစ္ေၾကာင္းမုိ႔  ဇြန္မုိးစက္တစ္ေယာက္ စာအေရးက်ဲေနပါတယ္။ သုိ႔ပါေသာ္လည္း ေကအယ္လ္ခရီးစဥ္က မၿပီးဆုံးေသးတာမုိ႔႔ အားေမြးၿပီး ဆက္ေရးလုိက္ပါတယ္။ 

-----------------------------------------

ညကစကားေကာင္းခဲ့လုိ႔ အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်တဲ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မနက္ ၆နာရီခြဲေလာက္မွာ ကပ်ာကယာထၿပီး Twin Towers ဆီသြားဖုိ႔ ျပင္ဆင္ရပါတယ္။ အစက မနက္ ၇နာရီ အေရာက္သြားဖုိ႔ မွန္းထားေပမယ့္ ဟုိကုိ ၇နာရီ ၄၅မိနစ္ေလာက္မွ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတုိင္း ကုိယ္တုိ႔ေရွ႕မွာ လူတန္းက အရွည္ႀကီး။ ႏွစ္ေယာက္သား မနက္စာေတာင္ မစားရေသးဘဲ လူတန္းႀကီးနဲ႔အတူ တေရြ႕ေရြ႕ စီတန္းၿပီး အႁမႊာတာ၀ါေပၚ တက္ၾကည့္ႏုိင္ဖုိ႔အေရး လက္မွတ္ယူဖုိ႔ တစ္နာရီခြဲမကၾကာေအာင္ ေစာင့္ရပါတယ္။ ႏုိင္ငံေပါင္းစုံက လူမ်ိဳးစုံကုိ တစ္ေနရာထဲမွာ ေတြ႔ႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ခုပါပဲ။ 

တစ္ေန႔ကုိ ဧည့္သည္ေပါင္း ၁,၇၀၀ ခန္႔ကုိ အခေၾကးေငြမယူဘဲ ၾကည့္ခြင့္ေပးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တစ္သုတ္တစ္သုတ္ကုိ ၁၀-၁၅ေယာက္ေလာက္အထိပဲ ၾကည့္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔က လက္မွတ္ႀကိဳတင္ယူသူမ်ား မဟုတ္ဘဲ တစ္ခါတည္း တက္ၾကည့္မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ရင္ လူျပည့္သြားၿပီ၊ ခုမနက္ ၾကည့္လုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ေျပာမွာ စုိးရိမ္ေနတာပါ။ ေန႔လည္ခင္းမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ကလည္း စီစဥ္ၿပီးသားျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္လာၿပီး ၾကည့္ဖုိ႔က သိပ္အဆင္မေျပႏုိင္ပါဘူး။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔က ႏွစ္ေယာက္တည္း ဆုိေတာ့ အေရွ႕ကၾကည့္မယ့္ မိသားစု၀င္ႏွစ္စုနဲ႔အတူ လုိက္ခြင့့္ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲေတာ့မွပဲ သက္ျပင္းခ်ႏုိင္ ပါေတာ့တယ္။

