ျမင္ကြင္း (၂)

ေဟာ... လာပါၿပီ၊ လာပါၿပီ၊ သူ႔မ်က္ႏွာျမင္ရရင္ တစ္ေန႔လုံး လုပ္ထားသမွ် ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ အလားပဲ။ ဘယ္လုိေအာ့ေၾကာလန္မွန္းမသိဘူး။ ၿပီး အနားေရာက္လာရင္ ၾကားရမယ့္ “မ၀ါရယ္ အားနာလုိက္တာ၊ စိတ္မဆုိးနဲ႔ေနာ္၊ ျမမွာ ေငြမလြယ္ေသးလုိ႔ပါ။ တစ္လုံးတည္း ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္၊ ခဏဆုိင္းထားပါဦးေနာ္” ဆုိတဲ့ အပ္ေၾကာင္းထပ္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကုိ မၾကားခ်င္တာမုိ႔ တျခားလမ္းကပဲ ပတ္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

တကယ္ပါပဲ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ႏွစ္ေက်ာ္က စေခ်းသြားတုန္းကလည္း ဒီေလသံပဲ။ အဲဒီတုန္းက မ၀ါက ဒီ႐ုံးကုိ စေရာက္ခါစဆုိေတာ့ သူ႔အက်င့္ကုိ မသိေသးဘူးေလ။ သူလွီးဖုိ႔ အခ်ဥ္ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေငြစုေငြေခ်းက ေငြလည္း ထုတ္ေခ်းေရာ၊ မ၀ါမယူဘူးဆုိေတာ့ “မ၀ါမယူရင္ ျမယူပါရေစ၊ ေနာက္လ လခထုတ္ရင္ ျပန္ေပးပါ့မယ္ဆုိလုိ႔ ေခ်းလုိက္တဲ့ ေငြႏွစ္ရာ၊ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္တာေတာင္ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘူး။ မ၀ါလုိ သာမန္႐ုံးစာေရးမေလးအတြက္ ႏွစ္ရာဆုိတဲ့ေငြဟာလည္း အေရးႀကီးတာပဲ။ လခထဲက ဆပ္ ဆပ္သြားရေတာ့ မ၀ါတစ္ေယာက္တည္း လခနဲ႔ ရပ္တည္ေနရတဲ့ မ၀ါတုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္အဖုိ႔ ထိခုိက္တာေပါ့...။

အဲ...မ၀ါကလည္း အမွတ္မရွိလုိက္ပုံက၊ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ သူက ပုဆုိးအကြက္စိပ္စိပ္ေလးတစ္ထည္ ယူလာၿပီး “အိမ္ကလူဖုိ႔ေလ မ၀ါႀကိဳက္လား၊ အသိဆုိင္ကဆုိေတာ့ ေဖာက္သည္ေစ်းနဲ႔ ၁၂၅က်ပ္ပဲ၊ ယူမယ္ဆုိ ျမယူလာခဲ့ေပးမယ္” ဆုိတဲ့ စကားကုိ ယုံၾကည္လြန္းစြာနဲ႔ ၁၂၅က်ပ္ ထပ္ေပးလုိက္မိျပန္ပါေရာ။ အမွန္ဆုိ အဲဒီကတည္းက “ေပး... ျမယူထားတဲ့ႏွစ္ရာနဲ႔ ႏွိမ္ယူလုိက္မယ္” လုိ႔ ပါးစပ္ရဲရဲနဲ႔ လုပ္လုိက္ဖုိ႔ေကာင္းတာ၊ ကုိယ္ကအားနာလုိက္မိလုိ႔။

႐ုံးအျပန္မွာပဲ အဲဒီပုဆုိးမ်ိဳးကုိ အေနာ္ရထာလမ္းထိပ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ေမးၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ရာကေန တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မ၀ါက ကုိယ့္လုပ္ရပ္ကုိယ္ ဟုတ္လွၿပီထင္ၿပီး ကုိလြင့္ကုိ ဒီပုဆုိးေလးနဲ႔ စိတ္ကူးေတာင္ ယဥ္ၾကည့္မိေသး။ သမီးရည္းစားသက္တမ္း (၃)ႏွစ္မွာ ေမာင္ႏွမမ်ားၿပီး မေခ်ာင္လည္တဲ့ ကုိလြင္ကေတာင္ မ၀ါကုိ ပုိက္ဆံအိတ္ကေလးတစ္လုံး ၀ယ္ေပးႏုိင္ခဲ့ေသးတယ္။ မ၀ါမွာေတာ့ အိမ္စားစရိတ္ကတစ္ဖက္၊ အေဖ့ေဆးဖုိးက တစ္ဖက္နဲ႔ ဘယ္လုိမွေငြပုိမထြက္ႏုိင္ဘူး။ အခုေတာင္ ဖ်စ္ဖ်စ္ညွစ္ညွစ္၀ယ္ၿပီး လက္ေဆာင္ေပးရမွာ။ 

