ျမင္ကြင္း (၁)

မုိးလင္းၿပီဆုိမွျဖင့္ မိျဖဴတုိ႔ မသက္သာေတာ့ပါဘူး။ (၄) နာရီတုံးေခါက္တဲ့အသံရယ္၊ အပ်င္းဆန္႔ရင္း ၀ါးကနဲ သန္းလုိက္တဲ့ မိျဖဴအသံရယ္၊ ေပါင္ေပၚကုိ ျဗန္းကနဲက်လာတဲ့ အေမ့လက္သံရယ္ တၿပိဳင္တည္းက်လာအၿပီးမွာေတာ့ အလုပ္ကုိ ဇယ္ဆက္သလုိ လုပ္ရေတာ့တာပဲ။

မ်က္ႏွာကုိအျမန္သစ္၊ အေမနဲ႔ကီလီမွာ ဟင္းရြက္သြားယူ၊ အိမ္နားကေစ်းမွာ အေမ့ကုိ ကူညီေနရာခ်ေပး၊ အိမ္ျပန္၊ ေရေႏြးအုိးတည္၊ ထမင္းတည္၊ ဘိန္းမုန္႔ေျပး၀ယ္၊ အေဖ့ကုိညက က်န္တဲ့ဟင္းနဲ႔ ထမင္းဗူးထည့္ေပး၊ ေစ်းတစ္ေခါက္ျပန္ေျပး၊ အေမ၀ယ္ေပးထားတဲ့ ဟင္းခ်က္စရာေတြယူ၊ ထမင္းဗူးမမီေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ဟစ္ေနတဲ့ အလတ္ေကာင္ရဲ႕ေခါင္းကုိေခါက္ရင္း ပါးစပ္က ပြစိပြစိေရရြတ္ရင္း ဟင္းခ်က္၊ ထမင္းဗူးထည့္ေပး၊ အုိးခြက္ေတြေဆး၊ အိပ္ရာက ႏုိးလာတဲ့ (၂) ႏွစ္သား ဖုိးနီကုိ မုန္႔ေကြ်း၊ ပုခက္ထဲက အေထြးေလးကုိ ေသးေတြရႊဲေနၿပီလားၾကည့္၊ မၾကည့္လုိ႔လဲ မရဘူး၊ အေမျပန္လာလုိ႔ ေသးအ၀တ္မလဲေပးထားတာေတြ႔ရင္ အ၀ီစိပြက္ဦးမွာ။

(၁၀) နာရီေလာက္က်ရင္ အေမ့ကုိ ထမင္းခူးေပးၿပီးေေတာ့ ေက်ာင္းထိပ္မွာ အေမအေၾကာ္ေၾကာ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနရာခ်ေပး၊ ျပန္လာမွ စကၠဴအိတ္ကပ္ဖုိ႔ လုပ္ရတယ္။ အိတ္ကပ္ရင္း ကေလး (၂) ေယာက္ရဲ႕ ေ၀ယ်ာ၀ိစၥေတြလုပ္၊ (၂) နာရီထုိးေလာက္က် အိမ္ေရွ႕တံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္ၿပီး ေနာက္ေဖးမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္၊ ထမင္းတည္၊ ဟင္းေႏႊး၊ ေရသယ္ အမယ္ေလး... အိမ္ေရွ႕ကိုလည္း ေျပးေျပးၾကည့္ရေသးတယ္။ ဖုိးနီက အေထြးကုိ ဘယ္လုိမ်ား သမထားမလဲလုိ႔ ဒီေကာင္ကလဲ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မထင္ရင္ မထင္သလုိလုပ္တာ။

ညေန အေဖနဲ႔အေမကုိ ထမင္းခူးေပး၊ အိပ္ရာေတြ ခင္းေပးၿပီးရင္ေတာ့ မိျဖဴတာ၀န္ၿပီးပါၿပီ။ (၇) နာရီ ဆုိတာက တျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ ေစာရင္ေစာမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ မိျဖဴအတြက္ေတာ့ မေစာေတာ့ဘူး၊ အရမ္းကုိ ငုိက္ေနၿပီ။ အေထြးေလး ျမန္ျမန္အိပ္ေအာင္ ပုခက္ကုိ နာနာလႊဲၿပီး သူအိပ္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မိျဖဴလဲ အိပ္ရာထဲထုိး၀င္ေတာ့တာပဲ။ ဖုိးနီအိပ္တာ မအိပ္ေတာ့တာ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းပဲ၊ သူက အားႀကီးဂ်ီက်တယ္။ (၉) နာရီလည္းမအိပ္၊ (၁၀) နာရီလည္း မအိပ္နဲ႔ မိျဖဴဘယ္ခံႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဒီဒုကၡေတာ့ အေမ့ဘာသာ အေမပဲ ခံေတာ့ေပါ့။

