တစ္ေတာင္ေပၚ တစ္ေတာင္ဆင့္
ေတာင္အျမင့္ ပတ္ျခံရံ
တစ္ေတာင္ဆုံးျပန္ေတာ့ တစ္လုံးက်န္ျပန္ေပသမုိ႔
ဖန္ဖန္ေလ အားအင္ႏႈိးလုိ႔ရယ္
ႀကိဳးေလွ်ာက္ရျပန္
ခါတေလ တကယ္ပန္းတာေၾကာင့္
ေတာ္ပါၿပီ ဆက္မလွမ္းခ်င္ဘု
ရပ္တန္းက ရပ္မယ္ၾကံ
အမွန္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္မလား
စခဲ့မိဟာေပါ့
တစ္ေန႔မွာ ဆုံးရာေရာက္ပါလိမ့္
အားေလွ်ာ့ကာ ဆုတ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔
စိတ္ႏြမ္းအသာေျဖအုံး
မာလာေငြ ကန္ေရေအးရယ္ႏွင့္
ငွက္ေတးကုိ အာ႐ုံဆင္လုိ႔
မူတစ္သြင္ အားအင္သစ္လုိက္ပါ့
ခ်စ္ဖြယ့္လူသား။
(ဆဌမတန္းတုန္းက သင္ခဲ့ရတဲ့ ခြန္အားေပးတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ မွတ္မိေနေသးလုိ႔ လက္တန္းခ်ေရးလုိက္ေပမယ့္ အပုိဒ္ခြဲနဲ႔ စာလုံးမ်ားလြဲမွားေနတာရွိရင္ ျပင္ေပးၾကပါ။ ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာေရးသူက မင္းယုေ၀လား၊ မင္းသု၀ဏ္လား ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့လုိ႔ သိရင္ေျပာျပၾကပါအုံး။ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။
စိတ္ဓါတ္က်တုိင္း ဒီကဗ်ာေလးရြတ္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားေပးရပါတယ္။ ခုတေလာစိတ္ဓါတ္နဲနဲက်ခ်င္သလုိျဖစ္လုိ႔ ဒါေလးေရးတင္ၿပီး ကုိယ့္ဖာသာပဲ အားျပန္ေပးလုိက္တယ္။)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
there were times you taught me
there were times you scolded me
there were moments we argued
there were moments we agreed
Still you love me and take care of me
Thank you for everything, Dad.
I love you.
Happy 60th Birthday!
၂၀၁ဝ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ က်ေရာက္ေသာ ႏွစ္၆၀ျပည့္ေမြးေန႔မွသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိင္ သက္ရွည္က်န္းမာ ေဘးအႏၲရာယ္ကင္းေ၀းၿပီး ခ်စ္တဲ့မိသားစုႏွင့္အတူ သက္ထက္ဆုံး ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနႏုိင္ပါေစ။
ဆုမြန္ေကာင္းမ်ားစြာျဖင့္
ခ်စ္သမီးႀကီး
ဇြန္မုိးစက္
my collection ဆုိလုိ႔ ဘာေတြမ်ားလဲလုိ႔ အထင္မႀကီးလုိက္ပါနဲ႔။ ခရီးသြားအမွတ္တရ souvenir ေလးေတြပါ။ :D ကုိယ္က ခရီးသြားရတာ ၀ါသနာပါသလုိ ေရာက္တဲ့အရပ္က အမွတ္တရပစၥည္းေလးေတြ စုေဆာင္းတာလည္း ၀ါသနာပါတယ္။ ခရီးသြား၀ါသနာပါတယ္ဆုိလုိ႔ ခရီးေတြ အမ်ားႀကီး သြားျဖစ္တယ္ ထင္ေနအုံးမယ္။ စိတ္ကူးနဲ႔ သြားေနတာေတာ့ ခဏခဏပဲ။ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ တစ္ႏွစ္တစ္ႏုိင္ငံေတာင္ မသြားျဖစ္ေသးပါဘူး။ အလုပ္ကိစၥနဲ႔လည္း ခရီးထြက္စရာမလုိေတာ့ သြားခ်င္ရင္ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် စီစဥ္ၿပီး သြားမွပဲ ေရာက္ႏုိင္မယ့္အေျခအေနပါ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေဒသက အမွတ္တရ keychain ေလးေတြ၊ refrigerator magnet ေလးေတြ၀ယ္ၿပီး သိမ္းထားရတာကုိ ႏွစ္သက္သေဘာက်ပါတယ္။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ခရီးသြား ျဖစ္ရင္လည္း သူတုိ႔ေရာက္ရာအရပ္က အမွတ္တရ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြ၊ သံလုိက္ေလးေတြ မွာတတ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ပစၥည္းေပၚမွာ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႔ (သုိ႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံနာမည္ ပါဖုိ႔ပါပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကုိယ့္အတြက္၀ယ္လာေပးၾကပါတယ္။ ၀ယ္လာလက္ေဆာင္ေပးသူမ်ား အားလုံးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေအာက္က ပုံေလးေတြက ကုိယ္ရဲ့ souvenir collection ေပါ့။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေဒသက အမွတ္တရ keychain ေလးေတြ၊ refrigerator magnet ေလးေတြ၀ယ္ၿပီး သိမ္းထားရတာကုိ ႏွစ္သက္သေဘာက်ပါတယ္။ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ခရီးသြား ျဖစ္ရင္လည္း သူတုိ႔ေရာက္ရာအရပ္က အမွတ္တရ ေသာ့ခ်ိတ္ေလးေတြ၊ သံလုိက္ေလးေတြ မွာတတ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက ပစၥည္းေပၚမွာ ေရာက္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႔ (သုိ႔မဟုတ္) ႏုိင္ငံနာမည္ ပါဖုိ႔ပါပဲ။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ကုိယ့္အတြက္၀ယ္လာေပးၾကပါတယ္။ ၀ယ္လာလက္ေဆာင္ေပးသူမ်ား အားလုံးကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေအာက္က ပုံေလးေတြက ကုိယ္ရဲ့ souvenir collection ေပါ့။
.jpg)
ဒီသုံးခုက ကုိယ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ မေရာက္ေသးတဲ့ႏုိင္ငံေတြဆီက
[Canada, Australia, Houston (U.S.A)]
ဒါေလးေတြက ကုိယ့္မိတ္ေဆြေတြ သြားခဲ့တဲ့ေဒသေတြဆီက
(Indonesia, Philippines, Sabah (Malaysia), Cambodia)
.jpg)
Dubai နဲ႔ Cyprus အမွတ္တရ
.jpg)
ကုိယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ ေဒသသုံးခုက အမွတ္တရေလးေတြ
အေျမွာက္မဲမဲေလးက Macau အမွတ္တရ၊ ခဲတံေလးက Maleka (Malaysia) က
Big Ben က London (UK) အမွတ္တရေပါ့။ :)
.jpg)
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
အရင္တစ္ပတ္က စကၤာပူမွာ transit ၀င္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကုိ ေလဆိပ္မွာ သြားႀကိဳျဖစ္တယ္။ London, Heathrow ကလာတဲ့ ေလယာဥ္ျဖစ္ေတာ့ ခရီးသည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးေတြမ်ားသလုိ လာႀကိဳတဲ့သူေတြထဲမွာလည္း အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြပါပါတယ္။ ကုိယ္မၾကားရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္စကား ေျပာသံစစ္စစ္ေတြကုိ ၾကားလုိက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းသာသြားတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာင္ အ့ံၾသမိပါတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ singlish အသံထြက္ေတြၾကားထဲမွာ ေျပာဆုိဆက္ဆံေနရေတာ့ ကုိယ့္အဂၤလိပ္အသံထြက္ေတြလည္း စလုံးေလသံအတုိင္း ထြက္လာတာကုိ ေတြးရင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိမေက်မနပ္ျဖစ္မိပါတယ္။
ဟိုတုန္းက email ပုိ႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ chat ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္လုိပဲ အသုံးမ်ားတယ္။ burlish လည္း သိပ္မသုံးၾကဘူး။ messenger ေတြမွာ ျမန္မာလုိလည္း ရုိက္မရေသးေတာ့ အဂၤလိပ္လုိပဲ chat လုပ္ၾကရေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား တုိးတက္မႈရွိခဲ့တယ္။ တစ္ဖက္ကေျပာတဲ့ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ စကားလုံးဆုိမွတ္ထား၊ ေနာက္ၾကံဳရင္ျပန္အသုံးခ်။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ မွန္သမွ် အဂၤလိပ္လုိေရးမွေျပာမွ ျဖစ္မယ္ဆုိေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီးတတ္သေလာက္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အခုဆုိ လာသမွ် forward mail က ျမန္မာလုိေတြမ်ားတယ္။ gtalk မွာလည္း ျမန္မာလုိ chat ၾက၊ ဘေလာ့မွာလည္း ျမန္မာလုိဖတ္ၾက၊ facebook မွာေတာင္ ျမန္မာလုိ comment ေတြေပးဆုိေတာ့ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာလည္း ျမန္မာလုိဖတ္လုိက္ရမွ အားရေက်နပ္သလုိျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔လာတဲ့ ေမးလ္ကုိေတာင္ ဦးစားေပးဖတ္တဲ့အဆင့္ မေရာက္ေတာ့ပါဘူး။
တကယ့္ေတာ့ English က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေလ့လာႏုိင္ရင္ ေလ့လာသေလာက္ တုိးတက္မႈရွိတဲ့ဘာသာပါ။ တကူးတက ေက်ာင္းတက္၊ အတန္းတက္ၿပီး မေလ့လာႏုိင္ရင္ေတာင္ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ သတင္းနဲ႔ သီခ်င္းမ်ားမ်ားနားေထာင္၊ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္၊ ရုပ္သံအစီအစဥ္၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ မ်ားမ်ားၾကည့္ေပးႏုိင္ရင္ပဲ အမ်ားႀကီးတုိးတက္မႈရွိပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲလုိနည္းနဲ႔ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကုိယ္က သတင္း နားေထာင္ရတာ ႀကိဳက္ေတာ့ နာရီ၀က္သတင္းခ်ိန္ဆုိ ဂ႐ုတစုိက္နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ ၾကည့္တယ္ဆုိရုံၾကည့္ၿပီး စကားေျပာေသခ်ာနားမေထာင္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္က်မွ သူမ်ားရယ္တာျမင္ရင္ ကုိယ္လည္း သူတုိ႔လုိ လုိက္ရယ္ခ်င္တယ္၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ေျပာတာရယ္၊ ဇာတ္လမ္းအဓိပၸာယ္လည္း ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သိခ်င္လာေတာ့ ေသခ်ာစူးစုိက္ နားေထာင္ရင္း က်င့္သားရသြားပါတယ္။
