ခရီးထြက္မယ့္ေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ရြာလုိက္တဲ့မုိးေတြ။ ကုိယ္က ရထားစီးၿပီး ေလဆိပ္သြားတာ မွန္သြားတယ္။ traffic jam မမိေတာ့ဘူး။ တကၠစီနဲ႔လာတဲ့တစ္ေယာက္ေနာက္က်လုိ႔ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး check-in ၀င္ၿပီးမွ ေရာက္လာတယ္။ Tiger Airways ဆုိေတာ့ ဘတ္စ္ထပ္စီးၿပီး Budget Terminal ကုိ သြားရတယ္။ Check-in ၀င္ေတာ့ ကုိယ့္မွာ ဗီဇာမရွိလုိ႔ officer  က ကုိယ့္ပတ္စ္ပုိ႔စ္ယူၿပီး အခန္းထဲသြား၀င္ေမးတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ မကာအုိကုိ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး အတည္ျပဳလုိက္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အုိေကသြားပါတယ္။ ေလယာဥ္စီးခ်ိန္က ၃နာရီ၄၅မိနစ္။ ကုိယ္လုိလူမ်ိဳး ဘတ္ဂ်က္အဲလုိင္းစီးတာ မတန္ဘူး။ ကုိယ္က ေရငတ္တတ္လုိ႔ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေရဘူးေဆာင္တတ္တယ္။ ေရဘူးမပါရင္ လမ္းမသြားတတ္သေလာက္ပဲ။ ေရပုလင္းလည္း သယ္မရေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚမွာပဲ ၀ယ္ေသာက္ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေစ်းႀကီးတယ္။ ေရတစ္ပုလင္း ၅ ေဒၚလာႏႈန္းေလာက္ေပးရတယ္။ ဘာ၀ယ္၀ယ္ အျပင္ထက္ ငါးဆေလာက္ ပုိေပးရတယ္။ း(

ပင္လယ္ျပင္ေတြျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ေလယာဥ္တျဖည္းျဖည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚဆင္းေနခ်ိန္ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ေတာ္ေတာ္လွတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ေလယာဥ္ေျပးလမ္းက ပင္လယ္ထဲကေန ကုန္းေျမဘက္ကုိ ဆက္သြားတာဆုိေတာ့ ေလယာဥ္ျပတင္းကၾကည့္လုိက္ရင္ ဟုိဘက္ဒီဘက္ ေရေတြပဲျမင္ရေတာ့ ေရေပၚမွာ လွ်ပ္ေျပးေနသလုိ ခံစားရတယ္။ ေကာင္းကင္ကုိ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ...  ဟား....ပင္လယ္ျပင္နဲ႔ေကာင္းကင္ျပာ အေရာင္တစ္ထပ္တည္းက်ေနတာ  ေကာင္းကင္နဲ႔ပင္လယ္ရယ္လုိ႔ မခြဲျခားႏုိင္ဘဲ တစ္ဆက္တည္းလုိ႔ ထင္ရေလာက္တဲ့ မိန္းေမာစရာ ျမင္ကြင္းပါ။ လွလုိက္တာလုိ႔ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ယင္း  ကုိယ္တကယ္ပဲ ၾကည္ႏူးသြားခဲ့တယ္။

ေလယာဥ္ဆုိက္ၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြ immigration counter ၀င္တန္းစီခ်ိန္မွာ ကုိယ္က Visa ထုေပးတဲ့ေနရာကုိ အေျပးအလႊားလုိက္ရွာရတာ။ Visa section က Officer က ကုိယ့္ကုိျမင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားပုံပါ။ သူ႔မွာ Visa ထုၿပီး ေငြေခ်တဲ့အလုပ္ပဲရွိတယ္ထင္ပါရဲ့။ ဘာမွလုပ္စရာမရွိလုိ႔ ပ်င္းေနတဲ့ပုံကေန ကုိယ္လာရပ္ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ ဆီးႀကိဳရွာတာ။ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေနမွာလဲပဲေမးၿပီး တစ္လထုေပးလုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္လည္း ဗီဇာရၿပီဆုိေတာ့မွ  သူမ်ားေတြလုိ တန္းသြားစီႏုိင္ပါေတာ့တယ္။ ကုိယ္မွတ္မိသေလာက္ ေလယာဥ္တစ္စင္းလုံးမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ပဲ ဗီဇာလုိပါတယ္။