အဲဒီလုိ အိမ္အလုပ္ေတြ ဖိစီးေနေပမဲ့ (၄) တန္း ႏွစ္ခါက်ၿပီး ေက်ာင္းထြက္ထားရတဲ့ မိျဖဴအသက္က (၁၂) ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာ။ ည သူမ်ားထုတ္ဆီးတုိးရင္ ပါခ်င္တုန္း၊ ဒါေပမဲ့ ပါလုိက္မိရင္ မနက္ဘယ္လုိမွ မထႏုိင္ေတာ့ဘုိ႔ မပါရဲဘူး။ ေန႔လည္ဘက္ ထုိးရင္ေတာ့ ရသားပဲ။ ေန႔ခင္း အေထြးအိပ္ရင္ အိမ္ေသာ့ခတ္၊ စကၠဴအိတ္ကပ္တဲ့ အလုပ္ကုိ ခဏေခါက္၊ ဖုိးနီကုိပါေခၚၿပီး နာရီ၀က္ တစ္နာရီေတာ့ ေကာင္းေကာင္းထုိးလုိ႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါလုံး၀မျဖစ္ဘူး။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲသိလား။ ဟုိဘက္အိမ္က မ၀င္းဆုိတဲ့ အကုသုိလ္မႀကီးေၾကာင့္ေပါ့။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူ႔ေယာက်္ား အလုပ္သြားတာနဲ႔ ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး ကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ ဒီအိမ္ပုိ႔၊ အရပ္လည္ၿပီး စကားေျပာေနေတာ့တာပဲ။ အခ်ိန္ကုန္မွ အိမ္ျပန္လာ၊ သူ႔ေယာက်္ားျပန္မလာခင္ ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရင္း၊ ေဆာင့္ေအာင့္ေနတာနဲ႔ပဲ သူ႔ကေလးေတြကုိ ျပန္မပုိ႔ရဲေသးဘူး။ (၆) နာရီေလာက္မွ သြားပုိ႔ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ထမင္းေကြ်းတာတုိ႔ ေရခ်ိဳးေပးတာတုိ႔ကလဲ လုပ္ထားေပးရေသးတာေပါ့။ ကုိယ့္ဟာနဲ႔ကုိယ္ မအားပါဘူးဆုိမွ သူတုိ႔ကတ႐ႈပ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြက ၿငိမ္ၿငိမ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆုိးမွဆုိး၊ ေမႊမွေမႊ၊ ဟုိဆြဲ သည္ဆြဲႏွင့္ ေနာက္ကလုိက္ေနႏုိင္မွ ေတာ္႐ုံက်တာ။ ေတာ္ၾကာ အကြဲအရွေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့ မိျဖဴပဲ အဆူခံရတာ။ အေမ့ကုိေျပာေတာ့လည္း “ညည္းပဲအစလုပ္ၿပီး ေခၚထားတာကုိတဲ့”။ အစကေတာ့ ခ်စ္လုိ႔ေပါ့၊ အခုေတာ့ မခ်စ္တဲ့အျပင္ ခ်ဥ္ေတာင္ခ်ဥ္ေသး။ အဲဒီဟာေတြက ဖုိးနီကိုလည္း လစ္ရင္လစ္သလုိ လုပ္ထည့္ထားၾကေသးတာ။

သူအဲဒီလုိ လာမပုိ႔ေအာင္ မိျဖဴထရန္ျဖစ္လုိက္ရင္ေတာ့ ရေတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မိျဖဴကမွ လူႀကီးကုိ မမုိက္ရုိင္းခ်င္တာ။ အမယ္... ၿပီးေတာ့ သူကလဲ မုိက္႐ုိင္းဖုိ႔ေတာင္ အားနာေနရေလာက္ေအာင္ ေလေအးေအးေလးနဲ႔ လာတာေနာ္။ ဒီမွာၾကည့္... သူ႔ေလသံက...

“မိျဖဴေရ...ညီမ... အားေတာ့နာပါရဲ႕ကြယ္၊ ေမာင္ေလးေတြကုိ ခဏၾကည့္ေပးထားပါဦး။ မမသြားစရာေလးေပၚလာလုိ႔၊ ခဏပဲ ညီမ... ခဏပဲ” ဒါမ်ိဳး... ၿပီးမွ သူ႔ခဏက စၾက၀႒ာတစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေနတာ။

“မိျဖဴေရ...”

