သူတုိ႔ေတြ မနက္ေစာေစာထၿပီး hotel breakfast ဆင္းစားၾကတယ္။ ကုိယ္ႏုိးေနေပမယ့္ တမင္လုိက္မသြားဘူး။ သူတုိ႔အားလုံး ferry terminal ကုိသြားၿပီဆုိမွ အိပ္ရာကထၿပီး ကုိယ္တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး မနက္စာဆင္းစားတယ္။ စားၿပီးျပန္တက္လာေတာ့ ကုိယ့္ခရီးစဥ္အတြက္ Plan ဆြဲဖုိ႔ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာနားက ကုိယ္ယူလာတဲ့ ခရီးသြားလမ္းညႊန္စာရြက္ နဲ႔ ေျမပုံေတြခ်ၿပီး ကုိယ္သြားလည္ႏုိင္မယ့္ေနရာေတြၾကည့္တယ္။ မနက္ျဖန္ တုိးဂုိက္နဲ႔သြားမယ့္ေနရာေတြဖယ္ၿပီး က်န္တဲ့ေနရာေတြထဲက ကုိယ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေနရာေတြ  mark လုပ္လုိက္တယ္။ Venetian ကုိ တစ္ေခါက္ထပ္သြားခ်င္ေပမယ့္ ဟုိဘက္ကြ်န္းျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ္မသြားေတာ့ဘူး။ မကာအုိ ကြ်န္းဆြယ္ေပၚက တစ္ျခား tourist attraction ေနရာေတြပဲ သြားမယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။

ကုိယ့္အတြက္ အခက္အခဲက ဘာသာစကားပဲ။ အဂၤလိပ္စာ၊ စကားသုံးတဲ့ႏုိင္ငံဆုိလုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း သြားရလုိ႔လည္း မေၾကာက္ဘူး။  ကင္မရာရယ္၊ ေရတစ္ပုလင္းရယ္၊ လမ္းညႊန္ေျမပုံပါတဲ့ စာရြက္ေတြယူၿပီး ေက်ာပုိးအိတ္တစ္လုံးနဲ႔ ကုိယ့္ခရီးစဥ္စလုိက္တယ္။ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာ အရင္သြားၿပီး receptionist ကုိ ကုိယ္သိဖုိ႔လုိအပ္္တာေတြ ေမးတယ္။ အဓိကကေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲသြားလုိ႔ safe ျဖစ္မျဖစ္ဆိုတာ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ျဖစ္တယ္ေျပာတယ္။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားဖုိ႔က သိပ္အဆင္မေျပေလာက္ဘူး။ တကၠစီနဲ႔သြားတာ ပုိအဆင္ေျပတယ္။ ဒါနဲ႔ကုိယ္လည္း  mark လုပ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကုိျပၿပီး ကုိယ္ဒီေနရာေတြသြားခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကန္တုံလုိလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ ကုိယ္ tick လုပ္ထားတဲ့ေနရာေတြကုိ တ႐ုတ္လုိေရးေပးပါလုိ႔။ ဒါမွ ကုိယ္  taxi driver ကုိျပၿပီး သြားလုိ႔ရမွာလုိ႔ဆုိေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဧည့္ႀကိဳအမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းေလးက ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကုိ စာရြက္တစ္ရြက္မွာ တ႐ုတ္လုိခ်ေရးေပးလုိက္တယ္။

ဘာကဘယ္ေနရာဆုိတာ နံပါတ္နဲ႔ ကုိယ္ျပန္မွတ္ထားတယ္။ တကၠစီေပၚတက္တာနဲ႔ အဲဒီ့စာရြက္ေလးျပ၊ ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ လက္ညႈိးေလးေထာက္ျပၿပီး တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ ေရာက္ေအာင္သြားခဲ့တယ္။ ေန႔လည္ ဟုိတယ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ တကၠစီေလးစင္းေလာက္ငွားစီးခဲ့တယ္။ ေန႔လည္စာစားၿပီး ခဏနား၊ ညေန၄နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ထြက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဟုိတယ္အနီးတစ္ဝုိက္က တစ္ခုတည္းေသာ Shopping Centre ရယ္၊ တစ္ျခားကာစီႏုိေတြရယ္၊ ေနာက္  Fisherman's Wharf လုိ႔ ေခၚတဲ့ ေနရာရယ္ ကုိယ္ေျခက်င္ခရီးေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ပဲ သြားၾကည့္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ ဘတ္စ္ကားစီးဖုိ႔ရာ အဆင္မေျပလွဘူး။ လမ္းကတစ္လမ္းေမာင္း၊ ေနာက္ၿပီး ကားနံပါတ္ကလြဲလုိ႔ ကားေရွ့မွာေပၚတဲ့ ခရီးစဥ္အစအဆုံးေတာင္ တရုတ္လုိ ေရးထားတာဆုိေတာ့ ကားမွားစီးမိမွာေၾကာက္လုိ႔ ကုိယ့္ေျခေထာက္ပဲ ကုိယ္အားကုိးေတာ့တယ္။

Shopping Mall က သိပ္ၾကည့္စရာ ဝယ္စရာမရွိပါဘူး။ Sanos ဆုိတဲ့ ကာစီႏုိေခတ္ဦးကေဆာက္ခဲ့တဲ့ ကာစီႏုိထဲ၀င္ၾကည့္၊ အလကားေပးတဲ့ ေရတစ္ပုလင္းယူ၊ စင္ေပၚမွာ ေျဖေဖ်ာ္ေနတဲ့ လူေတြသီခ်င္းေတြၾကည့္၊ အဲဒီ့အခ်ိန္က ေခတ္စားေနတာ ရီဟားနားရဲ့ "Umbrella" သီခ်င္းဆုိေတာ့ ဘယ္ကာစီႏုိသြားသြား  ဒီသီခ်င္းကုိ ဆုိဆုိေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကုိယ္ဘာမွမကစားဘူး။ အေပ်ာ္သေဘာေလာက္နဲ႔ေတာင္ ကံစမ္းၾကည့္ဖုိ႔ ကုိယ္ဝါသနာ မပါဘူး။ မႏုိင္ရင္ ရႈံးသြားမယ့္ပုိက္ဆံကုိ ႏွေျမာလုိ႔။ သူမ်ားကစားတာေတြပဲ ကုိယ္လုိက္ၾကည့္တယ္။ ကာစီႏုိ ႏွစ္ရုံေလာက္ထဲပဲ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္ၾကာၾကာလည္း မေနခ်င္ဘူး။ အျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး အေဆာက္အဦေတြ ဓာတ္ပုံလုိက္ရုိက္တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းသြားရတာ တစ္ခုမေကာင္းတာက ကုိယ့္ကုိဓာတ္ပုံရုိက္ေပးဖုိ႔ လူရွာရတာပါပဲ။

ညေန၆နာရီေလာက္မွာ ေဘာ့စ္ဆီကဖုန္းလာတယ္။ သူတုိ႔ ခုမွ  Shopping ထြက္ေနေၾကာင္း၊ ညမုိးခ်ဳပ္မွ ျပန္လာမွာျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ္ေရာ အေျခအေနဘယ္လုိရွိလဲေပါ့ေလ။ ညစာကုိ မကာအုိျပန္ေရာက္မွ စားမယ္၊ ကုိယ့္ကုိအစာေျပတစ္ခုစားၿပီး ေစာင့္ေနပါတဲ့။ ကုိယ္လည္း အုိေကေပါ့။ ဒီလုိနဲ႔ကုိယ္ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္း ဓာတ္ပုံေတြလုိက္ရုိက္ရင္းနဲ႔ ကုိယ္တည္းတဲ့ဟုိတယ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးေရာက္သြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေန႔လည္က ေျမပုံပါတဲ့ လမ္းညႊန္စာရြက္ေတြ ကုိယ့္ကုတင္ေပၚမွာ ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္လည္း ဟုိတယ္ရွိရာလမ္းကုိမွန္းၿပီး ေလွ်ာက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတယ္။

ေနေရာက္လည္းေပ်ာက္စျပဳၿပီ။ ကာစီႏုိ႔ၿမိဳ႔ရဲ့ထုံးစံအတုိင္း ညဦးပုိင္းေရာက္ေတာ့ သိသိသာသာ အသက္၀င္လာၿပီ။ လူေတြသြားသြားလာလာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားနဲ႔ စည္ကားစျပဳေနၿပီေပါ့။ ဟုိတယ္ျပန္ဖုိ႔ရာ တကၠစီငွားစီးဖုိ႔ မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အကုန္ busy ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္လမ္းေမာင္းဆုိေတာ့ ကုိယ္ရပ္ေနတဲ့ေနရာက ငွားလုိ႔မရဘူး။ တစ္ဖက္လမ္းကုိ အရင္သြားရမွာ။ ကုိယ္လည္း ကားငွားစီးလုိ႔ရမယ့္ ေနရာေလာက္အထိသြားတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္စီးမွ တားလုိ႔မရဘူး။ အဲဒီ့မွာ ကုိယ္ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာတယ္။ ဒုကၡပဲ...ကားလည္းငွားမရ၊ လမ္းလည္းမသိ။ ညပုိေမွာင္လာရင္ဒုကၡ။ ေလာင္းကစားၿမိဳ႔ဆုိေတာ့ လူကလည္းစုံ။ ကုိယ္လည္းေတြးရင္း အရမ္းစိတ္ပူသြားတယ္။ ေခြ်းေတြလည္းပ်ံလာတယ္။ ဟုိတယ္သြားရာလမ္းကုိ သိလုိသိျငား လမ္းေပၚက လူေတြကုိ လုိက္ေမးၾကည့္ေပမယ့္ ကုိယ္ေမးတာဘယ္သူမွ ေကာင္းေကာင္းမေျဖႏုိင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။

