ျမင္ကြင္း (၃)
“အေမ”
“ဘာတုန္း”
ခရီးေရာက္မဆုိက္ ဆုိင္ေပၚတက္တက္ခ်င္း လွမ္းေခၚလုိက္တဲ့ မိဥအသံေၾကာင့္ ခပ္ဆပ္ဆပ္ ျပန္ထူးလုိက္မိတယ္။ အလကားဟာမ၊ သူအသုံးမက်လုိ႔ ငါ့မွာ အသက္၅၀ေက်ာ္လည္း ေအးေအးမေနရဘူး။ ေျပာလုိက္ရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာေလးက ဇီးရြက္ေလာက္နဲ႔၊ တစ္ေလာကလုံးကုိ အားနာဖုိ႔ကလြဲရင္ ဘာမွသုံးလုိ႔မရဘူး။
“ဘာျပန္ေျပာလုိက္လဲလုိ႔ ေမးမလုိ႔ပါ”
“ဘာေျပာရမွာလဲ၊ အားနာလိုက္တာ ျပန္ေလ်ာ္ေပးပါ့မယ္၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔လုိ႔ေျပာတာေပါ့၊ ငါပဲ ညည္းလုိ ငအမ မဟုတ္တာ”
ေျပာရင္းကပဲ ေဒါသထြက္လာမိတယ္။ အျဖစ္က ဒီလုိ...ဒီလုိ... ေစ်းပိတ္တဲ့တစ္ေန႔ ကြ်န္မအိမ္မွာ မရွိတုန္း ဟုိဘက္႐ုံက ရီရီတုိ႔သားအမိလာၿပီး မဂၤလာေဆာင္သြားမလုိ႔၊ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ထမီနဲ႔ ေငြလက္ကုိင္အိတ္ ခဏေပးပါလုိ႔ လာငွားသတဲ့။ ေငြလက္ကုိင္အိတ္က ထားပါေတာ့၊ နာမည္ကုိတပ္ၿပီးငွားတာဆုိေတာ့ ေပးရေတာ့မွာေပါ့။ ႀကိဳးႀကီးခ်ိတ္ဆုိတာကုိ ျငင္းခ်င္လည္းျငင္း၊ ေတာ္၏ေလ်ာ္၏တစ္ထည္ ငွားရင္လည္း ငွားလုိက္ပါလား။ ခုေတာ့ ေနာက္လတူမတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္မွာ၀တ္ဖုိ႔ ၀ယ္ထားတဲ့၊ တစ္ခါမွမ၀တ္ရေသးတဲ့ ေထာင္ေက်ာ္တန္လြန္းခ်ိတ္ အသစ္စက္စက္ႀကီးကုိမွ ေပးလုိက္တဲ့အျပင္ ပု၀ါပါ အဆစ္ေပးလုိက္ေသး။ ဟင္း... သူ မရွာရတုိင္း ရက္ရက္ေရာေရာ။
သူ႔ကုိ အားပါးတရဖိဆူၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ေရွ႕ဆုိင္က စႏၵာ့မဂၤလာေဆာင္လည္းသြားမိေရာ၊ လားလား... ရီရီ႕အေမက ကြ်န္မပစၥည္းေတြကုိ ျပည္သူ႔မုန္႔တုိက္မွာလုပ္တဲ့ မဂၤလာေဆာင္မွာကုိ ခ်၀တ္ပစ္တာပါလား။ သူကလြန္းခ်ိတ္ ခရမ္းေရာင္၊ ပု၀ါခရမ္းေရာင္၊ ေငြေရာင္လက္ကုိင္အိတ္နဲ႔ တင့္တယ္ေနခ်ိန္မွာ ကြ်န္မကေတာ့ ဇင္းမယ္ကေလးနဲ႔ (ပီအက္စ္) အိတ္ကေလးနဲ႔၊ ေဒါသထြက္လုိက္တာမ်ားေလ၊ အမွန္ ဒီခ်ိတ္အသစ္ကုိ ၀တ္ခ်င္း၀တ္ရင္ ကြ်န္မ၀တ္ပစ္ရမွာ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ ... ဟင္း.. ကြ်န္မေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ မိဥကုိပဲ ဒုတိယံမိ ထပ္ဆူပစ္လုိက္တယ္။
