Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Sunday, February 28, 2010
Category:
Story/Short Story
ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။ ၀ုိင္အရက္ဆုိ ခ်ိဳတာလုိ႔ ကြ်န္မထင္ခဲ့မိတာ။ ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာရုပ္ျပ၀တၳဳေတြ၊ နားေထာင္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေတြ အားလုံးနီးပါးထဲမွာ တင္စားသမွ် ၀ုိင္ဟာ ခ်ိဳပါသတဲ့။ ဒီေတာ့ ကြ်န္မစိတ္ထဲစြဲေနတာ ၀ုိင္အရသာခ်ိဳသည္ေပါ့ေလ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက စပ်စ္သီးကုိ သိပ္ႀကဳိက္တာ။ စပ်စ္သီးက ထုတ္လုပ္တဲ့ စပ်စ္၀ုိင္ကုိ ေသာက္ဖူးခ်င္လုိက္တာ အရမ္းပါပဲ။ ကြ်န္မစိတ္ထဲထင္တဲ့ ေနာက္တစ္ခ်က္က ၀ုိင္ရဲ့အေရာင္က စပ်စ္သီးလုိ ခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ေလးေပါ့ေလ။ အင္း...ဒီလုိထင္ခဲ့မိတာ ကြ်န္မ ၀ုိင္ဆုိတာကုိ မေသာက္ဖူးခင္ အခ်ိန္အထိေပါ့။ ကြ်န္မက ၀ုိင္မေျပာနဲ႔ ဘီယာေတာင္ မေသာက္ဖူးပါဘူး။ အေမက မွာထားတယ္ေလ။ မိန္းကေလးနဲ႔ အယ္လ္ကုိေဟာနဲ႔ မအပ္စပ္ေၾကာင္း၊ မေသာက္သင့္ေၾကာင္းေပါ့။ ကြ်န္မကလည္း သမီးလိမၼာေလးပီပီ အေမ့စကားနားေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဂၤလန္ႏုိင္ငံမွာ ကြ်န္မပညာဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ကာလတစ္ခုအတြင္း အဲဒီ့၀ုိင္ဆုိတာကုိ ျမည္းစမ္းၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ မိဘကြယ္ရာမုိ႔ အေမစကားနားမေထာင္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ ကြ်န္မ ငယ္ငယ္တည္းက စိတ္၀င္တစားရွိခဲ့ ေသာက္သုံးၾကည့္ခဲ့ခ်င္တဲ့ ၀ုိင္ဆုိတာကုိ အရသာသိရုံ၊ ျမည္းၾကည့္ခ်င္ရုံ ဆႏၵသက္သက္ပါ။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကြ်န္မခ်စ္သူက ၀ုိင္စိတ္၀င္စားတဲ့သူ ျဖစ္ေနတာေလ။ သူက ၀ုိင္သိပ္ႀကိဳက္သူ မဟုတ္ေပမယ့္ ၀ုိင္ကုိ စီးပြားျဖစ္ ထုတ္လုပ္ဖုိ႔ရာ စိတ္၀င္စားပါတယ္တဲ့။ ၀ုိင္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ၀ယ္ၿပီးဖတ္တာ စုံလုိ႔။ သူသိသမွ် ၀ုိင္ဗဟုသုတလည္း ကြ်န္မကုိ ျပန္ေျပာရတာ မေမာႏုိင္ မပန္းႏုိင္။
ေန႔စဥ္ ၀ုိင္တစ္ခြက္ႏႈန္းေသာက္ေပးရင္ အသက္ရွည္ၿပီး က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္ေၾကာင္း၊ အသားကင္နဲ႔ ပုိလုိက္ဖက္ ေၾကာင္း၊ ညစာမစားခင္ ခံတြင္းရွင္းတဲ့အေနနဲ႔ ေသာက္ေလ့ရွိၾကေၾကာင္း၊ စပ်စ္သီး အမ်ိဳးအစားေပၚ မူတည္ၿပီး အေရာင္အရသာကြဲေၾကာင္း၊ ႏွစ္ခ်ိဳ႔၀ုိင္တစ္ပုလင္းရဲ့ေစ်းႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ႀကီးေၾကာင္း ... အုိ စုံေနတာပဲ။ ကြ်န္မကေတာ့ ၀ုိင္အေၾကာင္းအရာထက္ ၀ုိင္အရသာ ျမည္းဖုိ႔ကုိပဲ ပုိစိတ္၀င္စားတာ။ သူေျပာျပလုိ႔သာ ကြ်န္မသိရတာ။ ၀ုိင္ျဖဴ၊ ၀ုိင္နီအျပင္ ပီနားႏြားလုိ အေရာင္ေမွာင္ေမွာင္နဲ႔ ၀ုိင္လည္းရွိသတဲ့။ ၀ုိင္ျဖဴက အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္၊ ၀ုိင္နီက အမ်ိဳးသားေတြ အတြက္ဆုိပဲ။ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးေသာက္ေနၾကတာပါပဲ။ ကြ်န္မကေတာ့ ၀ုိင္ကုိ စပ်စ္ေရာင္ထင္မွတ္ထားသူပီပီ ေရသာသာ အရာင္မရွိတဲ့ ၀ုိင္ျဖဴေတာ့ မေသာက္ခ်င္ပါဘူး၊ ၀ုိင္နီလုိ အေရာင္ပါတဲ့ ၀ုိင္ပဲေသာက္ခ်င္တာလုိ႔ ခ်စ္သူကုိ ျပန္ေျပာလုိက္ေသးတာ။