Twin Towers အေၾကာင္း နည္းနည္းေလာက္ ထည့္ေရးခ်င္ပါတယ္။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၀၄ ခုႏွစ္အထိ ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံး အေဆာက္အဦျဖစ္ခဲ့တဲ့ Petronas Twin Towers ဟာ အျမင့္ေပေပါင္း ၄၅၂.၀၂မီတာျမင့္ၿပီး အထပ္ေပါင္း ၈၈ထပ္ ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ တုိင္ေပတာ၀ါ 101 က အျမင့္ေပ ၅၀၉.၂ ရွိတဲ့အတြက္ ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံးအေဆာက္အဦ ျဖစ္သြားေပမယ့္လည္း  Petronas က ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံး အႁမႊာညီေနာင္ တာ၀ါအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏုိင္ဆဲပါ။ Tower 1 ကုိ ဂ်ပန္ႏုိင္ငံက Hazama Corporation  မွ ကန္ထ႐ုိက္ယူ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး Tower 2 ကုိ ေတာင္ကုိရီးယား ကန္ထရုိက္တာမ်ားျဖစ္တဲ့ Samsung C&T နဲ႔ Kukdong Engineering & Construction က တာ၀န္ယူ ေဆာက္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ Tower 2 ကုိ ေနာက္က်မွ ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ေပမယ့္ Tower 1 ထက္ အရင္ေစာၿပီးသြားပါတယ္။ ေဆာက္လုပ္ၿပီးစီးခ်ိန္ စုစုေပါင္း ၇ႏွစ္တိတိ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ ကုန္က်ေငြက ၁.၆ ဘီလီယံေဒၚလာပါ။ ကမာၻအႏွ႔ံက ဧည့္သည္မ်ား အခမဲ့တက္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္တဲ့ Sky Bridge ဟာ ေျမျပင္ကေန ၁၇၀မီတာအျမင့္ရွိတဲ့ ၄၁ထပ္ မွာ ရွိပါတယ္။ ၄၂ထပ္က Sky Bridge ကုိေတာ့ Tower ေန tenant မ်ားသာ တက္ေရာက္ၾကည့္ရႈႏုိင္ပါတယ္။ Boeing, IBM, Microsoft အစရွိတဲ့ ကုမၸဏီမ်ားရဲ႕ ႐ုံးခန္းမ်ား တည္ရွိပါတယ္။ တာ၀ါေအာက္ဖက္မွာေတာ့ ၁၇ဧက က်ယ္၀န္းတဲ့ အနားယူအပန္းေျဖရာ KLCC ပန္းၿခံ ရွိပါတယ္။ ကုိယ္သိပ္သေဘာက်တဲ့ ေနရာတစ္ခုပါ။

 ဒါက ၄၁ထပ္ေရာက္ေၾကာင္း သက္ေသ

အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ပဲ Sky Bridge ေပၚမွာ ၾကည့္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ေနရတာနဲ႔ပဲ ဆယ္မိနစ္က ဘယ္လုိကုန္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ဆယ္မိနစ္တက္ၾကည့္ခြင့္ဖုိ႔အေရး ေရွ႕မွာ၂နာရီေလာက္ အခ်ိန္ေပး တန္းစီရတာပဲ မတန္သလုိလုိ။ ဒါေပမဲ့ တာ၀ါေပၚ ေရာက္သြားတာေပါ့ေလဆုိၿပီး စိတ္ေျဖ ေက်နပ္လုိက္ရပါတယ္။

ဒီပုံက Wikipedia ကေန ယူထားတာ။ ႏုိ႔မုိ႔ရင္ ခုလုိလူမပါတဲ့ sky bridge ပုံသီးသန္႔ရဖုိ႔က မလြယ္ပါဘူး။

ဒါက ေျမျပင္ကေန ၁၇၀ အျမင့္ရွိတဲ့ sky bridge ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္းကုိ လွမ္း႐ုိက္ထားတာ။ ျမင္ရတဲ့အတုိင္း ကုိယ့္ကင္မရာက အလင္းေတြသိပ္မ်ားေနတယ္။ ျပန္ခ်ိန္ဖုိ႔ရာ အခ်ိန္မရွိေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲ ႐ုိက္လုိက္တယ္။ လူပုံကုိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကင္မရာနဲ႔ ႐ုိက္ခဲ့တာေပါ့။ :P

 ဒီပုံက ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း႐ုိက္ထားတဲ့ပုံကုိ ယူသုံးလုိက္တာ။ sky bridge ရဲ႕ ညာျခမ္း အေပၚစီး ျမင္ကြင္းပါ။

sky bridge ကေန ျပန္ထြက္ၿပီးေတာ့ Observation အခန္းထဲ ေရာက္ပါတယ္။ twin tower နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အခ်က္အလက္ေတြ ၾကည့္စရာရွိတာေတြၾကည့္၊ ဖတ္စရာရွိတာေတြဖတ္၊ ဓာတ္ပုံေတြရုိက္ၿပီး ျပန္ဆင္းခဲ့ေတာ့ ဗုိက္ကအေတာ့္ကုိ ဆာေနပါၿပီ။