ကုိယ္လည္း လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ၿပီး တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့  ကားငွားလုိ႔ရလုိရျငား  ေစာင့္တားရင္း အနီးအနားမွာ ကေလးနဲ႔အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႔တယ္။ သူကလည္း ကုိယ့္ကုိၾကည့္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ကုိယ္သူ႔ကုိေမးၾကည့္ခ်င္စိတ္ေပၚသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကုိယ္သူ႔ဆီသြားၿပီးေမးလုိက္တယ္။ ငါ Casa Real Hotel ဟုိတယ္ျပန္ခ်င္လုိ႔ ဘယ္လုိသြားလုိ႔ရမလဲဆုိၿပီးေတာ့။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ သူက အဂၤလိပ္လုိေကာင္းေကာင္း ေျပာႏုိင္သူျဖစ္ေနတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ဝမ္းသာသြားတယ္။ နင္ဒီအခ်ိန္ကားငွားလုိ႔ရမွာ လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ ပုိေကာင္းမယ္တဲ့။ တကယ္ဆုိ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ သိပ္မေဝးေတာ့ဘူးတဲ့။

ဒီလမ္းမႀကီးအတုိင္း တည့္တည့္ေလွ်ာက္ၿပီး ညာဘက္ခ်ိဳးလုိက္ရင္ ဟုိတယ္ရွိရာလမ္းမႀကီးေရာက္ၿပီ။ အဲဒီ့အတုိင္း ညာဘက္ခ်ိဳးၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ပါတဲ့။ ကုိယ္လည္းသူ႔ကုိေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး သူေျပာတဲ့အတုိင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့လမ္းမအဆုံးေရာက္ၿပီး ညာဘက္ခ်ိဳးလုိက္ေတာ့ ကုိယ္မွတ္မိသြားၿပီ။ လမ္းတစ္ဖက္မွာ မကာအုိရဲ့ အျမင့္ဆုံးေတာင္ကုန္းကုိ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ကုိယ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ကုိယ္တည္းတဲ့ ဟုိတယ္က အဲဒီေတာင္ကုန္းရဲ့ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ရွိတာကုိး။  ကုိယ္မွန္းၿပီးေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့လွမ္းက မွားေတာ့မမွားဘူး။ ဒါေပမယ့္ လမ္းမသိေတာ့ မ်က္စိလည္ၿပိး ေလွ်ာက္ရင္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ႏွစ္နာရီေလာက္ၾကာသြားတာ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဟုိတယ္ကုိ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ကုိယ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီး အခန္းထဲမွာ တီဗီြၾကည့္ရင္း အေမာေျဖတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားခဲ့တာကုိး။

အဲဒီ့အခ်ိန္က ကုိယ့္တုိ႔ႏုိင္ငံမွာ သံဃာ့အေရးအခင္းျဖစ္ခ်ိန္ဆုိေတာ့ သတင္းစာနဲ႔တီဗြီၾကည့္လုိက္တုိင္း အဲဒီ့သတင္းေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကုိယ္လည္း တီဗီြၾကည့္ရင္း သူတုိ႔ျပန္အလာကုိ ဗုိက္ဆာဆာနဲ႔ ေစာင့္ေနလုိက္တယ္။ သူတုိ႔ျပန္လာေတာ့ ဟုိတယ္စားေသာက္ဆုိင္ေတာင္ ပိတ္ေတာ့မယ္။ ကုိယ္တုိ႔အုပ္စုကုိပဲ ေနာက္ဆုံး  serve လုပ္တာ။ ေဘာ့စ္က ကုိယ့္ကုိေမးတယ္။ နင္ဒီေန႔ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘယ္ေတြသြားလဲတဲ့။ ကုိယ္ေျပာျပလုိက္တာေပါ့။ ကုိယ္က ရုံးမွာ ခပ္ေအးေအးေနသူ၊ သူတုိ႔ bully လုပ္တာ ခံရသူဆုိေတာ့  ကုိယ့္ကုိသိပ္အထင္မႀကီးၾကဘူး။  ဒါေပမယ့္ ကုိယ္အခုလုိ တစ္ေယာက္တည္းသြားရဲတာကုိ သိလုိက္ရေတာ့ အံ့ၾသသြားၾကတယ္။ ကုိယ့္ကုိေမးၾကတယ္။ ဟုိေနရာ၊ ဒီေနရာေရာက္ၿပီးၿပီလားေပါ့။ ကုိယ္က ေရာက္ၿပီးၿပီ၊ မနက္ျဖန္သြားမယ့္ေနရာေတြကလြဲလုိ႔လုိ႔။  ေဘာ့စ္က ဘာေျပာတယ္ထင္လဲ။ နင္ေတာ္ေတာ္ smart ျဖစ္တာပဲတဲ့။ ကုိယ္လည္း သာသာေလးျပန္ျပဳံးျပလုိက္တယ္။

အဲဒီ့ေန႔က ကုိယ့္အတြက္ တကယ္ပဲ အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့တယ္။ လမ္းေပ်ာက္တာနဲ႔ေလွ်ာက္လည္တာေပါင္းၿပီး မကာအုိကြ်န္းဆြယ္ကုိ ေတာ္ေတာ္ႏွ႔ံခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ သူတို႔မေရာက္တဲ့ ေနရာေတြ ေရာက္လုိက္လုိ႔လည္း ကုိယ္ေက်နပ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုိ အဂၤလိပ္စကားမေျပာတဲ့၊  communicate လုပ္ရခက္တဲ့ေဒသမ်ိဳးကုိ တစ္ေယာက္တည္းသြားဖုိ႔ ၀န္ေလးသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ အစီအစဥ္အတုိင္း တုိးဂုိက္နဲ႔လူသုံးဆယ္ေလာက္ပါတဲ့ကားတစ္စီးနဲ႔  အထင္ကရေနရာေတြ ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ လမ္းေပ်ာက္မွာ မပူရေတာ့ဘူးေလ။ း)

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 အပုိင္း (၄) မွာ ပုံေတြနဲ႔အတူတူ စာေတြျဖည့္ေရးၿပီး တြဲတင္ေပးမယ္ေနာ္။ 


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ခရီးထြက္မယ့္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ရြာလုိက္တဲ့မုိးေတြ။ ကုိယ္က ရထားစီးၿပီး ေလဆိပ္သြားတာ မွန္သြားတယ္။ traffic jam မမိေတာ့ဘူး။ တကၠစီနဲ႔လာတဲ့တစ္ေယာက္ေနာက္က်လုိ႔ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး check-in ၀င္ၿပီးမွ ေရာက္လာတယ္။ Tiger Airways ဆုိေတာ့ ဘတ္စ္ထပ္စီးၿပီး Budget Terminal ကုိ သြားရတယ္။ Check-in ၀င္ေတာ့ ကုိယ့္မွာ ဗီဇာမရွိလုိ႔ officer  က ကုိယ့္ပတ္စ္ပုိ႔စ္ယူၿပီး အခန္းထဲသြား၀င္ေမးတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ မကာအုိကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး အတည္ျပဳလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အုိေကသြားပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္က ၃နာရီ၄၅မိနစ္။ ကုိယ္လုိလူမ်ိဳး ဘတ္ဂ်က္အဲလုိင္းစီးတာ မတန္ဘူး။ ကုိယ္က ေရငတ္တတ္လုိ႔ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေရဘူးေဆာင္တတ္တယ္။ ေရဘူးမပါရင္ လမ္းမသြားတတ္သေလာက္ပဲ။ ေရပုလင္းလည္း သယ္မရေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာပဲ ၀ယ္ေသာက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေစ်းႀကီးတယ္။ ေရတစ္ပုလင္း ၅ ေဒၚလာႏႈန္းေလာက္ေပးရတယ္။ ဘာ၀ယ္၀ယ္ အျပင္ထက္ ငါးဆေလာက္ ပုိေပးရတယ္။ း(

ပင္လယ္ျပင္ေတြျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေလယာဥ္တျဖည္းျဖည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚဆင္းေနခ်ိန္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းက ပင္လယ္ထဲကေန ကုန္းေျမဘက္ကုိ ဆက္သြားတာဆုိေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းကၾကည့္လုိက္ရင္ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ေရေတြပဲျမင္ရေတာ့ ေရေပၚမွာ လွ်ပ္ေျပးေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ေကာင္းကင္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ...  ဟား....ပင္လယ္ျပင္နဲ႔ေကာင္းကင္ျပာ အေရာင္တစ္ထပ္တည္းက်ေနတာ  ေကာင္းကင္နဲ႔ပင္လယ္ရယ္လုိ႔ မခြဲျခားႏုိင္ဘဲ တစ္ဆက္တည္းလုိ႔ ထင္ရေလာက္တဲ့ မိန္းေမာစရာ ျမင္ကြင္းပါ။ လွလုိက္တာလုိ႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ယင္း  ကုိယ္တကယ္ပဲ ၾကည္ႏူးသြားခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္ဆုိက္ၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြ immigration counter ၀င္တန္းစီခ်ိန္မွာ ကုိယ္က Visa ထုေပးတဲ့ေနရာကုိ အေျပးအလႊားလုိက္ရွာရတာ။ Visa section က Officer က ကုိယ့္ကုိျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားပုံပါ။ သူ႔မွာ Visa ထုၿပီး ေငြေခ်တဲ့အလုပ္ပဲရွိတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိလုိ႔ ပ်င္းေနတဲ့ပုံကေန ကုိယ္လာရပ္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ ဆီးႀကိဳရွာတာ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွာလဲပဲေမးၿပီး တစ္လထုေပးလုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ဗီဇာရၿပီဆုိေတာ့မွ  သူမ်ားေတြလုိ တန္းသြားစီႏုိင္ပါေတာ့တယ္။ ကုိယ္မွတ္မိသေလာက္ ေလယာဥ္တစ္စင္းလုံးမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ပဲ ဗီဇာလုိပါတယ္။