မကာအုိက မကာအုိကြ်န္းဆြယ္၊ တုိင္ပါနဲ႔ ကုိလုံးအမည္ရတဲ့ ကြ်န္းသုံးကြ်န္းနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားပါတယ္။ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ေလဆိပ္ရွိတဲ့ကြ်န္းက တုိင္ပါကြ်န္းမွာ။ ကုိယ္တုိ႔တည္းမယ့္ဟုိတယ္နဲ႔ ကာစီႏုိေတြရွိတာက မကာအုိကြ်န္းဆြယ္မွာ။ တစ္ကြ်န္းနဲ႔တစ္ကြ်န္း တံတားအရွည္ႀကီးနဲ႔ဆက္ထားတာ အားရစရာႀကီးပါပဲ။ တကၠစီငွားေတာ့မွ ဘာသာစကား အခက္အခဲကုိ ေသခ်ာသိၾကေတာ့တယ္ေလ။ မကာအုိမွာ  ကန္တုံနဲ႔ ေပၚတူဂိစ္ကုိပဲ အသုံးမ်ားတာ။ ေဟာင္ေကာင္က ကန္တုံလုိေျပာေပမယ့္ အဂၤလိပ္လုိရတယ္။ မကာအုိမွာ ဟုိတယ္နဲ႔ ကာစီႏုိ၀န္ထမ္းေတြကလြဲလုိ႔ က်န္တဲ့သူအမ်ားစုက အဂၤလိပ္လုိ မေျပာႏုိင္ၾကဘူး။ မန္ဒရင္းရတဲ့ စလုံးေတြေတာင္ နဲနဲလန္႔သြားတယ္။  ကုိယ္တုိ႔အားလုံး ၉ ေယာက္ဆုိေတာ့ ႏွစ္ဖ႔ြဲခြဲၿပီး ကန္တုံလုိနည္းနည္းရတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကုိ တကၠစီတစ္စီးဆီမွာ ခြဲထည့္ၿပီး ဒရုိင္ဘာနဲ႔ communicate လုပ္ခုိင္းရတယ္။  လမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္ေတြအားလုံးမွာ တရုတ္လုိနဲ႔ ေပၚတူဂိစ္လုိပဲ ေရးထားတာ ေတြ႔တယ္။ အဂၤလိပ္လုိ ေရးထားတာ မေတြ႔ရဘူး။ သူတုိ႔ အဂၤလိပ္စာ၊ စကားမွ မသုံးဘဲ။ အဲဒီေတာ့မွ အားလုံးက ကုိယ့္အတြက္ စိတ္ပူရေကာင္းမွန္းသိသြားတယ္။  ကုိယ္လည္းစိတ္ပူသြားတာေပါ့။ တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ေလ။ နင္ မနက္ျဖန္ ဘယ္မွမသြားဘဲ ဟုိတယ္မွာပဲ အိပ္ေနလုိက္ေပါ့တဲ့။ ကုိယ္က တစ္ေနရာရာ ခရီးထြက္ၿပီဆုိရင္ အပန္းေျဖရုံ သက္သက္ထက္ ေရာက္သင့္တဲ့၊ ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ ေနရာမွန္သမွ် အကုန္ေရာက္ေအာင္ သြားခ်င္တဲ့သူ။ တစ္ေနကုန္ ဟုိတယ္မွာအိပ္ၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ။  ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ အဲလုိေတြးလုိက္ေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္လုိက္ပါဘူး။

ဟုိတယ္ေရာက္ေတာ့ ပစၥည္းေတြခ်ၿပီးတာနဲ႔ ေဘာ့စ္အစီအစဥ္ဆြဲထားတဲ့အတုိင္း ကမာၻ႔အႀကီးဆုံးကာစီႏုိစာရင္း၀င္ အာရွတုိက္ရဲ့အႀကီးဆုံးကာစီႏုိ Venetian ကုိ သြားၾကတယ္။ Venetian က တုိင္ပါကြ်န္းမွာဆုိေတာ့ အဲဒီ့ကုိသြားတဲ့ free shuttle bus ရွိရာစုရပ္ကုိ အရင္သြားၿပီးမွ ဘတ္စ္ကားေစာင့္စီးရပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္က Venetian စဖြင့္တာ တစ္လေလာက္ပဲရွိေသးေတာ့ သူ႔ကုိ လာၾကည့္တဲ့ႏုိင္ငံအႏွ႔ံက ခရီးသြားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။