ကမာၻ႔အျမင့္ဆုံးတာ၀ါ ဆယ္ခုတဲ့

ေဆာက္လုပ္ေရးနည္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြ 

ေအာက္ျပန္ဆင္းၿပီး မနက္စာစား၊ KLCC ပန္းၿခံထဲလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး Towers view ေကာင္းေကာင္းေနာက္ခံထားၿပီး  ဓာတ္ပုံ႐ုိက္လုိ႔ရတဲ့ေနရာသြားၿပီး ဓာတ္ပုံ႐ုိက္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့ေန႔က အေတာ့္ကုိ ေနပူပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္ေလေတာ့ ေဒသခံေတြေရာ၊ ႏုိင္ငံျခားသားေတြပါ ပ်ားပန္းခတ္မွ် သြားလာေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ KL မွာ ကုိယ္ထင္မွတ္ထားတာ ထက္ပုိၿပီး မ်က္ႏွာျဖဴႏုိင္ငံျခားသားေတြ အေတာ့္ကုိမ်ားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ 

ကုိယ္တုိ႔အစီအစဥ္က KLCC ကထြက္ၿပီးရင္ ေန႔လည္စာကုိ တ႐ုတ္တန္းနဲ႔ မနီးမေ၀းအရပ္မွာရွိတဲ့ ျမန္မာဆုိင္မွာ ဒံေပါက္သြားစားၾကဖုိ႔ပါ။ Jalan Petaling ေခၚ တ႐ုတ္တန္းမွာ ကုိယ့္အတြက္ အိမ္ျပန္လက္ေဆာင္ေတြ၀ယ္ၿပီးရင္ Pavilion မွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ႐ုိ႕စ္ရယ္၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းခရစ္စ္တုိ႔နဲ႔ဆုံၿပီး ေန႔လည္စာအတူစားဖုိ႔ရာ ျမန္မာဆုိင္ရွိရာကုိ သြားပါတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ျဖစ္လုိ႔ လူမ်ားလုိ႔ထင္ပါရဲ႕ ဒံေပါက္က ကုန္သြားပါၿပီ။ ျမန္မာဒံေပါက္ကုိ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သူ႐ုိ႕စ္က ဒံေပါက္စားဖုိ႔ အားခဲထားသူမုိ႔ စိတ္ပ်က္သြားၿပီး တ႐ုတ္တန္းဘက္ကုိပဲ ျပန္ထြက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ 

 တ႐ုတ္တန္းမွာ ဓာတ္ပုံမ႐ုိက္ျဖစ္လုိက္လုိ႔ google ကေနရွာၿပီးပဲ တင္လုိက္တယ္။ :D

တ႐ုတ္တန္းေရာက္ေတာ့ ကုိယ့္အတြက္ ေဒသထြက္မုန္႔ေတြ ညႊန္ေပးၿပီး သူကုိယ္တုိင္လည္း ၀ယ္ေပးပါတယ္။ မုန္႔ဆုိင္နဲ႔ ေဘးကပ္ရပ္မွာ ကုိယ့္အႀကိဳက္ သံလုိက္တုိ႔၊ ကီးခ်ိန္းတုိ႔ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ားေရာင္းတဲ့ဆုိင္ျဖစ္ေနလုိ႔ တစ္ခါတည္း ၀ယ္မယ္ဆုိၿပီး ေရြးေနပါတယ္။ ေရာင္းတဲ့ေကာင္ေလးက မေလးလုိပဲေျပာၿပီး ေရာင္းေနတာပါ။ ႐ုိ႕စ္က ကုိယ္တုိ႔ကုိ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ စကားျပန္လုပ္ၿပီး ေျပာေပးေနယင္းက သူ႔ရဲ႕စကားေျပာပါးနပ္မႈေၾကာင့္ အဲဒီ့ေကာင္ေလးက ျမန္မာဆုိတာ သိသြားပါတယ္။ ကဲ... ၾကည့္ဦး၊ ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ ျမန္မာမွန္းသိသိနဲ႔ မေလးလုိေျပာၿပီး ေရာင္းေနတာ။ ကုိယ္တုိ႔လည္း သူျမန္မာမွန္းသိသြားေတာ့ ျမန္မာလုိပဲေျပာၿပီး ေစ်းဆစ္ေတာ့တာေပါ့။ မတန္တဆ ေတာ့လည္း မဆစ္ပါဘူး။ ဒါေတာင္ သူက ျမန္မာလုိ သိပ္ျပန္မေျပာဘူး။ ကုိယ္တုိ႔ေတြ၀ုိင္းေျပာေနတာနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူေစ်းေလွ်ာ့ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒါသူ႔အပုိင္ဆုိင္လားေမးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ မေလးစကားက မြတ္ေနေတာ့ မသိရင္ ျမန္မာလုိ႔ လုံး၀မထင္ရပါဘူး။ 