မွန္းခ်က္ႏွင့္ႏွမ္းထြက္ေတာ့ အလြဲပါပဲ။ အဲဒီေငြ တစ္ရာ့အစိတ္ကုိ မယ္မင္းႀကီးမလက္ထဲ ထည့္လုိက္အၿပီးမွာ ေငြေရာ ပုဆုိးေရာျပန္ေပၚမလာေတာ့ဘဲ “မ၀ါရယ္... အငယ္ေကာင္ အသား၀ါျဖစ္ေနလုိ႔ လွည့္သုံးထားရတယ္၊ ျမေငြေပၚတာနဲ႔ ပုဆုိး၀ယ္ေပးပါ့မယ္၊ အဲဒီအေရာင္ေလးလည္း ဖယ္ခုိင္းထားပါတယ္၊ အားလဲနာပါရဲ႕ မ၀ါရယ္” ဆုိတဲ့စကားသာ ျပန္ေပၚလာေတာ့တာပဲ။

ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ၊ တစ္ရက္႐ုံးကအျပန္ (၃၅) လမ္းထပ္မွာ “မ၀ါ... မ၀ါ” နဲ႔ အတင္းလွမ္းဆြဲၿပီး “ဖိနပ္ျပတ္သြားလုိ႔ လုပ္ပါဦး၊ ပုိက္ဆံလဲတစ္ျပားမွ မပါဘူး၊ ျမ သကၤန္းကြ်န္းအထိျပန္ရမွာ” ဆုိၿပီး လုပ္ျပန္ေရာ။ ျပန္မရမယ္မွန္း သိေနေပမဲ့လည္း ကုိယ့္ကုိအကူအညီေတာင္းေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကုိ မကူညီႏိုင္ဘူးလုိ႔ေျပာဖုိ႔ အားနာတာေရာ၊ သူ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္လုပ္ပုံႀကီးက ေဘးက၀ုိင္းၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြကုိ ရွက္တာေရာ ေပါင္းၿပီး အဲဒီတစ္လအတြက္ ေနာက္ဆုံးက်န္တဲ့ေငြ (၇၅) က်ပ္ကုိ ေပးလုိက္ရပါေရာလား။

အားလုံးေပါင္းေတာ့ သူ႔ဆီမွာ မ၀ါပုိက္ဆံ ၄၀၀။ ၄၀၀ ႀကီးမ်ားေတာင္ပါလား။ ခုေတာ့ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္သာ ၾကာသြားေရာ ကုိလြင့္ကုိလဲ ဘာလက္ေဆာင္မွ မေပးႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ ေတြးတုိင္း ရင္နာတယ္။

သူ႔ကုိေတြ႔လုိက္တုိင္းလည္း ကုိယ္က စမေျပာရေသးဘူး၊ သူကခ်ည္းပဲ “အားနာလုိက္တာ မ၀ါရယ္” အစခ်ီလုိ႔ ဒီအေၾကာင္းေျပာေျပာေနေတာ့ မ၀ါက ဘယ္လုိေတာင္းရေတာ့မလဲ။ ဒီေန႔လဲ လခထုတ္ရက္၊ သူ႔ဆီမွာ ပုိက္ဆံရွိမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔နားသြားတာနဲ႔ “အားနာလုိက္တာ” က စလာေတာ့မယ္။ မလွမ္းမကမ္းက စားပြဲက ေငြေရေနတဲ့သူ႔ကုိ မ၀ါစုိက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ တစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာ၊ သုံးရာ၊ ေလးရာ။ သူက ေငြ၄၀၀ကုိ စားပြဲေပၚ သပ္သပ္တင္ၿပီး၊ က်န္တာကုိ အိတ္ထဲထည့္ရင္းက “စုေရ... ျမ ၄၀၀ ေပးလုိက္မယ္၊ က်န္တာေတာ့ လကုန္မွေပါ့ေနာ္၊ မနက္က စုျပတဲ့ အစိမ္းေရာင္ေလးပဲ” တဲ့။