အေမရိကန္ရုပ္သံဇာတ္လမ္းေတြ ႀကိဳက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့့့္ျဖစ္ယင္း သူတုိ႔ စကားသံေေတြ catch up လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ American Idol က်ေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္အရ ႀကိဳက္လုိ႔ ၾကည့္ျဖစ္သလုိ၊ အကဲျဖတ္ဒုိင္ေတြရဲ့ comment ေတြကုိ နားေထာင္ရတာ ကုိယ့္အတြက္ တစ္ထုိင္တည္းနဲ႔ စကားလုံးအသစ္ေတြတုိးလုိ႔လည္း ပုိႀကိဳက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး judge ျဖစ္တဲ့ Simon တစ္ခါေျပာရင္ပဲ စကားလုံးအမ်ားႀကီးတုိးပါတယ္။ သူက ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္မညွာမတာ ေ၀ဖန္တတ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ comment ေတြနားေထာင္ယင္း ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ စကားလုံးအသစ္မွတ္သားရတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ- clumsy ဆုိရင္ အရင္က ကုိယ္မသိဘူး။ သူမွတ္ခ်က္ခ်တဲ့အထဲက မွတ္သားမိလုိက္တဲ့ စကားလုံးေတြထဲက တစ္ခုေပါ့။
တကယ့္ေတာ့ English က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေလ့လာႏုိင္ရင္ ေလ့လာသေလာက္ တုိးတက္မႈရွိတဲ့ဘာသာပါ။ တကူးတက ေက်ာင္းတက္၊ အတန္းတက္ၿပီး မေလ့လာႏုိင္ရင္ေတာင္ သတင္းစာ၊ စာအုပ္ေတြဖတ္၊ သတင္းနဲ႔ သီခ်င္းမ်ားမ်ားနားေထာင္၊ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္၊ ရုပ္သံအစီအစဥ္၊ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ မ်ားမ်ားၾကည့္ေပးႏုိင္ရင္ပဲ အမ်ားႀကီးတုိးတက္မႈရွိပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲလုိနည္းနဲ႔ ေလ့လာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကုိယ္က သတင္း နားေထာင္ရတာ ႀကိဳက္ေတာ့ နာရီ၀က္သတင္းခ်ိန္ဆုိ ဂ႐ုတစုိက္နားေထာင္ျဖစ္တယ္။ ငယ္ငယ္က ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရင္ ၾကည့္တယ္ဆုိရုံၾကည့္ၿပီး စကားေျပာေသခ်ာနားမေထာင္ျဖစ္ဘူး။ ေနာက္က်မွ သူမ်ားရယ္တာျမင္ရင္ ကုိယ္လည္း သူတုိ႔လုိ လုိက္ရယ္ခ်င္တယ္၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ေျပာတာရယ္၊ ဇာတ္လမ္းအဓိပၸာယ္လည္း ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် သိခ်င္လာေတာ့ ေသခ်ာစူးစုိက္ နားေထာင္ရင္း က်င့္သားရသြားပါတယ္။
အေမရိကန္ရုပ္သံဇာတ္လမ္းေတြ ႀကိဳက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့့့္ျဖစ္ယင္း သူတုိ႔ စကားသံေေတြ catch up လုပ္ႏုိင္လာတယ္။ American Idol က်ေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္အရ ႀကိဳက္လုိ႔ ၾကည့္ျဖစ္သလုိ၊ အကဲျဖတ္ဒုိင္ေတြရဲ့ comment ေတြကုိ နားေထာင္ရတာ ကုိယ့္အတြက္ တစ္ထုိင္တည္းနဲ႔ စကားလုံးအသစ္ေတြတုိးလုိ႔လည္း ပုိႀကိဳက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳး judge ျဖစ္တဲ့ Simon တစ္ခါေျပာရင္ပဲ စကားလုံးအမ်ားႀကီးတုိးပါတယ္။ သူက ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္မညွာမတာ ေ၀ဖန္တတ္ေတာ့ သူေျပာတဲ့ comment ေတြနားေထာင္ယင္း ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ စကားလုံးအသစ္မွတ္သားရတတ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ- clumsy ဆုိရင္ အရင္က ကုိယ္မသိဘူး။ သူမွတ္ခ်က္ခ်တဲ့အထဲက မွတ္သားမိလုိက္တဲ့ စကားလုံးေတြထဲက တစ္ခုေပါ့။
အဂၤလိပ္စာလုိ႔ ဆုိျပန္ေတာ့ American English နဲ႔ British English ဆုိၿပီး ရွိျပန္ေရာ။ ကုိယ္က British English ကုိ ပုိသေဘာက်ပါတယ္။ ေလယူေလသိမ္းကုိလည္း သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ့္နားထဲမွာ ပုိၿပီးရင္းႏွီးေနတာက American English ပါ။ Hollywood က ရုပ္ရွင္ေတြ၊ အေမရိကန္ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ အၾကည့္မ်ားလုိ႔ ထင္ပါရဲ့ အေမရိကန္အသုံးအႏႈန္းအေျပာအဆုိနဲ႔ နားေတာ္ေတာ္ယဥ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ စာဖတ္လည္းနည္း၊ တီဗြီလည္း သိပ္မၾကည့္ျဖစ္၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း ေသခ်ာဆက္ၿပီးမေလ့လာျဖစ္ေတာ့ ကုိယ့္ English က အေနအထားတစ္ခုမွာ တန္႔ေနပါၿပီ။
အဂၤလိပ္စကားေျပာႏုိင္ငံမွာ ပညာသင္၊ အလုပ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ စကၤာပူေရာက္ ကုိယ့္တုိ႔ေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ တုိးတက္မႈႏႈန္းက ေႏွးေနတယ္လုိ႔ ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။ နဂုိအဂၤလိပ္စာအေျခခံ သိပ္ေတာ္သိပ္ေကာင္းေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ စကၤာပူေရာက္ေပမယ့္လည္း English သိပ္ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြ ရွိပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စလုံးေတြရဲ့အျမင္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အဂၤလိပ္စာမေကာင္းဘူးလုိ႔ စြဲေနတဲ့အျမင္ကုိ ေဖ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာလုိက္ႏုိင္ရင္ပဲ ျမန္မာလုိ႔မထင္မိဘူးဘာညာနဲ႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စလုံးတကၠစီဒရုိင္ဘာေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ၾကဳံရတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္တုိ႔ေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ တုိးတက္ဖုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္တုိင္လုပ္ယူမွ ရမွာပါ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ပ်က္သြားတဲ့ ေလယူေလသိမ္းေတြ၊ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ အေျခအေနကေန ေရွ့ဆက္ၿပီး ကုိယ္ရဲ့ English ကုိ တုိးတက္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
အဂၤလိပ္စကားေျပာႏုိင္ငံမွာ ပညာသင္၊ အလုပ္လုပ္တာခ်င္းအတူတူ စကၤာပူေရာက္ ကုိယ့္တုိ႔ေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ တုိးတက္မႈႏႈန္းက ေႏွးေနတယ္လုိ႔ ကုိယ္ျမင္ပါတယ္။ နဂုိအဂၤလိပ္စာအေျခခံ သိပ္ေတာ္သိပ္ေကာင္းေနတဲ့သူေတြကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ စကၤာပူေရာက္ေပမယ့္လည္း English သိပ္ေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြ ရွိပါတယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ စလုံးေတြရဲ့အျမင္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ အဂၤလိပ္စာမေကာင္းဘူးလုိ႔ စြဲေနတဲ့အျမင္ကုိ ေဖ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာလုိက္ႏုိင္ရင္ပဲ ျမန္မာလုိ႔မထင္မိဘူးဘာညာနဲ႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စလုံးတကၠစီဒရုိင္ဘာေတြနဲ႔ မၾကာခဏ ၾကဳံရတတ္ပါတယ္။ ကုိယ့္တုိ႔ေတြရဲ့ အဂၤလိပ္စာ တုိးတက္ဖုိ႔ကေတာ့ ကုိယ္တုိင္လုပ္ယူမွ ရမွာပါ။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ပ်က္သြားတဲ့ ေလယူေလသိမ္းေတြ၊ ရပ္တန္႔ေနတဲ့ အေျခအေနကေန ေရွ့ဆက္ၿပီး ကုိယ္ရဲ့ English ကုိ တုိးတက္ေအာင္လုပ္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္မိပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ကုိယ္ရဲ့ workplace က C.T (chinatown) မွာ။ C.T မွာ အလုပ္လုပ္ရတာ ကုိယ္ႀကိဳက္တယ္။ အစားအေသာက္ေပါတယ္။ သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပတယ္။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ ဘယ္မွာစားရင္ေကာင္းမလဲ ေရြးစရာ food court ေတြ ေပါတယ္။ ေစ်းလည္းသိပ္မႀကီးဘူး။ စားၿပီးရင္ ဟုိနားဒီနားေလွ်ာက္ၾကည့္စရာ ဆုိင္ေတြလည္းစုံတယ္။ ညေန႐ုံးဆင္းလုိ႔ Pennisular သြားခ်င္ရင္လည္း အဆင္ေျပတယ္။ ႐ုံးေရွ့ကားမွတ္တုိင္ကေန ႏွစ္မွတ္တုိင္စီးလုိက္ရင္ Funan ေနာက္ကုိ တန္းေရာက္တယ္။ ကလခ္ကီးသြားရင္တစ္မွတ္တုိင္၊ ကားမစီးဘဲ ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္သြားခ်င္ လည္းရတယ္။ Plaza Singapura မွာ ေသာၾကာေန႔လုိမ်ိဳး ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ခ်င္ရင္ Dhoby Ghuat ကုိ ရထားႏွစ္မွတ္တုိင္စီးရင္ေရာက္ၿပီ။ MOM က႐ုံးေနာက္မွာ၊ Pass သက္တမ္းတုိးဖုိ႔ ကိစၥမ်ိဳးဆုိ ရုံးေနာက္ကထြက္ၿပီး လမ္းကူးလုိက္ရုံပဲ။ စာတုိက္သြားခ်င္ရင္ေတာ့ ၃ထပ္ကေန တံတားကူးၿပီး C.T Point ကုိသြား။ ကုန္တုိက္ OG ကုိ သြားခ်င္ရင္ေတာ့ တံတားေတာင္ကူးစရာမလုိဘဲ ႏွစ္ထပ္ကေနသြားတာနဲ႔ OG ဒုတိယထပ္ကုိ တန္းေရာက္သြားေရာ။