ဒါနဲ႔တစ္ရက္ သူက ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံထုတ္ ၀ုိင္နီတစ္ပုလင္း၀ယ္လာပါေရာ။ ဟန္နီျမည္းၾကည့္ရေအာင္တဲ့။ ၀ုိင္ပုလင္း ကုိဖြင့္လုိက္ေတာ့ အခ်ဥ္ဓာတ္ပါတဲ့ ရွတတ အန႔ံတစ္ခု ရတယ္။ ဖန္ခြက္ထဲထည့္လုိ႔ အားရပါးရ တစ္က်ိဳက္ေမာ့အၿပီး ကြ်န္မ သိပ္အံ့ၾသသြားတယ္။ ဟင္...ေမာင္ရယ္ ၀ုိင္ကခ်ဥ္ခ်ဥ္ႀကီး။ ကြ်န္မတစ္သက္လုံး စြဲထင္မွတ္ခဲ့တဲ့ ၀ုိင္အရက္ခ်ိဳက ၀ုိင္အရက္ခ်ဥ္ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ေမာင္ကရယ္ၿပီး ၀ုိင္အရသာက ခ်ဥ္တယ္ေလ ဟန္နီရဲ့တဲ့။ ကြ်န္မရင္ထဲ ဘယ္လုိႀကီး ျဖစ္သြားမွန္းမသိပါဘူး။
ေနာက္ပုိင္း ျပင္သစ္၀ုိင္နီကုိလည္း စမ္းျမည္းၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ သူကနဲနဲေပါ့ေပမယ့္ ခ်ဥ္တာကခ်ဥ္တာပါပဲ။ ၾသစေၾကးလ်၀ုိင္ကုိေတာ့ ပုိႀကိဳက္တယ္။ ကြ်န္မနဲ႔ တစ္ေဆာင္တည္းေနတဲ့ အဂၤလိပ္မေလးေသာက္တဲ့ ဂ်ာမန္၀ုိင္ျဖဴ တစ္မ်ိဳးက ခ်ဥ္စူးတဲ့အရသာ သိပ္မထြက္ဘဲ ေသာက္လုိ႔ ေကာင္းသား။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္မက ဘယ္ေလာက္ အရသာ ေကာင္းေကာင္း ၀ုိင္ဆုိအေရာင္နဲ႔မွ ေသာက္ခ်င္တာ။
တစ္ရက္ ေမာင့္ဆီသြားလည္ေတာ့ ေမာင္က ဖန္ပုလင္းႀကီးတစ္လုံး၊ သာမုိမီတာအႀကီးႀကီးရယ္၊ ဖန္ႁပြန္ကေတာ့ေတြရယ္နဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနတာ။ ေမာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲဆုိေတာ့ ၀ုိင္စပ္ေနတာတဲ့။ Tesco က စပ်စ္သီးေတြ အထုပ္လုိက္၀ယ္၊ ပိတ္ျဖဴစေတြနဲ႔အရည္ညွစ္ၿပီး ဖုန္ပုလင္းႀကီးထဲထည့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာ ကြ်န္မျမင္ေတာ့ မအံ့ၾသဘဲ မေနႏုိင္တာအမွန္။ ေမာင္က အဲလုိပဲ... သူလုပ္ခ်င္တာ၊ စမ္းသပ္ခ်င္တာ ရေအာင္လုပ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားစမ္းသပ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးသူ။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ဉာဏ္အရမ္းေကာင္းတယ္။ ကုိယ့္ခ်စ္သူမုိ႔ ၾကြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကုိျမင္ၿပီး ခ်က္ျခင္းၾကည့္ၿပီးျဖစ္ျဖစ္၊ စာထဲမွာဖတ္လုိက္ရတာျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီ့ထဲကအတုိင္း ျပန္လုပ္ႏုိင္တယ္။ ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္တတ္တယ္။ ခုလည္းၾကည့္ေလ... စာအုပ္ဖတ္ၿပီး ၀ုိင္ကုိ ကုိယ္တုိင္ ေဖာ္စပ္ၾကည့္ေနတာ။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ျဖစ္ရင္ေတာင္ ၀ုိင္ထုတ္လုပ္ဖုိ႔ စပ်စ္ျခံစုိက္ဖုိ႔ ပုပၸါးလုိေဒသမ်ိဳးနဲ႔ ရာသီဥတုဟာ သင့္ေတာ္ေၾကာင္း သူေလ့လာ ထားၿပီးၿပီဆုိပဲ။
ေမာင္ရဲ့ ပထမဆုံးစမ္းသပ္ခ်က္က မေအာင္ျမင္လုိက္ပါဘူး။ အပူခ်ိန္ဒီဂရီအတုိင္းအဆ လုိသြားလုိတဲ့။ ေမာင္က မေက်နပ္လုိ႔ ေနာက္တစ္ခါထပ္ႀကိဳးစားတာ ဒုတိယတစ္ေခါက္ေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားပါတယ္။ အေရာင္ကလည္း သိပ္မနီဘဲ ကြ်န္မႀကိဳက္တဲ့ စပ်စ္ေရာင္ရင့္ရင့္ေလးထြက္လာတယ္။ သူစပ္ထားတဲ့ ၀ုိင္ကုိ သူနဲ႔တစ္ေဆာင္တည္းေန ေက်ာင္းသားေတြကုိ ေပးျမည္းလုိ႔ သူ႔ရဲ့ ၀ုိင္ဖြင့္ပြဲ က်င္းပလုိက္ေသးတယ္။ ပထမတစ္ငုံေသာက္ၿပီးသူတုိင္း မွတ္ခ်က္ေပးတာ “မင္းစပ္တဲ့၀ုိင္က ခ်ိဳလုိက္တာတဲ့” ေမာင္ျပန္ေျဖပုံေလး ၾကည့္လုိက္ပါဦး။ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကြ်န္ေတာ့္ခ်စ္သူက ၀ုိင္အရသာခ်ိဳခ်ိဳ ေသာက္ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ အခ်ိဳဓာတ္ရေအာင္ ႀကဳိးစားစပ္ထားတာပါ ခင္ဗ်ာ” တဲ့။