အမယ္ေလး... အျဖစ္က ဒီတင္မရပ္ဘူး၊ မေန႔က ကြ်န္မ တစ္တန္းသြားအနီတစ္ကြင္းေစ်းညွိဖုိ႔ကိစၥနဲ႔ အျပင္ထြက္အသြား ရီရီက ပစၥည္းေတြလာျပန္ေပးသြားတယ္ဆုိၿပီး မိဥက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အထုပ္ထိုး ေပးတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘူးေနာ္... အိေျႏၵနဲ႔... အိေျႏၵနဲ႔၊ ကြ်န္မစိတ္ပူပူနဲ႔ တစ္ခုခ်င္းလည္း ျဖန္႔ၾကည့္မိေရာ... အုိ... ေငြေရာင္ ပုိက္ဆံအိတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ေတြ စြန္းေနသလုိ ပု၀ါမွာလည္း မီးေပါက္နဲ႔။ ေဆးလိပ္မီးေပါက္ရေအာင္ ဒီမိန္းမက ဘယ္ေယာက်္ားနား သြားကပ္ထုိင္ေနလုိ႔လဲ၊ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ၿပီးေတာ့ ေဒါသထြက္တယ္။
မိဥကုိ ေခၚျပမိေတာ့ “မီးေပါက္တာေတာ့ မသိဘူး၊ လက္ဖက္ရည္စြန္းတာေတာ့ သူသိပါတယ္တဲ့၊ ရီရီ အရမ္းအားနာတာပဲလုိ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ျပသြားတယ္” တဲ့။ အားနားေပလုိ႔သာပဲ၊ ဒီေလာက္ မသိတတ္တဲ့သူေတြကုိ ကုိယ္ကျပန္သိတတ္ေနလုိ႔လဲ အပုိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမနက္ အထုပ္လုိက္ယူလာၿပီးေတာ့ကုိ သြားျပပစ္လုိက္တယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္က သူေတာ္ေကာင္းမက တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ “အားနာစရာႀကီး” တဲ့ေလ၊ “သူတုိ႔က အရမ္းအားနာေနၾကတာပါတဲ့” ဘာလုပ္ရမွာလဲ သူတုိ႔အားနာတာ၊ ျပဳတ္ေသာက္လုိ႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ။
ကြ်န္မကေတာ့ မရဘူး၊ သြားျပလုိက္တယ္။ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႔ “ရီေရ... အားေတာ့နာပါရဲ႕ကြယ္၊ လူရင္းေတြမုိ႔ ျပရဦးမယ္၊ ဒီမွာကြယ္ ၾကည့္ပါဦး၊ ညည္းသတိမထားမိဘူးထင္တယ္...၊ ပု၀ါမွာလည္း မီးေပါက္ႀကီးနဲ႔၊ ပုိက္ဆံအိတ္မွာလည္း လက္ဖက္ရည္ေတြစြန္းလုိ႔၊ ဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲကြယ္” လုိ႔လဲ ေျပာေရာ၊ ရီရီမ်က္ႏွာႀကီး မည္းကနဲပဲ။
ဘာရမလဲ ကြ်န္မပဲ ဆက္ေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္လုိႏွေျမာေၾကာင္း၊ အေကာင္းစားေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံး “ပု၀ါကေတာ့ ထားပါေတာ့ မီးေပါက္ကလဲ ေသးပါတယ္၊ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိေတာ့ ၾကည့္လုပ္ပါဦး၊ မမလဲ ထပ္မ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး” ဆုိတာနဲ႔ ပိတ္ရေတာ့တာေပါ့။ ေစ်းထဲမွာမုိ႔ ရွက္လုိ႔လား မသိပါဘူး၊ နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ “ကဲ... ကဲ... ရီရီ အစားျပန္၀ယ္ေပးပါ့မယ္ အမရယ္” ဆုိတဲ့ စကားကုိရတယ္။ ကြ်န္မလည္း မ်က္ႏွာကုိ ခ်ိဳၿပဳံးၿပီး “အားလည္းနာပါရဲ႕ရီရယ္၊ အမကလဲ အိမ္ကလူျမင္ရင္ ဆူမွာစုိးလုိ႔ပါ” လုိ႔ ေရခဲတုံးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး အားနာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတာေပါ့။