မကာအုိက မကာအုိကြ်န္းဆြယ္၊ တုိင္ပါနဲ႔ ကုိလုံးအမည္ရတဲ့ ကြ်န္းသုံးကြ်န္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားပါတယ္။ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ရွိတဲ့ကြ်န္းက တုိင္ပါကြ်န္းမွာ။ ကုိယ္တုိ႔တည္းမယ့္ဟုိတယ္နဲ႔ ကာစီႏုိေတြရွိတာက မကာအုိကြ်န္းဆြယ္မွာ။ တစ္ကြ်န္းနဲ႔တစ္ကြ်န္း တံတားအရွည္ႀကီးနဲ႔ဆက္ထားတာ အားရစရာႀကီးပါပဲ။ တကၠစီငွားေတာ့မွ ဘာသာစကား အခက္အခဲကုိ ေသခ်ာသိၾကေတာ့တယ္ေလ။ မကာအုိမွာ  ကန္တုံနဲ႔ ေပၚတူဂိစ္ကုိပဲ အသုံးမ်ားတာ။ ေဟာင္ေကာင္က ကန္တုံလုိေျပာေပမယ့္ အဂၤလိပ္လုိရတယ္။ မကာအုိမွာ ဟုိတယ္နဲ႔ ကာစီႏုိ၀န္ထမ္းေတြကလြဲလုိ႔ က်န္တဲ့သူအမ်ားစုက အဂၤလိပ္လုိ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ မန္ဒရင္းရတဲ့ စလုံးေတြေတာင္ နဲနဲလန္႔သြားတယ္။  ကုိယ္တုိ႔အားလုံး ၉ ေယာက္ဆုိေတာ့ ႏွစ္ဖ႔ြဲခြဲၿပီး ကန္တုံလုိနည္းနည္းရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကုိ တကၠစီတစ္စီးဆီမွာ ခြဲထည့္ၿပီး ဒရုိင္ဘာနဲ႔ communicate လုပ္ခုိင္းရတယ္။  လမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္ေတြအားလုံးမွာ တရုတ္လုိနဲ႔ ေပၚတူဂိစ္လုိပဲ ေရးထားတာ ေတြ႔တယ္။ အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားတာ မေတြ႔ရဘူး။ သူတုိ႔ အဂၤလိပ္စာ၊ စကားမွ မသုံးဘဲ။ အဲဒီေတာ့မွ အားလုံးက ကုိယ့္အတြက္ စိတ္ပူရေကာင္းမွန္းသိသြားတယ္။  ကုိယ္လည္းစိတ္ပူသြားတာေပါ့။ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ေလ။ နင္ မနက္ျဖန္ ဘယ္မွမသြားဘဲ ဟုိတယ္မွာပဲ အိပ္ေနလုိက္ေပါ့တဲ့။ ကုိယ္က တစ္ေနရာရာ ခရီးထြက္ၿပီဆုိရင္ အပန္းေျဖရုံ သက္သက္ထက္ ေရာက္သင့္တဲ့၊ ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ ေနရာမွန္သမွ် အကုန္ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္တဲ့သူ။ တစ္ေနကုန္ ဟုိတယ္မွာအိပ္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။  ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ အဲလုိေတြးလုိက္ေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္လုိက္ပါဘူး။

ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေဘာ့စ္အစီအစဥ္ဆြဲထားတဲ့အတုိင္း ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးကာစီႏုိစာရင္း၀င္ အာရွတုိက္ရဲ့အႀကီးဆုံးကာစီႏုိ Venetian ကုိ သြားၾကတယ္။ Venetian က တုိင္ပါကြ်န္းမွာဆုိေတာ့ အဲဒီ့ကုိသြားတဲ့ free shuttle bus ရွိရာစုရပ္ကုိ အရင္သြားၿပီးမွ ဘတ္စ္ကားေစာင့္စီးရပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က Venetian စဖြင့္တာ တစ္လေလာက္ပဲရွိေသးေတာ့ သူ႔ကုိ လာၾကည့္တဲ့ႏုိင္ငံအႏွ႔ံက ခရီးသြားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။

တကယ့္ေတာ့ ကုိယ့္ေဘာ့စ္က မကာအုိေရာက္ဖူးၿပီးသား၊ သူက Venetian ကုိ အရမ္းစိတ္၀င္စားေနေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ မကာအုိကုိေရြးမွန္း ကုိယ္သိလုိက္တယ္။ အေဆာက္အဦက တစ္ခမ္းတစ္နား ႀကီးက်ယ္လွပတာအမွန္ပါ။ ေအာက္ထပ္မွာ ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြရွိၿပီး အေပၚထပ္မွာ တည္းခုိနားေနရာ ဟုိတယ္ေတြ၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္စရာ branded ဆုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အထပ္ေပါင္း ၄၀ ရွိတဲ့အထဲမွာ ကုိယ္အႀကိဳက္ဆုံး အထပ္ကေတာ့ ေရာမျပည္ရဲ့ အထင္ကရၿမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ (ကုိယ္သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့) Venice ၿမိဳ႔သ႑ာန္ ဖန္တီးထားတဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ စိတ္ထဲမွာ ဗင္းနစ္စ္ကုိ တကယ္ေရာက္သြားသလုိ ထင္မိပါတယ္။ ေရေပၚမွာ Gondola ေလးေတြနဲ႔အတူ ဂြန္ဒလာထုိးသား မ်က္ႏွာျဖဴေတြက သီခ်င္းေတြဆုိရင္း ခရီးသည္ေတြကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေနတာၾကည့္ယင္း ကုိယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္မိပါတယ္။ ဗင္းနစ္စ္္အတုေပမယ့္ ကုိယ္ေရာက္လုိက္ တယ္ေပါ့ေလ။ Venetian မွာ ေျခတစ္ေညာင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ညမုိးခ်ဳပ္မွ ဟုိတယ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ အစီအစဥ္အရ ဟုိတယ္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ ဖိလစ္ပင္းႏုိးေတြ သီခ်င္းဆုိေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ကလပ္ကုိ သြားၾကတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးကလပ္ေရာက္ဖူးျခင္းေပါ့။ သူတုိ႔ေတြ သီခ်င္းဆုိတာသိပ္ေကာင္းၾကတယ္။ ကုိယ္တုိ႔လည္း ရတဲ့သီခ်င္းဆုိလုိက္ဆုိ၊ မရတဲ့သီခ်င္းနားေထာင္ေပါ့။ ကလပ္ဆုိေပမယ့္ ကတဲ့ကလပ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားစုက ေသာက္ရင္းစားရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ၾကတာမ်ားတယ္။ အစပုိင္းေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီမွာေတြ႔ရတဲ့မိန္းကေလးတုိင္း အက်ၤီလက္ျပတ္နဲ႔ ဂ်င္းစကပ္တုိတုိေလးေတြ ဆင္တူ၀တ္ထားတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ တစ္ေယာက္တစ္ေလပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အကင္းမပါးတဲ့ကုိယ္ကလည္း ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္ပါလိမ့္ဆုိၿပီးေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ဆုိင္အျပင္မွာ အေပးအယူ ညွိေနတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ျမင္လုိက္ရမွပဲ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ ဇြန္မုိးစက္တုိ႔ တုံးခ်က္ေနာ္။  ညတစ္နာရီေက်ာ္မွ ကလပ္ကျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။ သူတုိ႔က မနက္သြားရမယ့္ခရီးစဥ္အတြက္ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။  ဟြန္း ... ကုိယ္လည္းကုိယ့္ဖာသာ မီးစင္ၾကည့္ကမွာေပါ့။ ဇြန္မုိးစက္ပဲ။

အပုိင္း (၃) ဆက္ရန္

ကုိယ့္ဘ၀မွာ အမွတ္ရဆုံး ျပည္ပခရီးႏွစ္ခု ရွိခဲ့တယ္။ တစ္ခုက ပထမဆုံးအႀကိမ္ အဂၤလန္သြားတုန္းက၊ ေနာက္တစ္ခုက မကာအုိသြားတုန္းက။ ခရီးႏွစ္ခုက အေရွ႔နဲ႔အေနာက္ျဖစ္သလုိ ခံစားခ်က္ေတြကလည္း  ဆန္႔က်င္ဘက္ပါပဲ။ အဂၤလန္သြားတုန္းက ပညာသင္ယူဆဲ ေက်ာင္းသားဘ၀အေနနဲ႔ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္စရာအတိျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ မကာအုိက်ေတာ့ employee ဘ၀မွာ သြားရတဲ့ခရီးျဖစ္တဲ့အျပင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈထက္ စိတ္ပူပန္ ေဇာေခြ်းပ်ံခဲ့စရာအခ်ိန္နဲ႔ ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ခရီးလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္းေရးမယ္လုိ႔ စိတ္ထဲမွာရွိေနတာ ဘေလာ့ဂ္စလုပ္ျဖစ္ကတည္းကပါ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ခရီးသြား ၀ါသနာပါသလုိ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေတြ ဖတ္ရတာလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ကုိယ္တုိင္ခရီးေတြသြားၿပီး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခ်င္တယ္။ ကုိယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ခရီးသြားပုိ႔စ္တစ္ပုဒ္မွ မေရးရေသးဘူး။ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လည္း တရုတ္ျပည္နဲ႔မကာအုိ staff retreat သြားရမယ္ဆုိလုိ႔ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီး ခုမွေရးျဖစ္ပါတယ္။