OG ကေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား၊ ကေလး၊ လူငယ္ အရြယ္စုံအတြက္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ တစ္ေနရာတည္း အစုံရႏုိင္တဲ့ ကုန္တုိက္ဆုိေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ဆုိ အနီးအနားတစ္၀ိုက္မွာရွိတဲ့ ရုံး၀န္ထမ္းသူမမမ်ား ေန႔စဥ္၀င္လည္ျဖစ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုေပါ့။ ေအာက္ဆုံးထပ္မွာ အမ်ိဳးသား အ၀တ္အထည္ အသုံးအေဆာင္၊ ပထမထပ္မွာ အမ်ိဳးသမီးဖိနပ္နဲ႔ အလွကုန္၊ ဒုတိယထပ္မွာ အမ်ိဳးသမီးလက္ကုိင္အိတ္နဲ႔ အ၀တ္အစားအသုံးအေဆာင္၊ တတိယထပ္ကလည္း အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ပါပဲ။ formal နဲ႔ evening dress ေတြ မ်ားပါတယ္။ စတုတၳထပ္မွာေတာ့ ကေလးမ်ားအတြက္ ကစားစရာမ်ိဳးစုံ၊ အ၀တ္အထည္နဲ႔ ဖိနပ္ေတြရွိၿပီး၊ ပဥၥမထပ္မွာေတာ့ အေႏြးထည္၊ ခရီးေဆာင္အိတ္၊ မီးဖုိေခ်ာင္နဲ႔အိမ္သုံးပစၥည္းမ်ားရွိပါတယ္။
ကုိယ္ကထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီမျပည့္မခ်င္း ႐ုံးခန္းထဲျပန္မ၀င္ခ်င္တဲ့ အက်င့္ရွိပါတယ္။ ထမင္းေအးေအးေဆးေဆး စားရင္ေတာင္ နာရီ၀က္ေလာက္ အျမဲအခ်ိန္ပုိတတ္တာမုိ႔ စားၿပီးတာနဲ႔ OG ထဲ၀င္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ရွိပါတယ္။ ပထမထပ္ကေန အေပၚဆုံးထိ တစ္ထပ္ခ်င္းလုိက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္ထင္ရင္ fitting room ထဲ၀င္ၿပီး ကုိယ္မ်က္စိက်တဲ့ အကႌ်ေတြ ၀တ္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ၀ယ္ျဖစ္တာကနည္းနည္း၊ try ၾကည့္တာက မ်ားမ်ားပါ။
ကုိယ္အေရာက္မ်ားဆုံးအထပ္က အေပၚဆုံးထပ္။ ကုိယ္က အကႌ်တုိ႔၊ ဖိနပ္တုိ႔၊ အိတ္တုိ႔ထက္စာရင္ မီးဖုိေခ်ာင္သုံးနဲ႔ အိမ္အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားပါတယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္သုံးပစၥည္းေတြ ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အိမ္ငွားေနရသူမုိ႔ မ၀ယ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္ပုိင္အိမ္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ရွိသေလာက္မ်ား ၀ယ္မိမလားမေျပာတတ္ဘူး။ ေနာက္ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတာက အေရာင္စုံ အေသြးစုံ အိပ္ရာခင္းေတြပါ။
ကုိယ့္မွာ ေရာဂါတစ္ခုတစ္ရွိပါတယ္။ (ေရာဂါလုိ႔ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက နာမည္တပ္ေပးထားတာကုိပဲ ေက်နပ္စြာ ယူသုံးလုိက္ပါတယ္)။ လူတစ္ေယာက္မွာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးစီရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ ေစ်းသြားလုိ႔ ျမစ္သားၾကက္သြန္နီ ေျပာင္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြျမင္ရင္ မ၀ယ္ရ မေနႏုိင္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ကုိယ္က်ေတာ့ အဆင္လွလွ အိပ္ရာခင္းေတြျမင္ရင္ ၀ယ္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ေပၚလာတတ္တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေစ်းခ်တဲ့အခ်ိန္၊ buy 1 get 1 free promotion ေပးတဲ့အခ်ိန္မ်ားဆုိ ပုိဆုိးေသး။ OG မွာလည္း မၾကာခဏဆုိသလုိ promotion ေတြေပး၊ ေစ်းခ်တတ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေစ်းခ်တုန္း ၄စုံ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ တစ္စုံက သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ မသုံးျဖစ္ဘူး၊ သိမ္းထားဆဲပဲ။ ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ အလုပ္စ၀င္ၿပီးကတည္းက ခုထိကုိယ္၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အိပ္ရာခင္း ၇စုံျဖစ္ေနၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္၀ယ္တာ အားမရေသးလုိ႔ တစ္ေလာက အိမ္ကညီမေလးတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ အမ်ိဳးအစားေကာင္းေကာင္းထဲကပဲ အိပ္ရာခင္း၀ယ္ၿပီး လက္ဖြဲ႔လုိက္ေသးတယ္။
ဒီတစ္ပတ္လည္း OG မွာ အိပ္ရာခင္းေတြ ေစ်းခ်ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ buy 1 get 2 free တဲ့။ မျမင္ခ်င္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အဲဒီေနရာကုိ ကြက္ေက်ာ္လုပ္ေနရတယ္။ စိတ္ထိန္းမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီလ အပုိကုန္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေခြ်တာရမယ္ဆုိၿပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ အေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတယ္။ ကုရခက္တဲ့ ေရာဂါဆုိေတာ့လည္း...။ ေနာက္ေရာဂါတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ဖတ္တဲ့သူေတြေတာ့ လန္႔ကုန္ၿပီ။ ဇြန္မုိးစက္က ေရာဂါေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲေနာ္။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္မနက္ ႐ုံးေရာက္လုိ႔မွ gmail ေလး ၀င္မၾကည့္လုိက္ရယင္ မေနႏုိင္ျပန္ဘူး၊ မဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရယင္ပဲ တစ္ခုခု လုိေနသလုိကုိျဖစ္တာ။ ႐ုံးအီးေမးလ္စစ္ၿပီးတာနဲ႔ gmail ကုိ log in ၀င္လုိက္မွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားသလုိလုိ။ အင္း... ေရာဂါ...ေရာဂါ...ေရာဂါ... တယ္လည္းခက္ပါလားေနာ္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ကုိယ္ကထမင္းစားခ်ိန္ တစ္နာရီမျပည့္မခ်င္း ႐ုံးခန္းထဲျပန္မ၀င္ခ်င္တဲ့ အက်င့္ရွိပါတယ္။ ထမင္းေအးေအးေဆးေဆး စားရင္ေတာင္ နာရီ၀က္ေလာက္ အျမဲအခ်ိန္ပုိတတ္တာမုိ႔ စားၿပီးတာနဲ႔ OG ထဲ၀င္ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ရွိပါတယ္။ ပထမထပ္ကေန အေပၚဆုံးထိ တစ္ထပ္ခ်င္းလုိက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးတယ္ထင္ရင္ fitting room ထဲ၀င္ၿပီး ကုိယ္မ်က္စိက်တဲ့ အကႌ်ေတြ ၀တ္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ၀ယ္ျဖစ္တာကနည္းနည္း၊ try ၾကည့္တာက မ်ားမ်ားပါ။
ကုိယ္အေရာက္မ်ားဆုံးအထပ္က အေပၚဆုံးထပ္။ ကုိယ္က အကႌ်တုိ႔၊ ဖိနပ္တုိ႔၊ အိတ္တုိ႔ထက္စာရင္ မီးဖုိေခ်ာင္သုံးနဲ႔ အိမ္အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြကုိ ပုိၿပီးစိတ္၀င္စားပါတယ္။ မီးဖုိေခ်ာင္သုံးပစၥည္းေတြ ၀ယ္ခ်င္ေပမယ့္လည္း အိမ္ငွားေနရသူမုိ႔ မ၀ယ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္ပုိင္အိမ္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ စိတ္ရွိသေလာက္မ်ား ၀ယ္မိမလားမေျပာတတ္ဘူး။ ေနာက္ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတာက အေရာင္စုံ အေသြးစုံ အိပ္ရာခင္းေတြပါ။
ကုိယ့္မွာ ေရာဂါတစ္ခုတစ္ရွိပါတယ္။ (ေရာဂါလုိ႔ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းက နာမည္တပ္ေပးထားတာကုိပဲ ေက်နပ္စြာ ယူသုံးလုိက္ပါတယ္)။ လူတစ္ေယာက္မွာ ေရာဂါတစ္မ်ိဳးစီရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ- ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ ေစ်းသြားလုိ႔ ျမစ္သားၾကက္သြန္နီ ေျပာင္ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြျမင္ရင္ မ၀ယ္ရ မေနႏုိင္ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ကုိယ္က်ေတာ့ အဆင္လွလွ အိပ္ရာခင္းေတြျမင္ရင္ ၀ယ္ခ်င္စိတ္က ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရ ေပၚလာတတ္တာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေစ်းခ်တဲ့အခ်ိန္၊ buy 1 get 1 free promotion ေပးတဲ့အခ်ိန္မ်ားဆုိ ပုိဆုိးေသး။ OG မွာလည္း မၾကာခဏဆုိသလုိ promotion ေတြေပး၊ ေစ်းခ်တတ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေစ်းခ်တုန္း ၄စုံ ၀ယ္ျဖစ္တယ္။ တစ္စုံက သိပ္ႀကိဳက္လြန္းလုိ႔ မသုံးျဖစ္ဘူး၊ သိမ္းထားဆဲပဲ။ ျပန္တြက္ၾကည့္ေတာ့ အလုပ္စ၀င္ၿပီးကတည္းက ခုထိကုိယ္၀ယ္ျဖစ္တဲ့ အိပ္ရာခင္း ၇စုံျဖစ္ေနၿပီ။ ကုိယ့္အတြက္၀ယ္တာ အားမရေသးလုိ႔ တစ္ေလာက အိမ္ကညီမေလးတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့ အမ်ိဳးအစားေကာင္းေကာင္းထဲကပဲ အိပ္ရာခင္း၀ယ္ၿပီး လက္ဖြဲ႔လုိက္ေသးတယ္။
