မေလးရွားကုိ တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ႏႈန္းေလာက္ ေရာက္ျဖစ္ေပမယ့္ ကြာလာလမ္ပူကုိေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္မွ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတာပါ။ အစက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကင္မရြန္းဟုိက္လန္းကုိသြားဖုိ႔ ရည္ရြယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အေၾကာင္းေၾကာင္းေသာ အေၾကာင္းေတြနဲ႔ မလုိက္ျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ကင္မရြန္းသြားလည္မယ့္ အစီအစဥ္ ဖ်က္လုိက္ရပါတယ္။ ကုိယ္ဆုိတဲ့ကုိယ္ကလည္း တစ္ေနရာကုိ သြားဖုိ႔ရည္ရြည္ထားၿပီးမွ မသြားျဖစ္ရင္ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးရယ္။ ေနာက္ၿပီး ႐ုံးပိတ္သုံးရက္မွာ စလုံးဆုိတဲ့ တစ္ကြ်န္းငယ္မွာ မေနခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ၊ တစ္ေနရာရာကုိ စိတ္အပန္းေျဖခရီးအေနနဲ႔ ထြက္ခ်င္တာေရာ၊ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေကအယ္လ္မွာရွိေနတာေၾကာင့္ သူနဲ႔လည္းေတြ႔ရေအာင္ အဲဒီကုိပဲ သြားလည္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

တစ္ေယာက္တည္းသြားမယ္ဆုိေတာ့ ေလယာဥ္နဲ႔ပဲသြားမယ္လုိ႔ စိတ္ကူးၿပီး အြန္လုိင္းကေန ၀င္ၾကည့္တယ္။ သုံးပတ္ေလာက္အလုိမွာကတည္းက  ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေန႔ရက္အခ်ိန္ေတြ မရေတာ့ဘူး။ အေတြ႔အႀကဳံရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ႀကံေပးခ်က္အရ ကားနဲ႔သြားတာ ပုိအဆင္ေျပၿပီး အႏၲရာယ္လည္းမရွိဘူးဆုိတာနဲ႔ ကားနဲ႔ပဲသြားဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၿပီး အြန္လုိင္းကေန လက္မွတ္၀ယ္ၾကည့္တယ္။ ကုိယ့္အစီအစဥ္အရ စေနေန႔မနက္ေစာေစာသြားၿပီး တနလာၤေန႔ေန႔လည္ ျပန္လာမယ္ေပါ့။ 

တကယ္တမ္း လက္မွတ္၀ယ္ေတာ့မွ စေနေန႔အတြက္ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ ကုိယ္လည္း စိတ္ဓာတ္က်သြားတယ္။ ေကအယ္လ္ကသူငယ္ခ်င္းကလည္း ကုိယ့္ကုိလာျဖစ္ေအာင္လာပါလုိ႔ ေခၚေန၊ ကုိယ္ကလည္း အရမ္းသြားခ်င္ေနေတာ့ သူကပဲ ကုိယ့္ကုိ Coach ေတြရဲ႕ Link ေပးၿပီး တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုရသြားမွာပါ၊ ရွာၾကည့္လုိက္ပါလုိ႔ အားေပးတာနဲ႔ ကုိယ္လည္း ရွာလုိက္တာ ေနာက္ဆုံးေတာ့ Aeroline Coach နဲ႔ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါေတာင္ စေနေန႔မရေတာ့လုိ႔ ေသာၾကာေန႔ခြင့္ယူလုိက္ရတယ္။ အျပန္တနလၤာေန႔က်ေတာ့လည္း မနက္ ၆နာရီနဲ႔ ၈နာရီထြက္မယ့္ကားပဲ ရေတာ့တာ။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြ မရေတာ့ဘူး။ First Coach နဲ႔ယွဥ္ရင္ ေစ်းႏွစ္ဆ ပုိေပးရတယ္။ (ႏွစ္ထပ္ကားျဖစ္လုိ႔ ႏွစ္ဆပုိေပးရသလား ထင္တယ္ :D) တကယ္တမ္း စီးၾကည့္ေတာ့လည္း ေပးရတာနဲ႔ တန္တယ္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ အစားအေသာက္ေကြ်းတယ္။  serve လုပ္ေပးတာ ေလယာဥ္ေပၚက အတုိင္းပဲ။ ထုိင္ခုံေတြကလည္း အရမ္း comfort ျဖစ္ေတာ့ ဇိမ္ကုိက်လုိ႔။ း)