ဒီခရီးက ႐ုံး (ကုိယ့္အရင္အလုပ္) က လုိက္ပုိ႔တဲ့ staff retreat ျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီ႐ုံးအေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒါမွ ကုိယ္ဘာေၾကာင့္ မကာအုိမွာ တစ္ကုိယ္ေတာ္တစ္ရက္ခရီးႏႊဲခဲ့ရတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေလး ျမင္သြားမွာမုိ႔ပါ။ အဲဒီ႐ုံးမွာ ကုိယ္ဟာ ပထမဆုံး အလုပ္ခန္႔အပ္ျခင္းခံရတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ရဲ့အမ်ိဳးသမီးေဘာ့စ္ဒါ႐ုိက္တာက ႏုိင္ငံသားေတြခ်ည္း ခန္႔ပါတယ္။ ပီအာရ္ေတာင္မရွိဘူး။ ကုိယ့္က်မွ ခန္႔ျဖစ္တယ္ဆုိပါေတာ့။ သူကုိယ္တုိင္က ႏုိင္ငံျခားသားဆုိ အထင္မႀကီးဘူး။ အခြင့္အေရးကုိ တန္းတူမေပးခ်င္ဘူး။ အဲလုိစိတ္မ်ိဳးရွိတယ္။ တစ္႐ုံးလုံးက အမ်ိဳးသမီး၀န္ထမ္းေတြခ်ည္းပဲ။ အမ်ိဳးသား၀န္ထမ္းဆုိလုိ႔ ကုိယ့္ေနာက္မွ ေရာက္လာတဲ့  Safety Manager တစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ ကုိယ္အလုပ္၀င္ေတာ့ ေဘာ့စ္ရဲ့ဘယ္နဲ႔ညာလက္႐ုံးလုိျဖစ္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္က ကုိယ့္ကုိမၾကည္ျဖဴဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းကုိ မသိတာ။ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူက Poly ဆင္း Diploma holder။ ႏုိင္ငံျခားသားကုိယ္က Degree holder ဆုိေတာ့ သူ႔ေနာက္မွေရာက္ၿပီး သူ႔ထက္ရာထူးပုိျမင့္တာကုိ သိပ္ေက်နပ္ပုံမေပၚဘူး။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံသားဆုိ အဲေလာက္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္က်ေတာ့ ႏုိင္ငံျခားသားျဖစ္ေနေတာ့ သိပ္မၾကည္လုိ႔ ေဘာ့စ္ကုိ ကုန္းတုိက္တာတုိ႔ ဘာတုိ႔ေတာင္ရွိတယ္။ ထားပါေလ...အဲဒါေတြမေျပာခ်င္၊ ေျပာဖုိ႔လည္း မလုိအပ္ေတာ့ပါဘူး။ 

အဲဒီ႐ုံးက တစ္ႏွစ္တစ္ခါ staff retreat ရွိတယ္။ ကုိယ္မ၀င္ခင္ႏွစ္က ဘန္ေကာက္သြားၿပီးၿပီ။ ကုိယ္က ဘန္ေကာက္သြားခ်င္တာ မေရာက္ဖူးေသးလုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ႏုိင္ငံသြားရသြားရ အျမတ္ပဲဆုိၿပီး ကုိယ္ေပ်ာ္တယ္။ ေဘာ့စ္က သူပဲေနရာေတြေရြးတာပါ။ မေလးရွား၊ အင္ဒုိနီးရွား၊ ကေမာၻဒီးယား၊ မကာအုိ၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ျမန္မာေတာင္ပါလုိက္ေသး။ ေနာက္ဆုံး မကာအုိမဲေပါက္သြားတယ္ဆုိပါေတာ့။ ၃ညအိပ္၄ရက္ခရီး။ ကုိယ္က  (ျမန္မာပတ္ပုိ႔စ္ကုိင္ထားသူပီပီ) ဗီဇာကိစၥကလြဲလုိ႔ က်န္တာစိတ္မပူဘူး။ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ On Arrival Visa လုိ႔ဆုိတာနဲ႔ ႀကိဳေလွ်ာက္သြားစရာမလုိဘူးေပါ့။ ေန႔ခင္းထမင္းစားခ်ိန္ေတြမွာ ဟုိႏွစ္ေယာက္က ကုိယ္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူေတြကုိ တ႐ုတ္လုိပဲေျပာၿပီး ေဟာင္ေကာင္သြားဖုိ႔ စည္း႐ုံးတယ္။ ကုိယ္ကတ႐ုတ္လုိ လုံးေစ့ပတ္ေစ့နားမလည္ေပမယ့္ သူတုိ႔ေဟာင္ေကာင္သြားဖုိ႔ ၾကံေနတယ္ဆုိတာေတာ့ ရိပ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဘာ့စ္ခြင့္ျပဳမွ အတည္ျဖစ္မွာဆုိေတာ့ ကုိယ္လည္းေအးေဆးပဲေပါ့။

သြားခါနီးသုံးရက္ေလာက္အလုိမွာ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ခရီးအတြက္ အစည္းအေ၀းေခၚတယ္။ သုံးရက္မွာ ပထမရက္မွာ မကာအုိကုိလည္မယ္။ ဒုတိယရက္မွာ မနက္အေစာႀကီးထၿပီး ေဟာင္ေကာင္ကုိ ဖယ္ရီနဲ႔ကူးမယ္။ တစ္ေနကုန္လည္မယ၊္ စလုံးတုိ႔ထုံးစံ ေရွာ့ပင္းၾကမယ္ေပါ့။ တတိယရက္မွာ တုိးဂုိက္နဲ႔ မကာအုိက အထင္ကရေနရာေတြ လည္မယ္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ေဘာ့စ္က သူတုိ႔စီစဥ္တာ ကုိယ္သိတယ္လုိ႔ပဲထင္ေနတာ။ ကုိယ္က ငါ့မွာ ေဟာင္ေကာင္ဗီဇာမွမရွိတာ ငါဘယ္လုိလုိက္မလဲေမးေတာ့မွ သိသြားတာ။ (ေဟာင္ေကာင္နဲ႔မကာအုိက တ႐ုတ္ျပည္ေအာက္ ျပန္ေရာက္ သြားၿပီဆုိေပမယ့္ ဗီဇာက်ေတာ့ သပ္သပ္စီ ေလွ်ာက္ရတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္မႀကီးအတြက္လည္း သီးျခားဗီဇာလုိတယ္) အခ်ိန္က သုံးရက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ေဟာင္ေကာင္ဗီဇာေလွ်ာက္ဖုိ႔ ဘယ္လုိမွ မမွီေတာ့ဘူးဆုိတာ ကုိယ္သိလုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က ကုိယ့္အတြက္နဲ႔ငဲ့ၿပီး အစီအစဥ္ဖ်က္မယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာ။ ကုိယ္လည္း သြားခ်င္တာေပါ့ ေဟာင္ေကာင္။ သက္သက္သြားရင္ေတာင္ ေစ်းႀကီးတာ ခုလုိ တစ္ႏုိင္ငံခရီးမွာ ဖယ္ရီဘုတ္စီး႐ုံနဲ႔ ေနာက္တစ္ႏုိင္ငံေရာက္ႏုိင္တဲ့ အခြင့္အေရးရတုန္း သူတုိ႔လုိဝင္လည္ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္စိတ္ေလွ်ာ့လုိက္တယ္။ ကုိယ့္ရဲ့ေပ်ာ္ေနတဲ့စိတ္ေတြလည္း တစ္၀က္ေလာက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒုတိယရက္မွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း မကာအုိမွာ က်န္ခဲ့မယ့္အျဖစ္ကုိ ႀကိဳေတြးရင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသးတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လည္မယ္လုိ႔  အားခဲထားလုိက္တယ္။

(ဆက္လက္ေရးသားပါမည္)

မေန႔က ပုိ႔စ္မၿပီးေသးခင္မွာ accidentially publish လုပ္မိသြားတယ္။ အစက တစ္ပုဒ္တည္းအၿပီးေရးမလုိ႔ပါပဲ။ မကာအုိမေရာက္ေသးဘူး စာကရွည္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ပထမပုိင္းအရင္တင္လုိက္တယ္။ ဒုတိယပုိင္း လာမည္ ေမွ်ာ္...။ း)


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

လြန္ခဲ့သည့္တစ္ပတ္က ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုအၿပီး ေမးခြန္းမ်ားကုိ ကြ်န္မဖိတ္ေခၚေသာအခါ စာရြက္ပုိင္းေလးေတြ ကြ်န္မဆီသုိ႔ အမ်ားအျပားေရာက္လာခဲ့သည္။ ထုိစာရြက္မ်ားထဲတြင္ ေမးခြန္းတစ္ခုက ဆရာမအႀကိဳက္ဆုံး စာအုပ္သုံးအုပ္ကုိ ေျပာျပပါတဲ့။ 

သူက အႀကိဳက္ဆုံးဟုသာဆုိေပမယ့္ ကြ်န္မကုိယ္တုိင္၏ စာအုပ္ေတြထဲကလား၊ ကြ်န္မဖတ္ခဲ့ေသာ စာအုပ္ေတြထဲကလား မကြဲျပားေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးေျဖလုိက္ပါသည္။ 

ကြ်န္မစာအုပ္ေတြထဲမွာ အႀကိဳက္ဆုံးရယ္လုိ႔ တန္းစီလုိက္လွ်င္ ပါေနက်ထုံးစံေတြေပါ့။ သုံးအုပ္ဟု ကန္႔သတ္ လုိက္ သည့္အခါ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း ေရတြက္ၾကည့္ဖုိ႔က ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲပါသည္။ အျခားစာေရးဆရာမ်ား၏ စာအုပ္ ေတြကေတာ့ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည္မွာ မ်ားလြန္းလွသျဖင့္ သုံးအုပ္ထဲေရြးဖုိ႔ ပုိ၍ပင္ ခက္ေသးေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြ်န္မအာ႐ုံထဲေရာက္သမွ် ေရတြက္ျပလုိက္သည္။ ကြ်န္မခဏခဏဖတ္ေနက်ထဲက သုံးအုပ္ထဲပါမသြားဘဲ က်န္ေနသည့္စာအုပ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကုိေတာ့ စိတ္ထဲက ေတာင္းပန္လုိက္ရသည္။

ကြ်န္မေရရြတ္ျပသည့္ စာအုပ္သုံးအုပ္မွာ တစ္ခုက ကြ်န္မကုိ အ၀ါေရာင္ရထား၀တၳဳတုိ ေရးျဖစ္ေအာင္ အာ႐ုံ၀င္စားမႈေပးခဲ့သည့္ လူမႈေရးဆုိင္ရာပရဟိတစိတ္ကုိ လႈ႔ံေဆာ္ေပးသည့္ စာတစ္ပုဒ္ပါ၀င္သည့္ အက္ေဆးေပါင္းခ်ဳပ္ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဆင္းရဲမြဲေတျခင္းကုိ တုိက္ဖ်က္ဇာတ္သိမ္းေစမည္ဟူေသာ ဟားဘတ္တကၠသုိလ္ထြက္ အေမရိကန္ စီးပြားေရးပညာရွင္တစ္ဦး၏ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ အေမရိကန္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ေရးေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ဖ်ားစြန္းက ေနာက္ဆုံးရြာ၏အလြန္ဟူေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထုိစာအုပ္သုံးအုပ္ကုိ ကြ်န္မဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သလဲဆုိသည္ကုိလည္း သူတုိ႔အား ရွင္းျပခဲ့သည္။ 