အမယ္... ဒါေတာင္ လာေသးတယ္၊ အားနာတတ္တဲ့ ရီရီက “အဲဒီ စြန္းေနတဲ့ အိတ္ကုိေတာ့ အေမ့ပဲ ေပးကုိင္လုိက္ေတာ့မယ္၊ ထားခဲ့ပါေတာ့” တဲ့။ ရွိပါေစေတာ့ေလ၊ ဒီေလာက္သိတတ္ရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ။
“ေအး.. ရီ အသစ္၀ယ္ၿပီးေတာ့ လာလဲလွည့္၊ အခုေတာ့ ဒါကုိပဲ ခဏျပန္ယူသြားလုိက္ဦးမယ္၊ မေတြ႔ရင္ အိမ္ကလူ ေမးေနဦးမယ္” လုိ႔ ေျပာခဲ့ရတယ္၊ ႏုိ႔မုိ႔ျဖင့္ ဖြတ္မရ ဓားဆုံး ျဖစ္ဦးမွာ၊ ဟင္း... အလည္မ။
“အေမသြားေနတုန္း အန္တီ႐ုိစီတုိ႔ သားအမိလာသြားတယ္”
“အမယ္ေတာ္... ဘာေတြမ်ား ေရာင္းလုိက္ေသးလဲ”
မိဥစကားေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ေမးမိတယ္။ ႐ုိစီတုိ႔က သိပ္လည္တာ၊ ေလွ်ာ့ေပးမွန္းသိေလ အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ဆစ္ခ်ေလပဲ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ေျပာလုိ႔လဲ မေကာင္းဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔ဆုိရင္ ေလွ်ာ့ရင္းတင္းရင္း ေနာက္ဆုံး အရင္းေတာ့ က်န္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ “ညဳိက သိပ္ကပ္တာပဲ” လုိ႔ အေျပာခံရေသးတာ။ မိဥတစ္ေယာက္တည္းမ်ား ဆုိလုိ႔ကေတာ့လား၊ ဟုိကဆစ္ရင္း၊ သူကေလွ်ာ့ရင္းနဲ႔ အရင္းေတာင္ မျပည့္ခ်င္ခ်င္ရယ္။ အျမတ္ရခ်င္လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတာပဲ၊ နဲနဲေတာ့ နားလည္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ အမယ္... ဒါေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္။ “ခဏခဏ အလုပ္လာ႐ႈပ္ရတာ သိပ္အားနာတာပဲတဲ့ေလ” အဲဒီစကားလုံးကုိေတာ့ စိတ္နာေနၿပီ။
ခုေတာ့ မိဥကုိမွာထားရတယ္၊ ကြ်န္မ မရွိတုန္း လာၾကရင္ “ေစ်းေတြ မသိဘူး၊ အေမလာမွ၀ယ္ပါ” လုိ႔ ေျပာလုိ႔၊ ကြ်န္မက စေတြ႔လုိ႔ကေတာ့ ေရွာင္ကုိ ေနလုိက္တယ္။
“မေရာင္းပါဘူး၊ အေမမွာတဲ့အတုိင္းပဲ၊ သူတို႔က တစ္ေခါက္ျပန္လွည့္ခဲ့မယ္တဲ့”
ေဟာ... ေျပာရင္းဆုိရင္း ႐ုိစီတုိ႔သားအမိကုိ ျမင္လုိက္ရတာမုိ႔ ႐ႈသုိးသုိး မ်က္ႏွာထားကုိျပင္ၿပီး အစြမ္းကုန္ ၿပဳံးျပလုိက္ရတယ္။ ဟင္း.. ေရွာင္လုိ႔ေတာင္ မမီေတာ့ဘူး။
“႐ုိစီ... လာေလ... မလာေတာ့တာေတာင္ ၾကာၿပီ”