ေဟာ... ေျပာရင္းဆုိရင္း လာပါၿပီ။ အင္း... ဟုိအငယ္ေကာင္ေတြလဲ သဲေတြဖုံေတြနဲ႔၊ ေရခ်ိဳးေပးရဦးမွာ ထင္ပါရဲ႕၊ ၀ဋ္ပဲ။ 

“ညီမေလးေရ၊ သူတုိ႔ကုိ ခဏေခၚထားပါဦး။ အေဒၚအလွဴသြားကူရဦးမယ္၊ ကုိယ္ခြဲမရွိေတာ့ ဒီလုိပဲ ညီမရယ္... အားနာလုိက္တာ၊ အလုပ္႐ႈပ္ေနသလား”

မခ်ိၿပဳံးေလး ၿပဳံးလုိ႔ တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္ရင္း စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲမိတယ္။ အားနာေပလုိ႔သာပဲ၊ အားမ်ားမနာရင္ ဘယ့္ႏွယ့္ေနမလဲ မသိဘူး။ သူတုိ႔အေမလွည့္ထြက္သြားလုိ႔ ႏွစ္လွမ္းမျပည့္ေသးဘူး၊ အငယ္ေကာင္က သူ႔ပါးစပ္ထဲမွာ ၀ါးလာတဲ့ ဘာမွန္းမသိတာေတြကုိ အိမ္ေရွ႕ကျပင္မွာ ေထြးခ်လုိက္ပါေလေရာ။

“ဟဲ့ဟဲ့... ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္လုိက္တာလဲ၊ တယ္ေလ...ငါ”

အငယ္ေကာင္ကုိ ဆူပူမာန္မဲရင္း အဲဒီရြံဖြယ္ေတြကုိ က်ဳံးၿပီး ေရအ၀တ္နဲ႔ ျပန္တုိက္ရတယ္။ ေတာက္... ဘယ္ဘ၀၀ဋ္ေႂကြးပါလိမ့္ေနာ္။ ေရအ၀တ္ကုိ ေနာက္ေဖးမွာသြားေလွ်ာ္ေနတုန္း “အန္း... ဟင့္အင္း... တြား... တြား”

ဖုိးနီအသံက ထြက္လာျပန္တာမုိ႔ အိမ္ေရွ႕ျပန္ေျပးရျပန္ေရာ..၊ အလုိေလးေလး၊ အႀကီးေကာင္က ဖုိးနီႏွာေခါင္းကုိ လက္နဲ႔ပိတ္ၿပီး ဖုိးနီပါးစပ္ထဲကုိ ဧရာမဇြန္းအႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ထုိးထဲ့ေနတာပါလား။

“အမယ္ေလး... ဘယ္လုိလုပ္တာတုန္း၊ လႊတ္စမ္း၊ လႊတ္စမ္း၊ ေသကုန္ေတာ့မွာပဲ”

“ေဆးတုိက္တာ” “တယ္” ေဆးတုိက္သတဲ့...၊ ေသလုိက္ပါလား။ မ်က္စိက အေထြးပုခက္ဘက္ ေရာက္သြားေတာ့ အုိ... ေမာင္မင္းႀကီးသားအငယ္ေကာင္က အေထြးကုိ ပုခက္ထဲကခ်၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ သိပ္ထားၿပီး၊ သူကေတာ့ ပုခက္ေပၚမွာ အၿငိမ့္သား။ ေအာ္ေဟာက္ၿပီး ကေလးကုိ ပုခက္ထဲ ျပန္တင္ေနတုန္း... ဖုိးနီက “မမေရ” ဆုိလုိ႔ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဖုိးနီကေလးဘက္ေထာက္ရက္၊ အႀကီးေကာင္က ဖုိးနီကုိ ခြစီးရက္၊ မ်က္လုံးကုိျပဴးၿပီး ၀ုန္းကနဲ အနားေျပးလုိက္သြားေတာ့ အႀကီးေကာင္က ဖုိးနီေက်ာေပၚက ျမန္ျမန္ဆင္းရင္း... “ျငင္းစီးတာ” “ေတာက္... ေဆးလဲ မတုိက္နဲ႔၊ ျမင္းလဲမစီးနဲ႔၊ နင့္ဘာသာနင္ေဆာ့၊ ေနာက္တစ္ခါဆုိ ငါလည္ပင္းညွစ္သတ္မိမယ္... သိလား”

ေျခသံကုိျပင္းျပင္းနင္းရင္း ေနာက္ေဖးျပန္၀င္လာေတာ့ ဖုိးနီကုိခြံ႕ဖုိ႔ ခုနခ်ထားတဲ့ ထမင္းဇလုံေပၚမွာ အငယ္ေကာင္က ခြထုိင္လုိ႔၊ ဟင္.. ေသးေပါက္ေနတာပါလား၊ မိျဖဴစိတ္တုိလြန္းလုိ႔ ေခါင္းကုိ ေဒါင္ကနဲ ေခါက္ထည့္လုိက္ေတာ့တယ္။ “အဲဒါ ေသးအုိးမဟုတ္ဘူးဟဲ့... ထမင္းပန္းကန္၊ ထမင္းပန္းကန္”