ထုိစာအုပ္သုံးအုပ္လုံးသည္ ကြ်န္မအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကုိေပးသည္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြကုိေပးသည္။ စိတ္ဓာတ္ ပ်က္ျပားေနေသာ ကြ်န္မကုိဆက္ရွင္သန္ႏုိင္ဖုိ႔ ခြန္အားေတြေပးခဲ့သည္။ ဘာသာရပ္သုံးခုအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း ခြန္အားသုံးမ်ိဳး ဆုိပါစုိ႔။ 

ေျပာၿပီးေနာက္ ကြ်န္မခ်က္ျခင္းသတိရသြားသျဖင့္ ရယ္ေမာလ်က္ထပ္ေျပာလုိက္မိသည္။ “ရသစာေပကုိ ဖတ္ဖုိ႔ေရာ ဖန္တီးဖုိ႔ေရာ အလြန္ျမတ္ႏုိးတဲ့ကြ်န္မ အခုေရြးလုိက္တဲ့ စာအုပ္သုံးအုပ္မွာ ႏွစ္အုပ္က ရသမဟုတ္တဲ့ စာေတြျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစရာလဲေကာင္း၊ ရယ္စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္”

ကြ်န္မ ဘာေၾကာင့္၀တၳဳကဗ်ာေတြကုိ မေရြးလုိက္မိသလဲ။ တကယ္ဆုိ ကြ်န္မ မနက္မနက္မွာ အိပ္ရာမွမထခင္ ဖတ္ဖုိ႔ခ်ထားသည့္ စာအုပ္ေတြ ေလးငါးအုပ္တြင္ အခုထိဖတ္မၿပီးေသးသည့္ တ႐ုတ္အေမရိကန္စာေရးဆရာမ ေအမီတန္၏ Saving Fish from Drowning ၀တၳဳပါသည္။ ျပင္သစ္သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႔သြားသည့္ တ႐ုတ္စာေရးဆရာ၏ ျပင္သစ္လုိေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာျပန္ ေဘာလ္ဇက္ႏွင့္အပ္ခ်ဳပ္သည္မေလးဟူေသာ ၀တၳဳစာအုပ္ ကြ်န္မဖတ္ၿပီးသြားေသာ္လည္း အနီးအနားမွာ ရွိေနေသးသည္။ ထုိစာအုပ္ေတြကုိ ကြ်န္မႀကိဳက္ပါသည္။ ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မ ထုိစာအုပ္ေတြကုိ ထည့္မေရတြက္မိပါလိမ့္။

ေဟာေျပာပြဲအၿပီး ညမွာ ကြ်န္မကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဆင္ျခင္မိေတာ့ ကြ်န္မသည္ ရသစာေပကုိ မွ်ေ၀မိသည္ထက္ ရသမဟုတ္ေသာ စာေပကုိ မွ်ေ၀မိေနသည္က မ်ားေနပါလား။

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္မဖတ္ေသာစာေတြကုိ ခြဲျခားၾကည့္လွ်င္ ရသစာေပထက္ ရသမဟုတ္ေသာစာေတြက ရာခုိင္ႏႈန္းပုိမ်ားေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ဖတ္႐ႈႏႈန္းႏွစ္ခု၏ ကြာျခားခ်က္က သိပ္ေတာ့မမ်ားလွေသးပါ။ ကြ်န္မစာအုပ္စင္တြင္ထားၿပီး ခဏခဏထုတ္ဖတ္ေသာ စာအုပ္မ်ားတြင္ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြက သုံးေလးအုပ္ပါေနသည္ကုိ သတိထားမိသည္။ ၀တၳဳတုိေတြလည္း ေလးငါးအုပ္ပါ။ သုိ႔ေသာ္ အိပ္ရာေဘးမွာ စီကာစဥ္ကာ ပတ္လည္၀ုိင္း ေနသည့္အမ်ားစုက ရသမဟုတ္ေသာ စာမ်ားႏွင့္ ဖတ္ရလြယ္ကူေသာ သတင္းအျပည့္ေပးေသာ အပတ္စဥ္ထုတ္ ဂ်ာနယ္မ်ားျဖစ္ေနသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ သုံးေလးလအတြင္း ဖတ္ၿပီးသြားခဲ့သည့္ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လုိက္သည္။

သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အိပ္ခ်္အုိင္ဗြီ/အိတ္ဒ္စ္ စာအုပ္စာတမ္းေတြ။

တုိင္းမ္စ္မဂၢင္းဇင္းကုိပဲၾကည့္။ စိိမ္းလန္းေသာအိပ္မက္မ်ားတဲ့။ အာရွ၏ေလထုေရထုညစ္ညမ္းမႈေတြ ယုိယြင္းမႈေတြထဲမွ ေဖာက္ထြက္ကာ သန္႔စင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္လုိက္ေသာ ေတာင္ကုိရီးယားႏုိင္ငံ ဆုိးလ္ၿမိဳ႔ေတာ္၀န္၏ ေအာင္ျမင္မႈေတြအေၾကာင္းဖတ္ရသည္္။ ဆုိးလ္ၿမိဳ႔လယ္ေခါင္မွာ ညစ္ညမ္းေနခဲ့ေသာ ခြ်န္ေဂးခ်ဳန္းေခ်ာင္းကုိ ျပန္သန္႔စင္ လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေနာက္ၿပီး ကမာၻ႔ဒုတိယအစိမ္းလန္းဆုံးႏုိင္ငံျဖစ္သည့္ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံမွာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္မည့္ ရထားတြဲမ်ား အေၾကာင္းပါ၀င္သည္။ ၂၀၂၀ခုႏွစ္တြင္ ေရရွည္တည္တံ့မည့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ရမည္ဟု ေရရွည္ဖြ႔ံၿဖိဳးတုိးတက္မႈ၀န္ႀကီးဌာန၏ အမ်ိဳးသမီး၀န္ႀကီး မုိနာဆာလင္က စီမံကိန္းအေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာခဲ့သည္။

“အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္တုိင္းမွာ အပူေပးစနစ္အတြက္ ေလာင္စာဆီမလုိအပ္ေတာ့ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ကားေတြမွာလည္း ဓာတ္ဆီမလုိအပ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ျခားေရြးခ်ယ္စရာေတြ ရွိလာေတာ့မယ္” ဟု သူမက ေၾကျငာခဲ့သည္။ လုပ္ႏုိင္ပါ့မလား။ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံက လုပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္တုန္းက အေရွ႔အလယ္ပုိင္း အၾကပ္အတည္းမတုိင္မီ ဆြီဒင္သည္ သူ႔ေလာင္စာစြမ္းအင္အသုံး၏ ၇၇ ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ေရနံမွ ရခဲ့သည္။ ၂၀၀၃ခုႏွစ္တြင္ စက္မႈလုပ္ငန္းမ်ား အလြန္တုိးတက္ ထြန္းကားလာေသာ္လည္း ေရနံေပၚမွီခုိမႈက ၃၄ ရာခုိင္ႏႈန္းထိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသည္ သူ႔သဘာ၀ အရင္းအျမစ္မ်ားအေပၚ စီမံကြပ္ကဲမႈ ေကာင္းမြန္ခဲ့၏။

“ကြ်န္မတုိ႔မွာ ေရအားလွ်ပ္စစ္အတြက္ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဇီ၀စြမ္းအင္ (Biomass) ေတြရွိတယ္။ ေလစြမ္းအင္အတြက္ ေနရာေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္” ဟု ၀န္ႀကီးက ေျပာခဲ့သည္။

သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ သိပၸံနည္းပညာေတြက အားတက္စရာပါလား။ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြမွာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာျမင္ရေတာ့ အားက်မိသည္။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း သူမ်ား ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတြးေတာင္မေတြးမိသည့္ ဥပေဒေတြကုိ ထုတ္ျပန္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သတဲ့။ ေလာင္စာႏွင့္ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္ဆုိဒ္ထုတ္လႊတ္မႈမ်ားအတြက္ အခြန္ေကာက္ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေတြကားေတြမွာ ေရနံေလာင္စာ အသုံးကုိ တစ္ျခားအသစ္ျပန္ျဖည့္စြမ္းအင္မ်ားႏွင့္ အစားထုိးရန္ စဥ္းစားလာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက အခြန္အတြက္ ညည္းညဴၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားစုေသာ ဆြီဒင္ႏုိင္ငံသူႏုိင္ငံသားမ်ားသည္ ကမာၻႀကီးကုိ ကယ္ဆယ္ေပးဖုိ႔ တက္ႂကြစြာ ကူညီလုိစိတ္ရွိၾကသည္ဟုဆုိသည္။

ဘယ္ေလာက္မ်ားအားက်ဖုိ႔ေကာင္းလုိက္ပါသလဲ။ ဆြီဒင္သည္ အပင္စြန္႔ပစ္ပစၥည္းမွရေသာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ႏွင့္ အီသေနာတုိ႔ျဖင့္ ေရနံေလာင္စာ ကုိ အစားထုိးေနၿပီ။ တစ္ႏုိင္ငံလုံးတြင္ အျခားေလာင္စာစြမ္းအင္တုိ႔ကုိ ဆုိင္တြင္ဖြင့္လ်က္ ေရာင္းခ်အသုံးျပဳေနၾကသည္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြ၏ ၁၃ ရာခုိင္ႏႈန္းမွာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔သုံးတီထြင္မႈအသစ္မ်ားျဖင့္ ကားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ႏုိင္ငံ၏ေဒသဆုိင္ရာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္္း ႏုိင္ငံသားတုိ႔ အတူပူးတြဲပါ၀င္ႏုိင္မည့္ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကုိ ခ်မွတ္အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကသည္တဲ့။ အိမ္ေတြမွ စြန္႔ပစ္သည့္ ေအာဂဲနစ္အမႈိက္မ်ား၊ စုိက္ပ်ိဳးခင္းတို႔မွ ေအာ္ဂဲနစ္အမႈိက္မ်ားျဖင့္ထုတ္ယူေသာ ဇီ၀ဓာတ္ေငြ႔ကုိသုံးကာ ကားေတြေမာင္းႏွင္ၿပီးျဖစ္သည္။