အမယ္ေလး... အျဖစ္က ဒီတင္မရပ္ဘူး၊ မေန႔က ကြ်န္မ တစ္တန္းသြားအနီတစ္ကြင္းေစ်းညွိဖုိ႔ကိစၥနဲ႔ အျပင္ထြက္အသြား ရီရီက ပစၥည္းေတြလာျပန္ေပးသြားတယ္ဆုိၿပီး မိဥက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အထုပ္ထိုး ေပးတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာဘူးေနာ္... အိေျႏၵနဲ႔... အိေျႏၵနဲ႔၊ ကြ်န္မစိတ္ပူပူနဲ႔ တစ္ခုခ်င္းလည္း ျဖန္႔ၾကည့္မိေရာ... အုိ... ေငြေရာင္ ပုိက္ဆံအိတ္မွာ လက္ဖက္ရည္ေတြ စြန္းေနသလုိ ပု၀ါမွာလည္း မီးေပါက္နဲ႔။ ေဆးလိပ္မီးေပါက္ရေအာင္ ဒီမိန္းမက ဘယ္ေယာက်္ားနား သြားကပ္ထုိင္ေနလုိ႔လဲ၊ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ၿပီးေတာ့ ေဒါသထြက္တယ္။
မိဥကုိ ေခၚျပမိေတာ့ “မီးေပါက္တာေတာ့ မသိဘူး၊ လက္ဖက္ရည္စြန္းတာေတာ့ သူသိပါတယ္တဲ့၊ ရီရီ အရမ္းအားနာတာပဲလုိ႔ ေျပာၿပီးေတာ့ ျပသြားတယ္” တဲ့။ အားနားေပလုိ႔သာပဲ၊ ဒီေလာက္ မသိတတ္တဲ့သူေတြကုိ ကုိယ္ကျပန္သိတတ္ေနလုိ႔လဲ အပုိပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမနက္ အထုပ္လုိက္ယူလာၿပီးေတာ့ကုိ သြားျပပစ္လုိက္တယ္။ ဒါေတာင္ အိမ္က သူေတာ္ေကာင္းမက တဂ်ီဂ်ီနဲ႔ “အားနာစရာႀကီး” တဲ့ေလ၊ “သူတုိ႔က အရမ္းအားနာေနၾကတာပါတဲ့” ဘာလုပ္ရမွာလဲ သူတုိ႔အားနာတာ၊ ျပဳတ္ေသာက္လုိ႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ။
ကြ်န္မကေတာ့ မရဘူး၊ သြားျပလုိက္တယ္။ ေလသံေပ်ာ့ေလးနဲ႔ “ရီေရ... အားေတာ့နာပါရဲ႕ကြယ္၊ လူရင္းေတြမုိ႔ ျပရဦးမယ္၊ ဒီမွာကြယ္ ၾကည့္ပါဦး၊ ညည္းသတိမထားမိဘူးထင္တယ္...၊ ပု၀ါမွာလည္း မီးေပါက္ႀကီးနဲ႔၊ ပုိက္ဆံအိတ္မွာလည္း လက္ဖက္ရည္ေတြစြန္းလုိ႔၊ ဘယ္လုိျဖစ္ရတာလဲကြယ္” လုိ႔လဲ ေျပာေရာ၊ ရီရီမ်က္ႏွာႀကီး မည္းကနဲပဲ။
ဘာရမလဲ ကြ်န္မပဲ ဆက္ေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္လုိႏွေျမာေၾကာင္း၊ အေကာင္းစားေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆုံး “ပု၀ါကေတာ့ ထားပါေတာ့ မီးေပါက္ကလဲ ေသးပါတယ္၊ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိေတာ့ ၾကည့္လုပ္ပါဦး၊ မမလဲ ထပ္မ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး” ဆုိတာနဲ႔ ပိတ္ရေတာ့တာေပါ့။ ေစ်းထဲမွာမုိ႔ ရွက္လုိ႔လား မသိပါဘူး၊ နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ “ကဲ... ကဲ... ရီရီ အစားျပန္၀ယ္ေပးပါ့မယ္ အမရယ္” ဆုိတဲ့ စကားကုိရတယ္။ ကြ်န္မလည္း မ်က္ႏွာကုိ ခ်ိဳၿပဳံးၿပီး “အားလည္းနာပါရဲ႕ရီရယ္၊ အမကလဲ အိမ္ကလူျမင္ရင္ ဆူမွာစုိးလုိ႔ပါ” လုိ႔ ေရခဲတုံးကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး အားနာခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရတာေပါ့။