ဒီလုိနဲ႔ ကြ်န္မဟာ ခ်စ္သူကုိယ္တုိင္ေဖာ္စပ္ေပးတဲ့ ၀ုိင္ခ်ိဳတစ္ခြက္ကုိ ေသာက္သုံးခြင့္ရဖူးတဲ့ ကံထူးသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ရွင္တုိ႔ ယုံၾကတယ္မဟုတ္လား...။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Thursday, February 25, 2010
Category:
Poem
,
To my friend
တစ္ေယာက္က ျဖဴၿပီး
တစ္ေယာက္ကညဳိတယ္
တစ္ေယာက္ကသြယ္ၿပီး
တစ္ေယာက္ကျပည့္တယ္
ေမြးခ်င္းထဲမွာ အႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ငါနဲ႔
အငယ္ဆုံးျဖစ္လုိ႔ ခြ်ဲတတ္တဲ့နင္
စိတ္ျမန္လက္ျမန္လုပ္တတ္၊ ေလာတတ္တဲ့ငါနဲ႔
ျဖည္းျဖည္းေအးေအး ေႏွးတတ္တဲ့နင္
ည ည ေခါင္းခ်တုိင္း အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ငါနဲ႔
မနက္ မနက္ ေစာေစာႏုိးတတ္တဲ့နင္
ျမန္မာစာကုိ မနက္ေန႔လည္ည ခုံမင္စြာ စားခ်င္တဲ့နင္နဲ႔
ဆီမ်ားတဲ့ ျမန္မာစာကုိ ေရွာင္ခ်င္တဲ့ငါ
အဝတ္ေတြ တန္းမွာျပည့္ေနရင္ ၾကည့္မရတဲ့နင္နဲ႔
ေဘစင္မွာ ပန္းကန္ေတြပုံေနရင္ မႀကိဳက္တဲ့ငါ
တစ္ခုခုျဖစ္တုိင္း ေဆးေသာက္တတ္တဲ့နင္နဲ႔
ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေဆးမေသာက္ဘဲ ေခါင္းမာတတ္တဲ့ငါ
ဒီလုိ...နင္နဲ႔ငါၾကား မတူညီတာေတြရွိသလုိွိ...
ကဗ်ာစာေပ ဝါသနာပါတာျခင္းတူ
အားေပးတဲ့ ေဘာလုံးအသင္းျခင္းတူ
(ကုိငွက္)ရဲ့ အႏုပညာကုိ ေလးစားခုံမင္တာျခင္းတူ
ေကာင္းကင္နဲ႔ၾကယ္ေတြကုိ ခ်စ္တတ္တာျခင္းတူ
မီဆုိဟင္းခ်ိဳႀကိဳက္တတ္တာျခင္းတူ
အစာအိမ္ေအာင့္တတ္တာျခင္းတူ
ေရာမျပည္ကုိ အေရာက္သြားလည္ဖုိ႔ ဆႏၵရွိတာျခင္းတူ
အရာရာကုိ သံေယာဇဥ္ႀကီး စြဲလန္းတတ္တာျခင္းတူ
တူညီတာေတြလည္း ရွိတယ္...
တစ္ေယာက္ရဲ့အခက္အခဲ တစ္လွည့္စီကူညီေျဖရွင္းၾကရင္း
ဆုိးတူေကာင္းဖက္ ခံစားခ်က္ေတြ ဖလွယ္ရင္းနဲ႔
ရြာသားေရးဖူးတဲ့ ခ႐ုခြံအခန္းေလးထဲက ဘယ္နဲ႔ညာမွာ
တူညီမႈ၊ မတူညီမႈေတြနဲ႔အတူ ေနထုိင္ၾကရင္း
ငါတုိ႔ရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈေတြ ၁၉ႏွစ္တုိင္ခဲ့ေပါ့။
အျဖဴေရာင္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးတစ္မွ်င္အတြက္
ဇြန္မုိးစက္
သူငယ္ခ်င္းေရ... ဒီကဗ်ာေလး နင္ႀကိဳက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ း)
P.S. ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ႔ သြယ္တယ္ ျပည့္တယ္လုိ႔ပဲ ငါသုံးလုိက္တယ္ေနာ္။ :P
Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Friday, February 12, 2010
Category:
Poem
ကုိယ့္အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းက ကုိယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား ခံစားမိတာေတြခ်ေရးဖုိ႔ ေပးခဲ့ဖူးတဲ့စာတစ္အုပ္ရဲ့ အဖြင့္မွာ ဒီလုိေလးေရးထားတယ္။
“ဘယ္သူေရးမွန္းလည္းမသိဘူး
ကဗ်ာလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ ကဗ်ာနဲ႔ဲလည္း သိပ္မတူဘူး
သိပ္ႀကိဳက္တာပဲ”
...