ထုိသတင္းမ်ိဳးေတြက ကြ်န္မအနီးတြင္ တ၀ဲလည္လည္ရွိေနၾကသည္။ ရသစာေပေတြက ေကာက္ကုိင္ၿပီးလွ်င္ ခဏအတြင္းျပန္ခ်ထားလုိ႔မရ။ ေနာက္ၿပီး ကြ်န္မက ၀တၳဳဖတ္လွ်င္ အခ်ိန္ယူခ်င္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ခ်င္သည္။ ေနာက္ေန႔၊ ေနာက္တစ္ပတ္၊ ေနာက္လ စသည့္ တာ၀န္ေတြ ခ်ိန္းဆုိမႈေတြႏွင့္ ကြ်န္မ၀တၳဳဖတ္လုိ႔ ရမည္မထင္။ သုိ႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ၀တၳဳကုိ လုံးခ်င္းေတြလည္း တစ္ခ်ီတည္းဖတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရေပမယ့္ နံနက္ခင္းေလးေတြ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ေလးေတြမွာ ဖတ္ေနဆဲပါ။

အရင္တုန္းကလုိ ခရီးထြက္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးစာဖတ္ႏုိင္သည့္ ကာလေတြကုိ လြမ္းမိသည္။ သုိ႔ေသာ္တကယ္ေတာ့ ကြ်န္မတုိ႔မွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းႏွင့္ စီမံထိန္းသိမ္းမႈအတြက္ ပူပန္ေန႐ုံသာမက အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ရွားပါးလာခဲ့ၿပီ။

အရင္က ၿမိဳ႔အျပင္ခရီးသြားမွ လက္ဆြဲအိတ္ထဲ စာအုပ္ေတြ ေကာက္ထည့္ကာ ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ႏွင့္ တစ္ျခားၿမဳိ႔၏ ဧည့္သည္ဘ၀ျဖင့္ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေကာင္းလွေသာ ကြ်န္မသည္ ခုအခါ ၿမိဳ႔ထဲတစ္ေနရာရာ အသြားမွာပင္ စာအုပ္တစ္ခုခုကို အိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားသည့္ အက်င့္ကုိ ရခဲ့ၿပီ။ တစ္ခုခုကုိ ေစာင့္ေနသည့္ ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္အခ်ိန္မွာ စာအုပ္ကုိေကာက္ကုိင္ၿပီး ဖတ္ေနလုိက္လွ်င္ ေလးငါးမ်က္ႏွာ ၿပီးသြားလည္း မနည္းပါဘူးဟု စိတ္ကုိ ေလွ်ာ့ခ်တတ္လာသည္္။

ကြ်န္မ သယ္သယ္လာတတ္သည့္ စာအုပ္ေတြကုိ ျပန္ဆန္းစစ္မိေတာ့ ေအမီတန္ကုိ မသယ္ယူခဲ့။ ဂ်ပန္စာေရးဆရာ ကင္ဇာဘူ႐ုိအုိေအး၏ တိတ္ဆိတ္ေသာငုိသံ မသယ္ယူခဲ့။ ခပ္ပါးပါးစာအုပ္ ၿပီးေတာ့ တစ္ခုဖတ္ၿပီးခ်ထားကာ ေနာက္တစ္ေနရာမွာေတြ႔သည့္ စာမ်က္ႏွာေကာက္လွန္လုိ႔ အဆင္ေျပသည့္ စာအုပ္ေတြကုိ သယ္မိသည္။ အဲဒါကေတာ့ Scientific American တုိ႔၊ Time တုိ႔၊ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေ၀ေသာ The Waves မဂၢဇင္းတုိ႔၊ ခ်င္းတြင္း မဂၢဇင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။

လုံးခ်င္း၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေလာက္ ပင္ပင္ပန္းပန္းေရးၿပီးသြားတုိင္း ကြ်န္မခဏခဏေႂကြးေၾကာ္ေလ့ရွိၿပီး အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏုိင္ေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါသည္။

“ေတာ္ၿပီ။ ငါ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး တစ္လတိတိ စာဆုိလုိ႔ ကႀကီးတစ္လုံးေတာင္ မေရးေတာ့ဘူး။ နားထားမယ္”

စာမေရးဘဲ ဘယ္လုိေနလုိ႔ရပါ့မလဲ။ အလြန္ဆုံး စာမေရးဘဲေနလုိ႔ရလွ်င္ တစ္ပတ္ေပါ့။

အဲသည္လုိပဲ ရသ၀တၳဳေတြ ဖတ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ဟုိစာအုပ္၀ယ္လာ သည္စာအုပ္၀ယ္လာႏွင့္ ေႂကြးေၾကာ္မိတာ ခဏခဏ။

“တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဘာတာ၀န္မွမပါဘဲ စိတ္အပန္းေျဖခရီးေလး တစ္ပတ္ေလာက္ထြက္ၿပီး ဘာမွမလုပ္ဘဲ အိပ္လုိက္စားလုိက္နဲ႔ စာေတြခ်ည္း တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဖတ္ေနလုိက္ဦးမယ္”

အဲသည္လုိ ေရရြတ္မိတာလည္း အႀကိမ္မနည္းလွေတာ့ပါ။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ေ၀းေနဆဲသာျဖစ္သည္။


ဂ်ဴး


(၂၀၀၆ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၂၆ႏွစ္ျပည့္ သိပၸံမဂၢဇင္းအထူးထုတ္မွာပါတဲ့ (ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ဆရာမဆီက သြားေတာင္းခဲ့တဲ့) ေဆာင္းပါးေလးပါ။ ကုိယ့္ဆီမွာ မဂၢဇင္းရွိေနလုိ႔ ျပန္႐ုိက္ၿပီး တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ကုိယ့္ကုိ ဘယ္သူမွ တဂ္မထားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုတေလာ စာေရးခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ေနတယ္လုိ႔ ေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။ ရုံးကျပန္လုိ႔ အိမ္ေရာက္ရင္ စာေတြေရးမယ္ေရးမယ္ဆုိၿပီး တကယ္တမ္းအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတာင္ မဖြင့္ျဖစ္ဘူး။ တီဗြီၾကည့္တယ္၊ စာဖတ္တယ္၊ ဖုန္းေျပာတယ္။ ေရးခ်င္တာေတြ၊ ေရးစရာေတြ ရွိေနေပမယ့္ ဘာျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္မွန္းမသိေအာင္ စာေရးဖုိ႔ေႏွာင့္ေႏွးေနတာ။ စာႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ခ်ေရးျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ပုိဒ္စႏွစ္ပုိဒ္စေရးၿပီးရင္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ဆက္မေရးျဖစ္ေတာ့ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြျဖစ္မလာဘဲ draft နဲ႔ပဲ အဆုံးသတ္သြားတယ္။ 

အရင္က ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္း laptop နဲ႔ယူသုံးၿပီးေရးခဲ့တာ။ တေလာက IT Show မွာ ကုိယ့္စိတ္ႀကိဳက္ စက္ကေလးတစ္လုံး၀ယ္ၿပီးကာမွ ေရးမယ္ေရးမယ္အားခဲထားသမွ် လက္ေတြ႔မွာမေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းထူးဆန္းေန သလုိပဲ။  ဟုတ္တယ္...ခုလည္း ေရးခ်င္စိတ္သိပ္မရွိေသးဘူး။ 

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္

ဇြန္မုိးစက္

အဲဒ့ီေန႔

အဲဒီ့ေန႔က ...

ပစၥဳပၸန္တစ္ခု ရပ္တန္႔သြားတဲ့ေန႔

အနာဂတ္ျမစ္တစ္စင္း ေျခာက္ခမ္းသြားတဲ့ေန႔

ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအေတာင္ပံတစ္စုံ ေပ်ာက္ဆုံးသြားတဲ့ေန႔

အဲဒီ့ေန႔က ...

ဆယ္ႏွစ္ၾကာဇာတ္လမ္း အဆုံးသတ္သြားတဲ့ေန႔

ဘ၀ႏွစ္ခု မဆုံႏုိင္ေအာင္ ေ၀းကြာသြားတဲ့ေန႔

အဲဒီ့ေန႔က ...

မုိးေတြ ရြာခဲ့တဲ့ေန႔...။


13/03/07 အတြက္
ဇြန္မုိးစက္

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ့ေန႔က မုိးေတြရြာေနခဲ့တယ္...ေမာင္။

..........................................................................

႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြသိမ္းၿပီး အံဆြဲထဲက အသံပိတ္ထားတဲ့ လက္ကုိင္ဖုန္းေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ missed call ေတြ ေတြ႔ရသည္။ သူမ ျပန္ေခၚၾကည့္ေပမယ့္ တစ္ဘက္မွ ဖုန္းျပန္ထူးသံမၾကားရတာမုိ႔ ဆက္မေခၚေတာ့ဘဲ ဟင္လင္နဲ႔အတူ ႐ုံးကထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္မွာ မုိးေတြသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနသည္။ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္တုိင္း လူမ်ားျပည့္က်ပ္ေနေသာ ကားမွတ္တုိင္က ခုလုိ မုိးသည္းညေနခင္းမွာ ခါတုိင္းထက္ပုိလုိ႔ လူေတြအုံခဲေနသည္။ ဘတ္စ္ကားလာေတာ့ ဟယ္လင္ႏွင့္ႏွစ္ေယာက္သား အေျပးအလႊားလုတက္ရင္း ကားေနာက္ဆုံးက ခုံတန္းရွည္မွာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေနရာရသြားသည္။

ဒီရုံးမွာ သူမအလုပ္စ၀င္တာ ငါးပတ္မွ်သာရွိေသးသည္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ လူမ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ ပထမဆုံးလုပ္ရတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္မွာ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ထားသေလာက္ အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရွိမေနခဲ့။ သူတုိ႔ဓေလ့စရုိက္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်မျဖစ္ေသးလုိ႔ျဖစ္မွာပါေလလုိ႔ ေျဖေတြးယင္း သက္ျပင္းေမာတစ္ခ်က္ကုိ ျဖည္းျဖည္းညင္သာ ခ်လုိက္မိသည္။ ဟယ္လင္က သူမခံစားခ်က္ကုိနားလည္သူပီပီ အားေပးတတ္သည္။ ေနာက္ႏွစ္လသုံးလေလာက္ဆုိ အဆင္ေျပ သြားမွာပါတဲ့။ ဟယ္လင္က သူမထက္ တစ္လတိတိေစာၿပီး အလုပ္၀င္သူျဖစ္၍ သူမ၏စီနီယာဟု ေျပာလွ်င္ရသည္။ စိတ္သေဘာေကာင္းၿပီး ေဖးမကူညီတတ္သူ ဟယ္လင္နဲ႔အတူ တြဲလုပ္ခြင့္ရတာကပင္ သူမကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိႏုိင္ပါသည္။

မုိးေတြရြာေနတာေၾကာင့္ေရာ၊ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ေရာေပါင္းၿပီး ကားလမ္းက ၾကပ္ေနသည္။  ေမွာင္မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ေအာက္က မုိးသည္းေတြၾကားထဲမွာ ကားႀကီးကားငယ္ေတြက တစ္ေရြ႔ေရြ႔သာ သြားႏုိင္သည္။ ခါတုိင္း၁၅မိနစ္စီးလွ်င္ ေရာက္ရမည့္ခရီးက အခုမိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ၾကာေနသည္။ စိတ္ျမန္တတ္ေသာသူမက ခုလုိၾကာၾကာစီးရသည္ကုိ သိပ္စိတ္မရွည္ခ်င္။ ဟယ္လင္ႏွင့္ စကားေတြေျပာၿပီး သြားရလုိ႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။

မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ သူမတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လုံးအတူဆင္းၾကေပမယ့္ သြားရမယ့္လမ္းက ဆန္႔က်င္ဘက္။ ဟယ္လင္က ဘူတာဘက္ဆက္သြားၿပီး သူမက ထမင္းဆုိင္တန္းဘက္သြားကာ ဆာေနေသာ ၀မ္းဗုိက္ကုိ အရင္ျဖည့္လုိက္သည္။ စားၿပီးေတာ့ အိမ္ကုိတန္းမျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ၿပီး သူမေငြစာရင္းဖြင့္ထားရာဘဏ္သုိ႔ ခရီးဆက္ ရျပန္သည္။ ဒီဘဏ္မွာဖြင့္ျဖစ္တာကလည္း ေမာင္ အၾကံေပးလုိ႔ ဖြင့္ျဖစ္တာ။ ဒီႏုိင္ငံမွာက်ေတာ့ တစ္ျခားဘဏ္ေတြလုိ ေနရာတုိင္းမွာ ေငြထုတ္ေငြသြင္းစက္ေတြ မရွိေတာ့ အနီးဆုံးဘဏ္ခြဲထိ သြားရလာရတာ အခ်ိန္ပုိကုန္ေပမယ့္ ေမာင့္ေၾကာင့္ရယ္လုိ႔ေတာ့ စိတ္မခုမိ။

ဘဏ္ကျပန္ထြက္လာေတာ့ ဘတ္စ္ကားမစီးဘဲ ရထားႏွင့္သာသြားေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဘူတာဆီ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ဖုန္းျမည္သံၾကားလုိ႔ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အရင္အိမ္မွာအတူေနခဲ့သူ အန္တီ့ဆီက ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ေလသံအတုိင္း “ေဟ့ ..... ညည္းအလုပ္မွာ အဆင္ေျပလား။”  “သိပ္အေျပႀကီးမဟုတ္ဘူး..အန္တီ၊ လူေတြက တစ္မ်ိဳးပဲ။ အမွန္အတုိင္းေျပာရယင္ သမီးမေပ်ာ္ဘူး။” “ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းထားသမီးေရ အားတင္းထား။” အန္တီနဲ႔ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ သူမေမာင့္ကုိ လြမ္းဆြတ္စြာ တမ္းတမိသည္။ အင္းေလ...ေရွ့ဆက္ၿပီး အလုပ္မွာ အဆင္မေျပ စိတ္ဆင္းရဲေနရဦးမယ္ဆုိရင္ အလုပ္ထြက္ၿပီး အိမ္ျပန္မွာေပါ့။ ဘာအေရးလဲ။ ေမာင့္ကုိလက္ထပ္ၿပီး ေမာင့္ရင္ခြင္မွာပဲ တစ္သက္လုံး ေအးေအးလူလူ ခုိနားေတာ့မယ္ဟု ေတြးမိလုိက္ေတာ့ သူမစိတ္ထဲ ေျဖသာသလုိရွိသြားသည္။

ရထားလာေတာ့ မ်ားျပားလွေသာလူအုပ္ႏွင့္အတူ သူမတုိးေ၀ွ႔တြန္းတုိက္ၿပီး ရထားတြဲေပၚေရာက္ေအာင္ တက္လုိက္ရသည္။ ရထားထြက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ညေနက missed call ျဖစ္သြားေသာ ေမာင့္ညီ၀မ္းကြဲဆီမွ ဖုန္းျပန္ဆက္လာ၍ သူမအေျပးအလႊားထူးလုိက္သည္။ “ေဇေဇ...ေန႔လည္က ႐ုံးမွာဖုန္းအသံပိတ္ထားလုိ႔ မင္းဆက္တာမသိလုိက္ဘူး။ အစ္မျပန္ေခၚေတာ့လည္း မင္းက ျပန္မကုိင္ဘူး။” သူမ ေျပာခ်င္တာေတြအရင္ေျပာၿပီးမွ ေဇေဇ့ဘက္ကေျဖသံကုိ နားစြင့္ေနလုိက္သည္။ “အစ္မ........ကုိကုိပန္......ၿပီ” ရထားသံနဲ႔စကားသံေတြၾကားမွာ စကားစုအျပည့္အစုံကုိ သူမ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္။  “ဘာလဲေဇေဇ...ဘာလဲ” “ကုိကုိပန္....ဆုံးၿပီ... အစ္မ” သူမရုတ္တရက္ေၾကာင္သြားသည္။ ခဏၾကာမွ  “ဟင္...ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ” “ကားအက္ဆီးဒင့္ျဖစ္တာ ပြဲခ်င္းၿပီး....ညကဆုံးသြားတယ္တဲ့ အေမလွမ္းေျပာတာ” “ေၾသာ္.... သူက ကားေမာင္းၾကမ္းတာကုိး”  ဒီ့ထက္ပုိၿပီး သူမ မေျပာႏုိင္ေတာ့။  ဖုန္းခ်လုိက္ေတာ့ ရထားက သြားေနက်ႏႈန္းအတုိင္း တရိပ္ရိပ္ေျပးေနသည္။
ဟင့္အင္း.....ေမာင္မရွိေတာ့ဘူးဆုိတာ သူမ မယုံခ်င္ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔ကပဲ ေမာင္နဲ႔ဖုန္းေျပာလုိက္ရေသးတာ။ မယုံခ်င္ဘူး...သူမတစ္ေခါင္းလုံး ျငင္းဆန္မႈေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္သြားသည္။ ရင္တစ္ခုလုံး ဗလာက်င္းသြားသည္။ ဒါအိပ္မက္တစ္ခုမဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သူမတပ္အပ္သိေနသည္။  သတိလက္က်န္နဲ႔ သူမဆင္းရမယ့္ဘူတာ ေရာက္လုိ႔သာ ဆင္းခဲ့သည္။  ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး ဘာျဖစ္ေနလဲ သူမ သတိမထားမိခဲ့။ မ်က္ရည္က်ဖုိ႔ သူမသတိရမေနခဲ့။ ေဟာဒီ့ ကမာၻေျမႀကီးေပၚမွာ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ အသိကလြဲလုိ႔ သူမ ဘာကုိမွမသိခဲ့။ အသက္မဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႔အတူ ကားဂိတ္ဆီအသြား စုိစြတ္ေအးျမေသာ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ သူမရုတ္တရက္ သတိျပန္၀င္လာသည္။ မုိးေတြရြာေကာင္းေနဆဲပါလား။

အဲဒီ့ေနာက္...

အဲဒီ့ေနာက္ေတာ့ ...... သူမမ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္တုိ႔ စုိစြတ္ေနခဲ့ၿပီ။


ဇြန္မုိးစက္

စလုံးေတြရဲ့ မ်က္လုံးမွာ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားမႈေတြ ေတြ႔ရတတ္တယ္။ လူမ်ိဳးျခား (အာရွ) ေတြအေပၚ အထက္စီး ကေနၾကည့္တတ္တဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးေတြ မၾကာခဏေတြ႔ရတယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြအေပၚမွာေတာ့ အထင္ႀကီးရုိက်ိဳး၊ သူတုိ႔အတြက္ serve လုပ္ဖုိ႔  အျမဲအဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးေတြနဲ႔။ အလုပ္သြားခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေက်ာ့ေနေအာင္ ၀တ္စားထားေပမယ့္ သူတုိ႔မ်က္လုံးမွာ အလုပ္ပတ္သက္တဲ့ စုိးရိမ္ပူပန္မႈ၊ အလ်င္လုိမႈေတြနဲ႔ ျပည္လွ်ံေနတယ္။ မေလးေတြမွာေတာ့ စပ္စုတတ္တဲ့မ်က္လုံးေတြရွိတယ္။ သူတုိ႔ႏုိင္ငံက ခြဲထြက္ၿပီး တစ္စင္ေထာင္တဲ့ စကၤာပူကြ်န္းေလးေပၚက စလုံးေတြကုိ မေၾကာက္ဘူး။ တစ္ျခားႏုိင္ငံျခားသားေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္လုိက္ရင္ အျမင့္ဆုံး အခြင့္ထူးရထားတဲ့  ႏုိင္ငံျခားသားက မေလးလူမ်ိဳးေပကုိး။ ဒီကြ်န္းေလးရဲ့အနာဂတ္ မေသခ်ာေတာ့ရင္ လယ္ယာေျမႀကီး အမ်ားအျပားပုိင္ဆုိင္တဲ့ သူတုိ႔ႏုိင္ငံျပန္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြ။