ကုိယ္တုိ႔ေစ်း၀ယ္ၿပီး တ႐ုတ္တန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ေန႔လည္စာဘယ္မွာစားမလဲလုိ႔ စဥ္းစားရပါၿပီ။ ကုိယ္က local food try ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာထားမိေတာ့ အိမ္ရွင္ပီသစြာ ႐ုိ႕စ္က ကုိယ့္ကုိ  local food ဘယ္မွာလုိက္ေကြ်းႏုိင္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားေပးရွာတာပါ။ ကုိယ္တုိ႔႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မွာက Pavilion မွာ။ အခ်ိန္ကလည္း သိပ္မရေတာ့တာေၾကာင့္ Pavilion ထဲက food court မွာပဲစားဖုိ႔ သေဘာတူလုိက္ပါတယ္။ ဟုိေရာက္ေတာ့မွ ကုိယ္စိတ္၀င္စားမယ္ထင္တဲ့ local food stall ေရွ႕ေခၚသြားၿပီး ကုိယ္စားခ်င္တာမွာေပးပါတယ္။ အဲဒီ့မွာ ကုိယ္ႀကိဳက္သြားတာေတာ့ ပီနန္စာ Pan Mee ပါ။ ေခါက္ဆြဲကုိ ေအာက္ကပုံအတုိင္း တစ္ခါတည္းလုပ္ၿပီး ထည့္ေပးတာပါ။ ေနာက္ထပ္ သူမွာေပးတာက အျမင္အားျဖင့္ Laksa နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ အရည္နဲ႔ ေခါက္ဆြဲတစ္မ်ိဳးပါ။  အုန္းႏုိ႔မပါဘဲ ေျမပဲနဲ႔ခ်က္ထားတာ၊ ကုိယ္တုိ႔ျမန္မာမုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ အုန္းႏုိ႔ေခါက္ဆြဲၾကားလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ အဲဒါလည္း စားေကာင္းတာပါပဲ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တယ္ဆုိလုိ႔ ႐ုိ႕စ္က ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ 

 

စားၿပီးေတာ့ window shopping လုပ္၊ အေပၚတက္ၿပီး SALT ကုိ ၾကည့္ပါတယ္။ တစ္ကားလုံးနီးပါး non-stop အက္ရွင္ေတြနဲ႔ အၾကည့္ရသြက္တာေတာင္ ပင္ပန္းေနတဲ့အရွိန္ရယ္၊ ဗုိက္ကလဲျပည့္ေနေတာ့ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြား ပါေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလည္း ခဏေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေသးတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အင္းေလ... ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံး မနက္က ႏွစ္နာရီနီးပါး မတ္တပ္ရပ္ထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ပင္ပန္းေနတာကုိး။ ႐ုပ္ရွင္က ျပန္အထြက္မွာ ထုိင္၀မ္ရဲ႕ dessert ဆုိင္ခြဲတစ္ခုမွာ ၀င္ၿပီး စားၾကပါေသးတယ္။ 

ညေနပုိင္းမွာ သြားဖုိ႔ေနရာတစ္ခု က်န္ေနပါေသးတယ္။ အဲဒါက ေကအယ္လ္ေရာက္တုန္းေရာက္ခုိက္ သြားၾကည့္ခ်င္တဲ့ နာမည္ေက်ာ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ Jalan Alor ပါ။ 

ေကအယ္လ္ခရီးစဥ္ကုိ အပုိင္း (၅) မွာ အၿပီးသတ္ပါ့မယ္။

ဇြန္မုိးစက္