ဟုိးအရင္က အရပ္ရွည္ရွည္ ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္နဲ႔ သူ႔ကုိ
လူေတြက ေခ်ာတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေျပာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ...
ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကုိ ခ်စ္ေနတာကုိး ။
ဆံပင္ေတြျဖဴ သြားေတြက်ိဳးလုိ႔ လူေတြက သူ႔ကုိ
အဖြားႀကီးျဖစ္ၿပီလုိ႔ ေျပာၾကတယ္
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မေျပာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး
ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့...
ကြ်န္ေတာ္က သူ႔ကုိ ခ်စ္ေနတာကုိး ။
...
ဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ကုိယ္လည္းသိပ္ႀကိဳက္သြားတယ္။
အဲဒီ့ကဗ်ာ(စာ)ထဲက ကြ်န္ေတာ္ဆုိတဲ့လူရဲ့ ခံစားခ်က္ကုိ အားက်အသိအမွတ္ျပဳလုိက္တယ္။ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး သူခ်စ္ရတဲ့သူကုိ ေမတၲာစစ္ ေမတၲာမွန္နဲ႔ ခ်စ္သြားေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတာေလးက သိပ္လွတယ္။ 'true love' လုိ႔ ေခါင္းစဥ္တပ္လုိက္ေပမယ့္ အခ်စ္စစ္ဆုိတာထက္ ေမတၲာစစ္လုိ႔ ကုိယ္ျပန္ဆုိခ်င္ပါတယ္။ ခ်စ္သူတုိင္း အျပန္အလွန္ ေမတၲာစစ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြျဖဴ သြားေတြက်ိဳးတဲ့အထိ ေမတၲာထားႏုိင္ၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလုိ႔...။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Tuesday, February 09, 2010
Category:
In life
အဖြားက ကရင္လူမ်ိဳးပီပီ ႐ုိးတယ္။ အေဆာင္အေယာင္မာန္မာနမရွိဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္လုိ႔ အဖြားကုိ ၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲေအးခ်မ္းေနတယ္။
အဖြား အိမ္ကုိ ညအိပ္ညေနလာတဲ့အခါ ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္နဲ႔အၿမဲအတူအိပ္ၿပီး ေက်ာျပင္ကုိတစ္လွည့္စီ ပြတ္သပ္ေပးလုိ႔ အိပ္ရာ၀င္သမၼာက်မ္းစာထဲက ပုံျပင္ေတြေျပာျပေလ့ရွိတယ္။
ကုိယ့္ကုိ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တဲ့အဖြား၊ ကုိယ့္မ်က္ခုံးကုိ မရိတ္ဖုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့အဖြား၊ ၿပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာႏွစ္ဆယ့္ငါးရက္ေန႔က ေပ်ာ္ရႊင္ေသာခရစ္စမတ္ျဖစ္ပါေစလုိ႔ ဖုန္းထဲကေန ႏႈတ္ခြန္းဆက္သခဲ့တဲ့အဖြား လူ႔ဘ၀ကုိရွစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီး ခရစ္ေတာ္ထံပါးမွာ မႏုိးေသာအိပ္စက္ျခင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ပါၿပီ။
အဖြား ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ။
ေအးခ်မ္းသာယာတဲ့ ေနာက္ဘ၀သစ္ကုိ ရရွိပါေစလုိ႔ သမီးဆုေတာင္းေမတၱာပုိ႔သလုိက္ပါတယ္ အဖြားေရ။
ွ
အဖြားကုိသတိရေနတဲ့
အေ၀းေရာက္ ေျမးတစ္ေယာက္
Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Sunday, February 07, 2010
Category:
Tag
ခ်စ္ခင္ရပါတဲ့
မမသီတာ တဂ္လုပ္တယ္ဆုိေတာ့ ဘာမ်ားလဲလုိ႔ ရင္ထိတ္သြားေသးတယ္။ ဟုိတစ္ခါ လုပ္အားေပးေက်ာင္းမွာ ဇြန္႔ကုိ ျမန္မာဝတ္စုံေလးနဲ႔ ေတြ႔လုိက္လုိ႔ သေဘာေတြက် အထင္ေတြႀကီးၿပီး ဒီညီမေလးမွာေတာ့ အဲလုိဝတ္စုံေတြ အမ်ားႀကီးရွိမယ္ထင္လုိ႔မ်ား တဂ္လုိက္ပါသလား မမေရ။ တကယ္ေတာ့ ဇြန္က အဲဒါေလးပဲရွိလုိ႔ ရိွတာေလးကုိပဲ ထုတ္ထုတ္ၿပီး လုပ္စား...အဲ.. ဝတ္စားေနသူပါ။