မိန္းကေလးေတြဆီ စူးစူးရဲရဲအၾကည့္ေရာက္တတ္တဲ့ မ်က္လုံးပုိင္ရွင္အမ်ားစုက အနဲ႔ဘကုန္း (အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒရွ္႔)။ အေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ အားငယ္တဲ့မ်က္လုံးမ်ိဳးကုိ ပုိင္ဆုိင္သူအမ်ားစုက ျပည္မႀကီးက တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ (အထူးသျဖင့္ လာေရာက္အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ေယာက်ာ္းေတြမွာ)၊ ဘာလုိ႔မွန္းေတာ့မသိဘူး။ ကုိယ္အကဲခတ္မိတုိင္း သူတုိ႔မ်က္လုံး ေတြဟာ အားမာန္အျပည့္ရွိမေနဘဲ အားေဖ်ာ့ေနတယ္။ ဖ၀ထုပ္(ဖိလစ္ပင္း)ေတြကေတာ့ သူတုိ႔လုိ ရုပ္ခပ္ဆင္ဆင္ဆုိ အမ်ိဳးေတာ္ဖုိ႔ လုိက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ေပါ့။ ကုိယ္လုိ rebond မလုပ္ထားတဲ့ ဆံပင္နက္နက္နဲ႔ အာရွတုိက္သူရုပ္ျဖစ္ေနလုိ႔ကေတာ့ သူတုိ႔လုိ ဖ၀ထုပ္လားဆုိၿပီး အတင္းလုိက္ၾကည့္တတ္တာ။ အခြင့္အေရးရယင္ နင္ေရာဖိလစ္ပင္းပဲလားလုိ႔ ေမးေတာ့မယ့္မ်က္လုံးမ်ိဳး။  (ကုိယ္ကလည္း တစ္ျခားလူမ်ိဳးထက္ ဖ၀ထုပ္လားအေမးခံရယင္ သိပ္စိတ္ဆုိးတတ္တာ) အေနာက္ႏုိင္ငံသားေတြမွာေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္ဂရုမစုိက္ဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ အျပည့္အ၀ရွိတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးေတြသာ အမ်ားဆုံးေတြ႔ရတတ္တာ။

ဘာလဲ...ကုိယ္တုိ႔ေရႊေတြမွာလား...။ အင္း...သိတဲ့အတုိင္း ကုိယ္တုိ႔ေရႊေတြမွာေတာ့ ေဖာ္ေရြရင္းႏွီး အားနာတတ္တဲ့ မ်က္လုံးေတြ ေတြ႔ရတာေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ မေတြ႔မိဘူး။ ဟုတ္တယ္....ကုိယ္တုိ႔ျမန္မာေတြရဲ့ မ်က္လုံးမွာ ေပ်ာက္ဆုံးေနတာက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယုံၾကည္မႈ (self-confidence) ။ ကုိယ္သတိထားမိသေလာက္ ေတြ႔ခဲတယ္။ ကုိယ့္မ်က္လုံးမွာလည္း ေတြ႔ရမယ္မထင္ဘူး။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလုိ ရဲရင့္တည္ၾကည္ျပတ္သားၿပီး ကုိယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈအျပည့္အ၀ရွိတဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳး  ကုိယ္တုိ႔ဆီမွာ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက  မေတြ႔ရေတာ့ တာပါလိမ့္...။


မွတ္ခ်က္။  ။ စာေရးသူတစ္ဦးတည္း၏ အျမင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ လြပ္လပ္စြာ သေဘာထား ကြဲလြဲႏုိင္ပါသည္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္

ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္က ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္မွာ ႐ုံးက ကုိယ္နဲ႔တစ္ဌာနတည္း လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းက ေမးလာပါတယ္။ ကုိယ့္လက္ရွိအေနအထားကုိ ေက်နပ္မႈရွိလားတဲ့။ ဟုိးအရင္ ငယ္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ေက်နပ္မႈ မရွိေသးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ခုေလာေလာဆယ္ စိတ္ထားအရ ေျဖရယင္ေတာ့ ေက်နပ္ပါတယ္လုိ႔။ သူက ခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ျဖစ္ေပမယ့္ ကုိယ္က တရားသေဘာနဲ႔ ဆင္ျခင္မိလုိ႔ ဒီလုိေျဖရေၾကာင္း ရွင္းျပတာကုိ လက္ခံ ပါတယ္။ 

ကုိယ္ငယ္ငယ္ (အသက္ ၁၈၊ ၁၉ႏွစ္ေလာက္က) သိပ္ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့၊ ျဖစ္လုိတဲ့ဆႏၵေတြ သိပ္အားႀကီးခဲ့တယ္။ အသက္ဘယ္ေလာက္ေရာက္ရင္ ဘာျဖစ္ရမယ္ဆုိတာမ်ိဳးေတြ Plan ခ်ခဲ့ဖူးတယ္။ မီလ်ံနာျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတာ။ တကယ္တမ္းလက္ေတြ႔ဘ၀မွာ ကုိယ္ေမွ်ာ္လင့္ရည္ရြယ္သလုိ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ကုိယ္ဆႏၵရွိတဲ့အတုိင္း ျဖစ္လာတာနည္းပါတယ္။  အဲသလုိ ကုိယ့္ဆႏၵအတုိင္းျဖစ္မလာတဲ့အခါ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ခဲ့ရတယ္။ အရမ္းတက္ႂကြ သြက္လက္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္လုိ႔ မထင္ရေအာင္ကုိ ေအးေဆးသြားခဲ့ဖူးတယ္။ အလုိမက်မႈေတြကေတာ့ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေအာင္းေနတာေပါ့ေလ။

ကုိယ္အလုပ္၀င္ကာစအခ်ိန္ကလည္း ကုိယ့္ထက္၀င္ေငြေကာင္းသူေတြကုိၾကည့္ၿပီးအားက်၊  ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားငယ္ ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက တရားသေဘာေတြကုိ ခုေလာက္ မသိမျမင္ခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ အခုေတာ့ ကုိယ္ဘယ္သူနဲ႔မွ မယွဥ္ေတာ့ အားငယ္တာတုိ႔ စိတ္ဓါတ္က်တာတုိ႔ေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။  လစာေကာင္းတဲ့သူဆုိရင္ေတာ့ မုဒိတာ ပြားမိပါတယ္။ ကုိယ့္လက္ရွိအေနအထားအရေတာ့ ကုိယ္ဟာ သာမန္ပါပဲ။ ကုိယ့္မွာ ဘြဲ႔လြန္မရွိ၊ လစာလည္း အသင့္အတင့္၊ ရာထူးလည္းမႀကီးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခုအသက္အရြယ္မွာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ တရားသေဘာေတြ ႏွလုံးသြင္း ဆင္ျခင္ႏုိင္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ရတာကုိပဲ အတုိင္းထက္အလြန္ ကုိယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ ကုိယ့္မိသားစုကုိ အေထာက္အပ့ံေပးႏုိင္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကုိ တတ္စြမ္းသေလာက္ အကူအညီေပးတယ္။ ေကာင္းမႈ ကုသုိလ္ေတြ တတ္ႏုိင္သေလာက္ျပဳတယ္။   အဲလုိေလး ေနခြင့္ရလုိ႔ ေက်နပ္ပါတယ္။

ပုထုဇဥ္ပီပီ ကုိယ့္မွာလည္း ဆႏၵေတြရွိတာေပါ့ေလ။ ေလာကီေရးအရ ဆႏၵေတြခ်ျပရယင္ေတာ့ မဆုံးႏုိင္ပါဘူး။ ဘြဲ႔လြန္တစ္ခု ထပ္ယူခ်င္တယ္။ လစာပုိေကာင္းေကာင္းရခ်င္တယ္။ အသက္အရြယ္အလုိက္ ရာထူးႀကီးႀကီးလုိခ်င္တယ္။ ကုိယ္ပုိင္စီးပြားေရးလုပ္ၿပီး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာ ေအာင္ျမင္ခ်င္တယ္။ အဲလုိေပ့ါေလ...ေသသည္အထိ မဆုံးတဲ့ ဆႏၵေတြ။ ဒါေတြ ျပည့္စုံေအာင္ လုပ္ေနယင္းကေနပဲ လူ႔ဘ၀ကုိ အေႏွးနဲ႔အျမန္စြန္႔ခြာရေတာ့မွာ။ သတိသာမရွိခဲ့ရင္ ေနာက္ဘ၀မွာ အပၸါယ္ေလးဘုံကုိ သြားရဦးမွာ။ အဲဒါကုိ ေတြးမိလုိက္ရင္ပဲ ကုိယ့္ရဲ့အလုိဆႏၵ (ေလာဘ) ေတြ  အလုိလုိ အားနည္း သြားပါတယ္။ မႀကီးပြား မတုိးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္ မရွိလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဘ၀စာအတြက္ပဲ အာမခံခ်က္ေပးမယ့္ ေလာကီပညာဥစၥာကုိ ေတာ္ရုံအတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွာေဖြၿပီး တစ္သံသရာလုံးစာ အေထာက္အပ့ံေပးမယ့္ ေလာကုတၲရာပညာကုိ ရွာမွီးခ်င္စိတ္က ပုိမ်ားေနလုိ႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္မွာ ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္ လွဴဒါန္းေပးကမ္းဖုိ႔ရာ ဆႏၵေတြရွိေနျပန္ေတာ့ ေလာကီပညာစီးပြားဥစၥာကုိ ထုိက္သင့္သေလာက္ေတာ့ ရွာရပါဦးမယ္။

ဘ၀နဲ႔ဆႏၵ တစ္ထပ္တည္းက် မေနခဲ့ေပမယ့္ အရာရာကုိ ျမတ္ဗုဒၶရဲ့ တရားေတာ္အတုိင္း ႏွလုံးသြင္းလုိ႔ လက္ရွိဘ၀ေလးကုိ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ေက်နပ္ေၾကာင္း ကုိယ္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။


ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္