တကယ့္ေတာ့ ကုိယ့္ေဘာ့စ္က မကာအုိေရာက္ဖူးၿပီးသား၊ သူက Venetian ကုိ အရမ္းစိတ္၀င္စားေနေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ မကာအုိကုိေရြးမွန္း ကုိယ္သိလုိက္တယ္။ အေဆာက္အဦက တစ္ခမ္းတစ္နား ႀကီးက်ယ္လွပတာအမွန္ပါ။ ေအာက္ထပ္မွာ ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြရွိၿပီး အေပၚထပ္မွာ တည္းခုိနားေနရာ ဟုိတယ္ေတြ၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္စရာ branded ဆုိင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အထပ္ေပါင္း ၄၀ ရွိတဲ့အထဲမွာ ကုိယ္အႀကိဳက္ဆုံး အထပ္ကေတာ့ ေရာမျပည္ရဲ့ အထင္ကရၿမိဳ႔ျဖစ္တဲ့ (ကုိယ္သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့) Venice ၿမိဳ႔သ႑ာန္ ဖန္တီးထားတဲ့ေနရာပါ။ အဲဒီကုိေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ စိတ္ထဲမွာ ဗင္းနစ္စ္ကုိ တကယ္ေရာက္သြားသလုိ ထင္မိပါတယ္။ ေရေပၚမွာ Gondola ေလးေတြနဲ႔အတူ ဂြန္ဒလာထုိးသား မ်က္ႏွာျဖဴေတြက သီခ်င္းေတြဆုိရင္း ခရီးသည္ေတြကုိ ေဖ်ာ္ေျဖေနတာၾကည့္ယင္း ကုိယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္မိပါတယ္။ ဗင္းနစ္စ္္အတုေပမယ့္ ကုိယ္ေရာက္လုိက္ တယ္ေပါ့ေလ။ Venetian မွာ ေျခတစ္ေညာင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ၿပီး ညမုိးခ်ဳပ္မွ ဟုိတယ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္။

ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေရမုိးခ်ိဳးၿပီးတာနဲ႔ အစီအစဥ္အရ ဟုိတယ္နဲ႔သိပ္မေ၀းတဲ့ ဖိလစ္ပင္းႏုိးေတြ သီခ်င္းဆုိေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ကလပ္ကုိ သြားၾကတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀မွာ ပထမဆုံးကလပ္ေရာက္ဖူးျခင္းေပါ့။ သူတုိ႔ေတြ သီခ်င္းဆုိတာသိပ္ေကာင္းၾကတယ္။ ကုိယ္တုိ႔လည္း ရတဲ့သီခ်င္းဆုိလုိက္ဆုိ၊ မရတဲ့သီခ်င္းနားေထာင္ေပါ့။ ကလပ္ဆုိေပမယ့္ ကတဲ့ကလပ္မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ားစုက ေသာက္ရင္းစားရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ၾကတာမ်ားတယ္။ အစပုိင္းေတာ့ မိန္းကေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားတယ္။ ထူးျခားတာက အဲဒီမွာေတြ႔ရတဲ့မိန္းကေလးတုိင္း အက်ၤီလက္ျပတ္နဲ႔ ဂ်င္းစကပ္တုိတုိေလးေတြ ဆင္တူ၀တ္ထားတာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ တစ္ေယာက္တစ္ေလပဲက်န္ေတာ့တယ္။ အကင္းမပါးတဲ့ကုိယ္ကလည္း ဘယ္ေတြေရာက္ကုန္ပါလိမ့္ဆုိၿပီးေတာ့ စဥ္းစားလိုက္ေသးတယ္။ ဆုိင္အျပင္မွာ အေပးအယူ ညွိေနတာ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ျမင္လုိက္ရမွပဲ သေဘာေပါက္လုိက္ပါတယ္။ ဇြန္မုိးစက္တုိ႔ တုံးခ်က္ေနာ္။  ညတစ္နာရီေက်ာ္မွ ကလပ္ကျပန္ေရာက္ၿပီး အိပ္ရာ၀င္တယ္။ သူတုိ႔က မနက္သြားရမယ့္ခရီးစဥ္အတြက္ ေပ်ာ္ေနလုိက္ၾကတာ။  ဟြန္း ... ကုိယ္လည္းကုိယ့္ဖာသာ မီးစင္ၾကည့္ကမွာေပါ့။ ဇြန္မုိးစက္ပဲ။

အပုိင္း (၃) ဆက္ရန္