ဇြန္ငယ္ငယ္က လုံခ်ည္သိပ္မဝတ္ျဖစ္ဘူး။ ရွစ္တန္းႏွစ္ေရာက္မွ ေက်ာင္းစိမ္းလုံခ်ည္စဝတ္ပါတယ္။ ပိန္ပိန္ေလးဆုိေတာ့ အခုထက္ပုိၾကည့္လုိ႔ေကာင္းခဲ့မယ္ထင္တယ္။ အျပင္ေတြဘာေတြထြက္ျဖစ္ရင္လည္း လုံခ်ည္သိပ္မဝတ္ျဖစ္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲအတြက္ ဆုယူတုန္းက အေဖပုိ႔လုိက္တဲ့ ဂ်ပန္ကီမုိႏုိပန္းေရာင္ခံမွာ ခ်ယ္ရီပြင့္ေလး ေတြပါတဲ့ လုံခ်ည္ဝတ္ခဲ့တယ္။ အေမက အျပာေရာင္ဝတ္တယ္။ အေရာင္ကြဲေပမယ့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အပြင့္တူအဆင္တူေပါ့။ အဲဒီ့ကီမုိႏုိေလးကုိ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။
ဇြန္က ဂ်ီးမမ်ားတတ္ေတာ့ ငယ္ငယ္တည္းက အေမဆင္ေပးတာမွန္သမွ် အကုန္ဝတ္တယ္။ ဟုိတုန္းက အေမကလည္းပိန္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ဆုိဒ္သိပ္မကြာလုိ႔ တစ္ခ်ဳိ႔ဝမ္းဆက္ေကာင္းေကာင္းေလးေတြဆုိ အေမမဝတ္ေတာ့ဘဲ ဇြန္႔အတြက္ သိမ္းထားေပးတယ္။ လုံခ်ည္အမ်ိဳးအစားေတာ့ သိပ္မခြဲတတ္ဘူး။ ဘီဘဲလ္လုံခ်ည္ေတြ ဝတ္ဖူးတယ္။ ေယာလုံခ်ည္ဝတ္ဖူးတယ္။ စိန္မုိက္ကယ္ဝတ္ဖူးတယ္။ အိရွန္လုိေပ်ာ့ေပ်ာ့အသားေလးေတြလည္း ၀တ္ဖူးတယ္။ ရခုိင္လုံခ်ည္ ေရညွိစိမ္းေရာင္လက္ေဆာင္ရဖူးေပမယ့္ မ၀တ္ျဖစ္လုိက္ဘူး။ ခုအသက္အရြယ္ထိ တစ္ခါမွ မ၀တ္ဖူးေသးတာေတာ့ ပါတိတ္၀မ္းဆက္ပါ။
ေနာက္ထပ္ႀကိဳက္မိတဲ့ တစ္ထည္က အျပာႏုေရာင္လြင္လြင္အခံေပၚမွာ နီညဳိေရာင္ကႏုတ္သ႑ာန္ဒီဇုိင္းကုိ ေရႊေရာင္ကြပ္ထားတာ။ အေမ့အတြက္ အေဖ၀ယ္ေပးတာပါ။ ခ်ဳပ္ၿပီးေတာ့ အေမက ဇြန္႔ကုိပဲအရင္ေပး၀တ္ၿပီး ပြဲထုတ္လုိက္ပါေရာ။ အဲဒါေလးက ဇြန္နဲ႔လည္းလုိက္ၿပီး သိပ္ႀကိဳက္တာမုိ႔ အလ်င္းသင့္သလုိ ခဏခဏ၀တ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ထည္က အ၀ါခံမွာ အမည္းနဲ႔ေရႊခ်ည္ထုိးစပ္ထားတာ (အဲဒါလည္း အေဖ၀ယ္ေပးတာပါ)။ အစ္မ၀မ္းကြဲမဂၤလာေဆာင္မွာ တစ္ခါလား၀တ္ၿပီး ထပ္မ၀တ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေရာင္ေတာက္ေတာ့ ပြဲေနပြဲထုိင္က်မွ ၀တ္လုိ႔ေကာင္းတာကုိး။ သိပ္ႀကိဳက္ၿပီး မ၀တ္ျဖစ္ဘဲ အလြမ္းေျပထုတ္ၾကည့္ရုံျဖစ္သြားတာ။
ဇြန္ေက်ာင္းၿပီးလုိ႔ ျမန္မာျပည္ျပန္သြားတဲ့အခါ အေမ့သမီးပိန္ပိန္ေလးဘ၀ကေန ၀၀ေလးဘ၀ေျပာင္းသြားလုိ႔ အရင္၀တ္ခဲ့တဲ့လုံခ်ည္အက်ႌတစ္ထည္မွ မေတာ္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရုံကလြဲလုိ႔ ဘာတတ္ႏုိင္မလဲကြယ္။ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးနဲ႔ ဓာတ္ပုံေစာင့္ၾကည့္မယ့္ အစ္မသီတာအတြက္ ခုေလာေလာဆယ္ ဇြန္ရဲ့ ရွိစုမဲ့စု သုံးထည္ကုိ ထုတ္ျပရပါေတာ့မယ္။ ခ်ည္းသားစစ္စစ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး၊ ဆီလြန္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ သုံးထည္လုံး ဒူးနားခ်ိတ္ျဖစ္ေနတယ္။ ပြဲေနပြဲထုိင္ အေကာင္းစားလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္ရုံပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းတက္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္။
မသီတာအႀကိဳက္ ခရမ္းျပာေလးက ပြဲတုိင္းေက်ာ္တဲ့ ကုိယ့္ဖာသာကင္ပြန္းတပ္ထားတာ။ ၀မ္းဆက္ဆုိလုိ႔ ဒါေလးပဲရွိတာပါရွင္။ စကၤာပူက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးေက်ာင္းမွာ ငါးခါ၀တ္ၿပီးၿပီဆုိကတည္းက သေဘာေပါက္။ အံမယ္ ဒါေလး၀တ္လုိက္တုိင္း ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာၾကတာပဲ။ (ဓာတ္ပုံထဲမွာက်ေတာ့ အျပင္မွာေလာက္ အေရာင္မေတာက္ေတာ့ဘူး အစ္မေရ)
ညာစြန္က အနီရင့္ေရာင္က တေလာကမွ အေမ့ကုိလွမ္းမွာလုိ႔ ထည့္ေပးလုိက္တာ။ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ပိတ္ေဖာက္ဇာပန္းေရာင္နဲ႔တြဲ၀တ္ဖူးတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒါနဲ႔၀တ္ရမယ့္အက်ႌ မေတာ္ေတာ့လုိ႔ တြဲ၀တ္ဖုိ႔ အေပၚအက်ႌ ရွာေနတုန္း။ (ခရမ္းနဲ႔အနီကုိ တစ္ေယာက္ေသာသူက ၀ယ္ေပးခဲ့တာ၊ အေမက ၀ယ္ေပးတဲ့သူကုိ ခ်ီက်ဴးလုိက္တာ၊ သူ႔သမီးနဲ႔လုိက္ဖက္တဲ့အေရာင္ ၀ယ္တတ္လုိက္တာတဲ့၊ အမွတ္တရေတြေပါ့ေနာ္)