အမယ္... ဒါေတာင္ လာေသးတယ္၊ အားနာတတ္တဲ့ ရီရီက “အဲဒီ စြန္းေနတဲ့ အိတ္ကုိေတာ့ အေမ့ပဲ ေပးကုိင္လုိက္ေတာ့မယ္၊ ထားခဲ့ပါေတာ့” တဲ့။ ရွိပါေစေတာ့ေလ၊ ဒီေလာက္သိတတ္ရင္ပဲ ေက်းဇူးတင္လွပါၿပီ။
“ေအး.. ရီ အသစ္၀ယ္ၿပီးေတာ့ လာလဲလွည့္၊ အခုေတာ့ ဒါကုိပဲ ခဏျပန္ယူသြားလုိက္ဦးမယ္၊ မေတြ႔ရင္ အိမ္ကလူ ေမးေနဦးမယ္” လုိ႔ ေျပာခဲ့ရတယ္၊ ႏုိ႔မုိ႔ျဖင့္ ဖြတ္မရ ဓားဆုံး ျဖစ္ဦးမွာ၊ ဟင္း... အလည္မ။
“အေမသြားေနတုန္း အန္တီ႐ုိစီတုိ႔ သားအမိလာသြားတယ္”
“အမယ္ေတာ္... ဘာေတြမ်ား ေရာင္းလုိက္ေသးလဲ”
မိဥစကားေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ေမးမိတယ္။ ႐ုိစီတုိ႔က သိပ္လည္တာ၊ ေလွ်ာ့ေပးမွန္းသိေလ အားမနာ လွ်ာမက်ိဳး ဆစ္ခ်ေလပဲ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆုိေတာ့ ေျပာလုိ႔လဲ မေကာင္းဘူး။ ကြ်န္မနဲ႔ဆုိရင္ ေလွ်ာ့ရင္းတင္းရင္း ေနာက္ဆုံး အရင္းေတာ့ က်န္တာေပါ့။ ဒါေတာင္ “ညဳိက သိပ္ကပ္တာပဲ” လုိ႔ အေျပာခံရေသးတာ။ မိဥတစ္ေယာက္တည္းမ်ား ဆုိလုိ႔ကေတာ့လား၊ ဟုိကဆစ္ရင္း၊ သူကေလွ်ာ့ရင္းနဲ႔ အရင္းေတာင္ မျပည့္ခ်င္ခ်င္ရယ္။ အျမတ္ရခ်င္လုိ႔ ေစ်းေရာင္းေနတာပဲ၊ နဲနဲေတာ့ နားလည္ဖုိ႔ေကာင္းတယ္၊ အမယ္... ဒါေတာင္ ေျပာသြားေသးတယ္။ “ခဏခဏ အလုပ္လာ႐ႈပ္ရတာ သိပ္အားနာတာပဲတဲ့ေလ” အဲဒီစကားလုံးကုိေတာ့ စိတ္နာေနၿပီ။
ခုေတာ့ မိဥကုိမွာထားရတယ္၊ ကြ်န္မ မရွိတုန္း လာၾကရင္ “ေစ်းေတြ မသိဘူး၊ အေမလာမွ၀ယ္ပါ” လုိ႔ ေျပာလုိ႔၊ ကြ်န္မက စေတြ႔လုိ႔ကေတာ့ ေရွာင္ကုိ ေနလုိက္တယ္။
“မေရာင္းပါဘူး၊ အေမမွာတဲ့အတုိင္းပဲ၊ သူတို႔က တစ္ေခါက္ျပန္လွည့္ခဲ့မယ္တဲ့”
ေဟာ... ေျပာရင္းဆုိရင္း ႐ုိစီတုိ႔သားအမိကုိ ျမင္လုိက္ရတာမုိ႔ ႐ႈသုိးသုိး မ်က္ႏွာထားကုိျပင္ၿပီး အစြမ္းကုန္ ၿပဳံးျပလုိက္ရတယ္။ ဟင္း.. ေရွာင္လုိ႔ေတာင္ မမီေတာ့ဘူး။
“႐ုိစီ... လာေလ... မလာေတာ့တာေတာင္ ၾကာၿပီ”
“ဟင္း... ဟင္း... လာပါ့ေနာ္၊ ညိဳနဲ႔ မေတြ႔တာခ်ည္းပဲ”
“ေအးကြယ္... အလုပ္ကလဲ မ်ားလုိ႔”
“မာမီ... ဟုိၾကယ္သီးေလးနဲ႔ အနက္ေလး လွတယ္ေနာ္”
သူၾကည့္ေနတဲ့ အက်ႌေလးကုိ ကြ်န္မလွမ္းၾကည့္လုိက္တယ္၊ ၾကယ္သီး အႀကီးႀကီးေတြပါတဲ့ အင္ဇုိင္းစပုိ႔ရွပ္ အနက္ေလး...
“လွတယ္... သမီးနဲ႔လုိက္မွာပဲ၊ အန္တီ... ျဖဳတ္လုိက္မယ္ေနာ္”
ဇုိးဇုိးဇတ္ဇတ္နဲ႔ျဖဳတ္ၿပီး သူ႔သမီးလက္ထဲ ထည့္လုိက္တယ္။ သူ႔သမီးက အေတာ့္ကုိ ႀကိဳက္ေနပုံနဲ႔...