ေသာၾကာေန႔မနက္ ၁၁နာရီမွာ Harbourfront Center ကထြက္ၿပီး ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ထဲကုိ ညေန၄နာရီမခြဲခင္ ၀င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာကတည္းက traffic jam ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ထဲကေန ကားဆုိက္တဲ့ Corus Hotel ကုိ ေရာက္ဖုိ႔ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက မနက္ေစာေစာ ကားနဲ႔လုိက္လာဖုိ႔ေျပာတာ။ ေသာၾကာေန႔ဆုိေတာ့ ကုိယ့္ေၾကာင့္ သူ႐ုံးဖ်က္ေနရမွာစုိးတာနဲ႔႔ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေလာက္ကုိမွန္းၿပီး အေရာက္သြားလုိက္တာ။ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္နဲ႔ တုိးေလေတာ့ traffic jam နဲ႔ မိေတာ့တာပဲ။ ကုိယ္တုိ႔ ညေနစာသြားစားဖုိ႔အတြက္ ကားငွားတာ လြယ္လြယ္ကူကူ မရဘူးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းကလည္းေျပာတယ္။ နင္တုိ႔စကၤာပူမွာလုိ ကားငွားရတာ မလြယ္ဘူးတဲ့။ ကုိယ္လည္း သေဘာေပါက္လုိက္တယ္။ တကၠစီလာရပ္ရင္ ေနရာအရင္ေျပာ၊ ၿပီးေတာ့မွ ေစ်းညွိရတယ္။ ကားလမ္းေတြၾကပ္ေနလုိ႔ သူတုိ႔မလုိက္ခ်င္တာမ်ားတယ္။  ေနာက္ဆုံးေတာ့ တစ္စီးရသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္က ၿမိဳ႕ထဲနဲ႔ဆုိ မိနစ္၂၀ေလာက္ ေမာင္းရတဲ့ေနရာမွာရွိတယ္။

သူနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္တာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ရွိၿပီ။ မႏွစ္က သူစကၤာပူေရာက္တုန္း တစ္ခါပဲ ေတြ႔ျဖစ္လုိက္တယ္။ ညေနစာစားရင္း သူ႔အေၾကာင္း၊ ကုိယ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ညေနစာစားၿပီးမွ သူ႔အိမ္ကုိသြားၾကတယ္။ အစက  ပစၥည္းေတြခ်ၿပီး ခ်မ္းေျမ့ေက်ာင္းခြဲမွာ တရားသြားထုိင္ၾကမလုိ႔ပါဘဲ။ ေနာက္ေတာ့  ကုိယ္တုိ႔အားလုံး ပင္ပန္းေနၾကလုိ႔ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးနားၿပီး မနက္ေစာေစာထၿပီး Twin Tower ေပၚတက္ၾကည့္မယ္လုိ႔ စီစဥ္ထားတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေနထုိင္ရာ အိမ္ေလးက သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။ သုံးထပ္တုိက္ငယ္ေလးျဖစ္ၿပီး  အိမ္ေရွ႕မွာ ကားတစ္စီးစာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ရပ္လုိ႔ရတဲ့ ေျမေနရာလည္း ရွိပါတယ္။ ရပ္ကြက္က တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းၿပီး မဟာသီဟာရဲ႕သား ေနထုိင္ရာအိမ္နဲ႔လည္းနီးလုိ႔ security အၿမဲရွိၿပီး လုံျခဳံစိတ္ခ်ရပါတယ္။ အိမ္ငွားက ရင္းဂစ္ ၃,၀၀၀ ဆုိ စလုံးေငြ ၁,၃၀၀-၁,၄၀၀ ၀န္းက်င္မွာပဲရွိတယ္။ ခုလုိလုံးခ်င္းေလးနဲ႔ေနလုိ႔ရတယ္။ ကုိယ္တုိ႔စလုံးမွာ 2+1 flat ကုိ ၁,၆၀၀ ေလာက္ေပးၿပီး ေနေနရတာ။ ေၾသာ္... ကြာျခားေလျခင္းလုိ႔။


(အပုိင္း ၂ မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးက အားက်အတုယူၿပီး ေနျပည္ေတာ္ကုိ ေဆာက္လုပ္ဖုိ႔ အုိင္ဒီယာအရင္းခံရာလုိ႔ ဆုိေလတဲ့ ေကအယ္လ္ၿမိဳ႕ျပင္မွာ တစ္သီးတစ္ျခားရွိတဲ့ အစုိးရ၀န္ႀကီး႐ုံးမ်ားသာ သီးသန္႔တည္ရွိရာ Putrajaya ေရာက္ခဲ့ပုံကုိ ေရးပါမယ္)


ဇြန္မုိးစက္