အလယ္က လုံခ်ည္ကုိ ဇြန္႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း မဂၤလာေဆာင္တက္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ၀ယ္ျဖစ္တာ။ အေပၚအက်ႌက ကုိးရီးယားပုိးလုိ႔ေျပာတဲ့ ခပ္ေျပာင္ေျပာင္ကရင္မ္ကာလာေလးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမဂၤလာေဆာင္ကုိ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကုိယ့္ဖာသာလူႀကီးလုပ္ၿပီးတက္ရတုန္းက ၀တ္ခဲ့တာ။ ရုံးဒင္နာေတြဘာေတြက်ရင္ ျမန္မာ၀တ္စုံ ၀တ္ခ်င္၀တ္လုိ႔ရေအာင္ဆုိၿပီး ယူလာခဲ့ေပမယ့္ စကာၤပူေရာက္ၿပီးမွ တစ္ခါမွ အ၀တ္မခံရေသးပါေၾကာင္း။
ရွိစုမဲ့စုသုံးထည္လုိ႔ေျပာေပမယ့္ ဒီသုံးထည္စလုံးကုိ ဇြန္သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ လုံခ်ည္အားလုံးစာရင္းခ်ဳပ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေယာဂီလုံခ်ည္တစ္ထည္၊ သူငယ္ခ်င္း၀ယ္ေပးတဲ့ စိန္မုိက္ကယ္တစ္ထည္နဲ႔ ေရလဲတစ္ထည္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္ရွင္။ (ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မွ လုံခ်ည္အားလုံးလုိလုိ ကုိယ္တုိင္မ၀ယ္ရဘဲ အေဖအေမ၀ယ္ေပးတာနဲ႔ လက္ေဆာင္ရတာေတြ မ်ားပါတယ္)။
အစ္မသီတာေက်နပ္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ မေက်နပ္လည္း ေက်နပ္လုိက္ေနာ္။ ပထမဆုံးတဂ္ပုိစ့္အေနနဲ႔ ရွိစုမဲ့စု ရုိးရာ၀တ္စုံအေၾကာင္းေလးေရးခြင့္ရလုိ႔ ဇြန္က ေက်နပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔။ း)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
(ဆက္တဂ္ခ်င္ပါသည္)
ညက တဂ္ပုိ႔စ္ေႂကြးေလးေရးၿပီး publish အျမန္လုပ္လုိက္တာ ဆက္တဂ္ခ်င္သူမ်ားစာရင္းထည့္ဖုိ႔ က်န္သြားလုိ႔ အခုထပ္ျဖည့္ေရးလုိက္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ရယင္ ကုိယ့္အႀကိဳက္ေလးေတြ ေပးသိပါဦးေနာ္။ :)
သူငယ္ခ်င္း မမင္းနဲ႔ ၾကယ္ျပာ
မမအိျႏၵာနဲ႔ မမျပာ
ညီမေလး မုိးခါး
ခ်စ္တဲ့
ဇြန္ :D
08/02/2010
Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Thursday, February 04, 2010
Category:
Language
“တိမ္မေယာင္နဲ႔ နက္၊ လြယ္သေယာင္နဲ႔ ခက္” ဆုိတာ ကုိယ္တုိ႔ ျမန္မာစာလုိ႔ေျပာရင္ ရမယ္ထင္ပါတယ္။ ကုိယ္ပုိင္မိခင္ဘာသာစကားမုိ႔ ေျပာရဆုိရလြယ္ေပမယ့္ စာေရးတဲ့အခ်ိန္က် ထင္သေလာက္မလြယ္မွန္း ေတာ္ေတာ္ သိသာပါတယ္။
ရပင္းလား ရရစ္လား၊ ေရးခ်သုံးရမွာလား ေမာက္ခ်သုံးရမွာလား၊ “ပ” သတ္လား “တ” သတ္လား၊ “နငယ္ ” သတ္လား၊ “မ” သတ္လား၊ ယပလက္နဲ႔ယင္းရမလား ရေကာက္နဲ႔ရင္းရမလား၊ ပဲလား ဘဲလား၊ ေလ်ာက္လား ေလွ်ာက္လား၊ “တ” လား “တစ္” လားနဲ႔ လားေပါင္းမ်ားစြာ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ညံ့တာ၊ ေလ့လာမႈအားနည္းတာလည္း ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ကုိယ္ဇေဝဇဝါမျဖစ္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းႏွစ္ခုက ေလ်ာက္၊ ေလွ်ာက္ နဲ႔ ပဲ၊ ဘဲပါ။ ဘေလာ့ဂ္ေတြလုိက္ဖတ္ရင္း သတိထားမိပါတယ္။ “ေလွ်ာက္” သုံးရမယ့္ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ “ေလ်ာက္” လုိ႔ သုံးၾကတာေတြ႔တယ္။ “ဘဲ” အစား “ပဲ” လုိ႔လည္း သုံးၾကတယ္။ ေလွ်ာက္နဲ႔ေလ်ာက္က ကုိယ့္စိတ္ထဲ အလုိလုိခံစားၿပီး ဟထုိးပါမပါ ကုိယ္သဲကြဲပါတယ္။ ဘဲနဲ႔ပဲကုိ ကြဲကြဲျပားျပားသုံးတတ္သြားတာကေတာ့ ကုိယ့္တုိ႔ရွစ္တန္းတုန္းက ျမန္မာစာဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္သြယ္ရဲ႔ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပါ။