အငယ္ေကာင္က မ်က္ရည္အ၀ဲသားနဲ႔ ျပန္ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ မိျဖဴတြန္႔သြားတယ္။ မိျဖဴသူမ်ားကေလးကုိ တစ္ခါမွ အဲဒီလုိ လုပ္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အငယ္ေကာင္က မ်က္ႏွာသာမဲ့ေနတာ၊ လက္ကေတာ့ စားပြဲေပၚက ၾကက္ဟင္းခါးသီး ပန္းကန္ကုိ လွမ္းဆြဲတုန္း၊ သူ႔ကုိၾကည့္ၿပီး မိျဖဴအၾကံတစ္ခုရသြားတယ္။ င႐ုတ္သီးစိမ္းေတာင့္ကုိ ႏွစ္ပုိင္းခ်ိဳး၊ ၾကက္ဟင္းခါးသီးတစ္ဇြန္းခတ္၊ ဘိန္းမုန္႔နဲနဲဖဲ့ၿပီး အငယ္ေကာင္ပါးစပ္ထဲ ေရာေထြးလုံးထည့္လုိက္တယ္။

“၀ါး”

၂ခ်က္၃ခ်က္၀ါးၿပီးမွ မိျဖဴထင္တဲ့အတုိင္းပါဘဲ။ အငယ္ေကာင္ငုိသံက အက်ယ္ႀကီးထြက္လာတယ္။ ပါးစပ္ထဲက ေထြးထုတ္ထားတာေတြကုိ လက္နဲ႔ခံ၊ ျမန္ျမန္ပါးလုပ္က်င္းေပးၿပီး သူအငုိမတိတ္ခင္၊ အႀကီးေကာင္ကုိပါဆြဲၿပီး အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းခဲ့တယ္။ ခုခ်ိန္ဆုိ မမ၀င္း လမ္းထိပ္သူ႔အေဒၚအိမ္မွာ။

ေျပးရင္းလႊားရင္း အႀကီးေကာင္က ခလုပ္တုိက္လဲလုိ႔ ငုိျပန္ေရာ၊ အဆင္သင့္လုိက္တာ။ မိျဖဴ ငုိတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ လမ္းထိပ္ေရာက္လာတယ္။

“မမ၀င္းေရ”

အလွဴအိမ္မွာ အလွဴလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ မမ၀င္းက လက္ဖက္၀ုိင္းထဲကေန စကား မျပတ္ခ်င္ျပတ္ခ်င္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္တယ္။

“ဒီမွာ အႀကီးေကာင္က ေခ်ာ္လဲလာတယ္။ အငယ္က ဘာျဖစ္တယ္ မသိဘူး။ အရမ္းငုိေနတာ၊ ေမေမ့ဆီသြားမယ္ဆုိလုိ႔ လာျပန္ပုိ႔ရတယ္။ မမ၀င္းအလုပ္႐ႈပ္ေနလား၊ မိျဖဴအားနာလုိ႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မပုိ႔ေသးဘဲ ေခ်ာ့ၾကည့္ေနတာ၊ မေနေတာ့လုိ႔။

“ဟင္.. ကေလးက ငုိလွခ်ည္လား၊ ေသြး႐ုိးသား႐ုိးမွ ဟုတ္ရဲ႕လားေအ”

“အုိ...မမကလဲ ေသြး႐ုိးသား႐ုိးမဟုတ္လုိ႔ ဘယ္လုိျဖစ္ရဦးမွာလဲ၊ မိျဖဴမ်က္စိေအာက္တင္ ေန ေနၾကတာ ဥစၥာ”

“အေကာင္တစ္ေကာင္မ်ား ကုိက္သြားလား မသိဘူး”

“မမ၀င္းက ေျပာေျပာဆုိဆုိ သူ႔သားကုိ အက်ႌေတြဘာေတြ လွန္ၾကည့္ေနတုန္း မိျဖဴထြက္ခဲ့တယ္။ ရွာေလ... ရွာ ရွာ ဘယ္ေနရာမွာမွ ဘာမွေတြ႔မွာမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ေနာင္ ဒီကိစၥကုိ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ရမယ္ဆုိတာ မိျဖဴ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိသြားၿပီ။

မိျဖဴေျပာခဲ့တဲ့ “အားနာလုိက္တာ မမ၀င္းရယ္” ဆုိတဲ့ စကားလုံးေလးကုိပဲ သေဘာက်မိေသးေတာ့...။


ျမင္ကြင္း (၂) ႏွင့္ (၃) ကုိ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပေပးပါမည္။