ဒီတစ္ပတ္လည္း OG မွာ အိပ္ရာခင္းေတြ ေစ်းခ်ေနတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ buy 1 get 2 free တဲ့။ မျမင္ခ်င္၊ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အဲဒီေနရာကုိ ကြက္ေက်ာ္လုပ္ေနရတယ္။ စိတ္ထိန္းမွ ျဖစ္မယ္။ ဒီလ အပုိကုန္လုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ေခြ်တာရမယ္ဆုိၿပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ အေတာ္ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတယ္။ ကုရခက္တဲ့ ေရာဂါဆုိေတာ့လည္း...။ ေနာက္ေရာဂါတစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ ဖတ္တဲ့သူေတြေတာ့ လန္႔ကုန္ၿပီ။ ဇြန္မုိးစက္က ေရာဂါေတာ္ေတာ္မ်ားတာပဲေနာ္။ တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မနက္မနက္ ႐ုံးေရာက္လုိ႔မွ gmail ေလး ၀င္မၾကည့္လုိက္ရယင္ မေနႏုိင္ျပန္ဘူး၊ မဖြင့္ၾကည့္လုိက္ရယင္ပဲ တစ္ခုခု လုိေနသလုိကုိျဖစ္တာ။ ႐ုံးအီးေမးလ္စစ္ၿပီးတာနဲ႔ gmail ကုိ log in ၀င္လုိက္မွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားသလုိလုိ။ အင္း... ေရာဂါ...ေရာဂါ...ေရာဂါ... တယ္လည္းခက္ပါလားေနာ္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ကြန္ပ်ဴတာ desktop ေပၚမွ နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ငါးနာရီခြဲရန္ ငါးမိနစ္သာလုိေတာ့သည္။ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြ လတ္စသတ္ၿပီး ဖြင့္ထားေသာ file ေတြ၊ widow ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပိတ္လုိက္သည္။ ႏွင္း စိတ္ေတြ မသိမသာ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ကြန္ပ်ဴတာကုိ shutdown လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ငါးနာရီ သုံးဆယ့္ငါး။ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြ အခ်င္းခ်င္းႏႈတ္ဆက္ေနသံ ၾကားရသည္။ ဒီေန႔ ေသာၾကာေနမို႔ ငါးနာရီခြဲ ႐ုံးဆင္းသည္။ ခါတုိင္းလုိ shuttle bus စီး၍ အလ်င္စလုိ အိမ္ျပန္စရာ မလုိေသးပါ။
႐ုံးအေဆာက္အဦထဲကထြက္၍ သိပၸံပန္းျခံလမ္းမက်ယ္ႀကီးအတုိင္း ျဖည္းျဖည္းပုံမွန္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ရာသီဥတုက မပူမေအး၊ ေနလည္းသိပ္မျပင္းပါဘဲ အလြန္သာယာေနသည္။ ေလတုိက္တုိင္း လမ္းေဘးတစ္ေလွ်ာက္ ၀ဲက်ေႄကြဆင္းလာေသာ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားကုိၾကည့္ယင္း ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈေတြ ျဖတ္စီးသြားသည္။ “အုိ...သာယာလုိက္တဲ့ ညေနခင္းရယ္” ႏွင္း ႏႈတ္မွ တုိးတုိးညင္သာ ေရရြတ္လုိက္မိသည္။
အမွတ္ ၂ သိပၸံပန္းျခံ၀န္းႀကီးက တစ္သီးတစ္ျခားႏုိင္ေသာ္လည္း ႏွင္းက ဒီ၀န္းထဲမွာ လုပ္ရတာ သေဘာက်သည္။ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ ရာသီခြင္ နာမည္ေပးထားေသာ ပုံစံတစ္မ်ိဳးစီ ဆန္းသစ္ေနေသာ ႐ုံးအေဆာက္အဦေတြရွိသည္။ ႏွင္း အလုပ္လုပ္ရာ ရုံးေဘးတစ္ဖက္မွာ ေတာအုပ္သဖြယ္ သစ္ပင္ေတြအုံ႔ဆုိင္းေနၿပီး လူလုပ္ေရတံခြန္ငယ္ေလးရွိသည္။ ေလွ်ာက္လမ္းသဖြယ္ ပတ္ကာရံထားေသာ သစ္သားတံတားေအာက္က ေရကန္မွာ လိပ္ကေလးေတြ၊ ငါးကေလးေတြလည္းရွိသည္။ ၀ါးပင္႐ုံေလးေတြ စီတန္းစြာေပါက္ေရာက္ေနေသာ ခ်စ္စရာ လူသြားလမ္းကေလးမွာ ႏွင္းအႏွစ္သက္ဆုံးေနရာတစ္ခုျဖစ္သည္။ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီးတုိင္း ဤေနရာသုိ႔ လာ၍ အပန္းေျဖလမ္းေလွ်ာက္ရသည္ကုိ ႏွင္းသေဘာက် ၾကည္ႏူးေလ့ရွိသည္။
အခမဲ့အပုိ႔အႀကိဳလုပ္ေပးေသာ shuttl bus ေတြ၊ အမ်ားသုံးဘတ္စ္ကားေတြ၊ taxi ေတြ ႏွင္းေဘးမွ ဥဒဟုိ ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ကားေတြရွင္းေတာ့ လမ္းမတစ္ဘက္ျခမ္းသုိ႔ ကူးလုိက္သည္။ “ကုိယ္ေရာက္ေနၿပီ” ဆုိေသာ sms ရ၍ ေျခလွမ္းသြက္လုိက္သည္။ ႏွင္း သူႏွင့္ ညေနစာ အတူစားဖုိ႔ ခ်ိန္းထားခဲ့သည္ေလ။
ႀကိဳတင္ရည္ရြယ္ထားျခင္းမရွိဘဲ သူႏွင့္ညေနစာစားဖုိ႔ သေဘာတူခဲ့သည္မွာ မွန္သလား၊ မွားသလား ႏွင္းမေ၀ခဲြတတ္ခဲ့။ မနက္က ကားေပၚမွာ ခါတုိင္းလုိပဲ ေထြရာေလးပါးေျပာယင္း သူက ေကာက္ကာငင္ကာ “ကုိယ္တုိ႔ ဒီညေန dinner အတူစားၾကရေအာင္လား” လုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ ႏွင္း ႐ုတ္တရက္ ျပန္မေျဖျဖစ္ေသး။ ႏွင္းစဥ္းစားလုိက္ေတာ့ ဒီညေနတစ္ျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆုံဖုိ႔ ခ်ိန္းဆုိထားျခင္းလည္းမရွိ။ ေသာၾကာေန႔ညေနခင္းေတြကုိ ပ်င္းရိစြာတစ္ေယာက္တည္း ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရေသာ ႏွင္း တခါတေလေတာ့လည္း အေျပာင္းအလဲျဖစ္ခ်င္သည့္ ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာ၍ “အုိေက” ဟု ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။
ႏွင္းနဲ႔သူ ခင္မင္ခဲ့တာ လပုိင္းမွ်သာ ရွိေသးသည္။ သူႏွင့္ႏွင္းက အလုပ္အသြားအျပန္ ဘတ္စကားနံပါတ္ ၁၅၁ စီးရတာျခင္းတူသည္။ ႏွင္းအိမ္မွ႐ုံးသုိ႔ ၁၅၁ စီး၍ စကၤာပူႏုိင္ငံအမ်ိဳးသားတကၠသုိလ္သုိ႔ အရင္သြားရသည္။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္မွတ္တုိင္မွဆင္း၍ အမွတ္၂ သိပၸံပန္းျခံသုိ႔သြားေသာ shuttle bus ကုိ ေစာင့္စီးရသည္။ ဘတ္စ္တစ္စီးႏွင့္တစ္စီး ၁၅မိနစ္မွ မိနစ္၂၀ထိၾကာတတ္သည္။ တစ္ကားလြတ္သြားလွ်င္ ေနာက္တစ္ကားကုိ မွတ္တုိင္မွာထုိင္ေစာင့္ရင္း၊ ရပ္လာသမွ်ကားေပါင္းစုံမွ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားလူရြယ္စုံကုိ ၾကည့့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြေပးရင္း ကုိယ္စီးရမည့္ကားကုိ ေစာင့္ျဖစ္သည္။ အဲလုိေစာင့္ယင္းကပင္ ဘတ္စ္အတူစီးရေသာသူမ်ားနဲ႔ စကားေျပာမိတ္ဖြဲ႔ၾကရင္း ခင္မင္ခဲ့ရသူမ်ားရွိသည္။ သူသည္လည္း ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရင္း ႏွင္း မ်က္မွန္းတန္းမိလာေသာသူေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ႏွင္းသူ႔ကုိ သတိထားခဲ့မိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ ျမင့္မားေသာသူ႔အရပ္ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေသာ သူ႔အသားအေရာင္သည္ အျခားသူမ်ားထက္ ထူးျခားစြာထင္ရွားေနတတ္သည္။ ေက်ာပုိးအိတ္ကုိ ႏွစ္ဖက္အၿမဲလြယ္တတ္ၿပီး၊ ၀န္ထမ္းကတ္ျပားကုိ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထားေလ့ရွိသည္။ သူ၀တ္ဆင္ေလ့ရွိေသာ ရွပ္အက်ႌ လက္တုိအကြက္စင္းမ်ားသည္ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူ႔အသားအေရာင္ႏွင့္ လုိက္ဖက္ညီေနသည္။ သူ႔ကုိ ႏွင္းသတိထားမိသလုိ သူကလည္း ႏွင္းကုိ သတိထားမိ၍ ခင္မင္ေအာင္လုပ္ယူခဲ့သည္ကုိ ေနာက္က်မွ ႏွင္း ရိပ္စားမိခဲ့သည္။
အိမ္က ပုံမွန္အခ်ိန္ထြက္လွ်င္ ႏွင္းစီးရမည့္ကားတြင္ သူပါလာတတ္သည္။ ႏွင္းႏွင့္အမွတ္မထင္ စကားစျမည္ေျပာဆုိ၍ ရင္းႏွီးသြားသည့္ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူအိမ္မွေစာထြက္၍ ႏွင္းစီးေနက် ကားဂိတ္မွာ လာေစာင့္ၿပီး ႏွင္းႏွင့္အတူ ၁၅၁ စီးသည္။ တကယ္တမ္း ႏွင္းနဲ႔သူ ေတြ႔ရခ်ိန္စုစုေပါင္းမွာ မိနစ္သုံးဆယ္ သာသာမွ်သာျဖစ္သည္။ သူက မကာရရာသီခြင္အမည္ေပးထားေသာ အေဆာက္အဦးရွိ သုေတသနဌာနတစ္ခုမွ သုေတသနအင္ဂ်င္နီယာျဖစ္၍ shuttle bus စီးသည့္အခါ သူအရင္ဆင္းရၿပီး ေနာက္ႏွစ္မွတ္တုိင္ေျမာက္မွာမွ ႏွင္းကဆင္းရသည္။
ေရွ့နားက လက္လွမ္းျပေနေသာသူ႔ကုိ ေတြ႔လုိက္ရေတာ့ ႏွင္းေတြးလက္စအေတြးေတြ ျပတ္ေတာက္သြားသည္။ ေတာင္ အေမရိကတုိက္သား သူက ေဘာလုံး၀ါသနာႀကီးသူပီပီ ေသာၾကာေန႔ညေနတုိင္း ႐ုံးေစာေစာဆင္း၍ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ အၿမဲေဘာလုံးကန္ေလ့ရွိသည္။ ေဘာလုံးကန္ရာမွ ျပန္လာၿပီး ေရမုိးခ်ိဳး၍ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေနေသာ သူ႔ကုိျမင္ေတာ့ ႏွင္းကုိယ္ႏွင္း အနည္းငယ္ မလုံမလဲျဖစ္သြားမိသည္။ ႐ုံးဆင္းတုန္းက ဆံပင္ကုိ လက္ႏွင့္ဖြဖြသပ္ခဲ့႐ုံမွ်အပ အထူးတလည္ျပင္ဆင္ျခယ္သထားျခင္းမရွိေသာ ႏွင္းမ်က္ႏွာ အနည္းငယ္ အဆီျပန္ေနမလားဟုေတြးရင္း စုိးရိမ္စိတ္၀င္သြားေသးသည္။ သူေရွ့ေရာက္ေတာ့ အစြမ္းကုန္ျပဳံးျပလုိက္ၿပီး စားေသာက္ဆုိင္ရွိရာ လမ္းေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားလုိက္သည္။ ဒီဆုိင္က အမွတ္၂သိပၸံပန္းျခံရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ စားေသာက္ဆုိင္ျဖစ္သည္။ အေနာက္တုိင္းအစားအစာႏွင့္ အသားကင္မ်ားကုိ အဓိက serve လုပ္သည္။ ညပုိင္းဆုိ bar ႏွင့္ တီး၀ုိင္းလည္းရွိသည္။ အရင္က ႏွင္းလုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္တစ္ေယာက္၏ ႏႈတ္ဆက္ပြဲလုပ္တုန္းက တစ္ခါေရာက္ဖူးခဲ့ေသးသည္။
“အထဲမွာ ထုိင္မလား၊ အျပင္မွာ ထုိင္မလား” စားပြဲထုိးေလးက ေမးေတာ့ ႏွင္းက အျပင္ကုိပဲ ေရြးခ်ယ္လုိက္သည္။ ဒီလုိသာယာတဲ့ညေနခင္းမွာ ကန္ေရျပင္ကုိျဖတ္တုိက္လာတဲ့ ေလေျပနဲ႔အတူ ညေနစာစားခြင့္ၾကဳံခ်င္သည္ေလ။ Menu လာခ်ေပးေတာ့ သူက ၀ိုင္နီတစ္ခြက္မွာသည္။ ႏွင္းက လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္မွာသည္။ “ကုိယ္က သိပ္မ်ားမ်ားေသာက္လုိ႔မရဘူး၊ ကုိယ့္မ်က္ႏွာက နဲနဲေလာက္ေသာက္လုိက္ရင္ေတာင္ နီလာတာ၊ မ်ားမ်ားေသာက္မိရင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲသြားတာ”၊ “အုိ..ဟုတ္လား။ ႏွင္းက ၀ုိင္နီသိပ္ႀကိဳက္ေပမယ့္ ငါးပါးသီလယူထားလုိ႔ alcohol ေရွာင္လုိက္တာ” လုိ႔ ႏွင္းေျပာေတာ့ “ေကာင္းတာေပါ့” လုိ႔ သူက ေက်ေက်နပ္နပ္ျပဳံးလုိ႔ ျပန္ေျဖသည္။ သူက အီတာလ်ံ ေခါက္ဆြဲမွာၿပီး ႏွင္းက ၾကက္သားဘာဘီက်ဴးတစ္ပြဲ မွာလုိက္သည္။
အၫုိေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မ်က္လုံးတစ္စုံအၾကည့္ေအာက္မွာ တိတ္ဆိတ္စြာၾကာရွည္မေနႏုိင္သူ ႏွင္းက တစ္ခုခုေျပာဖုိ႔ စကားလုံးေတြ စီေနစဥ္မွာပင္ သူက စေျပာသည္။ “ဒီႏုိင္ငံေရာက္ၿပီးမွ ကုိယ္ date လုပ္တာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပဲ။” ဘုရားေရ.. 'date' တဲ့။ ႏွင္းက ျမန္ႏႈန္းျမင့္သြားေသာရင္ခုန္သံကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈယင္း “ဟင့္အင္း ... ႏွင္းအတြက္ေတာ့ သာမန္မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ ညေနစာအတူစားတယ္လုိ႔ပဲ သေဘာထားတာ” လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ သူက ခပ္ဖြဖြရယ္ေမာသည္။
ႏွင္းႏွင့္သူ တုိင္းျပည္ႏွစ္ခု၏ မတူညီကြဲျပားျခားနားေသာ ဓေလ့ယဥ္ေက်းမႈစ႐ုိက္ေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ႏွင္းစိတ္၀င္စားစြာေမးျမန္းမိေသာ သူ႔ေမြးရပ္ဇာတိေျမႏွင့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္းေတြကုိ သူက စိတ္ပါလက္ပါေျပာျပသည္။ “ကုိယ္တုိ႔ ဘုိးေဘးေတြက အီတာလ်ံႏြယ္ဖြားေတြေလ၊ သိပ္စည္းကမ္းႀကီးၿပီး ဘာသာတရားကုိင္႐ႈိင္းတယ္။ ကုိယ့္အဖြားဆုိ ကုိယ္တုိ႔ကုိ လူမည္းမိန္းကေလးေတြနဲ႔ date လုပ္ခြင့္မေပးဘူး။ က်န္တဲ့လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ရပါတယ္။” ေၾသာ္... သူတုိ႔လည္း အသားအေရာင္ခြဲျခားတဲ့ မိသားစုမ်ိဳးရုိးက ဆင္းသက္လာသူတစ္ေယာက္ပဲလုိ႔ ႏွင္းစိတ္ထဲက ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္သည္။ “ရွင့္ႏုိင္ငံရဲ့ေဘာလုံးအသင္းအတြက္ေတာ့ ရွင္အၿမဲဂုဏ္ယူမိမွာေပါ့။” “သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ေဘာလုံးကစားရတာ သိပ္ႀကိဳက္တယ္၊ မင္းတစ္ခါေလာက္ေတာ့ ကုိယ္ကစားတာ လာာၾကည့္သင့္တယ္” “ႏွင္း ႀကိဳးစားၾကည့္မယ္ေလ။”
သူႏွင့္ႏွင္းအတူ စကားလက္ဆုံေျပာ၍ စားတာခ်င္းအတူတူ သူက အရင္ၿပီးသည္။ ႏွင္းက အေနာက္တုိင္းစာကုိ ႏွစ္သက္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ဒီေန႔သိပ္မစားႏုိင္။ သူက မကုန္ႏုိင္တဲ့ ႏွင္းပန္းကန္ကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ရွင္းေပးမယ္ေျပာေတာ့ ႏွင္း အ့ံၾသမိသြားသည္။ ႏွင္းပန္းကန္ထဲမွ က်န္ေသာ ၾကင္ကင္တစ္ျခမ္း၊ အာလူးျပဳတ္ေခ်တစ္၀က္ႏွင့္ အသီးအရြက္အခ်ိဳ႔ သူ႔ပန္းကန္ထဲ ေျပာင္းထည့္ၿပီး ယူစားသည္ကုိ မ်က္လုံးအ၀ုိင္းသားႏွင့္ ၾကည့္ေနမိသည္။ သူက ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ေျပာလုိက္ေသးသည္။ “ကုိယ္က first date ဆုိ သိပ္သေဘာက်တာ၊ ဘာလုိ႔လဲသိလား။ ကုိယ့္အေတြ႔အၾကဳံအရ အဲဒီေန႔ဆုိ မိန္းကေလးေတြက စိတ္လႈပ္ရွားေနလုိ႔ ထင္ပါရဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ကုန္ေအာင္မစားႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိစားရတယ္။” ဘုရားေရ...လာျပန္ၿပီ first date တဲ့။ ႏွင္းရင္ထဲမွာ အာေမဋိတ္သံထြက္သြားေသာ္လည္း အျပင္သုိ႔ထြက္မလာခဲ့ပါ။
ေကာင္းကင္မွာ ေနေရာင္ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီ။ “shuttle bus ေတြလည္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ကုိယ္တုိ႔ အမ်ားသုံးဘတ္စ္နဲ႔ပဲ ျပန္ရေတာ့မွာ၊ ကားမွတ္တုိင္က နည္းနည္းလွမ္းတယ္။ ႏွင္းေလွ်ာက္ႏုိင္မလား။” “အုိ...ရတာေပါ့ ကြ်န္မလမ္းေလွ်ာက္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ခုလုိ သာယာတဲ့ညေနခင္းဆုိ ပုိႀကိဳက္တယ္” “ အုိေက”
ဘီလ္ရွင္းၿပီးေတာ့ သိပၸံပန္းျခံလမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ သူႏွင့္ေဘးခ်င္းကပ္ေလွ်ာက္လာယင္း ႏွင္းအရပ္ ေတာ္ေတာ္ပုသြား သလုိ ခံစားလုိက္ရသည္။ ဟင့္အင္း...ႏွင္း မပုပါဘူး၊ သူက သိပ္ျမင့္ေနတာပါဟု ကုိယ့္ဖာသာ ႏွစ္သိမ့္လုိက္သည္။ သူက ႏွင္းလက္ကုိတြဲဖုိ႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ႏွင္းညင္သာစြာ ျငင္းဆုိလုိက္ေတာ့ သူက “ကိစၥမရွိပါဘူး” ဟု ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျပာၿပီး တြဲမယ့္ဆဲဆဲလက္ကုိ ျပန္႐ုပ္လုိက္သည္။
သိပၸံပန္းျခံလမ္းမမွထြက္၍ ညာဘက္ခ်ိဳးၿပီး ပါစီပန္ဂ်န္း လမ္းေပၚမွ ကလင္မသီလမ္းမသုိ႔ စီး၍ ရႏုိင္မည့္ ကားမွတ္တုိင္အထိ ႏွင္းတုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ ကားမွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ ကားမလာေသး၍ ေစာင့္ရသည္။ သူ႔ရဲ႔ျမင့္မားေသာအရပ္ႏွင့္ ႏွင္းကုိ ဆီးမုိးၾကည့္ၿပီး ႏွင္းနဖူးေပၚက ဆံႏြယ္ေလးေတြကုိ လက္ႏွင့္သပ္ေတာ့ ႏွင္းမ်က္ႏွာ ေႏြးကနဲျဖစ္ၿပီး ရွက္သြားသည္။ ဒီလုိ ကုိယ့္ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္တဲ့ ေယာက္က်္ားေလးမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က အမ်ားျမင္သာေသာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကုိယ့္နဖူးေပၚက ဆံစေတြ ပင့္သပ္ေပးတာ ႏွင္းတစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးခဲ့။ သူက ႏွင္းမ်က္ႏွာအရိပ္အကဲကုိ သိတတ္စြာပင္ ႏွင္းကုိ ျပဳံးၾကည့္ယင္း သူ႔လက္ကုိ ရုပ္သိမ္းေပးလုိက္သည့္အတြက္ ႏွင္း သူ႔ကုိ ေက်နပ္စြာ ေက်းဇူးတင္ မိသြားသည္။
လူမ်ိဳးမတူ၊ ဘာသာအယူ၀ါဒ ကြဲျပားျခားနားေသာသူျဖစ္၍ ႏွင္း သူ႔အျပဳအမူေတြ နားလည္ေပးခ့ဲရသလုိ သူကလည္း ႏွင္းထားရွိေသာ စိတ္ဓါတ္ကုိ နားလည္ေပးႏုိင္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဘတ္စ္ကားေပၚ ေရာက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ႏွင္းကုိ သူကစကားတစ္ခ်ိဳ႔ဆက္ေျပာသည္။ “ကုိယ့္ဘ၀မွာ မင္းဟာ ပထမဆုံးသိခြင့္ရတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္ပဲ”။ ဒီစကားၾကားေတာ့ ႏွင္း အံ့ၾသ၀မ္းသာျဖစ္သြားသည္။ “မင္းနဲ႔ခင္မင္ခြင့္ရတာ ကုိယ့္အတြက္သိပ္ကံေကာင္းတာပဲ။ ကုိယ္မသိေသးတဲ့ အေတြးအေခၚ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ မင္းေျပာျပမွသိခြင့္ရတယ္။ ဒီကမာၻေပၚမွာ ကုိယ္မသိေသးတဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတာပဲ။ မင္းနဲ႔ ကုိယ္တုိ႔ မတူညီမႈအစဥ္အလာေတြ အတြက္ေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ကုိ bad people လုိ႔ မျမင္လုိက္ပါနဲ႔။ ကုိယ္အာရွကုိ သိပ္သေဘာက်တယ္။ အာရွလူမ်ိဳးေတြကုိ ကုိယ္စိတ္၀င္စားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ အာရွတုိက္သူေတြက သိပ္လွတယ္” ႏွင္းက သူ႔စကားၾကားေတာ့ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးယင္း “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လုိ႔ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ညေနပုိင္းမွာလုိ ျပည့္သိပ္ၾကပ္ညပ္မေနေသာ ကားက အိမ္နားေရာက္ခါနီးၿပီ။ “ႏွင္း ဆင္းရေတာ့မယ္ေနာ္၊ ဒီေန႔ညေနစာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လုိ႔ ထပ္ေျပာလုိက္ရင္း သူ႔ကုိ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
တုိက္ေရွ့တည့္တည့္မွတ္တုိင္မွာ ရပ္ေသာ ကားေပၚက ဆင္းေတာ့ တုိက္ေပၚကုိ ခ်က္ျခင္းမတက္မိေသးဘဲ ကားလမ္းမဘက္ကုိ ဦးတည္ထားသည့္ တုိက္ေရွ့က ထုိင္ခုံေပၚမွာ ခဏထုိင္မိသည္။ လေရာင္မေတြ႔ေသာ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ့ၾကည့္ယင္း ၾကယ္ကေလးေတြ ေတြ႔လုိေတြ႔ျငား ရွာၾကည့္လုိက္ေသးသည္။ ႏွင္းရင္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္မခြဲႏုိင္ေသာ ေ၀ဒနာတစ္ခု ခံစားေနရသည္။ သူႏွင့္အတူ ညေနစာစားတာ ပထမဆုံးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ျဖစ္လိမ့္မည္ ဆုိတာေတာ့ ႏွင္းစိတ္ထဲမွာ အလုိလုိသိေနသည္။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်နည္းပါးတဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုအတြက္ ႏွင္းမစြန္႔စားပါရေစနဲ႔။
ဒါေပမယ့္ေလ ေအာက္တုိဘာလထဲက ဒီညေနခင္းတစ္ခုကုိေတာ့ ႏွင္းအၿမဲအမွတ္ရေနမွာပါ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္(ဒီ၀တၳဳတုိေလးေရးဖုိ႔ ေခါင္းထဲရွိေနတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းကပါ။ ၀တၳဳမေရးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားလုိ႔ လက္ကသိပ္မသြက္ေတာ့ဘူး။ ကုိယ့္အက်င့္ကလည္း ၀တၳဳဆုိ စာရြက္ေပၚမွာမွ ခ်ေရးတတ္တာ။ အခုလည္း စာရြက္ေပၚမွာ အရင္ခ်ေရးၿပီးမွ ဘေလာ့ထဲ၀င္ၿပီး ျပန္႐ုိက္ရလုိ႔ ခါတုိင္းထက္ အခ်ိန္ပုိေပးလုိက္ရပါတယ္။)
ခံစားမႈရယ္ ဆိတ္သုဥ္း
ေမွ်ာ္လင့္္ျခင္းေတြ ပ်က္ျပဳန္းလုိ႔
ေၾသာ္...ကဗ်ာေတြ မေရးျဖစ္တာေတာင္ ၾကာခဲ့ေပါ့...။