ဆရာမက ကုိယ္တုိ႔မိန္းကေလးတပည့္ေတြကုိ အလြယ္တကူမေမ့ေစမယ့္ ေဆာင္ပုဒ္ေလးနဲ႔ သင္ေပးလုိက္တာကုိး။ ေရွ႔က အျငင္းစကားလုံးျဖစ္တဲ့ “မ” ပါေနရင္ ေနာက္က ဘကုန္းလုိက္ရတယ္။ “မ ေနာက္က ဘဲလုိက္တယ္” လုိ႔ မွတ္ထားတဲ့။ ကဲ...ဒီလုိဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔လည္း ဘယ္ေမ့ေတာ့မလဲေနာ္။ း) မသိဘဲ၊ မရွိဘဲ၊ မသိဘူး မရွိဘူး စသျဖင့္ ကြဲသြားတာေပါ့။ ဆရာမက စာအသင္အျပေကာင္း႐ုံမက စည္းကမ္းလည္းႀကီးပါတယ္။ သမီးမိန္းကေလးတပည့္ေတြကုိ မိခင္သဖြယ္ ဆုံးမေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာမ ကြယ္လြန္သြားေပမယ့္ ဆရာမရဲ့ေက်းဇူးကုိ ေအာက္ေမ့သတိရလ်က္ပါ။
ခုေလာေလာဆယ္ ကုိယ့္အတြက္ ေသခ်ာမကြဲျပားေသးတာက ရင္းနဲ႔ယင္း။ မေန႔ညကေတာင္ ပထမတန္း ျမန္မာစာဖတ္စာအုပ္ကုိလွန္ရင္းနဲ႔ ကုိယ္မွားေရးေနတာတစ္ခု ျပန္သြားေတြ႔တယ္။ ျမန္မာစာသည္ တုိ႔စာျဖစ္ပါလ်က္နဲ႔ ဘာလုိ႔ဒီလုိမေသမခ်ာျဖစ္ေနရတာလည္းဆုိၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေစာဒကတက္မိတယ္။ ကုိယ္ငယ္ငယ္က ျမန္မာစာေမဂ်ာေတြဘာေတြ ယူၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေမြး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျမန္မာစာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္ခ်င္ေရးခ်င္စိတ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုလုိစာေတြေရးျဖစ္ေတာ့ အဲဒီ့စိတ္ျပန္ေပၚလာတယ္။
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး ကုိယ့္ေခါင္းထဲေပၚလာလုိ႔ ခ်ေရးလုိက္တယ္။
“ဗမာျပည္သည္ တုိ႔ျပည္
ဗမာစာသည္ တုိ႔စာ
ဗမာစကားသည္ တုိ႔စကား
တုိ႔ျပည္ကုိ ခ်စ္ပါ
တုိ႔စာကုိ ခ်ီးျမွင့္ပါ
တုိ႔စကားကုိ ေလးစားပါ” ဆုိတဲ့ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ုံးရဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေလးပါ။ (ေဆာင္ပုဒ္မွန္မမွန္ အတည္ျပဳေပးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းညဳိကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)
ကုိယ့္ျမန္မာစာကြ်မ္းက်င္မႈအဆင့္ နည္းေကာင္းနည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာကုိ ေလးစားျမတ္ႏုိးတာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ေဆာင္ပုဒ္ကုိ လာေရာက္အမွန္ျပင္ေပးတဲ့ azyl ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ (01/03/2010)
Posted by
ဇြန္မိုးစက္
|
Posted on
Monday, February 01, 2010
Category:
Essay
စတုတၳရိပ္သာအမည္ရတဲ့ ဒီလမ္းကုိ သူမစေရာက္ခဲ့ဖူးတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ကုိးႏွစ္ခန္႔က။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကုိ ပထမဆုံး ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ေလဆိပ္ကေန သူမေနထုိင္ရမည့္အိမ္သုိ႔ ေဖေဖႏွင့္အတူလုိက္ပါခဲ့သည္။ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ သူမထင္ထားသလုိ မုိးထိတုိက္ခန္းေတြ၊ ဆူညံေနေသာ ကားသံေတြရွိမေနဘဲ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ထပ္ျမင့္တုိက္တန္းေတြသာ ေတြ႔ရသည္။ အုပ္အုပ္ဆုိင္းဆုိင္း ကုကၠဳိပင္ႀကီးေတြ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္စီရွိေနေသာ လမ္းမႀကီးကုိၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္သြားသည္။ တုိက္အေနာက္မွာလည္း စကား၀ါ ပန္းပင္ေလးေတြကုိ အတန္းလုိက္ေတြ႔ရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိသစ္ပင္ပန္းပင္ေတြႏွင့္ နီးရာပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနထုိင္ရမည္ဆုိေတာ့ သူမ၀မ္းသာသြားမိတာ အမွန္ပင္။