ေအာ္... ေအာ္... လက္စသတ္ေတာ့ မနက္က စုစုျပတဲ့ ဘီဘဲလ္ကုိ ၀ယ္မလုိ႔ကုိး။ မ၀ါပုိက္ဆံကုိေတာ့ ဆပ္ဖုိ႔ မစဥ္းစားဘူး၊ သူတုိ႔ကုိၾကည့္ရင္း မ၀ါအႀကံတစ္ခုရလာတယ္။ ဖုံးနားကုိ အသာကပ္သြား၊ ဖုံးခြက္ကုိ ေကာက္ကုိင္ၿပီး အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ “ဘာ... အေဖမူးလဲသြားတယ္... ဟုတ္လား”

ေဟာ... သူတုိ႔လွမ္းၾကည့္ေနၾကၿပီ၊ ဖုန္းထဲက နားအူဖြယ္ ေအာ္တုိသံႀကီးကုိ သည္းခံနားေထာင္ရင္း... “ဟင္... အခုဘယ္မွာလဲ” “ေဆးရုံတင္လုိက္ရတယ္၊ ေအး... ငါအခုလုိက္ခဲ့မယ္၊ အမယ္ေလးဒုကၡပါပဲ။ ဂြပ္”

ဖုန္းခြက္ကုိ ဟန္ပါပါပစ္ခ်ရင္း အရမ္းကုိစိတ္ပူေနတဲ့ အကယ္ဒမီေရွာ့မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔စားပြဲနားကုိ ေျပးသြားလုိက္တယ္။ သူက မ၀ါကုိ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ပါးစပ္ဟၾကည့္ေနတုန္း...

“အမယ္ေလး... ျမေရ... စုေရ... ကယ္ၾကပါဦး၊ အေဖေဆးရုံတင္ထားရလုိ႔တဲ့၊ မ၀ါလုိက္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လခလဲ ေနာက္ေန႔မွထုတ္ေတာ့မယ္၊ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ မ၀ါကုိ ပုိက္ဆံေလးရာေလာက္ ေခ်းလုိက္စမ္းပါ၊ အေဖ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ မသိဘူး။ မ၀ါမွာ ေငြမပါသြားလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ ျမ... အားေတာ့နာပါရဲ႕ကြယ္ ဒီေငြေလးရာ မ၀ါ ခဏယူသြားမယ္ေနာ္၊ မနက္ျဖန္မွ ျပန္ယူေတာ့၊ မ၀ါမွာ ကူညီမဲ့သူဆုိလုိ႔ ျမတုိ႔ပဲရွိတယ္၊ သြားမယ္ေနာ္ျမ... မနက္ျဖန္ ဆက္ဆက္ျပန္ေပးမယ္”

ေျပာေျပာဆုိဆုိ ပုိက္ဆံေလးရာကုိေကာက္ၿပီး ျခင္းကုိဆြဲလုိ႔ မ၀ါ တစ္ခ်ဳိးတည္းလစ္ခဲ့တယ္။ အမေလး... ပုိင္လုိက္တဲ့ ငါ့အမူအရာ၊ လက္ထဲက ေငြေလးရာကုိ ပီတိၿပဳံးနဲ႔ၾကည့္ရင္း မ၀ါေျခလွမ္းေတြက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဆီ၊ အေဖ့ေဆးဖုိးအတြက္ တစ္ရာဖယ္ၿပီး က်န္တာကုိ ကုိလြင့္အတြက္ ပုဆုိးလွလွေလးတစ္ထည္ ျမမာလာမွာ ၀င္၀ယ္ေပးလုိက္မယ္။ မနက္ျဖန္ ဟုိမိန္းမ လာေတာင္းရင္ “အားနာလုိက္တာ ျမရယ္၊ မ၀ါလဲ ေငြမလြယ္ေတာ့ဘူး၊ ျမယူထားတဲ့ ေငြနဲ႔ေခ်လုိက္ ပါေတာ့ေနာ္” လုိ႔ ေျပာပစ္လုိက္မယ္၊ ဘာရမလဲ၊ သူတတ္သမွ် ပညာေတြ မ၀ါလဲတတ္သြားၿပီ။

“အားနာတယ္... အားနာတယ္နဲ႔ ကုိယ့္ဆီက ရိတ္သြားတဲ့သူေတြကုိ ကုိယ္ကလည္း အားနာတယ္ဆုိၿပီး ျပန္ခုတ္ လုိက္ေတာ့လည္း အဆင္ေျပသြားတာေပါ့၊ ဟင္း... ဟင္း... ဟင္း... ။


သင္ (ေဆး- ၁)