“ဘယ္ေလာက္လဲ မသိဘူး အန္တီ”
“ေခါင္းထဲမွာ ေစ်းကုိ ျမန္ျမန္တြက္လုိက္ရတယ္၊ ဒီအက်ႌေရာင္းေစ်း (၈၀၀၊ ၈၃၀) ေပါ့ သူတုိ႔ကုိေတာ့ ...
“အဲဒါေလးေတြက ေပၚကာစဆုိေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္ သမီးရဲ႕၊ (၉၅၀) ေရာင္းေစ်းပဲ”
႐ုိစီ မ်က္ခုံးႏွစ္ဖက္ ပင့္တက္သြားတယ္။ “မဟုတ္တာကြယ္... ေလွ်ာ့ဦး၊ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ”
“ေအာ္... ႐ုိစီရယ္... ေျပာရမဲ့သူေတြမွ မဟုတ္တာ၊ ညဳိက အပုိေျပာပါ့မလား၊ ဒါသူမ်ားအပ္ထားတဲ့ပစၥည္း၊ (၉၅၀) ရမွ ေရာင္းပါဆုိလုိ႔ ညိဳ႕ဟာဆုိလုိ႔မ်ားကြယ္ အၿမဲ ာထက္၀က္ေလာက္ သက္သာတာသိသားနဲ႔”
သူ႔သမီးကလည္း အက်ႌကုိ အေတာ္ႀကိဳက္ေနပုံရတယ္။ ႐ုိစီကလည္း ကြ်န္မဆီမွာဆုိ ေစ်းမွန္မွာပဲလုိ႔ ေတြးဟန္တူပါရဲ႕၊ အက်ႌကုိ လက္မခ်ေတာ့ဘဲ ဆစ္ရင္းတင္းရင္းနဲ႔ပဲ (၈၇၅) နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားပါေလေရာ။
“ကဲ... သူတုိ႔က (၉၅၀) ရမွ ေရာင္းေျပာတာ၊ အန္တီက သိပ္အားနာလာလုိ႔ (၈၇၅) နဲ႔ ေပးလုိက္တာ၊ ျပန္ေျပာ ၾကည့္ရဦးမယ္၊ မဟုတ္ဘူး၊ (၉၅၀) ပဲဆုိရင္လည္း အန္တီအိတ္စုိက္ေပါ့ကြယ္၊ သမီးေလးကုိ အန္တီညိဳ မုန္႔ဖုိးေပးတယ္ပဲ သေဘာထားလုိက္ ဟုတ္လား”
“ဟာ... အားနာလုိက္တာ အန္တီညိဳရယ္”
“ရပါတယ္ကြယ္”
႐ုိစီတုိ႔သားအမိ ေပ်ာ္ၿပီးထြက္သြားၾကတယ္။ ေငြ (၈၇၅) ကုိ ပုိက္ဆံေသတၱာထဲ ထည့္လုိက္ေတာ့ မိဥက လွမ္းၾကည့္တယ္။
“ေတြ႔လားမိန္းမ၊ ခါတုိင္းထက္ေတာင္ (၅၀) ေလာက္ ျမတ္သြားေသးတယ္ မဟုတ္လား၊ အားနာတယ္ဆုိတာ နင့္လုိပဲ စိတ္ထဲကခ်ည္းပဲ အားနာေနလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ပါးစပ္က ထုတ္အားနာျပၿပီးေတာ့လည္း လုပ္စားတတ္ရေသးတယ္ဟဲ့”
xxxxxx
နိဂုံး
“အားနာတယ္” ဆုိတဲ့ စကားဟာ လူတန္းစားမေရြး၊ အသက္အရြယ္မေရြး၊ အားလုံးအတြက္ လုိအပ္ေနေပမဲ့၊ ဒီ့ျပင္ ဘယ္ဘာသာစကားမွာ မရွိဘဲ ဒုိ႔ျမန္မာစကားမွာသာ ရွိခဲ့တာ။
ဒီလုိသာ အခ်င္းခ်င္း လွီးဖုိ႔ခုတ္ဖုိ႔ေလာက္ပဲ လူၾကားေကာင္း႐ုံ အသုံးျပဳေနၾကမယ္ဆုိရင္...
ဒီရွားရွားပါးပါး စကားလုံးေလးကုိ... သိပ္အားနာစရာေကာင္းမွာပဲကြယ္...
သင္ (ေဆး-၁)