စတုတၳရိပ္သာလမ္းကုိလည္း သူမျမင္ျမင္ခ်င္း သေဘာက်သည္။ လမ္ေဘး၀ဲယာတစ္ေလွ်ာက္ အပင္ႀကီးေတြႏွင့္ ကားအသြားအလာ ဆူညံမႈ သိပ္မရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္။ တစ္ဘက္မွာ လမ္းဆုံးသြားၿပီး ဆက္သြားရန္ လမ္းမရွိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ဒီလမ္းမေပၚမွာ ကားေတြ သိပ္မျဖတ္သန္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေနာက္ပုိင္းမွာသိရသည္။ သူမက လမ္းအလယ္ေလာက္မွာ ေနထုိင္သူျဖစ္ၿပီး လမ္းမႀကီးက ေျဖာင့္မသြားဘဲ ေကြ႔သြားေသာေၾကာင့္ အိမ္ေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ လမ္းဆုံးသုိ႔မျမင္ရပါ။
လမ္း၏ဟုိဘက္မွာ ေရေျမာင္းႀကီးခံေန၍ လမ္းဆုံးသြားရေၾကာင္း အတူေနအန္တီႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခ်ိန္မွာ သိလုိက္ရလုိက္သည္။ ကားလမ္းမရွိေတာ့ေသာ္လည္း တံတားျဖတ္ကာ တစ္ဘက္ရပ္ကြက္ကုိ လြယ္ကူစြာ သြားလာႏုိင္ေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ ေျမာင္းႀကီးေဘးတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေျပးေလ့က်င့္ရန္ သပ္ရပ္ညီညာေသာ ကြန္ကရစ္လမ္းငယ္ေလး လုပ္ထားေပး၍ ညေနခင္းပုိင္းေတြဆုိလွ်င္ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္သူ၊ စက္ဘီးစီးသူ၊ အေျပးေလ့က်င့္သူမ်ားျဖင့္ အျမဲစည္ကားေနေလ့ရွိသည္။
လမ္းအစမွအဆုံးသုိ႔ သူမႏႈန္းထားအတုိင္းေလွ်ာက္လွ်င္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔သာၾကာျမင့္သည္။ သူမေနထုိင္ရာ အနီးအနားရပ္ကြက္မွာ ပထမရိပ္သာမွ ဆဌမရိပ္သာတုိင္ေအာင္ လမ္းမႀကီးေျခာက္ခုရွိသည္။ ထုိလမ္းအားလုံး သူမေရာက္ဖူးေသာ္လည္း သူမေနထုိင္ရာ စတုတၳရိပ္သာလမ္းကုိသာ အႏွစ္သက္ဆုံးျဖစ္သည္။ တကယ္ဆုိ ဒီလမ္းက နယူးေယာက္ၿမိဳ႔ေတာ္မွ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းမႀကီးကဲ့သုိ႔ ကမာၻေက်ာ္ အေဆာက္အဦေတြ၊ နာမည္ႀကီးေစ်းဆုိင္ေတြ ဘာမွမရွိ။ ပ်ားပန္းခတ္မွ်ေသာ လူေတြ ကားေတြ သြားလာေနျခင္းလည္းမရွိပါဘဲ ဘာေၾကာင့္ သူမ ဒီေလာက္ ႏွစ္သက္သေဘာက်မိမွန္း မသိပါ။
စတုတၳရိပ္သာလမ္းႏွင့္ခြဲခြာၿပီး ေျခာက္ႏွစ္အၾကာ တုိင္ဆုိင္စြာပင္ ဒီလမ္းေပၚတစ္ေခါက္ ျပန္လည္ေနထုိင္ခြင့္ႀကဳံရေတာ့ သူမ ၀မ္းသာလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ လမ္းမႀကီးအစအဆုံးျပန္ေလွ်ာက္မိေတာ့ ၾကည္ႏူးရျပန္သည္။ သူမတုိ႔သာ ေက်ာင္းသားဘ၀မွ လုပ္ငန္းခြင္ဘ၀သုိ႔၊ တစ္ကုိယ္တည္းဘ၀မွ မိသားစုႏွင့္ဘ၀သုိ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲခဲ့ၾကေသာ္လည္း ဒီလမ္းမႏွင့္သစ္ပင္ႀကီးေတြကေတာ့ အရင္အတုိင္း ေျပာင္းလဲမႈမရွိ။ ဒီလမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သူမငုိေႄကြးခဲ့ဖူးသည္။ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးသည္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်ဆုံးခဲ့ဖူးသလုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြလည္း ေတာက္ပခဲ့ဖူးသည္။
သူမစိတ္လုိလက္ရ ခံစားေပါက္ကြဲသမွ် ေစာဒကမတက္ဘဲ ၿငိမ္သက္စြာလက္ခံနားလည္ေပးေသာ ဒီလမ္းေပၚမွာ သူမလမ္းေတြဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ေနအုံးမည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေမြးဖြားေနမိအုံးမည္။ ေနာက္ထပ္ေနရာေဒသအသစ္ တစ္ခုသုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔ခြင့္မၾကဳံမခ်င္း စတုတၳရိပ္သာလမ္းထက္မွာ သူမ၏ေျခရာေတြ ထင္ေနအုံးမွာျဖစ္သည္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