ဇြန္မုိးစက္
တစ္ေလာက မသီတာေရးထားတဲ့ ပုိစ့္ဖတ္ၿပီး၊ group ဓာတ္ပုံေလးျမင္ေတာ့ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကုိ သတိရ မိပါတယ္။ ခုတေလာ facebook မွာလည္း အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ျပန္အဆက္အသြယ္ရတာလည္း ပါပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ တကၠသုိလ္တက္ခြင့္ မၾကဳံလုိက္တဲ့ ကုိယ့္အဖုိ႔ သတိတရနဲ႔ လြမ္းဆြတ္မိခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္က ျမန္မာျပည္ရဲ့ နာမည္အႀကီးဆုံး မိန္းကေလးေက်ာင္း စာရင္း၀င္ အ.ထ.က (၂) လ သာ ပါပဲ။
ကုိယ္က လသာ ၂ ကုိ သိပ္သံေယာဇဥ္ႀကီးပါတယ္။ ကုိယ္ခုခ်ိန္ထိတြဲေနတဲ့ အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံး နီးပါးလည္း လသာ ၂ က ပါပဲ။ လသာ ၂ က ေအာင္တာလုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ အလုိလုိခင္မင္မႈ ပုိသြားတတ္တာ ေက်ာင္းစြဲေၾကာင့္လားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂါေတြ ထဲမွာေတာင္ လသာ၂ ထြက္ မမေတြဆုိ ဘာေၾကာင့္ရယ္မွန္းမသိဘဲ စိတ္ထဲမွာ တစ္ျခားသူေတြထက္ အခင္မင္ ပုိမိပါတယ္။ တကယ္ေျပာတာ။ ကုိယ္သိသေလာက္ဆုိ အစ္မခင္ဦးေမ၊ အစ္မသီတာ၊ မႏုသြဲ႔နဲ႔ မအိမ့္ခ်မ္းေျမ့တုိ႔က လသာ၂ ေက်ာင္းသူေဟာင္းေတြပါ။ တစ္ျခား ဘယ္သူေတြ ရွိေသးလဲေတာ့ မသိဘူး။ အစ္မသီတာ ေျပာသြားသလုိ အစဥ္အလာႀကီးမားခဲ့တဲ့ေက်ာင္းမုိ႔ အဲဒီ့ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ့ သမီးေက်ာင္းသူ ျဖစ္ခဲ့ရတာကုိ ေတြးမိတုိင္း ဂုဏ္ယူတတ္သူပါ။ ဒီေက်ာင္းမွာထားခဲ့ေပးတဲ့ အေမ့ကုိေတာင္ ေက်းဇူးတင္ေနတတ္တာ၊ အဲေလာက္ထိ လသာ၂ ကုိ ခ်စ္ပါတယ္။
ကုိယ့္ကုိေက်ာင္းထားခါးနီးမွာ အေမက ေက်ာင္းသုံးေက်ာင္းထဲက ေရြးရပါတယ္။ အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ကုိယ္တုိ႔ေနတာ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္မွာ။ အိမ္မႀကီးေဘးက အိမ္ေလးမွာ ကုိယ္တုိ႔မိသားစု ၃ ေယာက္ ငွားေနပါတယ္။ အေဖက အျမဲလုိလုိ ခရီးထြက္ရသူျဖစ္ေတာ့ အေမကပဲ ပညာေရးအပါအ၀င္ အစစအရာရာ ကုိယ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမအတြက္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ေပးရတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ အိမ္မႀကီးမွာေနတဲ့ အိမ္ရွင္က သူတုိ႔သမီးေတြ၊ ေျမးေတြ အစဥ္အဆက္ထားတဲ့ အ.ထ.က ၂ စမ္းေခ်ာင္း မွာ ထားဖုိ႔ အေမ့ကုိ တုိက္တြန္းပါတယ္။ ေက်ာင္းလည္းေကာင္းတယ္၊ မိန္းကေလးေက်ာင္း လည္းျဖစ္တယ္၊ စမ္းေခ်ာင္း နယ္ေျမမွာလည္းျဖစ္ေတာ့ အပုိ႔အႀကိဳလုပ္ရမွာလည္း အဆင္ေျပတယ္ေပါ့။ အိမ္ေနာက္ဘက္မွာေတာ့ ကုိယ့္ကုိခ်စ္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးညီမႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတုိ႔က အ.ထ.က ၁ ဒဂုံ က ဆရာမေတြဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာပဲအပ္ဖုိ႔ အေမ့ကုိေျပာၾကပါတယ္။ သူတို႔ရိွေနေတာ့ ကုိယ့္ကုိ အစစအရာအရာ ၾကည့္႐ႈေပးႏုိင္တယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေမက လသာ ၂ မွာပဲ အပ္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။
အဲဒီ့အခ်ိန္တုန္းက ဒသမတန္းစာေမးပြဲမွာ လသာ ၂ ေက်ာင္းသူ သုံးေယာက္ ျမန္မာတစ္ျပည္လုံး ပထမ၊ ဒုတိယ၊ တတိယ စြဲခဲ့တဲ့သတင္း ၾကားၿပီးကတည္းက အေမက သိပ္သေဘာက်သြားတာပါ။ လသာ၂ မျဖစ္ခင္ စိန္႔ဂြ်န္းေခတ္ထဲက နာမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းက အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ဆက္ၿပီး တစ္ျပည္လုံး အတုိင္းအတာထိ ထူးခြ်န္သူေတြ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္ခဲ့လုိ႔ သတင္းေမႊးခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျမင့္သည့္တုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ပညာေရးကုိ အရမ္းအားေပးတဲ့အေမက သမီးဦးျဖစ္တဲ့ ကုိယ့္ကုိ ပညာေရး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားထားလုိ႔ ဒီေက်ာင္းမွာ အပ္ႏွံခဲ့တယ္လုိ႔ ခံစားမိပါတယ္။
ကုိယ့္ကုိေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔အတြက္ အသိအကြ်မ္းလည္း တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘဲ လသာၿမိဳ႔နယ္အထိသြားၿပီး ေလွ်ာက္လႊာယူရပါတယ္။ ေလွ်ာက္လႊာတင္႐ုံနဲ႔ မၿပီးေသးပါဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီး (ေဒၚတင္တင္) က ေက်ာင္းသားမိဘေတြ တစ္ဦးခ်င္းစီ အင္တာဗ်ဴးၿပီးမွ ၀င္ခြင့္လက္ခံ၊ မခံ စဥ္းစားပါမယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔အေမလည္း အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ သြားရပါတယ္။ မိဘတုိင္းအတြက္ အဓိက ေမးခြန္းကေတာ့ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီေက်ာင္းမွာ ထားခ်င္ရတာလဲေပါ့။ အေမ့ အလွည့္က်ေတာ့ ေက်ာင္းေလွ်ာက္လႊာမွာ ေရးထားတဲ့ လိပ္စာၾကည့္ၿပီး၊ စမ္းေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္မွာ ေက်ာင္းေကာင္းေတြရွိပါရက္နဲ႔ ဘာျဖစ္လုိ႔ လသာၿမိဳ႔နယ္က ေက်ာင္းကုိမွ လာအပ္ရတာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၿမိဳ႔နယ္ေ၀းေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ကားလည္းမရွိခဲ့ရင္ အပုိ႔အႀကိဳလုပ္ဖုိ႔ အခက္အခဲရွိလိမ့္မယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေျပာပါတယ္တဲ့။ သူေက်နပ္တဲ့ အေျဖသာမရခဲ့ယင္ သမီးကုိ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေပးခ်င္မွ ေပးလိမ့္မယ္ဆုိတာ အကင္းပါးတဲ့ ကုိယ့္အေမက ကြ်န္မ လသာၿမိဳ႔နယ္က တရား႐ုံးမွာ ခ်ိန္ဘာဆင္းေနေတာ့ ကေလးကုိ မနက္ေရာ၊ ညေနပါ အႀကိဳအပုိ႔လုပ္ရတာ အဆင္ေျပပါတယ္ေျပာလုိက္လုိ႔ ကုိယ့္ကုိ လက္ခံလုိက္ပါတယ္။ (တကယ္ေတာ့ အေမ ခ်ိန္ဘာဆင္းေနတာ ဗဟုိတရား႐ုံးမွာပါ၊ ဒါ့အျပင္ အေမက ကုိယ့္ေမာင္ေလး ကုိယ္၀န္ေဆာင္ ထားခ်ိန္ျဖစ္လုိ႔ အျမဲအပုိ႔အႀကိဳ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး၊ သူငယ္တန္းကစလုိ႔ ေက်ာင္းကားစီးၿပီး ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတာ ဆယ္တန္းအထိပါပဲ)။
ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရၿပီဆုိျပန္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္မယ့္ ေက်ာင္းသူနဲ႔ အုပ္ထိန္းသူ မိဘတစ္ဦး ေက်ာင္းကုိ သြားရပါတယ္။ တာ၀န္က် ဆရာမတစ္ဦးက ေက်ာင္း၀တ္စုံစည္းကမ္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အေသးစိတ္ ေျပာျပတာ ကုိယ္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ သူငယ္တန္းက ေလးတန္းထိ ဂါ၀န္၊ ငါးတန္းက ခုနစ္တန္းထိ စကပ္နဲ႔ ရွစ္တန္းကေန ဆယ္တန္းထိ လုံခ်ည္၀တ္ရပါတယ္။ ဂါ၀န္ဆုိ ထီးပုံကားေနရမယ္၊ လက္ေဖာင္းအျပားစီးက တစ္လက္မအရြယ္ ရွိရမယ္ စသျဖင့္ အေသးစိတ္ေျပာတဲ့အျပင္ ၀တ္စုံျပည့္၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး နမူနာျပပါေသးတယ္။ ေက်ာင္းလခ အစိတ္ (၂၅က်ပ္) ေပးသြင္း ၿပီးေနာက္ ကုိယ္ဟာ လသာ ၂ ရဲ႕တရား၀င္ သမီးေက်ာင္းသူ ျဖစ္သြားပါၿပီ။
ဒီလုိနဲ႔ ေက်ာင္းစတက္ရမယ့္ရက္မွာ အေမ့လက္ကုိဆြဲလုိ႔ ခံ့ညားက်ယ္၀န္းလွတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ့ကုိ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္က တစ္ျခားကေလးေတြလုိ ငုိယုိဂ်ီက်တာမ်ိဳး မရွိခဲ့တဲ့အတြက္ အေမကံေကာင္းတယ္လုိ႔ပဲ ဆုိပါရေစ။ ကုိယ္တက္ရမယ့္အခန္းက သူငယ္တန္း D မွာ၊ အတန္းပုိင္ ဆရာမက ေဒၚအုန္းၾကည္ ပါ။ ကုိယ့္ကုိေတြ႔တုိင္း မွတ္မိေနတဲ့ ဆရာမပါ။ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ ရက္မွာတင္ပဲ ကုိယ္က ေက်ာင္းေပ်ာ္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေပ်ာ္ဆုိ ေက်ာင္းစတက္ တက္ခ်င္း တစ္ပတ္လုံးလုံး စာတစ္လုံးမွ မသင္ရဘဲ ကဗ်ာေတြရြတ္ရ၊ ေက်ာင္းသီခ်င္းေတြဆုိၾက၊ သူငယ္ခ်င္းေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ေဆာ့ကစားၾကရလုိ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္အမွတ္ရေနေသးတာက ပထမဆုံးေန႔မွာ ေန႔လည္ထမင္းစား၊ ကစားၿပီး ေမာသြားေတာ့ စာသင္စားပြဲခုံေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိက္တာ ေက်ာင္းဆင္းခါနီး ဆရာမ လာႏႈိးမွပဲ ႏုိးပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ ေက်ာင္းတက္ရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္လုိ႔ ထင္သြားခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ေနာက္တစ္ပတ္ကစၿပီး ေရးလုိက္ရတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ၊ လုပ္လုိက္ရတဲ့ အိမ္စာေတြက လက္တေညာင္းပါပဲ။
ေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ ပတ္သတ္ရင္ အမွတ္ရစရာ၊ ေရးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ေနာက္ၾကဳံမွပဲ ေရးပါေတာ့မယ္။ “အ.ထ.က ၂ လ သာ၊ မွ်တလွပ ခ်စ္စရာ၊ တုိးတက္မွာ မုိးထက္အာကာ” ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံး စာသားေလးက ကုိယ့္နားထဲစြဲေနခဲ့တာ ခုခ်ိန္တုိင္ေအာင္ပါပဲ။
လသာ ၂ ကုိ ခ်စ္တဲ့
ဇြန္မုိးစက္
၁၉၈၆-၈၇ စာသင္ႏွစ္၊ ဒုတိယတန္း (က)
အတန္းပုိင္ဆရာမ ေဒၚမူမူခ်ိဳႏွင့္ အမွတ္တရ
တစ္ေန႔က စိတ္ ပုိစ့္မွာ စိတ္ အားလုံးေပါင္း ၈၉ ပါးလုိ႔ ေဖာ္ျပမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၈၉ ပါး က အက်ဥ္းအားျဖင့္ျဖစ္ၿပီး၊ အက်ယ္က ၁၂၁ ပါး ရွိပါတယ္။ စိတ္အက်ဥ္း ၈၉ ပါး မွာ အကုသုိလ္စိတ္ ၁၂၊ ကုသုိလ္စိတ္ ၂၁၊ ဝိပါက္စိတ္ ၃၆ ႏွင့္ ႀကိယာစိတ္ ၂ဝ တုိ႔ ျဖစ္ၿပီး၊ စိတ္အက်ယ္ ၁၂၁ ပါး၌ အကုသုိလ္စိတ္ ၁၂၊ ကုသုိလ္စိတ္ ၃၇၊ ဝိပါက္စိတ္ ၅၂ ႏွင့္ ႀကိယာစိတ္ ၂ဝ တုိ႔ ပါဝင္ပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ား အမွတ္မွားသြားခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
စာဖတ္သူမ်ား အမွတ္မွားသြားခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
ဇြန္မုိးစက္
ေရရြတ္လုိက္ေတာ့ တစ္လုံးတည္း၊ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္အစြမ္းထက္ၿပီး တန္ခုိးႀကီးပါတယ္။ အရာရာတုိင္းကုိ သူကပဲ လႊမ္းမုိးခ်ဳပ္ကုိင္သြားတယ္။ စိတ္မပါဘဲလုပ္တဲ့ ကိစၥေတြဆုိ အမွားအယြင္းပါတတ္တယ္။ ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူက အလင္းထက္ ျမန္တဲ့ႏႈန္းတဲ့ ခရီးသြားႏုိင္တယ္။ တစ္ထုိင္တည္းကေန စၾက၀ဠာအႏွ႔ံ ခရီးဆန္႔လုိ႔ရသလုိ သာမန္လူကေနပဲ သမၼတတုိ႔၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္တုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ေသးတယ္။ စိတ္က လွပေစသလုိ၊ အ႐ုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္သြားေအာင္လည္း လုပ္တတ္တယ္။ ႏုပ်ဳိမႈေတြ ေပးစြမ္းႏုိင္သလုိ၊ အုိမင္းရင့္ေရာ္ေအာင္လည္း လုပ္ေဆာင္ႏုိင္တယ္။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာမႈေတြ ဖန္တီးႏုိင္တာလည္း ဒီစိတ္ပါပဲ။ ခ်စ္ေတာ့လည္းသူ၊ မုန္းေတာ့လည္းသူ၊ သနားၾကင္နာျပန္ေတာ့လည္းသူ၊ အရာရာတုိင္း သူကခ်ည္း ျခယ္လွယ္ေနတာပါ။ နိဗၺာန္ေရာက္ေအာင္ တြန္းပုိ႔ေပးမွာလည္း ဒီစိတ္၊ အပၸာယ္ ငရဲေရာက္ေအာင္ ဆြဲခ်ေပးမွာလည္း ဒီစိတ္ပါပဲ။
အဘိဓမၼာတရားေတာ္အရ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ စိတ္အားလုံးေပါင္း (၈၉) စိတ္ရွိပါတယ္။ ဘုံအားျဖင့္ စိတ္ (၄) မ်ိဳးရွိၿပီး၊ ကာမဘုံ၌ျဖစ္ေသာ ကာမာ၀စရစိတ္ (၅၄) မ်ိဳး၊ ႐ူပဘုံ၌ျဖစ္ေသာ ႐ူပါ၀စာရစိတ္ (၁၅) မ်ိဳး၊ အ႐ူပဘုံ၌ျဖစ္ေသာ အ႐ူပ၀ါစရစိတ္ (၁၂) မ်ိဳး နဲ႔ ေလာကုတၲရာစိတ္ (၈) မ်ိဳးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုံအားလုံးမွာ ပါ၀င္ေနတဲ့ စိတ္ကုိ အခ်ဳပ္အားျဖင္႔ ခြဲျခားၾကည့္လုိက္ရင္ အကုသုိလ္စိတ္ (၁၂) ပါး၊ ကုသုိလ္စိတ္ (၂၁) ပါး နဲ႔ အဗ်ာကတ (ကုသုိလ္လည္းမဟုတ္၊ အကုသုိလ္လည္းမဟုတ္ေသာ) စိတ္ (၅၆) ပါး ဆုိၿပီး ရပါတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြလုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ အရိယာမျဖစ္ေသးတဲ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္မွာ ကာမ၀စရ (၄၅) စိတ္ (၅၄ ထဲက မဟာႀကိယာ စိတ္ ၈ န႔ဲ ဟသိတုပၸဳဒ္ စိတ္ ၁ ႏုတ္) ထဲကေနပဲ ျဖစ္ပ်က္ ေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိထားပါတယ္။ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး ဒီစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ သံသရာခရီးေတြဆက္လုိ႔ တစ္ဘ၀ၿပီးတစ္ဘ၀ က်င္လည္ေနၾကရပါတယ္။
အကုုသုိလ္စိတ္ (၁၂) ပါးကုိ အက်ယ္ဖြင့္ဆုိလုိက္ေတာ့ ေလာဘမူစိတ္ (၈) ပါး၊ ေဒါသမူစိတ္ (၂) ပါး နဲ႔ ေမာဟမူစိတ္ (၂) ပါး ရပါတယ္။ ကုသုိလ္စိတ္ (၂၁) ပါးမွာ (ပုထုဇဥ္နဲ႔ ရဟႏၲာမဟုတ္တဲ့ ေသကၡပုဂိၢဳလ္တုိ႔ျပဳေသာ) မဟာကုသုိလ္စိတ္ (၈) ပါး၊ ႐ူပါ၀စရကုသုိလ္စိတ္ (၅) ပါး၊ အ႐ူပါ၀စရကုသုိလ္စိတ္ (၄) ပါး နဲ႔ မဂ္စိတ္ (၄) ပါးတုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဗ်ာကတစိတ္မွာေတာ့ ၀ိပါက္စိတ္ (၃၆) ပါး နဲ႔ ႀကိယာစိတ္ (၂၀) ပါးတုိ႔ ပါ၀င္ပါတယ္။ (ဒါ့ထက္အက်ယ္ေတာ့ ထပ္မထည့္ေတာ့ပါဘူး၊ စာအရမ္းရွည္ၿပီး၊ ဖတ္တဲ့သူေတြ ႐ႈပ္သြားမွာစုိးလုိ႔ပါ)။ ၾကဳံႀကိဳက္တုန္း ဒီေနရာမွာ ေျပာျပခ်င္တာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ စိတ္တစ္ခု ႐ုပ္ကုိးဆယ္ ဆုိၿပီး တစ္ခ်ိဳ႔ အမွတ္မွားေနၾကသူေတြ ရွိပါတယ္။ တကယ့္အမွန္က စိတ္ တစ္ခုယုတ္ ကုိးဆယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ေပါင္း ၈၉ စိတ္ကုိ ၉၀ထဲက တစ္ခုယုတ္ေလ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ ေရွးက မွတ္သားခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ဟုိအရင္ကေတာ့ ေလာဘစိတ္ဆုိတာ အလုိရမၼက္ ေလာဘႀကီးတဲ့သူေတြမွာသာ ရွိတဲ့စိတ္လို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ေဒါသဆုိရင္လည္း စိတ္ဆုိးအမ်က္ထြက္မွ ေဒါသလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာသင္ရမွ ေလာဘစိတ္၊ ေဒါသစိတ္ေတြကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလာပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းလုိ႔ အိပ္ရာထ မွန္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ သြားတုိက္ရာက အစ၊ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ထိအဆုံး (ဘုရားရွိခုိး၊ ေမတၲာပုိ႔ခ်ိန္ ေတြကလြဲလုိ႔) ေလာဘ၊ ေဒါသ စိတ္ေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနၾကရတာပါ။
ေလာဘစိတ္က လုိခ်င္ေတာင့္တ တပ္မက္ႏွစ္သက္မႈေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ အစားေကာင္းစားခ်င္တာ၊ ရုပ္ရွင္ကားေကာင္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြႀကိဳက္တာ၊ ကုိယ္ႏွစ္သက္သေဘာက်တဲ့သူအေၾကာင္း ထပ္ျပန္တလဲလဲေတြးတာ... စသျဖင့္ေပါ့။ ေဒါသစိတ္မွာက်ေတာ့ စိတ္ဆုိးတာ၊ စိတ္တုိ စိတ္အလုိမက်တာ၊ ၀မ္းနည္းအားငယ္ နာက်င္စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာအားလုံး ပါ၀င္ပါတယ္။ ေလာဘနဲ႔ ေဒါသက တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဥပမာ - ကုိယ္စားခ်င္တဲ့ အစားအစာ မစားလုိက္ရတဲ့အခါ၊ အလုပ္ကုိ အခ်ိန္မွီေရာက္ဖုိ႔ ဘတ္စ္ကားေစာင့္ရတာ ၾကာတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ခ်စ္သူက ဖုန္းဆက္ရင္ မကုိင္တဲ့အခါ (ျမင္လြယ္တဲ့ ဥပမာေပးလုိက္တာပါ) ၊ ကုိယ့္အလုိဆႏၵေတြ မျပည့္ႏုိင္တဲ့အခါမွာ ေဒါသစိတ္ကကပ္ၿပီး လုိက္ပါလာပါတယ္။ ေဒါသစိတ္ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ျပဳမူမိတဲ့အခါ အမွန္ကုိ မျမင္ေတာ့ဘဲ ေမာဟေတြဖုံးလႊမ္းၿပီး အမွားေတြ လုပ္မိပါတယ္။ (အ၀ိဇၨာလုိ႔ေခၚတဲ့ ေမာဟက ေမြးကတည္းကဖုံးထားလုိ႔ ကုိယ္တုိ႔အားလုံး ပညတ္ကုိ ပရမတ္ေတြထင္ၿပီး ရွင္သန္ေနခဲ့တာကေတာ့ အစမထင္တဲ့ သံသရာခရီး တစ္ေလွ်ာက္လုံးပါ)။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔လည္း ျမတ္စြာဘုရားက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ရယ္လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့တာကုိးလုိ႔ ကုိယ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။
ေမြးကင္းစကေလးငယ္ေတြ မိခင္ႏုိ႔ေသာက္ရတဲ့ အခ်ိန္ကစလုိ႔ ေလာဘစိတ္ ကေလးျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏုိ႔ဆာလုိ႔ ေအာ္ငုိခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒါသစိတ္ ကေလးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမာဟေၾကာင့္ အမွန္ကုိမျမင္ဘဲ သတၲ၀ါအားလုံး ဒီစိတ္ေတြနဲ႔ပဲ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္မွာ စိတ္ေစရာ က်က္စားရင္း ေမြ႔ေလ်ာ္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ အကုသုိလ္စိတ္မွန္း မသိခဲ့ေတာ့ ငယ္ငယ္က ေဒါသႀကီးတာေတာင္ ဂုဏ္ယူမိခဲ့ ပါေသးတယ္။
လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အလုပ္မၿပီးမွာ စုိးရိမ္ပူပန္ရတဲ့ေသာကေတြ၊ အလုပ္မွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း စကားအေခ်အတင္ ေျပာဆုိရတဲ့အခ်ိန္၊ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကုိ အသိမွတ္ျပဳခံရလုိ႔ ၀မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ အထင္လြဲခံရလုိ႔ ၀မ္းနည္းသည္ျဖစ္ေစ စိတ္အားလုံးကေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသစိတ္ေပၚမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား အေျခခံၿပီး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလုိဆုိ ကုသုိလ္စိတ္ေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီေပါ့လုိ႔ ေမးလာစရာ ရွိပါတယ္။ သတိမမူဘဲ သာမန္ ေနထုိင္သြားရင္ေတာ့ အကုသုိလ္စိတ္က ပုိမ်ားတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
အလွဴဒါနတစ္ခု စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳမိတဲ့အခ်ိန္အခါမ်ိဳး၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပြားမ်ားေနတဲ့အခါ၊ ေမတၲာပြားမ်ား တဲ့အခါ၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ေနခုိက္မွာ၊ သီလေစာင့္ခုိက္ တရားနာယူခုိက္မွာ၊ သူတစ္ပါး ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါ ကုိယ္က ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ သာဓုေခၚတာ၊ အကူအညီလုိအပ္ေနသူေတြကုိ အကူညီေပးခုိက္မွာ စသျဖင့္ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပဳမိတဲ့အခ်ိန္တုိင္း ကုသုိလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္တစ္ဖ်စ္မွာ စိတ္ကုေဋတစ္သိန္းျဖစ္လုိ႔ တစ္မိနစ္စာ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္႐ုံနဲ႔ ကုသုိလ္စိတ္ေပါင္း ကုေဋသိန္းခ်ီရၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ အကုသုိလ္စိတ္လည္း ထုိ႔အတူပါပဲ။
လုပ္ငန္းခြင္ထဲ အလုပ္မၿပီးမွာ စုိးရိမ္ပူပန္ရတဲ့ေသာကေတြ၊ အလုပ္မွာ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း စကားအေခ်အတင္ ေျပာဆုိရတဲ့အခ်ိန္၊ ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကုိ အသိမွတ္ျပဳခံရလုိ႔ ၀မ္းသာသည္ျဖစ္ေစ၊ အထင္လြဲခံရလုိ႔ ၀မ္းနည္းသည္ျဖစ္ေစ စိတ္အားလုံးကေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသစိတ္ေပၚမွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား အေျခခံၿပီး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီလုိဆုိ ကုသုိလ္စိတ္ေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီေပါ့လုိ႔ ေမးလာစရာ ရွိပါတယ္။ သတိမမူဘဲ သာမန္ ေနထုိင္သြားရင္ေတာ့ အကုသုိလ္စိတ္က ပုိမ်ားတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။
အလွဴဒါနတစ္ခု စိတ္ပါလက္ပါ ျပဳမိတဲ့အခ်ိန္အခါမ်ိဳး၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ပြားမ်ားေနတဲ့အခါ၊ ေမတၲာပြားမ်ား တဲ့အခါ၊ တရားဘာ၀နာ အားထုတ္ေနခုိက္မွာ၊ သီလေစာင့္ခုိက္ တရားနာယူခုိက္မွာ၊ သူတစ္ပါး ေကာင္းမႈျပဳတဲ့အခါ ကုိယ္က ၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ သာဓုေခၚတာ၊ အကူအညီလုိအပ္ေနသူေတြကုိ အကူညီေပးခုိက္မွာ စသျဖင့္ ေကာင္းမႈမွန္သမွ် ျပဳမိတဲ့အခ်ိန္တုိင္း ကုသုိလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္တစ္ဖ်စ္မွာ စိတ္ကုေဋတစ္သိန္းျဖစ္လုိ႔ တစ္မိနစ္စာ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္႐ုံနဲ႔ ကုသုိလ္စိတ္ေပါင္း ကုေဋသိန္းခ်ီရၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ အကုသုိလ္စိတ္လည္း ထုိ႔အတူပါပဲ။
ဒီလုိ စိတ္သေဘာတရားေလး သိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ဘာစိတ္ျဖစ္ေနလဲဆုိၿပီး အရင္ကထက္ ျမင္တတ္သြားပါတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ အဲလုိသိလုိက္တာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့စိတ္က အရွိန္နည္းၿပီး အားေပ်ာ့ သြားပါတယ္။ ကုိယ္၀မ္းနည္းတဲ့ အခုိက္ေတာင္ ငါေဒါသစိတ္ ျဖစ္ေနပါလား၊ အကုသုိလ္စိတ္ ျဖစ္ေနပါလားဆုိၿပီး အသိ၀င္သြားပါတယ္။ ကုိယ္က တီဗြီဇာတ္လမ္းတြဲေကာင္းေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ႀကိဳက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကည့္ေန တဲ့အခုိက္မွာ ေလာဘစိတ္နဲ႔ သာယာၿပီး တစ္ေလွ်ာက္လုံးၾကည့္မိတာ အရင္ကေတာ့ မသိခဲ့ေပမယ့္ သိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ကုိယ္ၾကည့္ေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းအေပၚမွာ စြဲလမ္းမႈက သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းသြားတာ ေတြ႔လုိက္ ရပါ တယ္။ ၾကည့္ေနတဲ့ အခုိက္မွာေတာင္ ေၾသာ္...ငါဟာ ေလာဘစိတ္နဲ႔ ၾကည့္ေနပါလားဆုိတဲ့ အသိေလး ၀င္၀င္လာပါတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္လည္း အဲဒီ့အတုိင္းပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ စြဲလမ္းတပ္မက္မႈ (ေလာဘ) စိတ္က နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေလ်ာ့ပါးသြားတာ အမွန္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လည္း ေလာကီသားထဲက တစ္ေယာက္ေပမုိ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ရွင္သန္ ေနထုိင္ ရတုန္းပါပဲ။ ခုေလာက္သိျမင္ခြင့္ ရလုိက္တာကုိက ၀မ္းသာစရာပါ။ ဒီစိတ္ေတြသာ ျဖတ္ခ် ပစ္လုိက္ႏုိင္ရင္ ေနာက္ထပ္သံသရာမွာ က်င္လည္ေနစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုေန နိဗၺာန္လုိခ်င္ၿပီလားေမးရင္ မေျဖႏုိင္ေသးပါဘူး။ သံသရာအဆက္ဆက္ လုိက္ပါလာတဲ့ ဒီစိတ္၊ ေစတသိက္ေတြ ႀကိဳးဆြဲရာေအာက္ ခႏၶာဆုိတဲ့ ၀န္ႀကီးကုိထမ္းလုိ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ကျပ အသုံးေတာ္ခံေနရဆဲပါပဲ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
က်မ္းကုိး။ ။ဗုဒၶအဘိဓမၼာ အႏွစ္ခ်ဳပ္ - ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္
ဒါေပမယ့္ ကုိယ္လည္း ေလာကီသားထဲက တစ္ေယာက္ေပမုိ႔ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြနဲ႔ ရွင္သန္ ေနထုိင္ ရတုန္းပါပဲ။ ခုေလာက္သိျမင္ခြင့္ ရလုိက္တာကုိက ၀မ္းသာစရာပါ။ ဒီစိတ္ေတြသာ ျဖတ္ခ် ပစ္လုိက္ႏုိင္ရင္ ေနာက္ထပ္သံသရာမွာ က်င္လည္ေနစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုေန နိဗၺာန္လုိခ်င္ၿပီလားေမးရင္ မေျဖႏုိင္ေသးပါဘူး။ သံသရာအဆက္ဆက္ လုိက္ပါလာတဲ့ ဒီစိတ္၊ ေစတသိက္ေတြ ႀကိဳးဆြဲရာေအာက္ ခႏၶာဆုိတဲ့ ၀န္ႀကီးကုိထမ္းလုိ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ကျပ အသုံးေတာ္ခံေနရဆဲပါပဲ။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
က်မ္းကုိး။ ။ဗုဒၶအဘိဓမၼာ အႏွစ္ခ်ဳပ္ - ေဒါက္တာမင္းတင္မြန္
ႏွစ္သစ္မွာ ေတြ႔လုိက္ရတဲ့ သူက သိပ္လွ၊ သိပ္ခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေနလုိက္တာ။ သာမန္ေန႔ေတြဆုိ ႐ုိး႐ုိးရွင္းရွင္း ေနတတ္တဲ့သူက အထိမ္းအမွတ္ရွိတဲ့ေန႔ေတြဆုိ စတုိင္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ပုိၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနျပန္တာ။ သူနဲ႔ကၽြန္မ ရင္းႏွီးခဲ့တာ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ပဲ။ သူ႔နာမည္ စၾကားကာစအခ်ိန္နဲ႔ဆုိ ကုိးႏွစ္ေတာင္ ရွိပါေရာ့လား။
ဟုိတုန္းက သူ႔ကုိ အခုေလာက္ထိ အားကုိးရလိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ မထင္ထား ခဲ့မိတာအမွန္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ရဲ့ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ သူက ႀကီးစုိးေနလုိက္တာ။ သူ႔အကူအညီမပါဘဲနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြ မရွိသေလာက္ဘဲေျပာရင္ လြန္ရာက်ေလမလားမသိ။ ထင္ခ်င္သလုိသာ ထင္ၾက ပါေတာ၊့ ကၽြန္မသူ႔ကုိ လုိအပ္ခဲ့တာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ပါ။
အလုပ္ထဲမွာလည္း သူမရွိရင္မျဖစ္။ တစ္ခုခုသိခ်င္တာမ်ားရွိရင္ သူ႔ကုိပဲ လွမ္းလွမ္းေမးရတာ။ ကၽြန္မ မေျဖရွင္းႏုိင္တဲ့ ကိစၥေတြရွိလာၿပီဆုိ အနားက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြကုိ အကူအညီေတာင္းမရရင္ သူ႔ကုိပဲအားကုိးရတာ။ နည္းပညာပုိင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာသာစကားအသုံးအႏႈန္းနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔ကုိေမးၾကည့္ရတာ အေမာ။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေပးတတ္တဲ့ သူ႔အေျဖေတြက ကၽြန္မရဲ့ လုိအပ္ခ်က္ ရာခုိင္ႏႈန္းအေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ ပထ၀ီ၀င္ကုိ စိတ္၀င္စားတဲ့ကၽြန္မ၊ ကုိယ္မေရာက္ဘူးေသးတဲ႔ ေနရာေဒသ အေၾကာင္းေတြဆုိလည္း သူက ေျမပုံနဲ႔ စနစ္တက် ရွင္းျပလုိက္ေသးတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ကၽြန္မ သူ႔ကုိ အားကုိးၿပီးရင္း အားကုိး၊ ခ်စ္ၿပီးရင္းခ်စ္ေပါ့။
သူက...
ကၽြန္မရဲ့ အတုိင္ပင္ခံ၊ အခ်စ္ေတာ္
အသည္းစြဲ အျမဲတမ္း G O O G L E တဲ့။
ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
ဇြန္မုိးစက္
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)
